က်ေနာ္ ေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္မွာ အလုပ္မ၀င္မီစပ္ၾကား မိဘေတြရွိရာ ပြင့္ျဖဴၿမဳိ႕ကုိ ခဏတျဖဳတ္ အလည္ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မျပန္ခင္တရက္မွာ က်ေနာ္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ရြာကေလးကို အလြမ္းေျပ တေခါက္ေလာက္ သြားလည္ဘုိ႔ ျပင္ရတယ္။
ပြင့္ျဖဴကေန က်ေနာ့္ရြာကုိ စက္ဘီးနင္းၿပီးသြားမယ္ဆုိရင္ ငါးနာရီေလာက္ၾကာတယ္။ အိမ္က စက္ဘီးေတြကလည္း အစ္မေတြ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ဆုိေတာ့ တစီးမွ မအားဘူး။ ဒါနဲ႔ ေယာက္ဖ၀မ္းကြဲရဲ႕ ၿပဳိင္ဘီးေလးကုိ ခဏငွားစီးရတယ္။
ပြင့္ျဖဴၿမဳိ႕ကေန လယ္ကုိင္းဖက္ထြက္တဲ့ ကားလမ္းမႀကီးအတုိင္းထြက္။ ၿပီးေတာ့ ေရေပးေျမာင္းမႀကီးကုိေရာက္တဲ့အခါ ေျမာင္းေဘာင္ေပၚကုိ ခ်ဳိးေကြ႔လုိက္ၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားရွိတဲ့ဖက္ဆီကုိ စက္ဘီးနင္းရတယ္။
အဲသည္အခါက်မွ ၿပဳိင္ဘီးေလးရဲ႕ အရသာကုိ သိေတာ့တယ္။ ၿပဳိင္ဘီးကုိ အဲဒီအခ်ိန္မတုိင္မီက က်ေနာ္တခါမွ မစီးဘူးပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ သူမ်ားေတြ စီးေနတာေတာ့ ေတြ႕မိသားေပါ႔။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး သြက္သြက္လက္လက္ စက္ဘီးကေလးပါကလား။ ကုန္းတက္ဆုိရင္ ဂီယာတမ်ဳိး၊ ေျမညီဆုိရင္ ဂီယာတမ်ဳိး။ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွပါတကား။ ေဟာ…. မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေရွ႕တူ႐ူက တုိက္ခတ္လာတဲ့ ေလဆန္ကုိ သိပ္ပူစရာမလုိ။ ခါးကုိ ေထာင့္ခ်ဳိးေကြးထားတာမုိ႔လည္း ေလရဲ႕ ခုခံတားဆီးမႈကုိ သိပ္မခံစားရ။
သည္လုိနဲ႔ ၿပဳိင္ဘီးေလးနင္းရတဲ့ အရသာကုိ ၾကည္ႏူးၿပီး ကုကၠဳိပင္၊ မယ္ဇလီပင္၊ ထေနာင္းပင္နဲ႔ ေညာင္ပင္ေတြ အစီအရီေပါက္ေနတဲ့ ေရေျမာင္းတေလွ်ာက္ နင္းလာလုိက္တာ “၀ဲေဒါင့္” ဆုိတဲ့ ရြာနားေရာက္ေတာ့ အရွိန္ကုိ နည္းနည္းေလွ်ာ့ခ်လုိက္ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေရေျမာင္းေဘးကပ္လ်က္ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ေကာက္စုိက္သမေတြ ထုိင္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔လူအုပ္ကမ်ားေတာ့ စက္ဘီးသြားလမ္းေပၚကုိေတာင္ လူအုပ္က ေရာက္ေနတယ္။
က်ေနာ္စက္ဘီးနင္းလာတာ ျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူတုိ႔အားလုံးရဲ႕ အာ႐ုံေတြဟာ က်ေနာ့္အေပၚက်ေရာက္လာၿပီး နီးလာတာနဲ႔အမွ် သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကတဲ့ စကားသံေတြကုိလည္း က်ေနာ္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စၿပီးၾကားလာရတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း တုိးတုိးသက္သာ ေျပာၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္။ က်ေနာ္မၾကားၾကားေအာင္ အသံကုိ တမင္ျမႇင့္ၿပီးေျပာၾကတာမ်ဳိး။
“ၾကည့္စမ္းပါဦးဟယ္။ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ရွာလုိ႔”
“ေအးေလ… ကုန္းကုန္းကြကြႀကီး စီးရတယ္လုိ႔။”
“သူ႕ကုိယ္သူ အဲလုိစီးလုိက္တာနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားနဲ႔တူသြားေရာ မွတ္ေနသလားမသိ”
“ငါေတာ့…. ၾကည့္လုိ႔ကုိ မရဘူး။ ဘာစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား ဒီစက္ဘီးမ်ဳိး စီးခ်င္ရလဲမသိဘူး”
“ေသာက္႐ူးထတာေပါ႔ေအ....”
တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကတဲ့ အဲဒီအသံေတြကုိ မသိက်ဳိးက်င္ျပဳၿပီး က်ေနာ္လည္း သူတုိ႔အနားက ျဖတ္ေက်ာ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားတယ္။ စက္ဘီးလမ္းေပၚထုိင္ေနတဲ့ သူတုိ႔နဲ႔ လြတ္ေအာင္ က်ေနာ္က လမ္းနည္းနည္းၾကမ္းတဲ့ဘက္က ေကြ႕၀ုိက္ေရွာင္ၿပီး နင္းရတယ္။ အဲသည္မွာ ေညာင္ျမစ္ကုိ တက္နင္းမိတာပါဘဲ။
က်ေနာ့္စက္ဘီး လဲက်မသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေညာင္ျမစ္က ေရွ႕ကကန္႔လန္႔ခံေနတာဆုိေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ အုတ္ခဲကုိ နင္းမိသလုိ စက္ဘီးေရွ႕ဘီးနဲ႔ ေနာက္ဘီးက ခုန္ၿပီး တခ်က္ခ်င္းစီ ဒုတ္ကနဲ၊ ဒုတ္ကနဲ လမ္းေပၚကုိ ေဆာင့္မိတာေပါ႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာက္စုိက္မ အုပ္စုဆီက သံၿပဳိင္နီးပါးထြက္လာတဲ့ အသံေတြကုိ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလုိက္ရေသးတယ္။
“ေကာင္းတယ္၊ ၀မ္းသာတယ္၊ လုံး၀ မသနားဘူး။”………..တဲ့။
.jpg)
13 comments:
ဟ ဟ
း)
ဘာရယ္ေတာ့ မသိဘူး
ေနရင္းထိုင္ရင္း အဲသလိုေတြ ျဖစ္တတ္တယ္
အတိတ္ကကံေတြ အက်ိဳးေပးတာေနမွာေပါ့
း)
ရုိးရုိးေတြးရမွာလား။ဆန္းဆန္းေတြးရမွာလား။။။ ဘယ္လုိေတြးရမွာလဲ။ မေတြးခင္ အရင္ေမးၿကည္႕တယ္။
ဟူိင္း ဟိူင္း ကိုဇနိ..လြမ္းေနတယ္ မမ..။
ဆက္လက္ဖတ္လုိက္ပါဦးမယ္။ သုတ္သုတ္ကေလး။ ခင္မင္စြာၿဖင္႕။
ေအာ္...လူေတြ...လူေတြ...
ဟားဟားဟားဟား.. ရီလိုက္ရတာ..
ေလွာင္တာဟုတ္ဘူးေနာ္.. အဟီးး..
သူတို႔ေျပာပံုေတြၾကည္႔ျပီး တကယ္ရီရလို႔
ျဖစ္ရမယ္ကိုေပါရယ္...ဒီေန႔ကံမေကာင္းပါလားေပါ႔ း)
ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ မထိတထိ ေျပာတာေလာက္ေတာ့ ရီတာေပါ့။ ၈ တန္း ၉ တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ ေက်ာင္းျပန္လာရင္ လမ္းမွာ တျခားရြာက ေကာက္စိုက္မ ေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ၀ိုင္းနမ္းၾကတာ။ ငိုရခက္ ရွက္ရခက္နဲ႕ ၊ငိုမွ ျပန္လႊတ္ေပးတာ။ :P
“ေကာင္းတယ္၊ ၀မ္းသာတယ္၊ လုံး၀ မသနားဘူး။”………..တဲ့။
ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ကိုေပါ သာ အဲ့ဒီေနရာမွာ ကၩမ္းထိုးေမွာက္ခုန္ လဲခဲ့ရင္ ဘာမ်ားလုပ္ၾကမလဲ မသိဘူး..။ မ်က္စိစပါးေမြး ဆူးစရာက စက္ဘီးလား၊ ကိုေပါလား..။ အလကားေနရင္း ေအာ့ႏွလံုးနာတတ္တဲ့ အက်င့္က ေမြးရာပါလား၊ မိမိႀကီးျပင္းရာ လူ႔ဝန္းက်င္က သင္ေပးလိုက္တဲ့ အသားက်ၿပီးသား ဉာဉ္ဆိုးႀကီးလား...။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕က အဲ့ဒီလို ႐ွင္း႐ွင္းဘြင္းဘြင္း ေျပာတတ္တာကို ႐ိုးဂုဏ္လို႔ ယူဆမယ္ဆိုရင္ ကိုေပါ လက္ခံမွာလား..။
အင္း . . . ကိုေပါက သာမာန္ထက္ နည္းနည္းထူးျခားေနတာကိုး ( ၿပိဳင္ဘီးေလးနဲ႕ဆိုလို႕ပါ ) း)
စာေရးရေသာ ေနာက္ကြယ္ အေၾကာင္းရင္းကို လင္းပါ..။
စက္နဲ့မ်ားရုိက္ထုတ္ေနသလားမွတ္ရ..ၾကပ္ကေလးေလနဲ့
ေၿပာရရင္..ေပါလိုက္တဲ့စာေတြ..ဟဲဟဲ...
anyway..ၾကိဳဆိုပါတယ္ဗ်ာ..
>>>> ဇနိ….. ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပုိးတက္ ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးထင္ပါရဲ႕….း-)
>>>> မခင္ဦးေမ….. ဆန္းဆန္းေတြး၍ ႐ုိး႐ုိးေရးပါ။
>>>> မ်ဳိးျမင့္ေမာင္….. သံေ၀ဂ ရတာလား။
>>>> Craton….. ရယ္စရာေတာ့ တကယ္ေကာင္းတယ္။
>>>> ေမာင္လမ္းသစ္….. ၀ုိင္းနမ္းၾကတာေတာ့ ေကာက္စုိက္မေတြ အဆုိးမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ေမာင္လမ္းသစ္ကုိယ္တုိင္က ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလုိ႔ေနမွာပါ။ ခ်စ္စရာႀကီးေတာ္…ရႊတ္… ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။
>>>> CMA…. အသစ္အဆန္းဆုိရင္ အလြယ္တကူ လက္မခံခ်င္တဲ့ ဉာဥ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ (က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ဒီေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတာကုိ….ဟြန္႔)
>>>> Thant…. ထူးလည္းထူးတယ္။ ႐ူးလည္း ႐ူးတယ္။ မူးလည္း မူးတယ္…တုိ႔ကုိႀကီးေက်ာ္…..။
>>>> Ko Boyz…. ဒီေကာင္ေလးႏွယ္…ႏႈိက္ႏႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ေမးပဲ ေမးႏုိင္လြန္း..ကဲဟယ္…ေဒါက္ (ထိပ္ေခါက္သံ)…….အံမေလး အေမေရ….ေနာက္မေမးေတာ့ပါဘူးဗ်…အီးဟီးဟီး (ဘြဳိင္းဇ္ ငိုသြားသံ…ဟီဟိ)
>>>> Anonymous….. စက္နဲ႔႐ုိက္ရတာကေတာ့ အမွန္ဘဲ။ အခု ေဖာင္တိန္မကုိင္တာ ၾကာၿပီ။ ေပါဆုိ…စာေပါေလာက ေပကုိးဗ်။ ခြိခြိ။
ကိုေပါေရ
ကိုယ့္အလုပ္သာဆက္လုပ္၊ ၿမီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တို႔ မ်က္မျမင္ပုဏၰားမ်ားနဲ႔ ဆင္တစ္ေကာင္ ဆိုတာေတြလဲ ကိုေပါသိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
Post a Comment