“သမီး ငယ္ငယ္က”

႐ုံးပိတ္ရက္မွာ ဖလင္ေခတ္က ႐ုိက္ကူးထားတဲ့ မဒမ္ေပါရဲ႕ လက္ရာဓါတ္ပုံတခ်ဳိ႕နဲ႔ မိန္းထဲက ဓါတ္ပုံဆရာရဲ႕ ဓါတ္ပုံလက္ရာတခုကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ပုံရိပ္လႊာအျဖစ္ ကူးေျပာင္းၿပီး အမွတ္တရ တင္လုိက္ပါတယ္။

At SAKURA hospital
ကုိးလလြယ္ ဆယ္လဖြား..... သမီးေမြးစဥ္အခါက။ ဆာကူရာ ေဆး႐ုံမွာ။ က်ေနာ္လြယ္ရတာမဟုတ္ပါဘူး....အဟီး။ မဒမ္ေပါလြယ္ရတာပါ။


At Shwedagon 1
ေရႊတိဂုံဘုရားရင္ျပင္မွာ သမီးေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္း....


At Shwedagon 3
ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ခ်ဳိင္းၾကားကလည္း ၫႇပ္ခ်င္ေသးတယ္။ တခုခုဆုိရင္ “ဟဲ့..ဒုကၡ” လုိ႔ လူႀကီးလူက်ယ္ ေျပာတတ္တယ္။


At Shwedagon 4
ဘယ္လုိပဲ လူႀကီးဂုိက္ဖမ္းဖမ္း၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ႏုိ႔ဘူးနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ (ေဘးကထုိင္ေနတာ သူ႕ အဖြားပါ)


Near the convocation
ဒါက မိန္းထဲက ဓါတ္ပုံဆရာရဲ႕ လက္ရာ။
Read more

“ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခဲ့လွ်င္”

စကၤာပူႏုိင္ငံသား မာတင္ဆီး(Martyn See) ႐ုိက္ကူးထားတဲ့ ဗီဒီယုိကုိ ယူက်ဳ ကေန ကူးယူၿပီး တင္လုိက္ပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ မာတင္ရဲ႕ ဗီဒီယုိေတြကုိ စကၤာပူအစုိးရက စကၤာပူႏုိင္ငံတြင္းမွာ ျပသခြင့္ မေပးဘဲ ပိတ္ပင္တားျမစ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ အခ်ဳိ႕ကုိ Rating တစ္ခုနဲ႔ စတင္ ခြင့္ျပဳလာပါၿပီ။ အခု ဗီဒီယုိကုိ NC16 သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဗီဒီယုိထဲမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ ေသြးထြက္သံယုိျမင္ကြင္းေတြ၊ ညစ္ညမ္းတဲ့ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ ျပကြက္ေတြ တစ္ခုမွ မပါဝင္ဘဲနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဆင္ဆာဘုတ္က NC16 သတ္မွတ္ထားရသလဲ ဆုိတာကေတာ့ အေတြးပြားစရာပါ။

စကၤာပူႏုိင္ငံမွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုကေတာ့ ဒီဗီဒီယုိမွာပါတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တျခားႏုိင္ငံက ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ စကၤာပူမွာ ဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ ယုံႏုိင္ၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဘဝမွာ ကံအေကာင္းအေၾကာင္းမလွတဲ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားတခ်ဳိ႕အေနနဲ႔ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ႀကဳံေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။ က်ေနာ္သတိထားမိတဲ့ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဒီႏုိင္ငံမွာ အသက္ႀကီးမွ ဒုကၡေရာက္သူေတြအမ်ားစုဟာ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ မေလးနဲ႔ အင္ဒီယန္းေတြကုိ ေတြ႕ရခဲပါတယ္။ ဗီဒီယုိထဲမွာလည္း ဒီအခ်က္ကုိ သတိျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။



မာတင္ဆီးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကုိ ဒီလင့္ခ္ကတဆင့္ သြားႏုိင္ပါတယ္။

ဒီဗီဒီယုိကုိပဲ The Online Citizen အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ခရစ္စမတ္အတြက္ တင္ထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

(ျဖည့္စြက္ခ်က္) ပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္ေတြကုိ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္ ေခါင္းစဥ္တခုနဲ႔ အေၾကာင္းအရာလည္း ဆင္တူတဲ့ ပုိ႔စ္တခု တင္ခဲ့မိတာကုိ သြားေတြ႕ရတယ္။ ေအာက္မွာ အဲဒီပုိ႔စ္ရဲ႕ လင့္ခ္ကုိ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။

“ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခဲ့လွ်င္ျဖင့္…”
Read more

“အေဖတူသား”

က်ေနာ့္အေဖဆုံးေတာ့ အသက္ရွစ္ဆယ္။ အေဖ့အသက္ ၆၀ ေလာက္စၿပီး လူႀကီးေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့အတုိင္း နားနည္းနည္း ေလး စျပဳတယ္။ သူ႕ကုိ ပုံမွန္အသံနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာရင္ မၾကားဘူး။ နည္းနည္း ေအာ္ေျပာမွ ၾကားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖ့ေက်းဇူးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တအိမ္သားလုံး စကားကုိ ေအာ္ေျပာတဲ့ အက်င့္ရလာၾကတယ္။

က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ကုိ ပထမဦးဆုံးအေခါက္ျပန္ေတာ့ အေဖ့အတြက္ နားၾကားကိရိယာေလးကုိ စကၤာပူက ဝယ္သြားေပးတယ္။ အေဖ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ သူေဘာလုံးပြဲေတြၾကည့္တဲ့အခါ၊ ေရဒီယုိနားေထာင္တဲ့အခါ အင္မတန္အသုံးတည့္သတဲ့။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ နားၾကပ္ေၾကာင့္ အေဖ့အနားမွာ ေနတဲ့ အစ္မေတြ၊ ေယာက္ဖေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့တယ္။ သူတုိ႔က အက်င့္ပါေနတဲ့အတုိင္း အေဖ့ကုိ ေအာ္ေျပာၿမဲ ေအာ္ေျပာၾကေတာ့…. “တုိးတုိးသက္သာေျပာလည္း ငါၾကားရပါတယ္ဟ။ စြတ္ေအာ္မေနၾကပါနဲ႔” လုိ႔ အေဖေဟာက္တာကုိ ခံရသတဲ့။

အခုေတာ့ အေဖဆုံးသြားတာေတာင္ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အေဖ့ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သားေယာက်္ားေလးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခုအသက္ ၃၈ ႏွစ္မွာပဲ နားနည္းနည္း ေလးစျပဳလာတာကို ကုိယ့္ဘာသာ သတိထားမိတယ္။

အရင္ကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ နားေလးတယ္လုိ႔ မထင္ဘူး။ တခ်ဳိ႕လူေတြ စကားေျပာတာ အရမ္းတုိးၫႇင္းလြန္းလုိ႔သာ မၾကားရတာလုိ႔ပဲထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ စကားေျပာတဲ့အခါ တုိးလြန္းလုိ႔ မနည္း အာ႐ုံစုိက္နားေထာင္ယူရတယ္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အားပါးတရ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာၾကတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္ျပႆနာမရွိလွဘူး။

တခ်ဳိ႕လူေတြကလည္း စကားေျပာတဲ့အခါ ေလကုိ အင္မတန္ ေခၽြတာခ်င္ၾကပုံ ရတယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲကေလ အျပင္ကုိ ထြက္လာတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္။ အျပင္ကေလ လည္ေခ်ာင္းထဲကုိ ျပန္ဝင္သလုိ စုပ္သံနဲ႔ စကားေျပာတဲ့လူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ က်ေနာ္ ဒုကၡလွလွႀကီးေတြ႕ေတာ့တာပဲ။

႐ုံးက က်ေနာ့္မ်က္ေစာင္းထုိးစားပြဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပေရာ့ဂ်က္ အတူလုပ္ရတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး အင္ဂ်င္နီယာမကေလးရွိတယ္။ ကုိယ့္စားပြဲကေန သူနဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားလွမ္းေျပာရင္ မၾကားရလုိ႔ ေျပာစရာတခုခုရွိတုိင္း တယ္လီဖုန္းနဲ႔ လွမ္းေျပာရတယ္။ သူကလည္း က်ေနာ္မၾကားမွန္းသိလုိ႔ သူေျပာစရာရွိရင္ တယ္လီဖုန္းကေနတဆင့္ပဲ လွမ္းေျပာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ငါးေပေလာက္ပဲကြာမယ္ဆုိေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားႀကီးေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအတြက္ အလက္ဇန္ဒါး ဂေရဟမ္ဘဲလ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထုိင္တဲ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားကေတာ့ က်ေနာ္ နားသိပ္မေကာင္းတာကုိ ရိပ္မိပုံ မရဘူး။ သူက က်ေနာ့္လုိပဲ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္ဝင္စားေတာ့ မနက္တုိင္း သတင္းေတြဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေျပာျပရတာအေမာ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ သူေျပာတဲ့ အထဲမွာ ရယ္စရာေတြလည္း ပါပုံရတယ္။ သူ႕ကုိ အားနာတဲ့အတြက္ တခါတေလ သူဘာေျပာလုိက္မွန္း မသိလုိက္ေပမယ့္ စကားဆုံးသြားလုိ႔ သူရယ္တဲ့အခါ က်ေနာ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ ေရာေယာင္ၿပီး သြားၿဖဲေလးနဲ႔ လုိက္ရယ္မိတဲ့အခါမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ရယ္ႀကီးဆုိေတာ့ ဘယ္အသက္ပါပါ႔မလဲ။ သဘာဝအတုိင္းမဟုတ္ဘဲ ညႇစ္ၿပီး ရယ္ရတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မွာလည္း နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ႔။

က်ေနာ့္အျဖစ္က ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးတဲ့ နားထုိင္းတဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္းလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလူက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔အတူ ပြဲသြားၾကည့္တဲ့အခါ သူ႕ချမာ နားမေကာင္းရွာေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ ပြဲမစမီကတည္းက အခုလုိ ႀကဳိတင္ မွာထားရွာသတဲ့။

“သူငယ္ခ်င္းရာ။ ငါက နားမေကာင္းေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္တာကုိ ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္တဲ့အထဲမွာ ရယ္စရာပါရင္ ငါ႔ကုိ လက္ကုပ္လုိက္ပါ။ ငါလည္း ရယ္ခ်င္လုိ႔ပါ”…တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ပြဲစေတာ့ နားေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ရယ္စရာေတြ႕ရင္ သူခ်ည္းပဲ လွိမ့္ရယ္ေနတယ္။ မွာထားတဲ့အတုိင္း လက္ကုပ္ဖုိ႔ကုိေတာ့ သတိေမ့ေနသတဲ့။ ပြဲၿပီးကာနီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ လက္ကုပ္လုိက္တဲ့အခါက်မွ ဟုိနားထုိင္းတဲ့ လူချမာမွာ ရယ္စရာေရာက္ၿပီအထင္နဲ႔ တေယာက္တည္း တဟားဟား ထၿပီး ရယ္ရရွာသတဲ့။ က်ေနာ့္အျဖစ္နဲ႔ တူမေနဘူးလား။

ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကံေကာင္းတာတခ်က္က ႐ုံးမွာ က်ေနာ့္ေဘာ့စ္ေတြအားလုံး စကားကုိ က်ယ္က်ယ္ေျပာတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနေသးလုိ႔။

အခု လက္ရွိ အေနအထားက အေဆာက္အဦးအတြင္းမွာလုိ၊ အစည္းအေဝးခန္းေတြထဲမွာလုိ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေနရာေတြမွာဆုိရင္ သာမန္ေျပာရင္ ၾကားရပါေသးတယ္။ ကုိယ့္ကုိ ေရွ႕မွာထားၿပီး ကုိယ့္အတင္းအုပ္ေနတာမ်ဳိးဆုိရင္လည္း ၾကားရတတ္ေသးတယ္။ စားေသာက္ဆုိင္တုိ႔၊ food-court တုိ႔လုိ ဆူညံေနတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာဆုိရင္ေတာ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ ေျပာတဲ့စကားကုိ စားပြဲတဝုိင္းတည္း ထုိင္ေနေပမယ့္လည္း သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရေတာ့ဘူး။

အိမ္မွာဆုိရင္လည္း တီဗီကုိ အသံအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ၾကည့္ရမွ အားရတယ္။ တုိးတုိးဖြင့္ရင္ အားမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ နားက မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ပါးေနျပန္ေရာ။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း တေရးတေမာ အိပ္တဲ့အခါ ခၽြတ္ကနဲျမည္တဲ့ အသံကေလးကအစ ၾကားတတ္ၿပီး အိပ္ယာက လန္႔ႏုိးသြားလုိ႔ ဇိမ္ပ်က္ရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။

ကုိယ္နားမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း နာမည္ေက်ာ္ The Aviator ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီးထဲက ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ (ေလသူရဲ၊ တီထြင္စြန္႔စားသူ၊ TWA ေလေၾကာင္းကုမၸဏီပုိင္ရွင္၊ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူ၊ ဒါ႐ုိက္တာ) Howard Hughes ကုိ သတိရမိတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္ကားမွာ Howard Hughes အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ Leonardo DiCaprio (တုိင္တန္းနစ္မင္းသား) ေတာင္ အကယ္ဒမီရသြားေသးတယ္ေလ အေကာင္းဆုံးအမ်ဳိးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ဆုအတြက္ တစ္ေပးျခင္း (nominated) ခံရေသးတယ္ေလ။ ေဟာင္းဝါ့ဒ္ဟ်ဳ ကလည္း က်ေနာ္လုိပဲ နားနည္းနည္း ေလးတယ္ဗ်။ အဲ… ဘာဆုိင္သလဲဆုိေတာ့ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ေလွ်ာက္ေျပာၾကည့္တာပါ။ “တန္ရာတန္ရာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ေခ်းစိမ္းပန္းေတာ့မွာပဲ”….လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ မၾကာခဏ ေဝဖန္တတ္တဲ့ တကၠသုိလ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိေတာင္ သတိရမိေသးတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လာမယ့္ ႏွစ္သစ္မွာ ေလာကႀကီးရဲ႕ အသံဗလံေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းအာ႐ုံခံစားႏုိင္ဖုိ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ျပၿပီး နားၾကားကိရိယာေလးတခုေလာက္ ဝယ္တပ္မလား စိတ္ကူးေနတယ္။
Read more

“အာဏာရွင္ ကုိေပါ”

“ကုိေပါဘေလာ့ဂ္ကုိ အခု က်ေနာ္ မဖတ္ေတာ့ဘူး။ ပုိ႔စ္ထဲမွာ က်ေနာ့္အေၾကာင္းေတြ ပါလာတတ္လြန္းလုိ႔”

မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္အတူ ညစာစားရင္း စကားလက္ဆုံက်ေနခုိက္ တေယာက္က မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူေျပာတာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေနသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း အသာရယ္ေနလုိက္ရသည္။ အခုလည္း ထုိမိတ္ေဆြႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အတိတ္က အျဖစ္အပ်က္တခုကုိ သတိရမိျပန္ပါသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ စကၤာပူသုိ႔ ေရာက္လာကာစအခ်ိန္တြင္ တေယာက္အိပ္ေမြ႕ယာ၊ ေခါင္းအုံး စသည္တုိ႔ကုိ ဝယ္ယူရန္ လုိအပ္လာသျဖင့္ က်ေနာ့္အား အေဖာ္ေခၚကာ ကလင္မင္းတီးအရပ္ရွိ ေမြ႕ယာဆုိင္သုိ႔ ေရာက္သြားၾကသည္။

သူသည္ ဆုိင္ထဲတြင္ ေမြ႕ယာမ်ား၊ ေခါင္းအုံးမ်ားကုိ တခုၿပီးတခု ကုိင္ၾကည့္လုိက္၊ ေစ်းေမးၾကည့္လုိက္၊ ျပန္ခ်လုိက္ႏွင့္ မၿပီးႏုိင္ မစီးႏုိင္ လုပ္ေနေလသည္။ အတန္ၾကာေသာ္ ေဘးက ရပ္ၾကည့္ေနေသာ က်ေနာ့္မွာ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္လာသျဖင့္ အနီးရွိ လက္လွမ္းမီရာ ေမြ႕ယာတခုႏွင့္ ေခါင္းအုံး တခုကုိ ဆြဲယူကာ….

“ေဟ့ေကာင္၊ သိပ္ေရြးမေနနဲ႔။ ဒီေမြ႕ယာလည္း ေကာင္းတယ္၊ ဒီေခါင္းအုံးလည္း မဆုိးဘူး။ ဒါပဲ ယူလုိက္ေတာ့၊ ပုိက္ဆံရွင္းလုိက္” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။

သူသည္ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ေပးေသာ ေမြ႕ယာႏွင့္ေခါင္းအုံးကုိ သိပ္ႏွစ္သက္ပုံမရေသာ္လည္း က်ေနာ့္အား အတြန္႔မတက္လုိေသာ သေဘာျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ပုိက္ဆံရွင္းကာ ဝယ္ယူလုိက္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းအုံးႏွင့္ ေမြ႕ယာကုိ ကုိယ္စီပုိက္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာစဥ္ သူက က်ေနာ့္အား စကားတခြန္းေျပာ၏။

“ကုိေပါ၊ အခုလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥေတြမွာ အတင္းဝင္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ေပးတာ ဒီေမြ႕ယာ ဝယ္တဲ့ ကိစၥမွာ ေနာက္ဆုံးျဖစ္ပါေစေနာ္။ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္မိန္းမယူတဲ့ အခါက်ရင္ ဒီအခ်ဳိး ထပ္မခ်ဳိးနဲ႔ေတာ့။ ၾကားလား”

ထုိစဥ္ကေတာ့ သူ႔မွာ ရည္စားပင္ မရွိေသးသူျဖစ္ရာ သူ႕စကားကုိ သေဘာက်သျဖင့္ သူေရာက်ေနာ္ပါ တဟီးဟီးႏွင့္ ရယ္ေမာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူမိန္းမယူသည့္အခါမွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔(က်ေနာ္ႏွင့္ မဒမ္ေပါ)က ထုိအခ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ထပ္ခ်ဳိးမိေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ဆႏၵကုိ သူ႕အေပၚတြင္ ျပဌာန္းမိေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္တခါေတာ့ ေမြ႕ယာေခါင္းအုံးဝယ္သည့္ ကိစၥမ်ဳိးမဟုတ္သျဖင့္ သူသည္ သူ႕စိတ္ႀကဳိက္ လြတ္လပ္စြာပင္ ေရြးခ်ယ္ဆုံးျဖတ္ေလေတာ့သည္။

ျဖစ္တတ္သည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔သည္ လူတဦးတေယာက္အား ခင္မင္ရင္းႏွီးသည္ဆုိ႐ုံမွ်ႏွင့္ “ေစတနာ” ဆုိသည္ကုိ အေၾကာင္းျပကာ တဖက္သား၏ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ကုိ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မိတတ္ၾကသည္။ ကာယကံရွင္၏ဆႏၵထက္ မိမိဆႏၵကုိ အေလးေပးမိတတ္ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမႈ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အလားတူအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ႀကဳံေတြ႕ရတတ္ပါသည္။

မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း အႀကံေကာင္းေပးလုိသည့္အဆင့္အထိေတာ့ မမွား။ သုိ႔ေသာ္ မိမိေပးေသာအႀကံအတုိင္း အတင္းအၾကပ္လုိက္နာေစလုိျခင္းကား ျဖစ္သင့္သည္မဟုတ္။ တပါးသူ၏ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားကုိ မေလးစားရာ ေရာက္ေပသည္။ ထုိအျပဳအမူသည္ အာဏာရွင္ဆန္ေသာ အျပဳအမူလည္း ျဖစ္ေပသည္။

မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းအၾကား၊ မိဘႏွင့္သားသမီးအၾကား၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမ်ားအၾကား၊ ဆရာႏွင့္တပည့္အၾကား၊ အလုပ္ရွင္ႏွင့္အလုပ္သမားအၾကား ဆက္ဆံေရးဟူသမွ်တြင္ တဖက္သား၏ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ကုိ အျပန္အလွန္ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳၾကမည္ဆုိပါက လြတ္လပ္ေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ ေဖာ္ေဆာင္ဖန္တီးရာ၌ တနည္းတဖုံ အေထာက္အကူျပဳမည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။
Read more

“စာ႐ုိက္သူမ်ား သတိထား”

အခုတေလာ ဂ်ဴးရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေဟာေျပာခ်က္ကုိ ဟုိလူ ဒီလူေတြက အီးေမးလ္နဲ႔ ပုိ႔တာေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ တင္ထားတာေတြေၾကာင့္ အသစ္တႀကိမ္ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈရပါတယ္။

ဒီေဟာေျပာခ်က္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ တက္ေနၾကတုန္းမွာ ေအာ္ပီက်ယ္၊ တင္ေမာင္သန္းတုိ႔နဲ႔အတူ ဂ်ဴးလာေရာက္ ေဟာေျပာသြားတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ ေလာက္က ေဟာေျပာခ်က္ေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ေဟာေျပာသူသုံးေယာက္စလုံးရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြကုိ ေက်ာင္းသားေတြ တေဝါေဝါ ပြဲက်ၿပီး လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔အတူ နားေထာင္ခဲ့ၾကရတာကုိ သတိရမိပါတယ္။

အခု အီးေမးလ္ကတဆင့္ ထပ္မံျဖန္႔ေဝေနတဲ့ ဂ်ဴးေဟာေျပာခ်က္ (အဆုံးမပါ။ တပုိင္းတစ ေဟာေျပာခ်က္မွ်သာ)ကုိ ဖတ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ တေနရာမွာ စာေတြ က်က်န္ေနခဲ့တာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။

ဘယ္ေနရာလဲဆုိေတာ့ ဂ်ဴးက ၆-ကြက္ ကာတြန္းေလး တခုအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာျပတဲ့ေနရာမွာပါ။ စာ႐ုိက္တဲ့လူက ပဥၥမေျမာက္ အကြက္အေၾကာင္း ဂ်ဴးေျပာသြားတာ ႐ုိက္ဖုိ႔ က်န္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆ႒မအကြက္ကုိ ပဥၥမအကြက္ဆုိၿပီး မွားယြင္းေဖာ္ျပထားတာကုိလည္း ေတြ႕ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပဥၥမအကြက္မပါရင္ အဲဒီကာတြန္းဟာ အဓိပၸါယ္မျပည့္စုံေတာ့ပါဘူး။ ဖတ္တဲ့လူေတြလည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔သာ ဖတ္လုိက္ၾကရမယ္။ တကယ့္ကာတြန္းရဲ႕ ဆုိလုိခ်က္ကုိေတာ့ နားလည္ႏုိင္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။

အမွန္ေတာ့ ေဟာေျပာခ်က္ေတြ၊ ဝတၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြမွာ အခုလုိ စာေတြ က်က်န္ခဲ့တာ၊ သတ္ပုံမွားယြင္းေဖာ္ျပတာေတြဟာ အင္မတန္ အ႐ုပ္ဆုိးပါတယ္။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ဝတၳဳတုိေလးတပုဒ္ဆုိရင္ စာစီတဲ့ေနရာမွာ သတ္ပုံမွားယြင္းၿပီး စာစီတဲ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ဝတၳဳထဲမွာ “ေတြ႕မိသည္တြင္” ဆုိတဲ့ စာသားကုိ “ေတြးမိသည္တြင္” လုိ႔ မဂၢဇင္းက မွားယြင္းေဖာ္ျပတာပါ။ တစုံတခုကုိ ျမင္ေတြ႕မိရာက အတိတ္ဇာတ္လမ္းကုိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေတြးေတာမိတယ္ ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိး ေရးသားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သတ္ပုံမွားသြားတဲ့အတြက္ တစုံတခုအေၾကာင္းေတြးေတာေနရင္းက အတိတ္ဇာတ္လမ္းကို ဆက္စပ္ေတြးေတာမိသလုိ အဓိပၸါယ္တလြဲထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ကုိယ့္ဝတၳဳေလးကုိ ပုံႏွိပ္စာသားအေနနဲ႔ ျမင္ရလုိ႔ ဝမ္းသာမိေပမယ့္ တဖက္မွာလည္း တလြဲႀကီးျမင္လုိက္ရတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။

ဒီလုိလြဲမွားမႈဟာ အခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အေရးမႀကီးလွေပမယ့္လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် အမွားနည္းေအာင္ သတိထားရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါ။ မိန္႔ခြန္း(သုိ႔မဟုတ္) သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ ေဖာ္ျပရမွာ မွားယြင္း႐ုိက္ႏွိပ္မိခဲ့ရင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ျပႆနာေတြကုိေတာင္ ႀကဳံရတတ္ပါတယ္။ တစုံတေယာက္ရဲ႕ စာမူကုိ (သုိ႔မဟုတ္) ေဟာေျပာခ်က္ကုိ စာသားအေနနဲ႔ ျပန္လည္ ႐ုိက္ကူးလုိသူမ်ားအေနနဲ႔ အထူး သတိျပဳဖြယ္ အခ်က္တခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလည္း ဂ်ဴးေဟာေျပာခ်က္ကုိ စာ႐ုိက္ရာမွာ က်က်န္ခဲ့တဲ့ ေနရာအတြက္ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ျဖည့္စြက္ၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း ျပန္လည္ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ ျဖည့္စြက္ထားတဲ့ေနရာကုိ အေရာင္နဲ႔ ျပထားပါတယ္။

“..... ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ပိုၿပီးေတာ့ ပံုေပၚသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္သြားေအာင္ က်မ ကာတြန္းေလးတပုဒ္နဲ႔ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာတြန္းေလးကို ေရးဆြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မည့ံတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါလဲ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေတာင္ ေမးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကာတြန္းဟာ က်မ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္ဆရာလို႔ ဆရာမ်ား ဆြဲခဲ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ မဆြဲခဲ့ ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ ကာတြန္းေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ငါနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း၊ အဲ့ဒီ ကာတြန္းအေတြးေလးကို က်မ ေျပာျပမယ္။ သူက တမ်က္ႏွာ ကာတြန္းပါ။ မဂၢဇင္းရဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု၊ မဂၢဇင္းမွာ တမ်က္ႏွာ ၄ ခု ေလာက္ပါတယ္။ တခါတေလ ၆ ခုေလာက္ပါတယ္။ အခု က်မကာတြန္း အကြက္ ၆ ကြက္ပါတဲ့ ကာတြန္းပါ။

သူက ပထမဦးဆံုး အကြက္မွာ လူမမာတေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီး စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ လူနာရဲ႔ ေဘးနားေလးမွာ လူနာရဲ႔ ဇနီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တေယာက္၊ သူက က်ံဳ႔က်႔ံဳေလးထိုင္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူနာကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေဘးနားမွာေတာ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က လူနာကို နားၾကပ္ကေလး နားမွာေထာက္ၿပီး စမ္းသပ္ေနပါတယ္၊ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအကြက္။

ဒုတိယအကြက္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ကို ကာတြန္းဆရာက ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး ဆြဲပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို အဓိက ထားတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးက ဘာမွမသိတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ိဳးပါ။ မ်က္လံုးေလးက လည္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ကြက္႐ွင္မတ္ေပါ့ ေမးခြန္းလကၡဏာေလးနဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာ ႐ႈပ္ေနတဲ့ သပြတ္အူလို ပံုစံေလးနဲ႔။ ဘာေရာဂါပါလိမ့္ သူေတာ္ေတာ္ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ေနၿပီလို႔ ကာတြန္းၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိေအာင္ ကာတြန္းဆရာက ဆြဲထားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဒုတိယအကြက္။

ေနာက္ တတိယအကြက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆြဲထားတယ္၊ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ေစာေစာက ျမင္ေနရတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ေစာေစာက ကြက္႐ွင္မတ္ေတြ၊ သပြတ္အူေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲနဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖန္သီးေလးတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ဆြဲထားပါတယ္။ ဖန္သီးေလးေဘးမွာ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ သူဘာေရာဂါလဲဆိုတာ ႐ွာလို႔ ရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ က်မတို႔ သိေစပါတယ္။

ေနာက္ စတုတၳကြက္မွာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က သူတပ္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ လူမမာဟာ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါက စတုတၳအကြက္ေပါ့။

ေနာက္ ပဥၥမအကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတဲ့ လူမမာဟာ ေငါက္ကနဲ ထထုိင္ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ကုိ ေဒါသတႀကီး ျပစ္တင္ဆဲဆုိ ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ ပုံကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က သူမေသေသးဘဲနဲ႔ ေသၿပီ ေျပာရသလားေပါ႔။ (ရယ္သံမ်ား)။

ေနာက္ဆုံးအကြက္မွာက်ေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူမမာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက်္ားဘက္ကို လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေတာ့ '႐ွင္ ဆရာ၀န္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္နဲ႔' အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား).....”
Read more

မသိျခင္းႏွင့္ သိျခင္းတို႔၏ အႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ေလ့လာမႈခရီး

(ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္တေယာက္က ေပးပုိ႔မွ်ေဝလုိက္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ ပုထုဇဥ္ ရဲ႕ ပုိ႔စ္တခုပါ။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္သက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္က တဆင့္ မူရင္းအတုိင္း ျပန္လည္ မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။ ေရးသားသူ ကုိပုထုဇဥ္ဆီမွာ တုိက္႐ုိက္ ခြင့္မေတာင္းခဲ့ျဖစ္ေပမယ့္ ခြင့္ျပဳမယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။)

မသိျခင္းႏွင့္ သိျခင္းတို႔၏ အႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ေလ့လာမႈခရီး
via ပုထုဇဥ္ မွတ္တမ္း by Pu-htu-zin on 8/24/07

(က) မိတ္ဆက္

စာ႐ႈသူ အေပါင္း ေခါင္းစဥ္ကိုဖတ္ၿပီး “ဘာႀကီးပါလိမ့္” လို႔ ထင္စရာ ႐ွိပါတယ္။ နပ္သူ၊ လ်င္သူ စာဖတ္သူမ်ားကေတာ့ “ငပုတစ္ေယာက္ အေပါက္ဖာ ေနၿပီ” လို႔ သိၾကမွာပါ။ ဘယ္အေပါက္ ဖာတယ္ ထင္ပါသလဲ၊ ႐ွင္းပါတယ္၊ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာဂ္မွာ အေရးမ်ားတဲ့ “ျမန္မာျပည္မွာ သြားသြားလာလာ” လိုစာမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥတခ်ိဳ႕ေပါ့။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာအေပါက္လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတဲ့ “အေပါက္” pitfall ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရး (စကားလံုးကေတာ့ အႀကီးႀကီးပဲ၊ အမွန္ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္ျပည္သူမ်ား အေနနဲ႔ သိသင့္ သိထိုက္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကိုသာ ဆိုလိုတာပါ၊ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး) အေၾကာင္း ေလ့လာတဲ့ ခရီးမွာ ၾကမ္းကၽြံၿပီး အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ တြင္းေပါက္ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ား အေၾကာင္းပါ၊ အဲဒီအေပါက္ေတြကို ဖာေထးဖို႔၊ မဖာႏိုင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ႐ွိေၾကာင္း အသိေပးခ်င္လို႔၊ ဒီတခါေတာ့ လူပုသေလာက္ အျမင့္ႀကီး မွန္းၿပီး ႀကိဳးစား လက္တည့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီ “ျမန္မာျပည္မွာ သြားသြားလာလာ” လို စာမ်ိဳးကို ဘာသာျပန္တယ္၊ ဟိုဟာ သိသင့္တယ္၊ ဒီဟာ သိသင့္တယ္၊ လူငယ္ေတြ ေလ့လာရမယ္၊ ဘာဘာညာညာ ေလွ်ာက္ေျပာမိတဲ့အတြက္ ေလ့လာရင္လည္း ေလ့လာတဲ့ ခရီးလမ္းမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့၊ တခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကံဳဖူးတဲ့၊ အႏၲရာယ္ေတြ အေၾကာင္းကိုပါ ေရးဖို႔ တာ၀န္႐ွိတယ္လို႔ ထင္လို႔ ဒီလိုစာမ်ိဳး ေရးတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း “မသိျခင္းႏွင့္ သိျခင္းတို႔၏ အႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ေလ့လာမႈခရီး” လို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္မိတာပါ။

(ခ) မသိျခင္း၏ အႏၲရာယ္

မသိျခင္း၏ အႏၲရာယ္ကေတာ့ ႐ွင္းပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အက်ပ္အတည္း၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ အက်ပ္အတည္း၊ အေၾကာင္း မသိတဲ့လူေတြ မ်ားေလေလ၊ အဲဒီ မသိသူ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္ျပည္သူအမ်ားရဲ႕ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတ နည္းပါးမႈအေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လက္တစ္ဆုပ္စာ လူတစ္စုက သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ “ေက်ာ” သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြရဲ႕ ဒုကၡကို အေလးမထားဘဲ သူတို႔အတြက္၊ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာသာ လုပ္သြားၾကမွာပဲ။ အဲဒီလို အလုပ္မခံႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီလို အေက်ာ မခံခ်င္ဘူး ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ သိသင့္ သိထိုက္တာေတြကို သိရမယ္၊ ေလ့လာရမယ္။ “မ အ ေအာင္ သမိုင္းသင္ရမယ္” လို႔လည္း ဆရာေတြက ေျပာခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ “သမိုင္းထဲမွာ အိပ္ပဲ မေနျဖစ္ေအာင္” ေတာ့ သတိထားရမွာေပါ့။ မသိျခင္းရဲ႕ အႏၲရာယ္က ႐ွင္းလြန္းေတာ့ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာဆက္ေရးရမွန္းကို မသိေတာ့ပါ။

(ဂ) သိျခင္း၏အႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ေလ့လာမႈခရီး

အဲဒီလို မသိျခင္းရဲ႕ အႏၲရာယ္ေတြကို ေ႐ွာင္႐ွားလိုလို႔ သိဖို႔ ေလ့လာတဲ့ အခါမွာလည္း အဲဒီ ေလ့လာတဲ့ ခရီးမွာ အႏၲရာယ္ တြင္းေပါက္ေတြက ႐ွိေနျပန္တယ္။ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရးကို ေလ့လာတဲ့ သာမန္ျပည္သူ လူႀကီးလူငယ္မေ႐ြး၊ အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္ လူလတ္တန္းစားမ်ား၊ ျဖစ္ေလ့႐ွိတဲ့၊ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတဲ့ ပံုစံကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္သလို ေျပာၾကည့္ပါမယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ျဖစ္သလဲဆိုတာ စာရင္းနဲ႔ အင္းနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သုေတသန လုပ္မျပႏုိင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရတာေတြကို ေျပာျပတာပါ။

ပထမအဆင့္က မသိျခင္းနဲ႔ လက္႐ွိဘ၀ကို မေက်နပ္ျခင္းက စ ပါတယ္၊ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ သိပ္မသိပါ၊ ဒါေပမယ့္ လက္႐ွိဘ၀ကိုေတာ့ မေက်နပ္ပါ၊ ဒုကၡသုကၡေတြက သိသာ ထင္႐ွားလြန္းပါတယ္၊ (အသက္ငယ္သူတခ်ိဳ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာပါတယ္ တခ်ိဳ႕ လိုပဲ ေျပာတာပါ၊ ဆိုရင္ လက္႐ွိ အေျခအေနဟာ ပံုမွန္လို႔ပဲ ထင္တယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လက္႐ွိကလြဲလို႔ တျခားေနရာ၊ တျခားျဖစ္ႏိုင္ေျခ စတာေတြကို ဘာမွမသိလို႔၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာၾကတာကေတာ့ they don’t know any better ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါကိုေတာ့ ပထမအဆင့္ မတိုင္မီ သုည အဆင့္လို႔ပဲ ေခၚၾကပါစို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မဆလေခတ္ ကေလးဘ၀တုန္းက ဒီလိုပဲ ထင္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါလား။)

ဒုတိယအဆင့္က ပထမအဆင့္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ လူလတ္တန္းစား ျမန္မာေတြဟာ လက္႐ွိဘ၀က ဒုကၡေတြကို ေက်ာ္လႊားရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပႆနာကို ေလ့လာျခင္းက စပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းအေၾကာင္း၊ သတင္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ဖတ္တယ္၊ ျပည္ပမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြဆိုရင္ ေလ့လာစရာ စာအုပ္စာတမ္းကအစ တပံုတပင္၊ ျပည္တြင္းမွာကေတာ့ ေရဒီယိုေတြ နားေထာင္တယ္၊ အစိုးရသတင္းစာေတြက ေျပာတာကို စားသင့္တာစား၊ ေျမႇာက္သင့္တာေျမႇာက္၊ ေျပာင္းျပန္ယူသင့္တာယူၿပီး အမွန္နဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ ေလ့လာၾကတယ္။ (အစိုးရေျပာတိုင္း ယံုလို႔မရဘူး ဆိုတဲ့ ဘ၀ေပး အသိက ႐ွိတာကိုး။) အဲဒီ အဆင့္ကေတာ့ ဒုတိယအဆင့္ေပါ့၊

အဲဒီ ဒုတိယအဆင့္မွာ သိတန္သေလာက္ သိၿပီးေနာက္က်ေတာ့ ေလ့လာသူရဲ႕ ပင္ကိုယ္ စ႐ိုက္၊ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ လက္႐ွိဘ၀ထဲက ပုဂၢလိက အက်ိဳးစီးပြား စတာေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး ေလ့လာသူေတြ ေလ့လာမႈအေပၚ တံု႕ျပန္ပံုက မတူေတာ့ပါ။ အဲဒီ ဒုတိယအဆင့္ သိတန္သေလာက္ သိၿပီးေနာက္မွာ ေအာက္ပါ အႏၲရာယ္မ်ားကို ရင္ဆိုင္မိၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အႏၲရာယ္ တြင္းေပါက္ ေလးမ်ိဳးထဲက တခ်ိဳ႕ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားလည္း က်ဖူးတယ္၊ တခ်ိဳ႕ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ က်ေတာ့မလိုလည္း ျဖစ္ဖူးတယ္၊ အစကတည္း ေ႐ွာင္ႏိုင္ခဲ့တာေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားလည္း တြင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးထဲကို က်ပံု က်နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်ၾကတယ္။

(ဃ - ၁) ပထမ အႏၲရာယ္တြင္းေပါက္ (“႐ႈပ္ေနတာပဲ”)

ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတဲ့ တြင္းေပါက္ကေတာ့ လန္႔ၿပီး ထံုသြားျခင္းပဲ။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းအေၾကာင္း မသိလို႔ သိေအာင္ေလ့လာတယ္၊ သိေတာ့ အက်ပ္အတည္းက ကိုယ္ထင္ထားတာတက္ အမ်ားႀကီး ႐ႈပ္ေထြးတယ္၊ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ ဆိုတာ သိရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ထံု သြားတယ္၊ လန္႔သြားတယ္၊ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ ဥပမာ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ျပန္ေနတဲ့ “ျမန္မာျပည္မွာ သြားသြားလာလာ” ကို ၾကည့္ပါ၊ “ဗမာ အမ်ားစုဟာ ဒီမိုကေရစီေရးသည္ တစ္ခုတည္းေသာ ျပႆနာ လို႔ ထင္ေနၾကတယ္ […] က်ဳပ္တို႔ အျမင္ကေတာ့ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ အားနည္းေလ ေကာင္းေလပဲ” ဆိုတဲ့ တိုင္းရင္းသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို ဖတ္မိသူ ျပည္မက ဗမာလူငယ္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ဘယ္လို ခံစားမိမလဲ၊ သူေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ၊ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးက ျဖစ္ခဲ့တာ၊ ျမန္မာ့ အက်ပ္အတည္းက စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းမွ စခဲ့တာ မဟုတ္၊ ေ႐ွးကတည္း စခဲ့၊ ျဖစ္ခဲ့တာ၊ ျပႆနာက ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ တရားမ၀င္ ယူထားတဲ့ အစိုးရ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလာရင္ ဘယ္လို ခံစားရမယ္ ထင္ပါသလဲ၊ ေသခ်ာတာေပါ့၊ “အင္း… မလြယ္ပါလား” ဆိုတာက ပါလာမွာပါပဲ။ မလြယ္ပါလားရဲ႕ ေနာက္ကေန “ကိစၥေတြ၊ လူေတြက ငါထင္သေလာက္ မ႐ိုး႐ွင္းပါလား၊ ႐ႈပ္ေနတာပဲ၊ ငါ့လို႔ လူတစ္ေယာက္ ဘာမ်ား လုပ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ၊ ေတာ္ပါၿပီ၊ ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲပဲ ေကာင္းပါတယ္” ဆိုတဲ့ဆင္ေျခရလာၿပီး ေလ့လာတဲ့ ကိစၥကို ရပ္ပစ္လိုက္တယ္၊ “Ignorance is a bliss” ဆိုတဲ့ စကားကို လိုက္နာၿပီး ေမ့ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ မသိတုန္းကလည္း မသိလို႔၊ သိတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ႐ႈပ္လို႔ ဆိုၿပီး ဒီကိစၥကို ေခါင္းထဲကေန ထုတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္သြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေလ့လာမႈခရီးမွာ ပထမ အေပါက္ကၽြံတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။

ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ၊ “ဇြဲ မေလွ်ာ့ပါနဲ႔။” ႐ႈပ္တာ မွန္ပါတယ္၊ ကိုယ္က ႐ွင္း႐ွင္းေလး ျမင္တတ္ဖို႔ကသာ အေရးႀကီးတယ္၊ အကုန္လံုးကို လိုတာထက္ ပိုၿပီး ႐ွင္းပစ္ဖို႔၊ oversimplify လုပ္ပစ္ဖို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ကိုယ္က ႐ွင္းႏိုင္ရင္ ႐ွင္းပါတယ္၊ မ႐ႈပ္ပါ။ ဒီ ပထမ pitfall အေပါက္ထဲ ကၽြံၿပီး ဆက္ မေလ့လာလို႔ကေတာ့ အရင္ ေလ့လာသမွ်လည္း အလကားျဖစ္၊ လက္ေတြ႕လည္း ဘာမွ အလုပ္မျဖစ္ဘဲ အေဟာသိကံ ျဖစ္မွာပဲ။ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ ဆက္ေလ့လာရင္ ကိုယ္က ဘယ္လိုရပ္တည္ခ်က္ ႐ွိ႐ွိ၊ အျမင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ကြဲျပားကြဲျပား၊ “လက္႐ွိ အေျခအေနသည္ လက္မခံႏိုင္ေသာ အေျခအေန” “လမ္းေၾကာင္းမွားေနတဲ့ အေျခအေန” ဆိုတာကို လက္ခံလာလိမ့္မယ္၊ “လက္႐ွိ ပံုစံနဲ႔ေတာ့ အနာဂတ္ ေခ်ာက္က် ၾကမယ္” ဆိုတဲ့ အသိကို ဆက္လက္ ေလ့လာသူ လူတိုင္း ရလာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္၊ ဒီပို႔စ္ရဲ႕ နိဂံုးပိုင္းမွာလည္း ဒီအေၾကာင္း နည္းနည္း ထပ္ေရးပါဦးမယ္၊ အဲေတာ့ ဒီ ပထမတြင္းေပါက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ “ဇြဲမေလွ်ာ့ပါနဲ႔၊ ဆက္ေလ့လာပါ” လို႔။ ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ေတာ့ ကုန္ခဲ့သမွ် စြမ္းအင္ေတြ အလဟႆျဖစ္ၿပီး “လုပ္ အလကား” ႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။

(ဃ - ၂) ဒုတိယ အႏၲရာယ္တြင္းေပါက္ (“ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ”)

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ “ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ” ဆိုတဲ့ အႏၲရာယ္ တြင္းေပါက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလ့လာရင္းနဲ႔ အစိုးရ မေကာင္းတာေတြအျပင္ အစိုးရကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အတိုက္အခံလုပ္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြထဲက တခ်ိဳ႕ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ အမွားေတြကိုပါ ေလ့လာသိျမင္သြားတယ္၊ ျပႆနာေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို မွန္းမိလာတဲ့အခါ အစိုးရေျပာတဲ့ တခ်ိဳ႕ အျမင္ေတြက မွန္သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာတတ္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ဒီအစိုးရ တျပားသားမွ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ေဒါသစိတ္အခံ တဘက္စြန္း႐ွိခဲ့ရင္ အတုိက္အခံဘက္ကလည္း တခ်ိဳ႕က မေကာင္းတာ၊ အားနည္းတာေလးေတြကို သိလာတဲ့အခါ အရင္က အစြန္းေရာက္ခဲ့အယူက တန္ျပန္သက္ေရာက္ၿပီး အားလံုး ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ကို အလြယ္ေလးပဲ ခ်ၾကပါေတာ့တယ္။ အစိုးရနဲ႔ အတိုက္အခံကို အာဏာလုေနတဲ့ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္၊ တိုင္းရင္းသားေတြပါ ပါရင္ သံုးေကာင္၊ လို႔ ယူဆလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္က်ေတာ့ သနားစရာ ေျမစာပင္ေပါ့။ အဲဒီလို အျပစ္ တစ္ပိႆာနဲ႔ အျပစ္ တစ္က်ပ္သားကို အတူတူလို႔ သေဘာထားတဲ့ “ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ” ဆိုတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ပ်က္ စကားထဲမွာ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့တာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပဳသမွ် ႏုရမယ့္ ေျမစာပင္လို သေဘာထားတာ၊ တနည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တန္ဖိုးမထားတာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ victimize လုပ္တာ၊ စ တဲ့ အရိပ္အေယာင္ undertone ေတြ ပါ ပါတယ္။ ေမြးကတည္း ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကားခဲ့ရတဲ့ အစိုးရရဲ႕ ၀ါဒျဖန္႔မႈေတြကလည္း ဒီေနရာမွာ အစြမ္းျပပါတယ္။

ဒီအတြက္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ေတာ့ ေလာကမွာ လူေကာင္းနဲ႔ လူဆိုး ႏွစ္မ်ိဳးတည္း မ႐ွိပါ၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေကာင္းေလ့႐ွိသူနဲ႔ အမ်ားအားျဖင့္ ဆိုးေလ့ ႐ွိသူလို႔ ခြဲဖို႔ေတာင္ ကိုယ္က ဘယ္စံနဲ႔ ၾကည့္မလဲ ဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္၊ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြမွာ လူေကာင္း လူဆိုး ကြဲျပားမႈဟာ ျပတ္သားလာတတ္တယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္မ်ိဳးကို ေစာင့္ၾကည့္လို႔ရတယ္၊ ကိုယ္ပိုင္ ဉာဏ္အားနဲ႔ ပိုင္းျခားလို႔ရတယ္၊ ဘယ္သူမွ ၿပီးျပည့္စံု ေကာင္းမြန္တယ္ရယ္လို႔ မ႐ွိဘူးဆိုတာကို လက္ခံၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ “ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ” ဆိုတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ပ်က္စကားကို ပယ္႐ွားႏိုင္ဖို႔က၊ လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ လက္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ၾကည့္လိုက္ပါ၊ ဘယ္သူက မတရားလုပ္ေနသလဲ၊ ဘယ္သူေတြ မတရားခံေနရသလဲ၊ အေျဖက ႐ွင္းလာပါလိမ့္မယ္။

ဒီလိုေျပာလို႔ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့၊ ေထာက္ခံတဲ့ ဘက္မွာ အက်င့္ပ်က္ေတြ ႐ွိရင္ မေ၀ဖန္ရဘူးလို႔ မဆိုလိုပါ၊ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ေ၀ဖန္မႈရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို သန္႕စင္ေအာင္ ေဆးေၾကာၿပီးရင္၊ ကိုယ့္ေ၀ဖန္မႈရဲ႕ အက်ိဳးအျပစ္ အဆက္ဆက္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးရင္ ေ၀ဖန္ႏိုင္တယ္၊ ေ၀ဖန္ဖို႔လည္း တာ၀န္႐ွိပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ အားလံုး ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ ပါပဲ၊ ငါတို႕ကသာ ေျမစာပင္ ျဖစ္ရတယ္လို႔ ေျပာရင္၊ ကိုယ္က တကယ့္ကို ေျမစာပင္ ျဖစ္မွာပဲ၊ ခိုင္မာတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ထားၿပီး ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္မွသာ ေျမစာပင္ဘ၀က သက္သာရာ ရမွာပဲ။

(ဃ - ၃) တတိယ အႏၲရာယ္တြင္းေပါက္ (“သူတို႔ လုပ္ေနပံု မဟုတ္လို႔ ငါ၀င္မလုပ္တာေပါ့”)

ဒီအႏၲရာယ္ တြင္းေပါက္ကေတာ့ မာန တမ်ိဳးမ်ိဳးကို လိုတာထက္ ပိုထားမိတဲ့ ေလ့လာသူေတြ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အသားကုန္ ကာကြယ္တတ္သူေတြ က်တတ္တဲ့ တြင္းလို႔ ျမင္ပါတယ္။ အေတာ္ေလး တတ္သိနားလည္လာတဲ့ လူလတ္တန္းစား ပညာတတ္ ျပည္သူတခ်ိဳ႕မွာ အမ်ားအားျဖင့္ ေတြ႕ရေလ့ ႐ွိတယ္။ ႐ွား႐ွားပါးပါး ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ မက်ဖူးတဲ့ တြင္းလည္းျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ မက်ဖူးလို႔လား မသိဘူး၊ ဒီတြင္းထဲကို က်တတ္သူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ အသည္းယားတယ္။

ဒီတြင္းကေတာ့ ေလ့လာရင္း ကိုယ္သိတာေတြ မ်ားလာတယ္၊ ကိုယ့္မွာ လက္႐ွိ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လုပ္ေဆာင္ပံုနဲ႔ ကြဲျပားတဲ့ အႀကံေတြ ဉာဏ္ေတြ ေပၚလာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ၾကာေညာင္းလာတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲက ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြ လုပ္ပံုကိုင္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး “သူတို႔ လုပ္ေနပံု မဟုတ္ဘူး၊ ဒီလို လုပ္လို႔မရဘူး၊ ဒီလို အခ်ိဳးမေျပတဲ့ ေကာင္ေတြေၾကာင့္ ငါ၀င္မလုပ္တာေပါ့၊” ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခ ေပးမိျခင္းပဲ။ ပညာတတ္သူမ်ားကလည္း ဒီေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ ဘာမွမတတ္ဘဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္၊ ဒါေလးေတာင္ မသိဘဲ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတယ္၊ ဒီလို လုပ္လို႔ မရဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္/ကၽြန္မတို႔က ၀င္မလုပ္တာေပါ့ ဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာကေတာ့ ဒီေတာ္လွန္ေရးဆိုတာကို က်ဆံုးသြားတယ္ ေျပာေျပာ၊ တန္႕ေနတယ္ ေျပာေျပာ၊ မေအာင္ျမင္ေသးတာေတာ့ အမွန္ပဲဆိုတာ လက္ခံပါတယ္။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မရေသးဘူး၊ မေအာင္ျမင္ရေသးျခင္း အေၾကာင္းရင္းေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိမွာပဲ၊ ေထာက္ျပပါ၊ ေ၀ဖန္ပါ၊ အႀကံေပးပါ။ သူ႕ေၾကာင့္၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္၊ “ေၾကာင့္” ေတြ တပံုတပင္ ထြက္လာ ပါလိမ့္မယ္။ (လက္႐ွိ လုပ္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားကလည္း အျပဳသေဘာ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ အႀကံေပးတာေတြကို ခံႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ႐ွိသင့္တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။) ဒါေပမယ့္ ဒီ “ေၾကာင့္” ေတြဟာ “ငါ ၀င္မလုပ္ရျခင္း” ရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေတာ့ ဟုတ္ ကို မဟုတ္ဘူး။ ငါ ၀င္မလုပ္ရျခင္းရဲ႕ တကယ့္ “ေၾကာင့္”က “ငါ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္၊ ငါ မလုပ္ရဲေသာေၾကာင့္၊ ငါ မစြန္႕ရဲေသာေၾကာင့္” ပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မိမိ ကိုယ္ကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ေ၀ဖန္ၾကည့္ရင္ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ လက္႐ွိ လုပ္ေနတဲ့ သူေတြ လုပ္ပံု ကိုင္ပံု မဟုတ္ဘူးပဲထား၊ (ဟုတ္တာေတြ ႐ွိသလို မဟုတ္တာေတြလည္း ႐ွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတယ္) ဒါေတြကို မွန္တဲ့ လုပ္ပံုကိုင္ပံု သိပါတယ္ဆိုတဲ့ သူက ေ၀ဖန္ေျပာျပၿပီး ကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္ဖို႔ လုိတယ္ မဟုတ္ဘူးလား၊ သိရင္ သိတဲ့သူက လုပ္ျပရမွာေပါ့။ ကိုယ္သိတဲ့၊ နားလည္တဲ့ အခ်က္ကို မသိေသး၊ နားမလည္ေသးသူေတြကို နား၀င္ေအာင္ ႐ွင္းျပရမွာ ကိုယ့္တာ၀န္ပဲေပါ့။ ဒါကို ႐ွင္းမျပရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ တခါႏွစ္ခါေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး မရရင္၊ ငါေျပာသားပဲ သူတို႔မွ လက္မခံတာ ေတာ္ပါၿပီ၊ ငါ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး ေနလိုက္ေရာ။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ နားသင့္လို႔ နားတယ္ဆိုရင္ လက္ခံပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ “ဒီလူေတြ လုပ္ပံုမဟုတ္လို႔ ငါ ၀င္ မလုပ္တာ” ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခႀကီးကေတာ့ ကိုယ့္ အေၾကာက္တရားကို မ၀န္ခံရဲဘဲ မ႐ိုးသားရာ က်ပါတယ္။

မသိစိတ္က စြန္႕ရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္၊ မလုပ္ရဲဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ မလုပ္ရဲတာကို သူတပါးအျပစ္ေၾကာင့္လို႔ လက္ၫိႈးထိုးဖို႔ ဆင္ေျခ႐ွာတဲ့အခါ “ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လုပ္ပံု ကိုင္ပံု မဟုတ္လို႔” ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခကို ႐ွာေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါ၊ အဲဒါ ေလ့လာမႈခရီးရဲ႕ အႏၲရာယ္ တြင္းႀကီးပဲ။ “လုပ္ပံု ကိုင္ပံု မဟုတ္ရင္၊” “လုပ္ပံု ကိုင္ပံု အမွန္ကို သိတယ္” ဆိုတဲ့ လူက လုပ္ျပရမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျမင္ သိပ္မတူသူ ႏိုင္ငံေရး သမား တခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းကို ဖတ္ဖူး ၾကားဖူးပါတယ္၊ သူတို႔က လက္႐ွိ ပင္မ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ လုပ္ေန ကိုင္ေနပံုတခ်ိဳ႕ကို သေဘာမက်ပါ၊ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ မွန္တယ္ထင္တာကို လုပ္ျပတယ္၊ သူမ်ားတကာကို လက္ၫိႈးထိုး အျပစ္ဖို႔ၿပီး ဆင္ေျခကန္မေနဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ အျမင္တခ်ိဳ႕ကို လက္မခံႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔ ဒီလို လုပ္ျပတာကို သေဘာက်တယ္၊ ေလးစားတယ္။

တခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္၊ ႐ိုးသားဖို႔ေတာ့ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္။ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျဖ႐ွင္းဖို႔ နည္းလမ္း (က) နဲ႔ (ခ) ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိတယ္ ဆိုပါစို႔၊ (က) က အျဖစ္သင့္ဆံုး၊ အထိေရာက္ဆံုး လုပ္နည္းျဖစ္ၿပီး လုပ္သူအတြက္ အႏၲရာယ္ကေတာ့ မ်ားတယ္၊ (ခ) ကေတာ့ (က)နဲ႔စာရင္ ထိေရာက္မႈအား အင္မတန္နည္းေပမယ့္ လုပ္သူအတြက္ အႏၲရာယ္ကေတာ့ မ႐ွိသေလာက္ပဲ၊ အဲဒီ အခါမွာ (ခ) ကို ေ႐ြးၿပီး လုပ္တာက အျပစ္မဟုတ္၊ (ခ) ကို ေ႐ြးရျခင္းသည္ “ငါ (က) ကို မလုပ္ရဲလို႔” ဆိုတဲ့ ကိစၥကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ၀န္ခံသင့္တယ္၊ ကိုယ္ လုပ္ရဲတဲ့ အလုပ္ပဲ လုပ္တာက အျပစ္မဟုတ္၊ ကိုယ္က (ခ) ပဲ လုပ္ရဲလို႔ (ခ)ပဲ လုပ္တာကို (က) က လုပ္ပံုမဟုတ္လို႔ ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခမ်ိဳး မ႐ိုးမသား ေပးမိရင္သာ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီ တတိယတြင္းေပါက္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ “႐ိုးသားပါ၊ ကိုယ္ကိုကိုယ့္ မညႇာတမ္း ေ၀ဖန္ပါ။”

(စကားႀကံဳလို႔၊ အႏၲရာယ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လုပ္ရဲသူေတြ ရဲရဲေတာက္ေတြကို ေတာင္းပန္ခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္ျပည္သူေတြက ခင္ဗ်ားတို႔ ရဲရဲေတာက္ေတြလို သတၱိမ႐ွိဘူး၊ မစြန္႔ရဲဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို သတၱိ အလံုအေလာက္ မ႐ွိသူေတြ သတၱိ႐ွိမလာခင္ ေလာေလာဆယ္ ေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ လမ္းကိုလည္း ျပၾကပါ၊ သတၱိမ႐ွိသူေတြကို ကိုယ့္ေလာက္မွ သတၱိမ႐ွိရေကာင္းလားလို႔ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေန႐ံုနဲ႔ သတၱိေတြ ႐ွိလာမဟုတ္ဘူး၊ အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ - ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကို ကိုကိုႀကီး စတဲ့၊ ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြ လုပ္သလို “ျပည္သူလူထု အမ်ား လိုက္ပါႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္း” ႐ွာေဖြ လုပ္ကိုင္ျခင္း နဲ႔ “အနည္းဆံုးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ လူမႈေရး ဆက္ဆံပါ” စတဲ့ guideline ခ်ေပးျခင္း စသည္တို႔လိုမ်ိဳး လုပ္ေပးၾကပါ။)

(ဃ - ၄) စတုတၳ အႏၲရာယ္တြင္းေပါက္ (“ငါ့တသက္ေတာ့ လြတ္လမ္းမျမင္ပါ”)

ဒီတြင္းကေတာ့ ပထမ “႐ႈပ္ေနတာပဲ” ဆိုတဲ့ အႏၲရာယ္တြင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတယ္။ ေလ့လာမႈ မ်ားေလေလ၊ ျပႆနာ အတိမ္အနက္ကို သိေလေလ ျဖစ္လာၿပီး ကိုယ္က မွန္ရာကို လုပ္ရဲတဲ့ သတၱိ အလံုအေလာက္ မ႐ွိတာကိုလည္း မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လာတဲ့အခါ “ငါအပါအ၀င္ လူေတြ ဒီလိုသာ ေၾကာက္ေနလို႔ကေတာ့ ငါတို႔ တသက္ေတာ့ လြတ္လမ္း မျမင္ဘူး” ဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့ ျဖစ္လာတတ္တဲ့ အႏၲရာယ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ၊ တဖုတ္ဖုတ္ ျပဳတ္က်တဲ့ တြင္းေပါ့။

ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿမဲပဲ သတိေပးပါတယ္၊ သူမ်ားတကာက ေထာင္တန္း အက်ခံ၊ ဘ၀ပ်က္ခံၿပီး ေ႐ွ႕တန္းက တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့ ေနမိတာ ႐ွက္ဖြယ္လိလိ ျဖစ္တယ္၊ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ရဲ သေလာက္ လုပ္ရမယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားေတြလက္ထက္မွာ မေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေအာင္ျမင္ရင္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ ခံရမယ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မၾကာမၾကာ ေျပာေလ့႐ွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ “ငါ့တသက္ လြတ္လမ္း မျမင္” လည္း ေနာက္လူေတြအတြက္ လုပ္ရဲသေလာက္၊ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္သင့္တယ္၊ “ငါ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ” လို႔ အၿမဲပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးၿပီး လုပ္ႏိုင္တာကို လုပ္ေနသင့္တယ္လို႔ ယူဆေၾကာင္းပါ။ (အေျပာလြယ္ၿပီး အလုပ္ခက္ပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား ဒီအႏၲရာယ္တြင္းထဲ တဖုတ္ဖုတ္ ျပဳတ္က်ၾကတာေပါ့။)

(င) ေမွ်ာ္မွန္းမိေသာ ေလ့လာမႈ၏ စတုတၳအဆင့္ နဲ႔ နိဂံုး မဟုတ္ေသာ နိဂံုး

ျမန္မာျပည္မွာ သြားသြားလာလာကို ဘာသာျပန္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္မကင္း ျဖစ္လာတယ္လို႔ ယူဆမိတဲ့အတြက္ မသိျခင္းေရာ သိျခင္းေရာရဲ႕ အႏၲရာယ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ မိတ္ေဆြ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အေပၚ မူတည္ၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။ သိလြန္း တတ္လြန္းလို႔ ေရးေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဒီစာကို ဖတ္လိုက္ရင္ပဲ သိသူ၊ တတ္သူ စာဖတ္သူအခ်ိဳ႕ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ သတၱိ ဘယ္ေလာက္ ႐ွိၿပီး ဘာေတြ လက္ေတြ႕ လုပ္ေနလို႔ ဒါေတြ ေျပာရတာလဲလို႔ ေမးရင္ “ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လို႔ ပုဆိုးၿခံဳထဲကပဲ လက္သီးျပရဲတာသာ ၾကည့္ပါေတာ့” လို႔ ေျဖရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေလ့လာသင့္တယ္ ေျပာမိလို႔၊ ေလ့လာဖို႔ စာတခ်ိဳ႕ ဘာသာျပန္မိလို႔၊ အဲဒီစာေတြ၊ ေလ့လာမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြကို ေျပာဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာ၀န္႐ွိတယ္လို႔ ယူဆလို႔ ေျပာျခင္း သက္သက္ပါ။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့၊ မသိျခင္းဟာ အႏၲရာယ္ ႀကီးသလို၊ သိျခင္းေၾကာင့္လည္း အႏၲရာယ္ေတြ ျဖစ္ႏို္င္တယ္၊ ျဖစ္တတ္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔က “ဇြဲမေလွ်ာ့ပါနဲ႕”၊ “ျပတ္သား ခိုင္မာတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ထားၿပီး လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္မွသာ ေျမစာပင္ဘ၀က သက္သာရာရမယ္”၊ “မိမိကိုယ္ကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ေ၀ဖန္ပါ”၊ “ငါဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ၊ ငါဘာလုပ္လို႔ ရသလဲ” လို႔ အၿမဲပဲ ေမးေန လုပ္ေနပါ။

အဲဒီလို သိျခင္း၏ အႏၲရာယ္ေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရင္ ေလ့လာသူ အားလံုးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ “လက္႐ွိ အေျခအေနသည္ ပံုမွန္မဟုတ္၊ မွားေနတယ္၊ ဒါ့ထက္ အမ်ားႀကီး ေကာင္းႏိုင္ရက္သားနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းလြဲေနတယ္၊ ငါတို႔ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ တခုခုေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္မယ္” ဆိုတဲ့ ဘံု သေဘာတူညီခ်က္ ရၿပီး တက္ညီလက္ညီ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ေလ့လာမႈတစ္ခုဟာ၊ (ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ “ဘ၀” ဆိုတာႀကီးကပါ) နိဂံုးတစ္ခု၊ ပန္းတိုင္ တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ခရီးတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ (ဒီစကားမ်ိဳး ၾကားရလြန္းလို႔ နားခါးၿပီးေတာင္ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ။) ၿပီးျပည့္စံုျခင္း ဆိုတာကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုက္ေရာက္မွာမဟုတ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းကို ဦးတည္ၿပီး အၿမဲပဲ သြားလာေနဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္၊ ဒါမွ မဆုတ္ယုတ္မွာပါ။ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ေရစီးသန္တဲ့ ျမစ္ကို ဆန္ေနသလိုပဲ၊ ျမစ္ဖ်ားထိေတာ့ ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္မယ္၊ ေရာက္မွာ မဟုတ္လို႔ ဆန္ေနတာကို ရပ္လိုက္ရင္ေတာ့ တခါတည္း ဟိုးေအာက္ထိ စုန္ဆင္းသြားမွာပဲ၊ တပ္မေတာ္ အစိုးရရဲ႕ လက္႐ွိအေျခအေနဟာ ဆန္ရမယ့္ ကိစၥကို မဆန္ဘဲ၊ ရပ္ေနတဲ့ အဆင့္ေတာင္ မဟုတ္ဘဲ၊ အားရပါးရ စုန္ဆင္းေနတယ္ ဆိုတာကို ေလ့လာသူမ်ား ျမင္ႏိုင္ရင္၊ ဆန္တက္ႏိုင္ဖို႔ တတပ္တအား ႀကိဳးစားၾကမယ္ ဆိုရင္ ေရးရက်ိဳးနပ္ ပါေၾကာင္း။

(ဟူး… ေမာလိုက္တာ... :D)

ေရးသူ- ပုထုဇဥ္
(8/24/07)
Read more

“ဆူးေပါက္သူမ်ား သတိထား”


“မုဆုိးနားနီးမုဆုိး။ တံငါနားနီးတံငါ။”

ျမန္မာစကားပုံျဖစ္ပါသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ လူအေပၚလႊမ္းမုိးတတ္ေၾကာင္းကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အလားတူအဓိပၸါယ္ရေသာ ပုံျပင္တပုဒ္ကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရပါေသးသည္။ ေလမုန္တုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွစ္ခုသုိ႔ တကြဲတျပားစီက်ေရာက္သြားေသာ ေက်းညီေနာင္ပုံျပင္။ ထုိပုံျပင္တြင္ ၄င္းတုိ႔ေရာက္ရွိသြားရာ ပတ္ဝန္းက်င္အသီးသီး၏ လႊမ္းမုိးမႈကုိ ေက်းငယ္မ်ားခံရကာ ယင္းတုိ႔၏ စ႐ုိက္သဘာဝ မတူျခားနားသြားပုံကုိ ေဖာ္ျပထားသည္။

ဤေနရာတြင္ ႀကဳံႀကဳိက္၍ ေက်ာင္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္တခုကုိ ၾကားျဖတ္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္မွာ ျမန္မာစာဆရာက တတန္းလုံးကုိ စာစီစာကုံး ေရးယူခဲ့ၾကရန္ မွာၾကားလုိက္သည္။ အေၾကာင္းအရာက ပတ္ဝန္းက်င္၏ လူအေပၚလႊမ္းမုိးတတ္ပုံ။ ေခါင္းစဥ္ကုိ ကုိယ့္သေဘာက် ေရြးခ်ယ္ေပးႏုိင္သည္ဟု ဆုိ၏။ ထုိစဥ္က က်ေနာ္ဘာေရးခဲ့သလဲကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိ။ မွတ္မိသည္မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေရးလာေသာ ေခါင္းစဥ္ကုိ ျဖစ္သည္။ “ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္း ကုိယ္ပါေကာင္း” တဲ့။ သူ႕စာစီစာကုံးကုိ က်ေနာ့္အား ေပးဖတ္သျဖင့္ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ က်ေနာ့္အက်င့္အတုိင္း….“ အလဲ့…. ပတ္ဝန္းက်င္ေဂါင္း ကုိယ္ဖာေဂါင္း ဆုိပါလား” ဟု အသံထြက္ဖတ္လုိက္မိရာ အဆဲသန္ေသာ ထုိသူငယ္ခ်င္း၏ မုိးမႊန္ေနေအာင္ ဆဲဆုိမႈကုိ ခံလုိက္ရဖူးသည္။ (မွတ္ခ်က္။…….။ အဆဲသန္သည္ကလြဲ၍ ထုိသူငယ္ခ်င္းမွာ ဘာသာေရး ကုိင္း႐ႈိင္းသူတဦး ျဖစ္သည္။)

ဤပုိ႔စ္၏ အစတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၏ လႊမ္းမုိးမႈဆုိသည္မွာ တစုံတေယာက္အေပၚတြင္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်၊ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ်ဆုိသလုိ က်ေရာက္ေနေသာ လႊမ္းမုိးမႈမ်ဳိးကုိ ဆုိလုိသည္။ တခါတေလက်ေတာ့ အၿမဲတေစလႊမ္းမုိးမႈမဟုတ္ဘဲ တစုံတခုေသာအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ တစုံတေယာက္၏ အေတြးအေခၚ (သုိ႔မဟုတ္) သေဘာသဘာဝ သ႑ာန္ကုိ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း ရွိသည္ဟုလည္း ထင္မိသည္။

ေဝးေဝးမၾကည့္ပါႏွင့္။ က်ေနာ္ေလးစားေသာ စာေရးဆရာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းပင္ သူ႕၏ ဘဝတသက္တာမွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားစာအုပ္တြင္ သူ၏ စိတ္ေနသဘာဝကုိ ခ်ဥ္တူးခါးသီးေစခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကဳံႀကဳိက္ခဲ့ေၾကာင္း ေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ သူ႕အဆုိအရမူ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ သူ႔သ႑ာန္တြင္ ျဖဴေကာင္ကဲ့သုိ႔ ဆူးႀကီးမ်ား တေခ်ာင္းၿပီးတေခ်ာင္း ေပါက္လာခဲ့သည္ ဆုိ၏။

စိတ္ေနသဘာဝေျပာင္းသည္ဆုိလွ်င္ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အမူအက်င့္မ်ားလည္း ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္သည္မွာ မလြဲမေသြပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ တစုံတေယာက္၏ တစုံတရာေသာ အေတြ႕အႀကဳံ၊အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကုိယ္တုိင္မႀကဳံဘူး၊ မခံစားခဲ့ရဘူးေသာ္ အလြယ္တကူ အံ့အားသင့္တတ္ၾကသည္။ အလြယ္တကူ ျပက္ရယ္ျပဳတတ္ၾကသည္။ အလြယ္တကူ ေဝဖန္အျပစ္တင္တတ္ၾကေပသည္။ ထုိသူ၏ အျဖစ္အပ်က္အား နားလည္ခံစားေပးဖုိ႔ ဝန္ေလးတတ္ၾကသည္။ ေဖးမကူညီဖုိ႔ ျငင္းဆန္တတ္ၾကေပသည္။

ငယ္စဥ္ကတည္းက စြဲဝင္ကပ္ၿငိခဲ့ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အမူအက်င့္မ်ားသည္ အသက္ႀကီးလာ၍ ဆင္ျခင္တုံတရားရွိလာေသာအခါ၌ပင္ ႐ုတ္တရက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲယူဖုိ႔ ခဲယဥ္းတတ္ေပသည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ရေသာ ေႂကြခြက္အိမ္သာမ်ားတြင္ တသက္လုံး အသားက်လာခဲ့သူအဖုိ႔ ဘုိထုိင္အိမ္သာႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ အထာမက်သကဲ့သုိ႔ပင္တည္း။

သုိ႔ေသာ္…. အေတြးအေခၚ အမူအက်င့္မ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔၏ ေန႔စဥ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား၊ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ား၊ ျပဳလုပ္ခ်က္မ်ား၊ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ားအေပၚတြင္ တုိက္႐ုိက္အက်ဳိးသက္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔၏ ဘဝကုိ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ထုဆစ္လ်က္ရွိသည္။ ထုိမွ်မက က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ထိစပ္ေနသူမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ လူ႕အသုိင္းအဝုိင္းတခုလုံးကုိ ထုဆစ္ပုံသြင္းလ်က္ရွိေပသည္။

ပထမေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္၏ လႊမ္းမုိးမႈက မိမိ၏ ဘဝႏွင့္အေတြးအျမင္အေပၚ တစုံတရာေသာ အတုိင္းအတာတခုအထိ သက္ေရာက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မိမိ၏ အေတြးအျမင္ႏွင့္အျပဳအမူက ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ အတုိင္းအတာတခုအထိ တုန႔္ျပန္ သက္ေရာက္ေလေတာ့သည္။

က်ေနာ္တုိ႔သည္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထုိင္ေနသည္ ဆုိဦးေတာ့။ ထုိသုိ႔ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထုိင္ေနမႈသည္ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚတြင္ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ (ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ေစ၊ ဆုိးက်ဳိးျဖစ္ေစ) တစုံတရာ ျဖစ္ေနေစေသးသည္။ တစုံတရာကုိ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခဲ့လွ်င္ကား ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈသည္ ပုိမုိထင္ရွားလာေလသည္။

လူ႕ေလာကထဲ၌ ေနထုိင္ၾကေသာ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကုိ ပရမ္းပတာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈျဖစ္ေစရန္ မလုိလားၾက။ ပုံမွန္စိတ္ရွိသူ လူတုိ႔သည္ မိမိ၏ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေၾကာင့္ မိမိကုိယ္တုိင္အေပၚတြင္ ေကာင္းက်ဳိးသက္ေရာက္ျခင္းကုိသာ လုိလားၾကသည္။ မိမိအေပၚတြင္ ေကာင္းက်ဳိးသက္ေရာက္ေသာ္လည္း မိမိႏွင့္ဘဝတူလူသားအခ်င္းခ်င္းေပၚတြင္ ဆုိးက်ဳိးသက္ေရာက္ေစျပန္ပါက ထုိလုပ္ရပ္သည္ ေကာင္းသည္ဟု မဆုိသာ။ တရားမွ်တသည္ဟုလည္း မေျပာႏုိင္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုံမွန္စိတ္ရွိယုံမက သူတပါးအေပၚတြင္ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ရွိသူတုိ႔ႏွင့္ အရွည္သျဖင့္ ေတြးေတာတတ္သူတုိ႔သည္ လူသားတဦးတေယာက္အေပၚ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအေပၚတြင္ ဆုိးက်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္မည့္ အျပဳအမူမ်ဳိး၊ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ဳိးကုိ ေရွာင္ရွားရန္လည္း သတိမူလာတတ္ၾကသည္။

ပတ္ဝန္းက်င္သည္ လူသားတေယာက္အေပၚ တစုံတရာေသာအတုိင္းအတာအထိ လႊမ္းမုိးႏုိင္သည္ဆုိလွ်င္ မိမိေကာင္းက်ဳိးကို လုိလားသူတုိ႔သည္ ေကာင္းမြန္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိသာ ေတာင့္တအပ္ေပသည္။ တဖန္ ေကာင္းမြန္ေသာပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္ မိမိကုိယ္တုိင္ ႀကဳိးပမ္းေဆာင္ရြက္ရန္လည္း တာဝန္ရွိလာသည္။ ထုိသုိ႔တာဝန္ရွိသည့္အတုိင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္ မွန္ကန္ေသာ အေတြးအေခၚလည္း လုိအပ္လာသည္။

အေတြးေၾကာင္လွ်င္ အလုပ္ေၾကာင္သည္။ အေတြးမွားလွ်င္ အလုပ္မွားသည္။ အေတြးမွန္မွ အလုပ္မွန္သည္။

အရြယ္ေရာက္သူ လူသားတုိင္းအဖုိ႔ ရင့္က်က္လာေသာ အသိဉာဏ္ဆင္ျခင္တုံတရားျဖင့္ မိမိ၏ အေတြးအျမင္တုိ႔သည္ မိမိေကာင္းက်ဳိး ေဆာင္မေဆာင္ကုိလည္းေကာင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ ေကာင္းက်ဳိး ေဆာင္မေဆာင္ကုိေသာ္လည္းေကာင္း အစဥ္သျဖင့္ သုံးသပ္မိရန္ လုိသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိပါေတာ့သည္။
Read more

“မရယ္ရေသာ ျပက္လုံးမ်ား”

တေလာက သတင္းတပုဒ္ထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း အၿငိမ့္ေခြမ်ား ထုတ္ေဝေရာင္းခ်ရာတြင္ မင္းသမီးကသည့္ အခန္းမ်ားကုိ ခ်န္လွပ္ၿပီး လူရႊင္ေတာ္ျပက္လုံးမ်ားခ်ည္း စုစည္းထုတ္ေဝရသည္ဆုိသည္။ အေၾကာင္းမွာ ျမန္မာပရိသတ္က မင္းသမီးခန္းကုိ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ပင္။ အကယ္၍ အေခြထဲတြင္ မင္းသမီးခန္းပါလွ်င္လည္း ပရိသတ္က ထုိအခန္းကုိ ေက်ာ္ၾကည့္ၾကသည္ဟု သိရသည္။

တျခားသူအတြက္ေတာ့ မသိ။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အၿငိမ့္မင္းသမီးခန္းကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ အင္မတန္ပ်င္းစရာေကာင္းသည္။ ျမန္မာအကကုိ မႏွစ္သက္၍ မဟုတ္။ မင္းသမီး အေယာက္ ၁၀၀ ကလွ်င္ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ကတတ္သူမွာ တေယာက္မွ်သာ ရွိေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ထုိ႔ျပင္ ကက္ဆက္ျဖင့္ဖြင့္၍ ကေသာ သီခ်င္းမ်ားမွလြဲ၍ မင္းသမီးမ်ား ကုိယ္တုိင္ သီဆုိေသာ သီခ်င္းမ်ားမွာလည္း ညံ့ဖ်င္းလွေခ်သည္။

ဟုိေခတ္က အၿငိမ့္မင္းသမီးမ်ား နာမည္ႀကီးၾကသည္မွာ ေတးေရးဆရာေတြကလည္း အေက်ာ္အေမာ္ေတြ။ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္၊ ေရႊတုိင္ၫြန္႔စသျဖင့္။ မင္းသမီးေတြကုိယ္တုိင္က နာမည္ေက်ာ္ အဆုိေကာင္းေတြ။ မျမရင္၊ ၾသဘာေသာင္း၊ ၾကည္ၾကည္ေဌး စသည္။ သူ႕တုိ႔သီဆုိခဲ့ေသာ သီခ်င္းမ်ားမွာ ယေန႔အထိ ျပည္သူေတြရင္ထဲတြင္ စြဲၿငိၿပီး ႏုိင္ငံတဝွမ္း ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲျဖစ္သည္။

မင္းသမီးသီခ်င္းညံ့ပုံအေၾကာင္းကုိ အစျပဳမိ၍ မေန႔က ၾကည့္မိေသာ သီးေလးသီး အၿငိမ့္အဖြဲ႕မွ မင္းသမီး ျမစပယ္ငုံအတြက္ ေရးစပ္ေပးေသာသီခ်င္းကုိ အနည္းငယ္မွ် ဥပမာ ေပးလုိပါသည္။ သီခ်င္းမွာ ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကုိ အားေပးေသာ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း စာသားက “အေရာင္စုံလင္းေခ်ၿပီ… ခြပ္ေဒါင္းႀကီးလည္း တေရးႏုိးေလၿပီ”….တဲ့။ ကဲ…ေကာင္းၾကပါေလေရာ။ “တေရးႏုိးေလၿပီ” ဆုိတဲ့ စာသားက ဘယ္လုိ အနက္အဓိပၸါယ္ထြက္သြားသလဲဆုိတာကုိ သီခ်င္းေရးသူကေရာ မင္းသမီးကပါ စဥ္းစားမိၾကပုံမရ။ “အႏွစ္၂၀ လုံးလုံး ခြပ္ေဒါင္းႀကီး ဘယ္ေခ်ာင္မွာ သြားအိပ္ေနခဲ့သလဲ” ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္မေနေပဘူးလား။ ယခုေျပာခဲ့သည္မွာ သီခ်င္းညံ့ပုံကုိ စာသား နမူနာမွ် အနည္းငယ္ထုတ္ႏႈတ္ ေျပာျပျခင္းမွ်သာ။ သီခ်င္းရဲ႕ သံစဥ္ေတြ၊ ေနာက္ခံတီးလုံးေတြ စြဲမက္စရာေကာင္းမေကာင္းကုိ သက္ဆုိင္ရာ ဗီဒီယုိလင့္ခ္မွာပဲ စာဖတ္သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္ အကဲျဖတ္ေစခ်င္သည္။ ဗီဒီယုိလင့္ခ္ေတြကို ပုိ႔စ္ေအာက္ေျခမွာ ေပးထားပါသည္။

ေနာက္ၿပီး ေရွးေခတ္အၿငိမ့္မင္းသမီးေတြက သူ႕ေခတ္သူ႕အခါအေလ်ာက္ ထြင္လည္း ထြင္တတ္ၾကသည္။ အၿငိမ့္မင္းသမီး မေထြးေလးသည္ ႐ုပ္ေသးအ႐ုပ္ကေလးနဲ႔တူေအာင္ ကျပရာတြင္ အလြန္ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္ဟုဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ မေထြးေလးအက ၾကည့္ေကာင္းသည္ႏွင့္ ထုိအကမ်ဳိးကုိ ကသူတုိင္း ၾကည့္ေကာင္းမည္ဟု တြက္ဆ၍မရ။ ယခုေခတ္မင္းသမီးအခ်ဳိ႕ အ႐ုပ္ႏွင့္ မတူတူေအာင္ ေခါင္းတုန္တုန္ လက္တုန္တုန္ျဖင့္ ကျပသည္ကုိ လုံးဝၾကည့္၍မရ။ (မွတ္ခ်က္။……….။ ျမစပယ္ငုံ အကတြင္ေတာ့ ထုိအကြက္မ်ဳိးမပါပါ။)။ ေဒၚၾသဘာေသာင္းအေၾကာင္းကုိ ယခင္က မဂၢဇင္းေတြတြင္ ေဖာ္ျပရာ၍ ကၽြဲေကာ္မ်က္မွန္ေကာ္ကုိင္းကုိတပ္၊ ဦးထုတ္ကုိေဆာင္း၊ ေယာက္်ားေလးလုိ ဝတ္၊ တေယာေလးကုိထုိးၿပီး ေဒၚၾသဘာေသာင္း သီခ်င္းဆုိရာ ပရိသတ္ အထူးႏွစ္သက္သည္ဟု သိရသည္။ ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ဟန္ကုိ မထြင္ႏုိင္လွ်င္ ပရိသတ္က စြဲမက္မည္မဟုတ္။ ဤအခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္းကုိ ယခု ျမန္မာပရိသတ္၏ တုန္႔ျပန္ခ်က္က ထင္ဟပ္ျပေနေပသည္။

လူရႊင္ေတာ္ျပက္လုံးမ်ားအေၾကာင္းဆက္ရလွ်င္ ျပက္လုံးေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနသည့္အေၾကာင္းက စရမည္ထင္သည္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြ တဦးႏွင့္ တဦး ပညာစမ္းၾကသည့္ ျပက္လုံးမ်ဳိးမွာ တခါလာလည္း မဲျပာပုဆုိးဟု ဆုိရေလာက္ေအာင္ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနသာ ျပက္လုံးအသြား (Pattern)တခု ျဖစ္လာသည္။

ဤျပက္လုံးအသြား၊ ျပက္လုံးခြင္မ်ဳိးတြင္ လူရႊင္ေတာ္တဦးက “ဒီအဖြဲ႕ထဲမွာ ငါပညာအတတ္ဆုံး။ မင္းတုိ႔ ငါ႔ကုိ တစ္ကေန တစ္ဆယ္အထိ ႀကဳိက္တာေမး။ ငါအုိင္တင္တမ်ဳိးတည္းနဲ႔ ေျဖသြားမယ္” ဆုိတာမ်ဳိးနဲ႔ စတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ “မင္းတုိ့ ငါ႔ကုိ ေအ၊ဘီ၊စီ၊ဒီ ႀကဳိက္တာေမး၊ ငါ ကာရန္ေလးနဲ႔ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေျဖျပမယ္၊ စာနဲ႔ေပနဲ႔ေျဖျပမယ္” ဆုိတာမ်ဳိး မူကြဲေလးေတြရွိသည္။ သူငယ္တန္းကေလးကုိ သြားေမးလွ်င္ေတာင္သိမည့္ တစ္ကေန တစ္ဆယ္အထိသိျခင္း၊ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ သိျခင္းကုိ ပညာရွိသည္ဟု လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေျပာေနၾကျခင္းကုိလည္း စဥ္းစား၍ မရေအာင္ရွိသည္။ ေနာက္တခုက ျပက္လုံးဆုိသည္မွာ ဘာကုိ ေျပာေတာ့မည္ (punch line)ကုိ ႀကဳိသိမေနမွ ရယ္စရာေကာင္းသည္။ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနေသာ ျပက္လုံးမ်ားမွာ သူတုိ႔ ပါးစပ္မဟမီမွာပင္ ဘာေျပာေတာ့မည္ကုိ ႀကဳိတင္ခန္႔မွန္း၍ ရေနသျဖင့္ ရယ္စရာျပက္လုံးေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာဖုိ႔ ခဲယဥ္းသည္။

ဤ ျပက္လုံးအသြားမ်ဳိးကုိ အေပ်ာ္တမ္းလူရႊင္ေတာ္မ်ားက သုံးသည့္အေပၚ သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ပညာသည္လူရႊင္ေတာ္မ်ားက ထပ္တလဲလဲ သုံးေနသည္မွာ လုံးဝမျဖစ္သင့္။ ပုိဆုိးသည္မွာ မေန႔က ၾကည့္လုိက္ရေသာ “သီးေလးသီးအၿငိမ့္အဖြဲ႕”၏ ျပက္လုံးတြင္ ဤျပက္လုံးမ်ဳိးကုိ လူရႊင္ေတာ္ငါးေယာက္ရွိရာ ငါးေယာက္စလုံးက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဤနည္းအတုိင္း လူလဲၿပီး ျပက္သြားသည္မွာ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းလွေပေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိနည္းအတုိင္းျပက္ေသာ္လည္း ရယ္ရလွ်င္ေတာ္ေပေသးသည္။ ယခုမွာမူ ႏုိင္ငံေရးျပက္လုံးျဖစ္လွ်င္ၿပီးေရာဟု သေဘာထားေလသေလာမသိ။ အတုံးလုိက္အတစ္လုိက္ ျပက္သြားၾကသည္မွာ နအဖက ထုတ္လႊင့္ေနတတ္ေသာ ခပ္ညံ့ညံ့ေပၚလစီဇာတ္လမ္းမ်ားကပင္ “အဘ” ေခၚရေလာက္ေပသည္။ အဆုိးဆုံးမွာ တေနရာတြင္ ဇီးသီးသည္ အတတ္ပညာတတ္ျခင္း ႏွင့္ သစ္ပင္တက္ျခင္း ဆုိသည့္ “တတ္” ႏွင့္ “တက္” မတူညီသည့္ အသံႏွစ္ခုကုိ ကြဲကြဲျပားျပား မသိရွာသည့္လကၡဏာျဖင့္ ျပက္လုံးတခု ထုတ္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ယခင္ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းတြင္ သီးေလးသီး ျပက္ခဲ့ေသာ ဂန္ဘာရီခရီးစဥ္ျပက္လုံးမ်ဳိး၊ စကၤာပူတြင္ျပက္သြားေသာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၊ ေက်ာခ်င္းကပ္ ေလွေလွာ္သည့္ ျပက္လုံးမ်ဳိးမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေရးျပက္လုံးျဖစ္ေသာ္လည္း ရယ္ရေသာျပက္လုံးမ်ားျဖစ္သည္။ ဟာသပါသည္။ အေတြးအေခၚပါသည္။ ရန္ကုန္တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္အတြင္းျပဳလုပ္ေသာ (စစ္အစုိးရ၏) ျမန္မာႏုိင္ငံအမ်ဳိးသမီးမ်ားေန႔အထိမ္းအမွတ္ပြဲတြင္ ဧရာတုိ႔ ေက်ာ္ထူးတုိ႔ ျပက္ေသာ ျပက္လုံးခြင္မ်ဳိး (ယူက်ဳမွာ ရွာၾကည့္ပါ)သည္လည္း ႏုိင္ငံေရးမပါေသာ္လည္း ဟာသေျမာက္သည္။ ရယ္ရသည့္ ျပက္လုံးခြင္မ်ဳိးျဖစ္သည္။

သီးေလးသီးအဖြဲ႕၏ အခုေနာက္ဆုံး တစ္ကေန တစ္ဆယ္ျပက္လုံးမွာမူ မရယ္ရ႐ုံမက အေပါစားဆန္ေနေပသည္။

ယေန႔ေခတ္ကာလသည္ ႐ုပ္ရွင္၊တီဗီ၊အင္တာနက္၊ ဗီစီဒီ၊ ဒီဗီဒီ စသျဖင့္ မီဒီယာမ်ဳိးစုံ၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ပုံစံမ်ဳိးစုံ အၿပဳိင္အဆုိင္ ပြင့္လန္းေနေသာကာလျဖစ္သည္။ ယခင္ မျမင္ရင္တုိ႔ ေဒၚၾသဘာေသာင္းတုိ႔ေခတ္ႏွင့္မတူ။ ယခင္က အၿငိမ့္ႏွင့္ ႐ုပ္ေသးပြဲမ်ားသာ ၾကည့္စရာရွိသည္။ ယေန႔ေခတ္ကဲ့သုိ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ား အၿပဳိင္အဆုိင္ျဖစ္ထြန္းေနေသာကာလတြင္ ျမန္မာ့အၿငိမ့္သဘင္ကုိ ဆက္လက္ရွင္သန္ေစလုိလွ်င္ သက္ဆုိင္ရာအႏုပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ယခုထက္ ဆတက္တံပုိးတုိး၍ ပုိမုိႀကဳိးစားသင့္သည္။ ဤပုံစံအတုိင္းသာ ၿပီးစလြယ္ လုပ္သြားမည္ဆုိပါက ၾကာလွ်င္ အၿငိမ့္မင္းသမီးအကကုိ လူေတြ ၿငီးေငြ႕သြားသကဲ့သုိ႔ပင္ လူရႊင္ေတာ္တုိ႔၏ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနေသာ၊ မရယ္ရေသာ ျပက္လုံးမ်ားကုိ ပရိသတ္က ေက်ာခုိင္းသြားၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

သီးေလးသီးျပက္လုံး


မင္းသမီးအက

Read more

“႐ွဴးေပါက္သူမ်ား သတိထား”

ေခါင္းစဥ္ကုိ ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ… “လူတုိင္း႐ွဴးေပါက္တတ္ၾကတာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္၊ ၂၀၁၂ မွာ ကမၻာပ်က္မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းနဲ႔မ်ား ဆက္စပ္ေနသလား”… ဆုိၿပီး လန္႔မသြားပါနဲ႔ဦး။ အေပါ႔အပါးသြားတဲ့ ကိစၥကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ “ရွဴးဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္သူမ်ား သတိထား”…လုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာပါ။

မွတ္မိၾကဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္း ေဂ်ာ့ဒဗလ်ဴဘုရွ္တေယာက္ သူ႕သမၼတသက္တမ္း မကုန္ခင္ အီရတ္ကုိ အလည္သြားတဲ့အေခါက္က သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ေနတုန္း ပရိသတ္ထဲမွာ ထုိင္ေနတဲ့ အီရတ္လူမ်ဳိး ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္က ဖိနပ္နဲ႔ ခၽြတ္ၿပီး ေပါက္လုိက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကုိေလ။
အဲဒီတုန္းက ဘုရွ္ကလည္း အေရွာင္အတိမ္း ဂ်က္ဆီဂ်ိန္းမုိ႔ မထိလုိက္ဘူး။ သမၼတဘုရွ္က စပ္ၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ပစ္လုိက္တဲ့ ဖိနပ္ဆုိက္က နံပါတ္ တစ္ဆယ္ပဲ” ဆုိတာမ်ဳိး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ဟာသေႏွာၿပီးေတာင္ ေျပာလုိက္ႏုိင္ပါေသးတယ္။

အခု အဲဒီ ဖိနပ္ပစ္တဲ့ သတင္းေထာက္ငနဲ.. ပဲရစ္က အခမ္းအနားတခုမွာ စကားေျပာေနတုန္း ပရိသတ္ထဲကတေယာက္က သူ႕ကုိ ဖိနပ္နဲ႔ ထပစ္ေပါက္တာ ခံရတယ္ခင္ဗ်။ ကံေကာင္းလုိ႔ ထိေတာ့ မထိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ့္ကုိ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားသြားပုံရတယ္။ ဘုရွ္တုန္းကလုိေတာင္ ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာႏုိင္မယ့္ပုံ မေပၚဘူး။

အင္း…. ဝဋ္ဆုိတာ လည္တတ္တယ္ဆုိတာကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သူတပါးကုိ ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ခ်င္သူမွန္သမွ် ကုိယ့္အလွည့္က်ရင္လည္း တပါးသူပစ္တာကုိ ၿပဳံးၿပဳံးေလးခံႏုိင္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္းထားဖုိ႔ လုိေပလိမ့္မယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဒီသတင္းကုိ ေဟာဒီလင့္ခ္မွာ သြားၾကည့္ပါ။
http://news.yahoo.com/s/ap/20091201/ap_on_re_eu/eu_france_iraq_shoe_thrower

ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။

“ဖိနပ္နဲ႔ပစ္ေပါက္ျခင္းကုိ အားမေပးလုိ”

“ေညာင္သီးကုိသာ စားရပါလိမ့္”
Read more

“လက္ေဆာင္”

လက္ေဆာင္….တဲ့။

မိတ္ေဆြတုိ႔ လက္ေဆာင္ ေပးဖူးၾကပါသလား။ လက္ေဆာင္ေရာ ရဖူးၾကပါသလား။

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံးရဖူးတဲ့ အမွတ္တရလက္ေဆာင္က ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အစ္မက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရြာအျပန္မွာ ဝယ္လာေပးတဲ့ ရန္ကုန္ျပန္လက္ေဆာင္၊ သတၱဳျပားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ကစားစရာ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ အေဝးေျပးဘတ္စ္ကားေလး တစီး။ ကားထိပ္ပုိင္းမွာ “ဧရာအေရွ႕” လုိ႔ ေရးသားထားၿပီး ယာဥ္ေမာင္းသူရဲ႕ ေရွ႕မွန္ေပၚမွာလည္း “မူးရင္ မေမာင္းနဲ႔၊ ေမာင္းရင္ မမူးနဲ႔” ဆုိတဲ့ စာတန္းကေလးပါေသးတယ္။ အဲဒီ ကားကေလးကုိ ဘီးေတြ တစစီျပဳတ္ထြက္ကုန္တဲ့အထိ ဖ်ာေပၚမွာ တြန္းေဆာ့ခဲ့တာကုိ အမွတ္ရမိတယ္။

က်ေနာ္ကေရာ ဘယ္သူ႕ကုိ ပထမဦးဆုံး လက္ေဆာင္ေပးဖူးသလဲ။ က်ေနာ့္ပထမဦးဆုံးလက္ေဆာင္က ၇တန္း စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ငပလီေရႊဝါခ်ိဳင္လူရည္ခၽြန္စခန္းက လက္ေဆာင္ ပုိ႕စ္ကဒ္ကေလးတခု။ လက္ခံရရွိသူက က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး။

က်ေနာ္ ထူပုံအပုံကုိ ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲဒီ ပုိ႔စ္ကဒ္ကေလးေတြ စခန္းမွာ ထုတ္ေပးေတာ့ မိဘေတြ၊ ဆရာေတ၊ြ မိတ္ေဆြေတြဆီကုိ ပုိ႔ရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ဒါကလည္း က်ေနာ့္အျပစ္ေတာ့ လုံးလုံးမဟုတ္ဘူး။ ေတာရြာမွာပဲ ႀကီးပ်င္းခဲ့တဲ့လူဆုိေတာ့ ၇ တန္းေရာက္တဲ့အထိ ဘယ္ၿမဳိ႕ဘယ္ရြာကုိမွ စာတုိက္ကေနတဆင့္ စာမပုိ႔ဖူးဘူး။ စာတေစာင္မွလည္း မေရးဖူးဘူး။ ေရးဖူးတဲ့စာဆုိလုိ႔…

“သုိ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး (အတန္းပုိင္ဆရာမွတဆင့္)

အေၾကာင္းအရာ။…………….။ ခြင့္တုိင္ၾကားျခင္း။

က်ေနာ္သည္ ေနမေကာင္းပါသျဖင့္ ခြင့္တရက္မွ် ေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္”

ပုံ….
ေမာင္ကုိေပါ
သတၱမတန္း- (တန္းခြဲ-ေအ)

(ဒီစာကုိ ေရးျပရင္းနဲ႔ နဗနရဲ႕ ဘေလာ့ပုိ႔စ္တခုက “သုိ႔…သားေမာင္။ အေဖ႐ုိေသစြာ စာေရးလုိက္ပါတယ္” ဆုိတာကုိ သတိရမိလုိ႔ ရယ္မိေသးတယ္။)

ဒါဆုိ အဲဒီ ပုိ႔စ္ကဒ္ေတြ ဘာလုပ္ပစ္လုိက္သလဲ။ ဒီလုိပဲ လူရည္ခၽြန္စခန္းမွာ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြထဲက လုိခ်င္တဲ့သူက လာေတာင္းရင္ ထုတ္ေပးလုိက္တာပဲ။ ရန္ကုန္စုေပါင္းစခန္းျပန္ေရာက္မွ စခန္းကုိ လာလည္တဲ့ အစ္မေတြက က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ေျပာရွာသတဲ့။ “ကုိေပါႀကီးတေယာက္… ပုိ႔စ္ကဒ္ကေလး တေစာင္ေတာင္ ပုိ႔ေပးေဖာ္မရဘူး”….တဲ့။ အဲဒီအခါက်မွ က်ေနာ့္မွာ ပုိ႔စ္ကဒ္ဆုိတာ လက္ေဆာင္ေပးရတဲ့ အရာပါလားလုိ႔ သေဘာေပါက္ၿပီး လက္က်န္ ပုိ႔စ္ကဒ္ကေလးတခုကုိ အိပ္ယာလိပ္ထဲမွာ လွန္ေလွာရွာေဖြကာ က်ေနာ့္ဆရာႀကီးထံ ကပ်ာကယာ ပုိ႕လုိက္ရတယ္။

အဲဒါက က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံး ေပးဖူးတဲ့လက္ေဆာင္ပါ။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အင္းစိန္မွာ အထက္တန္း လာတက္ေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အေလ့အထေတြကုိ ႀကဳံလာရၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာ၊ ေက်ာင္းပိတ္ကာနီး လက္ေဆာင္လဲတာ၊ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ စသျဖင့္ ေပါ႔ေလ။ က်ေနာ္ေနခဲ့တာ အင္းစိန္ေတာင္သူကုန္းထဲမွာ ဆုိေတာ့ ကရင္သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္။ ခရစ္စမတ္ပြဲေတြမွာ လက္ေဆာင္လဲဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့ရတဲ့ လက္ေဆာင္တမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ႏွစ္စဥ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြမွာလုပ္တဲ့ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္။ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ကေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲဆုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြ တေယာက္ ၂ က်ပ္၊ ၃ က်ပ္ စုထည့္ၾကၿပီး တေက်ာင္းလုံးစုေပါင္းလုိ႔ ရေငြနဲ႔ ဆရာေတြကုိ ပုဆုိးေလး၊ ထမီေလး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဓါတ္ဘူး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ စတာေလးေတြ စုၿပီး ကန္ေတာ့ၾကတယ္။

က်ေနာ့္အစ္မတေယာက္က အလယ္တန္းျပဆုိေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲက သူရလာတဲ့ ကန္ေတာ့ပစၥည္းေလးေတြလည္း အိမ္မွာ ျမင္ရတတ္သေပါ႔။ အညာေဒသမွာေတာ့ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္က ဆရာေတြ တႏွစ္မွာ တခါပဲ ရတယ္။ အဲဒါ အကုန္ပဲ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က ဆရာေတြကုိ ေၾကာက္တဲ့ အစဥ္အလာရွိေတာ့ ဆရာ့အိမ္ သြားဖုိ႔ေဝးစြ၊ လမ္းမွာ ဆရာနဲ႔ ပက္ပင္းတုိးရင္ေတာင္ ကုိယ္ကေလး႐ုိ႕ၿပီး ခပ္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ရတာမ်ဳိး။

ဒါေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ၊ တႏွစ္မွာ စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးစ အခ်ိန္ႀကီးမွာ ရြာထဲက လူခ်မ္းသာအိမ္တအိမ္က က်ေနာ့္အစ္မ ေက်ာင္းဆရာမဆီကုိ အက်ႌစ တစ္စ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ဆုိၿပီး လာပုိ႔တယ္။ လုပ္ပုံက၊ လုပ္ပုံက။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူ႕သားက က်ေနာ့္အစ္မအတန္းမွာ။ သူ႕သားက စာေမးပြဲ မေျဖႏုိင္ဘူးကုိး။ ဒါေၾကာင့္… ေပၚတင္ႀကီး လာဘ္ထုိးတဲ့ သေဘာေပါ႔။

သူ႕လက္ေဆာင္က ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ဆုိေသာ္လည္း တကယ့္တကယ္မွာ တံစုိးလက္ေဆာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ တံစုိးလက္ေဆာင္ေပးတာကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ဖူးျခင္းပဲ။ က်ေနာ့္အစ္မက အင္မတန္ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့လူဆုိေတာ့ မယူယုံမက ေနာက္ဒါမ်ဳိးမလုပ္ဘုိ႔ပါ မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ ခပ္မာမာ ေျပာလႊတ္လုိက္တယ္။

ဆရာသမားေတြကုိ ကန္ေတာ့တာဟာ ဂါရဝတရားနဲ႔ ေက်းဇူးတရားကုိ ေအာက္ေမ့ၿပီး ကန္ေတာ့တာမွန္ေပမယ့္ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလုိ မ႐ုိးမေျဖာင့္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ေပးတာဆုိရင္ အဲဒီလုပ္ရပ္ဟာ အင္မတန္ အက်ည္းတန္လွပါတယ္။ ဆရာလုပ္သူေတြဖက္ကလည္း အဲဒီလုိ တံစုိးလက္ေဆာင္မ်ဳိးကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ဆုိရင္ သာလုိ႔ေတာင္ ဆုိးရြားလွပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းဆရာအသုိင္းအဝုိင္းမွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြဟာ မရွိသေလာက္ ရွားလွေပမယ့္ ဒီကေန႔မွာေတာ့ အတန္းပုိင္ဆရာကုိ လက္ေဆာင္ေပးရတာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာကို လာဘ္ေပးရတာ စတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားေန၊ ဖတ္ေနရပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ တစုံတေယာက္ရဲ႕ ကူညီမႈေၾကာင့္ အမႈတခု ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခါ ေက်းဇူးတရားကုိ ေအာက္ေမ့ၿပီး သဒၶါတရားအေလ်ာက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းနဲ႔ အတုန္႔အလွည့္ ေက်းဇူးျပဳခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႐ုံးျပင္ကႏၷားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရလုိ႔ အစုိးရအမႈထမ္း၊ အရာထမ္းေတြက သူတုိ႔တာဝန္အရ လုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ ေက်းဇူးတရားကုိ ကုိယ္ႏႈတ္အမူအရာမွ်နဲ႔ပဲ ျပသသင့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ သဒၶါတရားထက္သန္လုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ျဖစ္ေစ တန္ဖုိးႀကီးမားတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကုိ မေပးသင့္ပါဘူး။ (မေနႏုိင္လုိ႔ ေက်းဇူးတင္လြန္းလုိ႔ ေပးခ်င္လြန္းလွရင္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းအထိမ္းအမွတ္ေလာက္ကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ ေသာ့ခ်ိတ္တုိ႔၊ ေဘာ့ပင္တုိ႔ထက္ မပုိသင့္ပါဘူး။) တကယ္ေတာ့ ကုိယ္က စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ေပးတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ဒီအျပဳအမူဟာ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကုိ ဖ်က္ဆီးရာေရာက္ပါတယ္။ ထုံးစံႀကီးတခုလုိ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ သဒၶါလြန္ေတာ့ တဏွာကၽြံတယ္ဆုိတဲ့အတုိင္း ေနာက္ပုိင္းမွာ မူရင္း စိတ္ထားျဖဴစင္ၾကယ္မႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ၿပီး ေပးသူဖက္ကလည္း မ႐ုိးမေျဖာင့္၊ ရသူဖက္ကလည္း ငမ္းငမ္းတက္ ျဖစ္လာၿပီး စနစ္ႀကီးတခုလုံး ကေမာက္ကမ ျဖစ္လာႏုိင္တာ အားလုံးမ်က္ျမင္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္…. လက္ေဆာင္ဆုိတာ ခ်စ္လုိ႔ေပးတာ၊ ခင္လုိ႔ေပးတာ၊ ေလးစားလုိ႔ေပးတာ၊ ၾကည္ညဳိလုိ႔ေပးတာ၊ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ေပးတာဆုိေပမယ့္ လက္ေဆာင္နဲ႔ တံစုိးလက္ေဆာင္ အၾကားက နံရံဟာ ပါးပါးေလးမုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် သတိထားၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိပါလိမ့္မယ္။ တတ္ႏုိင္ရင္ တာဝန္အရ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအရ သူ႕အလုပ္သူ လုပ္ေနသူမ်ားကုိ လာဘ္ေပးျခင္းနဲ႔ မဖ်က္ဆီးမိၾကဖုိ႔ပါပဲ။
Read more

“ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ မွတ္ခ်က္မ်ား”

ဘေလာ့ဂ္မေရးျဖစ္တာ ၾကာသြားၿပီ။ မေရးျဖစ္႐ုံမက ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြပါ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ေတာင္ ကုိယ္မဝင္ျဖစ္ဘူး။ ဧရာဝတီအြန္လုိင္းမဂၢဇင္းနဲ႔ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္မွာ တက္လာတဲ့ လင့္ခ္ေတြထဲက စိတ္ဝင္စားရာ တခ်ဳိ႕တေလကုိသာ ဖတ္ျဖစ္တယ္။

အခု ႐ုံးသုံးရက္ ပိတ္တာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးေတာ့မယ္ စိတ္ကူးၿပီး ဘေလာ့ဂ္ဝင္လုိက္ေတာ့ “ေမာင္သတိ”ရဲ႕ ကြန္မင့္နဲ႔ တုိးေတာ့တာပါပဲ။ ေမာင္သတိဆုိတာကုိ စာဖတ္သူမ်ားသိေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးရရင္ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ပုိ႔စ္ေတြမွာ လာေရာက္ဖတ္႐ႈရင္း မွတ္ခ်က္ရွည္ရွည္ ေရးေပးတတ္သူပါ။ အခုလည္း ေမာင္သတိက ေရွ႕က ပုိ႔စ္ (“သိကၡာရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း” ) မွာ တင္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ကြန္မင့္ရွည္ႀကီးတခုတည္း ကြက္ၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့အတြက္ “System က တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဆုိင္ ေၾကာင္ၿပီး ပ်က္သြားတယ္ထင္တယ္”လုိ႔ ဒုတိယေျမာက္မွတ္ခ်က္ ေပးထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕ကြန္မင့္ကုိ က်ေနာ္ဖ်က္ပစ္တယ္ထင္လုိ႔ “ခနဲ႔” ထားဟန္ တူပါတယ္။

ခက္တာက က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ဘေလာ့ဂ္ မဝင္တာၾကာၿပီဆုိေတာ့ သူ႕ကြန္မင့္ေပ်ာက္ေနတာကုိ အခုမွ သတိထားမိတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပထမဦးဆုံး တုန္႔ျပန္မႈကေတာ့ ဂူဂယ္အေကာင့္ပတ္စ္ဝါ႔ဒ္ကုိ အျမန္ေျပးေျပာင္းလုိက္ပါတယ္။ တစုံတေယာက္မ်ား ဝင္ေႏွာက္ေလသလား စုိးရိမ္လုိ႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ ဂ်ီေမးလ္ထဲမွာ ေပၚတဲ့ ကြန္မင့္ေတြနဲ႔ တုိက္ဆုိင္စစ္ေဆးလုိက္တဲ့အခါ သူ႕ကြန္မင့္နဲ႔အတူ အျခားသူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြန္မင့္ေတြပါ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ကာလအတန္ၾကာတုန္းကလည္း က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ “ေမာင္လမ္းသစ္”ဆုိတဲ့ စာဖတ္သူတေယာက္ရဲ႕ ကြန္မင့္ေတြ အခုလုိပဲ ေပ်ာက္ဆုံးဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ပုိထူးဆန္းပါတယ္။

ေမာင္လမ္းသစ္က Open ID နဲ႔ ကြန္မင့္ေရးသူပါ။ ဒီေတာ့ သူ႕မွတ္ခ်က္ကုိ သူျပန္ဖ်က္ဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ Google ID နဲ႔ ဝင္တဲ့လူေတြဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႔မွတ္ခ်က္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ျပန္ဖ်က္လုိ႔ ရပါတယ္။ ကြန္မင့္ေရးသူကုိယ္တုိင္ ေရးၿပီးသားမွတ္ခ်က္ကုိ ျပန္ဖ်က္ခဲ့တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ “This post has been removed by the author. ” ဆုိတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္တခု က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ပုိင္ရွင္က စာဖတ္သူရဲ႕ မွတ္ခ်က္ကုိ ဖ်က္မယ္ဆုိရင္ “This post has been removed by a blog administrator. ” လုိ႔ ေပၚပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ပုိင္ရွင္က အၿပီးတုိင္ ပယ္ဖ်က္လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီစာတန္းလည္း မေပၚေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္လမ္းသစ္ရဲ႕ ကြန္မင့္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတုန္းက “This post has been removed by the author. ” ဆုိတဲ့ စာတန္းက်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိျဖစ္သလဲဆုိတာ စဥ္းစားလုိ႔ မရေအာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။

အခုလည္း ေမာင္သတိ နဲ႔ အျခားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြကုိ က်ေနာ္မဖ်က္ပါဘူး။ ေမာင္သတိနဲ႔ ေမာင္လမ္းသစ္ႏွစ္ေယာက္စလုံးဟာ က်ေနာ္နဲ႔ အျမင္မတူတာမွန္ေပမယ့္ သူတုိ႔အျမင္ကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေရးေနသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သူတုိ႔ မွတ္ခ်က္ကုိ ဖ်က္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီတခါ မွတ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ ဘာသဲလြန္စမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ဖ်က္ပစ္တယ္လုိ႔ ေမာင္သတိအေနနဲ႔ ထင္တာလည္း သူမလြန္ပါဘူး။

ကာယကံရွင္ က်ေနာ္ကလည္း မဖ်က္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဦးေႏွာက္ေျခာက္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အင္တာနက္မွာ လုိက္ရွာၾကည့္ရတယ္။ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ေရးထားခဲ့တဲ့ ကြန္မင့္ေတြကုိ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ဖ်က္လုိ႔ရမရဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ ယာဟူးအေမးအေျဖက႑မွာ ေျဖထားပုံအရကေတာ့ ဖ်က္လုိ႔ မရဘူးတဲ့။ အက္ဒမင္ (သုိ႔မဟုတ္) ဘေလာ့ဂါဆီကုိ စာေရးၿပီး ဖ်က္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိမွ ရသတဲ့။

ဒါနဲ႔ ေနာက္တဆင့္တက္လုိ႔ Missing comments ဆုိၿပီး ဂူဂယ္မွာ ရွာၾကည့္တဲ့အခါက်မွ ဒီလုိ မွတ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာ ကုိယ္တေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိရေတာ့တယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏုိဝင္ဘာလ ၂၄ ရက္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီလုိပဲ မွတ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘေလာ့ဂါဖုိရမ္တခုမွာ ေဆြးေႏြးထားတာကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ေမာင္သတိတုိ႔ မွတ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အတူတူေလာက္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ ေမာင္သတိအပါအဝင္ အရင္ပုိ႔စ္က မွတ္ခ်က္ေပ်ာက္သြားသူေတြအားလုံး ေက်နပ္ေလာက္ၿပီလုိ႕ ထင္ပါတယ္။ ေပ်ာက္သြားတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြအားလုံး က်ေနာ့္ ဂ်ီေမးလ္ထဲမွာ က်န္ေနေသးတဲ့အတြက္ ဒီ႐ုံးပိတ္ရက္အတြင္း အားလုံးေပါင္းၿပီး သက္ဆုိင္ရာပုိ႔စ္က မွတ္ခ်က္က႑မွာ ျပန္တင္ေပးပါ႔မယ္။
Read more

“သိကၡာရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း”

"Means and ends are convertible terms." (M.K.Gandhi)
However noble the goal may be, it is justified only when attained by noble means.
S. Arya (15-11-09)

အေပၚက စာသားေတြကေတာ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအတြက္ ဦးအာရ္ယား လုိ႔ အမည္ရတဲ့ ဆရာႀကီးတေယာက္က အမွတ္တရ ေရးသားေပးတဲ့ ၾသဝါဒ စကားပါ။ သူ႕ၾသဝါဒကို ျမန္မာလုိ ဘာသာျပန္ရမယ္ဆုိရင္….

“ ပန္းတုိင္က မည္မွ်ပင္ မြန္ျမတ္သည္ျဖစ္ေစ မြန္ျမတ္ေသာနည္းလမ္းျဖင့္ ရယူႏုိင္မွသာ မွန္ကန္မွ်တသည္ဟု (တရားသျဖင့္ ရယူသည္ဟု) ဆုိႏုိင္ေပသည္”

လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

အဲဒီ ၾသဝါဒကို ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္အင္မတန္ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အနည္းငယ္ကစလုိ႔ ဒီအေတြးအေခၚ အယူအဆကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ႏွစ္သက္လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အရင္လထဲက “ေညာင္သီးကုိသာ စားရပါလိမ့္” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္တခုမွာေတာင္ ဒီအယူအဆကုိ ထည့္သြင္းေရးသားျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အခုတေလာ ထြက္ေပၚလာတဲ့ သတင္းေတြထဲက သတင္းတခုဟာ အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ စစ္အစုိးရက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕နဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ေပးတာကုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျငင္းပယ္လုိက္တယ္ဆုိတဲ့ သတင္းပါ။ ျငင္းပယ္ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ စီအီးစီတဖြဲ႕လုံးနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ျပဳတဲ့ အထဲမွာ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဒု-ဥကၠ႒ျဖစ္တဲ့ သူရဦးတင္ဦးကုိ စစ္အစုိးရက ခ်န္လွပ္ထားခဲ့တဲ့အတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျငင္းပယ္လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဦးဝင္းတင္နဲ႔ ဗြီအုိေအနဲ႔ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းခန္းမွာ ဦးဝင္းတင္က အက်ယ္တဝင့္ ေထာက္ခံေျပာၾကားသြားပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔လည္း ဦးဝင္းတင္နဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် သေဘာရပါတယ္။ ဦးဝင္းတင္ရဲ႕ စကားအခ်ဳိ႕ကုိ ဒီမွာ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။

“က်ေနာ့္သေဘာ ေျပာရရင္ က်ေနာ္က ေဒၚစုနဲ႔ မေတြ႕တာလည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ၿပီ။ က်ေနာ္ အၾကာဆုံးေပါ့ဗ်ာ၊ မေတြ႕တဲ့လူထဲမွာ။ ဦးတင္ဦးနဲ႔လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ၿပီ၊ မေတြ႕ရဘူး။ အဲေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ ၂ ေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္ မေတြ႕လုိက္ရတဲ့ အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့္အဖို႔ကေတာ့ အမ်ားႀကီးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာ ကိစၥပဲ။ သုိ႔ေသာ္ ေဒၚစုလုပ္တာ Morally မွန္တယ္ဗ်၊ ဒီလိုလုပ္ရမယ္။

“ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ၊ NLD မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ေဆြဆုိရင္ စစ္အစိုးရက တရား၀င္ CEC မဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး အၿမဲတမ္း ပယ္ပယ္ခ်တယ္။ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ေခၚတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ မပါဘူး။ မစၥတာဘန္ကီမြန္းနဲ႔ ေတြ႕တယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ မပါဘူး။ ဂ်င္မ္၀က္ဘ္နဲ႔ ေတြ႕တယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ မပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္အစိုးရလုပ္တုိင္း ခံခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေနရာတုိင္းမွာ က်ေနာ္က ငုံ႔မခံႏုိင္ဘူး။ သည္းညည္းခံတာက တမ်ဳိးဗ်ာ၊ ငုံ႔မခံႏုိင္ဘူး။ ေဒၚစုလုပ္တာ က်ေနာ္ ေထာက္ခံတယ္။ ဒါ နည္းကုိယူရမယ့္ကိစၥ ျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တယ္။”

ဒီေနရာမွာ အက်ဳိးရလဒ္ပဓာနဝါဒီေတြကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ ေပးသေလာက္အခြင့္အေရးနဲ႔ ေက်နပ္သင့္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကမွာပါဘဲ။ အလုပ္ျဖစ္ဖုိ႔က ပဓာနလုိ႔လည္း ယူဆေကာင္း ယူဆၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးဝင္းတင္တုိ႔ဟာ နည္းလမ္းမက်ဘူးလုိ႔ သူတုိ႔ ယူဆတဲ့ ကိစၥတရပ္မွာ ဘယ္ေလာက္အခြင့္အေရးေပးေပး အူယားဖားယား ေျပးယူမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ သတိထားေစလုိပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကုိ ခ်ဳိးေဖာက္ေလ့မရွိဘဲ အစဥ္သျဖင့္ နည္းလမ္းတက်သာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းမွာ ဦးဝင္းတင္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွစ္ေယာက္ကုိ အင္မတန္ သေဘာက်ပါတယ္။ သံမဏိစည္းကမ္းပုိင္ရွင္ေတြပဲ။ “ရဟန္းမစားရေသာ ဆြမ္းတနပ္” ဇာတ္ကားထဲက မိမိအသက္နဲ႔လဲၿပီး ဝိနည္းကုိ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ရဟန္းလုိပါပဲ။ (ဒီအေၾကာင္းကိုလည္း ေရွ႕မွာ ပို႔စ္တခု ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။)

အႏွစ္ခ်ဳပ္ရရင္ ေလာကႀကီးမွာ ႀကီးက်ယ္မြန္ျမတ္တဲ့သူေတြဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ သံမဏိစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကုိ ခ်ဳိးဖ်က္ေလ့မရွိၾကဘူး။ မြန္ျမတ္တဲ့အရာကုိ ရယူတဲ့ေနရာမွာ မွန္ကန္တဲ့၊ မြန္ျမတ္တဲ့ တရားသျဖင့္ နည္းလမ္းေတြကုိသာ က်င့္သုံးၾကတယ္။ ဒီလုိ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တဲ့ အက်င့္ကုိ ေရြးခ်ယ္က်င့္သုံးတဲ့ လူေတြကုိ အစြန္းေရာက္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ သူတုိ႔ဟာ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကုိ အမွန္တကယ္ က်င့္သုံးေနသူေတြသာ ျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီအေလ့အထ(က်င့္စဥ္)နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ကတည္းက ဗုဒၶကလည္း ေဟာခဲ့ၿပီးသားပါ။ သစၥာေလးပါးမွာ ေနာက္ဆုံးတရားျဖစ္တဲ့ မဂၢသစၥာဟာ ဒုကၡ၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ေၾကာင္းအက်င့္လုိ႔လည္း ဆုိပါတယ္။ ဒီက်င့္စဥ္မွာ ပါဝင္တဲ့ မြန္ျမတ္တဲ့ လမ္းရွစ္သြယ္ (Noble eightfold path)ကေတာ့…. (ကုိးကားခ်က္။)

(၁) သမၼာဒိ႒ိ - ေကာင္းစြာသိျမင္ျခင္း (right view)
(၂) သမၼာသကၤပၸ - ေကာင္းစြာ ႀကံစည္ျခင္း (Right thought)
(၃) သမၼာဝါစာ- ေကာင္းစြာ ေျပာဆုိျခင္း (Right speech)
(၄)သမၼာကမၼႏ ၱ- ေကာင္းစြာ ျပဳမူေနထုိင္ျခင္း (Right action)
(၅)သမၼာအာဇီဝ- ေကာင္းစြာ အသက္ေမြးျခင္း (Right livelihood)
(၆) သမၼာဝါယာမ- ေကာင္းစြာ အားထုတ္ျခင္း (Right effort)
(၇)သမၼာသတိ - ေကာင္းစြာ ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ျခင္း (Right mindfulness)
(၈)သမၼာသမာဓိ - ေကာင္းစြာ တည္ၾကည္ျခင္း (Right concentration) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ မဂၢင္ရွစ္ပါးကိုမွ အစုသုံးစု ထပ္ခြဲလုိ႔ ရပါေသးသတဲ့။ ပညာ၊ သိကၡာ နဲ႔ သမာဓိဆုိတဲ့ အစု သုံးစုျဖစ္ပါသတဲ့။ ပညာအစုမွာ ပါတဲ့ လမ္းႏွစ္သြယ္ကေတာ့ ေကာင္းစြာ သိျမင္ျခင္းနဲ႔ ေကာင္းစြာ ႀကံစည္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒုတိယ အစုျဖစ္တဲ့ သိကၡာအစုမွာေတာ့ ေကာင္းစြာေျပာဆုိျခင္း၊ ေကာင္းစြာျပဳမူေနထုိင္ျခင္း၊ ေကာင္းစြာအသက္ေမြးျခင္းဆုိတဲ့ က်င့္စဥ္သုံးမ်ဳိး ပါဝင္ၾကသတဲ့။ ေနာက္ဆုံး သမာဓိအစုမွာေတာ့ ေကာင္းစြာ အားထုတ္ျခင္း၊ ေကာင္းစြာဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ျခင္းနဲ႔ ေကာင္းစြာ တည္ၾကည္ျခင္းဆုိတဲ့ စူးစုိက္ျခင္း သုံးမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဆက္စပ္စဥ္းစားရင္ ေလာကီကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူေတြဟာ ဘယ္ဟာမွန္တယ္၊ ဘယ္ဟာမွားတယ္ဆုိတာကုိ အေတာ္အတန္ ခြဲျခားသိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္ကုိသိတာက တျခား။ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံတာက တျခားပါ။ ဒါေၾကာင့့္လည္း “မရွိတာထက္ မသိတာခက္၊ မသိတာထက္ မလုပ္တာခက္” လုိ႔ ေယာမင္းႀကီးဦးဖုိးလႈိင္က ေျပာခဲ့တာပါ။

သိကၡာအစုမွာပါတဲ့ က်င့္စဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ေကာင္းစြာေျပာဆုိျခင္း၊ ေကင္းစြာျပဳမူေနထုိင္ျခင္း၊ ေကာင္းစြာ အသက္ေမြးျခင္းဆုိတဲ့ အက်င့္ေတြကုိ တေသြမသိမ္း လက္ေတြ႕က်င့္သုံးၾကသူေတြဟာ သိကၡာႀကီးမားတဲ့ လူေတြ ျဖစ္လာတတ္ၾကပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ဟာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ အင္မတန္ သိကၡာႀကီးမားသူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္ဆုိတာ အားလုံးအသိပါ။ ကမၻာတလႊားက ေလးစားၾကရသူေတြပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အမႈေတြကုိ သိျမင္႐ုံမက အဲဒီအတုိင္းလည္း တေသြမတိမ္း ျပဳမူေျပာဆုိ ေနထုိင္သူေတြ ျဖစ္ၾကလုိ႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ အမွန္ကို သိေပမယ့္ အလုပ္ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း(principles)ေတြနဲ႔ အလဲအလွယ္ (trade off) လုပ္လုိက္မယ္ဆုိတဲ့ ရလဒ္ပဓာနဝါဒီေတြနဲ႔ သိကၡာႀကီးမားသူေတြအၾကား ျခားနားပုံကုိ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

မဂၢင္ရွစ္ပါးက်င့္စဥ္ကုိ ဗုဒၶက အလယ္အလတ္က်င့္စဥ္ရယ္လုိ႔ ၫႊန္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒီလမ္းစဥ္အတုိင္း က်င့္သုံးေနတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ဦးဝင္းတင္တုိ႔ဟာ အစြန္းေရာက္သူေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္ကုိ အမွန္တကယ္ က်င့္သုံးေနၾကသူေတြသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဒါဆုိရင္ ဘယ္သူေတြက အစြန္းေရာက္သူေတြလဲ။

နအဖ စစ္အစုိးရကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဖက္မွန္သမွ်ကုိ လုပ္ေဆာင္ေနသူေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ဦးဝင္းတင္တုိ႔ရဲ႕ ဟုိးတျခားတဖက္ မွာရွိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အမ်ားသိၾကၿပီး အခ်က္ပါ။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီးလည္း ျမင္သာပါတယ္။ အထူးေျပာဖုိ႔မလုိပါဘူး။

ေျပာဖုိ႔လုိတာက လက္ေတြ႕က်တဲ့ (အလုပ္ျဖစ္မယ့္) လမ္းစဥ္ကုိလုိက္တယ္ေျပာၿပီး မိမိရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကုိ အခြင့္အေရးနဲ႔ လဲလွယ္ခ်င္သူေတြ အေၾကာင္းကုိပါ။ ထုိသူမ်ားအဖုိ႔ သူတုိ႔ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ေလာက္လည္း အစြန္းမေရာက္ဘူး၊ နအဖေလာက္လည္း တဖက္စြန္းမေရာက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔သာလွ်င္ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္ကုိ က်င့္သုံးသူေတြ၊ သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းသူေတြ၊ လက္ေတြ႕က်သူေတြ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆ ေျပာဆုိတတ္ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ အမွားနဲ႔ အမွန္ၾကားမွာ ဝင္ရပ္လုိက္႐ုံနဲ႔ “အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္က်င့္သုံးသူ” အျဖစ္ကုိ အလုိအေလ်ာက္ ေရာက္သြားတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တရားက ဒီဖက္အစြန္းတခုမွာရွိတယ္၊ အမွားက အျခားတဖက္စြန္းမွာ ရွိတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ အဲဒီၾကားမွာ ဝင္ရပ္တဲ့သူဟာ သိပ္မမွန္တဲ့လူပဲ ျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းရွိပါတယ္။ အမွန္တရားကုိ လက္ကုိင္ထားသူ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူး။ အလားတူပဲ ေကာင္းတဲ့အစြန္းနဲ႔ မေကာင္းတဲ့အစြန္း၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ မတရားမႈ၊ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼ….. ဒီကိစၥအားလုံးမွာ ၾကားထဲက ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္ ေနျပ႐ုံနဲ႔ ေကာင္းတဲ့လူ၊ တရားမွ်တသူ၊ ဓမၼကုိ လက္ကုိင္ထားသူ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူး။ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ေတြပဲ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက လက္ေတြ႕က်က်လုပ္ဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး အမွန္ကုိ သိပါလ်က္နဲ႔ အမွန္အတုိင္းလုပ္ဖုိ႔ ဝန္ေလးသူေတြဟာ သိကၡာအစုမွာ ပါဝင္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြကုိ လက္ေတြ႕မက်င့္သုံးတဲ့အတြက္ သိကၡာမရွိသူေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါေသးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အရာကုိ လုပ္လုပ္ မွန္ကန္တဲ့၊ တရားမွ်တတဲ့၊ ေကာင္းေသာစိတ္နဲ႔ယွဥ္တဲ့ အမႈမ်ဳိးကုိသာ ျပဳသင့္ပါတယ္။ ေကာင္းတာျဖစ္ဖုိ႔ ဘာလုပ္လုပ္တရားတယ္ဆုိတဲ့ စကားဟာ မွားယြင္းပါတယ္။ တရားတာကုိ လုပ္မွ တရားသျဖင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဆရာႀကီး ဦး Arya ရဲ႕ စကားနဲ႔ပဲ ဒီပုိ႔စ္ကုိ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ပါတယ္။

“However noble the goal may be, it is justified only when attained by noble means. ”
Read more

“Burma VJ - Myanmar through the lens”

Burma VJ - Myanmar through the lens

လာမယ့္ ႏုိဝင္ဘာလ ၁၀ ရက္ နဲ႔ ၁၁ ရက္ေန႔မ်ားမွာ “Burma VJ – Myanmar through the lens” ကုိ တရက္တႀကိမ္ အခမဲ့ ျပသပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဘားမားဗီေဂ် ႐ုပ္ရွင္ကုိ စကၤာပူမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ထပ္မံျပသျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇူလုိင္လထဲတုန္းက စကၤာပူ ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ Raffles Hotel ရဲ႕ လူ ၄၈၀ ေလာက္ ဆန္႔တဲ့ ဂ်ဴဗလီေဟာလ္မွာ Burma VJ ကုိ ပထမအႀကိမ္ ျပသခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ညေန ၆ နာရီခြဲေလာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သြားေတာ့ ႐ုံထဲကုိဝင္ဖုိ႔ တန္းစီေနတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးက ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ တြန္႔လိမ္ ရွည္လ်ားေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အေျပးအလႊား ဝင္ေရာက္တန္းစီၿပီး ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ၾကည့္႐ႈခြင့္ရလုိက္ေပမယ့္ အဲဒီေန႔က လာေရာက္ၾကသူအေရအတြက္ ထက္ဝက္နီးပါးကေတာ့ ႐ုံမဆန္႔လုိ႔ ျပန္သြားၾကရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ က်ေနာ့္အသိမိတ္ေဆြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပါသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မၾကည့္လုိက္ရတဲ့ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားက ဒီတခါ စကၤာပူမွာ Burma VJ ကုိ ထပ္မံျပသခဲ့ရင္ အသိေပးပါလုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီတခါေတာ့ ႏွစ္ရက္ဆက္တုိက္ တရက္တပြဲ ျပသမွာမုိ႔ မၾကည့္လုိက္ရေသးတဲ့ ျမန္မာမ်ားအတြက္ သတင္းေကာင္းပါ။ အီးေမးလ္နဲ႔ ႀကဳိတင္ၿပီး Register လုပ္ထားဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ အေသးစိတ္ကုိ ဒီမွာ သြားၾကည့္ပါ။ ( http://maruah.org/myanmarlens/ )

ဒီလုိ ျပသခြင့္ရဖုိ႔ ကမကထျပဳ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အဖြဲ႕ကေတာ့ Maruah Singapore အဖြဲ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ Maruah Singapore အဖြဲ႕ဟာ အာဆီယံ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စည္း႐ုံးလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားအခ်ဳိ႕ရဲ႕ အစုိးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းတခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ဟာ ျမန္မာ့အေရးနဲ႔လည္း သိပ္မစိမ္းလွပါဘူး။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထဲကလည္း “Burma On My Mind” ဆုိတဲ့ လႈံ႕ေဆာ္မႈအစီအစဥ္ေလးကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့သလုိ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လတုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ စကၤာပူႏုိင္ငံ စပီကာေကာ္နာမွာ စုေဝးလႈပ္ရွားမႈတရပ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလႈပ္ရွားမႈေလးေတြကုိ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ "Burma On My Mind" နဲ႔ “Free Aung San Suu Kyi now” စတဲ့ ပုိ႔စ္ကေလးေတြနဲ႔ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။

ဘားမားဗီေဂ် ႐ုပ္ရွင္ကားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အထူးတလည္ ေရးသားမျပေတာ့ဘဲ စကၤာပူႏုိင္ငံသား ဂ်ာနယ္လစ္ Alex Au ခ်ီးက်ဴးေရးသားထားတဲ့ ေဆာင္းပါး ကုိသာ တဆင့္ၫႊန္းဆုိလုိက္ပါတယ္။
Read more

“ဒုကၡဘုံမွာ ေနဖူးသလား”

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ကုိ ၿမဳိ႕ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔ ညီၫြတ္ေစေရးအတြက္…..”

ဒီစကားကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး သတင္းစာထဲမွာ မၾကာခဏ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ တီဗီသတင္းထဲမွာ ဖန္တရာေတေအာင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။

အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ နားစြင့္လုိက္တဲ့အခါ ေလာေလာလတ္လတ္ ၾကားေနရတာေတြကေတာ့….

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ ေရလွ်ံလုိ႔တဲ့”

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ မီးျပတ္လုိ႔တဲ့”

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ ေရျပတ္လုိ႔တဲ့”

“တယ္လီဖုန္းလုိင္းေတြ ျပတ္သြားလုိ႔တဲ့”

“အင္တာနက္ ျပတ္ေတာက္သြားျပန္ပတဲ့”

ၾကားလုိက္ရတဲ့ အသံေတြ။ သတင္းေကာင္းတခုမွ မပါ။

ၿမဳိ႕ထဲမွာ ဟုိနားဒီနား ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္ လ မ်က္ႏွာျပင္ထက္က ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ လမ္းမေတြေပၚက ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြ ဘယ္ဒင္းက ပုိနက္႐ႈိင္းသလဲလုိ႔ ေတြးေတာစရာ ျဖစ္လာမယ္။

ဘတ္စ္ကားစီးရင္ လူၾကပ္မယ္။ ကားေဆာင့္မယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေဘးဘီေငးေမာလမ္းေလွ်ာက္မိရင္ ခလုပ္တုိက္မယ္။ ေျမာင္းေပါက္ကၽြံက်မယ္။ လမ္းမနားက ကပ္ေလွ်ာက္မိရင္ ဗြက္စင္မယ္။ ကားေပၚက လွမ္းေထြးတဲ့ ကြမ္းတံေတြး စင္မယ္။

မုိးထိျမင့္မားတဲ့ အမႈိက္ပုံေတြ။ အမႈိက္ပုံမွာ အေဟာင္းရွာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ။ မိဘက မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ထမင္းဆုိင္ေတြမွာ စားပြဲထုိးလုပ္ေနတဲ့ ကေလးလုပ္သားေတြ၊ လမ္းမေပၚမွာ တဖက္ပိတ္၀ါးပုိး၀ါး အတုိအရွည္ကုိင္ၿပီး သီခ်င္းဆုိကာ ပုိက္ဆံရွာၾကရတဲ့ ေမာင္ႏွမတေတြ။

ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားေတြလည္း လမ္းေဘးဆုိင္ေတြမွာ ယင္ေကာင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ စားၾက၊ ေသာက္ၾက။ ေမွာင္ရီပ်ဳိးတာနဲ႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ ျခင္ေမာင္းၾကရ။

ဆင္ေျခဖုံးက လက္လုပ္လုပ္စားေတြ… ၿမဳိ႕ထဲသြား ေန႔စားလုပ္ဖုိ႔ လမ္းစရိတ္မရွိလုိ႔ အုိးခြက္ေပါင္ၾက၊ မွတ္ပုံတင္ေပါင္ၾက။

လုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း အလုပ္သမားငွားထားၿပီးမွ မီးမလာလုိ႔ အလုပ္မစႏုိင္။ မေစာင့္ႏုိင္ရင္ မီးစက္နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားဖုိ႔ ျပင္ၾက။

၀န္ထမ္းေတြ လခနဲ႔ မေလာက္လုိ႔ ေဘးေပါက္ရွာၾက။ လာဘ္စားၾက။ အက်င့္ပ်က္ၾက။

ၿမဳိ႕ေတာ္သူၿမဳိ႕ေတာ္သား အမ်ားစုအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ဟာ ဒုကၡၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးပါပဲ။ အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အစုိးရ႐ုံးစုိက္ရာ ၿမဳိ႕ေတာ္အျဖစ္ကေနလည္း တဆင့္ေလွ်ာ့ခံလုိက္ရၿပီ။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေတြ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကုိ နအဖ စစ္အစုိးရက စိတ္နာနာနဲ႔ ပ်က္ခ်င္တုိင္း ပ်က္စီးပေစေတာ့လုိ႔ စနစ္တက် ဖ်က္စီးၿပီး ထားပစ္ခဲ့ေလသလားမသိ။

အဲဒီ ဒုကၡၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာပဲ မေတာ္မတရား အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳကာ ေဒၚလာသန္းခ်ီၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ႂကြယ္၀ေနတဲ့ လူအနည္းစုလည္း ရွိတယ္။ ဒီလူေတြအေနနဲ႔ ထုိင္း၊ စကၤာပူ၊ မေလးရွား စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ အဖုိးတန္အိမ္ယာေတြ၀ယ္မယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ သားေတြ၊ သမီးေတြကုိ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ပုိ႔ၿပီး ပညာသင္ခုိင္းမယ္။ ဒ႐ုိင္ဗာေတြ၊ အိမ္ေဖာ္ေတြနဲ႔ လုိေလေသးမရွိ ေထာက္ပံ့ထားမယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ႏုိင္ငံျခားက နာမည္ေက်ာ္ေဆး႐ုံႀကီးေတြမွာ လာေရာက္ ေဆး၀ါးကုသခံယူၾကမယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ကေတာ္ေတြက ေရွာ့ပင္းထြက္ၾကမယ္။ အိမ္ႀကီးရခုိင္ႀကီးေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္အသုံးအေဆာင္ေတြ အလွ်ံပယ္သုံးစြဲႏုိင္တဲ့ သူတုိ႔တေတြအတြက္ကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးဟာ သုခဘုံႀကီး ျဖစ္ေနခ်င္လည္း ျဖစ္ေနမွာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကုိ ေရာက္ေနေပမယ့္ အဲဒီ ဒုကၡၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သတိရ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာ အတိတ္ေျခရာေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးအခုလုိ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ ျမင္ရတဲ့ လူတုိင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ၾကတယ္။

ဒီအစုိးရလက္ထက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးဟာ အဖတ္ဆည္မရေအာင္ ပ်က္စီးေနဦးမွာပါပဲ။ ရန္ကုန္ေတာင္ အဖတ္ဆည္လုိ႔မရရင္ က်န္တဲ့ တတုိင္းျပည္လုံးကေတာ့ ေျပာစရာမလုိေတာ့ပါဘူး။

မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္ေနမွန္းမသိ။ ႏႈတ္ခမ္းနာနဲ႔ တည့္ပါ႔မလား လုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါဘဲ။

ဒီစစ္အာဏာရွင္စနစ္ျပဳတ္က်သြားလုိ႔ ျပည္သူ႕အစုိးရတရပ္တက္လာရင္ေတာင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကုိေရာ၊ တတုိင္းျပည္လုံးကုိပါ ျပန္လည္ထူေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကဳိးစားယူရလိမ့္မယ္။
Read more

“အျဖဴအမဲ၊ ႏြံထဲကၾကာနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္”

Lotus Photo by Mdm Paw

(ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာ ပန္ဒုိရာ က “ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္” ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီးေရးဖုိ႔ ေခ်ာက္တြန္း....အဲေလ...တုိက္တြန္းပါတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကုိ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ အေျပးအလႊားစဥ္းစားၿပီး စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ခုစာေလာက္ ခ်ဳံ႕ေရးလုိက္တဲ့အခါ ေအာက္ပါအတုိင္း အုိးနင္းခြက္နင္း ပုိ႔စ္တခု ထြက္လာပါေတာ့တယ္။)

“အျဖဴအမဲ၊ ႏြံထဲကၾကာနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္”

အနာဂတ္ကုိ မမွန္းဆခင္ အတိတ္ကုိ ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္ေတာ့ “သားတေယာက္ကုိသာ ျမင္ပါသည္” ဆုိတဲ့ မူလတန္းဖတ္စာထဲက စာတေၾကာင္းကုိ ေျပးသတိရမိရဲ႕။ တကယ္တမ္း က်ေနာ္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနရျပန္တာကေတာ့ “သားႏွစ္ေယာက္”ပါ။ ဘယ္လုိသားေတြလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

အတိတ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ….. က်ေနာ့္ဘဝသက္တမ္းတေလွ်ာက္လုံးကုိ မစဥ္းစားဘဲ သူေျပာငါေျပာ အေျပာမ်ားၾကတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းေလာက္ကုိသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သလုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ…..

“ဒီေလာကႀကီးမွာ ဒီေလာက္စိတ္ထားမြန္ျမတ္တဲ့သူေတြ၊ ႀကံခုိင္တဲ့သူေတြ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး”ဆုိတဲ့ ယုံမွားသံသယေတြကုိ လုံးဝပ်က္ျပယ္သြားေစႏုိင္တဲ့ သူေတာ္စင္တမွ် စိတ္ေနစိတ္ထားျမင့္ျမတ္သူေတြ၊ ျဖဴစင္သူေတြ၊ ႀကံ႕ခုိင္သူေတြကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ရခဲ့လုိ႔ပါပဲ။

တဖက္မွာလည္း “ဒီေလာက္ ဆုိးသြမ္းတဲ့လူ၊ ဒီေလာက္ စိတ္ဓါတ္ ယုတ္ညံ့တဲ့လူ၊ ဒီေလာက္ ယုတ္မာပက္စက္တဲ့လူေတြ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ရွိႏုိင္ပါ႔မလား” ဆုိတဲ့ ယုံမွားသံသယကုိ လုံးဝကြယ္ေပ်ာက္သြားေစႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆုိးသြမ္းသူ၊ ယုတ္မာသူ၊ အဓမၼအမႈကို မတြန္႔မဆုတ္ ျပဳလုပ္ေနသူေတြကုိ ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရလုိ႔ပါပဲ။

လူေကာင္းနဲ႔ လူဆုိး။ သူေတာ္စင္နဲ႔ လူယုတ္မာ။ သားေကာင္းနဲ႔ သားဆုိး။ ေလာကႀကီးရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္။

အျဖဴနဲ႔ အမဲ၊ အလင္းနဲ႔အေမွာင္ ဆန္႔က်င္ဖက္ အေရာင္ႏွစ္ခုကို ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လုိက္ရတာမ်ဳိး။

ဒီအႏွစ္ ၂ဝ အတြင္းမွာပဲ လူသားေတြရဲ႕ အသိပညာနဲ႔ နည္းပညာေတြက အံ့မခန္းတုိးတက္ခဲ့ပါရဲ႕။ ေျမေၾကာ႐ႈံ႕တဲ့ပညာေတြ၊ အာကာသရဲ႕ လ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ၊ ေရာဂါကုထုံးအသစ္ေတြ၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တီထြင္ဆန္းသစ္ေနတဲ့ လူ႔အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ။

ကြန္ျပဴတာေတြ ပုိျမန္လာတယ္။ ပုိ႔ေဆာင္ေရး ယာဥ္ေတြ ပုိျမန္လာတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြ ပိုျမန္လာတယ္။ ဝန္ေဆာင္မႈစနစ္ေတြ ပိုျမန္လာတယ္။

အဲဒီအရာအားလုံးထက္ ထူးကဲသာလြန္စြာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကလည္း ပုိျမန္လာတယ္။ စိတ္ရွည္ျခင္းဆုိတဲ့အရာကုိ လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့စ ျပဳလာၾကတယ္။

လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့လာၾကတဲ့အထဲမွာ ေမတၱာတရား၊ ဂ႐ုဏာတရား၊ မုဒိတာတရား၊ ဥေပကၡာတရားဆုိတဲ့ ျဗဟၼစုိရ္ တရားေတြပါ ပါဝင္လာတယ္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ “ဟီရိၾသတၱပၸ” ေခၚတဲ့ မေကာင္းမႈျပဳရမွာကုိ ရွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္တဲ့ စိတ္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္စ ျပဳလာတယ္။ ဒီမွာတင္ပဲ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ျပႆနာေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အႏွံ႕အျပားမွာ ဗုံးေပါက္ကြဲမႈေတြ၊ လူမ်ဳိးေရး မ်ဳိးတုန္းေအာင္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းမႈေတြ၊ မုဒိန္းမႈေတြ၊ ႐ုိက္ႏွက္မႈေတြ၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ လုယက္မႈ၊ ျပန္ေပးမႈ၊ သတ္ျဖတ္မႈ၊ လိမ္လည္မႈေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ျဖစ္ပြားလာတယ္။

ဒီလုိ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ပူဗ်ာေပြေနတဲ့ ကမၻာႀကီးမွာ ဘူးေလးရာ ဖ႐ုံဆင့္သလုိ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြျဖစ္တဲ့ မုန္တုိင္းေတြ၊ ငလ်င္ေတြ၊ ေတာမီးေတြ၊ ေျမၿပဳိမႈေတြ၊ ေရႀကီးမႈေတြက ထပ္ဆင့္ၿပီး ဖိစီးႏွိပ္စက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီသဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြ က်ေရာက္ျဖစ္ပြားတဲ့ အႀကိမ္အေရအတြက္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ပုိစိတ္လာသလုိပဲ။

ဒါေတြက အတိတ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြနဲ႔ အခု မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ ျဖစ္ေနဆဲေတြ။

ဒါေတြကုိ ၾကည့္ရင္ ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲဆုိတာ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ေတြးေတာ ခန္႔မွန္းႏုိင္ၾကမွာပါ။ အနာဂတ္ကုိ က်ေနာ္မခန္႔မွန္းခ်င္ပါဘူး။

အခုေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနတာကေတာ့ ႏြံထဲက ၾကာပန္းကေလးေတြကုိပဲ။ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိ ထူးထူးကဲကဲ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။

အစစ အရာရာ အလ်င္စလုိ စီးဆင္းေနတဲ့ ေဟာဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူသားေတြဟာ အဆုံးအစမရွိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လုိအင္ဆႏၵေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ေနရာက ေမာပန္းၿငီးေငြ႕လာတဲ့တေန႔ ခဏေလာက္ ရပ္တန္႔ၿပီး သူတုိ႔ဘဝကုိ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကမယ္။ သုံးသပ္ၾကမယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္မယ္ထင္လုိ႔ ေနာက္ကေန တခ်ိန္လုံး အေမာတေကာ လုိက္ေနခဲ့ရတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြဟာ လက္ဝယ္ပုိင္ပုိင္ ရလာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သိမ့္မႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ပါရဲ႕လား။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူသားေတြအေနနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲေကာင္း ေျပာင္းလဲလာႏုိင္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ လူေတြရဲ႕ သ႑ာန္ကေန ကာလအတန္ၾကာ ဆြံ႕ရွားေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့တဲ့ ျဗဟၼစုိရ္တရားေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္လည္ေနရာယူ ဝင္ေရာက္လာၾကမယ္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခန္းေျခာက္ေနတဲ့ ေရအုိင္ပ်က္တခုထဲကုိ မုိးစက္ေတြ ရြာသြန္းခ်လုိက္သလုိ ေရအုိင္ထဲမွာ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ႏြံထဲက ၾကာပန္းတပြင့္တေလကုိသာမက ေရအျမင့္မွာ တင့္တယ္ေနတဲ့ ၾကာပန္းေရာင္စုံေလးေတြကုိပါ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ၾကရမယ္။

အခုေျပာခဲ့တာ က်ေနာ့္ ခန္႔မွန္းခ်က္မဟုတ္သလုိ၊ ေဟာကိန္းလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သက္သက္ပါ။ က်ေနာ့္ဆႏၵသက္သက္ပါ။

အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိပဲ ကြက္ၿပီး ျမင္ေနမိပါတယ္။ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိလည္း ထူးထူးကဲကဲ က်ေနာ္ႏွစ္သက္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္၂၀ မွာေတာ့… ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္ရွိေသးသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိေတာ့သည္ျဖစ္ေစ…..

ကႏၱာရတလင္းလုိ ပူျပင္းတဲ့ ေရအုိင္ပ်က္ထဲမွာ ေနဒဏ္ေၾကာင့္ ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ၾကာပြင့္ေလး တပြင့္တေလနဲ႔ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကုိ လူသားေတြ မေတြ႕မျမင္ၾကရပါေစနဲ႔။

ေရျပင္စိမ္းစိမ္းထက္မွာ ၾကာပန္းေတြစုံစုံလင္လင္ ဖူးပြင့္ေနတဲ့ စိမ္းလဲ့ကန္သာကုိသာ လူေတြ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ၾကပါေစ။

-ကုိေပါ-
Read more

“ခြပ္ေဒါင္းပါ ဆုိေနမွ…”

လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေလာက္က စကားဝုိင္းတခုမွာ မိတ္ေဆြတေယာက္က “သိပ္အေရးႀကီးလွတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ စကားခံလုိက္ၿပီးမွ ေမးခြန္းတခု ေမးတယ္ခင္ဗ်။

“ခြပ္ေဒါင္း သေကၤတကုိ သုံးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ တခုေလာက္ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေဒါင္းခြပ္တာကို ဘယ္သူျမင္ဖူးသလဲ။ သိတဲ့အတုိင္း ေဒါင္းဆုိတဲ့ သတၱဝါဟာ ေနာက္မွာ အၿမီးအရွည္ႀကီး ပါတယ္။ အဲဒီ အၿမီးရွည္ႀကီးတန္းလန္းနဲ႔ ခြပ္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥ။ ဒီေတာ့ ေဒါင္းေတြ ခြပ္တယ္ဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား။ က်ေနာ္ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္တာပါ”…………တဲ့။

သူ႕ေမးခြန္းကုိ အဲဒီအခ်ိန္က ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာ မေျဖႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ စကားဝုိင္းထဲမွာ ထုိင္ေနၾကသူအားလုံး ဘယ္သူမွ ေဒါင္းခြပ္တာကုိ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ ေနာက္ကေန ေဒါင္း လုိက္ဆိတ္တာေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္ ဆုိတဲ့လူက ဆုိၾကတယ္။ ေနာက္က အၿမီးရွည္ႀကီးကုိ ထည့္စဥ္းစားလုိက္ရင္ ေဒါင္းေတြ ခြပ္တယ္ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိပဲ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၆၄ ျပည့္ေမြးေန႔တုန္းက ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းအန္ကယ္လ္ႀကီးတေယာက္ေျပာတဲ့ အမွတ္တရ စကားထဲမွာ ခြပ္ေဒါင္းအေၾကာင္းပါတယ္။ ေဒါင္းေတြဟာ အင္မတန္ စိတ္ႀကီးတယ္တဲ့။ သူတုိ႔ကုိ တုိက္ၾကက္ေတြထားသလုိ ေျခေထာက္မွာ ႀကဳိးကြင္းနဲ႔ ခ်ည္ထားလုိ႔မရဘူးတဲ့။ ေျခေထာက္အျပတ္ခံၿပီး ႐ုန္းထြက္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မူလလက္ေဟာင္း ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြမွာဆုိရင္ ခြပ္ေဒါင္းရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြမထည့္ဘဲ ငုံးတိေလးေတြနဲ႔ ဆြဲေလ့ရွိသတဲ့။ ခြပ္မိၿပီဆုိရင္လည္း ေရကုန္ေရခန္းပဲတဲ့။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားဝိုင္းေန႔ကေတာ့ ေဒါင္းေတြ ခြပ္မခြပ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာ မသိၾကေလေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး စိတ္ထဲမွာ မအီမလည္နဲ႔ေပါ႔။ ဟာ… ငါတုိ႔ ေတာ္လွန္ေရးမွာ အေကာင္ ေရြးတာမ်ား မွားသြားေခ်ၿပီလား…ေပါ႔ေလ။ မခြပ္တတ္တဲ့အေကာင္ႀကီးကုိ သေကၤတ လုပ္မိလုိ႔ ဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြ ၾကာေနတာမ်ားလားဆုိၿပီး… ေျပာၿပီး ရယ္မိၾကေသးတယ္။

အဲဒီေန႔က လူစုခြဲၿပီးသာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲသည္ကိစၥက ခုိးလုိးခုလုနဲ႔ မေက်လည္ဘဲ ကပ္ပါလာတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာဖြင့္၊ အင္တာနက္မွာ၊ ယူက်ဳမွာ ရွာၾကည့္ေတာ့ ေဒါင္းခြပ္တာကုိ ေတြ႕ရပါသဗ်ား။ ဗီဒီယုိထဲမွာ ေဒါင္းေအာ္သံလည္း ပါတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ “အုိးေဝ၊ အုိးေဝ” လုိ႔ မၾကားမိဘူး။ “ေညႇာင္း…ေညႇာင္း…” လုိ႔ ၾကားမိတယ္ခင္ဗ်ာ။

ေတာေမ်ာက္က ႀကဳိးေခြ၊
စိမ့္ႀကီးၿမဳိင္ေခ်ာင္က
ေရႊဖုိးေခါင္ သံခ်ဳိေညာင္း
ေဒါင္းကအုိးေဝ…. ဆုိတဲ့ ကဗ်ာမွာ “ေဒါင္းက ေညႇာင္းေညႇာင္း” လုိ႔ ေျပာင္းဆုိရင္ အရသာ ပ်က္သြားမယ္ထင္ရဲ႕။ ဗီဒီယုိကေတာ့ ေဟာဒီမွာပါ။



ဒါေပမယ့္ အဲဒီဗီဒီယိုကုိ ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ့္ မဒမ္ေပါက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္ခင္ဗ်။

“ေဒါင္းက ခြပ္ေတာ့ ခြပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ီတခ်ီ ခြပ္ဖုိ႔ အၾကာႀကီး အားယူရတယ္”….ဆုိပဲ။

ေအးေလ…. ေဒါင္းေတြ သဲႀကီးမဲႀကီး ခြပ္တာ သူမျမင္ဘူးေသးလုိ႔ ေနမွာေပါ႔ေနာ့။ ေဒါင္းေတြ သဲႀကီးမဲႀကီး ခြပ္တဲ့ ဗီဒီယုိေလးမ်ားေတြ႕ရင္ မွ်ေဝၾကပါလုိ႔ ေတာင္းဆုိလုိက္ရပါေၾကာင္း။
Read more

“ေတာ္လွန္ေရးသမားႏွင့္ ေဝဖန္ေရး”

ယခင္ပုိ႔စ္တြင္ မွတ္ခ်က္ေရးသူတေယာက္က “ ကုိေပါအေနနဲ႔ စစ္အစုိးရကုိ အျပစ္တင္တာကို ခဏေလာက္ေလွ်ာ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ အတုိက္အခံေတြကုိ နည္းနည္း ေဝဖန္ေထာက္ျပပါဦး။ တကယ္ေတာ့ တာဝန္ရွိတဲ့အထဲမွာ အတုိက္အခံေတြလည္း ပါတယ္” ဟု ေရးသားသြားသည္။

သည္မွတ္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ့္မွာ ေျပာစရာမ်ား ရွိေနပါသည္။

ပထမအခ်က္မွာ “အတုိက္အခံ” ဆုိသည့္ အသုံးအႏႈန္းျဖစ္သည္။ ဤအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျခားသူမ်ားလည္း ဖန္တရာေတေအာင္ ေရးခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္တုိ႔မွာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားကုိ လက္ရွိအာဏာရစစ္အစုိးရႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေန၍သာ အတုိက္အခံဟု ႏႈတ္က်ဳိးေနၾကသည္။ လြတ္လပ္ေသာ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အတုိက္အခံဆုိမွာ တရားဝင္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရသည့္ အာဏာရပါတီ၏ ၿပဳိင္ဖက္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားကုိ ေခၚဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္အရဆုိလွ်င္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ရထားသည့္ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္။ အတုိက္အခံဟု ေခၚဆုိျခင္းငွာ မသင့္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္ အျမစ္တြယ္ေနေသာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အၿပီးတုိင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစရန္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူအားလုံးကုိ “အတုိက္အခံ”ဟု ေခၚဆုိမည့္အစား “ေတာ္လွန္ေရးသမား”ဟူေသာ အမည္နာမကုိသာ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္လုိပါသည္။

ဒုတိယအခ်က္မွာ “တကယ္ေတာ့ တာဝန္ရွိတဲ့အထဲမွာ အတုိက္အခံေတြလည္း ပါတယ္” ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္၍ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ေတြးမိသည္ကေတာ့ တာဝန္ရွိသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးပင္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ် အမ်ားႏွင့္ဆုိင္ေသာ ကိစၥအဝဝ၊ တုိင္းျပည္တြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ အေျခအေန အရပ္ရပ္အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးတြင္ တာဝန္ရွိသည္။ သူမ်ားကုိခ်ည္း လက္ညဳိးထုိးေနရန္ မသင့္။

ေနာက္ဆုံးအခ်က္ျဖစ္သည့္ “စစ္အစုိးရကုိ ေဝဖန္တာ နည္းနည္းေလွ်ာ့ၿပီး ကယ္တင္ရွင္ အတုိက္အခံေတြကို ေဝဖန္ေထာက္ျပပါဦး” အခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ကား ေျပာစရာေတြ အမ်ားအျပားပင္ ရွိေနပါသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၂၁ ႏွစ္လုံးလုံး နအဖ စစ္အစုိးရ၏ ဆုိးသြမ္းယုတ္မာ ညံ့ဖ်င္းပုံမ်ားကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ မရပ္မနား ေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကရသည္ျဖစ္ရာ နအဖ မေကာင္းေၾကာင္းကုိ အထူးတလည္ ေရးျပေနရန္ လုိအပ္လွသည္ဟု က်ေနာ္မထင္ပါ။ ျပည္သူအမ်ားစုအေနျဖင့္ နအဖ မေကာင္းသည္ကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ၾက၊ ၾကားၾက၊ သိၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံတကာ အသုိင္းအဝုိင္းကလည္း နအဖ ဘာလဲဆုိသည္ကုိ ေနာေက်ေနၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ နအဖ မေကာင္းေၾကာင္း ထပ္မံ သက္ေသျပေနစရာ မလုိေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ေရးခဲ့သည့္ ပုိ႔စ္မ်ားတြင္ နအဖကုိ ေဝဖန္သည့္ပုိ႔စ္မွာ အေရအတြက္အားျဖင့္ အင္မတန္ နည္းပါးလွပါသည္။

မွတ္ခ်က္ေရးသူက “ကယ္တင္ရွင္ အတုိက္အခံေတြကို ေဝဖန္ေထာက္ျပပါဦး” ဟုေရးသြားပါေသးသည္။ ေရွးဦးစြာ ကယ္တင္ရွင္ဆုိေသာ အသုံးအႏႈန္းႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း က်ေနာ့္အျမင္ကုိ ေျပာျပလုိပါသည္။

လက္ရွိအေနအထားတြင္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး စသည့္ နယ္ပယ္အားလုံးကုိ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ကသာ အေပၚစီးမွေန၍ အေခါင္အခ်ဳပ္သဖြယ္ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ႏုိင္ေအာင္ တင္းၾကပ္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ လက္ရွိႏုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ မေျပာင္းလဲဘဲ က်န္သည့္ နယ္ပယ္မ်ားကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ေျပာင္းလဲယူဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ စစ္အာဏာရွင္ တည္းဟူေသာ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ေၾကာင့္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး စသည့္ နယ္ပယ္အားလုံးတြင္ အဖက္ဖက္က ခၽြတ္ၿခဳံက်ကာ ျပည္သူတရပ္လုံး ဆင္းရဲဒုကၡ အတိေရာက္လ်က္ရွိသည္မွာလည္း အားလုံးအသိပင္ျဖစ္သည္။

“ေတာ္လွန္ေရးသမားအမ်ားစု”မွာ ယင္းသုိ႔ေသာ လက္ရွိအေျခအေနကုိ မႏွစ္သက္ႏုိင္၍၊ လက္မခံႏုိင္၍၊ မ႐ႈစိမ့္ႏုိင္၍ အဆုိပါႏုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏုိင္ရန္၊ ေတာ္လွန္ေဖာက္ထြက္ႏုိင္ရန္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ တနည္းဆုိရလွ်င္ ထုိသူတုိ႔သည္ ျပည္သူတုိ႔ကုိ ဆင္းရဲတြင္းမွ ကယ္တင္ႏုိင္ရန္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ႀကဳိးပမ္းသည့္အတြက္ စစ္အာဏာရွင္၏ ရန္ရွာျခင္း၊ ဒုကၡေပးျခင္းမ်ားကုိ သာမန္ျပည္သူမ်ားထက္ ပုိမုိ ခံၾကရသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႀကဳိးပမ္းေနေသာ ကယ္တင္သည့္ လုပ္ရပ္မွာ မေအာင္ျမင္ေသးသျဖင့္ ကယ္တင္ရွင္ဟု မေခၚဆုိႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ကယ္တင္ရန္ လက္ေတြ႕ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူမ်ားအျဖစ္ျဖင့္ကား အသိအမွတ္ျပဳသင့္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးသည္ မိမိတုိ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သူတပါးကယ္တင္မႈကုိသာ ထုိင္ေစာင့္မေနဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း ပါဝင္ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္သင့္ေပသည္။

ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားတြင္ အၾကမ္းဖ်င္း အစုအဖြဲ႕ ၃ ခု ခြဲခ်င္ပါသည္။

(၁) ျပည္တြင္းမွ အင္အားစုမ်ား (အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ ေက်ာင္းသား၊ သံဃာ ႏွင့္ အျခား တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူမ်ား)
(၂) လက္နက္ကုိင္ အင္အားစုမ်ား (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕မ်ား)
(၃) ျပည္ပေရာက္ အင္အားစုမ်ား (ျပည္ပသုိ႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ တက္ႂကြစြာလႈပ္ရွားခဲ့သူ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ လက္နက္ကုိင္ေဟာင္းမ်ား ႏွင့္ အျခား တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူမ်ား)

ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိအစုအဖြဲ႕ သုံးခုစလုံးတြင္ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ အားနည္းခ်က္မ်ား၊ ညံ့ဖ်င္းခ်က္မ်ား၊ အမွားအယြင္းမ်ား အသီးသီး ရွိၾကသည္လည္း မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအားနည္းခ်က္မ်ား၊ ညံ့ဖ်င္းခ်က္မ်ား၊ အမွားအယြင္းမ်ားမွလြဲ၍ အမ်ားစုမွာ သူတုိ႔၏ အမွန္တရားဖက္မွ ရပ္တည္ခ်က္၊ ဒီမုိကေရစီစနစ္ႏွင့္လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲအေပၚ ယုံၾကည္ခ်က္၊ တုိင္းျပည္အေပၚထားေသာ အရင္းခံစိတ္ေစတနာ စသည္တုိ႔မွာ မပ်က္ယြင္း၊ မေသြဖီေသး။ တနည္းေျပာရလွ်င္ သူတုိ႔သည္ ျပည္သူလူထုႏွင့္ တရားမွ်တမႈဖက္က ရပ္တည္ၿမဲ ရပ္တည္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ နအဖ ႏွင့္ သြားေရာက္ပူးေပါင္းခဲ့သူအခ်ဳိ႕မွ လြဲ၍ က်န္သူမ်ားကုိ သူတုိ႔၏ ရပ္တည္ခ်က္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ ႏွင့္ အရင္းခံစိတ္ထားအေပၚ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆုိရန္ အေၾကာင္းမရွိ။ ထုိသူတုိ႔အား တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီဝုိင္းဝန္းရန္၊ အားေပးရန္၊ ေထာက္ပံ့ရန္ပင္ သင့္ပါေသးသည္။

(ယခု ေရးခဲ့ၿပီးသမွ်အထိတြင္ က်ေနာ္သည္ “ေတာ္လွန္ေရးသမား အမ်ားစု”၊ “ထုိသူ အမ်ားစု” ဟူ၍ ဂ႐ုတစုိက္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။ “အမ်ားစု” ဟူသည့္ စကားလုံးကုိ သုံးရသည္မွာ “အနည္းစု” ဆုိေသာ အမ်ဳိးအစားလည္း ရွိေသးသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ပုိ႔စ္ရွည္လ်ားမည္ စုိးသျဖင့္ ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ေကာင္းေသာ ထုိ “အနည္းစု” အေၾကာင္းကုိ ေနာင္မွ ပုိ႔စ္ သီးသန္႔ ေရးပါဦးမည္။)

တဖက္တြင္လည္း ထုိအဖြဲ႕သုံးခုစလုံး၏ လုပ္ရပ္၊ အေတြးအေခၚ၊ မူဝါဒ စသည္တုိ႔ အေပၚတြင္ကား ပြင့္လင္းစြာ ေဝဖန္ေထာက္ျပသင့္ေပသည္။ မိမိအျမင္ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဖာ္ျပသင့္သည္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားသည္ ဤသုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဝဖန္ေထာက္ျပျခင္းကုိ ညီၫြတ္ေရးကုိ ပ်က္ျပားေအာင္လုပ္သည္ဟု မွားယြင္းစြာ စြတ္စြဲတတ္ၾကသည္။ အမွန္တကယ္မွာမူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆုိေဝဖန္တတ္ေသာ အေလ့အထ၊ အေဝဖန္ခံႏုိင္ေသာ အေလ့အထမ်ားကုိ က်င့္သားရမွသာလွ်င္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေအာင္ျမင္စြာ ထူေထာင္ႏုိင္ေပမည္။ မတူညီေသာ အျမင္ရွိပါလ်က္ က်ိတ္မ်ဳိခ်ေနရေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ လြတ္လပ္ေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (Free Society) မဟုတ္။ အေၾကာက္တရားႀကီးစုိးေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (Fear Society) သာ ျဖစ္သည္။ အာဏာရွင္စနစ္ကဲ့သုိ႔ အေၾကာက္တရားႀကီးစုိးေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ မိမိအျမင္ကုိ ပြင့္လင္းစြာ မထုတ္ေဖာ္ဝံ့ျခင္း၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေဝဖန္ရဲျခင္း၊ အေဝဖန္မခံႏုိင္ျခင္း စသည္တုိ႔မွာ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ထူေထာင္ရန္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရးအစုအဖြဲ႕မ်ားအတြင္းတြင္မူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဝဖန္တတ္ေသာအေလ့အထ၊ အေဝဖန္ခံႏုိင္ေသာ အေလ့အထကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရန္ လုိအပ္သည္ဟု ယူဆပါသည္။

ေနာင္လာမည့္ပုိ႔စ္မ်ားတြင္ အထက္ပါ အင္အားစု သုံးခုအေပၚတြင္ က်ေနာ္၏ အျမင္မ်ားကုိ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဆက္လက္တင္ျပသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။
Read more

“ႀကံရာပါ ႏွင့္ ေရွ႕ခရီးစဥ္”

သူတပါးဥစၥာကုိ ခုိးယူျခင္းသည္ မေကာင္းမႈျဖစ္သည္။ ကုိယ္္မပုိင္ေသာပစၥည္း (သုိ႔မဟုတ္) သူမေပးေသာပစၥည္းကုိ မေတာ္မတရားသည့္နည္းျဖင့္ ရယူျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

သူတပါးပစၥည္းကုိ ခုိးယူျခင္းသည္ မေကာင္းဟု ဆုိလွ်င္ သူတပါးပစၥည္းကုိ ဓါးျပတုိက္လုယက္ယူျခင္းသည္ သာ၍ပင္ ဆုိးရြားသည္ဟု ဆုိရေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူခုိးသည္ ပုိင္ရွင္မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ခုိးယူျခင္းျဖစ္သည္။ ပုိင္ရွင္ကုိ အနာတရျဖစ္ေအာင္မလုပ္။ ဓါးျပသည္ကား ပုိင္ရွင္ကုိ အႏုိင္အထက္ ျပဳက်င့္ကာ သူတပါးပစၥည္းကုိ အဓမၼရယူျခင္းျဖစ္သည္။ ပစၥည္းကုိ ယူ႐ုံမက လူကုိပါ ရန္ရွာတတ္ေလရာ ဓါးျပသည္ သူခုိးထက္ပုိဆုိးသည္ဟု ေယဘုယ် သတ္မွတ္ရေပမည္။ ဓါးျပသည္ ထုိသုိ႔ အႏုိင္အထက္ျပဳရာတြင္ တုတ္၊ဓါး၊လွံ၊ေသနတ္ စသည့္ လက္နက္မ်ားကုိ အားကုိးတတ္ေပသည္။

လက္နက္အားကုိးျဖင့္ အႏုိင္အထက္ျပဳမူကာ သူတပါးပစၥည္းကုိ အတင္းအၾကပ္ ယူတတ္ၾကသူေတြထဲတြင္ လုယက္သူမ်ား၊ ဓါးျပမ်ား၊ အခ်ဳိ႕ေသာ လက္နက္ကုိင္သူပုန္မ်ား (သူပုန္အားလုံးကုိ မဆုိလုိ) ႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္ အစုိးရမ်ား ပါ၀င္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာစကားတြင္ “သူခုိးႀကီးေတာ့ ဓါးျပ၊ ဓါးျပႀကီးေတာ့ သူပုန္၊ သူပုန္ႀကီးေတာ့ အစုိးရ” ဟူေသာ စကားေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္မည္။

ဤစကားပုံသည္ မွန္၏။ ျပည္သူတုိ႔၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၊ စည္းစိမ္၊ ဘ႑ာ၊ အခြန္အတုတ္၊ ျပည္သူပုိင္ သယံဇာတ မွန္သမွ်တုိ႔ကုိ လက္နက္အားကုိးျဖင့္ အဓမၼရယူတတ္ေသာ အစုိးရတရပ္သည္ ဓါးျပတကာတုိ႔တြင္ အႀကီးမားဆုံး ဓါးျပအမ်ဳိးအစားပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္တြင္လည္း နအဖ တည္းဟူေသာ လက္နက္ကုိင္ဓါးျပႀကီးသည္ ျပည္သူအေပၚ အႏုိင္အထက္ျပဳကာ ေသာင္းက်န္းမင္းမူလာခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

ျမန္မာစကားတြင္ “ေက်ာခ်မွ ဓါးျပမွန္းသိသည္” ဟူေသာ ဆုိ႐ုိးစကားရွိ၏။ နအဖသည္ ၁၉၈၈ တြင္ အာဏာရယူခဲ့စဥ္ကတည္းက ၄င္းတုိ႔အား ဓါးျပမွန္း မသိလုိက္မည္ကုိ စုိးရိမ္ဘိသည့္အလား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပသူမ်ားကုိ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ျခင္းျဖင့္ ျပည္သူေတြကုိ ေက်ာခ် ျပခဲ့သည္။ တဖန္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ အျပတ္အသတ္ မဲအႏုိင္ရေသာအခါ ေပးထားေသာ ကတိကုိ ခ်ဳိးေဖာက္ျခင္းျပျခင္းျဖင့္ ေနာက္တႀကိမ္ ေက်ာခ် ျပန္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္း၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ လူထုဆႏၵခံယူပြဲ၊ နာဂစ္ အစရွိသျဖင့္ ျပည္သူတုိ႔ ေက်ာကုိ အ႐ႈိးရာခ်င္း ထပ္ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ေက်ာခ်ခဲ့ေလသည္။

ထူးဆန္းသည္ကား တတိယအုပ္စုဆုိသူမ်ားႏွင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ကား ဤမွ်ေလာက္ ေက်ာခ်ျပေနပါလ်က္ႏွင့္ နအဖကုိ ဓါးျပမွန္းသိပုံမေပၚ။ ဖြတ္မ်ား ဥဒဟုိ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ ျပဳလ်က္ရွိေသာ ေတာင္ပုိ႔ကုိပင္ ဘုရားအမွတ္ျဖင့္ ဆက္လက္ ကုိးကြယ္လ်က္ရွိေခ်ေသးသည္။

ယခု ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိသည္မွာလည္း အမွန္စင္စစ္တြင္မူ နအဖတည္းဟူေသာ ဓါးျပအစုိးရအား တရား၀င္ ဓါးျပတုိက္ခြင့္ လုိင္စင္ေပးမည့္ ပြဲႀကီးျဖစ္သည္။

တရားဥပေဒတြင္ ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားအား အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳသည္/ တနည္းတဖုံ ကူညီသည္ဆုိလွ်င္ ထုိသူအား ႀကံရာပါ (Accomplice) အျဖစ္ သတ္မွတ္သည္။ ႀကံရာပါသည္လည္း အတုိင္းအတာတခုအထိ ရာဇ၀တ္မႈကုိ က်ဴးလြန္သည္ဟု သတ္မွတ္ကာ ထုိက္တန္ေသာ အျပစ္ဒဏ္ကုိ သတ္မွတ္ေလ့ရွိသည္။

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္္ ျပည္သူလူထုအေပၚ က်ဴးလြန္ေတာ့မည့္ အႀကီးမားဆုံး ရာဇ၀တ္မႈႀကီး တခုလည္း ျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုကုိ တရား၀င္ စစ္ကၽြန္ဘ၀သုိ႔ သြတ္သြင္းမည့့္ ပြဲဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။ ျပည္သူလူထုအေပၚ အဓမၼေက်ာခ်ပုိင္ခြင့္ (တနည္း) ျပည္သူလူထုပုိင္ဆုိင္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၊ စည္းစိမ္၊ အခြန္ဘ႑ာႏွင့္ သယံဇာတမ်ားကို စိတ္ႀကဳိက္ တရား၀င္လုယက္ပုိင္ခြင့္ႀကီးအား နအဖတည္းဟူေသာ ဓါးျပအစုိးရကုိ အပ္ႏွင္းေတာ့မည့္ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးသာ ျဖစ္သည္။

အဆုိပါ ရာဇ၀တ္မႈႀကီး အထေျမာက္ေစရန္ ေဆာ္ၾသေနသူမ်ား၊ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါ၀င္အေရြးခံမည့္သူမ်ားကား ႀကံရာပါမ်ားျဖစ္သည္။ သမုိင္းတြင္ နအဖ၏ အေပါင္းပါမ်ား၊ ႀကံရာပါမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္စာရင္းသြင္းခံရမည့္သူမ်ား ျဖစ္သည္။

ႀကံရာပါ မျဖစ္လုိၾကေသာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကေသာ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ား အေနျဖင့္မူ…

(၁) အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလုံး ႁခြင္းခ်က္မရွိ ျပန္လႊတ္ေပးေရး၊
(၂) ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမွ ဒီမုိကေရစီစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ မကုိက္ညီသည့္အခ်က္မ်ားကုိ ျပင္ဆင္ေပးေရးႏွင့္
(၃) အားလုံးပါ၀င္ႏုိင္မည့္ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲအျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာ၏ ေစာင့္ၾကပ္ေလ့လာမႈကုိ ခြင့္ျပဳေရး…

စသည့္ ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာစာတမ္းပါ ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကုိ ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကုိင္ထားသင့္သည္ဟု သေဘာရပါသည္။ ထုိေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကုိ မလုိက္ေလ်ာပါက ေရြးေကာက္ပြဲကုိ သပိတ္ေမွာက္သင့္ေပသည္။

အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ အျခား ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ား မပါ၀င္ဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ နအဖ က မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ က်င္းပေကာင္း က်င္းပေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤနည္းျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ ႀကဳံေတြ႕ေနရေသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးျပႆနာမ်ားကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္မည္မဟုတ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္လည္း ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္မဟုတ္။ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာမေျပလည္ေသးသေရြ႕၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ မကြယ္ေပ်ာက္ေသးသေရြ႕ လြတ္လပ္ေရးကုိ ေတာင့္တကုန္ေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမတ္ႏုိးကုန္ေသာ၊ တရားမွ်တမႈကုိ လုိလားၾကကုန္ေသာ ျပည္သူမွန္သမွ်အေနျဖင့္ မ်ဳိးဆက္အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းကာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ ဆက္လက္ တုိက္ပြဲ၀င္သြားၾကရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
Read more

“မဒမ္ေပါ၏ ႐ုိက္ခ်က္မ်ား”

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က Singapore Botanic Gardens ကုိ သြားလည္စဥ္က မဒမ္ေပါ ႐ုိက္ယူလာခဲ့တဲ့ သစ္ခြပန္းမ်ားနဲ႔ အျခားပုံေလးေတြကုိ ပန္းခ်စ္သူမ်ားအတြက္ မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။ (ပုံေပၚမွာ ကလစ္ေခါက္ၿပီး အက်ယ္ခ်ဲ႕ ၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါတယ္။)

































































Read more
မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs