“လက္ေဆာင္”

Share |

လက္ေဆာင္….တဲ့။

မိတ္ေဆြတုိ႔ လက္ေဆာင္ ေပးဖူးၾကပါသလား။ လက္ေဆာင္ေရာ ရဖူးၾကပါသလား။

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံးရဖူးတဲ့ အမွတ္တရလက္ေဆာင္က ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အစ္မက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရြာအျပန္မွာ ဝယ္လာေပးတဲ့ ရန္ကုန္ျပန္လက္ေဆာင္၊ သတၱဳျပားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ကစားစရာ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ အေဝးေျပးဘတ္စ္ကားေလး တစီး။ ကားထိပ္ပုိင္းမွာ “ဧရာအေရွ႕” လုိ႔ ေရးသားထားၿပီး ယာဥ္ေမာင္းသူရဲ႕ ေရွ႕မွန္ေပၚမွာလည္း “မူးရင္ မေမာင္းနဲ႔၊ ေမာင္းရင္ မမူးနဲ႔” ဆုိတဲ့ စာတန္းကေလးပါေသးတယ္။ အဲဒီ ကားကေလးကုိ ဘီးေတြ တစစီျပဳတ္ထြက္ကုန္တဲ့အထိ ဖ်ာေပၚမွာ တြန္းေဆာ့ခဲ့တာကုိ အမွတ္ရမိတယ္။

က်ေနာ္ကေရာ ဘယ္သူ႕ကုိ ပထမဦးဆုံး လက္ေဆာင္ေပးဖူးသလဲ။ က်ေနာ့္ပထမဦးဆုံးလက္ေဆာင္က ၇တန္း စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ငပလီေရႊဝါခ်ိဳင္လူရည္ခၽြန္စခန္းက လက္ေဆာင္ ပုိ႕စ္ကဒ္ကေလးတခု။ လက္ခံရရွိသူက က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး။

က်ေနာ္ ထူပုံအပုံကုိ ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲဒီ ပုိ႔စ္ကဒ္ကေလးေတြ စခန္းမွာ ထုတ္ေပးေတာ့ မိဘေတြ၊ ဆရာေတ၊ြ မိတ္ေဆြေတြဆီကုိ ပုိ႔ရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ဒါကလည္း က်ေနာ့္အျပစ္ေတာ့ လုံးလုံးမဟုတ္ဘူး။ ေတာရြာမွာပဲ ႀကီးပ်င္းခဲ့တဲ့လူဆုိေတာ့ ၇ တန္းေရာက္တဲ့အထိ ဘယ္ၿမဳိ႕ဘယ္ရြာကုိမွ စာတုိက္ကေနတဆင့္ စာမပုိ႔ဖူးဘူး။ စာတေစာင္မွလည္း မေရးဖူးဘူး။ ေရးဖူးတဲ့စာဆုိလုိ႔…

“သုိ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး (အတန္းပုိင္ဆရာမွတဆင့္)

အေၾကာင္းအရာ။…………….။ ခြင့္တုိင္ၾကားျခင္း။

က်ေနာ္သည္ ေနမေကာင္းပါသျဖင့္ ခြင့္တရက္မွ် ေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္”

ပုံ….
ေမာင္ကုိေပါ
သတၱမတန္း- (တန္းခြဲ-ေအ)

(ဒီစာကုိ ေရးျပရင္းနဲ႔ နဗနရဲ႕ ဘေလာ့ပုိ႔စ္တခုက “သုိ႔…သားေမာင္။ အေဖ႐ုိေသစြာ စာေရးလုိက္ပါတယ္” ဆုိတာကုိ သတိရမိလုိ႔ ရယ္မိေသးတယ္။)

ဒါဆုိ အဲဒီ ပုိ႔စ္ကဒ္ေတြ ဘာလုပ္ပစ္လုိက္သလဲ။ ဒီလုိပဲ လူရည္ခၽြန္စခန္းမွာ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြထဲက လုိခ်င္တဲ့သူက လာေတာင္းရင္ ထုတ္ေပးလုိက္တာပဲ။ ရန္ကုန္စုေပါင္းစခန္းျပန္ေရာက္မွ စခန္းကုိ လာလည္တဲ့ အစ္မေတြက က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ေျပာရွာသတဲ့။ “ကုိေပါႀကီးတေယာက္… ပုိ႔စ္ကဒ္ကေလး တေစာင္ေတာင္ ပုိ႔ေပးေဖာ္မရဘူး”….တဲ့။ အဲဒီအခါက်မွ က်ေနာ့္မွာ ပုိ႔စ္ကဒ္ဆုိတာ လက္ေဆာင္ေပးရတဲ့ အရာပါလားလုိ႔ သေဘာေပါက္ၿပီး လက္က်န္ ပုိ႔စ္ကဒ္ကေလးတခုကုိ အိပ္ယာလိပ္ထဲမွာ လွန္ေလွာရွာေဖြကာ က်ေနာ့္ဆရာႀကီးထံ ကပ်ာကယာ ပုိ႕လုိက္ရတယ္။

အဲဒါက က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံး ေပးဖူးတဲ့လက္ေဆာင္ပါ။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အင္းစိန္မွာ အထက္တန္း လာတက္ေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အေလ့အထေတြကုိ ႀကဳံလာရၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာ၊ ေက်ာင္းပိတ္ကာနီး လက္ေဆာင္လဲတာ၊ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ စသျဖင့္ ေပါ႔ေလ။ က်ေနာ္ေနခဲ့တာ အင္းစိန္ေတာင္သူကုန္းထဲမွာ ဆုိေတာ့ ကရင္သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္။ ခရစ္စမတ္ပြဲေတြမွာ လက္ေဆာင္လဲဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့ရတဲ့ လက္ေဆာင္တမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ႏွစ္စဥ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြမွာလုပ္တဲ့ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္။ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ကေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲဆုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြ တေယာက္ ၂ က်ပ္၊ ၃ က်ပ္ စုထည့္ၾကၿပီး တေက်ာင္းလုံးစုေပါင္းလုိ႔ ရေငြနဲ႔ ဆရာေတြကုိ ပုဆုိးေလး၊ ထမီေလး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဓါတ္ဘူး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ စတာေလးေတြ စုၿပီး ကန္ေတာ့ၾကတယ္။

က်ေနာ့္အစ္မတေယာက္က အလယ္တန္းျပဆုိေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲက သူရလာတဲ့ ကန္ေတာ့ပစၥည္းေလးေတြလည္း အိမ္မွာ ျမင္ရတတ္သေပါ႔။ အညာေဒသမွာေတာ့ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္က ဆရာေတြ တႏွစ္မွာ တခါပဲ ရတယ္။ အဲဒါ အကုန္ပဲ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က ဆရာေတြကုိ ေၾကာက္တဲ့ အစဥ္အလာရွိေတာ့ ဆရာ့အိမ္ သြားဖုိ႔ေဝးစြ၊ လမ္းမွာ ဆရာနဲ႔ ပက္ပင္းတုိးရင္ေတာင္ ကုိယ္ကေလး႐ုိ႕ၿပီး ခပ္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ရတာမ်ဳိး။

ဒါေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ၊ တႏွစ္မွာ စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးစ အခ်ိန္ႀကီးမွာ ရြာထဲက လူခ်မ္းသာအိမ္တအိမ္က က်ေနာ့္အစ္မ ေက်ာင္းဆရာမဆီကုိ အက်ႌစ တစ္စ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ဆုိၿပီး လာပုိ႔တယ္။ လုပ္ပုံက၊ လုပ္ပုံက။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူ႕သားက က်ေနာ့္အစ္မအတန္းမွာ။ သူ႕သားက စာေမးပြဲ မေျဖႏုိင္ဘူးကုိး။ ဒါေၾကာင့္… ေပၚတင္ႀကီး လာဘ္ထုိးတဲ့ သေဘာေပါ႔။

သူ႕လက္ေဆာင္က ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ဆုိေသာ္လည္း တကယ့္တကယ္မွာ တံစုိးလက္ေဆာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ တံစုိးလက္ေဆာင္ေပးတာကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ဖူးျခင္းပဲ။ က်ေနာ့္အစ္မက အင္မတန္ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့လူဆုိေတာ့ မယူယုံမက ေနာက္ဒါမ်ဳိးမလုပ္ဘုိ႔ပါ မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ ခပ္မာမာ ေျပာလႊတ္လုိက္တယ္။

ဆရာသမားေတြကုိ ကန္ေတာ့တာဟာ ဂါရဝတရားနဲ႔ ေက်းဇူးတရားကုိ ေအာက္ေမ့ၿပီး ကန္ေတာ့တာမွန္ေပမယ့္ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလုိ မ႐ုိးမေျဖာင့္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ေပးတာဆုိရင္ အဲဒီလုပ္ရပ္ဟာ အင္မတန္ အက်ည္းတန္လွပါတယ္။ ဆရာလုပ္သူေတြဖက္ကလည္း အဲဒီလုိ တံစုိးလက္ေဆာင္မ်ဳိးကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ဆုိရင္ သာလုိ႔ေတာင္ ဆုိးရြားလွပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းဆရာအသုိင္းအဝုိင္းမွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြဟာ မရွိသေလာက္ ရွားလွေပမယ့္ ဒီကေန႔မွာေတာ့ အတန္းပုိင္ဆရာကုိ လက္ေဆာင္ေပးရတာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာကို လာဘ္ေပးရတာ စတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားေန၊ ဖတ္ေနရပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ တစုံတေယာက္ရဲ႕ ကူညီမႈေၾကာင့္ အမႈတခု ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခါ ေက်းဇူးတရားကုိ ေအာက္ေမ့ၿပီး သဒၶါတရားအေလ်ာက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းနဲ႔ အတုန္႔အလွည့္ ေက်းဇူးျပဳခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႐ုံးျပင္ကႏၷားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရလုိ႔ အစုိးရအမႈထမ္း၊ အရာထမ္းေတြက သူတုိ႔တာဝန္အရ လုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ ေက်းဇူးတရားကုိ ကုိယ္ႏႈတ္အမူအရာမွ်နဲ႔ပဲ ျပသသင့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ သဒၶါတရားထက္သန္လုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ျဖစ္ေစ တန္ဖုိးႀကီးမားတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကုိ မေပးသင့္ပါဘူး။ (မေနႏုိင္လုိ႔ ေက်းဇူးတင္လြန္းလုိ႔ ေပးခ်င္လြန္းလွရင္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းအထိမ္းအမွတ္ေလာက္ကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ ေသာ့ခ်ိတ္တုိ႔၊ ေဘာ့ပင္တုိ႔ထက္ မပုိသင့္ပါဘူး။) တကယ္ေတာ့ ကုိယ္က စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ေပးတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ဒီအျပဳအမူဟာ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကုိ ဖ်က္ဆီးရာေရာက္ပါတယ္။ ထုံးစံႀကီးတခုလုိ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ သဒၶါလြန္ေတာ့ တဏွာကၽြံတယ္ဆုိတဲ့အတုိင္း ေနာက္ပုိင္းမွာ မူရင္း စိတ္ထားျဖဴစင္ၾကယ္မႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ၿပီး ေပးသူဖက္ကလည္း မ႐ုိးမေျဖာင့္၊ ရသူဖက္ကလည္း ငမ္းငမ္းတက္ ျဖစ္လာၿပီး စနစ္ႀကီးတခုလုံး ကေမာက္ကမ ျဖစ္လာႏုိင္တာ အားလုံးမ်က္ျမင္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္…. လက္ေဆာင္ဆုိတာ ခ်စ္လုိ႔ေပးတာ၊ ခင္လုိ႔ေပးတာ၊ ေလးစားလုိ႔ေပးတာ၊ ၾကည္ညဳိလုိ႔ေပးတာ၊ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ေပးတာဆုိေပမယ့္ လက္ေဆာင္နဲ႔ တံစုိးလက္ေဆာင္ အၾကားက နံရံဟာ ပါးပါးေလးမုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် သတိထားၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိပါလိမ့္မယ္။ တတ္ႏုိင္ရင္ တာဝန္အရ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအရ သူ႕အလုပ္သူ လုပ္ေနသူမ်ားကုိ လာဘ္ေပးျခင္းနဲ႔ မဖ်က္ဆီးမိၾကဖုိ႔ပါပဲ။