“စာ႐ုိက္သူမ်ား သတိထား”

Share |

အခုတေလာ ဂ်ဴးရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေဟာေျပာခ်က္ကုိ ဟုိလူ ဒီလူေတြက အီးေမးလ္နဲ႔ ပုိ႔တာေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ တင္ထားတာေတြေၾကာင့္ အသစ္တႀကိမ္ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈရပါတယ္။

ဒီေဟာေျပာခ်က္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ တက္ေနၾကတုန္းမွာ ေအာ္ပီက်ယ္၊ တင္ေမာင္သန္းတုိ႔နဲ႔အတူ ဂ်ဴးလာေရာက္ ေဟာေျပာသြားတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ ေလာက္က ေဟာေျပာခ်က္ေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ေဟာေျပာသူသုံးေယာက္စလုံးရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြကုိ ေက်ာင္းသားေတြ တေဝါေဝါ ပြဲက်ၿပီး လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔အတူ နားေထာင္ခဲ့ၾကရတာကုိ သတိရမိပါတယ္။

အခု အီးေမးလ္ကတဆင့္ ထပ္မံျဖန္႔ေဝေနတဲ့ ဂ်ဴးေဟာေျပာခ်က္ (အဆုံးမပါ။ တပုိင္းတစ ေဟာေျပာခ်က္မွ်သာ)ကုိ ဖတ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ တေနရာမွာ စာေတြ က်က်န္ေနခဲ့တာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။

ဘယ္ေနရာလဲဆုိေတာ့ ဂ်ဴးက ၆-ကြက္ ကာတြန္းေလး တခုအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာျပတဲ့ေနရာမွာပါ။ စာ႐ုိက္တဲ့လူက ပဥၥမေျမာက္ အကြက္အေၾကာင္း ဂ်ဴးေျပာသြားတာ ႐ုိက္ဖုိ႔ က်န္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆ႒မအကြက္ကုိ ပဥၥမအကြက္ဆုိၿပီး မွားယြင္းေဖာ္ျပထားတာကုိလည္း ေတြ႕ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပဥၥမအကြက္မပါရင္ အဲဒီကာတြန္းဟာ အဓိပၸါယ္မျပည့္စုံေတာ့ပါဘူး။ ဖတ္တဲ့လူေတြလည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔သာ ဖတ္လုိက္ၾကရမယ္။ တကယ့္ကာတြန္းရဲ႕ ဆုိလုိခ်က္ကုိေတာ့ နားလည္ႏုိင္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။

အမွန္ေတာ့ ေဟာေျပာခ်က္ေတြ၊ ဝတၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြမွာ အခုလုိ စာေတြ က်က်န္ခဲ့တာ၊ သတ္ပုံမွားယြင္းေဖာ္ျပတာေတြဟာ အင္မတန္ အ႐ုပ္ဆုိးပါတယ္။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ဝတၳဳတုိေလးတပုဒ္ဆုိရင္ စာစီတဲ့ေနရာမွာ သတ္ပုံမွားယြင္းၿပီး စာစီတဲ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ဝတၳဳထဲမွာ “ေတြ႕မိသည္တြင္” ဆုိတဲ့ စာသားကုိ “ေတြးမိသည္တြင္” လုိ႔ မဂၢဇင္းက မွားယြင္းေဖာ္ျပတာပါ။ တစုံတခုကုိ ျမင္ေတြ႕မိရာက အတိတ္ဇာတ္လမ္းကုိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေတြးေတာမိတယ္ ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိး ေရးသားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သတ္ပုံမွားသြားတဲ့အတြက္ တစုံတခုအေၾကာင္းေတြးေတာေနရင္းက အတိတ္ဇာတ္လမ္းကို ဆက္စပ္ေတြးေတာမိသလုိ အဓိပၸါယ္တလြဲထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ကုိယ့္ဝတၳဳေလးကုိ ပုံႏွိပ္စာသားအေနနဲ႔ ျမင္ရလုိ႔ ဝမ္းသာမိေပမယ့္ တဖက္မွာလည္း တလြဲႀကီးျမင္လုိက္ရတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။

ဒီလုိလြဲမွားမႈဟာ အခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အေရးမႀကီးလွေပမယ့္လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် အမွားနည္းေအာင္ သတိထားရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါ။ မိန္႔ခြန္း(သုိ႔မဟုတ္) သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ ေဖာ္ျပရမွာ မွားယြင္း႐ုိက္ႏွိပ္မိခဲ့ရင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ျပႆနာေတြကုိေတာင္ ႀကဳံရတတ္ပါတယ္။ တစုံတေယာက္ရဲ႕ စာမူကုိ (သုိ႔မဟုတ္) ေဟာေျပာခ်က္ကုိ စာသားအေနနဲ႔ ျပန္လည္ ႐ုိက္ကူးလုိသူမ်ားအေနနဲ႔ အထူး သတိျပဳဖြယ္ အခ်က္တခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလည္း ဂ်ဴးေဟာေျပာခ်က္ကုိ စာ႐ုိက္ရာမွာ က်က်န္ခဲ့တဲ့ ေနရာအတြက္ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ျဖည့္စြက္ၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း ျပန္လည္ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ ျဖည့္စြက္ထားတဲ့ေနရာကုိ အေရာင္နဲ႔ ျပထားပါတယ္။

“..... ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ပိုၿပီးေတာ့ ပံုေပၚသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္သြားေအာင္ က်မ ကာတြန္းေလးတပုဒ္နဲ႔ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာတြန္းေလးကို ေရးဆြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မည့ံတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါလဲ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေတာင္ ေမးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကာတြန္းဟာ က်မ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္ဆရာလို႔ ဆရာမ်ား ဆြဲခဲ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ မဆြဲခဲ့ ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ ကာတြန္းေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ငါနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း၊ အဲ့ဒီ ကာတြန္းအေတြးေလးကို က်မ ေျပာျပမယ္။ သူက တမ်က္ႏွာ ကာတြန္းပါ။ မဂၢဇင္းရဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု၊ မဂၢဇင္းမွာ တမ်က္ႏွာ ၄ ခု ေလာက္ပါတယ္။ တခါတေလ ၆ ခုေလာက္ပါတယ္။ အခု က်မကာတြန္း အကြက္ ၆ ကြက္ပါတဲ့ ကာတြန္းပါ။

သူက ပထမဦးဆံုး အကြက္မွာ လူမမာတေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီး စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ လူနာရဲ႔ ေဘးနားေလးမွာ လူနာရဲ႔ ဇနီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တေယာက္၊ သူက က်ံဳ႔က်႔ံဳေလးထိုင္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူနာကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေဘးနားမွာေတာ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က လူနာကို နားၾကပ္ကေလး နားမွာေထာက္ၿပီး စမ္းသပ္ေနပါတယ္၊ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအကြက္။

ဒုတိယအကြက္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ကို ကာတြန္းဆရာက ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး ဆြဲပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို အဓိက ထားတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးက ဘာမွမသိတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ိဳးပါ။ မ်က္လံုးေလးက လည္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ကြက္႐ွင္မတ္ေပါ့ ေမးခြန္းလကၡဏာေလးနဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာ ႐ႈပ္ေနတဲ့ သပြတ္အူလို ပံုစံေလးနဲ႔။ ဘာေရာဂါပါလိမ့္ သူေတာ္ေတာ္ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ေနၿပီလို႔ ကာတြန္းၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိေအာင္ ကာတြန္းဆရာက ဆြဲထားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဒုတိယအကြက္။

ေနာက္ တတိယအကြက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆြဲထားတယ္၊ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ေစာေစာက ျမင္ေနရတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ေစာေစာက ကြက္႐ွင္မတ္ေတြ၊ သပြတ္အူေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲနဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖန္သီးေလးတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ဆြဲထားပါတယ္။ ဖန္သီးေလးေဘးမွာ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ သူဘာေရာဂါလဲဆိုတာ ႐ွာလို႔ ရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ က်မတို႔ သိေစပါတယ္။

ေနာက္ စတုတၳကြက္မွာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က သူတပ္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ လူမမာဟာ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါက စတုတၳအကြက္ေပါ့။

ေနာက္ ပဥၥမအကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတဲ့ လူမမာဟာ ေငါက္ကနဲ ထထုိင္ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ကုိ ေဒါသတႀကီး ျပစ္တင္ဆဲဆုိ ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ ပုံကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က သူမေသေသးဘဲနဲ႔ ေသၿပီ ေျပာရသလားေပါ႔။ (ရယ္သံမ်ား)။

ေနာက္ဆုံးအကြက္မွာက်ေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူမမာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက်္ားဘက္ကို လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေတာ့ '႐ွင္ ဆရာ၀န္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္နဲ႔' အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား).....”