က်ေနာ့္အေဖဆုံးေတာ့ အသက္ရွစ္ဆယ္။ အေဖ့အသက္ ၆၀ ေလာက္စၿပီး လူႀကီးေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့အတုိင္း နားနည္းနည္း ေလး စျပဳတယ္။ သူ႕ကုိ ပုံမွန္အသံနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာရင္ မၾကားဘူး။ နည္းနည္း ေအာ္ေျပာမွ ၾကားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖ့ေက်းဇူးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တအိမ္သားလုံး စကားကုိ ေအာ္ေျပာတဲ့ အက်င့္ရလာၾကတယ္။
က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ကုိ ပထမဦးဆုံးအေခါက္ျပန္ေတာ့ အေဖ့အတြက္ နားၾကားကိရိယာေလးကုိ စကၤာပူက ဝယ္သြားေပးတယ္။ အေဖ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ သူေဘာလုံးပြဲေတြၾကည့္တဲ့အခါ၊ ေရဒီယုိနားေထာင္တဲ့အခါ အင္မတန္အသုံးတည့္သတဲ့။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ နားၾကပ္ေၾကာင့္ အေဖ့အနားမွာ ေနတဲ့ အစ္မေတြ၊ ေယာက္ဖေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့တယ္။ သူတုိ႔က အက်င့္ပါေနတဲ့အတုိင္း အေဖ့ကုိ ေအာ္ေျပာၿမဲ ေအာ္ေျပာၾကေတာ့…. “တုိးတုိးသက္သာေျပာလည္း ငါၾကားရပါတယ္ဟ။ စြတ္ေအာ္မေနၾကပါနဲ႔” လုိ႔ အေဖေဟာက္တာကုိ ခံရသတဲ့။
အခုေတာ့ အေဖဆုံးသြားတာေတာင္ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အေဖ့ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သားေယာက်္ားေလးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခုအသက္ ၃၈ ႏွစ္မွာပဲ နားနည္းနည္း ေလးစျပဳလာတာကို ကုိယ့္ဘာသာ သတိထားမိတယ္။
အရင္ကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ နားေလးတယ္လုိ႔ မထင္ဘူး။ တခ်ဳိ႕လူေတြ စကားေျပာတာ အရမ္းတုိးၫႇင္းလြန္းလုိ႔သာ မၾကားရတာလုိ႔ပဲထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ စကားေျပာတဲ့အခါ တုိးလြန္းလုိ႔ မနည္း အာ႐ုံစုိက္နားေထာင္ယူရတယ္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အားပါးတရ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာၾကတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္ျပႆနာမရွိလွဘူး။
တခ်ဳိ႕လူေတြကလည္း စကားေျပာတဲ့အခါ ေလကုိ အင္မတန္ ေခၽြတာခ်င္ၾကပုံ ရတယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲကေလ အျပင္ကုိ ထြက္လာတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္။ အျပင္ကေလ လည္ေခ်ာင္းထဲကုိ ျပန္ဝင္သလုိ စုပ္သံနဲ႔ စကားေျပာတဲ့လူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ က်ေနာ္ ဒုကၡလွလွႀကီးေတြ႕ေတာ့တာပဲ။
႐ုံးက က်ေနာ့္မ်က္ေစာင္းထုိးစားပြဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပေရာ့ဂ်က္ အတူလုပ္ရတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး အင္ဂ်င္နီယာမကေလးရွိတယ္။ ကုိယ့္စားပြဲကေန သူနဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားလွမ္းေျပာရင္ မၾကားရလုိ႔ ေျပာစရာတခုခုရွိတုိင္း တယ္လီဖုန္းနဲ႔ လွမ္းေျပာရတယ္။ သူကလည္း က်ေနာ္မၾကားမွန္းသိလုိ႔ သူေျပာစရာရွိရင္ တယ္လီဖုန္းကေနတဆင့္ပဲ လွမ္းေျပာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ငါးေပေလာက္ပဲကြာမယ္ဆုိေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားႀကီးေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအတြက္ အလက္ဇန္ဒါး ဂေရဟမ္ဘဲလ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထုိင္တဲ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားကေတာ့ က်ေနာ္ နားသိပ္မေကာင္းတာကုိ ရိပ္မိပုံ မရဘူး။ သူက က်ေနာ့္လုိပဲ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္ဝင္စားေတာ့ မနက္တုိင္း သတင္းေတြဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေျပာျပရတာအေမာ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ သူေျပာတဲ့ အထဲမွာ ရယ္စရာေတြလည္း ပါပုံရတယ္။ သူ႕ကုိ အားနာတဲ့အတြက္ တခါတေလ သူဘာေျပာလုိက္မွန္း မသိလုိက္ေပမယ့္ စကားဆုံးသြားလုိ႔ သူရယ္တဲ့အခါ က်ေနာ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ ေရာေယာင္ၿပီး သြားၿဖဲေလးနဲ႔ လုိက္ရယ္မိတဲ့အခါမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ရယ္ႀကီးဆုိေတာ့ ဘယ္အသက္ပါပါ႔မလဲ။ သဘာဝအတုိင္းမဟုတ္ဘဲ ညႇစ္ၿပီး ရယ္ရတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မွာလည္း နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ႔။
က်ေနာ့္အျဖစ္က ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးတဲ့ နားထုိင္းတဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္းလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလူက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔အတူ ပြဲသြားၾကည့္တဲ့အခါ သူ႕ချမာ နားမေကာင္းရွာေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ ပြဲမစမီကတည္းက အခုလုိ ႀကဳိတင္ မွာထားရွာသတဲ့။
“သူငယ္ခ်င္းရာ။ ငါက နားမေကာင္းေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္တာကုိ ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္တဲ့အထဲမွာ ရယ္စရာပါရင္ ငါ႔ကုိ လက္ကုပ္လုိက္ပါ။ ငါလည္း ရယ္ခ်င္လုိ႔ပါ”…တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ပြဲစေတာ့ နားေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ရယ္စရာေတြ႕ရင္ သူခ်ည္းပဲ လွိမ့္ရယ္ေနတယ္။ မွာထားတဲ့အတုိင္း လက္ကုပ္ဖုိ႔ကုိေတာ့ သတိေမ့ေနသတဲ့။ ပြဲၿပီးကာနီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ လက္ကုပ္လုိက္တဲ့အခါက်မွ ဟုိနားထုိင္းတဲ့ လူချမာမွာ ရယ္စရာေရာက္ၿပီအထင္နဲ႔ တေယာက္တည္း တဟားဟား ထၿပီး ရယ္ရရွာသတဲ့။ က်ေနာ့္အျဖစ္နဲ႔ တူမေနဘူးလား။
ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကံေကာင္းတာတခ်က္က ႐ုံးမွာ က်ေနာ့္ေဘာ့စ္ေတြအားလုံး စကားကုိ က်ယ္က်ယ္ေျပာတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနေသးလုိ႔။
အခု လက္ရွိ အေနအထားက အေဆာက္အဦးအတြင္းမွာလုိ၊ အစည္းအေဝးခန္းေတြထဲမွာလုိ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေနရာေတြမွာဆုိရင္ သာမန္ေျပာရင္ ၾကားရပါေသးတယ္။ ကုိယ့္ကုိ ေရွ႕မွာထားၿပီး ကုိယ့္အတင္းအုပ္ေနတာမ်ဳိးဆုိရင္လည္း ၾကားရတတ္ေသးတယ္။ စားေသာက္ဆုိင္တုိ႔၊ food-court တုိ႔လုိ ဆူညံေနတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာဆုိရင္ေတာ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ ေျပာတဲ့စကားကုိ စားပြဲတဝုိင္းတည္း ထုိင္ေနေပမယ့္လည္း သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရေတာ့ဘူး။
အိမ္မွာဆုိရင္လည္း တီဗီကုိ အသံအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ၾကည့္ရမွ အားရတယ္။ တုိးတုိးဖြင့္ရင္ အားမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ နားက မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ပါးေနျပန္ေရာ။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း တေရးတေမာ အိပ္တဲ့အခါ ခၽြတ္ကနဲျမည္တဲ့ အသံကေလးကအစ ၾကားတတ္ၿပီး အိပ္ယာက လန္႔ႏုိးသြားလုိ႔ ဇိမ္ပ်က္ရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။
ကုိယ္နားမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း နာမည္ေက်ာ္ The Aviator ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီးထဲက ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ (ေလသူရဲ၊ တီထြင္စြန္႔စားသူ၊ TWA ေလေၾကာင္းကုမၸဏီပုိင္ရွင္၊ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူ၊ ဒါ႐ုိက္တာ) Howard Hughes ကုိ သတိရမိတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္ကားမွာ Howard Hughes အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ Leonardo DiCaprio (တုိင္တန္းနစ္မင္းသား) ေတာင္အကယ္ဒမီရသြားေသးတယ္ေလ အေကာင္းဆုံးအမ်ဳိးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ဆုအတြက္ တစ္ေပးျခင္း (nominated) ခံရေသးတယ္ေလ။ ေဟာင္းဝါ့ဒ္ဟ်ဳ ကလည္း က်ေနာ္လုိပဲ နားနည္းနည္း ေလးတယ္ဗ်။ အဲ… ဘာဆုိင္သလဲဆုိေတာ့ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ေလွ်ာက္ေျပာၾကည့္တာပါ။ “တန္ရာတန္ရာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ေခ်းစိမ္းပန္းေတာ့မွာပဲ”….လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ မၾကာခဏ ေဝဖန္တတ္တဲ့ တကၠသုိလ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိေတာင္ သတိရမိေသးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လာမယ့္ ႏွစ္သစ္မွာ ေလာကႀကီးရဲ႕ အသံဗလံေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းအာ႐ုံခံစားႏုိင္ဖုိ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ျပၿပီး နားၾကားကိရိယာေလးတခုေလာက္ ဝယ္တပ္မလား စိတ္ကူးေနတယ္။
က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ကုိ ပထမဦးဆုံးအေခါက္ျပန္ေတာ့ အေဖ့အတြက္ နားၾကားကိရိယာေလးကုိ စကၤာပူက ဝယ္သြားေပးတယ္။ အေဖ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ သူေဘာလုံးပြဲေတြၾကည့္တဲ့အခါ၊ ေရဒီယုိနားေထာင္တဲ့အခါ အင္မတန္အသုံးတည့္သတဲ့။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ နားၾကပ္ေၾကာင့္ အေဖ့အနားမွာ ေနတဲ့ အစ္မေတြ၊ ေယာက္ဖေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့တယ္။ သူတုိ႔က အက်င့္ပါေနတဲ့အတုိင္း အေဖ့ကုိ ေအာ္ေျပာၿမဲ ေအာ္ေျပာၾကေတာ့…. “တုိးတုိးသက္သာေျပာလည္း ငါၾကားရပါတယ္ဟ။ စြတ္ေအာ္မေနၾကပါနဲ႔” လုိ႔ အေဖေဟာက္တာကုိ ခံရသတဲ့။
အခုေတာ့ အေဖဆုံးသြားတာေတာင္ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အေဖ့ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သားေယာက်္ားေလးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခုအသက္ ၃၈ ႏွစ္မွာပဲ နားနည္းနည္း ေလးစျပဳလာတာကို ကုိယ့္ဘာသာ သတိထားမိတယ္။
အရင္ကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ နားေလးတယ္လုိ႔ မထင္ဘူး။ တခ်ဳိ႕လူေတြ စကားေျပာတာ အရမ္းတုိးၫႇင္းလြန္းလုိ႔သာ မၾကားရတာလုိ႔ပဲထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ စကားေျပာတဲ့အခါ တုိးလြန္းလုိ႔ မနည္း အာ႐ုံစုိက္နားေထာင္ယူရတယ္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အားပါးတရ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာၾကတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္ျပႆနာမရွိလွဘူး။
တခ်ဳိ႕လူေတြကလည္း စကားေျပာတဲ့အခါ ေလကုိ အင္မတန္ ေခၽြတာခ်င္ၾကပုံ ရတယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲကေလ အျပင္ကုိ ထြက္လာတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္။ အျပင္ကေလ လည္ေခ်ာင္းထဲကုိ ျပန္ဝင္သလုိ စုပ္သံနဲ႔ စကားေျပာတဲ့လူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ က်ေနာ္ ဒုကၡလွလွႀကီးေတြ႕ေတာ့တာပဲ။
႐ုံးက က်ေနာ့္မ်က္ေစာင္းထုိးစားပြဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပေရာ့ဂ်က္ အတူလုပ္ရတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး အင္ဂ်င္နီယာမကေလးရွိတယ္။ ကုိယ့္စားပြဲကေန သူနဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားလွမ္းေျပာရင္ မၾကားရလုိ႔ ေျပာစရာတခုခုရွိတုိင္း တယ္လီဖုန္းနဲ႔ လွမ္းေျပာရတယ္။ သူကလည္း က်ေနာ္မၾကားမွန္းသိလုိ႔ သူေျပာစရာရွိရင္ တယ္လီဖုန္းကေနတဆင့္ပဲ လွမ္းေျပာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ငါးေပေလာက္ပဲကြာမယ္ဆုိေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားႀကီးေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအတြက္ အလက္ဇန္ဒါး ဂေရဟမ္ဘဲလ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထုိင္တဲ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားကေတာ့ က်ေနာ္ နားသိပ္မေကာင္းတာကုိ ရိပ္မိပုံ မရဘူး။ သူက က်ေနာ့္လုိပဲ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္ဝင္စားေတာ့ မနက္တုိင္း သတင္းေတြဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေျပာျပရတာအေမာ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ သူေျပာတဲ့ အထဲမွာ ရယ္စရာေတြလည္း ပါပုံရတယ္။ သူ႕ကုိ အားနာတဲ့အတြက္ တခါတေလ သူဘာေျပာလုိက္မွန္း မသိလုိက္ေပမယ့္ စကားဆုံးသြားလုိ႔ သူရယ္တဲ့အခါ က်ေနာ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ ေရာေယာင္ၿပီး သြားၿဖဲေလးနဲ႔ လုိက္ရယ္မိတဲ့အခါမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ရယ္ႀကီးဆုိေတာ့ ဘယ္အသက္ပါပါ႔မလဲ။ သဘာဝအတုိင္းမဟုတ္ဘဲ ညႇစ္ၿပီး ရယ္ရတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မွာလည္း နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ႔။
က်ေနာ့္အျဖစ္က ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးတဲ့ နားထုိင္းတဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္းလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလူက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔အတူ ပြဲသြားၾကည့္တဲ့အခါ သူ႕ချမာ နားမေကာင္းရွာေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ ပြဲမစမီကတည္းက အခုလုိ ႀကဳိတင္ မွာထားရွာသတဲ့။
“သူငယ္ခ်င္းရာ။ ငါက နားမေကာင္းေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္တာကုိ ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္တဲ့အထဲမွာ ရယ္စရာပါရင္ ငါ႔ကုိ လက္ကုပ္လုိက္ပါ။ ငါလည္း ရယ္ခ်င္လုိ႔ပါ”…တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ပြဲစေတာ့ နားေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ရယ္စရာေတြ႕ရင္ သူခ်ည္းပဲ လွိမ့္ရယ္ေနတယ္။ မွာထားတဲ့အတုိင္း လက္ကုပ္ဖုိ႔ကုိေတာ့ သတိေမ့ေနသတဲ့။ ပြဲၿပီးကာနီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ လက္ကုပ္လုိက္တဲ့အခါက်မွ ဟုိနားထုိင္းတဲ့ လူချမာမွာ ရယ္စရာေရာက္ၿပီအထင္နဲ႔ တေယာက္တည္း တဟားဟား ထၿပီး ရယ္ရရွာသတဲ့။ က်ေနာ့္အျဖစ္နဲ႔ တူမေနဘူးလား။
ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကံေကာင္းတာတခ်က္က ႐ုံးမွာ က်ေနာ့္ေဘာ့စ္ေတြအားလုံး စကားကုိ က်ယ္က်ယ္ေျပာတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနေသးလုိ႔။
အခု လက္ရွိ အေနအထားက အေဆာက္အဦးအတြင္းမွာလုိ၊ အစည္းအေဝးခန္းေတြထဲမွာလုိ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေနရာေတြမွာဆုိရင္ သာမန္ေျပာရင္ ၾကားရပါေသးတယ္။ ကုိယ့္ကုိ ေရွ႕မွာထားၿပီး ကုိယ့္အတင္းအုပ္ေနတာမ်ဳိးဆုိရင္လည္း ၾကားရတတ္ေသးတယ္။ စားေသာက္ဆုိင္တုိ႔၊ food-court တုိ႔လုိ ဆူညံေနတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာဆုိရင္ေတာ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ ေျပာတဲ့စကားကုိ စားပြဲတဝုိင္းတည္း ထုိင္ေနေပမယ့္လည္း သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရေတာ့ဘူး။
အိမ္မွာဆုိရင္လည္း တီဗီကုိ အသံအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ၾကည့္ရမွ အားရတယ္။ တုိးတုိးဖြင့္ရင္ အားမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ နားက မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ပါးေနျပန္ေရာ။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း တေရးတေမာ အိပ္တဲ့အခါ ခၽြတ္ကနဲျမည္တဲ့ အသံကေလးကအစ ၾကားတတ္ၿပီး အိပ္ယာက လန္႔ႏုိးသြားလုိ႔ ဇိမ္ပ်က္ရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။
ကုိယ္နားမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း နာမည္ေက်ာ္ The Aviator ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီးထဲက ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ (ေလသူရဲ၊ တီထြင္စြန္႔စားသူ၊ TWA ေလေၾကာင္းကုမၸဏီပုိင္ရွင္၊ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူ၊ ဒါ႐ုိက္တာ) Howard Hughes ကုိ သတိရမိတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္ကားမွာ Howard Hughes အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ Leonardo DiCaprio (တုိင္တန္းနစ္မင္းသား) ေတာင္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လာမယ့္ ႏွစ္သစ္မွာ ေလာကႀကီးရဲ႕ အသံဗလံေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းအာ႐ုံခံစားႏုိင္ဖုိ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ျပၿပီး နားၾကားကိရိယာေလးတခုေလာက္ ဝယ္တပ္မလား စိတ္ကူးေနတယ္။
.jpg)
19 comments:
ကိုေပါ post ေတြ မရီရတာ ၾကာၿပီ။
ဒီ post ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရီလိုက္ရတယ္။
I think Leonardo Dicarprio hasn't got Academy yet.
Dear Anonymous,
ေထာက္ျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြမွန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အမွားပါ။ အဲဒီကားမွာ အကယ္ဒမီငါးဆု ရတာမွန္ေပမယ့္.... လီယုိနာဒုိက အေကာင္းဆုံးအမ်ဳိးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ ေနရာအတြက္ Nominated တစ္ေပးခံရသူမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာ္စကာ မရခဲ့ပါဘူး။ ပုိ႔စ္ထဲမွာ ျပင္လုိက္ပါမယ္။
ကိုေပါရဲ႕ ဟာသကိုျပန္ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လဲ နားစေလးေနျပီထင္တယ္ ေအာ္ေျပာမွ ၾကားရလို႕ ကေလးေတြေတာင္အက်င့္ပါေနျပီ။
TTL
ပို႔စ္ေလးကေတာ႔ရီရပါတယ္ ... ဒါေပမဲ႔ နားမေကာင္းေတာ႔ဘူးဆိုေတာ႔ စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး ... ကြ်န္မညီမေလး မဒမ္ေပါ က်ယ္က်ယ္ေၿပာေနရတာေပါ႔။ မေတြ႔တာၾကာၿပီ ။ ၾကာဆို ၁၀ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာေပါ႔။
Your age is only 38yrs!
It is too young for hearing loss.
My age already passed 53yrs.
But still OK for sight and hearing.
You have to keep at least 2 metre away from shouting peoples.
Please remember the ISO 1999:1990 clause 3.6
The following figures give a guide to the acceptable maximum daily noise
does for unprotected ears.
less than 80dB no limit for 24 hrs.
82dB for 16 hrs.
85dB for 8 hrs.
90dB for 2 hrs.
95dB for 50 mins
100dB for 15 mins.
105dB for 5 mins.
110dB for 1 min.
Your Office, conference room may be 65dB, your house may be 60db.
But I don't know how much decibel of Madam Pal's crying out.
ေအာ္ ကုိေပါ ခုလုိ ရီစရာေလးေတြ မေရးတာၾကာေပါ့
သေဘာတက်နဲ ့ဖတ္သြားတယ္
Hello KP
I thought you are 45-50 :) :D
But very happy to know that you are only 38 (sure or not :D). You are still very young.
But very sad to know that you have hearing problem.
Hope you could post many joke.
Cheers..
ကိုေပါေရ အဲဒါဆိုရင္ ဆားပုလင္း ႏွင္းေမာင္လို ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္တာနဲ႕ ဘာေၿပာတယ္ဆိုတာ သိရေအာင္ က်င့္ထားသင့္တယ္။
ကိုေပါ… တယ္လီဖုန္းေျပာရင္တုိ ့ ကြန္ျပဴတာနဲ ့သီခ်င္းနားေထာင္ရင္တို ့ တယ္လီဖုန္းနဲ ့သီခ်င္းနားေထာင္ရင္တို ့ နားၾကပ္သံုးေလ့ရွိလား… အဲလို နားၾကပ္သံုးေလ့ရွိရင္ေတာ့ နားနဲနဲေလးသြားတတ္တယ္… အသက္နဲ ့မဆုိင္ဘူး… ကြ်န္မကလဲ နားၾကပ္သံုးလြန္းလို ့ အိမ္မွာ သားနဲ ့သူ ့အေဖ ၾကားရတဲ့ TVအသံကို ကြ်န္မက သိပ္မၾကားရဘူး… ဒါေပမယ့္လဲ ခုထိ နားၾကပ္သံုးဆဲပဲ… အသက္ရလာလို ့ေလးတာနဲ ့နားၾကပ္သံုးလို ့ေလးတာနဲ ့ေပါင္းလုိက္ရင္ ကြ်န္မအသက္ၾကီးလာရင္ နားမွၾကားရမလားပဲ… ကိုေပါေရ… ကြ်န္မနဲ ့ေျပာရင္ အျမဲၾကားရတယ္မုိလား…ဟဲဟဲ… နဂိုက အသံက်ယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး… ကိုေပါအတြက္ က်ယ္က်ယ္ေျပာေပးတာ(ဟဲဟဲ)
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို နားၾကားကိရိယာ ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္ လိုခ်င္တယ္ ဝယ္ေပးပါလုိ႔မ်ား သြယ္ဝိုက္ေျပာလုိက္တာလား မသိဘူး။
ကိုေပါေရ ...
မမန္႔ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာျပီ ... ခုပို႔စ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ေနလို႔ (အမွန္က ေရးလည္း ေရးခ်င္လို႔) ...
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခုမွ နားေလးတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ .. နားေလးတယ္လို႔လဲ ေျပာမရဘူး။ အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ အသံၾကား မကြဲျပားတာလို႔ ဆိုရမလားပဲ။
ငယ္ငယ္က အိမ္ေျပာထပ္က လွမ္းေျပာရင္ ဘာေျပာမွန္း မသိိလို႔ နား၊ ႏွာေခါင္း နဲ႔ မ်က္စိေဆး႐ံု (ထင္၏) သြားျပေတာ့ နာ့စ္မရဲ႕ အဆူအေဟာက္ခံျပီး ျပန္လာရတယ္။
ၾကားရဲ႕သားနဲ႔ လာအလုပ္႐ႈပ္လို႔တဲ့။
ၾကားမွာေပါ့ ... နား နားလာျပီး သံေခ်ာင္းတီးေနတာကိုး ... :(
ထမင္းစားရင္ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ဘူး။ သူမ်ား ျပန္ေျပာရင္ ဘာေျပာမွန္း မသဲကြဲလို႔။ ၾကြပ္ဆတ္တဲ့ အသီးအရြက္ (ဥပမာ ... ေဂၚဖီလိုမ်ိဳး) ၀ါးေနရင္ ပိုဆိုးေရာ။ နားထဲမွာ ကိုယ္၀ါးလို႔ ၀ုုန္းဒုန္းၾကဲျပီးထြက္လာတဲ့ အသံကို သူမ်ားေျပာတဲ့အသံက လံုး၀ မထိုးေဖာက္ႏိုင္ဘူး ... :)
Very sensitive to sound ျဖစ္တာခ်င္းေတာ့ တူတယ္။ ဆင္းရဲဇာတာပါတာလား၊ အရင္ ဘ၀ကပဲ အဆ င့္ျမင့္ သိုင္းဦးေသွ်ာင္ ျဖစ္ခဲ့သလား (သို႔) သူမ်ား အိပ္ေနခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ေႏွာက္ယွက္ခဲ့သလား မသိဘူး၊ အခန္းတံခါး ဖြင့္သံ၊ ေလတုိက္လို႔ ပစၥည္းတစ္ခုခု က်သံ ၾကားရင္ေတာင္ ႏိုးတယ္။ ကုလားေသ ကုလားေမာ အိပ္ေနသူေတြ ေတြ႕ရင္ မနာလိုဘူး။ အိပ္ေကာင္းျခင္းဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ အသံေၾကာင့္ ႏိုးတာက တမ်ိဳး၊ အိပ္တိုင္း အိပ္မက္ အျမဲမက္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ တစ္ဖံု။ ရထားေပၚ၊ ကားေပၚ ခဏေလး ငိုက္တာေတာင္ မက္ေသး။ တစ္ခါတစ္ေလ လန္႔ႏိုးျပီး ျပန္အိပ္၊ ခုန အိပ္မက္ကို ဆက္မက္ေနေသး။ အိပ္မက္ မက္ေနမွန္း အိပ္ရင္း သိေနတတ္ေသးတယ္။
အိပ္မက္ မက္ႏိုင္ဆံုးဆုေပးရင္ ျပိဳင္ဘက္ မရွိ ဗိုလ္ဆြဲႏိုင္တယ္။
ကိုေပါနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္က ကၽြန္ေတာ္က အကုန္ၾကားတယ္။ တခါတေလ သူမ်ား မၾကားတာေတာင္ ၾကားတယ္။ ဘာအသံမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုေပါေျပာတဲ့ ေလေခၽြတာေရးသမားနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ဒုကၡေရာက္တာခ်င္းေတာ့ တူတယ္။ English လို နားေထာင္ရင္ ပိုဆိုးတယ္။ ျမန္မာလိုက သိပ္မၾကားရင္ ဆက္စပ္ေတြးျပီး နားလည္ႏိုင္ေပမယ့္ English လိုက်ေတာ့ ျမန္မာလိုေလာက္ မလြယ္ကူဘူး။ ေျပာတဲ့သူ ညံ႕တာလည္း ပါမွာေပါ့။ သူမ်ား နားလည္ေအာင္မွ မေျပာႏိုင္တာ ... LOL
Ear pieces နဲ႔ နားေထာင္ေလ့ မရွိေတာ့ အဲ့ဒါေၾကာင့္ နားအူျခင္းနဲ႔ အျခား ဒဏ္ရခဲ့ျခင္းမ်ိဳး မရွိဘူး။
သိနားလည္တဲ့သူမ်ားရွိရင္ ေျပာေပးၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။
ေက်းဇူး ၾကိဳတင္စြာျဖင့္ ...
လြန္လြန္း
PS: ရွည္သြားတဲ့ comment အတြက္ ၾကိဳေတာင္းပန္ပါတယ္။ :)
Good day Ko Paw,
Do you know what's the meaning of Burma ? Why last time call Burma and now become Myanmar?
What's the difference?
When people question me about the meaning of my country,i really have no answer. really shame on that. Frankly speaking , i dont know the answer :(
စည္းမ်ည္းစည္းကမ္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး မန္႔ရမွာေတာင္ နည္းနည္းလန္႔သြားတယ္။ (နည္းနည္းပါ။)
မထူးပါဘူးေလ။ ေရွ႕တည့္တည့္ေ၀ဖန္ရမွာ အားနာသဂ်။ ေနာက္ကြယ္က်မွပဲ အတင္းခ်ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္က ျမန္မာကိုး။ (ဟဲဟဲဟဲ။)
ေၾကာင္လွ်ာသီးကို တစ္ပတ္တစ္ခါ သုပ္စားသင့္တယ္ ေရာဂါမရင့္ေသးရင္ေပ်ာက္ကင္းနိုင္တတ္ပါတယ္
ခင္မင္လ်က္
HM
ကိုေပါ..
အျမဲေရာက္ေပမယ့္ မမန္ ့ျဖစ္ခဲ ့တာပါ..
နားမေကာင္းဘူးထင္ရင္ေတာ့ ၀ယ္တပ္သင့္ပါတယ္..
က်ေနာ္လဲ ဒီလိုဘဲ..နည္းနည္းဆင္တယ္..
တခါတခါ က်ေနာ္ ၾကားတာေတြ မွား.မွား
ေနတယ္..။
နားၾကားမွားတာေပါ့..။
က်ေနာ္က နားၾကပ္ကို အျမဲတမ္းနီးပါးသံုးတယ္..။
ေနာက္ ..ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ ့ရုပ္ရွင္ ၊ သီခ်င္း၊
နားေထာင္ရင္ အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ ့မွ အားရတယ္..။ ကာရာအိုကီ ဆိုရင္လဲ က်ယ္မွ.. ဒါေပမယ့္ သူမ်ား စကားသံတို ့ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္ရင္ တို ့ ကာရာအိုကီ ဆိုျပီဆိုရင္ က်ေနာ့္ နားထဲမွာ မခံမရပ္ဆူညံေနလို ့ ေတာင္းပန္ျပီး အသံေလွ်ာ့ခိုင္းရတယ္...။
က်ေနာ့္ နားလဲ ရူးေနျပီထင္ပါတယ္..။
က်မလဲ ဒီလိုပဲ ကိုေပါေရ...စကားေျပာရင္သာ မၾကားရတာ အိပ္ေနရင္ေတာ့ ေခ်ာက္ကနဲ မီးခလုတ္ပိတ္တာက အစၾကားၾကားၿပီး ႏိူးတတ္တာ...လင့္ခ္ယူသြားမယ္႐ွင္..
Dear Ko Paw
Merry X'Mas to you and your family. This is really good article. I do miss my Dad a lot. For all of us Dad is the real hero in life.
By the way May I introduce you myself? I am Moe Htet and I have been in the UK since I was 15. Now I am in Afghan as I joined the Royal Navy as a medical officer. As you know here life is always full of challenges. Anyway most of your posts make me relief of stress and give me kind of good thought.
Cheers!
Moe Htet
Post a Comment