“ဖဲ႐ုိက္သူမ်ားနဲ႔ တညေန”


ေသျခင္းတရားဟာ
ေမြးဖြားခ်ိန္ကစလုိ႔
ေနာက္ကြယ္က ကပ္ပါလာခဲ့ေတာ့
ဘ၀ရဲ႕ ေန႔ရက္တုိင္းဟာ
ဆည္းဆာေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။

ကုိယ္တုိင္ အျပစ္မကင္းတဲ့ ဘ၀မွာ
စင္းလုံးေခ်ာေတြကုိလည္း မေတာင့္တခ်င္ေတာ့။

ေရႊခဲေလးေရ…လာ..လာ…
ေဟာသည္မွာ ငွက္ေပ်ာသီး…
မာလကာသီး
င႐ုတ္သီးေတာင့္နဲ႔ ေနၾကာေစ့…
ေတြ႕တယ္မုိ႔လား၊ လုိေလေသးမရွိ…
ဒါေပမယ့္…အေတာင္အနားသတ္ကေလးမွာ
ကပ္ေၾကးၫွပ္ခံထားရတယ္ေနာ္
ခ်ည္ႀကဳိးတန္းလန္းနဲ႔ဘ၀
မင္းေပ်ာ္လုိ႔ ရမယ္မထင္…
ေလတြင္ ပ်ံ၀ဲခ်င္ေပမေပါ႔။

(ဒီတသက္
ငွက္မေမြးခ်င္ပါနဲ႔ေတာ့ အခ်စ္ေရ…..။)

ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အမႈကုိ
သူမ်ားအေပၚလည္း မျပဳပါရေစနဲ႔ေတာ့။

ပုထုဇဥ္အခ်င္းခ်င္း
သံသရာ ခရီးသည္အခ်င္းခ်င္း
လက္ငင္းတဘ၀
ဆုံရစဥ္ ခဏေလးမွာ
အာဃာတေတြနဲ႔
သတ္ၾကျဖတ္ၾက
ညစ္ၾကပတ္ၾက
ဖိၾက ႏွိပ္ၾက….
ေၾသာ္ ဆည္းဆာရဲ႕ ေထာင့္ခ်ဳိးေတြမွာ
လႈိင္းတံပုိး ထန္လွခ်ည္လားကြယ္။

ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ႏွစ္ေဟာင္းေရ။
ေလာကကုိ အလွဆင္တဲ့သူ
ေလာကကုိ အက်ည္းတန္ေစတဲ့သူ
ဖ်ံက်တဲ့လူ၊ မာန္ထတဲ့လူ
တရားနဲ႔လူ၊ တရားမဲ့လူ
ေပါ႔ဆတဲ့သူ၊ တိက်တဲ့သူ
လူေကာင္းလူဆုိး၊ လူ႐ုိးလူေျဖာင့္
အားလုံးကုိ သိမ္းႀကဳံးမွတ္တမ္းတင္ၿပီး
ရာဇ၀င္ထဲမွာ မင္းေနရစ္ေတာ့။

ႏွစ္သစ္ကေတာ့
ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔
အေပါက္၀က တုိး၀င္လာေတာ့မယ္။

သည္မွာ… အခန္းနဲ႔မဆံ့ေအာင္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ေနက် လူသားေတြ
အိပ္မက္ဖဲေတြ ေ၀မလုိ႔ ကုလားဖန္ထုိးေနၾကတယ္။
ဖဲခ်ဳိးမွာက ဘယ္သူလဲ
??????

တမုိးေသာက္ရင္ လုိရာေရာက္ေအာင္
စြမ္းေဆာင္ေန….
ျပည္သူေတြ….ျပည္သူေတြ….
ခ်စ္ေသာျပည္သူေတြ……တဲ့။

ေရဒီယုိကေတးသံကိုဘဲ
ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္းနဲ႔
ႏွစ္သစ္အပ်ဳိမေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကုိ
ဖြဖြေလး နမ္းလုိက္ပါတယ္။
Read more

"A Burmese in Melbourne"

အေမရိကန္ ဂီတပညာရွင္ ေဂ်ာ့ဂါရႊင္ (George Gershwin)ရဲ႕ "An American in Paris" ေတးသြားေခါင္းစဥ္ ကုိ မွီျငမ္းၿပီး က်ေနာ့္ပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္ကုိ အထက္ပါအတုိင္း ေပးလုိက္သည္။ ဂါရႊင္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ "Rhapsody in Blue" က က်ေနာ္အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့ ေတးသြားတခုဘဲေပါ႔။ ေ၀ါ႔ဒစၥေနကေန နာမည္ေက်ာ္ဂီတေတးသြား ေတြကုိ Fantasia 2000 မွာ ကာတြန္းသ႐ုပ္ေဖာ္ေတြနဲ႔တြဲၿပီး ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့အခါ “Rhapsody in Blue” ကုိ နယူးေယာက္ ၿမဳိ႕ျပေနာက္ခံသ႐ုပ္နဲ႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းေကာင္း၊ ဟာသဆန္ဆန္ တင္ျပထားတာ အင္မတန္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းလွပါတယ္။ မၾကည့္ဘူးသူမ်ားအတြက္ Fantasia 2000 ကုိ ၫႊန္းလုိက္ပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံေတာင္ဘက္စြန္းအက်ဆုံး မဲလ္ဘုန္း ဆုိသည့္ ၿမဳိ႕ကေလးသုိ႔ ေရာက္ျဖစ္သည္။ ကမၻာေျမာက္ျခမ္းမွာ ရွိတဲ့ ၿမဳိ႕ႀကီးေတြမွာ ႏွင္းေတြ တေဖြးေဖြးနဲ႔ ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကတုန္း ကမၻာေတာင္ျခမ္းက မဲလ္ဘုန္းၿမဳိ႕ကေတာ့ “ေႏြလယ္ေခါင္ (High Summer)” ပါတဲ့ ခင္ဗ်ား။ မဲလ္ဘုန္းကုိ သြားေရာက္လည္ပတ္ဘုိ႔ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္လုိ႔လည္း ေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေႏြးထည္ဘုိး သက္သာသြားသည့္အတြက္ အထူးဘဲ ၀မ္းေျမာက္မိပါသည္။

မဲလ္ဘုန္းေလဆိပ္မွာ က်ေနာ့္ျမန္မာပတ္စ္ပုိ႔စ္ေၾကာင့္လား၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခန္႔ညားတဲ့ ဥပတိ႐ုပ္ ေၾကာင့္လား မသိ။ က်ေနာ့္ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကုိ ႐ုံးခန္းေလးထဲ ယူသြားၿပီး စစ္ေဆးတာကုိ အျပင္မွာ ၅ မိနစ္ေလာက္ ထုိင္ေစာင့္လုိက္ရပါတယ္။ တျခားျပႆနာေတာ့ မႀကဳံလုိက္ရ ပါဘူး။

ေလဆိပ္အျပင္ဘက္ကုိထြက္လုိက္ရင္ဘဲ မနက္ ဆယ္နာရီခန္႔ ေတာက္ပတဲ့ေနေရာင္ျခည္ ေအာက္မွာ ေလက ထူးထူးကဲကဲ ေအးျမေနတာကုိ ခံစားရပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ အဲသည္ေလာက္ မေအးေတာ့ပါဘူး။ မဲလ္ဘုန္းရဲ႕ အပူအေအး အေျပာင္းအလဲျမန္တတ္ပုံကုိ ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံလုိက္ရေတာ့တာပါဘဲ။

ေလဆိပ္ကေန ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ ဟုိတယ္ကုိ အသြား တကၠစီေပၚကေန ေဘးက က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးေတြ၊ လမ္းမေပၚက ကားေတြကုိ ေငးၾကည့္ရင္းလုိက္ပါသြားပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ စင္ကာပူမွာလုိ COE ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းကန္႔သတ္ခ်က္မရွိလုိ႔လားမသိ။ ေဟာင္းႏြမ္းလွတဲ့ ကားေတြလည္း ကားအသစ္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ လမ္းမေပၚမွာ ဥဒဟုိသြားလာေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟုိတယ္ေရာက္လုိ႔ ကားခရွင္းလုိက္ေတာ့ ၂၅ မိနစ္ခန္႔ ၾကာတဲ့ခရီးကုိ ၄၆ ေဒၚလာက်ပါတယ္။ စင္ကာပူက တကၠစီေတြ ေစ်းသက္သာေပတယ္လုိ႔ ႀကံဖန္ အမွတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဟုိတယ္မွာ ေရမုိးခ်ဳိး၊ အ၀တ္လဲ။ ၿပီးေတာ့ ကင္မရာေလးဆြဲၿပီး ေန႔လည္စာ စားဘုိ႔ ထြက္ ၾကတယ္။ (အမ်ားကိန္းသုံးလုိက္ရတာက က်ေနာ့္အလုပ္က လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တေယာက္နဲ႔ အတူသြားရတာမုိ႔ပါ။) က်ေနာ္တည္းတဲ့ဟုိတယ္က Central Business District ဧရိယာ အတြင္းမွာဘဲ။ ၿပီးေတာ့ တနလၤာေန႔ အလုပ္ဖြင့္ရက္ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္လည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အလုပ္ကေန ထြက္လာၿပီး ေန႔လည္စာ စားသူေတြနဲ႔ ပ်ားပန္းခတ္ေနပါေတာ့တယ္။ လူေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ဆူရွီဘူးေလးေတြကုိ ေန႔လည္စာအျဖစ္ ၀ယ္ၿပီး ျပန္သြားတာကုိလည္း ေတြ႕ရတယ္။ လူေတြကလည္း စင္ကာပူမွာလုိပါဘဲ။ သုတ္ေျခတင္ေလွ်ာက္ေနၾကတာ မ်ားတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေန႔လည္စာကုိ ၀ယ္သြားၿပီး ၿမဳိ႕ထဲပန္းၿခံက ျမက္ခင္းေတြမွာ စားေသာက္လုိက္၊ ေနျခည္ေအာက္မွာ လွဲေလ်ာင္းစကားေျပာလုိက္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ၿမဳိ႕ပတ္ၿပီး အလကားစီးရတဲ့ ၿမဳိ႕ပတ္ဓါတ္ရထားစီးၾကပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ့ ေနရာ၊ လွပတဲ့ ေနရာ႐ႈခင္းေတြေတြ႕ရင္ ဆင္းၿပီး ၾကည့္ၾက။ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ၾက။ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾက။ ေမာရင္ ခဏထုိင္နားလုိက္။ ဓါတ္ရထားကုိ ျပန္စီးလုိက္နဲ႔။ တေနကုန္သြားပါတယ္။ (က်ေနာ့္ပုံကလြဲလုိ႔ က်န္ပုံေတြေပၚမွာ ကလစ္ေခါက္ၾကည့္ရင္ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ ျမင္ရပါတယ္။)



က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြထဲမွာ စိန္႔ပက္ထရစ္ ကက္သီးဒရယ္ လုိ႔ေခၚတဲ့ ကက္သလစ္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႀကီးကုိ အင္မတန္သေဘာက်ပါတယ္။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလုိ ၿမဳိ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနရင္းက အဲသည္ဘုရားေက်ာင္းက စုလစ္မြန္းခၽြန္ႀကီးကုိ သစ္ပင္ေတြအေပၚက တုိးထြက္ေနတာျမင္လုိက္ရေတာ့ သြားၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး သြားၾကည့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အစကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းအျပင္ဘက္ကေန ဓါတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ယူ ေနတာေပါ႔ေလ။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေဘးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ လူျဖဴအမ်ဳိးသမီးတေယာက္ က ခဏရပ္တန္႔ၿပီး ....ေနာက္ဘက္မွာေရာ သြား႐ုိက္ၿပီးၿပီလား။ အင္မတန္လွတယ္။ ၀င္သြားလုိက္.....ဆုိၿပီး လမ္းၫႊန္တာနဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းေနာက္ဘက္မွာေရာ၊ ဘုရာေက်ာင္း အတြင္းေရာ ၀င္ၾကည့္ၿပီး ဓါတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းႀကီး အတြင္းမွာ အင္မတန္တိတ္ဆိတ္ၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ အရသာကုိ ခံစားရပါတယ္။ က်ေနာ္ ဓါတ္ပုံ တခ်ဳိ႕႐ုိက္ယူခဲ့ေပမယ့္ Indoor mode နဲ႔ ႐ုိက္မိသြားလုိ႔ တကယ္ရွိတဲ့ အလင္းေရာင္ထက္ ဓါတ္ပုံထဲမွာ ပုိလင္းေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ ဘုရားေက်ာင္းနံရံရဲ႕ ဟုိးအျမင့္ဘက္မွာရွိတဲ့ အလင္း၀င္ေပါက္မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြမွာ လီယုိနာဒုိဒါဗင္ခ်ီရဲ႕ ေနာက္ဆုံးညစာ စတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ပန္းခ်ီကားေတြက ပုံေတြကုိ မွန္ခ်ပ္ေပၚမွာ ေဆးေရာင္စုံနဲ႔ ေရးဆြဲထားတာကုိလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။



ေနာက္တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီဇုိင္းျပဳထုတ္လုပ္တဲ့ ပါ၀ါဆပ္ပလုိင္းစ္ေတြကုိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၀ယ္ယူအားေပးေနတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ သြားေရာက္ လည္ပတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္မွာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြနဲ႔ စက္႐ုံအတြင္း လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈတာနဲ႔ ေန႔တ၀က္ကုန္။ ညဘက္မွာေတာ့ သူတို႔အားလုံးကုိ သူတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္တဲ့ စားေသာက္ ဆုိင္မွာ လုိက္လံၿပီး က်ေနာ္က ညစာနဲ႔ ဧည့္ခံျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေရြးလုိက္တာက ဂ်ပန္စားေဆာက္ဆုိင္တခုပါ။ ယမကာကေတာ့ ၀ုိင္အနီနဲ႔ တခ်ဳိ႕ ၀ုိင္မႀကိဳက္တဲ့သူက ဘီယာမွာေသာက္ၾကတာေပါ႔။ ဟုိတယ္အျပန္ခရီးကုိ က်ေနာ့္ေဖာက္သည္ကဘဲ ကားေမာင္း လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ အဲသည္ကလူေတြ အင္မတန္ယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြၾကတာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။ က်ေနာ္သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ရွစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ဒီလူေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စိတ္ေကာင္းရွိမႈေတြကုိ အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။ အံၾသစရာေကာင္းတာက သည္လူေတြနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ပေရာ့ဂ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူလုပ္လာၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အခုမွ စၿပီး ျမင္ဘူးၾကတာပါဘဲ။ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ အီးေမးလ္ေတြ။ တယ္လီဖုန္းေတြ ေပၚကတဆင့္ဘဲ ဆက္သြယ္ၾကတယ္ေလ။

ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ အားလပ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ မဲလဘုန္းတ၀ုိက္က နာမည္ေက်ာ္ လည္ပတ္စရာေနရာေတြကုိ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္မွာ Penguin Parade ဆုိတဲ့ ကမၻာ့အေသးဆုံး ပင္ဂြင္းေလးေတြ အိပ္တန္းျပန္လာတာကုိ သြားေရာက္ၾကည့္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆုံးပါဘဲ။ ဓါတ္ပုံေပးမ႐ုိက္တဲ့အတြက္ ဓါတ္ပုံေတာ့ မ႐ုိက္ခဲ့ရဘူး။ ပင္ဂြင္းငွက္ကေလးေတြဟာ အင္မတန္ေသးေကြးၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။


အဲ...ကုိ၀ါးလားတုိ႔၊ သားပုိက္ေကာင္တုိ႔ကုိလည္း သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈခဲ့ေပမယ့္ သိပ္ၿပီး ထူးျခားလွတယ္လုိ႔ မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ကုိ၀ါးလားဆုိတဲ့ အေကာင္ဟာ အင္မတန္ အပ်င္းထူတာဘဲ။ အမ်ားစုက သစ္ပင္ခြၾကားမွာဘဲ ထုိင္ငုိက္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာ တစ္ေကာင္က သစ္ကုိင္းအေပၚဘက္ကုိ တက္သြားတာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ျမင္ခဲ့ရ ပါေသးတယ္။


ၿမဳိ႕ထဲမွာ တမနက္ထပ္လည္ၿပီး မဒမ္နဲ႔ သမီးအတြက္လည္း လက္ေဆာင္ေလးေတြ ထြက္၀ယ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ခရစ္စမတ္ကာလဆုိေတာ့ အဲသည္က ကုန္တုိက္ႀကီးေတြ ေရွ႕မွာ အ႐ုပ္ေတြ၊ ျပခန္းေတြ လုပ္ၿပီးျပေနတာကုိ ကေလးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းျဖစ္မလာခင္ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ လူျဖဴမေတြ အင္ဒီယန္းလုိ ၀တ္ဆင္ၿပီး အင္ဒီးယန္းအကနဲ႔ ၿမဳိ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္က၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာကုိလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးတယ္။ သူတုိ႔ အေပ်ာ္ေတြက ကုိယ့္ဆီေတာင္ ကူးစက္လာသလုိဘဲ။ ေနာက္ ဆန္တာကေလာ့နဲ႔ တြဲၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ေတာ့ ဆန္တာက ေခ်ာ့ကလက္အေသးေလးတေတာင့္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ စားၾကည့္ေတာ့ အရသာက မဆုိးလွ။



အျပန္ခရီးမွာ ဂ်ဴတီဖရီးကေန ၀ုိင္နဲ႔ယမကာ ၀ယ္ဘုိ႔ မဲလဘုန္းေလဆိပ္ကုိ တနာရီခြဲခန္႔ ႀကဳိတင္ေရာက္ေအာင္သြားေပမယ့္ ခ်က္အင္ ေကာင္တာမွာ တန္းစီရတာ အင္မတန္ၾကာတဲ့အတြက္ အထဲလည္းေရာက္ေရာ ေလယာဥ္ေပၚတက္ဘုိ႔ ေလာေဆာ္တာ နဲ႔ဘဲ စင္ကာပူေလဆိပ္က အထြက္မွာမွ ၀ယ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ႏွစ္သစ္မွာ ဖြင့္ဖုိ႔ ၾသစေတးလ်၀ုိင္တလုံးလည္း အသင့္ရွိေနၿပီ။

အျပန္မွာ နာမည္ေက်ာ္ အက္စ္အုိင္ေအ ေလေၾကာင္းလုိင္းက က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္တဲ့ ခုံတန္းမွာ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ုိးအလုပ္မလုပ္လုိ႔ သတင္းနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္လုိင္း ၉၇ လုိင္းကေနျပေနတာကုိ မၾကည့္ခဲ့ရဘဲ နစ္နာေၾကးအျဖစ္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၇၅ တန္တဲ့ လက္ေဆာင္ေဘာက္ခ်ာ တခုရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္က ေတာင္းမလုိ႔ ေမာင္းတင္ထားတုန္းမွာ သူတုိ႔က အလိုအေလ်ာက္ ေပးလာတဲ့အတြက္ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ အျပန္ခရီးမွာ ဆည္းဆာခ်ိန္ တိမ္ေတြ ေတာက္ေနတာကုိ ေလယာဥ္ပ်ံ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ယူခဲ့မိပါေသးတယ္။


ေၾသာ္....ေျပာဘုိ႔ေမ့ေတာ့မလုိ႔။ မဲလ္ဘုန္းၿမဳိ႕ရဲ႕ အမွတ္တရ မ်ားစြာထဲမွာ မ်ားျပားလွစြာေသာ ယင္ေကာင္ေတြကုိ ခ်န္ထားလုိ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ၿမဳိ႕ထဲေရာ ၿမဳိ႕ျပင္မွာပါ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္က စၿပီး ယင္ေကာင္ေတြ အင္မတန္ထူေျပာပါတယ္။ လမ္းသြားရင္း မ်က္ႏွာေတြ၊ ဦးေခါင္းေတြ အေပၚမွာ ၀ုိင္းအုံၿပီး လုိက္လုိ႔ လက္က တခ်ိန္လုံး ယင္ေမာင္းေနရပါတယ္။ လက္ရပ္လုိက္တာနဲ႕ အနည္းဆုံး ယင္ေျခာက္ေကာင္ေလာက္ သင့္ေခါင္းေပၚ၊ သင့္မ်က္ႏွာေပၚ လာနားပါလိမ့္မယ္။ ယင္ေတြကေတာ့ လူျဖဴလူမဲ မခြဲျခားပါဘူး။ အားလုံးကုိ သာတူညီမွ်ဘဲ ေႏွာင့္ယွက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္ပတ္ၾကည့္႐ႈတဲ့ ခရီးစဥ္တခ်ဳိ႕မွာ လူတခ်ဳိ႕ ပ်ားေဂဟာက လူေတြလုိ အင္းဆက္ကာကြယ္ေရးမ်က္ႏွာဖုံးေတြ တပ္ထားတာကုိလည္း ေတြ႕ခဲ့ရေၾကာင္း။.........
Read more

"Burma On My Mind"

အခုတေလာ အလုပ္အရမ္း႐ႈပ္ေနတဲ့အတြက္ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ႏုိင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အႀကဳိေန႔က စကၤာပူမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လႈပ္ရွားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဗီဒီယုိမွတ္တမ္းေလးတခုကုိ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။


http://www.youtube.com/watch?v=w53aYaGYWus&feature=related
Read more

"SAVE BURMA"

ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာျပည္သား ညီအကုိ၊ ေမာင္ႏွမအေပါင္းတုိ႔....

ဒီကေန႔ ငါတုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါတုန္းကနဲ႔မွ မတူေအာင္ ကပ္ေဘးဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိး က်ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ငါတုိ႔ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြေနထုိင္ၾကရာ ငါတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြ၊ အစာေရစာ ငတ္မႈေခါင္းပါးမႈေတြ၊ အလုပ္အကုိင္ ရွားပါးမႈေတြ၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြား ေရး အေထြေထြ နိမ့္က်မႈေတြနဲ႔အတူ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ အစရိွတဲ့ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ ကူးစက္ေရာဂါ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ႀကဳံေတြ႕ခံစားေနၾကရၿပီ။

ငါတုိ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္အကုိင္ရွားပါးမႈေတြ၊ အေထြေထြ ၾကပ္တည္းမႈေတြေၾကာင့္ ငါတုိ႔ ခ်စ္ခင္တဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိး၊ မိသားစုေတြနဲ႔ ခြဲခြာၿပီး၊ ငါတုိ႔ ဇာတိေမြးရပ္ေျမနဲ႔ ခြဲခြာၿပီး ျပည္ပမွာ လာေရာက္ အလုပ္ လုပ္ကုိင္ ေနၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။

တကယ္ေတာ့ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအုိင္ေတြ၊ လယ္ယာကုိင္းကၽြန္းေတြ၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ ေပါႂကြယ္၀ လွတဲ့ ငါတုိ႔ တုိင္းျပည္ဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ဆုိးရြားတဲ့ အေျခအေနကုိ ဆုိက္ေရာက္သြား ရေလသလဲ။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ငါတုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံမွာ မွန္ကန္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး စနစ္ နဲ႔ လူထုကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ လူထုအစုိးရတရပ္ မရွိလုိ႔ဘဲ။

ညီအကုိတုိ႔...... ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က စတင္ေရတြက္ရင္ ငါတုိ႔တုိင္းျပည္ကုိ စစ္တပ္ကေနၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အဓမၼ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တာ ယခုဆုိရင္ ၁၉ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ငါတုိ႔ျပည္သူ လူထုတရပ္လုံးက တခဲနက္ ေထာက္ခံမဲေပးခဲ့တဲ့ အႏုိင္ရပါတီ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ နအဖစစ္အစုိးရက အာဏာလႊဲမေပးခဲ့ဘူး။ သိကၡာမဲ့တဲ့ စစ္အစုိးရဟာ သူ႔ကတိစကားကုိ သူျပန္မ်ဳိခ်ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကုိ လက္နက္အားကုိးနဲ႔ အရွက္မဲ့စြာ အ႐ူးအမူးဖက္တြယ္ထားခဲ့တယ္။ လာမယ့္ အနာဂတ္မွာလည္း အာဏာလႊဲေပးဘုိ႔ အရိပ္အေယာင္မျမင္ရဘူး။

တုိင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတေတြ၊ ထုတ္ကုန္ေတြ၊ အဆီအႏွစ္ေတြ အားလုံးကုိ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ သင္းတုိ႔ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္း လူတစုကသာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ ေသြးစုတ္ျခယ္လွယ္ ၀ါးၿမဳိေနခဲ့ၾကတယ္။ ငါတုိ႔ ျပည္သူလူထု မွာေတာ့ ဆင္းရဲတြင္းမွာ နစ္သထက္နစ္ရင္း၊ အစားအစာကုိ နပ္မွန္ေအာင္ မစားၾကရတဲ့သူေတြ၊ ထမင္းေရ ေသာက္ ဗုိက္ေမွာက္ ေနၾကရ တဲ့သူေတြ၊ ပညာမသင္ၾကားရတဲ့သူေတြ၊ ေဆး၀ါးမကုသႏုိင္တဲ့သူေတြ စသျဖင့္ ဒုကၡေပါင္းစုံ ပင္လယ္ေ၀ ေနခဲ့ ၾကရတယ္။

ဒီဒုကၡေတြကို မၾကည့္ရက္လုိ႔ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ားက ဦးေဆာင္ၿပီး ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလက စစ္မွန္တဲ့ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးပြဲေတြ ျပဳလုပ္ဘုိ႔ နအဖ စစ္အစုိးရကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တုိက္တြန္း ေတာင္းဆုိခဲ့ျပန္ေတာ့လည္း သံဃာကုိ သံဃာမွန္းမသိ၊ ရက္စက္စြာ ႐ုိက္ႏွက္တာေတြ၊ လမ္းမေပၚမွာ ေသနတ္ နဲ႔ ပစ္သတ္တာေတြ၊ သံဃာေတာ္ေတြကို ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ် ႏွိပ္စက္တာေတြ စစ္အစုိးရနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ပါးေစေတြက ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံဟာ အဖက္ဖက္က ခၽြတ္ခ်ဳံက်႐ုံမွ်မက သာသနာ ေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္မယ့္အေရးကုိေတာင္ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ ေနရၿပီ။

ညီအကုိတုိ႔.... ငါတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြဟာ လူမ်ဳိးျခားတုိင္းတပါးကၽြန္ခံဘုိ႔ လူျဖစ္လာတာ မဟုတ္သလုိ အသားထဲကေလာက္ထြက္တဲ့ ဒီစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစုရဲ႕ ထင္ရာစုိင္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ စစ္ကၽြန္ဘ၀နဲ႔ ေခါင္းငုံ႔ခံ ၾကဘုိ႔ လူျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတုိ႔ဟာ ငါတုိ႔ေမြးဖြားရာ တုိင္းျပည္မွာ ဘယ္စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ ဘယ္အဖြဲ႕ အစည္း၊ ဘယ္အစုိးရကုိမွ မေၾကာက္ ရြံ႕ရဘဲ လြတ္လပ္ခြင့္၊ အသက္ရွင္ပုိင္ခြင့္၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပုိင္ ခြင့္။ ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ ဖန္တီးႏုိင္ခြင့္ေတြကို ခံစားႏုိင္ၾကရမယ္။ ျမန္မာျပည္ တုိင္းတပါး လက္ေအာက္ က်ေရာက္စဥ္တုန္းက ငါတုိ႔အဘုိးေတြ အေဘးေတြ လြတ္လပ္ ေရးအတြက္ တာ၀န္ေက်ခဲ့သလုိ ငါတုိ႔ လက္ထက္မွာလည္း ငါတုိ႔ တာ၀န္ေက်ၾကရမယ္။ ဒါမွ ငါတုိ႔ကုိယ္တုိင္အတြက္ေရာ ငါတုိ႔ရဲ႕ ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ားအတြက္ပါ တုိ႔တုိင္းျပည္ဟာ ေနခ်င့္စဖြယ္ လြတ္လပ္တဲ့ တုိင္းျပည္တျပည္ ျဖစ္လာမယ္။ ဒါမွ တုိ႔တုိင္းျပည္ဟာ ကမၻာအလယ္မွာ သိကၡာရွိတဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္လာမယ္။ ဒါမွ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြ ဘယ္ႏုိင္ငံကုိ ဘဲေရာက္ေရာက္ မ်က္ႏွာမငယ္ရဘဲ ကုိယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ႂကြားႏုိင္ၾကမယ္။

ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ျပန္ၾကည့္လုိက္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ၊ ကုိမင္းကုိႏုိင္နဲ႔ ကုိကုိႀကီးတုိ႔ ဦးေဆာင္တဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တုိင္းရင္း သားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ သံဃာ ေတာ္အရွင္သူျမတ္ေတြ အားလုံးဟာ ငါတုိ႔ တမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ ေရးအတြက္ ဒုကၡဆင္းရဲေတြၾကားက ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ကာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ထြန္းကားေရးကို ဦးတည္ႀကိဳး ပမ္းေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ အသက္ကုိေတာင္ ေပးလွဴသြားၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေထာင္ဒဏ္ေတြကုိ က်ခံေနၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔ရဲ႕ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြဟာ ဒီလုိအေျခ အေနဆုိးေတြ၊ အဖမ္းအဆီးေတြ၊ ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြၾကားက ျမန္မာ့ဒီမုိ ကေရစီအေရးနဲ႔ တမ်ဳိးသားလုံး စစ္ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဆက္လက္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာ ငါတုိ႔ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ အထိေရာက္ဆုံးလုပ္ေဆာင္ႏုိင္တာက မိမိရဲ႕ ေခၽြးႏွဲစာထဲက ေန ဖဲ့စုၿပီး ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြကုိ ေငြေၾကးအားျဖင့္ ေထာက္ပံ့ေပးျခင္းဘဲ။ ျပည္တြင္း မွာ ငါတုိ႔အားလုံးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းရင္း မတရားအက်ဥ္းခ်ခံေနရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ရွိတယ္။ အျပင္ မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕မိသားစုေတြ၊လူမမယ္ရင္ေသြးေတြကုိ ငါတုိ႔က ကူညီေထာက္ပ့ံျခင္းျဖင့္ ဒီႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ အထိေရာက္ဆုံး အားေပးရာ၊ ဂုဏ္ျပဳရာေရာက္တယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ဒီမုိကေရစီေရးလုပ္ လုိ႕ အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းပုိင္ခြင့္ ပိတ္ပစ္ခံရတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ကုိ လည္း ငါတုိ႔က ႏုိင္ငံေရး အသိစိတ္အျပည့္နဲ႔ ေငြေၾကးေထာက္ကူၾကရမယ္။

ေနာက္တခါ နအဖ လက္ကုိင္တုတ္ေတြျဖစ္တဲ့ ႀကံဖြံ႔ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေႏွာက္ယွက္မႈ ေတြၾကားကဘဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ စြမ္းစြမ္းတမံ ဆက္လက္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔မွာ ရွိေနၾကတယ္။ သူတုိ႔တ ေတြ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျဖန္႔ေ၀ႏုိင္ဘုိ႔၊ ပုိစတာတုိက္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲႏုိင္ဘုိ႔၊ စည္း႐ုံးေရး ခရီးထြက္ႏုိင္ဘုိ႔၊ အခ်င္းခ်င္း ၾကားမွာ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဆက္သြယ္ႏုိင္ၾကဘုိ႔၊ တရား႐ုံးမွာ ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါ ကုန္က်စရိတ္ကာမိဘုိ႔၊ ေထာင္က်တဲ့ အခါ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ဘုိ႔၊ ေရွာင္ရ တိမ္းရတဲ့အခါ အိမ္ေတြ ငွားရမ္း ႏုိင္ဘုိ႔ စတဲ့ က်န္က်စားရိတ္ေတြကုိ ငါတုိ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြ အေနနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီ ေထာက္ပံ့ၾကဘုိ႔ လုိတယ္။

သူတုိ႔တေတြက အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ ေပးၿပီး စြန္႔စားလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါတုိ႔တေတြက ငါတုိ႔ အသုံး စားရိတ္ ေငြထဲက နည္းနည္းေလွ်ာ့သုံးၿပီး ဘာေၾကာင့္မေထာက္ပံ့ႏုိင္ၾကရမလဲ။

ညီအကုိတုိ႕......ငါတုိ႔လူမ်ဳိးဟာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့လူမ်ဳိး၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့လူမ်ဳိး၊ စည္း ကမ္းရိွတဲ့ လူမ်ဳိး၊ စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့လူမ်ဳိး ဆုိတာ ကမၻာကုိ ျပဘုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။

ညီအကုိတုိ႔......ငါတုိ႔ဟာ ငါတုိ႔တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးကုိ ငါတုိ႔ ျမန္မာေတြကုိယ္တုိင္ ရယူႏုိင္တယ္ဆုိတာ ကမၻာကုိ ျပၾကရေအာင္။

ဒီေန႔ကစလုိ႔ ငါတုိ႔အားလုံး ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနက်လူဆိုရင္ ခါတုိင္း ၾကည္႔ေနက်ထက္ ေလွ်ာ့ၾကည့္မယ္။ အေအးကုိ ခါတုိင္းေသာက္ေနက်ထက္ ေလွ်ာ့ေသာက္မယ္။ အ၀တ္အစားကုိ ခါတုိင္း၀တ္ေနက်ထက္ ၿခဳိးၿခံ၀တ္မယ္။ ငါတုိ႔ အသုံး စားရိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ၿပီး ဗမာျပည္ ကယ္တင္ေရးအတြက္ ေငြေၾကးထည့္၀င္ၾကျခင္းနဲ႔ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ႀကိဳးစားၾကစုိ႔။ ငါတုိ႔ရဲ႕ ဒီဗမာျပည္ကယ္တင္ေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ တခဲနက္ ပါ၀င္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကပါစုိ႔။

ငါတုိ႔အားလုံးညီညြတ္ရင္ ဘယ္အာဏာရွင္မွ မခံႏုိင္ဘူး။ ငါတုိ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကုိ မလြဲမေသြ ရမွာ ဧကန္ မုခ်ဘဲ။

ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႕

အေျခခံ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား။

(၁) မိမိတုိ႔ ေရာက္ရွိေနရာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ဒီမုိကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား ပူးေပါင္း၍ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား
ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႕မ်ားကို ကုိယ္ထူကိုယ္ထ ဖြဲ႕စည္းၾကပါ။

(၂) SAVE BURMA ဟု အမည္ေပးထားေသာ စုဘူးမ်ားကုိ ေထာက္ခံသူမ်ား အၾကား ျဖန္႕ေ၀ကာ ပုံမွန္ ေငြေၾကး စုေဆာင္းျခင္း ျပဳလုပ္ၾကပါ။ တလတခါ ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္လ တခါ ျဖစ္ေစ စုဘူးမ်ားကုိ သက္ဆုိင္ရာ စုရပ္တြင္ စုေပါင္းကာ စုေဆာင္းရေငြကုိ ေရတြက္ၾကပါ။

(၃) ေငြစာရင္း၊ ေငြကုိင္၊ ေငြစာရင္းစစ္ေဆးသူမ်ားကုိ အဖြဲ႕ဖြဲ႕၍ ေလးလတခါျဖစ္ေစ ေျပာင္းလဲ ခန္႔အပ္ပါ။

(၄) စုေဆာင္းရေငြမ်ားကုိ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ အက်ဥ္းသားမိသားစုမ်ား၊ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုမ်ားထံ မိမိတုိ႔ လမ္းေၾကာင္းျဖင့္ မိမိတုိ႔ လ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ပုိ႕ေဆာင္ၾကပါ။ (ျမန္မာျပည္ဘက္မွ လက္ခံရယူသူ၏ အမည္အား ၄င္း၏ လုံၿခဳံေရးအတြက္ အထူးလ်ဳိ႕၀ွက္ထားရန္လုိအပ္ပါသည္။)

(၅) မိမိတုိ႔ လုပ္ေဆာင္သည့္ လုပ္ငန္းတြင္ နအဖမွ တန္ျပန္ အဖ်က္အေမွာင့္မ်ား ျပဳလုပ္လာႏုိင္သည္ကုိ သတိ ျဖင့္ ကာကြယ္ၾကပါ။(ဥပမာ…ေငြေၾကးလိမ္လည္သည္ဆုိကာ အဖြဲ႔နာမည္ပ်က္ေအာင္ နအဖသူလွ်ဳိဒလံမ်ားမွ ၀ါဒ ျဖန္႔ျခင္း၊ တုိင္တန္းျခင္းမ်ား)

ဤသည္မွာ အေျခခံ ျပဳလုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ မိမိတုိ႔ ေရာက္ရွိရာႏုိင္ငံ၊ ဥပေဒတုိ႔ႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္သတ္မွတ္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကပါသည္။ (ရံပုံေငြ ေစ်းေရာင္းပြဲမ်ား၊ စုေပါင္း စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ အခ်ိန္ပုိင္း လုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္ ေငြရွာႏုိင္ပါေသးသည္။)

ဤေငြမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ေထာင္၀င္စာေတြ႕ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မိသားစု မ်ားကုိ ေထာက္ပံ့ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ လက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ စည္း႐ုံးေရးမ်ားတြင္ အသုံးျပဳႏုိင္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔တြင္ ျပည္တြင္းျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား၊ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီ အေရးကုိ ေထာက္ခံေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသား(ေဟာင္း)မ်ား အားလုံးပါ၀င္ သည္။

Read more

“စက္တင္ဘာေလႏွင့္အတူ”

ၿပီးခဲ့ေသာ စက္တင္ဘာလက ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူ အားလုံး ပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့ေသာ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကုိ နအဖ အစုိးရက သူ႔ထုံးစံအတုိင္း အၾကမ္းဖက္ ၿဖဳိခြဲသည္။ လမ္းမေပၚမွ လႈပ္ရွားမႈမ်ား အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။

ဤဆႏၵျပပြဲအၿပီး အခ်ဳိ႕လည္း စိတ္ဓါတ္ေတြ တက္ႂကြၾကသည္။ အခ်ဳိ႕လည္း စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ဆင္းၾကသည္။

“အစကတည္းက သိေနတာဘဲေလ။ လူေတြလမ္းေပၚထြက္လာရင္ အစုိးရက အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းမယ္။ ဒါဆုိလူေတြ အိမ္ထဲျပန္၀င္သြားၿပီး ၿငိမ္သြားမွာဘဲ။ အေျခအေနကေတာ့ ဒုံရင္း ဒုံရင္းဘဲ။ ရဘုိ႔မလြယ္ပါဘူး”

သည္လုိေျပာသံေတြလည္း ညံေနေအာင္ၾကားရသည္။

သည္အေတြးအေခၚက အင္မတန္႐ုိးစင္းလွပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ ဟုတ္မေယာင္ႏွင့္ တကယ္ေတာ့ အေျခအေနတရပ္လုံးကုိ မၿခဳံငုံမေစ့ငုမိေသာ၊ ထဲထဲ၀င္၀င္မေတြးဘဲ အေပၚယံ ရွပ္ေတြးေသာ ေတြးေခၚပုံမ်ဳိးျဖစ္သည္။

ပထမဦးဆုံးအေနျဖင့္ သည္ဆႏၵျပပြဲျဖစ္ေပၚလာရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကုိ သိဘုိ႔လုိသည္။ ေလာင္စာဆီေစ်းႏႈန္းေတြ ျမွင့္တင္လုိက္၍ေလာ။ မဟုတ္။ ယခင္ကလည္း ေလာင္စာဆီေစ်း အႀကိမ္ႀကိမ္ျမွင့္ခဲ့ဘူးသည္။ ပခုကၠဴမွာ ဘုန္းႀကီးေတြကို ႐ုိက္လုိက္၍ေလာ။ မဟုတ္ျပန္။ ၁၉၉၀ခုႏွစ္ကဆုိလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို ပစ္ခတ္၊ ေထာင္ခ်။ သည္ထက္ပင္ ဆုိးေသးသည္။

တကယ္ေတာ့ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ မီးပြားကေလးမ်ားသာျဖစ္သည္။ သည့္မတုိင္ခင္ကတည္းက လူထုႀကီးတရပ္လုံး ခံစားခဲ့ရေသာ အေထြေထြၾကပ္တည္းမႈမ်ား၊ အစုိးရ၏ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈမ်ားသည္သာ အဓိက ေလာင္စာစင္စစ္ျဖစ္သည္။ ထုိေလာင္စာႏွင့္ အထက္က မီးပြားကေလးမ်ား ႀကဳံႀကိဳက္သြားျခင္း။ ရလာဒ္က စက္တင္ဘာ ေပါက္ကြဲမႈႀကီး။

ယခုေလာေလာဆယ္ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္သြားသျဖင့္ ျပႆနာမ်ား ေျပလည္ သြားၿပီဟု ယူဆရေတာ့မည္ေလာ။ မဟုတ္ေခ်။

နအဖသည္ ၿပီးခဲ့ေသာ လူထုဆႏၵျပပြဲအတြင္း ေတာင္းဆုိခ်က္ ၄ ခ်က္အနက္ မည္သည့္အခ်က္ကုိမွ် ဟုတ္တိပတ္တိ ေျဖရွင္းေပးျခင္းမရွိ။ ယခု ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲအတြက္ ေလသံပစ္ထားေသာ္လည္း ၄င္းတုိ႔ဘက္မွ သေဘာ႐ုိးႏွင့္ ေရွ႕ဆက္လုိေသာ အရိပ္ အေယာင္ကုိ မျမင္ရေသး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အမ်ားအျပားကုိ လႊတ္မေပးေသး႐ုံမွ်မက၊ ေနာက္ထပ္ ဖမ္းဆီးမႈမ်ားကုိပင္ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ ဆဲျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ဤျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ၾကည့္၍ စိတ္ပ်က္ရမည္ေလာ။ မေအာင္ျမင္ေတာ့ဟု သေဘာပုိက္ရေတာ့ မည္ေလာ။

က်ေနာ္တုိ႔သည္ ဤစက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးမွ ရလုိက္ေသာ အက်ဳိးရလာဒ္မ်ားကုိ ေကာင္းေကာင္းသိျမင္ခဲ့ လွ်င္ စိတ္ပ်က္စရာမရွိ။ တက္ႂကြဘြယ္အတိသာ ရွိေခ်သည္။ ၄င္းအက်ဳိးရလာဒ္မ်ားမွာ….

(၁) ဒီမုိကေရစီစနစ္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ရန္ အေရးတႀကီး လုိအပ္ေနေသာ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္တရပ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ေမြးဖြားစုစည္းေပးလုိက္ႏုိင္ျခင္း။

(၂) နအဖ၏ သာသနာ့အေရၿခဳံ ကြာက်သြားျခင္း။

(၃) ျပည္သူလူထု၏ ႏုိင္ငံေရးအသိစိတ္ႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ေရခ်ိန္ ျမင့္မားလာျခင္း

(၄) ျပည္ပအင္အားစုမ်ားမွ ျပည္တြင္းအင္အားစုမ်ားအေပၚ အဓိက အာ႐ုံထား၍ ေဆာင္ရြက္ လာၾကျခင္း
တုိ႔ျဖစ္သည္။

အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေအာက္ လူငယ္မ်ားသည္ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံအခါက ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသး၍၊ အခ်ဳိ႕မွာ ၈၈ ေနာက္ပုိင္းမွ ဖြားျမင္သူတုိင္းျဖစ္၍ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံအေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာစြာ မသိၾက။ အေရးေတာ္ပုံအတြင္း စစ္အစုိးရ၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ပုံကုိ စာေတြ႔ႏွင့္သာ ထိေတြ႔လာၾကရၿပီး ယခု စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးတြင္မွ ၄င္းတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိအခါ မတရားမႈကုိ မႏွစ္ၿမဳိ႕ေသာ လူငယ္တုိ႔၏ စ႐ုိက္သဘာ၀အတုိင္း ဖိႏွိပ္မႈကို ေတာ္လွန္လုိစိတ္အျပည့္အ၀ျဖင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကူးေျပာင္းေရးတြင္ အင္တုိက္အားတုိက္ ပါ၀င္လာၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ တဖက္တြင္လည္း နအဖ အေနျဖင့္ ၄င္းတုိ႔ အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ဘုရားဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာ၊ ပစၥည္းေလးပါဒါယိကာ စသျဖင့္ သာသနာ့အေရကုိ အေပၚယံတြင္ ၿခဳံလႊမ္းၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုျဖစ္ေသာ ျပည္သူလူထုအား နားမ်က္စိ လွည့္စားရန္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္မႈမွာ စက္တင္ဘာေလႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာသြားေတာ့သည္။ နအဖ စစ္အစုိးရ အဖုိ႔ ယခုအခ်ိန္ေလာက္ ျပည္သူလူထုတရပ္လုံး၏ ရြံရွာစက္ဆုပ္ခံရေသာ အျဖစ္သည္ ရွိခဲ့မည္မထင္။

ျပည္သူလူထုသည္ စား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းမႈ သက္သက္အတြက္ေၾကာင့္သာမဟုတ္။ သူတုိ႔၏ အေျခခံအခြင့္အေရးမ်ားအတြက္ပါ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ေတာ္လွန္ပစ္ရမည္ဆုိ သည္ကုိ ေကာင္းေကာင္းနားလည္သေဘာေပါက္လာၾကသည္။ သည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ စစ္အစုိးရလက္ပါးေစမ်ား၏ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွပင္ လမ္းမေပၚသုိ႔ မေၾကာက္မရြံ႕ ထြက္ကာ ဆႏၵျပေသာ ျပည္သူမ်ား၊ ၄င္းတုိ႔၏ မေၾကနပ္မႈမ်ားကို သတင္းဌာနမ်ားသုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလာၾကေသာ ျပည္သူမ်ား တေန႔တျခား မ်ားျပားလုိ႔လာေပသည္။ ေနာင္တခ်ိန္ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးကဲ့သုိ႔ လူထုအုံႂကြမႈမ်ား ျဖစ္ပြားလာပါက ပါ၀င္ပူးေပါင္းေသာ လူထုအေရအတြက္သည္ ယခုထက္ပင္ ပုိမုိ၍ မ်ားျပားလာဦးမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ တခ်ိန္တြင္မူကား နအဖအေနျဖင့္ တားဆီးပိတ္ပင္၍ မရေအာင္ပင္ မ်ားျပားကာ ေနာက္ဆုံး အစုိးရ တရပ္ ျပဳတ္က်သြားသည္အထိပင္ တြန္းပုိ႔ေပလိမ့္မည္။

ျပည္တြင္းတြင္ ျပည္သူမ်ား၏ ႏုိင္ငံေရးအသိစိတ္မ်ားႏုိးၾကားေနခ်ိန္တြင္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာအင္အားစုမ်ားအေနျဖင့္လည္း ျပည္တြင္းမွ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားမ်ားကုိ နည္းလမ္းေပါင္းစုံျဖင့္ ေထာက္ပံ့ရန္ ႀကိဳးပမ္းလာၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ အခ်ဳိ႕က အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ အစုိးရမ်ားကုိ ခ်ဥ္းကပ္၍ ျမန္မာအစုိးရအား ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္လာသည့္နည္းတူ အခ်ဳိ႕ကလည္း ျပည္တြင္းရွိ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမိသားစုမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဒီမုိကေရစီအင္အား စုမ်ားကုိ နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ ကူညီေထာက္ပံ့လာသည္ကုိ အားရစဖြယ္ေတြ႕ရေခ်သည္။

ၿခဳံ၍ေျပာရလွ်င္ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးသည္ ျမန္မာျပည္ စစ္အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရး ခရီးစဥ္ကုိ ေျမေၾကာ႐ႈံ႕ေပးလုိက္သည္ႏွင့္ အလားသ႑ာန္တူေပသည္။ ခဏအတြင္း၀ယ္ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။

တကယ္တမ္းတြင္မူ နအဖ စစ္အစုိးရသည္ ၄င္းတုိ႔၏ အမွားကုိ ၄င္းတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိျမင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ အာဏာလက္မလႊတ္ရေရး တခုတည္းကို ၾကည့္၍ မွားမွန္းသိသိႏွင့္ မႏုိင္ေသာတုိက္ပြဲကုိ ေခါင္းမာစြာ ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုႏွင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားမွ ၁၉ ႏွစ္လုံးလုံး သေဘာထားႀကီးစြာ ဖြင့္ေပးထားေသာ “ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းေရး ထြက္ရပ္လမ္း”ကုိ အသာတၾကည္ မေရြးခ်ယ္ဘဲ ၄င္းတုိ႔၏ ေသတြင္းကုိ ၄င္းတုိ႔ဘာသာ မုိက္မဲစြာ ဆက္လက္တူးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၄င္းတုိ႔၏ က်ဆုံးခန္းသည္ အေႏွးႏွင့္ အျမန္သာကြာသည္။ နအဖ စစ္အစုိးရသည္ တေန႔တြင္ မေသြမုခ် က်ဆုံးရမည္သာျဖစ္သည္။

တခုဘဲ ရွိသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ျပည္သူမ်ားဘက္က အခ်ိန္ၾကာရွည္သျဖင့္ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ သည္စစ္အစုိးရ အျမန္ျပဳတ္က်ေလ၊ တုိင္းျပည္ထူေထာင္ေရးကုိ ျမန္ျမန္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေလ ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ ျမန္မာမ်ားအေနျဖင့္ စစ္အစုိးရ အျမန္ဆုံးျပဳတ္က်ေရးအတြက္ ေအာက္ပါလုပ္ရပ္တုိ႔ကုိ စတင္လုပ္ေဆာင္သင့္ေပသည္။

(၁) မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ မိမိတုိ႔၏ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကုိ သိရွိလာေအာင္ ေျပာျပပညာေပးျခင္း

(၂) စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ဆုိးယုတ္ပုံမ်ားကုိ မီးေမာင္းထုိးျပျခင္း

(၃) ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမိသားစုမ်ားႏွင့္ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုမ်ားကုိ ေငြအား၊ လူအား၊ စိတ္ဓါတ္အားတုိ႔ျဖင့္ လႈိက္လွဲစြာ အကူအညီေပးျခင္း

(၄) စစ္အာဏာရွင္တုိ႔ႏွင့္ ၄င္းတုိ႔၏အေပါင္းပါမ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ၄င္းတုိ႔၏ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ သပိတ္ေမွာက္ျခင္း၊ ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးျခင္း။

စသည့္အေျခခံ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကုိ အမ်ဳိးသားေရးတာ၀န္တရပ္အေနျဖင့္ မပ်က္မကြက္္ ထမ္းေဆာင္ၾကပါစုိ႔ဟု တုိက္တြန္းေရးသားလုိက္ပါသည္။

Read more

လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားမႈ မွတ္တမ္း

ဒီေန႔ေတာ့ လာမယ့္ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ကုိ ႀကိဳဆုိတဲ့အေနနဲ႔ စင္ကာပူက လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားမႈ မွတ္တမ္းတခုကို ဂုဏ္ျပဳတင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။
Read more

“တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ”

မႈန္ျပာရီ….
ရာသီေတြ…ေျပာင္း…
တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ….
ေငြႏွင္းမႈန္မႈန္….သုန္သုန္ေလျမဴး
ေဟမာန္ဦး…ကူးခဲ့ၿပီ။

(ကုိသန္းလႈိင္၏ “တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ္” သီခ်င္းမွ)

က်ေနာ္္ ငယ္ငယ္က အသည္းစြဲႏွစ္ၿခဳိက္ဘူးေသာ ေမာင္သိန္းဆုိင္၏ နာမည္ေက်ာ္ ေရနံ႔သာခင္ခင္ႀကီး၀တၳဳကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ ေဒၚေရနံ႔သာခင္ခင္ႀကီးဟာ သူမေနထုိင္ခဲ့ရာ ေရနံ႔သာ စံအိမ္ႀကီးအေပၚမွာ အင္မတန္သံေယာဇဥ္ႀကီးလွသူ။ ရာသီအကူးအေျပာင္းမွာ သူမအက်ဥ္းက်ေနရာ အခ်ဳပ္ခန္းေလးထဲကေန ….“အင္း၊ ခုအခ်ိန္ ေရနံ႔သာမွာဆုိလွ်င္ေတာ့”…. ဟူေသာ အေတြးမ်ဳိးျဖင့္ လြမ္းေမာေနတတ္သူ။

က်ေနာ္ ယခုေရာက္ရွိေနရာ စင္ကာပူႏုိင္ငံကေတာ့ ရာသီအလွည့္အေျပာင္း ရင္ခုန္ လြမ္းေမာဘြယ္ရာမရွိ။ မုိးရြာျခင္းႏွင့္ ေနပူျခင္း ႏွစ္မ်ဳိးတည္းသာ ရွိေသာ ႏုိင္ငံပါတကား။ ဘယ္အခ်ိန္မုိးရြာမယ္ဆုိတာကုိလည္း ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းလုိ႔မရ။ အခုဘဲ ၾကည္လင္ေနရာက ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းဆုိသလုိ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ညိဳေတြ အလွ်င္အျမန္ အုံ႔မႈိင္းဖြဲ႔ကာ ျဗဳန္းစားႀကီး ရြာခ်တတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မုိးတိတ္သြားတာနဲ႔ ေစာေစာက ရြာခ်ခဲ့တာက သူမဟုတ္သေယာင္ေယာင္။ ခဏအတြင္းမွာဘဲ ၾကည္လင္တဲ့ေကာင္းကင္နဲ႔ ေနက်ဲက်ဲပူလ်က္။

အင္း....အခုအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆုိလွ်င္ေတာ့…………။

♦ ♦ ♦ ♦

က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ေႏြမုိးေဆာင္း ရာသီဥတု သုံးမ်ဳိးအနက္ က်ေနာ္က ေဆာင္းရာသီကုိ အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆုံး။ ေဆာင္းရာသီမွာမွ အညာေဆာင္းကုိ ရန္ကုန္ေဆာင္း ထက္ ပုိသေဘာက်သည္။ က်ေနာ္ တကၠသုိလ္တက္ေနစဥ္ကာလမ်ားမွာ ရန္ကုန္ေဆာင္း က သိပ္မေအးလွေတာ့။

အညာမွာေတာ့ သည္သုိ႔မဟုတ္။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ႕ ကဗ်ာထဲက….“ခန္းေဆာင္ေရႊ ရေ၀အတြင္းမွာလ၊ ခ်မ္းေပါင္ေလ တေဖတင္းေသာ္လည္း၊ ေျဖရင္းရယ္တဲ့ခုိက္ခုိက္တုန္…” ဆုိတာလုိ အင္မတန္ အ႐ုိးကြဲမတတ္ ေအးတာခ်မ္းတာမ်ဳိးကလား။ က်ေနာ္အိပ္ေတာ့ မယ္ဆုိရင္ အေမက ေအာက္မွာ ဂြမ္းေစာင္ေလးခံၿပီးမွ အေပၚက အညာေစာင္ အထပ္ထပ္ကပ္ၿပီးၿခဳံေပးတာ။ ေစာင္ပုံေအာက္ေရာက္သြားမိရင္ အေပါ႔အပါးသြားဘုိ႔ေတာင္ ျပန္မထြက္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဇိမ္ရွိတာမ်ဳိး။

မနက္က်ေတာ့ ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ အေမက ေကာက္ၫွင္းတုိ႔ဘာတုိ႔ အေစာႀကီးထေပါင္းတတ္တယ္။ အဲသည္မွာ မီးဖုိေဘးနားမွာ ေစာင္ၿခဳံနဲ႔ သြားထုိင္ၿပီး မီးလႈံတတ္တယ္။ ေခါင္းမွာက သုိးေမႊးဦးထုပ္ကုိ နားရြက္ေတြပါ လုံေအာင္ ဆြဲခ်ထားရတယ္။

က်ေနာ္ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ရြာျပန္သြားေတာ့ ပုိက္ဆံလုိခ်င္တာနဲ႔ မနက္ေစာေစာထၿပီး ေျမပဲခင္းမွာ ေပါင္းထုိးတာတုိ႔၊ ေျမဆြေပးတာတုိ႔ ေန႔စားလုိက္လုပ္တယ္။ အဲသည္တုန္းက အလြန္ဆုံးရလွ တမနက္ကုိ ငါးက်ပ္၊ တဆယ္ေပါ႔။

ဟား….မနက္ေ၀လီေ၀လင္း တူရြင္းေလးေတြ ကုိယ္စီနဲ႔ ရြာျပင္ကုိ ထြက္လုိက္ရင္ ႏွင္းျမဴထုႀကီးက ကုိင္းျပင္တေလွ်ာက္လုံးကုိ ဖုံးထားတယ္။ အေ၀းကုိမျမင္ရဘူး။ ပိတ္ပိတ္ ပိန္းေနတာ။ ကုလားပဲခင္းေတြၾကား လူသြားလမ္းေလးေတြကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ရ တယ္။ အဲသလုိနဲ႔ မုန္းေခ်ာင္းကုိ အရင္ေရာက္တယ္။ အုိး….မုန္းေရျပင္ေပၚမွာ အေငြ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကုိ သတိရမိေသးေတာ့။

ေျမပဲခင္းက မုန္းေခ်ာင္းရဲ႕ တဖက္ကမ္း၊ ေျမႏုကၽြန္းေပၚမွာ။ မုန္းေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ရမယ္။ ေရထဲကုိ မနက္ေစာေစာ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ျဖတ္ရမွာမုိ႔ ၾကက္သီးေတြ ထေနသလား။ ႏုိး…ႏုိး…ႏုိး။ မုန္းေရက ပတ္၀န္းက်င္အေအးဓါတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေနတယ္။ ေရအတိမ္ဆုံးေနရာကေန ခါးေတာင္က်ဳိက္ၿပီး ျဖတ္ကူးၾကရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေျမပဲခင္းထဲမွာ စၿပီး တူးၾကဆြၾကတဲ့အခ်ိန္ ေနလုံးက ဟုိး ရွမ္း႐ုိးမေတြအေပၚကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထြက္လာတယ္။ စထြက္လာကာစမွာ ပတၱျမားလုံးႀကီးနဲ႔ အရမ္းတူတာဘဲ။ အဲသည္ကေန တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာေတာ့ ႏွင္းျမဴေတြလည္း တစတစနဲ႔ က်ဲပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တာေပါ႔။

တမနက္မွာ ေျမပဲခင္းထဲ ေပါင္းထုိးေနရင္းက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရႊေရာင္လက္လက္ အရာတခုကုိ ျမင္လုိ႔ သူမ်ားမဦးခင္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ထေျပးၾကည့္ရတယ္။ မုန္းေရနဲ႔အတူ တုိက္စားၿပီးပါလာတဲ့ ေရႊစေလးမ်ားလား။ ဘယ္ဟုတ္လုိ႔လဲ။ ျမက္ရဲ႕အဖ်ားမွာ သီးေနတဲ့ ႏွင္းစက္ကေလးကုိ ေနေရာင္ထုိးလုိ႔ လက္ေနတာကုိး။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ျပန္လာရတယ္။ အတူေပါင္းထုိးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ုိင္း ရယ္ၾကတယ္။ “ဒီေကာင္ ပြၿပီဆုိၿပီး ေျပးၾကည့္တယ္” ေပါ႔။

အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ဘယ္သူ႔မွာမွ နာရီမပါၾကဘူး။ ၀တ္လဲမ၀တ္ၾကဘူး။ ရြာထဲက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းစားေခါင္းေလာင္းထုိးသံနားေထာင္ၿပီး အခ်ိန္ကုိ ခန္႔မွန္းၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္မူလတန္းေက်ာင္းသား၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကဆုိ ေဆာင္းတြင္း မနက္ေတြမွာ မေဆာ့ၾကဘူး။ အဲသည္လုိ ေနေရာင္ေအာက္မွာ သုိးေမြးဦးထုပ္ ကေလးေတြကုိယ္စီေဆာင္းလုိ႔ တန္းစီ ေနစာလႈံ၊ စကားေျပာၾက။ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းထုိးေတာ့မွ ေက်ာင္းေပၚတက္ၾကတာကုိး။

စင္ကာပူမွာ သင္တုိ႔ ဘယ္ႏွခါမ်ား မနက္ေစာေစာ ေနစာလႈံဘူးပါသလဲ။ အဲ…ဆင္တုိစာ ကမ္းေျခက ေန႔လည္ခင္း ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ ေရကူး၀တ္စုံနဲ႔ ေနလွန္းခံေနေသာ ေနစာလႈံသူမ်ား ကုိေတာ့ အံ့ၾသဘြယ္ရာ ေတြ႔ရသည္ပ။ စင္ကာပူႏုိင္ငံသားေတြကုိ ရာသီအလွည့္အေျပာင္းရဲ႕ ရင္ခုန္ဘြယ္ ခံစားခ်က္ကေလးေတြကုိ ေျပာျပလည္း သင္းတုိ႔ သေဘာမေပါက္ႏုိင္ၾက။

“ေဟ့…ငါတုိ႔ တုိင္းျပည္က မတုိးတက္ေပမယ့္ ခ်စ္စရာ အရမ္းေကာင္းတယ္ကြ။ မင္းတုိ႔ မသိၾကဘူးလား။ တုိးတက္မႈ၊ ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈေတြက လုပ္ယူလုိ႔ ျဖစ္ေပမယ့္ ေဟာသည္လုိ သဘာ၀က ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေတြက လုပ္ယူလုိ႔ မရႏုိင္ဘူး။ မွတ္ထားၾကကြယ့္”

“ေဟာသည္မွာ ခ၀ဲ၊ ခြာညဳိ၊ သဇင္။ ေဆာင္းရာသီမွာမွ ပြင့္တဲ့ ပန္းေတြ။ ရာသီအလုိက္ ပြင့္တဲ့ပန္းေတြ။ မိန္းကေလးေတြကလည္း ရာသီအလုိက္ ပန္ဆင္ျမန္းၾက။ ငါတုိ႔ဆီမွာ မိန္းကေလးေတြ ပန္းပန္ၾကတယ္ကြ။ ပန္းဆုိတာ စားပြဲေပၚက ပန္အုိးထဲမွာတင္ ထုိးရတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ငါတုိ႔ခ်စ္တဲ့ အန္တီစု ပန္းေတြပန္ထားရင္ ဘယ္ေလာက္ က်က္သေရ ရွိသလဲ။ မၾကာခင္ သဇင္ေတြ ပြင့္ဦးေတာ့မယ္။”

အဲသည္လုိမ်ဳိးလည္း က်ေနာ္က တခါတရံ က်ေနာ့္ဘာသာ စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ၿပီးေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္ေနတတ္တာမ်ဳိး။ တခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမတ္ႏုိ္းတဲ့အရာေတြအားလုံးကုိ လြတ္လပ္မႈ နဲ႔အတူ ျပန္လည္ရရွိၾကဦးမွာပါ။ အဲသည္အခ်ိန္က်ရင္ အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔လုိ၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔လုိ ေဆာင္ႏွင္းျမဴေအာက္ က်င္းပရတဲ့ အခမ္းအနားမ်ဳိးေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္တဲ့ အန္တီစုကုိ သဇင္ပန္းေတြ၊ အၿပဳံပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ဆင္ျမန္းထားတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ျမင္ေတြ႕ၾကရဦးမွာပါ။

ေၾသာ္......အခုအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆုိလွ်င္ေတာ့…………။

ကိုေပါ။
(၂၈ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာလ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)


Read more

“ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လမ္း ဆႏၵျပပြဲ ဗီဒီယုိမွတ္တမ္း”

အာဆီယံ ထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲ စင္ကာပူမွာ က်င္းပေနစဥ္ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာေတြ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လမ္းမေပၚ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ ဗီဒီယုိ အခု Youtube မွာ ၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါၿပီ။ သည္ ဗီဒီယုိက ဆႏၵျပပြဲကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ၿခဳံငုံမိတဲ့ ဗီဒီယုိပါ။


http://www.youtube.com/watch?v=0t3RYT6Xwds

ကုိေပါ။
(၂၆ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇ ခု။)
Read more

“ပုိ႔စ္တခုအား ဖယ္ရွားျခင္း”

အာဆီယံခ်ာတာကုိ နအဖ ဘယ္လုိသေဘာထားသလဲ ဆုိတဲ့ပုိ႔စ္ကုိ ျပန္ျဖဳတ္လုိက္ပါတယ္။

အေၾကာင္းကသည္လုိပါ။
ဒီေန႔ မဇၨ်ိမ သတင္းဌာနကုိ သြားဖတ္ျဖစ္ေတာ့မွဘဲ အဲသည္မွာ ကာတြန္းဆရာ ဆရာဟန္ေလးရဲ႕ ကာတြန္းကေလးကုိ ျမင္ေတာ့တယ္။ ဆရာ့ကာတြန္းေလးကလည္း က်ေနာ္မေန႔ညကမွ တင္ထားတဲ့ကာတြန္း သေဘာတရားမ်ဳိးပါဘဲ။ တကယ္ဘဲ တုိက္ဆုိင္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ၾကားဘူးတယ္မုိ႔လား....“Great minds think alike” ဆုိတာေလ..အဟိ။ ဒါေပမယ့္ သူတင္ထားတဲ့ ရက္စြဲက က်ေနာ့္ထက္လည္း ေစာတယ္။ လက္ရာကလည္း အထူး ေျပာစရာမလုိေပါ႔ဗ်ာ။ သည္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဆရာဟန္ေလးရဲ႕ လက္ရာေတြကုိ အင္မတန္ ျမတ္ႏုိးတဲ့ ပရိတ္သတ္ တေယာက္ျဖစ္တာနဲ႔ အညီ (အမွန္က “ေကာ္ပီကက္”လုိ႔ ကြယ္ရာမွာအတင္းအုပ္ခံရမွာ ေၾကာက္တာလဲပါတယ္..) မူပြားပုံစံျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ ရင္ေသြး ကာတြန္းေလးကုိ (ႏွေျမာတသစြာနဲ႔) ျပန္ျဖဳတ္လုိက္ပါတယ္။ ေၾသာ္ အနိစၥ...အနိစၥ...အနိစၥ.....အီးဟီးဟီး....အဟင့္....(မွတ္ခ်က္။.........။ကေဒါင္းညင္သာ ႏွင့္ တြဲၿပီးကတည္းက ဒီလုိဒီလုိ ငုိတတ္ရယ္တတ္လာပါတယ္...ဟိဟိ)

ကုိေပါ။
(၂၅ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)
Read more

“ရဲစခန္းမွာ....(၂)”

ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါတဲ့။

က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကေလးကုိ “ပိေတာက္ရိပ္”လုိ႔နာမည္ေပးျဖစ္ပုံက ကြယ္လြန္သူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ၀င္း ဦးရဲ႕ “အုိ...အုိ....အုိ...ပိေတာက္ရိပ္၀ယ္.....ေမွးအိပ္လုိ႔မေပ်ာ္တယ္....မေျဖသာအေတြး....ေရႊမာလာေလး...သက္ေသ ထားမိပါေသးတယ္...” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလးကုိ သေဘာက်ႏွစ္သက္လုိ႔ပါ။

ေျပာျပရင္ယုံႏုိင္ဘြယ္ရာမရွိဘူး။ အဲသည္နာမည္ေပးၿပီးကတည္းက က်ေနာ္တေယာက္ ညဘက္ေတြမွာ အိပ္ေရးေတြပ်က္ၿပီး အိပ္ေရးမ၀တာ ယခုခ်ိန္အထိ ပါဘဲ။ တခါတခါ ၾကားရက္ေတြမွာ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွ အိပ္ရာ၀င္ရတဲ့အခါေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။

အခုလည္း “ရဲစခန္းမွာ....” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကုိ နံပါတ္စဥ္ (၁)၊(၂) ထုိးမိတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ (၃) ေတြ၊ (၄) ေတြပါ ေရးရမယ့္အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရပါတယ္။

ရဲစခန္းမွာ...(၁)ကုိေရးစဥ္က က်ေနာ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ရဲစခန္းေရာက္ခဲ့စဥ္က အဲသည္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိမ်ဳိး ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အခုပုိ႔စ္မွာေတာ့ အဲသည္တုန္းက မေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဆြးေႏြးစကားတခ်ဳိ႔နဲ႔အတူ ပထမ ႏွစ္ႀကိမ္ရဲစခန္းေရာက္စဥ္က အေၾကာင္းအရာတခ်ဳိ႕ကုိပါ နည္းနည္း ျဖည့္စြက္ကာ ေတာက္ေလွ်ာက္သေဘာမ်ဳိး ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ရဲစခန္းကုိေရာက္ရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ရဲခြင့္ျပဳခ်က္ မပါဘဲ လူငါးေယာက္ထက္ပုိၿပီး (ျမန္မာေလးဆယ္ခန္႔) ေအာ့ခ်ာ့ဒ္ဘူတာကေန ပင္နင္ဆူလားပလာဇာအထိ တရားမ၀င္ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္မႈေၾကာင့္ပါဘဲ။

အဲသည္အတြက္ ပထမဆုံးတႀကိမ္မွာ ရဲေတြကိုယ္တုိင္ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ အေရာက္လာၿပီး တန္လင္းရဲဌာနခ်ဳပ္သုိ႔လာေရာက္အစစ္ခံရန္ ဆင့္ေခၚစာကုိ ေပးခဲ့တယ္။ ရဲစခန္းကုိ သြားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စစ္ခ်က္ယူပါတယ္။ စစ္ခ်က္ယူတယ္ဆုိတာက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ႐ုိးရွင္းတဲ့ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အေျဖကုိ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ တလုံးခ်င္းလုိက္႐ုိက္။ ၿပီးရင္ မွန္မမွန္ စစ္ေဆးရၿပီး လက္မွတ္ထုိးေပးရတဲ့သေဘာပါ။ က်ေနာ့္ကုိ စစ္တဲ့ရဲအရာရွိရဲ႕ စာ႐ုိက္ ေႏွးေကြးမႈေၾကာင့္ အဲဒီေန႔က ၂ နာရီေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရသေပါ႔။

ဒုတိယအႀကိမ္ကေတာ့ “ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္”လုိ႔ေျပာရမယ္။ တခုေသာ ေသာၾကာေန႔ ညေနခင္းမွာ အလုပ္ကအဆင္း၊ ၿမဳိ႕ထဲက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကုိအသြား လမ္းခရီးမွာ အမည္မသိ ဖုန္းနံပါတ္တခုက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ေခၚသူရဲ႕ နံပါတ္မေပၚပါဘူး။ တဖက္ကေျပာေနတဲ့အသံက စကၤာပူႏုိင္ငံသား တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီးတဦးရဲ႕ အသံ။ အသံပုိင္ရွင္က သူ႔ကုိယ္သူ ရဲလုိ႔ မိတ္ဆက္ၿပီး တန္လင္းရဲစခန္းေဟာင္းကုိ ည ၉ နာရီခြဲ အေရာက္လာဘုိ႔ေျပာတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ပထမဦးဆုံး သူမဟာ ရဲအစစ္ ဟုတ္မဟုတ္ သံသယရွိပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က သူေျပာတဲ့ တန္လင္းရဲစခန္းေဟာင္းေနရာကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔မသိဘူး။ ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ကလည္း ညႀကီးမင္းႀကီးဆုိေတာ့ ေနာက္တေန႔ကုိ အခ်ိန္ေရႊ႕ေပးဘုိ႔ ၫွိႏႈိင္းၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုံး၀ ေရႊ႕မေပးႏုိင္ဘူးတဲ့။ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပၚမလာရင္ ရဲကားလႊတ္ေခၚရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အဲသည္လုိ ခက္ခဲေအာင္ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း စသျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း (႐ုတ္တရက္ ေဒါကန္သြားတာမုိ႔) အဲဒါဆုိရင္ ရဲစခန္းေနရာမသိတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ရဲကားလႊတ္လုိက္ ဘုိ႔အေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ပင္နီဆူးလားပလာဇာမွာ ရွိေနမယ့္အေၾကာင္း စသျဖင့္ ျပန္ေျပာမိလုိ႔ ရဲနဲ႔ အေခ်အတင္ဖုန္းထဲမွာ စကားမ်ားရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမက တကၠစီ ငွားလာခဲ့ဘုိ႔ အႀကံေပးပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္လည္း အဲဒါဆုိ တကၠစီခ ျပန္ေတာင္းမယ္လုိ႔ေျပာၿပီး တကၠစီနဲ႔ လာခဲ့ဘုိ႔ သေဘာတူလုိက္ရပါတယ္။ (အဲသည္အတြက္ ေၾကာင့္ထင္တယ္။ သြားတဲ့အခါတုိင္း ျပန္ကာနီးမွာ တကၠစီခ ၂၀ ေဒၚလာ ထုတ္ေပးပါတယ္။)

သူမဖုန္းခ်သြားတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေက့စ္ကုိ ကုိင္ေနတဲ့ ရဲကုိ လွမ္းေခၚၿပီး ရဲစခန္းေဟာင္းက ေခၚတဲ့ကိစၥ သူ႔အေနနဲ႔သိမသိ လွမ္းၿပီးေတာ့ေမးျမန္း။ သူက ေသခ်ာတယ္ ဆုိၿပီး အတည္ျပဳေတာ့မွ ညကုိးနာရီခြဲေလာက္မွာ အဲသည္ ရဲစခန္းေဟာင္းကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အေရာက္သြားရတယ္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ေခၚသလဲ ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ စခန္းမေရာက္ခင္ လမ္းထိပ္က မက္ေဒၚနယ္ ဘာဂါဆုိင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔သားေတြ ထုိင္ေနတာကုိ ေတြ႕လုိက္ေတာ့မွ သူတုိ႔အားလုံးကုိလည္း ေခၚထားပါလားဆုိတာ သေဘာေပါက္လုိက္မိပါေတာ့တယ္။

ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ ဖုန္းထဲက စကားမ်ားခဲ့ရတဲ့ ရဲအရာရွိအမ်ဳိးသမီးဟာ အျပင္မွာေတာ့ စကားေျပာေျပျပစ္ကာ ႏွစ္လုိယဥ္ေက်းဘြယ္ရာရွိသူတဦးျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရာက္မဆုိက္ဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အမ်ဳိးသား အရာရွိတဦးနဲ႔ အဲသည္အမ်ဳိးသမီးအရာရွိက သူတုိ႔ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးအခန္းထဲ ေခၚသြင္းၿပီး စကား စေျပာၾကေတာ့တာေပါ႔။

အဲသည္မွာ စကား၀ုိင္းကုိစေတာ့ အလာပ သလာပ ေျပာသလုိပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထား တာကုိ သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္မွာလုပ္သလဲ။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ၾကာၿပီလား။ သမီးေလးက ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ အဘြားက ထိန္းထားေပးတာလား။ စသျဖင့္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး အေၾကာင္းအရာေလးေတြက စျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတုိ႔ေျပာေနက် တရားဥပေဒ စုိးမုိးေရး၊ ၿငိမ္၀တ္ပိျပားေရး။ တည္ၿငိမ္ေရးေတြအေၾကာင္း ေရာက္လာတာကုိး။ အဲ...တေနရာေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ စကားထဲမွာ ၿခိမ္းေျခာက္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ကုိ စေတြ႕လာရၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ ဘာလဲဆုိရင္ “သည္လုိ တည္ၿငိမ္မႈပ်က္ျပားေအာင္ ျဖစ္လာရင္ မင္းတုိ႔ကုိ ငါတုိ႔က ျပန္မပုိ႔ခ်င္လဲ ပုိ႔ရေတာ့မယ္” ဆုိတာမ်ဳိး။ သည္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔အေနအထားကုိ ရွင္းလင္းေအာင္ ျပန္ေျပာရပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ဟာ စင္ကာပူမွာ ပညာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ လာေရာက္လုပ္ကုိင္တာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲသည္အတြက္ စင္ကာပူႏုိင္ငံအတြက္ေရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ပါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ဳိးရွိတဲ့ ကိစၥသာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အလုပ္အကုိင္ေပးထားလုိ႔ စင္ကာပူကခ်ည္း က်ေနာ္တုိ႔အေပၚမွာ တဖက္သတ္ ေက်းဇူးရွိေနတာမ်ဳိးမဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ စင္ကာပူကုိ မလာခင္ တျခားႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ကုိယ့္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ စင္ကာပူမွာသာမက မည္သည့္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ ရွင္သန္ရပ္တည္ႏုိင္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ပုိ႔မယ္ဆုိတဲ့စကားဟာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ သိပ္အဓိပၸါယ္မရွိလွေၾကာင္း ျပန္ေျပာ လုိက္ပါတယ္။

အဲသည္မွာ (က်ေနာ္တုိ႔အထင္) သူတို႔ကစားေနက် ၀ွက္ဖဲက အလုပ္မျဖစ္ေတာ့တာကုိ သိတဲ့အေလ်ာက္ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ေျပာဆုိတဲ့အခါတုိင္းမွာ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆုိ တဲ့နည္းကုိဘဲ က်င့္သုံးေတာ့တာေတြ႕ရပါတယ္။ (တခ်ဳိ႕မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ျပန္ေျပာခ်က္အရ သူတုိ႔ကုိလည္း ဒီၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ နည္းကုိဘဲ သုံးေၾကာင္းသိရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အၿမဲတမ္းေနထုိင္ ခြင့္ (PR) မက်ေသးတဲ့ သူမ်ားကုိဆုိရင္ ဒီနည္းက အေတာ္ထိေရာက္မႈရွိ တယ္လုိ႔လည္း သိရပါတယ္။)

က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔သူတို႔ အခ်ိန္ တစ္နာရီခြဲေလာက္ၾကာသည္အထိ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္သုံးသပ္မိတာကေတာ့ သူတုိ႔ရဲအရာရွိႏွစ္ေယာက္ဟာ ေျပာဆုိရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေပၚမွာ ကၽြမ္းက်င္ႏုိင္နင္းမႈမရွိတာကုိေတြ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔အျပစ္ေတာ့မဟုတ္ ပါဘူး။ သူတုိ႔လုပ္ေနရတာေတြ၊ ေျပာေနရတာေတြဟာ ရဲေတြလုပ္ရမယ့္ အရာမွ မဟုတ္တာကုိး။

သူတုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာခန္းတခ်ဳိ႕ကုိ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးရရင္....

သူတုိ႔။..........။သည္လုိ လမ္းမေပၚမွာထြက္ ဆႏၵျပမႈေတြဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္၊ ဆူပူမႈ၊ အဓိက႐ုဏ္းေတြနဲ႔ အဆုံးသတ္ရေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ စင္ကာပူမွာ ငါတုိ႔က လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပပြဲေတြကုိ ခြင့္မျပဳတာ။

က်ေနာ္တုိ႔။...........။ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလက ျမန္မာျပည္က လမ္းေပၚမွာ လူေတြ သိန္းခ်ီဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပါဘဲ။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ဆုိတာ အာဏာပုိင္ေတြက အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းေတာ့မွ ျဖစ္လာတာမ်ဳိးပါ။

သူတုိ႔။.............။မင္းတုိ႔ကေတာ့ စိတ္ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းနဲ႔ ဆႏၵျပတာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ႔ထဲက တစုံတေယာက္က ဆူပူလုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္တာမ်ဳိး၊ ခဲနဲ႔ ပစ္တာမ်ဳိး စတင္လုပ္လာၿပီဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

က်ေနာ္တုိ႔။...........။ ဒီလုိအေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့ရင္ မင္းတုိ႔ စင္ကာပူရဲေတြအေနနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္းႏုိင္မယ္လုိ႔ ငါတုိ႔ ယုံၾကည္ၿပီးသားပါ။ ၾကည့္ေလ။ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ မေလးရွားတုိ႔၊ ထုိင္းတုိ႔ ။ အဲသည္ႏုိင္ငံေတြမွာ ရဲေတြဟာ ဆႏၵျပခြင့္ကုိ ခြင့္ျပဳ႐ုံသာမက ဆႏၵျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါ၀င္တဲ့သူေတြ လုံၿခဳံေရးအတြက္ လုိက္လံေစာင့္ေရွာက္ေပးတာမ်ဳိးေတြ၊ ယာဥ္အသြားအလာထိန္းသိမ္းေပး တာမ်ဳိးေတြ လုပ္ေပးေဖာ္ရတယ္။
(အဲသည္လုိ မေလးရွားတုိ႔ ထုိင္းတုိ႔ နဲ႔ ႏႈိင္းအေျပာခံရေတာ့ သူတုိ႔နည္းနည္း မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး မခံခ်င္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။)

သူတုိ႔။..............။ ဟာ....မေလးရွားနဲ႔ေတာ့ မႏႈိင္းနဲ႔ေလ။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံႀကီးက အက်ယ္ႀကီးကုိ။ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံေလးက ေသးေတာ့ တခုခုဆုိ တႏုိင္ငံလုံးကုိ ျပန္႔သြားၿပီး မတည္မၿငိမ္ျဖစ္မွာ။

က်ေနာ္တုိ႔။...............။ ဒါဆုိရင္ မင္းတုိ႔နဲ႔ အရြယ္အစားတူညီတဲ့ ေဟာင္ေကာင္ဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ေဟာင္ေကာင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆႏၵျပလုိ႔ရတာဘဲ။ အဓိက႐ုဏ္း ဆုိတာ မၾကားဘူးသေလာက္ဘဲ။

သူတုိ႔။..................။ “...............................” (တိတ္ဆိတ္လ်က္)။

က်ေနာ္တုိ႔။...................။ မင္းတုိ႔ ေျပာခ်င္တဲ့ တည္ၿငိမ္မႈ၊ တရားဥပေဒ စုိးမုိးမႈဆုိတာေတြကုိ ငါတ႔ုိလည္း သေဘာက်ပါတယ္။ ငါတုိ႔ကိုယ္၌က မင္းတုိ႔ရဲ႕ စုိးရိမ္ေသာက ကုိနားလည္ ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ႔ကလည္း အျပန္အလွန္ တုိ႔အေပၚမွာ နားလည္သင့္တဲ့အခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာရွိတဲ့ ငါတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ သေဘာထားေတြကုိ လြတ္လပ္စြာ ေဖာ္ျပခြင့္ရေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စင္ကာပူမွာ ရွိတဲ့ ငါတုိ႔တေတြဟာ မင္းတုိ႔ခြင့္မျပဳတဲ့အတြက္ ငါတုိ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ႀကိတ္မွိတ္ ၿမဳိခ်ေနရတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ငါ့တုိ႔အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ မင္းတုိ႔ တည္ၿငိမ္မႈ ႐ႈေဒါင့္က ၾကည့္ရင္လည္းမေကာင္းဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ၿမဳိသိပ္ထားမႈ ေတြဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပါက္ကြဲထြက္လာႏုိင္လုိ႔ဘဲ။ သည္ေတာ့ ျဖစ္သင့္တာက အစကတည္းက သည္ခံစားခ်က္ေတြကုိ နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႕ ခြင့္ျပဳသင့္တယ္။ ေနာက္တခုက မင္းတုိ႔ႏုိင္ငံကလည္း ကုသသမဂၢအဖြဲ႔၀င္ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံ။ အဲသည္ ကုလသမဂၢက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ အေထြေထြလူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္းပါတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ကာကြယ္သင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုလာမယ့္ အာဆီယံထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲမွာ အာဆီယံခ်ာတာ အသစ္ကုိ သေဘာတူညီခ်က္ေရးထုိးၾကရင္ အဲသည္သေဘာတူညီခ်က္မွာ ေဒသတြင္း လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ကာကြယ္ဘုိ႔ပါမယ္။ ဒီေတာ့ စင္ကာပူအေနနဲ႔ ခုကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေလးစားလုိက္နာသင့္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

သူတုိ႔။......................။ ငါတုိ႔ဆီမွာက လူမ်ဳိးေပါင္းစုံစုေပါင္းယွဥ္တြဲေနထုိင္ၾကရတာ။ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ၁၉၆၀ တ၀ုိက္က လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္းေတြဟာ အင္မတန္ခါးသီးတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြေပါ႔။ သည္လုိမ်ဳိး အျဖစ္ဆုိးေတြ ထပ္ျဖစ္လာမွာကုိ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ လုံး၀ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈအေပၚမွာ လုံးလုံးမွီတည္ေနရတဲ့အတြက္ မတည္မၿငိမ္မႈေတြေၾကာင့္ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈေတြ ႐ုပ္သိမ္းသြား မွာကုိ အၿမဲတေစ ပူပန္စုိးရိမ္ေနရတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိပါတယ္။ ငါတုိ႔ဟာ ဒီလုိ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္မႈကုိ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား တည္ေဆာက္ထားရတာ။

က်ေနာ္တုိ႔။.....................။ မင္းတုိ႔ အာရွမွာ သည္အေျခအေနထိေရာက္ေအာင္ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့တာကုိ ငါတုိ႔ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သည္ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕ထပ္မံစဥ္းစားစရာအခ်က္ ကေလးေတြလည္းရွိတယ္ေပါ႔။ မင္းတုိ႔ႏုိင္ငံဟာ သယံဇာတရင္းျမစ္မရွိဘူးဆုိေပမယ့္ အဓိက ေရေၾကာင္း အခ်က္အခ်ာက်တဲ့တည္ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္ရမယ္။ ဥပမာေပးရရင္ ၿမဳိ႕နဲ႔ အလွမ္းေ၀းတဲ့ေနရာက ဆုိင္ခန္းအက်ယ္ႀကီးထက္ ၿမဳိ႕လည္ေခါင္က ဆုိင္ခန္းေသးေသးေလးဟာ ၀င္ေငြပုိေကာင္းႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့သေဘာပါဘဲ။ ေနာက္ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈကုိ ဖြင့္ေပးတဲ့ ဘယ္ႏုိင္ငံမဆုိ မည္သည့္စနစ္ကုိဘဲ က်င့္သုံးသည္ျဖစ္ေစ၊ တုိးတက္ၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ ဥပမာ ေဟာင္ေကာင္၊ တုိင္၀မ္၊ ေတာင္ကုိရီးယား၊ တရုတ္၊ မေလးရွား၊ ထုိင္း စသည္။ သည္ေတာ့ တံခါးဖြင့္၀ါဒ က်င့္သုံးမယ္၊ ျပည္တြင္းစစ္လည္း ျဖစ္မေနဘူးဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ လာၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ စင္ကာပူရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ေတာ့ ႏုိင္ငံတစ္ခု စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္မႈဟာ က်င့္သုံးေနတဲ့ နုိင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့ မသက္ဆုိင္လွပါဘူး။ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖဳိး တုိးတက္မႈသက္သက္ထက္ လြတ္လပ္မႈရွိတာကုိ ပုိသေဘာက်ပါတယ္။

သူတုိ႔။...................။ ေအးေလ၊ တုိ႔လည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေတာ့ ဒါေတြကုိ ဖြင့္ေပးဘုိ႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ၿဗဳံးစားႀကီးေတာ့ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ႔။ ဒီၾကားထဲ မင္းတုိ႔ဘက္ကလည္း ငါတုိ႔အေနအထားကုိ နားလည္ေသာအားျဖင့္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ေပးဘုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔။...................။ ဖြင့္ေပးဘုိ႔ ႀကဳိးစားေနတယ္ဆုိတာ သိရလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့ ကိစၥတခုပါ။ အခုဘဲၾကည့္ေလ။ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ မ်ဳိးဆက္တုန္းကဆုိရင္ အမ်ားစုဟာ နာခံတတ္သူေတြ၊ မစၥတာ လီကြမ္းယူေျပာတဲ့ ကြန္ျဖဴးရွပ္၀ါဒမွာလုိ လူတဦးခ်င္းအက်ဳိးထက္ အဖြဲ႔အစည္းတခုလုံးရဲ႕ အက်ဳိးကုိ ၾကည့္ရမယ္ဆုိတာကုိ ယုံၾကည္သူေတြမ်ားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလူငယ္ေတြ၊ ငါတုိ႔သားသမီးေတြ လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အလြယ္တကူ နာခံတတ္သူေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စူးစမ္းတယ္။ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကုိ ကုိယ္သိတယ္။ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ အခြင့္အေရးကုိ ကာကြယ္ေပးဘုိ႔ ေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။ လြတ္လပ္မႈအတြက္ စြန္႔စားလုိစိတ္လည္းရွိၾကတယ္။ (ဒီအခ်က္ကုိ ရဲႏွစ္ေယာက္လုံးက ေထာက္ခံၾကတယ္။) အခု တကမၻာလုံးမွာ သြားေနတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းကလည္း သည္အတုိင္းဘဲ။ သည္ေတာ့ စင္ကာပူအေနနဲ႔ ႀကဳိက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ႏုိင္ငံေရးအရ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈကုိ အခုထက္ပုိၿပီး တစထက္တစ ဖြင့္ေပးရေတာ့မယ္။

ဒါေတြက သူတုိ႔နဲ႔ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြထဲက မွတ္မိသေလာက္ တခ်ဳိ႕ေပါ႔။ အခ်ဳိ႕ကုိေတာ့ “ရဲစခန္းမွာ....(၁)” မွာတုန္းက အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အေပၚ အေရးယူျခင္း၊ မယူျခင္း၊ စြဲခ်က္တင္ျခင္း၊ မတင္ျခင္းေတြဟာ ဒီရဲအရာရွိေတြအဆင့္ေလာက္မွာ မဆုံးျဖတ္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔သိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရတဲ့သူေတြကုိ ႀကဳံႀကိဳက္တုိင္း ကုိယ့္ရပ္တည္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပျခင္းျဖင့္ အျပန္အလွန္ နားလည္ယုံၾကည္မႈကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ အနာဂတ္မွာ ႀကဳံေတြ႔လာမယ့္ အခ်ဳိ႕ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားမွာ သူတုိ႔အေနနဲ႔ နားလည္လုိက္ေလ်ာမႈေပးႏုိင္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔အေပၚ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ေျပာဆုိေဆြးေႏြးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနာက္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံမွာ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္မႈရွိ႐ုံမွ်နဲ႔ မလုံေလာက္ဘဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိပါ က်င့္သုံးဘုိ႔ ဘာေၾကာင့္လုိအပ္သလဲဆုိတဲ့ ဥပမာ တခုကုိ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာတအုပ္ထဲ ကေန ေကာက္ႏႈတ္ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ဥပမာအေၾကာင္းကုိ အပုိင္း(၃)မွာ ဆက္လက္ေရးသားပါမယ္။.......

ကုိေပါ။ (၂၄ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာလ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။)

Read more

“ဆႏၵျပပြဲ”

၂၀ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇ ခု။ အဂၤါေန႔။.....

ဒီေန႔ ငါတုိ႔ ဆႏၵျပျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

လူငါးေယာက္ထက္ပုိၿပီး စုေ၀းခြင့္မရွိတဲ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ႕ လူအစည္ကားဆုံးေနရာမွာ ငါတုိ႔ ျမန္မာေတြ စုစုေပါင္း အေယာက္ ၅၀ ခန္႔ဟာ တူညီ၀တ္စုံေတြ ၀တ္ၿပီး ဆႏၵျပျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒီဆႏၵျပပြဲကုိ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ကမွ ေကာက္ခါငင္ခါ စီစဥ္လုိက္ၾကရတာပါ။ အေၾကာင္းကေတာ့ အာဆီယံထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲက ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္မွာ ငါတုိ႔ လုံး၀လက္မခံႏုိင္စရာအခ်က္ေတြ ပါလာလုိ႔။ အဓိက ကေတာ့ “ျမန္မာ့အေရးကုိ ေျဖရွင္းရာမွာ ျမန္မာအစုိးရရဲ႕ သေဘာထားအတုိင္း ျဖစ္ေစရမယ္။ ျမန္မာအစုိးရရဲ႕ ဆႏၵကုိ သူတုိ႔ေလးစားတယ္။ သူတုိ႔ ၀င္မ႐ႈပ္ဘူး။ ကုလသမဂၢနဲ႔ ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္မႈကုိ အားေပးေထာက္ခံတယ္။” ဆုိတာမ်ဳိး သူတုိ႔က ေၾကညာခ်က္ထုတ္လာတယ္။

တခါလာလည္း ျမန္မာအစုိးရ သေဘာထားကုိ ေလးစားရမယ္။ တခါလာလည္း ျမန္မာအစုိးရကုိ မိသားစု၀င္လုိ သတ္မွတ္ရမယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ သေဘာထားကုိ ေလးစားရမယ္ဆုိတာ တခါမွမပါဘူး။ ဒီတခါေတာ့ သည္းမခံႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႔ အားလုံးရဲ႕ ခံစားမႈေတြ ပြင့္ထြက္ကုန္တယ္။

ေအး....ငါတုိ႔ တခုခု လုပ္ၾကရင္ေကာင္းမယ္။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လမ္းမမွာ ဆႏၵသြားျပၾကမယ္။ ရဲေတြ မသိေအာင္ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ၾက။ ရဲေတြ ေျခရာခံမမိေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် လမ္းေဘးဖုန္းနဲ႔ ေျပာၾက ေဆြးေႏြးၾက။ ဖိတ္ၾကားၾက။ မီဒီယာေတြကုိလည္း ေခၚထား။ စင္ကာပူဘက္က လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူေတြကုိလည္း အေၾကာင္းၾကားထား။ အတုိက္အခံပါတီေတြကိုလည္း အသိေပး။

မူလအစီအစဥ္အရ အလုပ္က ဆင္းတာနဲ႔ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာ ေအာခ်ာ့ဒ္ လမ္းေဒါင့္က စတားဘတ္က္ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ လူစုၾကမယ္။ ေနာက္မွ အကၤ် ီအနီေတြ လဲၿပီး ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လမ္းေပၚထြက္မယ္။ ဆႏၵျပမယ္။ အေသးစိတ္ကုိ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ထုိင္တုန္း ေဆြးေႏြးၾကမယ္။ ရဲလာမဖမ္းခင္ မီဒီယာနဲ႔ စကားေျပာ။ ရဲလာတားရင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးဘုိ႔ ေစ့စပ္ၫွိႏႈိင္းမယ္။ ၫွိႏႈိင္းလုိ႔မရင္ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး လမ္းမေပၚထုိင္ခ်မယ္။ ဖမ္းပေလ့ေစ။ မခုခံၾကနဲ႔။ အားလုံးရဲစခန္းကုိ လုိက္သြားၾကမယ္။ အလြန္ဆုံး ရဲစခန္းမွာ တည အိပ္ရ႐ုံဘဲရွိမယ္။ ဒီေကာင္ေတြ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အာ႐ုံစုိက္မႈေအာက္မွာ ငါတုိ႔ကုိ အသားလြတ္ဖမ္းမထားရဲဘူး။ ဖမ္းလည္း သူတုိ႔ ငါတုိ႔ကုိ ဖမ္းတာနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ တန္ရာတန္ဘုိးကုိ ေပးရလိမ့္မယ္။

ကဲ....ကုိဘုိ....ခင္ဗ်ားက အဆက္အသြယ္ေကာင္းတယ္။ ၀င္မပါနဲ႔။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အကဲခတ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ဖမ္းရင္ ခင္ဗ်ားက သက္ဆုိင္ရာမီဒီယာ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး လုပ္စရာဆက္လုပ္။

အဲဒီလုိ အစီအစဥ္ေတြလုပ္ၿပီးမွ ေန႔လည္ ၂ ခ်က္တီးေလာက္ေရာက္ေတာ့ သတင္းက ဘေလာ့ဂ္ေတြ စီေဘာက္စ္ေတြ အီးေမးေတြထဲကုိ ေပါက္ၾကားသြားတယ္။ ဟာ...သြားပဟ။ စေတာင္ မစ ရေသးဘူး။ ရဲေတြေတာ့ သိကုန္ေတာ့မယ္။ ဗမာေတြ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လာတာနဲ႔ ဘူတာမွာ ဖမ္းစစ္ေတာ့မွာဘဲ။ ဒုကၡပါဘဲ။ စိတ္ေလတယ္။

သည္လုိနဲ႔ ညေန႐ုံးဆင္းေတာ့ နီးစပ္ရာလူေတြကုိ တျခားဘူတာေျပာင္းခ်ိန္းရတယ္။ သတိဆုိတာ ပုိတယ္မရွိဘူး။ အဲ....ဖေယာင္းတုိင္ေျပး၀ယ္တဲ့လူက၀ယ္၊ စာရြက္ေပၚမွာ ေဆာ့ပင္နဲ႔ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ ေရးသူကေရး။

ခဏေနေတာ့ ကိုဘုိလည္း ေရာက္လာတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ။ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေတာ့....အံမယ္...ခပ္တည္တည္နဲ႔။ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း “သူနဲ႔ ငါတုိ႔ လုံး၀မသိဘူးဆုိတဲ့ အက္တင္အျပည့္နဲ႔။” ကုိယ့္လူကုိ စိတ္ထဲမွာ အကယ္ဒမီေပးလုိက္တယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရဲေတြနဲ႔ မီဒီယာေတြက ညေန ၆ နာရီေလာက္ကတည္းက လာေစာင့္ၿပီး ဒီေန႔အဖုိ႔ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ယူဆသြားပုံရတယ္။ အဲဒီနားမွာဘဲ မီဒီယာကလူေတြနဲ႕အတူ ေအးေအးလူလူ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ လုပ္ေနၾကတယ္။

သည္လုိနဲ႔ ညေန ၇ နာရီထုိးေတာ့ စတားဘတ္က္မွာ ျမန္မာေတြ ၅၀ ေလာက္စုမိၾကတယ္။ အကၤ် ီအနီေတြကို ခဏအတြင္း ေျပာင္းလဲ ၀တ္ဆင္လိုက္ၾကတယ္။ အေျခအေနကုိသုံးသပ္၊ လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ အျမန္ေဆြးေႏြးၿပီး ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲက ထြက္လုိက္ၾကတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ မီဒီယာက ၀ုိင္းၿပီး တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြ႐ုိက္။ ဗီဒီယုိ႐ုိက္။

လူသြားလမ္းေပၚမွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္လုိ႔ သုံးေယာက္တတန္း ေရွ႕ေနာက္တန္းလုိက္ၾကတာ ၁၅ တန္းေလာက္ ရတယ္။ ဟုိး ေရွ႕ဆုံးက သုံးေယာက္က အဂၤလိပ္လုိ ေရးထားတဲ့ ဘန္နာ အႀကီးႀကီးကုိ ကိုင္လုိ႔။ ေရးထားတာက “ျမန္မာေတြရဲ႕ ဆႏၵကုိ နားေထာင္ပါ။ စစ္အစုိးရရဲ႕ အမိန္႔ေပးမႈကုိ နားမေယာင္ပါနဲ႔” တဲ့။ ေနာက္ကလူေတြကလည္း တေတာင္ဆစ္ခ်င္းခ်ိတ္ထား တာဆုိေတာ့ အားေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ ေအဖုိးဆုိက္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ေတာင္ဆုိခ်က္ေတြကုိ ကုိင္ၿပီး ရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ ေထာင္ထားၾကတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ၀ုိင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ၾက။ ရပ္ၾကည့္ၾကေပါ့ေလ။

ပထမေတာ့ အရပ္၀တ္ရဲေတြဘဲ ရွိေသးတယ္။ ရဲေတြ အင္အားမ်ားမ်ား ရွိမေနဘူး။ မီဒီယာေတြက စိတ္တုိင္းက် ႐ုိက္ယူၾကတယ္။ ငါတုိ႔အထဲမွာ မီဒီယာ တာ၀န္ခံ ႏွစ္ေယာက္က ေဘးကေန မီဒီယာေတြကုိ အင္တာဗ်ဴး ဒုိင္ခံေျဖေပးတယ္။ အဲသည္လုိနဲ႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ ရဲေတြ ေရာက္လာတယ္။

ႀကိဳတင္တုိင္ပင္ထားတဲ့အတုိင္း အားလုံး သုံးေယာက္တတြဲကေန လမ္းမဘက္ကုိ မ်က္ႏွာလွည့္လုိက္ၿပီး လူငါးဆယ္အတန္းရွည္ႀကီး လက္ခ်င္းယွက္ၿပီး တြဲရပ္လုိက္တယ္။

ရဲေတြ ပ်ာယာခပ္သြားတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ငါတုိ႔အစီအစဥ္ကုိ သူတုိ႔မသိဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ရဲေတြကုိ အမိန္႔ေပးတယ္။ မင္းတုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ သြားရပ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ရဲေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ လာရပ္ၾကတယ္။ ေဘာလုံးပြဲမစခင္ အသင္းႏွစ္သင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရပ္သလုိမ်ဳိး။ လမ္းေပၚက သြားေနတဲ့ ကားေတြေပၚက လူေတြ ငါတုိ႔ကို ၾကည့္သြားၾက။ လက္မေထာင္ျပသြားၾက။

ငါ႔ညာဘက္မွာ ငါ႔မိန္းမ။ ငါ႔ဘယ္ဘက္မွာ ငါမသိတဲ့ လူတေယာက္။ ညာဘက္ တေယာက္ ေက်ာ္မွာ ဘေလာ့ဂါမိန္းကေလးငယ္တေယာက္။ ငါက ရႊတ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔ “ငါတုိ႔ေတြ အာဆီယံ ၀န္ႀကီးေတြ လက္ယွက္သလုိ ခေရာ့စ္ပုံစံနဲ႔ ယွက္ၾကမလား” ေျပာေတာ့ အားလုံး ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ အာဆီယံ လက္ယွက္ပုံစံဟာ အင္မတန္ မ်က္စိထဲမွာ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ႏုိင္တယ္။ ကုိယ့္ေဘးကလူနဲ႔ အနီးဆုံးလက္ႏွစ္ဘက္ကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ယွက္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ၊ ေ၀းတဲ့ဘက္ျခမ္းက လက္ကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ လွမ္းဆြဲၾကရတာမ်ဳိးေလ။ အာဆီယံေခါင္းေဆာင္ေတြ ဓါတ္ပုံအ႐ုိက္ခံဘုိ႔ လက္ေတြယွက္ၾကတုိင္း လက္ေတြမွားမွားထုတ္ၾကတုန္း။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ။ အာစီယံဟာ အစစ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ေတြခ်ည္းဘဲလုိ႔။ လက္ခ်င္းေကာင္းေကာင္းယွက္တတ္ဖုိ႔တင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရမယ္။ ဥေရာပယူနီယံလုိ အသင္းအဖြဲ႕မ်ဳိးျဖစ္လာဘုိ႔ဆုိရင္ ေနာင္ဘုရားတဆူပြင့္တဲ့အထိ ေစာင့္ရမယ္ထင္တယ္။

ငါတုိ႔အားလုံး ရဲေတြေရွ႕မွာ အဲသည္အေနအထားနဲ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ရပ္ေနၾကတယ္။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ငါ႔ေရွ႕က ရဲလူဖလံေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး “သူ႔ချမာ ငါ႔ကုိဖမ္းရင္ မ မွ မႏုိင္ပါ႔မလား” ေတြးၿပီး စိတ္ေမာေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငါတုိ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းဘဲ လူစုခြဲလုိက္ေတာ့တယ္။

ငါတုိ႔ ဒီေန႔ ဆႏၵျပပြဲကုိ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ စင္ကာပူအစုိးရရဲ႕ ခ်ဳပ္ျခယ္တဲ့ ဥပေဒကုိ ဆန္႔က်င္ၿပီး ဆႏၵျပၾကတာေလ။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကုိ ကုိယ္ေလးစားစြာ ကာကြယ္ျခင္း တမ်ဳိးေပါ႔။ စင္ကာပူ လူ႕အခြင့္အေရးအဖြဲ႕က မိတ္ေဆြေတြက ပြဲအၿပီးမွာ လာၿပီး ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္းေပါ႔။ ျပန္လာေတာ့ ရထားေပၚမွာ ကုိယ့္လူေတြ အိမ္ကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ရဲ႕လား ဖုန္းဆက္ၾကည့္ရ ေသးတယ္။

(ဆႏၵျပပြဲ ဗီဒီယိုကုိ ဒီမွာ ၾကည့္ပါ။)

ကိုေပါ။
(၂၀ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)
Read more

“ေတာင္ေလလာပါ”

မေန႔က အမွတ္တမဲ့ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ျမင္ကြင္းတရပ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားခ်က္သည္ ယခုအခ်ိန္ထိ က်ေနာ့္ ႏွလုံးသားအား ပီတိႏွင့္အတူ နာက်င္ေစလ်က္ရွိသည္။

က်ေနာ္တုိ႔သည္ ပီတိျဖစ္သည့္အခါ “ဖရဏာပီတိ ဂြမ္းဆီထိ” ဆုိသကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊ “ႏွလုံးကုိ ဆီစိမ္ထား သည္” ဆုိသကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ ခံစားမႈႏွင့္သာ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးၾကတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ယခုကား ထုိသုိ႔မဟုတ္။ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားသည္ ပီတိႏွင့္အတူ တစစ္စစ္ နာက်င္လ်က္ ရွိပါသည္။

အျဖစ္အပ်က္က သည္လုိ။

မေန႔က “စင္ကာပူ လူ႔အခြင့္အေရး” အဖြဲ႕မွ ျပဳလုပ္ေသာ “အာဆီယံ ျပည္သူမ်ားသည္ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ယခုခ်က္ခ်င္း လုိခ်င္ၾကသည္” ေခါင္းစဥ္ေပးထားသည့္ ဖုိရမ္တခုသုိ႔ တက္ေရာက္္ျဖစ္သည္။ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာအမ်ားအျပားလည္း က်ေနာ့္နည္းတူပင္ တက္ေရာက္လာၾက၏။ တက္ေရာက္လာသမွ် ႏုိင္ငံျခားသားေရာ၊ ျမန္မာမ်ားပါ စုစုေပါင္း ပရိသတ္ ၁၃၀ ခန္႔။ အမ်ားစုက အနီေရာင္တီရွပ္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္။ ျမန္မာ့ဒီမုိ ကေရစီအေရးကုိ ေထာက္ခံအားေပးသည့္ သေဘာ။

အစီအစဥ္အရ မုိးပ်ံပူေပါင္းမ်ားလႊတ္တင္မည့္ အစီအစဥ္ပါသည္။ မုိးပ်ံပူေပါင္း စုစုေပါင္း ဆယ္လုံး။ အာဆီယံ အဖြဲ႔၀င္ ဆယ္ႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္စားျပဳသည္။ ပူေပါင္းတလုံးခ်င္း၏ ေအာက္ဖက္တြင္္ “ဖရီးဘားမား” စာတန္းပါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပုံ (ေအဖုိး ဆုိက္)တပုံစီ ခ်ိတ္ဆြဲထားကာ ဓါတ္ပုံ ေက်ာဘက္တြင္လည္း အာဆီယံအဖြဲ႔၀င္ ႏုိင္ငံတခုခ်င္း၏ အမည္ကုိ ေရးထုိးထားသည္။ ဖုိရမ္ျပဳလုပ္ေနစဥ္ တေလွ်ာက္လုံး အဆုိပါ ပူေပါင္းမ်ားသည္ ခန္းမ မ်က္ႏွာက်က္ကုိ ထိကပ္လ်က္။ ေအာက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဓါတ္ပုံမ်ား မ်က္ေစ့ႏွင့္ တတန္းတည္းရွိေနပုံမွာ အင္မတန္ပသာဒ ရွိလွပါသည္။

ဖုိရမ္အၿပီးတြင္ေတာ့ အားလုံးေအာက္သုိ႔ဆင္းကာ ဟုိတယ္အ၀င္ေပါက္ ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ စု႐ုံးကာ ပူေပါင္းမ်ားကုိ လႊတ္တင္ဘုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မုိးပ်ံပူေပါင္း ဆယ္လုံးကုိ တစုတစည္းတည္း စုခ်ည္လုိက္သည္။ အာဆီယံ၏ စုစည္းညီညြတ္သည့္ သေဘာကို ျပလုိသည့္ သေကၤတ။

အျပင္ဘက္တြင္ မုိးမ်ားသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္လည္း တိတ္မည့္ပုံ မေပၚ။ သည္ေတာ့ မုိးရြာထဲတြင္ပင္ ပူေပါင္းလႊတ္ဖုိ႔ ျပင္ၾကသည္။

ဆင္၀င္ေဘးဘက္နားဆီမွ ပူေပါင္းမ်ားကုိ ေလထဲသုိ႔ လႊတ္တင္လုိက္ခ်ိန္၊ အားလုံးက “ဖရီးဘားမား”ဟု သုံးႀကိမ္။ “ဖရီးစကၤာပူ”ဟု သုံးႀကိမ္ အဂၤလိပ္လုိ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေႂကြးေၾကာ္ၾကသည္။

သည္အခ်ိန္မွာပင္ မထင္မွတ္ထားတာတခု ႐ုတ္တရက္ ထျဖစ္သည္။ မုိးကရြာေနသျဖင့္ ပူေပါင္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဓါတ္ပုံကုိ ေရစုိကာ အေလးခ်ိန္မ်ား လာသျဖင့္ မုိးပ်ံပူေပါင္းမ်ားသည္ ေအာက္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္နိမ့္ဆင္းလာျခင္းျဖစ္ သည္။

ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ရွိေနေသာ လူငယ္အုပ္စုမွ ေက်ာင္းသားလူငယ္ မ်ားသည္ ေခါင္းေပၚတြင္ လက္ကေလးမ်ား ယွက္မုိးလ်က္ မုိးရြာထဲသုိ႔ ေျပးထြက္ကာ ပူေပါင္းမ်ားေနာက္သုိ႔ ေျပးလုိက္ၾကေလေတာ့သည္။ သူတုိ႔သည္ ပူေပါင္းမ်ားတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပုံ ေျမေပၚသုိ႔ ျပန္က်လာမည္ကုိ မလုိလားၾက။ မုိးေရအစုိခံ၍ လုိက္ဖမ္းၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပူေပါင္းေတြနဲ႔အတူ ဆင္၀င္ေအာက္ကုိ ျပန္ေရာက္လာၾကေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္မွာ ရႊဲရႊဲစုိလ်က္။ ေနာက္ေတာ့ ပုံအေရအတြက္ ကုိေလွ်ာ့ကာ ေအာင္ျမင္စြာ လႊတ္တင္ႏုိင္ခဲ့သည္။

က်ေနာ့္ရင္ကုိ ပီတိျဖစ္ေစသည္မွာ အျခားမဟုတ္။
စကၤာပူတြင္ ေက်ာင္းတက္လ်က္ရွိေသာ ေခတ္ပညာတတ္ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ ပုံပါ ပူေပါင္းမ်ားကုိ ေျမမက်ေအာင္ မုိးထဲေရထဲတြင္ ေျပးဖမး္သည္မွာ အယူသည္း၍ မျဖစ္ႏုိင္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး၏ အခြင့္အေရးႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သူတုိ႔၏ ေမတၱာ၊ ေစတနာႏွင့္ ေလးစားမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္အေနႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ သေဘာ ေပါက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ့္ႏွလုံးသားတြင္ နာက်င္ရသည္မွာကား အျခားမဟုတ္။
က်ေနာ္၏ ညီငယ္အရြယ္မွ်သာ ရွိမည္ျဖစ္ေသာ အဆုိပါေက်ာင္းသားကေလးမ်ားသည္ အကယ္၍ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံသာ လြတ္လပ္ေနမည္ဆုိပါက လူငယ္တုိ႔ဘာသာဘာ၀ ေပ်ာ္ရႊင္ ဘြယ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကုိ အပူအပန္မရွိ ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကမည္သာျဖစ္သည္။ ယခုမူကား သမုိင္း၏ေတာင္းဆုိမႈအရ သူတုိ႔၏ ရွားရွားပါးပါး ကိုယ္ပုိင္အခ်ိန္မ်ားကုိ လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ ေန႔ေန႔ညည လာေရာက္ ေပးဆပ္ေနၾကရသည္။ သည္အတြက္ ဂုဏ္ယူစိတ္ႏွင့္အတူ သူတုိ႔ေလးေတြ၏ ေပးဆပ္မႈအတြက္ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

တဆက္တည္း သတိရမိသည္မွာ ျမန္မာျပည္တြင္း၌ တုိင္းျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ဒီမုိက ေရစီအေရးအတြက္ တဘ၀လုံးကုိ ပုံအပ္ႏွင္းကာ ေပးဆပ္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္း ေဆာင္မ်ား။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား။ ေနာက္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူလူထုမ်ား။

“ဘ၀မွာ အလွပဆံုး ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုက
ဘာလဲ လို႕ေမးခဲ့ရင္
အရုပ္ဆိုးဆိုး နံရံေလးဘက္ၾကားက
တြားသြားခဲ့ရတဲ့ ႏုပ်ိဳမႈေတြပဲရွိတယ္.. တဲ့။ ”

(ႏွင္းခါးမုိး ဘေလာ့ဂ္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ကဗ်ာတပုဒ္မွ)

ေၾသာ္…သူတို႔ေတြ အားလုံးအတြက္ ေလးစားစိတ္၊ ဂုဏ္ယူစိတ္ႏွင့္အတူ တုိင္းျပည္၏ အနာဂတ္အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာပီတိ၊ သူတုိ႔၏ ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔ေပးဆပ္မႈမ်ားအတြက္ က်ေနာ့္ရင္တြင္ ျဖစ္ေပၚရေသာ နာက်င္ရမႈမ်ား။

တခါက ဖတ္ခဲ့ဘူးေသာ မဂၢဇင္း၀တၳဳတပုဒ္မွ ေခါင္းစဥ္စာေၾကာင္းတုိေလးတခုသည္ ရင္ထဲသုိ႔ တုိး၀င္ လာသည္။

“ေတာင္ေလလာပါ”…တဲ့။

ေတာင္ေလလာပါ။
အမိျမန္မာျပည္၏ နာက်င္ရမႈမ်ားကုိ
မုတ္သုံမုိးနဲ႔ ေဆးေၾကာေပးပါ။
ေတာက္ပေသာ အနာဂတ္ကုိ
က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးထံ သယ္ယူေဆာင္ၾကဥ္း ေပးလွည့္ပါ။

ကုိေပါ။
(၁၉ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇)
Read more

“ပိေတာက္ရိပ္၀ယ္….”

က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ေခါင္းစီးအား “ပိေတာက္ရိပ္”ဟု အမည္ေျပာင္းေပးလုိက္သည္။ သည္အမည္ကုိ က်ေနာ္ စိတ္ကူးမိသည္မွာ ၾကာၿပီ။

က်ေနာ့္စိတ္ကူးေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္႔ဇနီးက သည္ဘန္နာဒီဇုိင္းကုိ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ဖန္တီးေပးခဲ့ျခင္း။

ပုံထဲမွာပါတဲ့ ပိေတာက္ပန္းမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္ကေတာ့မဟုတ္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ခန္႔က ပီနန္ၿမဳိ႕ကုိ အလည္ ေရာက္စဥ္ ေႁမြဘုရားေက်ာင္းကအထြက္ လမ္းေဘးက ပိေတာက္ပင္ နိမ့္နိမ့္ေလးမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပင္လုံးကၽြတ္ေ၀ေနတာကုိေတြ႕ရေတာ့ သူမႏွင့္ က်ေနာ္ ၀မ္းသာအားရ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ယူၾကသည္။

တေယာက္က အကုိင္းကုိ ဆြဲခ်ေပးထားစဥ္ က်န္တေယာက္က ပန္းေတြကုိ ကင္မရာနဲ႔႐ုိက္။ ႐ႈေဒါင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အကြာအေ၀းအမ်ဳိးမ်ဳိး။

ပိေတာက္ပန္းကုိ မဲေနသျဖင့္ ေဘးဘီကုိ သတိမထားမိ။ ေနာက္ေတာ့မွ အနီးအနား ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲရွိ လူအားလုံးက က်ေနာ္တုိ႔လုပ္္ရပ္ကုိ အထူးအဆန္း သဖြယ္ လွမ္းၾကည့္ေနၾက သည္ကုိေတြ႕ရသည္။

မေနႏုိင္ေတာ့ေသာ ဆုိင္ရွင္က ထြက္လာေမးသည္။ ဘာအတြက္မ်ား ႐ုိက္ေနၾကသလဲေပါ႔။ အင္းေလ....သူေမးလည္း ေမးစရာပါဘဲ။ ပီနန္မွာေတာ့ ပိေတာက္ေတြက ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ပြင့္တာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ပြင့္သည့္အခ်ိန္အခါကလည္း “တႏွစ္တြင္ သည္တလေပပ၊ တလမွာ တရက္ထဲ ခက္ခဲတဲ့ ရက္ဗုဒၶါ” မဟုတ္။ မုိးမ်ား၍ေလာမသိ။ ပြင့္ခ်ိန္မွာလည္း တာရွည္လွသည္။

က်ေနာ္မေလးရွားမွာ ေနခဲ့စဥ္က ပီနန္ေရာက္တုိင္း ပိေတာက္ပြင့္ေႂကြေတြ ႀကဲျပန္႔ေနသည့္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ “ပိေတာက္လမ္း” သီခ်င္းကုိ တကုိယ္တည္းညည္းရင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ ေတြကုိ သတိရ မိျပန္သည္။

က်ေနာ့္အေနႏွင့္ေတာ့ ပိေတာက္ဟု ဆုိလုိက္သည္ႏွင့္ ရင္ခုန္သံက ျမန္ခ်င္လာသည္။

မွတ္မွတ္ရရ ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပြဲတေန႔တြင္ အိမ္မွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ရသျဖင့္ သူမအား ေပးရန္ အလွဆုံးပိေတာက္တခက္ ေရြးယူသြားခဲ့ဘူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခရီးခုလတ္တြင္ ညီမငယ္တေယာက္က မရမက လုယူသြားသျဖင့္ သူမအားမေပးလုိက္ႏုိင္ခဲ့။ ႏွစ္ေတြ ရွည္ၾကာသြားခဲ့သည္။

ပိေတာက္ရိပ္သည္ ေအးျမသည္။ ပိေတာက္၏ သေကၤတတြင္ တက္ႂကြျခင္း၊ ျမဴးေပ်ာ္ျခင္း၊ ဆန္းသစ္ျခင္းတုိ႔ပါသည္။ ျမန္မာေတြ ကမၻာတလႊားဘယ္ေနရာကုိေရာက္ေရာက္ သႀကၤန္အခ်ိန္ ေရာက္တုိင္း ပိေတာက္ကုိ သတိရၾကသည္သာျဖစ္သည္။ ပိေတာက္ရနံ႔ကုိ တမ္းတၾကသည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ပိေတာက္ကုိ တမ္းတရပုံကေတာ့ ထူးသည္။ သူ႔ရဲ႕ “ပိေတာက္အမွတ္တရ” ကဗ်ာအဖြင့္မွာ သည္လုိေရးသည္။

အမွတ္တရ
မ်ားစြာအနက္၊ ႏွလုံးသားမွ
လ်ဳိ႕၀ွက္အစီရင္ခံစာ၊ ငါ႔မွာမရွိ
ပိေတာက္ပြင့္လွ်င္၊ ရင္မွာခုန္လာ
တႏွစ္တခါ၊ ေစတနာက
စိတၱဇေလာ
သုိ႔မဟုတ္
အသစ္ေမြးဖြားျခင္းေလာ
………။

က်ေနာ္တုိ႔ စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာေတြကေတာ့ ၿပီးခဲ့ေသာ သႀကၤန္မွာ “ပိေတာက္ခ်စ္သူ၊ စုခ်စ္သူ” ဆုိၿပီး ေရကစား မ႑ာတ္ထုိးကာ ပိေတာက္အလြမ္းကုိ ေျဖၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အုိးေ၀(စင္ကာပူ) အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက စာ၊ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးေတြကုိ ေရြးခ်ယ္စုစည္း ထားသည့္ “ပိေတာက္ခ်စ္သူ၊ စုခ်စ္သူ” လက္ကမ္းစာေစာင္ေလး အခမဲ့ ျဖန္႔ေ၀ျဖစ္သည္။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ ကဗ်ာကုိ ေနာက္ေက်ာဖုံးမွာ ကုိင္းၫြတ္က်ေနေသာ ပိေတာက္ခက္ကေလးမ်ား ေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္တြင္ထည့္ကာ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္။ လက္ကမ္းစာေစာင္ အျပည့္အစုံကုိ သည္မွာ ဖတ္ပါ။

တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ပိေတာက္တခက္အတြက္ သူမက က်ေနာ့္ကုိ ကဗ်ာတပုဒ္ (မေရးတတ္ေရးတတ္ႏွင့္) ေရးေပးေဖာ္ရေလသည္။

ျပာလဲ့လဲ့ မိုးသားေအာက္
ၫႇင္းခတဲ့ ေလနုေအးမွာ
ယိမ္းႏြဲ႕ကာ ဟန္ပါပါနဲ႔
စိမ္းေရာင္စို ရြက္ႀကိဳၾကားက
ဝါေသြးငယ္ ဖူးတံတင့္လို႔
႐ွိန္းျမျမ ရနံ႔ထံုသင္း။.............
တဲ့။

ကုိေပါ
(၁၅ ရက္၊ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇)
Read more

“တုိ႔ရြာမွာ…”

ငါေမြးခဲ့တဲ့ရြာရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မွာ လယ္ကြင္းျပင္ေတြရွိတယ္။ ရြာထိပ္ကထြက္ၾကည့္ရင္ ပုပၸါးေတာင္ကလပ္နဲ႔ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြကို ဟုိးအေ၀းမွာ ေရးေရးျမင္ရတယ္။

ရြာအေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ေျပာင္း၊ႏွမ္း၊ကုလားပဲ၊ ေျမပဲ မ်ဳိးစုံ စုိက္ပ်ဳိးလုိ႔ရတဲ့ ကုိင္းေျမ ေတြရွိတယ္။ ေစတုတၱရာတုိ႔ မင္းတုန္းတုိ႔ဘက္က ျမစ္ဖ်ားခံလာတဲ့ မုန္းေခ်ာင္းဟာ ကုိင္းေျမေတြၾကားက ဖဲႀကဳိးတစလုိ ရစ္ေခြစီးဆင္းၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ကုိ ဦးတုိက္တယ္။

ေရွာက္ေတာ၊ကုန္းေဇာင္း ရြာေတြကစလုိ႔ မုန္းေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ တုိ႔ရြာေတြက တရြာနဲ႔ တရြာဆက္ေနတဲ့ ရြာစဥ္တန္းႀကီးေတြေပါ့။

တခါတခါ ဧရာ၀တီျမစ္ေရက ရြာေျခအထိ အလည္လာတတ္တယ္။ သူလာလည္ရင္ ငါတုိ႔ရဲ႕မိဘ လူႀကီးေတြလည္း ပ်က္စီးသြားတဲ့ လယ္ေတြၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္လည္ရတာေပါ့။ ငါတုိ႔ငယ္ငယ္ ကေတာ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေသာကကုိ ဘယ္နားလည္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဧရာ၀တီျမစ္ေရတက္ရင္ ျမစ္ေရစပ္ လယ္ကြင္းေတြမွာ အေဖ ကြန္တလက္နဲ႔ ငါးဖမ္းတဲ့ေနာက္ကုိ ပုလုိင္းတလုံးလြယ္ၿပီး လုိက္ရတာကုိ အင္မတန္ေပ်ာ္ခဲ့ တယ္။

ငါတုိ႔ရြာမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ၊ ေရဒီယုိ အိမ္တုိင္းမရွိ၊ စာၾကည့္တုိက္မရွိ။ အလယ္တန္းေက်ာင္းမရွိ။
ေႏြမွာဖုန္ထူ၊ မုိးမွာ ဗြက္ေပါက္။ အဲေဆာင္းတြင္းမွာဆုိရင္ေတာ့ မနက္ေစာေစာထလုိ႔ အညာ ေစာင္ၾကမ္းႀကီးေတြကုိ ၿခဳံလုိ႔၊ မန္က်ည္းကုိင္းေျခာက္ေတြကုိ ထင္းဆုိက္ၿပီး မီးလႈံၾကတယ္။ ေျပာင္းဖူးမီးဖုတ္စားၾကမယ္။ ရြာေတာင္ပုိင္းက ၫြန္႔ေအးတုိ႔ ညီအမ လည္ေရာင္းတဲ့ ငွက္ေပ်ာရြက္ကပ္ ထားတဲ့ မုန္႔ေပါင္းကုိ လက္နဲ႔ ဆုပ္ဆုပ္ၿပီး ပူပူေႏြးေႏြး စားၾကမယ္။

မုန္းေခ်ာင္းက ေရႀကီးတဲ့အခါမ်ဳိးဆုိရင္ ရြာေပၚအထိေရေတြ တက္တတ္တယ္။ အဲသည္အခါမွာ ထင္းေတြနဲ႔ ႏြားေတြကုိ ေရလြတ္တဲ့ အျမင့္ပုိင္းကုိ ပုိ႔။ လူေတြကေတာ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္အေပၚထပ္ေတြမွာ တက္ေနရတယ္။ သစ္လုံးေတြကုိ ထြင္းထားတဲ့ ႏြားစာခြက္ (ငါတုိ႔ေဒသမွာ ႏြားစေခါင္း လုိ႔ေခၚတယ္)ေတြဟာ တအိမ္နဲ႔ တအိမ္ ကူးလူးသြားလာဘုိ႔ ေလွျဖစ္လာတယ္။ ငါတုိ႔အိမ္က ႏြားစေခါင္းက ခပ္ျပားျပားမဟုတ္ဘဲ အလုံးႀကီးျဖစ္ေနလုိ႔ အင္မတန္ေမွာက္လြယ္တယ္။ တခါက ေရထဲမွာ ထမီကုိ အသာမၿပီး အိမ္လာလည္တဲ့ ငါ့ေဒၚႀကီးကုိ အျပန္ခရီးမွာ ေရထဲမေလွ်ာက္ရေအာင္ ေစတနာဗလပြနဲ သူအတန္တန္တားတဲ့ၾကားက ႏြားစေခါင္းကုိ ေလွေလွာ္ၿပီးလုိက္ပုိ႔တယ္။ အိမ္ေလွကားက စထြက္လုိ႔ သိပ္ေတာင္မွ မေလွာ္ရေသးဘူး ႏြားစေခါင္းက ေမွာက္သြားလုိ႔ ေဒၚႀကီးခမ်ာ ထမီပါမက ေခါင္းကစလုိ႔ တကုိယ္လုံးရႊဲသြားတယ္။ ဆူလုိက္၊ ဆဲလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

မုိးတြင္းမွာဆုိ မနက္မုိးမလင္းခင္ ရြာထိပ္က ကၽြဲခ်ဳိမႈတ္သံ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္းအေသးေလးကုိ ထုသံၾကားရမယ္။ ပ်ဳိးႏႈတ္မယ့္လူေတြကုိ လူစုေနတာေလ။ ေကာက္စုိက္မေတြကေတာ့ ငါတုိ႔အိမ္ေရွ႕က ကင္းတဲနားမွာ လူစုရင္း ေမွာင္ထဲမွာ တြတ္ထုိးေနၾကမယ္။

အဲသည္ရြာကေလးမွာ ဆယ္စုႏွစ္ေတြ ေျပာင္းသြားလည္း လူေတြရဲ႕ ဘ၀က ထူးျခားၿပီး ေျပာင္းလဲမလာ။ သူတုိ႔တေတြ မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ ထညက္ရည္နဲ႔ ေပါင္မုန္႔ၾကမ္းကုိ အခ်ပ္လုိက္ေကၽြးေနၾကဆဲ။ မနက္မုိးမလင္းခင္ လယ္ထဲဆင္း၊ ႏြားနဲ႔ဖက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကဆဲ။ ကမၻာတလႊားက နည္းပညာ ေျပာင္းလဲ မႈေတြဟာ သူတုိ႔နဲ႔ မဆုိင္သလုိဘဲ။ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းဆုိတာ သြားမေျပာနဲ႔။ ကံမေကာင္းရင္ ဆဲအလႊတ္ခံ ရမယ္။ အေျခခံ လူ႕အခြင့္အေရးေတြအေၾကာင္းကုိ ေတြးမေနၾက။ သိလည္း မသိၾက။ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္းအုိး၊ ေဆးေပါ့လိပ္နဲ႔ လက္ဖက္သုတ္ တပန္းကန္ဟာ သူတုိ႔အပန္းေျဖဘုိ႔ အတြက္ လုိအပ္တဲ့ အေျခခံအရာေတြေပါ႔။

တခါတခါေတာ့ လူေတြဟာ ကံၾကမၼာရဲ႕ ပစ္ခ်ခံရတဲ့ေနရာမွာ လူျဖစ္လာၾကၿပီး ေရာက္ရာ အရပ္မွာဘဲ ေရာင့္ရဲစြာ၊ ဘာကုိမွ သိနားလည္ခြင့္မရစြာနဲ႔ ဘ၀ကုိ ႐ုိး႐ုိးစင္းစင္းေနထုိင္ သြားၾကတတ္တာကုိ ေတြးေနမိတယ္။ မသိတဲ့ လူေတြကေတာ့ရွင္းတယ္။ ခံလုိ႔ ခံေနရမွန္းမသိေတာ့ ေနေပ်ာ္တယ္။ ခံေနရတာကုိ သိေနရတဲ့လူကေတာ့ မေနေပ်ာ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဘာဘဲေျပာေျပာ ငါ႔ရြာေလးကုိ တခါတေခါက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္သြားဘုိ႔ဆႏၵရွိေနတုန္းဘဲ။

ကုိေပါ
(၁၄ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)


Read more

“ရဲစခန္းမွာ….(၁)”

မေန႔ညက တန္လင္းရဲစခန္းေဟာင္းကုိ ထပ္ေရာက္ျဖစ္ျပန္သည္။

ညေန႐ုံးဆင္းကာနီးမွ စင္ကာပူ ရဲက ဖုန္းဆက္ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ညဦးပုိင္းမွာ အစည္းအေ၀းတခုက ဖိတ္ထားတာရွိသည့္အတြက္ ည ၉ နာရီတြင္ လာမည္ေျပာလုိက္သည္။

အစည္းအေ၀းေရာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ ရွိတဲ့ လူအခ်ဳိ႕ကုိလည္း ရဲကေခၚထားေၾကာင္းသိရသည္။ အဲသည္မွာ ရယ္စရာတခုႀကဳံရေသးသည္။ အစည္းအေ၀းအခ်ိန္မွာ ည ၇ နာရီမွ ၉ နာရီအထိ ျဖစ္ရာ ရဲက ေခၚလုိက္တုိင္း အားလုံးက ကုိးနာရီေနာက္ပုိင္းမွ အားမည္ေျပာၾကသျဖင့္ ၾကာေတာ့ ရဲက သကၤာမကင္းျဖစ္လာသည့္ လကၡဏာျဖင့္ “ဘာလဲ…မင္းတုိ႔အစည္းအေ၀းမ်ား ရွိေနသလား။ အားလုံးက ကုိးနာရီ ေနာက္ပုိင္းမွ အားမယ္ခ်ည္းေျပာေနတယ္…” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တုိ႔လင္မယားနည္းတူ ရဲအေခၚခံရေသာ မိတ္ေဆြ အမ်ဳိးသမီးငယ္ တဦးႏွင့္ သုံးေယာက္သား
အစည္းအေ၀းမွေန၍ တန္လင္းရဲစခန္းေဟာင္းသုိ႔ တကၠစီငွားကာ သြားၾကသည္။ ရဲစခန္းေဟာင္းမွာ ပတ္ပတ္လည္ အလုံပိတ္ သံဆူးႀကိဳးကာရံထားၿပီး ရဲအခ်ဳပ္ခန္းႏွင့္ ပုိတူေလသည္။ ပထမအႀကိမ္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ေရၾကည္အုိင္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးႀကီးလားဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတြးပူလုိက္ မိပါေသးသည္။ ဂိတ္၀အတြင္းဘက္တြင္ေစာင့္ေနေသာ ေဂၚရာ စစ္ပုလိပ္မ်ားက သံတံခါး အျမင့္ႀကီးကုိ အနည္းငယ္ဟ၍ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးျမန္းကာ ေတြ႔လုိသူကုိ အေၾကာင္းၾကား ေခၚေပး၏။

ခဏမွ်ေစာင့္ဆုိင္းၿပီးေသာအခါ အရပ္၀တ္ အမ်ဳိးသမီးစီအုိင္ဒီ အရာရွိတဦးႏွင့္ အမ်ဳိးသား အရာရွိတဦး ထြက္လာေခၚသည္။ ၀င္းႀကီးအလယ္ရွိ အေဆာက္အဦးကုိ ေရာက္ေသာအခါ ႐ုိး႐ုိးေလွကားကေန သုံးထပ္အထိ တက္ကာ အထဲမ၀င္ခင္ က်ေနာ္တုိ႔ပါလာသမွ် ပစၥည္းပစၥယေတြကုိ ေလွကားထိပ္ အခန္းက်ဥ္း ေလးထဲက ေလာ့ကာတြင္ ထည့္ခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ အုိင္စီကဒ္မ်ားကုိ ယူထားၿပီး ၀င္ခြင့္ကဒ္ျပား တေယာက္တခုထုတ္ေပး၍ လည္ပင္းမွာ ဆြဲလုိက္ရသည္။

သည့္ေနာက္ တံခါးကုိဖြင့္ၿပီး ဟုိတယ္ခန္းေတြႏွင့္တူေသာ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ စီတန္းေနသည့္ အင္တာဗ်ဴး အခန္းေတြၾကားက လမ္းကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ သက္ဆုိင္ရာအခန္းထဲသုိ႔ ေခၚသြားသည္။

အခန္းထဲတြင္ စားပြဲတလုံး၊ ကုလားထုိင္ ေလးလုံး။ သံဘီဒုိတလုံး။ အျခား ပရိေဘာဂ အထူးအေထြမရွိ။

စားပြဲ သည္ဘက္က ကုလားထုိင္ႏွစ္လုံးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားကုိ ထုိင္ေစသည္။ စားပြဲ၏ အျခားတဖက္မွာ ေစာေစာက အမ်ဳိးသမီးရဲအရာရွိႏွင့္ အမ်ဳိးသားရဲအရာရွိ ၀င္ထုိင္သည္။ အမ်ဳိးသမီးရဲအရာရွိက အရင္တေခါက္ ကတည္း ေတြ႔ဘူးၿပီးသား။ အမ်ဳိးသားရဲအရာရွိကေတာ့ အရင္တေခါက္ကလူ မဟုတ္ေတာ့။

က်ေနာ္တုိ႔က ႐ုံးဆင္းသည္ႏွင့္ အစည္းအေ၀းတခုကုိ အရင္သြား၊ အဲသည္ကမွ ရဲစခန္းကုိ တန္းလာရသည့္အတြက္ ညေနစာမစားရေသးေၾကာင္းေျပာျပေသာအခါ က်ေနာ့္အတြက္ ေဟာ္ဖန္း ဟုေခၚေသာ ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲတထုပ္ႏွင့္ က်ေနာ္ဇနီးအတြက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ တထုပ္္၊ ၿပီးေတာ့ ေသာက္ေရသန္႔ဘူးေတြ ယူလာကာ ေကၽြးေမြးေဖာ္ရသည္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့….စကားေျပာခန္း စေလၿပီ။

လာမည့္ အာဆီယံ ထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ဘာလုပ္ရန္ အစီအစဥ္ရွိပါ သနည္း အစခ်ီကာ ဘာညာသာရကာ ေမးျမန္းတာမ်ဳိးအျပင္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အျမင္ႏွင့္ အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကုိ သိခ်င္ပါသည္ ဆုိလာသည့္အတြက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ၿပီး အာလူးဖုတ္လုိက္ရာ မူလက နာရီ၀က္ၾကာမည္ ခန္႔မွန္းထားသည့္ အင္တာဗ်ဴးမွာ တနာရီ နီးပါးေလာက္ ၾကာသြားသည္။

စင္ကာပူတြင္ ေနထုိင္လ်က္ရွိေသာ က်ေနာ့္အသိ ျမန္မာတဦးကေတာ့ စင္ကာပူရဲေတြကို ဆြယ္တရား ေဟာဘုိ႔ထက္ အဓိက အေရးပါေသာ လူႀကီးမ်ား (ဥပမာ လႊတ္ေတာ္အမတ္၊ သံအမတ္၊ ႏုိင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးအဆင့္ စသည္) ေလာက္ကုိသာ ဦးတည္စည္း႐ုံးရန္ အားသန္ပုံရေလသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အေနျဖင့္ေတာ့ မိမိတုိ႔ႏွင့္တုိက္႐ုိက္ထိေတြ႕ေနေသာ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းမ်ားကုိလည္း မိမိတုိ႔၏ ယုံၾကည္ ခ်က္ႏွင့္ မိမိတုိ႔၏ ရပုိင္ခြင့္မ်ား အေၾကာင္းကုိ အခြင့္ရတုိင္း ေျပာျပသင့္သည္ဟု ယူဆသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခု (သုိ႔) လူမႈအေဆာက္အအုံတခု(သုိ႔) ႏုိင္ငံေရးစနစ္တခုကုိ ေျပာင္းလဲရာတြင္ ေအာက္ေျခလူထုတရပ္လုံး၏ တခဲနက္ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈကုိ အေလးအနက္ ယုံၾကည္ၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

သုိ႔ႏွင့္…ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စတင္ေျပာျဖစ္သည္မွာ ေန႔ႀကီးအခါႀကီး၊ ပြဲႀကီးမ်ား နီးလာတုိင္း မိမိတုိ႔အား ယခုကဲ့သုိ႔ အခ်ိန္မေတာ္ ေခၚယူေမးျမန္းေနျခင္းမွာ မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း၊ စင္ကာပူတြင္ ရာဇ၀တ္မႈ နည္းပါးသျဖင့္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အေဖာ္မပါ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ ဘာမွ စုိးရိမ္စရာမရွိဟု နာမည္ေက်ာ္ၾကားလွ ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းတြင္မူ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္သည္မွ်ကုိပင္ မၿပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ ေခၚယူေမးျမန္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည့္အတြက္ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ အမွန္တကယ္ လုံၿခဳံမႈရွိသည္ဟု မခံစားရေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္တြင္ ဤသုိ႔မျပဳလုပ္ရန္အႀကံျပဳလုိေၾကာင္းႏွင့္ အကယ္၍ လုံၿခဳံေရးအရ သိလုိသည္မ်ားရွိက မိမိတုိ႔အား တယ္လီဖုန္းမွတဆင့္ေသာ္လည္းေကာင္း သုိ႔မဟုတ္ မိမိတုိ႔ေနထုိင္ရာ အရပ္သုိ႔ လာေရာက္၍ ျဖစ္ေစ ေမးျမန္းႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာျပရာ ရဲအရာရွိမ်ားက ေနာင္တြင္ ၄င္းတုိ႔အေနျဖင့္ အထူးသတိထား၍ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ဟု ေျပာပါသည္။

သတိျပဳမိေသာ အခ်က္တခုမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ ရဲစခန္းတြင္ ေခၚယူေမးျမန္းေသာ ရဲအရာရွိမ်ားအေနျဖင့္ ယဥ္ေက်းဘြယ္ရာ ေျပာဆုိဆက္ဆံတတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သူတုိ႔ဘက္မွ ေျပာသည့့္အေၾကာင္းအရာမွာ ဖြင့္ေနက် ဓါတ္ျပားေဟာင္းဟု ဆုိရမည့္ တည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ ဥပေဒစုိးမုိးေရး။ သည္တေခါက္တြင္ ေနာက္တခုတုိးလာသည္က ျမန္မာ့အေရးကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီး စင္ကာပူအစုိးရ၏ သိကၡာက်ဆင္း ေစရန္ လုပ္ေဆာင္ေနေသာ လူတခ်ဳိ႕အား နားေယာင္ၿပီး မလုိက္မိဘုိ႔ အႀကံေပးခ်င္သည္္ ဆုိသည္မ်ဳိး။

က်ေနာ္တုိ႔အေနျဖင့္ အဓိကေျပာျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ

(၁) စင္ကာပူရဲမ်ား၏ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားျခင္းကင္းတဲ့ ပုံရိပ္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း၊ ဥပေဒစုိးမုိးေရး၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးတုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ၄င္းတုိ႔၏ စုိးရိမ္ပူပန္မႈကုိ က်ေနာ္တုိ႔အေနျဖင့္ နားလည္သေဘာေပါက္ေၾကာင္း။ တခ်ိန္တည္းတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ တဦးခ်င္း၏ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ အေျခခံ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ စင္ကာပူ အာဏာပုိင္မ်ားအေနျဖင့္ ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳဘုိ႔ အထူးလုိအပ္ေၾကာင္း။ လူတဦးခ်င္း အေနႏွင့္ လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိလွ်င္၊ အေျခခံအခြင့္အေရးမ်ား ဆုံး႐ႈံးေနလွ်င္္ အထက္တြင္ ဆုိခဲ့ေသာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးသည္ မည္သုိ႔မွ် အဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း။

(၂) စင္ကာပူတြင္ အတုိက္အခံပါတီျဖစ္ေစ၊ အာဏာရပါတီျဖစ္ေစ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးကုိ ေထာက္ခံအားေပးသည္ဆုိလွ်င္္ မည္သူ႔ကုိမဆုိ က်ေနာ္တုုိ႔အေနျဖင့္ မိတ္ေဆြေကာင္းအျဖစ္ ယူဆမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။

(၃) လူတဦးခ်င္းအေပၚ အေျခခံ အခြင့္အေရးေတြကုိ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ အသိတရားမ်ားကုိ ရင့္က်က္ေစျခင္းျဖင့္သာ ေရရွည္မွာ တည္ၿငိမ္မႈကုိရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ လူအမ်ား၏ ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး အေၾကာက္တရားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ထားျခင္းသည္ လတ္တေလာတြင္ တည္ၿငိမ္ေနသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း တကယ္အေရးႀကဳံ၍ လူတုိ႔၏ ခံစားမႈမ်ား ေပါက္ကြဲထြက္သည့္ တခ်ိန္တြင္ အသိတရားအေပၚ ခံစားမႈက ေက်ာ္လြန္လႊမ္းမုိးသြားခဲ့ပါက မတည္မၿငိမ္မ်ား ေပၚေပါက္လာႏုိင္ေၾကာင္း။

၄င္းအခ်က္ေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး စင္ကာပူရဲမ်ား၊ အာဏာပုိင္မ်ားအေနျဖင့္ လူတုိ႔၏ အေျခခံအခြင့္အေရးမ်ားကုိ တုိးျမွင့္၍ အသိအမွတ္ျပဳသင့္ေၾကာင္း။ ဒီမုိကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူ မ်ားမွ ဆႏၵျပခြင့္ပါမစ္ေလွ်ာက္ထားလာခဲ့လွ်င္ ခြင့္ျပဳသင့္ေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပျဖစ္ပါသည္။
.............အပုိင္း (၂) ကုိ ဆက္လက္ေရးသားပါမည္။........
ကုိေပါ
(၁၃ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇)

Read more

“လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔.....”

အခုတေလာ သူနဲ႔က်ေနာ္ မၾကာမၾကာျပန္လည္ဆုံေတြ႔မိပါတယ္။ တေန႔ညတုန္းကဆုိရင္ တညလုံး သူနဲ႔ဘဲအခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။

အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေနၿပီးမွ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ၾကရတာဆုိရင္လည္း မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ သူ႔ကုိ က်ေနာ္စတင္ရင္းႏွီးေတာ့ က်ေနာ္က အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာပါ။ ေနာက္ပုိင္း ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြ အၾကာႀကီး ပိတ္ထားတုန္းမွာ သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ဘဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ ရင္းႏွီးလာခဲ့ပါၿပီ။ အရြယ္ေရာက္စ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သူ႔ကုိ မသိမသာ စြဲလမ္းစျပဳလာပါေတာ့တယ္။

သူ ဆုိတာ ဘယ္သူလဲလုိ႔ သိခ်င္ေနၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာ၊ ဒါ႐ုိက္တာ ဆရာ ေမာင္မုိးသူ ကုိ ေျပာေနတာပါဗ်ဳိး။ ဆရာ့ကုိ လူကုိယ္တုိင္ အျပင္မွာ မျမင္ဘူးပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကဘဲတဆင့္ သိနားလည္ခြင့္ ရတာမ်ဳိးပါ။ သူ႔ကုိစြဲလမ္းတယ္ဆုိတာ သူ႔စာအုပ္ေတြ၊ သူ႔ဘာသာျပန္လက္ရာေတြကုိ စြဲလမ္းတာကုိ ေျပာတာပါဗ်ဳိး။

က်ေနာ္ဆရာ့လက္ရာေတြကို စဖတ္ရတာကေတာ့ က်ေနာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြမွာ ဆရာစတင္ေရးသားတဲ့ “လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔ ရြာစဥ္လည္” ေဆာင္းပါးေတြက စတာပါဘဲ။ အဲသည္ကတည္းက ဆရာ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၿပီး ဂ႐ုတစုိက္ ေစာင့္ဖတ္ေလ့ရွိခဲ့တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အင္းစိန္ လမ္းသစ္လမ္းမေဘးမွာရွိတဲ့ ဂႏၳ၀င္ စာၾကည့္တုိက္ကေန ဆရာဘာသာျပန္တဲ့ “ခ်စ္ပုံျပင္” (မူရင္းကေတာ့ Eric Segal's Love Story) စာအုပ္ကုိ ငွားဖတ္မိတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္၊ မူရင္းအခ်စ္၀တၳဳကုိယ္တုိင္က နာမည္ႀကီး၀တၳဳ၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာ့ရဲ႕ ဘာသာျပန္ အေရးအသားကလည္း အင္မတန္ ေကာင္းမြန္လွတာမုိ႔ က်ေနာ့္မွာ ၀တၳဳဖတ္ရင္း မ်က္ရည္က်ေအာင္ ငုိရတဲ့ ပထမဦးဆုံး ၀တၳဳဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ “အခ်စ္ဆုိတာ ၀မ္းနည္းပါတယ္လုိ႔ ေျပာစရာမလုိတဲ့အရာပါ” လုိ႔ အုိလီဗာ့ကုိ ဂ်င္နီေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးေတြကအစ ရင္ထဲမွာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ပါ တယ္။ ၀တၳဳထဲမွာ ဂ်င္နီ က အုိလီဗာကုိ “အုိလီ” လုိ႔ ခ်စ္စႏုိးေခၚတတ္တာ ေလးကုိလည္း သတိရေနမိတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ တျခားဘာသာျပန္ လက္ရာ (မူရင္းစာေရးဆရာ ကင္းေဖာေလးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ စပုိင္၀တၳဳေတြျဖစ္တ)ဲ့ “က်ားကုတ္က်ားခဲ” (Eye of the needle)၊ “ေရဘက္ခါေသာ့ခ်က္” (The Key to Rebecca) ၀တၳဳေတြ၊ ၀ီလ္ဘာစမစ္ရဲ႕ Mercenaries ကုိ ဆရာျပန္ဆုိတဲ့ “ေၾကးစား” ၀တၳဳေတြဟာ ဖတ္မိရင္ လက္ကမခ်ခ်င္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြ ျဖစ္လာၿပီး က်ေနာ္ဟာလည္း ဆရာ့ရဲ႕ အမာခံ ပရိသတ္တေယာက္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ဆရာ့လက္ရာေတြ အေပၚ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္မ်ား စြဲမက္သလဲဆုိရင္ မေလးရွားမွာ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္စဥ္က က်ေနာ့္အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာနဲ႔ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းတဲ့ ကြာလာလမ္ပူက စာအုပ္ အေဟာင္းဆုိင္ တဆုိင္ကုိ တကူးတက သြားၿပီး The key to Rebecca ၀တၳဳနဲ႔ Mecernaries စာအုပ္ေတြကုိ မရမက သြားရွာ ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြကုိ ဆရာဘာသာျပန္ပုံကုိ မူရင္းနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ဖတ္ခ်င္လုိ႔ပါ။ အဲသည္မွာ ဆရာရဲ႕ ဘာသာျပန္စြမ္းရည္ကုိ ၾသခ်ရေတာ့တာပါဘဲ။ “ေရဘက္ခါ ေသာ့ခ်က္”စာအုပ္မွာ အာရပ္သူခုိး အဗၺဒူလာ၊ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ ယာစက္ နဲ႔ အဲလက္စ္၀ူတုိ႔ စကားေျပာခန္းေတြမွာ ဆရာဘာသာျပန္ပုံဟာ အင္မတန္ ပညာသားပါလွတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။

အလားတူဘဲ “ေၾကးစား” ၀တၳဳမွာ ေၾကးစားစစ္သား ၀ယ္လီဟင္နရီရဲ႕ စကားေတြ၊ အမူအရာေတြကုိ ဆရာ ဘာသာျပန္ ဆုိပုံ ညက္ေညာလွတဲ့အတြက္ ၀ယ္လီဟင္နရီရဲ႕ စက္ဆုတ္စဖြယ္ ဇာတ္ေကာင္သ႐ုပ္ဟာ အထင္းသား ႂကြတက္လာပါေတာ့တယ္။

ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ အရင္က ဆရာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာကုိ တစြန္းတစၾကားသိခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ ႏုိင္ငံျခားကုိ ထြက္လာၿပီးမွသာ ဆရာရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ အေသးစိတ္ ထပ္မံသိရွိခြင့္ ရျခင္းပါ။ အဲသည္လုိ သိရွိရေတာ့ ဆရာ့အေပၚ ယခင္ေလးစားရင္းစြဲရွိၿပီးသားမွာ ထပ္မံၿပီး ပုိမုိေလးစားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ဆရာ ေနာက္ပုိင္းေရးျဖစ္တဲ့ “လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔ ရြာစဥ္လည္” ေဆာင္းပါးေတြကုိ စုစည္းၿပီး ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ စာအုပ္ကုိေတြ႔လုိ႔ ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အမာ့ကုိ ဆရာေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ သြားေတြ႔တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကုိ ဖတ္မိေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဆရာေပးခ်င္တဲ့ သံေ၀ဂကုိ မရႏုိင္ဘဲ ရင္ထဲမွာ မခ်ိတင္ကဲ ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ ဆရာ့မိတ္ေဆြေတြ ေရးတဲ့ ဆရာ့အေၾကာင္းကုိလည္း မုိးမခမွာ ဖတ္ရတယ္။ ဆရာ့အေၾကာင္းကုိ ပုိနားလည္လာရသလုိဘဲ။

အခုေတာ့...ဆရာလည္း အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ တက္တက္ႂကြႂကြ သြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့သတင္းေလးေတြကုိ အင္တာနက္သတင္းေတြကတဆင့္ ျမင္ေတြ႔ေနရဆဲ ျဖစ္လုိ႔ ဆရာ့က်န္းမာေရးအတြက္၊ ဆရာ့ရဲ႕တက္ႂကြဆဲ စိတ္ဓါတ္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရပါတယ္။

ဆရာေမာင္မုိးသူတေယာက္ ေနာင္လာမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ “လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔ ရြာစဥ္လည္ႏုိင္ပါေစေၾကာင္း” လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

ကုိေပါ။
(၁၁ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၇ )

Read more

ေဟာဟုိအရာ….အျဖဴပါေပ ျမင္သလားေမ

ေမာင္..ေရွ႕ကုိ တည့္တည့္ေလွ်ာက္မယ္ေလ...
ေမလည္း တည့္တည့္လုိက္ကာ ေလွ်ာက္မယ္ေမာင္ေရ….
ေဟာဟုိအရာ….အျဖဴပါေပ ျမင္သလားေမ….
ေဘာ္သာခြာၾကဴပုလဲျဖဴ… ျမင္သားေပါ့သက္ေ၀…..

မဂၤလာေဆာင္မွာ ဖြင့္ေနတဲ့ သီခ်င္းမဟုတ္ရပါဘူး….မိတ္ေဆြတုိ႔။

က်ေနာ္ ကုိေပါ နဲ႔ ဇနီး မဒမ္ေပါ တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လထဲတုန္းက အက်ီအျဖဴ ကုိယ္စီ၀တ္ၿပီး တည့္တည့္အေလွ်ာက္ေကာင္းလုိ႔ စင္ကာပူက ရဲစခန္းကုိ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ အလည္အပတ္ေရာက္ခဲ့ရတာကုိ ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ရင္း ရင္ထဲေရာက္လာတဲ့ သီခ်င္းေလး ပါ။

အဲသည္တုန္းက အျဖဴေရာင္တီရွပ္ေတြ ၀တ္ၿပီး စင္ကာပူႏုိင္ငံ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္ လမ္းကေန ျမန္မာေတြ စုရပ္ ပင္နီဆူးလား ပလာဇာအထိ မေမာမပန္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကတယ္ ေလ။ ကုိမင္းကုိႏုိင္တုိ႔ စလုိက္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲကုိ အားေပးေထာက္ခံခ်င္လြန္းလုိ႔ တက္ႂကြသူ ျမန္မာတစုဟာ လူငါးေယာက္ထက္ စုေ၀းမႈကုိ ခြင့္မျပဳတဲ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔လင္မယားရဲ႕ နံေဘးမွာ ယွဥ္တြဲၿပီး ေလွ်ာက္ေနတာကလည္း က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ နဲ႔ သူ႕ရဲ႕ မဒမ္။

အဲ….တူစုံေမာင္မယ္ ကုိယ္စီ ၾကည္ႏူးျမဴးရႊင္စြာ စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းလုိ႔ ေျခလွမ္းတရာ မျပည့္ခင္မွာဘဲ အရပ္၀တ္ရဲေတြက ေရွ႕ကတားၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ မိတ္ေဆြကုိ စစ္ေဆးေမးျမန္း ေတာ့တာဘဲဗ်ဳိ႕။ ၿပီးေတာ့ ဆက္မေလွ်ာက္ဘုိ႔လည္း အႀကံေပးသဗ်။ စစ္ေဆးေမးျမန္းတဲ့ ပန္ခ်ာပီဘုိးေတာ္က အႀကံေပးတာသက္သက္ပါ ဆုိေပမယ့္ ေလသံကေတာ့ အႀကံေပးတဲ့ ေလသံ တစက္ကေလးမွ မေပါက္ပါဘူး။ မယုံရင္ ေနာက္လမ္းတေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔နည္းတူ ဖမ္းအစစ္ခံရတဲ့ ဘေလာ့ဂါ ကေဒါင္းညင္သာကုိသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ့..အိမ္နီးခ်င္းတုိ႔၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးတုိ႔၊ ၿမဳိ႕မိၿမဳိ႕ဖတုိ႔ေရ။

ေအးေလ…အလကားေနရင္း မေတာင္းဘဲေပးတဲ့ အႀကံဆုိေတာ့လည္း “မေတာင္းဘဲ ေပးတဲ့ တုိ႔ရဲ႕လက္ေဆာင္…..မင္းေလး တန္ဘုိးထားခ်င္မွ ထားမယ္” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလးအတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ သူ႔အႀကံေပးခ်က္ကုိ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္ လမ္းမေပၚမွာတင္ ခ်ထားခဲ့ၿပီး ပင္နီ ဆူးလားပလာဇာ ေရာက္သည္အထိ ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဇာတ္ေပါင္းေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း စင္ကာပူက တန္လင္းရဲဌာနခ်ဳပ္ကုိ တေခါက္၊ တန္လင္း ရဲစခန္းေဟာင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ စစ္ေၾကာေရးစခန္းကုိ တေခါက္ အလည္အပတ္ ႂကြေရာက္လုိက္ရပါတယ္။

ရဲဌာနခ်ဳပ္မွာ စစ္ခ်က္ယူ႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး၊ အကာလ ညအခါႀကီးမွာ ေခၚယူေမးျမန္းတဲ့ တန္လင္း ရဲစခန္း ေဟာင္းမွာေတာ့ ခံ၀န္ခ်က္ပါ ေရးထုိးခဲ့ရပါသဗ်။

အဲသည္တန္လင္းရဲစခန္းေဟာင္းမွာ လက္ခ်ာ႐ုိက္ဘုိ႔တာ၀န္က်တဲ့ ကုိေရႊရဲမ်ားက ….“မင္းတုိ႔က စိတ္ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္တာမွန္ေပမယ့္ မင္းတုိ႔ထဲက တေယာက္ေယာက္က ထၿပီး ဆူပူတယ္။ အဖ်က္လုပ္ငန္းလုပ္တယ္ ဆုိရင္ မင္းတုိ႔ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ အဲဒီအခါက်ရင္ မင္းတုိ႔ကုိ တုိ႔က အေရးမယူခ်င္ေပမယ့္လည္း ယူရေပေတာ့မယ္။ အဲဒီအတြက္ ျပင္ပမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြကို ငါတုိ႔ ခြင့္မျပဳတာ”… ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ေျပာေသးတယ္ခင္ဗ်။

အမယ္မင္း…ေက်းဇူးႀကီးပါေပ့၊ ေမာင္မင္းႀကီးသားတုိ႔ရယ္။ လူေလး ၄၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာကုိ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ စကားလုပ္ေျပာေနရေသးသကုိး။ အဲသည္လုိသာ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာတုိ႔ ပူပန္႐ုိးမွန္ခဲ့ရင္ စင္ကာပူမွာ လူေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီတက္ေရာက္တဲ့ စင္ကာပူ အမ်ဳိးသားေန႔လုိပြဲမ်ဳိးကုိ က်င္းပႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။

ဒီေန႔လည္း တုိပါး႐ုိး ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူးဆုိတာ ၾကားလုိက္ရပါသဗ်။ အဲ…လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ရဲစခန္း ေထာက္ခံစာ ယူခဲ့ရမယ္ဆုိဘဲ။ အင္း….စင္ကာပူမွာ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာယူဘုိ႔ထက္ က်ားဟုိဒင္းသာ ေျပးႏႈိက္လုိက္ခ်င္္ပါေတာ့တယ္…ဘုရားဒကာတုိ႔ေရ။

အဲဒီသီတင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ သိခ်င္တာေလး တခုနဲ႔ အတူ ပူပန္မႈေလးတခု လည္း ေပၚလာတယ္ဗ်။

က်ေနာ္သိခ်င္တာက……ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး မစၥတာေဂ်ာ့ဂ်္ယုိးတေယာက္ တုိပါး႐ုိး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ဟုိတေလာက သြားတာ ဘာသာေရးသက္သက္လုိ႔ဘဲ ဆုိရေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈလုိ႔ဘဲ သတ္မွတ္ရေလမလား။

အင္း….သူက ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္ေတာ့ ဘုရား၀တ္ျပဳဘုိ႔ သြားတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး သူက သာသနာေရး၀န္ႀကီး…အဲေလ….ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးလည္းမဟုတ္ေတာ့ သာသနာ ေရးဆုိင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားကုိ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းရန္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ျပန္္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးက က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္က ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ သူရျမင့္ေမာင္တုိ႔မွ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကလား။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္…..အဲဒီတေလာက သတင္းစာမ်က္ႏွာဖုံးသတင္းေတြမွာေတာ့ မစၥတာ ေဂ်ာ့ဂ်္ယုိးကုိ တုိပါး႐ုိးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ၀ဲယာ ၿခံရံကာ ၿပံဳးၿပဳံးႀကီး ေတြ႔လုိက္မိပါတယ္။ ေနာက္နားမွာရွိတဲ့ ေလွကားအတက္ေဘးက ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကပါ ၿပဳံးေနသလား ေအာက္ေမ့ ရတယ္။

ကဲကဲ…က်ေနာ္ပူပန္တာေလး ေျပာျပေတာ့မယ္။ “အုိးကမပူ စေလာင္းက ပူရန္ေကာ” လုိ႔ မိတ္ေဆြတုိ႔ အျပစ္ေတာ္တင္ရင္လည္း ခံရမွာပါ။

ဒီလုိပါ….မစၥတာ ေဂ်ာ့ဂ်္ယုိးအေနနဲ႔ ေနာက္တႀကိမ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ သြားခဲ့ရင္ျဖင့္ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာယူသြားဘုိ႔ သတိေမ့ေလ်ာ့သြားမွာကုိ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ပူပန္မိေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါသဗ်ဳိး။

ကိုေပါ။
(ႏုိ၀င္ဘာလ ၇ ရက္။ ၂၀၀၇။)
Read more

မရွက္ေဆးရည္

က်ေနာ့္အေမ မၾကာခဏ ေျပာတတ္တဲ့စကားတခြန္းကုိ အခုတေလာ သတိရေနမိတယ္။
တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။“မရွက္ေဆးရည္”ဆုိတဲ့စကားေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတေတြ အခ်င္းခ်င္းကုိယ္ရည္ ေသြးေနၾကတာေတြကုိ တစြန္းတစ အေမၾကားတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ "..ဟဲ့။ မရွက္ေဆးရည္ေတြ...."လုိ႔ လွမ္းဟန္႔တတ္ပါတယ္။ အဲ... မိတ္ေဆြတုိ႔ နား႐ႈပ္သြားမလားမသိဘူး။ က်ေနာ့္အေမက အဲသည္လုိဘဲ၊ စကား ေျပာရင္ ၀ါက်ကုိ ဆုံးေအာင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔တေတြကေတာ့ အထာေပါက္ေနၿပီးသား ဆုိေတာ့ သူဘာေျပာခ်င္မွန္းခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ သူဆုိလုိခ်င္တာက “...နင္တုိ႔ တေတြ၊ မရွက္ေဆးရည္ေတြ ေသာက္ၿပီး မရွက္တတ္ေတာ့ဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အမႊမ္းတင္ေနၾကတယ္”လုိ႔ ေျပာခ်င္ တာပါ။ အရွက္ကုိ မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ အလားတူဘဲ...ရြာထဲမွာ တစုံတေယာက္ ကိုယ့္သိကၡာကုိယ္ မငဲ့ကြက္ဘဲ မဟုတ္မဟတ္လုပ္ေနၿပီဆုိရင္ အေမ့ဆီက “.....သူတုိ႔မုိ႔ မရွက္ေဆးရည္....” ဆုိတဲ့ အဆုံးအစ မရွိတဲ့ စကားမ်ဳိး ၾကားရေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ...ကုိယ့္မ်က္ေခ်း ကုိယ္မျမင္တဲ့ လူမ်ဳိးဆုိရင္လည္း “သူမုိ႔....မရွက္ေဆးရည္” ဆုိၿပီး ဘယ္သူနားလည္လည္ မလည္လည္ သူ႔ဘာသာ အတုိေကာက္ ေျပာတတ္ေသးသဗ်။

ဒီကေန႔ ဖတ္လုိက္ရတဲ့ သတင္းေလးတပုဒ္မွာ ပါကစၥတန္မွာ အေရးေပၚအေျခအေန ျပ႒ာန္းလုိက္တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မွတ္ခ်က္ေတာင္းတဲ့အခါ “သြားေနတဲ့ ဒီမုိကေရစီ ေရး တုိးတက္မႈျဖစ္စဥ္မွာ ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့ ေျခတလွမ္းပါ (A step back from democratic process)” လုိ႔ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးတဦးက ေ၀ဖန္လုိက္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။

အင္း...သူေျပာတာမွာ ဘာတခုမွ အမွားမပါဘူး။ ဘုရားစူး၊ မုိးႀကိဳးပစ္.. အမွန္တရားမွ ေရမေရာတဲ့ အမွန္တရား စစ္စစ္ပါ။ က်ေနာ္မ်ဳိးႀကီး ျငင္းခ်က္ထုတ္မလုိ႔ေရးေနတာ မဟုတ္ေရးခ် မဟုတ္ရပါဘူးကြယ္႐ုိ႕။

(ကာတြန္းေမာင္လြင္ရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ ငတက္ဖ်ား ေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့) သုိ႔ေသာ္လည္း...အဲ...တဲ့ေပါ့ေလ။ ျပႆနာတခုရွိလာတာက ေျပာတဲ့သူ ဘယ္ဒူလဲလုိ႔ ျပန္ၾကည့္ရင္ စင္ကာပူအစုိးရအဖြဲ႕က ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ေဂ်ာ့ဂ်္ယုိး ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ...အရပ္ကတုိ႔။
အေမ့ကုိ စင္ကာပူမွာ အတူေခၚမထားႏုိင္တာကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ စိတ္သက္သာရာ ရမိပါတယ္။ အေမတုိ႔မ်ားရွိရင္.......ေဂ်ာ့ဂ်္ယိုးႏွယ္။ သူမုိ႔ မရွက္ေဆးရည္....လုိ႔ ေျပာေနဦးမလား မသိ။ (ကုိကုိေဂ်ာ့..တုိ႔။ ဦးဦးလီ..တုိ႔။ ဘဘလီ...တုိ႔ ။..... ဘြာေတးေနာ္။)

အေသးစိတ္ စိတ္၀င္စားသူမ်ားအတြက္ ေအာက္က လင့္ခ္ကုိ ၫႊန္လုိက္ပါရေစ။
ကုိေပါ။ (ႏုိ၀င္ဘာလ ၆ ရက္။ ၂၀၀၇။)
Read more

မူလလက္ေဟာင္း

အင္း.....ဒီေန႔ေတာ့ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ကေလးမွာ ၾကည့္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းျဖစ္ေနတာေလးေတြကုိ ျပဳျပင္ဘုိ႔ႀကိဳးစားရင္း ဖင္ခၽြန္းသြားလုိ႔ နဂုိေရ အေနအထားကုိ ျပန္ေရာက္ေအာင္ မနည္းဘဲ အားထုတ္လုိက္ရတယ္။ ၀ွီး...ဘေလာ့ဂ္ကေလးတခု လုပ္ရတာ တယ္လဲ ပင္ပန္းပါကလား ဟ႐ုိ႕။ အုိ....ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္....အားမေလွ်ာ့ဘူးကြ။

တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ ကုိယ္သြားလည္ေနက် ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ထုံးစံအတုိင္း သြားဖတ္ျဖစ္တယ္။ (အမွန္ကေတာ့ သူမ်ားဆီက Source Code ကုိ နည္းနည္းသြားေခ်ာင္းတာလုိ႔ေျပာရင္ ပုိမွန္မယ္။) ညီလင္းဆက္ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပုိ႔စ္ေတြ အသစ္တင္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ မႏၱေလးသြားၿမိဳ႕လား(၁) က ထုံးစံအတုိင္း ဖတ္လုိ႔ေကာင္းေန တာကုိ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ကုိယ္က အညာသားဆုိေတာ့ အညာအေၾကာင္းမ်ားေျပာရင္ အညာရနံ႕ကေလးကုိပါ တကယ္ေျပးသတိရေတာ့တာကုိး။ အဲ...ဒီေန႔မွာ ပုိ႔စ္ ၁၀၀၀ ျပည့္တယ္ဆုိဘဲ။ ကြန္ကရက္ က်ဴေလးရွင္းပါဗ်ဳိး။

သူမ်ားကုိ ကြန္ကရက္က်ဴးေလးရွင္း လုပ္ရင္း ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္မိျပန္ ေတာ့....ခ်စ္အားငယ္ရသူမယ္.......ခ်စ္အားငယ္ရသူမယ္......လုိ႔ ေဒၚမာမာေအးရဲ႕ အသံမ်ဳိးေလးနဲ႔ ရင္ထဲအသဲထဲကေန မခ်ိတင္ကဲ ဟစ္ေႂကြးခ်င္မိပါေတာ့တယ္။ တဆက္တည္းမွာဘဲ တရံေရာအခါက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေျပာျပခဲ့ဘူးတဲ့ ကာတြန္းေလးကုိ ေျပးသတိရမိရဲ႕။ ဒီလုိပါ။ တခ်ဳိ႕ေသာ လုပ္ငန္းကုိင္ငန္းေတြဟာ ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာ လာေလေလ အဲဒီလုပ္ငန္းရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အရွိန္ၾသဇာကလည္း ႀကီးမားလာေလေလပါတဲ့။ အဲဒီေတာ့ မိမိ ကုန္ပစၥည္း တံဆိပ္မွာ မူလလက္ေဟာင္းဆုိတာတုိ႔၊ ဘယ္ႏွခုႏွစ္က စတင္ထူေထာင္ခဲ့သည္ ဆုိတာမ်ဳိးတုိ႔ကုိ ထည့္ေလ႔ရွိၾကပါသတဲ့ဗ်ာ။ Since 1950 ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ အဲ....အဲဒီကာတြန္းမွာေတာ့ ဆုိင္ကေလး တဆုိင္ကုိ ဆြဲျပထားတယ္။ သူ႔ဆုိင္ေရွ႕မွာလည္း ဆုိင္နာမည္ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ဘာနဲ႔ က်က်နန ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္...ဆုိင္နာမည္ေအာက္က တည္ေထာင္တဲ့ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ ေနရာမွာက်ေတာ့ ...Since yesterday....လုိ႔ ေရးထားပါသတဲ့ဗ်ား။

ေအးေလ....အခုေတာ့ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ကလည္း အဲဒီကာတြန္းလုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ အုိ...ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္...အားမေလွ်ာ့ဘူးကြ။ (ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္...အားတင္းျခင္း)။ ဟုိ ကလင္မင္းတီး ဘူတာအဆင္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တ႐ုတ္စကားပုံလုိေပါ့။ ဘာတဲ့ မုိင္ေထာင္ခ်ီတဲ့ ခရီးဟာ ပထမဦးဆုံးေျခတလွမ္းနဲ႔ အရင္ စရတယ္....ဆုိလား၊ ဘာလား။

အင္း......အခုေတာ့ အိပ္ေတာ့မယ္။ ဂြဒ္ႏုိက္....
ကုိေပါ
ေအာက္တုိဘာ ၃၀။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
Read more

ယဥ္ေက်းသူႏွင့္ ႐ုိင္းပ်သူ (၁)


မိတ္ေဆြတုိ႔၊ ေဟာလီး၀ုဒ္က နာမည္ေက်ာ္ ဟာသ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ဂ်င္ကာေရး (Jim Carrey) ကုိ သိၾကမွာေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့လပုိင္းေတြမွာ သူဟာ ျမန္မာ့အေရးအတြက္ Youtube Video ကတဆင့္ လႈံ႔ေဆာ္တဲ့ ေနရာမွာ တက္တက္ႂကြႂကြပါ၀င္ခဲ့တာကုိလည္း သတိထား မိၾကမွာပါ။

မ်က္ႏွာဖုံး (The Mask) ဆုိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္ကားအျပင္ အေစာပုိင္းကာလမ်ားမွာ သူပါ၀င္တဲ့ ေအ့စ္ဗင္တူးရား (Ace Ventura) ဆုိတဲ့ ဟာသကား အတြဲႏွစ္တြဲကလည္း နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက သူ႔အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ သူပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ထဲက ဇာတ္၀င္ကြက္ ကေလးတခုကုိ ေျပာျပခ်င္လုိ႔ပါ။

အဲဒီ ေအ့စ္ဗင္တူးရား ဇာတ္ကားမွာ သူဟာ အိမ္ေမြးတိရိစာၦန္ေပ်ာက္ဆုံးမႈကုိ ေထာက္လွမ္းရတဲ့ စုံေထာက္ (Pet detective) ေအ့စ္ဗင္တူးရား အျဖစ္ ပါ၀င္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတယ္။ ဇာတ္လမ္းအရ သူဟာ ေပ်ာက္သြားတဲ့ တိရိစာၦန္တေကာင္ေနာက္ကုိ လုိက္လံစုံစမ္းရင္း လူ႐ုိင္းမ်ဳိးႏြယ္စုတခုဆီကုိ ေရာက္သြားေလတယ္။ အဲဒီလူ႐ုိင္းမ်ဳိးႏြယ္စု ေခါင္းေဆာင္က ေတြ႕ေတြ႕ျခင္း ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပုံကေတာ့ ေအ့စ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ အားပါးတရ တံေတြးနဲ႔ ေထြးထည့္လုိက္ျခင္းပါဘဲ။ ေအ့စ္ရဲ႕ စကားျပန္က ၀င္ရွင္းျပတယ္။ သူတုိ႔ မ်ဳိးႏြယ္စုဓေလ့မွာ လူတဦးကုိ ႏွစ္ၿခဳိက္တယ္ဆုိရင္၊ ေဖာ္ေရြမႈကုိ ျပတယ္ဆုိရင္ အဲသည္လုိဘဲ မ်က္ႏွာကုိ အားပါးတရ တံေတြးနဲ႔ ေထြးၾကရတယ္ဆုိဘဲ။ အဲသည္မွာတင္ဘဲ ေအ့စ္ဟာ...ေၾသာ္...ဂလုိလား။ စိန္လုိက္ေလ....ဆုိတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ခံတြင္းထဲကေရာ၊ လည္ေခ်ာင္းထဲကေရာ ရွိရွိသမွ် တံေတြးေတြကုိ အသံစုံျမည္ေအာင္ ခပ္ထုတ္စုၿပီး လူ႐ုိင္းေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ အားပါးတရ ျပန္ေထြးလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဂ်င္ကာေရးရဲ႕ စပရင္ မ်က္ႏွာနဲ႔ဆုိရင္ အင္မတန္လုိက္ဖက္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ပါ။

အဲသည္ဇာတ္ကြက္ကုိ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းထဲကုိ အေတြးစ တစ ေရာက္လာတယ္။ လူေတြရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံေတြ (Customs)၊ ႐ုိးရာေတြ (traditions)၊ ယဥ္ေက်းမႈ (culture) ေတြက ကမၻာေပၚမွာ တေနရာနဲ႔ တေနရာ မတူၾကဘူး။ သည္ေတာ့ ေစာေစာက ဇာတ္၀င္ခန္းထဲက လူ႐ုိင္းေတြရဲ႕ ဓေလ့ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာဓေလ့စံႏႈန္းနဲ႔ သြားတုိင္းတာၿပီး ...ဟယ္ ႐ုိင္းလုိက္တာ... လုိ႔ ေျပာရင္ သင့္မယ္ မထင္ဘူး။ အလားတူဘဲ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံအရ လူႀကီးေတြေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္ ကုိယ္ကုိ ကုိင္းညြတ္သြားရမယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒီအမူအရာဟာ ျမန္မာမ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရင္ ယဥ္ေက်းတယ္ လုိ႔သတ္မွတ္ေပမယ့္ တျခားလူမ်ဳိးရဲ႕ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ႏုိ္င္တဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အျပဳအမူလုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ႏုိင္တယ္။ အလားတူဘဲ သူမ်ားယဥ္ေက်းမႈက ယဥ္ေက်းတဲ့ အမူအရာဟာ ျမန္မာမ်က္စိမွာ ႐ုိင္းပ်တဲ့ အမူအရာမ်ဳိး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ ေနႏုိင္တာပါဘဲ။

ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာစကားမွာက ယဥ္ေက်းမႈ (Culture) နဲ႔ ယဥ္ေက်းျခင္း (Politeness) မွာ စကားလုံးသုံးစြဲတာက အတူတူျဖစ္ေနေတာ့ နားေထြးခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတယ္။ အလားတူပါဘဲ ႐ုိးသားျခင္း (Sincerity) ႏွင့္ ႐ုိးအျခင္း၊ ႏႈံအျခင္း (Simplicity, ignorance) တုိ႔မွာလည္း ...႐ုိးတယ္....ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိဘဲ ဘုံသုံးစြဲေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ လြဲမွားတဲ့ အဓိပၸါယ္ ေကာက္မႈေတြကုိ ေတြ႔လာရပါတယ္။ အဲသည္အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လြဲမွားတဲ့ အယူအဆေတြနဲ႔ ဆုိးက်ဳိးေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြဟာ ေျပာမယ္ဆုိရင္ နက္႐ႈိင္းက်ယ္၀န္းလြန္းလုိ႔ ပုိ႔စ္ေတြကုိ နံပါတ္စဥ္ထုိးၿပီး အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဆက္လက္ေရးသားသြားမယ္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ယဥ္ေက်းျခင္း (politeness) အေၾကာင္းနဲ႕ဘဲ စတင္ခ်င္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ့ ကံတခုကုိ ေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ကံသုံးပါးအနက္ တပါးပါးနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ တပါးထက္ပုိ၍ ျဖစ္ေစ ျပဳလုိက္ရင္ ကံတခု အထေျမာက္သြားတယ္ ဆုိပါတယ္။ ကုိယ္ႏႈတ္ႏွလုံး ဆိုၾကပါစုိ႔ရဲ႕။

ယဥ္ေက်းျခင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကတည္းက အ႐ုိးစြဲေအာင္ သင္ခဲ့ရတာေတြက ႏႈတ္အားျဖင့္ ယဥ္ေက်းဘုိ႔၊ ကုိယ္အားျဖင့္ ယဥ္ေက်းဘုိ႔ေတြ မ်ားပါတယ္။ ဥပမာ ႏႈတ္ယဥ္ေက်းဘုိ႔အတြက္ဆုိရင္ ကုိယ့္ထက္အသက္ႀကီးသူေတြကုိ ....ကၽြန္္ေတာ္၊ ကၽြန္မ၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ခင္ဗ်ာ၊ ရွင္...စတဲ့ အသုံးအႏႈန္းေတြနဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိး။ ကိုယ္ယဥ္ေက်း (အမူအရာအားျဖင့္)ဘုိ႔ဆုိရင္ ေစာေစာက ေျပာသလုိ...လူႀကီးေရွ႕မွာ ခါးကုိင္းၿပီး သြားတာမ်ဳိး၊ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေပးတာ၊ ယူတာမ်ဳိးေတြ....အစရွိသျဖင့္ေပါ့။

ဒါေတြဟာ...ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား။

အဲသည္အျပဳအမူမ်ဳိးေတြကုိ တန္ဘုိးထားတတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လုပ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတယ္ဘဲ ေျပာရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားယဥ္ေက်းမႈပတ္၀န္းက်င္ေရာက္လာရင္ ဒါေတြက အံ၀င္ဂြင္က် မရွိေတာ့ဘဲ အလကားျဖစ္သြားေတာ့တာပါဘဲ။ ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ တျခားဘာသာစကားေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြမွာ အဲသည္လုိ ယဥ္ေက်းတဲ့ အသုံးအႏႈန္းေတြ၊ အမူအရာေတြ မရွိဘူးလုိ႔ဆုိလုိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက (Culture) နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈစံႏႈန္းဆုိတာ တသတ္မတ္တည္း မရွိႏုိင္ဘူး။

က်ေနာ့္အျမင္အရေျပာရရင္ အဲဒီ ယဥ္ေက်းတဲ့ အေျပာအဆုိ၊ အမူအရာေတြဟာ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ သုံးစြဲရင္ ႐ုိးသားမႈ (Sincerity) နဲ႔ ပူးတြဲ သုံးစြဲၾကပါမွ ေကာင္းေသာ အက်ဳိးရွိမယ္။ ႐ုိးသားမႈ မပါရင္ အဲဒါေတြဟာ အေပၚ ယံသက္သက္သာျဖစ္ၿပီး လူေကာင္းလူဆုိး ခြဲျခားရ ခက္လာတဲ့ ဆုိးက်ဳိးဆက္ ေတြရွိတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ဆုိရင္ လူတေယာက္ ယဥ္ေက်းတယ္ မယဥ္ေက်းဘူးဆုိတာကုိ ႏႈတ္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကုိယ္ဟန္အမူအရာ ယဥ္ေက်းမႈ စတာေတြနဲ႔ ဆုံးျဖတ္မယ့္အစား အဲသည္လူရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႔ဘဲ ခ်င့္ခ်ိန္ဆုံးျဖတ္မယ္။

သည္ေတာ့ ေရွ႕ဆက္မေျပာခင္ လုပ္ရပ္တခုရဲ႕ ယဥ္ေက်းတယ္ မယဥ္ေက်းဘူးကုိ ဘယ္လုိ ဆုံးျဖတ္မလဲ ဆုိတာကုိ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္အလုိအရဆုိရင္ေတာ့ ႐ုိးသားျခင္း၊ မွန္ကန္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊ ဘက္မလုိက္ျခင္း၊ ရဲရင့္ျခင္း၊ ေမတၱာတရားေရွ႕ထားျခင္း၊ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ထားျခင္း စတဲ့ ဂုဏ္အဂၤါအရည္အေသြးေတြ ပါ၀င္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိးဆုိရင္ ယဥ္ေက်းတယ္လုိ႔ဆုိခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ကင္းမဲ့ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မယဥ္ေက်းဘူး၊ ႐ုိင္းပ်တဲ့ လုပ္ရပ္လုိ႔ သတ္မွတ္ပါမယ္။

ဒါေတြကုိ ဘာေၾကာင့္ေျပာေနရသလဲဆုိရင္ ဒီေန႔ ျမန္မာ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒီ အေပၚယံ ယဥ္ေက်းမႈက အရမ္းဖုံးလႊမ္းေနတာကုိ ေတြ႕ရလုိ႔ျဖစ္တယ္။

ဥပမာဆုိရရင္ ေစ်းေရာင္းေတာ့မယ့္ ေစ်းသည္လက္သစ္တေယာက္ကုိ ၀ုိင္း၀န္းအႀကံေပး ၾကတာေတြ ရွိတယ္။ ....ႏႈတ္ခ်ဳိၿပီးေတာ့ လက္တုိရမယ္.....တဲ့။ ဆုိလုိတာက ႏႈတ္က ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ အခ်ဳိသကာေတြ လိမ္းႀကံေျပာဆုိၿပီး ေရာင္းကုန္ကုိေတာ့ ပုိပုိသာသာမေပးဘဲ ေပးသင့္ေပးထုိက္တာထက္ ေလွ်ာ့ေပး လုိက္တာမ်ဳိးကုိေပါ့။ အဲသည္ အျဖစ္အပ်က္မွာၾကည့္ရင္ အေျပာအားျဖင့္ ယဥ္ေက်းၿပီးေတာ့ တကယ့္လုပ္ရပ္မွာေတာ့ မယဥ္ေက်းတာကုိ ေတြ႔ရမယ္။

အလားတူပါဘဲ။ ႏွိမ့္ခ်ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း တသေဘာတည္းဘဲ။ လူတေယာက္ဟာ တကယ္ ႏွိမ့္ခ် (နိ၀ါေတာစ) တာလား၊ သက္သက္ အျပင္ပန္း ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ႏွိမ့္ခ်တာလား ဆုိတာလည္း သူ႔ရဲ႕ အျပင္ ပန္း အေပၚယံ ေရႊမႈန္ႀကဲနဲ႔ မဆုံးျဖတ္ဘဲ တကယ္လုပ္ရပ္ရဲ႕ ႏွိမ့္ခ်မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ စတာေတြနဲ႔ဘဲ ဆုံးျဖတ္သင့္ပါတယ္။

အမ်ားျမင္သာတဲ့ သိသာထင္ရွားတဲ့ ဥပမာတခုေပးရရင္ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ သူရျမင့္ေမာင္ တုိ႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊတုိ႔ဟာ သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ားေရွ႕မွာ မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ကေလး မ်ားသဖြယ္ ပုံပုံယုံ႔ယုံ႔ကေလး ထုိင္ၾကကာ ....အရွင္ဘုရားတုိ႔ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဟာ....အစခ်ီကာ ယဥ္ေက်းဘြယ္ရာ အသုံးအႏႈန္းမ်ားနဲ႔ ေလွ်ာက္ထားေနတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရလုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ယဥ္ေက်းသူမ်ား ႏွိမ့္ခ်သူမ်ား လုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ တကယ္တမ္းမွာ သူတုိ႔ သံဃာေတာ္ေတြ အေပၚမွာ ဘယ္လုိသေဘာထားသလဲဆုိတာ ၿပီးခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြအေပၚမွာ သူတုိ႔ ကုိင္တြယ္ပုံအေပၚၾကည့္ၿပီး ဆုံးျဖတ္မွ သူတုိ႔ဟာ အမွန္တကယ္ ယဥ္ေက်းသူေတြလား၊ အမွန္တကယ္ ႏွိမ့္ခ်သူေတြလား ဆုိလာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အထက္ပါဥပမာေလာက္ သိသာထင္ရွားျခင္းမရွိေပမယ့္ အလားတူ အေပၚယံ ေရႊမႈန္ႀကဲသမားမ်ားကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဥပမာတခုကုိ ေျပာျပရမယ္ဆုိရင္.....

အစည္းအေ၀းတခုမွာ အစည္းအေ၀းကုိ Chair လုပ္တဲ့ လူတေယာက္ဟာ အစည္းအေ၀း တက္ေရာက္လာတဲ့ လူတေယာက္ခ်င္းဆီက အထင္အျမင္ေတြကုိ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေသာ စကားလုံး ဟန္ပန္မ်ားနဲ႔ ေတာင္းခံပါတယ္။ အဲသည္လုိၾကားလုိက္ရရင္ အဲဒီ Chair လုပ္သူဟာ တကယ္ဘဲ စိတ္သေဘာထား ႀကီးက်ယ္ မြန္ျမတ္သူလုိ႔ (Open minded person) အထင္ေရာက္သြားစရာပါ။ သုိ႔ေသာ္ တကယ္လုပ္ရပ္မွာေတာ့ သူဟာ အမ်ားရဲ႕ အျမင္ကုိ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး သူသန္ရာ သူလုပ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ေစာေစာက သူတ ေယာက္ခ်င္းစီကုိ လုိက္ေမးတယ္ဆုိတာက အေပၚယံ ဟန္ေဆာင္ေမးတာဘဲ ဆုိတာ ေပၚလြင္ ထင္ရွားသြားပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာ့ သမုိင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆုိရင္ စကားေျပာတဲ့ ေနရာမွာေရာ၊ အမူအရာမွာပါ သိပ္ခ်ဳိသာယဥ္ေက်းလွတဲ့သူတေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕မိန္႔ခြန္းေတြမွာ ဆုိရင္ စကားလုံးၾကမ္းၾကမ္းေတြ သုံးတာေတာင္ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပ မဲ့လည္း သူ႔ရဲ႕ စိတ္ေစတနာနဲ႔ ႐ုိးေျဖာင့္မႈေၾကာင့္ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြအျဖစ္ အမ်ားျပည္သူက သေဘာေပါက္ လက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။

စကားလုံးေတြ၊ ကုိယ္အမူအရာေတြဟာ ခ်ဳိသာေနႏုိင္ပါတယ္၊ ယဥ္ေက်းေနႏုိင္ပါတယ္၊ သုိ႔ေသာ္ ရုိးသားမႈနဲ႔ တြဲမေနရင္ တကယ့္လုပ္ရပ္မွာေတာ့ ႐ုိင္းပ် ေနႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေနာက္တခါ က်ေနာ္တုိ႔ လူယဥ္ ေက်းဆုိသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ၾကမယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူယဥ္ေက်းေတြမွာ ႐ုိးသားမႈ ရွိမရွိကုိ အရင္ဆန္းစစ္ၾကစုိ႔လားဗ်ာ။
ကုိေပါ
(ေအာက္တုိဘာလ ၂၇ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)
Read more
မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs