“လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔.....”

Share |

အခုတေလာ သူနဲ႔က်ေနာ္ မၾကာမၾကာျပန္လည္ဆုံေတြ႔မိပါတယ္။ တေန႔ညတုန္းကဆုိရင္ တညလုံး သူနဲ႔ဘဲအခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။

အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေနၿပီးမွ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ၾကရတာဆုိရင္လည္း မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ သူ႔ကုိ က်ေနာ္စတင္ရင္းႏွီးေတာ့ က်ေနာ္က အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာပါ။ ေနာက္ပုိင္း ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြ အၾကာႀကီး ပိတ္ထားတုန္းမွာ သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ဘဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ ရင္းႏွီးလာခဲ့ပါၿပီ။ အရြယ္ေရာက္စ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သူ႔ကုိ မသိမသာ စြဲလမ္းစျပဳလာပါေတာ့တယ္။

သူ ဆုိတာ ဘယ္သူလဲလုိ႔ သိခ်င္ေနၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာ၊ ဒါ႐ုိက္တာ ဆရာ ေမာင္မုိးသူ ကုိ ေျပာေနတာပါဗ်ဳိး။ ဆရာ့ကုိ လူကုိယ္တုိင္ အျပင္မွာ မျမင္ဘူးပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကဘဲတဆင့္ သိနားလည္ခြင့္ ရတာမ်ဳိးပါ။ သူ႔ကုိစြဲလမ္းတယ္ဆုိတာ သူ႔စာအုပ္ေတြ၊ သူ႔ဘာသာျပန္လက္ရာေတြကုိ စြဲလမ္းတာကုိ ေျပာတာပါဗ်ဳိး။

က်ေနာ္ဆရာ့လက္ရာေတြကို စဖတ္ရတာကေတာ့ က်ေနာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြမွာ ဆရာစတင္ေရးသားတဲ့ “လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔ ရြာစဥ္လည္” ေဆာင္းပါးေတြက စတာပါဘဲ။ အဲသည္ကတည္းက ဆရာ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၿပီး ဂ႐ုတစုိက္ ေစာင့္ဖတ္ေလ့ရွိခဲ့တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အင္းစိန္ လမ္းသစ္လမ္းမေဘးမွာရွိတဲ့ ဂႏၳ၀င္ စာၾကည့္တုိက္ကေန ဆရာဘာသာျပန္တဲ့ “ခ်စ္ပုံျပင္” (မူရင္းကေတာ့ Eric Segal's Love Story) စာအုပ္ကုိ ငွားဖတ္မိတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္၊ မူရင္းအခ်စ္၀တၳဳကုိယ္တုိင္က နာမည္ႀကီး၀တၳဳ၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာ့ရဲ႕ ဘာသာျပန္ အေရးအသားကလည္း အင္မတန္ ေကာင္းမြန္လွတာမုိ႔ က်ေနာ့္မွာ ၀တၳဳဖတ္ရင္း မ်က္ရည္က်ေအာင္ ငုိရတဲ့ ပထမဦးဆုံး ၀တၳဳဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ “အခ်စ္ဆုိတာ ၀မ္းနည္းပါတယ္လုိ႔ ေျပာစရာမလုိတဲ့အရာပါ” လုိ႔ အုိလီဗာ့ကုိ ဂ်င္နီေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးေတြကအစ ရင္ထဲမွာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ပါ တယ္။ ၀တၳဳထဲမွာ ဂ်င္နီ က အုိလီဗာကုိ “အုိလီ” လုိ႔ ခ်စ္စႏုိးေခၚတတ္တာ ေလးကုိလည္း သတိရေနမိတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ တျခားဘာသာျပန္ လက္ရာ (မူရင္းစာေရးဆရာ ကင္းေဖာေလးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ စပုိင္၀တၳဳေတြျဖစ္တ)ဲ့ “က်ားကုတ္က်ားခဲ” (Eye of the needle)၊ “ေရဘက္ခါေသာ့ခ်က္” (The Key to Rebecca) ၀တၳဳေတြ၊ ၀ီလ္ဘာစမစ္ရဲ႕ Mercenaries ကုိ ဆရာျပန္ဆုိတဲ့ “ေၾကးစား” ၀တၳဳေတြဟာ ဖတ္မိရင္ လက္ကမခ်ခ်င္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြ ျဖစ္လာၿပီး က်ေနာ္ဟာလည္း ဆရာ့ရဲ႕ အမာခံ ပရိသတ္တေယာက္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ဆရာ့လက္ရာေတြ အေပၚ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္မ်ား စြဲမက္သလဲဆုိရင္ မေလးရွားမွာ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္စဥ္က က်ေနာ့္အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာနဲ႔ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းတဲ့ ကြာလာလမ္ပူက စာအုပ္ အေဟာင္းဆုိင္ တဆုိင္ကုိ တကူးတက သြားၿပီး The key to Rebecca ၀တၳဳနဲ႔ Mecernaries စာအုပ္ေတြကုိ မရမက သြားရွာ ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြကုိ ဆရာဘာသာျပန္ပုံကုိ မူရင္းနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ဖတ္ခ်င္လုိ႔ပါ။ အဲသည္မွာ ဆရာရဲ႕ ဘာသာျပန္စြမ္းရည္ကုိ ၾသခ်ရေတာ့တာပါဘဲ။ “ေရဘက္ခါ ေသာ့ခ်က္”စာအုပ္မွာ အာရပ္သူခုိး အဗၺဒူလာ၊ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ ယာစက္ နဲ႔ အဲလက္စ္၀ူတုိ႔ စကားေျပာခန္းေတြမွာ ဆရာဘာသာျပန္ပုံဟာ အင္မတန္ ပညာသားပါလွတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။

အလားတူဘဲ “ေၾကးစား” ၀တၳဳမွာ ေၾကးစားစစ္သား ၀ယ္လီဟင္နရီရဲ႕ စကားေတြ၊ အမူအရာေတြကုိ ဆရာ ဘာသာျပန္ ဆုိပုံ ညက္ေညာလွတဲ့အတြက္ ၀ယ္လီဟင္နရီရဲ႕ စက္ဆုတ္စဖြယ္ ဇာတ္ေကာင္သ႐ုပ္ဟာ အထင္းသား ႂကြတက္လာပါေတာ့တယ္။

ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ အရင္က ဆရာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာကုိ တစြန္းတစၾကားသိခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ ႏုိင္ငံျခားကုိ ထြက္လာၿပီးမွသာ ဆရာရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ အေသးစိတ္ ထပ္မံသိရွိခြင့္ ရျခင္းပါ။ အဲသည္လုိ သိရွိရေတာ့ ဆရာ့အေပၚ ယခင္ေလးစားရင္းစြဲရွိၿပီးသားမွာ ထပ္မံၿပီး ပုိမုိေလးစားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ဆရာ ေနာက္ပုိင္းေရးျဖစ္တဲ့ “လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔ ရြာစဥ္လည္” ေဆာင္းပါးေတြကုိ စုစည္းၿပီး ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ စာအုပ္ကုိေတြ႔လုိ႔ ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အမာ့ကုိ ဆရာေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ သြားေတြ႔တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကုိ ဖတ္မိေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဆရာေပးခ်င္တဲ့ သံေ၀ဂကုိ မရႏုိင္ဘဲ ရင္ထဲမွာ မခ်ိတင္ကဲ ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ ဆရာ့မိတ္ေဆြေတြ ေရးတဲ့ ဆရာ့အေၾကာင္းကုိလည္း မုိးမခမွာ ဖတ္ရတယ္။ ဆရာ့အေၾကာင္းကုိ ပုိနားလည္လာရသလုိဘဲ။

အခုေတာ့...ဆရာလည္း အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ တက္တက္ႂကြႂကြ သြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့သတင္းေလးေတြကုိ အင္တာနက္သတင္းေတြကတဆင့္ ျမင္ေတြ႔ေနရဆဲ ျဖစ္လုိ႔ ဆရာ့က်န္းမာေရးအတြက္၊ ဆရာ့ရဲ႕တက္ႂကြဆဲ စိတ္ဓါတ္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရပါတယ္။

ဆရာေမာင္မုိးသူတေယာက္ ေနာင္လာမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ “လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔ ရြာစဥ္လည္ႏုိင္ပါေစေၾကာင္း” လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

ကုိေပါ။
(၁၁ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၇ )

---