ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါတဲ့။
က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကေလးကုိ “ပိေတာက္ရိပ္”လုိ႔နာမည္ေပးျဖစ္ပုံက ကြယ္လြန္သူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ၀င္း ဦးရဲ႕ “အုိ...အုိ....အုိ...ပိေတာက္ရိပ္၀ယ္.....ေမွးအိပ္လုိ႔မေပ်ာ္တယ္....မေျဖသာအေတြး....ေရႊမာလာေလး...သက္ေသ ထားမိပါေသးတယ္...” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလးကုိ သေဘာက်ႏွစ္သက္လုိ႔ပါ။
ေျပာျပရင္ယုံႏုိင္ဘြယ္ရာမရွိဘူး။ အဲသည္နာမည္ေပးၿပီးကတည္းက က်ေနာ္တေယာက္ ညဘက္ေတြမွာ အိပ္ေရးေတြပ်က္ၿပီး အိပ္ေရးမ၀တာ ယခုခ်ိန္အထိ ပါဘဲ။ တခါတခါ ၾကားရက္ေတြမွာ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွ အိပ္ရာ၀င္ရတဲ့အခါေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။
အခုလည္း “ရဲစခန္းမွာ....” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကုိ နံပါတ္စဥ္ (၁)၊(၂) ထုိးမိတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ (၃) ေတြ၊ (၄) ေတြပါ ေရးရမယ့္အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရပါတယ္။
ရဲစခန္းမွာ...(၁)ကုိေရးစဥ္က က်ေနာ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ရဲစခန္းေရာက္ခဲ့စဥ္က အဲသည္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိမ်ဳိး ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အခုပုိ႔စ္မွာေတာ့ အဲသည္တုန္းက မေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဆြးေႏြးစကားတခ်ဳိ႔နဲ႔အတူ ပထမ ႏွစ္ႀကိမ္ရဲစခန္းေရာက္စဥ္က အေၾကာင္းအရာတခ်ဳိ႕ကုိပါ နည္းနည္း ျဖည့္စြက္ကာ ေတာက္ေလွ်ာက္သေဘာမ်ဳိး ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ရဲစခန္းကုိေရာက္ရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ရဲခြင့္ျပဳခ်က္ မပါဘဲ လူငါးေယာက္ထက္ပုိၿပီး (ျမန္မာေလးဆယ္ခန္႔) ေအာ့ခ်ာ့ဒ္ဘူတာကေန ပင္နင္ဆူလားပလာဇာအထိ တရားမ၀င္ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္မႈေၾကာင့္ပါဘဲ။
အဲသည္အတြက္ ပထမဆုံးတႀကိမ္မွာ ရဲေတြကိုယ္တုိင္ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ အေရာက္လာၿပီး တန္လင္းရဲဌာနခ်ဳပ္သုိ႔လာေရာက္အစစ္ခံရန္ ဆင့္ေခၚစာကုိ ေပးခဲ့တယ္။ ရဲစခန္းကုိ သြားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စစ္ခ်က္ယူပါတယ္။ စစ္ခ်က္ယူတယ္ဆုိတာက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ႐ုိးရွင္းတဲ့ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အေျဖကုိ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ တလုံးခ်င္းလုိက္႐ုိက္။ ၿပီးရင္ မွန္မမွန္ စစ္ေဆးရၿပီး လက္မွတ္ထုိးေပးရတဲ့သေဘာပါ။ က်ေနာ့္ကုိ စစ္တဲ့ရဲအရာရွိရဲ႕ စာ႐ုိက္ ေႏွးေကြးမႈေၾကာင့္ အဲဒီေန႔က ၂ နာရီေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရသေပါ႔။
ဒုတိယအႀကိမ္ကေတာ့ “ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္”လုိ႔ေျပာရမယ္။ တခုေသာ ေသာၾကာေန႔ ညေနခင္းမွာ အလုပ္ကအဆင္း၊ ၿမဳိ႕ထဲက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကုိအသြား လမ္းခရီးမွာ အမည္မသိ ဖုန္းနံပါတ္တခုက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ေခၚသူရဲ႕ နံပါတ္မေပၚပါဘူး။ တဖက္ကေျပာေနတဲ့အသံက စကၤာပူႏုိင္ငံသား တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီးတဦးရဲ႕ အသံ။ အသံပုိင္ရွင္က သူ႔ကုိယ္သူ ရဲလုိ႔ မိတ္ဆက္ၿပီး တန္လင္းရဲစခန္းေဟာင္းကုိ ည ၉ နာရီခြဲ အေရာက္လာဘုိ႔ေျပာတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ပထမဦးဆုံး သူမဟာ ရဲအစစ္ ဟုတ္မဟုတ္ သံသယရွိပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က သူေျပာတဲ့ တန္လင္းရဲစခန္းေဟာင္းေနရာကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔မသိဘူး။ ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ကလည္း ညႀကီးမင္းႀကီးဆုိေတာ့ ေနာက္တေန႔ကုိ အခ်ိန္ေရႊ႕ေပးဘုိ႔ ၫွိႏႈိင္းၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုံး၀ ေရႊ႕မေပးႏုိင္ဘူးတဲ့။ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပၚမလာရင္ ရဲကားလႊတ္ေခၚရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အဲသည္လုိ ခက္ခဲေအာင္ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း စသျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း (႐ုတ္တရက္ ေဒါကန္သြားတာမုိ႔) အဲဒါဆုိရင္ ရဲစခန္းေနရာမသိတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ရဲကားလႊတ္လုိက္ ဘုိ႔အေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ပင္နီဆူးလားပလာဇာမွာ ရွိေနမယ့္အေၾကာင္း စသျဖင့္ ျပန္ေျပာမိလုိ႔ ရဲနဲ႔ အေခ်အတင္ဖုန္းထဲမွာ စကားမ်ားရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမက တကၠစီ ငွားလာခဲ့ဘုိ႔ အႀကံေပးပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္လည္း အဲဒါဆုိ တကၠစီခ ျပန္ေတာင္းမယ္လုိ႔ေျပာၿပီး တကၠစီနဲ႔ လာခဲ့ဘုိ႔ သေဘာတူလုိက္ရပါတယ္။ (အဲသည္အတြက္ ေၾကာင့္ထင္တယ္။ သြားတဲ့အခါတုိင္း ျပန္ကာနီးမွာ တကၠစီခ ၂၀ ေဒၚလာ ထုတ္ေပးပါတယ္။)
သူမဖုန္းခ်သြားတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေက့စ္ကုိ ကုိင္ေနတဲ့ ရဲကုိ လွမ္းေခၚၿပီး ရဲစခန္းေဟာင္းက ေခၚတဲ့ကိစၥ သူ႔အေနနဲ႔သိမသိ လွမ္းၿပီးေတာ့ေမးျမန္း။ သူက ေသခ်ာတယ္ ဆုိၿပီး အတည္ျပဳေတာ့မွ ညကုိးနာရီခြဲေလာက္မွာ အဲသည္ ရဲစခန္းေဟာင္းကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အေရာက္သြားရတယ္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ေခၚသလဲ ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ စခန္းမေရာက္ခင္ လမ္းထိပ္က မက္ေဒၚနယ္ ဘာဂါဆုိင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔သားေတြ ထုိင္ေနတာကုိ ေတြ႕လုိက္ေတာ့မွ သူတုိ႔အားလုံးကုိလည္း ေခၚထားပါလားဆုိတာ သေဘာေပါက္လုိက္မိပါေတာ့တယ္။
ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ ဖုန္းထဲက စကားမ်ားခဲ့ရတဲ့ ရဲအရာရွိအမ်ဳိးသမီးဟာ အျပင္မွာေတာ့ စကားေျပာေျပျပစ္ကာ ႏွစ္လုိယဥ္ေက်းဘြယ္ရာရွိသူတဦးျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရာက္မဆုိက္ဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အမ်ဳိးသား အရာရွိတဦးနဲ႔ အဲသည္အမ်ဳိးသမီးအရာရွိက သူတုိ႔ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးအခန္းထဲ ေခၚသြင္းၿပီး စကား စေျပာၾကေတာ့တာေပါ႔။
အဲသည္မွာ စကား၀ုိင္းကုိစေတာ့ အလာပ သလာပ ေျပာသလုိပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထား တာကုိ သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္မွာလုပ္သလဲ။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ၾကာၿပီလား။ သမီးေလးက ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ အဘြားက ထိန္းထားေပးတာလား။ စသျဖင့္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး အေၾကာင္းအရာေလးေတြက စျဖစ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတုိ႔ေျပာေနက် တရားဥပေဒ စုိးမုိးေရး၊ ၿငိမ္၀တ္ပိျပားေရး။ တည္ၿငိမ္ေရးေတြအေၾကာင္း ေရာက္လာတာကုိး။ အဲ...တေနရာေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ စကားထဲမွာ ၿခိမ္းေျခာက္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ကုိ စေတြ႕လာရၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ ဘာလဲဆုိရင္ “သည္လုိ တည္ၿငိမ္မႈပ်က္ျပားေအာင္ ျဖစ္လာရင္ မင္းတုိ႔ကုိ ငါတုိ႔က ျပန္မပုိ႔ခ်င္လဲ ပုိ႔ရေတာ့မယ္” ဆုိတာမ်ဳိး။ သည္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔အေနအထားကုိ ရွင္းလင္းေအာင္ ျပန္ေျပာရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ စင္ကာပူမွာ ပညာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ လာေရာက္လုပ္ကုိင္တာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲသည္အတြက္ စင္ကာပူႏုိင္ငံအတြက္ေရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ပါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ဳိးရွိတဲ့ ကိစၥသာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အလုပ္အကုိင္ေပးထားလုိ႔ စင္ကာပူကခ်ည္း က်ေနာ္တုိ႔အေပၚမွာ တဖက္သတ္ ေက်းဇူးရွိေနတာမ်ဳိးမဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ စင္ကာပူကုိ မလာခင္ တျခားႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ကုိယ့္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ စင္ကာပူမွာသာမက မည္သည့္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ ရွင္သန္ရပ္တည္ႏုိင္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ပုိ႔မယ္ဆုိတဲ့စကားဟာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ သိပ္အဓိပၸါယ္မရွိလွေၾကာင္း ျပန္ေျပာ လုိက္ပါတယ္။
အဲသည္မွာ (က်ေနာ္တုိ႔အထင္) သူတို႔ကစားေနက် ၀ွက္ဖဲက အလုပ္မျဖစ္ေတာ့တာကုိ သိတဲ့အေလ်ာက္ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ေျပာဆုိတဲ့အခါတုိင္းမွာ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆုိ တဲ့နည္းကုိဘဲ က်င့္သုံးေတာ့တာေတြ႕ရပါတယ္။ (တခ်ဳိ႕မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ျပန္ေျပာခ်က္အရ သူတုိ႔ကုိလည္း ဒီၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ နည္းကုိဘဲ သုံးေၾကာင္းသိရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အၿမဲတမ္းေနထုိင္ ခြင့္ (PR) မက်ေသးတဲ့ သူမ်ားကုိဆုိရင္ ဒီနည္းက အေတာ္ထိေရာက္မႈရွိ တယ္လုိ႔လည္း သိရပါတယ္။)
က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔သူတို႔ အခ်ိန္ တစ္နာရီခြဲေလာက္ၾကာသည္အထိ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္သုံးသပ္မိတာကေတာ့ သူတုိ႔ရဲအရာရွိႏွစ္ေယာက္ဟာ ေျပာဆုိရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေပၚမွာ ကၽြမ္းက်င္ႏုိင္နင္းမႈမရွိတာကုိေတြ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔အျပစ္ေတာ့မဟုတ္ ပါဘူး။ သူတုိ႔လုပ္ေနရတာေတြ၊ ေျပာေနရတာေတြဟာ ရဲေတြလုပ္ရမယ့္ အရာမွ မဟုတ္တာကုိး။
သူတုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာခန္းတခ်ဳိ႕ကုိ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးရရင္....
သူတုိ႔။..........။သည္လုိ လမ္းမေပၚမွာထြက္ ဆႏၵျပမႈေတြဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္၊ ဆူပူမႈ၊ အဓိက႐ုဏ္းေတြနဲ႔ အဆုံးသတ္ရေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ စင္ကာပူမွာ ငါတုိ႔က လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပပြဲေတြကုိ ခြင့္မျပဳတာ။
က်ေနာ္တုိ႔။...........။ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလက ျမန္မာျပည္က လမ္းေပၚမွာ လူေတြ သိန္းခ်ီဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပါဘဲ။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ဆုိတာ အာဏာပုိင္ေတြက အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းေတာ့မွ ျဖစ္လာတာမ်ဳိးပါ။
သူတုိ႔။.............။မင္းတုိ႔ကေတာ့ စိတ္ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းနဲ႔ ဆႏၵျပတာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ႔ထဲက တစုံတေယာက္က ဆူပူလုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္တာမ်ဳိး၊ ခဲနဲ႔ ပစ္တာမ်ဳိး စတင္လုပ္လာၿပီဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။
က်ေနာ္တုိ႔။...........။ ဒီလုိအေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့ရင္ မင္းတုိ႔ စင္ကာပူရဲေတြအေနနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္းႏုိင္မယ္လုိ႔ ငါတုိ႔ ယုံၾကည္ၿပီးသားပါ။ ၾကည့္ေလ။ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ မေလးရွားတုိ႔၊ ထုိင္းတုိ႔ ။ အဲသည္ႏုိင္ငံေတြမွာ ရဲေတြဟာ ဆႏၵျပခြင့္ကုိ ခြင့္ျပဳ႐ုံသာမက ဆႏၵျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါ၀င္တဲ့သူေတြ လုံၿခဳံေရးအတြက္ လုိက္လံေစာင့္ေရွာက္ေပးတာမ်ဳိးေတြ၊ ယာဥ္အသြားအလာထိန္းသိမ္းေပး တာမ်ဳိးေတြ လုပ္ေပးေဖာ္ရတယ္။
(အဲသည္လုိ မေလးရွားတုိ႔ ထုိင္းတုိ႔ နဲ႔ ႏႈိင္းအေျပာခံရေတာ့ သူတုိ႔နည္းနည္း မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး မခံခ်င္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။)
သူတုိ႔။..............။ ဟာ....မေလးရွားနဲ႔ေတာ့ မႏႈိင္းနဲ႔ေလ။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံႀကီးက အက်ယ္ႀကီးကုိ။ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံေလးက ေသးေတာ့ တခုခုဆုိ တႏုိင္ငံလုံးကုိ ျပန္႔သြားၿပီး မတည္မၿငိမ္ျဖစ္မွာ။
က်ေနာ္တုိ႔။...............။ ဒါဆုိရင္ မင္းတုိ႔နဲ႔ အရြယ္အစားတူညီတဲ့ ေဟာင္ေကာင္ဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ေဟာင္ေကာင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆႏၵျပလုိ႔ရတာဘဲ။ အဓိက႐ုဏ္း ဆုိတာ မၾကားဘူးသေလာက္ဘဲ။
သူတုိ႔။..................။ “...............................” (တိတ္ဆိတ္လ်က္)။
က်ေနာ္တုိ႔။...................။ မင္းတုိ႔ ေျပာခ်င္တဲ့ တည္ၿငိမ္မႈ၊ တရားဥပေဒ စုိးမုိးမႈဆုိတာေတြကုိ ငါတ႔ုိလည္း သေဘာက်ပါတယ္။ ငါတုိ႔ကိုယ္၌က မင္းတုိ႔ရဲ႕ စုိးရိမ္ေသာက ကုိနားလည္ ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ႔ကလည္း အျပန္အလွန္ တုိ႔အေပၚမွာ နားလည္သင့္တဲ့အခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာရွိတဲ့ ငါတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ သေဘာထားေတြကုိ လြတ္လပ္စြာ ေဖာ္ျပခြင့္ရေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စင္ကာပူမွာ ရွိတဲ့ ငါတုိ႔တေတြဟာ မင္းတုိ႔ခြင့္မျပဳတဲ့အတြက္ ငါတုိ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ႀကိတ္မွိတ္ ၿမဳိခ်ေနရတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ငါ့တုိ႔အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ မင္းတုိ႔ တည္ၿငိမ္မႈ ႐ႈေဒါင့္က ၾကည့္ရင္လည္းမေကာင္းဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ၿမဳိသိပ္ထားမႈ ေတြဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပါက္ကြဲထြက္လာႏုိင္လုိ႔ဘဲ။ သည္ေတာ့ ျဖစ္သင့္တာက အစကတည္းက သည္ခံစားခ်က္ေတြကုိ နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႕ ခြင့္ျပဳသင့္တယ္။ ေနာက္တခုက မင္းတုိ႔ႏုိင္ငံကလည္း ကုသသမဂၢအဖြဲ႔၀င္ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံ။ အဲသည္ ကုလသမဂၢက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ အေထြေထြလူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္းပါတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ကာကြယ္သင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုလာမယ့္ အာဆီယံထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲမွာ အာဆီယံခ်ာတာ အသစ္ကုိ သေဘာတူညီခ်က္ေရးထုိးၾကရင္ အဲသည္သေဘာတူညီခ်က္မွာ ေဒသတြင္း လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ကာကြယ္ဘုိ႔ပါမယ္။ ဒီေတာ့ စင္ကာပူအေနနဲ႔ ခုကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေလးစားလုိက္နာသင့္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
သူတုိ႔။......................။ ငါတုိ႔ဆီမွာက လူမ်ဳိးေပါင္းစုံစုေပါင္းယွဥ္တြဲေနထုိင္ၾကရတာ။ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ၁၉၆၀ တ၀ုိက္က လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္းေတြဟာ အင္မတန္ခါးသီးတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြေပါ႔။ သည္လုိမ်ဳိး အျဖစ္ဆုိးေတြ ထပ္ျဖစ္လာမွာကုိ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ လုံး၀ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈအေပၚမွာ လုံးလုံးမွီတည္ေနရတဲ့အတြက္ မတည္မၿငိမ္မႈေတြေၾကာင့္ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈေတြ ႐ုပ္သိမ္းသြား မွာကုိ အၿမဲတေစ ပူပန္စုိးရိမ္ေနရတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိပါတယ္။ ငါတုိ႔ဟာ ဒီလုိ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္မႈကုိ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား တည္ေဆာက္ထားရတာ။
က်ေနာ္တုိ႔။.....................။ မင္းတုိ႔ အာရွမွာ သည္အေျခအေနထိေရာက္ေအာင္ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့တာကုိ ငါတုိ႔ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သည္ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕ထပ္မံစဥ္းစားစရာအခ်က္ ကေလးေတြလည္းရွိတယ္ေပါ႔။ မင္းတုိ႔ႏုိင္ငံဟာ သယံဇာတရင္းျမစ္မရွိဘူးဆုိေပမယ့္ အဓိက ေရေၾကာင္း အခ်က္အခ်ာက်တဲ့တည္ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္ရမယ္။ ဥပမာေပးရရင္ ၿမဳိ႕နဲ႔ အလွမ္းေ၀းတဲ့ေနရာက ဆုိင္ခန္းအက်ယ္ႀကီးထက္ ၿမဳိ႕လည္ေခါင္က ဆုိင္ခန္းေသးေသးေလးဟာ ၀င္ေငြပုိေကာင္းႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့သေဘာပါဘဲ။ ေနာက္ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈကုိ ဖြင့္ေပးတဲ့ ဘယ္ႏုိင္ငံမဆုိ မည္သည့္စနစ္ကုိဘဲ က်င့္သုံးသည္ျဖစ္ေစ၊ တုိးတက္ၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ ဥပမာ ေဟာင္ေကာင္၊ တုိင္၀မ္၊ ေတာင္ကုိရီးယား၊ တရုတ္၊ မေလးရွား၊ ထုိင္း စသည္။ သည္ေတာ့ တံခါးဖြင့္၀ါဒ က်င့္သုံးမယ္၊ ျပည္တြင္းစစ္လည္း ျဖစ္မေနဘူးဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ လာၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ စင္ကာပူရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ေတာ့ ႏုိင္ငံတစ္ခု စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္မႈဟာ က်င့္သုံးေနတဲ့ နုိင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့ မသက္ဆုိင္လွပါဘူး။ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖဳိး တုိးတက္မႈသက္သက္ထက္ လြတ္လပ္မႈရွိတာကုိ ပုိသေဘာက်ပါတယ္။
သူတုိ႔။...................။ ေအးေလ၊ တုိ႔လည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေတာ့ ဒါေတြကုိ ဖြင့္ေပးဘုိ႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ၿဗဳံးစားႀကီးေတာ့ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ႔။ ဒီၾကားထဲ မင္းတုိ႔ဘက္ကလည္း ငါတုိ႔အေနအထားကုိ နားလည္ေသာအားျဖင့္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ေပးဘုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔။...................။ ဖြင့္ေပးဘုိ႔ ႀကဳိးစားေနတယ္ဆုိတာ သိရလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့ ကိစၥတခုပါ။ အခုဘဲၾကည့္ေလ။ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ မ်ဳိးဆက္တုန္းကဆုိရင္ အမ်ားစုဟာ နာခံတတ္သူေတြ၊ မစၥတာ လီကြမ္းယူေျပာတဲ့ ကြန္ျဖဴးရွပ္၀ါဒမွာလုိ လူတဦးခ်င္းအက်ဳိးထက္ အဖြဲ႔အစည္းတခုလုံးရဲ႕ အက်ဳိးကုိ ၾကည့္ရမယ္ဆုိတာကုိ ယုံၾကည္သူေတြမ်ားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလူငယ္ေတြ၊ ငါတုိ႔သားသမီးေတြ လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အလြယ္တကူ နာခံတတ္သူေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စူးစမ္းတယ္။ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကုိ ကုိယ္သိတယ္။ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ အခြင့္အေရးကုိ ကာကြယ္ေပးဘုိ႔ ေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။ လြတ္လပ္မႈအတြက္ စြန္႔စားလုိစိတ္လည္းရွိၾကတယ္။ (ဒီအခ်က္ကုိ ရဲႏွစ္ေယာက္လုံးက ေထာက္ခံၾကတယ္။) အခု တကမၻာလုံးမွာ သြားေနတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းကလည္း သည္အတုိင္းဘဲ။ သည္ေတာ့ စင္ကာပူအေနနဲ႔ ႀကဳိက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ႏုိင္ငံေရးအရ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈကုိ အခုထက္ပုိၿပီး တစထက္တစ ဖြင့္ေပးရေတာ့မယ္။
က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကေလးကုိ “ပိေတာက္ရိပ္”လုိ႔နာမည္ေပးျဖစ္ပုံက ကြယ္လြန္သူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ၀င္း ဦးရဲ႕ “အုိ...အုိ....အုိ...ပိေတာက္ရိပ္၀ယ္.....ေမွးအိပ္လုိ႔မေပ်ာ္တယ္....မေျဖသာအေတြး....ေရႊမာလာေလး...သက္ေသ ထားမိပါေသးတယ္...” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလးကုိ သေဘာက်ႏွစ္သက္လုိ႔ပါ။
ေျပာျပရင္ယုံႏုိင္ဘြယ္ရာမရွိဘူး။ အဲသည္နာမည္ေပးၿပီးကတည္းက က်ေနာ္တေယာက္ ညဘက္ေတြမွာ အိပ္ေရးေတြပ်က္ၿပီး အိပ္ေရးမ၀တာ ယခုခ်ိန္အထိ ပါဘဲ။ တခါတခါ ၾကားရက္ေတြမွာ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွ အိပ္ရာ၀င္ရတဲ့အခါေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။
အခုလည္း “ရဲစခန္းမွာ....” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကုိ နံပါတ္စဥ္ (၁)၊(၂) ထုိးမိတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ (၃) ေတြ၊ (၄) ေတြပါ ေရးရမယ့္အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရပါတယ္။
ရဲစခန္းမွာ...(၁)ကုိေရးစဥ္က က်ေနာ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ရဲစခန္းေရာက္ခဲ့စဥ္က အဲသည္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိမ်ဳိး ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အခုပုိ႔စ္မွာေတာ့ အဲသည္တုန္းက မေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဆြးေႏြးစကားတခ်ဳိ႔နဲ႔အတူ ပထမ ႏွစ္ႀကိမ္ရဲစခန္းေရာက္စဥ္က အေၾကာင္းအရာတခ်ဳိ႕ကုိပါ နည္းနည္း ျဖည့္စြက္ကာ ေတာက္ေလွ်ာက္သေဘာမ်ဳိး ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ရဲစခန္းကုိေရာက္ရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ရဲခြင့္ျပဳခ်က္ မပါဘဲ လူငါးေယာက္ထက္ပုိၿပီး (ျမန္မာေလးဆယ္ခန္႔) ေအာ့ခ်ာ့ဒ္ဘူတာကေန ပင္နင္ဆူလားပလာဇာအထိ တရားမ၀င္ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္မႈေၾကာင့္ပါဘဲ။
အဲသည္အတြက္ ပထမဆုံးတႀကိမ္မွာ ရဲေတြကိုယ္တုိင္ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ အေရာက္လာၿပီး တန္လင္းရဲဌာနခ်ဳပ္သုိ႔လာေရာက္အစစ္ခံရန္ ဆင့္ေခၚစာကုိ ေပးခဲ့တယ္။ ရဲစခန္းကုိ သြားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စစ္ခ်က္ယူပါတယ္။ စစ္ခ်က္ယူတယ္ဆုိတာက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ႐ုိးရွင္းတဲ့ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အေျဖကုိ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ တလုံးခ်င္းလုိက္႐ုိက္။ ၿပီးရင္ မွန္မမွန္ စစ္ေဆးရၿပီး လက္မွတ္ထုိးေပးရတဲ့သေဘာပါ။ က်ေနာ့္ကုိ စစ္တဲ့ရဲအရာရွိရဲ႕ စာ႐ုိက္ ေႏွးေကြးမႈေၾကာင့္ အဲဒီေန႔က ၂ နာရီေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရသေပါ႔။
ဒုတိယအႀကိမ္ကေတာ့ “ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္”လုိ႔ေျပာရမယ္။ တခုေသာ ေသာၾကာေန႔ ညေနခင္းမွာ အလုပ္ကအဆင္း၊ ၿမဳိ႕ထဲက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကုိအသြား လမ္းခရီးမွာ အမည္မသိ ဖုန္းနံပါတ္တခုက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ေခၚသူရဲ႕ နံပါတ္မေပၚပါဘူး။ တဖက္ကေျပာေနတဲ့အသံက စကၤာပူႏုိင္ငံသား တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီးတဦးရဲ႕ အသံ။ အသံပုိင္ရွင္က သူ႔ကုိယ္သူ ရဲလုိ႔ မိတ္ဆက္ၿပီး တန္လင္းရဲစခန္းေဟာင္းကုိ ည ၉ နာရီခြဲ အေရာက္လာဘုိ႔ေျပာတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ပထမဦးဆုံး သူမဟာ ရဲအစစ္ ဟုတ္မဟုတ္ သံသယရွိပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က သူေျပာတဲ့ တန္လင္းရဲစခန္းေဟာင္းေနရာကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔မသိဘူး။ ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ကလည္း ညႀကီးမင္းႀကီးဆုိေတာ့ ေနာက္တေန႔ကုိ အခ်ိန္ေရႊ႕ေပးဘုိ႔ ၫွိႏႈိင္းၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုံး၀ ေရႊ႕မေပးႏုိင္ဘူးတဲ့။ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပၚမလာရင္ ရဲကားလႊတ္ေခၚရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အဲသည္လုိ ခက္ခဲေအာင္ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း စသျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း (႐ုတ္တရက္ ေဒါကန္သြားတာမုိ႔) အဲဒါဆုိရင္ ရဲစခန္းေနရာမသိတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ရဲကားလႊတ္လုိက္ ဘုိ႔အေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ပင္နီဆူးလားပလာဇာမွာ ရွိေနမယ့္အေၾကာင္း စသျဖင့္ ျပန္ေျပာမိလုိ႔ ရဲနဲ႔ အေခ်အတင္ဖုန္းထဲမွာ စကားမ်ားရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမက တကၠစီ ငွားလာခဲ့ဘုိ႔ အႀကံေပးပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္လည္း အဲဒါဆုိ တကၠစီခ ျပန္ေတာင္းမယ္လုိ႔ေျပာၿပီး တကၠစီနဲ႔ လာခဲ့ဘုိ႔ သေဘာတူလုိက္ရပါတယ္။ (အဲသည္အတြက္ ေၾကာင့္ထင္တယ္။ သြားတဲ့အခါတုိင္း ျပန္ကာနီးမွာ တကၠစီခ ၂၀ ေဒၚလာ ထုတ္ေပးပါတယ္။)
သူမဖုန္းခ်သြားတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေက့စ္ကုိ ကုိင္ေနတဲ့ ရဲကုိ လွမ္းေခၚၿပီး ရဲစခန္းေဟာင္းက ေခၚတဲ့ကိစၥ သူ႔အေနနဲ႔သိမသိ လွမ္းၿပီးေတာ့ေမးျမန္း။ သူက ေသခ်ာတယ္ ဆုိၿပီး အတည္ျပဳေတာ့မွ ညကုိးနာရီခြဲေလာက္မွာ အဲသည္ ရဲစခန္းေဟာင္းကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အေရာက္သြားရတယ္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ေခၚသလဲ ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ စခန္းမေရာက္ခင္ လမ္းထိပ္က မက္ေဒၚနယ္ ဘာဂါဆုိင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔သားေတြ ထုိင္ေနတာကုိ ေတြ႕လုိက္ေတာ့မွ သူတုိ႔အားလုံးကုိလည္း ေခၚထားပါလားဆုိတာ သေဘာေပါက္လုိက္မိပါေတာ့တယ္။
ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ ဖုန္းထဲက စကားမ်ားခဲ့ရတဲ့ ရဲအရာရွိအမ်ဳိးသမီးဟာ အျပင္မွာေတာ့ စကားေျပာေျပျပစ္ကာ ႏွစ္လုိယဥ္ေက်းဘြယ္ရာရွိသူတဦးျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရာက္မဆုိက္ဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အမ်ဳိးသား အရာရွိတဦးနဲ႔ အဲသည္အမ်ဳိးသမီးအရာရွိက သူတုိ႔ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးအခန္းထဲ ေခၚသြင္းၿပီး စကား စေျပာၾကေတာ့တာေပါ႔။
အဲသည္မွာ စကား၀ုိင္းကုိစေတာ့ အလာပ သလာပ ေျပာသလုိပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထား တာကုိ သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္မွာလုပ္သလဲ။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ၾကာၿပီလား။ သမီးေလးက ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ အဘြားက ထိန္းထားေပးတာလား။ စသျဖင့္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး အေၾကာင္းအရာေလးေတြက စျဖစ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတုိ႔ေျပာေနက် တရားဥပေဒ စုိးမုိးေရး၊ ၿငိမ္၀တ္ပိျပားေရး။ တည္ၿငိမ္ေရးေတြအေၾကာင္း ေရာက္လာတာကုိး။ အဲ...တေနရာေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ စကားထဲမွာ ၿခိမ္းေျခာက္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ကုိ စေတြ႕လာရၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ ဘာလဲဆုိရင္ “သည္လုိ တည္ၿငိမ္မႈပ်က္ျပားေအာင္ ျဖစ္လာရင္ မင္းတုိ႔ကုိ ငါတုိ႔က ျပန္မပုိ႔ခ်င္လဲ ပုိ႔ရေတာ့မယ္” ဆုိတာမ်ဳိး။ သည္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔အေနအထားကုိ ရွင္းလင္းေအာင္ ျပန္ေျပာရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ စင္ကာပူမွာ ပညာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ လာေရာက္လုပ္ကုိင္တာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲသည္အတြက္ စင္ကာပူႏုိင္ငံအတြက္ေရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ပါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ဳိးရွိတဲ့ ကိစၥသာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အလုပ္အကုိင္ေပးထားလုိ႔ စင္ကာပူကခ်ည္း က်ေနာ္တုိ႔အေပၚမွာ တဖက္သတ္ ေက်းဇူးရွိေနတာမ်ဳိးမဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ စင္ကာပူကုိ မလာခင္ တျခားႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ကုိယ့္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ စင္ကာပူမွာသာမက မည္သည့္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ ရွင္သန္ရပ္တည္ႏုိင္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ပုိ႔မယ္ဆုိတဲ့စကားဟာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ သိပ္အဓိပၸါယ္မရွိလွေၾကာင္း ျပန္ေျပာ လုိက္ပါတယ္။
အဲသည္မွာ (က်ေနာ္တုိ႔အထင္) သူတို႔ကစားေနက် ၀ွက္ဖဲက အလုပ္မျဖစ္ေတာ့တာကုိ သိတဲ့အေလ်ာက္ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ေျပာဆုိတဲ့အခါတုိင္းမွာ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆုိ တဲ့နည္းကုိဘဲ က်င့္သုံးေတာ့တာေတြ႕ရပါတယ္။ (တခ်ဳိ႕မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ျပန္ေျပာခ်က္အရ သူတုိ႔ကုိလည္း ဒီၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ နည္းကုိဘဲ သုံးေၾကာင္းသိရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အၿမဲတမ္းေနထုိင္ ခြင့္ (PR) မက်ေသးတဲ့ သူမ်ားကုိဆုိရင္ ဒီနည္းက အေတာ္ထိေရာက္မႈရွိ တယ္လုိ႔လည္း သိရပါတယ္။)
က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔သူတို႔ အခ်ိန္ တစ္နာရီခြဲေလာက္ၾကာသည္အထိ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္သုံးသပ္မိတာကေတာ့ သူတုိ႔ရဲအရာရွိႏွစ္ေယာက္ဟာ ေျပာဆုိရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေပၚမွာ ကၽြမ္းက်င္ႏုိင္နင္းမႈမရွိတာကုိေတြ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔အျပစ္ေတာ့မဟုတ္ ပါဘူး။ သူတုိ႔လုပ္ေနရတာေတြ၊ ေျပာေနရတာေတြဟာ ရဲေတြလုပ္ရမယ့္ အရာမွ မဟုတ္တာကုိး။
သူတုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာခန္းတခ်ဳိ႕ကုိ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးရရင္....
သူတုိ႔။..........။သည္လုိ လမ္းမေပၚမွာထြက္ ဆႏၵျပမႈေတြဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္၊ ဆူပူမႈ၊ အဓိက႐ုဏ္းေတြနဲ႔ အဆုံးသတ္ရေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ စင္ကာပူမွာ ငါတုိ႔က လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပပြဲေတြကုိ ခြင့္မျပဳတာ။
က်ေနာ္တုိ႔။...........။ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလက ျမန္မာျပည္က လမ္းေပၚမွာ လူေတြ သိန္းခ်ီဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပါဘဲ။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ဆုိတာ အာဏာပုိင္ေတြက အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းေတာ့မွ ျဖစ္လာတာမ်ဳိးပါ။
သူတုိ႔။.............။မင္းတုိ႔ကေတာ့ စိတ္ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းနဲ႔ ဆႏၵျပတာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ႔ထဲက တစုံတေယာက္က ဆူပူလုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္တာမ်ဳိး၊ ခဲနဲ႔ ပစ္တာမ်ဳိး စတင္လုပ္လာၿပီဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။
က်ေနာ္တုိ႔။...........။ ဒီလုိအေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့ရင္ မင္းတုိ႔ စင္ကာပူရဲေတြအေနနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္းႏုိင္မယ္လုိ႔ ငါတုိ႔ ယုံၾကည္ၿပီးသားပါ။ ၾကည့္ေလ။ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ မေလးရွားတုိ႔၊ ထုိင္းတုိ႔ ။ အဲသည္ႏုိင္ငံေတြမွာ ရဲေတြဟာ ဆႏၵျပခြင့္ကုိ ခြင့္ျပဳ႐ုံသာမက ဆႏၵျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါ၀င္တဲ့သူေတြ လုံၿခဳံေရးအတြက္ လုိက္လံေစာင့္ေရွာက္ေပးတာမ်ဳိးေတြ၊ ယာဥ္အသြားအလာထိန္းသိမ္းေပး တာမ်ဳိးေတြ လုပ္ေပးေဖာ္ရတယ္။
(အဲသည္လုိ မေလးရွားတုိ႔ ထုိင္းတုိ႔ နဲ႔ ႏႈိင္းအေျပာခံရေတာ့ သူတုိ႔နည္းနည္း မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး မခံခ်င္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။)
သူတုိ႔။..............။ ဟာ....မေလးရွားနဲ႔ေတာ့ မႏႈိင္းနဲ႔ေလ။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံႀကီးက အက်ယ္ႀကီးကုိ။ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံေလးက ေသးေတာ့ တခုခုဆုိ တႏုိင္ငံလုံးကုိ ျပန္႔သြားၿပီး မတည္မၿငိမ္ျဖစ္မွာ။
က်ေနာ္တုိ႔။...............။ ဒါဆုိရင္ မင္းတုိ႔နဲ႔ အရြယ္အစားတူညီတဲ့ ေဟာင္ေကာင္ဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ေဟာင္ေကာင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆႏၵျပလုိ႔ရတာဘဲ။ အဓိက႐ုဏ္း ဆုိတာ မၾကားဘူးသေလာက္ဘဲ။
သူတုိ႔။..................။ “...............................” (တိတ္ဆိတ္လ်က္)။
က်ေနာ္တုိ႔။...................။ မင္းတုိ႔ ေျပာခ်င္တဲ့ တည္ၿငိမ္မႈ၊ တရားဥပေဒ စုိးမုိးမႈဆုိတာေတြကုိ ငါတ႔ုိလည္း သေဘာက်ပါတယ္။ ငါတုိ႔ကိုယ္၌က မင္းတုိ႔ရဲ႕ စုိးရိမ္ေသာက ကုိနားလည္ ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ႔ကလည္း အျပန္အလွန္ တုိ႔အေပၚမွာ နားလည္သင့္တဲ့အခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာရွိတဲ့ ငါတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ သေဘာထားေတြကုိ လြတ္လပ္စြာ ေဖာ္ျပခြင့္ရေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စင္ကာပူမွာ ရွိတဲ့ ငါတုိ႔တေတြဟာ မင္းတုိ႔ခြင့္မျပဳတဲ့အတြက္ ငါတုိ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ႀကိတ္မွိတ္ ၿမဳိခ်ေနရတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ငါ့တုိ႔အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ မင္းတုိ႔ တည္ၿငိမ္မႈ ႐ႈေဒါင့္က ၾကည့္ရင္လည္းမေကာင္းဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ၿမဳိသိပ္ထားမႈ ေတြဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပါက္ကြဲထြက္လာႏုိင္လုိ႔ဘဲ။ သည္ေတာ့ ျဖစ္သင့္တာက အစကတည္းက သည္ခံစားခ်က္ေတြကုိ နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႕ ခြင့္ျပဳသင့္တယ္။ ေနာက္တခုက မင္းတုိ႔ႏုိင္ငံကလည္း ကုသသမဂၢအဖြဲ႔၀င္ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံ။ အဲသည္ ကုလသမဂၢက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ အေထြေထြလူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္းပါတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ကာကြယ္သင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုလာမယ့္ အာဆီယံထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲမွာ အာဆီယံခ်ာတာ အသစ္ကုိ သေဘာတူညီခ်က္ေရးထုိးၾကရင္ အဲသည္သေဘာတူညီခ်က္မွာ ေဒသတြင္း လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ကာကြယ္ဘုိ႔ပါမယ္။ ဒီေတာ့ စင္ကာပူအေနနဲ႔ ခုကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေလးစားလုိက္နာသင့္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
သူတုိ႔။......................။ ငါတုိ႔ဆီမွာက လူမ်ဳိးေပါင္းစုံစုေပါင္းယွဥ္တြဲေနထုိင္ၾကရတာ။ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ၁၉၆၀ တ၀ုိက္က လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္းေတြဟာ အင္မတန္ခါးသီးတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြေပါ႔။ သည္လုိမ်ဳိး အျဖစ္ဆုိးေတြ ထပ္ျဖစ္လာမွာကုိ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ လုံး၀ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈအေပၚမွာ လုံးလုံးမွီတည္ေနရတဲ့အတြက္ မတည္မၿငိမ္မႈေတြေၾကာင့္ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈေတြ ႐ုပ္သိမ္းသြား မွာကုိ အၿမဲတေစ ပူပန္စုိးရိမ္ေနရတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိပါတယ္။ ငါတုိ႔ဟာ ဒီလုိ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္မႈကုိ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား တည္ေဆာက္ထားရတာ။
က်ေနာ္တုိ႔။.....................။ မင္းတုိ႔ အာရွမွာ သည္အေျခအေနထိေရာက္ေအာင္ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့တာကုိ ငါတုိ႔ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သည္ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕ထပ္မံစဥ္းစားစရာအခ်က္ ကေလးေတြလည္းရွိတယ္ေပါ႔။ မင္းတုိ႔ႏုိင္ငံဟာ သယံဇာတရင္းျမစ္မရွိဘူးဆုိေပမယ့္ အဓိက ေရေၾကာင္း အခ်က္အခ်ာက်တဲ့တည္ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္ရမယ္။ ဥပမာေပးရရင္ ၿမဳိ႕နဲ႔ အလွမ္းေ၀းတဲ့ေနရာက ဆုိင္ခန္းအက်ယ္ႀကီးထက္ ၿမဳိ႕လည္ေခါင္က ဆုိင္ခန္းေသးေသးေလးဟာ ၀င္ေငြပုိေကာင္းႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့သေဘာပါဘဲ။ ေနာက္ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈကုိ ဖြင့္ေပးတဲ့ ဘယ္ႏုိင္ငံမဆုိ မည္သည့္စနစ္ကုိဘဲ က်င့္သုံးသည္ျဖစ္ေစ၊ တုိးတက္ၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ ဥပမာ ေဟာင္ေကာင္၊ တုိင္၀မ္၊ ေတာင္ကုိရီးယား၊ တရုတ္၊ မေလးရွား၊ ထုိင္း စသည္။ သည္ေတာ့ တံခါးဖြင့္၀ါဒ က်င့္သုံးမယ္၊ ျပည္တြင္းစစ္လည္း ျဖစ္မေနဘူးဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ လာၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ စင္ကာပူရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ေတာ့ ႏုိင္ငံတစ္ခု စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္မႈဟာ က်င့္သုံးေနတဲ့ နုိင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့ မသက္ဆုိင္လွပါဘူး။ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖဳိး တုိးတက္မႈသက္သက္ထက္ လြတ္လပ္မႈရွိတာကုိ ပုိသေဘာက်ပါတယ္။
သူတုိ႔။...................။ ေအးေလ၊ တုိ႔လည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေတာ့ ဒါေတြကုိ ဖြင့္ေပးဘုိ႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ၿဗဳံးစားႀကီးေတာ့ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ႔။ ဒီၾကားထဲ မင္းတုိ႔ဘက္ကလည္း ငါတုိ႔အေနအထားကုိ နားလည္ေသာအားျဖင့္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ေပးဘုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔။...................။ ဖြင့္ေပးဘုိ႔ ႀကဳိးစားေနတယ္ဆုိတာ သိရလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့ ကိစၥတခုပါ။ အခုဘဲၾကည့္ေလ။ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ မ်ဳိးဆက္တုန္းကဆုိရင္ အမ်ားစုဟာ နာခံတတ္သူေတြ၊ မစၥတာ လီကြမ္းယူေျပာတဲ့ ကြန္ျဖဴးရွပ္၀ါဒမွာလုိ လူတဦးခ်င္းအက်ဳိးထက္ အဖြဲ႔အစည္းတခုလုံးရဲ႕ အက်ဳိးကုိ ၾကည့္ရမယ္ဆုိတာကုိ ယုံၾကည္သူေတြမ်ားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလူငယ္ေတြ၊ ငါတုိ႔သားသမီးေတြ လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အလြယ္တကူ နာခံတတ္သူေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စူးစမ္းတယ္။ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကုိ ကုိယ္သိတယ္။ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ အခြင့္အေရးကုိ ကာကြယ္ေပးဘုိ႔ ေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။ လြတ္လပ္မႈအတြက္ စြန္႔စားလုိစိတ္လည္းရွိၾကတယ္။ (ဒီအခ်က္ကုိ ရဲႏွစ္ေယာက္လုံးက ေထာက္ခံၾကတယ္။) အခု တကမၻာလုံးမွာ သြားေနတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းကလည္း သည္အတုိင္းဘဲ။ သည္ေတာ့ စင္ကာပူအေနနဲ႔ ႀကဳိက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ႏုိင္ငံေရးအရ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈကုိ အခုထက္ပုိၿပီး တစထက္တစ ဖြင့္ေပးရေတာ့မယ္။
ဒါေတြက သူတုိ႔နဲ႔ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြထဲက မွတ္မိသေလာက္ တခ်ဳိ႕ေပါ႔။ အခ်ဳိ႕ကုိေတာ့ “ရဲစခန္းမွာ....(၁)” မွာတုန္းက အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အေပၚ အေရးယူျခင္း၊ မယူျခင္း၊ စြဲခ်က္တင္ျခင္း၊ မတင္ျခင္းေတြဟာ ဒီရဲအရာရွိေတြအဆင့္ေလာက္မွာ မဆုံးျဖတ္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔သိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရတဲ့သူေတြကုိ ႀကဳံႀကိဳက္တုိင္း ကုိယ့္ရပ္တည္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပျခင္းျဖင့္ အျပန္အလွန္ နားလည္ယုံၾကည္မႈကုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ အနာဂတ္မွာ ႀကဳံေတြ႔လာမယ့္ အခ်ဳိ႕ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားမွာ သူတုိ႔အေနနဲ႔ နားလည္လုိက္ေလ်ာမႈေပးႏုိင္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔အေပၚ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ေျပာဆုိေဆြးေႏြးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနာက္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံမွာ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္မႈရွိ႐ုံမွ်နဲ႔ မလုံေလာက္ဘဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိပါ က်င့္သုံးဘုိ႔ ဘာေၾကာင့္လုိအပ္သလဲဆုိတဲ့ ဥပမာ တခုကုိ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာတအုပ္ထဲ ကေန ေကာက္ႏႈတ္ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ဥပမာအေၾကာင္းကုိ အပုိင္း(၃)မွာ ဆက္လက္ေရးသားပါမယ္။.......
ကုိေပါ။ (၂၄ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာလ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။)
.jpg)
3 comments:
ရဲက ကိုေပါကိုေခၚလိုက္တာက လက္ခ်ာရိုက္ဖုိ႕အတြက္ ။ ကိုေပါက အမွန္နဲ႕ျဖစ္သင့္တာအားလံုးကို ေသခ်ာေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူတို႕က ျပန္လက္ခ်ာရိုက္ခံသြားရတယ္ ဟားဟား ေကာင္းပါ့။ ကၽြန္မအလွည့္တုန္းကလည္း ေရလည္ေအာ္တယ္ ။ ကၽြန္မက ျပန္ေျပာေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ေခါင္းမာလို႕တဲ့။ သူတို႕ျဖဲေခ်ာက္တာကို ဟီးဟီးသြားလုပ္ေနရင္ ကုိယ့္ကိုေျပာမွာ ရစရာကုိရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းတယ္ ကုိေပါ ။ အားေပးတယ္ ဆက္လုပ္ ။ ကၽြန္မလည္း စာေမးပြဲျပီးျပီမို႕ ကြနျ္ပဴတာကိစၥ တခုခုလုပ္ဖုိ႕ စဥ္းစားေနတယ္ :)
ကိုေပါေရ ..
ေျပာပံုေတြ သေဘာက်ပါ့။ မွတ္သြားတယ္။
အားေပးလ်က္။
မလင္းလက္…….အဲသည္ ကြန္ျပဴတာျပန္မရေသးတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ သီးသန္႔အီးေမးလ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးပါဦးမယ္။
ပန္ဒုိရာ…... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ပန္ဒုိရာေသတၱာထဲက ထပ္ထုတ္လာဦးမယ့္ ကဗ်ာေတြ၊ အႏုပညာေတြကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္။
Post a Comment