က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ေခါင္းစီးအား “ပိေတာက္ရိပ္”ဟု အမည္ေျပာင္းေပးလုိက္သည္။ သည္အမည္ကုိ က်ေနာ္ စိတ္ကူးမိသည္မွာ ၾကာၿပီ။
က်ေနာ့္စိတ္ကူးေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္႔ဇနီးက သည္ဘန္နာဒီဇုိင္းကုိ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ဖန္တီးေပးခဲ့ျခင္း။
ပုံထဲမွာပါတဲ့ ပိေတာက္ပန္းမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္ကေတာ့မဟုတ္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ခန္႔က ပီနန္ၿမဳိ႕ကုိ အလည္ ေရာက္စဥ္ ေႁမြဘုရားေက်ာင္းကအထြက္ လမ္းေဘးက ပိေတာက္ပင္ နိမ့္နိမ့္ေလးမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပင္လုံးကၽြတ္ေ၀ေနတာကုိေတြ႕ရေတာ့ သူမႏွင့္ က်ေနာ္ ၀မ္းသာအားရ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ယူၾကသည္။
တေယာက္က အကုိင္းကုိ ဆြဲခ်ေပးထားစဥ္ က်န္တေယာက္က ပန္းေတြကုိ ကင္မရာနဲ႔႐ုိက္။ ႐ႈေဒါင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အကြာအေ၀းအမ်ဳိးမ်ဳိး။
ပိေတာက္ပန္းကုိ မဲေနသျဖင့္ ေဘးဘီကုိ သတိမထားမိ။ ေနာက္ေတာ့မွ အနီးအနား ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲရွိ လူအားလုံးက က်ေနာ္တုိ႔လုပ္္ရပ္ကုိ အထူးအဆန္း သဖြယ္ လွမ္းၾကည့္ေနၾက သည္ကုိေတြ႕ရသည္။
မေနႏုိင္ေတာ့ေသာ ဆုိင္ရွင္က ထြက္လာေမးသည္။ ဘာအတြက္မ်ား ႐ုိက္ေနၾကသလဲေပါ႔။ အင္းေလ....သူေမးလည္း ေမးစရာပါဘဲ။ ပီနန္မွာေတာ့ ပိေတာက္ေတြက ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ပြင့္တာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ပြင့္သည့္အခ်ိန္အခါကလည္း “တႏွစ္တြင္ သည္တလေပပ၊ တလမွာ တရက္ထဲ ခက္ခဲတဲ့ ရက္ဗုဒၶါ” မဟုတ္။ မုိးမ်ား၍ေလာမသိ။ ပြင့္ခ်ိန္မွာလည္း တာရွည္လွသည္။
က်ေနာ္မေလးရွားမွာ ေနခဲ့စဥ္က ပီနန္ေရာက္တုိင္း ပိေတာက္ပြင့္ေႂကြေတြ ႀကဲျပန္႔ေနသည့္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ “ပိေတာက္လမ္း” သီခ်င္းကုိ တကုိယ္တည္းညည္းရင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ ေတြကုိ သတိရ မိျပန္သည္။
က်ေနာ့္အေနႏွင့္ေတာ့ ပိေတာက္ဟု ဆုိလုိက္သည္ႏွင့္ ရင္ခုန္သံက ျမန္ခ်င္လာသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပြဲတေန႔တြင္ အိမ္မွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ရသျဖင့္ သူမအား ေပးရန္ အလွဆုံးပိေတာက္တခက္ ေရြးယူသြားခဲ့ဘူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခရီးခုလတ္တြင္ ညီမငယ္တေယာက္က မရမက လုယူသြားသျဖင့္ သူမအားမေပးလုိက္ႏုိင္ခဲ့။ ႏွစ္ေတြ ရွည္ၾကာသြားခဲ့သည္။
ပိေတာက္ရိပ္သည္ ေအးျမသည္။ ပိေတာက္၏ သေကၤတတြင္ တက္ႂကြျခင္း၊ ျမဴးေပ်ာ္ျခင္း၊ ဆန္းသစ္ျခင္းတုိ႔ပါသည္။ ျမန္မာေတြ ကမၻာတလႊားဘယ္ေနရာကုိေရာက္ေရာက္ သႀကၤန္အခ်ိန္ ေရာက္တုိင္း ပိေတာက္ကုိ သတိရၾကသည္သာျဖစ္သည္။ ပိေတာက္ရနံ႔ကုိ တမ္းတၾကသည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ပိေတာက္ကုိ တမ္းတရပုံကေတာ့ ထူးသည္။ သူ႔ရဲ႕ “ပိေတာက္အမွတ္တရ” ကဗ်ာအဖြင့္မွာ သည္လုိေရးသည္။
အမွတ္တရ
မ်ားစြာအနက္၊ ႏွလုံးသားမွ
လ်ဳိ႕၀ွက္အစီရင္ခံစာ၊ ငါ႔မွာမရွိ
ပိေတာက္ပြင့္လွ်င္၊ ရင္မွာခုန္လာ
တႏွစ္တခါ၊ ေစတနာက
စိတၱဇေလာ
သုိ႔မဟုတ္
အသစ္ေမြးဖြားျခင္းေလာ………။
က်ေနာ္တုိ႔ စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာေတြကေတာ့ ၿပီးခဲ့ေသာ သႀကၤန္မွာ “ပိေတာက္ခ်စ္သူ၊ စုခ်စ္သူ” ဆုိၿပီး ေရကစား မ႑ာတ္ထုိးကာ ပိေတာက္အလြမ္းကုိ ေျဖၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အုိးေ၀(စင္ကာပူ) အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက စာ၊ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးေတြကုိ ေရြးခ်ယ္စုစည္း ထားသည့္ “ပိေတာက္ခ်စ္သူ၊ စုခ်စ္သူ” လက္ကမ္းစာေစာင္ေလး အခမဲ့ ျဖန္႔ေ၀ျဖစ္သည္။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ ကဗ်ာကုိ ေနာက္ေက်ာဖုံးမွာ ကုိင္းၫြတ္က်ေနေသာ ပိေတာက္ခက္ကေလးမ်ား ေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္တြင္ထည့္ကာ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္။ လက္ကမ္းစာေစာင္ အျပည့္အစုံကုိ သည္မွာ ဖတ္ပါ။
တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ပိေတာက္တခက္အတြက္ သူမက က်ေနာ့္ကုိ ကဗ်ာတပုဒ္ (မေရးတတ္ေရးတတ္ႏွင့္) ေရးေပးေဖာ္ရေလသည္။
ျပာလဲ့လဲ့ မိုးသားေအာက္
ၫႇင္းခတဲ့ ေလနုေအးမွာ
ယိမ္းႏြဲ႕ကာ ဟန္ပါပါနဲ႔
စိမ္းေရာင္စို ရြက္ႀကိဳၾကားက
ဝါေသြးငယ္ ဖူးတံတင့္လို႔
႐ွိန္းျမျမ ရနံ႔ထံုသင္း။.............တဲ့။
ကုိေပါ
(၁၅ ရက္၊ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇)
က်ေနာ့္စိတ္ကူးေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္႔ဇနီးက သည္ဘန္နာဒီဇုိင္းကုိ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ဖန္တီးေပးခဲ့ျခင္း။
ပုံထဲမွာပါတဲ့ ပိေတာက္ပန္းမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္ကေတာ့မဟုတ္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ခန္႔က ပီနန္ၿမဳိ႕ကုိ အလည္ ေရာက္စဥ္ ေႁမြဘုရားေက်ာင္းကအထြက္ လမ္းေဘးက ပိေတာက္ပင္ နိမ့္နိမ့္ေလးမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပင္လုံးကၽြတ္ေ၀ေနတာကုိေတြ႕ရေတာ့ သူမႏွင့္ က်ေနာ္ ၀မ္းသာအားရ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ယူၾကသည္။
တေယာက္က အကုိင္းကုိ ဆြဲခ်ေပးထားစဥ္ က်န္တေယာက္က ပန္းေတြကုိ ကင္မရာနဲ႔႐ုိက္။ ႐ႈေဒါင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အကြာအေ၀းအမ်ဳိးမ်ဳိး။
ပိေတာက္ပန္းကုိ မဲေနသျဖင့္ ေဘးဘီကုိ သတိမထားမိ။ ေနာက္ေတာ့မွ အနီးအနား ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲရွိ လူအားလုံးက က်ေနာ္တုိ႔လုပ္္ရပ္ကုိ အထူးအဆန္း သဖြယ္ လွမ္းၾကည့္ေနၾက သည္ကုိေတြ႕ရသည္။
မေနႏုိင္ေတာ့ေသာ ဆုိင္ရွင္က ထြက္လာေမးသည္။ ဘာအတြက္မ်ား ႐ုိက္ေနၾကသလဲေပါ႔။ အင္းေလ....သူေမးလည္း ေမးစရာပါဘဲ။ ပီနန္မွာေတာ့ ပိေတာက္ေတြက ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ပြင့္တာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ပြင့္သည့္အခ်ိန္အခါကလည္း “တႏွစ္တြင္ သည္တလေပပ၊ တလမွာ တရက္ထဲ ခက္ခဲတဲ့ ရက္ဗုဒၶါ” မဟုတ္။ မုိးမ်ား၍ေလာမသိ။ ပြင့္ခ်ိန္မွာလည္း တာရွည္လွသည္။
က်ေနာ္မေလးရွားမွာ ေနခဲ့စဥ္က ပီနန္ေရာက္တုိင္း ပိေတာက္ပြင့္ေႂကြေတြ ႀကဲျပန္႔ေနသည့္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ “ပိေတာက္လမ္း” သီခ်င္းကုိ တကုိယ္တည္းညည္းရင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ ေတြကုိ သတိရ မိျပန္သည္။
က်ေနာ့္အေနႏွင့္ေတာ့ ပိေတာက္ဟု ဆုိလုိက္သည္ႏွင့္ ရင္ခုန္သံက ျမန္ခ်င္လာသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပြဲတေန႔တြင္ အိမ္မွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ရသျဖင့္ သူမအား ေပးရန္ အလွဆုံးပိေတာက္တခက္ ေရြးယူသြားခဲ့ဘူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခရီးခုလတ္တြင္ ညီမငယ္တေယာက္က မရမက လုယူသြားသျဖင့္ သူမအားမေပးလုိက္ႏုိင္ခဲ့။ ႏွစ္ေတြ ရွည္ၾကာသြားခဲ့သည္။
ပိေတာက္ရိပ္သည္ ေအးျမသည္။ ပိေတာက္၏ သေကၤတတြင္ တက္ႂကြျခင္း၊ ျမဴးေပ်ာ္ျခင္း၊ ဆန္းသစ္ျခင္းတုိ႔ပါသည္။ ျမန္မာေတြ ကမၻာတလႊားဘယ္ေနရာကုိေရာက္ေရာက္ သႀကၤန္အခ်ိန္ ေရာက္တုိင္း ပိေတာက္ကုိ သတိရၾကသည္သာျဖစ္သည္။ ပိေတာက္ရနံ႔ကုိ တမ္းတၾကသည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ပိေတာက္ကုိ တမ္းတရပုံကေတာ့ ထူးသည္။ သူ႔ရဲ႕ “ပိေတာက္အမွတ္တရ” ကဗ်ာအဖြင့္မွာ သည္လုိေရးသည္။
အမွတ္တရ
မ်ားစြာအနက္၊ ႏွလုံးသားမွ
လ်ဳိ႕၀ွက္အစီရင္ခံစာ၊ ငါ႔မွာမရွိ
ပိေတာက္ပြင့္လွ်င္၊ ရင္မွာခုန္လာ
တႏွစ္တခါ၊ ေစတနာက
စိတၱဇေလာ
သုိ႔မဟုတ္
အသစ္ေမြးဖြားျခင္းေလာ………။
က်ေနာ္တုိ႔ စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာေတြကေတာ့ ၿပီးခဲ့ေသာ သႀကၤန္မွာ “ပိေတာက္ခ်စ္သူ၊ စုခ်စ္သူ” ဆုိၿပီး ေရကစား မ႑ာတ္ထုိးကာ ပိေတာက္အလြမ္းကုိ ေျဖၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အုိးေ၀(စင္ကာပူ) အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက စာ၊ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးေတြကုိ ေရြးခ်ယ္စုစည္း ထားသည့္ “ပိေတာက္ခ်စ္သူ၊ စုခ်စ္သူ” လက္ကမ္းစာေစာင္ေလး အခမဲ့ ျဖန္႔ေ၀ျဖစ္သည္။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ ကဗ်ာကုိ ေနာက္ေက်ာဖုံးမွာ ကုိင္းၫြတ္က်ေနေသာ ပိေတာက္ခက္ကေလးမ်ား ေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္တြင္ထည့္ကာ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္။ လက္ကမ္းစာေစာင္ အျပည့္အစုံကုိ သည္မွာ ဖတ္ပါ။
တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ပိေတာက္တခက္အတြက္ သူမက က်ေနာ့္ကုိ ကဗ်ာတပုဒ္ (မေရးတတ္ေရးတတ္ႏွင့္) ေရးေပးေဖာ္ရေလသည္။
ျပာလဲ့လဲ့ မိုးသားေအာက္
ၫႇင္းခတဲ့ ေလနုေအးမွာ
ယိမ္းႏြဲ႕ကာ ဟန္ပါပါနဲ႔
စိမ္းေရာင္စို ရြက္ႀကိဳၾကားက
ဝါေသြးငယ္ ဖူးတံတင့္လို႔
႐ွိန္းျမျမ ရနံ႔ထံုသင္း။.............တဲ့။
ကုိေပါ
(၁၅ ရက္၊ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇)
.jpg)
12 comments:
ပန္ဒိုရာ့ စာေတြကို လာဖတ္သြားတဲ့ ကိုေပါ။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာကတည္းက ကိုေပါတို႕စကား၀ိုင္းကို ေဘးကထိုင္သြားရည္က်ရင္း အဲဒီနာမည္ေတြ ရင္းႏွီးခဲ့ၿပီးသားပါ။ အိုးေ၀မွာ ေရးေနတာေတြလည္း ဖတ္ဖူးပါ့ဗ်ာ။ အခုလို လာအားေပးသြားတာကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ေနာင္ကိုလည္း အလည္လာလွည့္ပါလို႕ ဆီပံုးမရွိတဲ့ ဘေလာက္ရိပ္ အဲေလ.. ပိေတာက္ရိပ္မွာ ဒီေနရာက ၀င္ေအာ္လိုက္ရပါေၾကာင္း။
လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ပန္ဒုိရာ။ ပန္ဒုိရာရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို အထူးႏွစ္သက္မိပါတယ္။ စီပုံးထည့္ဘုိ႔အတြက္ ဘူးဆုိဖ႐ုံမသီးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခုဆုိ သခြါးသီးေတြပါ အဆစ္သီးရမယ့္ ကိန္းဆုိက္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။
ေက်ာင္းအဆင္းကားဂိတ္မွာ လာေစာင္႔ေနသူနဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းလာသူ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေျပးဖက္ၾကရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ၾကတဲ႔သူေတြ အေၾကာင္းၾကားရေတာ႔ တခါက တဘ၀ရုပ္ရွင္ထဲက ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔ခင္သီတာထြန္း (ထင္တယ္)ကို သတိရသဗ်ာ။ ဟီး ဟီး
ဘာလဲကလူသစ္....
လု..လု..၀ု...၀ု....၀ု....
စကၠ..အ...အ...အ.... (ပံ့တင္သံမ်ား)
ဆုိတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးလား။ ေက်ာ္ဟိန္းက က်ေနာ့္ေလာက္ ၾကည့္မေကာင္း ပါဘူးဗ်ာ...ဟဲ။
ကဗ်ာတစ္ပိုဒ္ လိုက္ေတာင္းတယ္။ ရ၀ူး။ ျပန္လာေပး။ ဆီပံုးမရွိလည္း ကြန္မန္႕မွာ လာေအာ္မွာပဲ။ မဒမ္ေပါ မဆူမခ်င္းေပါ့။ ဟဲဟဲ....။
တကယ္ပါ ကဗ်ာအဆုံးပုိဒ္ကေလး လုံးေစ့ပတ္ေစ့ သတိမရေတာ့လုိ႔ပါဗ်ဳိး။ အရင္တုန္းက ကုိယ္ကလည္း ႀကိဳက္လုိ႔ အဖန္ဖန္ဖတ္ၿပီး အလြတ္နီးပါးရေနတာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ မွတ္မိသေလာက္ သေဘာကေတာ့...
နွလုံးသားမွာ
ေဘာဂမီးအိမ္ကုိ
ထိန္ေနေအာင္ ထြန္းညွိလုိက္တဲ့အခ်ိန္
သိဂၤါရ ရသဟာ
ႏွလုံးသားရဲ႕ တေနရာမွာ
အမည္မသိ ေ၀ဒနာနဲ႔
တိတ္ဆိတ္စြာ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႕....။
ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။
ကိုေပါ
စီပံုးမရွိလို႕ ဒီမွာပဲေရးခဲ့တယ္။ ဆီေစ်းႀကီးလို႕ ဆီပံုးမတပ္ထားတာလား။
အျမဲလာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဒီေလာက္ အေရးေကာင္းတဲ့သူ
ဘေလာ့လုပ္တာ ေနာက္က်လြန္းတယ္။
အခုလုိ အားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ မခင္မင္းေဇာ္။ အမ်ားေတာင္းဆုိလာေတာ့လည္း ဆီေစ်းနည္းနည္းေလွ်ာ့ၿပီး စီပုံးတပ္ရေတာ့မွာေပါ႔ဗ်ာ။ ဗမာေတြက စိတ္ႀကီးတယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ ဆီေစ်းေလွ်ာ့မေပးလုိ႔ လမ္းေပၚထြက္လာရင္ဒုကၡ။ နအဖလုိ ေျပးေပါက္မွားေနဦး မယ္။
စိတ္ဓါတ္သြင္ျပင္ေတြ ေဖာ္ျပထားတာ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်သဗ်ဳိ႕။ က်ေနာ့္မွာ သိပ္မႀကိဳးစားဘဲ ႀကီးပြားခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးတခုဘဲ မခင္မင္းေဇာ္နဲ႔ ကြာသြားတယ္… အဟီး။ (လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ အပ်င္းထူတာေပါ့ဗ်ာ)။
ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ လက္နဲ႔ ဘာလုိ႔မ်ား စာေပေလာကကို ၀င္ေရာက္မေႏွာက္ယွက္ရတာလဲ။ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ အျပင္အဆင္ေလးေရာ စာေလးေတြေရာ။
ကုိေပါရဲ႕ စာေတြက ဘယ္အေၾကာင္းအရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသလြမ္းေမာရိပ္ေလး သန္းေနတုန္းေနတုန္း ပါပဲဗ်ာ။ စြယ္ေတာ္ရိပ္ေအာက္က ”နံရံေပၚကစာ” လုိမ်ိဳးကုိအမွတ္ရေနတုန္းပါပဲ။ ခု ကြန္ကရိေတာ ရိပ္ေအာက္မွာ ဘယ္လုိစာမ်ိဳးဖန္တီးျဖစ္ပါအုန္းမလဲ။
ကဖုိးေဇ….လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါဗ်ဳိး။ ဆရာေမာင္မုိးသူေလနဲ႔ေျပာရရင္ “စာေပေလာကမွာ မင္းတုိ႔ေတြရွိေနၿပီဆုိရင္ လုံေလာက္တယ္။ ငါလာဘုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး။”….ေနာက္တာပါ။ ျမန္မာစာေပေလာက ပ်က္စီးသြားမွာစုိးလုိ႔ လက္တြန္႔ေနတာပါဗ်ဳိး။
၀မ္းဒါးဖစ္ရွ္ေရ…..ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ ထင္ပါရဲ႕။ နံမည္ေလးျမင္လုိက္ရေတာ့ ငါးေလးအုိးကပ္ ခ်က္ စားခ်င္စိတ္ေပၚတယ္။ ေနာက္တာေနာ္။
Post a Comment