“ရာမ လုိ လူစား ထင္လုိ႔လား”

ရာမ ဆုိလုိ႔ ရာမဇာတ္ထဲက “ရာမ ဆုိ ေတာင္လုိေမာက္၊ ငါေၾကာက္သဟဲ့၊ မိဂႏၻီရဲ႕...” ဆုိရေလာက္ေအာင္ ဒႆဂီရိတေယာက္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ရွာတဲ့ ရာမ မင္းသားကုိ ေျပးမျမင္ၾကပါနဲ႔ဦး။

ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ရဲ႕တပည့္ ရာမကုိ ေျပာတာပါ။ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္အေၾကာင္းကုိ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ေဆာင္းပါးေရးေတာ့ စာဖတ္သူေတြ သေဘာက်ပုံရတယ္။ လက္ရွိႏုိင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ကလည္း ကြက္တိ အံ၀င္ဂြင္က် ျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါ႔။ အဲဒီ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဇာတ္ကားထဲမယ္ လူဆုိးခ်င္းတူေပမယ့္ သစၥာေဖာက္တဲ့ ရာမလုိ လူမ်ဳိးကေတာ့ နာမည္လည္း ပုိပ်က္တယ္။ လူမုန္းလည္းခံရတယ္။

ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ...ဓားျပလုပ္စားတဲ့လူအခ်င္းခ်င္းကုိ ရဲကလည္းမိေရာ.......ဖမ္းပါဆရာ၊ သူ႕ကုိ ဖမ္းပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဆုိတာ သူပါဘဲ ဆရာ။ သူ႕အေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ သူ႕ေရွ႕မွာေတာ့ မေျပာရဲဘူးဆရာ။ ရဲစခန္းေရာက္ရင္ က်ေနာ္ အကုန္ေျပာျပပါ့မယ္” ဆုိၿပီး ဗုိလ္ေအာင္ဒင္အေၾကာင္းကုိ ႐ုိက္ေတာင္ မစစ္ရေသးဘူး၊ အကုန္ေဖာ္ေတာ့တာကုိး။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဆုိတာ ဒင္းမွာမရွိ။

ျမန္မာ့သမုိင္းမွာလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ အလုပ္ႀကံခံရေတာ့ ဂဠဳန္ဦးေစာတုိ႔ အဖြဲ႕ထဲက ဘညြန္႕ဆုိတဲ့တေယာက္က အစုိးရသက္ေသလုပ္ၿပီး အကုန္ေဖာ္တာဘဲ။ အဲဒီအတြက္ သူကုိယ္တုိင္ေတာ့ ႀကဳိးမိန္႔က လြတ္သြားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူ႕နာမည္လည္း ေဖာ္ေကာင္ ဘၫြန္႕ဆုိၿပီး နာမည္ဆုိးတြင္ၿပီး က်န္ခဲ့တာပါဘဲ။ မွားတာမွန္တာ အပထားလုိ႔ အဲဒီလုိ သစၥာမရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ကုိ လူေတြ မႀကဳိက္ႏွစ္သက္တတ္ပုံကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။

ေဟာလီး၀ုဒ္႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အဲသည္လုိ ေဖာ္ျခင္း၊ မေဖာ္ျခင္း၊ သစၥာေဖာက္ျခင္း၊ မေဖာက္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားတကားရွိတယ္။ အယ္လ္ပါခ်ီႏုိ အေကာင္းဆုံးအမ်ဳိးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ ေအာ္စကာဆုရတဲ့ “Scent of a woman” ဆုိတဲ့ ဇာတ္ကားပါဘဲ။ မၾကည့္ရဘူးသူမ်ား အား ၾကည့္ဘုိ႔ ၫႊန္းလုိက္ပါရေစ။

ဒီေလာက္ နိဒါန္းခ်ီေနရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက သံ႐ုံးေရွ႕ေရာက္သြားေတာ့ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုကို သတိရမိလုိ႔ပါဘဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ မဖတ္႐ႈမီ စကၤာပူထုတ္ေန႔စဥ္သတင္းစာႀကီး စထရိတ္စ္တုိင္းမ္းစ္ သတင္းစာထဲမွာ ပါတဲ့ ေဟာသည္ဓါတ္ပုံနဲ႔ ပုံေအာက္က ပုံအညႊန္းစာေလးကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ပါ။




ပုံစာက ဗမာလုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆုိရမယ္ဆုိရင္.......“ေစာင့္ရတာေမာေပါ႔။ စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္လမ္းမွာတည္ရွိတဲ့ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕က က်ဴတန္းႀကီးဟာ တစ္ကီလုိမီတာေလာက္ ရွည္လ်ားတယ္။ လူအမ်ားစုဟာ ႏုိး လုိ႔ စာတန္းထုိးထားတဲ့ အနီေရာင္ တီရွပ္နဲ႔ ဦးထုပ္ေတြကုိ ၀တ္ဆင္ထားၾကတယ္။ အဲဒီ အကၤ်ီနဲ႔ ဦးထုပ္ေတြကုိ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕ ၿခဳံပုတ္ေတြၾကားမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အမႈိက္အိတ္ေတြထဲက ရတယ္” လုိ႔ ေရးထားတာေပါ႔။ မရယ္ရဘူးလား။ အဲဒီ အကၤ်ီအနီေတြ ထည့္ထားတဲ့ အမႈိက္အိတ္ေတြက သူ႕အလုိလုိ ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး ၿခဳံၾကားထဲေရာက္ေနတာေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ၉ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ သံ႐ုံးေရွ႕ကုိ က်ေနာ္ေရာက္သြားၿပီး အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနတယ္။ လူေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာၿပီး က်ဴတန္း ႏွစ္ခုက ရွည္လာတယ္။ က်ဴတန္းတခုက ဖိတ္စာရသူေတြ၊ ေနာက္တခုက ဖိတ္စာမရသူေတြ။ ေနကလည္း ျမင့္လာ၊ က်ဴတန္းကလည္း ရွည္လာဆုိေတာ့ လူေတြကုိ ေရဘူးေ၀ဘုိ႕ လုပ္ရတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေရဘူး ၁၀၀၀ စီစဥ္ၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ပင္နီဆူးလားက ထြက္လာမယ့္ ကားေတြနဲ႔မွ အတူပါမွာေလ။ ဒီေတာ့ မဒမ္ေပါကုိ ေငြငါးဆယ္ထုတ္ေပးလုိက္ၿပီး အနားက ခ်ာတိတ္ေတြကုိ ေရဘူးကဒ္ေတြသယ္ဘုိ႔ ထည့္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တျခားေစတနာရွင္ေတြက သူတုိ႔လည္း ေငြထည့္မယ္၊ လူလည္း လုပ္အားလုိက္ေပးမယ္ဆုိတာနဲ႔ ေရဘူးေတြ ေလာက္ေလာက္ငွငွ ေ၀ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ၁၁ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ အကၤ်ီအနီေတြနဲ႔ ဦးထုပ္ေတြ ပထမဦးအသုတ္အျဖစ္ ေရာက္လာတယ္။ အမႈိက္အိတ္အမဲေတြနဲ႔ထည့္ထားၿပီးေတာ့ေလ။ ဆယ္အိတ္ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္ေနတဲ့အနားက ပန္းပင္ၿခဳံပုတ္ေတြၾကားမွာ မသိမသာ ခ်ထားခဲ့ၿပီး လူေတြက အဲသည္ေရွ႕မွာ ပိတ္ထုိင္ၾကရင္း စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ အကၤ်ီခ်ထားခဲ့သူေတြက ေသေသခ်ာခ်ာမွာသြားေသးတယ္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီခြဲ ၿမဳိ႕ထဲက ကား ၇ စီးတုိက္လူေတြ ေရာက္လာမွ ေ၀ရမယ္လုိ႔။ (အကၤ်ီေတြ ထားသြားတာ ဘယ္သူေတြလဲလုိ သားသားမမွတ္မိဘူး။ လာမေမးၾကနဲ႔ေနာ္)

မၾကာပါဘူး။ ရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီ အထုတ္ေတြကုိ လုိက္ရွာေတာ့တာပါဘဲ။ သူတုိ႔က သတင္းရၿပီးသားေလ။ ရွာလုိ႔မၾကာခင္မွာဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္ေနတဲ့အနားကုိ ေရာက္လာၿပီး အထုတ္ေတြအားလုံးကုိ ေတြ႕သြားေတာ့တာေပါ႔။

ရဲေတြက ေမးတယ္။ ဒါ..ဘာအထုတ္ေတြလဲ.....တဲ႔။

က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး (အျပစ္ကင္းစင္ေသာ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔)။ ။.....မသိဘူးခင္ည။

ရဲ။ ။ ဒီအထုတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲ။

က်ေနာ္တုိ႔။ ။ မသိဘူးခင္ည။

ရဲ။ ။ ငါတုိ႔ေတာ့ အကၤ်ီနဲ႔ ဦးထုပ္ေတြ ရွိတယ္လုိ႕ထင္တယ္။ ငါတုိ႔ထင္တာမလြဲဘူးဆုိရင္ (အနားမွာ အုိဘီပီ အကၤ်ီအနီ၀တ္ထားေသာ ေကာင္ေလးအား လက္ညဳိးထုိး၍) မင္း၀တ္ထားတဲ့ အကၤ်ီမ်ဳိးေတြ အဲဒီထဲမွာ ရွိမွာ ေသခ်ာတယ္။

အနီ၀တ္ေကာင္ေလး။ ။(ၿပဳံၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာေပးျဖင့္) က်ေနာ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ (သူ၀တ္ထားတဲ့ အကၤ်ီနဲ႔ ဒီဇုိင္းမတူမွန္း လဒ ကေလးက အင္က်ဴအီးရွင္းနဲ႔ သိေနတယ္။း-)

ရဲ။ ။ (အထုတ္တထုတ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္ကာ အထဲမွ အနီေရာင္ တီရွပ္မ်ားကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း) ဒါ ဘယ္သူ႕အထုတ္ေတြလဲ။

က်ေနာ္တုိ႔။ ။ မသိဘူး ခင္ည။

ရဲ။ ။ ဒါဆုိ ပုိင္ရွင္မရွိဘူးေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔။ ။ဟာ ပုိင္ရွင္ေတာ့ ရွိမွာေပါ႔။ သူေစာေစာကမွ လာထားသြားတဲ့ဟာဘဲ..ဟာဘဲ။ ဒီနားမွာ မရွိဘူးလုိ႔ေျပာတာ။

ရဲ။ ။ ပုိင္ရွင္မရွိရင္ ငါတုိ႔ သိမ္းသြားရလိမ့္မယ္။ ေနာက္မွ သူ ရဲစခန္းမွာ ျပန္လာေရြးေပါ႔။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့....(ဟုိက္...ေသာက္က်ဳိးနည္း၊ ဒုကၡ။)

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အထဲက တေယာက္က တယ္လီဖုန္းနဲ႔ တေနရာကို တိတ္တိတ္ေခၚ။ အခ်ီအခ် ဗမာလုိေျပာၾက။ ၿပီးေတာ့မွ ရဲေတြကုိ....

“ပုိင္ရွင္ကေျပာတယ္။ ဒီအကၤ်ီေတြက ဒီမွာရွိတဲ့ လူေတြကုိ လွဴဘုိ႔တဲ့။ အဲဒီေတာ့ လူတုိင္းဟာ ပုိင္ရွင္ဘဲ။ သိမ္းခ်င္ရင္ အားလုံးကုိ လုိက္ေမးၿပီး သိမ္းေပေတာ့။”

ေျပာရင္းဆုိရင္းဘဲ ျဖစ္စဥ္တရပ္လုံးကုိ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ဗမာေတြအားလုံးဘက္ကုိ လွည့္ၿပီး...

“ကဲ...ကဲ...အားလုံး...အကၤ်ီေတြ နဲ႔ ဦးထုပ္ေတြ တေယာက္ တစုံစီ လာယူလွည့္ၾက” ဆုိၿပီးလည္း ေအာ္လုိက္ေရာ...........

ဟား.....ဗမာေတြဆုိတာ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ အၿပဳိင္အဆုိင္ အေျပးအလႊား လာယူၿပီး ၀တ္လုိက္ၾကတာ ရဲေတြချမာ သိမ္းဘုိ႔ဆည္းဘုိ႔ေနေနသာသာ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ ထိခြင့္မႀကဳံလုိက္ဘူး။

ကဲ....ေတြ႕ပလား။ အဲဒီေန႔က သံ႐ုံးေရွ႕လာတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ ရာမနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ကုိ။ အဲဒီေန႔က ျမန္မာေတြဟာ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ ေဖာ္ေကာင္မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူဟာ ကုိယ့္အက်ဳိးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေပးေနသလဲဆုိတာ သူတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းသေဘာ ေပါက္တယ္။

ဂ်ပန္ေခတ္က ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေျမေအာက္တပ္သားေတြကုိ ျပည္သူလူထုက ကူညီသလုိမ်ဳိး၊ အခုေခတ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေထာက္လွမ္းေရးရန္ကလြတ္ေအာင္ ျပည္သူလူထုက ကူညီသလုိမ်ဳိး၊ အဲသည္လုိ ကူညီမႈမ်ဳးိက အဲဒီတနဂၤေႏြေန႕က ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕က ျမန္မာေတြဆီမွာေတြ႕လုိက္ရတယ္။

ကဲ....ကုိယ့္ေသြးကုိယ့္သား ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဘုိ႔ေကာင္းသလဲဆုိတာ။

အဲဒီျမန္မာေတြပါဘဲ။ ညေန ၆ နာရီခြဲေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကုိ သံၿပဳိင္သီဆုိၾကတာ။

က်ေနာ္ေတာ့ အဲသည္အခ်ိန္မွာ မွတ္တမ္းဓါတ္ပုံ႐ုိက္ရင္း ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထ၊ ရင္ထဲမွာလည္း ဆုိ႔တက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ၀ဲမိတယ္။ အဲသည္ေန႔ကေလာက္ ဗမာျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူမိတာ မရွိေသးဘူး။
အဲသည္ေန႔က ဗမာေတြ စည္းကမ္းရွိတာ၊ ဇြဲရွိတာ၊ သတၱိရွိတာ၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ထုိက္တန္တာ၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ႏုိးၾကားတာ အားလုံး တေန႔တည္းနဲ႔ အကုန္ျပသႏုိင္လုိက္တယ္။ စကၤာပူလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ၀င္ၾကည့္လုိက္ရင္ ျမန္မာေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီကို ျမတ္ႏုိ္းမႈ၊ စည္းကမ္းရွိမႈ၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မႈေတြကုိ တခမ္းတနား ခ်ီးမြမ္းထားတာကုိ ေတြ႕ႏုိင္တယ္။
အဲဒီေန႔က အဲဒီလုိ ဖိအားေပးေတာင္းဆုိလုိက္လုိ႔လည္း ဘယ္တုန္းကမွ လူေတြအဆင္ေျပမႈအတြက္ ဂ႐ုမစုိက္တဲ့ ျမန္မာသံ႐ုံးဟာ မဲေပးရက္ကုိ သုံးရက္တိတိ တုိးျမႇင့္ေပးလုိက္ရတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
အဲဒီေန႔က သံ႐ုံးေရွ႕က ပြဲကုိ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စီစဥ္ခဲ့သူေတြေရာ၊ ပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြကုိပါ က်ေနာ္ ဒီပုိ႔စ္နဲ႔ ဦးညြတ္ဂါရ၀ ျပဳလုိက္ပါတယ္။

Read more

“ေအာခ်ာ့ဒ္က အနီေရာင္လႈိင္းလုံး”



ဧၿပီလ ၂ရ ရက္ေန႔ (တနဂၤေႏြေန႔)က စကၤာပူႏုိင္ငံ ျမန္မာသံ႐ုံးတည္ရွိရာ စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္ လမ္းနဲ႔ တန္လင္း လမ္းမႀကီးေပၚမွာ အနီေရာင္ေတြ ရဲရဲေတာက္နီသြားခဲ့တဲ့ျမင္ကြင္းကုိ ႐ုိက္ကူးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ ကင္မရာထဲက ဓါတ္ပုံေတြကုိ မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္။ ေအာက္ကလင့္ခ္မွာ ေခါက္ၾကည့္ပါ။


မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာအေပါင္းဟာ ပူလွတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ဇြဲနဘဲနဲ႔ တန္းစီၿပီး စစ္အစုိးရေရးဆြဲတဲ့ အေျခခံဥပေဒကုိ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ပုံကုိ စနစ္တက် ထုတ္ေဖာ္ ဆႏၵျပသခဲ့ၾကပါတယ္။ လူအမ်ားစုဟာ ဓါတ္ပုံမ်ားမွာ ေတြ႕ျမင္ရမယ့္အတုိင္း NO စာလုံးကုိ ေရွ႕ေရာေနာက္ပါ ႐ုိက္ႏွိပ္ထားတဲ့ တီရွပ္အနီမ်ားနဲ႔ ႏုိး စာလုံးပါ ဦးထုပ္အနီမ်ားကုိ ေဆာင္းထားၾကပါတယ္။
လူတန္းႀကီးကရွည္လြန္းေတာ့ စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္လမ္းထဲမွာသာမက တန္လင္းလမ္းမႀကီးေပၚကုိ လွ်ံက်သြားတယ္။
တေနကုန္ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ျပသေနသူေတြကုိ ေစတနာရွင္မ်ားက ေသာက္ေရသန္႔ဘူးမ်ား၊ အေအးဘူး၊ လက္ဘက္ရည္၊ ပန္းသီးမ်ား၊ ေပါင္မုန္႔မ်ား၊ သၾကားလုံးမ်ား၊ ဘီစကြတ္မုန္႔မ်ားျဖင့္ အလွ်ံပယ္ေကၽြးေမြးတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
သံ႐ုံးကေတာ့ သူ႕ထုံးစံအတုိင္း အလြန္အမင္း ေႏွးေကြးစြာ ေဆာင္ရြက္ေန႐ုံမက လူအမ်ားေစာင့္ေနၾကတဲ့ၾကားက ေန႔လည္စားခ်ိန္ ႏွစ္နာရီ ပိတ္ထားလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခဏျပန္ဖြင့္ၿပီး အနီေရာင္ေတြျမင္ေတာ့ လန္႔ဖ်တ္သြားၿပီး မဲ႐ုံကုိ ခဏပိတ္လုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အျပင္က ကုိယ္စားလွယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ သံ႐ုံးထဲေခၚၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။
ျမန္မာေတြဟာ လုံး၀ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္မရွိတာကုိ ေတြ႕ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စည္းကမ္းလည္း အင္မတန္ေသ၀ပ္လုိ႔ စကၤာပူရဲေတြကေတာင္ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။ေနာက္ၿပီး ေသာက္ေရသန္႔ဘူးအလြတ္မ်ားနဲ႔ စားၿပီးအမႈိက္မ်ားကုိ ျမန္မာလူငယ္မ်ားက စည္းကမ္းတက် လုိက္လံသိမ္းဆည္းေပးပုံဟာ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းတရပ္ပါ။
ရဲေတြကလည္း လမ္းမပိတ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးတာကလြဲလုိ႔ မေန႔က ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမရွိပါဘူး။
ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ သံ႐ုံးက မဲ႐ုံပိတ္တယ္ဆုိတာ တရား၀င္ေၾကညာမေပးတဲ့အတြက္ ထုိင္သပိတ္ေမွာက္လုိက္ၾကပါေသးတယ္။ ညေန ၆ နာရီ ခြဲ မွာ အားလုံး လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ မတ္တပ္ရပ္ၾကၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကုိ သံၿပဳိင္ ႏွစ္ေခါက္တိတိ သီဆုိပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အနီေရာင္လႈိင္းႀကီးဟာ ေအာခ်ာ့ဒ္လမ္းမတေလွ်ာက္ စီတန္းကာ ပင္နင္ဇူးလား ပလာဇာေရာက္သည္အထိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
တနဂၤေႏြေန႔က စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္ကုိ လာၾကတဲ့ ျမန္မာအမ်ားစုဟာ သံ႐ုံးက ဖိတ္စာကုိ မရရွိၾကပါဘူး။ မဲေပးခြင့္ရလိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံသားအခြင့္အေရးနဲ႔ ရပုိင္ခြင့္မ်ားအတြက္ ေတာင္းဆုိရင္း မိမိတုိ႔ရဲ႕ သေဘာထားကုိ ရဲ၀ံ့စြာ ထုတ္ေဖာ္ျပသျခင္း ျဖစ္တာကုိ သိရပါတယ္။တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ မေန႔က မဲေပးၿပီးသားလူေတြျဖစ္ေပမယ့္ တမင္သက္သက္ အင္အားလာျပတာျဖစ္ၾကသလုိ တခ်ဳိ႕ကလည္း မေန႔ေတြကတည္းက ျငင္းပယ္ခံရလုိ႔ ထပ္လာၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တနဂၤေႏြေန႔မနက္ကတည္းက မဲေပးၿပီးေသာ္လည္း မျပန္ေသးဘဲ အကၤ်ီအနီက အေပၚကေန ႏွစ္လႊာေျမာက္ထပ္၀ပ္ၿပီး ေခၽြးတၿပဳိက္ၿပဳိက္နဲ႔ တေနကုန္ ေတာင့္ခံေနတဲ့ ျမန္မာေတြလည္း အေျမာက္အမ်ားေတြ႕ရပါတယ္။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြကုိ ေဘးက ျဖတ္သြားရင္း ၾကားမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာေတြ ႏုိင္ငံေရးအသိ ဘယ္ေလာက္ ႏုိးၾကားေနသလဲဆုိတာ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ျမန္မာေတြဟာ အခုဆုိရင္ ဓါတ္ပုံထဲ ပါရမွာ ကင္မရာမွာ ေပၚမွာကုိလည္း လုံး၀ေနာက္မတြန္႔ေတာ့ပါဘူး။ ကင္မရာတလုံးနဲ႔ ေလွ်ာက္႐ုိက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေခၚၿပီး အုပ္စုပုံေတြ သီးသန္႔ပုံေတြ ရုိက္ခုိင္းရတာလည္း သူတုိ႔မွာအေမာ။ ၿပီးေတာ့ သံ႐ုံးျပဴတင္းေပါက္က လွမ္း႐ုိက္ေနတဲ့ ဗီဒီယုိကင္မရာကုိေတာင္ လက္ေတြၾကက္ေျခခတ္ပုံေျမွာက္ၿပီး စိန္ေခၚလုိက္ပါေသးတယ္။
တနဂၤေႏြေန႔မွာ အကၤ်ီအနီေတြ၀တ္ၿပီး ဆႏၵျပမွာမုိ႔ မဲေပးလုိတဲ့ ျမန္မာေတြ မလာရဲေလာက္ဘူးလုိ႔ ေျပာေနၾကသူမ်ား တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲမွားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ လာတဲ့လူတုိင္းဟာ အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္နင္းေရးကားႀကီးမ်ား အခ်ဳပ္ကားႀကီးမ်ား အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္ရဲမ်ား ထူထပ္စြာခ်ထားေပမယ့္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႔သြားျခင္းမရွိဘဲ ေအးခ်မ္းစြာ တေနကုန္စုေ၀းခဲ့ၾကပါတယ္။
ေနာက္တခု သတိျပဳရမွာကလည္း သံ႐ုံးရဲ႕ လုပ္ကုိင္ပုံဟာ အင္မတန္ ေႏွးေကြးလြန္းျခင္းပါဘဲ။ မဲမေပးမီရက္ကတည္းက တာ၀န္သိ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုအခ်ဳိ႕ဟာ သံ႐ုံးကုိ သြားေရာက္ၿပီး သည္အခ်က္ကုိ ေထာက္ျပတဲ့အခါ...သံ႐ုံးက “အဲဒါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ကိစၥပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းႏုိင္ပါတယ္” ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတာကုိ ႀကဳံခဲ့ရပါတယ္။ စေနေန႔ကလည္း ျမန္မာလူငယ္အခ်ဳိ႕က Laptop Computer မ်ားႏွင့္အတူ မဲေပးျခင္းကုိ ျမန္ဆန္ေစရန္ ကူညီဘုိ႔ ကမ္းလွမ္းေတာ့လည္း “လုိအပ္ရင္ ဆက္သြယ္ပါမယ္” လုိ႔ အလိမၼာနဲ႔ ျငင္းပယ္လုိက္ျပန္ပါတယ္။
အခုလုိ ပုံမ်ဳိးနဲ႔ဆုိရင္ သံ႐ုံးက ဖိတ္ၾကားတဲ့ လူအေရအတြက္ တစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ေတာင္ျပည့္ေအာင္ မဲေပးႏုိင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။
က်ေနာ္လည္း စေနေန႔ကတည္းက သြားေရာက္ကန္႔ကြက္မဲေပးခဲ့ပါတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္...ဒီ Referendum ဟာ အဆုံးသတ္ တုိက္ပြဲျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ တခါက ေျပာဘူးသလုိဘဲ လူထုရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေရခ်ိန္နဲ႔ ႏုိ္းၾကားမႈကုိ ျမွင့္တင္ႏုိင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းတခုေတာ့ မုခ်မေသြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
(ေနာက္ပုိင္းမွာမွ စေနတနဂၤေႏြ မဲေပးၾကတဲ့အခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဒီထက္ပုိၿပီး အေသးစိတ္ေအာင္ ေရးျပပါဦးမယ္။ အခုေတာ့ ဓါတ္ပုံေတြနဲ႔ဘဲ ေက်နပ္ၾကပါဦး)
Read more

“တြမ္ခ႐ုဇ္ နဲ႔ က်ေနာ္”

“မေျပာခ်င္ဘူး….မေျပာခ်င္ဘူး…….ေျပာကုိ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ”

ကုိေပါတေယာက္ အဲသလုိ စကားခံလုိက္ၿပီ ဆုိရင္ အမ်ားႀကီးေျပာေတာ့မယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္။

ႀကဳံတုန္းမုိ႔ (သူ႔ႏွယ္...ႀကဳံဘဲ ႀကဳံႏုိင္လြန္းတယ္လုိ႔ ထင္ေတာ္မမူၾကပါနဲ႔ဂ်ာ) နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ၿပီး လွ်ာရွည္လုိက္ဦးမယ္။ …..ဗမာစကားမွာ…

“႐ုိင္းတယ္လုိ႔လဲ မထင္ပါနဲ႔” ….ဆုိတဲ့ စကားခ်ီလာရင္….ၾကပ္ၾကပ္ သတိသာ ထားၾကေပေတာ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ ပိႆေလးနဲ႔ ေဘးပစ္သလုိ တစ္တစ္ခြခြ ေမးတာ၊ ေျပာတာ ခံရေတာ့မွာမုိ႔လုိ႔ပါဘဲ။

အလားတူ… “ေဟာဒီက ငါ႔ႏွမႀကီးကုိ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕”…တုိ႔၊ “နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔နာပါ…” တုိ႔ နဲ႔ အစခ်ီလာရင္ ေနာက္က မၾကား၀ံ့မနာသာေတြ ကပ္ပါလာဘုိ႔ ၉၉ ဒႆမ ၉၉၉၉ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ က်ိန္းေသၿပီသာမွတ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဗမာစကား တယ္လည္း ႐ႈပ္သကုိး။ ဒါေၾကာင့္ အုိင္က ဘားမီးစ္လုိ သိပ္ မစပိခ္ ခ်င္တာ။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္.....အခုေတာ့ မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ဆုိေတာ့ ပုစြန္႔လက္မ သကၠဋ ေရႊစည္ႀကီးကုိ ထီကနဲ တီးတဲ့ၿပီး ေၾကညာေမာင္းခတ္လုိက္ရဦးမယ္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ အေကာင္းစားေလး လီယုိနာဒုိ ဒါကုိေပါ တေယာက္ ေလာေလာလတ္လတ္ ႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ အျဖစ္ကေတာ့ မုိင္ေနာ္ရတီ ရီပုိ႔တ္ (Minority Report) ဆုိတဲ့ ေဟာလီး၀ုဒ္ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားႀကီးထဲက ဇာတ္လုိက္ လုိေတာ့ ျဖစ္ေနပါၿပီဗ်ာ။ (ဘေလာ့ဂါ တီဇက္ေအ၏ ေလကုိ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ခုိးသုံးလုိက္သည္။ ဘာတတ္ႏုိင္ေသးလဲ ကိုယ့္လူ)

အမ်ားသိၾကတဲ့အတုိင္း အဲသည္ဇာတ္ကားထဲမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့သူက ေဟာလီး၀ုဒ္ မင္းသားေခ်ာ တြမ္ခ႐ုဇ္တဲ့။ အံမယ္ေလး..နံမယ္ေျပာရတာနဲ႔တင္ တ႐ုတ္ဆုိင္မွာ ေျပးၿပီး ခ႐ုေၾကာ္တပြဲေလာက္ မွာစား ခ်င္လာၿပီေနာ္…ရွလြတ္။ အဲ…ရာရာစစ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တြမ္ခ႐ုဇ္နဲ႔ ႏႈိင္းလုိ႔ ႐ုပ္ခ်င္းတူသလားဆုိေတာ့…..ဟုတ္ရေပါင္။ တြမ္ခ႐ုထက္ အရပ္ပုိျမင့္ေလေတာ့ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔မုိ႔ ပုိၾကည့္ေကာင္းသတဲ့။ ဟင့္အင္း... ဘယ္သူကမွ ေျပာတာဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ မွန္ထဲမွာ ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတာေလ…။

ကဲကဲ…ထုံးစံအတုိင္း ေဗြေဖာက္ေဖာက္လာရတာနဲ႔ လုိရင္းမေရာက္ႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ခုနင္က ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားက အီးတီ၊ ရွင္းဒလားစ္လစ္၊ ဂ်ဴရက္ဇစ္ပါ႔ခ္၊ ေဆ့ဗင္း ပ႐ုိက္ဗိတ္႐ုိင္ယန္း၊ အာ့တီဖစ္ရွယ္ အင္တဲလိဂ်င့္ (ေအအုိင္) စတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္ကားႀကီးေတြမွာ ဒါ႐ုိက္တာ လုပ္တဲ့ စတီဗင္ ငပိဘတ္ ႐ုိက္ကူးတဲ့ ေခတ္လြန္သိပၸံကားေလ။

ေခတ္လြန္သိပၸံကားဆုိတဲ့အတုိင္း ဇာတ္ကားထဲမွာ အဆန္းတၾကယ္ အထက္ေအာက္ ေျပးလႊားႏုိင္တဲ့ သံလုိက္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြနဲ႔အတူ အျခား ထူးဆန္းေထြလာ ကိရိယာတန္ဆာပလာ အသုံးအေဆာင္ေတြကုိ ရင္သပ္႐ႈေမာ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။

အဲဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ ေက်ာ႐ုိးက အနာဂတ္ရဲတပ္ဖြဲ႕ဟာ ရာဇ၀တ္မႈကုိ ႀကဳိတင္ကာကြယ္တဲ့ေနရာမွာ သုံးတဲ့နည္းလမ္းအေၾကာင္းဘဲ။ ဇာတ္လမ္းထဲက ရဲစုံေထာက္ေတြဟာ အနာဂတ္မွာ ျဖစ္ပြားမယ့္ ရာဇ၀တ္မႈေတြကုိ ႀကဳိတင္ေဟာကိန္းထုတ္ႏုိင္တဲ့ အၾကားအျမင္ရတဲ့သူ သုံးဦးရဲ႕ အၾကားအျမင္ေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ရာဇ၀တ္သား အေလာင္းလ်ာေတြကုိ အမႈမျဖစ္ခင္ကတည္းက ႀကဳိတင္ဖမ္းဆီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေကာင္းသူေကာင္းျဖစ္လာေအာင္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေပးေရးစခန္းေတြကုိ ပုိ႔ၿပီး ေလ့က်င့္ ျပဳျပင္ေပးတယ္။

တေန႔မွာ ရဲစုံေထာက္ ဂၽြန္အင္တာဒမ္ (တြမ္ခ႐ုဇ္)ဟာ အနာဂတ္မွာ သူမျမင္ဘူးတဲ့ လူတေယာက္ကုိ သူသတ္မိေတာ့မယ္လုိ႔ ေဟာကိန္းထုတ္ထားတဲ့ အၾကားအျမင္ရသူ သုံးဦးရဲ႕ ရီပုိ႔တ္ကုိ သြားေတြ႔တယ္။ အဲသည္မွာ သူအဖမ္းမခံရေအာင္ ထြက္ေျပးတာက စလုိ႔ အသည္းတထိတ္ထိတ္ ရင္တဖုိဖုိနဲ႔ ၾကည့္ရတဲ့ စိတ္၀င္စားဘြယ္ ႐ုပ္ရွင္ကားတကားေပါ႔။

ေျပာသာေျပာရတယ္။ ေခတ္လြန္သိပၸံကားလုိ႔ နာမည္ေပးတာ မွားေနၿပီနဲ႔ေတာင္ တူတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေဟာဒီ စကၤာပူဆုိတဲ့ ကၽြန္းပိစိ ႏုိင္ငံေလးမွာ အဲသည္နည္းကုိ အခုကတည္းက စတင္အသုံးျပဳေနတာ ေတြ႕ရလုိ႔ဘဲ။

ဘာေၾကာင့္ အဲသလုိ ေျပာႏုိင္ရသလဲဆုိေတာ့….

စကၤာပူသမၼတႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ အေနာ္တုိ႔ အမိျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးလုိဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္ လုံၿခဳံေရးကုိ ထိပါးလုိသူမ်ား၏ အႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ေသာ အက္ဥပေဒဆုိတာ ရွိသတဲ့ကြယ္။ ဘုိလုိေတာ့ အင္တာနယ္ ဆီက်ဴရတီအက္ (၀ါ) အတုိေခါက္ အုိင္အက္စ္ေအ လုိ႔ ေခၚေလရဲ႕။ ျမန္မာလုိေတာ့ ၅(ည) ေပါ႔။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း အဲသည္ဥပေဒနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိ ေထာင္ထဲ ဆြဲဆြဲထည့္ေနတာၾကာပါေပါ႔လား။ ဒီေတာ့ စကၤာပူကလည္း က်ေနာ္တု႔ိျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ ဒီေနရာတခုမွာေတာ့ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္ရွာေလတယ္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ ျမန္မာ့ မဟားတရား၊ ကမၻာကုိ လႊမ္းေစရမည္ ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးေပါ႔။

အဲအဲ….ခုနင္က အုိင္အက္စ္ေအ လုိ႔ေခၚတဲ့ အက္ဥပေဒႀကီးကုိ ကိုင္ၿပီး မသကၤာတဲ့လူေတြကုိ ႀကဳိက္သေလာက္ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္မရွိ ဖမ္းဆီးထားလုိ႔ ရသဗ်။ တရားမွ်တစြာ ႐ုံးတင္စစ္ေဆးျခင္းလည္း အလ်ဥ္းမရွိေခ်ဘူး။

ဥပမာ…ဟုိတေလာက ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတယ္ဆုိတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမားလုိ႔ သံသယအျဖစ္ခံရသူ မာ့စ္ ဆီလာမက္ဆုိရင္ အုိင္အက္စ္ေအနဲ႔ဘဲ အထိန္းသိမ္းခံ ထားရတာဘဲ။ အၾကမ္းဖက္သမားလုိ႔ သံသယ အျဖစ္ခံရတာဘဲ ရွိေသးတာေနာ္။ တကယ့္တကယ္ တရား႐ုံးေတာ္ကေန ျပစ္မႈထင္ရွားတယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ တရားမွ်တတဲ့ ဥပေဒ အရ ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ လူတေယာက္ဟာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တာ ထင္ရွားတယ္လုိ႔ တရား႐ုံးေတာ္က မဆုံးျဖတ္မခ်င္း အဲသည္လူမွာ အျပစ္မရွိဘူးလုိ႔ သေဘာထားရမယ္တဲ့။ ဘုိလုိေျပာရရင္ Innocent until proven guilty ေပါ႔ဗ်ာ။ ဆုိလုိတာက ရဲေတြ ထင္တာမွားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာဘဲ။

အဲဒီအတြက္ လူတေယာက္ကုိ ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္သူလုိ႔ သံသယျဖစ္လုိ႔ ရဲက ထုိသူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္မသြားေအာင္ျဖစ္ေစ၊ အျခားသူမ်ားကုိ ရန္မမူႏုိင္ေအာင္ဟန္႔တားလုိ၍ ျဖစ္ေစ ရဲက ဖမ္းခ်ဳပ္ထားခ်င္ရင္ တရား႐ုံးေတာ္မွာ ခုိင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ သက္ေသအေထာက္အထား တင္ျပထားႏုိင္မွသာ တရား႐ုံးေတာ္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ေခတၱဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ ႐ုံးေတာ္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းထားစဥ္ေတာင္မွ တရားခံအျဖစ္ သံသယ အျဖစ္ခံရသူဟာ သူ႕ကုိ တရားဥပေဒေၾကာင္းအရ ကာကြယ္ေပးႏုိင္မယ့္ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္နဲ႔ ပုံမွန္ ေတြ႕ဆုံခြင့္ရွိရမယ္။ သူ႔ကုိသူ တရားဥပေဒေၾကာင္းအရ ခုခံကာကြယ္ပုိင္ခြင့္ရွိတယ္။

သူ႔မွာ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိတာကုိ သက္ေသျပဖုိ႔ တာ၀န္၀တၱရားဟာ အစုိးရ ေရွ႕ေန (တရားလုိ) ဘက္မွာဘဲ လုံးလုံးရွိတယ္။ အဲဒီလုိ အျပစ္ရွိပါတယ္ဆုိတာကုိ ႐ုံးေတာ္မွာ သက္ေသအေထာက္အထား ခုိင္လုံစြာနဲ႔ ရွင္းလင္းစြာ၊ ယုံၾကည္လက္ခံႏုိင္ေလာက္ဖြယ္ရာ (Beyond doubt) မျပဆုိႏုိင္ဘူးဆုိရင္ တရားခံမွာ တကယ္အျပစ္ရွိတယ္ဆုိဦးေတာ့ ဥပေဒေၾကာင္းအရ သံသယ အက်ဳိးကုိ ခံစားခြင့္ရွိၿပီး အျပစ္ဒဏ္ကေန ကင္းလြတ္ခြင့္ရွိရမယ္။

အဲဒီေတာ့ လူတေယာက္ကုိ စြဲခ်က္မတင္ဘဲ ရဲဘက္က သံသယ ရွိ႐ုံသက္သက္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အၾကာႀကီး ထိန္းသိမ္းထားပုိင္ခြင့္မရွိဘူး။

ေနာက္ၿပီး စုိးရိမ္စရာေကာင္းတာက အဲဒီ အုိင္အက္စ္ေအ ဆုိတဲ့ ဥပေဒႀကီးကုိ အာဏာရ အစုိးရက အလြဲသုံးစားလုပ္ၿပီး သူတုိ႔နဲ႔ အျမင္မတူတဲ့ အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ကုိ ဖမ္းခ်င္တုိင္း ဖမ္းတဲ့ေနရာမွာ အသုံးျပဳႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္သိတဲ့ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံဆုိရင္ အဲဒီဥပေဒကုိ အလြဲသုံးစားလုပ္ၿပီး အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ မတရားဖမ္းတယ္။ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကုိဆုိရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ မတရားသျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တာမ်ဳးိရွိတယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံလဲဆုိတာ နာမည္တပ္ေတာ့ က်ေနာ္မေျပာရဲဘူး။ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ေဒ၀ါလီခံရေအာင္ လုပ္မွာစုိးလုိ႔။ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲတုိင္း အစုိးရဘက္က အၿမဲႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံပိစိေကြးေလး တႏုိင္ငံလုိ႔ဘဲ မွတ္ထားလုိက္ရေအာင္။

ေလာေလာဆယ္ စကၤာပူမွာ မုိင္ေနာ္ရတီ ရီပုိ႔တ္ ထဲကလုိ အမႈအခင္းကုိ မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိတားဆီးသလဲ ဆုိတာေျပာျပရဦးမယ္။

အရင္ပုိ႔စ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့ဘူးတဲ့အတုိင္း စကၤာပူမွာ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီး ေရာက္ကာနီးလာၿပီဆုိရင္ စကၤာပူရဲက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဖုန္းေခၚေလ့ရွိတယ္။ (က်ေနာ္တုိ႔မွာ ရဲေတြ တိတ္တခုိးစြဲလမ္းေစတဲ့ ခ်စ္ေမႊးပါပုံရတယ္။ မနာလုိမျဖစ္ၾကနဲ႔။) ဥပမာ...ဒီတနဂၤေႏြမွာ ျမန္မာေတြ အလုံးအရင္းနဲ႔ ျမန္မာသံ႐ုံးသြားၿပီး မဲေပးေတာ့မယ္ဆုိရင္ မေန႔ကတည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြကုိ တန္လင္း ရဲဌာနခ်ဳပ္က ဖုန္းေခၚတယ္။ ဘာေျပာတာလဲဆုိေတာ့ စကၤာပူရဲ႕ ဥပေဒကုိ မခ်ဳးိေဖာက္ဘုိ႔ ေျပာတယ္။

ကဲ....မုိင္ေနာ္ရတီ ရီပုိ႔တ္ ဇာတ္ကားထဲက အျဖစ္နဲ႔ တူမေနေပဘူးလား။ အမႈေတာင္ မက်ဴးလြန္ရေသးဘူး။ လူကုိ ၾကဳိတင္ၿပီး ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္သူအေလာင္းလ်ာေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ေနၿပီ။ အင္း....စကၤာပူမွာ ဒီမုိကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူလုပ္ရတာ မေခ်ာင္ဘူး။ အလကားေနရင္း တြမ္ခ႐ုဇ္နဲ႔ အႏႈိင္းခံေနရတယ္။

မဒမ္ေပါက ခပ္စြာစြာ အစားထဲကဆုိေတာ့ “နင္တုိ႔ ငါတုိ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလာေျပာရတာလည္း။ ငါတုိ႔ကုိ ျပႆနာရွာတဲ့လူေတြ ( Trouble Maker ) ေတြလုိ႔ စြတ္စြဲခ်င္တာလား ” လုိ႔ ေမးေတာ့လည္း ....“မဟုတ္ပါဘူး။ အႀကံေပး႐ုံသက္သက္ပါ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔” ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။

ေၾသာ္....ေတာ္ေတာ္ဘဲ...အားအားယားယား၊ အလကားေနရင္း အႀကံဉာဏ္အလကား လုိက္ေပးရတယ္လုိ႔။
ကဲ...ကဲ....ေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရးလုိက္တာ ေလေၾကာက ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားၿပီ။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္လည္း နီးၿပီ။

အခု ေန႔လည္စာ စားထြက္ရင္း ျမန္မာသံ႐ုံးကုိ သြားၿပီး မဲ႐ုံမွဴးကုိ လုိအပ္သည္မ်ားကုိ သြားေရာက္ ၫႊန္ၾကားလုိက္ဦးမကြယ္။

ကဲ..... ညဳိေခ်ာအမ်ဳိးေခၚတြင္တဲ့.... ကုိေပါသူခုိးေဖာ္ပင္....အဲေလ... ကုိေပါသတုိးေတာ္၀င္ကေလးချမာ....နဂုိသေဘာ “ႏုိး” ေပၚတင္ေလး ေပးႏုိင္ရေအာင္.....ျမန္မာသံ႐ုံးအေပါက္၀ကုိ.. မၾကာအျမန္ဆုံးေရာက္ရေစေတာ့လုိ႔.... ေဗလု၀နတ္ေစာင္း ငါးကြင္းဥေသွ်ာင္ နတ္မင္းေဆာင္တဲ့ သန္းေခါင္ေမာင္းမွာ ခုနစ္ေခ်ာင္းၫွဳိ႕ ဆုိင္ရာကို တုိ႔ၿပီးလွ်င္ ေခ်ာပုိ႔ေတာ္မူစမ္း ကုိးရြာစား။ (ဒီတခါ ခုိးခ်လုိက္တာက ဦးပုညဆီကကြဲ႕။ ေမာင္ပုည...မင္းဘာတတ္ႏုိင္ေသးလဲကြယ္...ငွဲငွဲ)
Read more

“ငုတ္တုတ္ ကုိေပါ”

က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းက အခမ္းအနားတခုမွာ အခမ္းအနားမွဴးလုပ္စဥ္ စကားေျပာ မွားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုကုိ သတိရမိတယ္။

“ပထမဆုံး အစီအစဥ္အရ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးမွ ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေျပာၾကားေပးပါရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးခင္ဗ်ား..... ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေျပာၾကားေပးပါရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္” ဆုိတဲ့ အစီအစဥ္ကုိ ေၾကညာစဥ္ကေပါ႔ဗ်ာ။ အဲသည္မွာ “ဆုံးမၾသ၀ါဒ” လုိ႔ေျပာရမယ့္အစား က်ေနာ့္မွာ လွ်ာခလုပ္တုိက္ၿပီးေတာ့ “အုံးမ ေဆာ၀ါဒ” ခ်ည္းဘဲ မွားေျပာေနတယ္။ က်ေနာ့္ဟာ က်ေနာ္ မွားမွန္းသိလုိ႔ ျပင္ေျပာဘုိ႔ ႀကဳိးစားေလေလ “အုံးမ…အုံးမ…” နဲ႔ ထစ္ၿပီး ပုိမွားေလေလဘဲ။ က်ေနာ္မွားလုိက္တုိင္း စင္ေအာက္က ေက်ာင္းသားေတြဆုိတာ…. ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…. ရယ္လုိက္ၾကတာ တအုံးအုံးေပါ႔။ ပုိဆုိးတာက ဆရာႀကီးက စင္ျမင့္ေပၚလည္းေရာက္လာေရာ ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့... “ ဧကႏၱေတာ့…. အခမ္းအနားမွဴးစာရြက္ထဲမွာ အုံးမ လုိ႔ မွားေရးထားၿပီ ထင္တယ္” တဲ့။ အဲသလုိလည္း မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ေရာ… ဟာ၊ ေအာက္က ပရိတ္သတ္ဆုိတာ ပတ္တုပ္လုိ႔ မႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တေ၀ါေ၀ါ ပြဲက် ကုန္ၾကတာေပါ႔။ အဲသည္တေလာက က်ေနာ္ကုိေပါ အေကာင္းစားေလးချမာမယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက “အုံးမ” “အုံးမ” နဲ႔ လုိက္ေနာက္တာ အေတာ္ေလး ခံလုိက္ရသဗ်။

အခုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ အၾကားမွာ Vote No နဲ႔ No Vote ကုိ ေျပာၾကရလြန္းလုိ႔ ထင္တယ္။ လွ်ာခလုပ္တုိက္ၿပီး “ဗုိးႏုတ္”ေတြ “ႏုတ္ဗုိး”ေတြနဲ႔ မွား မွားေျပာသူေတြ စကၤာပူက အစည္းအေ၀းေတြမွာ မၾကာခဏႀကဳံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္တုန္းက သူမ်ားေတြ ရယ္သလုိေတာ့ အသံထြက္ ရယ္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မတုန္း။ အစည္းအေ၀းမွာ အားလုံးက မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားႀကီးေတြနဲ႔ အသည္းအသန္ ေဆြးေႏြးေနတာမုိ႔လား။ ဒီေတာ့ သတိမထားလုိက္မိသလုိ ခပ္တည္တည္ မ်က္ႏွာေသေလးဖမ္း၊ စူးစုိက္နားေထာင္ေနသလုိလုိနဲ႔ ၀မ္းထဲက က်လိက်လိဆုိၿပီး အလိပ္လုိက္ အလိပ္လုိက္ တက္လာတဲ့ ရယ္ခ်င္စိတ္ လႈိင္းလုံးႀကီးကုိ မနည္းက်ိတ္မွိတ္ၿပီး ခၽြန္းအုပ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားရတာေပါ႔။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္….အခုေတာ့ လူထုဆႏၵခံယူပြဲႀကီးက တ႐ွဴး႐ွဴးတရွဲရွဲနဲ႔ အရွိန္ရလာတဲ့ ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းႀကီးလုိဘဲ။ ရပ္တန္႔ဘုိ႔ လမ္းလႊဲဘုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က တုိက္တြန္းသလုိဘဲ ကန္႔ကြက္မဲ သြားထည့္ရေတာ့ေပမေပါ႔။ စကၤာပူမွာလည္း ဒီလုိဘဲ လုပ္ၾကဘုိ႔ အားလုံး တုိင္ပင္ၾက သေဘာတူၾကၿပီးၿပီမဟုတ္လား။ အမ်ားညီေတာ့ “ဤ” ကုိ “ကၽြဲ” ဖတ္ရေတာ့ေပမေပါ႔။

အင္း……..ဦးသုခရဲ႕ ဘ၀သံသရာ သီခ်င္းႀကီးကုိသာ ညည္းပစ္လုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္။

“ျဖစ္ခ်င္တာလည္း မျဖစ္ရပါ…..မျဖစ္ခ်င္တာလည္း ျဖစ္ရတာ” ဆုိတာေလ။

သုိ႔ေပမယ့္လည္း….အဲ…တဲ့ေပါ႔ေလ။ ကုိေမႊးရဲ႕ ကဗ်ာေလးကုိ တေနရာမွာ သြားဖတ္မိသဗ်။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ မ်က္လွည့္၀ုိင္းေဘး ငုတ္တုတ္ထုိင္သူေတြထဲက တေယာက္…အမယ္မင္း… ျဖစ္ရေတာ့မယ္….ဟယ့္…အယ္။
ေအာက္မွာ ကုိေမႊးကဗ်ာေလး ႀကဳိက္လုိ႔ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ (ပုိင္ရွင္ကုိေမႊးေရ…ခြင့္မေတာင္းဘဲ ထည့္လုိက္မိတာ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။)

“ဆႏၵခံယူပြဲ”

လူသတ္သမားဟာ ၀ိုင္းထဲ၀င္လာတယ္
ေမာင္းကြဲတလံုးကို ေကာက္ကာငင္ကာ တီးတယ္
မ်က္လွည့္ျပေတာ့မယ္ …။

ဖမ္းဟယ္ … ဆီးဟယ္ … နွက္ဟယ္ … သတ္ဟယ္
ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ႐ြယ္႐ြယ္ပ်ဳိပ်ဳိ
ျဗဳန္း … ဆို တုန္႔ဆိုင္း
မ်က္လွည့္၀ိုင္းေဘး
ငုတ္တုတ္ေလးေတြ …။

တခ်ိဳ႕က
ဟဲ့ … ႐ွဴး တိုးတိုး
သူစိတ္ဆိုးမယ္
ၿငိမ္ၾကည့္ကြယ္ … တဲ့။

တခ်ဳိ႕က
႐ုတ္တရက္ထ
ပီယေဆး၀ယ္ …။

အေလာင္းကေတာ့
ေဘးမွာ စင္းစင္း
ေသြးခ်င္းနီတုန္း …။ ။

ကိုေမႊး
Read more

“စႏၵကိႏၷရီ”

ဂႏၶမာ စႏၵာေတာင္
စုံၿမဳိင္နန္းမွာ
ဖူးပြင့္ၾကတဲ့ ပန္းမာလာ…
ဆင္းရနံ႕ကျဖာ…
ငွက္ေပါင္းရယ္ သာရကာ
သံစာစာနဲ႔
ျမဴးတူး…ေပ်ာ္ၾက….ရွာ။

ေျမာင္သီလာ
သီတာေဗြစြန္
ေရတံခြန္ျဖာ
ျမေသြးရယ္ၾကည္လင္စြာ
ေခြကာရစ္လည္
ျမစ္နဒီ စႏၵပါ။

သဲေငြေသာင္
ေသာင္ယံဦး…မွာ
စႏၵာစႏၵီ ကိႏၷရီတုိ႔မွာ
ပန္းေပါင္းေထြေထြ
ျပာေရႊနီ၀ါ
ဆင္ျမန္းကာဘဲ
ကခုန္ျမဴးရွာ
နန္းမူ..နန္းရာ
ဆန္လွတာ
ေရႊလည္တြဲ ေအာင္ပြဲခံကာ
ေပ်ာ္ၾကရွာ။

လွမ္းမယ္…ပ
ျမန္းစုိ႔ ကိႏၷရီ
ကိႏၷရာ..တူမကြာ
တြဲကာ ႏႊဲကာ ၀ဲကာပ်ံၾက
တြဲကာ.. ႏႊဲကာ.. ၀ဲကာပ်ံၾက..
ပန္းစုံစြာ
ဂႏုိင္တြင္း ႀကဳိင္သင္းလုိ႔သာ
ပန္းစုံစြာ….
ေၾသာ္…ဂႏုိင္တြင္း ႀကဳိင္သင္းလုိ႔သာ
ဖုိ…မ သံခ်ဳိထူးလုိ႔သာ
ေငြေသာင္ယံ
ေရႊေတာင္ပံ
မခြဲရက္ေအာင္
ႏႊဲ….ယွက္ေပ်ာ္တာ။

ထုိစဥ္အခါ
ဗာရာသနင္း
မင္းျဗဟၼဒတ္ ဘုရင္ရာဇာ
အေဖာ္မပါ တကုိယ္တည္းသာ
ေလးေတာ္ထမ္းကာ
ၿမဳိင္နန္းေဟမ၀ါ
ေရာက္လုိ႔လာတာ။
ကိႏၷရီ ကိႏၷရာ
ႏွစ္ေဖာ္ၾကင္ရာ
ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ
ျမင္လုိက္ေတာ့ကာ….။

မင္းဘုရင္ အတင္းပင္
ၿမဳိင္နန္းသူ ကိႏၷရီ
ေဒ၀ီခင္ရဲ႕အေပၚ
ေမတၱာေတာ္ ထားဘုိ႔ႀကံရာ…
သူ႕လင္သက္ေ၀..
ခ်စ္သူေဆြကုိ..
ဇီ၀ိန္ေႂကြေအာင္
စိန္စက္ျမားနဲ႔
တအားလႊဲပစ္ကာ
သနား….မညႇာ
မင္းျဗဟၼဒတ္ရာဇာ။

အုိ……ေငြမႈန္ႀကဲ
သဲေသာင္ယံမွာ
ေလာင္းျမတ္ကိႏၷရာ…
အုိ…ျမားနဲ႔ခြင္း…ပါလုိ႔
ခ်စ္မယားမွာ
ေသာကျဖာ
စီးက်…မ်က္ရည္ေတြေတြ
လင္ေရႊတုံ
ဂမုန္း….မယ့္သက္လ်ာ
အုိ…ဆုံး…ဆုံးေပါ႔တခါ
အသဲအူ ပူေအာင္ဖန္လုိ႔သာ
ေပြ႕ယူ…ရင္ခြင္ထဲမွာ
ငုိမစဲ ႐ႈိက္ငင္သည္းထန္စြာ။

သည္စဥ္အခါ ျဗဟၼဒတ္ဘုရင္မင္းမွာ
မ်က္ႏွာခ်ဳိသြင္းကာ
ခ်စ္စကားေျပာဘုိ႔ အနားကုိကပ္ခါ
“ပ်ဳိကိႏၷရီ…ေမာင္ဘုရားကုိသနား..
ေမတၱာေတာ္ထားရင္
မိဘုရားေျမႇာက္ကာ လက္ယာထားမွာ…”

ရက္စက္စြာေျပာေသာ္လည္း
ခ်စ္လင္ကလြဲ ဖြဲစကြဲ ထင္ကာ
ရက္စက္စြာ…ေျပာေသာ္လည္း…
ခ်စ္လင္ကလြဲ ဖြဲစကြဲ ထင္ကာ
အတင္း..ျငင္း…
မခ်စ္ႏုိင္ပါ။
ေသေပမယ့္လည္း
မခြဲခြာဘူး
ပ်ဳိ႕ခ်စ္ဦးသာ…။

သစၥာဆုိ တုိင္တည္ထား၊
သိၾကားမ ကာ အသက္ရွင္လာ
ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာ
ေမာင္မယ္ခ်စ္ေၾကာင္း
ႏွစ္ေပါင္း…. ႏွစ္ေထာင္ပင္ၾကာ။

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ စႏၵကိႏၷရီ သီခ်င္း ရင္ထဲေရာက္လာသျဖင့္ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးခ်လုိက္ပါသည္။ သီခ်င္းေရးသူကုိ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ စတင္သီဆုိသူမွာ ေခတ္ေဟာင္းအဆုိေတာ္ မလွေရႊထင္ပါရဲ႕။ နည္းနည္းပါးပါး စာသားအမွားအယြင္းပါသြားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကုိေပါ၏ ေမ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

စာႂကြင္း။ ။ဤသီခ်င္းလက္၀ယ္ရွိသူမ်ား MP3 format ျဖင့္ က်ေနာ့္ထံ ေပးပုိ႔ေပးႏုိင္ပါက အင္မတန္ေက်းဇူးတင္မည္ျဖစ္ပါသည္။



Read more

“ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေဟ့.. ဗုိလ္ေအာင္ဒင္”

သူမ၏မ်က္စိေပၚတြင္ စည္းေႏွာင္ပိတ္ဖုံးထားသည့္ အ၀တ္ကုိ ဖယ္ရွားလုိက္ၿပီးေနာက္ လက္ထဲ၌ သူမဆုပ္ကုိင္ထားမိေသာ လက္ကုိင္ပု၀ါစကုိ ျမင္လုိက္ခ်ိန္တြင္ မျမ၀င္း၏ ႏႈတ္မွ အာေမဋိတ္စကားတခြန္း လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားသည္။

“ဟင္….ကုိကုိခ်စ္ လက္ကုိင္ပု၀ါပါလား”
*******************************************************
ဒါ႐ုိက္တာ ေရႊဒုံးဘီေအာင္ ႐ုိက္ကူးတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ “ဗုိလ္ေအာင္ဒင္” ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ဘူးသူတုိင္း အထက္ပါ ဇာတ္၀င္ခန္းကေလးကုိ သတိရၾကမယ္္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္၀င္ခန္းဟာ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အထြတ္အထိပ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရႏုိင္ပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ုိးက သုံးပြင့္ဆုိင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတခု။ အဓိက ဇာတ္ေကာင္မ်ား အနက္ တဦးမွာ နာမည္ေက်ာ္ စီအုိင္ဒီ ရဲအရာရွိ ဦးဘခ်စ္။ ေနာက္တဦးက ဦးဘခ်စ္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည့္ ခ်စ္ဇနီးေလာင္း မိန္းမေခ်ာကေလး မျမ၀င္း။ ၿပီးေတာ့ ဓားျပေခါင္းေဆာင္ လူဆုိးဗုိလ္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္။

ရွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္း (၁၉၈၈) ေနာက္ပုိင္းမွ လူ႔ေလာကသုိ႔ ေရာက္လာၾကကုန္ေသာ၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ “မဆလ ေခတ္ေကာင္းႀကီး” ကုိ (ဤအသုံးအႏႈန္းအား သေဘာမတူသူအေပါင္းတုိ႕ က်ေနာ့္အား မဆဲေရးဘဲ လက္ရွိေခတ္ေဆြးေခတ္ပ်က္ ႀကီးကုိသာ ဆဲေရးၾကပါကုန္။ လူႀကီးေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ကာလနာတုိက္တယ္ဆုိတာ အခု နအဖေခတ္မ်ဳိးကုိ ဆုိလုိတာထင္ပ။) …အဲအဲ ေျပာရင္းနဲ႕ စကားေတြ ေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ အဲသည္ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လမ္းစဥ္ပါတီအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ေခတ္ႀကီးကုိ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်စြာ မသိမီလုိက္ၾက ကုန္ေသာ လူငယ္လူရြယ္၊ လူမမယ္တုိ႔ နားလည္စိမ့္ေသာငွာ အကၽြႏု္ပ္ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ ႐ႈစဖြယ္အဆင္းႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ကုိေပါမွ ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ုိးကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာျပပါအ့ံ။ ကၽြႏု္ပ္ထက္ ႀကီးရင့္ကုန္ၾကေသာ (အသက္အရြယ္ကုိသာ ဆုိလုိပါေၾကာင္း) အန္တီတုိ႔၊ မမတုိ႔၊ ေဒၚေဒၚတုိ႔၊ ဦးဦးတုိ႔၊ ကုိကုိတုိ႔ အေနျဖင့္ အဆုိပါ အႏွစ္ခ်ဳပ္အပုိင္းအား ေက်ာ္လွန္ေဒထ လုပ္လုိက လုပ္ၾကပါကုန္။ ဇာတ္လမ္းမွာ ခင္ေမာင္ရင္တုိ႔ ေမေမ၀င္းတုိ႔ (မဆလ မတုိင္ခင္)ေခတ္မ်ားဆီက ေခတ္ေဟာင္းကားျဖစ္ၿပီး မဆလ ေခတ္ လူျဖစ္ၾကေသာ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ေသးေၾကာင္းဆုိလုိျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဆုိေသာ အႏွီဇာတ္ေကာင္သည္ နဂုိက ဓားျပမဟုတ္။ ေမြးရာပါ ဓားျပမဟုတ္ဟု ေျပာခ်င္သည္မဟုတ္။ မူလက လူ႐ုိးလူေကာင္းဟု ဆုိလုိျခင္း။ သူ႔အဆုိအရ ျပည္ၿမဳိ႕က စက္သူေဌးဦးသင္းက သူ႔လယ္ေတြ၊ ေျမေတြ၊ စာခ်ဳပ္ေတြကုိ မတရားသိမ္းသြားျဖင့္ စီးပြားပ်က္သြားကာ တေန႔တြင္ ရန္ကုန္သုိ႔ အဆင္း လမ္းခရီးတြင္ ပင္ပင္းတုိးေသာ ဦးသင္းကုိ မေတာ္တဆ သတ္မိသြားသည္။ အဲသည္ကစလုိ႔ တပည့္ျဖစ္သူ သုခ၏ ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္မႈကုိ နားေယာင္ျခင္းျဖင့္ ဓားျပအျဖစ္ကုိ ေရာက္ရွိသြားသူ။ တကတဲ…သူ႔အျပစ္ကုိ တျပားသားမွ မပါဘူး။ အသတ္ခံရသူ ဦးသင္းရဲ႕ ေျခာက္လုံးျပဴးကုိ ရသြားတဲ့ အခ်က္ကလည္း ဓားျပျဖစ္ဘုိ႔ အေထာက္အကူျပဳလုိက္သြားတဲ့ အခ်က္တခ်က္ပါဘဲ။ အဲအဲ…ဓားျပျဖစ္သြားေပမယ့္ သူ႔ပင္ကုိယ္က သနားၾကင္နာတတ္တယ္။ ကတိတည္တယ္ ဆုိကုိးဗ်။

သူ႔ဘ၀မွာ ပထဦးဆုံးအႀကိမ္ ဓားျပတုိက္တာကလည္း ျပည္ၿမဳိ႕က မျမ၀င္းတုိ႔ သားအမိ (မျမ၀င္းနဲ႔ မျမ၀င္းအေမ) အားကုိးရာမဲ့ မိန္းမသားႏွစ္ဦးတည္းေနတဲ့အိမ္ကုိ ၀င္ၿပီး ဓားျပတုိက္တာ။ အဘြားႀကီးက အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းပန္၊ သမီးျဖစ္သူ မျမ၀င္းကလည္း ႐ုပ္ကေလးကလွျပန္ဆုိေတာ့ အဲဒီ သနားၾကင္နာတတ္႐ုံမက ႏွာဘူးလည္းက်တတ္ဟန္တူတဲ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ တန္ဘုိးႀကီးတဲ့ ေရႊေငြလက္၀တ္ရတနာမွန္သမွ် ဘာမွမယူေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးမွာ ရန္ကုန္သြားဘုိ႔ လမ္းစရိတ္ေငြတဆယ္ကုိသာ ေတာင္းယူသြားေတာ့သတဲ့။ မုိက္လုိက္တဲ့ ကုိယ့္လူႏွယ္။ မ..ဘက္လုိက္ေတာ့ မုိက္ဘက္ပါ ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးဘဲ ျဖစ္မယ္။

ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေနရာက သ႐ုပ္ေဆာင္တာ အဲသည္ေခတ္က ပ်ဳိတုိင္းႀကိဳက္တဲ့ မင္းသားေခ်ာ ခင္ေမာင္ရင္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဓားျပကေနၿပီး ဟီး႐ုိးဇာတ္ေကာင္ႀကီး ျဖစ္သြားလုိက္တာမ်ားဗ်ာ။ “မဲ့ၿပဳံးေလး ၿပဳံးလုိက္တာ စြဲေလာက္တဲ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္”၊ “ေရႊမ်က္မွန္ ကုိလူေခ်ာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္”၊ “ဥပေဒနဲ႔ ေလာင္းကစားတဲ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္” စသျဖင့္ ၀ိေသသထူးေတြနဲ႔ ပရိသတ္ အစြဲႀကီး စြဲၾကတာေပါ႔။ အုိ….မဆီမဆုိင္….လူပုံ ျဖဴသြဲ႔သြဲ႕ နဲ႔ ကႏြဲ႕ကလ် လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ အေခ်ာစားကေလးကုိေတာင္ ေျပးသတိရမိလုိက္ေသးေတာ့။

အဲဂလုိနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဂုိဏ္းက တစတစ ႀကီးထြားလာၿပီး ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ မဂုိလမ္းတုိ႔ ဘာတုိ႔မွာေတာင္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဓားျပတုိက္တဲ့ အထိ အတင့္ရဲလာတယ္္။ သတင္းစာေတြကလည္း ပုလိပ္ေတြ အစြမ္းအစ မရွိပုံကုိ ေ၀ဖန္ၾကတာေပါ႔။ ေၾသာ္..ဒါလား။ အဲဒီေခတ္က သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတယ္ကြဲ႕။ ေမာင္မင္းတုိ႔ ေခတ္နဲ႔ မတူဘူး။ ၾကားလား…ကေလးေတြ၊ အတြန္႔တက္မယ္ မႀကံနဲ႔။

သတင္းစာေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး ေအာ္လာေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ပုလိပ္မင္းႀကီးချမာ မေနသာေတာ့ဘဲ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ပုလိပ္စုံေထာက္္ ေမာင္ဘခ်စ္ကုိ ခြင့္နဲ႕အနားယူေနရာက ရန္ကုန္ကုိ အျမန္ဆုံးျပန္ေခၚၿပီး တာ၀န္ေပးရတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ။စုံေထာက္ဆုိတာက အမည္လွေသာ္လည္း ေျပာင္းျပန္လွန္ရင္ အဓိပၸါယ္ေကာင္းတဲ့ စကားလုံးမဟုတ္။) အဲဒီအခ်ိန္က စုံေထာက္အရာရွိ ေမာင္ဘခ်စ္က ျပည္ၿမဳိ႕က ေရႊဆံေတာ္ဘုရားႀကီးမွာ သူ႕ခ်စ္သူ မျမ၀င္းကေလးနဲ႔ ႏွစ္ကုိယ္သစၥာထားေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ႔။

ဦးဘခ်စ္ချမာလည္း ရန္ကုန္ကုိ အေရးေပၚ ျပန္လာၿပီး လုိက္လံစုံစမ္းေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ဆုိတဲ့ ငနဲဟာ အဲသည္ေခတ္က လူကုံတန္အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ အရမ္း၀င္ဆန္႔တယ္။ ပါတီႀကီးေတြ အႀကီးအက်ယ္ေပး။ ကလပ္ေတြဘာေတြမွာ ေလာင္းကစားၾကျပန္ၿပီဆုိရင္လည္း အႀကီးအက်ယ္ ေငြအ႐ႈံးခံႏုိင္တယ္။ လုံး၀ မမႈဘူး။ အလုပ္ကလည္း မယ္မယ္ရရမရွိ၊ မိဘမ်ဳိး႐ုိးက ခ်မ္းသာလွတာမဟုတ္ေၾကာင္းသိလာရတဲ့အခါမွာ ပုလိပ္မ်က္စိနဲ႔ မသကၤာစရာ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ တကယ္ဆုိရင္ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ဦးေတဇတုိ႔လုိ ကိုယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္နဲ႔ ႀကီးပြားလာမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ ဘာ မသကၤာစရာရွိသလဲေပါ႔။ ဟုတ္ဘူးလား။

ဒီေတာ့ ဦးဘခ်စ္တုိ႔က ေနာက္ေယာင္ခံ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ရဲ႕ တပည့္ တေယာက္ အမွားလုပ္တယ္။ နာမည္က ရာမ တဲ့။ သူက ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ သိပ္ၾကည္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဘာသာသူ သပ္သပ္ တစင္ေထာင္ခ်င္ေနတဲ့သူ။ အဲဒီ ရာမက ဓားျပတုိက္ရင္း ဗုိလ္ေအာင္ဒင္အတန္တန္မွာထားတဲ့ ၾကားက ေသနတ္ကုိ ထုတ္သုံးမိလုိ႔ လူသတ္မႈျဖစ္တယ္။ သတင္းၾကားေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က ရာမ ပုန္းေနတဲ့ေနရာကုိ လုိက္သြားတယ္။ အဲသည္မွာ ေနာက္တႀကိမ္ ေသနတ္ပစ္မႈထပ္ျဖစ္ၿပီး ရာမလက္ခ်က္နဲ႔ ရာမရဲ႕ဇနီး သိန္းရင္ ေသသြားျပန္တယ္။ ေသမွာေပါ႔။ ပစ္မယ္မွန္းသိသိနဲ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က သိန္းရင္ကုိ ေရွ႕ကထားၿပီး ရာမပုန္းေနတဲ့ အခန္းထဲကုိ ၀င္လုိက္တာကုိး။ အဲသည္အခ်ိန္မွာဘဲ ေနာက္ေယာင္ခံလုိက္လာတဲ့ ဦးဘခ်စ္တုိ႔ ရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး အားလုံးကုိ လက္ရဖမ္းတယ္။ ရာမက ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ အစကတည္းက မုန္းေနသူပီပီ အကုန္ေဖာ္တယ္။ ေဖာ္တယ္ဆုိလုိ႔ တလြဲမေတြးၾကနဲ႔။ ပုလိပ္ကုိ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ သူတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဓားျပေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဘဲလုိ႔ ထုတ္ေျပာတာကုိ ေျပာတာ။

ဦးဘခ်စ္က ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ ဒီမတုိင္မီကတည္းက ရင္းႏွီးၾကသူေတြ ျဖစ္တာလည္း ပါမယ္။ ေနာက္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က လူကုံထံအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ ၀င္ဆန္႔သူဆုိေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ သက္ေသမခုိင္မာေသးတဲ့ အမႈတခုမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ ရဲစခန္းမွာ ခ်က္ခ်င္းဖမ္းမခ်ဳပ္ႏုိင္ ေသးတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ မ်က္ႏွာႀကီးတရားခံဆုိေတာ့ သူ႕အိမ္မွာဘဲ ရာဇ၀တ္အုပ္ကေလးအေစာင့္ အေရွာက္နဲ႔ ခဏေခၚၿပီး ရဲစစ္ခ်က္ယူဘုိ႔ ႀကဳိးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဲစခန္းမွာ မထားဘဲ သူ႔အိမ္မွာ ေခၚထားလုိက္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ ဦးဘခ်စ္ ေတာ္ေတာ္ေရွာ္တယ္ ဆုိရမယ္။

ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က ေျပာတာကေတာ့ “က်ဳပ္တပည့္ ရာမက က်ဳပ္ကုိမုန္းလုိ႔ေျပာတာနဲ႔ က်ဳပ္က ဓားျပဗုိလ္ျဖစ္ရေရာတဲ့လား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပုလိပ္မွာ ဘာသက္ေသမွ မယ္မယ္ရရမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ၀တ္လုံငွားၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာမယ္ေလ။ ဒါဘဲ” တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ဆီက သိမ္းဆည္းရမိထားတဲ့ ျပည္ၿမဳိ႕က စက္သူေဌးဦးသင္းရဲ႕ ေျခာက္လုံးျပဴးကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေတာ့ ဦးဘခ်စ္က ဆက္လက္ေမးျမန္းစရာေတြ ရွိေနေသးသေပါ႔။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီအခ်ိန္က မျမ၀င္းတုိ႔ သားအမိကလည္း ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးလာရင္း ဦးဘခ်စ္အိမ္မွာ တည္းေနတဲ့အခ်ိန္။ ဦးဘခ်စ္က ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဆီက စစ္ခ်က္ယူစကား ေျပာတုန္း ဦးဘခ်စ္ကုိ သူ႕အထက္လူႀကီး (ရဲမင္းႀကီး)ကလွမ္းေခၚလုိ႔ ဦးဘခ်စ္ ခ်က္ခ်င္း သြားရတယ္။ သြားကာနီးမွာ “ဦးေအာင္ဒင္၊ လူႀကီးလူေကာင္းတေယာက္လုိ ေနရစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္” လုိ႔ ေျပာၿပီး ရာဇ၀တ္အုပ္ကေလးတေယက္ရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ သူ႔အိမ္မွာ ခဏထားရစ္ခဲ့ရတယ္။

အဲသည္တခ်ိန္လုံးမွာ မျမ၀င္းက ဧည့္ခန္းထဲမွာ စႏၵရားတီးဘုိ႔လုပ္ေနတုန္း စႏၵရားက ကီးေၾကာင္ေနလုိ႔ အခက္ေတြ႕ေနတယ္။ ဦးဘခ်စ္ ထြက္မသြားခင္က ျပင္ေပးဘုိ႔ နားပူေတာ့လည္း သူျပန္လာမွ ျပင္ေပးမယ္ ေျပာသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က နည္းနည္းပါးပါး နားလည္ေတာ့ ၀င္ျပင္ေပးလုိက္တယ္။ မျမ၀င္းကလည္း ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ တီးတတ္ရင္ တလက္စတည္း သီခ်င္း တပုဒ္ေလာက္တီးျပပါဆုိေတာ့ နံေဘးက ရာဇ၀တ္အုပ္ကေလးရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဂႏၶမာေတာင္ ဘြဲ႕ကုိ ဆုိတီး တီးျပရတယ္။ သီခ်င္းတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ မျမ၀င္းနဲ႔ ရာဇ၀တ္အုပ္ကေလး ဂီတေရယဥ္ေၾကာမွာ နစ္ေမ်ာေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ ၀ုန္းကနဲ ထတည့္ၿပီး ရာဇ၀တ္အုပ္ငနဲကုိ လက္သီးစာေကၽြး၊ ႀကဳိးနဲ႔တုပ္၊ သူ႕တပည့္သုခကုိ လွမ္းေခၚ၊ ကားနဲ႔ ေစာင့္ခုိင္း။ မျမ၀င္းကုိပါ ဓားစာခံေခၚၿပီး ကရင္ေတြေနတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသကုိ ကားတတန္၊ ဆင္တတန္ ထြက္ေျပးေတာ့တာဘဲ။ အမွန္ကေတာ့ ကားႏွစ္တန္ခြဲ၊ ဆင္သုံးတန္ေလာက္ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္။ စကားစပ္မိလုိ႔ ေျပာရရင္ ဘဘလီတုိ႔ ကၽြန္းႏုိင္ငံမွာ ဟုိတေလာက အခ်ဳပ္စခန္းကေန လြတ္ေျပးတဲ့ မက္စ္ ဆီလာမက္ ကေတာ့ စႏၵယားတီးရင္းက ထြက္ေျပးတာေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ အိမ္သာတက္ရင္း ထြက္ေျပးရတာဆုိေတာ့။

ေတာင္ေပၚစခန္းကုိ ေရာက္ေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္တေယာက္ မျမ၀င္းရဲ႕ အမုန္းဒဏ္ကုိ ခံရ။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မုိ႕လား။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္အဖုိ႔က်ေတာ့ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ဓားျမတုိက္က တည္းက မျမ၀င္းကုိ တဖက္သတ္ စြဲလမ္းခဲ့တာေလ။ ဒီေတာ့ အခုလုိ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္မွာ… ရင္မွ အၾကင္နာ ညင္သာစြာဘဲ ႏုိးထလာျပန္ၿပီ… ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ႔။ မျမ၀င္းကေတာ့ ခါးခါးသီးသီးေပါ႔။ သူ႔မွာ လက္ထပ္ေတာ့မယ့္ ရည္းစားႀကီး ငုတ္တုတ္ ရွိတာမဟုတ္လား။

တေန႔မွာ ထုံးစံအတုိင္း သုခရဲ႕ ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္မႈနဲ႔ မျမ၀င္းကုိ အကဲစမ္းဘုိ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က ႀကဳိးစားတယ္။ အဲသည္မွာ မျမ၀င္းက ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ အသင့္၀ွက္ထားတဲ့ ဓားနဲ႔ တြက္လုိက္တာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ အီတြန္႔ပြမ္္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က လူဆုိးေပမယ့္ ၾကင္နာသနားတတ္တယ္ေလ။ အျပစ္မယူပါဘူး၊ ေဗြမယူပါဘူးေပါ႔ကြယ္။ မျမ၀င္းကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားပုံရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က သူ႔တပည့္ သုခကုိ မွာတယ္။ မျမ၀င္းကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါေပါ႔။

ဒါေပမယ့္ မျမ၀င္းက အဲသည္မွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ စၿပီး ဂ႐ုဏာသက္တယ္။ သူထုိးလုိက္တဲ့ ဓါးဒဏ္ရာ ေပ်ာက္ေတာ့မွ ျပန္ေတာ့မယ္ေပါ႔။ ျမ..အဲသည္ေလာက္အထိ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖြဖြေလး ထုိးလုိက္တာပါ..ဘာညာေပါ႔။ အဲသလုိနဲ႔ အုိးခ်င္းထား၊ အုိးခ်င္းထိၿပီး သံေယာဥ္ဇဥ္ေတြျဖစ္ၾက။ ကေလးတုိ႔ေရ…ဒီေနရာမွာ စကားျဖတ္ၿပီး ေျပာရရင္… သင္ခန္းစာက ကုိယ့္ကုိ မုန္းေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကုိ ရခ်င္ရင္ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ ဓားနဲ႔ အထုိးခံဘုိ႔ အရင္ႀကိဳးစားရမကြဲ႕။ ၿပီးမွ ကုိယ္ကခြင့္လႊတ္ျပလုိက္။ ဘယ္မိန္းမမွ မခံႏုိင္ဘူး။ ေႂကြဆင္းသြားမယ္။ အဲ…အဲ…ဓားဒဏ္ရာနဲ႔ ကုိယ္က အရင္ ေႂကြမသြားဘုိ႔ေတာ့ လုိသေပါ႔ ကြယ္။ (ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္တုိ႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ကုိယ့္ဘက္က သေဘာထားႀကီးျပေရး ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဆုိတာ ဒါမ်ဳိးေပါ႔ကြယ္။)

မျမ၀င္းေလးချမာမွာ သူ႔အေမကုိလည္း ပူပန္၊ ကုိကုိခ်စ္ကုိလည္း သတိရ၊ ေဟာ အခု ဗုိလ္ေအာင္ဒင္နဲ႔ကလည္း သံေယာဇဥ္ေတြ ျဖစ္ဆုိေတာ့ သူခံစားႏုိင္တာထက္ အမ်ားႀကီးပုိၿပီး ခံစားမႈေတြေပါင္းစုံအမ်ဳိးသားညီလာခံႀကီးက်င္းပလုိက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး ဗုန္းဗုန္းလဲက် နာမက်န္းျဖစ္ေတာ့တာေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ ျပည္ၿမဳိ႕က ေဒါက္တာစံသိန္းကုိ တဖက္လွည့္နဲ႔ ညႀကီးမင္းႀကီး လူနာပင့္ေခၚ။ ေပါင္းတည္မွာ လူနာၾကည့္ဘုိ႔လုိ႔ ညာေျပာၿပီး ၿမဳိ႕နဲ႔ေ၀းလာေတာ့မွ မ်က္စိကုိ အ၀တ္စည္း။ ေတာင္ေပၚကုိ ဆင္နဲ႔ ပင့္ေခၚ။ မျမ၀င္းကုိနာမက်န္းျဖစ္တာကုိ ေဆးကုသခုိင္း။ လူနာေရာဂါေပ်ာက္မွ ေျခႂကြခ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္။ အျပန္မွာလည္း မ်က္စိအ၀တ္စည္းေသးတယ္တဲ့။ အခုေခတ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဖမ္းရင္ မ်က္စိကုိ အ၀တ္စည္းတာ ေရႊဒုံးဘီေအာင္ရဲ႕ ပေယာဂ မကင္းဘူး။

ဦးဘခ်စ္တုိ႔ပုလိပ္အဖြဲ႕က ေဒါက္တာစံသိန္းရဲ႕ မွန္းဆထြက္ဆုိခ်က္အရ ျဖစ္ႏုိ္င္ေခ် ရွိတဲ့ ေနရာေတြကုိ ေတာနင္းရွာ။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္တုိ႔ စခန္းနားလည္း ေရာက္ေရာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင့္တပည့္ေတြ ၿခဳံခုိတုိက္ ဖမ္းဆီးတာကုိ ခံရၿပီး က်ားေရွ႕ေမွာက္လ်က္လဲဆုိသလုိ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။

သူ႔လက္ခုပ္ထဲက ေရဘ၀ေရာက္လာေပမယ့္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က သူေတာ္ေကာင္းပီပီ ဦးဘခ်စ္တုိ႔ကုိ အဆုံးမစီရင္ပါဘူး။ ဦးဘခ်စ္က လူသတ္မႈသက္ေသခံအျဖစ္ သိမ္းထားတဲ့ ျပည္ၿမဳိ႕က စက္သူေဌး ဦးသင္းရဲ႕ ေျခာက္လုံးျပဴးကုိဘဲ ျပန္ေတာင္းပါတယ္။ ေျခာက္လုံးျပဴးရရင္ ျပန္လႊတ္မယ္ေပါ႔။

ဦးဘခ်စ္အေနနဲ႔ကေတာ့ Duty is duty ေပါ႔ေလ။ အလုပ္၀တၱရားကုိ ေဖာက္ဖ်က္ဘုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကုိ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က သတ္လုိ႔ေသလုိက္ရတာကမွ ေျဖသာပါဦးမယ္။ အခုလုိ သူ႔ခ်စ္သူ ဇနီးေလာင္း မျမ၀င္းနဲ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္တုိ႔ တဦးနဲ႔ တဦး ေမတၱာမွ်ေနတာ ျမင္ရတာကကုိဘဲ ရည္စားလူလု ေရႊဥ..အဲေလ..အူႏုကၽြဲခတ္ ဆုိသလုိ ဦးဘခ်စ္ချမာ ပုိၿပီး အသည္းနာတာေပါ႔။ တကယ္ဆုိရင္ မျမ၀င္းနဲ႔ သူနဲ႔က ျပည္ၿမဳိ႕ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားႀကီးမွာ ေသြမပ်က္ဘုိ႔ သစၥာထားခဲ့ၾကတာမုိ႔လား။

ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဘက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း သူက တကယ္ေတာ့ မျမ၀င္းကုိ အရင္ဆုံး စေတြ႕ခဲ့သူ။ ခ်စ္ခဲ့သူ။ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ဓါးျပတုိက္တုန္းက အားကုိးရာမဲ့တဲ့ မိန္းမသားေတြ ဆုိၿပီးေတာ့ က်ဳပ္အေနနဲ႔ လမ္းစားရိတ္ေငြတဆယ္ဘဲ ယူခဲ့တယ္မုိ႔လား… ဘာညာ သာရကာနဲ႔ ေခ်းေျခာက္ေရႏွဴးၿပီး မျမ၀င္းကုိ သူ႕ဘက္ပါေအာင္ ငိုျပ။ အခုေလာေလာဆယ္ မျမ၀င္းကလည္း သူ႕ကုိ ျပန္ခ်စ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ဦးဘခ်စ္လက္ထဲ ျပန္ထည့္လုိက္ဘုိ႔ဆုိတာက သေဘာထားႀကီးတဲ့လူေပမယ့္လည္း ထင္သေလာက္မလြယ္။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ။ ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ္မပုိင္တဲ့ သူမ်ားပစၥည္းကုိ ကူညီခ်င္လုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကယ္တင္ခ်င္လုိ႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အတင္းအဓမၼ ၾကာရွည္သျဖင့္ လက္၀ယ္ထားရွိတာဟာ မေကာင္းဘူးကြဲ႕။ အခ်ိန္တန္လုိ႔ ပုိင္ရွင္က ျပန္ေတာင္းတဲ့အခါက်မွ ဒါႀကီးကုိ ကိုယ္က သံေယာဇဥ္တြယ္ေနပါၿပီ။ ျပန္မေပးႏုိင္္ေတာ့ပါဘူးဆုိ…အရပ္ရပ္ ေနျပည္ေတာ္ ၾကားလုိ႔ဘယ္ေတာ္ပါေတာ့မလဲ။ ဟုတ္ဘူးလား။ ေနျပည္ေတာ္ဆုိလုိ႔ ၾကပ္ေျပးကုိ ေျပးမျမင္နဲ႔ဦး။ ဗမာဆုိ႐ုိးစကားကုိ ဆုိ႐ုိး စကားလုိဘဲ ႐ုိး႐ုိးသားသားဖတ္ၾကပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခက္တယ္ဗ်ာ။ ေျပာေျပာေနရတယ္။

အဲသည္လုိ ဦးဘခ်စ္နဲ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္တုိ႔ အသီးသီး အသက အသက မျမ၀င္းကုိ ကုိယ့္ဘက္ယုိင္ေအာင္ အုိဘားမားနဲ႔ ကလင္တန္တုိ႔ မဲဆြယ္သလုိ အၿပဳိင္အဆုိင္ ေသြးေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တကယ္အၾကပ္႐ုိက္ေနရရွာသူကေလးကေတာ့ မျမ၀င္း။

မျမ၀င္းဘက္က ၾကည့္ရင္ ဦးဘခ်စ္က သူ႕ခ်စ္ဦးသူ။ ဘုရားမွာ ႏွစ္ကုိယ္တူေသြမပ်က္ဘုိ႔ သစၥာထားခဲ့သူ။ လက္ထပ္ေတာ့မယ့္သူ။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ၀င္ဖ်က္လုိ႔ သူ႕မွာ ေလွနံႏွစ္ဖက္နင္းတဲ့ မိန္းမဘ၀ကုိ ေရာက္ရတဲ့သူ။ ဒါေပမယ့္လည္း တဖက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ကုိလည္း လုံးလုံးႀကီး ပစ္ပစ္ခါခါျပဳလုိ႔မရ။ ေတာင္ေပၚစခန္းမွာ ေနခဲ့စဥ္ခဏ သံေယာဇဥ္ေတြက ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ရၿပီေလ။ ….အကုိႀကီးက ျမအေပၚမွာ ထားခဲ့တဲ့ ေစတနာေတြ၊ အၾကင္နာေတြ၊ အယုယေတြကုိ ေဟာဒီ မိျမက ဘယ္လုိလုပ္ လြယ္လြယ္ကူကူ ေမ့ေပ်ာက္လုိ႔ ရႏုိင္ေတာ့မလဲ…..။

အဲသလုိနဲ႔ မေ၀ခြဲႏုိင္မႈေတြအၾကားမွာ မျမ၀င္းချမာ မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ ငါးရံ႕ျပာလူးသလုိ ထြန္႔ထြန္႔လူးေအာင္ ခံစားေနရရွာသေပါ႔။ အဲသည္မွာတင္ အႀကံေကာင္းေပးမယ့္ (တတိယအုပ္စုလုိ) လူတေယာက္ ေပၚလာတယ္။ (ဆရာတင္ေမာင္သန္းကုိ ေစာင္းေျမာင္း ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။) ဦးဘခ်စ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ပုလိပ္အရာရွိတေယာက္ဘဲ။ သူ႕အလုိအရ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေရာ၊ မျမ၀င္းေရာ၊ ဦးဘခ်စ္ေရာ ဘယ္သူမွ မမွားဘူး။ ကံၾကမၼာကကုိ သည္လုိဖန္တီးလာလုိ႔ သည္စခန္းဆုိက္တာ။ သည္ေတာ့ သည္ကိစၥမွာလည္း ကံစီမံရာဘဲ။ ကံၾကမၼာကုိဘဲ ဆုံးျဖတ္ခုိင္းမယ္။

“ဦးေအာင္ဒင္ကလည္း လက္ကုိင္ပု၀ါ တထည္ေပးပါ။ ဆရာဦးဘခ်စ္ကလည္း လက္ကုိင္ပု၀ါ တထည္ေပးပါ။ ဒီလက္ကုိင္ပု၀ါႏွစ္ထည္ကုိ သည္ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ခ်ထားမယ္။ ေဟာဒီက ငါ့တူမႀကီးကုိေတာ့ မ်က္စိကုိ အ၀တ္စည္းရမကဲြ႕။ ဦးက ဆြဲဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ႔တူမက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ခ်ထားတဲ့ လက္ကုိင္ပု၀ါႏွစ္ထည္ကုိ ဆြဲရမယ္။ စၿပီး လက္ထဲကုိ ဆြဲမိတဲ့ လက္ကုိင္ပု၀ါ ပုိင္ရွင္ဟာ ငါ႔တူမႀကီးရဲ႕ ဖူးစာရွင္ေပါ႔ကြယ္။” ……လုိ႔ အခါေတာ္ေပး ဆရာႀကီးက အႀကံေကာင္းေပးတယ္။ မပုိင္လား။ တတိယအုပ္စုမွန္ရင္ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည့္စုံတယ္မွတ္။

ဦးဘခ်စ္ေရာ၊ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေရာ၊ က်န္တဲ့လူေတြအားလုံးက ဒီအစီအစဥ္ကုိ သေဘာတူၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ မျမ၀င္းမွာ ပူပန္ေနတာ တခ်က္ရွိတယ္။ “ကုိကုိခ်စ္ သေဘာတူႏုိင္မွ တူတယ္ေျပာေနာ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ျမ ကုိေလ သစၥာမရွိတဲ့ မိန္းမရယ္လုိ႔ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားရဘူးေနာ္”

“ကုိကုိခ်စ္ သေဘာတူပါတယ္ ျမ ရယ္”

ဒုိင္လူႀကီး တတိယအုပ္စုသမားမွာလည္း ေျပာစရာ နည္းနည္းက်န္ေသးတယ္။ “….ဒီကိစၥမွာ တေယာက္ေယာက္က ႐ႈံးနိမ့္သြားခဲ့ရင္ မင္းမွာသစၥာ လူမွာကတိ ဆုိတဲ့အတုိင္း….. ”

ဟာ….ဒီလူ ဒီေလာက္ေျပာေနတာကုိ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ အားႀကီး စိတ္ဆုိးတယ္။ သူ႔ကုိ ေစာ္ကားတယ္လုိ႔ ယူဆတယ္။

“ဘာလဲ….ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကုိ ရည္စူးၿပီး ေျပာေနတာလား။ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ ဓားျပဗုိလ္ လူဆုိးဗုိလ္ ဆုိေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီး သစၥာရွိတယ္။ ဒီမွာ….က်ဳပ္႐ႈံးရင္ ၿပဳံးေနလုိက္မယ္။ က်ဳပ္ႏုိင္ရင္သာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မ်က္ႏွာတခ်က္မပ်က္ၾကနဲ႔။ အားလုံး ဒုကၡေရာက္သြားမယ္” တဲ့။

အဲသည္လုိနဲ႔ မျမ၀င္းတေယာက္ မ်က္ႏွာကုိ အ၀တ္စည္း။ အခါေပးဆရာႀကီးက လက္ကုိင္ပု၀ါ ႏွစ္ထည္ကုိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အသာခ်။ မျမ၀င္းဟာ ရင္တမမနဲ႔ အသက္ကုိ ေအာင့္ၿပီး ပု၀ါစကုိ ဆြဲလုိက္တယ္။

“ဟင္…..ကိုကုိခ်စ္ လက္ကုိင္ပု၀ါပါလား….”
********************************************************

႐ုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ ကတိအတုိင္း သူ႐ႈံးတဲ့အခါမွာ ၿပဳံးေနလုိက္တယ္။ သူတပည့္ေတြကုိ ညႊန္ၾကားတယ္။ ဦးဘခ်စ္တုိ႔ မျမ၀င္းတုိ႔ကုိ ေနမ၀င္ခင္ ဆင္နဲ႔ ျပန္ပုိ႔ေပးဘုိ႔ကုိေပါ႔။ သူကုိယ္တုိင္ကေတာ့ အသည္းကြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ႔။

ဒီဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ လူဆုိးဗုိလ္၊ ခုိးဆုိး၊ လုယက္၊ ဓါးျပတုိက္ မေကာင္းမႈေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့ေပမယ့္ ေပးထားတဲ့ ကတိကုိေတာ့ တည္တာေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႕ကတိအတုိင္း ဦးဘခ်စ္တုိ႔ မျမ၀င္းတုိ႔ကုိ ျပန္လႊတ္လုိက္တာေတြ႕ရေတာ့ ေစာေစာပုိင္းက မဟုတ္တ႐ုတ္ ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အျပစ္ေတြကိုေတာင္ ခြင့္လႊတ္ခ်င္သလုိ လုိ ျဖစ္လာတယ္။ ပရိတ္သတ္ႀကီးမွာ သူ႕ကုိ သနားစိတ္ေတာင္ ၀င္လုိက္မိေသးရဲ႕။ ဗမာေတြ ခြင့္လႊတ္တတ္ပုံမ်ား ေျပာျပပါတယ္။

က်ေနာ္ေတြးမိတယ္ေလ။

လူဆုိးတုိင္းသာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္လုိ ကတိတည္တတ္မယ္ဆုိရင္ ေလာကႀကီးက ေတာ္ေတာ္သာယာမယ္လုိ႔။
Read more

“သစၥာသည္သာ အလွတရား”

ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ မကြယ္လြန္ခင္ ေဆး႐ုံေပၚမွာေနာက္ဆုံးေရးစပ္သြားတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကုိ အဲဒီေခတ္အခါက လစဥ္ထုတ္ ျမန္မာမဂၢဇင္းတုိင္းလုိလုိမွွာ ေဖာ္ျပၾကတယ္။ ကဗ်ာက….

ငါေသတဲ့အခါ
ဘာအေမြမ်ား ထားခဲ့ရပ
အုိ…ေလာကတ၀ွမ္းလုံး
အေခ်ာအလွအဆန္းဆုံး
သေဘာဓမၼလႊမ္းဖုံး
မေနာမယပန္းကုံးေတြကုိ
ေတးဖြဲ႕ကာ ကဗ်ာေတြသီလုိ႔
အသည္းလႊာေျမမဟီ၀ယ္
အုတ္ဂူလုပ္ကာ ျမႇဳတ္ခဲ့မည္ပ…..တဲ့။

(ႏွစ္ေတြလည္းၾကာခဲ့ၿပီမုိ႔ က်ေနာ္အမွတ္လြဲၿပီး မူရင္းနဲ႔ ကြဲျပားႏုိင္ပါတယ္။)

အဲဒီေခတ္က ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ... ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ အပါအ၀င္ ကဗ်ာဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ကဗ်ာေတြကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ေပးတာက ဗဂ်ီေအာင္စုိး။ သူ႔ပန္းခ်ီေတြက ေမာ္ဒန္အတ္ ေခၚမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္ဟာ ကေလးသာသာအရြယ္ဆုိေတာ့ သူ႔ပန္းခ်ီေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္။ (အဲ…အခုလည္း သိပ္နားမလည္လွပါ)။ သူ႔ပန္းခ်ီပုံမွာ လက္မွတ္ထုိးရင္ အ၀ုိင္းေလးတခုမွာ ေဘးက အ၀ုိင္းေသးေသးေလးေတြ ၀န္းရံၿပီး “သစၥာသည္သာ အလွတရား” ဆုိတဲ့ သူ႔လက္ေရး စာေၾကာင္းေလးကလည္း အၿမဲပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ပန္းခ်ီေတြကုိသာ နားမလည္တာ။ အဲသည္ စာေၾကာင္းေလးက ျမင္ပါမ်ားေတာ့ ေခါင္းထဲစြဲေနတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒါဟာ ဗဂ်ီေအာင္စုိးရဲ႕ ထြင္လုံးသက္သက္၊ သူ႔ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဘဲလုိ႔ ယူဆခဲ့တာက လြဲလုိ႔ သိပ္ၿပီး ေလးေလးနက္နက္ မေတြးခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္…အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သစၥာသည္သာ အလွတရားဆုိတာကုိ လက္ခံလာတယ္။ သစၥာတရားဆုိလုိ႔ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားေလာက္အထိကုိ ေတြးမေနပါနဲ႔ဦး။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ သစၥာတရား၊ အမွန္တရားေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ဘယ္ေလာက္အထိ လက္ခံႏုိင္သလဲ။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀မွာ လူေတြက အမွန္တရားကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳဘုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကလုိ႔သာ။ တကယ့္တကယ္ အမွန္တရားကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း လက္ခံႏုိင္ၾကမယ္ ဆုိရင္ ႐ႈပ္ေနတာေတြ ရွင္းသြားမယ္။ ေကာက္ေကြ႔ေနတာေတြ ေျဖာင့္ျဖဴးသြားမယ္။

အမဲကုိ ျမင္ပါလ်က္ အျဖဴပါလုိ႔ ေျပာေနရတာဟာ စိတ္ပင္ပန္းစရာေကာင္းလွပါတယ္။ မဲရင္ မဲတယ္။ ျဖဴရင္ျဖဴတယ္ေပါ႔။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း သတၱိေၾကာင္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာဘေဇာတုိက္လုိ႔ အတၱထူပိန္းလြန္းသြားတဲ့အခါမွာျဖစ္ျဖစ္ အျဖဴအမဲ သဲကြဲေနပါလ်က္နဲ႔ အျဖဴအမဲမသဲကြဲတဲ့ (Grey Area)ေတြ လုိ႔ ေရာခ်ေနၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြလည္းရွိတယ္။ မာယာေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ခ်ီတက္ၾကရင္း တခါတေလမွာ ကုိယ့္မာယာေတာမွာ ကုိယ္ မ်က္စိလည္ေနၾကရတာေတြလည္း ရွိတယ္။

တကယ္က်ေတာ့ မသိနားမလည္မႈ (Ignorance) ေၾကာင့္ အမွားအမွန္မခြဲျခားတတ္တာက ျပဳျပင္ဘုိ႔ သိပ္မခက္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။ မသိတဲ့လူက သူသိသြားတဲ့တခ်ိန္မွာ ျပဳျပင္ရအရမ္းလြယ္တယ္။

ေဟာ… အမွားအမွန္ကုိ သိသိႀကီးနဲ႔ တမင္သက္သက္ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာမ်ဳိးကေတာ့ ေျပာရဆုိရ အရမ္းကုိ ခက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာဆုိ႐ုိးစကားမွာ “အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တဲ့သူကုိ အႏႈိးရခက္တတ္တယ္”လုိ႔ ဆုိၾကတာေပါ႔။ ကေန႔ေခတ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာမွာလည္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သူေတြ၊ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သူေတြ၊ ႏွာေစးေနတဲ့သူေတြြ၊ အတင္းအဓမၼ ဒုိင္လူႀကီးလုပ္ခ်င္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ အဲဒီသူေတြကုိ သြားၿပီးေတာ့မ်ား တရားျပမယ္မႀကံနဲ႔။ ဘုန္းႀကီးတေစၦလုိဘဲ။ က်မ္းကုိးက်မ္းကား တသီႀကီးဆြဲထုတ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိေတာင္ တရားျပန္ေဟာလုိက္ဦးမယ္။

နာမည္ႀကီး အယ္ဒီတာ စာေရးဆရာတေယာက္ က်ေနာ္တုိ႔ စက္မႈတကၠသုိလ္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ လာၿပီး ေဟာေျပာစဥ္က မာန္ပါပါနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚက ရြတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာထဲက စာသားတခ်ဳိ႕ကုိ ယခုတုိင္ က်ေနာ့္နားမွာ ၾကားေယာင္လ်က္ရွိဆဲ။

“အမွန္တရားဆုိတာ
လွံနဲ႔ထုိး လွံက်ဳိး
ဓါးနဲ႔ထုိး ဓါးက်ဳိး
မေသတဲ့ အမ်ဳိး”….တဲ့။

အင္း….အခုေတာ့ မည္သုိ႔ေသာ စြမ္းအားတရပ္က မည္သုိ႔မည္ပုံ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ လုိက္ေလသည္မသိ။ အဲသည္ဆရာကုိယ္တုိင္ပင္လွ်င္ ေျဖာင့္တန္းေနေသာ အမွန္တရားကုိ ေကြးေကာက္ေအာင္ ပုံသြင္းဘုိ႔ မခ်ိမဆန္႔ ႀကဳိးစားေနပုံကုိ ျမင္ရတာေတာ့ ျမင္ရသူအဖုိ႔ပါ စိတ္မသက္သာစရာ။

ဒါေပမယ့္လည္း သူဆုိခဲ့သလုိပင္ အမွန္တရားဆုိတာ ထုိးႏွက္ထု႐ုိက္လုိ႔ ေကာက္ေကြးသြား တတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ေလေတာ့ ထုိးႏွက္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားသူမ်ားသာလွ်င္ ေၾကမြပ်က္သုဥ္းသြားရတဲ့ သာဓကေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔မ်က္ေမွာက္မွာပင္ တပုံတပင္ႀကီး ေတြ႕ခဲ့ၾကရၿပီ မဟုတ္ပါလား။

ေနာက္တခုက အမွန္တရားနဲ႔အတူ အၿမဲလုိလုိ ယွဥ္တြဲေတြ႕ရေလ့ရွိတာက ႐ုိးေျဖာင့္ျခင္း။

႐ုိးသားတယ္၊ ေျဖာင့္မတ္တယ္ဆုိတာ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းၿပီး အရွိကုိအရွိအတုိင္း၊ ပကတိအတုိင္း မဖုံးကြယ္ဘဲ ေနတာထုိင္တာ ျပဳမူေျပာဆုိတာလုိ႔ က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။ ဘယ္လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာမဆုိ ႐ုိးသားတာကုိ တန္ဘုိးထားၾကပါတယ္။

အရွိကုိ အရွိအတုိင္း၊ ပကတိအတုိင္း မဖုံးမကြယ္ ေနထုိင္ျပဳမူ ေျပာဆုိတာဟာ မာယာကင္းတဲ့ သေဘာ။ လွည့္ျဖားျခင္း ကင္းတဲ့ သေဘာ…..လုိ႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဲသည္လုိ သေဘာသဘာ၀ရွိသူမွာ ရွိတဲ့ဂုဏ္ဟာ ႐ုိးဂုဏ္ေပါ႔။

ကေလးေတြ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ မာယာပရိယာယ္ကင္းျခင္းလည္း တခ်က္ ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။

ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ “တသက္တာမွတ္တမ္းနဲ႔ အေတြးအေခၚမ်ား” စာအုပ္ထဲမွာ လူႀကီးလူေကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ “အမ်ဳိးျမတ္ျခင္းအတြက္ မာန္မတက္ေသာ္လည္း ႐ုိးေျဖာင့္ျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္တယ္” ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ က်ေနာ္ အင္မတန္ ႏွစ္သက္ပါတယ္။

လက္ေတြ႔မွာေတာ့ လူေတြဟာ အသက္ႀကီးလာ၊ ပညာတတ္လာတာနဲ႔အမွ် မာယာလည္း မ်ားလာတတ္ၾကတယ္။ ကုိယ့္အႀကံအစည္ ကုိယ့္အေတြးအေခၚေတြကို တင္ျပတဲ့ေနရာမွာ မာယာေတြ သုံးလာတတ္ ၾကတယ္။ အမွန္တရားကေန ေသြဖီခ်င္တဲ့အခါ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကို လူမသိေအာင္ မာယာေတြ သုံးလာၾကတယ္။ အဲသည္အခါမွာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ “ေလာကတ၀ွမ္းလုံး၊ သေဘာဓမၼလႊမ္းဖုံး၊ မေနာမယ ပန္းကုံးေလးေတြ”ကို ေခ်ာင္ထုိးလုိက္ၿပီး မာယာမ်က္ႏွာ ဖုံးစြပ္လုိ႔ အမွန္တရားကုိ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားလာေတာ့တာပါဘဲ။

အမွန္တရားအတြက္ ေတာ္လွန္ေနၾကတဲ့ စစ္ေျမျပင္မွာ အဲဒီမာယာစစ္သည္ေတြရဲ႕ စစ္ခ်ီေတးသံေတြေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါဆုိသလုိ အခုိက္အတန္႔ အေျခအေန ႐ႈပ္ေထြးသြား တတ္တာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ည္းတန္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလည္း အခုိက္အတန္႔ ျဖစ္ေပၚလာၾကတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း သမုိင္း စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေအာင္ဆန္းလုိ ႐ုိးေျဖာင့္တဲ့ သူေတြက ဘယ္လုိေနရာမွာ မွတ္တမ္းတင္ခံရ သလဲ။ မ႐ုိးေျဖာင့္တဲ့ မာယာစစ္သည္ေတြက ဘယ္ေနရာမွာ ေနၾကရသလဲ။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ထုိက္တန္သလုိ ကြဲျပားသြားၾကေပမေပါ႔။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကုိ စုံနံ႔သာၿမဳိင္ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ေနၾကစဥ္ ေတာ္လွန္ေရးဆုိတဲ့ ေတာလမ္းခရီးစဥ္တေလွ်ာက္မွာ သစၥာတရားကုိ လက္ကုိင္ထားလုိ႔ မာယာစစ္သည္ေတြရဲ႕ ေတာေျခာက္သံကုိ နားမေယာင္မိဘုိ႔ သတိထားၾကရေပဦးမယ္။
Read more

“ေန၀န္းႏွင့္အတူ”




ပူလာအူဘင္ကၽြန္းကအျပန္ ခ်န္ဂီကမ္းေျခကုိ ေရာက္ေတာ့ တိမ္တုိက္ေတြေနာက္က ျဖတ္သန္းၿပီး ၀င္လုဆဲဆဲ ေနလုံးႀကီးကုိ အခုလုိ ျမင္ေတြ႕ရတယ္။

ေနမင္းႀကီးကေတာ့ ညေရာက္လုိ႔ ကမၻာ့ဟုိဘက္ျခမ္းကုိ ပုန္းေရွာင္သြားလည္း ေနာက္တေန႔ အ႐ုဏ္တက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ အေရွ႕ဆီကေန ကမၻာေျမသည္ဘက္ျခမ္းကုိ ေရႊရည္ေတြလႊမ္းလုိ႔ အလင္းတန္းေတြ ျပန္လည္ ျဖန္႔က်က္ေပးဦးေတာ့မွာေပါ႔။

ေဟာဒီကမၻာႀကီးမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ သက္ရွိေတြ ရွင္သန္ေနႏုိင္တာ ေနမင္းႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးလည္း မကင္းဘူးတဲ့။ ေနရဲ႕ အလင္းေရာင္ကေနတဆင့္ ရွင္သန္ျခင္းေတြကုိ ရတယ္ဆုိရင္ မမွားဘူးေပါ႔။ ေနာင္လာမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ လူသားမ်ဳိးဆက္ ေပါင္းမ်ားစြာအထိေတာ့ ဒီအတုိင္းဘဲ မေျပာင္းမလဲ ဆက္လက္ ျဖစ္တည္သြားမယ္ထင္ရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ ဒီေနမင္းႀကီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္ကြယ္ဘဲ ထာ၀ရ တည္ရွိသြားမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ဆုိၾကတယ္။ ေနာင္ ႏွစ္သန္းေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလုိ႔ သူ႔ဆီက ေလာင္ကၽြမ္းစရာ ေလာင္စာေတြ ကုန္ခန္းသြားတဲ့တေန႔မွာ သူ႕ရဲ႕ ဆြဲငင္အား တစတစ ေလ်ာ့ပါးသြားတဲ့အခ်ိန္ သူ႔အလုံးအ၀န္းက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ယ္ျပန္႔လာၿပီး ေဟာဒီကမၻာအပါအ၀င္ သူ႔ကုိလွည့္ပတ္ေနတဲ့ ၿဂဳိဟ္ေတြကို ေလာင္ကၽြမ္းရစ္ၿခဳံသြားလိမ့္မတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ သက္ရွိေတြ၊ သစ္ပင္ေတြဆုိတာ လည္း မရွင္သန္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘူးေပါ႔။

အခုေတာ့.... မၾကာခင္ ေန၀င္ေတာ့မယ္။

ညေရာက္တဲ့အခါ မဟူရာေကာင္းကင္မွာ ေနမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကုိ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေပး မယ့္ လမင္းႀကီးရယ္၊ အေရာင္ေတာက္ပတဲ့ ၿဂဳိလ္ေတြရယ္၊ ဟုိးအေ၀းမွာ ေပါက္ကြဲေနတဲ့ ၾကယ္ေတြရယ္ကုိ တိမ္တုိက္ေတြၾကားက ျမင္ေတြ႕ရဦးမယ္။

အသက္ရွင္သန္ေနသေရြ႕ေတာ့ ဆည္းဆာကုိလည္း ေငးေမာႏုိင္မယ္။ လေရာင္ကုိလည္း တိမ္းမူးႏုိင္မယ္။ အ႐ုဏ္ကုိလည္း ေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ဦးမယ္။

ေနမင္းႀကီးနဲ႔အတူ ေန႔နဲ႔ ညဟာ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားရင္း ကမၻာေပၚက ရွင္သန္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ နရီစည္းက် ပုိင္းျခား ေပးေနေတာ့တယ္။
Read more

“သုံးၾကမယ္ ျဖဳန္းၾကမယ္”

“ေရွးထုံးလည္း မပယ္နဲ႔၊ ေစ်းသုံးလည္း မလြယ္နဲ႔”
“ေရွးထုံးပယ္က လြဲတတ္သည္။ ေစ်းသုံးလြယ္က မြဲတတ္သည္”
----------------------------------------------------(က်ည္းကန္ရွင္ႀကီးေမတၱာစာမွ)


အဲဒါက ေရွးတုန္းက ဗမာအယူအဆေပါ႔။ အခုေတာ့ အစစ အရာရာ ေရွးထုံးကုိလုိက္ေနရင္ ေရွး႐ုိးစြဲ ဗမာအဖုိးႀကီးလုိ႔ လူငယ္ေတြက ကြယ္ရာမွာ အတင္းအုပ္တာ ခံရနင္းကီး ရွိလယ္။

အလားတူပါဘဲ။ အရင္ကေတာ့ ဗမာေတြကုိ စုဘုိ႔ေဆာင္းဘုိ႔ အားေပးတဲ့ စကားပုံေတြဆုိတာ တင္းၾကမ္းျပည့္။ အေပၚမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ က်ည္းကန္ရွင္ႀကီးေမတၱာစာအျပင္ “ေခၽြတာစုေဆာင္း သူေဌးေလာင္း”တုိ႔၊ “လူမုိက္နဲ႔ေငြ အတူမေန”တုိ႔ စသျဖင့္ ေငြစုဘုိ႔ အားေပးတဲ့ ဆုိ႐ုိးေတြရွိတယ္။ (တင္းၾကမ္းျပည့္လုိ႔သာ အေပၚမွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အုပ္ထည့္လုိက္တာ။ တကယ္စဥ္းစားေတာ့ ဆုိ႐ုိးက ႏွစ္ခုဘဲ ထြက္လာတယ္...ဟီး။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္မျပင္ေတာ့ဘူး။ ငါ႔စကားအတြက္ ႏြားတေကာင္ရလည္းမနည္းဘူး)။ ဒါေပမယ့္ ေငြခ်ည္းသက္သက္ စုတာကုိေတာ့ စီးပြားေရးအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ မုိက္မဲရာက်သတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ေငြတန္ဘုိးဟာ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈဒဏ္ေၾကာင့္ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် တန္ဘုိးက်ဆင္းေနတာမုိ႔ ေငြခ်ည္းသက္သက္စုတာထက္စာရင္ တျခားရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမႈလုပ္တာက ပုိၿပီး အက်ဳိးရွိတယ္လုိ႔ ျမင္ၾကတယ္။

ဒီလုိ ေငြစုျခင္း၊ သုံးျဖဳန္းျခင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ တဦးတေယာက္ခ်င္းအေနအထား သုံးသပ္ရာကေန လူမ်ဳိးတမ်ဳိးအေနနဲ႔၊ တုိင္းျပည္တျပည္အေနနဲ႔ၿခဳံငုံၿပီး စဥ္းစားရင္ေရာ....ဘယ္လုိမ်ား သုံးသပ္ႏုိင္ၾကမလဲ။ စကၤာပူက စထရိတ္တုိင္းမ္းစ္ သတင္းစာ ေပးစာက႑က စာဖတ္သူတဦးရဲ႕ စာကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ျပလုိက္တယ္။ မူရင္းကုိေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တလြဲႀကီး ဘာသာျပန္ထားတာကုိ ျမင္သြားရင္ အလကားေနရင္း အထင္ စေမာ သြားမွာစုိးလုိ႔။
..............................................................................................................

ဂ်ပန္ေတြ ပုိက္ဆံစုတယ္။ မျဖဳန္းၾကဘူး။ ဂ်ပန္ျပည္ရဲ႕ ျပည္ပပုိ႔ကုန္ဟာ သြင္းကုန္ထက္ ပုိမ်ားတယ္။ ကုန္သြယ္ေရးရွင္းတမ္းမွာ ၾကည့္ရင္ ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာ ၁၀၀ ဘီလီယံေက်ာ္ ပုိေငြြရွိတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း…အဲ…တဲ့ေပါ႔ေလ။ ဂ်ပန္ရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ အားမေကာင္းဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ၿပဳိက်လုနီးနီး စီးပြားေရးလုိ႔ သမုတ္ၾကတယ္။

ေဟာ…အေမရိကန္ေတြက်ေတာ့ သုံးတယ္၊ျဖဳန္းတယ္။ လုံးလုံး မစုသေလာက္ဘဲ။ အေမရိကန္ရဲ႕ သြင္းကုန္က ျပည္ပပုိ႔ကုန္ထက္ အဆမတန္မ်ားတယ္။ ႏွစ္စဥ္ကုန္သြယ္ေရးရွင္းတမ္းမွာ ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၄၀၀ ေက်ာ္ လုိေငြျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္စီးပြားေရးကုိ ခုိင္မာေတာင့္တင္းတယ္လုိ႔ ဆုိၾကျပန္ေရာ ။ ပုိၿပီး ခုိင္မာလာဦးမယ္လုိ႔ လည္း ယုံၾကည္ၾကလုိက္ေသးတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေမးစရာရွိတာက အေမရိကန္ေတြ သုံးဘုိ႔ျဖဳန္းဘုိ႔ေငြ ဘယ္ကမ်ား ရပါလိမ့္…….ေပါ႔။ ဂ်ပန္၊ တ႐ုတ္ နဲ႔ အိႏၵိယ စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဆီက ေခ်းယူပါသတဲ့ခင္ဗ်ား။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အေမရိကန္ေတြ သုံးခ်င္တုိင္းသုံးဘုိ႔ တျခားႏုိင္ငံအားလုံးလုိလုိက ေခၽြတာစုေဆာင္းေနၾကတယ္။ ကမၻာတလႊားႏုိင္ငံေတြက သူတုိ႔ စုေငြေတြကုိ အေမရိကန္ျပည္မွာဘဲ ေဒၚလာဘ၀နဲ႔ ရင္းႏွီးျမႇဳတ္ႏွံထားၾကတယ္ေလ။

အိႏၵိယ တႏုိင္ငံတည္းက သူ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားေငြ ပုိင္ဆုိင္မႈေပါင္း ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၅၀ ေက်ာ္ကုိ အေမရိကန္ အာမခံစာခ်ဳပ္ေတြအျဖစ္နဲ႔ ထားရွိတယ္။ အလားတူဘဲ တ႐ုတ္ျပည္ကလည္း အားက်မခံ၊ ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၁၅၀ ေက်ာ္ကုိ ယူအက္စ္အာမခံစာခ်ဳပ္ေတြအေနနဲ႔ ပစ္ထည့္ထားျပန္တယ္။ ဂ်ပန္ရဲ႕ ျမွဳတ္ႏွံမႈဆုိရင္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ ထရီလီယံနဲ႔ကုိ ခ်ီၿပီးရွိတယ္ဆုိကုိး။

ရလာဒ္က…..
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟာ ကမၻာတလႊားကပုိင္ဆုိင္တဲ့ ေငြေၾကး ေဒၚလာ ၅ ထရီလီယံကုိ သူ၏လယ္၀ယ္ အပုိင္လႊဲေျပာင္းရယူထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာတလႊားကလူေတြ ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး ေငြစုေနၾကခ်ိန္မွာ “ေမာင္ဘုရွ္(Mr. Bush)တုိ႔တုိင္းသူျပည္သားေတြ”ကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႀကီး သုံးျဖဳန္းေနၾကတယ္။ (ေက်းဇူးျပဳ၍ “ေမာင္ပြတ္တုိ႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြ” လုိ႔ မွားယြင္း မဖတ္႐ႈၾကပါရန္)။

ဒီကေန႔အေနအထားမွာဆုိရင္….အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ျဖဳန္းတီးအားေကာင္းေနဘုိ႔အတြက္ (တနည္းေျပာရရင္) အေမရိကန္စီးပြားေရးႀကီး ေခ်ာေမြ႕စြာလည္ပတ္ေနေစဘုိ႔အတြက္ က်န္တဲ့တုိင္းျပည္ေတြက ေလးလတႀကိမ္ဆုိသလုိ ေဒၚလာ ၁၈၀ ဘီလီယံေလာက္ကုိ ယူအက္စ္ေအအေရာက္ိ ပုိ႔ေပးၿပီး ေခ်ာဆီထည့္ေပးေနရတယ္။ တြက္ၾကည့္ရင္ ေဒၚလာ ၂ ဘီလီယံေလာက္ ေန႔စဥ္ ယူအက္စ္ကုိ ပူေဇာ္ပသ ေနရတယ္။

တ႐ုတ္စီးပြားေရးပညာရွင္တေယာက္က ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေလးတခု အရမ္းသင္းတယ္။ အေမရိကန္က တ႐ုတ္ျပည္တြင္းမွာ ျမႇဳတ္ႏွံထားတာနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္က အေမရိကန္ျပည္တြင္းမွာ ျမႇဳတ္ႏွံထားတာ၊ ဘယ္ဒင္းက ပုိမ်ားပါသလဲ….တဲ့။ အေမရိကန္ျပည္က ျမႇဳတ္ႏွံမႈဟာ တ႐ုတ္က ျမႇဳတ္ႏွံထားတာရဲ႕ ထက္၀က္ခန္႔ဘဲ ရွိပါသတဲ့ကြယ္။

အလားတူပါဘဲ။ အိႏၵိယျပည္ဟာ ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၅၀ ေက်ာ္ အေမရိကန္ျပည္မွာ ျမႇဳတ္ႏွံထားေလရဲ႕။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိႏၵိယမွာထားရွိတဲ့ အေမရိကန္ျမႇဳတ္ႏွံမႈကေတာ့ ေဒၚလာဘီလီယံ ၂၀ ေအာက္မွာဘဲရွိတယ္။

အိႏၵိယက အႂကြယ္၀ဆုံးနဲ႔ ထင္ရွားတဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ မစၥတာ ဒီ႐ူဟုိင္း အမ္ဘန္နီ (ကြယ္လြန္)က တခါက ေျပာဘူးတယ္။ အိႏၵိယအစုိးရဟာ အင္မတန္ မုိက္မဲတယ္။ တုိင္းျပည္ပုိင္ ႏုိင္ငံျခားေငြေတြကုိ အေမရိကန္ထံ အတုိးႏႈန္း မည္ကာမတၱေလာက္နဲ႔ ခ်ေခ်းေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ ကုိယ္ကက်ေတာ့ အတုိးႏႈန္းႀကီးႀကီးနဲ႔ ျပန္လည္ ေခ်းယူတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ပါတဲ့။ (ထူးေထြတည့္ အံ့ရာေသာ္)။

ဒါဆုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား တကမၻာလုံးက ယူအက္စ္ေနာက္ကုိ ေငြေတြ လုိက္ၿပီး ေခ်းေပးေနၾကရေသးသလဲ…….။

၀ွက္ဖဲကေတာ့ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ျဖဳန္းတီးအားပါဘဲ။……ျဖဳန္းသမွ လုံး၀ မစုသေလာက္ကုိ ျဖဳန္းၾကတယ္ဆုိဘဲ။ (႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လုိက္၊ဒီအိတ္တီးကင္မရာမ်ား၊ နားၾကပ္မ်ား ၀ယ္ယူလုိက္လုပ္ေနသူ ဘေလာ့ဂါသူငယ္အား ေစာင္းေျမာင္းေရးျခင္းမဟုတ္ပါဗ်ဳိး)။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အေမရိကန္ေတြဟာ အေႂကြး၀ယ္ကဒ္ (ခရက္ဒစ္ကဒ္)ေတြကုိ သုံးၿပီး အနာဂတ္မွာရမယ့္ ၀င္ေငြကုိေတာင္ ႀကဳိတင္သုံးျဖဳန္းၾကသတဲ့။ အဲဒီလုိ အေမရိကန္ေတြ ျဖဳန္းအားေကာင္းလာေလေလ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကုိ (က်န္တဲ့ တုိင္းျပည္ေတြက) ထုတ္ကုန္ေတြ တင္ပုိ႔ဘုိ႔ရာ ဆြဲေဆာင္မႈအား ပုိေကာင္းလာေလေလ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ႏွစ္စဥ္ သြင္းကုန္ပမာဏဟာ ပုိ႔ကုန္ထက္ ပုိမုိမ်ားျပားေနတာျဖစ္တယ္။


ရလာဒ္ကေတာ့……
တကမၻာလုံးဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ စီးပြားဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈအတြက္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သုံးစြဲအားအေပၚမွာ မွီခုိမွန္းမသိ မွီခုိလာရတယ္။ အေမရိကန္ဟာ သူ႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ျဖဳန္းတီးတတ္တဲ့ ဓေလ့ထုံးစံကုိ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးျခင္းအားျဖင့္ က်န္တဲ့တကမၻာလုံးကုိ သူ႔ရဲ႕ျဖဳန္းတီးအားေပၚမွာ မီွခုိအသက္ေမြးတတ္ေအာင္ မသိမသာေလ့က်င့္ေပးေနတယ္။ အဲဂလုိနဲ႔ အဲဒီျဖဳန္းတီးအားကုိ အသက္ဆက္ႏုိင္ဘုိ႔ ယူအက္စ္မွာ ပုိက္ပုိက္ေတြ လုိလာတဲ့အခါ တကမၻာလုံးက အဲဒီ “လုိေငြ” ကို ထုတ္ေခ်းၾကရေလသတည္းေပါ႔ေလ။

ဘာနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူလဲဆုိေတာ့………ေစ်းဆုိင္ပုိင္ရွင္တေယာက္က ေဖာက္သည္တေယာက္ သူ႔ဆုိင္မွာ အၿမဲဆက္လက္ ေစ်း၀ယ္ေနႏုိင္ဘုိ႔အတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေငြထုတ္ေခ်းေပးေနရတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ တူတယ္။ သူ႔ေဖာက္သည္လာမ၀ယ္ေတာ့ရင္ သူ႔အတြက္ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးမုိ႔လား။ ဒါေၾကာင့္ အဲသည္ေဖာက္သည္ကုိဘဲ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေငြထုတ္ေခ်းေနရရွာတယ္။ ယူအက္စ္ကလည္း အဲသည္လုိ ကံေကာင္းတဲ့ ေဖာက္သည္မ်ဳိးေပါ႔။ အဲ…အဲ….က်န္တဲ့ တကမၻာလုံးကေတာ့ ႀကံရာမရတဲ့ ေစ်းဆုိင္ပုိင္ရွင္တပုိင္း ေငြေခ်းသူတပုိင္းနဲ႔ တူေနတယ္။

ဒါထက္ အေမရိကန္ကုိ အဲသည္လုိ ေၾကးပ့ံေနတဲ့ ေစ်းဆုိင္ပုိင္ရွင္တပုိင္း ေငြေခ်းသူတပုိင္းဟာ ဘယ္သူျဖစ္မယ္ ထင္သလဲ….။ တျခားဟုတ္႐ုိးလား။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဘဲေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ စီးပြားေရးဟာ အားမေကာင္းဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံပါ။ (အခုေတာ့ ဘဘလီတုိ႔ စကၤာပူကေတာင္ ကၽြန္၀ယ္ရာ အဆစ္ပါလုိက္ေသး။ ၾကားလုိက္တယ္မုိ႔လား။ ယူအက္စ္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ဘဏ္ေတြကုိ ေငြေတြ အေျမာက္အျမားေထာက္ကူလုိက္တာ။ အခုေတာ့ “ပလုံ” သြားေတာ့မယ့္ကိန္းဆုိက္ေနေလရဲ႕။ ေၾသာ္...မွားလုိ႔။ မွားလုိ႔။ သူတုိ႔က ေရတုိအတြက္ ျမႇဳတ္ႏွံတာ ဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေရရွည္အတြက္ပါတဲ့။ ဘြာေတးေနာ္၊ ဘြာေတး။ Just honest mistake lah....)

ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ ဒီလုိသာမသုံးမျဖဳန္းေနၾကမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ သူတုိ႔ စီးပြားေရးလည္း ႀကီးထြားမလာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေခတ္မီစီးပြားေရးပညာရွင္အမ်ားစုက ညည္းတြားၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ သုံးလာျဖဳန္းလာေအာင္ ဖိအားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဂ်ပန္အစုိးရက စုေငြေတြအေပၚမွာ ထားတဲ့ အတုိးႏႈန္းေတြကုိ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လုိက္တယ္။ အလြန္အမင္းစုေဆာင္းသူေတြကုိဆုိရင္ တရားေတာင္စြဲလုိက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြက ထူးၿပီးေတာ့ သုံးျဖဳန္းမလာၾကပါဘူး။ အက်င့္ဆုိတာ ေဖ်ာက္ႏုိင္ခဲတယ္မဟုတ္လား။ အခြန္အတုတ္ေတြ စည္းၾကပ္မယ္ ဆုိေတာင္မွ အဲဒီအက်င့္က ေပ်ာက္မယ္မထင္။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတုိ႔ထုံးစံ စာတုိက္ကတဆင့္ စုေဆာင္းေငြ ခ်ည္းသက္သက္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ေဒၚလာ ၁ ဒသမ ၂ ထရီလီယံ ရွိပါသတဲ့။ အိႏၵိယရဲ႕ ဂ်ီဒီပီထက္ သုံးဆေလာက္ မ်ားတယ္။ အဲသလုိ စုေဆာင္းမႈဟာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံအတြက္ ခြန္အားျဖစ္လာရမယ့္အစား ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ တခုသာ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။

အဲဒီေတာ့….ေမာင္ညီမေလးတုိ႔ေရ….. သင္ခန္းစာက ဘာတဲ့လဲ။

တျခားမဟုတ္….။ လူထုရဲ႕ သုံးအားျဖဳန္းအားမရွိဘဲ တုိင္းျပည္တျပည္ဟာ မႀကီးထြားမဖြံ႕ၿဖဳိးႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ သင္ခန္းစာဘဲကြဲ႕။ ႐ုိး႐ုိးသုံး႐ုံျဖဳန္း႐ုံနဲ႔ မရေသးဘူးေနာ္။ ေခ်းငွားၿပီးေတာ့ကုိ သုံးရျဖဳန္းရမတဲ့။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာေနထုိင္တဲ့ အိႏၵိယျပည္ဖြား နာမည္ေက်ာ္ စီးပြားေရးပညာရွင္ ေဒါက္တာ ဂ်ာဒစ္ရွ္ ဘာ၀ါတီက အိႏၵိယျပည္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မန္မုိဟာဆင္း ကုိ ေျပာတယ္။ အိႏၵိယလူမ်ဳိးေတြဟာ အလဟႆျပဳန္းတီးစြာ စုေဆာင္းေနၾကသတဲ့(Wastefully save)။ သူတုိ႔ကုိ ျပည္ပက တင္သြင္းလာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ကားေတြ၊ အလွကုန္ေတြ မ်ားမ်ား၀ယ္သုံးခုိင္းပါ။ အဲဒါဆုိရင္ အိႏၵိယျပည္ကုိ ႀကီးထြားမႈလမ္းေၾကာင္းေပၚကုိ ျပန္လည္ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္ပါလိမ့္မယ္ တဲ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲသလုိ သုံးစြဲမႈအားကုိ ျမင္ေတြ႕ရျခင္းသည္ပင္လွ်င္ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီ ေတြကို အိႏၵိယမွာ လာေရာက္ျမႇဳတ္ႏွံခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္တခ်က္ျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း သူက ဆုိတယ္။

ကဲကဲ….အခုေျပာျပခဲ့တဲ့ ေခတ္သစ္စီးပြားေရးပညာရပ္ကုိ ခေရေစ့တြင္းက် မေလ့လာ အားေသးဘူး ဆုိရင္ေတာင္ ေလာေလာဆယ္ ပုိက္ဆံစုေနတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ဆီက အရင္ ေငြေခ်းၿပီး သုံးျဖစ္ေအာင္ေတာ့ သုံးလုိက္ဦးဗ်ဳိ႕။
Read more

“မြန္းၾကပ္ျခင္း”

ေလေအးစက္ဖြင့္ဘုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားတဲ့
ကုန္တင္ကားတစင္းရဲ႕
အလုံပိတ္ အေအးခန္းတြင္းမွာ
အသက္႐ႈမြန္းလုိက္တာကြယ္…..တဲ့။

ေၾသာ္…အရင္ကေတာ့
ပစၥည္းမဲ့၊ ပညာမဲ့၊ အနာဂတ္မဲ့….
အခုေတာ့ အသက္မဲ့၊ ပုိင္ရွင္မဲ့….
ၾကမ္းေပၚမွာ တုံးလုံးပက္လက္နဲ႕
ပုိးစုိးပက္စက္ ေသဆုံးေနရွာတဲ့
၅၄ ဦးေသာ မ်က္ႏွာမြဲႏုိင္ငံသား
လက္လုပ္လက္စားေတြေရ……
ေနာင္ဘ၀ေတြမွာ
လြတ္လပ္တဲ့
တရားမွ်တတဲ့
အသက္အုိးအိမ္စည္းစိမ္ကုိ
အကာအကြယ္ေပးႏုိင္မယ့္ တုိင္းျပည္မွာ
သင္တုိ႔…လူျပန္ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

တကယ္္ေတာ့….
သင္တုိ႔ ၅၄ ေယာက္သာမဟုတ္
ငါတုိ႔ ၅၄ သန္းလုံး
ဖုန္းဆုိးေျမမွာ
မြန္းၾကပ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။


(အၫႊန္း။ ။ ျမန္မာအလုပ္သမား ၅၄ဦး ကုန္တင္ယာဥ္အေအးခန္းအတြင္းမြန္းၾကပ္ေသဆံုး)
Read more

“ဘြန္ဆုိင္း”



ဘြန္ဆုိင္းပင္တဲ့။
သစ္ပင္ေတာ့ သစ္ပင္ပါဘဲ။
ဒါေပမယ့္ သစ္ပင္ အငယ္စား၊ အပုစားေလးေပါ႔။
ဧည့္ခန္းမေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြထဲမွာ ပသာဒအတြက္ တကူးတက ျပဳျပင္ေမြးျမဴထားတဲ့ သစ္ပင္ကေလးေတြ...ေဟာဒီ ကမၻာေလာကမွာ ရွိေနၾကတယ္။

ဘြန္ဆုိင္းပင္ေလးေတြ အခုလုိ ပုေန ညႇက္ေနတာဟာ မ်ဳိး႐ုိးဗီဇေၾကာင့္ မဟုတ္ရပါဘူးတဲ့။ အကုိင္း၊ အခက္၊ အရြက္ နဲ႔ အျမစ္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မႀကီးထြားႏုိင္ေအာင္ ကာလ ရွည္ၾကာ ျပဳျပင္ပုံသြင္းခံထားရလုိ႔သာပါတဲ့။

သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ျပန္ၾကည့္ရင္ ဘြန္ဆုိင္းပင္ရဲ႕အစဟာ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္း ၂၀၀၀ ခန္႔ ဟန္မင္းဆက္ လက္ထက္ကတည္းက စခဲ့တယ္ လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယားနဲ႔ ဗီယက္နမ္တုိ႔မွာ ဘြန္ဆုိင္းပင္ကုိ အသြင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႕လာၾကရတယ္။

သစ္ပင္ေတြဘဲ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ပုံသြင္းခံရေလသလား.......။

အခ်ဳိ႕ေသာ လူမႈအသုိင္းအ၀ုိင္း၊ အခ်ဳိ႕ေသာ ေနရာေဒသမွာ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းရတာဟာ လည္း လူျဖစ္ေပမယ့္ ဘြန္ဆုိင္းပင္နဲ႔ မျခားပါလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။

လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ဖြံ႕ထြားခြင့္မရေအာင္ မိမိႀကီးျပင္းရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက ႏွစ္ရွည္လမ်ားဆုိသလုိ ပုံသြင္းျပဳျပင္တာကုိ လွလွႀကီး ခံလုိက္ရၿပီးတဲ့ ေနာက္.... ကုိယ္တုိင္ ဘြန္ဆုိင္းပင္ကေလးလုိ ပုညႇက္ႀကဳံလွီသြားေလသလားလုိ႔ ခံစားမိ ပါရဲ႕။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ဘြန္ဆုိင္းပင္လုိ လူသားေတြလား။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူလိမၼာေလးေတြ၊
လူယဥ္ေက်းေလးေတြ၊
႐ုိးရာအစြဲအလမ္းႀကီးသူေလးေတြ၊ လူေၾကာက္ကေလးေတြ၊
လူ႐ုိးလူအ ကေလးေတြ.....
သ႐ုပ္ပ်က္လုိ႔ သူမ်ားက သတ္မွတ္ထား တာေတြနဲ႕ အေနာက္တုိင္းအယူအဆလုိ႔ သူမ်ားက ကင္ပြန္းတပ္ထားတာေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ႀကဳိက္မႀကဳိက္ ေယာင္လုိ႔ေတာင္မွ စမ္းသပ္မၾကည့္၀ံ့တဲ့ သမား႐ုိးက် လူ႕ဘြန္ဆုိင္းေလးေတြ.....။

တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြ၊ က်င့္၀တ္သိကၡာေတြ၊ တာ၀န္၀တၱရားေတြ ၾကားမွာ ကုိယ့္ဘာသာ ပိတ္မိၿပီး မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ ရွားရွားပါးပါး လူ႔ဘြန္ဆုိင္းေလးေတြ....

ဒါေပမယ့္ သစ္ပင္ေတြမွာ ဘြန္ဆုိင္းပင္ကုိ အလွအပအျဖစ္ ႐ႈျမင္တတ္သူေတြရွိသလုိ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း ႀကဳံလွီေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း (Retarded Society)ကုိမွ ပသာဒ ျဖစ္ေနသူေတြလည္း ရွိေလရဲ႕။

ဘြန္ဆုိင္းပင္ကေလးသာ စကားေျပာတတ္ခဲ့မယ္ ဆုိရင္....
“ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ့္ကုိ သဘာ၀အတုိင္း လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္ေပးပါ။ က်ေနာ္ဟာ ေတာင္ကုန္းထက္မွာ အ႐ုိးၿပဳိင္းၿပဳိင္း အထီးက်န္က်န္ အ႐ုပ္ ဆုိးဆုိး ပသာဒမရွိတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးဘ၀နဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ရလည္း ခ်ဳပ္ရပါေစေတာ့။ သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္။ အကုိင္း အခက္ အလက္ေတြ ေ၀ေ၀စည္စည္နဲ႔ ေလျပည္ထဲမွာ၊ မုန္ တုိင္းထဲမွာ၊ မုိးသည္းထဲမွာ၊ ေနပူက်ဲထဲမွာ ေလာကဓံကုိ ႀကံ႕ ႀကံ႕ခံရင္း သူလုိငါလုိ သာမန္ သစ္ပင္တပင္ဘ၀နဲ႔ဘဲ ရွင္သန္ ပါရေစခင္ဗ်ား” .....လုိ႔မ်ား ေျပာရွာေလမလားမသိ။

လူေတြမွာေတာ့ စကားေျပာတတ္ေပမယ့္ လူ႕ဘြန္ဆုိင္းပင္ဘ၀မွာဘဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနခ်င္ၾကသူေတြလည္း ေဟာဒီကမၻာေလာကမွာ ရွိေနေလရဲ႕။
Read more

"ဘ၀ ပုံစံခြက္ထဲမွာ”

"ဘ၀ ပုံစံခြက္ထဲမွာ”



ငါ့ရဲ႕ မနက္ခင္းေတြကလဲ ပံုေသ။
ငါ့ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြကလဲ ပံုေသ။
ငါ့ရဲ႕ တေန႔တာကလဲ ပံုေသ။
ငါ့..ဘဝ ကလဲ ပံုေသ။
အဲဒီ ပံုေသေတြထဲက 'ငါ' ကေတာ့....
တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ နဲ႔ အညႇာေႂကြ။
…………………………………..ေရးသူ-MDP

အင္း....ကဗ်ာဖတ္ရပုံေထာက္ေတာ့…..မဒမ္ေပါ စိတ္က်ေနပုံရတယ္။

မျဖစ္ေခ်ဘူး။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ အေျပာင္းအလဲေလးဘာေလးရေအာင္ (ပုံေသမျဖစ္ေအာင္) သႀကၤန္ၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္ကခဏနားၿပီး ကရစ္ဘီယံပင္လယ္ထဲမွာ အေပ်ာ္စီးရြက္ေလွနဲ႔ ငါးသြားမွ်ားဦးမွ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္က အဲသည္ကုိ သြားလည္ဘုိ႔ အခ်ိန္ေကာင္းဘဲတဲ့။




သယ္သြားမယ့္ စားေသာက္စရာေတြထဲမွာ ႏွင္းဆီ၀ုိင္တခ်ဳိ႕ပါမယ္၊ ကာဗီယာ ငါးဥဆီစိမ္ပါမယ္။ စြံပလြန္သီးေျခာက္ဘူးေတြလည္း သယ္ခဲ့ဘုိ႔ ေမ႔လုိ႔မျဖစ္ဘူး။ (၀တၳဳထဲမွာ ဖတ္ဘူးတဲ့ အစားအေသာက္ေတြမ်ား ေျပာပါတယ္။)

အဲ…အဲ….အခု စေနတနဂၤေႏြမွာေတာ့ ပုလာဥဘင္ (Pulau Ubin) ကၽြန္းမွာ နာစိလမက္(Nasi Lemak) နဲ႔ဘဲ ေက်နပ္လုိက္ဦးေနာ္။


Read more

“သူေတာ္စင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္း”

ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းမွာ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားသူေတြ၊ ႐ုိးေျဖာင့္သူေတြကုိ မၾကာခဏဆုိသလုိ ေတြ႕ရတတ္ေပမယ့္ “သူေတာ္စင္” အဆင့္ေလာက္အထိ သတ္မွတ္လုိ႔ရေအာင္ စင္ၾကယ္သူေတြကေတာ့ ရွားမွရွားလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းတုိ႔လုိ တတုိင္းျပည္လုံးရဲ႕ ၾကည္ညဳိေလးစားခ်စ္ခင္မႈကုိ ခံရသူေတာင္မွ “သူေတာ္စင္”တေယာက္ ရယ္လုိ႔ သုံးႏႈန္းထားတာေတာ့ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ မၾကာေသးမီက သူေတာ္စင္ တေယာက္ ရွားရွားပါးပါး ေပၚထြန္းခဲ့တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ တျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္ပါ။ သူဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေလာဘ ေဒါသနည္းသလဲဆုိရင္ သူသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းၾကည္ေနရာမွာ ရွိခဲ့ရင္ သူ႔သေဘာထားႀကီးတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ သက္ေသထူမယ္လုိ႔ ရဲရဲႀကီး ေၾကညာခဲ့တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ (မဇၩိမ သတင္းဌာနမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္နဲ႔ ေတြ႕ဆုံျခင္းကုိ ဖတ္ၾကည့္ပါ။)
သူ႔စကားအတုိင္း ထုတ္ႏႈတ္ကုိးကားရရင
“က်ေနာ္သာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနရာမွာရွိခဲ့ရင္ နံပါတ္တစ္က ဘာလုပ္မလဲဆိုေတာ့ ဒီ Road Map အတိုင္း လိုက္သြားလိုက္မယ္။ ဒါဟာ တပ္မေတာ္အစိုးရရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥရပ္လည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ဘက္ ေျပလည္ဖို႔အတြက္ ဒါဟာ အေရးႀကီးတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဒုတိယ တခုကလည္းပဲ၊ ျဖစ္သင့္ ျဖစ္ထိုက္တဲ့ ဆက္ဆံေရးေကာင္း တခုျဖစ္လာဖို႔အတြက္ က်ေနာ့္ဘက္က ရန္မလိုပါဘူး ဆိုတာကို ျပတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္က က်ေနာ္သာ ဆိုခဲ့ရင္ေတာ့၊ အိုေက က်မ NLD က အခုလာမယ့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာလည္းပဲ၊ အာဏာကို ျဖတ္လမ္းက လိုခ်င္တဲ့သေဘာ မရွိဘူး ဆိုတာကို ျပတဲ့အေနနဲ႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ လုပ္ခ်ိန္မွာ ၃၃ဝ (မဲဆႏၵနယ္ေျမ) ရွိတယ္ဗ်ာ။
အဲဒီ ၃၃ဝ မွာ က်ေနာ္ဆို တဝက္ပဲ ဝင္ၿပိဳင္မယ္၊ ပထမဦးဆံုး ၁၆၅ ေနရာေလာက္ပဲ ဝင္ၿပိဳင္ၿပီးေတာ့ အေစာႀကီးကတည္းက က်မဟာ ဒီႏိုင္ငံတည္ေထာင္ေရးမွာ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ ပါဝင္ခ်င္ေနတာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အာဏာကိုျဖတ္လမ္းက လိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ ျပတဲ့အေနနဲ႔ ဝင္ကတည္းက ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ တဝက္ပဲ ဝင္မယ္။ This is indicated that I am not seeking any political power. အဲလိုအတြက္နဲ႔ မလိုအပ္ဘဲ အက်ဥ္းခ်ခံေနရတဲ့ သူေတြအားလံုးကိုေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ့ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈတခု တည္ေထာင္ရေအာင္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဆိုလိုတာက Strong Opposition တခုအေနနဲ႔ဘဲ ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ဖို႔ ေျပာတာပါ။ ”
ကဲ။ က်ဳပ္မေျပာဘူးလား။ အဲဒီလူဟာ သူေတာ္စင္တမွ် စိတ္ႏွလုံးသား ျဖဴစင္တယ္ဆုိတာ။ သူသာ လူ၀တ္ေၾကာင္မဟုတ္ဘဲ ဘုန္းႀကီးသာဆုိရင္ ရဟႏၱာဘဲလုိ႔ က်ိန္းေသတပ္အပ္ က်ဳပ္စြတ္စြဲမိမွာ အမွန္ဘဲ။
ရန္မလုိဘူးဆုိတာကုိ ျပဘုိ႔အသင့္ရွိတဲ့အျပင္ (တနည္းေျပာရရင္ ေမတၱာတရားႀကီးမားတာ ေပါ႔ဗ်ာ) အေျပာမဟုတ္ဘဲ လက္ေတြ႕လည္း စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျပမယ့္လူဗ်။ ၾကည့္ေလ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေနရာေတြေတာင္ ရွိတဲ့အေရအတြက္ရဲ႕ ထက္၀က္ကုိဘဲ ၀င္ၿပဳိင္မယ္ေျပာတာ။ လုံး၀ကုိယ္က်ဳိးဆႏၵသက္သက္ကုိ မၾကည့္ဘူး။ အဂၤလိပ္လုိေျပာတာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထက္ မညံ့ဘူးဆုိတာ ျပလုိက္ႏုိင္ေသးတယ္။။
ကဲပါ။ သူ႔အင္တာဗ်ဴးကုိ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။
“ေမး။ အႀကံျပဳခ်က္ ၆ ခ်က္ ထြက္လာဖို႔ ဘယ္လို အေျခခံ အေၾကာင္းအရာေတြက လႈံ႔ေဆာ္ေပးတာလဲ။
ေျဖ။ က်ေနာ္က Basically I am political animal. (က်ေနာ္က အေျခခံ ႏိုင္ငံေရးသတၱဝါ) ေလ။ အဲဒါေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ရင္းႏွီးၿပီးသားေလ။ အဲဒါ က်ေနာ္ရတဲ့ဟာကို အဓိက ဒီမွာရွိေနတဲ့ တဖက္နဲ႔ တဖက္ အမုန္းပြားေနတာ၊ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ Circle (သံသရာ) ကို ရပ္သြားေစခ်င္ၿပီ။ ျပည္သူေတြမွာ ဘယ္လို ဒုကၡရွိတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ သိပါတယ္။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း တစိတ္တပုိင္းအားျဖင့္ ခံစားေနရတာပါပဲ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဒီဟာ ၿပီးသြားဖို႔အတြက္ တကယ္ကို သေဘာထားႀကီးတဲ့၊ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ လမ္းစဥ္ေတြသာလွ်င္ အေျဖ ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ေသခ်ာ ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ဒါကို က်ေနာ္ ေျပာတာပါ။
ေမး။ ဒီအႀကံျပဳခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ လူတခ်ဳိ့ရဲ့ တုံ႔ျပန္မႈ ဘာေတြရသလဲရွင့္။ လူေတြ လက္ခံႏိုင္မယ္လို႔ ျမင္သလားရွင့္။
ေျဖ။ ဘာမွ မရပါဘူး။ လူေတြ လက္ခံႏိုင္မယ္လို႔ က်ေနာ္ သိပ္မထင္ဘူး။ လူေတြက စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ေနေတာ့ ဒီ ႏိုင္ငံေရးပိတ္ဆို႔မႈက နစ္ေနဆဲ ျဖစ္ေနတာ။ အဓိက ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြအပါအဝင္ စိတ္ခံစားခ်က္ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ အေျဖက ထြက္တာ ၾကာလွပါၿပီ။ အႏိုင္၊ အ႐ႈံးစဥ္းစားရင္ေပါ့။ ဘယ္သူမွ လက္ခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥက အႏိုင္အ႐ႈံးကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြဘဝနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ႏိုင္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကပဲ ႏိုင္ႏိုင္ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ အဲလို စဥ္းစားေနလို႔ ျပႆနာရွိေနတာပါ။ ”
ေတြ႕လား...ေတြ႕လား။ က်ဳပ္အထင္ကုိ ပုိမုိခုိင္မာသြားေစတဲ့အခ်က္။ “လူေတြက စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ေနေတာ့ ဒီ ႏိုင္ငံေရးပိတ္ဆို႔မႈက နစ္ေနဆဲ ျဖစ္ေနတာ။ အဓိက ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြအပါအဝင္ စိတ္ခံစားခ်က္ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ အေျဖက ထြက္တာ ၾကာလွပါၿပီ။” တဲ့။
သူ႔မွာ ခ်စ္ျခင္း၊မုန္းျခင္း စတဲ့ သာမန္လူေတြ ခံစားရတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစတဲ့ အကုသုိလ္ ေစတသိက္ေတြကုိလည္း ပကတိၾကည္လင္ေနတဲ့ သူ႕စိတ္သြင္ျပင္က အၿပီးတုိင္ ေမာင္းထုတ္ၿပီးသားဘဲျဖစ္ရမယ္။ ၾကည္ညဳိစရာမေကာင္းဘူးလား။
“ေမး။ အႀကံျပဳခ်က္ေတြကို အစိုးရ အာဏာပိုင္ေတြကို ခင္းျပေပးေသးလား။
ေျဖ။ က်ေနာ္တို႔ အစိုးရကို၊ ဒီဘက္ပိုင္းကို ထားလိုက္ပါေတာ့။ ”
ဒီအေျဖမွာေတာ့ ျဗဟၼစုိရ္တရားတပါးျဖစ္တဲ့ ဥေပကၡာတရားကုိလည္း လက္ကုိင္ထားတယ္ဆုိတာ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ က်င့္စဥ္ေလ။ နအဖ အစုိးရကုိ လုံး....၀၊ လုံး၀....ဥပကၡာျပဳထားလိုက္တယ္။ မွတ္ကေရာ။
“ေမး။ ျမန္မာျပည္ လက္ရွိ အေနအထားမွာ ျဖစ္သင္ ့ျဖစ္ထုိက္တယ္ ထင္တာကို ဘယ္လို အႀကံျပဳခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ။ တကယ္ကေတာ့ဗ်ာ၊ ဒီကိစၥက တကယ္ သေဘာထားႀကီးႏိုင္တဲ့လူက ထစ္ကနဲ မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ ထၿပီးေတာ့ သေဘာထားႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းကို တကယ္ ရဲရဲျပလိုက္ဖို႔ပါပဲ။ တကယ္သေဘာထားႀကီးတဲ့ လူက တကယ္သေဘာထားႀကီးေၾကာင္း ျပလိုက္ရင္ ျဖစ္သင့္တာ အားလံုး ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒီကိစၥက 'သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ မဆိုးပါ' ဆိုၿပီး စဥ္းစားရမယ့္ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ 'သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးဘူး' ဆိုရင္ ျပႆနာ ရွိႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆအရ ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း အေပါင္းလကၡဏာျဖစ္တဲ့ ရလဒ္တခု ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ တင္သြင္းေပးရမယ့္ Input ေတြ အားလံုးဟာ တကယ္ အစစ္အမွန္ အေပါင္းလကၡဏာ ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါမွပဲ အျပဳသေဘာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ အႏုတ္ေပးရင္ ထြက္လာတာလည္း အႏုတ္လကၡဏာ ေဆာင္တဲ့ ရလဒ္ေတြပဲ ရမယ္။ ”

က်ဳပ္ယုံၾကည္တယ္ေလ။ တကယ္လုိ႔သာ ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္ဟာ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲမွာ လူသားစားက်ားနဲ႔ ပက္ပင္းတုိးမိတယ္ဆုိရင္ေတာင္ သေဘာထားႀကီးေၾကာင္းျပတဲ့အေနနဲ႔ လက္ထဲမွာပါတဲ့ အမဲလုိက္ေသနတ္ကုိ လႊတ္ခ်ျပလုိက္မွာေသခ်ာတယ္။ ေၾသာ္...မွားလုိ႔...... ကန္ေတာ့ေနာ္...ကန္ေတာ့။ သူေတာ္စင္ပါ ဆုိမွ အမဲလုိက္ေသနတ္ကုိ ဘယ္ကုိင္ပါ႔မလဲေနာ္။
က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံး ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်တာကေတာ့ အဲဒီလုိပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး လူထုေခါင္းေဆာင္ေနရာကုိ ေရာက္မလာတာပါဘဲ ။ဒါကလည္း က်ဳပ္ထင္ပါတယ္။ သူဟာ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ မႀကဳိးစားေတာ့ဘဲ သေဘာထားႀကီးေၾကာင္း ျပတဲ့အေနနဲ႔ တမင္သက္သက္ အေစာႀကီးကတည္းက ေဘးထြက္ထုိင္ေနလုိက္ တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တုိ႔ တမ်ဳိးသားလုံးအတြက္ေတာ့ အစားထုိးမရတဲ့ နစ္နာဆုံး႐ႈံးမႈႀကီးတရပ္ေပါ႔ဗ်ာ။

ေနာက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ႀကီးတရပ္လုံးကုိ တရားဓမၼနဲ႔ ယွဥ္ သုံးသပ္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ဆြဲသြားပုံမ်ား အင္မတန္ ၾကက္သီးထဘုိ႔ေကာင္းတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္လုိ ပုထုဇဥ္ အမုိက္အမဲေလးအေနနဲ႔ ဉာဏ္မမီေတာ့ ဘာသာေရးအရေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတုန္းက သခ်ာၤဘာသာရပ္မွာ အႏႈတ္နဲ႔ အႏႈတ္နဲ႔ ေျမွာက္ရင္ အေပါင္းထြက္တာတုိ႔၊ အေပါင္းနဲ႔ အႏႈတ္ ေပါင္းလုိ႔ အေပါင္းက မ်ားရင္ အေပါင္းလကၡဏာထြက္တာတုိ႔ကေတာ့ ေဒါက္တာႀကီး ရွင္းျပတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကြဲလြဲတယ္။ ထားပါေလ။ ဒီကိစၥက က်ဳပ္တုိ႔လုိ သာမန္ ဉာဏ္စဥ္ေလာက္နဲ႔ နားလည္ဘုိ႔ မလြယ္ေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အင္တာဗ်ဴးကုိ ဖတ္လုိက္ရမွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးဟာ အင္မတန္ သေဘာထားေသးသိမ္တယ္ဆုိတာကုိ က်ဳပ္သိလာရေတာ့တာကုိးဗ်။ ဒီေလာက္ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ သူ႔တဘ၀လုံးေပးဆပ္ၿပီး သေဘာထားေသးသိမ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးပါလားလုိ႔ သေဘာေပါက္လာတယ္။ တကယ္ဆုိရင္ ကိုေန၀င္းေမာင္တုိ႔လုိ ေဘးထြက္ထုိင္ေနၿပီး သေဘာထားႀကီးျပသင့္တာေပါ႔။
“ေမး။ ေမလ လုပ္မယ့္ ဆႏၵမဲေပးဖို႔ ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ တရားမွ်တၿပီး လြတ္လပ္တဲ့ ဆႏၵမဲေပးပြဲျဖစ္၊ မျဖစ္။
ေျဖ။ မဲေပးမယ့္ ကိစၥကေတာ့ သူတို႔ ဥပေဒ ထြက္ထားတာေပါ့ေနာ္။ ထြက္ထားတဲ့ ဥပေဒကို ၾကည့္လို႔ ရွိရင္ တရားမွ်တမႈ ျဖစ္မွာပါ။ သူေမးတာ ေမးခြန္းက တခုပဲ ရွိတယ္ေလ။ Yes လား/ No လား ေမးတယ္ေလ။ ဒီလို ေမးတာက လူတိုင္းရဲ့ ဆႏၵကို ရဲရဲထြက္ေပၚလာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ မွ်တတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ”
ခုေလာက္ဆုိ ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္ဘယ္ေလာက္ အေကာင္းျမင္တတ္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ သမာသမတ္ရွိသလဲ ဆုိတာ အားလုံး သံသယ ရွင္းသြားေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။ နအဖက ထုတ္ထားတဲ့ (လူထုဆႏၵခံယူပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့) ဥပေဒဟာ တရားမွ်တမႈရွိမွာပါတဲ့။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ဒီမုိကေရစီအင္အားစု ဆုိသူေတြသာ တဆိတ္ရွိ နအဖ လုပ္သမွ် မေကာင္းျမင္၊ အစြန္းေရာက္အျမင္ေတြနဲ႔ ဘက္လုိက္ၿပီးေျပာ။ ေဒါက္တာ့လုိ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ မုိက္မဲျခင္းေတြကုိဖယ္ၿပီး၊ ဆႏၵာဂတိ၊ ဘယာဂတိ၊ ေမာဟဂတိ ဆုိတာေတြကုိ ေဖ်ာက္ၿပီး သမာသမတ္ရွိရွိဆုံးျဖတ္ၾကစမ္းပါ။
ဘာဗ်....ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္ ဟာ နအဖကုိ ေၾကာက္လုိ႔ ဒီလုိေျဖတယ္ ဟုတ္လား။ သူေတာ္စင္ကုိ မျပစ္မွားနဲ႔၊ ေျမမ်ဳိမယ္။ ၾကပ္ၾကပ္သတိထား။
ခက္တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔တေတြ။ သူ႕အင္တာဗ်ဴး မဇၩိမသတင္းဌာနမွာလည္း ပါလာေရာ အင္တာနက္ကတဆင့္ ေအာက္မွာ မွတ္ခ်က္(ကြန္မင့္)ေပးၾကတဲ့အခါ လူတရာမွာ ကုိးဆယ့္ကုိးေယာက္ေလာက္က ထုံးစံအတုိင္း အမွန္အတုိင္းမျမင္တတ္ၾကဘူး။ သူ႔ကုိ တုိက္ခုိက္ေျပာၾကားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ အပါယ္လားမယ့္လူေတြ။ လူတေယာက္ဆုိရင္ “ဆိတ္မ်ဳိးလုံးကေလးကုိ ခြင့္လႊတ္ၾကပါကြယ္တုိ႔” ဆုိၿပီးေတာင္ ေရးလုိက္ေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့လူ။ အ၀ီစိမွာ ခ်ဳိးကပ္မယ့္လူ။ ေတာ္ေသးတယ္....မစၩိမက အယ္ဒီတာေတြက စကားလုံးၾကမ္းၾကမ္းေတြဆုိ ဖ်က္ပစ္လုိက္လုိ႔ အဲဒီမၾကား၀ံ့မနာသာေတြကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အခု မျမင္ရ၊ မဖတ္ရေတာ့တာ။
“ေမး။ Third force အဖြဲ႔အေၾကာင္း ေျပာေပးပါလားရွင္။
ေျဖ။ Third force ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ သတင္းအခ်က္အလက္ ဖလွယ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ။ အဖြဲ႔ရယ္လို႔ တကယ္ဖြဲ႔ထားတာ မရွိပါဘူး။ ဖြဲ႔ထားရင္လည္း က်ေနာ္ ဖြက္ထားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ဖြဲ႔ထားမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရး ရည္႐ြယ္ခ်က္ တခုရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ႏိုင္ငံေရး ရည္႐ြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးသတၱဝါပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ မဝင္ဘူး။ အာဏာ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ က်ေနာ္ မပတ္သက္ခ်င္ဘူး။
ေမး။ အရင္တုန္းက ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါခဲ့ေသးလား။
ေျဖ။ ႏိုင္ငံသားတေယာက္အေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးကိုေတာ့ က်ေနာ္တသက္လံုးပဲ လုပ္လာတာ။ က်ေနာ့္ Living Color မွာ ေရးတဲ့ဟာေတြကလည္း ႏိုင္ငံေရးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးအာဏာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက ဒါပဲ လုပ္လာခဲ့တာ။”
ကဲ....အားလုံးသံသယ ရွင္းၿပီေနာ္။ သူဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုိဘဲ ႏုိင္ငံေရးသတၱ၀ါ ျဖစ္ေပမယ့္ အာဏာႏုိင္ငံေရးနဲ႔ေတာ့ မပတ္သက္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါမပါဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အတုိက္အခံေတြနဲ႔အတူ လုိက္ၿပီး လႈပ္ရွားေနမွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ တခ်ိန္လုံး ပါေနမွမဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံသားတေယာက္အေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးကုိ တသက္လုံးလုပ္လာတာဘဲ တဲ့။
ႀကဳိက္တယ္။ က်ဳပ္အရမ္းႀကဳိက္တယ္။ အခု က်ဳပ္ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတာ ႏုိင္ငံေရးမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာမလဲ။ အာဏာႏုိင္ငံေရးမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ပါတီႏုိင္ငံေရးလည္း မဟုတ္ဘူး။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး....ဟင္းဟင္း။ ေနာက္ဆုိရင္...က်ဳပ္က ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္နဲ႔ လက္တြဲၿပီး သိပၸံနည္းက်အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေရးတုိ႔၊ စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေရးတုိ႔ လုပ္ဦးမွာ။ လုပ္ျပဦးမွာ။
Read more
မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs