ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ မကြယ္လြန္ခင္ ေဆး႐ုံေပၚမွာေနာက္ဆုံးေရးစပ္သြားတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကုိ အဲဒီေခတ္အခါက လစဥ္ထုတ္ ျမန္မာမဂၢဇင္းတုိင္းလုိလုိမွွာ ေဖာ္ျပၾကတယ္။ ကဗ်ာက….
ငါေသတဲ့အခါ
ဘာအေမြမ်ား ထားခဲ့ရပ
အုိ…ေလာကတ၀ွမ္းလုံး
အေခ်ာအလွအဆန္းဆုံး
သေဘာဓမၼလႊမ္းဖုံး
မေနာမယပန္းကုံးေတြကုိ
ေတးဖြဲ႕ကာ ကဗ်ာေတြသီလုိ႔
အသည္းလႊာေျမမဟီ၀ယ္
အုတ္ဂူလုပ္ကာ ျမႇဳတ္ခဲ့မည္ပ…..တဲ့။
(ႏွစ္ေတြလည္းၾကာခဲ့ၿပီမုိ႔ က်ေနာ္အမွတ္လြဲၿပီး မူရင္းနဲ႔ ကြဲျပားႏုိင္ပါတယ္။)
အဲဒီေခတ္က ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ... ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ အပါအ၀င္ ကဗ်ာဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ကဗ်ာေတြကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ေပးတာက ဗဂ်ီေအာင္စုိး။ သူ႔ပန္းခ်ီေတြက ေမာ္ဒန္အတ္ ေခၚမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္ဟာ ကေလးသာသာအရြယ္ဆုိေတာ့ သူ႔ပန္းခ်ီေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္။ (အဲ…အခုလည္း သိပ္နားမလည္လွပါ)။ သူ႔ပန္းခ်ီပုံမွာ လက္မွတ္ထုိးရင္ အ၀ုိင္းေလးတခုမွာ ေဘးက အ၀ုိင္းေသးေသးေလးေတြ ၀န္းရံၿပီး “သစၥာသည္သာ အလွတရား” ဆုိတဲ့ သူ႔လက္ေရး စာေၾကာင္းေလးကလည္း အၿမဲပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ပန္းခ်ီေတြကုိသာ နားမလည္တာ။ အဲသည္ စာေၾကာင္းေလးက ျမင္ပါမ်ားေတာ့ ေခါင္းထဲစြဲေနတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒါဟာ ဗဂ်ီေအာင္စုိးရဲ႕ ထြင္လုံးသက္သက္၊ သူ႔ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဘဲလုိ႔ ယူဆခဲ့တာက လြဲလုိ႔ သိပ္ၿပီး ေလးေလးနက္နက္ မေတြးခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္…အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သစၥာသည္သာ အလွတရားဆုိတာကုိ လက္ခံလာတယ္။ သစၥာတရားဆုိလုိ႔ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားေလာက္အထိကုိ ေတြးမေနပါနဲ႔ဦး။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ သစၥာတရား၊ အမွန္တရားေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ဘယ္ေလာက္အထိ လက္ခံႏုိင္သလဲ။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀မွာ လူေတြက အမွန္တရားကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳဘုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကလုိ႔သာ။ တကယ့္တကယ္ အမွန္တရားကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း လက္ခံႏုိင္ၾကမယ္ ဆုိရင္ ႐ႈပ္ေနတာေတြ ရွင္းသြားမယ္။ ေကာက္ေကြ႔ေနတာေတြ ေျဖာင့္ျဖဴးသြားမယ္။
အမဲကုိ ျမင္ပါလ်က္ အျဖဴပါလုိ႔ ေျပာေနရတာဟာ စိတ္ပင္ပန္းစရာေကာင္းလွပါတယ္။ မဲရင္ မဲတယ္။ ျဖဴရင္ျဖဴတယ္ေပါ႔။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း သတၱိေၾကာင္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာဘေဇာတုိက္လုိ႔ အတၱထူပိန္းလြန္းသြားတဲ့အခါမွာျဖစ္ျဖစ္ အျဖဴအမဲ သဲကြဲေနပါလ်က္နဲ႔ အျဖဴအမဲမသဲကြဲတဲ့ (Grey Area)ေတြ လုိ႔ ေရာခ်ေနၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြလည္းရွိတယ္။ မာယာေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ခ်ီတက္ၾကရင္း တခါတေလမွာ ကုိယ့္မာယာေတာမွာ ကုိယ္ မ်က္စိလည္ေနၾကရတာေတြလည္း ရွိတယ္။
တကယ္က်ေတာ့ မသိနားမလည္မႈ (Ignorance) ေၾကာင့္ အမွားအမွန္မခြဲျခားတတ္တာက ျပဳျပင္ဘုိ႔ သိပ္မခက္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။ မသိတဲ့လူက သူသိသြားတဲ့တခ်ိန္မွာ ျပဳျပင္ရအရမ္းလြယ္တယ္။
ေဟာ… အမွားအမွန္ကုိ သိသိႀကီးနဲ႔ တမင္သက္သက္ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာမ်ဳိးကေတာ့ ေျပာရဆုိရ အရမ္းကုိ ခက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာဆုိ႐ုိးစကားမွာ “အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တဲ့သူကုိ အႏႈိးရခက္တတ္တယ္”လုိ႔ ဆုိၾကတာေပါ႔။ ကေန႔ေခတ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာမွာလည္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သူေတြ၊ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သူေတြ၊ ႏွာေစးေနတဲ့သူေတြြ၊ အတင္းအဓမၼ ဒုိင္လူႀကီးလုပ္ခ်င္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ အဲဒီသူေတြကုိ သြားၿပီးေတာ့မ်ား တရားျပမယ္မႀကံနဲ႔။ ဘုန္းႀကီးတေစၦလုိဘဲ။ က်မ္းကုိးက်မ္းကား တသီႀကီးဆြဲထုတ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိေတာင္ တရားျပန္ေဟာလုိက္ဦးမယ္။
နာမည္ႀကီး အယ္ဒီတာ စာေရးဆရာတေယာက္ က်ေနာ္တုိ႔ စက္မႈတကၠသုိလ္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ လာၿပီး ေဟာေျပာစဥ္က မာန္ပါပါနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚက ရြတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာထဲက စာသားတခ်ဳိ႕ကုိ ယခုတုိင္ က်ေနာ့္နားမွာ ၾကားေယာင္လ်က္ရွိဆဲ။
“အမွန္တရားဆုိတာ
လွံနဲ႔ထုိး လွံက်ဳိး
ဓါးနဲ႔ထုိး ဓါးက်ဳိး
မေသတဲ့ အမ်ဳိး”….တဲ့။
အင္း….အခုေတာ့ မည္သုိ႔ေသာ စြမ္းအားတရပ္က မည္သုိ႔မည္ပုံ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ လုိက္ေလသည္မသိ။ အဲသည္ဆရာကုိယ္တုိင္ပင္လွ်င္ ေျဖာင့္တန္းေနေသာ အမွန္တရားကုိ ေကြးေကာက္ေအာင္ ပုံသြင္းဘုိ႔ မခ်ိမဆန္႔ ႀကဳိးစားေနပုံကုိ ျမင္ရတာေတာ့ ျမင္ရသူအဖုိ႔ပါ စိတ္မသက္သာစရာ။
ဒါေပမယ့္လည္း သူဆုိခဲ့သလုိပင္ အမွန္တရားဆုိတာ ထုိးႏွက္ထု႐ုိက္လုိ႔ ေကာက္ေကြးသြား တတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ေလေတာ့ ထုိးႏွက္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားသူမ်ားသာလွ်င္ ေၾကမြပ်က္သုဥ္းသြားရတဲ့ သာဓကေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔မ်က္ေမွာက္မွာပင္ တပုံတပင္ႀကီး ေတြ႕ခဲ့ၾကရၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္တခုက အမွန္တရားနဲ႔အတူ အၿမဲလုိလုိ ယွဥ္တြဲေတြ႕ရေလ့ရွိတာက ႐ုိးေျဖာင့္ျခင္း။
႐ုိးသားတယ္၊ ေျဖာင့္မတ္တယ္ဆုိတာ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းၿပီး အရွိကုိအရွိအတုိင္း၊ ပကတိအတုိင္း မဖုံးကြယ္ဘဲ ေနတာထုိင္တာ ျပဳမူေျပာဆုိတာလုိ႔ က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။ ဘယ္လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာမဆုိ ႐ုိးသားတာကုိ တန္ဘုိးထားၾကပါတယ္။
အရွိကုိ အရွိအတုိင္း၊ ပကတိအတုိင္း မဖုံးမကြယ္ ေနထုိင္ျပဳမူ ေျပာဆုိတာဟာ မာယာကင္းတဲ့ သေဘာ။ လွည့္ျဖားျခင္း ကင္းတဲ့ သေဘာ…..လုိ႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဲသည္လုိ သေဘာသဘာ၀ရွိသူမွာ ရွိတဲ့ဂုဏ္ဟာ ႐ုိးဂုဏ္ေပါ႔။
ကေလးေတြ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ မာယာပရိယာယ္ကင္းျခင္းလည္း တခ်က္ ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ “တသက္တာမွတ္တမ္းနဲ႔ အေတြးအေခၚမ်ား” စာအုပ္ထဲမွာ လူႀကီးလူေကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ “အမ်ဳိးျမတ္ျခင္းအတြက္ မာန္မတက္ေသာ္လည္း ႐ုိးေျဖာင့္ျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္တယ္” ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ က်ေနာ္ အင္မတန္ ႏွစ္သက္ပါတယ္။
လက္ေတြ႔မွာေတာ့ လူေတြဟာ အသက္ႀကီးလာ၊ ပညာတတ္လာတာနဲ႔အမွ် မာယာလည္း မ်ားလာတတ္ၾကတယ္။ ကုိယ့္အႀကံအစည္ ကုိယ့္အေတြးအေခၚေတြကို တင္ျပတဲ့ေနရာမွာ မာယာေတြ သုံးလာတတ္ ၾကတယ္။ အမွန္တရားကေန ေသြဖီခ်င္တဲ့အခါ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကို လူမသိေအာင္ မာယာေတြ သုံးလာၾကတယ္။ အဲသည္အခါမွာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ “ေလာကတ၀ွမ္းလုံး၊ သေဘာဓမၼလႊမ္းဖုံး၊ မေနာမယ ပန္းကုံးေလးေတြ”ကို ေခ်ာင္ထုိးလုိက္ၿပီး မာယာမ်က္ႏွာ ဖုံးစြပ္လုိ႔ အမွန္တရားကုိ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားလာေတာ့တာပါဘဲ။
အမွန္တရားအတြက္ ေတာ္လွန္ေနၾကတဲ့ စစ္ေျမျပင္မွာ အဲဒီမာယာစစ္သည္ေတြရဲ႕ စစ္ခ်ီေတးသံေတြေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါဆုိသလုိ အခုိက္အတန္႔ အေျခအေန ႐ႈပ္ေထြးသြား တတ္တာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ည္းတန္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလည္း အခုိက္အတန္႔ ျဖစ္ေပၚလာၾကတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း သမုိင္း စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေအာင္ဆန္းလုိ ႐ုိးေျဖာင့္တဲ့ သူေတြက ဘယ္လုိေနရာမွာ မွတ္တမ္းတင္ခံရ သလဲ။ မ႐ုိးေျဖာင့္တဲ့ မာယာစစ္သည္ေတြက ဘယ္ေနရာမွာ ေနၾကရသလဲ။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ထုိက္တန္သလုိ ကြဲျပားသြားၾကေပမေပါ႔။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကုိ စုံနံ႔သာၿမဳိင္ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ေနၾကစဥ္ ေတာ္လွန္ေရးဆုိတဲ့ ေတာလမ္းခရီးစဥ္တေလွ်ာက္မွာ သစၥာတရားကုိ လက္ကုိင္ထားလုိ႔ မာယာစစ္သည္ေတြရဲ႕ ေတာေျခာက္သံကုိ နားမေယာင္မိဘုိ႔ သတိထားၾကရေပဦးမယ္။
ငါေသတဲ့အခါ
ဘာအေမြမ်ား ထားခဲ့ရပ
အုိ…ေလာကတ၀ွမ္းလုံး
အေခ်ာအလွအဆန္းဆုံး
သေဘာဓမၼလႊမ္းဖုံး
မေနာမယပန္းကုံးေတြကုိ
ေတးဖြဲ႕ကာ ကဗ်ာေတြသီလုိ႔
အသည္းလႊာေျမမဟီ၀ယ္
အုတ္ဂူလုပ္ကာ ျမႇဳတ္ခဲ့မည္ပ…..တဲ့။
(ႏွစ္ေတြလည္းၾကာခဲ့ၿပီမုိ႔ က်ေနာ္အမွတ္လြဲၿပီး မူရင္းနဲ႔ ကြဲျပားႏုိင္ပါတယ္။)
အဲဒီေခတ္က ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ... ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ အပါအ၀င္ ကဗ်ာဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ကဗ်ာေတြကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ေပးတာက ဗဂ်ီေအာင္စုိး။ သူ႔ပန္းခ်ီေတြက ေမာ္ဒန္အတ္ ေခၚမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္ဟာ ကေလးသာသာအရြယ္ဆုိေတာ့ သူ႔ပန္းခ်ီေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္။ (အဲ…အခုလည္း သိပ္နားမလည္လွပါ)။ သူ႔ပန္းခ်ီပုံမွာ လက္မွတ္ထုိးရင္ အ၀ုိင္းေလးတခုမွာ ေဘးက အ၀ုိင္းေသးေသးေလးေတြ ၀န္းရံၿပီး “သစၥာသည္သာ အလွတရား” ဆုိတဲ့ သူ႔လက္ေရး စာေၾကာင္းေလးကလည္း အၿမဲပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ပန္းခ်ီေတြကုိသာ နားမလည္တာ။ အဲသည္ စာေၾကာင္းေလးက ျမင္ပါမ်ားေတာ့ ေခါင္းထဲစြဲေနတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒါဟာ ဗဂ်ီေအာင္စုိးရဲ႕ ထြင္လုံးသက္သက္၊ သူ႔ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဘဲလုိ႔ ယူဆခဲ့တာက လြဲလုိ႔ သိပ္ၿပီး ေလးေလးနက္နက္ မေတြးခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္…အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သစၥာသည္သာ အလွတရားဆုိတာကုိ လက္ခံလာတယ္။ သစၥာတရားဆုိလုိ႔ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားေလာက္အထိကုိ ေတြးမေနပါနဲ႔ဦး။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ သစၥာတရား၊ အမွန္တရားေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ဘယ္ေလာက္အထိ လက္ခံႏုိင္သလဲ။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀မွာ လူေတြက အမွန္တရားကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳဘုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကလုိ႔သာ။ တကယ့္တကယ္ အမွန္တရားကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း လက္ခံႏုိင္ၾကမယ္ ဆုိရင္ ႐ႈပ္ေနတာေတြ ရွင္းသြားမယ္။ ေကာက္ေကြ႔ေနတာေတြ ေျဖာင့္ျဖဴးသြားမယ္။
အမဲကုိ ျမင္ပါလ်က္ အျဖဴပါလုိ႔ ေျပာေနရတာဟာ စိတ္ပင္ပန္းစရာေကာင္းလွပါတယ္။ မဲရင္ မဲတယ္။ ျဖဴရင္ျဖဴတယ္ေပါ႔။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း သတၱိေၾကာင္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာဘေဇာတုိက္လုိ႔ အတၱထူပိန္းလြန္းသြားတဲ့အခါမွာျဖစ္ျဖစ္ အျဖဴအမဲ သဲကြဲေနပါလ်က္နဲ႔ အျဖဴအမဲမသဲကြဲတဲ့ (Grey Area)ေတြ လုိ႔ ေရာခ်ေနၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြလည္းရွိတယ္။ မာယာေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ခ်ီတက္ၾကရင္း တခါတေလမွာ ကုိယ့္မာယာေတာမွာ ကုိယ္ မ်က္စိလည္ေနၾကရတာေတြလည္း ရွိတယ္။
တကယ္က်ေတာ့ မသိနားမလည္မႈ (Ignorance) ေၾကာင့္ အမွားအမွန္မခြဲျခားတတ္တာက ျပဳျပင္ဘုိ႔ သိပ္မခက္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။ မသိတဲ့လူက သူသိသြားတဲ့တခ်ိန္မွာ ျပဳျပင္ရအရမ္းလြယ္တယ္။
ေဟာ… အမွားအမွန္ကုိ သိသိႀကီးနဲ႔ တမင္သက္သက္ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာမ်ဳိးကေတာ့ ေျပာရဆုိရ အရမ္းကုိ ခက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာဆုိ႐ုိးစကားမွာ “အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တဲ့သူကုိ အႏႈိးရခက္တတ္တယ္”လုိ႔ ဆုိၾကတာေပါ႔။ ကေန႔ေခတ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာမွာလည္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သူေတြ၊ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သူေတြ၊ ႏွာေစးေနတဲ့သူေတြြ၊ အတင္းအဓမၼ ဒုိင္လူႀကီးလုပ္ခ်င္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ အဲဒီသူေတြကုိ သြားၿပီးေတာ့မ်ား တရားျပမယ္မႀကံနဲ႔။ ဘုန္းႀကီးတေစၦလုိဘဲ။ က်မ္းကုိးက်မ္းကား တသီႀကီးဆြဲထုတ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိေတာင္ တရားျပန္ေဟာလုိက္ဦးမယ္။
နာမည္ႀကီး အယ္ဒီတာ စာေရးဆရာတေယာက္ က်ေနာ္တုိ႔ စက္မႈတကၠသုိလ္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ လာၿပီး ေဟာေျပာစဥ္က မာန္ပါပါနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚက ရြတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာထဲက စာသားတခ်ဳိ႕ကုိ ယခုတုိင္ က်ေနာ့္နားမွာ ၾကားေယာင္လ်က္ရွိဆဲ။
“အမွန္တရားဆုိတာ
လွံနဲ႔ထုိး လွံက်ဳိး
ဓါးနဲ႔ထုိး ဓါးက်ဳိး
မေသတဲ့ အမ်ဳိး”….တဲ့။
အင္း….အခုေတာ့ မည္သုိ႔ေသာ စြမ္းအားတရပ္က မည္သုိ႔မည္ပုံ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ လုိက္ေလသည္မသိ။ အဲသည္ဆရာကုိယ္တုိင္ပင္လွ်င္ ေျဖာင့္တန္းေနေသာ အမွန္တရားကုိ ေကြးေကာက္ေအာင္ ပုံသြင္းဘုိ႔ မခ်ိမဆန္႔ ႀကဳိးစားေနပုံကုိ ျမင္ရတာေတာ့ ျမင္ရသူအဖုိ႔ပါ စိတ္မသက္သာစရာ။
ဒါေပမယ့္လည္း သူဆုိခဲ့သလုိပင္ အမွန္တရားဆုိတာ ထုိးႏွက္ထု႐ုိက္လုိ႔ ေကာက္ေကြးသြား တတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ေလေတာ့ ထုိးႏွက္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားသူမ်ားသာလွ်င္ ေၾကမြပ်က္သုဥ္းသြားရတဲ့ သာဓကေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔မ်က္ေမွာက္မွာပင္ တပုံတပင္ႀကီး ေတြ႕ခဲ့ၾကရၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္တခုက အမွန္တရားနဲ႔အတူ အၿမဲလုိလုိ ယွဥ္တြဲေတြ႕ရေလ့ရွိတာက ႐ုိးေျဖာင့္ျခင္း။
႐ုိးသားတယ္၊ ေျဖာင့္မတ္တယ္ဆုိတာ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းၿပီး အရွိကုိအရွိအတုိင္း၊ ပကတိအတုိင္း မဖုံးကြယ္ဘဲ ေနတာထုိင္တာ ျပဳမူေျပာဆုိတာလုိ႔ က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။ ဘယ္လူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာမဆုိ ႐ုိးသားတာကုိ တန္ဘုိးထားၾကပါတယ္။
အရွိကုိ အရွိအတုိင္း၊ ပကတိအတုိင္း မဖုံးမကြယ္ ေနထုိင္ျပဳမူ ေျပာဆုိတာဟာ မာယာကင္းတဲ့ သေဘာ။ လွည့္ျဖားျခင္း ကင္းတဲ့ သေဘာ…..လုိ႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဲသည္လုိ သေဘာသဘာ၀ရွိသူမွာ ရွိတဲ့ဂုဏ္ဟာ ႐ုိးဂုဏ္ေပါ႔။
ကေလးေတြ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ မာယာပရိယာယ္ကင္းျခင္းလည္း တခ်က္ ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ “တသက္တာမွတ္တမ္းနဲ႔ အေတြးအေခၚမ်ား” စာအုပ္ထဲမွာ လူႀကီးလူေကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ “အမ်ဳိးျမတ္ျခင္းအတြက္ မာန္မတက္ေသာ္လည္း ႐ုိးေျဖာင့္ျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္တယ္” ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ က်ေနာ္ အင္မတန္ ႏွစ္သက္ပါတယ္။
လက္ေတြ႔မွာေတာ့ လူေတြဟာ အသက္ႀကီးလာ၊ ပညာတတ္လာတာနဲ႔အမွ် မာယာလည္း မ်ားလာတတ္ၾကတယ္။ ကုိယ့္အႀကံအစည္ ကုိယ့္အေတြးအေခၚေတြကို တင္ျပတဲ့ေနရာမွာ မာယာေတြ သုံးလာတတ္ ၾကတယ္။ အမွန္တရားကေန ေသြဖီခ်င္တဲ့အခါ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကို လူမသိေအာင္ မာယာေတြ သုံးလာၾကတယ္။ အဲသည္အခါမွာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ “ေလာကတ၀ွမ္းလုံး၊ သေဘာဓမၼလႊမ္းဖုံး၊ မေနာမယ ပန္းကုံးေလးေတြ”ကို ေခ်ာင္ထုိးလုိက္ၿပီး မာယာမ်က္ႏွာ ဖုံးစြပ္လုိ႔ အမွန္တရားကုိ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားလာေတာ့တာပါဘဲ။
အမွန္တရားအတြက္ ေတာ္လွန္ေနၾကတဲ့ စစ္ေျမျပင္မွာ အဲဒီမာယာစစ္သည္ေတြရဲ႕ စစ္ခ်ီေတးသံေတြေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါဆုိသလုိ အခုိက္အတန္႔ အေျခအေန ႐ႈပ္ေထြးသြား တတ္တာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ည္းတန္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလည္း အခုိက္အတန္႔ ျဖစ္ေပၚလာၾကတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း သမုိင္း စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေအာင္ဆန္းလုိ ႐ုိးေျဖာင့္တဲ့ သူေတြက ဘယ္လုိေနရာမွာ မွတ္တမ္းတင္ခံရ သလဲ။ မ႐ုိးေျဖာင့္တဲ့ မာယာစစ္သည္ေတြက ဘယ္ေနရာမွာ ေနၾကရသလဲ။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ထုိက္တန္သလုိ ကြဲျပားသြားၾကေပမေပါ႔။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကုိ စုံနံ႔သာၿမဳိင္ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ေနၾကစဥ္ ေတာ္လွန္ေရးဆုိတဲ့ ေတာလမ္းခရီးစဥ္တေလွ်ာက္မွာ သစၥာတရားကုိ လက္ကုိင္ထားလုိ႔ မာယာစစ္သည္ေတြရဲ႕ ေတာေျခာက္သံကုိ နားမေယာင္မိဘုိ႔ သတိထားၾကရေပဦးမယ္။
.jpg)
7 comments:
ကိုေပါေရ...အရမ္းတန္ဖိုး႐ွိတဲ့အေတြးေလးပါ...“အမ်ဳိးျမတ္ျခင္းအတြက္ မာန္မတက္ေသာ္လည္း ႐ုိးေျဖာင့္ျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္တယ္” ဆိုတာေလးကို ကၽြန္မလဲအရမ္းနွစ္သက္မိပါတယ္။
"သစၥာသည္သာ အလွတရား "တဲ့လား...ကိုေပါေရ။
ေတာ္လွန္ေရး ခရီးၾကမ္း....ဘဝခရီးလမ္း မွသည္...သံသရာခရီး ထိတိုင္ေအာင္ သစၥာပန္းကုန္းကေတာ့ အေမြွးပ်ံ႕ဆံုး.... အလွဆံုး ျဖစ္ေနမွာပါ။
ကိုေပါ ..
အဲဒီ ဆရာက သင့္ဘ၀ တင္ေမာင္သန္းမဟုတ္လား..
ခုေတာ့လဲ သူကိုယ္တုိင္က ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနပါေပါ့ေလ...
အမွန္ပဲေပါ့ သစၥာသည္သာ အလွတရားဆိုတာ....
ဦးေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ကဗ်ာေတြက ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ အေဖက အလံျဖဴ။ သူက အလံနီ။ အဲဒီမွာတင္ အေမနဲ႔ ကြိဳင္ တက္တယ္။ သူက ကင္ဆာ ခံစားေနရခ်ိန္မွာ ေရးတာက သူ႔ရဲ့ အေကာင္းဆုံး ကဗ်ာေတြကုိ ကင္ဆာ ေ၀ဒနာ ခံစားရင္း ကြယ္လြန္ခါနီး ထိေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ အေဖက အစာအိမ္ေရာဂါ ျဖစ္ေနတာ။ သူက ကဗ်ာမေရးဖူး။ ေအာ္ေနတာပါ။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ့္အေမက ေျပာတယ္။ ရွင္တုိ႔ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြကို ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ ေျပာတယ္။ ရွင့္လုိ႔ ေအာ္မေနဘူး။ ကဗ်ာေတြေရးေနတာ၊ လုိ႔ဆုိေတာ့ အေဖလည္း ၿငိမ္ပါေရာလား။
အမွန္ကေတာ့ အေမက ေတာသူ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေလ။
ပန္ဒိုရာလည္း ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ေဆးရုံေပၚမွာေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ သိမ္းထားတာ ရွိတယ္
အင္း.. အမွန္တရား နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ကေတာ့ ကိုယ္ထင္တာ ကိုယ္မွန္တယ္လို႕ တယူသန္ေနၾကတာလား။ ကိုယ့္ဘက္ကၾကည့္ရင္ ကိုယ္အမွန္လား..။
ဦးေအာင္သင္း ကို ေျပတာလား မသိဘူးေနာ္။
ေမာင္လမ္းသစ္ကြန္မင့္ေလးကုိ ဖတ္ရေတာ့ ငယ္ငယ္က ဆုိခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးကုိ သတိရသဗ်ာ။
“ခ်ီးဘူးကတုံးကုိ သစ္ေစးသုတ္ကာ ေရႊခ် ဘုရားကုိလွဴလုိက္မယ္...”တဲ့။ ဦးေႏွာက္ေကာင္းလြန္းလုိ႔ေလ။ း-)
Post a Comment