“ဇာတိေျမ (သုိ႔မဟုတ္) သတိတရ ရွိလွတဲ့အိမ္”.......(၂)

က်ေနာ့္ဇာတိေျမကုိ မေျပာခင္ အိမ္အေၾကာင္းကုိ အရင္ေျပာျပခ်င္တယ္။

အိမ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စဥ္းစားလုိက္ရင္ က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းကတည္းက “ဒီေကာင္ေလး ႀကီးလာရင္ လူ႕ဂြစာကေလး ျဖစ္မွာဘဲ” လုိ႔ လူေတြ ေဟာကိန္းအထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တခုကုိ အရင္ဆုံး ေျပးသတိရေတာ့တာပါဘဲ။

သည္လုိ…။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ သံကုတင္တလုံးနဲ႔ သစ္သားကုတင္ႀကီး တလုံးရွိတယ္။ အိမ္ေအာက္ ေျမေျပာင္ေျပာင္မွာ သည္အတုိင္း ခ်ထားတာဘဲ။ သစ္သားကုတင္ ေပၚမွာ အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔ အိပ္ၾကတယ္။ သံကုတင္က က်ေနာ္ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ အိပ္တာ။

အဲသည္ႏွစ္ထပ္အိမ္မွာ အိမ္ေပၚကုိတက္တဲ့ သစ္သားေလွကားနဲ႔ ေလွကားခုံရွိတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ စကားတတ္ကာစ အရြယ္ေလာက္က အဲဒီသစ္သားေလွကား အထစ္တ ထစ္မွာ ထုိင္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာတဲ့လူေတြကုိ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေအာက္ကုတင္ေပၚမွာ ၀င္ထုိင္မယ့္လူေတြကုိ ေလွကားေပၚကေန ေဟာသလုိ လွမ္းၿပီး အမိန္႔ေပးေလ့ရွိတယ္။

“အိမ္ေပၚတက္နဲ႔၊ ေအာက္ဆင္းနဲ႔”
“ဂင္ေပၚတက္နဲ႔၊ ေအာက္ဆင္းနဲ႔”

“ဂင္” ဆုိတာ ကုတင္ကုိ ေျပာတာ၊ မပီလုိ႔ပါ။ အဲသည္လုိ ေျပာေနတဲ့ၾကားက တက္သြားတာေသာ္လည္းေကာင္း ဆင္းသြားတာေသာ္လည္းေကာင္း လုပ္လုိက္တယ္ဆုိရင္ အာေခါင္ကုိ ျခစ္ၿပီး တက္မတတ္ ခ်က္မတတ္ ေအာ္ငုိတတ္တယ္။ ကဲ..မွတ္ကေရာ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဘုိ႔ေကာင္းတဲ့ လူကေလးလဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

အဲေတာ့ “မင္းဟာက ဘာလဲကြာ။ ဆင္းဆုိလဲဆင္း၊ တက္ဆုိလည္းတက္ေပါ႔။ အခုက ႏွစ္ခုလုံးမလုပ္ရဘူးဆုိေတာ့ တယ္လဲ ဂြက်ပါလား။ ႀကီးလာရင္ေတာ့ ဂြစာေလး ျဖစ္ေတာ့မွာဘဲ”ဆုိၿပီး လူႀကီးေတြက ညည္းၾကတာေပါ႔။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာပါတယ္။ သူသြားေလရာကုိ ေခၚတယ္။ တခါက ကုိင္းထဲကုိ ႏြားစာေျပာင္းရိတ္သြားတာ က်ေနာ့္ကုိ ေခၚသြားၿပီး ရပ္ထားတဲ့ လွည္းေပၚမွာ ထားခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ေျပာင္းရိတ္ေနၾကတုန္း လွည္းေပၚကေန ႐ုတ္တရက္ မေျပာမဆုိ ၀ါးကနဲ ေအာ္ငိုခ်လုိက္ေရာ။ အေဖက ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ လွည္းရံတုိင္ေတြၾကားမွာ ညပ္တယ္ထင္လုိ႔ တံစဥ္ခ်ၿပီး လွည္းဆီကုိ ပ်ာပ်ာသလဲေျပးလာတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္တာ ေတြ႕ေတာ့ အေဖက “မင္းႏွယ္ကြာ၊ ေျခေထာက္မ်ား ညပ္သလားလုိ႔”။

အေမကေတာ့ အဲသေလာက္ စိတ္မရွည္ဘူး။ “ေတာ့္မလဲ၊ ဒီအက်ဳိးမေပးတဲ့ ဟာေလးကုိ ေခၚလာခ်င္ရတာကုိး” လုိ႔ လွမ္းေျပာတယ္။ အဲသည္မွာ ပုိဆုိးေတာ့တာဘဲ။ က်ေနာ္က အသံရွည္ဆြဲၿပီးေတာ့ “အက်ဳိးေပးဘူးတဲ့……..အက်ဳိးေပးဘူးတဲ့” နဲ႔ ငိုေတာ့ အေဖက “မင္းကုိ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အေဖ့ကုိ ေျပာတာပါ”ဆုိၿပီး ေခ်ာ့ရွာတယ္။

အေဖနဲ႔ အေမ့မွာ အငယ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္အပါအ၀င္ သားသမီး စုစုေပါင္း ကုိးေယာက္။ အဲသည္ေခတ္က ရြာထဲက မိသားစုတုိင္းလုိလုိ အဲသည္လုိဘဲ မိသားစုႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြ။

(ဒီေတာရြာဓါတ္ပုံကုိ အင္တာနက္ကေန ယူပါတယ္)

က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္က အိမ္ေျခ ၂၀၀-၂၅၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာႀကီးတရြာရဲ႕ ထိပ္နားမွာေပါ႔။ အိမ္ၿခံ၀န္းက အညာေဒသထုံးစံ အေတာ္ေလးက်ယ္၀န္းၿပီး ၿခံစည္း႐ုိးတေလွ်ာက္မွာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြ မဲဇလီပင္ေတြနဲ႔ စီရရီ။ ၿခံေထာင့္မွာေတာ့ ကုကၠဳိပင္ႀကီးေတြ။ အိမ္အေရွ႕ဘက္က စည္း႐ုိးမွာ ဗမာကုကၠဳိပင္ႀကီး တပင္ရွိတယ္။ ႏွစ္စဥ္ အရြက္ႏုေတြ ဖားဖားေ၀ၿပီဆုိရင္ ကုကၠဳိရြက္ႏုေတြကုိ ခူး၊ ျပဳတ္။ ၾကက္သြန္ဆီခ်က္၊ ငံျပာရည္၊ ပဲမႈန္႔၊ ေျမပဲေထာင္း စတာေတြနဲ႔ သုတ္စားရင္ ကုကၠဳိရြက္သုတ္အရသာဟာ ေမႊးေမႊးဆိမ့္ဆိမ့္ေလးနဲ႔ အင္မတန္ စားလုိ႔ အရသာရွိသကုိး။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကလူေတြ ကုကၠဳိရြက္သုတ္ စားဘူးၾကမယ္ မထင္ဘူး။

ၿခံထဲမွာ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ဘူး၊ ဖ႐ုံ၊ ၾကက္ဟင္းခါး၊ ဘူးရြက္၊ ပဲရွည္၊ ႐ုံးပတီ စတာေတြ စုိက္ထားပ်ဳိးထားတယ္။ ပဲရွည္သီးကုိ ေအာက္အရပ္မွာ ဗုံလုံသီးလုိ႔ ေခၚတယ္ထင္ပါရဲ႕။ စင္ေပၚက တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ အသီးကုိ ႏုစဥ္ကတည္းက ေအာက္မွာ ႀကဳိးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး ခဲဆြဲေပးရတယ္ေလ။ ေအာက္ကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ႀကီးထြားလာေအာင္လုိ႔ေပါ႔။ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ကပ္လ်က္မွာေတာ့ အစ္မေတြ စုိက္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီပင္ေတြနဲ႔ စံပယ္႐ုံေတြ။ စံပယ္ေတြ ပြင့္တဲ့အခ်ိန္ဆုိ မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာထဲမွာကတည္းက စံပယ္ပန္းနံ႕ ေမႊးေမႊးေလး ရေနတတ္တာကလား။

မာလကာပင္ေတြလည္း ရွိတယ္။ ပဲရွည္သီးနဲ႔ ဘူးသီးကလြဲလုိ႔ က်န္တာေတြကေတာ့ ဘယ္အိမ္နီးခ်င္းက လာခူးခူး၊ အလကား ေပးလုိက္တာပါဘဲ။ ေတာမွာက အဲသည္လုိဘဲ။ ဟင္းခ်က္ကာနီးမွ တခြက္စာေလာက္ ခူးပါရေစဆုိၿပီး လာေတာင္းၿပီး ခူးယူၾက၊ ခ်က္ၾကတာမ်ဳိး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္ တခါတရံ မုန္းေခ်ာင္းမွာ ေရသြားခ်ဳိးၿပီး အျပန္ ကုိင္းစပ္မွာ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းရွိေနတဲ့ ပဲလြန္းရြက္ေတြကုိ ခူးယူလာၿပီး အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ပဲလြန္းရြက္ ဟင္းခ်ဳိလုပ္ေသာက္ၾကတယ္။ ဗုိက္ဆာဆာမွာ ထမင္းပူပူနဲ႔ ပဲလြန္းရြက္ဟင္းခ်ဳိပူပူ ခ်ဳိခ်ဳိေလး ေသာက္လုိက္ရရင္ အင္မတန္ အရသာရွိတာဘဲ။ ကုိင္းစပ္ၿခဳံေတြေပၚက ႏြယ္ေတြကေန ကင္းပုံသီးေလးေတြ ရတတ္တယ္။ ၿခံထဲက ဘူညြန္႔ေလးေတြကုိ ခူးခပ္ၿပီး ဟင္းခ်ဳိဘဲလုပ္ေသာက္ေသာက္၊ ပုဇြန္ေျခာက္နည္းနည္းနဲ႔ ေၾကာ္စားစား အင္မတန္ စားလုိ႔ၿမိန္တယ္။

ေနာက္ၿပီး အညာကလူေတြက မန္းက်ည္းရြက္ကုိ ခ်ဥ္ရည္လုပ္ေသာက္တာထက္ င႐ုပ္သီးစပ္စပ္နဲ႔လည္း ခ်က္စားတတ္တာကုိ သတိထားမိတယ္။ ရွားရွားပါးပါး ရတတ္တဲ့ အမဲသားနဲ႔ မန္က်ည္းရြက္ကုိ င႐ုတ္သီးနဲ႔ ရဲေနေအာင္ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းတခြက္ဟာ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ဟင္းလ်ာတခြက္ေပါ႔။ မၾကာမၾကာဆုိသလုိ မန္က်ည္းသီး အမွည့္ကုိ ပုဇြန္ေျခာက္နဲ႔ ခ်က္တာလည္းရွိတယ္။ ဘာလုိ႔လည္းမသိ၊ အဲဒီဟင္းကုိ အိမ္မွာ က်ဴက်ဴဟင္း လုိ႔ ေခၚတာကုိ မွတ္မိတယ္။ ငယ္ငယ္က ထမင္းကုိ က်ဴက်ဴဟင္းနဲ႔ နယ္ေကၽြးရင္ အရမ္းသေဘာက်တယ္။

ရြာထဲမွာ အမ်ဳိးေတြကလည္းမ်ားေတာ့ အကုိအစ္မ၀မ္းကြဲေတြ၊ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြနဲ႔ အိမ္မွာ လူမျပတ္ဘူး။ ညဘက္ေတြမ်ားဆုိ အိမ္ေဘးကပ္လ်က္ ေျမေျပာင္ေျပာင္မွာ ကစားတဲ့သူ ကစားၾက၊ စခေရဘယ္လ္ ဆက္တဲ့အခါဆက္၊ ဂစ္တာတီးတဲ့သူကတီး၊ ႐ုပ္ရွင္ဖြက္တဲ့အခါ ဖြက္ၾကေပါ႔ေလ။ အစ္မ ေက်ာင္းဆရာမက မဂၢဇင္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္စုတာ ၀ါသနာပါေတာ့ စာအုပ္လာဖတ္တဲ့လူကလည္း မရွား။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ျငင္းၾကခုန္ၾက ရယ္ၾကေမာၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ႔။

ဘာမွလုပ္စရာမရွိရင္ မန္က်ည္းပင္ရိပ္က စားပြဲ၀ုိင္းမွာ ၀ုိင္းထုိင္ၿပီး အမ်ဳိးစပ္ၾကၿပီ။ အေကာင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားအတင္းကုိ ရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ တုပ္ၾကတာမ်ဳိး။ ဥပမာ ကုန္းေဇာင္းက လာတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာ ျမင္းလွည္းက “ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္နဲ႔ မတေထာင္ တေကာင္ဘြား” ဇာတ္ကား လာေၾကာ္ျငာသြားေတာ့ အိမ္နားက အပ်ဳိႀကီး မစိမ္းယဥ္က “သားကေလးမင္းေမာင္” လုိ႔ တလြဲၾကားတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မဂၢဇင္းေတြ လစဥ္ဖတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ တသုိက္ကေတာ့ အဲဒီအျဖစ္ဟာ က်ိတ္ၿပီးရယ္ပြဲဖြဲ႕စရာကိစၥႀကီးေလ။ ခုနင္ကလုိ အမ်ဳိးစပ္ၾကၿပီဆုိရင္ “ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ကုိ သားကေလးမင္းေမာင္ဟု တလြဲၾကားေသာ အပ်ဳိႀကီး မစိမ္းယဥ္ႏွင့္ ဘာမွ မေတာ္စပ္ေသာ” ဆုိတာမ်ဳိး တေယာက္က စပ္ျပလုိက္ၿပီဆုိရင္ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း တခစ္ခစ္ တခြိခြိနဲ႔ေပါ႔။ အဲ သူတုိ႔အလွည့္ေရာက္ရင္လည္း အားက်မခံ သူတုိ႔သိတဲ့ ရီစရာေလးေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ၀ိေသသျပဳၾကတာေပါ႔။

ရြာထဲမွာကေတာ့ အဲသလုိဘဲ၊ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္သိ၊ တအိမ္အေၾကာင္း တအိမ္သိဆုိေတာ့ ေျပာစရာေတြက မ်ားမွမ်ား။

အဲသည္ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ၊ ႐ုပ္ရွင္မရွိ၊ ရထားလမ္း ကားလမ္း မေပါက္။ လယ္ကြင္းေတြ၊ ကုိင္းေျမေတြ ၀ုိင္းရံေနတဲ့ မေကြးတုိင္းထဲက အဲသည္ရြာကေလးမွာ က်ေနာ္ဟာ ရွစ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ဟုိေရဒီယုိသီခ်င္းထဲက “မေကြးျမသလြန္ ေက်ာင္းေတာ္ရာ သြားေရာက္ကာ ဖူးေျမာ္ခ်င္တာ၊ မုန္းေခ်ာင္းကုိ ေက်ာ္တဲ့အခါ ေရာက္ပါေတာ့မယ္၊ က်မတုိ႔ ကုန္းေဇာင္းရြာ….” ဆုိတဲ့ ကုန္းေဇာင္းကေန ေက်ာင္းေတာ္ရာ တေလွ်ာက္ ဆက္ေနတဲ့ ရြာစဥ္တန္းႀကီးထဲက ရြာေလးတရြာေပါ႔။ ဂ်ဴးရဲ႕ ပင္လယ္နဲ႔တူေသာမိန္းမမ်ား ၀တၳဳထဲက ကုန္းေဇာင္း၊ ေရွာက္ေတာ စတဲ့ နယ္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေဒသေပါ႔။

(ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားႀကီးအား ညဘက္မွာ ဖူးေတြ႕ရပုံ)

ဧရာ၀တီတုိင္းကုိ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဆန္အုိးႀကီးလုိ႔ ၫႊန္းတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္က က်ေနာ္တုိ႔ ေဒသကုိ ဆီအုိးႀကီးလုိ႔ ညႊန္းရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွာ ႏွမ္း၊ ေျမပဲ စတာေတြ ျဖစ္ထြန္းပါတယ္။ မေကြးတုိင္းထဲမွာ ျမစ္အေရွ႕ဘက္က ေရနံေခ်ာင္း၊ ေခ်ာက္ စတဲ့ၿမဳိ႕ေတြက ေရရွားၿပီး ေျခာက္သေယာင္းသေလာက္ ျမစ္အေနာက္ဘက္က ေဒသေတြကေတာ့ ေရလည္း မရွား၊ စုိက္သမွ်လည္း ျဖစ္ထြန္းၿပီး စိမ္းစိမ္းစုိစုိ ရွိလွပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ အသားအေရာင္ ကလည္း က်ေနာ့္လုိဘဲ စုိစုိျပည္ျပည္ဘဲေပါ႔။ (ယုံခ်င္ယုံ မယံုရင္ေန)။

သြားလာေရးကေတာ့ အရင္က ဧရာ၀တီျမစ္ကူးတံတားမရွိေတာ့ ကုန္းတတန္ ေရတတန္ သြားရလာရ ခက္ခဲပါတယ္။ ေဟာ…အခု ႏုိင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးအဖြဲ႕ တပ္မေတာ္အစုိးရ လက္ထက္မွာ ျပည္မွာဆုိလည္း န၀ေဒးတံတားႀကီး၊ မင္းဘူးနားမွဆုိလည္း တံတား အသစ္ႀကီးနဲ႔ (ဂူဂယ္အပ္သ္ကေနေတာင္ ၾကည့္ရင္ျမင္ရတယ္) တံတားႀကီးေတြ လမ္းထီးလမ္းမႀကီးေတြ ေဆာက္လုပ္ေပးထားလုိ႔ အင္မတန္ဖြံ႕ၿဖဳိး တုိးတက္ေနပါၿပီ။ (အံမယ္ေလး ေျပာရတာ လွ်ာယားလုိက္တာ။ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေစတနာအမွန္ကုိ ေျပာစရာမလုိဘဲနဲ႔ သေဘာေပါက္ၾကစမ္းဘာ။)

ေက်ာင္းေတာ္ရာ ဘုရားနဲ႔ မနီးမေ၀းက မုန္းေခ်ာင္းရဲ႕ ဆိပ္ကမ္းတေနရာမွာ (ဘူးသည္ဆိပ္ လုိ႔ ေခၚတယ္) မွာ ၀ါဆုိ၀ါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ဆုိရင္ ငါးေထြႀကီးေတြ လာတတ္ၾကတယ္။ ၀ါတြင္းမွာမွ လာတတ္လုိ႔ ငါးႀကီးေတြ ဘုရားလာဖူးတာ၊ ဘုရားဖူးငါးေတြ လုိ႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ သူတုိ႔က လူေတြလည္း အကုိင္တြယ္ခံ အပြတ္သပ္ခံ ယဥ္ပါးတယ္။ လင္းပုိင္ေတြလုိေပါ႔။ တခ်ဳိ႕ေျပာၾကတာေတာ့ ေရထဲကုိ လူက်သြားရင္ေတာင္ ျပန္တြန္းတင္ေပးတယ္တဲ့။ အဲလုိ ျပန္တြန္းတင္ေပးတာေတာ့ ကုိယ္ေတြ႔မႀကဳံဖူးဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္က မဒမ္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ အဲသည္ ဘူးသည္ဆိပ္အထိ ျပန္သြားခဲ့ ေသးတယ္။ မုန္းတဖက္ကမ္းကုိ ကူးရတဲ့ ရြာဆီအထိေတာ့ အခ်ိန္မရလုိ႔ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

(လက္ထပ္အၿပီး ေဆြျပမ်ဳိးျပ ခရီးထြက္စဥ္ ဘူးသည္ဆိပ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက မုန္းေခ်ာင္းကမ္းေဘးတေနရာမွာ။ ဟုးိေနာက္က ခပ္ပ်ပ် ျမင္ရတဲ့ တဖက္ကမ္းက ရြာက က်ေနာ့္ရြာေပါ႔။)

အခုဆုိရင္ က်ေနာ့္ဇာတိရြာကေလးကုိ ျပန္မေရာက္တာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေရာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေတာင္ဘက္က လွည္းလမ္းမကုိ မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ က်ေနာ့္ငယ္စဥ္က အိမ္ေလးဟာ အခုလုိ ေႏြရာသီ ေတာင္ေလေလး ေ၀ွ႕လုိက္တဲ့အခါ ဖုန္ေတြ တေသာေသာေပါ႔။ သစ္ပင္ေတြဟာ အရြက္ေတြ ေႂကြၾကၿပီး ပုရစ္ဖူးေတြ ထြက္ျပဴစ ျပဳေရာ့မယ္။ ရြာျပင္က လက္ပံပင္ႀကီးေတြ ဆုိရင္လည္း လက္ပံပြင့္ေတြနဲ႔ ရဲရဲနီေနလိမ့္မယ္။ မုန္းေခ်ာင္းကေတာ့ ေရတိမ္တိမ္မွာ ေအာက္ကသဲေတြျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေရက ၾကည္စိမ္းၿပီး ေအးျမ ေနလိမ့္မယ္။

က်ေနာ့္ဇာတိေျမကုိ တေန႔ေတာ့ ျပန္ေရာက္ျဖစ္ဦးမွာပါ။
Read more

“ၿမဳိ႕ေမတၱာ ခံယူတဲ့ သားေပမုိ႔”

တယ္လဲ ခက္ၾကပါကလားဟ႐ုိ႕။ အာဏာကုိ မမက္ေမာပါဘူးလုိ႔ အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး ေျပာလာရတာ က်ဳပ္မွာ အာေတြေတာင္ေပါက္ေတာ့မယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ မယုံသကၤာျဖစ္ေနၾကရတာလဲဟင္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေျပာေတာ့ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ရမယ္ဆုိ။ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕မွာ က်ဳပ္ဘာေျပာေျပာ ခင္ဗ်ားတုိ႔မယုံဘူးဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ အတူလက္တြဲအလုပ္လုပ္လုိ႔ ရေတာ့မလဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔တေတြဟာ အေျပာတမ်ဳိး အလုပ္တမ်ဳိး လူေတြဘဲ။ ဘယ္မလဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး။ ဒီလုိလူေတြလက္ကုိ က်ဳပ္က ဘယ္လုိလုပ္ စိတ္ခ်ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႕ ထည့္ေပးရမလဲ။ ေျပာ။

ေသေသခ်ာခ်ာဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ က်ဳပ္မွာ ဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္တဲ့အထိ အုိႀကီးအုိမ နဲ႔ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏုိင္တဲ့ဘ၀မွာေတာင္ သူမ်ားလုိ ေအးေအးလူလူ ပင္စင္မယူရဘူး။ ႀကီးမားေလးလံတဲ့ သမုိင္းေပးတာ၀န္ႀကီးကုိ က်ဳပ္ရြက္ထားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္း က်ဳပ္တခ်က္ကေလး ညည္းဘူးသလား။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေျပာတဲ့ “လူတေယာက္ရဲ႕ တန္ဘုိးဆုိတာ သမုိင္းကေပးအပ္လာတဲ့ တာ၀န္ကုိ ဘယ္ေလာက္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းရြက္ႏုိင္သလဲဆုိတဲ့ အခ်က္ေပၚမွာ မူတည္တယ္ ” ဆုိတဲ့ စကားကုိ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းႀကီး လက္ခံပါတယ္။ အဲဒါေတာင္မွ က်ဳပ္ေစတနာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ တန္ဘုိးမထား၊ အသိအမွတ္မျပဳၾကတာေတာ့ က်ဳပ္ရင္နာတယ္။

အခုလည္း ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ေရးဆြဲထားတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံဥပေဒကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေျပာေနၾကျပန္ၿပီ။ ဒီေလာက္ (၁၄ ႏွစ္လုံးလုံး) အခ်ိန္ယူၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဆြဲလာတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံဗ်ာ။ တျခားဘယ္ႏုိင္ငံမွာ ဒါမ်ဳိးရွာလုိ႔ ေတြ႕ႏုိင္မလဲေျပာစမ္းပါဦး။ က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွာေတာင္ တႏွစ္တည္းနဲ႔ ကတုိက္က႐ုိက္ ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္သြားတာ ေတြ႕တယ္မုိ႔လား။ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးအျဖစ္မခံႏုိင္ဘူးေလ။ က်ဳပ္တုိ႔သြားေနတာကုိက စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမုိကေရစီပန္းတုိင္ကုိ။ အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာဆုိတာ အလကားေနရင္း ေပၚလာတဲ့ ဆုိ႐ုိးစကားမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီထဲကမွ ကန္႔ကြက္ၾကတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ထုိက္နဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကံ။

ေၾသာ္……လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ တပ္မေတာ္က ယူထားတဲ့ ကိစၥလား။ ယူခ်င္လြန္းလုိ႔ ယူရတာမ်ား မွတ္ေနလား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားအမ်ားစုက အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲေရာက္၊ ေျမႀကီးထဲေရာက္၊ ျပည္ပမွာေရာက္ေနေတာ့ အဲသည္ လစ္ဟာသြားတဲ့ ေနရာေတြမွာ ကြက္လပ္ျဖည့္ဆည္းေပးဘုိ႔ သတ္မွတ္ထားရတာဗ်။ ယူခ်င္လြန္းလုိ႔ ယူရတာမဟုတ္ဘူး။ အဲလုိမွမယူရင္ လႊတ္ေတာ္မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အေရအတြက္ ဘယ္ျပည့္မီေတာ့မလဲ။ အဲဒီ ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းကုိပါ အပုိင္စီးခ်င္ရင္ေတာ့ တပ္ထဲ ၀င္ၿပီး ႀကိဳးစားေပါ႔ဗ်ာ။ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ ရွိတယ္၊ က်ဳပ္တုိ႔လည္း မ်က္စိက်တယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာေတြ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျပန္ရမွာေပါ႔။ က်ဳပ္တုိ႔က သေဘာထားႀကီးပါတယ္။

ဘာ…….လူထုဆႏၵယူပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေသးစိတ္ေတြ ဘယ္မလဲ ဟုတ္လား။ လာမွာေပါ႔။ ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ႔။ အခု ေမလ မွ မေရာက္ေသးတာ။ အရင္က ဦးေမာင္ေမာင္လက္ထက္ ကလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဆႏၵေစာခဲ့လုိ႔ ၾကန္႔ၾကာခဲ့ရၿပီမဟုတ္လား။ မွတ္ထား။ လက္ဘက္ေကာင္းစားခ်င္ရင္ ပေလာင္ေတာင္တက္ေႏွးရတယ္ဗ်။

အခ်ိန္က်လာရင္ က်ဳပ္ရဲ႕ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးက သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ထုတ္ျပန္မွာေပါ႔။ ဗုိလ္ေက်ာ္ဆန္းက အင္မတန္ေတာ္တဲ့ လူတဦးပါ။ စကားႀကီးဆယ္မ်ဳိးမွာ ငါ႔စကားႏြားရ ေျပာနည္းနဲ႔ အ႐ူးခ်ီးပန္းေျပာနည္းေတြဟာ သူအကၽြမ္းက်င္ဆုံးေပါ႔။ မၾကာေသးခင္ကဘဲ ကုလသမဂၢက အထူးကုိယ္စားလွယ္ “အ” ၿပီး ျပန္သြားရတယ္မုိ႔လား။

လူထုဆႏၵခံယူပြဲမွာ အေျခခံဥပေဒ အတည္မျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ ဟုတ္လား။ တယ္ ခက္ပါလား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အရပ္သားေတြ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ တပ္ထဲမွာဆုိရင္ေတာ့ ရွင္းတယ္။ “ေရဘူးေပါက္တာ မလုိခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာဘဲ လုိခ်င္တယ္” ေျပာလုိက္။ တခြန္းဘဲ။ အတည္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အတုိက္အခံေတြသာ သပိတ္ေမွာက္မယ္၊ တုိက္ဖ်က္မယ္၊ ကန္႔ကြက္မဲေပးမယ္နဲ႔ တေယာက္တေပါက္ ၀ိ၀ါဒ ကြဲျပားေနၾကတာ။ က်ဳပ္တုိ႕ကေတာ့ တေသြးတသံ တမိန္႔ ဘဲ၊ ရွင္းတယ္။

အတင္း အတည္မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူရင္ လူထုအုံႂကြမႈျဖစ္မယ္….ဟုတ္စ။ အံမယ္…လာလာခ်ည္ေသးေတာ့တယ္။ အုံႂကြရင္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ႔။ ဒါေလးမ်ား ခက္တာလုိက္လုိ႔။ က်ဳပ္တုိ႔မွာ အခုဆုိရင္ အေတြ႕အႀကဳံေတြ ေကာင္းေကာင္းရွိတယ္။ အခုဆုိ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရး လုပ္ရတာ ပုိလုိ႔ေတာင္ အားရွိေသးတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔မိတ္ေဆြ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးကုိယ္တုိင္က က်ဳပ္တုိ႔နည္းနာကုိ တိဘက္မွာ သုံးစြဲေနတာေတြ႕တယ္မုိ႔လား။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ညံ့ဖ်င္းခ်က္ေတြ ရွိေသးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္ အုိလံပစ္ ၿပဳိင္ပြဲကုိ ကိုယ့္ႏုိင္ငံထဲမွာ က်င္းပခ်င္ရတယ္လုိ႔။ က်ဳပ္တုိ႔ဆုိ အုိလံပစ္မေျပာနဲ႔ အာဆီယံ အစည္းအေ၀းေတာင္ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္မခံဘူး။ အာဆီယံဥကၠ႒ရာထူးကုိ ျငင္းပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒါကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အတုိက္အခံေတြက ေအာင္ပြဲႀကီးတခု ထင္ၿပီး ေပ်ာ္ပြဲဆင္ခဲ့တာ ရယ္ရသဗ်ာ…ဟားဟားဟား…အဟြတ္…အဟြတ္။

က်ဳပ္က်န္းမာေရးလား။ မပူပါနဲ႔။ လုိအပ္ရင္ စကၤာပူက ဆရာ၀န္နဲ႔ ေဆး၀ါးကိရိယာေတြကုိ ေလယာဥ္နဲ႔ စင္းလုံးျပည့္ ခ်က္ခ်င္းမွာယူလုိ႔ရတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔မွာ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ပ့ံပုိးတဲ့၊ တိတ္တခုိး ၾကည္ညဳိေနတဲ့ အစုိးရေတြလည္း ရွိပါတယ္။ မပူပါနဲ႔။ တတ္ႏုိင္ရင္…က်ဳပ္က ေလဘာတီ မျမရင္ဆုိခဲ့ဘူးတဲ့ “ေသႏုိင္ပါ႐ုိးလား ေလပါတီရယ္၊ ေပတရာဆီ ေလွ်ာက္ပါလုိ႔ ျမင္သေလာက္ ျပလုိက္ခ်င္ပါသည္” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလးေတာင္ ဟစ္လုိက္ခ်င္ေသး…ေဟးေဟး။

ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတြသာ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာ က်င္းပမဲ့ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးနဲ႔ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေပၚေပါက္လာတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ႏုိင္ဘုိ႔ အသက္ကေလးကုိ ရွည္ေအာင္ ေမြးထားလုိက္ၾကပါဦး။
ပုံ
လူမည္-မင္းၾတား၊ ေနရပ္-ပ်ဥ္းမနား
Read more

“ဇာတိေျမ (သုိ႔မဟုတ္) သတိတရ ရွိလွတဲ့အိမ္”......(၁)

မခင္မင္းေဇာ္က “ဇာတိေျမ (သုိ႔မဟုတ္) သတိတရ ရွိလွတဲ့အိမ္” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးဘုိ႔ တက္ဂ္လုပ္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ မေရးရေသးေပမယ့္ မဒမ္ေပါက မေန႔က ဘာစိတ္ကူးေပါက္လုိ႔လဲမသိ။ “အိမ္” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေရးထားတာကုိ သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ဒီေန႔မနက္ ဖတ္ရတယ္။ က်ေနာ္သေဘာက်လုိ႔ မဒမ့္ပုိ႔စ္ကုိ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အရင္တင္လုိက္ပါတယ္။ မဒမ္က က်ေနာ္တဦးတည္းဖတ္ဘုိ႔ ဘေလာ့ဂ္တခု ဖြင့္ထားပါသဗ်ား။ အဲဒီဘေလာ့ဂ္မွာ သူ႔စိတ္ကူးေလးေတြကုိ ဒီလုိဘဲ ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးဖြဲ႕တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ တခါက ေရးဘူးသလုိဘဲ က်ေနာ့္မဒမ္တေယာက္ ကဗ်ာဆန္တတ္ပုံနဲ႔ ငွက္ခ်စ္တတ္ပုံကုိ တေစ့တေစာင္း ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။

အိမ္

ငယ္စဥ္တုန္းက ကိုယ့္မိဘအိမ္မွာဘဲ ေနခ်င္တဲ့ဆႏၵျပင္းျပခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါဟာ သဘာဝတရားနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ဘဲဆိုပါေတာ့။

ငယ္ငယ္က စာကေလးအိမ္ေလးေတြဝယ္၊ စပါးတြဲေလးနဲ႔ တြဲ ခ်ည္ၿပီး အိမ္တံစက္ၿမိတ္မွာ ခ်ိတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူမ်ားေတြကေျပာၾကတယ္မို႔လား...အဲဒါမွကိုယ့္မွာလဲ မိသားစုေလး တမိုးထဲေအာက္ အတူျပန္ေနခြင့္ရမယ္ေပါ့။ ကေလးဆိုေတာ့ တကယ္ျဖစ္နိုင္ မျဖစ္နိုင္ သိပ္မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး..ဒီလိုဘဲဆုေတာင္းလိုက္တာပါဘဲ။ စာကေလးေလးေတြ စပါးလာစားတာျမင္ရင္ ေပ်ာ္ေနေရာ။ငွက္ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တာလဲပါမွာေပါ့ေလ။ဒါပါဘဲ..ကေလးဘဝဆိုတာ။
တခါတခါေတာ့......ဘယ္ေလာက္ဘဲက်ဥ္းက်ဥ္း..ဘယ္ေလာက္ဘဲစုတ္စုတ္..ဒါ ငါ့မိဘအိမ္ဘဲဆိုတဲ့ အသိကေလးနဲ႔ အရာရာကို ရဲရဲယံုၾကည္လို႔ရတဲ့..သူမ်ားမ်က္နွာမၾကည့္ရတဲ့..သိမ္ငယ္စိတ္ကင္းၿပီး ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္႐ွိတဲ့ ဘဝမ်ိဳးကို ေတာင့္တခဲ့ဖူးတယ္။အေမေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးက အဲဒီအရာေတြ အားလံုး ကိုေပးခဲ့တယ္။ စာေမးပြဲေျဖရတဲ့ရက္ေတြဆိုအဲဒီအခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ စာေတြက်က္ခဲ့ရဖူးတယ္။ယာယီခဏ အေမနဲ႔အတူေနခြင့္ရခဲ့တဲ့ကာလေတြေပါ့။
နဲနဲပိုၿပီးနားလည္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့..အေမနဲ႔အတူေနခြင့္ ျပန္ရလာခဲ့တယ္။.... အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာင္းဟယ္ေရႊ႕ဟယ္နဲ႔ ငွါးေနခဲ့ရတဲ့ အေမ့ရဲ႕ အိမ္ေတြကလည္းမနည္းမေနာေပါ့။
ေၾသာ္...ကိုယ္ပိုင္အိမ္မ႐ွိတဲ့ ဒုကၡကမေသးဘူးလို႔ စၿပီး ခံစားလာရျပန္တယ္။။ကိုယ့္အိမ္ ဆိုတဲ့ခံစားခ်က္ကို အျပည့္အဝခံစားလို႔မရတဲ့ ဘဝေတြဘဲ။ တန္ရာတန္ေၾကးလခေပးၿပီးေနတာဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကအမ်ိဳးေတြအိမ္ မွာေနရသေလာက္ေတာ့ စိတ္မက်ဥ္းက်ပ္ဘူးေပါ့။ သို႔ေသာ္လည္း အိမ္႐ွင္မ်က္နွာေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ၾကည့္ရေသးတာပါဘဲ။
အိမ္ငွားဘဝမွာက်င္လည္ခဲ့ရတာကေတာ့ျဖင့္ နိုင္ငံနယ္နမိတ္ကိုပါေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့အထိ ဆိုပါေတာ့။ ခ်စ္သူမ်က္နွာ တကၽြန္းထင္ၿပီးလိုက္ခဲ့ တဲ့စင္ကာပူေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ။ ပထမဆံုး နွစ္ေယာက္အတူ ငွါးေနျဖစ္တဲ့အခန္းကစလို႔ ခုအခ်ိန္ထိ ငါးႀကိမ္ေျပာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခ်စ္သူကေတာ့ တေယာက္ထဲနဲ႔ကို ႐ွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေျပာင္းခဲ့ရသူ။အိမ္အသစ္္႐ွာ၊အိမ္ေျပာင္းရျခင္းဒုကၡေတြကိုေတာ့ထပ္ၿပီးစာဖြဲ႔မျပလိုေတာ့။ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့..


ငယ္ငယ္ကတည္းကေတာင့္တခဲ့ဖူးေသာ၊ခ်စ္သူ နဲ႔နွစ္ေယာက္အတူစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးေသာ၊ သမီးေလးကလိုခ်င္သည္ဟုေျပာေျပာေနတတ္ေသာ၊'ကိုယ္ပိုင္အိမ္ 'ကေလးတလံုး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေလၿပီ။(အိမ္ခန္းေလးဆို ပိုမွန္မည္္။)ကဲ..အခုဆို.ပစၥည္းအားလံုးက ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြခ်ည္း ၊ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ဒေရေဖာက္လို႔ ခ်ိတ္ခ်င္တာေလးေတြလဲခ်ိတ္လို႔ရၿပီ။ ကိုယ္ႄကိုက္တဲ့ေဆးေရာင္သုတ္ ၊ ကိုယ္ႄကိုက္သလို ခ်ယ္မွုန္း ၊ ဘယ္အိမ္႐ွင္မ်က္နွာမွၾကည့္စရာလဲမလိုေတာ့ၿပီ ။
သို႔ေသာ္....အိမ္ေျပာင္းျခင္း၊ အိမ္အသစ္႐ွာရျခင္း၊ အိမ္႐ွင္မ်က္နွာမၾကည့္ရျခင္း တို႔မွ ကင္းေဝးသြား၍ ဝမ္းသာရသည္မွတပါး 'ပိုင္ဆိုင္ျခင္း'ဆိုတာကို အျပည့္အဝ ခံစားရသည္ဟုမထင္မိ္။ေမ်ွာ္လင့္ထားသေလာက္လဲ မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။
တကယ္ေတာ့ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္ရမွာမဟုတ္ဘူးလား။
ဒါဆို...ဘာေၾကာင့္မ်ားအျပည့္အဝမေပ်ာ္နိုင္ရပါသလဲ။
ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေရးေရးေလးသိသလို....။
ငယ္ငယ္က စာကေလးအိမ္ေလးေတြခ်ိတ္ေတာ့ ဆုေတာင္းတာလိုသြားခဲ့သည္ထင့္....။မိသားစုေလး မခြဲမခြာ ဒီေရဒီေျမမွာ လို႔ ဆုေတာင္းခဲ့ရမွာ။ ဒါမွ........။

ေၾသာ္...ေရမၾကည္ ျမက္မနုေပမယ့္လဲ ကိုယ့္ေရေျမ ၊ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ ေထာင့္တိုင္း ေနရာတိုင္း ကိုေတာ့ ေမြးဖြားခ်ိန္ကစလို႔... နွလံုးသားက ရင္းနွီးခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။
MDP
Read more

“ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အေတြး….”

ဒီကေန႔ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္တဲ့ ဗမာတပ္မေတာ္နဲ႔ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံးက ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြကို စတင္ၿပီး ေတာ္လွန္ တုိက္ထုတ္ခဲ့တဲ့ေန႔။ အေျခအေနအရ ဗုိလ္ဗထူးရဲ႕ တပ္ေတြက မတ္လ ၂၇ မတုိင္မီကတည္းက စတင္ေတာ္လွန္ခဲ့ရတယ္လုိ႔သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖက္ဆစ္ေတြ ေစာေစာစီးစီး မရိပ္မိေအာင္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကုိ ပုန္ကန္တယ္ဆုိတဲ့ အသံမ်ဳိးလႊင့္ၿပီးမွ တုိက္တာျဖစ္တယ္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ စစ္ထြက္ကာနီး ေရႊတိဂုံဘုရားေျခေတာ္ရင္း ေအာင္ေျမနင္းပြဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းတုိတုိေလးကုိ သတိရပါတယ္။ (စကားလုံးအတိအက် မမွတ္မိပါ) “ရဲေဘာ္တုိ႔၊ စစ္ေျမျပင္ကုိ ထြက္ရမယ္။ စစ္ေျမျပင္မွာ ခက္ခဲမယ္၊ ၾကမ္းတမ္းမယ္။ ငတ္မယ္၊ ျပတ္မယ္၊ ဒုကၡဆင္းရဲနဲ႔ႀကဳံမယ္။ ငါကုိယ္တုိင္ ရဲေဘာ္တုိ႔နဲ႔ အတူလုိက္မယ္။ အနီးကပ္ဆုံး ရန္သူကုိ ရွာတုိက္ပါ” ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေပါ႔။ အဲဒီေအာင္ေျမနင္းပြဲကုိ ဂ်ပန္စစ္ဖက္အရာရွိေတြလည္း တက္တာဘဲ။ သုိ႔ေပမယ့္ သူတုိ႔ မရိပ္မိၾကဘူး။

ေဟာ….အခု ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရလုိ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ၾကာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြထက္ေတာင္ ဆုိးရြားတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတဲ့ အစုိးရတရပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္။ အဲသည္ အစုိးရက တုိင္းတပါးက လူမ်ဳိးျခားလည္းမဟုတ္။ ကုိယ့္ဗမာမွ ကုိယ့္ဗမာအစစ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းကုိ တုိင္းတပါးသားကေတာင္ မျပဳမူခဲ့ဘူးတဲ့ ႐ုိင္းစုိင္းရက္စက္မႈေတြနဲ႔ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္။ ပုိၿပီးေၾကကြဲဘုိ႔ေကာင္းတာက အဲဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တပ္မေတာ္ဆုိတာဟာ တခ်ိန္က ျမန္မာျပည္သူတရပ္လုံးက အားကုိးအားထား ယုံၾကည္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္အျဖစ္ကေန ေလွ်ာက်ၿပီး အခု လူတကာခ်ဥ္တဲ့ လူတစုရဲ႕ အသုံးေတာ္ခံ စစ္တပ္ဘ၀ကုိ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိေန တာပါဘဲ။

ဂ်ပန္လက္ေအာက္မွာ က်ေရာက္ခဲ့တုန္းက ျပည္သူလူထုအေနလည္း ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ မေၾကာက္လုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ လက္သည္းခြံခြာတာတုိ႔၊ ေရေႏြးပူနဲ႔ ေလာင္းတာတုိ႔၊ အနည္းဆုံးပါး႐ုိက္တာတုိ႔ကုိ ခံရႏုိင္တယ္မုိ႔လား။ အဆုိးဆုံးအေနနဲ႔ အသတ္ေတာင္ ခံရႏုိင္တယ္။ သုိ႔ေပမယ့္လည္း အေရးႀကဳံလာေတာ့ ျမန္မာေတြ သက္လုံေကာင္းၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြ အျမန္ ဆုတ္ခြာသြားရတာ မဟာမိတ္တပ္ေတြေၾကာင့္ဆုိတာထက္ ျမန္မာေတြ ၀ုိင္းခ်လုိက္လုိ႔ ပုိျမန္သြားတာလုိ႔ အဆုိရွိပါတယ္။

သည္ေန႔ေခတ္ သည္ေန႔အခါမွာလည္း ျမန္မာလူထုဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ေအာ့ႏွလုံးနာလွပါၿပီ။ အေရးႀကဳံတဲ့အခါ သက္လုံေကာင္းၾကဦးမွာပါဘဲ။ အေရးႀကီးတာက ေခါင္းေဆာင္မယ့္လူမ်ားအေနနဲ႔ (ေနာက္ၿပီး မီဒီယာေပၚမွာ အသံထုတ္ေနသူမ်ားအေနနဲ႔) လူထုကုိ ေလွ်ာ့မတြက္ၾကဘုိ႔ပါဘဲ။ ေနရာတကာ နအဖ ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ဥပေဒေဘာင္ထဲက၊ နအဖ ခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚက၊ နအဖ စီမံထားတဲ့ အခင္းအက်င္းထဲက လြယ္ကူတုိင္း လုိက္လုပ္ေနလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ လက္ထက္က ဒီလုိသာ ျပည္သူေတြ လုပ္ဘုိ႔ လြယ္ကူတာကုိခ်ည္း လုိက္လုပ္ေနခဲ့ရင္ ဒီကေန႔ လြတ္လပ္ေရးေတာင္ ရခဲ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕အရာေတြဟာ ခက္ခဲတာ အရင္းအႏွီး ေပးဆပ္ရမႈမ်ားတာ မွန္ေပမယ့္ တန္ဘုိးရွိတာကုိ လုိခ်င္ရင္ေတာ့ ထုိက္တန္တဲ့ ေပးဆပ္မႈေတြကုိ လုပ္ရ ေပးရဦးမွာပါဘဲ။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါ ေျပာခဲ့တဲ့ “အဆုိးဆုံးအတြက္ ျပင္ဆင္ထား” ဆုိတာ လြယ္ကူတာကုိသာ လုိက္လုပ္ဘုိ႔ ရည္ၫႊန္းခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေရးႀကဳံလာရင္ ခက္ခဲေသာ္လည္း၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ္လည္း အသင့္ရွိဘုိ႔၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္ကုိင္ၾကဘုိ႔ကုိ တုိက္တြန္းခဲ့တာပါ။

ဒီလုိမွ မဟုတ္ဘဲ လူထုကုိ တခ်ိန္လုံး ေလွ်ာ့တြက္ေနၾကရင္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး မတုိင္ခင္က လူထုကုိ ေလွ်ာ့တြက္တဲ့သူေတြ အခုအခ်ိန္မွာ ေျမာင္းထဲကုိ ေရာက္သြားၾကသလုိ ကုိယ္လဲ တခ်ိန္မွာ ေျမာင္းထဲကုိ ေရာက္သြားႏုိင္တယ္ဆုိတာ သတိျပဳၾကေစခ်င္ပါတယ္။
Read more

“သင့္ေသြးျဖင့္…”

“တူတူဘဲ” ဆုိေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိ သတိရမိသည္။ သူ႔နာမည္ရင္းက ၀င္းေမာင္။ သူႏွင့္ အျခားတေယာက္ေယာက္ ျငင္းၾကတုိင္း သူ႔ဘက္က အေျခအေနမဟန္လွ်င္ “အတူတူဘဲေလ၊ တူတူဘဲ” ဟု အတင္း ေလွ်ာခ်တတ္ေသာ ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔က သူ႔ကုိ “တူတူဘဲ” ဟု နာမည္ေျပာင္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။

ယခုေျပာလုိသည္မွာ တူတူဘဲ အေၾကာင္းကုိေတာ့မဟုတ္။ က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိစဥ္က “တူတူဘဲ” ႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ေသြးလွဴခဲ့ဘူးျခင္းကုိ သတိရမိ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲသည္အျဖစ္က ရယ္စရာလည္းေကာင္းသည္။ တုန္လႈပ္စရာလည္းေကာင္းသည္။

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ေသြးလွဴခဲ့ဖူးျခင္းမွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသုိလ္ ေဆးခန္း (တင္းနစ္ကြင္းနံေဘးက)၌ စက္မႈတကၠသုိလ္ဗုဒၶဘာသာမိသားစုမွ ႀကီးမွဴးျပဳလုပ္ေသာ ေသြးလွဴပြဲတြင္ ျဖစ္သည္။ အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္က ပိန္ပိန္ေလး။ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ သြက္သြက္လက္လက္။ ေသြးကလည္း က်ဲမွက်ဲ။ တပုလင္းကုိ ခဏေလးအတြင္းျပည့္သြားသည္။

ယမုံနာဟုေခၚေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေသြးပ်စ္သျဖင့္ အၾကာႀကီး လွဴရသည္ ကုိပင္ မွတ္မိေသးေတာ့။ အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔က စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းသား ေတြေပါ႔။

ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ေသြးလွဴတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ အျဖဴအမဲ တယ္လီဗီးရွင္းေတြကုိ ျပဳျပင္ေပးရသည့္ အလုပ္တခုမွာ ၀င္လုပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ ပထမဦးဆုံး ၀င္လုပ္ခဲ့သည့္အလုပ္။ တကယ္က တယ္လီဗီး ရွင္း ျပင္ရသည္မဟုတ္။ လုိင္းမိေအာင္ ခ်ိန္ေပးရျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ေတာကေန တက္လာၿပီး တီဗီလာ၀ယ္သူမ်ား အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ မခ်ိန္တတ္မွာစုိး၍ ႀကဳိတင္ ခ်ိန္ေပးထားရျခင္း။ တ႐ုတ္ကသြင္းလာတဲ့ ပစၥည္းေတြဆုိေတာ့ ပ်က္တာေတြလည္းပါရဲ႕။ သည္လုိဘဲ သူငယ္ခ်င္းတစု ရမ္းသမ္းျပင္ၾကသည္။ တယ္လီဗီးရွင္းအပ်က္တလုံးကုိ ေနာက္ကေန အဖုံးဖြင့္ျပင္ရင္း စပီကာ ေဘးမွာ (ထုတ္လုပ္တဲ့ တ႐ုတ္စက္႐ုံက) ပလာယာႀကီးတခု ကပ္ပါလာသည္ကုိေတြ႕ရ၍ ရယ္ၾက ရေသးသည္။

တေန႔တြင္ ထုိအလုပ္ကုိသြင္းေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ အေဒၚျဖစ္သူ လည္ေခ်ာင္းခြဲရန္အတြက္ ေသြးလုိသျဖင့္ က်ေနာ္၊ တူတူဘဲ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ ႏွမ၀မ္းကြဲတုိ႔ ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ေသြး သြားလွဴၾကသည္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ခႏၶာကုိယ္အေလးခ်ိန္တက္စျပဳေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ေကာင္း႐ုံေလး ၀ေသးတဲ့အခ်ိန္။ ၀က္သားအဆီအအိမ့္မ်ား အလြန္ႀကိဳက္ သျဖင့္ ေသြးထဲတြင္ ေကာ္လက္စထေရာကလည္း အေတာ္စုမိေနေပလိမ့္မည္။

ေသြးလွဴေတာ့ ေသြးလွဴရန္ ကုတင္က ႏွစ္လုံးဘဲရွိ၍ က်ေနာ္ႏွင့္ တူတူဘဲက အရင္စ လွဴရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တေယာက္ တကုတင္စီေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း အတူစလွဴပါလ်က္ တူတူဘဲ က က်ေနာ့္အရင္ေစာၿပီး ပုလင္းျပည့္သြားသည္။ က်ေနာ့္ေသြးမွာ ပ်စ္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လုိက္ရသည္။

က်ေနာ္လွဴၿပီး ကုတင္ကထလာေတာ့ တူတူဘဲက ေရွ႕က အခန္းထဲမွာ ၾကက္ဥ စားရင္း က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း၊ သူ႔အေဒၚ၊ ႏွမ၀မ္းကြဲတုိ႔ျဖင့္ စကားေဖာင္ေနၿပီ။ တူတူဘဲ စကားေျပာလွ်င္ အေ၀းႀကီးက ၾကားရေအာင္ က်ယ္ေလာင္သည္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ရင္း က်ေနာ့္အတြက္ ေပးလွာသည့္ ၾကက္ဥကုိ စားမည္ဟု ေခါင္းအငုံ႔…..က်ေနာ္မုိက္ကနဲျဖစ္ကာ သတိလစ္သြားေလေတာ့သည္။

သတိျပန္ရလာေတာ့ လူက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ကုလား ထုိင္ေပၚမွာ တင္ေပးထားၾကသည္။ က်ေနာ္ သတိလစ္သြားသည္တဲ့။ အားလုံး စုိးရိမ္ေနၾက သည္။ က်ေနာ္က “အခုမွဘဲ လူစင္စစ္က တစ္တီတူး ျဖစ္ေတာ့တယ္” လုိ႔ စကား စေျပာလုိက္ေတာ့မွ သူတုိ႔အားလုံး၀ုိင္းရယ္ရင္း နည္းနည္းစိတ္ေပါ႔သြားၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ခဏေနေတာ့ ကုတင္ေပၚကုိ ေရႊ႕ဘုိ႔ လုပ္ၾကသည္။ က်ေနာ့္ကုိ ၀ုိင္းၿပီးမမယ္ လုပ္ၾကေတာ့ က်ေနာ္က “ရပါတယ္။ က်ေနာ္ အမူးေျပပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဘာသာေလွ်ာက္ၿပီး ေရႊ႔ပါမယ္” ဆုိကာ ထလ်က္ ကုတင္ဆီသုိ႔သြား၏။ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ တူတူဘဲက ေဘးတဘက္တခ်က္က လက္ေမာင္းကုိ ထိန္းေပးရင္းလုိက္လာသည္။ ကုတင္သုိ႔ မေရာက္မီ လမ္းတ၀က္တြင္ပင္ ေနာက္တႀကိမ္ သတိလစ္သြားျပန္ေလသည္။

သုိ႔ႏွင့္ ဇာတ္ေပါင္းေတာ့ က်ေနာ့္ေသြးအလွဴခံသည့္ လူနာအေဒၚႀကီးအပါအ၀င္ သူတုိ႔အားလုံး က်ေနာ့္ကုိယ္အား ၀ုိင္းမၿပီး ကုတင္ေပၚတင္ၾကရသည္။ (အေလးခ်ိန္ကလဲ စီးသကုိး)။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္တြင္ ေသြးလွဴမည္ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ ႏွမ၀မ္းကြဲမွာလည္း က်ေနာ့္ အျဖစ္ကုိ ျမင္ၿပီးသကာလ ေၾကာက္လန္႔ကာ မလွဴရဲေတာ့ေခ်။

ထုိအေခါက္သည္ က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ေသြးလွဴခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္ ၌မူ က်ေနာ္လွဴခ်င္စိတ္ရွိဦးေတာ့ က်ေနာ္က်န္းမာေရးအရ လွဴႏုိင္သည့္ အေနအထား မရွိေတာ့ပါ။ ေသြးလွဴသည္ ဆုိသည္မွာ လူ႔အသက္ကုိ ကယ္တင္ျခင္းျဖစ္၍ ကုသုိလ္ရ႐ုံမွ်မက မိမိကုိယ္တုိင္ကလည္း က်န္းမာသန္စြမ္းေနေသးသည့္အဓိပၸါယ္ျဖစ္၍ အင္မတန္ မဂၤလာရွိ ေသာ အမႈတခုပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

(ကလုိေစးထူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ “သင့္ေသြးျဖင့္…” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ကေလးဖတ္ၿပီး ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ပုိ႔စ္ကုိလည္း နာမည္အတူတူဘဲ ေပးလုိက္ပါတယ္။)
Read more

“ေရတြင္းမတူးဘဲႏွင့္ ေရၾကည္ေသာက္လုိသူမ်ား”

ယေန႔ ေသာၾကာေန႔သည္ ကၽြႏု္ပ္ေနထုိင္ရာ ကၽြန္းပိစိတြင္ (Good Friday) ႐ုံးပိတ္ရက္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ နံနက္မုိးလင္း မ်က္စိႏွစ္လုံးပြင့္လာသည္မွ စ၍ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ထုိင္ကာ ႂကြက္(mouse) ကုိစီးလ်က္ ဘေလာ့ဂ္ခန္းလွည့္ လည္ ၾကည့္႐ႈေလသည္။
ထုံးစံအတုိင္း မတေထာင္သားေတြ မတေထာင္သမီးေတြ ေရးၾကေသာ ဘေလာ့ဂ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္ ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ တေထာင့္တရာ့ကုန္ေသာ အေတြးအေခၚအယူအဆ အသီးသီး ကုိလည္း ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။
ကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ နားမလည္ႏုိင္ေသာ အဆုိအမိန္႔ႏွစ္ခုကုိလည္း ေတြ႕ရ၏။ အင္တာနက္ေပၚတြင္ လည္းေကာင္း၊ အျပင္ဘက္ေလာကတြင္ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သားဟု ဆုိအပ္ေသာ လူအခ်ဳိ႕ အၾကားတြင္လည္းေကာင္း ဤစကားႏွစ္ရပ္ကုိ မၾကာခဏ ၾကားရေလ့ရွိ၏။
၄င္းအဆုိအမိန္႔မ်ားမွာ အျခားမဟုတ္။ “လူထုအုံႂကြမႈႀကီးကုိ အခ်ိန္ကုိက္ လုပ္ယူ၍ မရ” ဆုိျခင္းႏွင့္ “လူထုအုံႂကြမႈကုိ ဖန္တီးလုပ္ယူ၍မရ” ဟူေသာ အဆုိအမိန္႔မ်ားပင္တည္း။ ဘယ္ ဖီလုိဆုိဖာဦးျမသာ ကမ်ား ရမ္းတုပ္လုိက္သည္မသိ။ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြားရဲ႕ အုိင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေလွ်ာ့တြက္၍မရ။
“လူထုအုံႂကြမႈႀကီးကုိ အခ်ိန္ကုိက္ လုပ္ယူ၍ မရ” ဆုိေသာ အဆုိအမိန္႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စဥ္းစားရန္မွာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ျမန္မာျပည္သမုိင္း၀ယ္ ၈၈၈၈ (ရွစ္ေလးလုံး) လူထုအုံႂကြမႈႀကီး ဟူသည္ အမွန္တကယ္ပင္ ရွိခဲ့၏။ လူထုအုံႂကြမႈႀကီးကုိ အခ်ိန္ကုိက္ၿပီးျဖစ္ ေပၚေအာင္ လုပ္ယူ၍မရ ဆုိခဲ့လွ်င္ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ရွစ္ေလးလုံးထပ္ေသာေန႔တြင္ တတုိင္းျပည္လုံး ၿမဳိ႕ႀကီးမ်ားအမ်ားစု၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ လူထုအုံႂကြမႈႀကီးသည္ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္၏ အလုိေတာ္အရ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေလသေလာ။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ထန္းသီးေႂကြခုိက္ က်ီးနင္းခုိက္ ဆုိသလုိ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ႀကီး ျဖစ္သြားျခင္းေပေလာ။ ကၽြႏု္ပ္အဘုိ႔ အင္မတန္ စဥ္းစားရ က်ပ္လွေပေသာ ပုစၧာႀကီးတခုေပတည္း။ ထုိအဆုိအမိန္႔ကုိ ႁမြက္ဟေသာ ဘေလာ့ဂါပညာရွိတုိ႔ ရွင္းလင္းေျဖၾကားေပးၾကပါကုန္။
ထုိမွတပါးလည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ထက္ နည္းပညာထြန္းကားေသာ “ဖိလစ္ပုိင္”တြင္မူ လူအမ်ား လမ္းမေပၚထြက္ အုံႂကြမည့္ေန႔အား “မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း”မွတဆင့္ “မက္ေဆ့ခ်္” မ်ား အသီးသီး ဆင့္ပြားၾကကာ သမၼတ မင္းကုိပင္ ျဖဳတ္ခ်ေသာ ရာဇ၀င္ ထင္လင္းစြာရွိေလ၏။ ယင္းအျဖစ္အပ်က္ကုိ သုိးေဆာင္းစကားျဖင့္ “ပီးပဲပါ၀ါ” ဟု လူသိမ်ား၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ကုိးကြယ္ေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာပင္လွ်င္ ေရွးယခင္ အေလာင္းေတာ္ေ၀ႆႏၱရာမင္းႀကီးဘ၀က ပီးပဲပါ၀ါ ႏွင့္ ျဖဳတ္ခ်ျခင္း ခံခဲ့ရဘူးသည္ ဆုိ၏။ ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ ေဒၚမန္စမစ္ျပန္ယူလာေသာ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းကုိလည္း လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ျမန္မာေတြ ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္ ဟူ၏။ ဤအျဖစ္အပ်က္အားလုံးသည္ မည္သူတဦးတေယာက္၏ လႈံ႕ေဆာ္မႈမပါဘဲ သူ႔အလုိအေလ်ာက္ အခ်ိန္ကုိက္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရသည္ဆုိပါလွ်င္ ေၾသာ္.....တုိက္ဆုိင္လြန္းလွေခ်သည္ တကား။
အကယ္၍သာ လူထုကုိ က်က်နန စည္း႐ုံးျပင္ဆင္ထားကာ (ယခုအခါ လူထု၏ ႏုိင္ငံေရး ေရခ်ိန္မွာ အထူးတလည္ စည္း႐ုံးစရာမလုိေအာင္ ျမင့္တက္လ်က္ရွိသည္) သပိတ္ေကာ္မတီ အဖြဲ႕ငယ္မ်ားကုိ ၿမဳိ႕အသီး သီးတြင္ စနစ္တက် လ်ဳိ႕၀ွက္ဖြဲ႕စည္းထားပါက အခ်ိန္ကုိက္၍ အုံႂကြရန္ဟူသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္ ရွိအံ့နည္း။ ျဖစ္ႏုိင္၍ပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လန္ဒန္သုိ႔ သြားေရာက္အေရးမဆုိခင္ လူထုကုိ ေတာင့္ထားဘုိ႔ မွာၾကားခဲ့သည္မဟုတ္ပါေလာ။ ထုိ႔ျပင္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကဲ့သုိ႔ေသာ လက္နက္ကုိင္ေတာ္ လွန္ေရးကုိပင္လွ်င္ လ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါက အခ်ိန္ကုိက္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည္ကုိ ေတြ႕ၾကရေပမည္။
ထုိသုိ႔စဥ္းစားလုိက္ပါက “ဖီေလာ္ေဆာ္ဖာ ဦးျမသာ” မ်ား၏ ပထမ အဆုိအမိန္႔မွာ သုိ႔ေသာ သုိ႔ေလာ ဒြိဟ သံသယ ျဖစ္ဘြယ္ရာ၊ အေၾကာင္းအက်ဳိးမခုိင္လုံေသာ အဆုိအမိန္႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤအဆုိအမိန္႔ကုိ စတင္တည္ေထာင္သူအား ျမန္မာျပည္၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ “ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား” ဘြဲ႕ထူးကုိ ခ်ီးျမႇင့္အပ္ကုန္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထူးထူးျခားျခား ျဖန္႔က်က္ေတြး ႏုိင္စြမ္း၊ ေဖာက္ထြက္ေတြးႏုိင္စြမ္း ရွိေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ဒုတိယ အဆုိအမိန္႔ က်န္ေသး၏။ “လူထုအုံႂကြမႈကုိ ဖန္တီးလုပ္ယူ၍မရ” ဆုိေသာ အဆုိအမိန္႔ပင္တည္း။ အစစ လြတ္လပ္ကာ အဆင္ေျပေနေသာ တုိင္းျပည္တြင္ေတာ့ မွန္ေကာင္းမွန္ေပမည္။
သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍မူကား ယင္းအဆုိအမိန္႔ကုိသာ အမွန္ဟု ယူဆရပါက ျမန္မာျပည္သမုိင္းတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့သမွ် ေသာ လူထုလႈပ္ရွားမႈ၊ အုံႂကြမႈမွန္သမွ်သည္ မည္သူ၏ လုံ႔လ ပေယာဂ၊ အားထုတ္မႈမွ် မပါဘဲ အလုိအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားဟု သေဘာပုိက္ရေခ်ေတာ့မည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ကဆုိလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သည္မွာ ၀ုိင္အမ္ဘီေအအသင္း၊ ဂ်ီစီဘီေအအသင္း၊ ဒုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး၊ နဂါးနီအသင္း၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး စသည့္ အဖြဲ႕အစည္း အသင္းအပင္းအေပါင္းတုိ႔၏ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္မဟုတ္ဟု ေကာက္ခ်က္ဆြဲရေပမည္။ ထုိ႔ျပင္ မၾကာေသးမီ အတိတ္သမုိင္း ေၾကာင္းကုိ ျပန္ၾကည့္လွ်င္လည္း ဗကသ၊ မကသ၊ အကသ စသည့္ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား၊ ရဟန္းပ်ဳိမ်ားအဖြဲ႕၊ သံဃာ့သမဂၢီ၊ ေရွ႕ေနမ်ားအဖြဲ႕၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ားအဖြဲ႕ စသည့္ ေျမေပၚေျမေအာက္ အဖြဲ႕အစည္းမွန္သမွ်တုိ႔၏ ႀကဳိးစားအားထုတ္ခဲ့မႈမွန္သမွ်ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳရေခ်ေတာ့မည္။ ဤဒုတိယအဆုိအမိန္႔ကုိ လက္ခံလုိက္လွ်င္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး သမုိင္းတေလွ်ာက္လုံး စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားေပးဆပ္ခဲ့သူအေပါင္းႏွင့္ ၄င္းတုိ႔ ႀကဳိးစားခဲ့သမွ်အား မစင္နဲ႔ ပက္သကဲ့သုိ႔ ရွိေခ်ေတာ့မည္။ ထုိမွ်မက ယခုလက္ရွိ လႈပ္ရွားလ်က္ရွိေသာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ႏွင့္တကြ ေက်ာင္းသား၊ ရဟန္းသံဃာ၊ ျပည္သူ အသီးသီးတုိ႔အား ၄င္းတုိ႔ လုပ္ကုိင္ေနသမွ်အား စြန္႔လႊတ္၍ လူထုအုံႂကြမႈႀကီးတခု သူ႔အလုိအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္ လာသည္ကုိလည္းေကာင္း၊ အေျပာင္းအလဲတရပ္ သူ႔အလုိအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္လာသည္ကုိလည္းေကာင္း အသာထုိင္ေစာင့္ၾကရန္ တုိက္တြန္းရေတာ့မလုိျဖစ္ေနသည္။ (ေျပာသာေျပာရသည္။ ကုိဇာနည္၊ ကုိေအးလြင္၊ ကုိေန၀င္းေမာင္ႏွင့္ ယခုေနာက္ဆုံး ကုိေက်ာ္၀င္း စသူတုိ႔သည္ မဆြခင္ကပင္ စတင္တုိက္တြန္းေနခဲ့ေလၿပီ တကား။)
လူအမ်ား လမ္းမေပၚထြက္ ဆႏၵျပျခင္းသည္ အၾကမ္းမဖက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပျခင္းကုိ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းသျဖင့္ ေသြးထြက္သံယုိ ျဖစ္ပြားလွ်င္ အင္အားသုံးေသာ အစုိးရ၏ အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ လူထုကုိ လမ္းေပၚထြက္ရန္ စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၏ အျပစ္မဟုတ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႏွင့္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး အတြင္းက လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပသူမ်ားသည္ ေသနတ္ႏွင့္ အပစ္ခံခ်င္၍၊ ၀ါးရင္းတုတ္ျဖင့္အ႐ုိက္ခံလုိ၍ ထြက္ၾကျခင္းလည္းမဟုတ္။ မိမိ၏ အခြင့္အေရးအတြက္ မိမိတုိ႔အသိႏွင့္ မိမိတုိ႔ တုိက္ပြဲ၀င္ျခင္းသာျဖစ္သည္။
အဂၤလိပ္ေခတ္ကဆုိလွ်င္ ဆီးဘန္နီဆရာေတာ္က “ထီးသုဥ္းနန္းသုဥ္း၊ ၿမဳိ႕သုဥ္းသုည၊ သုဥ္းသုံး၀ႏွင့္၊ သုဥ္းရျပန္လွစ္၊ သုညေခတ္၀ယ္၊ ျဖစ္လာရေလ၊ တုိ႔တေတြသည္၊ ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏” ဟူ၍ပင္ ေရးဘူးခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္စြန္႔ရန္ ၀န္မေလးသူမ်ားကုိ ျမန္မာ့သမုိင္း ကမၻာ့သမုိင္းတြင္ အေျမာက္အမ်ားေတြ႕ႏုိင္ေပသည္။
သုိ႔စင္လ်က္ အခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားအေနျဖင့္ မိမိအေသမခံရဲ၊ တုတ္ျဖင့္ အ႐ုိက္မခံရဲသည့္နည္းတူ လူတုိင္းကုိ မိမိကဲ့သုိ႔ပင္ သတၱိနည္းမည္ယူဆကာ လမ္းေပၚထြက္ၾကမည့္ကိစၥအား ဆန္႔က်င္ တုိက္ခုိက္ေျပာၾကား ေနသည္မွာ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦး၀င္းတင္၊ မစုစုေႏြး၊ ကုိထင္ေက်ာ္ႏွင့္အဖြဲ႕၊ ကုိမင္းကုိႏုိင္ ႏွင့္ ရွစ္ေလးလုံးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အျခား အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရး ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ ၿမဳိ႕ေပၚတြင္ အသက္ေပးလွဴ သြားခဲ့ၾကသူမ်ား၊ ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ က်ဆုံးသြားခဲ့သူမ်ား” စသည့္ သတၱိရွိသူ၊ စြန္႔လႊတ္ ေပးဆပ္သူတုိ႔ကုိ လုံးလုံးထည့္သြင္းမစဥ္းစားရာ ေရာက္ေနပါသည္။ ရွက္ဖြယ္စလိ။
အဆုိပါ အဆုိအမိန္႔ႏွစ္ခုကို လက္ကုိင္ထား၍ လူထုအုံႂကြမႈအား (လူေတြ လမ္းေပၚထြက္မည့္အေရးကုိ)နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္လ်က္ရွိေသာ ပညာရွိအေပါင္းတုိ႔အား လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူတဦး၏ စကားကုိးတခုကုိ ေဖာ္ျပလုိက္ရပါသည္။
"Those who favor freedom and yet deprecate agitation are men who want crops without plowing up the ground; they want rain without thunder and lightening; they want the ocean without the awful roar of its waters. This struggle may be a moral one; it may be a physical one; or it may be both moral and physical. But it will be a struggle.Power concedes nothing without demand; it never did and it never will."
.......................................................................................................Frederick Douglas
Read more

“အုိ...ဖုန္းေမာ္”

ဒီေန႔ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ဟာ ကုိဖုန္းေမာ္ က်ဆုံးတာ ႏွစ္ပတ္လည္တဲ့ေန႔။ ျမန္မာ့ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔လုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔။ ဒီေန႔မွာ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ေရးတဲ့ “အုိ...ဖုန္းေမာ္” ကဗ်ာေလးကုိၫႊန္းရင္း ကုိဖုန္းေမာ္အား ဂုဏ္ျပဳလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကုိ အုိးေ၀ စကၤာပူ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ တင္ထားပါတယ္။ ဒီမွာ ဖတ္ပါ။
Read more

“ဦးထုပ္ေရာင္းသမားနဲ႔ ေမ်ာက္မ်ား”

(က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ ပုံျပင္ေလးတခုကုိ ဘာသာျပန္ေပးလုိက္ပါတယ္)
တခါက ဦးထုပ္ ေရာင္းသူတေယာက္ဟာ ဦးထုပ္ေတြကုိ လွည့္လည္ေရာင္းခ်ရင္း ေတာအုပ္တခုကို ျဖတ္သြားရသတဲ့။ ေတာထဲမွာသြားေနရင္း ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းပူျပင္းတာေၾကာင့္ သစ္ရိပ္တခုေအာက္ကုိ၀င္၊ ဦးထုပ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ျခင္းေတာင္းကုိ ေဘးမွာအသာခ်၊ ခဏတျဖဳတ္ အိပ္စက္အနားယူဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ နာရီအနည္းငယ္ၾကာလုိ႔ အိပ္ေပ်ာ္ရာကလဲ ႏုိးလာေရာ သူ႔ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ဦးထုပ္တလုံးမွ မရွိေတာ့တာကုိ ေတြ႕ရသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သစ္ပင္ေပၚက ေမ်ာက္ေအာ္သံေတြ ၾကားရလုိ႔ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့……လားလား။ သစ္ပင္ေပၚမွာ တပင္လုံး ေမ်ာက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီး သူ႔ဦးထုပ္ေတြကုိ ေမ်ာက္ေတြက ယူထားတာ ေတြ႕ရေတာ့တာကုိး။

အဲဒါနဲ႔ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားဟာ သူ႔ဦးထုပ္ေတြ ဘယ္လုိျပန္ယူရမလဲဆုိတာကုိ ထုိင္ၿပီး စဥ္းစားေတာ့တာေပါ႔။ သူဟာ စဥ္းစားရင္း အႀကံအုိက္လာေတာ့ ေခါင္းကုိ တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္မိသတဲ့။ အဲသည္မွာဘဲ သူသတိထားမိသြားတာက ေမ်ာက္ေတြဟာ သူလုပ္သလုိ ေခါင္းလုိက္ကုတ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕သတဲ့။ တခါ သူ႔ေခါင္းမွာ ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခပ္ေတာ့လည္း ေမ်ာက္ေတြက တေသြမတိမ္း လုိက္လုပ္ၾကျပန္ေရာတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားဟာ အႀကံရၿပီး သူ႔ဦးထုပ္ကုိ ေျမျပင္ေပၚကုိ ပစ္ခ်လုိက္သတဲ့။ ေမ်ာက္ေတြကလည္း အသီးသီး ဦးထုပ္ေတြကုိ ေျမျပင္ေပၚကုိ ပစ္ခ်လုိက္ၾကေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ ဦးထုပ္ေတြ အကုန္လုံး ျပန္ရသြားေရာတဲ့။

အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားရဲ႕ ေျမးဟာ သူ႔အဘုိးလုိဘဲ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားတဦးျဖစ္လာပါသတဲ့။ (စကၤာပူက “ဘဘလီ” တုိ႔လုိဘဲ မိသားစု ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္၊ သားစဥ္ေျမးဆက္ လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းထင္ပါ႔။) ေျမးဟာ သူ႔အဘုိးဆီကေန အဲဒီ ေမ်ာက္ဇာတ္လမ္းကုိလည္း ၾကားဘူးတာေပါ႔။

တေန႔ေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သူ႔အဘုိးလုိဘဲ ဦးထုပ္ေရာင္းရင္း အဲဒီ ေတာအုပ္ကုိပဲ ျဖတ္သြားရျပန္ေရာတဲ့။ ရာသီဥတုက ပူေတာ့ သူ႔အဘုိးလုိဘဲ သစ္ပင္ေအာက္မွာ အိပ္ေမာက်သြားျပန္ေရာ။ အဲ..အဲ…ႏုိးလာေတာ့ ဦးထုပ္ေတြ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးတဲ့။ သစ္ပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေမ်ာက္ေတြက ဦးထုပ္ေတြကုိ အားလုံးယူထားၿပီးေလသတည္းေပါ႔ေလ။ (တုိက္ဘဲတုိက္ဆုိင္လြန္းေနာ္။ သမုိင္းဘီး တပတ္လည္တယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးဘဲေနမွာ။)

အဲသည္မွာတင္ ေျမးျဖစ္သူဟာ သူ႔အဘုိး တခါကေျပာခဲ့ဘူးတာကုိ သတိရသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူက ေခါင္းကုိ စၿပီး တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္လုိက္ေတာ့ ေမ်ာက္ေတြကလည္း လုိက္ကုတ္ၾကသတဲ့။ ေဟာ… ေခါင္းက ဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခပ္လုိက္ေတာ့လည္း ေမ်ာက္ေတြက ဦးထုပ္္ခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခပ္ၾကျပန္ေရာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျမးဦးထုပ္ေရာင္းသမားဟာ သူ႔အဘုိးရဲ႕ စကားကုိ လုံး၀ယုံၾကည္သြားၿပီမုိ႔ သူ႔ဦးထုပ္ကုိ ေျမႀကီးေပၚကုိ “ဘုတ္ကနဲ” ပစ္ခ်လုိက္သတဲ့။

ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဒီတႀကိမ္မွာ ေမ်ာက္ေတြက သူလုပ္သလုိ လုိက္မလုပ္ဘဲ ဦးထုပ္ေတြကုိ ကုိင္ၿမဲကုိင္ထားၾကသတဲ့။ အဲ… အတင့္ရဲတဲ့ ေမ်ာက္တေကာင္ကဆုိရင္ သစ္ပင္ေပၚကေန ေျပးဆင္းလာၿပီး ေျမးျဖစ္သူ ပစ္ခ်ထားတဲ့ ဦးထုပ္ကုိေတာင္ လာေကာက္ယူလုိက္ေသးသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သစ္ပင္ေပၚျပန္တက္မေျပးခင္ စကားတခြန္းလည္း သူ႔ကုိ ေျပာသြားေသးသတဲ့။

“ဟယ္…လူမုိက္။….နင့္မွာဘဲ အဘုိး ရွိတယ္ထင္ေနသလား” ...........တဲ့။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဤပုံျပင္ကုိ ဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္ေတြးမိသည္မွာ “သင္ခန္းစာဟူသည္ သင္တဦးတည္း ရတတ္သည္မဟုတ္။ သင့္ၿပိဳင္ဘက္ (သင့္ရန္သူ)ကလည္း သင့္နည္းတူ ရၿပီး ျဖစ္တတ္ပါသည္။”

ကဲ.......ေမာင္ညီမေလးတုိ႔ေရာ....အဲေလ..မိတ္ေဆြတုိ႔ေရာ ဘယ္လုိ သင္ခန္းစာမ်ား ရၾကပါသလဲ။ ေတာအုပ္ထဲ မ၀င္ခင္ကတည္းက တြတ္ပီလုိ ႏွစ္လုံးျပဴးတလက္ ေဆာင္သြားမယ္ေတာ့ မလုပ္ၾကနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။ အေနာ္က ေမ်ာက္ေခ်းခါးဟင္း မႀကဳိက္ဘူးခင္ဗ်။
Read more

“သမီး”




“သမီး ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ ဒါေဖေဖ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး။ ဒီမွာ ပိေတာက္ပန္းေလးေတြ ေတြ႕လား။ မလွဘူးလား”

အခန္းထဲသုိ႔ သူ႔အေမအား စာေမးရန္ ၀င္လာေသာ သမီးအား က်ေနာ္က ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထုိင္ရင္းမွ က်ေနာ့္ဘေလာ့ ဘန္နာအား ၫႊန္ျပရင္း လွမ္းေမးလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သမီးသည္ ယခုမွ ေျခာက္ႏွစ္သာသာ။ သည္ႏွစ္မွ စကၤာပူမွာ မူလတန္း စတက္ေနသူ။

“အင္း... လွတယ္။ ဒါမဲ့ (= ဒါေပမယ့္) တခုေတာ့ ေမးစရာ ရွိတယ္”

ဘုရားေရ။ ေျပာပုံက ႀကီးက်ယ္လွခ်ည္လား။ က်ေနာ္ နည္းနည္းမ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ဘာမ်ားေမးေတာ့မွာပါလိမ့္။ ဟုိတေန႔ကလည္း က်ေနာ္ အိမ္ေရွ႕မွာ ထုိင္ေနတုန္း အိပ္ခန္းထဲ ၀င္သြားၿပီး ဖြင့္ထားေသာ ကြန္ျပဴတာ စခရင္ေပၚက စာကုိ ေအာ္ဖတ္ၿပီး ထြက္လာသည္။

“Ko Paw said... တဲ့”

ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ က်ေနာ္ ကြန္မင့္ ေပးထားတာကုိ သူဖတ္တတ္သေလာက္ ခဏရပ္ ဖတ္ၿပီး ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သမီးသည္ ျမန္မာစာကုိေတာ့ မဖတ္တတ္ေသး။ သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာစကားကုိ မႊတ္ေနေအာင္တတ္သည္။

သုိ႔ႏွင့္ ယခုလည္း သူက ေမးခြန္းေမးစရာ ရွိသည္ဆုိ၍ “ ေမးေလ။ ဘာေမးမလဲ”

“သစ္ကုိင္းက ဘယ္နားေပ်ာက္ေနလဲ”

က်ေနာ္နဲ႔ ဇနီး ႏွစ္ဦးစလုံး ပြဲက်သြားသည္။ သူအစခ်ီလာတုန္းကေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ “တခုေတာ့ ေမးစရာ ရွိတယ္” ဆုိၿပီး စလာသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ ဘန္နာမွာ ျမင္ရသေလာက္ ပိေတာက္ကုိင္းကေလးကုိ ေခၚျပလုိက္ရသည္။

က်ေနာ္တုိ႔သည္ အိမ္တြင္ အားလုံး ျမန္မာလုိ ေျပာဆုိၾကသျဖင့္ သမီးသည္ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ျမန္မာေ၀ါဟာရ ႂကြယ္၀သည္။ သမီး သုံးႏွစ္အရြယ္က စကၤာပူသုိ႔ စေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ တေန႔တြင္ က်ေနာ္သည္ သမီး၏ ဗဟုသုတကုိ စမ္းသပ္လုိသျဖင့္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ သုိ႔ေခၚကာ ဂီတ သေကၤတ ကေလးမ်ားကုိ သမီးအားျပ၍......

“သမီး၊ ဒါ ဘာေလးေတြလဲ သိလား”

သမီးက ျပန္ေျဖသည္မွာ “သိတယ္ေလ။ အဲဒါ တီးလုံး ေလ၊ တီးလုံး”

က်ေနာ္တုိ႔မွာ သမီးအေျဖကုိ ႏွစ္သက္၍ မဆုံး။ ၾကည့္စမ္း။ ဘယ္ေလာက္ ဗမာဆန္လုိက္သ လဲ။ အဲဒီ အေျဖကုိ က်ေနာ္ပင္ မစဥ္းစားမိ။

သမီးက သူ႔အဖြားႏွင့္ အတူ တခန္းထဲ အိပ္ၿပီး သူ႔အဖြားနဲ႔ အေနမ်ားသျဖင့္ သူ႔အဖြား ေလသံေတြလည္း သူ႔ထံမွာ ရွိေသးသည္။

က်ေနာ္တုိ႔မွာ ႐ုံးပိတ္ရက္မ်ား၌ စကၤာပူက လူမ်ားထုံးစံ ညဥ့္နက္ေအာင္ေနၿပီး မနက္ေနျမင့္ ေအာင္အိပ္ၾကရာ တရက္တြင္ သမီးက...

“ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ဇီးကြက္ေတြ။ ညဘက္ဆုိ မအိပ္ဘူး၊ မုိးလင္းရင္ အိပ္ၿပီ”

ထုိအခါ က်ေနာ္က “ဟုတ္ပါၿပီ။ ေဖေဖတုိ႔က ဇီးကြက္ဆုိရင္ သမီးကေရာ”

“မီးနဲ႔ ဖြားနဲ႔ကေတာ့ ႐ုိး႐ုိးၫႇက္ေတြေပါ႔”
(ၫႇက္ = ငွက္။ ဖြား = အဖြား)

ကဲ....ကေလးေတြမ်ား ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဘုိ႔ေကာင္းသလဲ။

သမီး အဂၤလိပ္စာေတြ စေလ့လာေတာ့ ရယ္စရာျဖစ္ရပ္တခုကုိလည္း က်ေနာ္မွတ္မိေသး သည္။ က်ေနာ္သည္ အစသန္သူျဖစ္ရာ သမီးနဲ႔ အၿမဲတေစ “အီး..ဘယ္သူေပါက္၊ ေမာင္ေပါက္၊ ေပါက္တဲ့လူ မွန္မွန္ေျပာ၊ အီးဖုိးတရားေဟာ၊ ေဟာလုိ႔မေၾက၊ သေဘၤာေရ၊ ထန္းေရေသာက္တဲ့ ကုိၾကာ၀ုိင္း....ဒုိင္း...ရႊတ္...ဘႊတ္” လုပ္ကာ သမီးအား စေလ့ရွိသျဖင့္ သမီးကလည္း ဤေပါက္ကရ ရွစ္ဆယ္ လကၤာကုိ အလြတ္ရေနခဲ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ သူအဂၤလိပ္စကားလုံးေတြ တတ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ထုံးစံအတုိင္း “အီး....ဘယ္သူေပါက္” လုပ္ၾကျပန္သည္။ သမီးက သူဆုိမည္ဆုိကာ စဆုိသည္က “အီး...ဒဗလ်ဴေပါက္” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာသူ မွားမွန္းသိကာ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ ရယ္ေလေတာ့သည္။

သမီးသည္ တဦးတည္းသမီးျဖစ္၍ေလာမသိ။ သည္အရြယ္ထိ ကေလးလုပ္ကာ လူႀကီးကုိ ခၽြဲႏြဲ႕ခ်င္သည္။ အခုအရြယ္အထိ စကားကုိ မပီကလာ ပီကလာ ေျပာေလသည္။ က်ေနာ္က စခ်င္ ေနာက္ခ်င္ ၍ မပီကလာ ပီကလာ ျပန္ေျပာလွ်င္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပီေအာင္ ျပင္ေျပာ တတ္သည္။

တေန႔က သမီးတုိ႔ ေက်ာင္းက လုိင္ဘရီကဒ္ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ကဒ္ရၿပီးေနာက္တေန႔ ႐ုံးပိတ္ရက္ျဖစ္ရာ လုိင္ဘရီကုိ လုိက္ပုိ႔ဘုိ႔ ပူဆာေလေတာ့သည္။ လုိင္ဘရီသုိ႔ သြားကာနီး ကဒ္ေပၚတြင္ ေရးထားေသာ သူ႔အမည္ကုိ သူဘာသာဖတ္ၿပီး သမီး၏ အလန္႔တၾကား ေရရြတ္လုိက္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္၊ ဇနီးႏွင့္ အဖြား အားလုံး ပြဲက်သြားသည္။

သမီး၏ ေရရြတ္သံမွာ....

“ဟင္.....။ မီးနာမည္ကေရွ႕မွာ ဘာလုိ႔ Ms ျဖစ္ေနရတာလဲ။ မီးက မင္လာမွ အေဆာင္ရ ေသးတာ” ဟူသတည္း။

(မွတ္ခ်က္။ ။ မင္လာ = မဂၤလာ။ အေဆာင္ရေသး= မေဆာင္ရေသး)

မွတ္ခ်က္။ ။ သမီးအား Ms သည္ Miss ရဲ႕ အတုိေကာက္ ျဖစ္ၿပီး Mrs ႏွင့္ မတူေၾကာင္းကုိ သူ႔အေမက ရွင္းျပလုိက္ပါသည္။
Read more

“ကုိျမေအးရဲ႕ ေမြးေန႔”

ဒီကေန႔ က်ေရာက္တဲ့ ကုိျမေအးရဲ႕ ၄၂ ျပည့္ေမြးေန႔မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေတာင္ငူေထာင္အတြင္း အက်ဥ္းက်ေနစဥ္ (၁၀၊၃၊၁၉၉၆) ကုိျမေအးရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ သူကိုယ္တုိင္ ေရးစပ္ထားေသာ ကဗ်ာကုိ ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကုိ အုိးေ၀စကၤာပူ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကေဖာ္ျပဘူးခဲ့တာမုိ႔ ဒီမွာ သြားေရာက္ၿပီးလည္း ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါတယ္။


မ်က္စိမွိတ္ခံစားျခင္း

ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ မ်က္ရည္တစနဲ႔
ဘ၀ကုိ အဆုံးမသတ္ခ်င္ဘူး
စိတ္ကူးယဥ္လြန္းတယ္ဘဲဆုိဆုိ....
ကုိယ္.....
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေနမိတယ္....

တခါတရံ ကဗ်ာေတြေရးရင္း
နာရီလက္တံေတြကုိ
ယီေလးခုိစီးမိတဲ့အခါ
မေရရာတဲ့ အ႐ုဏ္ကုိ
ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မမွန္းဆမိပါဘူး။

ေ၀းလြန္းတဲ့ မနက္ျဖန္ကုိ
ျမင္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့
ကုိယ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ...
ေဟာဒီ ၀သုန္ေျမႀကီးေပၚကုိ
ဖိတ္စင္က်ကုန္မွာေပါ႔။

အခုေတာ့....
ဘာဘဲေျပာေျပာ
အိပ္မက္ေလးေရ
မင္းရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္မွာ
ကုိယ့္ကုိ
ဒီတည ေမွးစက္ခြင့္ျပဳပါအုံးေနာ္....


(ေရးသူ-ကုိျမေအး)


ကုိျမေအးနဲ႔အတူ မတရားဖမ္းဆီးခံထားရေသာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလုံး အျမန္ဆုံးလြတ္ေျမာက္ကာ မိသားစုမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆုံဆည္းႏုိင္ေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလုိက္ပါသည္။

Read more

“၂၁ရာစု မီးလွ်ံငွက္”

(အင္တာနက္ေပၚက သူမ်ားဆြဲၿပီးသား ကာတြန္းလက္ရာေလးေကာင္းေကာင္းေလးေတြထဲက ျဖတ္ၫႇပ္ကပ္ၿပီးေတာ့ဘဲ ကုိယ္လုိရာ ဖန္တီးလုိက္ပါတယ္။)

Read more

“၀မ္းသာစရာ သတင္းတပုဒ္”

ေၾသာ္....မေလးရွားေရြးေကာက္ပြဲကေတာ့ ၿပီးသြားေခ်ၿပီ တမုံ႕။

ဒီတခါေတာ့ အတုိက္အခံေတြက ျပည္နယ္ ၅ ခုမွာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ခြင့္ရသြား တယ္။ သက္ဆုိင္ရာျပည္နယ္အစုိးရေတြ ဖြဲ႕လုိ႔ရသြားတာေပါ႔ဗ်ာ။

ပါလီမန္မွာလည္း အတုိက္အခံေတြက အမတ္ေနရာ ၂၂၂ ေနရာမွာ ၈၂ ေနရာ ( အခုေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သုံးေနရာ မဲမေရမတြက္ရေသး) ႏုိင္လုိက္တယ္ဆုိေတာ့ အာဏာရ ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႕အေနနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ ထိန္းထားတဲ့ ၃ပုံ၂ပုံေက်ာ္ အသာစီးရမႈကုိပါ လက္လႊတ္လုိက္ရတယ္ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။

က်ေနာ့္႐ုံးမွာ ေန႔လည္စာ အတူစားေဖာ္စားဘက္ မလကၠာဇာတိ မေလးရွားတ႐ုတ္က အတုိက္အခံကုိ ျပန္ၿပီး မဲထည့္မယ္ တကဲကဲ လုပ္ေနကတည္းက အတုိက္အခံေတြ အေျခအေနေကာင္းမယ္ဆုိတာ ရိပ္မိခဲ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ႀကီး ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္ခဲ့ဘူး။ ေၾသာ္...ဘယ္သူမွလည္း မထင္ခဲ့ၾကပါဘူးေနာ္။

အရင္က ဒု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဘ၀မွာ အက်င့္ပ်က္ အာဏာအလြဲသုံးစားလုပ္မႈ၊ ေယာက္်ားခ်င္းလိင္တူ ဆက္ဆံမႈ စတာေတြနဲ႔ အစြဲခံရၿပီး (အဲဒီတုန္းက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မဟာသီယာ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အစုိးရအဖြဲ႔က လူႀကိဳက္မ်ားလာတဲ့ မစၥတာ အဏၰ၀ါကုိ တမင္သက္သက္အကြက္ဆင္ဖမ္းခဲ့တာလုိ႔ အမ်ားက ယုံၾကည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီအမႈအတြက္ တရားခြင္မွာ လုံး၀ မလြတ္လပ္တာ၊ ဘက္လုိက္တာေတြကေတာ့ အမ်ားမ်က္ျမင္ပါဘဲ။)အာဏာအလြဲသုံးစားလုပ္မႈနဲ႔ ေထာင္က်ခံခဲ့ရတဲ့ မစၥတာ အဏၰ၀ါ အီဗရာဟင္ရဲ႕ ဇနီးနဲ႔ သမီး ႏွစ္ေယာက္လုံး အမတ္ေနရာမ်ား အသီးသီးအေရြးခံရတဲ့အျပင္ သူ႔တုိ႔ရဲ႕ ကယ္ဒီလန္ပါတီကလည္း အမတ္ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏုိင္လုိက္သဗ်။ မစၥတာအဏၰ၀ါမွာ အျပစ္မရွိဘူးလုိ႔ ျပည္သူက ယုံၾကည္တာကုိ သက္ေသျပလုိက္သလုိပါဘဲ။ အလားတူဘဲ မစၥတာ လင္ကစ္ရွန္း ဦးေဆာင္တဲ့၊ သက္တမ္းရွည္ၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီမုိကရက္တစ္အက္ရွင္ပါတီ (ဒီေအပီ)ကလည္း အမတ္ေနရာအမ်ားအျပားႏုိင္လုိက္သလုိ အစၥလမၼစ္အတုိက္အခံ ပါ႔စ္ (ပီေအအက္စ္) ကလည္း ျပည္နယ္ႏွစ္ခုမွာ ေအာင္ပြဲခံလုိက္သေပါ႔ဗ်ာ။ တကယ့္ကုိ ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆုိင္ဆုိင္ႀကီးပါဘဲ။ မစၥတာ လင္ကစ္ရွန္းဆုိတာက ကိုယ္ပုိင္ဘေလာ့ဂ္ေထာင္ထားၿပီး ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးကုိ အၿမဲလုိလုိ အားေပးတဲ့ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ တ႐ုတ္အဘုိးႀကီးတဦးေပါ႔။

အဲ....ေနာက္ထပ္ ၀မ္းသာစရာတခုက အင္ဒီးယန္းကြန္ဂရက္ကေခါင္းေဆာင္၊ အလုပ္သမား ၀န္ႀကီးေနရာမွာ ဖင္ေက်ာက္ခ် ထုိင္ေနခဲ့တဲ့ ဆမ္မီဗဲလူး ဆုိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီး သူ႔မဲဆႏၵနယ္က ေနရာမွာ ျပန္အေရြးမခံရေတာ့တာဘဲဗ်ဳိ႕။ က်ေနာ္ မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ေနကတည္းက အဲသည္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးရဲ႕ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီပုံ၊ ျပည္သူ႔ေငြကုိ ဘုန္းရာမွာ နာမည္ႀကီးပုံေတြကုိ ၾကားဘူးနား၀ရွိခဲ့သဗ်။ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ အင္ဒီယန္းေတြက သူတုိ႔တန္းတူညီမွ်ရေရးအတြက္ ဆႏၵျပၾကေတာ့ ဆႏၵျပ ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ဖမ္းဆီးတဲ့ေနရာမွာ အဲသည္ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးက ကုိယ့္လူမ်ဳိးဘက္က မကာကြယ္ဘဲ အစုိးရနဲ႔ အလုိတူအလုိပါ ဖမ္းဆီးေစဘုိ႔ သေဘာတူခဲ့ေတာ့ သူ႔လူမ်ဳိးေတြက ဘယ္ၾကည္ႏုိင္ပါ႔မလဲဗ်ာ။ အဲ...အဲ....ဘယ္ေလာက္အထိ လူထုက အစုိးရကုိ မၾကည္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီတုန္းက အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ဆႏၵျပေခါင္းေဆာင္ ေရွ႕ေနတေယာက္ ဒီေအပီ ပါတီကေန ၀င္ၿပဳိင္တာေတာင္ အႏုိင္ရခဲ့တယ္ခင္ဗ်။

ေၾသာ္....အဲသည္ သတင္းေတြကုိ ညမအိပ္ႏုိင္ဘဲ ေစာင့္နားေထာင္ေနၿပီး က်ေနာ့္မွာ ရင္ေတြခုန္၊ ၀မ္းေတြသာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံေတြ တခုၿပီးတခု ဒီမုိကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေနၾကတာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ အင္ဒုိနီးရွားဆုိရင္ အခု ဒီမုိကေရစီလမ္းေပၚမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရာက္ရွိေနၿပီ။ ဖိလိပုိင္ႏုိင္ငံ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံေတြ အေနနဲ႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ လြတ္လပ္တဲ့ အေျခအေနေတြ ရွိေနၿပီ။ ေဟာ....အခုမေလးရွားကလည္း အရင္ကထက္ ပုိမုိပြင့္လင္း လြတ္လပ္လာဘုိ႔ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရၿပီ။ အာဏာရွင္ေတြကေတာ့ ေျပာမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီမုိကေရစီရသြားတဲ့ ဖိလစ္ပုိင္တုိ႔ ထုိင္းတုိ႔ မေလးရွားတုိ႔မွာ ဆႏၵျပပြဲေတြနဲ႔ အၿမဲတေစ ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္။ တည္ၿငိမ္မႈမရွိဘူးလုိ႔ေလ။
ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ဒီမုိကေရစီစနစ္မွာ မလြဲမေသြႀကဳံေတြ႕ရမွာဘဲ။ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္လာတာနဲ႔အမွ် လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ခြင့္ေတြကုိ လူေတြက ဒီလုိဘဲ က်င့္သုံးလာၾကမွာဘဲ။ ဒါဟာ ဆုတ္ယုတ္မႈမဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္မီတုိးတက္တဲ့ အေနာက္ဥေရာပက ႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ဒီလုိဘဲ ဆႏၵျပပြဲေတြကေတာ့ ရွိေနတာပါဘဲ။ ဒါကုိ ႏုိင္ငံမတည္ၿငိမ္မႈလုိ႔ ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ စကၤာပူႏုိင္ငံေတြမွာလုိ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ ဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္မလာေအာင္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ထားလုိ႔ အေပၚယံတည္ၿငိမ္ေနသေယာင္ထင္ရေပမယ့္ တကယ့္တကယ္မွာ တင္းမာေနတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ေအာက္က မေက်နပ္မႈေတြဟာ အခ်ိန္မေရြးေပါက္ကြဲႏုိင္တဲ့ မီးေတာင္တခုနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူလွပါတယ္။ ျပည္သူလူထုမွာလည္း စား၀တ္ေနေရးေျပလည္ေနဦးေတာ့။ စစ္မွန္တဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္၊ တန္းတူရည္တူ ရွိမႈေတြကို မခံစားရပါဘူး။ အနည္းဆုံး တရား႐ုံးမွာ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္တေယာက္နဲ႔ သာမန္ျပည္သူတေယာက္ ရင္ဆုိင္အမႈျဖစ္ရင္ သာမန္ျပည္သူမွာ လြတ္လပ္ၿပီး ညီမွ်တဲ့ တရားစီရင္မႈကုိ မခံစားရပါဘူး။ (ေလ့လာၾကည့္ႏုိင္တဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီးပါ)။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္မႈဆုိတဲ့ စီးပြားေရး အသြင္အျပင္တခုတည္းနဲ႔ အစုိးရနဲ႔ ျပည္သူအၾကား ေႏွာင္တည္းမႈကုိ ျပဳထားေတာ့ တစုံတခုေသာအေျခအေနအရ စီးပြားပ်က္ကပ္ဆုိက္လာတဲ့အခါ ျပည္သူနဲ႔ အစုိးရၾကားက အဲဒီ တခုတည္းေသာ ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈဟာ ျပတ္ေတာက္သြားၿပီး ျပည္သူက အစုိးရကုိ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ေတာ့တာပါဘဲ။ အဲသည္အခါမွာ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရး၊ တည္ၿငိမ္ေရးကုိသာ ပဓာနထားတဲ့ အာဏာရွင္အစုိးရေတြဟာ အဲသည္ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္မႈေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါဟာ ျပႆနာကုိ မွန္ကန္စြာ ေျဖရွင္းတာ မဟုတ္လုိ႔ လတ္တေလာ ႏွိပ္ကြပ္မႈေၾကာင့္သာ ေခတၱခဏ ၿငိမ္သက္သြားေပမယ့္ လုံး၀မီးေသသြားတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ တႀကိမ္မဟုတ္ တႀကိမ္မွာ ျပန္လည္ေပါက္ကြဲျပန္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အာဏာရွင္စနစ္မွာ အေပၚယံၾကည့္ရင္ ေတြ႕ျမင္ရတဲ့ တည္ၿငိမ္မႈဟာ စစ္မွန္တဲ့ တည္ၿငိမ္မႈမ်ဳိးမဟုတ္။ အသက္ရွိေနေသးတဲ့ မီးေတာင္တခုရဲ႕ ၿငိမ္သက္မႈမ်ဳိးသာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့...က်ေနာ္ အခုေလာေလာဆယ္ ေခတၱအေျခခ်ေနတဲ့ စကၤာပူမွာေရာ။ ဘဘလီတုိ႔ အေနနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ဘယ္လုိဘဲ ဒီမုိကေရစီျဖစ္ျဖစ္၊ ငါတုိ႔ကေတာ့ Uniquely Singapore ဘဲလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဆက္လက္ၿပီး မ်က္စိပိတ္ေအာ္ေနႏုိင္မလဲဆုိတာ ေစာင့္ၾကည့္ရေသးတာေပါ႔။

က်ေနာ္.....တခါတခါက်ေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ ေၾသာ္....ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္သာ ဥေရာပ ႏုိင္ငံေတြ ၾကားထဲမွာ ရွိေနခဲ့ရင္ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒီမုိကေရစီ ျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ေရာ့မယ္ ေပါ႔ေလ။ အခုေတာ့ တံငါနားနီး တံငါ၊ တ႐ုတ္နားနီး တ႐ုတ္ အဲေလ...မုဆုိးနားနီး၊ မုဆုိး ဆုိတာလုိ အာဏာရွင္၀ဲဂယက္က လြတ္မထြက္ႏုိင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးႏုိင္ၿပီဆုိရင္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၿပီဆုိရင္......အာဆီယံ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေဆြးေႏြးတဲ့ စကား၀ုိင္းေတြမွာ ေဒၚစုဟာ ဒီမုိကေရစီမက်င့္သုံးတဲ့ ႏုိင္ငံက ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ဘဲ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႕မ်ား စကၤာပူက နအဖကုိ သက္ဆုိးရွည္ေအာင္ အကူအညီအေထာက္အပံ့ေတြ ေပးေနသလားလုိ႔ေတာင္ ေတြးေတာမိပါေတာ့တယ္။ ဒီအေတြးေတြကုိ ဘဘလီကုိ ျပန္မေျပာၾကနဲ႔ေနာ္။ ေတာ္ၾကာ အေနာ့္ကုိ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲလုိ႔ အေနာ့္မွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ေဒ၀ါလီခံေနရဦးမယ္။ ထူးပါဘူးေလ။ အခုလည္း ပုိက္ပုိက္က ရွိတာဟုတ္ပါဘူး...ဟီး။

Read more

“တေစၦ”

ထုံးစံအတုိင္း ဘေလာ့ဂ္ေပါင္းစုံသုိ႔ အားရေအာင္ လွည့္လည္ ဖတ္႐ႈၿပီးသကာလ မအိပ္ခ်င္လွေသးေသာ္လည္း ေနာက္တေန႔ အလုပ္ဆင္းရမည္ျဖစ္၍ ကုိယ့္က်န္းမာေရးကုိ ငဲ့ညႇာေသာအားျဖင့္ ကြန္ျပဴတာပိတ္၊ မီးမွိတ္ကာ အိပ္ယာ၀င္ဘုိ႔ ျပင္ရေလသည္။ “မဒမ္ေပါ”သည္ကား အိပ္စက္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္ႏွင့္ေလၿပီ။ က်ေနာ္သည္ အိပ္ယာေပၚတြင္ လက္ေထာက္ၿပီး ေခါင္းအုံးေပၚသုိ႔ ေခါင္းကုိျဖည္းညႇင္းစြာ လွဲခ်လုိက္စဥ္ခဏ မုိက္ကနဲျဖစ္ကာ သတိလစ္သြားသည္။

က်ေနာ္သတိျပန္ရလာေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ၾကည္လင္ေနသည္။ ထုိ႔ျပင္ က်ေနာ့္ ခံစားမႈမွာလည္း ေပါ႔ပါးသြက္လက္လွသည္။ က်ေနာ္ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။ ခဏတျဖဳတ္ မူးေမ့သတိလစ္သြားတာဘဲ ျဖစ္ရမည္။ အိပ္ယာထဲတြင္ ျပန္ထထုိင္လ်က္ ဇနီးကုိ ႏႈိးကာ ေျပာမည္အျပဳတြင္ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ယာေပၚတြင္ ျမင္လုိက္ရေသာ အျခင္းအရာေၾကာင့္ လန္႔ေအာ္မိမတတ္ျဖစ္သြားသည္။ ဘုရားေရ။ က်ေနာ္ထထုိင္လုိက္ေပမင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ က်ေနာ္၏ ခႏၶာကုိယ္သည္္ မလႈပ္မယွက္ လဲေလ်ာင္းလ်က္သား ရွိေနသည္ကုိ က်ေနာ္ကုိယ္ က်ေနာ္ ျပန္ျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ္၏ မ်က္ႏွာကေလးသည္ ပီဘိ အျပစ္ ကင္းစင္ေသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ကေလးငယ္၏ မ်က္ႏွာေလးပမာ ပကတိ ၾကည္လင္ေနသည္။ (ခင္ဗ်ားတုိ႔ မရယ္ၾကနဲ႔ဗ်ာ။ ဟုိ ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာမ ေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္ ၀တၳဳကုိ ၀တၳဳလုိ ဖတ္ၾကပါ။ ဒီီဇာတ္ကြက္ ကေလးက ဒယ္မီမုိးပါတဲ့ Ghost ဇာတ္ကားထဲက လူမသိေအာင္ ခုိးခ် ထားရတာ။ လြယ္တာမွတ္လုိ႔။ )

သုိ႔ေသာ္ အနီးကပ္ အေသအခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းက အသက္မ႐ႈ ေတာ့တာကုိ ေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ့္ဇနီးေတာ့ မနက္မုိးလင္းလာလုိ႔ ေတြ႕ရင္ ငုိေႂကြးပူေဆြး ေပေရာ့မည္။ (ဒီ၀တၳဳက အခ်စ္၊ အလြမ္း၀တၳဳအေနျဖင့္ ေရးရန္ မရည္ရြယ္သျဖင့္ “ခြဲရမွာ သည္းျမညႇာ” ကိစၥကုိ ဒီမွာတင္ရပ္လုိက္မည္။)

ထုိအခုိက္အတန္႔မွာပင္ အခန္းျပဴတင္းေပါက္သည္ သူ႔အလုိအေလ်ာက္ အသာအယာ ပြင့္သြားၿပီး အျပင္ဘက္မွ ေတာက္ပေသာ အလင္းတန္းမ်ား အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္လာသည္။ သာယာညႇင္းေျပာင္းေသာ ေတးဂီတသံမ်ားကုိ ၾကားရသည္။ ဧကႏၱ နတ္ခ႐ုသင္း၊ သမင္ျဖဴ၊ ေပြး၊ ညႇင္း၊ ဒက္ တုိ႔ကုိ တီးမႈတ္ေသာ အသံျဖစ္ရေခ်မည္။ အိပ္ယာေပၚက ေျဖးညႇင္းစြာ ထလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ လဲမႈိ႔တပြင့္လုိ ေလထဲတြင္ ေပါ႔ပါးစြာ ေ၀့၀ဲကာ အခန္းျပဴတင္းေပါက္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။ အလုိ… နတ္ျမင္းတေထာင္ကတဲ့ နတ္ပန္းရထား ပါလား။ (ကုိယ့္လူတုိ႔ ဘာသေဘာနဲ႔ မ်က္ခုံးပင့္တာလဲ။ ၀တၳဳကို ၀တၳဳလုိ ဖတ္ပါလုိ႔ ေျပာေနတာ မရဘူးလား၊)

အျပင္ဘက္မွာ နတ္စႏၵယားကုိ တီးေနေသာ နတ္သားက သူ႔ကုိသူ မိတ္ဆက္သည္။ “က်ေနာ္ ပဥၥသိခၤပါ။ ဒီဘက္က ကုိမာတလိ”

(က်ေနာ္) “ခင္ဗ်ားတုိ႔ အသက္ရွည္လွခ်ည္လား။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္က ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားပြင့္ခ်ိန္ကတည္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ရွိတယ္မုိ႔လား”

(မာတလိ) “နတ္သက္တရက္က လူ႔သက္တမ္း ႏွစ္တေထာင္ေလာက္နဲ႔ ညီတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား။ က်ဳပ္တုိ႔ နတ္ျပည္အလုိအရဆုိရင္ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံသြားတာ ႏွစ္ရက္ခြဲဘဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီသေဘာတရားေတြ အုိင္းစတုိင္းရဲ႕ ရီလစ္တီဗတီသီအုိရီကုိ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္မွာပါ။ ”

(က်ေနာ္) “ေအးပါဗ်ာ။ က်ဳပ္နားလည္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဟုိဘက္က ဆရာကိုေမးရဦးမယ္။ က်ဳပ္ၾကားဘူးတာ ေဗလု၀ နတ္ေစာင္းကုိ တီးတယ္ဆုိ။ အခု ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ပီယာႏုိႀကီးကုိ တီးေနရတာလဲ။

(ပဥၥသိခၤ) “အုိဗ်ာ….နတ္လည္း နတ္အေလ်ာက္ ေခတ္နဲ႔ အညီေတာ့ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ေနရတာေပါ႔ဗ်။ ေစာင္းဆုိတာက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ ဆုိ၊က၊ေရး၊တီး ၿပဳိင္ပြဲေတြမွာေလာက္ဘဲ သုံးၾကေတာ့တာမဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားႀကဳိက္တတ္မွန္းသိလုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ဂ်က္္ဇ္ တီး၀ုိင္းေတာင္ ေထာင္ထားေသးတယ္။”

(က်ေနာ္) “ကဲပါဗ်ာ….ထားပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အခု က်ဳပ္ကုိ လာေခၚတာလား။”

(မာတလိ) “ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕….အခ်ိန္လည္း သိပ္မရေတာ့ဘူး။ နတ္ျပည္မွာလည္း ဓါတ္ဆီေစ်းေတြ တက္ေနလုိ႔ ပန္းရထားေတြ ပုံမွန္ မေျပးဆြဲႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာင္ သိၾကားမင္းရဲ႕ နတ္ရထားကုိ ခဏတျဖဳတ္ ငွားလားရတာ။ လာ…သြားၾကစုိ႔”

(က်ေနာ္) “ေနဦးဗ်။ က်ဳပ္က လူ႔ေလာကကုိ ခင္တြယ္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး မလုိက္ခ်င္ေသးဘူး။ က်ဳပ္ကုိ မုိးလင္းမွ တေခါက္ ထပ္လာေခၚရင္ ရမလား”

(မာတလိ) “ရေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ေသၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့ လူအျဖစ္ေတာ့ ျပန္မရေတာ့ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ သရဲ တေစၦဘ၀နဲ႔ဘဲ ဒီတည ေနခဲ့ရမယ္။ ဘယ့္နဲ႔လဲ။ ျဖစ္တယ္မုိ႔လား။”

(က်ေနာ္) “အာ…သိပ္ျဖစ္တာေပါ႔။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္အသိေတြထဲမွာ က်ဳပ္သရဲျဖစ္ရင္ သြားၿပီး ေျခာက္ခ်င္လွန္႔ခ်င္တဲ့ လူေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မနက္က်ရင္ ဆက္ဆက္လာေခၚဘုိ႔သာ ကတိေပးပါ။

(မာတလိ) “စိတ္ခ်ပါ။ က်ဳပ္တုိ႔က ခင္ဗ်ားတုိ႔ အစုိးရလုိ ႐ႈံ႕ခ်ည္ႏွပ္ခ်ည္ မလုပ္တတ္ပါဘူး။ မနက္ မုိးမလင္းခင္ ထပ္လာေခၚမယ္။ ေနာက္က်လုိ႔မရဘူးေနာ္။ အလင္းေရာင္မလာခင္ ျပန္လာေခၚမယ္။ ေနာက္က်ရင္ ခင္ဗ်ား သရဲဘ၀မွာဘဲ အၾကာႀကီး ေနသြားရလိမ့္မယ္။ ကဲ…အခုေတာ့ သြားၿပီဗ်ဳိး”

မာတလိတုိ႔ ထြက္သြားေသာ အခါ က်ေနာ္သည္ အိပ္ယာအစြန္းတြင္ ထုိင္၍ ေတြးေတာက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ (ကုိယ္ခႏၶာမရွိဘဲ ဘယ္လုိ ထုိင္သလဲ မေမးပါႏွင့္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္သာ ေတြးၾကည့္ပါ။ ၀တၳဳေကာင္းတုိ႔မည္သည္မွာ စာဖတ္သူကုိ ေတြးစရာ ေပးရတယ္တဲ့။) အခု တညလုံးလုံး အခ်ိန္ရေသးသည္။ ဘာလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္လဲ။

အိပ္ယာစြန္းတြင္ထုိင္ရင္း လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မဒမ္ေပါကေတာ့ အိပ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း။ သြားေတာင္ က်ိတ္ေနလုိက္ေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အၾကားက အိပ္ယာေတြလည္း တြန္႔ေၾကေနသည္။ အေရးထဲ ၾကည္ေအးရဲ႕ တေစၧကဗ်ာက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာလုိ႔ သရဲမွာ ရယ္ရေသးသည္။

အိပ္လုိ႔မရ
ညႀကီးမင္းႀကီး
ထၿပီးထုိင္ေန
အိပ္ယာေတြလည္း
ေၾကမြတြန္႔လိပ္
သိပ္စိတ္ညစ္တယ္….တဲ့။

ၾကည္ေအးကေတာ့ ကဗ်ာထဲမွာ တေစၦငါကိုယ္တုိင္ပါဘဲတဲ့။ ဟဲဟဲ…အခုမွဘဲ ဒီကဗ်ာကုိ အျပည့္အ၀ ခံစားလုိ႔ရေတာ့တယ္။

ကဲ…အခုက ညဥ့္လဲနက္ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနၾကေရာ့ မည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူမ်ားကုိ သရဲေျခာက္၍ ရမည္မထင္။ ဒီအခ်ိန္မအိပ္ေသးတာ ဘယ္သူေတြ ရွိမလဲ။ စဥ္းစားစမ္း။ စဥ္းစားစမ္း။

ဟုတ္ၿပီ။ သိၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ အိပ္ၾကဦးမည္မဟုတ္ေသး။ ကုိယ့္ထမင္း ကုိယ္စားၿပီး ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ ခံေနတဲ့ သနားစရာသတၱ၀ါေလးေတြပါလား။ သူတကာ နားခ်ိန္လည္းမနားရ။ အိပ္ခ်ိန္လည္း မအိပ္ရ။ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ထဲ ၀င္ဖတ္တဲ့ပရိသတ္ဦးေရ နည္းသြားလွ်င္ ေမ်ာက္မီးခဲကုိင္မိသလုိျဖစ္သူေတြျဖစ္။ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ႏုိင္မခ်င္း ဂဏွာ မၿငိမ္ႏုိင္။ ေရးစရာ လုိက္ရွာသည္။ ေရွးေရွးေႏွာင္းေႏွာင္းက ဓါတ္ပုံေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာတင္ၿပီး အႀကံအဖန္ လုပ္မည္။ လတ္တေလာ သတင္းေတြအေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေရးမည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား သုံးသပ္ခ်က္ေတြ ေရးမည္။ ဘာသာျပန္ေတြ ေရးမည္။ အဲ...သူမ်ားေရးတာ ေတြကုိ ေ၀ငွျခင္းေတြ လုပ္မည္။

ဟုတ္ၿပီ။ ဒီငနဲေတြကုိ ေျခာက္ရမည္။ ေနာက္ၿပီး ဒီပုဂၢဳိလ္ေတြက ငါေသသြားၿပီဆုိတာသိရင္ ငါ႔အသုဘကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ဘာညာသာရကာ ေရွ႕ကခံၿပီး ပုိ႔စ္ေတြ ဖန္တီးၾက၊ ေရးၾကနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ အျမတ္ထုတ္ၾကဦးမွာ။ တကယ့္တကယ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့…“ဟုိေကာ္ဆဲ ဒီေကာ္ဆဲနဲ႔ ဆရာႀကီးစတုိင္ထုတ္ၿပီး ေရးတဲ့ ငနဲတေယာက္ ေတာ့ ႂကြသြားပဟ” ဆုိၿပီး က်ိတ္၀မ္းသာေနဦးမွာ။

ဘယ္သူ႔ကုိ သြားေျခာက္ရမလဲ…စဥ္းစားလုိက္ေတာ့…..“ဒီကုိလာပါ” ဆုိတဲ့ အသံကေလး ၾကားလုိက္မိသလုိဘဲ။ ဘယ္ကုိ အရင္သြားရမလဲဆုိတာ ႐ုတ္တရက္အႀကံရသြားသည္။ သူ႔အိမ္လိပ္စာ ငါမသိ။ ဘယ္လုိသြားရပါ႔။ ကိစၥမရွိ။ ကြန္ျပဴတာကုိျပန္ဖြင့္။ Blog Site Meter ထဲမွာ အုိင္ပီကုိ ျပန္ရွာသည္။ ၿပီးေတာ့ သရဲတုိ႔ တန္ခုိးဣတၳိပတ္နဲ႔ ေမာ္နီတာထဲ ခုန္၀င္ကာ ကမၻာ့အင္တာနက္ကြန္ယက္က လွ်ပ္စစ္လႈိင္းေတြကုိ စီးလ်က္ အုိင္ပီလိပ္စာအတုိင္းအေရာက္ သြားကာ တဖက္ေမာ္နီတာမွန္သားျပင္မွတဆင့္ ေလာကထဲကုိ ျပန္ခုန္ထြက္လုိက္ရသည္။

ၾကည့္စမ္း။ ၾကည့္စမ္း။ အခန္းတြင္းမွာ သုံးေခ်ာင္းေထာက္ ထ႐ုိင္ေပါ႔ေပၚတြင္ ေခါင္းအုံးတလုံး ကုိ တင္ထားသည္။ ေန႔လည္က ေနပူလွမ္းထားခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။ အိပ္ယာေဘးတြင္ အသက္ သုံးဆယ္ခန္႔ ရွိမည့္ လူတေယာက္။ လႈပ္လႈပ္ရြရြႏွင့္။ နစ္ကြန္ကင္မရာကုိ သူ႔ရည္းစားသဖြယ္ ႏုႏုရြရြ ဖြဖြကေလးကုိင္တြယ္ကာ အိပ္ယာေပၚမွ ကင္မရာအိတ္ထဲသုိ႔ ျပန္ထည့္ေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ညည္းေနေသးသည္။

ဘာတဲ့.....“ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္တာ ၾကာၿပီကြယ္။ ရည္းစားေလးတေယာက္ လုိခ်င္တယ္။ မာမီရယ္ ရွာေပးကြယ္။ ရည္စားလုိခ်င္တယ္။” တဲ့။

သရဲမွာ ႐ုတ္တရက္ မထိန္းႏုိင္ဘဲ “ခြိကနဲ” အသံထြက္ ရယ္မိသည္။ ရယ္သံၾကားေတာ့ ပုဂၢဳိလ္က သရဲမတ္တတ္ရပ္ေနရာဘက္ကုိ မ်က္ႏွာထားဆုိးဆုိးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သရဲလည္း ကပ်ာကယာ ကုိယ့္႐ုပ္ကုိ အဆုိးဆုံးဖန္တီး၍ ကုိယ္ထင္ျပလုိက္ရသည္။

(သူက) “ေဟ့လူ။ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ...အခန္းထဲကုိ ဘယ္လုိေရာက္လာသလဲ”

(က်ေနာ္) “ကၽြႏု္ပ္ကား သရဲ ျဖစ္ေတာ့သကုိး”

ထုိသူသည္ စုိးစဥ္းမွ လန္႔သြားပုံမရဘဲ “ဟုတ္လား။ ခဏေနာ္” ဟု ဆုိကာ ေစာေစာက ကင္မရာအိတ္ထဲမွ နီကြန္ဒီအိတ္တီး ကင္မရာကုိ ျပန္ထုတ္ယူဘုိ႔ ႀကိဳးစားေလသည္။

သရဲ စိတ္ပိန္သြားသည္။ အေရးထဲ ကင္မရာသရဲနဲ႔ လာတုိးေနသည္။ ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းသြားသည္။ သြားမွ၊ သြားမွ။ သူ႔ကင္မရာထဲ ပါသြားလွ်င္ ေနာက္ေန႔ သူပုိ႔စ္အသစ္တင္စရာတခု အေခ်ာင္ရေနဦးမည္။ သရဲမွာ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ကုိယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ကာ ေမာ္နီတာထဲ ခုန္၀င္လုိက္ရသည္။ ဒါေတာင္ ေမာ္နီတာထဲ မေရာက္ခင္ ေနာက္မွာ “ေတာက္” တခ်က္ ေခါက္သံႏွင့္အတူ ညည္းတြားသံၾကား လုိက္ရေသးသည္။ “ေတာက္၊ စကၠန္႔ပုိင္းေလးေနာက္က်တာနဲ႔ အကြက္ေကာင္းေလး လြတ္သြားတယ္ကြာ” တဲ့။

သုိ႔ႏွင့္ အင္တာနက္ေပၚတြင္ စီးေမ်ာၿပီးသကာလ ပုိ႔စ္အသစ္ေရးရမည္ကုိ ပ်င္းတုိင္း မိမိ၏ ရင္ေသြး လူမမည္ ကေလးငယ္ကုိ ထိန္းေက်ာင္းရေသာေၾကာင့္ဟု ဆင္ေျခေပး တတ္ေသာ၊ အင္ဂ်င္ကုိင္ျခင္းကုိ ၀ါသနာပါေသာ လူေဟာင္း အမည္ရသည့္ ဘေလာ့ဂါဆီသုိ႔ သြားရေလ သည္။

ဤတႀကိမ္တြင္ကား သရဲ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ အထေျမာက္ေလသည္။ လူေဟာင္းသည္ အိပ္ရာ၀င္ကာနီး သရဲကုိ ျမင္ေသာအခါ လန္႔ေအာ္ကာ ႐ွဴးရွဴးမ်ား ပါခ်ေလသည္။ သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ သူ႔မိန္းမႏုိးလာသည္။ သရဲမွာ အခန္းေထာင့္တြင္ အသာကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္လ်က္ အသံမထြက္ေအာင္ က်ိတ္ရယ္ရင္း ၾကည့္ေနရသည္။

(မိန္းမ) ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေတာ့္ ပုဆုိးတထည္လုံးလည္း ေသးေတြ စုိရႊဲလုိ႔ပါကလား။
(လူေဟာင္း) ဟုိ..ဟုိ....ဘုရင္မေလး ေပါက္ခ်တာပါကြာ။

သရဲမွာ ရယ္ရလြန္း၍ ၾကာလွ်င္ သရဲကုိယ္တုိင္ ရွဴးရွဴးမ်ား ထြက္လာမည္စုိးရိမ္ရသျဖင့္ ေနာက္ဘေလာ့ဂါ တေယာက္ဆီသုိ႔ လွ်ပ္စစ္လႈိင္းစီးကာ လာခဲ့ျပန္သည္။

ယခုတခါ ေျခာက္ရမည့္သူမွာ ထိလြယ္ရွလြယ္ ကဗ်ာေကာင္ႀကီးျဖစ္သည္။ ထိလြယ္ရွလြယ္ ဆုိေတာ့ ေျခာက္လွန္႔ရလည္း လြယ္မည့္ပုံေပၚသည္။ သရဲမွာ အေတြးႏွင့္ အူျမဴးေနသည္။

သုိ႔ႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာ ေမာ္နီတာမွ ခုန္ထြက္လုိက္ေသာအခါ အခန္းထဲတြင္ စာအုပ္ပုံၾကား၌ စာအုပ္ဖတ္လုိက္၊ ေငးငုိင္လုိက္၊ ကြန္ျပဴတာကုိ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ႏွိပ္လုိက္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ပုံပန္းသ႑ာန္မွာ မျဖဴလြန္း မမဲလြန္း၊ မနိမ့္လြန္း မျမင့္လြန္း၊ မဆူလြန္း မႀကဳံလြန္း အစစ အရာရာ မစၨ်ိမပဋိပဒါ က်လြန္းသူျဖစ္၍ ေျမာက္ကၽြန္းသူလား အထင္မွားရေပ သည္။

သုိ႔ႏွင့္ သရဲသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အဆင္းသ႑ာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ဖန္ဆင္းျပကာ ေျခာက္လွန္႔ဘုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ သရဲ ရွိေနျခင္းကုိ စုိးစဥ္းမွ သတိျပဳမိပုံမေပၚ။ သူ႔အေတြးတြင္သာ သူနစ္ေမ်ာလ်က္ ကြန္ျပဴတာကုိ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ႏွိပ္၏။ ဘယ္ႏွယ္....ေျပာေတာ့ ထိလြယ္ရွလြယ္ဆုိ။ တခုခုေတာ့မွားေနၿပီ။

သရဲမွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၍ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေပးလုိက္ရသည္။

“အဟမ္း၊ အဟမ္း”

သုိ႔ႏွင့္လည္း ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ ၾကားပုံမရ။ စာ႐ုိက္မပ်က္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သရဲ စိတ္မရွည္ေတာ့၍ ေမာ္နီတာခလုပ္ကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္ပါမွ သူမမွာ စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္ ပုံမွန္ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းသြားပုံရ၏။

(သူမ) “ခင္ဗ်ား။ ဘယ္သူလဲ”
(သရဲ) “သရဲေလ၊ သရဲ။ ၿဗဲ..ၿဗဲ..ၿဗဲ....မေၾကာက္ဘူးလား”
(သူမ၊ မ်က္ႏွာ၀င္းပသြားၿပီး) “ဟုိ...ေပတ၀တၳဳေတြထဲက သရဲလားဟင္။ အေတာ္ဘဲ ေမးခြန္းေမးစရာရွိလုိ႔”
(သရဲ) “ဟာ...႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ ဟုိမွာက သရဲက လူကုိေမးတာ။ လူက သရဲကုိ ေမးတာမဟုတ္ဘူး”
(သူမ) “ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားကုိ ေမးခြန္းတခု က်ေနာ္ေမးမယ္၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျဖပါ”
(သရဲ၊ စိတ္ပိန္စြာျဖင့္) “ကဲ..ဒါျဖင့္ ေမး”
(သူမ) “ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲဟင္”
(သရဲ) “ဟမ္.....ဒီမွာ ေသလုိ႔ သရဲေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီဆုိမွ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ လာေမးရတယ္လုိ႔။ အံမယ္ေလး...ႀကဳံေသးတယ္ ကုံေဆြးဗ်ာထုႂကြယ္”

သရဲသည္ လူ႕ဘ၀တြင္ ေသဆုံးၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေႂကြးခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟန္ သရဲဖုိ႔ ဆုိေသာ ထုံးကုိ ႏွလုံးမူကာ အိေျႏၵဆည္လုိက္ၿပီး....

“ခင္ဗ်ား ဒီအသက္အရြယ္အထိ ရွင္သန္ၿပီးတာေတာင္ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ရွာမေတြ႕ေသးဘူးလား။” ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ၿပီး ေနာက္တေနရာသုိ႔ အျမန္ထြက္ခြာလာခဲ့ရသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ကား ေမာ္နီတာေရွ႕တြင္ ေမးေထာက္လ်က္ စဥ္းစားခန္း၀င္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

ဟူး......ဘေလာ့ဂါေတြကုိ သရဲေျခာက္ရတာ မလြယ္ပါလား။

သရဲသည္ ေမာင္ပြ၏ ကႏၱာရ၊ ကဆုန္၏ ေလနီၾကမ္း လြင္ျပင္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ ခဲ့ေသးေသာ္လည္း ၄င္းတုိ႔မွာ အိပ္ေမာက်ေနၿပီျဖစ္၍ မေျခာက္ခဲ့ရေခ်။

ေနာက္တဦးဆီေရာက္ေသာအခါ ထုိဘေလာ့ဂါသည္ အင္မတန္ ထူးဆန္းေသာ အျခင္းအရာ ကုိ ျပဳလုပ္လ်က္ရွိသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ထုိသူသည္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ လာထုိင္လုိက္၊ ခဏေနေသာအခါ ဘီဒုိမွန္ေရွ႕တြင္ သြား၍ သူ၏ ဦးစြန္းပုတ္မွ ဆံပင္စမ်ားကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ျပဳမူေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

တႀကိမ္တြင္မူ သူမွန္ေရွ႕သြားခုိက္ သရဲသည္ ေမာ္နီတာေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ ဆံပင္ကုိ ဖားလ်ားခ်လ်က္ ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ ထုိသူျပန္လွည့္လာေသာအခါ သရဲကုိ ၾကည့္ကာ အာေမဋိတ္တခ်က္ျပဳ၏။

“ဟာ..........ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဆံပင္။ ဘာ ေဆးသုံးသလဲဟင္” တဲ့။

သရဲမွာ ဒီညအဖုိ႔ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကုိက္ျဖစ္ေနသည္။ လူေဟာင္းမွ လြဲ၍ က်န္သူမ်ားမွာ သရဲေၾကာက္တတ္ပုံမရ။ အားလုံး သူ႔အပူႏွင့္သူ ျဖစ္ေနသည္။

စကၤာပူက လူေတြ မစြံဘူး။ ယုိးဒယားကုိ ေျခဦးလွည့္မွ ျဖစ္မယ္။ အသြားခရီး ယိုးဒယားေလယာဥ္ကြင္းတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းသက္ဆင္ ကုန္းနမ္းခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ဘာထူးျခားသလဲဟု သရဲ ၀င္နမ္းၾကည့္ေသး၏။ ဘာနံ႕မွမရေခ်။ သရဲေတြမွာ အန႔ံခံႏုိင္ေသာ အစြမ္းသတၱိမရွိ၍ဘဲ ျဖစ္ရမည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။

သုိ႔ႏွင့္ သူ႕ရည္စားက “ေဆးမူး” ဟုေခၚေသာ လူပ်ဳိးမသုိးတသုိး ဘေလာ့ဂါဆီသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္မွ အနံ႕ခံျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သရဲ၏ ေကာက္ခ်က္မွာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသည္ကုိ သိလုိက္ရေပၿပီ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ တခန္းလုံး သင္းပ်ံ႕ေနေသာ ဗ်စ္ရည္နံ႕ကုိ သရဲရလုိက္ၿပီး သရဲကုိယ္တုိင္ သြားရည္တျမားျမား ျဖစ္လာ ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

သုိ႔ေသာ္ ေဆးမူးမွာ ဗ်စ္ရည္ေသာက္၍ ဆက္ရက္မင္းစည္းစိမ္ခံစားရင္း “ေႏြဦး” ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနစဥ္ အမွန္တကယ္ေရာက္လာသည္က သရဲတေကာင္ျဖစ္ေန၍ ေဒါသထြက္ကာ သရဲကုိ မီးကင္စားမည္ႀကိမ္း၀ါးသျဖင့္ ကုိယ္လြတ္႐ုန္းခဲ့ရေလသည္။

ေၾသာ္....ဘာလုိလုိႏွင့္ အ႐ုဏ္တက္ကာလည္းနီးၿပီ။ မျပန္မီ ယိုးဒယားနယ္စပ္မွ အျခား ဘေလာ့ဂါ တေယာက္အိမ္သုိ႔ ၀င္ခဲ့ေသးသည္။ အိမ္ထဲတြင္ အမ်ဳိးသမီးတဦးသည္ အမွတ္(၆)ဟု တပုိင္းတစ ေရးထားေသာ ပုိ႔စ္ကုိ ဖြင့္လုိက္၊ ယခင္ပုိ႔စ္အေဟာင္းတခုမွ ပန္းကမၺလာႀကီးေရွ႕တြင္ ႐ုိက္ထားေသာ ဓါတ္ပုံကုိ ကလစ္ေခါက္ကာ မိမိပုံကုိ အနီးကပ္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္လ်က္ ရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အခ်ိန္ကလည္း မရေတာ့၍ မေျခာက္လွန္႔ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အလင္းေရာင္ မလာခင္ စကၤာပူသုိ႔ ျပန္ေျပးခဲ့ ရေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ အိမ္က ကြန္ျပဴတာမွ sleep mode ၀င္ေန၍ အိမ္သုိ႔ တုိက္႐ုိက္မျပန္ႏုိင္ဘဲ ေကြ႔ ၀ုိက္ျပန္ေနရေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အလင္းေရာင္စတင္ထြက္ျပဴေနေလၿပီ။ ျပဴတင္းေပါက္ဆီမွ တုိးတိမ္ေသာ ဂီတသံသဲ့သဲ့ကုိ ၾကား၍ အေျပးအလႊား ျပတင္းေပါက္ဆီသုိ႔ သြားၾကည့္ရာ ေကာင္းကင္တြင္ နတ္ျမင္းတေထာင္က ေသာ နတ္ရထားသည္ ခပ္ေသးေသးသာ ျမင္ရေတာ့၏။

က်ေနာ္သည္ တေစၦသရဲဘ၀တြင္ အၾကာႀကီးေနသြားရမည့္အျဖစ္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ကာ အသံကုန္ညႇစ္၍ ေအာ္လုိက္သည္။

“မာတလိ။ မာတလိ။ ငါ႔ကုိ မထားရစ္ခဲ့ပါနဲ႔”
=================================================
က်ေနာ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္လန္႔ႏုိးသြားသည္။ ၾကည့္စမ္း။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ဘေလာ့ဂါေတြအေၾကာင္းထည့္မက္တယ္ဆုိေတာ့ ငါ ဘေလာ့ဂ္ကုိ ေတာ္ေတာ္စြဲလန္း ေနၿပီဘဲ။ ေလွ်ာ့ဦးမွ။ ေလွ်ာ့ဦးမွ။
Read more

“ထာ၀ရ ပြင့္လန္းေနေသာ.....အပုိင္း(၃)”

(စာေရးသူ မွတ္ခ်က္။ ။က်ေနာ္တေယာက္ ေရွာရွမ့္ကုိ ဘာသာျပန္ရင္းကေန လမ္းတ၀က္မွာ ေမတၱာစာေတြ ၾကားေဖာက္အေရးမ်ားသြားတယ္။ အခု ေရွာရွမ့္ဘာသာျပန္ထားၿပီးသမွ်ကုိ ထပ္တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္အပတ္ေတြမွာ ပုံမွန္ တင္ေပးသြားပါဦးမယ္။)
အပိုင္း(၃)
တေန႔ ေထာင္ထဲက ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ေရးကစားကြင္းမွာ ဆုံေတာ့ အင္ဒီက ေျပာျပတယ္။

“စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အမႈအတြက္ သူတုိ႔ မ်က္ျမင္သက္ေသကုိ အသည္းအသန္ ရွာေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ က်ေနာ့္ကုိ ဘီယာေရာင္းလုိက္တဲ့ စတုိးဆုိင္က အေရာင္းစာေရးငနဲကုိ သူတုိ႔ ပက္ပင္းတုိးတယ္။ ဒီငနဲကုိ သူတုိ႔ေတြ႕ေတာ့ အမႈျဖစ္ၿပီးတာ သုံးရက္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီ။ အမႈနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အခ်က္အလက္အားလုံးကလည္း သတင္းစာေတြထဲမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဖာ္ျပၿပီးေနၾကၿပီ။ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ရဲ ၅ ေယာက္ ၆ ေယာက္ေလာက္ရယ္၊ ဒိစႀတိတ္ေရွ႕ေန႐ုံးက ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ ရယ္၊ သူ႔ လက္ေထာက္ရယ္၊ ဒီလူေတြ တၿပဳံတမႀကီးက အဲဒီအေရာင္းစာေရးငနဲကုိ ၀ုိင္းေမးၾကလိမ့္မယ္။ ရက္ဒ္.... ဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ လူတေယာက္ရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ဆုိတာက အင္မတန္ လႊမ္းမုိးျပဳျပင္ဘုိ႔ လြယ္ကူတဲ့အရာမ်ဳိးဘဲ။ သူတုိ႔ ဒီငနဲကုိ ဒီလုိမ်ဳိး ေမးခြန္းနဲ႔ စေမးမွာေပါ႔။ ....အဲဒီေန႔က အင္ဒီဒူးဖရိန္း မင္းဆီကေန ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါ၊ ေလးငါး ေျခာက္စုံ ၀ယ္သြားတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ စဥ္းစားစမ္းပါဦး.....စသျဖင့္ေပါ႔ေလ။ အဲဒီလုိေမးရာကေနမွ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ တည္ေဆာက္သြားတာ။ တကယ္လုိ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခင္ဗ်ားကုိ တစုံတခုနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အမွတ္ရေစခ်င္ေနၿပီဆုိရင္ အဲဒီအခ်က္ဟာ လူ႔စိတ္ကုိ အင္မတန္ ျဖားေယာင္းဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အရာဘဲ။”

ဒီေနရာမွာ သူေျပာတာကုိ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ က်ဳပ္လည္း သေဘာတူတယ္။

အင္ဒီက သူ႔ထုံးစံအတုိင္း ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။ “ဒီထက္ပုိၿပီး အားေကာင္းတဲ့ ျဖားေယာင္းမႈတခုကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ဒီငနဲဟာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ဘာသာ အတင္းေသခ်ာပစ္လုိက္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ဒါဟာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ပတ္သက္ေနတယ္။ သတင္း ေထာက္ေတြက သူ႔ကုိ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနတယ္။ တရား႐ုံးထြက္ရင္ သူ႔ပုံကလည္း သတင္းစာေတြမွာ အၿမဲ ထိပ္ဆုံးက ပါေနတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီငနဲဟာ သူ႔ဇာတ္လမ္းကုိ အမွားႀကီးျဖစ္ေအာင္ တမင္ျပင္ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ႐ုံးေတာ္မွာ သိရက္နဲ႔ တမင္ လိမ္လည္ ထြက္ဆုိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကုိ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မုသားေဖာ္စက္နဲ႔ သြားစစ္ၾကည့္။ ေဖာ္လုိ႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ေျဖသြားႏုိင္လိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔အားမရလုိ႔ သူ႔အေမနာမည္နဲ႔ က်ိန္ေျပာခုိင္းလုိက္ဦး။ သူကေတာ့ က်ေနာ္အဲဒီေန႔က ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြ ၀ယ္သြားတယ္လုိ႔ဘဲ က်မ္းက်ိန္ ထြက္မွာဘဲ။ ဒါေပမယ့္.....ရက္ဒ္......။ မွတ္ဉာဏ္ဆုိတာ တကယ္ဘဲ လႊမ္းမုိးၿပီး ဖန္တီးယူလုိ႔ ရတဲ့အရာဘဲ။”

“ဒီအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ က်ေနာ့္ ေရွ႕ေနလုိ ဒီအမႈမွာ အျဖစ္အပ်က္တခုလုံးရဲ႕ တ၀က္ေလာက္နီးနီးကုိ လိမ္လည္ထြက္ဆုိဘုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ တုိက္တြန္းခဲ့တဲ့ သူေတာင္မွ ဒီ ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူလည္း အဲဒီထြက္ခ်က္ကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ တကယ္ကုိ ႐ူးႏွမ္းတဲ့ အယူအဆပါ။ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္က တကယ္ လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ကုိ မူးေနခဲ့တာ။ အဲလုိမူးေနတဲ့ လူတေယာက္က ေသနတ္သံ မထြက္ေအာင္လုပ္ဘုိ႔ေလာက္အထိ စဥ္းစားႏုိင္မတဲ့လား။ က်ဳပ္သာ တကယ္သတ္ခဲ့ တယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ကုိ တစစီ စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ လုပ္ပစ္မိခဲ့မွာ။”

တကယ္တမ္းမွာ အင္ဒီဟာ အဲဒီ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ ေနရာကုိ သြားတယ္။ ကားကုိ အဲဒီေနရာမွာ ရပ္။ ဘီယာကို ေမာ့လုိက္၊ စီးကရက္ေတြ တလိပ္ၿပီးတလိပ္ေသာက္လုိက္လုပ္ရင္း ကြင္တင္ရဲ႕ အိမ္ေအာက္ထပ္က မီးေတြ မွိတ္သြားတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အေပၚထပ္မွာ မီးပြင့္ေလး တပြင့္တည္း လင္းၿပီး က်န္ေနတာကုိ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ အဲဒီ မီးပြင့္ေလးပါ မွိတ္သြားတယ္။ က်န္တဲ့ကိစၥေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ မွန္းဆၾကည့္႐ုံေလာက္ဘဲ တတ္ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ေျပာတယ္။

“မစၥတာ ဒူးဖရိန္း၊ အဲသည္ေနာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဂလင္းကြင္တင္ရဲ႕ အိမ္ထဲကုိ ၀င္သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ သတ္လုိက္သလား”လုိ႔ အင္ဒီရဲ႕ ေရွ႕ေနက သူ႔ကုိ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။

“မမွန္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အဲဒီလုိ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး” လုိ႔ အင္ဒီက ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ သူ႔အဆုိအရကေတာ့ ညသန္းေခါင္တုိင္တာနဲ႔ သူနည္းနည္းအမူးေျပစျပဳလာၿပီ။ အရက္နာက် တဲ့ လကၡဏာေတြလည္း စ ျပလာၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ သူအိမ္ျပန္အိပ္လုိက္ၿပီး ေနာက္တေန႔က်မွ ဒီကိစၥကုိ လူႀကီးဆန္ဆန္ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းေတာ့မယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။

“အိမ္ကုိ ကားေမာင္းၿပီး ျပန္အလာလမ္းမွာ က်ေနာ့္စဥ္းစားမိတာက ဒီကိစၥမွာ အေကာင္းဆုံး ေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ ရီႏုိမွာ ကြာရွင္းေပးလုိက္တာဘဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။”

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မစၥတာဒူဖရန္း”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေအက တစခန္းထလာၿပီး ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။

“ခင္ဗ်ားစဥ္းစားလုိ႔ ရတဲ့နည္းေတြထဲမွာ အျမန္ဆုံး ကြာရွင္းေပးႏုိင္တဲ့နည္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားကြာ ရွင္းေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားဟာ ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြနဲ႔ ေျပာင္း၀ကုိ အုပ္ထားတဲ့ ပြဳိင့္သာတီးအိတ္ ေျခာက္လုံးျပဴးနဲ႔ ခင္ဗ်ားဇနီးကုိ ကြာရွင္းေပးလုိက္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား”
အင္ဒီ။ ။ (တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္) “မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ”

“ၿပီးေတာ့မွ ခင္ဗ်ားဟာ သူမရဲ႕ ခ်စ္သူကုိ ပစ္သတ္လုိက္တယ္”

“မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ”

“ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားဆုိလုိခ်င္တာက ကြင္တင္ကုိ အရင္ ပစ္ၿပီးမွ ခင္ဗ်ားဇနီးကုိ ပစ္သတ္တယ္။ ဒီလုိလား”

“က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မပစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ဘီယာ ႏွစ္ပုလင္းနဲ႔ က်ေနာ္ရပ္ေစာင့္တဲ့ေနရာမွာ ရဲေတြေတြ႕တယ္ဆုိတဲ့ စီးကရက္ေတြကုိ ေသာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကုိ ကားေမာင္း ျပန္လာၿပီး အိပ္ယာထဲ တန္းသြားေတာ့တာဘဲ”

“ခင္ဗ်ားဟာ ဂ်ဴရီေတြကုိ ေျပာခဲ့တယ္။ ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔နဲ႔ စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ အၾကားကာလမွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္တဲ့ စိတ္အေနအထားျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိခဲ့တယ္ေနာ္”

“မွန္ပါတယ္”

“ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ျပင္းျပသလဲဆုိရင္ ေျခာက္လုံးျပဴးတလက္ေတာင္ ၀ယ္တဲ့အထိကုိ ျဖစ္သြားတယ္ေနာ္”

“မွန္ပါတယ္”

“က်ေနာ္တခုေျပာရင္ ခင္ဗ်ား စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္မလား မစၥတာ ဒူးဖရိန္း။ ခင္ဗ်ားဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္တဲ့လူစားမ်ဳိးလုိ႔ မထင္ရဘူး လုိ႔ဆုိခဲ့ရင္ေပါ႔”

“ကသိကေအာက္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဟာ အင္မတန္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံတဲ့လူ တေယာက္လုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ေလနဲ႔။ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ေပါက္ေနရင္ ေတာင္မွ က်ေနာ့္ျပႆနာကုိ ခင္ဗ်ားကုိ လာအစီရင္ခံေနမွာ မဟုတ္ဘူး”

အဲသည္လုိ အင္ဒီလည္း ေျပာလုိက္ေရာ တရား႐ုံးထဲမွာ ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္သံတခ်ဳိ႕ထြက္ လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြက္ အင္ဒီအေနနဲ႔ ဂ်ဴရီေတြဆီက တမွတ္မွ မရခဲ့ပါဘူး။

“စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔ညက .38 ေျခာက္လုံးျပဴးကုိ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူ သယ္သြားသလား”

“မသယ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ထြက္ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္း....”

“အုိး....ဟုတ္သားဘဲ” ဒီေအက တမင္ရြဲ႕ၿပီး ၿပဳံးပါတယ္။ “ဟုတ္သားဘဲေလ။ဘာတဲ့။ ၉ ရက္ေန႔ ညက ေသနတ္ကုိ ခင္ဗ်ား ရြဳိင္ရယ္ ျမစ္ထဲကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္။ ဟုတ္စ”

“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”

“လူသတ္မႈမတုိင္ခင္ အရင္ တညမွာေပါ႔”

“ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”

“အဲဒီ ထြက္ဆုိခ်က္က ခင္ဗ်ားအတြက္ အင္မတန္ အကြက္ဆုိက္တယ္ေပါ႔ေလ။”

“အကြက္ဆုိက္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မဆုိက္ဘူးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါ အမွန္အတုိင္း ထြက္တာဘဲ”

“ခင္ဗ်ား၊ ဒုရဲအုပ္ မင့္ခ်ာရဲ႕ ထြက္ခ်က္ကုိ ၾကားၿပီးၿပီလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။”

မင္ခ်ာနဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ ရြဳိင္ရယ္ျမစ္ထဲမွာ အင္ဒီေသနတ္ကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ျမစ္႐ုိးတေလွ်ာက္ ပုိက္ဆြဲၿပီး ေသနတ္ကုိ ရွာခဲ့ၾကတယ္။ ရဲေတြ ေသနတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။

“ဟုတ္ကဲ့။ က်ေနာ္ၾကားၿပီးပါၿပီ”

“ ဒါဆုိ သူတုိ႔ သုံးရက္တိတိ ပုိက္ဆြဲရွာတာလည္း ေသနတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားၾကားၿပီးသားျဖစ္မွာေပါ႔။ အဲဒီအခ်က္ကလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ တာဘဲ မဟုတ္လား”

“အေထာက္အကူျဖစ္တာမျဖစ္တာ အသာထား။ သူတုိ႔ ေသနတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ဘူးဆုိတာေတာ့ လက္ခံရမယ့္ အခ်က္တခုဘဲ။” အင္ဒီက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဘဲ ျပန္ေျပာတယ္။ “ဒါေပမယ့္ ဒီေအနဲ႔ ဂ်ဴရီေတြကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေထာက္ျပခ်င္တာက က်ေနာ္ ေသနတ္ကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့ ပြန္း႐ုဒ္တံတားဟာ ရြိဳင္ရယ္ျမစ္နဲ႔ ရာေမာက္ ပင္လယ္ေအာ္နဲ႔ ဆက္တဲ့ ျမစ္၀နားမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီေနရာမွာ ေရစီးကလည္း သန္တယ္။ ေသနတ္ဟာ ေရစီးနဲ႔အတူပါသြားၿပီး ပင္လယ္ေအာ္ထဲ ေရာက္သြားတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာဘဲ”

“အဲဒီေတာ့ အသတ္ခံရသူေတြကုိယ္ထဲက ျပန္ရတဲ့ က်ည္ဖူးေတြကုိ ခင္ဗ်ားေသနတ္ေျပာင္းက ထြက္လာတာ ဟုတ္မဟုတ္ တုိက္ဆုိင္ စစ္ေဆးဘုိ႔ အျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ မစၥတာ ဒူးဖရိန္း”

“မွန္ပါတယ္”

“အဲဒီအခ်က္ကလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္တာဘဲ မဟုတ္လား”

အဲဒီေမးခြန္းလည္းေမးေရာ သတင္းစာေတြ အဆုိအရ အင္ဒီဟာ တရားခြင္ကာလ ေျခာက္ပတ္အတြင္းမွာ တခါမွ ထုတ္ေဖာ္မျပသခဲ့ဘူးတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ တစြန္းတစကုိ ျပခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒီခဏမွာ ခါးသီးတဲ့ အၿပဳံးရိပ္တခု သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖတ္သြားခဲ့တယ္။

“က်ေနာ္ဟာ ဒီျပစ္မႈကုိ မက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့အတြက္၊ ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ေသနတ္ကုိ အခင္းမျဖစ္ပြားမီမွာ ျမစ္ထဲကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္ဆုိတာ အမွန္အတုိင္း ထြက္ဆုိခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီေသနတ္ကုိ ျပန္မေတြ႕တာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အေထာက္အကူ မျဖစ္ဘဲ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်တယ္လုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။”

ဒီေအဟာ ႏွစ္ရက္တိတိ အင္ဒီ့ကုိ ဖိေမးတယ္။ စတုိးဆုိင္က အေရာင္းစာေရးရဲ႕ ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထြက္ခ်က္ကုိလည္း ျပန္ဖတ္ျပခဲ့တယ္။ အင္ဒီကလည္း သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီ ပု၀ါေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ျပန္စဥ္းစားလုိ႔မရဘူးလုိ႔ ေျဖတယ္။ ဒါေပမယ့္ “မ၀ယ္ခဲ့ပါဘူးဆုိတာကုိလည္း ျပန္စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး” ဆုိတာကုိ သူ၀န္ခံရတယ္။

၁၉၄၇ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပုိင္းမွာ အင္ဒီနဲ႔ လင္ဒါတုိ႔ ႏွစ္ဦးဟာ ပူးတြဲ အာမခံ ထားခဲ့သလား။("ဟုတ္ကဲ့၊ မွန္ပါတယ္။") တကယ္လုိ႔သာ အင္ဒီဟာ ဒီအမႈကေန ကြင္းလုံးကၽြတ္လြတ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီအာမခံကေန ေဒၚလာ ၅ ေသာင္း အင္ဒီအေနနဲ႔ အက်ဳိးအျမတ္ရမယ္ဆုိတာ မွန္ပါသလား။("ဟုတ္ကဲ့။ မွန္ပါတယ္။) ကြင္တင္အိမ္ကုိ သြားတာ သတ္ဘုိ႔ အႀကံအစည္နဲ႔ သြားတာဟုတ္ပါသလား။("မဟုတ္ပါ။ မမွန္ကန္ပါ။" )
"ဒါဆုိရင္ ဓါးျပတုိက္တာ၊ လုယက္တာလုိ႔ ယူဆရမယ့္ ေျခရာလက္ရာ ပ်က္တာမ်ဳိးမရွိခဲ့ေတာ့ ဘာျဖစ္တာလုိ႔ ထင္ပါသလဲ။"

“ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မသိႏုိင္ပါဘူး” လုိ႔ အင္ဒီက တုိးတုိးသက္သာ ေျဖလုိက္ပါတယ္။

အမႈဟာ မဲခြဲဆုံးျဖတ္ဘုိ႔အတြက္ ဂ်ဴရီေတြ လက္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေန႔လည္ တနာရီ။ ႏွင္းေတြက်ေနတဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔ ေန႔လည္ခင္း။ ဂ်ဴရီေယာက္်ားမိန္းမ အားလုံးေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေန႔လည္ သုံးနာရီခြဲေနၿပီ။ တရား႐ုံးစာေရး (ေဘလစ္)ရဲ႕ အေျပာအရ ဂ်ဴရီေတြအေနနဲ႔ ဒီထက္ ေစာၿပီး ထြက္လာရဘုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘင့္တ္ေလ စားေသာက္ဆုိင္က နာမည္ႀကီး ၾကက္ေၾကာ္ကုိ အစုိးရစားရိတ္နဲ႔ မွာစားေနၾကတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ခဏလင့္သြားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးက အင္ဒီဒူးဖရိန္းမွာ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။ ေနာင္ႀကီးေရ....တကယ္လုိ႔သာ မိန္းျပည္နယ္မွာ ေသဒဏ္သာ ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဲသည္ႏွစ္ ေႏြဦးေပါက္မတုိင္မီ ပန္းပင္ကေလးေတြ ေျမသားထဲက တုိးထြက္မလာခင္မွာ အင္ဒီဒူးဖရိန္းတေယာက္ ေလထဲမွာ ႀကဳိးတြဲေလာင္းနဲ႔ ေျမလြတ္အက ကခဲ့ရမွာ ေသခ်ာတယ္။

=================================================

ဒီေအက သူ႔ဘယ္လုိထင္သလဲ ေမးခဲ့စဥ္ကေတာ့ သူ႔အထင္ကုိ ျပန္မေျဖခဲ့ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ တခုခုေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအထင္ကုိ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ တညေနခင္းမွာ သူ႔ကုိ က်ဳပ္ ရေအာင္ေမးႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမတုိင္မီ ၇ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးဟာ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္ကေန အတန္ငယ္ရင္းႏွီးတဲ့အဆင့္ကုိ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲေနဆဲ ကာလေပါ႔။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၆၀ မတုိင္ခင္အထိ က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ အင္ဒီနဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့အဆင့္ကုိ ေရာက္တယ္လုိ႔ မခံစားရပါ။ က်ဳပ္ထင္တယ္၊ ေထာင္ထဲမွာ အင္ဒီကုိ အဲဒီေလာက္ ရင္းႏွီးေအာင္ ေပါင္းလုိ႔ရတာ က်ဳပ္တေယာက္ဘဲရွိတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ႏွစ္ႀကီးသမားေတြ။ ေနရတဲ့ အေဆာင္ကလည္း အတူတူ။ သူ႔အခန္းက အစြန္ဆုံးမွာ။ က်ဳပ္အခန္းက သူ႔အခန္းကထြက္လာရင္ စႀကၤန္တ၀က္ေလာက္မွာ ရွိတယ္။

“က်ေနာ္...ဘယ္လုိထင္လဲ၊ ဟုတ္လား” အင္ဒီက ရယ္ရင္းေမးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရယ္သံက မရႊင္မျမဴး ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔။ “အဲဒီညမွာ က်ေနာ့္အတြက္ ကံၾကမၼာဆုိးေတြဟာ ေလထဲမွာ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဒီေလာက္ ကာလတုိတုိေလးအတြင္းမွာ မွန္းဆႏုိင္တာ ထက္ပုိၿပီး အားလုံးစုဆုံၿပီး ျဖစ္ပ်က္သြားတာဘဲ။ က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူစိမ္းတေယာက္ေယာက္ရဲ႕ လက္ခ်က္ဘဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္အိမ္ကုိ ျပန္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ တစုံတေယာက္ ကားဘီးေပါက္ၿပီး အဲဒီအိမ္ကုိ ၀င္ရင္း လုပ္သြားတာ လဲျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေဖာက္ထြင္းသမား တေယာက္ေယာက္လက္ခ်က္လဲ ျဖစ္ႏုိင္တာ ဘဲ။ ဒါမွမဟုတ္ စိတၱဇ လူသတ္သမားတေယာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာဘဲ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ တေယာက္ေယာက္က လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္လုိက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က အဆုံးသတ္ အထဲကုိ မဆီမဆုိင္ ေရာက္လာရတာဘဲ”

အင္ဒီေျပာျပတာကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။ အဲဒီ သူမက်ဴးလြန္တဲ့ ျပစ္မႈအတြက္ သူ႔ကုိ တဘ၀စာ ေထာင္ခ်လုိက္ၾကတယ္။ တဘ၀လုံးမဟုတ္ရင္ေတာင္ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အစိတ္အပုိင္းကုိ ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနေအာင္ လုပ္လုိက္တာေပါ႔။ ေထာင္က်ၿပီး ၅ ႏွစ္ၾကာတာနဲ႔ ကတိ္ခံ၀န္ခ်က္နဲ႔ လႊတ္ေပးႏုိင္တဲ့ ပ႐ုိး (Parole board) ဘုတ္ေကာ္မတီက သူ႔အမႈကုိ စၿပီး ၾကားနာတယ္။ အင္ဒီဟာ ေထာင္ထဲမွာ စံျပအက်ဥ္းသား တေယာက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔ကုိ ႏွစ္မေစ့ခင္ ကတိခံ၀န္ခ်က္နဲ႔ လႊတ္ေပးဘုိ႔ ကိစၥမွာေတာ့ အၿမဲလုိလုိ ပယ္ခ်တာခံရတယ္။ ေရွာရွမ့္ေထာင္ကုိ ၀င္လာတုန္းက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၀င္ခြင့္လက္မွတ္မွာ လူသတ္မႈဆုိတဲ့ တံဆိပ္တုံးထုထားၿပီဆုိရင္ ခင္ဗ်ားကုိ ပ႐ုိးနဲ႔ လႊတ္ေပးဘုိ႔ ဆုိတာကလည္း ျမစ္ေရက ေက်ာက္ေဆာင္ကုိ တုိက္စားသလုိ အင္မတန္ ေႏွးေကြးၿပီသာ မွတ္။ ေနာက္ၿပီး ေရွာရွမ့္ ပ႐ုိးဘုတ္အဖြဲ႕မွာ စုစုေပါင္း ဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ ၇ ေယာက္ပါတယ္။ တျခားျပည္နယ္ေထာင္ေတြထက္ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ပုိတယ္။ အဲဒီ ၇ ေယာက္စလုံးကလည္း တကယ့္ ဘူးဆုိ ဖ႐ုံမသီးဘူး ဆုိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးေတြခ်ည္းဘဲ။ ခက္ထန္တဲ့ေနရာမွာ ဓါတ္သတၱဳတြင္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ေရေစးတဲ့ ပုိၿပီး ခက္ထန္တယ္။ ခင္ဗ်ား အဲဒီ ပုဂၢဳိလ္ေတြကုိ ေငြနဲ႔ ေပါက္လုိ႔လည္းမရ၊ ငုိျပလုိ႔လည္း မရ။ ဒီဘုတ္အဖြဲ႔ကုိ ေငြနဲ႔ ေပါက္ၿပီး လြတ္သြားတယ္ဆုိတဲ့လူ အခုခ်ိန္ထိ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ အင္ဒီ့ကုိ လႊတ္မေပးရျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ တျခားအေၾကာင္းေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြက ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ဳပ္ေျပာျပရင္းပါလာလိမ့္မယ္။

ေထာင္ထဲမွာ ကင္ဒရစ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေထာင္စာေရး (ေထာင္သားထဲကမွ စာေရးအလုပ္ကုိ လုပ္ေပးရသူ) တေယာက္ရွိတယ္။ ဒီေကာင္က ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြဆီတုန္းက က်ဳပ္ဆီမွာ အေႂကြးေတာ္ေတာ္ တင္လုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီအေႂကြးကုိ ေက်ေအာင္ သူ႔မွာ ေလးႏွစ္တိတိ ဆပ္ယူခဲ့ရတယ္။ သူ႔အေႂကြးအတြက္ ေပးရမယ့္ အတုိး အတြက္ သူက က်ဳပ္ကုိ သတင္းယူေပးတယ္။ က်ဳပ္ အလုပ္မ်ဳးိမွာ သတင္းက အသက္ဘဲ။ အၿမဲ နားကုိ က်ယ္က်ယ္စြင့္ထားရတယ္။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေထာင္ထဲက ေမာ္ေတာ္ကားနံပါတ္ျပားအလုပ္႐ုံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း တသက္လုံးျမင္ခြင့္ရမွာမဟုတ္တဲ့ တခ်ဳိ႕ေသာ ေထာင္ထဲက မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ေတြကုိ ကင္ဒရစ္က ၾကည့္ခြင့္ရတယ္။

ကင္ဒရစ္ရဲ႕ အေျပာအရ အင္ဒီရဲ႕ ပ႐ုိးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုတ္အဖြဲ႕က ၁၉၅၇ခုႏွစ္မွာ ၇မဲ-သုညမဲ၊ ၁၉၈၅ခုမွာ ၆မဲ-၁မဲ၊ ၅၉ခုမွာ ၇မဲ-၀ မ နဲ႔ ၆၀ခုႏွစ္မွာ ၅မဲ-၂မဲ ဆုိၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ မဲခြဲၿပီး ပယ္ခ်ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း မဲ ဘယ္ႏွစ္မဲနဲ႕ ပယ္ခ်သလဲေတာ့ က်ဳပ္မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္သိတာကေတာ့ အင္ဒီဒူးဖရိန္းဟာ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ၁၆ ႏွစ္လုံးလုံး က်ဳပ္နဲ႔တေဆာင္တည္း အက်ဥ္းေဆာင္ အမွတ္ ၅၊ အခန္းနံပါတ္ ၁၄ မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနသြားခဲ့ရတယ္။ ၁၉၇၆ ခု ေရာက္ေတာ့ အင္ဒီဟာ အသက္ ၅၈ ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ သူတုိ႔ သူ႔အေပၚမွာ ညွာတာသနားလွတယ္ဆုိရင္ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ေလာက္က်ရင္ေတာ့ လႊတ္ေပးေကာင္းလႊတ္ေပးႏုိင္တယ္။ ဒါဘဲေလ။ ေထာင္က်တယ္ဆုိတာ။ ခင္ဗ်ားဘ၀ထဲက အဖုိးတန္ဆုံးအခ်ိန္ေတြကုိ ႏႈတ္ယူလုိက္တာဘဲ။ တေန႔ေန႔မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိ ျပန္လႊတ္ေပးေကာင္း လႊတ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနဦး။ က်ဳပ္ေျပာျပမယ္။ တခါက ဒီေထာင္ထဲမွာ ရွာ၀ုဒ္ေဘာ့လ္တြန္ဆုိတဲ့ က်ဳပ္သိတဲ့ ငနဲတေယာက္ဟာ သူ႔ အက်ဥ္းခန္းထဲမွာ ခုိတေကာင္ကုိ ေမြးထားတယ္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ သူျပန္လြတ္တဲ့အခ်ိန္ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ အဲဒီခုိကုိ သူေမြးထားတယ္။ ပုဂၢဳိလ္က တကယ့္ ငွက္၀ါသနာအုိးတ ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ခုိ သူ႔မွာ ရွိတယ္။ ဂ်ိတ္ လုိ႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ သူျပန္မလြတ္ခင္ တရက္မွာ သူဟာ ဂ်ိတ္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ ဂ်ိတ္ကလည္း သူပ်ံေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ပ်ံသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွာ၀ုဒ္တေယာက္ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုေလးကုိ စြန္ခြာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ တပတ္ေလာက္ရွိေတာ့ က်ဳပ္ မိတ္ေဆြတေယာက္က က်ဳပ္ကုိ ေခၚျပတယ္။ ေထာင္ ေလ့က်င့္ေရးကစားကြင္းေထာင့္က ရွာ၀ုဒ္တေယာက္ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္တတ္တဲ့ေနရာေလးမွာေပါ႔။ မိတ္ေဆြက ေျပာတယ္။
“ၾကည့္စမ္း ရက္ဒ္။ အဲဒါ ဂ်ိတ္ မဟုတ္လား”

ဟုတ္ပါတယ္။ ဂ်ိတ္မွ ဂ်ိတ္အစစ္ပါဘဲ။ ဂ်ိတ္ဟာ အဲဒီေနရာမွာ ေသၿပီး အေကာင္ေတာင္ ပ်က္စျပဳေနၿပီ။
===============================================

က်ဳပ္မွတ္မိတယ္။ ပထမဦးဆုံး အင္ဒီက်ဳပ္ဆီကုိ ေရာက္လာတဲ့အေၾကာင္းက ပစၥည္းတခု မွာခ်င္လုိ႔။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ မေန႔တေန႔ကအျဖစ္အပ်က္တခုလုိဘဲ က်ဳပ္မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီတႀကိမ္က ရီတာေဟး၀ပ္ကုိ မွာတဲ့အႀကိမ္မဟုတ္ေသးဘူး။ အဲဒီ ေႏြတုန္းက သူက တျခား ပစၥည္းတခုအတြက္ က်ဳပ္ဆီကုိ ေရာက္လာခဲ့တာ။

က်ဳပ္တုိ႔ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥေတြက ေလ့က်င့္ေရးကစားကြင္းထဲမွာဘဲ အလုပ္ျဖစ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ အခုကိစၥလည္း အဲဒီေနရာမွာဘဲ ျဖစ္တာ။ အားကစားကြင္းက ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တယ္။ တဖက္ကုိ ကုိက္ ၉၀ ေလာက္စီရွိတဲ့ စတုရန္းက်က် ကြင္းႀကီးဗ်။ ေျမာက္ဘက္မွာ ေထာင္အုတ္႐ုိးရွိတယ္။ အုတ္႐ုိးအစြန္းတဖက္တခ်က္မွာ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္ကင္းတဲေတြရွိတယ္။ အဲဒီက ေထာင္ေစာင့္ေတြမွာ မွန္ေျပာင္းေတြ၊ အဓိက႐ုန္းႏွိမ္တဲ့ ေသနတ္ေတြ တပ္ဆင္ထားတယ္။ ေထာင္ပင္မ ၀င္ေပါက္ႀကီးကလည္း အဲဒီ ေျမာက္ဘက္ အုတ္႐ုိးမွာဘဲ ရွိတာဘဲ။ ထရပ္ကားေတြ ပစၥည္းတင္ခ် လုပ္တဲ့ေနရာကေတာ့ ကစားကြင္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္မွာရွိတယ္။ ကားရပ္တဲ့ေနရာ ငါးခုတိတိရွိတယ္။ ေရွာရွမ့္ဟာ တပတ္အတြင္း အလုပ္ဖြင့္ရက္ေတြမွာဆုိရင္ ပစၥည္းလာခ်တဲ့ကား၊ လာသယ္တဲ့ကားေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေန တတ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေထာင္မွာ ေမာ္ေတာ္ကားလုိင္စင္နံပါတ္ျပားစက္႐ုံ၊ ေနာက္ၿပီး ကစ္တာရီ ေဆး႐ုံနဲ႔ နာလန္ထေဆာင္ေတြက အ၀တ္ေတြကုိ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးရတဲ့ ေလာင္ဒရီ တခုရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကား၀ပ္ေရွာ့တခုလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီ၀ပ္ေရွာ့မွာ ေထာင္သား မကၠင္းနစ္ေတြကေနၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ပုိင္၊ ျပည္နယ္ပုိင္၊ ျမဴနီစပါယ္ပုိင္ ကားေတြကုိ ျပင္ေပးရတယ္။ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြ၊ ေထာင္အရာရွိေတြ ကားေတြကုိ ျပင္ေပးရတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။အဲ... တခါတေလ ပ႐ုိးဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕ ကားေတြကုိလည္း ျပင္ေပးရ တတ္တယ္။

ကစားကြင္းအေရွ႕ဘက္မွာေတာ့ ေလးေထာင့္ကြက္ေသးေသးေလးေတြ ေဖာက္ထားတဲ့ အုတ္နံရံတခုရွိတယ္။ အဲဒီ အုတ္နံရံေနာက္ဖက္မွာ အက်ဥ္းေဆာင္ အမွတ္ငါး ရွိတယ္။ ကစားကြင္း အေနာက္ဖက္မွာေတာ့ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ုံးခန္းနဲ႔ ေထာင္ေဆး႐ုံရွိတယ္။ ေရွာရွမ့္က တျခားေထာင္ေတြလုိ လူျပည့္ၾကပ္မေနဘူး။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဆီေလာက္က တခါဆုိ တခါဘဲ ေထာင္မွာ လက္ခံႏုိင္တဲ့ဦးေရရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံအထိဘဲ ျပည့္ဘူးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကစားကြင္းထဲမွာ အက်ဥ္းသား ၈၀ ကေန ၁၂၀ ေလာက္ ပုံမွန္ ကစားေနၾကလိမ့္မယ္။ ကစားတာကေတာ့ ေဘာလုံးကန္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဘ့စ္ေဘာ ပစ္ၾက ဖမ္းၾကတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အံစာတုံးပစ္ၾကမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်င္းခ်င္း က်ိတ္ၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ၾကမယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္ ကစားကြင္းထဲမွာ ပုိၿပီး လူ႐ႈပ္တယ္။ တကယ္လုိ႔ မိန္းမေတြသာ ရွိေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ တနဂၤေႏြေန႔ဟာ ေတာဘုရားပြဲနဲ႔ေတာင္ တူသြားႏုိင္တယ္။

အဲဒီ က်ဳပ္ဆီကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ေရာက္လာတာကလည္း တနဂၤေႏြေန႔ဘဲ။ သူေရာက္လာ ေတာ့ က်ဳပ္က က်ဳပ္ေဖာက္သည္တဦးျဖစ္တဲ့ အယ္လ္မုိ ဟာမစ္ေတ့ခ်္နဲ႔ ေရဒီယုိကိစၥေျပာၿပီး႐ုံဘဲ ရွိေသးတယ္။ သူဘယ္သူလဲဆုိတာ က်ဳပ္သိၿပီးသား။ အင္ဒီဟာ အင္မတန္ ဘ၀င္ကုိင္ၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့လူ၊ ေသြးေအးတဲ့လူအေနနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ နာမည္ႀကီး တယ္။ေနာက္ၿပီး အင္ဒီဟာ ဒုကၡေပးခံရဘုိ႔အတြက္ ပစ္မွတ္ထားခံေနၿပီလုိ႔ တခ်ဳိ႕လူေတြ ေျပာတာၾကားရတယ္။ အဲဒီေျပာတဲ့လူထဲက တဦးကေတာ့ ေဘာ့ဂ္ဒုိင္းမြန္းဆုိတဲ့ ငနဲဘဲ။ အဲဒီငနဲက ဘယ္ေတာ့မွ သြားၿပီး စပ္စပ္ယွက္ယွက္လုပ္သင့္တဲ့ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အင္ဒီ့အခန္းမွာ အခန္းေဖာ္ မရွိဘူး။ အေဆာင္အမွတ္ငါးမွာရွိတဲ့ တေယာက္ခန္းေတြဟာ လူေသေခါင္းေလာက္ဘဲ က်ယ္ေပမယ့္ အင္ဒီဟာ တေယာက္ခန္းကုိဘဲ ပုိသေဘာက်တယ္လုိ႔ လည္း ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕အကဲခတ္လုိ႔ ရတဲ့ လူတေယာက္ ကိစၥမွာ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေကာလဟာလေတြကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနစရာမလုိပါဘူး။

“ဟဲလုိ၊ က်ေနာ္ အင္ဒီဒူးဖရိန္းပါ”

အင္ဒီက လက္ကမ္းေပးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဆြဲၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ သူက အလာပ၊ သလာပ ေတြမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ လူမဟုတ္ဘူး။ လုိရင္းကုိ တန္းၿပီးေျပာတယ္။

“ခင္ဗ်ားဟာ ပစၥည္းေတြ သြင္းေပးႏုိင္တဲ့ လူတေယာက္လုိ႔ က်ဳပ္ထင္တယ္။ ဟုတ္သလား”

က်ဳပ္အေနနဲ႔ ပစၥည္းေတြ မွာတာရွိရင္ သြင္းေပးေလ့ရွိတယ္ ဆုိတာ ၀န္ခံလုိက္တယ္။

“ခင္ဗ်ား၊ ဘယ္လုိလုပ္သြင္းသလဲဗ်” အင္ဒီကေမးတယ္။

“တခါတခါေတာ့လည္း ပစၥည္းေတြက က်ေနာ့္လက္ထဲ အလုိအေလ်ာက္ သူ႔ဟာသူ ေရာက္လာတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဘယ္လုိလဲဆုိတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ရွင္းမျပတတ္ဘူးဗ်။”

အင္ဒီက အသာၿပဳံးလုိက္ၿပီး “ က်ေနာ့္အတြက္ ေက်ာက္ဆစ္တဲ့ တူကေလး တလက္ သြင္းေပးလုိ႔ ရမလားဗ်”

“ေက်ာက္ဆစ္တဲ့ တူဆုိတာ ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲ။ ခင္ဗ်ား ဘာအတြက္ လုိခ်င္တာလဲ”

အဲလုိေမးလုိက္ေတာ့ အင္ဒီနည္းနည္း အံ့ၾသသြားပုံရတယ္။ “ခင္ဗ်ားလုပ္ငန္းမွာ ဘာအတြက္လဲဆုိတာကုိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားစရာ လုိ လုိ႔လားဗ်ာ”

အဲဒီ သူေမးတဲ့ ေမးခြန္းကုိၾကားေတာ့ ေထာင္ထဲကလူေတြ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ ႀကီးက်ယ္တယ္လုိ႔ ေျပာသလဲ က်ဳပ္သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးက အၿမဲတေစ ေလလႈိင္းေပၚမွာဘဲ စကားေျပာခ်င္တဲ့လူမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေမးခြန္းမွာ ဟာသအရိပ္အေယာင္ အနည္းငယ္ စြက္ေနသလုိလည္း က်ဳပ္ခံစားရတယ္။

“သာမန္ သြားပြတ္တံတုိ႔ ဘာတုိ႔ေလာက္ မွာတာဆုိရင္ေတာ့ သိဘုိ႔ မလုိဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေရာင္းေစ်းကုိ တန္းေျပာျပလုိက္႐ုံဘဲေပါ႔။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း သြားပြတ္တံ ဆုိတာမ်ဳိးက လူေသေစႏုိင္တဲ့ လက္နက္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူးေလ”

“လူေသေစႏုိင္တဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ အေတာ္ ခံစားခ်က္ျပင္းပုံရတယ္”

“အမွန္ဘဲ”

အဲဒီလုိ ေျပာေနၾကတုန္း တိပ္ေတြ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ၿပီးတြဲခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘ့စ္ေဘာအေဟာင္း တလုံးဟာ က်ဳပ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆီကုိ ပ်ံ၀ဲေျပး၀င္လာတယ္။ အင္ဒီက ႐ုတ္တရက္ လွစ္ကနဲ လွည့္ၿပီး ေလထဲကေန သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖမ္းလုိက္တယ္။ အဲဒီ ဖမ္းလုိက္တဲ့အကြက္က နာမည္ႀကီးေဘ့စ္ေဘာသမား ဖရန္႔ခ္မယ္ဇုံးေတာင္ ဂုဏ္ယူေလာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘ့စ္ေဘာကုိ လာရာလမ္းအတုိင္း ဖမ္းလုိက္သလုိဘဲ လ်င္ျမန္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ သက္သက္သာသာ ျပန္ပစ္လုိက္တယ္။ တျခားလူေတြဟာလည္း သူတုိ႔ ကိစၥနဲ႔သူတုိ႔ လုပ္ေနၾကရင္း က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အကဲခတ္ေနၾကတာကုိ က်ဳပ္ျမင္ရတယ္။ ေမွ်ာ္စင္ေပၚက အေစာင့္ေတြလဲ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ေကာင္းၾကည့္ေန ၾကႏုိင္တယ္။ က်ဳပ္က တည္ၿငိမ္ေနတဲ့အေနအထားကုိ ဖ်က္ဆီးလုိစိတ္မရွိဘူး။ ေထာင္တုိင္းမွာ တဘက္ဘက္က အေလးသာသြားေအာင္ ဘက္ေျပာင္းႏုိင္တဲ့ ေထာင္သားအုပ္စုဖြဲ႕တာေတြရွိတယ္။ အဖြဲ႕ငယ္ရင္ ေလးေယာက္ငါးေယာက္ေလာက္ရွိၿပီး အဖြဲ႕ႀကီးရင္ ၂ဒါဇင္ ၃ ဒါဇင္ေလာက္အထိႀကီးတဲ့ အုပ္စုႀကီးေတြ အထိရွိတတ္တယ္။ ေရွာရွမ့္မွာ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ဘဲ အဲဒီလုိ ၀ိတ္ရွိတဲ့ လူအနည္းငယ္ထဲက တေယာက္ေပါ႔။ အင္ဒီအေနနဲ႔ အဲဒီလုိ အေနအထားေတြကုိ ေက်ာ္လႊားဘုိ႔ဆုိရင္ အမ်ားႀကီး လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္။ အင္ဒီကလည္း အဲဒီ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ သိပုံဘဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကုိ ေအာက္က်ဳိ႕တာ၊ ေဖာ္လာဖားတာမ်ဳိးေတာ့ လုံး၀မလုပ္ဘူး။ အဲဒီအတြက္ သူ႔ကုိ က်ဳပ္ေလးစားပါတယ္။

“ေအးေလ၊ တရားပါတယ္။ ေက်ာက္ဆစ္တူဟာ ဘာလဲဆုိတာနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ က်ဳပ္လုိခ်င္ရသလဲဆုိတာ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာျပပါမယ္။ ေက်ာက္ဆစ္တူဟာ ပုဆိန္အေသးစား ေလးဘဲ။ ဒီေလာက္ အရွည္ရွိတယ္။”

အင္ဒီက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ တေပေလာက္ ခြာၿပီး အတုိင္းအထြာကုိ ျပတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သူ႔ရဲ႕ လက္သည္းေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထားတယ္ ဆုိတာကုိ က်ဳပ္သတိျပဳမိတာဘဲ။

“ တဖက္မွာ အသြားထက္ထက္ တခုပါၿပီ တဖက္မွာေတာ့ တူေတြလုိဘဲ ခပ္တုံးတုံး ထုစရာ တူေခါင္းတခုပါတယ္။ က်ဳပ္ဘာေၾကာင့္လုိခ်င္ရသလဲဆုိေတာ့ ေက်ာက္တုံးေတြကုိ က်ဳပ္ အရမ္းစိတ္၀င္စားလုိ႔ဘဲ”

“ဗ်ာ။ ေက်ာက္တုံးေတြဟုတ္လား”

“ဒီနားမွာ ခဏေလာက္ ငုတ္တုပ္ထုိင္ပါဦးေလ” အင္ဒီက တုိက္တြန္းတယ္။

က်ဳပ္လည္း ကပ်က္ကေခ်ာ္နဲ႔ဘဲ ထုိင္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အင္ဒီယန္းေတြ လုိဘဲ ကုိယ္ကုိ ခပ္ကုန္းကုန္းနဲ႔ ထုိင္လုိက္ၾကတာေပါ႔။

အင္ဒီဟာ အားကစားကြင္းထဲက ဖုန္သဲတဆုပ္ကုိ ေကာက္ယူလုိက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ သပ္ရပ္တဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ထုိးေမႊၿပီး မႈတ္လုိက္လုိက္တယ္။ ဖုန္ေတြ တိမ္တုိက္လုိ ေလထဲကုိ တက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြထဲမွာ ႏွစ္ခုက ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔၊ က်န္တာေတြက ခပ္မွိန္မွိန္ ႐ုိး႐ုိးေက်ာက္ေတြဘဲ။

(ဆက္ရန္)
Read more

“ထုိးမုန္႔ ေအာ္ပရာ”

က်ေနာ့္တုိ႔ ငယ္ငယ္က တခါခံရဘူးၿပီးေသာ အမွားကုိ ထပ္မံျပဳလုပ္မိလွ်င္ ရင္းႏွီးသူ အခ်င္းခ်င္းဆုိလွ်င္ စကား႐ုိင္း႐ုိင္းျဖင့္ ေျပာေလ့ရွိသည္။
“ဟဲ့....တစ္တုံးစားလုိ႔ကုန္တာေတာင္ ေခ်း(ခ်ီး)မွန္း မသိေသးဘူးလား” ဟူ၍ပင္။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ နည္းနည္း နားခံသာေအာင္ သည္လုိေျပာင္းေျပာၾကရသည္။ “တစ္တုံးကုန္တာေတာင္ ထုိးမုန္႔မွန္းမသိေသးဘူးလား” ဟု။
ခင္မမမ်ဳိး၏ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကုိ ဖတ္ရေသာအခါ ဤေမးခြန္းသည္ ေခါင္းထဲသုိ႔ ျပန္၀င္လာျပန္သည္။ ကိုမုိးသီးဇြန္၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ထုိေဆာင္းပါး ကို တင္ထားပါသည္။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ နအဖ က ေကၽြးေနသည္မွာ အန႔ံအရသာႏွင့္ အထူးျပည့္စုံေသာ မႏၱေလးထုိးမုန္႔ မဟုတ္ေခ်။
Read more

“က်ဥ္တုပ္ခံ၀ံ့ မခံ၀ံ႔”

(ေရွ႕က ပုိ႔စ္တြင္ မွတ္ခ်က္အေနျဖင့္ ျဖည့္စြက္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ ပုိ႔စ္တခုသတ္သတ္ ခြဲထုတ္ႏုိင္ေလာက္သည္အထိ ရွည္လ်ားကာ အေၾကာင္းအရာအေနႏွင့္လည္း သီးသန္႔ ျပည့္စုံသည္ျဖစ္၍ အနည္းငယ္ ထပ္မံျဖည့္စြက္ၿပီး ေခါင္းစဥ္အသစ္တပ္ကာ ထပ္မံ တင္ျပလုိက္ပါသည္။)
ေမာင္သာရ၏ ၀တၳဳေခါင္းစဥ္ကုိ ယူလုိက္ပါသည္။ ျမန္မာ ဆုိ႐ုိးစကားရွိသည္။ (က်ည္းကန္ရွင္ႀကီး ေမတၱာစာမွ ဟု ထင္သည္။)

“ပဲဟင္းကုိ ႐ႈပ္ခ်င္၏။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး အႏႈတ္ခံ၀ံ့ မခံ၀ံ့။
မႈိနဲ႔ မွ်စ္ကုိ ႏႈတ္ခ်င္၏။ က်ဥ္တုပ္ခံ၀ံ့ မခံ၀ံ့။
မင္းမွာ လုပ္ခ်င္၏။ တင္းကုပ္မွာ အခ်ဳပ္ခံ၀ံ့ မခံ၀ံ့။”
က်ေနာ္က သည္လုိ ျဖည့္စြက္ခ်င္၏။
“အမ်ားသူငါႏွင့္ စပ္ဆုိင္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကုိ မီဒီယာေပၚတြင္ ေျပာခ်င္၊ ေရးခ်င္၊ လုပ္ခ်င္၏။ အေ၀ဖန္ခံ၀ံ့ မခံ၀ံ့။”
လူတခ်ဳိ႕သည္ မိမိအျမင္ကုိ တင္ျပရာ၏ တာ၀န္ယူစိတ္မရွိဘဲ တစုံတခု ကုိ အကာအကြယ္ ယူကာ မ႐ုိးမသား ေျပာဆုိတတ္ၾက၏။ ဥပမာ ေပးရလွ်င္ တခါက ကိုဇာနည္ႏွင့္ အျခား ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္၏ ေဆြးေႏြးခန္းကုိ အမ်ဳိးသမီး တေယာက္က ေပးစာျဖင့္ ေ၀ဖန္၏။ ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ သူမက စာထဲတြင္ မိမိသည္ သာမန္ အိမ္ရွင္မ တဦးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိသည္ႏွင့္ အစခ်ီထား၏။ သူမသည္ ႏွိမ့္ခ်လုိ၍ ႏွိမ့္ခ်ထားျခင္းမဟုတ္။ မိမိအား ျပန္လည္ မထုိးႏွက္ ေစရန္ ႀကဳိတင္အကာအကြယ္ ယူထားေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ လူတုိ႔သည္ မိမိေျပာေသာ စကားကုိ မွားမွားမွန္မွန္ တာ၀န္ယူသင့္ေပသည္။ မီဒီယာေပၚတြင္ တက္ေျပာပါက မိမိအား ျပန္လွန္ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ ေ၀ဖန္သည္မ်ားကုိ ေမွ်ာ္လင့္ထားရမည္သာျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တုိ႔သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္မ်ားကုိ အစဥ္သျဖင့္ နားလည္ေပးရန္ မလုိအပ္ေခ်။ ဤသုိ႔သာ နားလည္ေပးေနရပါက အေမရိကန္ သမၼတေလာင္းတုိ႔သည္ တဦး၏ေပၚလစီကုိ တဦးက အျပန္အလွန္ ထုိးႏွက္ေနစရာလုိမည္မထင္ေတာ့ေခ်။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ႏွင့္ မတူညီေသာ အျမင္ကုိ လုိအပ္ပါက ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္တန္သင့္လွ်င္ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ ရေပမည္။ လူကို ပုဂၢဳိလ္ေရးရာ တုိက္ခုိက္ျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ၄င္း၏ အယူအဆကုိသာ ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ ျခင္းျဖစ္ပါက ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္ေသာ ေ၀ဖန္မႈမ်ဳိးျဖစ္သည္။
ဤအခ်က္ကုိ ဗမာမ်ားအၾကားတြင္ အဓိပၸါယ္ေပါက္လြဲေနဟန္ရွိသည္။ က်ေနာ္သည္ ေမာင္ျဖဴႏွင့္ အင္မတန္ ရင္းႏွီးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ အမ်ားၾကည့္ရန္ ေရးထားေသာ ေမာင္ျဖဴ၏ ပုိ႔စ္တခုသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္ရွိသည္ဆုိပါစုိ႔။ က်ေနာ္သည္ ထုိအျမင္ကုိ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ေရးသားရန္လုိအပ္ပါက ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ ေရးသားမည္သာျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ေမာင္ျဖဴအား ပုဂၢဳိလ္ေရးအရ က်ေနာ္မုန္း၍ မဟုတ္။ ေမာင္ျဖဴ၏ ပုဂၢဳိလ္ေရးသက္သက္ျဖစ္ေသာ ရည္းစားစာမ်ဳိး၊ သူ႔ရည္းစားအေၾကာင္းမ်ဳိး၊ သူ႔အခ်စ္ဆုံးေခြးေလးအေၾကာင္းမ်ဳိးကုိကား က်ေနာ္ ေ၀ဖန္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ခင္မင္ေသာအားျဖင့္ က်ီစယ္ျခင္းသာ ျပဳေကာင္းျပဳေပမည္။ အမ်ားႏွင့္ပတ္ သက္ေသာ အယူအဆမ်ဳိးကုိကား ေ၀ဖန္မည္ျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္ ျမန္မာမ်ားအၾကား၌ ျဖစ္ေနသည္က ထုိသုိ႔ေရးသားလုိက္ပါက “မတူညီေသာ အျမင္မ်ားကုိ နားလည္ေပးႏုိင္စြမ္းမရွိ” ဆုိေသာ အခ်က္ျဖင့္ ကာခ်င္ၾကသည္။ အျမင္ေစာင္း ခ်င္ၾကသည္။
ယုတၱိေဗဒနည္းအားျဖင့္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ မတူညီေသာ အျမင္မ်ားကုိ အဘယ္သုိ႔ အဘယ္ပုံ နားလည္ေပးၾကကုန္ပါသနည္း။ သင္သည္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ လက္မအား၍ အသင္၏ နဖူးတြင္ နားေနသည့္ မွက္ကုိ သင့္သူငယ္ခ်င္းအား ယပ္ေတာင္ျဖင့္ အသာအယာ ေျခာက္ေပးေစလုိသည္။ သင့္သူငယ္ခ်င္းသည္ မွက္ကုိ တူနဲ႔ ထုကာ ေျခာက္ေပးလုိသည္။ သင္သည္ မတူညီေသာ သင့္သူငယ္ခ်င္း၏ အယူအဆကုိ ဘာမွမေျပာဘဲ နားလည္ခံစားေပးပါမည္ေလာ။
ျဖစ္သင့္သည္မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္မ်ား၊ မတူညီေသာ အျမင္မ်ားရွိလာၿပီဆုိလွ်င္ အမ်ားႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္ပါက အျပန္အလွန္ အႀကိတ္အနယ္ ယွဥ္ၿပဳိင္ျငင္းခုန္ၿပီး (Debate) လုပ္ၿပီးမွ လူအမ်ားကုိ ဆုံးျဖတ္ ေစျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ အျပန္အလွန္ စစ္ထုိးေနစဥ္ကာလပတ္လုံး အဘယ္သူသည္မိမိ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္အား နားလည္ခံစားေပးအံ့နည္း။ တုိက္ခုိက္ ႏွိပ္နယ္ ေျပာၾကားၾကမည္သာျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ သမၼတေလာင္းမ်ား စကားစစ္ထုိးပုံ၊ ဘရစ္တစ္ရွ္ ပါလီမာန္တြင္ အတုိက္အခံႏွင့္ အာဏာရပါတီမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စကားစစ္ ထုိးပုံတုိ႔ကုိ နမူနာယူၾကပါေလ။ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္မ်ားအား ေ၀ဖန္ျခင္းသည္ ဒီမုိကေရစီ မဟုတ္ဟု အဘယ္သူေျပာခ်င္ပါသနည္း။
နိဂုံးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ က်ေနာ့္အျမင္ကုိ ထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္သည္မွာ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွား၊ ေရဒီယုိ၊ သတင္းစာ၊ မဂၢဇင္း စသည့္ မီဒီယာမ်ားႏွင့္ လူၾကားသူၾကားထဲတြင္ အမ်ားႏွင့္ဆုိင္ေသာ ကိစၥကုိ မိမိ၀င္ေရာက္ေျပာၾကားလုိပါက မိမိစကားကုိ မိမိ တာ၀န္ ယူႏုိင္မွသာေျပာၾကေစလုိပါသည္။ တခ်ိန္လုံး ခ်ီးမြမ္းစကားကုိသာ အလုိရွိ၍ ေ၀ဖန္ေရးကုိ နားဆင္ရန္ သတၱိမရွိသူမ်ား အထူးသတိထားၾကပါ။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ အေ၀ဖန္ခံ ရမည္ေၾကာက္၍ “က်မက သာမန္ အိမ္ရွင္မပါ” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “က်ေနာ္က သာမန္ျပည္သူတဦးပါ” ဟူ၍လည္းေကာင္း စကားခံ၍ ေျပာသည္မွာ အမွန္တကယ္ ႏွိမ့္ခ်႐ုိက်ဳိးေသာ စိတ္ဓါတ္ ရွိ၍ မဟုတ္မူဘဲ မိမိအလွည့္က်လွ်င္ မႏြဲ႕တမ္းမခံ၀ံ့ေသာ ထုိသူ၏ သူရဲေဘာေၾကာင္ျခင္းကုိ လူပုံအလည္တြင္ သူ႔ဘာသာ ေၾကညာေနျခင္းသာဟု မွတ္ယူရေပမည္။
က်ေနာ္တုိ႔ အမ်ားစုသည္ မည္သူမွ အလုံးစုံ ၿပီးျပည့္စုံေသာ လူမ်ားမဟုတ္ၾက။ လူမွန္လွ်င္ တခါမဟုတ္ တခါေတာ့ မွားမည္သာျဖစ္ေခ်သည္။ မမွားေသာသူဟူ၍ အဘယ္မွာ ရွိအံ့နည္း။ အမွားကုိ ဇြတ္အတင္းကာခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ၊ အမွားကုိ အေ၀ဖန္ မခံ၀ံ့ေသာေၾကာင့္သာ မျဖစ္သင့္သည္မ်ား ျဖစ္ရေခ်သည္။ တဖန္ စဥ္းစားစရာတခုမွာလည္း လူတုိ႔တြင္ ညံ့ျခင္း ေတာ္ျခင္းမ်ားမွာ ပါရမီရွိဘုိ႔ႏွင့္ ႀကဳိးစားမႈ ၀ီရိယတုိ႔ေၾကာင့္ ကြာျခားႏုိင္ေသာ္လည္း ႐ုိးသားျခင္းမွာမူ မည္သူမဆုိ ထားဘုိ႔ တတ္ႏုိင္ေသာ အရာတခုျဖစ္သလုိ ထားရန္ အခက္ဆုံးကိစၥတရပ္လည္း ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ ထုိေၾကာင့္ မႈိႏွင့္ မွ်စ္ကုိ ႏႈတ္လုိေသာသူမ်ားအတြက္ က်ဥ္တုပ္ခံရန္ အသင့္ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ေမးစမ္းခ်င္လွပါသည္။
Read more

“သင္.....အသည္းေၾကာင္သလား”

ျပည္ပရွိ ဒီမုိကေရစီ လႈပ္ရွားသူမ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕က ျပည္သူမ်ား ကန္႔ကြက္မဲ သြားေပးသင့္သည္ ဆုိၾကသည္။ သူတုိ႔၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ျပည္သူမ်ားကုိ မဲသြားမေပးဘဲေနဘုိ႔၊ သပိတ္ေမွာက္ဘုိ႔ စည္း႐ုံးရန္မွာ လက္ေတြ႕မက်၊ မျဖစ္ႏုိင္ဟုဆုိသည္။

“စစ္မေရာက္ခင္ ျမားကုန္သည္” ဆုိေသာ စကားမွာ ဤေနရာတြင္ သုံးစြဲရန္ျဖစ္သည္။ နအဖ ေၾကညာခ်က္ထုတ္သည့္အခ်ိန္မွ စလွ်င္ ႏွစ္လခြဲခန္႔ လုိေသးေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ ျပည္သူအား လႈံ႕ေဆာ္ရန္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ရပါလ်က္ႏွင့္ ထုိစကားမ်ဳိး ေျပာထြက္ၾကသည္မွာ နအဖကုိ အထင္အႀကီးလြန္ျခင္းေလာ၊ ကုိယ့္စြမ္းေဆာင္ရည္အေပၚ ကုိယ္ယုံၾကည္မႈ မရွိ၍ ေလာ မေျပာတတ္။ အထူးသျဖင့္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကုိ နအဖက ရက္ရက္စက္စက္ ေခ်မႈန္းထားသည္မွာ လပုိင္းမွ်သာ ရွိေသး၍ ျပည္သူတုိ႕၏ စစ္အစုိးရအေပၚနာက်ည္းခ်က္ ျပင္းထန္ေနဆဲ ကာလမ်ဳိးတြင္ ထုိသုိ႔ လက္မႈိင္ခ်ၾကသည္မွာ ျပည္ပေရာက္ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သားအခ်ဳိ႕၏ ေပ်ာ့ညံ့ေသာ စိတ္သေဘာထားကုိ ဘြင္းဘြင္းႀကီး မီးေမာင္း ထုိးျပရာေရာက္ေပသည္။ ထုိသူမ်ဳိးမ်ားသည္ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္လွ်င္လည္း ေရရွည္ ေတာ္လွန္ရန္ ဇြဲမရွိ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ျဖင့္သြားလွ်င္လည္း ေရရွည္သြားႏုိင္သည္ထိ အသည္းမမာသူမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္ရာ၏။

ျပည္သူအမ်ား မဲသြားမေပးဘဲ ေနလွ်င္ ၄င္းတုိ႔၏ ႀကံဖြံ႕မ်ား၊ စြမ္းအားရွင္၊ မီးသတ္ စသည့္ လက္ကုိင္တုတ္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကုိ နအဖ အစုိးရက ေကာင္းေကာင္းႀကီးအသုံးခ်ကာ ေထာက္ခံမဲ အေလးသာေအာင္ ျပဳလိမ့္မည္ဟု ၄င္းတုိ႔ စုိးရိမ္ၾကသည္ဆုိ၏။

တဖန္ ျပည္သူမ်ားမွာ နအဖက အတင္းအၾကပ္ မျဖစ္မေန မဲ႐ုံသုိ႔ မသြားမေနရ သြားခုိင္းလွ်င္ သြားၾကရမည္ျဖစ္၍ ကန္႔ကြက္မဲထည့္ရန္ တုိက္တြန္းျခင္းသည္ ပုိ၍ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ ရွိသည္ဟု လည္း ဆုိၾကသည္။

ေကာင္းၿပီ။ ထုိသုိ႔ ျပည္သူလူထုအား ကန္႔ကြက္မဲ ထည့္ခုိင္းေနေသာ ျပည္ပမွ မ်ဳိးခ်စ္ ဒီမုိကေရစီသူရဲေကာင္းမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ေရာ ျပည္တြင္းသုိ႔ ျပန္ကာ ကန္႔ကြက္မဲ ထည့္ရဲၾကပါ၏ေလာ။ မထည့္မီတြင္လည္း မိမိတုိ႔ကန္႔ကြက္မဲ ထည့္မည့္အေၾကာင္းကုိ ယခုလုိပင္ မီဒီယာမ်ားတြင္ တရား၀င္ ေၾကျငာ၍ ေပၚတင္လုပ္၀ံ့ၾကပါ၏ေလာ။ မထည့္၀ံ့ ၾကဆုိလွ်င္ ကုိယ္မလုပ္ရဲသည့္ကိစၥကုိ သူမ်ားအား တုိက္တြန္းေနသည္ျဖစ္၍ “အငွားဗုိက္ႏွင့္ ဓါးထုိးခံခ်င္”ဆုိသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤကိစၥကုိ ျပန္လည္ သုံးသပ္ၾကည့္ပါက ဆႏၵခံယူပြဲႀကီးတခုလုံးကုိ သပိတ္ေမွာက္ျခင္းသည္သာလွ်င္ အျဖစ္သင့္ဆုံး ကိစၥ ျဖစ္ေခ်သည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မဲသြား ထည့္ခုိင္းျခင္းအားျဖင့္ နအဖ သြားေနေသာ လမ္းျပေျမပုံ ၇ ခ်က္ကုိ ေထာက္ခံရာ ေရာက္ေပသည္။ မဲသြားထည့္ရန္ တုိက္တြန္းေနသူမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က ကုိဇာနည္ႏွင့္ ကုိေအးလြင္အုပ္စုက အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အား အမ်ဳိးသားညီလာခံသုိ႔ ၀င္ေရာက္ပူးေပါင္းရန္ ေသြးေဆာင္တုိက္တြန္းေနသည္ႏွင့္ သေဘာတရား အတူတူပင္ ျဖစ္ေနေခ်သည္။ အသည္းေၾကာင္လွ်င္ အေတြးပါေၾကာင္တတ္သည္ကုိ သတိျပဳၾကပါကုန္။

၄င္းတုိ႔၏ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းျပခ်က္တခုမွာ မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆုိ နအဖက အတင္းအၾကပ္ မဲသြားထည့္ခုိင္းေစမည္ျဖစ္၍ ျပည္တြင္းရွိ ျပည္သူမ်ားတြင္ ေရြးခ်ယ္ရာလမ္းမရွိဟုလည္း ဆုိၾကသည္။ ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းရွိေသာ ျပည္ပေရာက္ ထုိသူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ ေရာက္ရွိရာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ သံ႐ုံးမ်ား သုိ႔ မဲသြားထည့္ရန္ မလုိေခ်။ သပိတ္ေမွာက္သင့္ေပသည္။ အကယ္၍ ေရြးခ်ယ္ရန္အခြင့္အလမ္းရွိပါလ်က္ႏွင့္ ၄င္းတုိ႔ မဲသြားထည့္ၾကပါက ၄င္းတုိ႔ တံေတြးကုိ ၄င္းတုိ႔ ျပန္ၿမဳိကာ သြားၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ နအဖ ႐ုဒ္မက္ ကုိ ေထာက္ခံလုိ၍သာ ျဖစ္ေခ်မည္။

က်ေနာ္တုိ႔သည္ ၁၉၉၀ခုႏွစ္တြင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ကုိယ္စားလွယ္ အမ်ားစုအား ျပည္သူလူထုက ေထာက္ခံမဲေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ေရြးဆြဲေရးအတြက္ ျပည္သူက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ေသာ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားတြင္သာ တာ၀န္ရွိသည္။ နအဖ က ေခါင္းေခါက္ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ပုတ္သင္တစုႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းပုံကုိ ေရးဆြဲေသာ အမ်ဳိးသားညီလာခံသည္ တရားမ၀င္။

ထုိ႔ျပင္ ဖြဲ႕စည္းပုံအတြက္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲဟူသည္ လြတ္လပ္ေသာ အေျခအေနတရပ္တြင္ တရား၀င္ေသာ အစုိးရတရပ္ကသာ က်င္းပေပးႏုိင္သည္။ ယခုသုိ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ မလြတ္လပ္ေသာ အေျခအေနတခုတြင္ လူထုက ေရြးခ်ယ္ရေသာ ေရြးခ်ယ္မႈသည္ လြတ္လပ္ေသာ မွန္ကန္ေသာ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ဳိးမျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ ပမာပုံျပရလွ်င္ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲက ငွက္ကုိ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲတြင္ အတင္း တုတ္ႏွင့္ထုိးဆြ၍ ပ်ံခုိင္းျခင္းမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းရျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္သျဖင့္ ဘယ္ကုိမွ ခရီးမေပါက္ေရာက္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ပင္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ နအဖ သည္ မည္သုိ႔ေသာ ယုတ္မာေသာ ပက္စက္ေသာ နည္းမ်ဳိးစုံကုိ သုံးကာ လူထုဆႏၵခံယူပြဲကုိ က်င္းပသည္ျဖစ္ေစ..... ထုိလူထုဆႏၵခံယူပြဲကုိ သပိတ္ေမွာက္ရန္ တာ၀န္မွာ ျပည္သူလူထုအားလုံးတြင္ရွိသည္။ ျပည္ပေရာက္ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သား မ်ားအေနျဖင့္ သပိတ္ေမွာက္ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေစရန္ ေလလႈိင္းမွ တဆင့္လည္းေကာင္း၊ သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံအသီးသီးတြင္ လူစုကာ သပိတ္ေမွာက္ပြဲမ်ားကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျပဳလုပ္သင့္ၾကေပသည္။ သုိ႔မွသာ ျပည္တြင္းရွိ လူထုသည္လည္း သပိတ္ေမွာက္ရန္ အေၾကာင္းကုိ သိၾကေပမည္။ သပိတ္ေမွာက္လုိေသာ သူသည္ အတင္းအၾကပ္ မဲေပးေစလွ်င္လည္း (အကယ္၍ မယုံႏုိင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ေပးခြင့္ရွိပါက) ကန္႔ကြက္မဲကုိသာ ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အထူးေျပာဘြယ္မလုိေခ်။ အကယ္၍ မဲေပးရာတြင္ လ်ဳိ႕၀ွက္လုံၿခဳံမႈမရွိျခင္း၊ သုိ႔မဟုတ္ နအဖမွ မဲခုိးျခင္းေၾကာင့္ အတည္ျဖစ္သြား လွ်င္လည္း မဲမေပးမီ မဆြခင္ကပင္ မိမိတုိ႔အားအတင္းအၾကပ္ ေစခုိင္းသျဖင့္ သြားေရာက္ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ မီဒီယာမ်ားတြင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့ပါက ထုိ နအဖ က ျပဳလုပ္ေသာ ဆႏၵခံယူပြဲသည္ တရား၀င္မဟုတ္ဘဲ ေအာက္လမ္းနည္းျဖင့္ အတည္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားေၾကာင္း ပုိမုိထင္ရွားကာ လူထု၏ မခံခ်င္စိတ္၊ နအဖ အား ေတာ္လွန္လုိစိတ္ ပုိမုိ ျမင့္မားလာမည္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တုိ႔သည္ နာဆာ (အေမရိကန္ အမ်ဳိးသား ေလေၾကာင္းႏွင့္ အာကာသ ဦးစီး)မွ အာကာသယာဥ္မ်ား လႊတ္တင္ေသာ စနစ္ကုိ အတုယူသင့္ၾကေပသည္။

အာကာသယာဥ္ပ်ံ (ဗြိဳင္ေယဂ်ာ (၁) ၊ (၂) စသည္) တုိ႔ကုိ ေနစၾက၀ဠာအတြင္းရွိ ဂ်ဴပီတာ၊ ေစတန္၊ နက္ပ္ကၽြန္း၊ ယူေရးနပ္စ္ စသည့္ အျပင္ဘက္မွ ၿဂဳိဟ္မ်ားဆီသုိ႔ လႊတ္တင္လုိပါက ၄င္းၿဂဳိဟ္မ်ားဆီသုိ႔ တုိက္႐ုိက္ခ်ိန္ရြယ္ကာ လႊတ္သည္မဟုတ္။ ေလာင္စာႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္က်ႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခရီးတေထာက္တြင္ ရွိေသာ အဂၤါၿဂဳိဟ္ စသည့္ ၿဂဳိဟ္မ်ားႏွင့္ ဆုံႏုိင္ေလာက္ေသာ ၿဂဳိဟ္ပတ္လမ္းေၾကာင္းမ်ားသုိ႔ ခ်ိန္ရြယ္ပစ္လႊတ္ကာ ထုိၿဂဳိဟ္မ်ားထံမွ ေလာက္လႊဲအား (Gravitational sling shot) ကုိ ရယူရသည္။ အဂၤါၿဂဳိဟ္သည္လည္း ကမၻာကဲ့သုိ႔ပင္ ေနကုိ အရွိန္ျပင္းစြာႏွင့္ လွည့္ပတ္ေနရာ ၄င္းအနီးသုိ႔ ကပ္လာေသာ အာကာသယာဥ္ကုိ ၄င္း၏ဆြဲငင္အားျဖင့္ ဆြဲယူကာ ၄င္း၏ အျမန္ႏႈန္းအတုိင္း အရွိန္တုိးျမွင့္ကာ လုိက္ပါ လွည့္ပတ္ေစသည္။ အဂၤါၿဂိဳဟ္မွ တဖန္ျပန္လည္ ထြက္ခြာခဲ့သည့္အခ်ိန္တြင္လည္း အာကာသယာဥ္သည္ ထုိအျမန္ႏႈန္းအတုိင္း ဆက္လက္၍ မိမိသြားလုိရာ ၿဂဳိဟ္သုိ႔ လွ်င္ျမန္စြာ သြားႏုိင္ေလသည္။ ထုိအရွိန္သည္ ေလာင္စာမကုန္က်ရဘဲ အလကားရရွိသည့္ အရွိန္ျဖစ္သည္။

(ပုိ၍ သိသာထင္ရွားေသာ ဥပမာ တခုမွာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေနာက္တြင္ ေလွကုိ ႀကဳိးျဖင့္ခ်ိတ္၍ အတန္ငယ္သြားမိၿပီးေနာက္ လႊတ္လုိက္စဥ္တခဏတြင္ ထုိေလွသည္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ဆြဲေသာ အရွိန္အတုိင္း ဆက္လက္၍ ျမန္ျမန္သြားသကဲ့သုိ႔တည္း။ အာကာသအတြင္းတြင္မူ ကမၻာေပၚမွာကဲ့သုိ႔ ေလ၊ေရတုိ႔၏ ခုခံမႈမ်ဳိးမရွိ၍ ေတာ္႐ုံႏွင့္ အရွိန္မေလ်ာ့ဘဲ ၄င္း အျမန္ႏႈန္းအတုိင္း ဆက္လက္၍ ၾကာျမင့္စြာ သြားလာႏုိင္ေပသည္။)

ယခုလည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ နအဖက ျပဳလုပ္ေသာ လူထုဆႏၵခံယူပြဲႀကီးအား ေလာက္လႊဲအရွိန္ကဲ့သုိ႔ အသုံးျပဳၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထု၏ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ရြံမုန္းစိတ္၊ ေတာ္လွန္လုိေသာစိတ္၊ ဒီမုိကေရစီအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္လုိေသာ စိတ္ စသည္တုိ႔ကုိ အရွိန္အားေကာင္းစြာ ျမင့္တက္လာေအာင္ အသုံးခ်သင့္ေလသည္။ ထုိသုိ႔ အရွိန္ျမွင့္ေပးရန္အတြက္ ယခုကတည္းက ဤနအဖ ႀကီးမွဴးျပဳလုပ္ေသာ ဆႏၵခံယူပြဲကုိ သပိတ္ေမွာက္ရန္ ႏႈိးေဆာ္ၾကျခင္းျဖင့္ စတင္သင့္ေပသည္။

(မွတ္ခ်က္။ ။ လူတခ်ဳိ႕သည္ မိမိအျမင္ကုိ တင္ျပရာ၏ တာ၀န္ယူစိတ္မရွိဘဲ တစုံတခု ကုိ အကာအကြယ္ ယူကာ မ႐ုိးမသား ေျပာဆုိတတ္ၾက၏။ ဥပမာ ေပးရလွ်င္ တခါက ကိုဇာနည္ႏွင့္ အျခား ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္၏ ေဆြးေႏြးခန္းကုိ အမ်ဳိးသမီး တေယာက္က ေပးစာျဖင့္ ေ၀ဖန္၏။ ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ သူမက စာထဲတြင္ မိမိသည္ သာမန္ အိမ္ရွင္မ တဦးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိသည္ႏွင့္ အစခ်ီထား၏။ သူမသည္ ႏွိမ့္ခ်လုိ၍ ႏွိမ့္ခ်ထားျခင္းမဟုတ္။ မိမိအား ျပန္လည္ မထုိးႏွက္ ေစရန္ ႀကဳိတင္အကာအကြယ္ ယူထားေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ လူတုိ႔သည္ မိမိေျပာေသာ စကားကုိ မွားမွားမွန္မွန္ တာ၀န္ယူသင့္ေပသည္။ မီဒီယာေပၚတြင္ တက္ေျပာပါက မိမိအား ျပန္လွန္ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ ေ၀ဖန္သည္မ်ားကုိ ေမွ်ာ္လင့္ထားရမည္သာျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တုိ႔သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္မ်ားကုိ အစဥ္သျဖင့္ နားလည္ေပးရန္ မလုိအပ္ေခ်။ ဤသုိ႔သာ နားလည္ေပးေနရပါက အေမရိကန္ သမၼတေလာင္းတုိ႔သည္ တဦး၏ေပၚလစီကုိ တဦးက အျပန္အလွန္ ထုိးႏွက္ေနစရာလုိမည္မထင္ေတာ့ေခ်။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ႏွင့္ မတူညီေသာ အျမင္ကုိ လုိအပ္ပါက ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္တန္သင့္လွ်င္ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ ရေပမည္။ လူကို ပုဂၢဳိလ္ေရးရာ တုိက္ခုိက္ျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ၄င္း၏ အယူအဆကုိသာ ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ ျခင္းျဖစ္ပါက ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္ေသာ ေ၀ဖန္မႈမ်ဳိးျဖစ္သည္။

ဤအခ်က္ကုိ ဗမာမ်ားအၾကားတြင္ အဓိပၸါယ္ေပါက္လြဲေနဟန္ရွိသည္။ က်ေနာ္သည္ ေမာင္ျဖဴႏွင့္ အင္မတန္ ရင္းႏွီးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ အမ်ားၾကည့္ရန္ ေရးထားေသာ ေမာင္ျဖဴ၏ ပုိ႔စ္တခုသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္ရွိသည္။ က်ေနာ္သည္ ထုိအျမင္ကုိ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ေရးသားရန္လုိအပ္ပါက ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္ ေရးသားမည္သာျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ေမာင္ျဖဴအား ပုဂၢဳိလ္ေရးအရ က်ေနာ္မုန္း၍ မဟုတ္။ ေမာင္ျဖဴ၏ ပုဂၢဳိလ္ေရးသက္သက္ျဖစ္ေသာ ရည္းစားစာမ်ဳိး၊ သူ႔ရည္းစားအေၾကာင္းမ်ဳိး၊ သူ႔အခ်စ္ဆုံးေခြးေလးအေၾကာင္းမ်ဳိးကုိကား က်ေနာ္ ေ၀ဖန္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ခင္မင္ေသာအားျဖင့္ က်ီစယ္ျခင္းသာ ျပဳေကာင္းျပဳေပမည္။ အမ်ားႏွင့္ပတ္ သက္ေသာ အယူအဆမ်ဳိးကုိကား ေ၀ဖန္မည္ျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာမ်ားအၾကားတြင္ ျဖစ္ေနသည္က ထုိသုိ႔ေရးသားလုိက္ပါက “မတူညီေသာ အျမင္မ်ားကုိ နားလည္ေပးႏုိင္စြမ္းမရွိ” ဆုိေသာ အခ်က္ျဖင့္ ကာခ်င္ၾကသည္။ အျမင္ေစာင္း ခ်င္ၾကသည္။

ယုတၱိေဗဒနည္းအားျဖင့္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ မတူညီေသာ အျမင္မ်ားကုိ အဘယ္သုိ႔ အဘယ္ပုံ နားလည္ေပးၾကကုန္ပါသနည္း။ သင္သည္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ လက္မအား၍ အသင္၏ နဖူးတြင္ နားေနသည့္ မွက္ကုိ သင့္သူငယ္ခ်င္းအား ယပ္ေတာင္ျဖင့္ အသာအယာ ေျခာက္ေပးေစလုိသည္။ သင့္သူငယ္ခ်င္းသည္ မွက္ကုိ တူနဲ႔ ထုကာ ေျခာက္ေပးလုိသည္။ သင္သည္ မတူညီေသာ သင့္သူငယ္ခ်င္း၏ အယူအဆကုိ ဘာမွမေျပာဘဲ နားလည္ခံစားေပးပါမည္ေလာ။

ျဖစ္သင့္သည္မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္မ်ား၊ မတူညီေသာ အျမင္မ်ားရွိလာၿပီဆုိလွ်င္ အမ်ားႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္ပါက အျပန္အလွန္ အႀကိတ္အနယ္ ယွဥ္ၿပဳိင္ျငင္းခုန္ၿပီး (Debate) လုပ္ၿပီးမွ မဲခြဲဆုံးျဖတ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ အျပန္အလွန္ စစ္ထုိးေနစဥ္ကာလပတ္လုံး အဘယ္သူသည္မိမိ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္အား နားလည္ခံစားေပးအံ့နည္း။ တုိက္ခုိက္ ႏွိပ္နယ္ ေျပာၾကားၾကမည္သာျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ သမၼတေလာင္းမ်ား စကားစစ္ထုိးပုံ၊ ဘရစ္တစ္ရွ္ ပါလီမာန္တြင္ အတုိက္အခံႏွင့္ အာဏာရပါတီမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စကားစစ္ ထုိးပုံတုိ႔ကုိ နမူနာယူၾကပါေလ။ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္မ်ားအား ေ၀ဖန္ျခင္းသည္ ဒီမုိကေရစီ မဟုတ္ဟု အဘယ္သူေျပာခ်င္ပါသနည္း။

နိဂုံးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ က်ေနာ့္အျမင္ကုိ ထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္သည္မွာ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွား၊ ေရဒီယုိ၊ သတင္းစာ၊ မဂၢဇင္း စသည့္ မီဒီယာမ်ားႏွင့္ လူၾကားသူၾကားထဲတြင္ အမ်ားႏွင့္ဆုိင္ေသာ ကိစၥကုိ မိမိ၀င္ေရာက္ေျပာၾကားလုိပါက မိမိစကားကုိ မိမိ တာ၀န္ ယူႏုိင္မွသာေျပာၾကေစလုိပါသည္။ တခ်ိန္လုံး ခ်ီးမြမ္းစကားကုိသာ အလုိရွိ၍ ေ၀ဖန္ေရးကုိ နားဆင္ရန္ သတၱိမရွိသူမ်ား အထူးသတိထားၾကပါ။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ အေ၀ဖန္ခံ ရမည္ေၾကာက္၍ “က်မက သာမန္ အိမ္ရွင္မပါ” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “က်ေနာ္က သာမန္ျပည္သူတဦးပါ” ဟူ၍လည္းေကာင္း စကားခံ၍ ေျပာသည္မွာ အမွန္တကယ္ ႏွိမ့္ခ်႐ုိက်ဳိးေသာ စိတ္ဓါတ္ရွိ၍ မဟုတ္မူဘဲ ထုိသူ၏ သူရဲေဘာေၾကာင္ျခင္းကုိ လူပုံအလည္တြင္ သူ႔ဘာသာ ေၾကညာေနျခင္းသာဟု မွတ္ယူရေပမည္။ က်ေနာ္တုိ႔ အမ်ားစုသည္ မည္သူမွ အလုံးစုံ ၿပီးျပည့္စုံေသာ လူမ်ားမဟုတ္ၾက။ လူမွန္လွ်င္ တခါမဟုတ္ တခါေတာ့ မွားမည္သာျဖစ္ေခ်သည္။ မမွားေသာသူဟူ၍ အဘယ္မွာ ရွိအံ့နည္း။ အမွားကုိ ဇြတ္အတင္းကာခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ မျဖစ္သင့္သည္မ်ား ျဖစ္ရေခ်သည္။ လူတုိ႔တြင္ ညံ့ျခင္း ေတာ္ျခင္းမ်ားမွာ ပါရမီရွိဘုိ႔ႏွင့္ ႀကဳိးစားမႈ ၀ီရိယတုိ႔ေၾကာင့္ ကြာျခားႏုိင္ေသာ္လည္း ႐ုိးသားျခင္းမွာမူ မည္သူမဆုိ ထားဘုိ႔ တတ္ႏုိင္ေသာအရာတခုျဖစ္သလုိ ထားရန္ အခက္ဆုံးကိစၥတရပ္လည္း ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။)
Read more
မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs