(စာေရးသူ မွတ္ခ်က္။ ။က်ေနာ္တေယာက္ ေရွာရွမ့္ကုိ ဘာသာျပန္ရင္းကေန လမ္းတ၀က္မွာ ေမတၱာစာေတြ ၾကားေဖာက္အေရးမ်ားသြားတယ္။ အခု ေရွာရွမ့္ဘာသာျပန္ထားၿပီးသမွ်ကုိ ထပ္တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္အပတ္ေတြမွာ ပုံမွန္ တင္ေပးသြားပါဦးမယ္။)
အပိုင္း(၃)
တေန႔ ေထာင္ထဲက ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ေရးကစားကြင္းမွာ ဆုံေတာ့ အင္ဒီက ေျပာျပတယ္။
“စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အမႈအတြက္ သူတုိ႔ မ်က္ျမင္သက္ေသကုိ အသည္းအသန္ ရွာေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ က်ေနာ့္ကုိ ဘီယာေရာင္းလုိက္တဲ့ စတုိးဆုိင္က အေရာင္းစာေရးငနဲကုိ သူတုိ႔ ပက္ပင္းတုိးတယ္။ ဒီငနဲကုိ သူတုိ႔ေတြ႕ေတာ့ အမႈျဖစ္ၿပီးတာ သုံးရက္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီ။ အမႈနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အခ်က္အလက္အားလုံးကလည္း သတင္းစာေတြထဲမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဖာ္ျပၿပီးေနၾကၿပီ။ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ရဲ ၅ ေယာက္ ၆ ေယာက္ေလာက္ရယ္၊ ဒိစႀတိတ္ေရွ႕ေန႐ုံးက ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ ရယ္၊ သူ႔ လက္ေထာက္ရယ္၊ ဒီလူေတြ တၿပဳံတမႀကီးက အဲဒီအေရာင္းစာေရးငနဲကုိ ၀ုိင္းေမးၾကလိမ့္မယ္။ ရက္ဒ္.... ဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ လူတေယာက္ရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ဆုိတာက အင္မတန္ လႊမ္းမုိးျပဳျပင္ဘုိ႔ လြယ္ကူတဲ့အရာမ်ဳိးဘဲ။ သူတုိ႔ ဒီငနဲကုိ ဒီလုိမ်ဳိး ေမးခြန္းနဲ႔ စေမးမွာေပါ႔။ ....အဲဒီေန႔က အင္ဒီဒူးဖရိန္း မင္းဆီကေန ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါ၊ ေလးငါး ေျခာက္စုံ ၀ယ္သြားတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ စဥ္းစားစမ္းပါဦး.....စသျဖင့္ေပါ႔ေလ။ အဲဒီလုိေမးရာကေနမွ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ တည္ေဆာက္သြားတာ။ တကယ္လုိ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခင္ဗ်ားကုိ တစုံတခုနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အမွတ္ရေစခ်င္ေနၿပီဆုိရင္ အဲဒီအခ်က္ဟာ လူ႔စိတ္ကုိ အင္မတန္ ျဖားေယာင္းဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အရာဘဲ။”
ဒီေနရာမွာ သူေျပာတာကုိ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ က်ဳပ္လည္း သေဘာတူတယ္။
အင္ဒီက သူ႔ထုံးစံအတုိင္း ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။ “ဒီထက္ပုိၿပီး အားေကာင္းတဲ့ ျဖားေယာင္းမႈတခုကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ဒီငနဲဟာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ဘာသာ အတင္းေသခ်ာပစ္လုိက္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ဒါဟာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ပတ္သက္ေနတယ္။ သတင္း ေထာက္ေတြက သူ႔ကုိ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနတယ္။ တရား႐ုံးထြက္ရင္ သူ႔ပုံကလည္း သတင္းစာေတြမွာ အၿမဲ ထိပ္ဆုံးက ပါေနတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီငနဲဟာ သူ႔ဇာတ္လမ္းကုိ အမွားႀကီးျဖစ္ေအာင္ တမင္ျပင္ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ႐ုံးေတာ္မွာ သိရက္နဲ႔ တမင္ လိမ္လည္ ထြက္ဆုိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကုိ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မုသားေဖာ္စက္နဲ႔ သြားစစ္ၾကည့္။ ေဖာ္လုိ႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ေျဖသြားႏုိင္လိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔အားမရလုိ႔ သူ႔အေမနာမည္နဲ႔ က်ိန္ေျပာခုိင္းလုိက္ဦး။ သူကေတာ့ က်ေနာ္အဲဒီေန႔က ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြ ၀ယ္သြားတယ္လုိ႔ဘဲ က်မ္းက်ိန္ ထြက္မွာဘဲ။ ဒါေပမယ့္.....ရက္ဒ္......။ မွတ္ဉာဏ္ဆုိတာ တကယ္ဘဲ လႊမ္းမုိးၿပီး ဖန္တီးယူလုိ႔ ရတဲ့အရာဘဲ။”
“ဒီအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ က်ေနာ့္ ေရွ႕ေနလုိ ဒီအမႈမွာ အျဖစ္အပ်က္တခုလုံးရဲ႕ တ၀က္ေလာက္နီးနီးကုိ လိမ္လည္ထြက္ဆုိဘုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ တုိက္တြန္းခဲ့တဲ့ သူေတာင္မွ ဒီ ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူလည္း အဲဒီထြက္ခ်က္ကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ တကယ္ကုိ ႐ူးႏွမ္းတဲ့ အယူအဆပါ။ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္က တကယ္ လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ကုိ မူးေနခဲ့တာ။ အဲလုိမူးေနတဲ့ လူတေယာက္က ေသနတ္သံ မထြက္ေအာင္လုပ္ဘုိ႔ေလာက္အထိ စဥ္းစားႏုိင္မတဲ့လား။ က်ဳပ္သာ တကယ္သတ္ခဲ့ တယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ကုိ တစစီ စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ လုပ္ပစ္မိခဲ့မွာ။”
တကယ္တမ္းမွာ အင္ဒီဟာ အဲဒီ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ ေနရာကုိ သြားတယ္။ ကားကုိ အဲဒီေနရာမွာ ရပ္။ ဘီယာကို ေမာ့လုိက္၊ စီးကရက္ေတြ တလိပ္ၿပီးတလိပ္ေသာက္လုိက္လုပ္ရင္း ကြင္တင္ရဲ႕ အိမ္ေအာက္ထပ္က မီးေတြ မွိတ္သြားတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အေပၚထပ္မွာ မီးပြင့္ေလး တပြင့္တည္း လင္းၿပီး က်န္ေနတာကုိ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ အဲဒီ မီးပြင့္ေလးပါ မွိတ္သြားတယ္။ က်န္တဲ့ကိစၥေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ မွန္းဆၾကည့္႐ုံေလာက္ဘဲ တတ္ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ေျပာတယ္။
“မစၥတာ ဒူးဖရိန္း၊ အဲသည္ေနာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဂလင္းကြင္တင္ရဲ႕ အိမ္ထဲကုိ ၀င္သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ သတ္လုိက္သလား”လုိ႔ အင္ဒီရဲ႕ ေရွ႕ေနက သူ႔ကုိ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။
“မမွန္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အဲဒီလုိ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး” လုိ႔ အင္ဒီက ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ သူ႔အဆုိအရကေတာ့ ညသန္းေခါင္တုိင္တာနဲ႔ သူနည္းနည္းအမူးေျပစျပဳလာၿပီ။ အရက္နာက် တဲ့ လကၡဏာေတြလည္း စ ျပလာၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ သူအိမ္ျပန္အိပ္လုိက္ၿပီး ေနာက္တေန႔က်မွ ဒီကိစၥကုိ လူႀကီးဆန္ဆန္ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းေတာ့မယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
“အိမ္ကုိ ကားေမာင္းၿပီး ျပန္အလာလမ္းမွာ က်ေနာ့္စဥ္းစားမိတာက ဒီကိစၥမွာ အေကာင္းဆုံး ေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ ရီႏုိမွာ ကြာရွင္းေပးလုိက္တာဘဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မစၥတာဒူဖရန္း”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေအက တစခန္းထလာၿပီး ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားစဥ္းစားလုိ႔ ရတဲ့နည္းေတြထဲမွာ အျမန္ဆုံး ကြာရွင္းေပးႏုိင္တဲ့နည္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားကြာ ရွင္းေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားဟာ ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြနဲ႔ ေျပာင္း၀ကုိ အုပ္ထားတဲ့ ပြဳိင့္သာတီးအိတ္ ေျခာက္လုံးျပဴးနဲ႔ ခင္ဗ်ားဇနီးကုိ ကြာရွင္းေပးလုိက္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား”
အင္ဒီ။ ။ (တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္) “မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ”
“ၿပီးေတာ့မွ ခင္ဗ်ားဟာ သူမရဲ႕ ခ်စ္သူကုိ ပစ္သတ္လုိက္တယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ”
“ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားဆုိလုိခ်င္တာက ကြင္တင္ကုိ အရင္ ပစ္ၿပီးမွ ခင္ဗ်ားဇနီးကုိ ပစ္သတ္တယ္။ ဒီလုိလား”
“က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မပစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ဘီယာ ႏွစ္ပုလင္းနဲ႔ က်ေနာ္ရပ္ေစာင့္တဲ့ေနရာမွာ ရဲေတြေတြ႕တယ္ဆုိတဲ့ စီးကရက္ေတြကုိ ေသာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကုိ ကားေမာင္း ျပန္လာၿပီး အိပ္ယာထဲ တန္းသြားေတာ့တာဘဲ”
“ခင္ဗ်ားဟာ ဂ်ဴရီေတြကုိ ေျပာခဲ့တယ္။ ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔နဲ႔ စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ အၾကားကာလမွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္တဲ့ စိတ္အေနအထားျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိခဲ့တယ္ေနာ္”
“မွန္ပါတယ္”
“ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ျပင္းျပသလဲဆုိရင္ ေျခာက္လုံးျပဴးတလက္ေတာင္ ၀ယ္တဲ့အထိကုိ ျဖစ္သြားတယ္ေနာ္”
“မွန္ပါတယ္”
“က်ေနာ္တခုေျပာရင္ ခင္ဗ်ား စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္မလား မစၥတာ ဒူးဖရိန္း။ ခင္ဗ်ားဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္တဲ့လူစားမ်ဳိးလုိ႔ မထင္ရဘူး လုိ႔ဆုိခဲ့ရင္ေပါ႔”
“ကသိကေအာက္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဟာ အင္မတန္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံတဲ့လူ တေယာက္လုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ေလနဲ႔။ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ေပါက္ေနရင္ ေတာင္မွ က်ေနာ့္ျပႆနာကုိ ခင္ဗ်ားကုိ လာအစီရင္ခံေနမွာ မဟုတ္ဘူး”
အဲသည္လုိ အင္ဒီလည္း ေျပာလုိက္ေရာ တရား႐ုံးထဲမွာ ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္သံတခ်ဳိ႕ထြက္ လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြက္ အင္ဒီအေနနဲ႔ ဂ်ဴရီေတြဆီက တမွတ္မွ မရခဲ့ပါဘူး။
“စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔ညက .38 ေျခာက္လုံးျပဴးကုိ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူ သယ္သြားသလား”
“မသယ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ထြက္ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္း....”
“အုိး....ဟုတ္သားဘဲ” ဒီေအက တမင္ရြဲ႕ၿပီး ၿပဳံးပါတယ္။ “ဟုတ္သားဘဲေလ။ဘာတဲ့။ ၉ ရက္ေန႔ ညက ေသနတ္ကုိ ခင္ဗ်ား ရြဳိင္ရယ္ ျမစ္ထဲကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္။ ဟုတ္စ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
“လူသတ္မႈမတုိင္ခင္ အရင္ တညမွာေပါ႔”
“ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
“အဲဒီ ထြက္ဆုိခ်က္က ခင္ဗ်ားအတြက္ အင္မတန္ အကြက္ဆုိက္တယ္ေပါ႔ေလ။”
“အကြက္ဆုိက္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မဆုိက္ဘူးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါ အမွန္အတုိင္း ထြက္တာဘဲ”
“ခင္ဗ်ား၊ ဒုရဲအုပ္ မင့္ခ်ာရဲ႕ ထြက္ခ်က္ကုိ ၾကားၿပီးၿပီလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။”
မင္ခ်ာနဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ ရြဳိင္ရယ္ျမစ္ထဲမွာ အင္ဒီေသနတ္ကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ျမစ္႐ုိးတေလွ်ာက္ ပုိက္ဆြဲၿပီး ေသနတ္ကုိ ရွာခဲ့ၾကတယ္။ ရဲေတြ ေသနတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။
“ဟုတ္ကဲ့။ က်ေနာ္ၾကားၿပီးပါၿပီ”
“ ဒါဆုိ သူတုိ႔ သုံးရက္တိတိ ပုိက္ဆြဲရွာတာလည္း ေသနတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားၾကားၿပီးသားျဖစ္မွာေပါ႔။ အဲဒီအခ်က္ကလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ တာဘဲ မဟုတ္လား”
“အေထာက္အကူျဖစ္တာမျဖစ္တာ အသာထား။ သူတုိ႔ ေသနတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ဘူးဆုိတာေတာ့ လက္ခံရမယ့္ အခ်က္တခုဘဲ။” အင္ဒီက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဘဲ ျပန္ေျပာတယ္။ “ဒါေပမယ့္ ဒီေအနဲ႔ ဂ်ဴရီေတြကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေထာက္ျပခ်င္တာက က်ေနာ္ ေသနတ္ကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့ ပြန္း႐ုဒ္တံတားဟာ ရြိဳင္ရယ္ျမစ္နဲ႔ ရာေမာက္ ပင္လယ္ေအာ္နဲ႔ ဆက္တဲ့ ျမစ္၀နားမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီေနရာမွာ ေရစီးကလည္း သန္တယ္။ ေသနတ္ဟာ ေရစီးနဲ႔အတူပါသြားၿပီး ပင္လယ္ေအာ္ထဲ ေရာက္သြားတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာဘဲ”
“အဲဒီေတာ့ အသတ္ခံရသူေတြကုိယ္ထဲက ျပန္ရတဲ့ က်ည္ဖူးေတြကုိ ခင္ဗ်ားေသနတ္ေျပာင္းက ထြက္လာတာ ဟုတ္မဟုတ္ တုိက္ဆုိင္ စစ္ေဆးဘုိ႔ အျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ မစၥတာ ဒူးဖရိန္း”
“မွန္ပါတယ္”
“အဲဒီအခ်က္ကလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္တာဘဲ မဟုတ္လား”
အဲဒီေမးခြန္းလည္းေမးေရာ သတင္းစာေတြ အဆုိအရ အင္ဒီဟာ တရားခြင္ကာလ ေျခာက္ပတ္အတြင္းမွာ တခါမွ ထုတ္ေဖာ္မျပသခဲ့ဘူးတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ တစြန္းတစကုိ ျပခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒီခဏမွာ ခါးသီးတဲ့ အၿပဳံးရိပ္တခု သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖတ္သြားခဲ့တယ္။
“က်ေနာ္ဟာ ဒီျပစ္မႈကုိ မက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့အတြက္၊ ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ေသနတ္ကုိ အခင္းမျဖစ္ပြားမီမွာ ျမစ္ထဲကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္ဆုိတာ အမွန္အတုိင္း ထြက္ဆုိခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီေသနတ္ကုိ ျပန္မေတြ႕တာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အေထာက္အကူ မျဖစ္ဘဲ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်တယ္လုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။”
ဒီေအဟာ ႏွစ္ရက္တိတိ အင္ဒီ့ကုိ ဖိေမးတယ္။ စတုိးဆုိင္က အေရာင္းစာေရးရဲ႕ ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထြက္ခ်က္ကုိလည္း ျပန္ဖတ္ျပခဲ့တယ္။ အင္ဒီကလည္း သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီ ပု၀ါေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ျပန္စဥ္းစားလုိ႔မရဘူးလုိ႔ ေျဖတယ္။ ဒါေပမယ့္ “မ၀ယ္ခဲ့ပါဘူးဆုိတာကုိလည္း ျပန္စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး” ဆုိတာကုိ သူ၀န္ခံရတယ္။
၁၉၄၇ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပုိင္းမွာ အင္ဒီနဲ႔ လင္ဒါတုိ႔ ႏွစ္ဦးဟာ ပူးတြဲ အာမခံ ထားခဲ့သလား။("ဟုတ္ကဲ့၊ မွန္ပါတယ္။") တကယ္လုိ႔သာ အင္ဒီဟာ ဒီအမႈကေန ကြင္းလုံးကၽြတ္လြတ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီအာမခံကေန ေဒၚလာ ၅ ေသာင္း အင္ဒီအေနနဲ႔ အက်ဳိးအျမတ္ရမယ္ဆုိတာ မွန္ပါသလား။("ဟုတ္ကဲ့။ မွန္ပါတယ္။) ကြင္တင္အိမ္ကုိ သြားတာ သတ္ဘုိ႔ အႀကံအစည္နဲ႔ သြားတာဟုတ္ပါသလား။("မဟုတ္ပါ။ မမွန္ကန္ပါ။" )
"ဒါဆုိရင္ ဓါးျပတုိက္တာ၊ လုယက္တာလုိ႔ ယူဆရမယ့္ ေျခရာလက္ရာ ပ်က္တာမ်ဳိးမရွိခဲ့ေတာ့ ဘာျဖစ္တာလုိ႔ ထင္ပါသလဲ။"
“ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မသိႏုိင္ပါဘူး” လုိ႔ အင္ဒီက တုိးတုိးသက္သာ ေျဖလုိက္ပါတယ္။
အမႈဟာ မဲခြဲဆုံးျဖတ္ဘုိ႔အတြက္ ဂ်ဴရီေတြ လက္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေန႔လည္ တနာရီ။ ႏွင္းေတြက်ေနတဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔ ေန႔လည္ခင္း။ ဂ်ဴရီေယာက္်ားမိန္းမ အားလုံးေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေန႔လည္ သုံးနာရီခြဲေနၿပီ။ တရား႐ုံးစာေရး (ေဘလစ္)ရဲ႕ အေျပာအရ ဂ်ဴရီေတြအေနနဲ႔ ဒီထက္ ေစာၿပီး ထြက္လာရဘုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘင့္တ္ေလ စားေသာက္ဆုိင္က နာမည္ႀကီး ၾကက္ေၾကာ္ကုိ အစုိးရစားရိတ္နဲ႔ မွာစားေနၾကတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ခဏလင့္သြားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးက အင္ဒီဒူးဖရိန္းမွာ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။ ေနာင္ႀကီးေရ....တကယ္လုိ႔သာ မိန္းျပည္နယ္မွာ ေသဒဏ္သာ ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဲသည္ႏွစ္ ေႏြဦးေပါက္မတုိင္မီ ပန္းပင္ကေလးေတြ ေျမသားထဲက တုိးထြက္မလာခင္မွာ အင္ဒီဒူးဖရိန္းတေယာက္ ေလထဲမွာ ႀကဳိးတြဲေလာင္းနဲ႔ ေျမလြတ္အက ကခဲ့ရမွာ ေသခ်ာတယ္။
=================================================
ဒီေအက သူ႔ဘယ္လုိထင္သလဲ ေမးခဲ့စဥ္ကေတာ့ သူ႔အထင္ကုိ ျပန္မေျဖခဲ့ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ တခုခုေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအထင္ကုိ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ တညေနခင္းမွာ သူ႔ကုိ က်ဳပ္ ရေအာင္ေမးႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမတုိင္မီ ၇ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးဟာ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္ကေန အတန္ငယ္ရင္းႏွီးတဲ့အဆင့္ကုိ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲေနဆဲ ကာလေပါ႔။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၆၀ မတုိင္ခင္အထိ က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ အင္ဒီနဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့အဆင့္ကုိ ေရာက္တယ္လုိ႔ မခံစားရပါ။ က်ဳပ္ထင္တယ္၊ ေထာင္ထဲမွာ အင္ဒီကုိ အဲဒီေလာက္ ရင္းႏွီးေအာင္ ေပါင္းလုိ႔ရတာ က်ဳပ္တေယာက္ဘဲရွိတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ႏွစ္ႀကီးသမားေတြ။ ေနရတဲ့ အေဆာင္ကလည္း အတူတူ။ သူ႔အခန္းက အစြန္ဆုံးမွာ။ က်ဳပ္အခန္းက သူ႔အခန္းကထြက္လာရင္ စႀကၤန္တ၀က္ေလာက္မွာ ရွိတယ္။
“က်ေနာ္...ဘယ္လုိထင္လဲ၊ ဟုတ္လား” အင္ဒီက ရယ္ရင္းေမးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရယ္သံက မရႊင္မျမဴး ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔။ “အဲဒီညမွာ က်ေနာ့္အတြက္ ကံၾကမၼာဆုိးေတြဟာ ေလထဲမွာ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဒီေလာက္ ကာလတုိတုိေလးအတြင္းမွာ မွန္းဆႏုိင္တာ ထက္ပုိၿပီး အားလုံးစုဆုံၿပီး ျဖစ္ပ်က္သြားတာဘဲ။ က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူစိမ္းတေယာက္ေယာက္ရဲ႕ လက္ခ်က္ဘဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္အိမ္ကုိ ျပန္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ တစုံတေယာက္ ကားဘီးေပါက္ၿပီး အဲဒီအိမ္ကုိ ၀င္ရင္း လုပ္သြားတာ လဲျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေဖာက္ထြင္းသမား တေယာက္ေယာက္လက္ခ်က္လဲ ျဖစ္ႏုိင္တာ ဘဲ။ ဒါမွမဟုတ္ စိတၱဇ လူသတ္သမားတေယာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာဘဲ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ တေယာက္ေယာက္က လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္လုိက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က အဆုံးသတ္ အထဲကုိ မဆီမဆုိင္ ေရာက္လာရတာဘဲ”
အင္ဒီေျပာျပတာကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။ အဲဒီ သူမက်ဴးလြန္တဲ့ ျပစ္မႈအတြက္ သူ႔ကုိ တဘ၀စာ ေထာင္ခ်လုိက္ၾကတယ္။ တဘ၀လုံးမဟုတ္ရင္ေတာင္ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အစိတ္အပုိင္းကုိ ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနေအာင္ လုပ္လုိက္တာေပါ႔။ ေထာင္က်ၿပီး ၅ ႏွစ္ၾကာတာနဲ႔ ကတိ္ခံ၀န္ခ်က္နဲ႔ လႊတ္ေပးႏုိင္တဲ့ ပ႐ုိး (Parole board) ဘုတ္ေကာ္မတီက သူ႔အမႈကုိ စၿပီး ၾကားနာတယ္။ အင္ဒီဟာ ေထာင္ထဲမွာ စံျပအက်ဥ္းသား တေယာက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔ကုိ ႏွစ္မေစ့ခင္ ကတိခံ၀န္ခ်က္နဲ႔ လႊတ္ေပးဘုိ႔ ကိစၥမွာေတာ့ အၿမဲလုိလုိ ပယ္ခ်တာခံရတယ္။ ေရွာရွမ့္ေထာင္ကုိ ၀င္လာတုန္းက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၀င္ခြင့္လက္မွတ္မွာ လူသတ္မႈဆုိတဲ့ တံဆိပ္တုံးထုထားၿပီဆုိရင္ ခင္ဗ်ားကုိ ပ႐ုိးနဲ႔ လႊတ္ေပးဘုိ႔ ဆုိတာကလည္း ျမစ္ေရက ေက်ာက္ေဆာင္ကုိ တုိက္စားသလုိ အင္မတန္ ေႏွးေကြးၿပီသာ မွတ္။ ေနာက္ၿပီး ေရွာရွမ့္ ပ႐ုိးဘုတ္အဖြဲ႕မွာ စုစုေပါင္း ဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ ၇ ေယာက္ပါတယ္။ တျခားျပည္နယ္ေထာင္ေတြထက္ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ပုိတယ္။ အဲဒီ ၇ ေယာက္စလုံးကလည္း တကယ့္ ဘူးဆုိ ဖ႐ုံမသီးဘူး ဆုိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးေတြခ်ည္းဘဲ။ ခက္ထန္တဲ့ေနရာမွာ ဓါတ္သတၱဳတြင္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ေရေစးတဲ့ ပုိၿပီး ခက္ထန္တယ္။ ခင္ဗ်ား အဲဒီ ပုဂၢဳိလ္ေတြကုိ ေငြနဲ႔ ေပါက္လုိ႔လည္းမရ၊ ငုိျပလုိ႔လည္း မရ။ ဒီဘုတ္အဖြဲ႔ကုိ ေငြနဲ႔ ေပါက္ၿပီး လြတ္သြားတယ္ဆုိတဲ့လူ အခုခ်ိန္ထိ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ အင္ဒီ့ကုိ လႊတ္မေပးရျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ တျခားအေၾကာင္းေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြက ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ဳပ္ေျပာျပရင္းပါလာလိမ့္မယ္။
ေထာင္ထဲမွာ ကင္ဒရစ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေထာင္စာေရး (ေထာင္သားထဲကမွ စာေရးအလုပ္ကုိ လုပ္ေပးရသူ) တေယာက္ရွိတယ္။ ဒီေကာင္က ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြဆီတုန္းက က်ဳပ္ဆီမွာ အေႂကြးေတာ္ေတာ္ တင္လုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီအေႂကြးကုိ ေက်ေအာင္ သူ႔မွာ ေလးႏွစ္တိတိ ဆပ္ယူခဲ့ရတယ္။ သူ႔အေႂကြးအတြက္ ေပးရမယ့္ အတုိး အတြက္ သူက က်ဳပ္ကုိ သတင္းယူေပးတယ္။ က်ဳပ္ အလုပ္မ်ဳးိမွာ သတင္းက အသက္ဘဲ။ အၿမဲ နားကုိ က်ယ္က်ယ္စြင့္ထားရတယ္။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေထာင္ထဲက ေမာ္ေတာ္ကားနံပါတ္ျပားအလုပ္႐ုံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း တသက္လုံးျမင္ခြင့္ရမွာမဟုတ္တဲ့ တခ်ဳိ႕ေသာ ေထာင္ထဲက မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ေတြကုိ ကင္ဒရစ္က ၾကည့္ခြင့္ရတယ္။
ကင္ဒရစ္ရဲ႕ အေျပာအရ အင္ဒီရဲ႕ ပ႐ုိးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုတ္အဖြဲ႕က ၁၉၅၇ခုႏွစ္မွာ ၇မဲ-သုညမဲ၊ ၁၉၈၅ခုမွာ ၆မဲ-၁မဲ၊ ၅၉ခုမွာ ၇မဲ-၀ မ နဲ႔ ၆၀ခုႏွစ္မွာ ၅မဲ-၂မဲ ဆုိၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ မဲခြဲၿပီး ပယ္ခ်ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း မဲ ဘယ္ႏွစ္မဲနဲ႕ ပယ္ခ်သလဲေတာ့ က်ဳပ္မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္သိတာကေတာ့ အင္ဒီဒူးဖရိန္းဟာ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ၁၆ ႏွစ္လုံးလုံး က်ဳပ္နဲ႔တေဆာင္တည္း အက်ဥ္းေဆာင္ အမွတ္ ၅၊ အခန္းနံပါတ္ ၁၄ မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနသြားခဲ့ရတယ္။ ၁၉၇၆ ခု ေရာက္ေတာ့ အင္ဒီဟာ အသက္ ၅၈ ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ သူတုိ႔ သူ႔အေပၚမွာ ညွာတာသနားလွတယ္ဆုိရင္ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ေလာက္က်ရင္ေတာ့ လႊတ္ေပးေကာင္းလႊတ္ေပးႏုိင္တယ္။ ဒါဘဲေလ။ ေထာင္က်တယ္ဆုိတာ။ ခင္ဗ်ားဘ၀ထဲက အဖုိးတန္ဆုံးအခ်ိန္ေတြကုိ ႏႈတ္ယူလုိက္တာဘဲ။ တေန႔ေန႔မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိ ျပန္လႊတ္ေပးေကာင္း လႊတ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနဦး။ က်ဳပ္ေျပာျပမယ္။ တခါက ဒီေထာင္ထဲမွာ ရွာ၀ုဒ္ေဘာ့လ္တြန္ဆုိတဲ့ က်ဳပ္သိတဲ့ ငနဲတေယာက္ဟာ သူ႔ အက်ဥ္းခန္းထဲမွာ ခုိတေကာင္ကုိ ေမြးထားတယ္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ သူျပန္လြတ္တဲ့အခ်ိန္ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ အဲဒီခုိကုိ သူေမြးထားတယ္။ ပုဂၢဳိလ္က တကယ့္ ငွက္၀ါသနာအုိးတ ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ခုိ သူ႔မွာ ရွိတယ္။ ဂ်ိတ္ လုိ႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ သူျပန္မလြတ္ခင္ တရက္မွာ သူဟာ ဂ်ိတ္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ ဂ်ိတ္ကလည္း သူပ်ံေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ပ်ံသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွာ၀ုဒ္တေယာက္ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုေလးကုိ စြန္ခြာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ တပတ္ေလာက္ရွိေတာ့ က်ဳပ္ မိတ္ေဆြတေယာက္က က်ဳပ္ကုိ ေခၚျပတယ္။ ေထာင္ ေလ့က်င့္ေရးကစားကြင္းေထာင့္က ရွာ၀ုဒ္တေယာက္ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္တတ္တဲ့ေနရာေလးမွာေပါ႔။ မိတ္ေဆြက ေျပာတယ္။
“ၾကည့္စမ္း ရက္ဒ္။ အဲဒါ ဂ်ိတ္ မဟုတ္လား”
ဟုတ္ပါတယ္။ ဂ်ိတ္မွ ဂ်ိတ္အစစ္ပါဘဲ။ ဂ်ိတ္ဟာ အဲဒီေနရာမွာ ေသၿပီး အေကာင္ေတာင္ ပ်က္စျပဳေနၿပီ။
===============================================
က်ဳပ္မွတ္မိတယ္။ ပထမဦးဆုံး အင္ဒီက်ဳပ္ဆီကုိ ေရာက္လာတဲ့အေၾကာင္းက ပစၥည္းတခု မွာခ်င္လုိ႔။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ မေန႔တေန႔ကအျဖစ္အပ်က္တခုလုိဘဲ က်ဳပ္မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီတႀကိမ္က ရီတာေဟး၀ပ္ကုိ မွာတဲ့အႀကိမ္မဟုတ္ေသးဘူး။ အဲဒီ ေႏြတုန္းက သူက တျခား ပစၥည္းတခုအတြက္ က်ဳပ္ဆီကုိ ေရာက္လာခဲ့တာ။
က်ဳပ္တုိ႔ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥေတြက ေလ့က်င့္ေရးကစားကြင္းထဲမွာဘဲ အလုပ္ျဖစ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ အခုကိစၥလည္း အဲဒီေနရာမွာဘဲ ျဖစ္တာ။ အားကစားကြင္းက ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တယ္။ တဖက္ကုိ ကုိက္ ၉၀ ေလာက္စီရွိတဲ့ စတုရန္းက်က် ကြင္းႀကီးဗ်။ ေျမာက္ဘက္မွာ ေထာင္အုတ္႐ုိးရွိတယ္။ အုတ္႐ုိးအစြန္းတဖက္တခ်က္မွာ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္ကင္းတဲေတြရွိတယ္။ အဲဒီက ေထာင္ေစာင့္ေတြမွာ မွန္ေျပာင္းေတြ၊ အဓိက႐ုန္းႏွိမ္တဲ့ ေသနတ္ေတြ တပ္ဆင္ထားတယ္။ ေထာင္ပင္မ ၀င္ေပါက္ႀကီးကလည္း အဲဒီ ေျမာက္ဘက္ အုတ္႐ုိးမွာဘဲ ရွိတာဘဲ။ ထရပ္ကားေတြ ပစၥည္းတင္ခ် လုပ္တဲ့ေနရာကေတာ့ ကစားကြင္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္မွာရွိတယ္။ ကားရပ္တဲ့ေနရာ ငါးခုတိတိရွိတယ္။ ေရွာရွမ့္ဟာ တပတ္အတြင္း အလုပ္ဖြင့္ရက္ေတြမွာဆုိရင္ ပစၥည္းလာခ်တဲ့ကား၊ လာသယ္တဲ့ကားေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေန တတ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေထာင္မွာ ေမာ္ေတာ္ကားလုိင္စင္နံပါတ္ျပားစက္႐ုံ၊ ေနာက္ၿပီး ကစ္တာရီ ေဆး႐ုံနဲ႔ နာလန္ထေဆာင္ေတြက အ၀တ္ေတြကုိ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးရတဲ့ ေလာင္ဒရီ တခုရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကား၀ပ္ေရွာ့တခုလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီ၀ပ္ေရွာ့မွာ ေထာင္သား မကၠင္းနစ္ေတြကေနၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ပုိင္၊ ျပည္နယ္ပုိင္၊ ျမဴနီစပါယ္ပုိင္ ကားေတြကုိ ျပင္ေပးရတယ္။ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြ၊ ေထာင္အရာရွိေတြ ကားေတြကုိ ျပင္ေပးရတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။အဲ... တခါတေလ ပ႐ုိးဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕ ကားေတြကုိလည္း ျပင္ေပးရ တတ္တယ္။
ကစားကြင္းအေရွ႕ဘက္မွာေတာ့ ေလးေထာင့္ကြက္ေသးေသးေလးေတြ ေဖာက္ထားတဲ့ အုတ္နံရံတခုရွိတယ္။ အဲဒီ အုတ္နံရံေနာက္ဖက္မွာ အက်ဥ္းေဆာင္ အမွတ္ငါး ရွိတယ္။ ကစားကြင္း အေနာက္ဖက္မွာေတာ့ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ုံးခန္းနဲ႔ ေထာင္ေဆး႐ုံရွိတယ္။ ေရွာရွမ့္က တျခားေထာင္ေတြလုိ လူျပည့္ၾကပ္မေနဘူး။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဆီေလာက္က တခါဆုိ တခါဘဲ ေထာင္မွာ လက္ခံႏုိင္တဲ့ဦးေရရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံအထိဘဲ ျပည့္ဘူးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကစားကြင္းထဲမွာ အက်ဥ္းသား ၈၀ ကေန ၁၂၀ ေလာက္ ပုံမွန္ ကစားေနၾကလိမ့္မယ္။ ကစားတာကေတာ့ ေဘာလုံးကန္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဘ့စ္ေဘာ ပစ္ၾက ဖမ္းၾကတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အံစာတုံးပစ္ၾကမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်င္းခ်င္း က်ိတ္ၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ၾကမယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္ ကစားကြင္းထဲမွာ ပုိၿပီး လူ႐ႈပ္တယ္။ တကယ္လုိ႔ မိန္းမေတြသာ ရွိေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ တနဂၤေႏြေန႔ဟာ ေတာဘုရားပြဲနဲ႔ေတာင္ တူသြားႏုိင္တယ္။
အဲဒီ က်ဳပ္ဆီကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ေရာက္လာတာကလည္း တနဂၤေႏြေန႔ဘဲ။ သူေရာက္လာ ေတာ့ က်ဳပ္က က်ဳပ္ေဖာက္သည္တဦးျဖစ္တဲ့ အယ္လ္မုိ ဟာမစ္ေတ့ခ်္နဲ႔ ေရဒီယုိကိစၥေျပာၿပီး႐ုံဘဲ ရွိေသးတယ္။ သူဘယ္သူလဲဆုိတာ က်ဳပ္သိၿပီးသား။ အင္ဒီဟာ အင္မတန္ ဘ၀င္ကုိင္ၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့လူ၊ ေသြးေအးတဲ့လူအေနနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ နာမည္ႀကီး တယ္။ေနာက္ၿပီး အင္ဒီဟာ ဒုကၡေပးခံရဘုိ႔အတြက္ ပစ္မွတ္ထားခံေနၿပီလုိ႔ တခ်ဳိ႕လူေတြ ေျပာတာၾကားရတယ္။ အဲဒီေျပာတဲ့လူထဲက တဦးကေတာ့ ေဘာ့ဂ္ဒုိင္းမြန္းဆုိတဲ့ ငနဲဘဲ။ အဲဒီငနဲက ဘယ္ေတာ့မွ သြားၿပီး စပ္စပ္ယွက္ယွက္လုပ္သင့္တဲ့ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အင္ဒီ့အခန္းမွာ အခန္းေဖာ္ မရွိဘူး။ အေဆာင္အမွတ္ငါးမွာရွိတဲ့ တေယာက္ခန္းေတြဟာ လူေသေခါင္းေလာက္ဘဲ က်ယ္ေပမယ့္ အင္ဒီဟာ တေယာက္ခန္းကုိဘဲ ပုိသေဘာက်တယ္လုိ႔ လည္း ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕အကဲခတ္လုိ႔ ရတဲ့ လူတေယာက္ ကိစၥမွာ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေကာလဟာလေတြကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနစရာမလုိပါဘူး။
“ဟဲလုိ၊ က်ေနာ္ အင္ဒီဒူးဖရိန္းပါ”
အင္ဒီက လက္ကမ္းေပးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဆြဲၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ သူက အလာပ၊ သလာပ ေတြမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ လူမဟုတ္ဘူး။ လုိရင္းကုိ တန္းၿပီးေျပာတယ္။
“ခင္ဗ်ားဟာ ပစၥည္းေတြ သြင္းေပးႏုိင္တဲ့ လူတေယာက္လုိ႔ က်ဳပ္ထင္တယ္။ ဟုတ္သလား”
က်ဳပ္အေနနဲ႔ ပစၥည္းေတြ မွာတာရွိရင္ သြင္းေပးေလ့ရွိတယ္ ဆုိတာ ၀န္ခံလုိက္တယ္။
“ခင္ဗ်ား၊ ဘယ္လုိလုပ္သြင္းသလဲဗ်” အင္ဒီကေမးတယ္။
“တခါတခါေတာ့လည္း ပစၥည္းေတြက က်ေနာ့္လက္ထဲ အလုိအေလ်ာက္ သူ႔ဟာသူ ေရာက္လာတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဘယ္လုိလဲဆုိတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ရွင္းမျပတတ္ဘူးဗ်။”
အင္ဒီက အသာၿပဳံးလုိက္ၿပီး “ က်ေနာ့္အတြက္ ေက်ာက္ဆစ္တဲ့ တူကေလး တလက္ သြင္းေပးလုိ႔ ရမလားဗ်”
“ေက်ာက္ဆစ္တဲ့ တူဆုိတာ ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲ။ ခင္ဗ်ား ဘာအတြက္ လုိခ်င္တာလဲ”
အဲလုိေမးလုိက္ေတာ့ အင္ဒီနည္းနည္း အံ့ၾသသြားပုံရတယ္။ “ခင္ဗ်ားလုပ္ငန္းမွာ ဘာအတြက္လဲဆုိတာကုိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားစရာ လုိ လုိ႔လားဗ်ာ”
အဲဒီ သူေမးတဲ့ ေမးခြန္းကုိၾကားေတာ့ ေထာင္ထဲကလူေတြ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ ႀကီးက်ယ္တယ္လုိ႔ ေျပာသလဲ က်ဳပ္သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးက အၿမဲတေစ ေလလႈိင္းေပၚမွာဘဲ စကားေျပာခ်င္တဲ့လူမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေမးခြန္းမွာ ဟာသအရိပ္အေယာင္ အနည္းငယ္ စြက္ေနသလုိလည္း က်ဳပ္ခံစားရတယ္။
“သာမန္ သြားပြတ္တံတုိ႔ ဘာတုိ႔ေလာက္ မွာတာဆုိရင္ေတာ့ သိဘုိ႔ မလုိဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေရာင္းေစ်းကုိ တန္းေျပာျပလုိက္႐ုံဘဲေပါ႔။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း သြားပြတ္တံ ဆုိတာမ်ဳိးက လူေသေစႏုိင္တဲ့ လက္နက္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူးေလ”
“လူေသေစႏုိင္တဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ အေတာ္ ခံစားခ်က္ျပင္းပုံရတယ္”
“အမွန္ဘဲ”
အဲဒီလုိ ေျပာေနၾကတုန္း တိပ္ေတြ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ၿပီးတြဲခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘ့စ္ေဘာအေဟာင္း တလုံးဟာ က်ဳပ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆီကုိ ပ်ံ၀ဲေျပး၀င္လာတယ္။ အင္ဒီက ႐ုတ္တရက္ လွစ္ကနဲ လွည့္ၿပီး ေလထဲကေန သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖမ္းလုိက္တယ္။ အဲဒီ ဖမ္းလုိက္တဲ့အကြက္က နာမည္ႀကီးေဘ့စ္ေဘာသမား ဖရန္႔ခ္မယ္ဇုံးေတာင္ ဂုဏ္ယူေလာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘ့စ္ေဘာကုိ လာရာလမ္းအတုိင္း ဖမ္းလုိက္သလုိဘဲ လ်င္ျမန္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ သက္သက္သာသာ ျပန္ပစ္လုိက္တယ္။ တျခားလူေတြဟာလည္း သူတုိ႔ ကိစၥနဲ႔သူတုိ႔ လုပ္ေနၾကရင္း က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အကဲခတ္ေနၾကတာကုိ က်ဳပ္ျမင္ရတယ္။ ေမွ်ာ္စင္ေပၚက အေစာင့္ေတြလဲ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ေကာင္းၾကည့္ေန ၾကႏုိင္တယ္။ က်ဳပ္က တည္ၿငိမ္ေနတဲ့အေနအထားကုိ ဖ်က္ဆီးလုိစိတ္မရွိဘူး။ ေထာင္တုိင္းမွာ တဘက္ဘက္က အေလးသာသြားေအာင္ ဘက္ေျပာင္းႏုိင္တဲ့ ေထာင္သားအုပ္စုဖြဲ႕တာေတြရွိတယ္။ အဖြဲ႕ငယ္ရင္ ေလးေယာက္ငါးေယာက္ေလာက္ရွိၿပီး အဖြဲ႕ႀကီးရင္ ၂ဒါဇင္ ၃ ဒါဇင္ေလာက္အထိႀကီးတဲ့ အုပ္စုႀကီးေတြ အထိရွိတတ္တယ္။ ေရွာရွမ့္မွာ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ဘဲ အဲဒီလုိ ၀ိတ္ရွိတဲ့ လူအနည္းငယ္ထဲက တေယာက္ေပါ႔။ အင္ဒီအေနနဲ႔ အဲဒီလုိ အေနအထားေတြကုိ ေက်ာ္လႊားဘုိ႔ဆုိရင္ အမ်ားႀကီး လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္။ အင္ဒီကလည္း အဲဒီ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ သိပုံဘဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကုိ ေအာက္က်ဳိ႕တာ၊ ေဖာ္လာဖားတာမ်ဳိးေတာ့ လုံး၀မလုပ္ဘူး။ အဲဒီအတြက္ သူ႔ကုိ က်ဳပ္ေလးစားပါတယ္။
“ေအးေလ၊ တရားပါတယ္။ ေက်ာက္ဆစ္တူဟာ ဘာလဲဆုိတာနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ က်ဳပ္လုိခ်င္ရသလဲဆုိတာ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာျပပါမယ္။ ေက်ာက္ဆစ္တူဟာ ပုဆိန္အေသးစား ေလးဘဲ။ ဒီေလာက္ အရွည္ရွိတယ္။”
အင္ဒီက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ တေပေလာက္ ခြာၿပီး အတုိင္းအထြာကုိ ျပတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သူ႔ရဲ႕ လက္သည္းေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထားတယ္ ဆုိတာကုိ က်ဳပ္သတိျပဳမိတာဘဲ။
“ တဖက္မွာ အသြားထက္ထက္ တခုပါၿပီ တဖက္မွာေတာ့ တူေတြလုိဘဲ ခပ္တုံးတုံး ထုစရာ တူေခါင္းတခုပါတယ္။ က်ဳပ္ဘာေၾကာင့္လုိခ်င္ရသလဲဆုိေတာ့ ေက်ာက္တုံးေတြကုိ က်ဳပ္ အရမ္းစိတ္၀င္စားလုိ႔ဘဲ”
“ဗ်ာ။ ေက်ာက္တုံးေတြဟုတ္လား”
“ဒီနားမွာ ခဏေလာက္ ငုတ္တုပ္ထုိင္ပါဦးေလ” အင္ဒီက တုိက္တြန္းတယ္။
က်ဳပ္လည္း ကပ်က္ကေခ်ာ္နဲ႔ဘဲ ထုိင္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အင္ဒီယန္းေတြ လုိဘဲ ကုိယ္ကုိ ခပ္ကုန္းကုန္းနဲ႔ ထုိင္လုိက္ၾကတာေပါ႔။
အင္ဒီဟာ အားကစားကြင္းထဲက ဖုန္သဲတဆုပ္ကုိ ေကာက္ယူလုိက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ သပ္ရပ္တဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ထုိးေမႊၿပီး မႈတ္လုိက္လုိက္တယ္။ ဖုန္ေတြ တိမ္တုိက္လုိ ေလထဲကုိ တက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြထဲမွာ ႏွစ္ခုက ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔၊ က်န္တာေတြက ခပ္မွိန္မွိန္ ႐ုိး႐ုိးေက်ာက္ေတြဘဲ။
(ဆက္ရန္)
“စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အမႈအတြက္ သူတုိ႔ မ်က္ျမင္သက္ေသကုိ အသည္းအသန္ ရွာေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ က်ေနာ့္ကုိ ဘီယာေရာင္းလုိက္တဲ့ စတုိးဆုိင္က အေရာင္းစာေရးငနဲကုိ သူတုိ႔ ပက္ပင္းတုိးတယ္။ ဒီငနဲကုိ သူတုိ႔ေတြ႕ေတာ့ အမႈျဖစ္ၿပီးတာ သုံးရက္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီ။ အမႈနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အခ်က္အလက္အားလုံးကလည္း သတင္းစာေတြထဲမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဖာ္ျပၿပီးေနၾကၿပီ။ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ရဲ ၅ ေယာက္ ၆ ေယာက္ေလာက္ရယ္၊ ဒိစႀတိတ္ေရွ႕ေန႐ုံးက ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ ရယ္၊ သူ႔ လက္ေထာက္ရယ္၊ ဒီလူေတြ တၿပဳံတမႀကီးက အဲဒီအေရာင္းစာေရးငနဲကုိ ၀ုိင္းေမးၾကလိမ့္မယ္။ ရက္ဒ္.... ဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ လူတေယာက္ရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ဆုိတာက အင္မတန္ လႊမ္းမုိးျပဳျပင္ဘုိ႔ လြယ္ကူတဲ့အရာမ်ဳိးဘဲ။ သူတုိ႔ ဒီငနဲကုိ ဒီလုိမ်ဳိး ေမးခြန္းနဲ႔ စေမးမွာေပါ႔။ ....အဲဒီေန႔က အင္ဒီဒူးဖရိန္း မင္းဆီကေန ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါ၊ ေလးငါး ေျခာက္စုံ ၀ယ္သြားတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ စဥ္းစားစမ္းပါဦး.....စသျဖင့္ေပါ႔ေလ။ အဲဒီလုိေမးရာကေနမွ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ တည္ေဆာက္သြားတာ။ တကယ္လုိ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခင္ဗ်ားကုိ တစုံတခုနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အမွတ္ရေစခ်င္ေနၿပီဆုိရင္ အဲဒီအခ်က္ဟာ လူ႔စိတ္ကုိ အင္မတန္ ျဖားေယာင္းဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အရာဘဲ။”
ဒီေနရာမွာ သူေျပာတာကုိ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ က်ဳပ္လည္း သေဘာတူတယ္။
အင္ဒီက သူ႔ထုံးစံအတုိင္း ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။ “ဒီထက္ပုိၿပီး အားေကာင္းတဲ့ ျဖားေယာင္းမႈတခုကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ဒီငနဲဟာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ဘာသာ အတင္းေသခ်ာပစ္လုိက္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ဒါဟာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ပတ္သက္ေနတယ္။ သတင္း ေထာက္ေတြက သူ႔ကုိ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနတယ္။ တရား႐ုံးထြက္ရင္ သူ႔ပုံကလည္း သတင္းစာေတြမွာ အၿမဲ ထိပ္ဆုံးက ပါေနတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီငနဲဟာ သူ႔ဇာတ္လမ္းကုိ အမွားႀကီးျဖစ္ေအာင္ တမင္ျပင္ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ႐ုံးေတာ္မွာ သိရက္နဲ႔ တမင္ လိမ္လည္ ထြက္ဆုိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကုိ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မုသားေဖာ္စက္နဲ႔ သြားစစ္ၾကည့္။ ေဖာ္လုိ႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ေျဖသြားႏုိင္လိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔အားမရလုိ႔ သူ႔အေမနာမည္နဲ႔ က်ိန္ေျပာခုိင္းလုိက္ဦး။ သူကေတာ့ က်ေနာ္အဲဒီေန႔က ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြ ၀ယ္သြားတယ္လုိ႔ဘဲ က်မ္းက်ိန္ ထြက္မွာဘဲ။ ဒါေပမယ့္.....ရက္ဒ္......။ မွတ္ဉာဏ္ဆုိတာ တကယ္ဘဲ လႊမ္းမုိးၿပီး ဖန္တီးယူလုိ႔ ရတဲ့အရာဘဲ။”
“ဒီအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ က်ေနာ့္ ေရွ႕ေနလုိ ဒီအမႈမွာ အျဖစ္အပ်က္တခုလုံးရဲ႕ တ၀က္ေလာက္နီးနီးကုိ လိမ္လည္ထြက္ဆုိဘုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ တုိက္တြန္းခဲ့တဲ့ သူေတာင္မွ ဒီ ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူလည္း အဲဒီထြက္ခ်က္ကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ တကယ္ကုိ ႐ူးႏွမ္းတဲ့ အယူအဆပါ။ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္က တကယ္ လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ကုိ မူးေနခဲ့တာ။ အဲလုိမူးေနတဲ့ လူတေယာက္က ေသနတ္သံ မထြက္ေအာင္လုပ္ဘုိ႔ေလာက္အထိ စဥ္းစားႏုိင္မတဲ့လား။ က်ဳပ္သာ တကယ္သတ္ခဲ့ တယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ကုိ တစစီ စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ လုပ္ပစ္မိခဲ့မွာ။”
တကယ္တမ္းမွာ အင္ဒီဟာ အဲဒီ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ ေနရာကုိ သြားတယ္။ ကားကုိ အဲဒီေနရာမွာ ရပ္။ ဘီယာကို ေမာ့လုိက္၊ စီးကရက္ေတြ တလိပ္ၿပီးတလိပ္ေသာက္လုိက္လုပ္ရင္း ကြင္တင္ရဲ႕ အိမ္ေအာက္ထပ္က မီးေတြ မွိတ္သြားတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အေပၚထပ္မွာ မီးပြင့္ေလး တပြင့္တည္း လင္းၿပီး က်န္ေနတာကုိ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ အဲဒီ မီးပြင့္ေလးပါ မွိတ္သြားတယ္။ က်န္တဲ့ကိစၥေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ မွန္းဆၾကည့္႐ုံေလာက္ဘဲ တတ္ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ေျပာတယ္။
“မစၥတာ ဒူးဖရိန္း၊ အဲသည္ေနာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဂလင္းကြင္တင္ရဲ႕ အိမ္ထဲကုိ ၀င္သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ သတ္လုိက္သလား”လုိ႔ အင္ဒီရဲ႕ ေရွ႕ေနက သူ႔ကုိ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။
“မမွန္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အဲဒီလုိ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး” လုိ႔ အင္ဒီက ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ သူ႔အဆုိအရကေတာ့ ညသန္းေခါင္တုိင္တာနဲ႔ သူနည္းနည္းအမူးေျပစျပဳလာၿပီ။ အရက္နာက် တဲ့ လကၡဏာေတြလည္း စ ျပလာၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ သူအိမ္ျပန္အိပ္လုိက္ၿပီး ေနာက္တေန႔က်မွ ဒီကိစၥကုိ လူႀကီးဆန္ဆန္ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းေတာ့မယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
“အိမ္ကုိ ကားေမာင္းၿပီး ျပန္အလာလမ္းမွာ က်ေနာ့္စဥ္းစားမိတာက ဒီကိစၥမွာ အေကာင္းဆုံး ေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ ရီႏုိမွာ ကြာရွင္းေပးလုိက္တာဘဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မစၥတာဒူဖရန္း”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေအက တစခန္းထလာၿပီး ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားစဥ္းစားလုိ႔ ရတဲ့နည္းေတြထဲမွာ အျမန္ဆုံး ကြာရွင္းေပးႏုိင္တဲ့နည္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားကြာ ရွင္းေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားဟာ ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြနဲ႔ ေျပာင္း၀ကုိ အုပ္ထားတဲ့ ပြဳိင့္သာတီးအိတ္ ေျခာက္လုံးျပဴးနဲ႔ ခင္ဗ်ားဇနီးကုိ ကြာရွင္းေပးလုိက္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား”
အင္ဒီ။ ။ (တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္) “မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ”
“ၿပီးေတာ့မွ ခင္ဗ်ားဟာ သူမရဲ႕ ခ်စ္သူကုိ ပစ္သတ္လုိက္တယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ”
“ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားဆုိလုိခ်င္တာက ကြင္တင္ကုိ အရင္ ပစ္ၿပီးမွ ခင္ဗ်ားဇနီးကုိ ပစ္သတ္တယ္။ ဒီလုိလား”
“က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မပစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ဘီယာ ႏွစ္ပုလင္းနဲ႔ က်ေနာ္ရပ္ေစာင့္တဲ့ေနရာမွာ ရဲေတြေတြ႕တယ္ဆုိတဲ့ စီးကရက္ေတြကုိ ေသာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကုိ ကားေမာင္း ျပန္လာၿပီး အိပ္ယာထဲ တန္းသြားေတာ့တာဘဲ”
“ခင္ဗ်ားဟာ ဂ်ဴရီေတြကုိ ေျပာခဲ့တယ္။ ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔နဲ႔ စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ အၾကားကာလမွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္တဲ့ စိတ္အေနအထားျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိခဲ့တယ္ေနာ္”
“မွန္ပါတယ္”
“ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ျပင္းျပသလဲဆုိရင္ ေျခာက္လုံးျပဴးတလက္ေတာင္ ၀ယ္တဲ့အထိကုိ ျဖစ္သြားတယ္ေနာ္”
“မွန္ပါတယ္”
“က်ေနာ္တခုေျပာရင္ ခင္ဗ်ား စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္မလား မစၥတာ ဒူးဖရိန္း။ ခင္ဗ်ားဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္တဲ့လူစားမ်ဳိးလုိ႔ မထင္ရဘူး လုိ႔ဆုိခဲ့ရင္ေပါ႔”
“ကသိကေအာက္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဟာ အင္မတန္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံတဲ့လူ တေယာက္လုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ေလနဲ႔။ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ သတ္ေသခ်င္စိတ္ေပါက္ေနရင္ ေတာင္မွ က်ေနာ့္ျပႆနာကုိ ခင္ဗ်ားကုိ လာအစီရင္ခံေနမွာ မဟုတ္ဘူး”
အဲသည္လုိ အင္ဒီလည္း ေျပာလုိက္ေရာ တရား႐ုံးထဲမွာ ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္သံတခ်ဳိ႕ထြက္ လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြက္ အင္ဒီအေနနဲ႔ ဂ်ဴရီေတြဆီက တမွတ္မွ မရခဲ့ပါဘူး။
“စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔ညက .38 ေျခာက္လုံးျပဴးကုိ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူ သယ္သြားသလား”
“မသယ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ထြက္ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္း....”
“အုိး....ဟုတ္သားဘဲ” ဒီေအက တမင္ရြဲ႕ၿပီး ၿပဳံးပါတယ္။ “ဟုတ္သားဘဲေလ။ဘာတဲ့။ ၉ ရက္ေန႔ ညက ေသနတ္ကုိ ခင္ဗ်ား ရြဳိင္ရယ္ ျမစ္ထဲကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္။ ဟုတ္စ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
“လူသတ္မႈမတုိင္ခင္ အရင္ တညမွာေပါ႔”
“ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
“အဲဒီ ထြက္ဆုိခ်က္က ခင္ဗ်ားအတြက္ အင္မတန္ အကြက္ဆုိက္တယ္ေပါ႔ေလ။”
“အကြက္ဆုိက္တယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မဆုိက္ဘူးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါ အမွန္အတုိင္း ထြက္တာဘဲ”
“ခင္ဗ်ား၊ ဒုရဲအုပ္ မင့္ခ်ာရဲ႕ ထြက္ခ်က္ကုိ ၾကားၿပီးၿပီလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။”
မင္ခ်ာနဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ ရြဳိင္ရယ္ျမစ္ထဲမွာ အင္ဒီေသနတ္ကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ျမစ္႐ုိးတေလွ်ာက္ ပုိက္ဆြဲၿပီး ေသနတ္ကုိ ရွာခဲ့ၾကတယ္။ ရဲေတြ ေသနတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။
“ဟုတ္ကဲ့။ က်ေနာ္ၾကားၿပီးပါၿပီ”
“ ဒါဆုိ သူတုိ႔ သုံးရက္တိတိ ပုိက္ဆြဲရွာတာလည္း ေသနတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားၾကားၿပီးသားျဖစ္မွာေပါ႔။ အဲဒီအခ်က္ကလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ တာဘဲ မဟုတ္လား”
“အေထာက္အကူျဖစ္တာမျဖစ္တာ အသာထား။ သူတုိ႔ ေသနတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ဘူးဆုိတာေတာ့ လက္ခံရမယ့္ အခ်က္တခုဘဲ။” အင္ဒီက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဘဲ ျပန္ေျပာတယ္။ “ဒါေပမယ့္ ဒီေအနဲ႔ ဂ်ဴရီေတြကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေထာက္ျပခ်င္တာက က်ေနာ္ ေသနတ္ကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့ ပြန္း႐ုဒ္တံတားဟာ ရြိဳင္ရယ္ျမစ္နဲ႔ ရာေမာက္ ပင္လယ္ေအာ္နဲ႔ ဆက္တဲ့ ျမစ္၀နားမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီေနရာမွာ ေရစီးကလည္း သန္တယ္။ ေသနတ္ဟာ ေရစီးနဲ႔အတူပါသြားၿပီး ပင္လယ္ေအာ္ထဲ ေရာက္သြားတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာဘဲ”
“အဲဒီေတာ့ အသတ္ခံရသူေတြကုိယ္ထဲက ျပန္ရတဲ့ က်ည္ဖူးေတြကုိ ခင္ဗ်ားေသနတ္ေျပာင္းက ထြက္လာတာ ဟုတ္မဟုတ္ တုိက္ဆုိင္ စစ္ေဆးဘုိ႔ အျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ မစၥတာ ဒူးဖရိန္း”
“မွန္ပါတယ္”
“အဲဒီအခ်က္ကလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္တာဘဲ မဟုတ္လား”
အဲဒီေမးခြန္းလည္းေမးေရာ သတင္းစာေတြ အဆုိအရ အင္ဒီဟာ တရားခြင္ကာလ ေျခာက္ပတ္အတြင္းမွာ တခါမွ ထုတ္ေဖာ္မျပသခဲ့ဘူးတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ တစြန္းတစကုိ ျပခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒီခဏမွာ ခါးသီးတဲ့ အၿပဳံးရိပ္တခု သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖတ္သြားခဲ့တယ္။
“က်ေနာ္ဟာ ဒီျပစ္မႈကုိ မက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့အတြက္၊ ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ေသနတ္ကုိ အခင္းမျဖစ္ပြားမီမွာ ျမစ္ထဲကုိ ပစ္ခ်ခဲ့တယ္ဆုိတာ အမွန္အတုိင္း ထြက္ဆုိခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီေသနတ္ကုိ ျပန္မေတြ႕တာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အေထာက္အကူ မျဖစ္ဘဲ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်တယ္လုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။”
ဒီေအဟာ ႏွစ္ရက္တိတိ အင္ဒီ့ကုိ ဖိေမးတယ္။ စတုိးဆုိင္က အေရာင္းစာေရးရဲ႕ ပန္းကန္သုတ္ပု၀ါေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထြက္ခ်က္ကုိလည္း ျပန္ဖတ္ျပခဲ့တယ္။ အင္ဒီကလည္း သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီ ပု၀ါေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ျပန္စဥ္းစားလုိ႔မရဘူးလုိ႔ ေျဖတယ္။ ဒါေပမယ့္ “မ၀ယ္ခဲ့ပါဘူးဆုိတာကုိလည္း ျပန္စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး” ဆုိတာကုိ သူ၀န္ခံရတယ္။
၁၉၄၇ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပုိင္းမွာ အင္ဒီနဲ႔ လင္ဒါတုိ႔ ႏွစ္ဦးဟာ ပူးတြဲ အာမခံ ထားခဲ့သလား။("ဟုတ္ကဲ့၊ မွန္ပါတယ္။") တကယ္လုိ႔သာ အင္ဒီဟာ ဒီအမႈကေန ကြင္းလုံးကၽြတ္လြတ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီအာမခံကေန ေဒၚလာ ၅ ေသာင္း အင္ဒီအေနနဲ႔ အက်ဳိးအျမတ္ရမယ္ဆုိတာ မွန္ပါသလား။("ဟုတ္ကဲ့။ မွန္ပါတယ္။) ကြင္တင္အိမ္ကုိ သြားတာ သတ္ဘုိ႔ အႀကံအစည္နဲ႔ သြားတာဟုတ္ပါသလား။("မဟုတ္ပါ။ မမွန္ကန္ပါ။" )
"ဒါဆုိရင္ ဓါးျပတုိက္တာ၊ လုယက္တာလုိ႔ ယူဆရမယ့္ ေျခရာလက္ရာ ပ်က္တာမ်ဳိးမရွိခဲ့ေတာ့ ဘာျဖစ္တာလုိ႔ ထင္ပါသလဲ။"
“ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မသိႏုိင္ပါဘူး” လုိ႔ အင္ဒီက တုိးတုိးသက္သာ ေျဖလုိက္ပါတယ္။
အမႈဟာ မဲခြဲဆုံးျဖတ္ဘုိ႔အတြက္ ဂ်ဴရီေတြ လက္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေန႔လည္ တနာရီ။ ႏွင္းေတြက်ေနတဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔ ေန႔လည္ခင္း။ ဂ်ဴရီေယာက္်ားမိန္းမ အားလုံးေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေန႔လည္ သုံးနာရီခြဲေနၿပီ။ တရား႐ုံးစာေရး (ေဘလစ္)ရဲ႕ အေျပာအရ ဂ်ဴရီေတြအေနနဲ႔ ဒီထက္ ေစာၿပီး ထြက္လာရဘုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘင့္တ္ေလ စားေသာက္ဆုိင္က နာမည္ႀကီး ၾကက္ေၾကာ္ကုိ အစုိးရစားရိတ္နဲ႔ မွာစားေနၾကတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ခဏလင့္သြားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးက အင္ဒီဒူးဖရိန္းမွာ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။ ေနာင္ႀကီးေရ....တကယ္လုိ႔သာ မိန္းျပည္နယ္မွာ ေသဒဏ္သာ ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဲသည္ႏွစ္ ေႏြဦးေပါက္မတုိင္မီ ပန္းပင္ကေလးေတြ ေျမသားထဲက တုိးထြက္မလာခင္မွာ အင္ဒီဒူးဖရိန္းတေယာက္ ေလထဲမွာ ႀကဳိးတြဲေလာင္းနဲ႔ ေျမလြတ္အက ကခဲ့ရမွာ ေသခ်ာတယ္။
=================================================
ဒီေအက သူ႔ဘယ္လုိထင္သလဲ ေမးခဲ့စဥ္ကေတာ့ သူ႔အထင္ကုိ ျပန္မေျဖခဲ့ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ တခုခုေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအထင္ကုိ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ တညေနခင္းမွာ သူ႔ကုိ က်ဳပ္ ရေအာင္ေမးႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမတုိင္မီ ၇ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးဟာ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္ကေန အတန္ငယ္ရင္းႏွီးတဲ့အဆင့္ကုိ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲေနဆဲ ကာလေပါ႔။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၆၀ မတုိင္ခင္အထိ က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ အင္ဒီနဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့အဆင့္ကုိ ေရာက္တယ္လုိ႔ မခံစားရပါ။ က်ဳပ္ထင္တယ္၊ ေထာင္ထဲမွာ အင္ဒီကုိ အဲဒီေလာက္ ရင္းႏွီးေအာင္ ေပါင္းလုိ႔ရတာ က်ဳပ္တေယာက္ဘဲရွိတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ႏွစ္ႀကီးသမားေတြ။ ေနရတဲ့ အေဆာင္ကလည္း အတူတူ။ သူ႔အခန္းက အစြန္ဆုံးမွာ။ က်ဳပ္အခန္းက သူ႔အခန္းကထြက္လာရင္ စႀကၤန္တ၀က္ေလာက္မွာ ရွိတယ္။
“က်ေနာ္...ဘယ္လုိထင္လဲ၊ ဟုတ္လား” အင္ဒီက ရယ္ရင္းေမးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရယ္သံက မရႊင္မျမဴး ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔။ “အဲဒီညမွာ က်ေနာ့္အတြက္ ကံၾကမၼာဆုိးေတြဟာ ေလထဲမွာ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဒီေလာက္ ကာလတုိတုိေလးအတြင္းမွာ မွန္းဆႏုိင္တာ ထက္ပုိၿပီး အားလုံးစုဆုံၿပီး ျဖစ္ပ်က္သြားတာဘဲ။ က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူစိမ္းတေယာက္ေယာက္ရဲ႕ လက္ခ်က္ဘဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္အိမ္ကုိ ျပန္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ တစုံတေယာက္ ကားဘီးေပါက္ၿပီး အဲဒီအိမ္ကုိ ၀င္ရင္း လုပ္သြားတာ လဲျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေဖာက္ထြင္းသမား တေယာက္ေယာက္လက္ခ်က္လဲ ျဖစ္ႏုိင္တာ ဘဲ။ ဒါမွမဟုတ္ စိတၱဇ လူသတ္သမားတေယာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာဘဲ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ တေယာက္ေယာက္က လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္လုိက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က အဆုံးသတ္ အထဲကုိ မဆီမဆုိင္ ေရာက္လာရတာဘဲ”
အင္ဒီေျပာျပတာကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။ အဲဒီ သူမက်ဴးလြန္တဲ့ ျပစ္မႈအတြက္ သူ႔ကုိ တဘ၀စာ ေထာင္ခ်လုိက္ၾကတယ္။ တဘ၀လုံးမဟုတ္ရင္ေတာင္ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အစိတ္အပုိင္းကုိ ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနေအာင္ လုပ္လုိက္တာေပါ႔။ ေထာင္က်ၿပီး ၅ ႏွစ္ၾကာတာနဲ႔ ကတိ္ခံ၀န္ခ်က္နဲ႔ လႊတ္ေပးႏုိင္တဲ့ ပ႐ုိး (Parole board) ဘုတ္ေကာ္မတီက သူ႔အမႈကုိ စၿပီး ၾကားနာတယ္။ အင္ဒီဟာ ေထာင္ထဲမွာ စံျပအက်ဥ္းသား တေယာက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔ကုိ ႏွစ္မေစ့ခင္ ကတိခံ၀န္ခ်က္နဲ႔ လႊတ္ေပးဘုိ႔ ကိစၥမွာေတာ့ အၿမဲလုိလုိ ပယ္ခ်တာခံရတယ္။ ေရွာရွမ့္ေထာင္ကုိ ၀င္လာတုန္းက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၀င္ခြင့္လက္မွတ္မွာ လူသတ္မႈဆုိတဲ့ တံဆိပ္တုံးထုထားၿပီဆုိရင္ ခင္ဗ်ားကုိ ပ႐ုိးနဲ႔ လႊတ္ေပးဘုိ႔ ဆုိတာကလည္း ျမစ္ေရက ေက်ာက္ေဆာင္ကုိ တုိက္စားသလုိ အင္မတန္ ေႏွးေကြးၿပီသာ မွတ္။ ေနာက္ၿပီး ေရွာရွမ့္ ပ႐ုိးဘုတ္အဖြဲ႕မွာ စုစုေပါင္း ဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ ၇ ေယာက္ပါတယ္။ တျခားျပည္နယ္ေထာင္ေတြထက္ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ပုိတယ္။ အဲဒီ ၇ ေယာက္စလုံးကလည္း တကယ့္ ဘူးဆုိ ဖ႐ုံမသီးဘူး ဆုိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးေတြခ်ည္းဘဲ။ ခက္ထန္တဲ့ေနရာမွာ ဓါတ္သတၱဳတြင္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ေရေစးတဲ့ ပုိၿပီး ခက္ထန္တယ္။ ခင္ဗ်ား အဲဒီ ပုဂၢဳိလ္ေတြကုိ ေငြနဲ႔ ေပါက္လုိ႔လည္းမရ၊ ငုိျပလုိ႔လည္း မရ။ ဒီဘုတ္အဖြဲ႔ကုိ ေငြနဲ႔ ေပါက္ၿပီး လြတ္သြားတယ္ဆုိတဲ့လူ အခုခ်ိန္ထိ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ အင္ဒီ့ကုိ လႊတ္မေပးရျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ တျခားအေၾကာင္းေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြက ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ဳပ္ေျပာျပရင္းပါလာလိမ့္မယ္။
ေထာင္ထဲမွာ ကင္ဒရစ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေထာင္စာေရး (ေထာင္သားထဲကမွ စာေရးအလုပ္ကုိ လုပ္ေပးရသူ) တေယာက္ရွိတယ္။ ဒီေကာင္က ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြဆီတုန္းက က်ဳပ္ဆီမွာ အေႂကြးေတာ္ေတာ္ တင္လုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီအေႂကြးကုိ ေက်ေအာင္ သူ႔မွာ ေလးႏွစ္တိတိ ဆပ္ယူခဲ့ရတယ္။ သူ႔အေႂကြးအတြက္ ေပးရမယ့္ အတုိး အတြက္ သူက က်ဳပ္ကုိ သတင္းယူေပးတယ္။ က်ဳပ္ အလုပ္မ်ဳးိမွာ သတင္းက အသက္ဘဲ။ အၿမဲ နားကုိ က်ယ္က်ယ္စြင့္ထားရတယ္။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေထာင္ထဲက ေမာ္ေတာ္ကားနံပါတ္ျပားအလုပ္႐ုံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း တသက္လုံးျမင္ခြင့္ရမွာမဟုတ္တဲ့ တခ်ဳိ႕ေသာ ေထာင္ထဲက မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ေတြကုိ ကင္ဒရစ္က ၾကည့္ခြင့္ရတယ္။
ကင္ဒရစ္ရဲ႕ အေျပာအရ အင္ဒီရဲ႕ ပ႐ုိးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုတ္အဖြဲ႕က ၁၉၅၇ခုႏွစ္မွာ ၇မဲ-သုညမဲ၊ ၁၉၈၅ခုမွာ ၆မဲ-၁မဲ၊ ၅၉ခုမွာ ၇မဲ-၀ မ နဲ႔ ၆၀ခုႏွစ္မွာ ၅မဲ-၂မဲ ဆုိၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ မဲခြဲၿပီး ပယ္ခ်ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း မဲ ဘယ္ႏွစ္မဲနဲ႕ ပယ္ခ်သလဲေတာ့ က်ဳပ္မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္သိတာကေတာ့ အင္ဒီဒူးဖရိန္းဟာ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ၁၆ ႏွစ္လုံးလုံး က်ဳပ္နဲ႔တေဆာင္တည္း အက်ဥ္းေဆာင္ အမွတ္ ၅၊ အခန္းနံပါတ္ ၁၄ မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနသြားခဲ့ရတယ္။ ၁၉၇၆ ခု ေရာက္ေတာ့ အင္ဒီဟာ အသက္ ၅၈ ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ သူတုိ႔ သူ႔အေပၚမွာ ညွာတာသနားလွတယ္ဆုိရင္ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ေလာက္က်ရင္ေတာ့ လႊတ္ေပးေကာင္းလႊတ္ေပးႏုိင္တယ္။ ဒါဘဲေလ။ ေထာင္က်တယ္ဆုိတာ။ ခင္ဗ်ားဘ၀ထဲက အဖုိးတန္ဆုံးအခ်ိန္ေတြကုိ ႏႈတ္ယူလုိက္တာဘဲ။ တေန႔ေန႔မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိ ျပန္လႊတ္ေပးေကာင္း လႊတ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနဦး။ က်ဳပ္ေျပာျပမယ္။ တခါက ဒီေထာင္ထဲမွာ ရွာ၀ုဒ္ေဘာ့လ္တြန္ဆုိတဲ့ က်ဳပ္သိတဲ့ ငနဲတေယာက္ဟာ သူ႔ အက်ဥ္းခန္းထဲမွာ ခုိတေကာင္ကုိ ေမြးထားတယ္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ သူျပန္လြတ္တဲ့အခ်ိန္ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ အဲဒီခုိကုိ သူေမြးထားတယ္။ ပုဂၢဳိလ္က တကယ့္ ငွက္၀ါသနာအုိးတ ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ခုိ သူ႔မွာ ရွိတယ္။ ဂ်ိတ္ လုိ႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ သူျပန္မလြတ္ခင္ တရက္မွာ သူဟာ ဂ်ိတ္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ ဂ်ိတ္ကလည္း သူပ်ံေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ပ်ံသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွာ၀ုဒ္တေယာက္ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုေလးကုိ စြန္ခြာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ တပတ္ေလာက္ရွိေတာ့ က်ဳပ္ မိတ္ေဆြတေယာက္က က်ဳပ္ကုိ ေခၚျပတယ္။ ေထာင္ ေလ့က်င့္ေရးကစားကြင္းေထာင့္က ရွာ၀ုဒ္တေယာက္ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္တတ္တဲ့ေနရာေလးမွာေပါ႔။ မိတ္ေဆြက ေျပာတယ္။
“ၾကည့္စမ္း ရက္ဒ္။ အဲဒါ ဂ်ိတ္ မဟုတ္လား”
ဟုတ္ပါတယ္။ ဂ်ိတ္မွ ဂ်ိတ္အစစ္ပါဘဲ။ ဂ်ိတ္ဟာ အဲဒီေနရာမွာ ေသၿပီး အေကာင္ေတာင္ ပ်က္စျပဳေနၿပီ။
===============================================
က်ဳပ္မွတ္မိတယ္။ ပထမဦးဆုံး အင္ဒီက်ဳပ္ဆီကုိ ေရာက္လာတဲ့အေၾကာင္းက ပစၥည္းတခု မွာခ်င္လုိ႔။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ မေန႔တေန႔ကအျဖစ္အပ်က္တခုလုိဘဲ က်ဳပ္မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီတႀကိမ္က ရီတာေဟး၀ပ္ကုိ မွာတဲ့အႀကိမ္မဟုတ္ေသးဘူး။ အဲဒီ ေႏြတုန္းက သူက တျခား ပစၥည္းတခုအတြက္ က်ဳပ္ဆီကုိ ေရာက္လာခဲ့တာ။
က်ဳပ္တုိ႔ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥေတြက ေလ့က်င့္ေရးကစားကြင္းထဲမွာဘဲ အလုပ္ျဖစ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ အခုကိစၥလည္း အဲဒီေနရာမွာဘဲ ျဖစ္တာ။ အားကစားကြင္းက ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တယ္။ တဖက္ကုိ ကုိက္ ၉၀ ေလာက္စီရွိတဲ့ စတုရန္းက်က် ကြင္းႀကီးဗ်။ ေျမာက္ဘက္မွာ ေထာင္အုတ္႐ုိးရွိတယ္။ အုတ္႐ုိးအစြန္းတဖက္တခ်က္မွာ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္ကင္းတဲေတြရွိတယ္။ အဲဒီက ေထာင္ေစာင့္ေတြမွာ မွန္ေျပာင္းေတြ၊ အဓိက႐ုန္းႏွိမ္တဲ့ ေသနတ္ေတြ တပ္ဆင္ထားတယ္။ ေထာင္ပင္မ ၀င္ေပါက္ႀကီးကလည္း အဲဒီ ေျမာက္ဘက္ အုတ္႐ုိးမွာဘဲ ရွိတာဘဲ။ ထရပ္ကားေတြ ပစၥည္းတင္ခ် လုပ္တဲ့ေနရာကေတာ့ ကစားကြင္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္မွာရွိတယ္။ ကားရပ္တဲ့ေနရာ ငါးခုတိတိရွိတယ္။ ေရွာရွမ့္ဟာ တပတ္အတြင္း အလုပ္ဖြင့္ရက္ေတြမွာဆုိရင္ ပစၥည္းလာခ်တဲ့ကား၊ လာသယ္တဲ့ကားေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေန တတ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေထာင္မွာ ေမာ္ေတာ္ကားလုိင္စင္နံပါတ္ျပားစက္႐ုံ၊ ေနာက္ၿပီး ကစ္တာရီ ေဆး႐ုံနဲ႔ နာလန္ထေဆာင္ေတြက အ၀တ္ေတြကုိ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးရတဲ့ ေလာင္ဒရီ တခုရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကား၀ပ္ေရွာ့တခုလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီ၀ပ္ေရွာ့မွာ ေထာင္သား မကၠင္းနစ္ေတြကေနၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ပုိင္၊ ျပည္နယ္ပုိင္၊ ျမဴနီစပါယ္ပုိင္ ကားေတြကုိ ျပင္ေပးရတယ္။ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြ၊ ေထာင္အရာရွိေတြ ကားေတြကုိ ျပင္ေပးရတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။အဲ... တခါတေလ ပ႐ုိးဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕ ကားေတြကုိလည္း ျပင္ေပးရ တတ္တယ္။
ကစားကြင္းအေရွ႕ဘက္မွာေတာ့ ေလးေထာင့္ကြက္ေသးေသးေလးေတြ ေဖာက္ထားတဲ့ အုတ္နံရံတခုရွိတယ္။ အဲဒီ အုတ္နံရံေနာက္ဖက္မွာ အက်ဥ္းေဆာင္ အမွတ္ငါး ရွိတယ္။ ကစားကြင္း အေနာက္ဖက္မွာေတာ့ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ုံးခန္းနဲ႔ ေထာင္ေဆး႐ုံရွိတယ္။ ေရွာရွမ့္က တျခားေထာင္ေတြလုိ လူျပည့္ၾကပ္မေနဘူး။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဆီေလာက္က တခါဆုိ တခါဘဲ ေထာင္မွာ လက္ခံႏုိင္တဲ့ဦးေရရဲ႕ သုံးပုံႏွစ္ပုံအထိဘဲ ျပည့္ဘူးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကစားကြင္းထဲမွာ အက်ဥ္းသား ၈၀ ကေန ၁၂၀ ေလာက္ ပုံမွန္ ကစားေနၾကလိမ့္မယ္။ ကစားတာကေတာ့ ေဘာလုံးကန္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဘ့စ္ေဘာ ပစ္ၾက ဖမ္းၾကတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အံစာတုံးပစ္ၾကမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်င္းခ်င္း က်ိတ္ၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ၾကမယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္ ကစားကြင္းထဲမွာ ပုိၿပီး လူ႐ႈပ္တယ္။ တကယ္လုိ႔ မိန္းမေတြသာ ရွိေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ တနဂၤေႏြေန႔ဟာ ေတာဘုရားပြဲနဲ႔ေတာင္ တူသြားႏုိင္တယ္။
အဲဒီ က်ဳပ္ဆီကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ေရာက္လာတာကလည္း တနဂၤေႏြေန႔ဘဲ။ သူေရာက္လာ ေတာ့ က်ဳပ္က က်ဳပ္ေဖာက္သည္တဦးျဖစ္တဲ့ အယ္လ္မုိ ဟာမစ္ေတ့ခ်္နဲ႔ ေရဒီယုိကိစၥေျပာၿပီး႐ုံဘဲ ရွိေသးတယ္။ သူဘယ္သူလဲဆုိတာ က်ဳပ္သိၿပီးသား။ အင္ဒီဟာ အင္မတန္ ဘ၀င္ကုိင္ၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့လူ၊ ေသြးေအးတဲ့လူအေနနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ နာမည္ႀကီး တယ္။ေနာက္ၿပီး အင္ဒီဟာ ဒုကၡေပးခံရဘုိ႔အတြက္ ပစ္မွတ္ထားခံေနၿပီလုိ႔ တခ်ဳိ႕လူေတြ ေျပာတာၾကားရတယ္။ အဲဒီေျပာတဲ့လူထဲက တဦးကေတာ့ ေဘာ့ဂ္ဒုိင္းမြန္းဆုိတဲ့ ငနဲဘဲ။ အဲဒီငနဲက ဘယ္ေတာ့မွ သြားၿပီး စပ္စပ္ယွက္ယွက္လုပ္သင့္တဲ့ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အင္ဒီ့အခန္းမွာ အခန္းေဖာ္ မရွိဘူး။ အေဆာင္အမွတ္ငါးမွာရွိတဲ့ တေယာက္ခန္းေတြဟာ လူေသေခါင္းေလာက္ဘဲ က်ယ္ေပမယ့္ အင္ဒီဟာ တေယာက္ခန္းကုိဘဲ ပုိသေဘာက်တယ္လုိ႔ လည္း ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕အကဲခတ္လုိ႔ ရတဲ့ လူတေယာက္ ကိစၥမွာ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေကာလဟာလေတြကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနစရာမလုိပါဘူး။
“ဟဲလုိ၊ က်ေနာ္ အင္ဒီဒူးဖရိန္းပါ”
အင္ဒီက လက္ကမ္းေပးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဆြဲၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ သူက အလာပ၊ သလာပ ေတြမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ လူမဟုတ္ဘူး။ လုိရင္းကုိ တန္းၿပီးေျပာတယ္။
“ခင္ဗ်ားဟာ ပစၥည္းေတြ သြင္းေပးႏုိင္တဲ့ လူတေယာက္လုိ႔ က်ဳပ္ထင္တယ္။ ဟုတ္သလား”
က်ဳပ္အေနနဲ႔ ပစၥည္းေတြ မွာတာရွိရင္ သြင္းေပးေလ့ရွိတယ္ ဆုိတာ ၀န္ခံလုိက္တယ္။
“ခင္ဗ်ား၊ ဘယ္လုိလုပ္သြင္းသလဲဗ်” အင္ဒီကေမးတယ္။
“တခါတခါေတာ့လည္း ပစၥည္းေတြက က်ေနာ့္လက္ထဲ အလုိအေလ်ာက္ သူ႔ဟာသူ ေရာက္လာတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဘယ္လုိလဲဆုိတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ရွင္းမျပတတ္ဘူးဗ်။”
အင္ဒီက အသာၿပဳံးလုိက္ၿပီး “ က်ေနာ့္အတြက္ ေက်ာက္ဆစ္တဲ့ တူကေလး တလက္ သြင္းေပးလုိ႔ ရမလားဗ်”
“ေက်ာက္ဆစ္တဲ့ တူဆုိတာ ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲ။ ခင္ဗ်ား ဘာအတြက္ လုိခ်င္တာလဲ”
အဲလုိေမးလုိက္ေတာ့ အင္ဒီနည္းနည္း အံ့ၾသသြားပုံရတယ္။ “ခင္ဗ်ားလုပ္ငန္းမွာ ဘာအတြက္လဲဆုိတာကုိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားစရာ လုိ လုိ႔လားဗ်ာ”
အဲဒီ သူေမးတဲ့ ေမးခြန္းကုိၾကားေတာ့ ေထာင္ထဲကလူေတြ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ ႀကီးက်ယ္တယ္လုိ႔ ေျပာသလဲ က်ဳပ္သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးက အၿမဲတေစ ေလလႈိင္းေပၚမွာဘဲ စကားေျပာခ်င္တဲ့လူမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေမးခြန္းမွာ ဟာသအရိပ္အေယာင္ အနည္းငယ္ စြက္ေနသလုိလည္း က်ဳပ္ခံစားရတယ္။
“သာမန္ သြားပြတ္တံတုိ႔ ဘာတုိ႔ေလာက္ မွာတာဆုိရင္ေတာ့ သိဘုိ႔ မလုိဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေရာင္းေစ်းကုိ တန္းေျပာျပလုိက္႐ုံဘဲေပါ႔။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း သြားပြတ္တံ ဆုိတာမ်ဳိးက လူေသေစႏုိင္တဲ့ လက္နက္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူးေလ”
“လူေသေစႏုိင္တဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ အေတာ္ ခံစားခ်က္ျပင္းပုံရတယ္”
“အမွန္ဘဲ”
အဲဒီလုိ ေျပာေနၾကတုန္း တိပ္ေတြ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ၿပီးတြဲခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘ့စ္ေဘာအေဟာင္း တလုံးဟာ က်ဳပ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆီကုိ ပ်ံ၀ဲေျပး၀င္လာတယ္။ အင္ဒီက ႐ုတ္တရက္ လွစ္ကနဲ လွည့္ၿပီး ေလထဲကေန သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖမ္းလုိက္တယ္။ အဲဒီ ဖမ္းလုိက္တဲ့အကြက္က နာမည္ႀကီးေဘ့စ္ေဘာသမား ဖရန္႔ခ္မယ္ဇုံးေတာင္ ဂုဏ္ယူေလာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘ့စ္ေဘာကုိ လာရာလမ္းအတုိင္း ဖမ္းလုိက္သလုိဘဲ လ်င္ျမန္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ သက္သက္သာသာ ျပန္ပစ္လုိက္တယ္။ တျခားလူေတြဟာလည္း သူတုိ႔ ကိစၥနဲ႔သူတုိ႔ လုပ္ေနၾကရင္း က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အကဲခတ္ေနၾကတာကုိ က်ဳပ္ျမင္ရတယ္။ ေမွ်ာ္စင္ေပၚက အေစာင့္ေတြလဲ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ေကာင္းၾကည့္ေန ၾကႏုိင္တယ္။ က်ဳပ္က တည္ၿငိမ္ေနတဲ့အေနအထားကုိ ဖ်က္ဆီးလုိစိတ္မရွိဘူး။ ေထာင္တုိင္းမွာ တဘက္ဘက္က အေလးသာသြားေအာင္ ဘက္ေျပာင္းႏုိင္တဲ့ ေထာင္သားအုပ္စုဖြဲ႕တာေတြရွိတယ္။ အဖြဲ႕ငယ္ရင္ ေလးေယာက္ငါးေယာက္ေလာက္ရွိၿပီး အဖြဲ႕ႀကီးရင္ ၂ဒါဇင္ ၃ ဒါဇင္ေလာက္အထိႀကီးတဲ့ အုပ္စုႀကီးေတြ အထိရွိတတ္တယ္။ ေရွာရွမ့္မွာ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ဘဲ အဲဒီလုိ ၀ိတ္ရွိတဲ့ လူအနည္းငယ္ထဲက တေယာက္ေပါ႔။ အင္ဒီအေနနဲ႔ အဲဒီလုိ အေနအထားေတြကုိ ေက်ာ္လႊားဘုိ႔ဆုိရင္ အမ်ားႀကီး လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္။ အင္ဒီကလည္း အဲဒီ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ သိပုံဘဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကုိ ေအာက္က်ဳိ႕တာ၊ ေဖာ္လာဖားတာမ်ဳိးေတာ့ လုံး၀မလုပ္ဘူး။ အဲဒီအတြက္ သူ႔ကုိ က်ဳပ္ေလးစားပါတယ္။
“ေအးေလ၊ တရားပါတယ္။ ေက်ာက္ဆစ္တူဟာ ဘာလဲဆုိတာနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ က်ဳပ္လုိခ်င္ရသလဲဆုိတာ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာျပပါမယ္။ ေက်ာက္ဆစ္တူဟာ ပုဆိန္အေသးစား ေလးဘဲ။ ဒီေလာက္ အရွည္ရွိတယ္။”
အင္ဒီက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ တေပေလာက္ ခြာၿပီး အတုိင္းအထြာကုိ ျပတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သူ႔ရဲ႕ လက္သည္းေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထားတယ္ ဆုိတာကုိ က်ဳပ္သတိျပဳမိတာဘဲ။
“ တဖက္မွာ အသြားထက္ထက္ တခုပါၿပီ တဖက္မွာေတာ့ တူေတြလုိဘဲ ခပ္တုံးတုံး ထုစရာ တူေခါင္းတခုပါတယ္။ က်ဳပ္ဘာေၾကာင့္လုိခ်င္ရသလဲဆုိေတာ့ ေက်ာက္တုံးေတြကုိ က်ဳပ္ အရမ္းစိတ္၀င္စားလုိ႔ဘဲ”
“ဗ်ာ။ ေက်ာက္တုံးေတြဟုတ္လား”
“ဒီနားမွာ ခဏေလာက္ ငုတ္တုပ္ထုိင္ပါဦးေလ” အင္ဒီက တုိက္တြန္းတယ္။
က်ဳပ္လည္း ကပ်က္ကေခ်ာ္နဲ႔ဘဲ ထုိင္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အင္ဒီယန္းေတြ လုိဘဲ ကုိယ္ကုိ ခပ္ကုန္းကုန္းနဲ႔ ထုိင္လုိက္ၾကတာေပါ႔။
အင္ဒီဟာ အားကစားကြင္းထဲက ဖုန္သဲတဆုပ္ကုိ ေကာက္ယူလုိက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ သပ္ရပ္တဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ထုိးေမႊၿပီး မႈတ္လုိက္လုိက္တယ္။ ဖုန္ေတြ တိမ္တုိက္လုိ ေလထဲကုိ တက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြထဲမွာ ႏွစ္ခုက ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔၊ က်န္တာေတြက ခပ္မွိန္မွိန္ ႐ုိး႐ုိးေက်ာက္ေတြဘဲ။
(ဆက္ရန္)
.jpg)
3 comments:
"မွတ္ဉာဏ္ဆုိတာ တကယ္ဘဲ လႊမ္းမုိးၿပီး ဖန္တီးယူလုိ႔ ရတဲ့အရာဘဲ” တဲ့။ ကိုေပါေရ...ဒီ episode မွာ ဒီစကားက မွတ္မွတ္ထင္ထင္။ ဒီ episode မတိုင္ခင္ထဲက အင္ဒီမသတ္ဘူးလို႕ ယံုၾကည္ေနမိေအာင္ ဘယ္အရာကမ်ား ဆြဲေဆာင္ထားပါလိမ့္။ ထာ၀ရ ပြင့္လန္းေနေသာ ဘာသာျပန္ဆံုးရင္ ႐ုပ္႐ွင္ေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ပံုမွန္ေလးတင္ေပးရင္ ပိုေကာင္းမယ္။
၀ါးဟားဟား အထိ လာဖတ္ထားၿပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္းပို႔စ္ေတြကို မဖတ္ျဖစ္ဘူးျဖစ္ေနတာ။ အခုေနာက္ပုိင္း တင္တာေတြကို အမွီလိုက္ ျပန္ဖတ္သြားတယ္ ကုိေပါေရ။
ကိုေပါေရ..ဆက္ေရးဦးေလးေနကိုေပါေရ..ဆက္ေရးဦးေလ။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသည္။
Post a Comment