“ေရတြင္းမတူးဘဲႏွင့္ ေရၾကည္ေသာက္လုိသူမ်ား”

Share |

ယေန႔ ေသာၾကာေန႔သည္ ကၽြႏု္ပ္ေနထုိင္ရာ ကၽြန္းပိစိတြင္ (Good Friday) ႐ုံးပိတ္ရက္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ နံနက္မုိးလင္း မ်က္စိႏွစ္လုံးပြင့္လာသည္မွ စ၍ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ထုိင္ကာ ႂကြက္(mouse) ကုိစီးလ်က္ ဘေလာ့ဂ္ခန္းလွည့္ လည္ ၾကည့္႐ႈေလသည္။

ထုံးစံအတုိင္း မတေထာင္သားေတြ မတေထာင္သမီးေတြ ေရးၾကေသာ ဘေလာ့ဂ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္ ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ တေထာင့္တရာ့ကုန္ေသာ အေတြးအေခၚအယူအဆ အသီးသီး ကုိလည္း ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ နားမလည္ႏုိင္ေသာ အဆုိအမိန္႔ႏွစ္ခုကုိလည္း ေတြ႕ရ၏။ အင္တာနက္ေပၚတြင္ လည္းေကာင္း၊ အျပင္ဘက္ေလာကတြင္ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သားဟု ဆုိအပ္ေသာ လူအခ်ဳိ႕ အၾကားတြင္လည္းေကာင္း ဤစကားႏွစ္ရပ္ကုိ မၾကာခဏ ၾကားရေလ့ရွိ၏။

၄င္းအဆုိအမိန္႔မ်ားမွာ အျခားမဟုတ္။ “လူထုအုံႂကြမႈႀကီးကုိ အခ်ိန္ကုိက္ လုပ္ယူ၍ မရ” ဆုိျခင္းႏွင့္ “လူထုအုံႂကြမႈကုိ ဖန္တီးလုပ္ယူ၍မရ” ဟူေသာ အဆုိအမိန္႔မ်ားပင္တည္း။ ဘယ္ ဖီလုိဆုိဖာဦးျမသာ ကမ်ား ရမ္းတုပ္လုိက္သည္မသိ။ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြားရဲ႕ အုိင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေလွ်ာ့တြက္၍မရ။

“လူထုအုံႂကြမႈႀကီးကုိ အခ်ိန္ကုိက္ လုပ္ယူ၍ မရ” ဆုိေသာ အဆုိအမိန္႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စဥ္းစားရန္မွာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ျမန္မာျပည္သမုိင္း၀ယ္ ၈၈၈၈ (ရွစ္ေလးလုံး) လူထုအုံႂကြမႈႀကီး ဟူသည္ အမွန္တကယ္ပင္ ရွိခဲ့၏။ လူထုအုံႂကြမႈႀကီးကုိ အခ်ိန္ကုိက္ၿပီးျဖစ္ ေပၚေအာင္ လုပ္ယူ၍မရ ဆုိခဲ့လွ်င္ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ရွစ္ေလးလုံးထပ္ေသာေန႔တြင္ တတုိင္းျပည္လုံး ၿမဳိ႕ႀကီးမ်ားအမ်ားစု၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ လူထုအုံႂကြမႈႀကီးသည္ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္၏ အလုိေတာ္အရ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေလသေလာ။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ထန္းသီးေႂကြခုိက္ က်ီးနင္းခုိက္ ဆုိသလုိ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ႀကီး ျဖစ္သြားျခင္းေပေလာ။ ကၽြႏု္ပ္အဘုိ႔ အင္မတန္ စဥ္းစားရ က်ပ္လွေပေသာ ပုစၧာႀကီးတခုေပတည္း။ ထုိအဆုိအမိန္႔ကုိ ႁမြက္ဟေသာ ဘေလာ့ဂါပညာရွိတုိ႔ ရွင္းလင္းေျဖၾကားေပးၾကပါကုန္။

ထုိမွတပါးလည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ထက္ နည္းပညာထြန္းကားေသာ “ဖိလစ္ပုိင္”တြင္မူ လူအမ်ား လမ္းမေပၚထြက္ အုံႂကြမည့္ေန႔အား “မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း”မွတဆင့္ “မက္ေဆ့ခ်္” မ်ား အသီးသီး ဆင့္ပြားၾကကာ သမၼတ မင္းကုိပင္ ျဖဳတ္ခ်ေသာ ရာဇ၀င္ ထင္လင္းစြာရွိေလ၏။ ယင္းအျဖစ္အပ်က္ကုိ သုိးေဆာင္းစကားျဖင့္ “ပီးပဲပါ၀ါ” ဟု လူသိမ်ား၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ကုိးကြယ္ေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာပင္လွ်င္ ေရွးယခင္ အေလာင္းေတာ္ေ၀ႆႏၱရာမင္းႀကီးဘ၀က ပီးပဲပါ၀ါ ႏွင့္ ျဖဳတ္ခ်ျခင္း ခံခဲ့ရဘူးသည္ ဆုိ၏။ ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ ေဒၚမန္စမစ္ျပန္ယူလာေသာ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းကုိလည္း လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ျမန္မာေတြ ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္ ဟူ၏။ ဤအျဖစ္အပ်က္အားလုံးသည္ မည္သူတဦးတေယာက္၏ လႈံ႕ေဆာ္မႈမပါဘဲ သူ႔အလုိအေလ်ာက္ အခ်ိန္ကုိက္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရသည္ဆုိပါလွ်င္ ေၾသာ္.....တုိက္ဆုိင္လြန္းလွေခ်သည္ တကား။

အကယ္၍သာ လူထုကုိ က်က်နန စည္း႐ုံးျပင္ဆင္ထားကာ (ယခုအခါ လူထု၏ ႏုိင္ငံေရး ေရခ်ိန္မွာ အထူးတလည္ စည္း႐ုံးစရာမလုိေအာင္ ျမင့္တက္လ်က္ရွိသည္) သပိတ္ေကာ္မတီ အဖြဲ႕ငယ္မ်ားကုိ ၿမဳိ႕အသီး သီးတြင္ စနစ္တက် လ်ဳိ႕၀ွက္ဖြဲ႕စည္းထားပါက အခ်ိန္ကုိက္၍ အုံႂကြရန္ဟူသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္ ရွိအံ့နည္း။ ျဖစ္ႏုိင္၍ပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လန္ဒန္သုိ႔ သြားေရာက္အေရးမဆုိခင္ လူထုကုိ ေတာင့္ထားဘုိ႔ မွာၾကားခဲ့သည္မဟုတ္ပါေလာ။ ထုိ႔ျပင္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကဲ့သုိ႔ေသာ လက္နက္ကုိင္ေတာ္ လွန္ေရးကုိပင္လွ်င္ လ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါက အခ်ိန္ကုိက္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည္ကုိ ေတြ႕ၾကရေပမည္။

ထုိသုိ႔စဥ္းစားလုိက္ပါက “ဖီေလာ္ေဆာ္ဖာ ဦးျမသာ” မ်ား၏ ပထမ အဆုိအမိန္႔မွာ သုိ႔ေသာ သုိ႔ေလာ ဒြိဟ သံသယ ျဖစ္ဘြယ္ရာ၊ အေၾကာင္းအက်ဳိးမခုိင္လုံေသာ အဆုိအမိန္႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤအဆုိအမိန္႔ကုိ စတင္တည္ေထာင္သူအား ျမန္မာျပည္၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ “ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား” ဘြဲ႕ထူးကုိ ခ်ီးျမႇင့္အပ္ကုန္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထူးထူးျခားျခား ျဖန္႔က်က္ေတြး ႏုိင္စြမ္း၊ ေဖာက္ထြက္ေတြးႏုိင္စြမ္း ရွိေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

ဒုတိယ အဆုိအမိန္႔ က်န္ေသး၏။ “လူထုအုံႂကြမႈကုိ ဖန္တီးလုပ္ယူ၍မရ” ဆုိေသာ အဆုိအမိန္႔ပင္တည္း။ အစစ လြတ္လပ္ကာ အဆင္ေျပေနေသာ တုိင္းျပည္တြင္ေတာ့ မွန္ေကာင္းမွန္ေပမည္။

သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍မူကား ယင္းအဆုိအမိန္႔ကုိသာ အမွန္ဟု ယူဆရပါက ျမန္မာျပည္သမုိင္းတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့သမွ် ေသာ လူထုလႈပ္ရွားမႈ၊ အုံႂကြမႈမွန္သမွ်သည္ မည္သူ၏ လုံ႔လ ပေယာဂ၊ အားထုတ္မႈမွ် မပါဘဲ အလုိအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားဟု သေဘာပုိက္ရေခ်ေတာ့မည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ကဆုိလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သည္မွာ ၀ုိင္အမ္ဘီေအအသင္း၊ ဂ်ီစီဘီေအအသင္း၊ ဒုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး၊ နဂါးနီအသင္း၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး စသည့္ အဖြဲ႕အစည္း အသင္းအပင္းအေပါင္းတုိ႔၏ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္မဟုတ္ဟု ေကာက္ခ်က္ဆြဲရေပမည္။ ထုိ႔ျပင္ မၾကာေသးမီ အတိတ္သမုိင္း ေၾကာင္းကုိ ျပန္ၾကည့္လွ်င္လည္း ဗကသ၊ မကသ၊ အကသ စသည့္ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား၊ ရဟန္းပ်ဳိမ်ားအဖြဲ႕၊ သံဃာ့သမဂၢီ၊ ေရွ႕ေနမ်ားအဖြဲ႕၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ားအဖြဲ႕ စသည့္ ေျမေပၚေျမေအာက္ အဖြဲ႕အစည္းမွန္သမွ်တုိ႔၏ ႀကဳိးစားအားထုတ္ခဲ့မႈမွန္သမွ်ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳရေခ်ေတာ့မည္။ ဤဒုတိယအဆုိအမိန္႔ကုိ လက္ခံလုိက္လွ်င္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး သမုိင္းတေလွ်ာက္လုံး စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားေပးဆပ္ခဲ့သူအေပါင္းႏွင့္ ၄င္းတုိ႔ ႀကဳိးစားခဲ့သမွ်အား မစင္နဲ႔ ပက္သကဲ့သုိ႔ ရွိေခ်ေတာ့မည္။ ထုိမွ်မက ယခုလက္ရွိ လႈပ္ရွားလ်က္ရွိေသာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ႏွင့္တကြ ေက်ာင္းသား၊ ရဟန္းသံဃာ၊ ျပည္သူ အသီးသီးတုိ႔အား ၄င္းတုိ႔ လုပ္ကုိင္ေနသမွ်အား စြန္႔လႊတ္၍ လူထုအုံႂကြမႈႀကီးတခု သူ႔အလုိအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္ လာသည္ကုိလည္းေကာင္း၊ အေျပာင္းအလဲတရပ္ သူ႔အလုိအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္လာသည္ကုိလည္းေကာင္း အသာထုိင္ေစာင့္ၾကရန္ တုိက္တြန္းရေတာ့မလုိျဖစ္ေနသည္။ (ေျပာသာေျပာရသည္။ ကုိဇာနည္၊ ကုိေအးလြင္၊ ကုိေန၀င္းေမာင္ႏွင့္ ယခုေနာက္ဆုံး ကုိေက်ာ္၀င္း စသူတုိ႔သည္ မဆြခင္ကပင္ စတင္တုိက္တြန္းေနခဲ့ေလၿပီ တကား။)

လူအမ်ား လမ္းမေပၚထြက္ ဆႏၵျပျခင္းသည္ အၾကမ္းမဖက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပျခင္းကုိ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းသျဖင့္ ေသြးထြက္သံယုိ ျဖစ္ပြားလွ်င္ အင္အားသုံးေသာ အစုိးရ၏ အျပစ္သာ ျဖစ္သည္။ လူထုကုိ လမ္းေပၚထြက္ရန္ စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၏ အျပစ္မဟုတ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႏွင့္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး အတြင္းက လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပသူမ်ားသည္ ေသနတ္ႏွင့္ အပစ္ခံခ်င္၍၊ ၀ါးရင္းတုတ္ျဖင့္အ႐ုိက္ခံလုိ၍ ထြက္ၾကျခင္းလည္းမဟုတ္။ မိမိ၏ အခြင့္အေရးအတြက္ မိမိတုိ႔အသိႏွင့္ မိမိတုိ႔ တုိက္ပြဲ၀င္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

အဂၤလိပ္ေခတ္ကဆုိလွ်င္ ဆီးဘန္နီဆရာေတာ္က “ထီးသုဥ္းနန္းသုဥ္း၊ ၿမဳိ႕သုဥ္းသုည၊ သုဥ္းသုံး၀ႏွင့္၊ သုဥ္းရျပန္လွစ္၊ သုညေခတ္၀ယ္၊ ျဖစ္လာရေလ၊ တုိ႔တေတြသည္၊ ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏” ဟူ၍ပင္ ေရးဘူးခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္စြန္႔ရန္ ၀န္မေလးသူမ်ားကုိ ျမန္မာ့သမုိင္း ကမၻာ့သမုိင္းတြင္ အေျမာက္အမ်ားေတြ႕ႏုိင္ေပသည္။

သုိ႔စင္လ်က္ အခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားအေနျဖင့္ မိမိအေသမခံရဲ၊ တုတ္ျဖင့္ အ႐ုိက္မခံရဲသည့္နည္းတူ လူတုိင္းကုိ မိမိကဲ့သုိ႔ပင္ သတၱိနည္းမည္ယူဆကာ လမ္းေပၚထြက္ၾကမည့္ကိစၥအား ဆန္႔က်င္ တုိက္ခုိက္ေျပာၾကား ေနသည္မွာ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦး၀င္းတင္၊ မစုစုေႏြး၊ ကုိထင္ေက်ာ္ႏွင့္အဖြဲ႕၊ ကုိမင္းကုိႏုိင္ ႏွင့္ ရွစ္ေလးလုံးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အျခား အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရး ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ ၿမဳိ႕ေပၚတြင္ အသက္ေပးလွဴ သြားခဲ့ၾကသူမ်ား၊ ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ က်ဆုံးသြားခဲ့သူမ်ား” စသည့္ သတၱိရွိသူ၊ စြန္႔လႊတ္ ေပးဆပ္သူတုိ႔ကုိ လုံးလုံးထည့္သြင္းမစဥ္းစားရာ ေရာက္ေနပါသည္။ ရွက္ဖြယ္စလိ။

အဆုိပါ အဆုိအမိန္႔ႏွစ္ခုကို လက္ကုိင္ထား၍ လူထုအုံႂကြမႈအား (လူေတြ လမ္းေပၚထြက္မည့္အေရးကုိ)နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္လ်က္ရွိေသာ ပညာရွိအေပါင္းတုိ႔အား လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူတဦး၏ စကားကုိးတခုကုိ ေဖာ္ျပလုိက္ရပါသည္။

"Those who favor freedom and yet deprecate agitation are men who want crops without plowing up the ground; they want rain without thunder and lightening; they want the ocean without the awful roar of its waters. This struggle may be a moral one; it may be a physical one; or it may be both moral and physical. But it will be a struggle.Power concedes nothing without demand; it never did and it never will."

.......................................................................................................Frederick Douglas