ထုံးစံအတုိင္း ဘေလာ့ဂ္ေပါင္းစုံသုိ႔ အားရေအာင္ လွည့္လည္ ဖတ္႐ႈၿပီးသကာလ မအိပ္ခ်င္လွေသးေသာ္လည္း ေနာက္တေန႔ အလုပ္ဆင္းရမည္ျဖစ္၍ ကုိယ့္က်န္းမာေရးကုိ ငဲ့ညႇာေသာအားျဖင့္ ကြန္ျပဴတာပိတ္၊ မီးမွိတ္ကာ အိပ္ယာ၀င္ဘုိ႔ ျပင္ရေလသည္။ “မဒမ္ေပါ”သည္ကား အိပ္စက္ျခင္းသုိ႔ ေရာက္ႏွင့္ေလၿပီ။ က်ေနာ္သည္ အိပ္ယာေပၚတြင္ လက္ေထာက္ၿပီး ေခါင္းအုံးေပၚသုိ႔ ေခါင္းကုိျဖည္းညႇင္းစြာ လွဲခ်လုိက္စဥ္ခဏ မုိက္ကနဲျဖစ္ကာ သတိလစ္သြားသည္။
က်ေနာ္သတိျပန္ရလာေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ၾကည္လင္ေနသည္။ ထုိ႔ျပင္ က်ေနာ့္ ခံစားမႈမွာလည္း ေပါ႔ပါးသြက္လက္လွသည္။ က်ေနာ္ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။ ခဏတျဖဳတ္ မူးေမ့သတိလစ္သြားတာဘဲ ျဖစ္ရမည္။ အိပ္ယာထဲတြင္ ျပန္ထထုိင္လ်က္ ဇနီးကုိ ႏႈိးကာ ေျပာမည္အျပဳတြင္ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ယာေပၚတြင္ ျမင္လုိက္ရေသာ အျခင္းအရာေၾကာင့္ လန္႔ေအာ္မိမတတ္ျဖစ္သြားသည္။ ဘုရားေရ။ က်ေနာ္ထထုိင္လုိက္ေပမင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ က်ေနာ္၏ ခႏၶာကုိယ္သည္္ မလႈပ္မယွက္ လဲေလ်ာင္းလ်က္သား ရွိေနသည္ကုိ က်ေနာ္ကုိယ္ က်ေနာ္ ျပန္ျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ္၏ မ်က္ႏွာကေလးသည္ ပီဘိ အျပစ္ ကင္းစင္ေသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ကေလးငယ္၏ မ်က္ႏွာေလးပမာ ပကတိ ၾကည္လင္ေနသည္။ (ခင္ဗ်ားတုိ႔ မရယ္ၾကနဲ႔ဗ်ာ။ ဟုိ ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာမ ေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္ ၀တၳဳကုိ ၀တၳဳလုိ ဖတ္ၾကပါ။ ဒီီဇာတ္ကြက္ ကေလးက ဒယ္မီမုိးပါတဲ့ Ghost ဇာတ္ကားထဲက လူမသိေအာင္ ခုိးခ် ထားရတာ။ လြယ္တာမွတ္လုိ႔။ )
သုိ႔ေသာ္ အနီးကပ္ အေသအခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းက အသက္မ႐ႈ ေတာ့တာကုိ ေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ့္ဇနီးေတာ့ မနက္မုိးလင္းလာလုိ႔ ေတြ႕ရင္ ငုိေႂကြးပူေဆြး ေပေရာ့မည္။ (ဒီ၀တၳဳက အခ်စ္၊ အလြမ္း၀တၳဳအေနျဖင့္ ေရးရန္ မရည္ရြယ္သျဖင့္ “ခြဲရမွာ သည္းျမညႇာ” ကိစၥကုိ ဒီမွာတင္ရပ္လုိက္မည္။)
ထုိအခုိက္အတန္႔မွာပင္ အခန္းျပဴတင္းေပါက္သည္ သူ႔အလုိအေလ်ာက္ အသာအယာ ပြင့္သြားၿပီး အျပင္ဘက္မွ ေတာက္ပေသာ အလင္းတန္းမ်ား အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္လာသည္။ သာယာညႇင္းေျပာင္းေသာ ေတးဂီတသံမ်ားကုိ ၾကားရသည္။ ဧကႏၱ နတ္ခ႐ုသင္း၊ သမင္ျဖဴ၊ ေပြး၊ ညႇင္း၊ ဒက္ တုိ႔ကုိ တီးမႈတ္ေသာ အသံျဖစ္ရေခ်မည္။ အိပ္ယာေပၚက ေျဖးညႇင္းစြာ ထလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ လဲမႈိ႔တပြင့္လုိ ေလထဲတြင္ ေပါ႔ပါးစြာ ေ၀့၀ဲကာ အခန္းျပဴတင္းေပါက္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။ အလုိ… နတ္ျမင္းတေထာင္ကတဲ့ နတ္ပန္းရထား ပါလား။ (ကုိယ့္လူတုိ႔ ဘာသေဘာနဲ႔ မ်က္ခုံးပင့္တာလဲ။ ၀တၳဳကို ၀တၳဳလုိ ဖတ္ပါလုိ႔ ေျပာေနတာ မရဘူးလား၊)
အျပင္ဘက္မွာ နတ္စႏၵယားကုိ တီးေနေသာ နတ္သားက သူ႔ကုိသူ မိတ္ဆက္သည္။ “က်ေနာ္ ပဥၥသိခၤပါ။ ဒီဘက္က ကုိမာတလိ”
(က်ေနာ္) “ခင္ဗ်ားတုိ႔ အသက္ရွည္လွခ်ည္လား။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္က ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားပြင့္ခ်ိန္ကတည္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ရွိတယ္မုိ႔လား”
(မာတလိ) “နတ္သက္တရက္က လူ႔သက္တမ္း ႏွစ္တေထာင္ေလာက္နဲ႔ ညီတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား။ က်ဳပ္တုိ႔ နတ္ျပည္အလုိအရဆုိရင္ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံသြားတာ ႏွစ္ရက္ခြဲဘဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီသေဘာတရားေတြ အုိင္းစတုိင္းရဲ႕ ရီလစ္တီဗတီသီအုိရီကုိ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္မွာပါ။ ”
(က်ေနာ္) “ေအးပါဗ်ာ။ က်ဳပ္နားလည္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဟုိဘက္က ဆရာကိုေမးရဦးမယ္။ က်ဳပ္ၾကားဘူးတာ ေဗလု၀ နတ္ေစာင္းကုိ တီးတယ္ဆုိ။ အခု ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ပီယာႏုိႀကီးကုိ တီးေနရတာလဲ။
(ပဥၥသိခၤ) “အုိဗ်ာ….နတ္လည္း နတ္အေလ်ာက္ ေခတ္နဲ႔ အညီေတာ့ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ေနရတာေပါ႔ဗ်။ ေစာင္းဆုိတာက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ ဆုိ၊က၊ေရး၊တီး ၿပဳိင္ပြဲေတြမွာေလာက္ဘဲ သုံးၾကေတာ့တာမဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားႀကဳိက္တတ္မွန္းသိလုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ဂ်က္္ဇ္ တီး၀ုိင္းေတာင္ ေထာင္ထားေသးတယ္။”
(က်ေနာ္) “ကဲပါဗ်ာ….ထားပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အခု က်ဳပ္ကုိ လာေခၚတာလား။”
(မာတလိ) “ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕….အခ်ိန္လည္း သိပ္မရေတာ့ဘူး။ နတ္ျပည္မွာလည္း ဓါတ္ဆီေစ်းေတြ တက္ေနလုိ႔ ပန္းရထားေတြ ပုံမွန္ မေျပးဆြဲႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာင္ သိၾကားမင္းရဲ႕ နတ္ရထားကုိ ခဏတျဖဳတ္ ငွားလားရတာ။ လာ…သြားၾကစုိ႔”
(က်ေနာ္) “ေနဦးဗ်။ က်ဳပ္က လူ႔ေလာကကုိ ခင္တြယ္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး မလုိက္ခ်င္ေသးဘူး။ က်ဳပ္ကုိ မုိးလင္းမွ တေခါက္ ထပ္လာေခၚရင္ ရမလား”
(မာတလိ) “ရေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ေသၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့ လူအျဖစ္ေတာ့ ျပန္မရေတာ့ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ သရဲ တေစၦဘ၀နဲ႔ဘဲ ဒီတည ေနခဲ့ရမယ္။ ဘယ့္နဲ႔လဲ။ ျဖစ္တယ္မုိ႔လား။”
(က်ေနာ္) “အာ…သိပ္ျဖစ္တာေပါ႔။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္အသိေတြထဲမွာ က်ဳပ္သရဲျဖစ္ရင္ သြားၿပီး ေျခာက္ခ်င္လွန္႔ခ်င္တဲ့ လူေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မနက္က်ရင္ ဆက္ဆက္လာေခၚဘုိ႔သာ ကတိေပးပါ။
(မာတလိ) “စိတ္ခ်ပါ။ က်ဳပ္တုိ႔က ခင္ဗ်ားတုိ႔ အစုိးရလုိ ႐ႈံ႕ခ်ည္ႏွပ္ခ်ည္ မလုပ္တတ္ပါဘူး။ မနက္ မုိးမလင္းခင္ ထပ္လာေခၚမယ္။ ေနာက္က်လုိ႔မရဘူးေနာ္။ အလင္းေရာင္မလာခင္ ျပန္လာေခၚမယ္။ ေနာက္က်ရင္ ခင္ဗ်ား သရဲဘ၀မွာဘဲ အၾကာႀကီး ေနသြားရလိမ့္မယ္။ ကဲ…အခုေတာ့ သြားၿပီဗ်ဳိး”
မာတလိတုိ႔ ထြက္သြားေသာ အခါ က်ေနာ္သည္ အိပ္ယာအစြန္းတြင္ ထုိင္၍ ေတြးေတာက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ (ကုိယ္ခႏၶာမရွိဘဲ ဘယ္လုိ ထုိင္သလဲ မေမးပါႏွင့္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္သာ ေတြးၾကည့္ပါ။ ၀တၳဳေကာင္းတုိ႔မည္သည္မွာ စာဖတ္သူကုိ ေတြးစရာ ေပးရတယ္တဲ့။) အခု တညလုံးလုံး အခ်ိန္ရေသးသည္။ ဘာလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္လဲ။
အိပ္ယာစြန္းတြင္ထုိင္ရင္း လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မဒမ္ေပါကေတာ့ အိပ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း။ သြားေတာင္ က်ိတ္ေနလုိက္ေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အၾကားက အိပ္ယာေတြလည္း တြန္႔ေၾကေနသည္။ အေရးထဲ ၾကည္ေအးရဲ႕ တေစၧကဗ်ာက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာလုိ႔ သရဲမွာ ရယ္ရေသးသည္။
အိပ္လုိ႔မရ
ညႀကီးမင္းႀကီး
ထၿပီးထုိင္ေန
အိပ္ယာေတြလည္း
ေၾကမြတြန္႔လိပ္
သိပ္စိတ္ညစ္တယ္….တဲ့။
ၾကည္ေအးကေတာ့ ကဗ်ာထဲမွာ တေစၦငါကိုယ္တုိင္ပါဘဲတဲ့။ ဟဲဟဲ…အခုမွဘဲ ဒီကဗ်ာကုိ အျပည့္အ၀ ခံစားလုိ႔ရေတာ့တယ္။
ကဲ…အခုက ညဥ့္လဲနက္ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနၾကေရာ့ မည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူမ်ားကုိ သရဲေျခာက္၍ ရမည္မထင္။ ဒီအခ်ိန္မအိပ္ေသးတာ ဘယ္သူေတြ ရွိမလဲ။ စဥ္းစားစမ္း။ စဥ္းစားစမ္း။
ဟုတ္ၿပီ။ သိၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ အိပ္ၾကဦးမည္မဟုတ္ေသး။ ကုိယ့္ထမင္း ကုိယ္စားၿပီး ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ ခံေနတဲ့ သနားစရာသတၱ၀ါေလးေတြပါလား။ သူတကာ နားခ်ိန္လည္းမနားရ။ အိပ္ခ်ိန္လည္း မအိပ္ရ။ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ထဲ ၀င္ဖတ္တဲ့ပရိသတ္ဦးေရ နည္းသြားလွ်င္ ေမ်ာက္မီးခဲကုိင္မိသလုိျဖစ္သူေတြျဖစ္။ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ႏုိင္မခ်င္း ဂဏွာ မၿငိမ္ႏုိင္။ ေရးစရာ လုိက္ရွာသည္။ ေရွးေရွးေႏွာင္းေႏွာင္းက ဓါတ္ပုံေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာတင္ၿပီး အႀကံအဖန္ လုပ္မည္။ လတ္တေလာ သတင္းေတြအေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေရးမည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား သုံးသပ္ခ်က္ေတြ ေရးမည္။ ဘာသာျပန္ေတြ ေရးမည္။ အဲ...သူမ်ားေရးတာ ေတြကုိ ေ၀ငွျခင္းေတြ လုပ္မည္။
ဟုတ္ၿပီ။ ဒီငနဲေတြကုိ ေျခာက္ရမည္။ ေနာက္ၿပီး ဒီပုဂၢဳိလ္ေတြက ငါေသသြားၿပီဆုိတာသိရင္ ငါ႔အသုဘကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ဘာညာသာရကာ ေရွ႕ကခံၿပီး ပုိ႔စ္ေတြ ဖန္တီးၾက၊ ေရးၾကနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ အျမတ္ထုတ္ၾကဦးမွာ။ တကယ့္တကယ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့…“ဟုိေကာ္ဆဲ ဒီေကာ္ဆဲနဲ႔ ဆရာႀကီးစတုိင္ထုတ္ၿပီး ေရးတဲ့ ငနဲတေယာက္ ေတာ့ ႂကြသြားပဟ” ဆုိၿပီး က်ိတ္၀မ္းသာေနဦးမွာ။
ဘယ္သူ႔ကုိ သြားေျခာက္ရမလဲ…စဥ္းစားလုိက္ေတာ့…..“ဒီကုိလာပါ” ဆုိတဲ့ အသံကေလး ၾကားလုိက္မိသလုိဘဲ။ ဘယ္ကုိ အရင္သြားရမလဲဆုိတာ ႐ုတ္တရက္အႀကံရသြားသည္။ သူ႔အိမ္လိပ္စာ ငါမသိ။ ဘယ္လုိသြားရပါ႔။ ကိစၥမရွိ။ ကြန္ျပဴတာကုိျပန္ဖြင့္။ Blog Site Meter ထဲမွာ အုိင္ပီကုိ ျပန္ရွာသည္။ ၿပီးေတာ့ သရဲတုိ႔ တန္ခုိးဣတၳိပတ္နဲ႔ ေမာ္နီတာထဲ ခုန္၀င္ကာ ကမၻာ့အင္တာနက္ကြန္ယက္က လွ်ပ္စစ္လႈိင္းေတြကုိ စီးလ်က္ အုိင္ပီလိပ္စာအတုိင္းအေရာက္ သြားကာ တဖက္ေမာ္နီတာမွန္သားျပင္မွတဆင့္ ေလာကထဲကုိ ျပန္ခုန္ထြက္လုိက္ရသည္။
ၾကည့္စမ္း။ ၾကည့္စမ္း။ အခန္းတြင္းမွာ သုံးေခ်ာင္းေထာက္ ထ႐ုိင္ေပါ႔ေပၚတြင္ ေခါင္းအုံးတလုံး ကုိ တင္ထားသည္။ ေန႔လည္က ေနပူလွမ္းထားခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။ အိပ္ယာေဘးတြင္ အသက္ သုံးဆယ္ခန္႔ ရွိမည့္ လူတေယာက္။ လႈပ္လႈပ္ရြရြႏွင့္။ နစ္ကြန္ကင္မရာကုိ သူ႔ရည္းစားသဖြယ္ ႏုႏုရြရြ ဖြဖြကေလးကုိင္တြယ္ကာ အိပ္ယာေပၚမွ ကင္မရာအိတ္ထဲသုိ႔ ျပန္ထည့္ေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ညည္းေနေသးသည္။
ဘာတဲ့.....“ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္တာ ၾကာၿပီကြယ္။ ရည္းစားေလးတေယာက္ လုိခ်င္တယ္။ မာမီရယ္ ရွာေပးကြယ္။ ရည္စားလုိခ်င္တယ္။” တဲ့။
သရဲမွာ ႐ုတ္တရက္ မထိန္းႏုိင္ဘဲ “ခြိကနဲ” အသံထြက္ ရယ္မိသည္။ ရယ္သံၾကားေတာ့ ပုဂၢဳိလ္က သရဲမတ္တတ္ရပ္ေနရာဘက္ကုိ မ်က္ႏွာထားဆုိးဆုိးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သရဲလည္း ကပ်ာကယာ ကုိယ့္႐ုပ္ကုိ အဆုိးဆုံးဖန္တီး၍ ကုိယ္ထင္ျပလုိက္ရသည္။
(သူက) “ေဟ့လူ။ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ...အခန္းထဲကုိ ဘယ္လုိေရာက္လာသလဲ”
(က်ေနာ္) “ကၽြႏု္ပ္ကား သရဲ ျဖစ္ေတာ့သကုိး”
ထုိသူသည္ စုိးစဥ္းမွ လန္႔သြားပုံမရဘဲ “ဟုတ္လား။ ခဏေနာ္” ဟု ဆုိကာ ေစာေစာက ကင္မရာအိတ္ထဲမွ နီကြန္ဒီအိတ္တီး ကင္မရာကုိ ျပန္ထုတ္ယူဘုိ႔ ႀကိဳးစားေလသည္။
သရဲ စိတ္ပိန္သြားသည္။ အေရးထဲ ကင္မရာသရဲနဲ႔ လာတုိးေနသည္။ ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းသြားသည္။ သြားမွ၊ သြားမွ။ သူ႔ကင္မရာထဲ ပါသြားလွ်င္ ေနာက္ေန႔ သူပုိ႔စ္အသစ္တင္စရာတခု အေခ်ာင္ရေနဦးမည္။ သရဲမွာ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ကုိယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ကာ ေမာ္နီတာထဲ ခုန္၀င္လုိက္ရသည္။ ဒါေတာင္ ေမာ္နီတာထဲ မေရာက္ခင္ ေနာက္မွာ “ေတာက္” တခ်က္ ေခါက္သံႏွင့္အတူ ညည္းတြားသံၾကား လုိက္ရေသးသည္။ “ေတာက္၊ စကၠန္႔ပုိင္းေလးေနာက္က်တာနဲ႔ အကြက္ေကာင္းေလး လြတ္သြားတယ္ကြာ” တဲ့။
သုိ႔ႏွင့္ အင္တာနက္ေပၚတြင္ စီးေမ်ာၿပီးသကာလ ပုိ႔စ္အသစ္ေရးရမည္ကုိ ပ်င္းတုိင္း မိမိ၏ ရင္ေသြး လူမမည္ ကေလးငယ္ကုိ ထိန္းေက်ာင္းရေသာေၾကာင့္ဟု ဆင္ေျခေပး တတ္ေသာ၊ အင္ဂ်င္ကုိင္ျခင္းကုိ ၀ါသနာပါေသာ လူေဟာင္း အမည္ရသည့္ ဘေလာ့ဂါဆီသုိ႔ သြားရေလ သည္။
ဤတႀကိမ္တြင္ကား သရဲ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ အထေျမာက္ေလသည္။ လူေဟာင္းသည္ အိပ္ရာ၀င္ကာနီး သရဲကုိ ျမင္ေသာအခါ လန္႔ေအာ္ကာ ႐ွဴးရွဴးမ်ား ပါခ်ေလသည္။ သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ သူ႔မိန္းမႏုိးလာသည္။ သရဲမွာ အခန္းေထာင့္တြင္ အသာကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္လ်က္ အသံမထြက္ေအာင္ က်ိတ္ရယ္ရင္း ၾကည့္ေနရသည္။
(မိန္းမ) ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေတာ့္ ပုဆုိးတထည္လုံးလည္း ေသးေတြ စုိရႊဲလုိ႔ပါကလား။
(လူေဟာင္း) ဟုိ..ဟုိ....ဘုရင္မေလး ေပါက္ခ်တာပါကြာ။
သရဲမွာ ရယ္ရလြန္း၍ ၾကာလွ်င္ သရဲကုိယ္တုိင္ ရွဴးရွဴးမ်ား ထြက္လာမည္စုိးရိမ္ရသျဖင့္ ေနာက္ဘေလာ့ဂါ တေယာက္ဆီသုိ႔ လွ်ပ္စစ္လႈိင္းစီးကာ လာခဲ့ျပန္သည္။
ယခုတခါ ေျခာက္ရမည့္သူမွာ ထိလြယ္ရွလြယ္ ကဗ်ာေကာင္ႀကီးျဖစ္သည္။ ထိလြယ္ရွလြယ္ ဆုိေတာ့ ေျခာက္လွန္႔ရလည္း လြယ္မည့္ပုံေပၚသည္။ သရဲမွာ အေတြးႏွင့္ အူျမဴးေနသည္။
သုိ႔ႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာ ေမာ္နီတာမွ ခုန္ထြက္လုိက္ေသာအခါ အခန္းထဲတြင္ စာအုပ္ပုံၾကား၌ စာအုပ္ဖတ္လုိက္၊ ေငးငုိင္လုိက္၊ ကြန္ျပဴတာကုိ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ႏွိပ္လုိက္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ပုံပန္းသ႑ာန္မွာ မျဖဴလြန္း မမဲလြန္း၊ မနိမ့္လြန္း မျမင့္လြန္း၊ မဆူလြန္း မႀကဳံလြန္း အစစ အရာရာ မစၨ်ိမပဋိပဒါ က်လြန္းသူျဖစ္၍ ေျမာက္ကၽြန္းသူလား အထင္မွားရေပ သည္။
သုိ႔ႏွင့္ သရဲသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အဆင္းသ႑ာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ဖန္ဆင္းျပကာ ေျခာက္လွန္႔ဘုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ သရဲ ရွိေနျခင္းကုိ စုိးစဥ္းမွ သတိျပဳမိပုံမေပၚ။ သူ႔အေတြးတြင္သာ သူနစ္ေမ်ာလ်က္ ကြန္ျပဴတာကုိ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ႏွိပ္၏။ ဘယ္ႏွယ္....ေျပာေတာ့ ထိလြယ္ရွလြယ္ဆုိ။ တခုခုေတာ့မွားေနၿပီ။
သရဲမွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၍ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေပးလုိက္ရသည္။
“အဟမ္း၊ အဟမ္း”
သုိ႔ႏွင့္လည္း ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ ၾကားပုံမရ။ စာ႐ုိက္မပ်က္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သရဲ စိတ္မရွည္ေတာ့၍ ေမာ္နီတာခလုပ္ကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္ပါမွ သူမမွာ စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္ ပုံမွန္ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းသြားပုံရ၏။
(သူမ) “ခင္ဗ်ား။ ဘယ္သူလဲ”
(သရဲ) “သရဲေလ၊ သရဲ။ ၿဗဲ..ၿဗဲ..ၿဗဲ....မေၾကာက္ဘူးလား”
(သူမ၊ မ်က္ႏွာ၀င္းပသြားၿပီး) “ဟုိ...ေပတ၀တၳဳေတြထဲက သရဲလားဟင္။ အေတာ္ဘဲ ေမးခြန္းေမးစရာရွိလုိ႔”
(သရဲ) “ဟာ...႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ ဟုိမွာက သရဲက လူကုိေမးတာ။ လူက သရဲကုိ ေမးတာမဟုတ္ဘူး”
(သူမ) “ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားကုိ ေမးခြန္းတခု က်ေနာ္ေမးမယ္၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျဖပါ”
(သရဲ၊ စိတ္ပိန္စြာျဖင့္) “ကဲ..ဒါျဖင့္ ေမး”
(သူမ) “ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲဟင္”
(သရဲ) “ဟမ္.....ဒီမွာ ေသလုိ႔ သရဲေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီဆုိမွ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ လာေမးရတယ္လုိ႔။ အံမယ္ေလး...ႀကဳံေသးတယ္ ကုံေဆြးဗ်ာထုႂကြယ္”
သရဲသည္ လူ႕ဘ၀တြင္ ေသဆုံးၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေႂကြးခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟန္ သရဲဖုိ႔ ဆုိေသာ ထုံးကုိ ႏွလုံးမူကာ အိေျႏၵဆည္လုိက္ၿပီး....
“ခင္ဗ်ား ဒီအသက္အရြယ္အထိ ရွင္သန္ၿပီးတာေတာင္ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ရွာမေတြ႕ေသးဘူးလား။” ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ၿပီး ေနာက္တေနရာသုိ႔ အျမန္ထြက္ခြာလာခဲ့ရသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ကား ေမာ္နီတာေရွ႕တြင္ ေမးေထာက္လ်က္ စဥ္းစားခန္း၀င္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ဟူး......ဘေလာ့ဂါေတြကုိ သရဲေျခာက္ရတာ မလြယ္ပါလား။
သရဲသည္ ေမာင္ပြ၏ ကႏၱာရ၊ ကဆုန္၏ ေလနီၾကမ္း လြင္ျပင္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ ခဲ့ေသးေသာ္လည္း ၄င္းတုိ႔မွာ အိပ္ေမာက်ေနၿပီျဖစ္၍ မေျခာက္ခဲ့ရေခ်။
ေနာက္တဦးဆီေရာက္ေသာအခါ ထုိဘေလာ့ဂါသည္ အင္မတန္ ထူးဆန္းေသာ အျခင္းအရာ ကုိ ျပဳလုပ္လ်က္ရွိသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ထုိသူသည္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ လာထုိင္လုိက္၊ ခဏေနေသာအခါ ဘီဒုိမွန္ေရွ႕တြင္ သြား၍ သူ၏ ဦးစြန္းပုတ္မွ ဆံပင္စမ်ားကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ျပဳမူေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
တႀကိမ္တြင္မူ သူမွန္ေရွ႕သြားခုိက္ သရဲသည္ ေမာ္နီတာေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ ဆံပင္ကုိ ဖားလ်ားခ်လ်က္ ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ ထုိသူျပန္လွည့္လာေသာအခါ သရဲကုိ ၾကည့္ကာ အာေမဋိတ္တခ်က္ျပဳ၏။
“ဟာ..........ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဆံပင္။ ဘာ ေဆးသုံးသလဲဟင္” တဲ့။
သရဲမွာ ဒီညအဖုိ႔ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကုိက္ျဖစ္ေနသည္။ လူေဟာင္းမွ လြဲ၍ က်န္သူမ်ားမွာ သရဲေၾကာက္တတ္ပုံမရ။ အားလုံး သူ႔အပူႏွင့္သူ ျဖစ္ေနသည္။
စကၤာပူက လူေတြ မစြံဘူး။ ယုိးဒယားကုိ ေျခဦးလွည့္မွ ျဖစ္မယ္။ အသြားခရီး ယိုးဒယားေလယာဥ္ကြင္းတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းသက္ဆင္ ကုန္းနမ္းခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ဘာထူးျခားသလဲဟု သရဲ ၀င္နမ္းၾကည့္ေသး၏။ ဘာနံ႕မွမရေခ်။ သရဲေတြမွာ အန႔ံခံႏုိင္ေသာ အစြမ္းသတၱိမရွိ၍ဘဲ ျဖစ္ရမည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ သူ႕ရည္စားက “ေဆးမူး” ဟုေခၚေသာ လူပ်ဳိးမသုိးတသုိး ဘေလာ့ဂါဆီသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္မွ အနံ႕ခံျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သရဲ၏ ေကာက္ခ်က္မွာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသည္ကုိ သိလုိက္ရေပၿပီ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ တခန္းလုံး သင္းပ်ံ႕ေနေသာ ဗ်စ္ရည္နံ႕ကုိ သရဲရလုိက္ၿပီး သရဲကုိယ္တုိင္ သြားရည္တျမားျမား ျဖစ္လာ ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
သုိ႔ေသာ္ ေဆးမူးမွာ ဗ်စ္ရည္ေသာက္၍ ဆက္ရက္မင္းစည္းစိမ္ခံစားရင္း “ေႏြဦး” ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနစဥ္ အမွန္တကယ္ေရာက္လာသည္က သရဲတေကာင္ျဖစ္ေန၍ ေဒါသထြက္ကာ သရဲကုိ မီးကင္စားမည္ႀကိမ္း၀ါးသျဖင့္ ကုိယ္လြတ္႐ုန္းခဲ့ရေလသည္။
ေၾသာ္....ဘာလုိလုိႏွင့္ အ႐ုဏ္တက္ကာလည္းနီးၿပီ။ မျပန္မီ ယိုးဒယားနယ္စပ္မွ အျခား ဘေလာ့ဂါ တေယာက္အိမ္သုိ႔ ၀င္ခဲ့ေသးသည္။ အိမ္ထဲတြင္ အမ်ဳိးသမီးတဦးသည္ အမွတ္(၆)ဟု တပုိင္းတစ ေရးထားေသာ ပုိ႔စ္ကုိ ဖြင့္လုိက္၊ ယခင္ပုိ႔စ္အေဟာင္းတခုမွ ပန္းကမၺလာႀကီးေရွ႕တြင္ ႐ုိက္ထားေသာ ဓါတ္ပုံကုိ ကလစ္ေခါက္ကာ မိမိပုံကုိ အနီးကပ္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္လ်က္ ရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အခ်ိန္ကလည္း မရေတာ့၍ မေျခာက္လွန္႔ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အလင္းေရာင္ မလာခင္ စကၤာပူသုိ႔ ျပန္ေျပးခဲ့ ရေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ အိမ္က ကြန္ျပဴတာမွ sleep mode ၀င္ေန၍ အိမ္သုိ႔ တုိက္႐ုိက္မျပန္ႏုိင္ဘဲ ေကြ႔ ၀ုိက္ျပန္ေနရေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အလင္းေရာင္စတင္ထြက္ျပဴေနေလၿပီ။ ျပဴတင္းေပါက္ဆီမွ တုိးတိမ္ေသာ ဂီတသံသဲ့သဲ့ကုိ ၾကား၍ အေျပးအလႊား ျပတင္းေပါက္ဆီသုိ႔ သြားၾကည့္ရာ ေကာင္းကင္တြင္ နတ္ျမင္းတေထာင္က ေသာ နတ္ရထားသည္ ခပ္ေသးေသးသာ ျမင္ရေတာ့၏။
က်ေနာ္သည္ တေစၦသရဲဘ၀တြင္ အၾကာႀကီးေနသြားရမည့္အျဖစ္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ကာ အသံကုန္ညႇစ္၍ ေအာ္လုိက္သည္။
“မာတလိ။ မာတလိ။ ငါ႔ကုိ မထားရစ္ခဲ့ပါနဲ႔”
=================================================
က်ေနာ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္လန္႔ႏုိးသြားသည္။ ၾကည့္စမ္း။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ဘေလာ့ဂါေတြအေၾကာင္းထည့္မက္တယ္ဆုိေတာ့ ငါ ဘေလာ့ဂ္ကုိ ေတာ္ေတာ္စြဲလန္း ေနၿပီဘဲ။ ေလွ်ာ့ဦးမွ။ ေလွ်ာ့ဦးမွ။
က်ေနာ္သတိျပန္ရလာေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ၾကည္လင္ေနသည္။ ထုိ႔ျပင္ က်ေနာ့္ ခံစားမႈမွာလည္း ေပါ႔ပါးသြက္လက္လွသည္။ က်ေနာ္ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။ ခဏတျဖဳတ္ မူးေမ့သတိလစ္သြားတာဘဲ ျဖစ္ရမည္။ အိပ္ယာထဲတြင္ ျပန္ထထုိင္လ်က္ ဇနီးကုိ ႏႈိးကာ ေျပာမည္အျပဳတြင္ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ယာေပၚတြင္ ျမင္လုိက္ရေသာ အျခင္းအရာေၾကာင့္ လန္႔ေအာ္မိမတတ္ျဖစ္သြားသည္။ ဘုရားေရ။ က်ေနာ္ထထုိင္လုိက္ေပမင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ က်ေနာ္၏ ခႏၶာကုိယ္သည္္ မလႈပ္မယွက္ လဲေလ်ာင္းလ်က္သား ရွိေနသည္ကုိ က်ေနာ္ကုိယ္ က်ေနာ္ ျပန္ျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ္၏ မ်က္ႏွာကေလးသည္ ပီဘိ အျပစ္ ကင္းစင္ေသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ကေလးငယ္၏ မ်က္ႏွာေလးပမာ ပကတိ ၾကည္လင္ေနသည္။ (ခင္ဗ်ားတုိ႔ မရယ္ၾကနဲ႔ဗ်ာ။ ဟုိ ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာမ ေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္ ၀တၳဳကုိ ၀တၳဳလုိ ဖတ္ၾကပါ။ ဒီီဇာတ္ကြက္ ကေလးက ဒယ္မီမုိးပါတဲ့ Ghost ဇာတ္ကားထဲက လူမသိေအာင္ ခုိးခ် ထားရတာ။ လြယ္တာမွတ္လုိ႔။ )
သုိ႔ေသာ္ အနီးကပ္ အေသအခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းက အသက္မ႐ႈ ေတာ့တာကုိ ေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ့္ဇနီးေတာ့ မနက္မုိးလင္းလာလုိ႔ ေတြ႕ရင္ ငုိေႂကြးပူေဆြး ေပေရာ့မည္။ (ဒီ၀တၳဳက အခ်စ္၊ အလြမ္း၀တၳဳအေနျဖင့္ ေရးရန္ မရည္ရြယ္သျဖင့္ “ခြဲရမွာ သည္းျမညႇာ” ကိစၥကုိ ဒီမွာတင္ရပ္လုိက္မည္။)
ထုိအခုိက္အတန္႔မွာပင္ အခန္းျပဴတင္းေပါက္သည္ သူ႔အလုိအေလ်ာက္ အသာအယာ ပြင့္သြားၿပီး အျပင္ဘက္မွ ေတာက္ပေသာ အလင္းတန္းမ်ား အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္လာသည္။ သာယာညႇင္းေျပာင္းေသာ ေတးဂီတသံမ်ားကုိ ၾကားရသည္။ ဧကႏၱ နတ္ခ႐ုသင္း၊ သမင္ျဖဴ၊ ေပြး၊ ညႇင္း၊ ဒက္ တုိ႔ကုိ တီးမႈတ္ေသာ အသံျဖစ္ရေခ်မည္။ အိပ္ယာေပၚက ေျဖးညႇင္းစြာ ထလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ လဲမႈိ႔တပြင့္လုိ ေလထဲတြင္ ေပါ႔ပါးစြာ ေ၀့၀ဲကာ အခန္းျပဴတင္းေပါက္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။ အလုိ… နတ္ျမင္းတေထာင္ကတဲ့ နတ္ပန္းရထား ပါလား။ (ကုိယ့္လူတုိ႔ ဘာသေဘာနဲ႔ မ်က္ခုံးပင့္တာလဲ။ ၀တၳဳကို ၀တၳဳလုိ ဖတ္ပါလုိ႔ ေျပာေနတာ မရဘူးလား၊)
အျပင္ဘက္မွာ နတ္စႏၵယားကုိ တီးေနေသာ နတ္သားက သူ႔ကုိသူ မိတ္ဆက္သည္။ “က်ေနာ္ ပဥၥသိခၤပါ။ ဒီဘက္က ကုိမာတလိ”
(က်ေနာ္) “ခင္ဗ်ားတုိ႔ အသက္ရွည္လွခ်ည္လား။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္က ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားပြင့္ခ်ိန္ကတည္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ရွိတယ္မုိ႔လား”
(မာတလိ) “နတ္သက္တရက္က လူ႔သက္တမ္း ႏွစ္တေထာင္ေလာက္နဲ႔ ညီတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား။ က်ဳပ္တုိ႔ နတ္ျပည္အလုိအရဆုိရင္ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံသြားတာ ႏွစ္ရက္ခြဲဘဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီသေဘာတရားေတြ အုိင္းစတုိင္းရဲ႕ ရီလစ္တီဗတီသီအုိရီကုိ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္မွာပါ။ ”
(က်ေနာ္) “ေအးပါဗ်ာ။ က်ဳပ္နားလည္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဟုိဘက္က ဆရာကိုေမးရဦးမယ္။ က်ဳပ္ၾကားဘူးတာ ေဗလု၀ နတ္ေစာင္းကုိ တီးတယ္ဆုိ။ အခု ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ပီယာႏုိႀကီးကုိ တီးေနရတာလဲ။
(ပဥၥသိခၤ) “အုိဗ်ာ….နတ္လည္း နတ္အေလ်ာက္ ေခတ္နဲ႔ အညီေတာ့ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ေနရတာေပါ႔ဗ်။ ေစာင္းဆုိတာက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ ဆုိ၊က၊ေရး၊တီး ၿပဳိင္ပြဲေတြမွာေလာက္ဘဲ သုံးၾကေတာ့တာမဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားႀကဳိက္တတ္မွန္းသိလုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ဂ်က္္ဇ္ တီး၀ုိင္းေတာင္ ေထာင္ထားေသးတယ္။”
(က်ေနာ္) “ကဲပါဗ်ာ….ထားပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အခု က်ဳပ္ကုိ လာေခၚတာလား။”
(မာတလိ) “ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕….အခ်ိန္လည္း သိပ္မရေတာ့ဘူး။ နတ္ျပည္မွာလည္း ဓါတ္ဆီေစ်းေတြ တက္ေနလုိ႔ ပန္းရထားေတြ ပုံမွန္ မေျပးဆြဲႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာင္ သိၾကားမင္းရဲ႕ နတ္ရထားကုိ ခဏတျဖဳတ္ ငွားလားရတာ။ လာ…သြားၾကစုိ႔”
(က်ေနာ္) “ေနဦးဗ်။ က်ဳပ္က လူ႔ေလာကကုိ ခင္တြယ္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး မလုိက္ခ်င္ေသးဘူး။ က်ဳပ္ကုိ မုိးလင္းမွ တေခါက္ ထပ္လာေခၚရင္ ရမလား”
(မာတလိ) “ရေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ေသၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့ လူအျဖစ္ေတာ့ ျပန္မရေတာ့ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ သရဲ တေစၦဘ၀နဲ႔ဘဲ ဒီတည ေနခဲ့ရမယ္။ ဘယ့္နဲ႔လဲ။ ျဖစ္တယ္မုိ႔လား။”
(က်ေနာ္) “အာ…သိပ္ျဖစ္တာေပါ႔။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္အသိေတြထဲမွာ က်ဳပ္သရဲျဖစ္ရင္ သြားၿပီး ေျခာက္ခ်င္လွန္႔ခ်င္တဲ့ လူေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မနက္က်ရင္ ဆက္ဆက္လာေခၚဘုိ႔သာ ကတိေပးပါ။
(မာတလိ) “စိတ္ခ်ပါ။ က်ဳပ္တုိ႔က ခင္ဗ်ားတုိ႔ အစုိးရလုိ ႐ႈံ႕ခ်ည္ႏွပ္ခ်ည္ မလုပ္တတ္ပါဘူး။ မနက္ မုိးမလင္းခင္ ထပ္လာေခၚမယ္။ ေနာက္က်လုိ႔မရဘူးေနာ္။ အလင္းေရာင္မလာခင္ ျပန္လာေခၚမယ္။ ေနာက္က်ရင္ ခင္ဗ်ား သရဲဘ၀မွာဘဲ အၾကာႀကီး ေနသြားရလိမ့္မယ္။ ကဲ…အခုေတာ့ သြားၿပီဗ်ဳိး”
မာတလိတုိ႔ ထြက္သြားေသာ အခါ က်ေနာ္သည္ အိပ္ယာအစြန္းတြင္ ထုိင္၍ ေတြးေတာက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ (ကုိယ္ခႏၶာမရွိဘဲ ဘယ္လုိ ထုိင္သလဲ မေမးပါႏွင့္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္သာ ေတြးၾကည့္ပါ။ ၀တၳဳေကာင္းတုိ႔မည္သည္မွာ စာဖတ္သူကုိ ေတြးစရာ ေပးရတယ္တဲ့။) အခု တညလုံးလုံး အခ်ိန္ရေသးသည္။ ဘာလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္လဲ။
အိပ္ယာစြန္းတြင္ထုိင္ရင္း လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မဒမ္ေပါကေတာ့ အိပ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း။ သြားေတာင္ က်ိတ္ေနလုိက္ေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အၾကားက အိပ္ယာေတြလည္း တြန္႔ေၾကေနသည္။ အေရးထဲ ၾကည္ေအးရဲ႕ တေစၧကဗ်ာက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာလုိ႔ သရဲမွာ ရယ္ရေသးသည္။
အိပ္လုိ႔မရ
ညႀကီးမင္းႀကီး
ထၿပီးထုိင္ေန
အိပ္ယာေတြလည္း
ေၾကမြတြန္႔လိပ္
သိပ္စိတ္ညစ္တယ္….တဲ့။
ၾကည္ေအးကေတာ့ ကဗ်ာထဲမွာ တေစၦငါကိုယ္တုိင္ပါဘဲတဲ့။ ဟဲဟဲ…အခုမွဘဲ ဒီကဗ်ာကုိ အျပည့္အ၀ ခံစားလုိ႔ရေတာ့တယ္။
ကဲ…အခုက ညဥ့္လဲနက္ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနၾကေရာ့ မည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူမ်ားကုိ သရဲေျခာက္၍ ရမည္မထင္။ ဒီအခ်ိန္မအိပ္ေသးတာ ဘယ္သူေတြ ရွိမလဲ။ စဥ္းစားစမ္း။ စဥ္းစားစမ္း။
ဟုတ္ၿပီ။ သိၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ အိပ္ၾကဦးမည္မဟုတ္ေသး။ ကုိယ့္ထမင္း ကုိယ္စားၿပီး ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ ခံေနတဲ့ သနားစရာသတၱ၀ါေလးေတြပါလား။ သူတကာ နားခ်ိန္လည္းမနားရ။ အိပ္ခ်ိန္လည္း မအိပ္ရ။ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ထဲ ၀င္ဖတ္တဲ့ပရိသတ္ဦးေရ နည္းသြားလွ်င္ ေမ်ာက္မီးခဲကုိင္မိသလုိျဖစ္သူေတြျဖစ္။ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ႏုိင္မခ်င္း ဂဏွာ မၿငိမ္ႏုိင္။ ေရးစရာ လုိက္ရွာသည္။ ေရွးေရွးေႏွာင္းေႏွာင္းက ဓါတ္ပုံေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာတင္ၿပီး အႀကံအဖန္ လုပ္မည္။ လတ္တေလာ သတင္းေတြအေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေရးမည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား သုံးသပ္ခ်က္ေတြ ေရးမည္။ ဘာသာျပန္ေတြ ေရးမည္။ အဲ...သူမ်ားေရးတာ ေတြကုိ ေ၀ငွျခင္းေတြ လုပ္မည္။
ဟုတ္ၿပီ။ ဒီငနဲေတြကုိ ေျခာက္ရမည္။ ေနာက္ၿပီး ဒီပုဂၢဳိလ္ေတြက ငါေသသြားၿပီဆုိတာသိရင္ ငါ႔အသုဘကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ဘာညာသာရကာ ေရွ႕ကခံၿပီး ပုိ႔စ္ေတြ ဖန္တီးၾက၊ ေရးၾကနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ အျမတ္ထုတ္ၾကဦးမွာ။ တကယ့္တကယ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့…“ဟုိေကာ္ဆဲ ဒီေကာ္ဆဲနဲ႔ ဆရာႀကီးစတုိင္ထုတ္ၿပီး ေရးတဲ့ ငနဲတေယာက္ ေတာ့ ႂကြသြားပဟ” ဆုိၿပီး က်ိတ္၀မ္းသာေနဦးမွာ။
ဘယ္သူ႔ကုိ သြားေျခာက္ရမလဲ…စဥ္းစားလုိက္ေတာ့…..“ဒီကုိလာပါ” ဆုိတဲ့ အသံကေလး ၾကားလုိက္မိသလုိဘဲ။ ဘယ္ကုိ အရင္သြားရမလဲဆုိတာ ႐ုတ္တရက္အႀကံရသြားသည္။ သူ႔အိမ္လိပ္စာ ငါမသိ။ ဘယ္လုိသြားရပါ႔။ ကိစၥမရွိ။ ကြန္ျပဴတာကုိျပန္ဖြင့္။ Blog Site Meter ထဲမွာ အုိင္ပီကုိ ျပန္ရွာသည္။ ၿပီးေတာ့ သရဲတုိ႔ တန္ခုိးဣတၳိပတ္နဲ႔ ေမာ္နီတာထဲ ခုန္၀င္ကာ ကမၻာ့အင္တာနက္ကြန္ယက္က လွ်ပ္စစ္လႈိင္းေတြကုိ စီးလ်က္ အုိင္ပီလိပ္စာအတုိင္းအေရာက္ သြားကာ တဖက္ေမာ္နီတာမွန္သားျပင္မွတဆင့္ ေလာကထဲကုိ ျပန္ခုန္ထြက္လုိက္ရသည္။
ၾကည့္စမ္း။ ၾကည့္စမ္း။ အခန္းတြင္းမွာ သုံးေခ်ာင္းေထာက္ ထ႐ုိင္ေပါ႔ေပၚတြင္ ေခါင္းအုံးတလုံး ကုိ တင္ထားသည္။ ေန႔လည္က ေနပူလွမ္းထားခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။ အိပ္ယာေဘးတြင္ အသက္ သုံးဆယ္ခန္႔ ရွိမည့္ လူတေယာက္။ လႈပ္လႈပ္ရြရြႏွင့္။ နစ္ကြန္ကင္မရာကုိ သူ႔ရည္းစားသဖြယ္ ႏုႏုရြရြ ဖြဖြကေလးကုိင္တြယ္ကာ အိပ္ယာေပၚမွ ကင္မရာအိတ္ထဲသုိ႔ ျပန္ထည့္ေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ညည္းေနေသးသည္။
ဘာတဲ့.....“ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္တာ ၾကာၿပီကြယ္။ ရည္းစားေလးတေယာက္ လုိခ်င္တယ္။ မာမီရယ္ ရွာေပးကြယ္။ ရည္စားလုိခ်င္တယ္။” တဲ့။
သရဲမွာ ႐ုတ္တရက္ မထိန္းႏုိင္ဘဲ “ခြိကနဲ” အသံထြက္ ရယ္မိသည္။ ရယ္သံၾကားေတာ့ ပုဂၢဳိလ္က သရဲမတ္တတ္ရပ္ေနရာဘက္ကုိ မ်က္ႏွာထားဆုိးဆုိးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သရဲလည္း ကပ်ာကယာ ကုိယ့္႐ုပ္ကုိ အဆုိးဆုံးဖန္တီး၍ ကုိယ္ထင္ျပလုိက္ရသည္။
(သူက) “ေဟ့လူ။ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ...အခန္းထဲကုိ ဘယ္လုိေရာက္လာသလဲ”
(က်ေနာ္) “ကၽြႏု္ပ္ကား သရဲ ျဖစ္ေတာ့သကုိး”
ထုိသူသည္ စုိးစဥ္းမွ လန္႔သြားပုံမရဘဲ “ဟုတ္လား။ ခဏေနာ္” ဟု ဆုိကာ ေစာေစာက ကင္မရာအိတ္ထဲမွ နီကြန္ဒီအိတ္တီး ကင္မရာကုိ ျပန္ထုတ္ယူဘုိ႔ ႀကိဳးစားေလသည္။
သရဲ စိတ္ပိန္သြားသည္။ အေရးထဲ ကင္မရာသရဲနဲ႔ လာတုိးေနသည္။ ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းသြားသည္။ သြားမွ၊ သြားမွ။ သူ႔ကင္မရာထဲ ပါသြားလွ်င္ ေနာက္ေန႔ သူပုိ႔စ္အသစ္တင္စရာတခု အေခ်ာင္ရေနဦးမည္။ သရဲမွာ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ကုိယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ကာ ေမာ္နီတာထဲ ခုန္၀င္လုိက္ရသည္။ ဒါေတာင္ ေမာ္နီတာထဲ မေရာက္ခင္ ေနာက္မွာ “ေတာက္” တခ်က္ ေခါက္သံႏွင့္အတူ ညည္းတြားသံၾကား လုိက္ရေသးသည္။ “ေတာက္၊ စကၠန္႔ပုိင္းေလးေနာက္က်တာနဲ႔ အကြက္ေကာင္းေလး လြတ္သြားတယ္ကြာ” တဲ့။
သုိ႔ႏွင့္ အင္တာနက္ေပၚတြင္ စီးေမ်ာၿပီးသကာလ ပုိ႔စ္အသစ္ေရးရမည္ကုိ ပ်င္းတုိင္း မိမိ၏ ရင္ေသြး လူမမည္ ကေလးငယ္ကုိ ထိန္းေက်ာင္းရေသာေၾကာင့္ဟု ဆင္ေျခေပး တတ္ေသာ၊ အင္ဂ်င္ကုိင္ျခင္းကုိ ၀ါသနာပါေသာ လူေဟာင္း အမည္ရသည့္ ဘေလာ့ဂါဆီသုိ႔ သြားရေလ သည္။
ဤတႀကိမ္တြင္ကား သရဲ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ အထေျမာက္ေလသည္။ လူေဟာင္းသည္ အိပ္ရာ၀င္ကာနီး သရဲကုိ ျမင္ေသာအခါ လန္႔ေအာ္ကာ ႐ွဴးရွဴးမ်ား ပါခ်ေလသည္။ သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ သူ႔မိန္းမႏုိးလာသည္။ သရဲမွာ အခန္းေထာင့္တြင္ အသာကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္လ်က္ အသံမထြက္ေအာင္ က်ိတ္ရယ္ရင္း ၾကည့္ေနရသည္။
(မိန္းမ) ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ေတာ့္ ပုဆုိးတထည္လုံးလည္း ေသးေတြ စုိရႊဲလုိ႔ပါကလား။
(လူေဟာင္း) ဟုိ..ဟုိ....ဘုရင္မေလး ေပါက္ခ်တာပါကြာ။
သရဲမွာ ရယ္ရလြန္း၍ ၾကာလွ်င္ သရဲကုိယ္တုိင္ ရွဴးရွဴးမ်ား ထြက္လာမည္စုိးရိမ္ရသျဖင့္ ေနာက္ဘေလာ့ဂါ တေယာက္ဆီသုိ႔ လွ်ပ္စစ္လႈိင္းစီးကာ လာခဲ့ျပန္သည္။
ယခုတခါ ေျခာက္ရမည့္သူမွာ ထိလြယ္ရွလြယ္ ကဗ်ာေကာင္ႀကီးျဖစ္သည္။ ထိလြယ္ရွလြယ္ ဆုိေတာ့ ေျခာက္လွန္႔ရလည္း လြယ္မည့္ပုံေပၚသည္။ သရဲမွာ အေတြးႏွင့္ အူျမဴးေနသည္။
သုိ႔ႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာ ေမာ္နီတာမွ ခုန္ထြက္လုိက္ေသာအခါ အခန္းထဲတြင္ စာအုပ္ပုံၾကား၌ စာအုပ္ဖတ္လုိက္၊ ေငးငုိင္လုိက္၊ ကြန္ျပဴတာကုိ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ႏွိပ္လုိက္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ပုံပန္းသ႑ာန္မွာ မျဖဴလြန္း မမဲလြန္း၊ မနိမ့္လြန္း မျမင့္လြန္း၊ မဆူလြန္း မႀကဳံလြန္း အစစ အရာရာ မစၨ်ိမပဋိပဒါ က်လြန္းသူျဖစ္၍ ေျမာက္ကၽြန္းသူလား အထင္မွားရေပ သည္။
သုိ႔ႏွင့္ သရဲသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အဆင္းသ႑ာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ဖန္ဆင္းျပကာ ေျခာက္လွန္႔ဘုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ သရဲ ရွိေနျခင္းကုိ စုိးစဥ္းမွ သတိျပဳမိပုံမေပၚ။ သူ႔အေတြးတြင္သာ သူနစ္ေမ်ာလ်က္ ကြန္ျပဴတာကုိ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ႏွိပ္၏။ ဘယ္ႏွယ္....ေျပာေတာ့ ထိလြယ္ရွလြယ္ဆုိ။ တခုခုေတာ့မွားေနၿပီ။
သရဲမွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၍ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေပးလုိက္ရသည္။
“အဟမ္း၊ အဟမ္း”
သုိ႔ႏွင့္လည္း ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ ၾကားပုံမရ။ စာ႐ုိက္မပ်က္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သရဲ စိတ္မရွည္ေတာ့၍ ေမာ္နီတာခလုပ္ကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္ပါမွ သူမမွာ စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္ ပုံမွန္ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းသြားပုံရ၏။
(သူမ) “ခင္ဗ်ား။ ဘယ္သူလဲ”
(သရဲ) “သရဲေလ၊ သရဲ။ ၿဗဲ..ၿဗဲ..ၿဗဲ....မေၾကာက္ဘူးလား”
(သူမ၊ မ်က္ႏွာ၀င္းပသြားၿပီး) “ဟုိ...ေပတ၀တၳဳေတြထဲက သရဲလားဟင္။ အေတာ္ဘဲ ေမးခြန္းေမးစရာရွိလုိ႔”
(သရဲ) “ဟာ...႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ ဟုိမွာက သရဲက လူကုိေမးတာ။ လူက သရဲကုိ ေမးတာမဟုတ္ဘူး”
(သူမ) “ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားကုိ ေမးခြန္းတခု က်ေနာ္ေမးမယ္၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျဖပါ”
(သရဲ၊ စိတ္ပိန္စြာျဖင့္) “ကဲ..ဒါျဖင့္ ေမး”
(သူမ) “ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲဟင္”
(သရဲ) “ဟမ္.....ဒီမွာ ေသလုိ႔ သရဲေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီဆုိမွ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ လာေမးရတယ္လုိ႔။ အံမယ္ေလး...ႀကဳံေသးတယ္ ကုံေဆြးဗ်ာထုႂကြယ္”
သရဲသည္ လူ႕ဘ၀တြင္ ေသဆုံးၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေႂကြးခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟန္ သရဲဖုိ႔ ဆုိေသာ ထုံးကုိ ႏွလုံးမူကာ အိေျႏၵဆည္လုိက္ၿပီး....
“ခင္ဗ်ား ဒီအသက္အရြယ္အထိ ရွင္သန္ၿပီးတာေတာင္ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ရွာမေတြ႕ေသးဘူးလား။” ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ၿပီး ေနာက္တေနရာသုိ႔ အျမန္ထြက္ခြာလာခဲ့ရသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ကား ေမာ္နီတာေရွ႕တြင္ ေမးေထာက္လ်က္ စဥ္းစားခန္း၀င္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ဟူး......ဘေလာ့ဂါေတြကုိ သရဲေျခာက္ရတာ မလြယ္ပါလား။
သရဲသည္ ေမာင္ပြ၏ ကႏၱာရ၊ ကဆုန္၏ ေလနီၾကမ္း လြင္ျပင္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ ခဲ့ေသးေသာ္လည္း ၄င္းတုိ႔မွာ အိပ္ေမာက်ေနၿပီျဖစ္၍ မေျခာက္ခဲ့ရေခ်။
ေနာက္တဦးဆီေရာက္ေသာအခါ ထုိဘေလာ့ဂါသည္ အင္မတန္ ထူးဆန္းေသာ အျခင္းအရာ ကုိ ျပဳလုပ္လ်က္ရွိသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ထုိသူသည္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ လာထုိင္လုိက္၊ ခဏေနေသာအခါ ဘီဒုိမွန္ေရွ႕တြင္ သြား၍ သူ၏ ဦးစြန္းပုတ္မွ ဆံပင္စမ်ားကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ျပဳမူေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
တႀကိမ္တြင္မူ သူမွန္ေရွ႕သြားခုိက္ သရဲသည္ ေမာ္နီတာေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ ဆံပင္ကုိ ဖားလ်ားခ်လ်က္ ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ ထုိသူျပန္လွည့္လာေသာအခါ သရဲကုိ ၾကည့္ကာ အာေမဋိတ္တခ်က္ျပဳ၏။
“ဟာ..........ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဆံပင္။ ဘာ ေဆးသုံးသလဲဟင္” တဲ့။
သရဲမွာ ဒီညအဖုိ႔ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကုိက္ျဖစ္ေနသည္။ လူေဟာင္းမွ လြဲ၍ က်န္သူမ်ားမွာ သရဲေၾကာက္တတ္ပုံမရ။ အားလုံး သူ႔အပူႏွင့္သူ ျဖစ္ေနသည္။
စကၤာပူက လူေတြ မစြံဘူး။ ယုိးဒယားကုိ ေျခဦးလွည့္မွ ျဖစ္မယ္။ အသြားခရီး ယိုးဒယားေလယာဥ္ကြင္းတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းသက္ဆင္ ကုန္းနမ္းခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ဘာထူးျခားသလဲဟု သရဲ ၀င္နမ္းၾကည့္ေသး၏။ ဘာနံ႕မွမရေခ်။ သရဲေတြမွာ အန႔ံခံႏုိင္ေသာ အစြမ္းသတၱိမရွိ၍ဘဲ ျဖစ္ရမည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ သူ႕ရည္စားက “ေဆးမူး” ဟုေခၚေသာ လူပ်ဳိးမသုိးတသုိး ဘေလာ့ဂါဆီသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္မွ အနံ႕ခံျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သရဲ၏ ေကာက္ခ်က္မွာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသည္ကုိ သိလုိက္ရေပၿပီ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ တခန္းလုံး သင္းပ်ံ႕ေနေသာ ဗ်စ္ရည္နံ႕ကုိ သရဲရလုိက္ၿပီး သရဲကုိယ္တုိင္ သြားရည္တျမားျမား ျဖစ္လာ ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
သုိ႔ေသာ္ ေဆးမူးမွာ ဗ်စ္ရည္ေသာက္၍ ဆက္ရက္မင္းစည္းစိမ္ခံစားရင္း “ေႏြဦး” ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနစဥ္ အမွန္တကယ္ေရာက္လာသည္က သရဲတေကာင္ျဖစ္ေန၍ ေဒါသထြက္ကာ သရဲကုိ မီးကင္စားမည္ႀကိမ္း၀ါးသျဖင့္ ကုိယ္လြတ္႐ုန္းခဲ့ရေလသည္။
ေၾသာ္....ဘာလုိလုိႏွင့္ အ႐ုဏ္တက္ကာလည္းနီးၿပီ။ မျပန္မီ ယိုးဒယားနယ္စပ္မွ အျခား ဘေလာ့ဂါ တေယာက္အိမ္သုိ႔ ၀င္ခဲ့ေသးသည္။ အိမ္ထဲတြင္ အမ်ဳိးသမီးတဦးသည္ အမွတ္(၆)ဟု တပုိင္းတစ ေရးထားေသာ ပုိ႔စ္ကုိ ဖြင့္လုိက္၊ ယခင္ပုိ႔စ္အေဟာင္းတခုမွ ပန္းကမၺလာႀကီးေရွ႕တြင္ ႐ုိက္ထားေသာ ဓါတ္ပုံကုိ ကလစ္ေခါက္ကာ မိမိပုံကုိ အနီးကပ္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္လ်က္ ရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အခ်ိန္ကလည္း မရေတာ့၍ မေျခာက္လွန္႔ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အလင္းေရာင္ မလာခင္ စကၤာပူသုိ႔ ျပန္ေျပးခဲ့ ရေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ အိမ္က ကြန္ျပဴတာမွ sleep mode ၀င္ေန၍ အိမ္သုိ႔ တုိက္႐ုိက္မျပန္ႏုိင္ဘဲ ေကြ႔ ၀ုိက္ျပန္ေနရေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အလင္းေရာင္စတင္ထြက္ျပဴေနေလၿပီ။ ျပဴတင္းေပါက္ဆီမွ တုိးတိမ္ေသာ ဂီတသံသဲ့သဲ့ကုိ ၾကား၍ အေျပးအလႊား ျပတင္းေပါက္ဆီသုိ႔ သြားၾကည့္ရာ ေကာင္းကင္တြင္ နတ္ျမင္းတေထာင္က ေသာ နတ္ရထားသည္ ခပ္ေသးေသးသာ ျမင္ရေတာ့၏။
က်ေနာ္သည္ တေစၦသရဲဘ၀တြင္ အၾကာႀကီးေနသြားရမည့္အျဖစ္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ကာ အသံကုန္ညႇစ္၍ ေအာ္လုိက္သည္။
“မာတလိ။ မာတလိ။ ငါ႔ကုိ မထားရစ္ခဲ့ပါနဲ႔”
=================================================
က်ေနာ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္လန္႔ႏုိးသြားသည္။ ၾကည့္စမ္း။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ဘေလာ့ဂါေတြအေၾကာင္းထည့္မက္တယ္ဆုိေတာ့ ငါ ဘေလာ့ဂ္ကုိ ေတာ္ေတာ္စြဲလန္း ေနၿပီဘဲ။ ေလွ်ာ့ဦးမွ။ ေလွ်ာ့ဦးမွ။
.jpg)
9 comments:
ဟင္းဟင္းဟင္းဟင္း...
(အဖ်ားတက္ ၿငီးတြားေနျခင္း မဟုတ္။ အံႀကိတ္ကာ ၿပံဳးေနျခင္း ျဖစ္သည္။)
ဒါဆိုလည္း ထိလြယ္ရွလြယ္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတစ္ခု လာေလေရာ့။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။ ငွဲငွဲ..
ေဟာက္သံမ်ားေၾကာင့္ တေရးႏိုးလာေသာ မဒမ္ေပါသည္ ကိုေပါကို “ဟိုဘက္လွည့္ၿပီး ေဟာက္စမ္းပါ နားညီးလိုက္တာ” ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။ ကိုေပါက တုတ္တုတ္ပင္မလႈပ္။ ေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္ေျပာျပန္သည္။ ကိုေပါက မေျပာင္းလဲ။ မဒမ္ေပါက စိတ္မရွည္ေတာ။့ ကိုေပါ၏ ပခံုးကုိ ကိုင္လႈပ္ရင္း “ကဲ ေျပာေနတာကို” ဟု ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလိုက္ျပန္သည္။ ကိုေပါကား အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ မဒမ္ေပါက ငုတ္တုတ္ထထိုင္က ညအိပ္မီး ျပာလဲ့လဲ့ေအာက္မွ ကိုေပါ၏ မ်က္ႏွာကို စိမ္းစိမ္း ၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုေပါကား မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ကာ ႏွစ္ျခဳိက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနပံု ေပၚေသာ္လည္း… ထူးဆန္းေလစြ။ ခံစားမႈမ်ိဳးစံုျဖင့္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္ မဲ့သြားလိုက္ စပ္ၿဖဲၿဖဲျဖစ္လိုက္ ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အလြန္ သေဘာေခြ႕ေနဟန္ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႀကီး ျဖစ္သြားေလသည္။ ဟင္.. ငါကေတာ့ သူ႕ေဟာက္သံေၾကာင့္ လန္႕ေတာင္ႏိုးရတယ္ သူကေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ဘာေတြနဲ႕ ၾကည္ႏူးေနပါလိမ့္.။ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း တလိမ့္လိမ့္ ေဒါသ ထြက္လာေသာ မဒမ္ေပါသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အနီးရွိ မွန္တင္ခံုမွ သနပ္ခါးတံုးကို ေကာက္ကိုင္ကာ ကိုေပါ၏ အလြန္ေကာင္းလွေသာ ဆံပင္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းလ်က္ရွိသည့္ ေခါင္းကို….. ဒန္တန္႕ဒန္..။
(သူမ်ားဇနီးေမာင္ႏွံကို ရန္တိုက္ေပးလိုက္တယ္။ ဆံပင္ရွားပါးတဲ့ အေနာ့္ ေမာင္ကေလးအတြက္ပါ ပိုေရးေပးလိုက္တယ္ ခြိခြိ)
တကယ္ဆို မွတ္ခ်က္ေလးတခုေလာက္ေတာ့ အရင္ေရးထားဖို႕ ေကာင္းတယ္။ (သတိ-အရယ္သန္သူမ်ား ႐ုံး၌မဖတ္ရဆိုတာမ်ိဳးေပါ့)။ အခုေတာ့ တခြိခြိနဲ႕ computerႀကီးၾကည့္ၿပီး မထိန္းနုိင္ရယ္ေနတာကို ေဘးကၾကည့္ၿပီး ???ေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကိုေပါေရ...(မေျပာေကာင္းေျပာေကာင္း) သရဲျဖစ္ေတာင္ မွတ္မိေနမွာမို႕ တို႕ဆီလာေျခာက္ရင္ မေၾကာက္တဲ့အျပင္ ရယ္မိမွာေသခ်ာတယ္။ အရမ္းခက္တဲ့ comic ကို ပိုင္ပိုင္နုိင္နုိင္ ေရးနိုင္တာ တကယ္ေတာ္ပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းေလးျပန္ေရးေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးပါဘဲ..ပန္ေရ။
ဟိုသီခ်င္းေလးေတာင္ေျပးသတိရမိတယ္.."ၤသူ႔မ်က္နွာတစိမ့္စိမ့္
့္ၾကည့္ကာ..တလိမ့္လိမ့္တက္လာ ေဒါသ...အဲေလ...တသိမ့္သိမ့္အခ်စ္ေတြလႉပ္ခတ္နိုးလာ."...ဆိုလား :D :D
ဒီရက္ပိုင္းတင္စရာမရွိပါဘူးဆိုမွ၊ ဓာတ္ပံုေလးေတာင္အ႐ုိက္မခံသြားဘူး.. ႏို႔မို႔ဆို (ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ခ်စ္စရာသရဲအေၾကာင္း) ဆိုၿပီး အားရပါးရေရးလို႔ရၿပီ၊ ဟင္းဟင္းဟင္း။
ေဩာ္.. ကိုေပါ ဟာသဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးတတ္ပံုကိုယံုသြားၿပီ၊ မဒမ္ေပါေတာ့ ညဖက္သတိထားအိပ္ပါ.. မေတာ္လို႔ညႀကီးသန္းေခါင္ ထ ထ ရီေနရင္ဒုကၡ..
ဟီးဟီး ရီရတယ္ ျဗဲ
စကားေျပေလးကလဲ ေကာင္းပါ့။ ဟာသဥာဏ္ေလးကလဲ ရွိပါ့။ ပါးစပ္ကို မေစ့ရဘူး။
ဒါနဲ႔ ကိုေပါက အေမႊးလဲ ေပါတယ္ေနာ္။ ဟိ ဆံပင္ေမႊးေျပာပါတယ္။
အလုိ.....ကၽြႏု္ပ္အိပ္မက္မက္ေနျခင္း မဟုတ္ပါကလား။ ၀တၳဳထဲကဇာတ္ေကာင္ေတြက အျပင္မွာ တကယ္ရွိသကုိး။....
ပန္ဒုိရာ............၁၂ ႀကဳိးရတဲ့သူကုိ သရဲက သြားစမ္းမိေတာ့ သရဲဘဲ ခံရေပေတာ့မေပါ႔။
တန္ခူး.............ေက်းဇူးပါ။ ရယ္ရတယ္ဆုိေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာေပါ႔။
မဒမ္ေပါ...........သတၱမေျမာက္ငါးကုိ သတိရပါ။
ကုိတီဇက္ေအ........သရဲက ေျခာက္ေပမေပါ႔ဗ်ာ။ လူ႔ဘ၀က ဟင္းခြက္ေတြ ျပျပၿပီး အႏွိက္စက္ခံခဲ့ရတာကုိ အခဲမေၾကဘဲကုိး။
ကုိကေဒါင္း......... ပုိက္ဆံလည္း ေပါပါတယ္ဗ်။ ဟဲ...ဟဲ........
ဓါတ္ပံုဆရာကို လိုက္ေျခာက္တ့ဲအကြက္ပဲ သေဘာက်သဗ်ာ...။ ဘာျမင္ျမင္ ထူးျခားတာေတြ႔ရင္ ရိုက္မယ္ပဲ တစ္ကဲကဲ...။
သေဘာက်သဗ်ိဳ႕
ထုိင္းကေန အျပန္ မေလးကုိ မ၀င္သြားတာေတာ့ နာသဗ်ိဳ႕
ေနာက္မုိ႔ဆုိ ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္ရၿပီးသားပဲ.
ဟတ္ ဟတ္ ဟတ္
ကိုေပါ
အင္တာနက္ ဒီေန႕မွ ျပန္ရလို႕ ခုမွ ဒီပို႕စ္၀င္ဖတ္မိသကိုး။ ဒီေန႕ေတာ့ အပိုင္း (၇) ကို ပို႕အသစ္အျဖစ္ တင္ေတာ့မွာပါ။
ဟိ .. သရဲလာသြားတာ သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္ ဓါတ္ပံုေလးကလဲ လွမွလွပဲကိုး(ပန္းပြင့္ေတြေျပာပါတယ္)
Post a Comment