(က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ ပုံျပင္ေလးတခုကုိ ဘာသာျပန္ေပးလုိက္ပါတယ္)
တခါက ဦးထုပ္ ေရာင္းသူတေယာက္ဟာ ဦးထုပ္ေတြကုိ လွည့္လည္ေရာင္းခ်ရင္း ေတာအုပ္တခုကို ျဖတ္သြားရသတဲ့။ ေတာထဲမွာသြားေနရင္း ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းပူျပင္းတာေၾကာင့္ သစ္ရိပ္တခုေအာက္ကုိ၀င္၊ ဦးထုပ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ျခင္းေတာင္းကုိ ေဘးမွာအသာခ်၊ ခဏတျဖဳတ္ အိပ္စက္အနားယူဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ နာရီအနည္းငယ္ၾကာလုိ႔ အိပ္ေပ်ာ္ရာကလဲ ႏုိးလာေရာ သူ႔ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ဦးထုပ္တလုံးမွ မရွိေတာ့တာကုိ ေတြ႕ရသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သစ္ပင္ေပၚက ေမ်ာက္ေအာ္သံေတြ ၾကားရလုိ႔ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့……လားလား။ သစ္ပင္ေပၚမွာ တပင္လုံး ေမ်ာက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီး သူ႔ဦးထုပ္ေတြကုိ ေမ်ာက္ေတြက ယူထားတာ ေတြ႕ရေတာ့တာကုိး။
အဲဒါနဲ႔ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားဟာ သူ႔ဦးထုပ္ေတြ ဘယ္လုိျပန္ယူရမလဲဆုိတာကုိ ထုိင္ၿပီး စဥ္းစားေတာ့တာေပါ႔။ သူဟာ စဥ္းစားရင္း အႀကံအုိက္လာေတာ့ ေခါင္းကုိ တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္မိသတဲ့။ အဲသည္မွာဘဲ သူသတိထားမိသြားတာက ေမ်ာက္ေတြဟာ သူလုပ္သလုိ ေခါင္းလုိက္ကုတ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕သတဲ့။ တခါ သူ႔ေခါင္းမွာ ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခပ္ေတာ့လည္း ေမ်ာက္ေတြက တေသြမတိမ္း လုိက္လုပ္ၾကျပန္ေရာတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားဟာ အႀကံရၿပီး သူ႔ဦးထုပ္ကုိ ေျမျပင္ေပၚကုိ ပစ္ခ်လုိက္သတဲ့။ ေမ်ာက္ေတြကလည္း အသီးသီး ဦးထုပ္ေတြကုိ ေျမျပင္ေပၚကုိ ပစ္ခ်လုိက္ၾကေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ ဦးထုပ္ေတြ အကုန္လုံး ျပန္ရသြားေရာတဲ့။
အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားရဲ႕ ေျမးဟာ သူ႔အဘုိးလုိဘဲ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားတဦးျဖစ္လာပါသတဲ့။ (စကၤာပူက “ဘဘလီ” တုိ႔လုိဘဲ မိသားစု ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္၊ သားစဥ္ေျမးဆက္ လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းထင္ပါ႔။) ေျမးဟာ သူ႔အဘုိးဆီကေန အဲဒီ ေမ်ာက္ဇာတ္လမ္းကုိလည္း ၾကားဘူးတာေပါ႔။
တေန႔ေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သူ႔အဘုိးလုိဘဲ ဦးထုပ္ေရာင္းရင္း အဲဒီ ေတာအုပ္ကုိပဲ ျဖတ္သြားရျပန္ေရာတဲ့။ ရာသီဥတုက ပူေတာ့ သူ႔အဘုိးလုိဘဲ သစ္ပင္ေအာက္မွာ အိပ္ေမာက်သြားျပန္ေရာ။ အဲ..အဲ…ႏုိးလာေတာ့ ဦးထုပ္ေတြ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးတဲ့။ သစ္ပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေမ်ာက္ေတြက ဦးထုပ္ေတြကုိ အားလုံးယူထားၿပီးေလသတည္းေပါ႔ေလ။ (တုိက္ဘဲတုိက္ဆုိင္လြန္းေနာ္။ သမုိင္းဘီး တပတ္လည္တယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးဘဲေနမွာ။)
အဲသည္မွာတင္ ေျမးျဖစ္သူဟာ သူ႔အဘုိး တခါကေျပာခဲ့ဘူးတာကုိ သတိရသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူက ေခါင္းကုိ စၿပီး တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္လုိက္ေတာ့ ေမ်ာက္ေတြကလည္း လုိက္ကုတ္ၾကသတဲ့။ ေဟာ… ေခါင္းက ဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခပ္လုိက္ေတာ့လည္း ေမ်ာက္ေတြက ဦးထုပ္္ခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခပ္ၾကျပန္ေရာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျမးဦးထုပ္ေရာင္းသမားဟာ သူ႔အဘုိးရဲ႕ စကားကုိ လုံး၀ယုံၾကည္သြားၿပီမုိ႔ သူ႔ဦးထုပ္ကုိ ေျမႀကီးေပၚကုိ “ဘုတ္ကနဲ” ပစ္ခ်လုိက္သတဲ့။
ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဒီတႀကိမ္မွာ ေမ်ာက္ေတြက သူလုပ္သလုိ လုိက္မလုပ္ဘဲ ဦးထုပ္ေတြကုိ ကုိင္ၿမဲကုိင္ထားၾကသတဲ့။ အဲ… အတင့္ရဲတဲ့ ေမ်ာက္တေကာင္ကဆုိရင္ သစ္ပင္ေပၚကေန ေျပးဆင္းလာၿပီး ေျမးျဖစ္သူ ပစ္ခ်ထားတဲ့ ဦးထုပ္ကုိေတာင္ လာေကာက္ယူလုိက္ေသးသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သစ္ပင္ေပၚျပန္တက္မေျပးခင္ စကားတခြန္းလည္း သူ႔ကုိ ေျပာသြားေသးသတဲ့။
“ဟယ္…လူမုိက္။….နင့္မွာဘဲ အဘုိး ရွိတယ္ထင္ေနသလား” ...........တဲ့။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤပုံျပင္ကုိ ဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္ေတြးမိသည္မွာ “သင္ခန္းစာဟူသည္ သင္တဦးတည္း ရတတ္သည္မဟုတ္။ သင့္ၿပိဳင္ဘက္ (သင့္ရန္သူ)ကလည္း သင့္နည္းတူ ရၿပီး ျဖစ္တတ္ပါသည္။”
ကဲ.......ေမာင္ညီမေလးတုိ႔ေရာ....အဲေလ..မိတ္ေဆြတုိ႔ေရာ ဘယ္လုိ သင္ခန္းစာမ်ား ရၾကပါသလဲ။ ေတာအုပ္ထဲ မ၀င္ခင္ကတည္းက တြတ္ပီလုိ ႏွစ္လုံးျပဴးတလက္ ေဆာင္သြားမယ္ေတာ့ မလုပ္ၾကနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။ အေနာ္က ေမ်ာက္ေခ်းခါးဟင္း မႀကဳိက္ဘူးခင္ဗ်။
အဲဒါနဲ႔ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားဟာ သူ႔ဦးထုပ္ေတြ ဘယ္လုိျပန္ယူရမလဲဆုိတာကုိ ထုိင္ၿပီး စဥ္းစားေတာ့တာေပါ႔။ သူဟာ စဥ္းစားရင္း အႀကံအုိက္လာေတာ့ ေခါင္းကုိ တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္မိသတဲ့။ အဲသည္မွာဘဲ သူသတိထားမိသြားတာက ေမ်ာက္ေတြဟာ သူလုပ္သလုိ ေခါင္းလုိက္ကုတ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕သတဲ့။ တခါ သူ႔ေခါင္းမွာ ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခပ္ေတာ့လည္း ေမ်ာက္ေတြက တေသြမတိမ္း လုိက္လုပ္ၾကျပန္ေရာတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားဟာ အႀကံရၿပီး သူ႔ဦးထုပ္ကုိ ေျမျပင္ေပၚကုိ ပစ္ခ်လုိက္သတဲ့။ ေမ်ာက္ေတြကလည္း အသီးသီး ဦးထုပ္ေတြကုိ ေျမျပင္ေပၚကုိ ပစ္ခ်လုိက္ၾကေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔ ဦးထုပ္ေတြ အကုန္လုံး ျပန္ရသြားေရာတဲ့။
အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားရဲ႕ ေျမးဟာ သူ႔အဘုိးလုိဘဲ ဦးထုပ္ေရာင္းသမားတဦးျဖစ္လာပါသတဲ့။ (စကၤာပူက “ဘဘလီ” တုိ႔လုိဘဲ မိသားစု ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္၊ သားစဥ္ေျမးဆက္ လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းထင္ပါ႔။) ေျမးဟာ သူ႔အဘုိးဆီကေန အဲဒီ ေမ်ာက္ဇာတ္လမ္းကုိလည္း ၾကားဘူးတာေပါ႔။
တေန႔ေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သူ႔အဘုိးလုိဘဲ ဦးထုပ္ေရာင္းရင္း အဲဒီ ေတာအုပ္ကုိပဲ ျဖတ္သြားရျပန္ေရာတဲ့။ ရာသီဥတုက ပူေတာ့ သူ႔အဘုိးလုိဘဲ သစ္ပင္ေအာက္မွာ အိပ္ေမာက်သြားျပန္ေရာ။ အဲ..အဲ…ႏုိးလာေတာ့ ဦးထုပ္ေတြ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးတဲ့။ သစ္ပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေမ်ာက္ေတြက ဦးထုပ္ေတြကုိ အားလုံးယူထားၿပီးေလသတည္းေပါ႔ေလ။ (တုိက္ဘဲတုိက္ဆုိင္လြန္းေနာ္။ သမုိင္းဘီး တပတ္လည္တယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးဘဲေနမွာ။)
အဲသည္မွာတင္ ေျမးျဖစ္သူဟာ သူ႔အဘုိး တခါကေျပာခဲ့ဘူးတာကုိ သတိရသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူက ေခါင္းကုိ စၿပီး တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္လုိက္ေတာ့ ေမ်ာက္ေတြကလည္း လုိက္ကုတ္ၾကသတဲ့။ ေဟာ… ေခါင္းက ဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခပ္လုိက္ေတာ့လည္း ေမ်ာက္ေတြက ဦးထုပ္္ခၽြတ္ၿပီး ယပ္ခပ္ၾကျပန္ေရာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျမးဦးထုပ္ေရာင္းသမားဟာ သူ႔အဘုိးရဲ႕ စကားကုိ လုံး၀ယုံၾကည္သြားၿပီမုိ႔ သူ႔ဦးထုပ္ကုိ ေျမႀကီးေပၚကုိ “ဘုတ္ကနဲ” ပစ္ခ်လုိက္သတဲ့။
ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဒီတႀကိမ္မွာ ေမ်ာက္ေတြက သူလုပ္သလုိ လုိက္မလုပ္ဘဲ ဦးထုပ္ေတြကုိ ကုိင္ၿမဲကုိင္ထားၾကသတဲ့။ အဲ… အတင့္ရဲတဲ့ ေမ်ာက္တေကာင္ကဆုိရင္ သစ္ပင္ေပၚကေန ေျပးဆင္းလာၿပီး ေျမးျဖစ္သူ ပစ္ခ်ထားတဲ့ ဦးထုပ္ကုိေတာင္ လာေကာက္ယူလုိက္ေသးသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သစ္ပင္ေပၚျပန္တက္မေျပးခင္ စကားတခြန္းလည္း သူ႔ကုိ ေျပာသြားေသးသတဲ့။
“ဟယ္…လူမုိက္။….နင့္မွာဘဲ အဘုိး ရွိတယ္ထင္ေနသလား” ...........တဲ့။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤပုံျပင္ကုိ ဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္ေတြးမိသည္မွာ “သင္ခန္းစာဟူသည္ သင္တဦးတည္း ရတတ္သည္မဟုတ္။ သင့္ၿပိဳင္ဘက္ (သင့္ရန္သူ)ကလည္း သင့္နည္းတူ ရၿပီး ျဖစ္တတ္ပါသည္။”
ကဲ.......ေမာင္ညီမေလးတုိ႔ေရာ....အဲေလ..မိတ္ေဆြတုိ႔ေရာ ဘယ္လုိ သင္ခန္းစာမ်ား ရၾကပါသလဲ။ ေတာအုပ္ထဲ မ၀င္ခင္ကတည္းက တြတ္ပီလုိ ႏွစ္လုံးျပဴးတလက္ ေဆာင္သြားမယ္ေတာ့ မလုပ္ၾကနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။ အေနာ္က ေမ်ာက္ေခ်းခါးဟင္း မႀကဳိက္ဘူးခင္ဗ်။
.jpg)
4 comments:
ေမ်ာက္ကိုခ်က္လ်င္ ေခ်းထုတ္ၿပီးမွ ခ်က္ရပါမည္။ မဟုတ္လ်ွင္ ခါးတတ္ပါသည္။...:D:D;D
အဲ....သင္ခန္းစာကေတာ့ ...ေမလက်ရင္အေျဖရပါလိမ့္မည္။
ကိုေပါေရ...သိပ္ေကာင္းတဲ့postေလးပါ။ သံုးၿပီးသားနည္း ျပန္မသံုးနဲ႕လို႕သင္ခန္းစာရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေမ်ာက္ေတြကဦးထုပ္ေတြလုတတ္တာ သိရက္နဲ႕ အဘိုးတုန္းက တႀကိမ္ခံရၿပီးသားကို အမွတ္မ႐ွိတဲ့ေျမးလို မျဖစ္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ဖို႕ သင္ခန္းစာရတယ္။
၀ိုး.. တယ္ေကာင္းတဲ့ သာဓကေလးပါလား
ေမ်ာက္ေတာင္မွ old trick ေတြကို သိေနတယ္ ဆိုေတာ့..
ကဲ စဥ္းစားစမ္း ဗ်င္းဗ်င္း (ေခါင္းကုတ္သံ)
ကုိေပါ ပုံျပင္ေျပာတာက ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ… လို႔လဲ အစမခ်ီဘူး။ :P
ပုံျပင္ထဲက ေမ်ာက္ေတြမ်ား တယ္လဲ လူလည္၊ အဲ… ေမ်ာက္လည္က်သကုိးဗ်ာ။
Post a Comment