(Stephen King ၏ ၀တၳဳလတ္ တခုျဖစ္ေသာ “Rita Hayworth and Shawshank Redemption” ကုိ ဘာသာျပန္ဆုိပါသည္။ ဤ၀တၳဳကုိ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား တင္မ္ ေရာ္ဘင္စ္၊ ေမာ္ဂန္ဖရီးမင္း တုိ႔ျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္ျပန္လည္ ႐ုိက္ကူးထားရာ ႐ုပ္ရွင္အေနႏွင့္ အလြန္ေအာင္ျမင္ေသာ ဇာတ္ကားတကားျဖစ္လာသည္။ ႀကဳိက္ႏွစ္သက္ေသာ ပရိတ္သတ္မွာ ထုိဇာတ္ကားကုိ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖန္တလဲလဲ ျပန္ၾကည့္ၾကသည္ ဆုိ၏။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ထုိဇာတ္ကားကုိ ဆယ့္ငါးႀကိမ္ထက္မနည္း အထပ္ထပ္ ၾကည့္ဘူးပါ၏။ ၀တၳဳကိုမူကား ေနာက္မွ ဖတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၀တၳဳႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ အနည္းငယ္ ကြဲျပားေသာ္လည္း ၀တၳဳမွာလည္း ၀တၳဳအေလ်ာက္ ေကာင္းလွသည္ျဖစ္ရာ က်ေနာ္သည္ အားလပ္ရက္တုိင္း၌ ဤ၀တၳဳကုိ အခန္းဆက္အျဖစ္ ဘာသာျပန္သြားရန္ ရည္ရြယ္ပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ုိက္တာႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားအဆုိအရလည္းေကာင္း၊ ပရိသတ္အဆုိအရ လည္းေကာင္း မူလ နာမည္ ေရွာရွမ့္ခ္ ရီဒင့္ပ္ရွင္းမွာ ေခါင္းစဥ္အေနႏွင့္ သိပ္ဆြဲေဆာင္မႈမရွိ၊ ဘာမွန္းလည္း မသိဟု ဆုိၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ေခါင္းစဥ္ကုိ ၀တၳဳအတြင္းဖုံးတြင္ ပါေသာ “Hope springs Eternal” ဆုိေသာ စကားကုိပင္ အေျခခံကာ ေခါင္းစည္းတခု ေရြးလုိက္ပါသည္။)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ျပည္နယ္အက်ဥ္းေထာင္တုိင္းနဲ႔ ဗဟုိအစုိးရအက်ဥ္းေထာင္တုိင္း မွာ က်ဳပ္လုိလူမ်ဳိး တေယာက္စီေတာ့ ရွိၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ က်ဳပ္ထင္ပါတယ္။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားလုိခ်င္သမွ် ရေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္တဲ့သူေလ။ အထူးစီမံျပဳလုပ္ထားတဲ့ စီးက ရက္ေတြကို လုိခ်င္သလား။ ႀကဳိက္တတ္လုိ႔ ေဆးေျခာက္တအိတ္ေလာက္ဘဲ လုိခ်င္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားသား (သုိ႔မဟုတ္) သမီးရဲ႕ အထက္တန္းေအာင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ဘရန္ဒီတလုံး လုိခ်င္သလား။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိသမွ် အရာအားလုံးကုိ က်ဳပ္က ေဆာင္က်ဥ္းေပး ႏုိင္ပါရဲ႕။
က်ဳပ္ ေရွာရွမ့္ခ္ ေထာင္ကုိ ေရာက္လာေတာ့ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ဘဲ ရွိေသးတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ကုိယ့္အျပစ္ကုိယ္ ဖြင့္ဟ၀န္ခံရဲတဲ့လူ လက္တဆုပ္စာမွာ က်ဳပ္လည္း တေယာက္အပါအ၀င္ ေပါ႔။ က်ဳပ္ဟာ လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ထက္ အသက္သုံးႏွစ္ႀကီးတဲ့ က်ဳပ္မိန္းမကုိ အသက္အာမခံေၾကးေငြ မတန္တဆထား။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက သူ႔အေဖလက္ဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ က်ဳပ္မိန္းမရဲ႕ စီးေတာ္ယာဥ္ ခ်က္ပလက္ ကားကုိ ဘရိတ္ေဖာက္ ထားခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တြက္ထား မွန္းထားတဲ့အတုိင္း ကြက္တိေတာ့ ျဖစ္သြားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္မွန္းတဲ့အထဲမွာ မပါတာကေတာ့ ၿမဳိ႕ထဲကုိ အသြားခရီးမွာ အိမ္နီးခ်င္းမိန္းမတေယာက္နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းရဲ႕ လူမမယ္ ကေလးေလးကုိ က်ဳပ္မိန္းမက ၀င္ေခၚသြားတဲ့ ကိစၥဘဲ။ ကားက ဘရိတ္ေပါက္ၿပီး ၿမဳိ႕လည္ေခါင္ အစုိးရ ႐ုံးႀကီးအစပ္က ၿခံစည္း႐ုိး ပန္းၿခဳံေတြကိုေက်ာ္။ အရွိန္မသတ္ႏုိင္ဘဲ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ႐ုပ္တုႀကီးရဲ႕ ေအာက္ေျခအုတ္ခုံကုိ ၀င္ေဆာင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ တနာရီ မုိင္ငါးဆယ္ႏႈန္းေအာက္ေတာ့ မေလ်ာ့ဘူးလုိ႔ မ်က္ျမင္သက္ေသေတြက ေျပာၾက တယ္။
အဲ...က်ဳပ္တြက္ထားတဲ့အထဲမွာ အဖမ္းခံရလိမ့္မယ္ ဆုိတာလဲမပါဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ “ကြိကနဲ” မိေအာင္ အဖမ္းခံရၿပီး ဒီေနရာကုိ ၀င္ဘုိ႔ လက္မွတ္ရလာေတာ့တာဘဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ မိန္းျပည္နယ္မွာ ေသဒဏ္မရွိဘူး။ ဒီအတြက္ က်ဳပ္အမႈကုိ ကုိင္တဲ့ အစုိးရေရွ႕ေနက က်ဳပ္အေပၚ လူသုံးဦးကုိ သတ္မႈနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္တသက္ သုံးထပ္ကြမ္း၊ တခုၿပီးတခု ဆက္လ်က္ က်ခံေစရေအာင္ စြဲခ်က္တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာဘဲ က်ဳပ္အတြက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္း သာခြင့္၊ ျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ရက္ စတာေတြအေပၚမွာ ထားႏုိင္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟူသမွ်သည္ ေရစုန္ေမ်ာေလသတည္း ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ႔ဗ်ာ။ တရားသူႀကီးက က်ဳပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ကုိ အင္မတန္ ရြံရွာစက္ဆုပ္ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာ ေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္လုိ႔ ေျပာသဗ်။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္… ဒီျဖစ္ရပ္ဟာ အတိတ္မွာဘဲ က်န္ခဲ့ၿပီေပါ႔ဗ်ာ။ တကယ္လုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ၿမဳိ႕မွာ ထုတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းစာအေဟာင္းဖုိင္တြဲ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ေတြကုိ ျပန္ေျပာင္းလွန္ေလွာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္ကုိ စီရင္ခ်က္ခ်တဲ့ သတင္းေခါင္းစည္း စာလုံးမဲႀကီးေတြကုိ ဟစ္တလာတုိ႔ မူဆုိလီနီတုိ႔ရဲ႕ သတင္းေတြနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
အခု က်ဳပ္ ေနာင္တ ရၿပီလားလုိ႔ ခင္ဗ်ားေမးမယ္ဆုိရင္ ေနာင္တ ဆုိတာ ဘာလဲ က်ဳပ္မသိဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ ေထာင္ေတြ ျပဳျပင္ေရးစခန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျဖရရင္ အဲဒီ စကားလုံးရဲ႕ ဆုိလုိရင္းကုိ က်ဳပ္ နားမလည္ဘူး။ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ စကားလုံးသက္သက္ဘဲ။ တျခားအဓိပၸါယ္ေတာ့ ရွိခ်င္လည္းရွိမွာေပါ႔။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ အဲဒီ ေနာင္တ ဆုိတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ေဖြရွာဘုိ႔ အခြင့္အေရး ရခ်င္လည္း ရလာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကလည္း ေနာင္အနာဂတ္မွာမွ သိရမယ့္ ကိစၥ။ “အနာဂတ္” ဆုိတာ ေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ လူဆုိးဂ်ပုိးေတြ အားလုံးက မေတြးခ်င္လုိ႔ ေမ့ထားခ်င္တဲ့ အရာတခု။
က်ဳပ္ငယ္ငယ္က လူေခ်ာလူလွ။ လူဆင္းရဲ ရပ္ကြက္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ အဲသည္အေနအထားမွာ လူကုံတန္ရပ္ကြက္က အိမ္ႀကီးရခုိင္နဲ႔ေနတဲ့ ေခ်ာေမာလွပၿပီး ေခါင္းမာတဲ့ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ ညားခဲ့တယ္။ သူ႔အေဖက သူပုိင္တဲ့ မ်က္မွန္ကုမၸဏီမွာ က်ဳပ္၀င္လုပ္ၿပီး ကုိယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္ ႀကီးပြားေအာင္ ႀကဳိးစားမယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ လက္ထပ္မယ့္ကိစၥကုိ သေဘာတူပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွ က်ဳပ္သေဘာေပါက္လာတာက လားလား..ပုဂၢဳိလ္ႀကီးက က်ဳပ္ကုိ သူ႔အိမ္မွာဘဲ အတူေနေစၿပီး သူ႔လက္ေအာက္မွာ သစၥာရွိ ေခြးတေကာင္လုိ သူခ်ယ္လွယ္သမွ် ခံေစဘုိ႔ အကြက္ခ်ႀကံစည္ထားတာကုိးဗ်။ ဒီလုိနဲ႔ အမုန္းတရားနဲ႔ ခါးသီးမႈေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပါင္းစုလာတဲ့အခါ က်ဳပ္မလုပ္သင့္တဲ့အရာကုိ လုပ္ေအာင္ တြန္းပုိ႔ခဲ့တာပါဘဲ။ ေနာက္တႀကိမ္အခြင့္အေရးရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိအမႈမ်ဳိး က်ဳပ္က်ဴးလြန္မိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါကုိဘဲ ေနာင္တ လုိ႔ေခၚမလား။ က်ဳပ္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။
ေအးေလ...ထားလုိက္ပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားကုိ အခုေျပာခ်င္တာက က်ဳပ္အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက “အင္ဒီ ဒူးဖရိန္း” လုိ႔ေခၚတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အင္ဒီ့ အေၾကာင္းကုိ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာမျပခင္ က်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တခ်ဳိ႕ ကိစၥေလးေတြ အရင္ ရွင္းလင္းထားဦးမွ ေတာ္ကာက်မယ္။ သိပ္မၾကာေစရပါဘူး။
ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္း က်ဳပ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္လုံးလုံး ေဟာဒီ ေရွာရွမ့္ခ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ လုိသမွ်ကုိ ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္တဲ့အေကာင္။ က်ဳပ္ယူေပးႏုိင္တာ စီးကရက္၊ အရက္စတဲ့ တားျမစ္ပစၥည္းေတြခ်ည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီပစၥည္းေတြက မွာတဲ့ စာရင္းမွာ အၿမဲတေစ ထိပ္ဆုံးက ေျပးေနေပမယ့္ ဒီေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ လူေတြအတြက္ တျခားပစၥည္းအမ်ဳိးအမည္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ ခ်ီၿပီး မွာေပးခဲ့ရဘူးတယ္။ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းေတြက ဥပေဒနဲ႔ လြတ္ကင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားကုိ အျပစ္ဒဏ္ေပးခ်င္လုိ႔ ထည့္ထားတဲ့ေနရာျဖစ္ေလေတာ့ ဥပေဒနဲ႔ မၿငိစြန္းတဲ့ ပစၥည္းမွန္ေပ မယ့္လည္း ေထာင္ထဲကုိ ဒီအတုိင္း တံခါးမရွိ ဓားမရွိ သြင္းလာဘုိ႔က လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။
တခါက မိန္းကေလးတေယာက္ကုိ မုဒိန္းက်င့္မႈရယ္၊ တျခား လူတဒါဇင္ေလာက္ကုိ မေတာ္တေရာ္လုပ္ျပမႈရယ္နဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ့ လူတေယာက္ကုိ ပန္းေရာင္ ေက်ာက္တုံးေလး သုံးတုံး က်ဳပ္ ရွာေပးရခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီ ေက်ာက္တုံးသုံးတုံးကုိ သူက ေမြးကင္းစ ကေလးတေယာက္ပုံ၊ ၁၂ ႏွစ္သား ကေလးတေယာက္ပုံ၊ ေနာက္ၿပီး မုတ္ဆိတ္ေမႊးနဲ႔ လူတေယာက္ပုံရယ္ တကယ္လက္ရာေျမာက္ေအာင္ ထြင္းထုခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ရာကုိ သူ႔ဘာသာ နာမည္ေပးပုံက “ေယ႐ႈရဲ႕ အရြယ္သုံးပါး” တဲ့။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲသည္ ပန္းပုလက္ရာေတြဟာ သည္ျပည္နယ္ရဲ႕ ျပည္နယ္မွဴးျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ အိမ္က ဧည့္ခန္းေဆာင္မွာ အက်အန ေနရာယူလုိ႔ေပါ႔။
တကယ္လုိ႔သာ ခင္ဗ်ားဟာ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့သူဆုိရင္ ခင္ဗ်ားၾကားဘူးေလာက္မယ့္ နာမည္တခု ရွိေသးတယ္။ “ေရာဘတ္ အလန္ကြတ္တီး” တဲ့။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္က မက္ဆာခ်ဴးဆက္က စက္မႈဘဏ္ကုိ ဓါးျပတုိက္ဘုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့သူေပါ႔။ ဘဏ္ကုိ ၀င္စီးရာကေန ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသြးေခ်ာင္းစီးတဲ့ လူသတ္ပြဲအထိ ျဖစ္ကုန္တဲ့ ဓါးျပမႈေလ။ ဇာတ္ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ၆ ေယာက္တိတိေသတယ္။ ႏွစ္ေယာက္က ဓါးျပဂုိဏ္းက၊ သုံးေယာက္က ဓါးစာခံေတြ၊ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အခ်ိန္မွားၿပီး ေခါင္းေထာင္မိလုိ႔ မ်က္လုံးထဲ က်ည္ဆန္၀င္သြားတဲ့ ျပည္နယ္ရဲတေယာက္ေပါ႔။ ကြတ္တီး က ပုိက္ဆံဒဂၤါးေစ့ စုေဆာင္းရတာ အင္မတန္ ၀ါသနာႀကီးတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္လုံၿခဳံေရး၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ သူ႔ကုိ ဘယ္ေပးစုပါ႔မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေမရယ္၊ ေထာင္က ေလာင္ဒရီကားကုိ ေမာင္းတဲ့ ထရပ္ကားဒ႐ုိင္ဘာတေယာက္ရယ္ အကူအညီေတြနဲ႔ သူ႔ကုိ ရွားပါးဒဂၤါးေစ့ေတြ ရွာေပးခဲ့ရ ဘူးတယ္။
က်ဳပ္က သူ႔ကုိ ေျပာရတယ္။
“ေဘာ္ဘီ ရာ၊ မင္းႏွယ္... ႐ူးမ်ား ႐ူးေနသလားကြာ။ ဒီေလာက္ သူခုိးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အုတ္႐ုိးနန္းေတာ္ႀကီးထဲမွာ မင္းက ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဒဂၤါးေစ့ စုခ်င္ရတယ္လုိ႔”
ေဘာ္ဘီက က်ဳပ္ကုိ တခ်က္ၾကည့္ ၿပဳံးၿပီး ေျပာတယ္။ “က်ဳပ္ ဘယ္မွာ ၀ွက္ရမလဲ သိပါတယ္ဗ်။ တကယ့္ကုိ လုံၿခဳံတဲ့ေနရာပါ။ စိတ္မပူပါန႔ဲ” တဲ့။
သူေျပာတာ မွန္တယ္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ ဘရိန္းက်ဴမာနဲ႔ ေဘာ္ဘီကြတ္တီး ေသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူစုေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ ဒဂၤါးေစ့ေတြကုိ ဒီေန႔အထိ ဘယ္သူမွ ရွာမေတြ႕ဘူး။
တခါတခါ ဗယ္လင္တုိင္းေန႔ေတြမွာဆုိရင္ တခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္ေတြအတြက္ ေခ်ာ့ကလက္ေတြ သြင္းေပး ရတယ္။ “အုိေမာ္ေလး” လုိ႔ေခၚတဲ့ အုိင္ရစ္လူမ်ဳိး ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ငနဲ တေယာက္အတြက္ စိန္႔ပက္ဒီ ေန႔မွာ မက္ေဒါနယ္မွာေရာင္းတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ႏုိ႔ေအး သုံးခြက္ကုိ မွာေပးခဲ့ရဘူးတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လူအေယာက္ ၂၀ ေလာက္ သူတုိ႔ ရွိစုမဲ့စုေတြ အားလုံး၀ုိင္းထည့္ၿပီး စီစဥ္ေပးပါေျပာလုိ႔ ညဘက္ သန္းေခါင္ယံမွာ အျပာကား ႏွစ္ကားကုိ သူ႔တုိ႔ရဲ႕ သန္းေခါင္ယံ ပါတီပြဲအတြက္ စီစဥ္ေပးခဲ့ရဘူးတယ္။ အဲဒီအက်ဳိးဆက္ အေနနဲ႔ က်ဳပ္တေယာက္တည္း တပတ္တိတိ တုိက္ပိတ္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ အဲ...အဲဒါက ေတာ့ ေထာင္ထဲကုိ ပစၥည္းခုိးသြင္းတဲ့ လူတေယာက္အေနနဲ႔ ေပးဆပ္ရတဲ့ အရင္းအႏွီးေပါ႔။
က်မ္းကုိးစာအုပ္ေတြ၊ အညွီအေဟာက္စာအုပ္ေတြ၊ ဟာသေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေတြ၊ ေခြးလယားသီးမႈန္႔ စတာေတြလည္း သြင္းေပးရဘူးတယ္။ တခါကဆုိရင္ ႏွစ္ႀကီးသမား တေယာက္အတြက္ သူ႔မိန္းမဆီက အတြင္းခံေဘာင္းဘီ သြင္းေပးရဘူးတယ္။ အခ်ိန္ဟာ ဓားသြားတလက္လုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲႏႈတ္ေနတဲ့ ညတာရွည္ေတြမွာ အဲသည္လူႀကီးမင္းေတြဟာ ခုနက ပစၥည္းေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုိ ဘယ္လုိကုန္ဆုံးေစသလဲဆုိတာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ေတြးၾကည့္တတ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒါေတြအားလုံးကုိ က်ဳပ္က အခမဲ့ လုပ္ေပးေနတာမဟုတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းေတြဆုိရင္ ေစ်းက ၀ီေခၚေနတာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီအလုပ္ကုိ က်ဳပ္က ေငြေၾကးသက္သက္အတြက္ လုပ္ေနတာ လားဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေငြရွိလုိ႔လည္း က်ဳပ္အတြက္ ဘာအသုံးက်လုိ႔လဲ။ က်ဳပ္ အေနနဲ႔ ဇိမ္ခံကား ၀ယ္စီးလုိ႔ ရတာလည္းမဟုတ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ဂ်ေမကာကုိ အပန္းေျဖခရီး ႏွစ္ပတ္တိတိ သြားလုိ႔ ရတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ ဒါဆုိ က်ဳပ္ဘာအတြက္ ဒီအလုပ္ကုိို လုပ္ေနသလဲ။ ခင္ဗ်ားနားလည္ေအာင္ ဥပမာေပးရရင္ အသားသည္ဟာ သူေရာင္းသမွ် အသားကုိ အေကာင္းဆုံး အလတ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားသလုိမ်ဳိးေပါ႔။ က်ဳပ္မွာလည္း ဒီလုပ္ငန္းမွာ နာမည္ေကာင္းကေလး ထြက္ၿပီးသားဆုိေတာ့ အဲဒါကုိ ထိန္းသိမ္းခ်င္တယ္။ ပစၥည္းႏွစ္မ်ဳိးဘဲ က်ဳပ္လက္ေရွာင္တယ္။ အဲဒါက ေသနတ္နဲ႔ အျပင္းစား မူးယစ္ေဆး၀ါးဘဲ။ က်ဳပ္ဘ၀ တေလွ်ာက္လုံးနဲ႔ရင္းၿပီး ေပးဆပ္ခဲ့ရေလာက္ေအာင္ လုံေလာက္တဲ့ လူသတ္မႈေတြ က်ဳပ္က်ဴးလြန္မိခဲ့တယ္။ သတ္တာ၊ ျဖတ္တာ၊ ေသတာေတြ က်ဳပ္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ဟာ ေထာင္တြင္းက အမ်ားအားထားရာ အ၀ယ္ေတာ္ႀကီး တေယာက္ဆုိပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ အင္ဒီဒူးဖရိန္းက က်ဳပ္ဆီကုိလာၿပီး ရီတာေဟး၀ပ္ (နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး) ကုိ သူ႔အတြက္ ေထာင္ထဲကုိ သယ္လာေပးႏုိင္မလား ေမးေတာ့ ျပႆနာ မရွိပါဘူးလုိ႔ က်ဳပ္ေျပာလုိက္တယ္။ တကယ္လဲ ျပႆနာမရွိခဲ့ပါဘူး။
........................
၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ အင္ဒီတေယာက္ ေရွာရွမ့္ခ္ အက်ဥ္းေထာင္ကုိ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အသက္က သုံးဆယ္ဘဲ ရွိေသးတယ္။ သူဟာ အရပ္ပုပု ညွက္ညွက္၊ ေငြေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အင္မတန္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ လက္အစုံကုိ ပုိင္ဆုိင္တယ္။ ေရႊေရာင္ မ်က္မွန္ကုိင္းနဲ႔။ သူ႔လက္သည္းေတြဟာ အၿမဲတေစ တိတိရိရိ ညွပ္ထားၿပီး အၿမဲတေစ သန္႔ရွင္းေနတယ္။ လူတေယာက္ကုိ သူ႔ရဲ႕ လက္သည္းေတြကတဆင့္ အမွတ္ရေနရတာဟာ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္ဒီနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ဳပ္ေတာ့ အဲသည္လုိဘဲ ပုံေဖာ္ျပတတ္တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အၿမဲတမ္း နက္ကတုိင္လည္စည္း ၀တ္ဆင္ထားသင့္တဲ့ လူတေယာက္လုိဘဲ။ အျပင္ဘက္မွာတုန္းကေတာ့ အင္ဒီဟာ အင္မတန္ႀကီးတဲ့ ပုိ႔တ္လန္းဘဏ္ႀကီးတခုရဲ႕ အာမခံဌာနမွာ ဒု-ဥကၠ႒ ေပါ႔။ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ဆုိရင္ အင္မတန္ ႀကီးတဲ့ ရာထူးတခုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားခဲ့သူေပါ႔။ အထူးသျဖင့္ ေရွး႐ုိးစြဲတတ္တဲ့ ဘဏ္အမ်ားစုနဲ႔ ေရွး႐ုိးစြဲတတ္တဲ့ နယူးအင္ဂလန္ ေဒသက လူေတြရဲ႕ စ႐ုိက္ကုိပါ ေပါင္းထည့္လုိက္ရင္ အဲသည္ရာထူးကုိရတဲ့ အင္ဒီဟာ သူ႔အရြယ္မွာ အင္မတန္ေအာင္ျမင္တဲ့ လူတေယာက္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သိၾကတဲ့အတုိင္း အဲဒီေဒသက လူေတြက သူတုိ႔ပုိက္ဆံကုိ ထိပ္ေျပာင္၊ ဗုိက္ရႊဲၿပီး တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့ အုိႀကီးအုိမဘဏ္သမားေတြ ထံမွာမွ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ အပ္ခ်င္ၾကတာမ်ဳိးကလား။
အင္ဒီ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ႔မိန္းမနဲ႔ သူမိန္းမရဲ႕ ခ်စ္သူ (ၾကာခုိေနသူ) ကုိ ႏွစ္ေလာင္းၿပဳိင္ သတ္မႈေၾကာင့္ဘဲ။
ေရွ႕မွာ က်ဳပ္ေျပာခဲ့ဘူးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ရွိသမွ် လူတုိင္းဟာ သူတို႔အဆုိအရဆုိရင္ တကယ္ကုိ ပီဘိ အျပစ္ကင္းတဲ့လူေတြခ်ည္းဘဲ။ အမယ္ေလး... တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ တီဗီထဲမွာျမင္ရတဲ့ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းက လူေတြလုိ သမာက်မ္းစာ စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခြာတယ္မရွိဘူး။ ဘာတဲ့။ သူတုိ႔ဟာ ေက်ာက္ခဲႏွလုံးသားပုိင္ရွင္ စာနာျခင္းကင္းတဲ့ တရားသူႀကီးေတြက မတရားသျဖင့္ အမိန္႔ခ်မွတ္ျခင္းကုိ ခံၾကရရွာတဲ့ သနားစဘြယ္ သားေကာင္ေလးေတြေပါ႔။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ ဘက္က လုိက္ေပးတဲ့ ေရွ႕ေနေတြရဲ႕ အသုံးမက်မႈေၾကာင့္၊ အဲလုိမွ မဟုတ္ေသးဘူးဆုိရင္ ရဲက အမႈဆင္ဖမ္းလုိ႔ ၊ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်လြန္းလုိ႔ စသျဖင့္ ေထာင္ထဲကုိ ေရာက္လာၾကရသူေတြျဖစ္တယ္ ဆိုဘဲ။ ဘုရားစာ က်မ္းစာအုပ္ေတြဖတ္ေနေပမယ့္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေပၚက ထင္ဟပ္ေနတဲ့ တကယ့္အရိပ္အေယာင္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ဖတ္ေနတာေတြနဲ႔ တျခားစီဘဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီထဲမွာ ရွိတဲ့လူဆုိး လူလိမ္လူေကာက္အားလုံးဟာ စကတည္းက လူ႕ေလာကမွာ လူျဖစ္လာဘုိ႔ေတာင္ မေကာင္းတဲ့သူေတြခ်ည္းဘဲ။
ဒီေထာင္ထဲမွာ ေနလာခဲ့သမွ် တကယ္ အျပစ္ကင္းပါတယ္လုိ႔ က်ဳပ္ယုံၾကည္တဲ့လူ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ဘဲ ရွိတယ္။ အဲသည္ထဲမွာ အင္ဒီဒူးဖရိန္း က တေယာက္အပါအ၀င္ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိ က်ဳပ္ယုံတယ္ဆုိတာကလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြားၾကာၿပီးမွပါ။ ၁၉၄၇-၁၉၄၈ ခုႏွစ္ေတြဆီက မုန္တုိင္းထန္ေနတဲ့ သီတင္းေျခာက္ပတ္ကာလအတြင္း ၾကားနာခဲ့တဲ့ သူ႔အမႈမွာ က်ဳပ္သာ ဂ်ဴရီလူႀကီးတဦးျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ဳပ္လည္းဘဲ သူ႔မွာ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ မဲေပးဆုံးျဖတ္ခဲ့မိမွာ အေသအခ်ာဘဲ။
(ဆက္ရန္…..)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ျပည္နယ္အက်ဥ္းေထာင္တုိင္းနဲ႔ ဗဟုိအစုိးရအက်ဥ္းေထာင္တုိင္း မွာ က်ဳပ္လုိလူမ်ဳိး တေယာက္စီေတာ့ ရွိၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ က်ဳပ္ထင္ပါတယ္။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားလုိခ်င္သမွ် ရေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္တဲ့သူေလ။ အထူးစီမံျပဳလုပ္ထားတဲ့ စီးက ရက္ေတြကို လုိခ်င္သလား။ ႀကဳိက္တတ္လုိ႔ ေဆးေျခာက္တအိတ္ေလာက္ဘဲ လုိခ်င္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားသား (သုိ႔မဟုတ္) သမီးရဲ႕ အထက္တန္းေအာင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ဘရန္ဒီတလုံး လုိခ်င္သလား။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိသမွ် အရာအားလုံးကုိ က်ဳပ္က ေဆာင္က်ဥ္းေပး ႏုိင္ပါရဲ႕။
က်ဳပ္ ေရွာရွမ့္ခ္ ေထာင္ကုိ ေရာက္လာေတာ့ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ဘဲ ရွိေသးတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ကုိယ့္အျပစ္ကုိယ္ ဖြင့္ဟ၀န္ခံရဲတဲ့လူ လက္တဆုပ္စာမွာ က်ဳပ္လည္း တေယာက္အပါအ၀င္ ေပါ႔။ က်ဳပ္ဟာ လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ထက္ အသက္သုံးႏွစ္ႀကီးတဲ့ က်ဳပ္မိန္းမကုိ အသက္အာမခံေၾကးေငြ မတန္တဆထား။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက သူ႔အေဖလက္ဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ က်ဳပ္မိန္းမရဲ႕ စီးေတာ္ယာဥ္ ခ်က္ပလက္ ကားကုိ ဘရိတ္ေဖာက္ ထားခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တြက္ထား မွန္းထားတဲ့အတုိင္း ကြက္တိေတာ့ ျဖစ္သြားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္မွန္းတဲ့အထဲမွာ မပါတာကေတာ့ ၿမဳိ႕ထဲကုိ အသြားခရီးမွာ အိမ္နီးခ်င္းမိန္းမတေယာက္နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းရဲ႕ လူမမယ္ ကေလးေလးကုိ က်ဳပ္မိန္းမက ၀င္ေခၚသြားတဲ့ ကိစၥဘဲ။ ကားက ဘရိတ္ေပါက္ၿပီး ၿမဳိ႕လည္ေခါင္ အစုိးရ ႐ုံးႀကီးအစပ္က ၿခံစည္း႐ုိး ပန္းၿခဳံေတြကိုေက်ာ္။ အရွိန္မသတ္ႏုိင္ဘဲ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ႐ုပ္တုႀကီးရဲ႕ ေအာက္ေျခအုတ္ခုံကုိ ၀င္ေဆာင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ တနာရီ မုိင္ငါးဆယ္ႏႈန္းေအာက္ေတာ့ မေလ်ာ့ဘူးလုိ႔ မ်က္ျမင္သက္ေသေတြက ေျပာၾက တယ္။
အဲ...က်ဳပ္တြက္ထားတဲ့အထဲမွာ အဖမ္းခံရလိမ့္မယ္ ဆုိတာလဲမပါဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ “ကြိကနဲ” မိေအာင္ အဖမ္းခံရၿပီး ဒီေနရာကုိ ၀င္ဘုိ႔ လက္မွတ္ရလာေတာ့တာဘဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ မိန္းျပည္နယ္မွာ ေသဒဏ္မရွိဘူး။ ဒီအတြက္ က်ဳပ္အမႈကုိ ကုိင္တဲ့ အစုိးရေရွ႕ေနက က်ဳပ္အေပၚ လူသုံးဦးကုိ သတ္မႈနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္တသက္ သုံးထပ္ကြမ္း၊ တခုၿပီးတခု ဆက္လ်က္ က်ခံေစရေအာင္ စြဲခ်က္တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာဘဲ က်ဳပ္အတြက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္း သာခြင့္၊ ျပစ္ဒဏ္ေလ်ာ့ရက္ စတာေတြအေပၚမွာ ထားႏုိင္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟူသမွ်သည္ ေရစုန္ေမ်ာေလသတည္း ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ႔ဗ်ာ။ တရားသူႀကီးက က်ဳပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ကုိ အင္မတန္ ရြံရွာစက္ဆုပ္ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာ ေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္လုိ႔ ေျပာသဗ်။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္… ဒီျဖစ္ရပ္ဟာ အတိတ္မွာဘဲ က်န္ခဲ့ၿပီေပါ႔ဗ်ာ။ တကယ္လုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ၿမဳိ႕မွာ ထုတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းစာအေဟာင္းဖုိင္တြဲ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ေတြကုိ ျပန္ေျပာင္းလွန္ေလွာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္ကုိ စီရင္ခ်က္ခ်တဲ့ သတင္းေခါင္းစည္း စာလုံးမဲႀကီးေတြကုိ ဟစ္တလာတုိ႔ မူဆုိလီနီတုိ႔ရဲ႕ သတင္းေတြနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
အခု က်ဳပ္ ေနာင္တ ရၿပီလားလုိ႔ ခင္ဗ်ားေမးမယ္ဆုိရင္ ေနာင္တ ဆုိတာ ဘာလဲ က်ဳပ္မသိဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ ေထာင္ေတြ ျပဳျပင္ေရးစခန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျဖရရင္ အဲဒီ စကားလုံးရဲ႕ ဆုိလုိရင္းကုိ က်ဳပ္ နားမလည္ဘူး။ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ စကားလုံးသက္သက္ဘဲ။ တျခားအဓိပၸါယ္ေတာ့ ရွိခ်င္လည္းရွိမွာေပါ႔။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ အဲဒီ ေနာင္တ ဆုိတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ေဖြရွာဘုိ႔ အခြင့္အေရး ရခ်င္လည္း ရလာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကလည္း ေနာင္အနာဂတ္မွာမွ သိရမယ့္ ကိစၥ။ “အနာဂတ္” ဆုိတာ ေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ လူဆုိးဂ်ပုိးေတြ အားလုံးက မေတြးခ်င္လုိ႔ ေမ့ထားခ်င္တဲ့ အရာတခု။
က်ဳပ္ငယ္ငယ္က လူေခ်ာလူလွ။ လူဆင္းရဲ ရပ္ကြက္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ အဲသည္အေနအထားမွာ လူကုံတန္ရပ္ကြက္က အိမ္ႀကီးရခုိင္နဲ႔ေနတဲ့ ေခ်ာေမာလွပၿပီး ေခါင္းမာတဲ့ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ ညားခဲ့တယ္။ သူ႔အေဖက သူပုိင္တဲ့ မ်က္မွန္ကုမၸဏီမွာ က်ဳပ္၀င္လုပ္ၿပီး ကုိယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္ ႀကီးပြားေအာင္ ႀကဳိးစားမယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ လက္ထပ္မယ့္ကိစၥကုိ သေဘာတူပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွ က်ဳပ္သေဘာေပါက္လာတာက လားလား..ပုဂၢဳိလ္ႀကီးက က်ဳပ္ကုိ သူ႔အိမ္မွာဘဲ အတူေနေစၿပီး သူ႔လက္ေအာက္မွာ သစၥာရွိ ေခြးတေကာင္လုိ သူခ်ယ္လွယ္သမွ် ခံေစဘုိ႔ အကြက္ခ်ႀကံစည္ထားတာကုိးဗ်။ ဒီလုိနဲ႔ အမုန္းတရားနဲ႔ ခါးသီးမႈေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပါင္းစုလာတဲ့အခါ က်ဳပ္မလုပ္သင့္တဲ့အရာကုိ လုပ္ေအာင္ တြန္းပုိ႔ခဲ့တာပါဘဲ။ ေနာက္တႀကိမ္အခြင့္အေရးရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိအမႈမ်ဳိး က်ဳပ္က်ဴးလြန္မိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါကုိဘဲ ေနာင္တ လုိ႔ေခၚမလား။ က်ဳပ္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။
ေအးေလ...ထားလုိက္ပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားကုိ အခုေျပာခ်င္တာက က်ဳပ္အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက “အင္ဒီ ဒူးဖရိန္း” လုိ႔ေခၚတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အင္ဒီ့ အေၾကာင္းကုိ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာမျပခင္ က်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တခ်ဳိ႕ ကိစၥေလးေတြ အရင္ ရွင္းလင္းထားဦးမွ ေတာ္ကာက်မယ္။ သိပ္မၾကာေစရပါဘူး။
ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္း က်ဳပ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္လုံးလုံး ေဟာဒီ ေရွာရွမ့္ခ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ လုိသမွ်ကုိ ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္တဲ့အေကာင္။ က်ဳပ္ယူေပးႏုိင္တာ စီးကရက္၊ အရက္စတဲ့ တားျမစ္ပစၥည္းေတြခ်ည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီပစၥည္းေတြက မွာတဲ့ စာရင္းမွာ အၿမဲတေစ ထိပ္ဆုံးက ေျပးေနေပမယ့္ ဒီေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ လူေတြအတြက္ တျခားပစၥည္းအမ်ဳိးအမည္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ ခ်ီၿပီး မွာေပးခဲ့ရဘူးတယ္။ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းေတြက ဥပေဒနဲ႔ လြတ္ကင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားကုိ အျပစ္ဒဏ္ေပးခ်င္လုိ႔ ထည့္ထားတဲ့ေနရာျဖစ္ေလေတာ့ ဥပေဒနဲ႔ မၿငိစြန္းတဲ့ ပစၥည္းမွန္ေပ မယ့္လည္း ေထာင္ထဲကုိ ဒီအတုိင္း တံခါးမရွိ ဓားမရွိ သြင္းလာဘုိ႔က လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။
တခါက မိန္းကေလးတေယာက္ကုိ မုဒိန္းက်င့္မႈရယ္၊ တျခား လူတဒါဇင္ေလာက္ကုိ မေတာ္တေရာ္လုပ္ျပမႈရယ္နဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ့ လူတေယာက္ကုိ ပန္းေရာင္ ေက်ာက္တုံးေလး သုံးတုံး က်ဳပ္ ရွာေပးရခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီ ေက်ာက္တုံးသုံးတုံးကုိ သူက ေမြးကင္းစ ကေလးတေယာက္ပုံ၊ ၁၂ ႏွစ္သား ကေလးတေယာက္ပုံ၊ ေနာက္ၿပီး မုတ္ဆိတ္ေမႊးနဲ႔ လူတေယာက္ပုံရယ္ တကယ္လက္ရာေျမာက္ေအာင္ ထြင္းထုခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ရာကုိ သူ႔ဘာသာ နာမည္ေပးပုံက “ေယ႐ႈရဲ႕ အရြယ္သုံးပါး” တဲ့။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲသည္ ပန္းပုလက္ရာေတြဟာ သည္ျပည္နယ္ရဲ႕ ျပည္နယ္မွဴးျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ အိမ္က ဧည့္ခန္းေဆာင္မွာ အက်အန ေနရာယူလုိ႔ေပါ႔။
တကယ္လုိ႔သာ ခင္ဗ်ားဟာ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့သူဆုိရင္ ခင္ဗ်ားၾကားဘူးေလာက္မယ့္ နာမည္တခု ရွိေသးတယ္။ “ေရာဘတ္ အလန္ကြတ္တီး” တဲ့။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္က မက္ဆာခ်ဴးဆက္က စက္မႈဘဏ္ကုိ ဓါးျပတုိက္ဘုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့သူေပါ႔။ ဘဏ္ကုိ ၀င္စီးရာကေန ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသြးေခ်ာင္းစီးတဲ့ လူသတ္ပြဲအထိ ျဖစ္ကုန္တဲ့ ဓါးျပမႈေလ။ ဇာတ္ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ၆ ေယာက္တိတိေသတယ္။ ႏွစ္ေယာက္က ဓါးျပဂုိဏ္းက၊ သုံးေယာက္က ဓါးစာခံေတြ၊ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အခ်ိန္မွားၿပီး ေခါင္းေထာင္မိလုိ႔ မ်က္လုံးထဲ က်ည္ဆန္၀င္သြားတဲ့ ျပည္နယ္ရဲတေယာက္ေပါ႔။ ကြတ္တီး က ပုိက္ဆံဒဂၤါးေစ့ စုေဆာင္းရတာ အင္မတန္ ၀ါသနာႀကီးတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္လုံၿခဳံေရး၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ သူ႔ကုိ ဘယ္ေပးစုပါ႔မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေမရယ္၊ ေထာင္က ေလာင္ဒရီကားကုိ ေမာင္းတဲ့ ထရပ္ကားဒ႐ုိင္ဘာတေယာက္ရယ္ အကူအညီေတြနဲ႔ သူ႔ကုိ ရွားပါးဒဂၤါးေစ့ေတြ ရွာေပးခဲ့ရ ဘူးတယ္။
က်ဳပ္က သူ႔ကုိ ေျပာရတယ္။
“ေဘာ္ဘီ ရာ၊ မင္းႏွယ္... ႐ူးမ်ား ႐ူးေနသလားကြာ။ ဒီေလာက္ သူခုိးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အုတ္႐ုိးနန္းေတာ္ႀကီးထဲမွာ မင္းက ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဒဂၤါးေစ့ စုခ်င္ရတယ္လုိ႔”
ေဘာ္ဘီက က်ဳပ္ကုိ တခ်က္ၾကည့္ ၿပဳံးၿပီး ေျပာတယ္။ “က်ဳပ္ ဘယ္မွာ ၀ွက္ရမလဲ သိပါတယ္ဗ်။ တကယ့္ကုိ လုံၿခဳံတဲ့ေနရာပါ။ စိတ္မပူပါန႔ဲ” တဲ့။
သူေျပာတာ မွန္တယ္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ ဘရိန္းက်ဴမာနဲ႔ ေဘာ္ဘီကြတ္တီး ေသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူစုေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ ဒဂၤါးေစ့ေတြကုိ ဒီေန႔အထိ ဘယ္သူမွ ရွာမေတြ႕ဘူး။
တခါတခါ ဗယ္လင္တုိင္းေန႔ေတြမွာဆုိရင္ တခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္ေတြအတြက္ ေခ်ာ့ကလက္ေတြ သြင္းေပး ရတယ္။ “အုိေမာ္ေလး” လုိ႔ေခၚတဲ့ အုိင္ရစ္လူမ်ဳိး ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ငနဲ တေယာက္အတြက္ စိန္႔ပက္ဒီ ေန႔မွာ မက္ေဒါနယ္မွာေရာင္းတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ႏုိ႔ေအး သုံးခြက္ကုိ မွာေပးခဲ့ရဘူးတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လူအေယာက္ ၂၀ ေလာက္ သူတုိ႔ ရွိစုမဲ့စုေတြ အားလုံး၀ုိင္းထည့္ၿပီး စီစဥ္ေပးပါေျပာလုိ႔ ညဘက္ သန္းေခါင္ယံမွာ အျပာကား ႏွစ္ကားကုိ သူ႔တုိ႔ရဲ႕ သန္းေခါင္ယံ ပါတီပြဲအတြက္ စီစဥ္ေပးခဲ့ရဘူးတယ္။ အဲဒီအက်ဳိးဆက္ အေနနဲ႔ က်ဳပ္တေယာက္တည္း တပတ္တိတိ တုိက္ပိတ္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ အဲ...အဲဒါက ေတာ့ ေထာင္ထဲကုိ ပစၥည္းခုိးသြင္းတဲ့ လူတေယာက္အေနနဲ႔ ေပးဆပ္ရတဲ့ အရင္းအႏွီးေပါ႔။
က်မ္းကုိးစာအုပ္ေတြ၊ အညွီအေဟာက္စာအုပ္ေတြ၊ ဟာသေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေတြ၊ ေခြးလယားသီးမႈန္႔ စတာေတြလည္း သြင္းေပးရဘူးတယ္။ တခါကဆုိရင္ ႏွစ္ႀကီးသမား တေယာက္အတြက္ သူ႔မိန္းမဆီက အတြင္းခံေဘာင္းဘီ သြင္းေပးရဘူးတယ္။ အခ်ိန္ဟာ ဓားသြားတလက္လုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲႏႈတ္ေနတဲ့ ညတာရွည္ေတြမွာ အဲသည္လူႀကီးမင္းေတြဟာ ခုနက ပစၥည္းေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုိ ဘယ္လုိကုန္ဆုံးေစသလဲဆုိတာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ေတြးၾကည့္တတ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒါေတြအားလုံးကုိ က်ဳပ္က အခမဲ့ လုပ္ေပးေနတာမဟုတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းေတြဆုိရင္ ေစ်းက ၀ီေခၚေနတာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီအလုပ္ကုိ က်ဳပ္က ေငြေၾကးသက္သက္အတြက္ လုပ္ေနတာ လားဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေငြရွိလုိ႔လည္း က်ဳပ္အတြက္ ဘာအသုံးက်လုိ႔လဲ။ က်ဳပ္ အေနနဲ႔ ဇိမ္ခံကား ၀ယ္စီးလုိ႔ ရတာလည္းမဟုတ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ဂ်ေမကာကုိ အပန္းေျဖခရီး ႏွစ္ပတ္တိတိ သြားလုိ႔ ရတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ ဒါဆုိ က်ဳပ္ဘာအတြက္ ဒီအလုပ္ကုိို လုပ္ေနသလဲ။ ခင္ဗ်ားနားလည္ေအာင္ ဥပမာေပးရရင္ အသားသည္ဟာ သူေရာင္းသမွ် အသားကုိ အေကာင္းဆုံး အလတ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားသလုိမ်ဳိးေပါ႔။ က်ဳပ္မွာလည္း ဒီလုပ္ငန္းမွာ နာမည္ေကာင္းကေလး ထြက္ၿပီးသားဆုိေတာ့ အဲဒါကုိ ထိန္းသိမ္းခ်င္တယ္။ ပစၥည္းႏွစ္မ်ဳိးဘဲ က်ဳပ္လက္ေရွာင္တယ္။ အဲဒါက ေသနတ္နဲ႔ အျပင္းစား မူးယစ္ေဆး၀ါးဘဲ။ က်ဳပ္ဘ၀ တေလွ်ာက္လုံးနဲ႔ရင္းၿပီး ေပးဆပ္ခဲ့ရေလာက္ေအာင္ လုံေလာက္တဲ့ လူသတ္မႈေတြ က်ဳပ္က်ဴးလြန္မိခဲ့တယ္။ သတ္တာ၊ ျဖတ္တာ၊ ေသတာေတြ က်ဳပ္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ဟာ ေထာင္တြင္းက အမ်ားအားထားရာ အ၀ယ္ေတာ္ႀကီး တေယာက္ဆုိပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ အင္ဒီဒူးဖရိန္းက က်ဳပ္ဆီကုိလာၿပီး ရီတာေဟး၀ပ္ (နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး) ကုိ သူ႔အတြက္ ေထာင္ထဲကုိ သယ္လာေပးႏုိင္မလား ေမးေတာ့ ျပႆနာ မရွိပါဘူးလုိ႔ က်ဳပ္ေျပာလုိက္တယ္။ တကယ္လဲ ျပႆနာမရွိခဲ့ပါဘူး။
........................
၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ အင္ဒီတေယာက္ ေရွာရွမ့္ခ္ အက်ဥ္းေထာင္ကုိ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အသက္က သုံးဆယ္ဘဲ ရွိေသးတယ္။ သူဟာ အရပ္ပုပု ညွက္ညွက္၊ ေငြေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အင္မတန္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ လက္အစုံကုိ ပုိင္ဆုိင္တယ္။ ေရႊေရာင္ မ်က္မွန္ကုိင္းနဲ႔။ သူ႔လက္သည္းေတြဟာ အၿမဲတေစ တိတိရိရိ ညွပ္ထားၿပီး အၿမဲတေစ သန္႔ရွင္းေနတယ္။ လူတေယာက္ကုိ သူ႔ရဲ႕ လက္သည္းေတြကတဆင့္ အမွတ္ရေနရတာဟာ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္ဒီနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ဳပ္ေတာ့ အဲသည္လုိဘဲ ပုံေဖာ္ျပတတ္တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အၿမဲတမ္း နက္ကတုိင္လည္စည္း ၀တ္ဆင္ထားသင့္တဲ့ လူတေယာက္လုိဘဲ။ အျပင္ဘက္မွာတုန္းကေတာ့ အင္ဒီဟာ အင္မတန္ႀကီးတဲ့ ပုိ႔တ္လန္းဘဏ္ႀကီးတခုရဲ႕ အာမခံဌာနမွာ ဒု-ဥကၠ႒ ေပါ႔။ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ဆုိရင္ အင္မတန္ ႀကီးတဲ့ ရာထူးတခုကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားခဲ့သူေပါ႔။ အထူးသျဖင့္ ေရွး႐ုိးစြဲတတ္တဲ့ ဘဏ္အမ်ားစုနဲ႔ ေရွး႐ုိးစြဲတတ္တဲ့ နယူးအင္ဂလန္ ေဒသက လူေတြရဲ႕ စ႐ုိက္ကုိပါ ေပါင္းထည့္လုိက္ရင္ အဲသည္ရာထူးကုိရတဲ့ အင္ဒီဟာ သူ႔အရြယ္မွာ အင္မတန္ေအာင္ျမင္တဲ့ လူတေယာက္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သိၾကတဲ့အတုိင္း အဲဒီေဒသက လူေတြက သူတုိ႔ပုိက္ဆံကုိ ထိပ္ေျပာင္၊ ဗုိက္ရႊဲၿပီး တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့ အုိႀကီးအုိမဘဏ္သမားေတြ ထံမွာမွ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ အပ္ခ်င္ၾကတာမ်ဳိးကလား။
အင္ဒီ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ႔မိန္းမနဲ႔ သူမိန္းမရဲ႕ ခ်စ္သူ (ၾကာခုိေနသူ) ကုိ ႏွစ္ေလာင္းၿပဳိင္ သတ္မႈေၾကာင့္ဘဲ။
ေရွ႕မွာ က်ဳပ္ေျပာခဲ့ဘူးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ရွိသမွ် လူတုိင္းဟာ သူတို႔အဆုိအရဆုိရင္ တကယ္ကုိ ပီဘိ အျပစ္ကင္းတဲ့လူေတြခ်ည္းဘဲ။ အမယ္ေလး... တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ တီဗီထဲမွာျမင္ရတဲ့ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းက လူေတြလုိ သမာက်မ္းစာ စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခြာတယ္မရွိဘူး။ ဘာတဲ့။ သူတုိ႔ဟာ ေက်ာက္ခဲႏွလုံးသားပုိင္ရွင္ စာနာျခင္းကင္းတဲ့ တရားသူႀကီးေတြက မတရားသျဖင့္ အမိန္႔ခ်မွတ္ျခင္းကုိ ခံၾကရရွာတဲ့ သနားစဘြယ္ သားေကာင္ေလးေတြေပါ႔။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ ဘက္က လုိက္ေပးတဲ့ ေရွ႕ေနေတြရဲ႕ အသုံးမက်မႈေၾကာင့္၊ အဲလုိမွ မဟုတ္ေသးဘူးဆုိရင္ ရဲက အမႈဆင္ဖမ္းလုိ႔ ၊ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်လြန္းလုိ႔ စသျဖင့္ ေထာင္ထဲကုိ ေရာက္လာၾကရသူေတြျဖစ္တယ္ ဆိုဘဲ။ ဘုရားစာ က်မ္းစာအုပ္ေတြဖတ္ေနေပမယ့္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေပၚက ထင္ဟပ္ေနတဲ့ တကယ့္အရိပ္အေယာင္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ဖတ္ေနတာေတြနဲ႔ တျခားစီဘဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီထဲမွာ ရွိတဲ့လူဆုိး လူလိမ္လူေကာက္အားလုံးဟာ စကတည္းက လူ႕ေလာကမွာ လူျဖစ္လာဘုိ႔ေတာင္ မေကာင္းတဲ့သူေတြခ်ည္းဘဲ။
ဒီေထာင္ထဲမွာ ေနလာခဲ့သမွ် တကယ္ အျပစ္ကင္းပါတယ္လုိ႔ က်ဳပ္ယုံၾကည္တဲ့လူ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ဘဲ ရွိတယ္။ အဲသည္ထဲမွာ အင္ဒီဒူးဖရိန္း က တေယာက္အပါအ၀င္ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိ က်ဳပ္ယုံတယ္ဆုိတာကလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြားၾကာၿပီးမွပါ။ ၁၉၄၇-၁၉၄၈ ခုႏွစ္ေတြဆီက မုန္တုိင္းထန္ေနတဲ့ သီတင္းေျခာက္ပတ္ကာလအတြင္း ၾကားနာခဲ့တဲ့ သူ႔အမႈမွာ က်ဳပ္သာ ဂ်ဴရီလူႀကီးတဦးျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ဳပ္လည္းဘဲ သူ႔မွာ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ မဲေပးဆုံးျဖတ္ခဲ့မိမွာ အေသအခ်ာဘဲ။
(ဆက္ရန္…..)
.jpg)
3 comments:
႐ုပ္႐ွင္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ဝတၻဳေတာ့မဖတ္ဖူးေသးဘူး။
ကိုေပါေရးတာဘဲေစာင့္ဖတ္ေတာ့မယ္။ဘာသာျပန္ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူး။
ကိုေပါေရ...ညက္ေညာတဲ့ဘာသာျပန္အေရးအသားက တကယ့္ဝါရင့္ဘာသာျပန္စာေရးဆရာအတိုင္းပဲ။ ေစာင့္ဖတ္မယ္။
ေျပျပစ္လိုက္တဲ့ ဘာသာျပန္အေရးအသားပဲ။
ေစာင့္အားေပးေနမယ္။ စိတ္ခ်။
Post a Comment