က်ေနာ္စီးလာေသာ ဘတ္စ္ကားသည္ လွည္းတန္းမွတ္တုိင္မွ အထြက္ လမ္းေဘးမွ စက္ဘီးနင္းလာသူတဦးႏွင့္ ပြတ္မိမလုိ ျဖစ္သြားသည္။
“ေဟ့....ေသခ်င္လုိ႔လား” ဘတ္စ္ကားဒ႐ုိင္ဘာထံမွ ထြက္လာေသာ အသံျဖစ္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ ဘတ္စ္ကားသည္ မွတ္တုိင္မ်ားတြင္ ရပ္လုိက္၊ ေမာင္းလုိက္ႏွင့္ ခရီးဆက္လာသည္။ တေနရာတြင္ ကားထြက္ၿပီး မၾကာခင္ ၀ုန္းကနဲအသံႀကီးႏွင့္အတူ ဘတ္စ္ကား ထုိးရပ္သြားသည္။
“ဟာ...ဟုိေကာင္၊ ကားကုိ ခဲနဲ႔ ေပါက္ေျပးၿပီ။ လုိက္လုိက္။ မလြတ္ေစနဲ႔” အသံမ်ား ဆူညံပြက္ေလာ႐ုိက္သြားသည္။
ကားစပယ္ယာသည္ ေမာ္ေတာ္ကားဘီး ၀က္အူလွည့္ရာတြင္ သုံးေသာ သံဒုတ္ႀကီးကုိ ကားေပၚက ဆြဲေျပးသြားတာလည္း ျမင္လုိက္ရ၏။ ကားေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကားကုိ ခဲျဖင့္ ပစ္ေျပးသူ စက္ဘီးသမား (ေစာေစာပုိင္းက ကားႏွင့္ တုိက္မိမလုိျဖစ္ေသာသူ)သည္ စက္ဘီးေပၚ ကမန္းကတန္းတက္၍ လမ္းသြယ္ေလးထဲသုိ႔ ေျပးမည္လုပ္စဥ္ စက္ဘီးခ်ိန္းႀကိဳး ျပဳတ္က်သြားသည္ကုိ ျမင္ရ၏။ လူမ်ား ၀ုိင္းအုံသြားသည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာပင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျမန္ဆန္စြာ ျဖစ္ပ်က္သြားသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ေခါင္းတြင္ ေသြးမ်ားယုိစီးလ်က္ သတိေမ့ေလ်ာ့လ်က္ရွိေသာ စက္ဘီးသမားကုိ ကားေပၚသုိ႔ ေပြ႔တင္လာကာ ကားတံခါးမ်ားကုိ ပိတ္လုိက္သည္။ စပယ္ယာသည္ ေသြးစြန္းေနေသာ သံဒုတ္ကုိ မူလေနရာတြင္ ျပန္ထုိးထည့္လုိက္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ ကားေပၚတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဒ႐ုိင္ဘာကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ အင္မတန္ပင္ စိတ္ညစ္သြားဟန္ရွိသည္။
စပယ္ယာက ကားေပၚရွိခရီးသည္အားလုံးအား “ကဲ....ကဲ၊ ခရီးသည္ေတြ အားလုံးျမင္ၾကတယ္ေနာ္။ ကားကုိ ခဲနဲ႕ေပါက္ၿပီးထြက္ေျပးလုိ႔ ေနာက္ကေန လူအုပ္လုိက္သြားၿပီး ၀ုိင္း႐ုိက္ၾကတာ။ အခု ဘယ္သူမွ ဆင္းလုိ႔မရဘူး။ ရဲစခန္းကုိ သက္ေသအျဖစ္ လုိက္ခဲ့ၾကရမယ္”
အခ်ိန္မွာ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနၿပီျဖစ္သည္။ မပတ္သက္လုိေသာ ခရီးသည္မ်ားက ပူညံပူညံလုပ္သျဖင့္ အင္းစိန္ကုန္းေက်ာ္တံတားအလြန္ ဟီးႏုိးဂိတ္မွတ္တုိင္သုိ႔ ေရာက္ေသာ အခါ ကားတံခါးေပါက္ကုိ တ၀က္တပ်က္ ဖြင့္ေပးကာ “ကဲကဲ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ဆင္းၾကပါ။ အမ်ဳိးသားမ်ားကေတာ့ သက္ေသလုိက္ခဲ့ၾကဘုိ႔ လုိပါတယ္” ဟု စပယ္ယာက ေအာ္ေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ တကယ္တမ္းတြင္မူ အမ်ဳိးသားအခ်ဳိ႕လည္း အလုအယက္ တုိးေ၀ွ႔ဆင္းသြားၾကေလ သည္။ ထုိအထဲတြင္ က်ေနာ့္အိမ္တြင္ တည္းခုိေနေသာ က်ေနာ့္ညီ၀မ္းကြဲလည္း ပါသြားရာ က်ေနာ့္မွာ စိတ္စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ရေလသည္။ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ က်ေနာ္သည္ ဤကိစၥတြင္ ရဲစခန္းသုိ႔လုိက္ၿပီး မ်က္ျမင္သက္ေသအျဖစ္ ရဲစစ္ခ်က္ခံဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ရာ က်ေနာ့္ညီ၀မ္းကြဲကုိ အိမ္သုိ႔ အရင္ျပန္ ေရာက္မသြားေစခ်င္ပါ။ အိမ္က မုခ် စိတ္ပူမည္ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ ရြာမရဲစခန္းသုိ႔ ေရာက္၏။ ကားေပၚက်န္ခဲ့သူမ်ားမွာလည္း ရြာမရဲစခန္းတြင္ ကားရပ္ထားစဥ္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ ထလစ္ၾကကုန္၍ ေနာက္ဆုံးတြင္ မ်က္ျမင္သက္ေသဟူ၍ က်ေနာ္ႏွင့္ ေရႊျပည္သာမွ အေၾကာ္သည္တဦးသာ က်န္ေတာ့သည္။
ရြာမရဲစခန္းက ၄င္းတုိ႔ အပုိင္နယ္ေျမထဲတြင္ ျဖစ္ပြားေသာအမႈမဟုတ္၍ လက္မခံ။ ဘုရင့္ေနာင္ ရဲစခန္းသုိ႔သြားရန္ ေျပာ၏။ သုိ႔ေသာ္ သတိေမ့ေနေသာ လူနာကုိ ဒရစ္ပ္သြင္းကာ (လူနာတင္ကားမရွိ၍) ထုိျပႆနာျဖစ္ေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီးႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးသုိ႔ ပုိ႔ေစသည္။
ရြာမကေန ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးသုိ႔ သြားရာလမ္း တေလွ်ာက္လုံး လူနာသည္ ဘတ္စ္ကား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းလ်က္။ သတိလစ္လ်က္ပင္။
က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္ ႏွစ္ဦးသည္ ဒရစ္ပ္ပုလင္းကုိ တလွည့္စီ ကုိင္ေပးရ၏။ က်ေနာ့္တုိ႔ႏွစ္ဦးမွာ လူနာေသမည္ကုိ ပူပန္ေနၾကသည္။ ညေနစာလည္း ဘာမွ မစားရေသး။ အေၾကာ္သည္က သူ႔ဒန္ခ်ဳိင့္ထဲတြင္ ညစာအတြက္ ခ်န္ထားေသာ အေၾကာ္ႏွစ္ခုကို ထုတ္ကာ က်ေနာ့္ကုိ ေ၀မွ်ေကၽြး၏။ ဒ႐ုိင္ဘာႏွင့္ စပယ္ယာမွ က်ေနာ္တုိ႔အား အႏၱရာယ္ျပဳႏုိင္သည္ျဖစ္၍ အလစ္မေပးရဲေခ်။
ေဆး႐ုံႀကီးသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆရာ၀န္ကုိ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ ေစာင့္ရ၏။ လူနာကား သတိလုံး၀မလည္ေသး။ ဆရာ၀န္ေရာက္လာေတာ့ လူနာ၏ မ်က္ခြံကုိ လက္ျဖင့္ ၿဖဲဖြင့္၍ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးအေသးကေလးႏွင့္ မ်က္လုံးကုိ ထုိးၾကည့္တာေတြ႕ရ၏။ ပါးစပ္ကလည္း “ေဟ့လူ၊ ေဟ့လူ၊ ႏုိးပလား။ က်ဳပ္ေျပာတာၾကားရလား” ဟု ေအာ္ေသး၏။ လူနာကား တုပ္တုပ္မလႈပ္။ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ေမးျမန္းမွတ္သားကာ ဓါတ္မွန္႐ုိက္ရန္ သယ္ယူသြားေလသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ေလးေယာက္မွာ ေစာင့္႐ုံမွ တပါး အျခားမရွိျဖစ္ေနစဥ္ ကားဒ႐ုိင္ဘာႏွင့္ စပယ္ယာက က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္အား ေဆး႐ုံနားက လမ္းေဘးအသုပ္ဆုိင္မွ လက္ဘက္သုတ္ႏွင့္ ထမင္းသုတ္မ်ား မွာေကၽြး၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္မွာ ဗုိက္ဆာေနေသာ္လည္း မစားဘူးျငင္းၾက၏။ သူေကၽြးတာစားၿပီး သူ႔ဘက္က သက္ေသလုိက္ထြက္ေပးရမည္ကုိ မလုိလားသျဖင့္ မစားၾက။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ မိမိျမင္သည့္အတုိင္းထြက္မည္ဟု က်ိတ္၍ တုိင္ပင္ထားၿပီးျဖစ္သည္။
ထုိအေတာအတြင္း စပယ္ယာက ထပ္ကာတလဲလဲ တဖြဖြ ေျပာေနေသာစကားမွာ “အကုိတုိ႕လည္း ျမင္တယ္ေနာ္။ လူေတြ အမ်ားႀကီး ၀ုိင္းအုံသြားတာ။ ဘယ္သူ႐ုိက္လုိက္မွန္းမသိဘူး။”
ဘတ္စ္ကားဒ႐ုိင္ဘာကလည္း “ေနရင္းထုိင္ရင္း အကုသုိလ္ ၀င္တယ္ဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဒီျပႆနာက ရွင္းမယ္မသိဘူး” စသျဖင့္ ၿငီးတြားေလသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ေဆး႐ုံႀကီးမွ ဘုရင့္ေနာင္ရဲစခန္းသုိ႔ သြားရ၏။ လူနာ၏ ေနာက္ဆုံးအေျခအေနကုိ မသိခဲ့ရေခ်။
ဘုရင့္ေနာင္ ရဲစခန္းသုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ စခန္းတာ၀န္က်သူ (စခန္းမွဴးဟု ယူဆရသူ)၏ စားပြဲတြင္ ခဏ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေစာင့္ရသည္။ ထုိသူသည္ တာ၀န္က်ရဲမ်ားကုိ ထုိေန႔ညအဖုိ႔ လုပ္ဘြယ္ေဆာင္တာမ်ားကုိ ညႊန္ၾကားေနသည္ဟု ယူဆရသည္။ က်ေနာ္က နားေထာင္ရင္း လက္က ဂဏွာမၿငိမ္ဘဲ စားပြဲကုိ အသာအယာ ေခါက္မိေသာအခါ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ စားပြဲကုိ မပုတ္ဘုိ႔ ေျပာေလသည္။ စားပြဲပုတ္ရင္ ထုိညအဖုိ႔ အမႈေပြတတ္သည္ ဆုိ၏။
သည္လုိႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ကိစၥ အလွည့္ေရာက္သည္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ စကားတခြန္းမွ မဟလုိက္ရခင္မွာပင္ အမႈေပၚသြားသည္ဟု ေျပာရေပမည္။ စခန္းမွဴးသည္ စေမးကတည္းက ကားစပယ္ ယာကုိ “မင္းသံဒုတ္နဲ႔ ႐ုိက္လုိက္တယ္မဟုတ္လား” ဟု ခပ္တည္တည္ ေမးလုိက္ရာ ဟုိပုဂၢဳိလ္မွာ နဂုိသူေျပာမည့္အတုိင္း ထြက္မလာေတာ့ဘဲ အုိးနင္းခြက္နင္းႏွင့္ ေမးခြန္း ၃ ခုေလာက္အတြင္းမွာပင္ သူ႐ုိက္ေၾကာင္း ေပၚသြားေတာ့သည္။ ယခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရဲက သူ႔အပုိင္နယ္ေျမအတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္တာေတြကုိ ႀကိဳတင္သတင္းရထားပုံရသည္။ ထုိရဲမွဴး၏ ကၽြမ္းက်င္မႈ။ အကင္းပါးမႈကုိ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ ရဲမွဴးက က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္အား သက္ေသအျဖစ္ လုိအပ္လွ်င္ ေခၚမည္ဆုိကာ အခ်က္အလက္ယူထား လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ယေန႔တုိင္ မေခၚေခ်။ က်ေနာ္တုိ႔ ထြက္ခ်က္ မလုိအပ္၍လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ဤအမႈ တရား႐ုံးသုိ႔ လုံးလုံးမေရာက္သည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံ ရွင္းလုိက္သည္ကား ေတြးေတာႀကံဆ႐ုံသာ ရွိေတာ့သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ စပယ္ယာတေယာက္သာ ေနခဲ့ရ၍ ဘတ္စကား ဒ႐ုိင္ဘာမွာ စခန္းမွဴးအမိန္႔ျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္အား အိမ္တုိင္ရာေရာက္ လုိက္ပုိ႔ေပးရေလသည္။
“ေဟ့....ေသခ်င္လုိ႔လား” ဘတ္စ္ကားဒ႐ုိင္ဘာထံမွ ထြက္လာေသာ အသံျဖစ္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ ဘတ္စ္ကားသည္ မွတ္တုိင္မ်ားတြင္ ရပ္လုိက္၊ ေမာင္းလုိက္ႏွင့္ ခရီးဆက္လာသည္။ တေနရာတြင္ ကားထြက္ၿပီး မၾကာခင္ ၀ုန္းကနဲအသံႀကီးႏွင့္အတူ ဘတ္စ္ကား ထုိးရပ္သြားသည္။
“ဟာ...ဟုိေကာင္၊ ကားကုိ ခဲနဲ႔ ေပါက္ေျပးၿပီ။ လုိက္လုိက္။ မလြတ္ေစနဲ႔” အသံမ်ား ဆူညံပြက္ေလာ႐ုိက္သြားသည္။
ကားစပယ္ယာသည္ ေမာ္ေတာ္ကားဘီး ၀က္အူလွည့္ရာတြင္ သုံးေသာ သံဒုတ္ႀကီးကုိ ကားေပၚက ဆြဲေျပးသြားတာလည္း ျမင္လုိက္ရ၏။ ကားေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကားကုိ ခဲျဖင့္ ပစ္ေျပးသူ စက္ဘီးသမား (ေစာေစာပုိင္းက ကားႏွင့္ တုိက္မိမလုိျဖစ္ေသာသူ)သည္ စက္ဘီးေပၚ ကမန္းကတန္းတက္၍ လမ္းသြယ္ေလးထဲသုိ႔ ေျပးမည္လုပ္စဥ္ စက္ဘီးခ်ိန္းႀကိဳး ျပဳတ္က်သြားသည္ကုိ ျမင္ရ၏။ လူမ်ား ၀ုိင္းအုံသြားသည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာပင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျမန္ဆန္စြာ ျဖစ္ပ်က္သြားသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ေခါင္းတြင္ ေသြးမ်ားယုိစီးလ်က္ သတိေမ့ေလ်ာ့လ်က္ရွိေသာ စက္ဘီးသမားကုိ ကားေပၚသုိ႔ ေပြ႔တင္လာကာ ကားတံခါးမ်ားကုိ ပိတ္လုိက္သည္။ စပယ္ယာသည္ ေသြးစြန္းေနေသာ သံဒုတ္ကုိ မူလေနရာတြင္ ျပန္ထုိးထည့္လုိက္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ ကားေပၚတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဒ႐ုိင္ဘာကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ အင္မတန္ပင္ စိတ္ညစ္သြားဟန္ရွိသည္။
စပယ္ယာက ကားေပၚရွိခရီးသည္အားလုံးအား “ကဲ....ကဲ၊ ခရီးသည္ေတြ အားလုံးျမင္ၾကတယ္ေနာ္။ ကားကုိ ခဲနဲ႕ေပါက္ၿပီးထြက္ေျပးလုိ႔ ေနာက္ကေန လူအုပ္လုိက္သြားၿပီး ၀ုိင္း႐ုိက္ၾကတာ။ အခု ဘယ္သူမွ ဆင္းလုိ႔မရဘူး။ ရဲစခန္းကုိ သက္ေသအျဖစ္ လုိက္ခဲ့ၾကရမယ္”
အခ်ိန္မွာ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနၿပီျဖစ္သည္။ မပတ္သက္လုိေသာ ခရီးသည္မ်ားက ပူညံပူညံလုပ္သျဖင့္ အင္းစိန္ကုန္းေက်ာ္တံတားအလြန္ ဟီးႏုိးဂိတ္မွတ္တုိင္သုိ႔ ေရာက္ေသာ အခါ ကားတံခါးေပါက္ကုိ တ၀က္တပ်က္ ဖြင့္ေပးကာ “ကဲကဲ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ဆင္းၾကပါ။ အမ်ဳိးသားမ်ားကေတာ့ သက္ေသလုိက္ခဲ့ၾကဘုိ႔ လုိပါတယ္” ဟု စပယ္ယာက ေအာ္ေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ တကယ္တမ္းတြင္မူ အမ်ဳိးသားအခ်ဳိ႕လည္း အလုအယက္ တုိးေ၀ွ႔ဆင္းသြားၾကေလ သည္။ ထုိအထဲတြင္ က်ေနာ့္အိမ္တြင္ တည္းခုိေနေသာ က်ေနာ့္ညီ၀မ္းကြဲလည္း ပါသြားရာ က်ေနာ့္မွာ စိတ္စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ရေလသည္။ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ က်ေနာ္သည္ ဤကိစၥတြင္ ရဲစခန္းသုိ႔လုိက္ၿပီး မ်က္ျမင္သက္ေသအျဖစ္ ရဲစစ္ခ်က္ခံဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ရာ က်ေနာ့္ညီ၀မ္းကြဲကုိ အိမ္သုိ႔ အရင္ျပန္ ေရာက္မသြားေစခ်င္ပါ။ အိမ္က မုခ် စိတ္ပူမည္ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ ရြာမရဲစခန္းသုိ႔ ေရာက္၏။ ကားေပၚက်န္ခဲ့သူမ်ားမွာလည္း ရြာမရဲစခန္းတြင္ ကားရပ္ထားစဥ္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ ထလစ္ၾကကုန္၍ ေနာက္ဆုံးတြင္ မ်က္ျမင္သက္ေသဟူ၍ က်ေနာ္ႏွင့္ ေရႊျပည္သာမွ အေၾကာ္သည္တဦးသာ က်န္ေတာ့သည္။
ရြာမရဲစခန္းက ၄င္းတုိ႔ အပုိင္နယ္ေျမထဲတြင္ ျဖစ္ပြားေသာအမႈမဟုတ္၍ လက္မခံ။ ဘုရင့္ေနာင္ ရဲစခန္းသုိ႔သြားရန္ ေျပာ၏။ သုိ႔ေသာ္ သတိေမ့ေနေသာ လူနာကုိ ဒရစ္ပ္သြင္းကာ (လူနာတင္ကားမရွိ၍) ထုိျပႆနာျဖစ္ေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီးႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးသုိ႔ ပုိ႔ေစသည္။
ရြာမကေန ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးသုိ႔ သြားရာလမ္း တေလွ်ာက္လုံး လူနာသည္ ဘတ္စ္ကား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းလ်က္။ သတိလစ္လ်က္ပင္။
က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္ ႏွစ္ဦးသည္ ဒရစ္ပ္ပုလင္းကုိ တလွည့္စီ ကုိင္ေပးရ၏။ က်ေနာ့္တုိ႔ႏွစ္ဦးမွာ လူနာေသမည္ကုိ ပူပန္ေနၾကသည္။ ညေနစာလည္း ဘာမွ မစားရေသး။ အေၾကာ္သည္က သူ႔ဒန္ခ်ဳိင့္ထဲတြင္ ညစာအတြက္ ခ်န္ထားေသာ အေၾကာ္ႏွစ္ခုကို ထုတ္ကာ က်ေနာ့္ကုိ ေ၀မွ်ေကၽြး၏။ ဒ႐ုိင္ဘာႏွင့္ စပယ္ယာမွ က်ေနာ္တုိ႔အား အႏၱရာယ္ျပဳႏုိင္သည္ျဖစ္၍ အလစ္မေပးရဲေခ်။
ေဆး႐ုံႀကီးသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆရာ၀န္ကုိ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ ေစာင့္ရ၏။ လူနာကား သတိလုံး၀မလည္ေသး။ ဆရာ၀န္ေရာက္လာေတာ့ လူနာ၏ မ်က္ခြံကုိ လက္ျဖင့္ ၿဖဲဖြင့္၍ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးအေသးကေလးႏွင့္ မ်က္လုံးကုိ ထုိးၾကည့္တာေတြ႕ရ၏။ ပါးစပ္ကလည္း “ေဟ့လူ၊ ေဟ့လူ၊ ႏုိးပလား။ က်ဳပ္ေျပာတာၾကားရလား” ဟု ေအာ္ေသး၏။ လူနာကား တုပ္တုပ္မလႈပ္။ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ေမးျမန္းမွတ္သားကာ ဓါတ္မွန္႐ုိက္ရန္ သယ္ယူသြားေလသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ေလးေယာက္မွာ ေစာင့္႐ုံမွ တပါး အျခားမရွိျဖစ္ေနစဥ္ ကားဒ႐ုိင္ဘာႏွင့္ စပယ္ယာက က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္အား ေဆး႐ုံနားက လမ္းေဘးအသုပ္ဆုိင္မွ လက္ဘက္သုတ္ႏွင့္ ထမင္းသုတ္မ်ား မွာေကၽြး၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္မွာ ဗုိက္ဆာေနေသာ္လည္း မစားဘူးျငင္းၾက၏။ သူေကၽြးတာစားၿပီး သူ႔ဘက္က သက္ေသလုိက္ထြက္ေပးရမည္ကုိ မလုိလားသျဖင့္ မစားၾက။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ မိမိျမင္သည့္အတုိင္းထြက္မည္ဟု က်ိတ္၍ တုိင္ပင္ထားၿပီးျဖစ္သည္။
ထုိအေတာအတြင္း စပယ္ယာက ထပ္ကာတလဲလဲ တဖြဖြ ေျပာေနေသာစကားမွာ “အကုိတုိ႕လည္း ျမင္တယ္ေနာ္။ လူေတြ အမ်ားႀကီး ၀ုိင္းအုံသြားတာ။ ဘယ္သူ႐ုိက္လုိက္မွန္းမသိဘူး။”
ဘတ္စ္ကားဒ႐ုိင္ဘာကလည္း “ေနရင္းထုိင္ရင္း အကုသုိလ္ ၀င္တယ္ဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဒီျပႆနာက ရွင္းမယ္မသိဘူး” စသျဖင့္ ၿငီးတြားေလသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ေဆး႐ုံႀကီးမွ ဘုရင့္ေနာင္ရဲစခန္းသုိ႔ သြားရ၏။ လူနာ၏ ေနာက္ဆုံးအေျခအေနကုိ မသိခဲ့ရေခ်။
ဘုရင့္ေနာင္ ရဲစခန္းသုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ စခန္းတာ၀န္က်သူ (စခန္းမွဴးဟု ယူဆရသူ)၏ စားပြဲတြင္ ခဏ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေစာင့္ရသည္။ ထုိသူသည္ တာ၀န္က်ရဲမ်ားကုိ ထုိေန႔ညအဖုိ႔ လုပ္ဘြယ္ေဆာင္တာမ်ားကုိ ညႊန္ၾကားေနသည္ဟု ယူဆရသည္။ က်ေနာ္က နားေထာင္ရင္း လက္က ဂဏွာမၿငိမ္ဘဲ စားပြဲကုိ အသာအယာ ေခါက္မိေသာအခါ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ စားပြဲကုိ မပုတ္ဘုိ႔ ေျပာေလသည္။ စားပြဲပုတ္ရင္ ထုိညအဖုိ႔ အမႈေပြတတ္သည္ ဆုိ၏။
သည္လုိႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ကိစၥ အလွည့္ေရာက္သည္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ စကားတခြန္းမွ မဟလုိက္ရခင္မွာပင္ အမႈေပၚသြားသည္ဟု ေျပာရေပမည္။ စခန္းမွဴးသည္ စေမးကတည္းက ကားစပယ္ ယာကုိ “မင္းသံဒုတ္နဲ႔ ႐ုိက္လုိက္တယ္မဟုတ္လား” ဟု ခပ္တည္တည္ ေမးလုိက္ရာ ဟုိပုဂၢဳိလ္မွာ နဂုိသူေျပာမည့္အတုိင္း ထြက္မလာေတာ့ဘဲ အုိးနင္းခြက္နင္းႏွင့္ ေမးခြန္း ၃ ခုေလာက္အတြင္းမွာပင္ သူ႐ုိက္ေၾကာင္း ေပၚသြားေတာ့သည္။ ယခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရဲက သူ႔အပုိင္နယ္ေျမအတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္တာေတြကုိ ႀကိဳတင္သတင္းရထားပုံရသည္။ ထုိရဲမွဴး၏ ကၽြမ္းက်င္မႈ။ အကင္းပါးမႈကုိ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ ရဲမွဴးက က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္အား သက္ေသအျဖစ္ လုိအပ္လွ်င္ ေခၚမည္ဆုိကာ အခ်က္အလက္ယူထား လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ယေန႔တုိင္ မေခၚေခ်။ က်ေနာ္တုိ႔ ထြက္ခ်က္ မလုိအပ္၍လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ဤအမႈ တရား႐ုံးသုိ႔ လုံးလုံးမေရာက္သည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံ ရွင္းလုိက္သည္ကား ေတြးေတာႀကံဆ႐ုံသာ ရွိေတာ့သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ စပယ္ယာတေယာက္သာ ေနခဲ့ရ၍ ဘတ္စကား ဒ႐ုိင္ဘာမွာ စခန္းမွဴးအမိန္႔ျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ အေၾကာ္သည္အား အိမ္တုိင္ရာေရာက္ လုိက္ပုိ႔ေပးရေလသည္။
အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ထုိညက အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အစ္မ၏ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကုိ ေတာ္ေတာ္ဘဲ ခံလုိက္ရသည္။ က်ေနာ့္ညီ၀မ္းကြဲရဲ႕ စနက္ေတြေပါ႔။ တကယ့္ေကာင္။ သူက အိမ္အရင္ျပန္ေရာက္ၿပီး အေၾကာင္းစုံ ဇာတ္စုံခင္းထားႏွင့္ေတာ့ က်ေနာ့္ ဖခင္က စိတ္ပူၿပီး ညမအိပ္ႏုိင္။ ေယာက္ဖကုိ ရြာမရဲစခန္းသုိ႔ ကားေမာင္းပုိ႔ခုိင္းသည္။ စခန္းေရာက္ေတာ့ ဘုရင့္ေနာင္ ရဲစခန္းကုိ ညႊန္ျပန္သျဖင့္ လုိက္ၾကျပန္ရာ ဟုိေရာက္ေတာ့လည္း မေတြ႕၍ ျပန္ခဲ့ၾကရသည္ဆုိသည္။ ဘယ္ေတြ႔ပါ႔မလဲ။ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔က ေဆး႐ုံႀကီးမွာ ေစာင့္ေနၾကဆဲ။
က်ေနာ့္တသက္တာမွာ အဲသည္လုိ ၀ုိင္းအ႐ုိက္ခံရ၍ ေခါင္းကြဲသြားသူကုိ ေဆး႐ုံသုိ႔လုိက္ ပုိ႔ေပးဘူးသည္မွာ ဤအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္သည္။ တႀကိမ္မွာ ရွစ္ေလးလုံးကာလအတြင္းကျဖစ္ရာ ေနာင္အလွ်င္းသင့္လွ်င္ ထုိအေၾကာင္းကုိ ေရးပါဦးမည္။
ထုိအခ်ိန္က ထုိကိစၥတြင္ က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ ၀င္ပါခဲ့သလဲဆုိေတာ့
(၁)အမိဖမ္း၍ ရဲစခန္းပုိ႔၍ ရသည့္ကိစၥမ်ဳိးကုိ လူအုပ္နဲ႔ ဥပေဒမဲ့ လက္လြတ္စပယ္ ၀ုိင္း႐ုိက္တာမ်ဳိး (ဆြမ္းႀကီးေလာင္းတာမ်ဳိး) ကုိ မႏွစ္သက္တာရယ္
(၂) အမႈမွန္မေပၚမွာစုိးတာရယ္၊
(၃) ေနာက္ၿပီး ရြာမရဲစခန္းက ရဲေတြေတာင္ အေနသာႀကီး ပုတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ကိစၥမွာ က်ေနာ္တုိ႔က ေဆး႐ုံႀကီးအထိ လုိက္သြားေလာက္ေအာင္ သဲႀကီးမဲႀကီးျဖစ္ေနသည္မွာ အ႐ုိက္ခံရတဲ့လူေသသြားမွာကုိ စုိးတာက တေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ေဆး႐ုံအသြားလမ္းမွာ စပယ္ယာနဲ႔ ဒ႐ုိင္ဘာက သူတုိ႔ခ်ည္းဘဲဆုိရင္ လက္စေဖ်ာက္လုိက္မွာ စုိးတာက တေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ လုိက္သြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
အဲသည္တုန္းက သည္အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတြးၿပီးအားမရမိတာတခုကေတာ့ ကားေပၚမွာ လူေတြဒီေလာက္ ၾကပ္ညပ္ေနေအာင္ ပါလာလ်က္ႏွင့္ ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဘဲ က်န္ခဲ့သည့္အျဖစ္ကုိ ျဖစ္သည္။ လူေတြသည္ လူတေယာက္၏ အသက္တေခ်ာင္းထက္ပင္၊ အမႈမွန္တခုေပၚေပါက္ဘုိ႔ထက္ပင္ မိမိတုိ႔ အခ်ိန္မီ အိမ္ျပန္ေရာက္ ဘုိ႔က ပုိမုိ၍ အေရးႀကီးေနပါသေလာ။
အကယ္၍ ရဲကသာ ႀကိဳတင္သတင္းရမထားလွ်င္၊ ၿပီးေတာ့ သက္ေသလည္း တေယာက္မွ မလုိက္ၾကဘူးဆုိလွ်င္ ရာဇ၀တ္မႈကုိ က်ဴးလြန္သူသည္ သူ၏အျပစ္မွ အလြယ္တကူ လြတ္ေျမာက္သြားမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အကယ္၍ ထုိသုိ႔ လြတ္ေျမာက္သြားသူသည္ အင္မတန္ အႏၱရာယ္ႀကီးေသာ ရာဇ၀တ္သားမ်ဳိးျဖစ္ပါက ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိတုိ႔ အက်ဳိးစီးပြား (လုံၿခဳံေရး) ကုိပင္ ျပန္လည္ထိခုိက္လာမည္မဟုတ္ ပါေလာ။ လူတုိ႔သည္ ျပႆနာတရပ္ကုိ ၀ုိင္း၀န္းေျဖရွင္းဘုိ႔ မႀကဳိးစားဘဲ ငါနဲ႔မဆုိင္ဘူးတည္းဟူေသာ “ငါမဆုိင္စိတ္”ကုိဘဲ ေမြးေနၾကမည္ဆုိလွ်င္ ထုိျပႆနာမွာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ အားလုံးအက်ဳိးစီးပြားကုိ ျပန္လည္ထိခုိက္ေစသည္သာျဖစ္သည္။
ဆက္စပ္စဥ္းစားလွ်င္ ျမန္မာျပည္တြင္ ယခု ဆုိးရြားလွေသာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ႀကီးစုိးမင္းမူေနသည္မွာ လူအမ်ားက “ငါမဆုိင္စိတ္” ေမြးေနၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အားလုံးကသာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည့္ ကိစၥမွန္သမွ်ကုိ မတြက္ကပ္၊ မခုိကပ္ဘဲ ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကမည္ဆုိပါက သာယာ၀ေျပာေသာ လူ႔ေဘာင္ကုိ ရရွိမည္မွာ မလြဲမေသြပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ထုိညက အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အစ္မ၏ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကုိ ေတာ္ေတာ္ဘဲ ခံလုိက္ရသည္။ က်ေနာ့္ညီ၀မ္းကြဲရဲ႕ စနက္ေတြေပါ႔။ တကယ့္ေကာင္။ သူက အိမ္အရင္ျပန္ေရာက္ၿပီး အေၾကာင္းစုံ ဇာတ္စုံခင္းထားႏွင့္ေတာ့ က်ေနာ့္ ဖခင္က စိတ္ပူၿပီး ညမအိပ္ႏုိင္။ ေယာက္ဖကုိ ရြာမရဲစခန္းသုိ႔ ကားေမာင္းပုိ႔ခုိင္းသည္။ စခန္းေရာက္ေတာ့ ဘုရင့္ေနာင္ ရဲစခန္းကုိ ညႊန္ျပန္သျဖင့္ လုိက္ၾကျပန္ရာ ဟုိေရာက္ေတာ့လည္း မေတြ႕၍ ျပန္ခဲ့ၾကရသည္ဆုိသည္။ ဘယ္ေတြ႔ပါ႔မလဲ။ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔က ေဆး႐ုံႀကီးမွာ ေစာင့္ေနၾကဆဲ။
က်ေနာ့္တသက္တာမွာ အဲသည္လုိ ၀ုိင္းအ႐ုိက္ခံရ၍ ေခါင္းကြဲသြားသူကုိ ေဆး႐ုံသုိ႔လုိက္ ပုိ႔ေပးဘူးသည္မွာ ဤအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္သည္။ တႀကိမ္မွာ ရွစ္ေလးလုံးကာလအတြင္းကျဖစ္ရာ ေနာင္အလွ်င္းသင့္လွ်င္ ထုိအေၾကာင္းကုိ ေရးပါဦးမည္။
ထုိအခ်ိန္က ထုိကိစၥတြင္ က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ ၀င္ပါခဲ့သလဲဆုိေတာ့
(၁)အမိဖမ္း၍ ရဲစခန္းပုိ႔၍ ရသည့္ကိစၥမ်ဳိးကုိ လူအုပ္နဲ႔ ဥပေဒမဲ့ လက္လြတ္စပယ္ ၀ုိင္း႐ုိက္တာမ်ဳိး (ဆြမ္းႀကီးေလာင္းတာမ်ဳိး) ကုိ မႏွစ္သက္တာရယ္
(၂) အမႈမွန္မေပၚမွာစုိးတာရယ္၊
(၃) ေနာက္ၿပီး ရြာမရဲစခန္းက ရဲေတြေတာင္ အေနသာႀကီး ပုတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ကိစၥမွာ က်ေနာ္တုိ႔က ေဆး႐ုံႀကီးအထိ လုိက္သြားေလာက္ေအာင္ သဲႀကီးမဲႀကီးျဖစ္ေနသည္မွာ အ႐ုိက္ခံရတဲ့လူေသသြားမွာကုိ စုိးတာက တေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ေဆး႐ုံအသြားလမ္းမွာ စပယ္ယာနဲ႔ ဒ႐ုိင္ဘာက သူတုိ႔ခ်ည္းဘဲဆုိရင္ လက္စေဖ်ာက္လုိက္မွာ စုိးတာက တေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ လုိက္သြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
အဲသည္တုန္းက သည္အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတြးၿပီးအားမရမိတာတခုကေတာ့ ကားေပၚမွာ လူေတြဒီေလာက္ ၾကပ္ညပ္ေနေအာင္ ပါလာလ်က္ႏွင့္ ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဘဲ က်န္ခဲ့သည့္အျဖစ္ကုိ ျဖစ္သည္။ လူေတြသည္ လူတေယာက္၏ အသက္တေခ်ာင္းထက္ပင္၊ အမႈမွန္တခုေပၚေပါက္ဘုိ႔ထက္ပင္ မိမိတုိ႔ အခ်ိန္မီ အိမ္ျပန္ေရာက္ ဘုိ႔က ပုိမုိ၍ အေရးႀကီးေနပါသေလာ။
အကယ္၍ ရဲကသာ ႀကိဳတင္သတင္းရမထားလွ်င္၊ ၿပီးေတာ့ သက္ေသလည္း တေယာက္မွ မလုိက္ၾကဘူးဆုိလွ်င္ ရာဇ၀တ္မႈကုိ က်ဴးလြန္သူသည္ သူ၏အျပစ္မွ အလြယ္တကူ လြတ္ေျမာက္သြားမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အကယ္၍ ထုိသုိ႔ လြတ္ေျမာက္သြားသူသည္ အင္မတန္ အႏၱရာယ္ႀကီးေသာ ရာဇ၀တ္သားမ်ဳိးျဖစ္ပါက ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိတုိ႔ အက်ဳိးစီးပြား (လုံၿခဳံေရး) ကုိပင္ ျပန္လည္ထိခုိက္လာမည္မဟုတ္ ပါေလာ။ လူတုိ႔သည္ ျပႆနာတရပ္ကုိ ၀ုိင္း၀န္းေျဖရွင္းဘုိ႔ မႀကဳိးစားဘဲ ငါနဲ႔မဆုိင္ဘူးတည္းဟူေသာ “ငါမဆုိင္စိတ္”ကုိဘဲ ေမြးေနၾကမည္ဆုိလွ်င္ ထုိျပႆနာမွာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ အားလုံးအက်ဳိးစီးပြားကုိ ျပန္လည္ထိခုိက္ေစသည္သာျဖစ္သည္။
ဆက္စပ္စဥ္းစားလွ်င္ ျမန္မာျပည္တြင္ ယခု ဆုိးရြားလွေသာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ႀကီးစုိးမင္းမူေနသည္မွာ လူအမ်ားက “ငါမဆုိင္စိတ္” ေမြးေနၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အားလုံးကသာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည့္ ကိစၥမွန္သမွ်ကုိ မတြက္ကပ္၊ မခုိကပ္ဘဲ ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကမည္ဆုိပါက သာယာ၀ေျပာေသာ လူ႔ေဘာင္ကုိ ရရွိမည္မွာ မလြဲမေသြပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
.jpg)
8 comments:
ဟုတ္ကဲ့ ကိုေပါ ။ ငါမဆိုင္စိတ္ ေမြးေနၾကတာ တယ္ခက္တာပဲကိုး ။
ငါမဆိုင္စိတ္ေတြေဖ်ာက္နိုင္ၾကပါေစ..
ေနာက္တင္မယ့္ပို႔စ္ေတြကိုေမွ်ာ္လ်က္။
""" လူတုိ႔သည္ ျပႆနာတရပ္ကုိ ၀ုိင္း၀န္းေျဖရွင္းဘုိ႔ မႀကဳိးစားဘဲ ငါနဲ႔မဆုိင္ဘူးတည္းဟူေသာ “ငါမဆုိင္စိတ္”ကုိဘဲ ေမြးေနၾကမည္ဆုိလွ်င္ ထုိျပႆနာမွာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ အားလုံးအက်ဳိးစီးပြားကုိ ျပန္လည္ထိခုိက္ေစသည္သာျဖစ္သည္။
ဆက္စပ္စဥ္းစားလွ်င္ ျမန္မာျပည္တြင္ ယခု ဆုိးရြားလွေသာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ႀကီးစုိးမင္းမူေနသည္မွာ လူအမ်ားက “ငါမဆုိင္စိတ္” ေမြးေနၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အားလုံးကသာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည့္ ကိစၥမွန္သမွ်ကုိ မတြက္ကပ္၊ မခုိကပ္ဘဲ ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကမည္ဆုိပါက သာယာ၀ေျပာေသာ လူ႔ေဘာင္ကုိ ရရွိမည္မွာ မလြဲမေသြပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ """
ကိုေပါေရးထားတာ တကယ္ကို ထိထိမိမိရွိပါတယ္။
"သူေတာ္ေကာင္း ၀င္လုပ္ခ်င္ေသာ စ႐ုိက္ " ၊“ငါမဆုိင္စိတ္” စတဲ႕ တိုတိုေလးနဲ႕ အဓိပၸါယ္ထိမိတဲ႕ ကိုေပါစကားလံုးေတြက postေတြသာေဟာင္းသြားေပမယ္႕ ရင္ထဲစြဲလို႕အၿမဲသစ္ေနဆဲ။ အဓိကက်တဲ႕ တန္ဖိုးအရမ္း႐ွိတဲ႕အဲဒီလိုုစိတ္ဓါတ္ႁပုျပင္ေရးpostေတြ မ်ားမ်ားဖန္တီးနုိင္ပါေစ။
ေတြးစရာပါပဲ ကိုေပါေရ။
ကိုယ္.၇ဲ. ၇ပိုင္ခြင္.နဲ. ကိုယ္.၇ဲ.တာ၀န္ ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတာ၇ယ္။။
သိေအာင္မၾကိုးစားၾကတာ၇ယ္က။
ယေန.အခ်ိန္ထိ နအဖ ဆက္ဆိုးေ၇ွေနတာ မ်က္ျမင္ဘဲ။
အဲဒီလိုျဖစ္ေနေအာင္လဲ နအဖ က စနစ္တၾကဖ်က္ဆီး ခဲ ၾကတယ္။။
က်ူပ္တို.ေခတ္မွ တာ၀န္ မေၾကခဲ.ၾက၇င္….ေနာက္မ်ိူးဆက္ အတြက္၇င္ေလးစ၇ာဘဲဗ်ို.။။။
ကိုေပါရဲ႔--လူတစ္ေယာက္ကုိအလဟသ-မေသေစခ်င္တဲ့ေစတနာကုိ---ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ခဲ့ရပါတယ္--
က်မတို႕ရဲ႕စစ္တပ္သာဒီလိုစိတ္ထားရွိရင္ေကာင္းမွာပဲ
ကိုေပါ...က်ေနာ္နဲ ့ရဲေထာက္လွမ္းေရး
တစ္ဦးနဲ ့ ငါမဆိုင္စိတ္အေၾကာင္း
ေဆြးေနြးဘူးတယ္....သူကေတာ့ ဒီစိတ္ေတြေပ်ာက္ေအာင္ ၁/၂နွစ္အရြယ္ခေလးေတြဘဲခ်န္ျပီး....တစ္နိုင္ငံလံုး..သတ္ပစ္မွရမယ္လို ့
တင္ျပဘူးတယ္.....သူေျပာတာမလြန္ဘူးဗ်။
ကိုေပါ စာေတြအမ်ားၾကီး ေရးနိုင္ပါေစဗ်ာ..။
Post a Comment