ဗယ္လင္တုိင္းေဒး ကေတာ့ ေက်ာ္သြားေခ်ၿပီတမုံ႔။ မေန႔ကေတာ့ သူမ်ားတကာေတြ “ခ်စ္ခ်င္းငယ္ ၿပဳိင္”ေနၾကတာကုိဘဲ ေလွ်ာက္ဖတ္ေနလုိက္မိသည္။ ေၾသာ္ ဗမာစကား.. ဗမာစကား။ အခ်စ္အႀကီးၿပဳိင္တာကုိဘဲ ကဗ်ာေလး စာေလးနဲ႔ ဖြဲ႕လုိက္ေတာ့ “ခ်စ္ခ်င္း....ငယ္...ၿပဳိင္” ျဖစ္ရေသးေတာ့ေနာ္။ ဧကႏၱေတာ့ အေနာက္နန္းမေတာ္ မျမကေလးက သူ႕လင္ ရွင္ဘုရင္ကုိ စိတ္နာလုိ႔ တကယ္တမ္းမွာ စိတ္ကုန္ေနၿပီဆုိတာကုိ တဖက္လွည့္နဲ႔ မသိမသာ....
“ခ်စ္ခ်င္းငယ္ၿပဳိင္ ျမစ္မင္းပုိင္အဏၰ၀ါက ျပန္မသာကဲ....။
ယြင္းေစ႔၀သုန္ ေငြစန္းေသာ္တာယုန္သုိ႔
ကမၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ငယ္မွာ
ဘယ္ေမ့လိမ့္လဲ” လုိ႔ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္သမွ်ကုိ ပတ္ပ်ဳိးမွာ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိ ေရးခဲ့တာထင္ပါ႔...။ ပထမအပုိဒ္မွာ ဆဲလုံးေလးေတာင္ ပါလုိက္ေသး.....။
ေၾသာ္....ဗယ္လင္တုိင္းေန႔ဆုိေတာ့ ခ်စ္သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားလုိက္တဲ့အခါ အေပါင္းအသင္း ေျမွာက္ေပးလုိ႔ ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ငနဲသား ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ကြက္ကနဲ ေျပးျမင္မိတယ္။
ပထမ တေယာက္အေၾကာင္းက ဂလုိ။ က်ေနာ္မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဗမာအင္ဂ်င္နီယာ ေလးေယာက္ တအိမ္တည္း အတူစုၿပီး ေနၾကရတယ္။ အဲသည္ေလးေယာက္အနက္ တေယာက္က က်န္သုံးေယာက္ထက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ အတန္းႀကီးတဲ့သူ။ ရည္းစားလက္ရွိနဲ႔။ က်န္သုံးေယာက္က ရည္းစားဆုိလုိ႔ မူးလုိ႔ ႐ွဴစရာမရွိဆုိေတာ့ အႏွီပုဂၢဳိလ္ႀကီးက ဟုိဒင္းေတာမွာ လူေခ်ာျဖစ္ေနတာေပါ႔ေလ။ အဲသည္ထဲမွာ တေယာက္က အခ်စ္ေရးရာကိစၥမွာ လုံး၀ဥႆုံ မဘုတ္ဆုံ လုိ႔ ေျပာရ ေလာက္ေအာင္ ဒုန္းေ၀းသူ။ ကဗ်ာေတြ စာေတြနဲ႔လည္း မယဥ္ပါး။ တခါတေလ အဲဒီ ရည္းစားလက္ရွိနဲ႔ ပုဂၢဳိလ္က သူတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ သြားခဲ့လာခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေတြကုိ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး တမ္းတတတ္တယ္။
“ငါကြာ....ငါ႔အသည္းေလးနဲ႔ ဒီအခ်ိန္ ပုဂံလမ္းမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့တာကုိ သတိရတယ္ကြာ....” ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။
အဲသည္အခါမ်ဳိးမွာ ခုနက ကုိဒုန္းေ၀းက “ကုိဉာဏ္၊ ပုဂံလမ္းဆုိတာ ဘယ္ေနရာမွာလဲဗ်၊ သစ္ပုတ္ပင္ဆုိတာ ဘာႀကီးလဲဗ်” စသျဖင့္ အူေၾကာင္က်ားေမးခြန္းေတြ ထ ထေမးတတ္တယ္။ ဟုိပုဂၢဳိလ္ခမ်ာ စိတ္ေလရွာတာေပါ႔။ လြမ္းရတာေတာင္ မပီျပင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးမုိ႔လား။
အဲ...တေန႔ေတာ့ အဲသည္ ဒုန္းေ၀းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဟာ၊ သဘာ၀ရဲ႕ နိယာမတရားႀကီးေၾကာင့္ဘဲ ေျပာရမလား၊ ဟုိရည္းစားလက္ရွိပုဂၢဳိလ္ကုိ အားက်လုိ႔ဘဲလား မသိ။ သူျမန္မာျပည္တုန္းက တဖက္သတ္က်ိတ္ပုန္း ႀကဳိက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ယူဆရတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ဆီကုိ ရည္းစားစာ ေရးမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲသည္မွာ ခုနင္က ပုဂၢဳိလ္ႀကီးကုိ သူကဆရာတင္တယ္။ ရည္းစားစာ ေရးပုံေရးနည္းကအစ၊ ေနာက္ဆုံး စာေရးစကၠဴနဲ႔ စာအိတ္ အေရာင္ ေရြးပုံအဆုံး။ အဲသည္ တုန္းက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာေနတဲ့ စကားေလးေတြ က်ေနာ့္နားထဲက မထြက္။
“ကုိဉာဏ္ေရ၊ အခ်စ္ရဲ႕ သေကၤတ အေရာင္က ဘာေရာင္လဲဗ်။”
“မရမ္းေရာင္ေလး၊ ငါ႔ညီေရ။ မရမ္းေရာင္ေလး ရွာ၀ယ္ခဲ့”
က်ေနာ္ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း တစြန္းတစ ၾကားလုိက္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကို္ယ့္ဘာသာ ေတြးလုိက္မိေသး။ ေၾသာ္... အခ်စ္ရဲ႕ သေကၤတ အေရာင္ကလည္း အေတာ့္ကုိ ေျပာင္စပ္စပ္ ႏုိင္လွပါကလားေပါ႔ေလ။ ဒီအေၾကာင္းကုိ အခုျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ေတာင္ ရယ္ခ်င္ေသးတယ္။
ေဟာ....စကၤာပူေရာက္ေတာ့ အဲဒီလုိ ေဂ်ာက္က်တာကုိ ကိုယ္ေတြ႕ ႀကဳံရပါေလေရာ။ က်ေနာ္ ေကာင္မေလးဆီ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ စာေရးေနတာကုိ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ျမင္သြားတယ္။ (အိမ္က အဲသည္အခ်ိန္က လူ ၇ ေယာက္ စုေနတာ)။ သူကေျပာတယ္။
“ ေဟ႔ေကာင္....ေမာင္ေပါ၊ မင္းဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္ေနၿပီ။ ရည္းစားစာ ဘယ္လုိေရးရမွန္း မသိဘူးလား။ ခက္ပါလား။ ႐ုိး႐ုိးေဘာ့လ္ပင္ႀကီးနဲ႔ ေရးရသလားဟ။ လာစမ္း။ ေရာ့...ငါ႔ ဒီေဘာ့လ္ပင္ကုိသုံး။ ဒီမွာ ႐ွဴၾကည့္စမ္း။ အန႔ံခ်င္းတူရဲ႕လား”
အမယ္...ဟုတ္တယ္။ သူ႔ေဘာ့လ္ပင္က မင္ကုိ နမ္းၾကည့္ေတာ့ ရနံ႔သင္းသင္းေလး ေမႊးသလုိလုိ ဘာလုိလုိ။ သေဘာက်သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေရာင္ေတြ ဘာေတြလည္း ပုဂၢဳိလ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မရမ္းေရာင္ မဟုတ္ရင္ၿပီးေရာ။ သိပ္ေစာဒကမတက္ဘဲ သူ႔ေရြးေပးတဲ့ အေရာင္ေတြ သုံးၿပီး အဲဒီ စာကုိ ေရးလုိက္တယ္။ အံမယ္...က်ေနာ့္ ပဲတီခ်ဥ္လက္ေရးကုိ လွေအာင္ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ယူၿပီး ေရးလုိက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ စာကုိ ပုိ႔လုိက္တယ္။ အဆင္ေျပတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆရာသမားကုိလည္း လုိက္လံျပဳစုလုိက္ရေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာမွ က်ေနာ့္ေကာင္မေလး(အခု က်ေနာ့္မဒမ္)က ေျပာတယ္။ ပထမဦးဆုံးရတဲ့စာက ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့စာရြက္ေပၚမွာ ေငြမင္ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြနဲ႔ ေရးထားမိလုိ႔။ မင္ေျခာက္သြားေတာ့ ေတာ္႐ုံနဲ႔ ဖတ္ၾကည့္ရင္ မျမင္ရလုိ႔ အိမ္ေရွ႕က အလင္းေရာင္မွာ ရည္းစားစာကုိ မနည္းေထာင္ဖတ္ရတယ္တဲ့။ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးကလည္း မ်က္စိက သိပ္ေကာင္းလွတာမဟုတ္။ သူ႔အေမက ျမင္သြားေတာ့ သူ႔ကုိ လွမ္းေတာင္ ေနာက္သတဲ့။ “ဟဲ့ မီးမီး။ နင့္စာက မီးကင္ၿပီးမွ ဖတ္ရမွာလားမသိ” တဲ့။
အဲ....စကားစပ္မိလုိ႔ ေျပာရရင္ က်ေနာ္အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဇနီးနဲ႔အတူ ငွားေနဘုိ႔ အိမ္လုိက္ရွာေတာ့ ခုနက ဆရာသမားက ေျပာေသးတယ္။ “ေမာင္ေပါ။ မင္းတုိ႔ အိပ္ခန္းမွာ ႐ုိမန္းတစ္ျဖစ္ဘုိ႔ မီးအေရာင္လွလွ တပ္ဘုိ႔လုိတယ္။ ငါ႔ကုိ ေဒၚလာ ၆၀၀ ရာနဲ႔ဘဲ အပ္လုိက္။ အားလုံး အဆင္ေျပသြားေအာင္ အၿပီးအစီး စီစဥ္ေပးမယ္။ အဲဒီမီးေရာင္ေအာက္မွာဆုိရင္ မင္းတုိ႔ အသားအေရေပၚမွာ ရွိတဲ့ အမာရြတ္ေတြ၊ မွဲ႕ေျခာက္ေတြ၊ ၀က္ၿခံေတြကုိ လုံးလုံး မျမင္ရေစရဘူး။ လုံး၀ ႐ုိမန္းတစ္ ေဟ့ေကာင္ေရ...လုံး၀ ႐ုိမန္းတစ္” တဲ့။ အံမယ္ေလး...ေလး။ ရည္းစားစာမွာတုန္းကေတာ့ အိမ္ေရွ႕အလင္း ေရာင္မွာ ထြက္ဖတ္ရတာ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ သည္တခါမွာေတာ့ က်ေနာ့္မွာ “တခါေသဘူး၊ ပ်ဥ္ဖုိးနားလည္” ဆုိတဲ့အတုိင္း ကို္ယ့္ဆရာကုိ ဆလံသၿပီး ျငင္းလုိက္ရပါတယ္။
ေၾသာ္.....ဗယ္လင္တုိင္း...ဗယ္လင္တုိင္း.....ေပါက္တိေပါက္ရွာေတြကုိ သတိရၿပီး ၿပဳံးရတဲ့ ဗယ္လင္တုိင္းပါတကား။
(တုိက္ဆုိင္သူမ်ား ရွိပါက ထုိသူမ်ားကုိ ရည္ရြယ္၍ ေရးျခင္းျဖစ္ပါသတည္း။)
“ခ်စ္ခ်င္းငယ္ၿပဳိင္ ျမစ္မင္းပုိင္အဏၰ၀ါက ျပန္မသာကဲ....။
ယြင္းေစ႔၀သုန္ ေငြစန္းေသာ္တာယုန္သုိ႔
ကမၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ငယ္မွာ
ဘယ္ေမ့လိမ့္လဲ” လုိ႔ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္သမွ်ကုိ ပတ္ပ်ဳိးမွာ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိ ေရးခဲ့တာထင္ပါ႔...။ ပထမအပုိဒ္မွာ ဆဲလုံးေလးေတာင္ ပါလုိက္ေသး.....။
ေၾသာ္....ဗယ္လင္တုိင္းေန႔ဆုိေတာ့ ခ်စ္သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားလုိက္တဲ့အခါ အေပါင္းအသင္း ေျမွာက္ေပးလုိ႔ ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ငနဲသား ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ကြက္ကနဲ ေျပးျမင္မိတယ္။
ပထမ တေယာက္အေၾကာင္းက ဂလုိ။ က်ေနာ္မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဗမာအင္ဂ်င္နီယာ ေလးေယာက္ တအိမ္တည္း အတူစုၿပီး ေနၾကရတယ္။ အဲသည္ေလးေယာက္အနက္ တေယာက္က က်န္သုံးေယာက္ထက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ အတန္းႀကီးတဲ့သူ။ ရည္းစားလက္ရွိနဲ႔။ က်န္သုံးေယာက္က ရည္းစားဆုိလုိ႔ မူးလုိ႔ ႐ွဴစရာမရွိဆုိေတာ့ အႏွီပုဂၢဳိလ္ႀကီးက ဟုိဒင္းေတာမွာ လူေခ်ာျဖစ္ေနတာေပါ႔ေလ။ အဲသည္ထဲမွာ တေယာက္က အခ်စ္ေရးရာကိစၥမွာ လုံး၀ဥႆုံ မဘုတ္ဆုံ လုိ႔ ေျပာရ ေလာက္ေအာင္ ဒုန္းေ၀းသူ။ ကဗ်ာေတြ စာေတြနဲ႔လည္း မယဥ္ပါး။ တခါတေလ အဲဒီ ရည္းစားလက္ရွိနဲ႔ ပုဂၢဳိလ္က သူတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ သြားခဲ့လာခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေတြကုိ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး တမ္းတတတ္တယ္။
“ငါကြာ....ငါ႔အသည္းေလးနဲ႔ ဒီအခ်ိန္ ပုဂံလမ္းမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့တာကုိ သတိရတယ္ကြာ....” ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။
အဲသည္အခါမ်ဳိးမွာ ခုနက ကုိဒုန္းေ၀းက “ကုိဉာဏ္၊ ပုဂံလမ္းဆုိတာ ဘယ္ေနရာမွာလဲဗ်၊ သစ္ပုတ္ပင္ဆုိတာ ဘာႀကီးလဲဗ်” စသျဖင့္ အူေၾကာင္က်ားေမးခြန္းေတြ ထ ထေမးတတ္တယ္။ ဟုိပုဂၢဳိလ္ခမ်ာ စိတ္ေလရွာတာေပါ႔။ လြမ္းရတာေတာင္ မပီျပင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးမုိ႔လား။
အဲ...တေန႔ေတာ့ အဲသည္ ဒုန္းေ၀းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဟာ၊ သဘာ၀ရဲ႕ နိယာမတရားႀကီးေၾကာင့္ဘဲ ေျပာရမလား၊ ဟုိရည္းစားလက္ရွိပုဂၢဳိလ္ကုိ အားက်လုိ႔ဘဲလား မသိ။ သူျမန္မာျပည္တုန္းက တဖက္သတ္က်ိတ္ပုန္း ႀကဳိက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ယူဆရတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ဆီကုိ ရည္းစားစာ ေရးမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲသည္မွာ ခုနင္က ပုဂၢဳိလ္ႀကီးကုိ သူကဆရာတင္တယ္။ ရည္းစားစာ ေရးပုံေရးနည္းကအစ၊ ေနာက္ဆုံး စာေရးစကၠဴနဲ႔ စာအိတ္ အေရာင္ ေရြးပုံအဆုံး။ အဲသည္ တုန္းက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာေနတဲ့ စကားေလးေတြ က်ေနာ့္နားထဲက မထြက္။
“ကုိဉာဏ္ေရ၊ အခ်စ္ရဲ႕ သေကၤတ အေရာင္က ဘာေရာင္လဲဗ်။”
“မရမ္းေရာင္ေလး၊ ငါ႔ညီေရ။ မရမ္းေရာင္ေလး ရွာ၀ယ္ခဲ့”
က်ေနာ္ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း တစြန္းတစ ၾကားလုိက္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကို္ယ့္ဘာသာ ေတြးလုိက္မိေသး။ ေၾသာ္... အခ်စ္ရဲ႕ သေကၤတ အေရာင္ကလည္း အေတာ့္ကုိ ေျပာင္စပ္စပ္ ႏုိင္လွပါကလားေပါ႔ေလ။ ဒီအေၾကာင္းကုိ အခုျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ေတာင္ ရယ္ခ်င္ေသးတယ္။
ေဟာ....စကၤာပူေရာက္ေတာ့ အဲဒီလုိ ေဂ်ာက္က်တာကုိ ကိုယ္ေတြ႕ ႀကဳံရပါေလေရာ။ က်ေနာ္ ေကာင္မေလးဆီ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ စာေရးေနတာကုိ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ျမင္သြားတယ္။ (အိမ္က အဲသည္အခ်ိန္က လူ ၇ ေယာက္ စုေနတာ)။ သူကေျပာတယ္။
“ ေဟ႔ေကာင္....ေမာင္ေပါ၊ မင္းဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္ေနၿပီ။ ရည္းစားစာ ဘယ္လုိေရးရမွန္း မသိဘူးလား။ ခက္ပါလား။ ႐ုိး႐ုိးေဘာ့လ္ပင္ႀကီးနဲ႔ ေရးရသလားဟ။ လာစမ္း။ ေရာ့...ငါ႔ ဒီေဘာ့လ္ပင္ကုိသုံး။ ဒီမွာ ႐ွဴၾကည့္စမ္း။ အန႔ံခ်င္းတူရဲ႕လား”
အမယ္...ဟုတ္တယ္။ သူ႔ေဘာ့လ္ပင္က မင္ကုိ နမ္းၾကည့္ေတာ့ ရနံ႔သင္းသင္းေလး ေမႊးသလုိလုိ ဘာလုိလုိ။ သေဘာက်သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေရာင္ေတြ ဘာေတြလည္း ပုဂၢဳိလ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မရမ္းေရာင္ မဟုတ္ရင္ၿပီးေရာ။ သိပ္ေစာဒကမတက္ဘဲ သူ႔ေရြးေပးတဲ့ အေရာင္ေတြ သုံးၿပီး အဲဒီ စာကုိ ေရးလုိက္တယ္။ အံမယ္...က်ေနာ့္ ပဲတီခ်ဥ္လက္ေရးကုိ လွေအာင္ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ယူၿပီး ေရးလုိက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ စာကုိ ပုိ႔လုိက္တယ္။ အဆင္ေျပတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆရာသမားကုိလည္း လုိက္လံျပဳစုလုိက္ရေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာမွ က်ေနာ့္ေကာင္မေလး(အခု က်ေနာ့္မဒမ္)က ေျပာတယ္။ ပထမဦးဆုံးရတဲ့စာက ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့စာရြက္ေပၚမွာ ေငြမင္ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြနဲ႔ ေရးထားမိလုိ႔။ မင္ေျခာက္သြားေတာ့ ေတာ္႐ုံနဲ႔ ဖတ္ၾကည့္ရင္ မျမင္ရလုိ႔ အိမ္ေရွ႕က အလင္းေရာင္မွာ ရည္းစားစာကုိ မနည္းေထာင္ဖတ္ရတယ္တဲ့။ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးကလည္း မ်က္စိက သိပ္ေကာင္းလွတာမဟုတ္။ သူ႔အေမက ျမင္သြားေတာ့ သူ႔ကုိ လွမ္းေတာင္ ေနာက္သတဲ့။ “ဟဲ့ မီးမီး။ နင့္စာက မီးကင္ၿပီးမွ ဖတ္ရမွာလားမသိ” တဲ့။
အဲ....စကားစပ္မိလုိ႔ ေျပာရရင္ က်ေနာ္အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဇနီးနဲ႔အတူ ငွားေနဘုိ႔ အိမ္လုိက္ရွာေတာ့ ခုနက ဆရာသမားက ေျပာေသးတယ္။ “ေမာင္ေပါ။ မင္းတုိ႔ အိပ္ခန္းမွာ ႐ုိမန္းတစ္ျဖစ္ဘုိ႔ မီးအေရာင္လွလွ တပ္ဘုိ႔လုိတယ္။ ငါ႔ကုိ ေဒၚလာ ၆၀၀ ရာနဲ႔ဘဲ အပ္လုိက္။ အားလုံး အဆင္ေျပသြားေအာင္ အၿပီးအစီး စီစဥ္ေပးမယ္။ အဲဒီမီးေရာင္ေအာက္မွာဆုိရင္ မင္းတုိ႔ အသားအေရေပၚမွာ ရွိတဲ့ အမာရြတ္ေတြ၊ မွဲ႕ေျခာက္ေတြ၊ ၀က္ၿခံေတြကုိ လုံးလုံး မျမင္ရေစရဘူး။ လုံး၀ ႐ုိမန္းတစ္ ေဟ့ေကာင္ေရ...လုံး၀ ႐ုိမန္းတစ္” တဲ့။ အံမယ္ေလး...ေလး။ ရည္းစားစာမွာတုန္းကေတာ့ အိမ္ေရွ႕အလင္း ေရာင္မွာ ထြက္ဖတ္ရတာ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ သည္တခါမွာေတာ့ က်ေနာ့္မွာ “တခါေသဘူး၊ ပ်ဥ္ဖုိးနားလည္” ဆုိတဲ့အတုိင္း ကို္ယ့္ဆရာကုိ ဆလံသၿပီး ျငင္းလုိက္ရပါတယ္။
ေၾသာ္.....ဗယ္လင္တုိင္း...ဗယ္လင္တုိင္း.....ေပါက္တိေပါက္ရွာေတြကုိ သတိရၿပီး ၿပဳံးရတဲ့ ဗယ္လင္တုိင္းပါတကား။
(တုိက္ဆုိင္သူမ်ား ရွိပါက ထုိသူမ်ားကုိ ရည္ရြယ္၍ ေရးျခင္းျဖစ္ပါသတည္း။)
.jpg)
3 comments:
ကိုေပါေရးထားတာလည္း ရိုမန္တစ္ျဖစ္ပါတယ္ .. ။ ဗယ္လယ္တိုင္းကအေပ်ာ္ေတြကေတာ့ ျမင္ရသူတုိင္းေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမွာပါေနာ္ .. :)
မရမ္းေရာင္ေလးလဲဆိုေရာ ခြိကနဲထရယ္မိလို႕ အနားကေကာင္မေလးက ေဂါက္သြားၿပီအထင္နဲ႕ လွမ္းၾကည့္တယ္။ တခါတေလဒီလိုflavorေလးေတြကစိတ္ကိုေပါ့ပါးေစတယ္ကိုေပါေရ။thanks
ဒီဗယ္လင္တုိင္းက တမ်ိဳးပါလား အဟိ
အခုမွလာဖတ္ျဖစ္တယ္ဂ်ာ.. အိမ္သိပ္မလည္ႏိုင္
Post a Comment