“အသစ္တဖန္ ျပန္စခြင့္ရလွ်င္”

Share |

(၁)

ျမင့္ႏုိင္သည္ ရိတ္သိမ္းၿပီး ေကာက္ပင္မ်ားကုိ ေကာက္လႈိင္းထုံးျဖစ္ေအာင္ စည္းေႏွာင္ေနရာမွ က်ေနာ္ႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံေသာအခါ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကုိ တဖက္သုိ႔ အစြမ္းကုန္ ရြဲ႕ျပလုိက္သည္။

ၾကည့္စမ္း။ ဒီေကာင္ သူ႔ကုိ ရန္မစပါဘဲႏွင့္ က်ေနာ့္ကုိ သက္သက္ ရန္စခ်င္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ဖခင္မွာ ေလျဖတ္ထား၍ ႏႈတ္ခမ္းရြဲ႕ေနသည္ကုိ ဒီေကာင္ သည္လုိဘဲ မၾကာခဏ ေနာက္ေျပာင္တတ္သည္။

ေနပူပူ ကန္သင္းေပါင္တြင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္းမွ က်ေနာ္ ေဒါသ ေထာင္းကနဲ ထြက္သြားသည္။ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းစဥ္းစားမေနဘဲ လက္ထဲတြင္ အသင့္ရွိေနေသာ ေလးဂြတြင္ ေလာက္စာလုံးတပ္၍ သားေရႀကဳိးကုိ အစြမ္းကုန္ဆြဲကာ သူ႔ကုိ ပစ္ထည့္လုိက္သည္။
ေလာက္စာလုံးသည္ သူ၏ ဘယ္ဘက္ပါးတည့္တည့္ကုိ အရွိန္ျပင္းစြာ ထိမွန္သြား၏။ နာက်င္ျခင္းႏွင့္ အငုိက္မိသြားျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ျမင့္ႏုိင္ ခဏေတြေ၀သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ စကၠန္႔ပုိင္းမွာပင္ သတိ၀င္လာၿပီး စည္းလက္စ ေကာက္လႈိင္းစည္းကုိ ပစ္ခ်ကာ က်ေနာ္ရွိရာ ကန္သင္းေပါင္ဆီသုိ႔ ေဒါသတႀကီး ေျပးလာေလသည္။

က်ေနာ္ဘာလုပ္သည္ ထင္သနည္း။ စီးထားေသာ ရာဘာဖိနပ္ကေလးကုိ ကမန္းကတန္း ကုန္း၍ခၽြတ္သည္။ သည္ေကာင္ႏွင့္ ခံခ်၍ေတာ့ မျဖစ္။ ႏွစ္ေယက္စလုံး တတိယတန္းတက္ေနေပမင့္ သူက ကုိယ့္ထက္ ၂ ႏွစ္ခန္႔ႀကီးကာ လူေကာင္ကလည္း ထြားထြားႀကီးျဖစ္သည္။

က်ေနာ္သည္ ဖိနပ္ႏွင့္ ေလးဂြကုိ လက္ကကုိင္ကာ ရြာဆီသုိ႔ ဒုန္းစုိင္းေျပး၏။ ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင့္ႏုိင္ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ပါလာသည္ကုိလည္း ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္တုိင္း ျမင္ေနရ၏။ ရြာအ၀င္လမ္းကုိျဖတ္၍ အိမ္ဆီသုိ႔ တန္းေျပးကာ အိမ္ေပၚတြင္ တံခါးပိတ္ကာ တက္ပုန္းေနရ၏။ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ အေဖသည္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထုိင္ကာ ငါးဖမ္းပုိက္ကြန္ကုိ ဖာေထးေနေလသည္။ အေဖက က်ေနာ့္အေျခအေနကုိ သတိထားမိပုံမရ။

ခဏေနေတာ့ အိမ္ေအာက္သုိ႔ ျမင့္ႏုိင္ ၀င္လာသည္ကုိ အိမ္အေပၚထပ္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ က်ေနာ္ျမင္ရ၏။ သူသည္ အိမ္ေအာက္ရွိ ေသာက္ေရအုိးစင္မွ ေရတခြက္ကုိ ၀င္ေသာက္ရင္း မ်က္စိျဖင့္ ဟုိဟုိသည္သည္ၾကည့္ကာ က်ေနာ့္အား ရွာေဖြသည္ကုိ ျမင္ရ၏။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ ရြာအ၀င္နားတြင္ ရွိသည္ျဖစ္၍ လယ္ထဲမွ ျပန္လာသူမ်ား ဤသုိ႔ပင္ ေရ၀င္ေသာက္ေလ့ရွိ၍ အထူးအဆန္းအဟုတ္ေခ်။
က်ေနာ္သည္ အိမ္အေပၚထပ္ ၀ါးၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ ဖ်ာႏွစ္ခ်ပ္အၾကား ဟေနေသာ အေပါက္ေသးေသးကေလးမွ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံကုိ ျမင့္ႏုိင္ၾကားသြားမည္ စုိးရိမ္ကာ ေယာင္ယမ္း၍ အသက္ကုိပင္ ေအာင့္ထားမိ၏။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္ရင္မွာ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနဆဲ။

ျမင့္ႏုိင္သည္ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚတြင္ ပုန္းေအာင္းေနသည္ကုိ ရိပ္မိပုံရ၏။ သုိ႔ေသာ္ အေဖရွိေန၍ အိမ္ေပၚသုိ႔လည္း တက္လုိက္မလာရဲ။ ေရေသာက္ၿပီးေသာအခါ သူသည္ ေရအုိးအဖုံးကုိ ေနရာတက် ျပန္ဖုံးၿပီး က်ေနာ္ၾကားေလာက္ေအာင္ “အဟမ္း၊ အဟမ္း”ဟု တမင္ညႇစ္ကာ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေပး၏။ ထုိ႔ေနာက္ အခဲမေၾကဟန္ျဖင့္ ေစာင္းကန္းေစာင္းကန္းႏွင့္ အိမ္ၿခံ၀န္းထဲမွ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

(၂)

က်ေနာ္သည္ ေျမေဆြးမ်ားကုိ ေဂၚျပားႏွင့္ အားရပါးရ ေကာ္ကာ ေတာင္းထဲသုိ႔ ထည့္ေပးေန၏။ ေတာင္းျပည့္သြားေသာအခါ က်ေနာ္ႏွင့္ အတန္းတူ သတၱမတန္း ေက်ာင္းသူ ၂ ဦးက တဖက္တခ်က္ ေတာင္းကုိ မၿပီး ေဂၚဖီပင္မ်ား စုိက္ထားရာ စုိက္ခင္းဆီသုိ႔ သယ္ယူသြား၏။

ေနာက္တႀကိမ္ ထည့္ေပးသည့္ေတာင္းကုိေတာ့ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ႏွစ္ဦးက လာ၍ သယ္ယူသြား၏။ သူတုိ႔အတန္းမွာလည္း စုိက္ခင္း႐ွိသည္ေလ။

ဤသုိ႔ျဖင့္ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေျမေဆြးထည့္ေပးေနစဥ္ တႀကိမ္တြင္ ေနာက္နားဆီက အသံထြက္လာသည္။

“ေဟ့။ ေမာင္ေပါ။ မင္းေျမေဆြးကုိ ထည့္ေပးေနတာက ငါတုိ႔ အတန္းအတြက္လား။ အ႒မတန္းအတြက္လား”

လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေမးေနသူမွာ က်ေနာ္တုိ႔ သတၱမတန္း အတန္းပုိင္ဆရာမ။ မ်က္ႏွာကုိ အစြမ္းကုန္ တည္ထားကာ က်ေနာ့္အား စူးစူး၀ါး၀ါး စုိက္ၾကည့္လ်က္ က်ေနာ့္အေျဖကုိ ေစာင့္ေန၏။

က်ေနာ့္ႏႈတ္က အေျဖတခု အထစ္ထစ္အေငါ႔ေငါ႔ႏွင့္ ထြက္သြား၏။

“သတၱမတန္းအတြက္ဘဲ ထည့္တာပါ ဆရာမ”

ဟင္.ကနဲ အာေမဋိတ္ႏွင့္အတူ ေတာင္းကို မယူေတာ့မည့္ လက္ကေလး ႏွစ္စုံသည္ လမ္းခုလပ္တြင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူေလးႏွစ္ဦးသည္ ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖင့္ အေ၀းသုိ႔ ထြက္သြားၾကေလသည္။

(၃)

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုမွာ က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။

ထုိအျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုကို ယခု ျပန္သုံးသပ္ေသာအခါ ပထမအျဖစ္အပ်က္တြင္ ျမင့္ႏုိင္အား ေလးဂြႏွင့္ ပစ္မိသည္အထိ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ မမွားေသးဟု ယူဆသည္။ ကိုယ့္အား အေၾကာင္းမဲ့ ေစာ္ကားသူအား တုန္႔ျပန္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလးဂြႏွင့္ ပစ္ၿပီး ထြက္ေျပးရသည့္အျဖစ္ကုိမူ သိပ္ဘ၀င္မက်ခ်င္။ လူေကာင္းခ်င္းမမွ်၍ ေျပးရသည္ဟု အေၾကာင္းျပလွ်င္ေတာ့ ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေၾကာက္၍ ေျပးရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ့္ဘာသာသိေနေသာအခါ ကုိယ့္စိတ္က ဤအျဖစ္ကုိ မေက်နပ္ႏိုင္။ ျဖစ္သင့္သည္မွာ ေနရာမွာပင္ ေသေသေၾကေၾက ခံခ်သင့္သည္။ ကေလးခ်င္း ရန္ျဖစ္သည္ျဖစ္၍ ေသသည္အထိေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ သုိ႔ေသာ္ သူတင္ကုိယ္တင္ ခံခ်ခဲ့လွ်င္ ဒီေကာင္လည္း ေနာက္ပုိင္း ကုိယ့္ကုိ သိပ္အႏုိင္က်င့္ရဲ၊ စရဲ ေနာက္ရဲ ေတာ့မည္မဟုတ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ ထြက္ေျပးမိသည့္အတြက္ ျမင့္ႏုိင္၏ ငယ္ေၾကာက္ဆုိသည့္ ဘြဲ႕ထူးကုိ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ဆြတ္ခူးရသည့္အျပင္ လူေၾကာက္တတ္ေသာ အက်င့္လည္း ပါလာခဲ့ေလသည္။

ဒုတိယ အျဖစ္အပ်က္မွာ ႏွလုံးရည္သတၱိနည္း၍ ျဖစ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း ဖြင့္မေျပာရဲ၍ ျဖစ္သည္။ ဆရာမ စိတ္ဆုိးသြားမည္ကုိ မခံႏုိင္သည့္အတြက္ ညာေျပာလုိက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ျဖစ္သင့္သည္မွာ ဆရာမစိတ္ဆုိးကာမွ ဆုိးေပေရာ့။ အမွန္အတုိင္း ထုတ္ေျပာသင့္ေပသည္။ “က်ေနာ္ ႏွစ္တန္းလုံးအတြက္ လုပ္ေပးေနတာပါ” ေျပာလုိက္လွ်င္လည္း ရသည္။

က်ေနာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တုိင္ ထုိအျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုစလုံးကုိ စိတ္ထဲတြင္ တအုံ႔ေႏြးေႏြးျဖင့္ ယေန႔တုိင္ သတိရေနဆဲျဖစ္သည္။

အထူးသျဖင့္ “လမ္းခုလတ္တြင္ ႐ုတ္သိမ္းသြားေသာ လက္ကေလးႏွစ္စုံႏွင့္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူေလးမ်ား၏ မ်က္ ၀န္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရသည့္ ယုံၾကည္ကုိးစားမႈကုိ အၿဖဳိဖ်က္ခံလုိက္ရျခင္း(တနည္း ေျပာရလွ်င္ သစၥာေဖာက္ခံလုိက္ရျခင္း)တည္းဟူေသာ အၾကည့္ကေလးမ်ား”ကုိ နာက်င္စြာ သတိရေနမိပါေတာ့သည္။

ကာလယႏၱရား(Time Machine) ကုိ စီးနင္း၍ အတိတ္သုိ႔ ျပန္သြားခြင့္ရခဲ့ပါလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ထုိ အျဖစ္အပ်က္ ႏွစ္ခုကို ျပန္ျပင္လုိလွပါေတာ့သည္။