ေက်ာင္းတုန္းက သူတုိ႔ ေလးေယာက္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ကြယ္ရာမွာ “မယ္ေတာ္ႀကီးေလးပါး” လုိ႔ အမည္ေပးထား ခဲ့ၾကတယ္။ စက္မႈတကၠသုိလ္ တက္စဥ္က သူတုိ႔က က်ေနာ့္ထက္ ၂ တန္းႀကီးတယ္။ ေမဂ်ာကေတာ့ အတူတူဘဲ။ က်ေနာ္ သူတုိ႔နဲ႔ စတင္သိကၽြမ္းေတာ့ သူတုိ႔တေတြက ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူေတြ ေတာင္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။
ေၾသာ္...သူတုိ႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတာက ၀ုိင္အုိင္တီေက်ာင္းသားေတြ စုထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ အေၾကာင္းျပဳလုိ႔ပါ။ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္မွာ သူတုိ႔ ေလးေယာက္အနက္ သုံးေယာက္က ကဗ်ာေရးၾကတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ကူညီေရာင္းခ်ေပးရင္းနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတယ္ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီအခ်ိန္က တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ကုိယ့္ဘာသာ စုၿပီး ထုတ္ေရာင္းၾကတာ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ေခတ္ၿပဳိင္လုိ႔ ေျပာရမယ့္ ေဆးတကၠသုိလ္က “မိေကာက္” ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြကလည္း ေကာင္းလြန္းလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ယူလာေပးတဲ့ မိေကာက္ကဗ်ာ (ခပ္ညံ့ညံ့ကဗ်ာမ်ား လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတယ္ ထင္ပါ႔) စာအုပ္ေတြကုိပါ ကူေရာင္းေပး မိတယ္။ မိေကာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲမွာ “ေတာက္....က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့သစ္ရြက္၊ သိကၡာပ်က္ေအာင္၊ ဘယ္သူလာဖ်က္သလဲ” ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ႀကိဳက္ခဲ့တာကုိ မွတ္မိေနေသးတယ္။
က်ေနာ့္မွာ ကုိယ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္မွ မပါဘဲနဲ႕ သူမ်ားကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လုိက္ လုိက္ေရာင္းေတာ့ အတန္းထဲက မိန္းကေလးတေယာက္ကဆုိရင္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အမွတ္တရ စာအုပ္ထဲမွာ သည္လုိ စကားနာထုိးသြားပါတယ္။ “ကဗ်ာစာအုပ္ေရာင္းခ်င္မွ စကားေျပာေဖာ္ရတဲ့ ကုိေပါကုိ က်ေနာ္က ခင္ပါတယ္” တဲ့။
ခုနင္က မယ္ေတာ္ႀကီးေလးပါးဟာ ၀ုိင္အုိင္တီေက်ာင္းက အသင္းအဖြဲ႕ေတြမွာ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ပါတတ္ေတာ့ သူတုိ႔လုိဘဲ “ပါေလရာ ငါးပိခ်က္” လုပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ မၾကာခဏ ဆုိသလုိ ဗုဒၶဘာသာမိသားစု အသင္းခန္းမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အီလက္ထေရာနစ္ဌာန အသင္းခန္းမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဌာနမွဴးရဲ႕ အခန္းမွာ ဆုံရတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေလးေယာက္က ရထားတြဲလုိဘဲ။ အၿမဲတမ္း ေလးေယာက္အတူတြဲလ်က္ဘဲ ေတြ႕ရတတ္တယ္။
တခါက လုိင္ဘရီကေန ကင္တင္းဘက္အထြက္ စႀကၤန္ေအာက္မွာ က်ေနာ္က မိေကာက္ ကဗ်ာေတြကုိ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ေလးေယာက္ထဲက ခပ္ေနာက္ေနာက္ တေယာက္က သူ႔ ကေလာင္နာမည္ကုိေျပာၿပီး. “ဟဲ့။ နင္က ........ကုိေရာ မႀကဳိက္ဘူးလား” လုိ႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ ေမာင္ငယ္အရြယ္ေလာက္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ စခ်င္ေနာက္ခ်င္စရာေပါ႔။ က်ေနာ္ကလည္း အဲသည္တုန္းကတည္းက ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာတတ္တဲ့ ထုံးစံအတုိင္း “မိေကာက္ကုိ ႀကိဳက္တာက တမ်ဳိး။ “.......” ႀကဳိက္တာက တမ်ဳိးေပါ႔” ျပန္ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ထဲက အပိန္ဆုံး တေယာက္က “ေကာင္းတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ၀မ္းသာတယ္။ မွတ္ပလားဟဲ့” လုိ႔ ၀င္ေျပာပါတယ္။
တခါကလည္း ဗုဒၶဘာသာမိသားစု အသင္းခန္း (စာၾကည့္တုိက္)မွာ သူတုိ႔နဲ႔ ဆုံေတာ့ သူတုိ႔ အဲသည္တုန္းက လုပ္ေနတဲ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ပေရာ့ဂ်က္အေၾကာင္းကုိ ေမးမိတယ္။
“အစ္မတုိ႔ လုပ္တာ ဘာ ပေရာ့ဂ်က္လဲ”
အဲသည္လုိေမးလုိက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမေျဖၾကေသးဘူး။ သူတုိ႔ခ်င္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ အရင္ ၾကည့္လုိက္ၿပီးမွ ေစာေစာက ခပ္ေနာက္ေနာက္ တေယာက္ကဘဲ
“အဟမ္း....အဟမ္း.....။ ငါတုိ႔လုပ္တဲ့ ပေရာ့ဂ်က္က ဘာလဲလုိ႔ဆုိရင္..... နင္သိတယ္မုိ႔လား။ ကြန္ျပဴတာေတြ၊ ပရင့္တာေတြ... စတဲ့ ဒီကေန႔ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းမွန္သမွ်မွာ မပါမျဖစ္ အင္မတန္အေရးႀကီးဆုံး စတက္ပါေမာ္တာ ဒ႐ုိင္ဘာ ဆားကစ္ဘဲ” အစခ်ီၿပီး က်ေနာ့္ကုိ အတည္လုိလုိ ေနာက္သလုိလုိနဲ႔ သူတုိ႔ ပေရာ့ဂ်က္အေၾကာင္း ေလလုံးထြားထြားနဲ႔ ရွင္းျပသြားတယ္။ ကုိယ္ကလည္း အတန္းငယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေျပာသမွ် အထင္ႀကီးစိတ္က ေလးနဲ႔ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ နာခံခဲ့ရတာေပါ႔ေလ။
ေဟာ....သူတုိ႔ေတြ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ တေယာက္က ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ၀င္လုပ္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ ပဥၥမႏွစ္မွာ Network ဘာသာရပ္ကုိ စာေမးပြဲေျဖေတာ့ သူက အခန္းေစာင့္ ဆရာမ လုပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အဲသည္မတုိင္ခင္ညကမွ ကုိယ့္ရဲ႕ Caculator ( Fx100) ကုိ အားမရလုိ႔ အငယ္တန္းက ခ်ာတိတ္တေယာက္ရဲ႕ (Fx100D) နဲ႔ လဲယူၿပီးလာခဲ့တယ္။ စာေမးပြဲခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ ပုစၦာေတြကခက္ရတဲ့ ၾကားထဲ၊ ကြန္ပလက္စ္ ကိန္းေတြကုိ ကုိင္တြယ္တဲ့အခါ Fx100D ကုိ ကုိင္တြယ္ေနက်မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေရေရလည္လည္ အခက္ႀကဳံပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ အစ္မ ကလည္း သူနဲ႔ ခင္တဲ့လူဆုိေတာ့ က်ေနာ္တြက္ေနတာ ေနာက္ကေန ခဏခဏ လာၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္နဲ႔။ က်ေနာ့္မွာ ေဇာေခၽြးၿပဳိက္ၿပဳိက္ယုိၿပီး အဲသည္ဘာသာ က်ၿပီေတာင္ မွတ္တာ။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူတုိ႔တေတြက တကယ္ အားကုိးရတယ္။ က်ေနာ္ မေလးရွားအလုပ္မွာ အေရြးခ်ယ္ခံရၿပီးမွ ဟုိက မေခၚႏုိင္လုိ႔ ေနာက္ဆုံး မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ သူတုိ႔ထဲက တေယာက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာ လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာေတာ့လည္း အစ္မက နင္လုပ္ခ်င္ရင္ ၀င္လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီက အေျခအေနမွန္ကုိ နားလည္ေအာင္ ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ ရွင္းျပေပးေဖာ္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၀င္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီတခုမွာဘဲ ၀င္လုပ္ျဖစ္တယ္။ အံမယ္... သူတုိ႔ထဲက တေယာက္ အရင္ဆုံး စြံသြားေတာ့ ဆရာမလုပ္ေနတဲ့တေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အရင္ဆုံး ၀မ္းသာအယ္လဲ ေဖာက္သည္ခ်တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အံ့ၾသ၀မ္းသာေပါ႔ေလ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲသည္ အစ္ကုိႀကီးကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႕ အရမ္းခင္တဲ့ လူႀကီးကုိး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အစ္ကုိႀကီးကုိ ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္းသြားလုပ္ၾကေတာ့ လူႀကီးက “မင္းတုိ႔ကုိ .......က ေျပာျပလုိက္တာမုိ႔လား။ ေခြးေကာင္မေလး” လုိ႔ ဆဲပါတယ္။
ေဟာ....က်ေနာ္ မေလးရွားမွာ ၂ ႏွစ္ခြဲ လုပ္ခဲ့ၿပီး စကၤာပူကုိ ေရာက္လာေတာ့လည္း သူတုိ႔အားလုံးနဲ႔ ျပန္ဆုံရျပန္ေရာ။ ကမၻာႀကီးက တကယ္ေတာ့ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါကလား။ အရင္ထက္ေတာင္ ပုိလုိ႔ ခင္မင္ၾကရျပန္ပါတယ္။
တရက္မွာ မရီန္နာေဘးမွာ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔အတူ ညစာစားၿပီး အိမ္အျပန္ မရီန္နာေဘး ဘူတာနားမွာ က်ေနာ့္ဇနီးေလာင္းကုိ တယ္လီဖုန္းဆက္ေတာ့ သူတုိ႔ထဲက ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္ကေန လုိက္ၿပီး ေခ်ာင္းနားေထာင္တယ္။ က်ေနာ္က တယ္လီဖုန္းဆက္ရင္ အၿမဲ အၿငိမ္မေန လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဖုန္းေျပာတတ္သူမုိ႔ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္၊ ျမက္ခင္းေပၚတက္လုိက္ လုပ္ေနတာကုိ အဲဒီႏွစ္ေယာက္က ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ေနာက္က က်ေနာ္မသိေအာင္ ကပ္လုိက္ၾကၿပီး နားေထာင္ၾကတယ္။ (တေယာက္က အဲဒီအခ်ိန္က ကုိယ္၀န္အရင့္အမာႀကီးနဲ႔။ မေပါ႔မပါးအေနအထားမွာေတာင္ က်ေနာ့္ကုိ စခ်င္ေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ လုိက္နားေထာင္ရတာေလ)။ အေတာ္ေလးၾကာမွ မ်က္စိေထာင့္စြန္းက လူရိပ္ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္က သကၤာမကင္းျဖစ္လာလုိ႔ ႐ုတ္တရက္ လွည့္လုိက္တဲ့အခါ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ပက္ပင္းတုိးေတာ့တာပါဘဲ။
က်ေနာ့္ေကာင္မေလးကုိ အမွတ္တရ ဆြဲႀကဳိး၀ယ္ေပးခ်င္လုိ႔ လီ၀ွားဆုိင္ကို သူတုိ႔ေတြ လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့တာေတြ၊ ေကာ္မြန္း၀ယ့္သ္ မွာ အိမ္ေျပာင္းလာေတာ့ လာလည္တာေတြ၊ သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ အလွဴလုပ္ရင္ ဖိတ္ေကၽြးခဲ့တာေတြ၊ အိမ္ေျပာင္းတဲ့အခါ ကူညီေရႊ႕ေပးခဲ့တာေတြ၊ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ စကၤာပူက ပန္းေတြ ၀ယ္သြားေပးရတာေတြ၊ အားလုံးဟာ အမွတ္တရေတြပါဘဲ။
သူတုိ႔ထဲက တေယာက္ကေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ အေ၀းဆုံးခရီးကုိ ေစာစီးစြာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ သြားခဲ့ပါတယ္။ အၿမဲတမ္း အၿပဳံးေလးနဲ႔ သေဘာေကာင္းၿပီး ခင္မင္တတ္တဲ့ သူမကုိ အထူးသတိရမိပါတယ္။
လူ႔ဘ၀ဟာ ရခဲလွစြာ.... တဲ့။ ဒီလုိ ရခဲတဲ့ လူ႕ဘ၀မွာဘဲ သည္လုိ ခင္တဲ့မင္တဲ့ သူေတြအခ်င္းခ်င္း တုိင္းတပါး ရပ္ျခားမွာေတာင္ ခင္ခင္မင္မင္ ျပန္လည္ဆုံဆည္းၾကရတဲ့အျဖစ္ဟာ နည္းနည္းေနာေနာေရစက္ မဟုတ္ပါလား။
ေၾသာ္...သူတုိ႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတာက ၀ုိင္အုိင္တီေက်ာင္းသားေတြ စုထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ အေၾကာင္းျပဳလုိ႔ပါ။ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္မွာ သူတုိ႔ ေလးေယာက္အနက္ သုံးေယာက္က ကဗ်ာေရးၾကတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ကူညီေရာင္းခ်ေပးရင္းနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတယ္ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီအခ်ိန္က တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ကုိယ့္ဘာသာ စုၿပီး ထုတ္ေရာင္းၾကတာ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ေခတ္ၿပဳိင္လုိ႔ ေျပာရမယ့္ ေဆးတကၠသုိလ္က “မိေကာက္” ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြကလည္း ေကာင္းလြန္းလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ယူလာေပးတဲ့ မိေကာက္ကဗ်ာ (ခပ္ညံ့ညံ့ကဗ်ာမ်ား လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတယ္ ထင္ပါ႔) စာအုပ္ေတြကုိပါ ကူေရာင္းေပး မိတယ္။ မိေကာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲမွာ “ေတာက္....က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့သစ္ရြက္၊ သိကၡာပ်က္ေအာင္၊ ဘယ္သူလာဖ်က္သလဲ” ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ႀကိဳက္ခဲ့တာကုိ မွတ္မိေနေသးတယ္။
က်ေနာ့္မွာ ကုိယ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္မွ မပါဘဲနဲ႕ သူမ်ားကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လုိက္ လုိက္ေရာင္းေတာ့ အတန္းထဲက မိန္းကေလးတေယာက္ကဆုိရင္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အမွတ္တရ စာအုပ္ထဲမွာ သည္လုိ စကားနာထုိးသြားပါတယ္။ “ကဗ်ာစာအုပ္ေရာင္းခ်င္မွ စကားေျပာေဖာ္ရတဲ့ ကုိေပါကုိ က်ေနာ္က ခင္ပါတယ္” တဲ့။
ခုနင္က မယ္ေတာ္ႀကီးေလးပါးဟာ ၀ုိင္အုိင္တီေက်ာင္းက အသင္းအဖြဲ႕ေတြမွာ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ပါတတ္ေတာ့ သူတုိ႔လုိဘဲ “ပါေလရာ ငါးပိခ်က္” လုပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ မၾကာခဏ ဆုိသလုိ ဗုဒၶဘာသာမိသားစု အသင္းခန္းမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အီလက္ထေရာနစ္ဌာန အသင္းခန္းမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဌာနမွဴးရဲ႕ အခန္းမွာ ဆုံရတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေလးေယာက္က ရထားတြဲလုိဘဲ။ အၿမဲတမ္း ေလးေယာက္အတူတြဲလ်က္ဘဲ ေတြ႕ရတတ္တယ္။
တခါက လုိင္ဘရီကေန ကင္တင္းဘက္အထြက္ စႀကၤန္ေအာက္မွာ က်ေနာ္က မိေကာက္ ကဗ်ာေတြကုိ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ေလးေယာက္ထဲက ခပ္ေနာက္ေနာက္ တေယာက္က သူ႔ ကေလာင္နာမည္ကုိေျပာၿပီး. “ဟဲ့။ နင္က ........ကုိေရာ မႀကဳိက္ဘူးလား” လုိ႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ ေမာင္ငယ္အရြယ္ေလာက္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ စခ်င္ေနာက္ခ်င္စရာေပါ႔။ က်ေနာ္ကလည္း အဲသည္တုန္းကတည္းက ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာတတ္တဲ့ ထုံးစံအတုိင္း “မိေကာက္ကုိ ႀကိဳက္တာက တမ်ဳိး။ “.......” ႀကဳိက္တာက တမ်ဳိးေပါ႔” ျပန္ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ထဲက အပိန္ဆုံး တေယာက္က “ေကာင္းတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ၀မ္းသာတယ္။ မွတ္ပလားဟဲ့” လုိ႔ ၀င္ေျပာပါတယ္။
တခါကလည္း ဗုဒၶဘာသာမိသားစု အသင္းခန္း (စာၾကည့္တုိက္)မွာ သူတုိ႔နဲ႔ ဆုံေတာ့ သူတုိ႔ အဲသည္တုန္းက လုပ္ေနတဲ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ပေရာ့ဂ်က္အေၾကာင္းကုိ ေမးမိတယ္။
“အစ္မတုိ႔ လုပ္တာ ဘာ ပေရာ့ဂ်က္လဲ”
အဲသည္လုိေမးလုိက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမေျဖၾကေသးဘူး။ သူတုိ႔ခ်င္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ အရင္ ၾကည့္လုိက္ၿပီးမွ ေစာေစာက ခပ္ေနာက္ေနာက္ တေယာက္ကဘဲ
“အဟမ္း....အဟမ္း.....။ ငါတုိ႔လုပ္တဲ့ ပေရာ့ဂ်က္က ဘာလဲလုိ႔ဆုိရင္..... နင္သိတယ္မုိ႔လား။ ကြန္ျပဴတာေတြ၊ ပရင့္တာေတြ... စတဲ့ ဒီကေန႔ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းမွန္သမွ်မွာ မပါမျဖစ္ အင္မတန္အေရးႀကီးဆုံး စတက္ပါေမာ္တာ ဒ႐ုိင္ဘာ ဆားကစ္ဘဲ” အစခ်ီၿပီး က်ေနာ့္ကုိ အတည္လုိလုိ ေနာက္သလုိလုိနဲ႔ သူတုိ႔ ပေရာ့ဂ်က္အေၾကာင္း ေလလုံးထြားထြားနဲ႔ ရွင္းျပသြားတယ္။ ကုိယ္ကလည္း အတန္းငယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေျပာသမွ် အထင္ႀကီးစိတ္က ေလးနဲ႔ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ နာခံခဲ့ရတာေပါ႔ေလ။
ေဟာ....သူတုိ႔ေတြ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ တေယာက္က ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ၀င္လုပ္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ ပဥၥမႏွစ္မွာ Network ဘာသာရပ္ကုိ စာေမးပြဲေျဖေတာ့ သူက အခန္းေစာင့္ ဆရာမ လုပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အဲသည္မတုိင္ခင္ညကမွ ကုိယ့္ရဲ႕ Caculator ( Fx100) ကုိ အားမရလုိ႔ အငယ္တန္းက ခ်ာတိတ္တေယာက္ရဲ႕ (Fx100D) နဲ႔ လဲယူၿပီးလာခဲ့တယ္။ စာေမးပြဲခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ ပုစၦာေတြကခက္ရတဲ့ ၾကားထဲ၊ ကြန္ပလက္စ္ ကိန္းေတြကုိ ကုိင္တြယ္တဲ့အခါ Fx100D ကုိ ကုိင္တြယ္ေနက်မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေရေရလည္လည္ အခက္ႀကဳံပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ အစ္မ ကလည္း သူနဲ႔ ခင္တဲ့လူဆုိေတာ့ က်ေနာ္တြက္ေနတာ ေနာက္ကေန ခဏခဏ လာၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္နဲ႔။ က်ေနာ့္မွာ ေဇာေခၽြးၿပဳိက္ၿပဳိက္ယုိၿပီး အဲသည္ဘာသာ က်ၿပီေတာင္ မွတ္တာ။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူတုိ႔တေတြက တကယ္ အားကုိးရတယ္။ က်ေနာ္ မေလးရွားအလုပ္မွာ အေရြးခ်ယ္ခံရၿပီးမွ ဟုိက မေခၚႏုိင္လုိ႔ ေနာက္ဆုံး မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ သူတုိ႔ထဲက တေယာက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာ လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာေတာ့လည္း အစ္မက နင္လုပ္ခ်င္ရင္ ၀င္လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီက အေျခအေနမွန္ကုိ နားလည္ေအာင္ ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ ရွင္းျပေပးေဖာ္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၀င္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီတခုမွာဘဲ ၀င္လုပ္ျဖစ္တယ္။ အံမယ္... သူတုိ႔ထဲက တေယာက္ အရင္ဆုံး စြံသြားေတာ့ ဆရာမလုပ္ေနတဲ့တေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အရင္ဆုံး ၀မ္းသာအယ္လဲ ေဖာက္သည္ခ်တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အံ့ၾသ၀မ္းသာေပါ႔ေလ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲသည္ အစ္ကုိႀကီးကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႕ အရမ္းခင္တဲ့ လူႀကီးကုိး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အစ္ကုိႀကီးကုိ ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္းသြားလုပ္ၾကေတာ့ လူႀကီးက “မင္းတုိ႔ကုိ .......က ေျပာျပလုိက္တာမုိ႔လား။ ေခြးေကာင္မေလး” လုိ႔ ဆဲပါတယ္။
ေဟာ....က်ေနာ္ မေလးရွားမွာ ၂ ႏွစ္ခြဲ လုပ္ခဲ့ၿပီး စကၤာပူကုိ ေရာက္လာေတာ့လည္း သူတုိ႔အားလုံးနဲ႔ ျပန္ဆုံရျပန္ေရာ။ ကမၻာႀကီးက တကယ္ေတာ့ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါကလား။ အရင္ထက္ေတာင္ ပုိလုိ႔ ခင္မင္ၾကရျပန္ပါတယ္။
တရက္မွာ မရီန္နာေဘးမွာ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔အတူ ညစာစားၿပီး အိမ္အျပန္ မရီန္နာေဘး ဘူတာနားမွာ က်ေနာ့္ဇနီးေလာင္းကုိ တယ္လီဖုန္းဆက္ေတာ့ သူတုိ႔ထဲက ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္ကေန လုိက္ၿပီး ေခ်ာင္းနားေထာင္တယ္။ က်ေနာ္က တယ္လီဖုန္းဆက္ရင္ အၿမဲ အၿငိမ္မေန လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဖုန္းေျပာတတ္သူမုိ႔ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္၊ ျမက္ခင္းေပၚတက္လုိက္ လုပ္ေနတာကုိ အဲဒီႏွစ္ေယာက္က ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ေနာက္က က်ေနာ္မသိေအာင္ ကပ္လုိက္ၾကၿပီး နားေထာင္ၾကတယ္။ (တေယာက္က အဲဒီအခ်ိန္က ကုိယ္၀န္အရင့္အမာႀကီးနဲ႔။ မေပါ႔မပါးအေနအထားမွာေတာင္ က်ေနာ့္ကုိ စခ်င္ေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ လုိက္နားေထာင္ရတာေလ)။ အေတာ္ေလးၾကာမွ မ်က္စိေထာင့္စြန္းက လူရိပ္ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္က သကၤာမကင္းျဖစ္လာလုိ႔ ႐ုတ္တရက္ လွည့္လုိက္တဲ့အခါ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ပက္ပင္းတုိးေတာ့တာပါဘဲ။
က်ေနာ့္ေကာင္မေလးကုိ အမွတ္တရ ဆြဲႀကဳိး၀ယ္ေပးခ်င္လုိ႔ လီ၀ွားဆုိင္ကို သူတုိ႔ေတြ လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့တာေတြ၊ ေကာ္မြန္း၀ယ့္သ္ မွာ အိမ္ေျပာင္းလာေတာ့ လာလည္တာေတြ၊ သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ အလွဴလုပ္ရင္ ဖိတ္ေကၽြးခဲ့တာေတြ၊ အိမ္ေျပာင္းတဲ့အခါ ကူညီေရႊ႕ေပးခဲ့တာေတြ၊ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ စကၤာပူက ပန္းေတြ ၀ယ္သြားေပးရတာေတြ၊ အားလုံးဟာ အမွတ္တရေတြပါဘဲ။
သူတုိ႔ထဲက တေယာက္ကေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ အေ၀းဆုံးခရီးကုိ ေစာစီးစြာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ သြားခဲ့ပါတယ္။ အၿမဲတမ္း အၿပဳံးေလးနဲ႔ သေဘာေကာင္းၿပီး ခင္မင္တတ္တဲ့ သူမကုိ အထူးသတိရမိပါတယ္။
လူ႔ဘ၀ဟာ ရခဲလွစြာ.... တဲ့။ ဒီလုိ ရခဲတဲ့ လူ႕ဘ၀မွာဘဲ သည္လုိ ခင္တဲ့မင္တဲ့ သူေတြအခ်င္းခ်င္း တုိင္းတပါး ရပ္ျခားမွာေတာင္ ခင္ခင္မင္မင္ ျပန္လည္ဆုံဆည္းၾကရတဲ့အျဖစ္ဟာ နည္းနည္းေနာေနာေရစက္ မဟုတ္ပါလား။
.jpg)
6 comments:
ကိုေပါေရ...အသစ္ေတြအမ်ားႀကီးတင္ထားတယ္ေနာ္။ ေကာင္းတယ္။ တဝႀကီးဖတ္လို႕ရတယ္။ ပထမဆံုးဖတ္ျဖစ္တာဒီpost။ ေခါင္းစဥ္ၾကည့္ၿပီးလန္႕သြားလို႕ပါ။ တကယ္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ “မယ္ေတာ္ႀကီးေလးပါး” ရဲ႕သံေယာဖဥ္ေတြေတြ႕ရမွ "ဟင္း"ခ်မိတယ္။ "မိေကာက္" ကဗ်ာစာအုပ္ေလးက ႄကိုက္လြန္းလို႕ခုထိသိမ္းထားတုန္း။ အမွတ္တရေတြက ခုေတာ႔လဲတမ္းတစရာ။ ဟိုတေန႕ကသားေလးပူဆာလို႕ မဂၤလာေဆာင္အေခြျပန္ၾကည့္ေတာ့ "မိုးသီရိ"ေလးကဗိုက္ထဲမွာ။ ဆရာႀကီးကိုနွုတ္ဆက္ေတာ့ အရင္ဆံုးေျပာတဲ့စကားက ပန္းေတြကိုေပါသယ္လာတာမိုလားတဲ့။ ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ေရစက္ကို ဒီေရာက္မွယံုေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းကိုလြမ္းတယ္။ “မယ္ေတာ္ႀကီးေလးပါး” ကိုလြမ္းတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကိုလြမ္းတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုကိုလြမ္းတယ္။
ကိုေပါတို႔အဖြဲ႔လက္ခ်က္နဲ႔ဘဲ..ဒုတိယမယ္ေတာ္ႀကီးေလးပါးထပ္ေပၚခဲ့ရေသး။ဒီတခါမွာေတာ့အတန္းတူထဲကေပါ့။သူတို႔ကေတာ့တေနရာစီမွာေရာက္လို႔၊တေယာက္က US၊တေယာက္က အင္ဒိုနီး႐ွား၊တေယာက္က စင္ကာပူ နဲ႔ တေယာက္ကေတာ့ျမန္မာျပည္။ဒီပိုစ္ေလးဖတ္ၿပီးသူတို႔ကိုလည္းလြမ္းမိတယ္။မွတ္မိေနေသးတဲ့ကဗ်ာစာသားတခ်ိဳ႕...
...........
...........
တို႔တေတြဟာ
အခ်ိန္ကာလျမစ္တစင္းထဲ
အတူတကြစီးဆင္းၾကသူေတြေပါ့..
ျမစ္အလ်ဥ္နဲ႔
လိုအင္ဆနၵ
ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးၾကေလရဲ႕
............
............
ကိုေပါတဲ့... ဒီနာမည္ၾကားလိုက္တယ္ အင္ဂ်င္နီယာ မွန္းလည္းသိေတာ့.. အခု EC ကဆိုတာေသခ်ာသြားတယ္..ကိုေပါဆိုတာ ေက်ာင္းတုန္းက nick name လား....
ဟီးဟီး..နာမည္ၾကီးတေယာက္ကို လာႏုတ္ဆက္ပါတယ္..
အားေပးပါတယ္.. ဆက္ေရးပါ..
ဟုတ္တယ္ေနာ္.. ကိုေပါေျပာမွ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာတဲ့ သုငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြကို သတိရမိ။ ကၽြန္းပိစိမွာ သူတို႕ပဲရွိတာ. ပစ္ထားလို႕မျဖစ္ဘူး။
ေနာက္ႏွစ္မွာလဲမယ္ေတာ္ႀကီးေလးပါးရွိခဲ့ေသးတယ္ေလ
ကိုေပါေရ တစ္ခါက တစ္ဘ၀ဆိုတာ အမွန္ဘဲ
ေက်ာင္းႀကီးကိုလဲလြမ္းတယ္ အသင္းခန္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သတိရမိတယ္
ဘ၀ေတြဟာ ျမစ္တစ္စင္းလိုပါဘဲ
'95 January Batch က ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ မယ္ေတာ္ၾကီးေလးပါး ကိုေျပာတာမဟုတ္လားဟင္...
ဒါဆိုရင္ေတာ့ သိေနတယ္ေလ...
Post a Comment