“ရမ္ဘုိႏွင့္ စကၤာပူက ျမန္မာမ်ား”

Share |

ဘူးဂစ္ (Bugis) ဘူတာတြင္ ဆင္းၿပီး လက္မွတ္ေပါက္မွ ထြက္ကာ လက္ယာဘက္သုိ႔ ခ်ဳိးလုိက္သည္ႏွင့္ Bugis Juntion အ၀တြင္ ရပ္ေနၾကသည့္ လူငါးေယာက္၏ အၾကည့္က က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားအေပၚ က်ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိယ္ေပၚတြင္ အနီေရာင္ တီရွပ္ကုိယ္စီျဖင့္။ ငါးေယာက္အနက္မွ ေကာင္ေလးတေယာက္က မ၀ံ့ မရဲျဖင့္ လွမ္းေမးသည္။

“အကုိ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံကုိ ဘယ္လုိသြားရလဲခင္ဗ်”

(က်ေနာ္) “လာ လာ ညီေလး၊ အစ္ကုိတုိ႔ အဲသည္ကုိ သြားမွာ။ ေနာက္က လုိက္ခဲ့ၾက”

က်ေနာ္တုိ႔သည္ စကၤာပူႏုိင္ငံ Bugis Junction ရွိ Shaw ႐ုပ္ရွင္႐ုံတြင္ ျပသမည္ျဖစ္ေသာ ရမ္ဘုိကားကုိ လာၾကည့္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

စက္ေလွကားက တက္လာေတာ့ သူတုိ႔တေတြ ဗမာလုိ တေယာက္တေပါက္ေျပာကာ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္က ပါလာသည္။ ေမာလ္ (Mall) ထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေတာ့ သည္လုိဘဲ ဆုိင္တန္းေတြၾကားမွာ လမ္းေပ်ာက္ေနသူ ျမန္မာမ်ား က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္က တသီတတန္းႀကီး ပါလာသည္။ သည္လုိႏွင့္ ေမာလ္ တဖက္စြန္းေရာက္ေတာ့ စက္ေလွကားျဖင့္ ငါးထပ္ကုိ တက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ရမ္ဘုိ ႐ုပ္ရွင္ကားျပသမည့္ ေရွာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံသုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ ဆုိက္ေရာက္ေလေတာ့သည္။

႐ုပ္ရွင္႐ုံေရွ႕ ေကာ္ရစ္ဒါတေလွ်ာက္လုံး အကၤ်ီအနီေရာင္၀တ္ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ တင္းၾကမ္း ျပည့္ေနသည္။ ျပည္ပေရာက္ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာမ်ားအဖြဲ႕ (အုိဘီပီ) မွ လူငယ္မ်ားက စားပြဲမ်ားခ်ကာ ႀကဳိတင္ေရာင္းခ်ထားသည့္ တုိကင္မ်ားကုိ ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္မ်ားျဖင့္ လဲလွယ္ေပးေနသည္။

စကၤာပူတြင္ ရမ္ဘုိကား ႐ုံတင္သည္ႏွင့္ အုိဘီပီအဖြဲ႕မွ မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္မ်ားက ေရွာ ကုမၸဏီမွ ႐ုပ္ရွင္ခန္းမႀကီးတခုလုံးကုိ ႀကဳိတင္ဘုတ္ကင္ (Booking) လုပ္ကာ လက္မွတ္မ်ားကုိ မူရင္းေစ်းအတုိင္း ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားထံ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ ျမန္မာမ်ား အတူတကြ ၾကည့္႐ႈႏုိင္ရန္ စီစဥ္ေပးျခင္းပင္။ စတင္ေရာင္းခ်၍ ၂ နာရီအတြင္းမွာပင္ လက္မွတ္ ၂၅၀ ေစာင္လုံးကုန္သြားရာ လက္မွတ္မရလုိက္ေသာ ျမန္မာမ်ားက ေတာင္းဆုိသျဖင့္ လူ ၆၀၀ ေက်ာ္ဆန္႔ေသာ ခန္းမႀကီးသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းကာ ဘုတ္ကင္လုပ္ရျပန္သည္။ ထုိလက္မွတ္ ၆၀၀ လည္း ၿပဳိက္ကနဲ ကုန္သြားေလသည္။

သည္လုိႏွင့္ ၅ နာရီ ၄၅ တြင္ စတင္ျပသသည္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားသည္ ဤကားကုိ စတင္႐ုံတင္သည့္ ဇန္န၀ါရီ ၂၅ ရက္ေန႔ကတည္းက ၾကည့္ၿပီးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အုိဘီပီမွ မိတ္ေဆြမ်ားက ျမန္မာမ်ား ညီညီညြတ္ညြတ္အတူၾကည့္ရေအာင္ တုိက္တြန္းသျဖင့္ လက္မွတ္၀ယ္ကာ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံလာေရာက္ ၾကည့္႐ႈျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ ၾကည့္ရ သည့္အတြက္ အင္မတန္ ထုိက္တန္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ေျပာျပရေပဦးမည္။

ပထမအႀကိမ္ၾကည့္စဥ္က ႐ုံထဲတြင္ ျမန္မာ တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စႏွင့္ က်န္သူမ်ားမွာ ႏုိင္ငံျခားသား ပရိသတ္ျဖစ္သည္။ ယခုမူကား လူ ၆၀၀ ေက်ာ္သည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ပရိတ္သတ္ ႏွင့္အတူ ၾကည့္ရျခင္းျဖစ္ရာ ၾကည့္ရသည့္အရသာခ်င္း မတူေခ်။

ဇာတ္ကားထဲတြင္ ရမ္ဘုိက အသံေလးေလးႀကီးႏွင့္ ျမန္မာလုိ “ေလး..စား..ပါ...ဒယ္” ဟု စတင္ေျပာလုိက္ေသာအခါ ျမန္မာပရိတ္သတ္မွာ ပတ္တုတ္မရေအာင္ ပြဲက်သြားသည္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အက်ယ္ႀကီးရယ္ေမာေနမိသည္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြၾကားမွာ ၾကည့္တုန္းက ဘယ္မွာ သည္လုိ ရယ္ရလုိ႔တုန္း။ ကုိယ့္တေယာက္တည္း ႐ုံထဲမွာ ထရယ္ေနလုိ႔ အ႐ူးအထင္ခံရလွ်င္ ဒုကၡ။ သည္ေတာ့ ပထမ အႀကိမ္တုန္းက က်ိတ္ရယ္ရသျဖင့္ မလြတ္လပ္။

တဖန္ ျမန္မာဓါးျပဗုိလ္က ရမ္ဘုိတုိ႔ အုပ္စုအား “ေဟ့ မင္းတုိ႔ ေသာက္ခြက္ေတြ ငါျမင္ခ်င္တယ္” လုိ႔ ေျပာေတာ့လည္း တခြိခြိ ရယ္ရေသးသည္။ သည့္ေနာက္ ျမန္မာစစ္ဗုိလ္က ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကုိ ျပန္လည္ ဖမ္းမိေတာ့ “မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ ျပည္တြင္းေရးကုိ စြက္ဖက္တဲ့ေကာင္ေတြ” ဆုိကာ ၀ါးရင္းတုတ္ႏွင့္ ႐ုိက္သည့္အခန္းမွာလည္း ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္ျဖစ္ရသည္။ ဒါက ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ရယ္ရတာနဲ႔ ပတ္သက္၍ျဖစ္သည္။

႐ုပ္ရွင္မစခင္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး မတ္တပ္ထၿပီး ကမၻာမေၾကသီခ်င္းကုိ သီဆုိရတာလည္း ၾကက္သီးထဘြယ္၊ ျမန္မာျပည္ကုိ လြမ္းဆြတ္စဖြယ္ပင္။

တခါ ႐ုပ္ရွင္အၿပီးမွာ စကၠန္႔ရွစ္ဆယ္ မတ္တပ္ရပ္ကာ လက္ခုပ္ၿပဳိင္တူတီးၾကရင္း ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းက သူရဲေကာင္းမ်ား၊ စကၤာပူတြင္ အခုလုိ ပြဲျဖစ္ေအာင္ ပါ၀င္ၾကသူမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ ဤကားကုိ ႐ုိက္ကူးသူ ရမ္ဘုိ တုိ႔အား ဂုဏ္ျပဳျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ “အာဏာ႐ူးႀကီး သန္းေရႊ........က်ဆုံးပါေစ”၊ “လူသတ္စစ္အစုိးရ......အလုိမရွိ”၊ “ရရင္ရ...မရရင္ခ်”၊ “အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမည္” စသည့္ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကုိ အားပါးတရ ေႂကြးေၾကာ္ၾကသည္။

သည္ဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္းထက္ ႐ုပ္ရွင္ပြဲကုိ စီစဥ္သူေတြ အေၾကာင္းႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိတ္သတ္အေၾကာင္းကုိ ပုိေျပာခ်င္ေနမိသည္။

လက္မွတ္အကုန္ ေရာင္းရမည္ မေရာင္းရမည္ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာဂဏ မေျပာႏုိင္သည့္ အေနအထားမွာပင္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံႀကီး တခုလုံးကို ဘြတ္ကင္လုပ္ရဲသည့္ မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္မ်ားကုိ က်ေနာ္ ခ်ီးက်ဴးပါသည္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြတေယာက္ကပင္ သည္လုိ ဘြတ္ကင္လုပ္လုိက္ သည္ကုိ ၾကားေတာ့ အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ “ဟာ။ ႐ူးေနလားမသိဘူး။ ဘယ္သူက လာၾကည့္မွာမုိ႔လဲ” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သျဖင့္ “ဘယ္သူလာၾကည့္မွာမုိ႔လဲေတြ ဘာလဲေတြ လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ကုိယ့္လူ။ ဟုိမွာ ၂ နာရီအတြင္း လက္မွတ္ကုန္သြားၿပီ” ဆုိေတာ့ မိတ္ေဆြမွာ အသံပင္မထြက္ႏုိင္ေတာ့။ ေတာ္ေတာ့္ သတၱိႏွင့္ ေစတနာႏွင့္ လုပ္ရဲမည္မဟုတ္။ ေနာက္တခု က စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ၏ စိတ္အေနအထားကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ ယုံၾကည္စြာ သုံးသပ္ႏုိင္သည္ဟု ဆုိရေပမည္။ ၿပီးေတာ့ (ေအာင္ျမင္သြားသျဖင့္) အရင္းအႏွီး တျပားတခ်ပ္မွ မစုိက္ထုတ္လုိက္ရဘဲ လူ ၆၀၀ ေက်ာ္ကုိ စုစည္းၿပီး စိတ္ဓါတ္တက္ႂကြေအာင္ လုပ္လုိက္ႏုိင္ျခင္းမွာလည္း အင္မတန္ လွပေသသပ္ေသာ ကစားကြက္ျဖစ္သည္။

ေနာက္ က်ေနာ္ အထူးအားရမိသည္က လာေရာက္အားေပးသည့္ ပရိသတ္ျဖစ္သည္။ ထုိပရိတ္သတ္သည္ ရမ္ဘုိက စနစ္ကုိ တုိက္သည္လား၊ ဒီမုိကေရစီအတြက္ တုိက္သည္လား ဘာညာ စဥ္းစား ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေနသည္မဟုတ္။ သူတုိ႔နားလည္သည္က ကုိယ့္ကုိ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ နအဖ စစ္အစုိးရ၏ လက္ပါးေစ စစ္တပ္ကုိ ရမ္ဘုိ လာတုိက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ရမ္ဘုိကုိ အျပတ္အားေပးရမည္။ ဒါဘဲ။ ရန္၊ငါျပတ္သည္။ သည္ပရိတ္သတ္သည္ စကၤာပူႏုိင္ငံ ေနရာအႏွံ႕တြင္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ မႈိလုိေပါက္ေနရာ၌ မိမိေနထုိင္ရာႏွင့္ နီးသည့္႐ုံမွာ အလြယ္တကူ သြားမၾကည့္ဘဲ၊ ျမန္မာေတြ အတူတကြၾကည့္႐ႈရသည့္ ဤ႐ုပ္ရွင္႐ုံသုိ႔ တကူးတက လာေရာက္အားေပးျခင္းႏွင့္ ယင္းေနာက္ကြယ္က ေစ့ေဆာ္မႈကုိ က်ေနာ္တုိ႔ သတိျပဳသင့္သည္ ထင္ပါသည္။ သူတုိ႔သည္ ျမန္မာတုိ႔၏ နအဖ အစုိးရအား ဆန္႔က်င္ရာတြင္ ညီညြတ္ျခင္းသေဘာကုိ လက္ေတြ႕ျပလုုိျခင္းျဖစ္သည္။

သည္လုိ အကြက္ျမင္ေသာ စီစဥ္သူတုိ႔ႏွင့္ ျပတ္သားစြာေထာက္ခံတတ္ေသာ ပရိသတ္ ေပါင္းစည္းမိေသာအခါ အစစ မလြတ္လပ္ေသာ စင္ကာပူမွာပင္ ညီညြတ္ျခင္း၏ ရလာဒ္ကုိ သိသာထင္ရွား ျမင္ႏုိင္ေပသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္တြင္းမွ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ အျမစ္မွ ျဖဳတ္ခ်ရာတြင္လည္း အကြက္ျမင္ေသာ စီစဥ္သူ၊ ေခါင္းေဆာင္သူမ်ားႏွင့္ ျပတ္သားေသာ လူထု၏ ေထာက္ခံမႈတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစည္းမိသြားၾကမည္ဆုိပါလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ေမွ်ာ္မွန္းေသာ လြတ္လပ္ ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္သည္ မေ၀းလွေတာ့ဟု ယုံၾကည္မိပါေတာ့သည္။