“ရာမ လုိ လူစား ထင္လုိ႔လား”

Share |

ရာမ ဆုိလုိ႔ ရာမဇာတ္ထဲက “ရာမ ဆုိ ေတာင္လုိေမာက္၊ ငါေၾကာက္သဟဲ့၊ မိဂႏၻီရဲ႕...” ဆုိရေလာက္ေအာင္ ဒႆဂီရိတေယာက္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ရွာတဲ့ ရာမ မင္းသားကုိ ေျပးမျမင္ၾကပါနဲ႔ဦး။

ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ရဲ႕တပည့္ ရာမကုိ ေျပာတာပါ။ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္အေၾကာင္းကုိ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ေဆာင္းပါးေရးေတာ့ စာဖတ္သူေတြ သေဘာက်ပုံရတယ္။ လက္ရွိႏုိင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ကလည္း ကြက္တိ အံ၀င္ဂြင္က် ျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါ႔။ အဲဒီ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဇာတ္ကားထဲမယ္ လူဆုိးခ်င္းတူေပမယ့္ သစၥာေဖာက္တဲ့ ရာမလုိ လူမ်ဳိးကေတာ့ နာမည္လည္း ပုိပ်က္တယ္။ လူမုန္းလည္းခံရတယ္။

ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ...ဓားျပလုပ္စားတဲ့လူအခ်င္းခ်င္းကုိ ရဲကလည္းမိေရာ...“....ဖမ္းပါဆရာ၊ သူ႕ကုိ ဖမ္းပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဆုိတာ သူပါဘဲ ဆရာ။ သူ႕အေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ သူ႕ေရွ႕မွာေတာ့ မေျပာရဲဘူးဆရာ။ ရဲစခန္းေရာက္ရင္ က်ေနာ္ အကုန္ေျပာျပပါ့မယ္” ဆုိၿပီး ဗုိလ္ေအာင္ဒင္အေၾကာင္းကုိ ႐ုိက္ေတာင္ မစစ္ရေသးဘူး၊ အကုန္ေဖာ္ေတာ့တာကုိး။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဆုိတာ ဒင္းမွာမရွိ။

ျမန္မာ့သမုိင္းမွာလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ အလုပ္ႀကံခံရေတာ့ ဂဠဳန္ဦးေစာတုိ႔ အဖြဲ႕ထဲက ဘညြန္႕ဆုိတဲ့တေယာက္က အစုိးရသက္ေသလုပ္ၿပီး အကုန္ေဖာ္တာဘဲ။ အဲဒီအတြက္ သူကုိယ္တုိင္ေတာ့ ႀကဳိးမိန္႔က လြတ္သြားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူ႕နာမည္လည္း ေဖာ္ေကာင္ ဘၫြန္႕ဆုိၿပီး နာမည္ဆုိးတြင္ၿပီး က်န္ခဲ့တာပါဘဲ။ မွားတာမွန္တာ အပထားလုိ႔ အဲဒီလုိ သစၥာမရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ကုိ လူေတြ မႀကဳိက္ႏွစ္သက္တတ္ပုံကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။

ေဟာလီး၀ုဒ္႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အဲသည္လုိ ေဖာ္ျခင္း၊ မေဖာ္ျခင္း၊ သစၥာေဖာက္ျခင္း၊ မေဖာက္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားတကားရွိတယ္။ အယ္လ္ပါခ်ီႏုိ အေကာင္းဆုံးအမ်ဳိးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ ေအာ္စကာဆုရတဲ့ “Scent of a woman” ဆုိတဲ့ ဇာတ္ကားပါဘဲ။ မၾကည့္ရဘူးသူမ်ား အား ၾကည့္ဘုိ႔ ၫႊန္းလုိက္ပါရေစ။

ဒီေလာက္ နိဒါန္းခ်ီေနရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက သံ႐ုံးေရွ႕ေရာက္သြားေတာ့ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုကို သတိရမိလုိ႔ပါဘဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ မဖတ္႐ႈမီ စကၤာပူထုတ္ေန႔စဥ္သတင္းစာႀကီး စထရိတ္စ္တုိင္းမ္းစ္ သတင္းစာထဲမွာ ပါတဲ့ ေဟာသည္ဓါတ္ပုံနဲ႔ ပုံေအာက္က ပုံအညႊန္းစာေလးကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ပါ။

ပုံစာက ဗမာလုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆုိရမယ္ဆုိရင္.......“ေစာင့္ရတာေမာေပါ႔။ စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္လမ္းမွာတည္ရွိတဲ့ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕က က်ဴတန္းႀကီးဟာ တစ္ကီလုိမီတာေလာက္ ရွည္လ်ားတယ္။ လူအမ်ားစုဟာ ႏုိး လုိ႔ စာတန္းထုိးထားတဲ့ အနီေရာင္ တီရွပ္နဲ႔ ဦးထုပ္ေတြကုိ ၀တ္ဆင္ထားၾကတယ္။ အဲဒီ အကၤ်ီနဲ႔ ဦးထုပ္ေတြကုိ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕ ၿခဳံပုတ္ေတြၾကားမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အမႈိက္အိတ္ေတြထဲက ရတယ္” လုိ႔ ေရးထားတာေပါ႔။ မရယ္ရဘူးလား။ အဲဒီ အကၤ်ီအနီေတြ ထည့္ထားတဲ့ အမႈိက္အိတ္ေတြက သူ႕အလုိလုိ ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး ၿခဳံၾကားထဲေရာက္ေနတာေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ၉ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ သံ႐ုံးေရွ႕ကုိ က်ေနာ္ေရာက္သြားၿပီး အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနတယ္။ လူေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာၿပီး က်ဴတန္း ႏွစ္ခုက ရွည္လာတယ္။ က်ဴတန္းတခုက ဖိတ္စာရသူေတြ၊ ေနာက္တခုက ဖိတ္စာမရသူေတြ။ ေနကလည္း ျမင့္လာ၊ က်ဴတန္းကလည္း ရွည္လာဆုိေတာ့ လူေတြကုိ ေရဘူးေ၀ဘုိ႕ လုပ္ရတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေရဘူး ၁၀၀၀ စီစဥ္ၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ပင္နီဆူးလားက ထြက္လာမယ့္ ကားေတြနဲ႔မွ အတူပါမွာေလ။ ဒီေတာ့ မဒမ္ေပါကုိ ေငြငါးဆယ္ထုတ္ေပးလုိက္ၿပီး အနားက ခ်ာတိတ္ေတြကုိ ေရဘူးကဒ္ေတြသယ္ဘုိ႔ ထည့္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တျခားေစတနာရွင္ေတြက သူတုိ႔လည္း ေငြထည့္မယ္၊ လူလည္း လုပ္အားလုိက္ေပးမယ္ဆုိတာနဲ႔ ေရဘူးေတြ ေလာက္ေလာက္ငွငွ ေ၀ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ၁၁ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ အကၤ်ီအနီေတြနဲ႔ ဦးထုပ္ေတြ ပထမဦးအသုတ္အျဖစ္ ေရာက္လာတယ္။ အမႈိက္အိတ္အမဲေတြနဲ႔ထည့္ထားၿပီးေတာ့ေလ။ ဆယ္အိတ္ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္ေနတဲ့အနားက ပန္းပင္ၿခဳံပုတ္ေတြၾကားမွာ မသိမသာ ခ်ထားခဲ့ၿပီး လူေတြက အဲသည္ေရွ႕မွာ ပိတ္ထုိင္ၾကရင္း စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ အကၤ်ီခ်ထားခဲ့သူေတြက ေသေသခ်ာခ်ာမွာသြားေသးတယ္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီခြဲ ၿမဳိ႕ထဲက ကား ၇ စီးတုိက္လူေတြ ေရာက္လာမွ ေ၀ရမယ္လုိ႔။ (အကၤ်ီေတြ ထားသြားတာ ဘယ္သူေတြလဲလုိ သားသားမမွတ္မိဘူး။ လာမေမးၾကနဲ႔ေနာ္)

မၾကာပါဘူး။ ရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီ အထုတ္ေတြကုိ လုိက္ရွာေတာ့တာပါဘဲ။ သူတုိ႔က သတင္းရၿပီးသားေလ။ ရွာလုိ႔မၾကာခင္မွာဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္ေနတဲ့အနားကုိ ေရာက္လာၿပီး အထုတ္ေတြအားလုံးကုိ ေတြ႕သြားေတာ့တာေပါ႔။

ရဲေတြက ေမးတယ္။ ဒါ..ဘာအထုတ္ေတြလဲ.....တဲ႔။

က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး (အျပစ္ကင္းစင္ေသာ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔)။ ။.....မသိဘူးခင္ည။

ရဲ။ ။ ဒီအထုတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲ။

က်ေနာ္တုိ႔။ ။ မသိဘူးခင္ည။

ရဲ။ ။ ငါတုိ႔ေတာ့ အကၤ်ီနဲ႔ ဦးထုပ္ေတြ ရွိတယ္လုိ႕ထင္တယ္။ ငါတုိ႔ထင္တာမလြဲဘူးဆုိရင္ (အနားမွာ အုိဘီပီ အကၤ်ီအနီ၀တ္ထားေသာ ေကာင္ေလးအား လက္ညဳိးထုိး၍) မင္း၀တ္ထားတဲ့ အကၤ်ီမ်ဳိးေတြ အဲဒီထဲမွာ ရွိမွာ ေသခ်ာတယ္။

အနီ၀တ္ေကာင္ေလး။ ။(ၿပဳံၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာေပးျဖင့္) က်ေနာ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ (သူ၀တ္ထားတဲ့ အကၤ်ီနဲ႔ ဒီဇုိင္းမတူမွန္း လဒ ကေလးက အင္က်ဴအီးရွင္းနဲ႔ သိေနတယ္။း-)

ရဲ။ ။ (အထုတ္တထုတ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္ကာ အထဲမွ အနီေရာင္ တီရွပ္မ်ားကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း) ဒါ ဘယ္သူ႕အထုတ္ေတြလဲ။

က်ေနာ္တုိ႔။ ။ မသိဘူး ခင္ည။

ရဲ။ ။ ဒါဆုိ ပုိင္ရွင္မရွိဘူးေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔။ ။ဟာ ပုိင္ရွင္ေတာ့ ရွိမွာေပါ႔။ သူေစာေစာကမွ လာထားသြားတဲ့ဟာဘဲ..ဟာဘဲ။ ဒီနားမွာ မရွိဘူးလုိ႔ေျပာတာ။

ရဲ။ ။ ပုိင္ရွင္မရွိရင္ ငါတုိ႔ သိမ္းသြားရလိမ့္မယ္။ ေနာက္မွ သူ ရဲစခန္းမွာ ျပန္လာေရြးေပါ႔။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့....(ဟုိက္...ေသာက္က်ဳိးနည္း၊ ဒုကၡ။)

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အထဲက တေယာက္က တယ္လီဖုန္းနဲ႔ တေနရာကို တိတ္တိတ္ေခၚ။ အခ်ီအခ် ဗမာလုိေျပာၾက။ ၿပီးေတာ့မွ ရဲေတြကုိ....

“ပုိင္ရွင္ကေျပာတယ္။ ဒီအကၤ်ီေတြက ဒီမွာရွိတဲ့ လူေတြကုိ လွဴဘုိ႔တဲ့။ အဲဒီေတာ့ လူတုိင္းဟာ ပုိင္ရွင္ဘဲ။ သိမ္းခ်င္ရင္ အားလုံးကုိ လုိက္ေမးၿပီး သိမ္းေပေတာ့။”

ေျပာရင္းဆုိရင္းဘဲ ျဖစ္စဥ္တရပ္လုံးကုိ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ဗမာေတြအားလုံးဘက္ကုိ လွည့္ၿပီး...

“ကဲ...ကဲ...အားလုံး...အကၤ်ီေတြ နဲ႔ ဦးထုပ္ေတြ တေယာက္ တစုံစီ လာယူလွည့္ၾက” ဆုိၿပီးလည္း ေအာ္လုိက္ေရာ...........

ဟား.....ဗမာေတြဆုိတာ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ အၿပဳိင္အဆုိင္ အေျပးအလႊား လာယူၿပီး ၀တ္လုိက္ၾကတာ ရဲေတြချမာ သိမ္းဘုိ႔ဆည္းဘုိ႔ေနေနသာသာ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ ထိခြင့္မႀကဳံလုိက္ဘူး။

ကဲ....ေတြ႕ပလား။ အဲဒီေန႔က သံ႐ုံးေရွ႕လာတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ ရာမနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ကုိ။ အဲဒီေန႔က ျမန္မာေတြဟာ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ ေဖာ္ေကာင္မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူဟာ ကုိယ့္အက်ဳိးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေပးေနသလဲဆုိတာ သူတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းသေဘာ ေပါက္တယ္။

ဂ်ပန္ေခတ္က ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေျမေအာက္တပ္သားေတြကုိ ျပည္သူလူထုက ကူညီသလုိမ်ဳိး၊ အခုေခတ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေထာက္လွမ္းေရးရန္ကလြတ္ေအာင္ ျပည္သူလူထုက ကူညီသလုိမ်ဳိး၊ အဲသည္လုိ ကူညီမႈမ်ဳးိက အဲဒီတနဂၤေႏြေန႕က ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕က ျမန္မာေတြဆီမွာေတြ႕လုိက္ရတယ္။

ကဲ....ကုိယ့္ေသြးကုိယ့္သား ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဘုိ႔ေကာင္းသလဲဆုိတာ။

အဲဒီျမန္မာေတြပါဘဲ။ ညေန ၆ နာရီခြဲေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကုိ သံၿပဳိင္သီဆုိၾကတာ။

က်ေနာ္ေတာ့ အဲသည္အခ်ိန္မွာ မွတ္တမ္းဓါတ္ပုံ႐ုိက္ရင္း ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထ၊ ရင္ထဲမွာလည္း ဆုိ႔တက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ၀ဲမိတယ္။ အဲသည္ေန႔ကေလာက္ ဗမာျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူမိတာ မရွိေသးဘူး။

အဲသည္ေန႔က ဗမာေတြ စည္းကမ္းရွိတာ၊ ဇြဲရွိတာ၊ သတၱိရွိတာ၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ထုိက္တန္တာ၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ႏုိးၾကားတာ အားလုံး တေန႔တည္းနဲ႔ အကုန္ျပသႏုိင္လုိက္တယ္။ စကၤာပူလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ၀င္ၾကည့္လုိက္ရင္ ျမန္မာေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီကို ျမတ္ႏုိ္းမႈ၊ စည္းကမ္းရွိမႈ၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မႈေတြကုိ တခမ္းတနား ခ်ီးမြမ္းထားတာကုိ ေတြ႕ႏုိင္တယ္။

အဲဒီေန႔က အဲဒီလုိ ဖိအားေပးေတာင္းဆုိလုိက္လုိ႔လည္း ဘယ္တုန္းကမွ လူေတြအဆင္ေျပမႈအတြက္ ဂ႐ုမစုိက္တဲ့ ျမန္မာသံ႐ုံးဟာ မဲေပးရက္ကုိ သုံးရက္တိတိ တုိးျမႇင့္ေပးလုိက္ရတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။

အဲဒီေန႔က သံ႐ုံးေရွ႕က ပြဲကုိ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စီစဥ္ခဲ့သူေတြေရာ၊ ပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြကုိပါ က်ေနာ္ ဒီပုိ႔စ္နဲ႔ ဦးညြတ္ဂါရ၀ ျပဳလုိက္ပါတယ္။