“နေမာ္နမဲ့”

Share |

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရဲ႕ အေကာင္းစားေလး လီယုိနာဒုိဒါကုိေပါ ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အင္မတန္ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္ေသာ လူသားတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ “ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရဲ႕ အေကာင္းစားေလး” ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရကုိ မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးေနသူမ်ားရွိရင္ အဲဒီ စကားလုံးဟာ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က အင္မတန္ ႏွစ္သက္တဲ့ ကာတြန္းေမာင္လြင္ရဲ႕ ငထက္ျဖား ကာတြန္းထဲမွာ သုံးေလ့ရွိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းတခုမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဒီေနရာမွာ ရွင္းလင္းေျပာၾကား လုိက္ပါရေစ။

နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပရရင္...... ႐ုံးမွာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႔၊ ေကာ္ဖီမိတ္၊ သၾကား စတာေတြကုိ ခြက္ထဲထည့္ၿပီးသကာလ ေနာက္ဆုံးေရေႏြးထည့္တဲ့အဆင့္မွာက်မွ ေရေႏြးအစား ေရေအး (Cold water tap)ကုိ မွားယြင္း ႏွိပ္မိလုိ႔ ေကာ္ဖီပ်က္ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းလွေတာ့ပါဘူးကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကအေသးအဖြဲလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သိပ္ ကသိကေအာက္မႏုိင္လွေသးပါဘူး။

တေန႔က ႐ုံးမွာ တေနရာကုိ ထသြားၿပီး စားပြဲကုိ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ပလပ္စတစ္အိပ္ကေလးထဲမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထည့္ထားတဲ့ အမွတ္တရ ကဒ္လွလွကေလး တခု တင္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ေရွ႕အဖုံးမွာ... ေခြးဘီလူးမ်က္ႏွာ အ႐ုပ္ကေလးနဲ႔။ ေအာက္မွာ စာတေၾကာင္းလဲပါတယ္။ အဖုံးေပၚက စာကုိ ျဖန္းသန္း ဖတ္လုိက္ၿပီးေတာ့ အတြင္းကုိ ဖြင့္လုိက္တဲ့အခါမွာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္သုံးေယာက္ေလာက္ အမွတ္တရ စာေရးၿပီး လက္မွတ္ထုိးထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႔ ေရးထားတာကုိလည္း အျဖစ္ေလာက္ဘဲ မ်က္စိေ၀႔ၾကည့္လုိက္တယ္။ သိပ္စိတ္မ၀င္စားလွဘူး။

႐ုံးမွာက ဒီလုိဘဲေလ။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ ကေလးေမြးတဲ့အခါမ်ဳိး၊ အလုပ္ထြက္တဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာ အခုလုိ အမွတ္တရကဒ္ကေလး၀ယ္။ အမွတ္တရစကား စုေရး၊ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ေပးၾကတာ ထုံးစံဘဲ မဟုတ္လား။ ဒီတခါကေတာ့ အလုပ္ထဲက “ႏုိမဲလ္”ဆုိတဲ့ ဖိလစ္ပီႏုိ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္။ ႏုိမဲလ္ အတြက္ အမွတ္တရ ေရးၾကမယ္ေပါ႔။

အဲဒီပုဂၢဳိလ္နဲ႔ တဌာနတည္း တြဲလုပ္လာတာကလည္း ၾကာၿပီ။ အိမ္ခ်င္းကလည္း နီးေတာ့ ေျပာမနာ၊ ဆုိမနာ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးသေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ကဒ္ေပၚမွာ ေရးမလုိ႔ ေဘာ့ပင္ရွာေတာ့ အနီေရာင္ေဘာ့ပင္ကလြဲလုိ႔ တျခားေဘာ့ပင္က ႐ုတ္တရက္ရွာမေတြ႕။ အပ်င္းဓါတ္ခံေလး ကလည္း ရွိတာမုိ႔ ႀကဳိးစားပမ္းစား လုိက္ရွာမေနေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အနီေရာင္နဲ႔ဘဲ ႏွိပ္ထည့္လုိက္သေပါ႔ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့....ေဟာသလုိလည္း ေရးလုိက္ေသးတယ္။

“...........အခုလုိ ခြဲခြာဘုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ၀မ္းနည္းစရာေပါ႔ကြာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းလုိ လူတေယာက္ကုိ ငါ႔စိတ္ထဲမွာ အၿမဲသတိရေနမွာပါ။ မင္းအတြက္ လာဘ္ေကာင္းမယ့္ မင္အေရာင္ေလး ေရြးခ်ယ္ၿပီး အမွတ္တရ ေရးလုိက္ပါတယ္ကြာ”။

ၾကည့္ဦး။ ၾကည့္ဦး။ ...လုပ္ပုံက။ ကုိယ့္ဘာသာ ရွိတဲ့မင္နဲ႔ ေရးလုိက္တဲ့ဟာကုိ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ ေလွ်ာက္ေရးပုံမ်ား။

အဲ..ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ဆီကုိ လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္တယ္။ ငါ႔လက္ကလြတ္.....ႁဗြတ္။

အဲဒီ ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ္ေရးတာဖတ္ၿပီး မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း...

“ေဟ့လူ၊ ဒီကဒ္က ႏုိမဲလ္အတြက္မဟုတ္ဘူး။ ေဘာ့စ္ရဲ႕ အႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရ ေပးမယ့္ကဒ္။ သူမ်ားေရးထားတာေတြလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ဦး” တဲ့။ ဂိန္....။

ဟုတ္ပါ့ဗ်ား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့မွ ေဘာ့စ္အတြက္ ေမြးေန႔ကဒ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သြားၿပီ....အက်ဳိးေတာ့နည္းကုန္ၿပီ။

ကဒ္၀ယ္လာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက က်ေနာ့္ကုိ ပူညံပူညံလုပ္ေတာ့တာေပါ႔။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္ရသလဲေပါ႔ေလ။ ၁၅ ေဒၚလာေတာင္ေပးရတဲ့ ကဒ္ဆုိဘဲ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ ဒီဇုိင္းက တခုတည္း က်န္ေတာ့တာတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း စကၤာပူအစုိးရရဲ႕ လက္သုံးစကားကို ယူၿပီး ေတာင္းပန္ရေပသေပါ႔။ “ ႐ုိး႐ုိးသားသားမွားတာပါခင္ညာ (honest mistake)” ေပါ႔ေလ။

ဘုရား...ဘုရား...ကံသီေပလုိ႔။ က်ေနာ္ေရးထားတာကုိ ဟုိပုဂၢဳိလ္ ျမင္ခဲ့လုိ႔သာေပါ႔ေနာ္။ မဟုတ္ရင္ ေဘာ့စ္က “ဒီေကာင္၊ ငါ႔ေမြးေန႔မွာ သက္သက္ နိမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ ငါ႔ကုိ ေသခုိင္းေနတာလားမသိဘူး” လုိ႔ ေတြးခ်င္ ေတြးေနဦးမွာ။ သူက ေရွး႐ုိးစြဲ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး။ အယူကသီးတတ္ပါဘိသနဲ႔။ အလုပ္ကေန ေခါင္းနဲ႔ ဆင္းရမယ့္ကိန္းဘဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္ကလည္း အဲသလုိဘဲ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္မႈေၾကာင့္ အေတာ္ႀကီးကုိ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္လုိက္ရေသးတယ္။

အဲဒီတုန္းက မဒမ္ေပါက NUS မွာ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ။ စာေမးပြဲေျဖကာနီးတညမွာ ညစာစားရင္း မဒမ္ေပါတေယာက္ လည္ေခ်ာင္း ငါး႐ုိးစူးပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေဆးခန္းကုိေျပးေတာ့ ေဆးခန္းကလည္း မတတ္ႏုိင္။ ေဆး႐ုံကုိ ထပ္ဆင့္ ၫႊန္းတာေၾကာင့္ NUH အေရးေပၚဌာနကုိ ညႀကီးမင္းႀကီးေျပးရတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက SARS လုိ႔ေခၚတဲ့ ကူးစက္ေရာဂါတမ်ဳိး အာရွမွာ စတင္ျဖစ္ပြားေနခ်ိန္။ စကၤာပူေဆး႐ုံေတြမွာ ႀကဳိတင္ကာကြယ္ေရးအစီအစဥ္ေတြကုိ အဲသည္ညကမွ အပူတျပင္း စတင္ျပင္ဆင္ ခ်မွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ႔ဗ်ာ။

အေရးေပၚဌာနေရာက္ေတာ့ အထဲ၀င္မယ့္ လူတုိင္း အမည္တုိ႔၊ အုိင္စီနံပါတ္၊ ဖုန္းနံပါတ္ စတာေတြ ျဖည့္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္အပူခ်ိန္တုိင္းဘုိ႔ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ သာမုိမီတာ တေခ်ာင္းစီ ထုတ္ေပးတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းမွာလုိ နားထဲထုိးထည့္ၿပီး တစကၠန္႔ေလာက္အတြင္း တီြကနဲ တုိင္းလုိ႔ရတဲ့ အနီေအာက္ေရာင္ျခည္ သာမုိမီတာကုိ အဲဒီညက မသုံးၾကေသးဘူးခင္ဗ်။

အဲ...က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ သာမုိမီတာေပၚမွာ အသစ္စက္စက္ ပလပ္စတစ္အိပ္ အၾကည္သားေလး စြပ္လုိ႔ဗ်။ အဲဒါကုိ ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမယ္ “ေၾသာ္...စကၤာပူႏုိင္ငံမ်ား ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္သာမုိမီတာေတာင္ တခါသုံး အသစ္စက္စက္ တေယာက္တေခ်ာင္း ေပးႏုိင္ေပတယ္...”လုိ႔ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ၿပီး ေတြးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ အေပၚက ပလပ္စတပ္အၾကည္သားအိတ္ကေလးကုိ အသာခၽြတ္။ ေဘးက အမႈိက္ပုံးထဲကုိ ဖတ္ကနဲ ပစ္ထည့္။ ၿပီးေတာ့ သာမုိမီတာကုိ ပါးစပ္ထဲမွာ ထည့္ငုံရင္း ခုံတန္းကုလားထုိင္မွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး လက္ပုိက္ထုိင္ကာ စကၤာပူေဆး႐ုံရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနတယ္။

အဲဒီလုိ ငုံထားစဥ္အခုိက္မွာ မ်က္စိက ဘာကုိသြားျမင္သလဲဆုိေတာ့ ေဘးဘီက တျခားလူတုိင္းဟာ ဘယ္သူမွ က်ေနာ့္လုိ ပလပ္စတစ္အိတ္အစြပ္ကုိ မခၽြတ္ဘူးခင္ဗ်။ နံေဘးမွာထုိင္ေနတဲ့ မဒမ္ေပါ ကအစ လူတုိင္းအသီးသီး ပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔တကြေသာ သာမုိမီတာ ကိုယ္စီငုံထားတာကုိ ျမင္ရေတာ့တာကုိး။ အမယ္မင္း....ကုိယ္က်ဳးိေတာ့ နည္းပါေပါ႔လား။ သာမုိမီတာက က်ေနာ္ထင္သလုိ အသစ္စက္စက္မဟုတ္။ အေပၚက ပလပ္စတစ္အိတ္အစြပ္ကသာ တခါသုံး။ အဲသည္အစြပ္ကုိသာ အသစ္လဲလွယ္တပ္ဆင္ေပးတာကုိးဗ်။ အဲဒီေတာ့က်မွ ကုိယ့္အေတြးေခါင္ပုံ၊ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္ပုံကုိ ကုိယ့္ဘာသာ သတိထားမိေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း “ဟယ္.....အ လုိက္ ထူ လုိက္တဲ့ ငါပါလား”ေပါ႔ေလ။

ၿပီးေတာ့ လူတကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့၊ လူတကာ လက္နဲ႔ ကိုင္ထားတဲ့ ေဆး႐ုံက သာမုိမီတာႀကီးကုိ ပလပ္စတစ္အစြပ္မပါ၊ ဘာမပါ ငါ႔ပါးစပ္ထဲ ငုံထားမိေခ်ေပါ႔...ဆုိၿပီး ခ်က္ျခင္း ကုိယ္ပူတက္ခ်င္လာသလုိလုိ၊ ဖ်ားခ်င္လာသလုိလုိ၊ ခႏၶာကိုယ္ေနရာအႏွံ႕အျပားက ဟုိနားကယားသလုိလုိ၊ ဒီနားက ယံသလုိလုိ ျဖစ္လာေတာ့တာကုိး။ အဲသည္တုန္းက စိတ္ဒုကၡေရာက္လုိက္တာမ်ား မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ တလေလာက္ၾကာတဲ့အထိ စိုးရိမ္ ပူပန္စိတ္ေတြ ႏွိပ္စက္တာကုိ လိမ့္ေနေအာင္ ခံလုိက္ရသေပါ႔ဗ်ာ။

ကံေကာင္းေထာက္မလုိ႔ အဲသည္တုန္းက ေရာဂါကူးတာမခံလုိက္ရပါဘူး။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ သတင္းစာမ်က္ႏွာဖုံးမွာ ကုိယ့္ဓါတ္ပုံႀကီးနဲ႔ ေခါင္းႀကီးသတင္းပါခ်င္ပါလာဦးမွာ။ “သာမုိမီတာကုိ တခါသုံးမွတ္ထင္၍ ပလပ္စတစ္အစြပ္ခၽြတ္ကာ ငုံမိသျဖင့္ ေရာဂါကူးစက္ခံရေသာ အူတူတူ လူနာ” ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ ေအာင္မယ္ေလး.... နာမည္ပ်က္လုိက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။

ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာ၊ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။ နေမာ္နမဲ့ႏုိင္ျခင္း၊ ပ်႕ံလြင့္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ.......။