"A Burmese in Melbourne"

Share |

အေမရိကန္ ဂီတပညာရွင္ ေဂ်ာ့ဂါရႊင္ (George Gershwin)ရဲ႕ "An American in Paris" ေတးသြားေခါင္းစဥ္ ကုိ မွီျငမ္းၿပီး က်ေနာ့္ပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္ကုိ အထက္ပါအတုိင္း ေပးလုိက္သည္။ ဂါရႊင္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ "Rhapsody in Blue" က က်ေနာ္အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့ ေတးသြားတခုဘဲေပါ႔။ ေ၀ါ႔ဒစၥေနကေန နာမည္ေက်ာ္ဂီတေတးသြား ေတြကုိ Fantasia 2000 မွာ ကာတြန္းသ႐ုပ္ေဖာ္ေတြနဲ႔တြဲၿပီး ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့အခါ “Rhapsody in Blue” ကုိ နယူးေယာက္ ၿမဳိ႕ျပေနာက္ခံသ႐ုပ္နဲ႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းေကာင္း၊ ဟာသဆန္ဆန္ တင္ျပထားတာ အင္မတန္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းလွပါတယ္။ မၾကည့္ဘူးသူမ်ားအတြက္ Fantasia 2000 ကုိ ၫႊန္းလုိက္ပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံေတာင္ဘက္စြန္းအက်ဆုံး မဲလ္ဘုန္း ဆုိသည့္ ၿမဳိ႕ကေလးသုိ႔ ေရာက္ျဖစ္သည္။ ကမၻာေျမာက္ျခမ္းမွာ ရွိတဲ့ ၿမဳိ႕ႀကီးေတြမွာ ႏွင္းေတြ တေဖြးေဖြးနဲ႔ ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကတုန္း ကမၻာေတာင္ျခမ္းက မဲလ္ဘုန္းၿမဳိ႕ကေတာ့ “ေႏြလယ္ေခါင္ (High Summer)” ပါတဲ့ ခင္ဗ်ား။ မဲလ္ဘုန္းကုိ သြားေရာက္လည္ပတ္ဘုိ႔ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္လုိ႔လည္း ေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေႏြးထည္ဘုိး သက္သာသြားသည့္အတြက္ အထူးဘဲ ၀မ္းေျမာက္မိပါသည္။

မဲလ္ဘုန္းေလဆိပ္မွာ က်ေနာ့္ျမန္မာပတ္စ္ပုိ႔စ္ေၾကာင့္လား၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ခန္႔ညားတဲ့ ဥပတိ႐ုပ္ ေၾကာင့္လား မသိ။ က်ေနာ့္ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကုိ ႐ုံးခန္းေလးထဲ ယူသြားၿပီး စစ္ေဆးတာကုိ အျပင္မွာ ၅ မိနစ္ေလာက္ ထုိင္ေစာင့္လုိက္ရပါတယ္။ တျခားျပႆနာေတာ့ မႀကဳံလုိက္ရ ပါဘူး။

ေလဆိပ္အျပင္ဘက္ကုိထြက္လုိက္ရင္ဘဲ မနက္ ဆယ္နာရီခန္႔ ေတာက္ပတဲ့ေနေရာင္ျခည္ ေအာက္မွာ ေလက ထူးထူးကဲကဲ ေအးျမေနတာကုိ ခံစားရပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ အဲသည္ေလာက္ မေအးေတာ့ပါဘူး။ မဲလ္ဘုန္းရဲ႕ အပူအေအး အေျပာင္းအလဲျမန္တတ္ပုံကုိ ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံလုိက္ရေတာ့တာပါဘဲ။

ေလဆိပ္ကေန ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ ဟုိတယ္ကုိ အသြား တကၠစီေပၚကေန ေဘးက က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးေတြ၊ လမ္းမေပၚက ကားေတြကုိ ေငးၾကည့္ရင္းလုိက္ပါသြားပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ စင္ကာပူမွာလုိ COE ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းကန္႔သတ္ခ်က္မရွိလုိ႔လားမသိ။ ေဟာင္းႏြမ္းလွတဲ့ ကားေတြလည္း ကားအသစ္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ လမ္းမေပၚမွာ ဥဒဟုိသြားလာေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟုိတယ္ေရာက္လုိ႔ ကားခရွင္းလုိက္ေတာ့ ၂၅ မိနစ္ခန္႔ ၾကာတဲ့ခရီးကုိ ၄၆ ေဒၚလာက်ပါတယ္။ စင္ကာပူက တကၠစီေတြ ေစ်းသက္သာေပတယ္လုိ႔ ႀကံဖန္ အမွတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဟုိတယ္မွာ ေရမုိးခ်ဳိး၊ အ၀တ္လဲ။ ၿပီးေတာ့ ကင္မရာေလးဆြဲၿပီး ေန႔လည္စာ စားဘုိ႔ ထြက္ ၾကတယ္။ (အမ်ားကိန္းသုံးလုိက္ရတာက က်ေနာ့္အလုပ္က လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တေယာက္နဲ႔ အတူသြားရတာမုိ႔ပါ။) က်ေနာ္တည္းတဲ့ဟုိတယ္က Central Business District ဧရိယာ အတြင္းမွာဘဲ။ ၿပီးေတာ့ တနလၤာေန႔ အလုပ္ဖြင့္ရက္ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္လည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အလုပ္ကေန ထြက္လာၿပီး ေန႔လည္စာ စားသူေတြနဲ႔ ပ်ားပန္းခတ္ေနပါေတာ့တယ္။ လူေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ဆူရွီဘူးေလးေတြကုိ ေန႔လည္စာအျဖစ္ ၀ယ္ၿပီး ျပန္သြားတာကုိလည္း ေတြ႕ရတယ္။ လူေတြကလည္း စင္ကာပူမွာလုိပါဘဲ။ သုတ္ေျခတင္ေလွ်ာက္ေနၾကတာ မ်ားတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေန႔လည္စာကုိ ၀ယ္သြားၿပီး ၿမဳိ႕ထဲပန္းၿခံက ျမက္ခင္းေတြမွာ စားေသာက္လုိက္၊ ေနျခည္ေအာက္မွာ လွဲေလ်ာင္းစကားေျပာလုိက္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ၿမဳိ႕ပတ္ၿပီး အလကားစီးရတဲ့ ၿမဳိ႕ပတ္ဓါတ္ရထားစီးၾကပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ့ ေနရာ၊ လွပတဲ့ ေနရာ႐ႈခင္းေတြေတြ႕ရင္ ဆင္းၿပီး ၾကည့္ၾက။ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ၾက။ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾက။ ေမာရင္ ခဏထုိင္နားလုိက္။ ဓါတ္ရထားကုိ ျပန္စီးလုိက္နဲ႔။ တေနကုန္သြားပါတယ္။ (က်ေနာ့္ပုံကလြဲလုိ႔ က်န္ပုံေတြေပၚမွာ ကလစ္ေခါက္ၾကည့္ရင္ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ ျမင္ရပါတယ္။)

က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြထဲမွာ စိန္႔ပက္ထရစ္ ကက္သီးဒရယ္ လုိ႔ေခၚတဲ့ ကက္သလစ္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႀကီးကုိ အင္မတန္သေဘာက်ပါတယ္။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလုိ ၿမဳိ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနရင္းက အဲသည္ဘုရားေက်ာင္းက စုလစ္မြန္းခၽြန္ႀကီးကုိ သစ္ပင္ေတြအေပၚက တုိးထြက္ေနတာျမင္လုိက္ရေတာ့ သြားၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး သြားၾကည့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အစကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းအျပင္ဘက္ကေန ဓါတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ယူ ေနတာေပါ႔ေလ။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေဘးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ လူျဖဴအမ်ဳိးသမီးတေယာက္ က ခဏရပ္တန္႔ၿပီး ....ေနာက္ဘက္မွာေရာ သြား႐ုိက္ၿပီးၿပီလား။ အင္မတန္လွတယ္။ ၀င္သြားလုိက္.....ဆုိၿပီး လမ္းၫႊန္တာနဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းေနာက္ဘက္မွာေရာ၊ ဘုရာေက်ာင္း အတြင္းေရာ ၀င္ၾကည့္ၿပီး ဓါတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းႀကီး အတြင္းမွာ အင္မတန္တိတ္ဆိတ္ၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ အရသာကုိ ခံစားရပါတယ္။ က်ေနာ္ ဓါတ္ပုံ တခ်ဳိ႕႐ုိက္ယူခဲ့ေပမယ့္ Indoor mode နဲ႔ ႐ုိက္မိသြားလုိ႔ တကယ္ရွိတဲ့ အလင္းေရာင္ထက္ ဓါတ္ပုံထဲမွာ ပုိလင္းေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ ဘုရားေက်ာင္းနံရံရဲ႕ ဟုိးအျမင့္ဘက္မွာရွိတဲ့ အလင္း၀င္ေပါက္မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြမွာ လီယုိနာဒုိဒါဗင္ခ်ီရဲ႕ ေနာက္ဆုံးညစာ စတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ပန္းခ်ီကားေတြက ပုံေတြကုိ မွန္ခ်ပ္ေပၚမွာ ေဆးေရာင္စုံနဲ႔ ေရးဆြဲထားတာကုိလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီဇုိင္းျပဳထုတ္လုပ္တဲ့ ပါ၀ါဆပ္ပလုိင္းစ္ေတြကုိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၀ယ္ယူအားေပးေနတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ သြားေရာက္ လည္ပတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္မွာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြနဲ႔ စက္႐ုံအတြင္း လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈတာနဲ႔ ေန႔တ၀က္ကုန္။ ညဘက္မွာေတာ့ သူတို႔အားလုံးကုိ သူတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္တဲ့ စားေသာက္ ဆုိင္မွာ လုိက္လံၿပီး က်ေနာ္က ညစာနဲ႔ ဧည့္ခံျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေရြးလုိက္တာက ဂ်ပန္စားေဆာက္ဆုိင္တခုပါ။ ယမကာကေတာ့ ၀ုိင္အနီနဲ႔ တခ်ဳိ႕ ၀ုိင္မႀကိဳက္တဲ့သူက ဘီယာမွာေသာက္ၾကတာေပါ႔။ ဟုိတယ္အျပန္ခရီးကုိ က်ေနာ့္ေဖာက္သည္ကဘဲ ကားေမာင္း လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ အဲသည္ကလူေတြ အင္မတန္ယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြၾကတာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။ က်ေနာ္သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ရွစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ဒီလူေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စိတ္ေကာင္းရွိမႈေတြကုိ အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။ အံၾသစရာေကာင္းတာက သည္လူေတြနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ပေရာ့ဂ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူလုပ္လာၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အခုမွ စၿပီး ျမင္ဘူးၾကတာပါဘဲ။ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ အီးေမးလ္ေတြ။ တယ္လီဖုန္းေတြ ေပၚကတဆင့္ဘဲ ဆက္သြယ္ၾကတယ္ေလ။

ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ အားလပ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ မဲလဘုန္းတ၀ုိက္က နာမည္ေက်ာ္ လည္ပတ္စရာေနရာေတြကုိ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္မွာ Penguin Parade ဆုိတဲ့ ကမၻာ့အေသးဆုံး ပင္ဂြင္းေလးေတြ အိပ္တန္းျပန္လာတာကုိ သြားေရာက္ၾကည့္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆုံးပါဘဲ။ ဓါတ္ပုံေပးမ႐ုိက္တဲ့အတြက္ ဓါတ္ပုံေတာ့ မ႐ုိက္ခဲ့ရဘူး။ ပင္ဂြင္းငွက္ကေလးေတြဟာ အင္မတန္ေသးေကြးၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲ...ကုိ၀ါးလားတုိ႔၊ သားပုိက္ေကာင္တုိ႔ကုိလည္း သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈခဲ့ေပမယ့္ သိပ္ၿပီး ထူးျခားလွတယ္လုိ႔ မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ကုိ၀ါးလားဆုိတဲ့ အေကာင္ဟာ အင္မတန္ အပ်င္းထူတာဘဲ။ အမ်ားစုက သစ္ပင္ခြၾကားမွာဘဲ ထုိင္ငုိက္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာ တစ္ေကာင္က သစ္ကုိင္းအေပၚဘက္ကုိ တက္သြားတာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ျမင္ခဲ့ရ ပါေသးတယ္။

ၿမဳိ႕ထဲမွာ တမနက္ထပ္လည္ၿပီး မဒမ္နဲ႔ သမီးအတြက္လည္း လက္ေဆာင္ေလးေတြ ထြက္၀ယ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ခရစ္စမတ္ကာလဆုိေတာ့ အဲသည္က ကုန္တုိက္ႀကီးေတြ ေရွ႕မွာ အ႐ုပ္ေတြ၊ ျပခန္းေတြ လုပ္ၿပီးျပေနတာကုိ ကေလးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းျဖစ္မလာခင္ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ လူျဖဴမေတြ အင္ဒီယန္းလုိ ၀တ္ဆင္ၿပီး အင္ဒီးယန္းအကနဲ႔ ၿမဳိ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္က၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာကုိလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးတယ္။ သူတုိ႔ အေပ်ာ္ေတြက ကုိယ့္ဆီေတာင္ ကူးစက္လာသလုိဘဲ။ ေနာက္ ဆန္တာကေလာ့နဲ႔ တြဲၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ေတာ့ ဆန္တာက ေခ်ာ့ကလက္အေသးေလးတေတာင့္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ စားၾကည့္ေတာ့ အရသာက မဆုိးလွ။

အျပန္ခရီးမွာ ဂ်ဴတီဖရီးကေန ၀ုိင္နဲ႔ယမကာ ၀ယ္ဘုိ႔ မဲလဘုန္းေလဆိပ္ကုိ တနာရီခြဲခန္႔ ႀကဳိတင္ေရာက္ေအာင္သြားေပမယ့္ ခ်က္အင္ ေကာင္တာမွာ တန္းစီရတာ အင္မတန္ၾကာတဲ့အတြက္ အထဲလည္းေရာက္ေရာ ေလယာဥ္ေပၚတက္ဘုိ႔ ေလာေဆာ္တာ နဲ႔ဘဲ စင္ကာပူေလဆိပ္က အထြက္မွာမွ ၀ယ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ႏွစ္သစ္မွာ ဖြင့္ဖုိ႔ ၾသစေတးလ်၀ုိင္တလုံးလည္း အသင့္ရွိေနၿပီ။

အျပန္မွာ နာမည္ေက်ာ္ အက္စ္အုိင္ေအ ေလေၾကာင္းလုိင္းက က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္တဲ့ ခုံတန္းမွာ ရီမုတ္ကြန္ထ႐ုိးအလုပ္မလုပ္လုိ႔ သတင္းနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္လုိင္း ၉၇ လုိင္းကေနျပေနတာကုိ မၾကည့္ခဲ့ရဘဲ နစ္နာေၾကးအျဖစ္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၇၅ တန္တဲ့ လက္ေဆာင္ေဘာက္ခ်ာ တခုရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္က ေတာင္းမလုိ႔ ေမာင္းတင္ထားတုန္းမွာ သူတုိ႔က အလိုအေလ်ာက္ ေပးလာတဲ့အတြက္ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ အျပန္ခရီးမွာ ဆည္းဆာခ်ိန္ တိမ္ေတြ ေတာက္ေနတာကုိ ေလယာဥ္ပ်ံ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ယူခဲ့မိပါေသးတယ္။

ေၾသာ္....ေျပာဘုိ႔ေမ့ေတာ့မလုိ႔။ မဲလ္ဘုန္းၿမဳိ႕ရဲ႕ အမွတ္တရ မ်ားစြာထဲမွာ မ်ားျပားလွစြာေသာ ယင္ေကာင္ေတြကုိ ခ်န္ထားလုိ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ၿမဳိ႕ထဲေရာ ၿမဳိ႕ျပင္မွာပါ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္က စၿပီး ယင္ေကာင္ေတြ အင္မတန္ထူေျပာပါတယ္။ လမ္းသြားရင္း မ်က္ႏွာေတြ၊ ဦးေခါင္းေတြ အေပၚမွာ ၀ုိင္းအုံၿပီး လုိက္လုိ႔ လက္က တခ်ိန္လုံး ယင္ေမာင္းေနရပါတယ္။ လက္ရပ္လုိက္တာနဲ႕ အနည္းဆုံး ယင္ေျခာက္ေကာင္ေလာက္ သင့္ေခါင္းေပၚ၊ သင့္မ်က္ႏွာေပၚ လာနားပါလိမ့္မယ္။ ယင္ေတြကေတာ့ လူျဖဴလူမဲ မခြဲျခားပါဘူး။ အားလုံးကုိ သာတူညီမွ်ဘဲ ေႏွာင့္ယွက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္ပတ္ၾကည့္႐ႈတဲ့ ခရီးစဥ္တခ်ဳိ႕မွာ လူတခ်ဳိ႕ ပ်ားေဂဟာက လူေတြလုိ အင္းဆက္ကာကြယ္ေရးမ်က္ႏွာဖုံးေတြ တပ္ထားတာကုိလည္း ေတြ႕ခဲ့ရေၾကာင္း။.........