(ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာ ပန္ဒုိရာ က “ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္” ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီးေရးဖုိ႔ ေခ်ာက္တြန္း....အဲေလ...တုိက္တြန္းပါတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကုိ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ အေျပးအလႊားစဥ္းစားၿပီး စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ခုစာေလာက္ ခ်ဳံ႕ေရးလုိက္တဲ့အခါ ေအာက္ပါအတုိင္း အုိးနင္းခြက္နင္း ပုိ႔စ္တခု ထြက္လာပါေတာ့တယ္။)
“အျဖဴအမဲ၊ ႏြံထဲကၾကာနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္”
အနာဂတ္ကုိ မမွန္းဆခင္ အတိတ္ကုိ ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္ေတာ့ “သားတေယာက္ကုိသာ ျမင္ပါသည္” ဆုိတဲ့ မူလတန္းဖတ္စာထဲက စာတေၾကာင္းကုိ ေျပးသတိရမိရဲ႕။ တကယ္တမ္း က်ေနာ္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနရျပန္တာကေတာ့ “သားႏွစ္ေယာက္”ပါ။ ဘယ္လုိသားေတြလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။
အတိတ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ….. က်ေနာ့္ဘဝသက္တမ္းတေလွ်ာက္လုံးကုိ မစဥ္းစားဘဲ သူေျပာငါေျပာ အေျပာမ်ားၾကတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းေလာက္ကုိသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သလုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ…..
“ဒီေလာကႀကီးမွာ ဒီေလာက္စိတ္ထားမြန္ျမတ္တဲ့သူေတြ၊ ႀကံခုိင္တဲ့သူေတြ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး”ဆုိတဲ့ ယုံမွားသံသယေတြကုိ လုံးဝပ်က္ျပယ္သြားေစႏုိင္တဲ့ သူေတာ္စင္တမွ် စိတ္ေနစိတ္ထားျမင့္ျမတ္သူေတြ၊ ျဖဴစင္သူေတြ၊ ႀကံ႕ခုိင္သူေတြကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ရခဲ့လုိ႔ပါပဲ။
တဖက္မွာလည္း “ဒီေလာက္ ဆုိးသြမ္းတဲ့လူ၊ ဒီေလာက္ စိတ္ဓါတ္ ယုတ္ညံ့တဲ့လူ၊ ဒီေလာက္ ယုတ္မာပက္စက္တဲ့လူေတြ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ရွိႏုိင္ပါ႔မလား” ဆုိတဲ့ ယုံမွားသံသယကုိ လုံးဝကြယ္ေပ်ာက္သြားေစႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆုိးသြမ္းသူ၊ ယုတ္မာသူ၊ အဓမၼအမႈကို မတြန္႔မဆုတ္ ျပဳလုပ္ေနသူေတြကုိ ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရလုိ႔ပါပဲ။
လူေကာင္းနဲ႔ လူဆုိး။ သူေတာ္စင္နဲ႔ လူယုတ္မာ။ သားေကာင္းနဲ႔ သားဆုိး။ ေလာကႀကီးရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္။
အျဖဴနဲ႔ အမဲ၊ အလင္းနဲ႔အေမွာင္ ဆန္႔က်င္ဖက္ အေရာင္ႏွစ္ခုကို ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လုိက္ရတာမ်ဳိး။
ဒီအႏွစ္ ၂ဝ အတြင္းမွာပဲ လူသားေတြရဲ႕ အသိပညာနဲ႔ နည္းပညာေတြက အံ့မခန္းတုိးတက္ခဲ့ပါရဲ႕။ ေျမေၾကာ႐ႈံ႕တဲ့ပညာေတြ၊ အာကာသရဲ႕ လ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ၊ ေရာဂါကုထုံးအသစ္ေတြ၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တီထြင္ဆန္းသစ္ေနတဲ့ လူ႔အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ။
ကြန္ျပဴတာေတြ ပုိျမန္လာတယ္။ ပုိ႔ေဆာင္ေရး ယာဥ္ေတြ ပုိျမန္လာတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြ ပိုျမန္လာတယ္။ ဝန္ေဆာင္မႈစနစ္ေတြ ပိုျမန္လာတယ္။
အဲဒီအရာအားလုံးထက္ ထူးကဲသာလြန္စြာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကလည္း ပုိျမန္လာတယ္။ စိတ္ရွည္ျခင္းဆုိတဲ့အရာကုိ လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့စ ျပဳလာၾကတယ္။
လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့လာၾကတဲ့အထဲမွာ ေမတၱာတရား၊ ဂ႐ုဏာတရား၊ မုဒိတာတရား၊ ဥေပကၡာတရားဆုိတဲ့ ျဗဟၼစုိရ္ တရားေတြပါ ပါဝင္လာတယ္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ “ဟီရိၾသတၱပၸ” ေခၚတဲ့ မေကာင္းမႈျပဳရမွာကုိ ရွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္တဲ့ စိတ္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္စ ျပဳလာတယ္။ ဒီမွာတင္ပဲ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ျပႆနာေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အႏွံ႕အျပားမွာ ဗုံးေပါက္ကြဲမႈေတြ၊ လူမ်ဳိးေရး မ်ဳိးတုန္းေအာင္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းမႈေတြ၊ မုဒိန္းမႈေတြ၊ ႐ုိက္ႏွက္မႈေတြ၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ လုယက္မႈ၊ ျပန္ေပးမႈ၊ သတ္ျဖတ္မႈ၊ လိမ္လည္မႈေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ျဖစ္ပြားလာတယ္။
ဒီလုိ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ပူဗ်ာေပြေနတဲ့ ကမၻာႀကီးမွာ ဘူးေလးရာ ဖ႐ုံဆင့္သလုိ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြျဖစ္တဲ့ မုန္တုိင္းေတြ၊ ငလ်င္ေတြ၊ ေတာမီးေတြ၊ ေျမၿပဳိမႈေတြ၊ ေရႀကီးမႈေတြက ထပ္ဆင့္ၿပီး ဖိစီးႏွိပ္စက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီသဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြ က်ေရာက္ျဖစ္ပြားတဲ့ အႀကိမ္အေရအတြက္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ပုိစိတ္လာသလုိပဲ။
ဒါေတြက အတိတ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြနဲ႔ အခု မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ ျဖစ္ေနဆဲေတြ။
ဒါေတြကုိ ၾကည့္ရင္ ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲဆုိတာ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ေတြးေတာ ခန္႔မွန္းႏုိင္ၾကမွာပါ။ အနာဂတ္ကုိ က်ေနာ္မခန္႔မွန္းခ်င္ပါဘူး။
အခုေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနတာကေတာ့ ႏြံထဲက ၾကာပန္းကေလးေတြကုိပဲ။ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိ ထူးထူးကဲကဲ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။
အစစ အရာရာ အလ်င္စလုိ စီးဆင္းေနတဲ့ ေဟာဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူသားေတြဟာ အဆုံးအစမရွိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လုိအင္ဆႏၵေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ေနရာက ေမာပန္းၿငီးေငြ႕လာတဲ့တေန႔ ခဏေလာက္ ရပ္တန္႔ၿပီး သူတုိ႔ဘဝကုိ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကမယ္။ သုံးသပ္ၾကမယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္မယ္ထင္လုိ႔ ေနာက္ကေန တခ်ိန္လုံး အေမာတေကာ လုိက္ေနခဲ့ရတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြဟာ လက္ဝယ္ပုိင္ပုိင္ ရလာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သိမ့္မႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ပါရဲ႕လား။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူသားေတြအေနနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲေကာင္း ေျပာင္းလဲလာႏုိင္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ လူေတြရဲ႕ သ႑ာန္ကေန ကာလအတန္ၾကာ ဆြံ႕ရွားေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့တဲ့ ျဗဟၼစုိရ္တရားေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္လည္ေနရာယူ ဝင္ေရာက္လာၾကမယ္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခန္းေျခာက္ေနတဲ့ ေရအုိင္ပ်က္တခုထဲကုိ မုိးစက္ေတြ ရြာသြန္းခ်လုိက္သလုိ ေရအုိင္ထဲမွာ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ႏြံထဲက ၾကာပန္းတပြင့္တေလကုိသာမက ေရအျမင့္မွာ တင့္တယ္ေနတဲ့ ၾကာပန္းေရာင္စုံေလးေတြကုိပါ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ၾကရမယ္။
အခုေျပာခဲ့တာ က်ေနာ့္ ခန္႔မွန္းခ်က္မဟုတ္သလုိ၊ ေဟာကိန္းလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သက္သက္ပါ။ က်ေနာ့္ဆႏၵသက္သက္ပါ။
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိပဲ ကြက္ၿပီး ျမင္ေနမိပါတယ္။ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိလည္း ထူးထူးကဲကဲ က်ေနာ္ႏွစ္သက္မိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္၂၀ မွာေတာ့… ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္ရွိေသးသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိေတာ့သည္ျဖစ္ေစ…..
ကႏၱာရတလင္းလုိ ပူျပင္းတဲ့ ေရအုိင္ပ်က္ထဲမွာ ေနဒဏ္ေၾကာင့္ ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ၾကာပြင့္ေလး တပြင့္တေလနဲ႔ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကုိ လူသားေတြ မေတြ႕မျမင္ၾကရပါေစနဲ႔။
ေရျပင္စိမ္းစိမ္းထက္မွာ ၾကာပန္းေတြစုံစုံလင္လင္ ဖူးပြင့္ေနတဲ့ စိမ္းလဲ့ကန္သာကုိသာ လူေတြ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ၾကပါေစ။
-ကုိေပါ-
“အျဖဴအမဲ၊ ႏြံထဲကၾကာနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္”
အနာဂတ္ကုိ မမွန္းဆခင္ အတိတ္ကုိ ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္ေတာ့ “သားတေယာက္ကုိသာ ျမင္ပါသည္” ဆုိတဲ့ မူလတန္းဖတ္စာထဲက စာတေၾကာင္းကုိ ေျပးသတိရမိရဲ႕။ တကယ္တမ္း က်ေနာ္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနရျပန္တာကေတာ့ “သားႏွစ္ေယာက္”ပါ။ ဘယ္လုိသားေတြလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။
အတိတ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ….. က်ေနာ့္ဘဝသက္တမ္းတေလွ်ာက္လုံးကုိ မစဥ္းစားဘဲ သူေျပာငါေျပာ အေျပာမ်ားၾကတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းေလာက္ကုိသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သလုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ…..
“ဒီေလာကႀကီးမွာ ဒီေလာက္စိတ္ထားမြန္ျမတ္တဲ့သူေတြ၊ ႀကံခုိင္တဲ့သူေတြ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး”ဆုိတဲ့ ယုံမွားသံသယေတြကုိ လုံးဝပ်က္ျပယ္သြားေစႏုိင္တဲ့ သူေတာ္စင္တမွ် စိတ္ေနစိတ္ထားျမင့္ျမတ္သူေတြ၊ ျဖဴစင္သူေတြ၊ ႀကံ႕ခုိင္သူေတြကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ရခဲ့လုိ႔ပါပဲ။
တဖက္မွာလည္း “ဒီေလာက္ ဆုိးသြမ္းတဲ့လူ၊ ဒီေလာက္ စိတ္ဓါတ္ ယုတ္ညံ့တဲ့လူ၊ ဒီေလာက္ ယုတ္မာပက္စက္တဲ့လူေတြ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ရွိႏုိင္ပါ႔မလား” ဆုိတဲ့ ယုံမွားသံသယကုိ လုံးဝကြယ္ေပ်ာက္သြားေစႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆုိးသြမ္းသူ၊ ယုတ္မာသူ၊ အဓမၼအမႈကို မတြန္႔မဆုတ္ ျပဳလုပ္ေနသူေတြကုိ ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရလုိ႔ပါပဲ။
လူေကာင္းနဲ႔ လူဆုိး။ သူေတာ္စင္နဲ႔ လူယုတ္မာ။ သားေကာင္းနဲ႔ သားဆုိး။ ေလာကႀကီးရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္။
အျဖဴနဲ႔ အမဲ၊ အလင္းနဲ႔အေမွာင္ ဆန္႔က်င္ဖက္ အေရာင္ႏွစ္ခုကို ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လုိက္ရတာမ်ဳိး။
ဒီအႏွစ္ ၂ဝ အတြင္းမွာပဲ လူသားေတြရဲ႕ အသိပညာနဲ႔ နည္းပညာေတြက အံ့မခန္းတုိးတက္ခဲ့ပါရဲ႕။ ေျမေၾကာ႐ႈံ႕တဲ့ပညာေတြ၊ အာကာသရဲ႕ လ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ၊ ေရာဂါကုထုံးအသစ္ေတြ၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တီထြင္ဆန္းသစ္ေနတဲ့ လူ႔အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ။
ကြန္ျပဴတာေတြ ပုိျမန္လာတယ္။ ပုိ႔ေဆာင္ေရး ယာဥ္ေတြ ပုိျမန္လာတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြ ပိုျမန္လာတယ္။ ဝန္ေဆာင္မႈစနစ္ေတြ ပိုျမန္လာတယ္။
အဲဒီအရာအားလုံးထက္ ထူးကဲသာလြန္စြာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကလည္း ပုိျမန္လာတယ္။ စိတ္ရွည္ျခင္းဆုိတဲ့အရာကုိ လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့စ ျပဳလာၾကတယ္။
လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့လာၾကတဲ့အထဲမွာ ေမတၱာတရား၊ ဂ႐ုဏာတရား၊ မုဒိတာတရား၊ ဥေပကၡာတရားဆုိတဲ့ ျဗဟၼစုိရ္ တရားေတြပါ ပါဝင္လာတယ္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ “ဟီရိၾသတၱပၸ” ေခၚတဲ့ မေကာင္းမႈျပဳရမွာကုိ ရွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္တဲ့ စိတ္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္စ ျပဳလာတယ္။ ဒီမွာတင္ပဲ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ျပႆနာေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အႏွံ႕အျပားမွာ ဗုံးေပါက္ကြဲမႈေတြ၊ လူမ်ဳိးေရး မ်ဳိးတုန္းေအာင္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းမႈေတြ၊ မုဒိန္းမႈေတြ၊ ႐ုိက္ႏွက္မႈေတြ၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ လုယက္မႈ၊ ျပန္ေပးမႈ၊ သတ္ျဖတ္မႈ၊ လိမ္လည္မႈေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ျဖစ္ပြားလာတယ္။
ဒီလုိ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ပူဗ်ာေပြေနတဲ့ ကမၻာႀကီးမွာ ဘူးေလးရာ ဖ႐ုံဆင့္သလုိ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြျဖစ္တဲ့ မုန္တုိင္းေတြ၊ ငလ်င္ေတြ၊ ေတာမီးေတြ၊ ေျမၿပဳိမႈေတြ၊ ေရႀကီးမႈေတြက ထပ္ဆင့္ၿပီး ဖိစီးႏွိပ္စက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီသဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြ က်ေရာက္ျဖစ္ပြားတဲ့ အႀကိမ္အေရအတြက္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ပုိစိတ္လာသလုိပဲ။
ဒါေတြက အတိတ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြနဲ႔ အခု မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ ျဖစ္ေနဆဲေတြ။
ဒါေတြကုိ ၾကည့္ရင္ ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲဆုိတာ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ေတြးေတာ ခန္႔မွန္းႏုိင္ၾကမွာပါ။ အနာဂတ္ကုိ က်ေနာ္မခန္႔မွန္းခ်င္ပါဘူး။
အခုေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနတာကေတာ့ ႏြံထဲက ၾကာပန္းကေလးေတြကုိပဲ။ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိ ထူးထူးကဲကဲ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။
အစစ အရာရာ အလ်င္စလုိ စီးဆင္းေနတဲ့ ေဟာဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူသားေတြဟာ အဆုံးအစမရွိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လုိအင္ဆႏၵေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ေနရာက ေမာပန္းၿငီးေငြ႕လာတဲ့တေန႔ ခဏေလာက္ ရပ္တန္႔ၿပီး သူတုိ႔ဘဝကုိ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကမယ္။ သုံးသပ္ၾကမယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္မယ္ထင္လုိ႔ ေနာက္ကေန တခ်ိန္လုံး အေမာတေကာ လုိက္ေနခဲ့ရတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြဟာ လက္ဝယ္ပုိင္ပုိင္ ရလာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သိမ့္မႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ပါရဲ႕လား။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူသားေတြအေနနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲေကာင္း ေျပာင္းလဲလာႏုိင္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ လူေတြရဲ႕ သ႑ာန္ကေန ကာလအတန္ၾကာ ဆြံ႕ရွားေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့တဲ့ ျဗဟၼစုိရ္တရားေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္လည္ေနရာယူ ဝင္ေရာက္လာၾကမယ္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခန္းေျခာက္ေနတဲ့ ေရအုိင္ပ်က္တခုထဲကုိ မုိးစက္ေတြ ရြာသြန္းခ်လုိက္သလုိ ေရအုိင္ထဲမွာ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ႏြံထဲက ၾကာပန္းတပြင့္တေလကုိသာမက ေရအျမင့္မွာ တင့္တယ္ေနတဲ့ ၾကာပန္းေရာင္စုံေလးေတြကုိပါ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ၾကရမယ္။
အခုေျပာခဲ့တာ က်ေနာ့္ ခန္႔မွန္းခ်က္မဟုတ္သလုိ၊ ေဟာကိန္းလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သက္သက္ပါ။ က်ေနာ့္ဆႏၵသက္သက္ပါ။
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိပဲ ကြက္ၿပီး ျမင္ေနမိပါတယ္။ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိလည္း ထူးထူးကဲကဲ က်ေနာ္ႏွစ္သက္မိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္၂၀ မွာေတာ့… ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္ရွိေသးသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိေတာ့သည္ျဖစ္ေစ…..
ကႏၱာရတလင္းလုိ ပူျပင္းတဲ့ ေရအုိင္ပ်က္ထဲမွာ ေနဒဏ္ေၾကာင့္ ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ၾကာပြင့္ေလး တပြင့္တေလနဲ႔ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကုိ လူသားေတြ မေတြ႕မျမင္ၾကရပါေစနဲ႔။
ေရျပင္စိမ္းစိမ္းထက္မွာ ၾကာပန္းေတြစုံစုံလင္လင္ ဖူးပြင့္ေနတဲ့ စိမ္းလဲ့ကန္သာကုိသာ လူေတြ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ၾကပါေစ။
-ကုိေပါ-
.jpg)
8 comments:
very nice post. worth reading.
ႏြံထဲက ၾကာ...ဘာကို ပမာဖြဲ႕ ခ်င္သလဲ..စဥ္းစားတုန္း..
ကပ္ၾကီးေတြ အဖန္လည္ ေနတဲ့ သေဘာ သာ မွန္ရိုး ဆိုရင္.. က်မ္းစာထဲက.. မီးနဲ႕ ကမၻာပ်က္ကိန္းသာ တကယ္ ျဖစ္လာခဲ့မယ္ ဆိုရင္.. ႏြံထဲက ၾကာ ထက္.. မီးပံုထဲက..ဖီးနစ္ငွက္ က..ပို ျဖစ္နိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါ့..ကိုေပါေရ.. း)
ေနာက္အႏွစ္ (၂၀) အေကာင္းျမင္၀ါဒဘယ္လို ထားထား ဘာျဖစ္လာမလဲ ၾကိဳခန္႔မွန္းလို႔ရပါတယ္.. အခုခိ်န္ျဖစ္ပ်က္လာတဲ့ သဘာ၀ေဘးေတြ၊ ဘာသာေရးစစ္ပြဲေတြ၊ အနာေရာဂါေတြ၊ တိုးတက္လာတာနဲ႔အမွ် လူေတြရဲ႔ ေျပာင္းလဲ လာတဲ့အက်င့္စရိုက္ေတြ..
ကမၱာၾကီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ဖို႔နီးကပ္လာတာ အမွန္ဘဲ...
ေနာင္အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကိုေပါေမွ်ာ္လင့္သလိုပဲ ျဖစ္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးသြားပါတယ္။
တက္စာကို အဆိုတင္သြင္းထားတဲ့အတိုင္း ၂ရက္အတြင္း ျပန္က်လာလို႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုေပါေရ။ :D
ကမၻာႀကီးက ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႕ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲမွာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြေကာင္းက်ိဳး ေနေနသာသာ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ကိုေတာင္မွ အာဏာဖက္တြယ္ရူးေနသူေတြက တံခါးပိတ္ေနၾကေသးတယ္။
ကိုေပါနဲ႕ထပ္တူ ဆႏၵျပဳ ဆုမြန္ေတာင္းပါတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အၾကာမွာ ၾကာပန္းေလးေတြ ေရလယ္မွာတင့္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ကိုယ္ႏိုင္ရာ ႏိုင္ရာေလးေတြလည္း လုပ္ၾကတာေပါ့။
ကိုေပါရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ထားရစ္ခဲ့ခ်င္တဲ့့ အေမြအျဖစ္ေနမယ္… ဒီအေမြကို ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ မ်ိဳးေစ့ခ်ခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္… လို႔ ေတြးသြားပါတယ္။ Vision to Mission ေပါ့…။ ကိုေပါရဲ့ စိမ္းလဲ့ကန္သာ ပေရာဂ်က္ေအာင္ျမင္ပါေစ…။
စိတ္ကေတာ႔ ျမန္သလားမေမးနဲ႔..
လက္တဖ်စ္မွာ ကုေဋတစ္သိန္းျဖစ္ျပီး ပ်က္တယ္ေလ..
မသိဘူးလား.. ဒါေလးကိုေတာင္.. :P
အိမ္မက္ ကမၻာေလးထဲက မနိုးေသးဘူးကိုး..
Post a Comment