“လူက တိရိစာၦန္ထက္ သာလြန္တယ္ဆုိေပမယ့္ ေနရာတုိင္းမွာ သာလြန္တာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတုိ႔… ဘယ္ေကာင္ ငါးနဲ႔ေရကူးၿပဳိင္ရဲသလဲ”
ေအာက္က နားေထာင္ေနေသာ ပရိသတ္ ေဝါကနဲ ပြဲက်သြားသည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲတခုတြင္ စာေရးဆရာတေယာက္ ေဟာေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။
“မင္းတုိ႔ သမင္ေလာက္လည္း အေျပးမသန္ႏုိင္ဘူး။ ဆင္ေလာက္လည္း ခြန္အားမႀကီးႏုိင္ဘူး။ လူဆုိတာ ရယကနဲ႔၊ မယကနဲ႔၊ ႀကံ႕ခုိင္ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးနဲ႔ စည္းစည္းလုံးလုံးေနၾကတယ္ဆုိေပမယ့္လည္း….. ေဟ့၊ ေလမထြားနဲ႔၊ ပ်ားကုိ မမီဘူးကြ”
ပရိသတ္ ပြဲက်သြားျပန္သည္။
“ေအး…. ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခြန္အားႀကီးလွပါတယ္ဆုိတဲ့ ဆင္ကုိ လူက ခုိင္းစားလုိက္တာပဲ။ ေရကူးသန္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ ငါးကုိလည္း မွ်ားစားပစ္လုိက္တာပဲ။ ညီၫြတ္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ ပ်ားဆုိလည္း ဖြပ္ၿပီး စားပစ္လုိက္တာပဲ။”
(ရယ္သံမ်ား)
“လူက တိရိစာၦန္ထက္ သာလြန္တဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ နံပါတ္တစ္… က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ႀကီးျခင္း၊ နံပါတ္ႏွစ္…. ကုိယ္က်င့္တရားရွိျခင္း၊ နံပါတ္သုံး…. အႏုပညာ၌ ခံစားတတ္ျခင္း……..”
ဆယ္စုႏွစ္ေတြ ခ်ီၿပီး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဆရာေအာင္သင္းေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံေတြက က်ေနာ့္နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ဆဲ။
မွန္လုိက္ေလဆရာရယ္…လုိ႔ စိတ္ထဲမွာလည္း တသသ ေရရြတ္မိပါတယ္။ ေဟာဒီေလာကႀကီးမွာ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္(ဆင္ျခင္တုံတရား)ေပ်ာက္ကြယ္သြားလုိ႔ တိရိစာၦန္နဲ႔မျခား ျဖစ္သြားရသူေတြ၊ ကုိယ့္က်င့္တရား ေပ်ာက္ဆုံးသြားလုိ႔ တိရိစာၦန္ပမာ ျဖစ္သြားရသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး မဟုတ္ပါလား။
ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ ဥပမာထဲက ငါးမွ်ားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကေလးကုိပဲ က်ေနာ့္ဘာသာ တဆင့္တက္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။
ငါးနဲ႔လူ။
လူနဲ႔ငါး။
က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ပမာဏ အဆမတန္ ကြာျခားေနတယ္။ လူေတြက ငါးေတြ ႀကဳိက္တတ္တဲ့ တီေကာင္တုိ႔ ပုိးေကာင္တုိ႔ကုိ ငါးမွ်ားခ်ိတ္အဖ်ားမွာ အသာခ်ိတ္ၿပီး ငါးေတြၾကားထဲ ပစ္ခ်ၿပီး ျမႇဴဆြယ္တယ္။ ေရထဲက ချမာမ်ားကေတာ့ လူေတြရဲ႕ ပရိယာယ္ကုိ ဘယ္သိရွာပါ႔မလဲ။ ကုိယ္ႀကဳိက္တတ္တဲ့အစာေလးေတြ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ဘြားကနဲေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ဝမ္းသာအားရ ဟပ္ၿပီေပါ႔။ အဲဒီမွာတင္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာတန္းလန္း တဖ်တ္ဖ်တ္လူးၿပီး ပါသြားေတာ့တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ငါးေတြပဲ ဒီလုိခံရတာလား။ မဟုတ္ေရးခ်မဟုတ္။ လူေတြမွာလည္း လူသားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါလ်က္ သတိမမူမိတဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စိတ္ေတြက ဆင္ျခင္တုံတရားကုိ ဖုံးလႊမ္းသြားတဲ့အခါ ငါးနဲ႔မျခားေတာ့ဘဲ အစာကုိသာ ျမင္တတ္ၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္က ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကုိ မျမင္ေတာ့ဘဲ ေလာဘတႀကီး ဟပ္လုိက္မိလုိ႔ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တန္းလန္းပါသြားတဲ့ လူေတြလည္း ေဟာဒီေလာကႀကီးမွာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ငါးစာကုိသာျမင္တယ္၊ ခ်ိတ္ကုိေတာ့ မျမင္ဘူး” ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ုိးစကား ေပၚလာတာေပါ႔။ ဒါက က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလုိ႔ လူစင္စစ္က တိရိစာၦန္နဲ႔မျခား ျဖစ္သြားရတဲ့ ဥပမာ တခုကုိ ေပးတာပါ။
အလားတူပဲ။ ကုိယ္က်င့္တရား ေပ်ာက္ဆုံးသြားလုိ႔ တိရိစာၦန္ကဲ့သုိ႔ ျပဳမူတတ္သူေတြကိုလည္း ဒီေလာကႀကီးမွာ မျမင္ခ်င္အဆုံး မဟုတ္ပါလား။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ ေျပာတယ္။ တိရိစာၦန္ေတြမွာ ကုိယ္က်င့္တရားတုိ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္တုိ႔ဆုိတာ မရွိဘူးတဲ့။ ျခေသၤ့တေကာင္အဖုိ႔ အစာစားကာနီးမွာ “ဒီသမင္မဟာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ သားငယ္ေလးေတြနဲ႔လား။ ငါစားလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူးေလ” ဆုိတာမ်ဳိး မေတြးဘူးတဲ့။ စားလုိက္တာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူ႕ေလာကမွာလည္း အဲဒီလုိ တိရစာၦန္သာသာ လူစားမ်ဳိးေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနတယ္။ ေက်ာင္းသားမွန္းမသိ၊ သံဃာမွန္းမသိ၊ အမ်ဳိးသမီးမွန္းမသိ၊ ျပည္သူမွန္းမသိ….. ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ ၿပီးေရာဆုိၿပီး မတရားသတ္ျဖတ္၊ ဖမ္းဆီး၊ ႏွိပ္စက္ ေနသူေတြ ရွိတယ္။ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကုိ နအဖ စစ္အစုိးရက ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းပုံကုိ ျပန္ေျပာင္းသတိရမိေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရား ေပ်ာက္ဆုံးသြားလုိ႔ လူစင္စစ္က တိရိစာၦန္နဲ႔မျခား ျဖစ္သြားရတဲ့ ဥပမာ တခုကို ေပးတာပါ။
အဲဒီလုိ ကုိယ့္က်င့္တရားေပ်ာက္ဆုံးသူေတြနဲ႔ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးသူေတြ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕တဲ့အခါမွာလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ငါးမွ်ားပြဲေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္ခင္ဗ်။
ကုိယ္က်င့္တရားေပ်ာက္ဆုံးသူေတြက မိမိကုိယ္က်ဳိးအတြက္ ငါးစာကုိ ဗန္းျပၿပီး က်ဳိးေၾကင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးသူေတြကုိ မွ်ားတတ္တယ္ခင္ဗ်။ မွ်ားတဲ့လူကမွ်ား… ဟပ္တဲ့လူက ဟပ္။ ျမင္ရတာ အေတာ္စိတ္မခ်မ္းသာစရာ၊ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းေပါ႔။
အခုလည္း ကုိယ္က်င့္တရားေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ နအဖ စစ္အစုိးရက ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကဆုိတဲ့ ေရအုိင္ႀကီးထဲကုိ “အရပ္သားအစုိးရ”၊ “ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ” ဆုိတဲ့ ငါးစာကေလးေတြကုိ ပစ္ခ်လုိက္ၿပီ။ ဒီအတုိင္း ရက္ရက္ေရာေရာ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ပစ္ခ်လုိက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ငါးမွ်ားသူတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တပ္ၿပီးမွ ပစ္ခ်လုိက္တာ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကေတာ့ တျခားဟုတ္႐ုိးလား။ “တတုိင္းျပည္လုံးကို ထာဝရ စစ္ကၽြန္ျပဳေရး” ဆုိတဲ့ (၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ မွာ မတရားအတည္ျပဳခဲ့တဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ဖြဲ႕စည္းပုံ) ထက္သန္ျမျမ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဧရာမ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးေပါ႔။
အဲ…. ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္က တခ်ဳိ႕ငါးေတြကလည္း အစာကုိျမင္တာနဲ႔ ဟပ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနၿပီ။ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြရဲ႕ အသြင္သ႑ာန္မွာ သာမန္အားျဖင့္ ေအာက္ေျခမွာ ငုပ္လွ်ဳိးေနတဲ့ ေလာဘစိတ္ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ ႀကဳိက္တတ္တဲ့ ငါးစာကုိ ျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလာဘနဲ႔ ေမာဟအျဖစ္ ပလုံစီၿပီး အေပၚကုိ တုိးထြက္လာတယ္။ အဲဒီ ေမာဟပလုံစီကေလးေတြကပဲ လူေတြရဲ႕ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္မ်က္စိကုိ ပိတ္ဖုံးသြားၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကုိ မျမင္ေအာင္ လွည့္စားပစ္လုိက္တယ္။ အခုဆုိရင္ တခ်ဳိ႕ငါးကေလးေတြဟာ နအဖ ပစ္ခ်ထားတဲ့ အစာကုိ ဟပ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ဣေႁႏၵမရ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနရွာၿပီ။ ခပ္ေဝးေဝးက ငါးေတြကလည္း သူတုိ႔အနားကုိ အစာပစ္ခ်လာဖုိ႔အေရး “ဗြမ္းကနဲ” “ဗြမ္းကနဲ” ပြက္ၿပီး အသံေပးေနရရွာတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ကုိ ခုန္တက္ၿပီး ကုိယ္ေယာင္ျပရရွာတာေပါ႔။ အတင့္ရဲလြန္းတဲ့ ငါးအခ်ဳိ႕ကေတာ့ တံငါသည္ ထုိင္ေနတဲ့ေနရာနားကုိ တန္းသြားၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ႀကီးေတြ ဟၿပီး ေစာင့္ဆုိင္းေနေလရဲ႕။ သေဘာကေတာ့... က်ဳပ္ပါးစပ္ႀကီးထဲကုိသာ တုိက္႐ုိက္ ပစ္ထည့္လုိက္ပါေတာ့... ေပါ႔ေလ။
ကုိယ္က်င့္တရားမဲ့တဲ့ နအဖဆုိတဲ့ တံငါသည္ကေတာ့ ၂ဝ၁ဝ က်ရင္ သူခ်ထားတဲ့ ငါးမွ်ားတံေတြကုိ အားကုန္သုတ္ၿပီး ဆြဲတင္ေတာ့မယ္။ အဲဒီက်ရင္ ႀကဳိးမွာတန္းလန္း တဖ်တ္ဖ်တ္လူးလြန္႔ၿပီး ပါသြားတဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးႀကီးေတြကုိ ႐ႈစားၾကရပါဦးမယ္။
အင္းေလ…… သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ လုိ႔ပဲ ႏွလုံးသြင္းရဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။
“Two things are infinite: the universe and human stupidity; and I'm not sure about the the universe.”
(၂ဝ၁ဝ နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ့္အျမင္ကုိ ေနာက္ပုိင္းမွာ ပုိ႔စ္သပ္သပ္ ေရးပါဦးမယ္။)
ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။.........။ သတိသာထားၾကေပေတာ့ ကြၽန္ပဲြစားတုိ႔ လာေခ်ၿပီ
ေအာက္က နားေထာင္ေနေသာ ပရိသတ္ ေဝါကနဲ ပြဲက်သြားသည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲတခုတြင္ စာေရးဆရာတေယာက္ ေဟာေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။
“မင္းတုိ႔ သမင္ေလာက္လည္း အေျပးမသန္ႏုိင္ဘူး။ ဆင္ေလာက္လည္း ခြန္အားမႀကီးႏုိင္ဘူး။ လူဆုိတာ ရယကနဲ႔၊ မယကနဲ႔၊ ႀကံ႕ခုိင္ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးနဲ႔ စည္းစည္းလုံးလုံးေနၾကတယ္ဆုိေပမယ့္လည္း….. ေဟ့၊ ေလမထြားနဲ႔၊ ပ်ားကုိ မမီဘူးကြ”
ပရိသတ္ ပြဲက်သြားျပန္သည္။
“ေအး…. ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခြန္အားႀကီးလွပါတယ္ဆုိတဲ့ ဆင္ကုိ လူက ခုိင္းစားလုိက္တာပဲ။ ေရကူးသန္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ ငါးကုိလည္း မွ်ားစားပစ္လုိက္တာပဲ။ ညီၫြတ္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ ပ်ားဆုိလည္း ဖြပ္ၿပီး စားပစ္လုိက္တာပဲ။”
(ရယ္သံမ်ား)
“လူက တိရိစာၦန္ထက္ သာလြန္တဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ နံပါတ္တစ္… က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ႀကီးျခင္း၊ နံပါတ္ႏွစ္…. ကုိယ္က်င့္တရားရွိျခင္း၊ နံပါတ္သုံး…. အႏုပညာ၌ ခံစားတတ္ျခင္း……..”
ဆယ္စုႏွစ္ေတြ ခ်ီၿပီး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဆရာေအာင္သင္းေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံေတြက က်ေနာ့္နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ဆဲ။
မွန္လုိက္ေလဆရာရယ္…လုိ႔ စိတ္ထဲမွာလည္း တသသ ေရရြတ္မိပါတယ္။ ေဟာဒီေလာကႀကီးမွာ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္(ဆင္ျခင္တုံတရား)ေပ်ာက္ကြယ္သြားလုိ႔ တိရိစာၦန္နဲ႔မျခား ျဖစ္သြားရသူေတြ၊ ကုိယ့္က်င့္တရား ေပ်ာက္ဆုံးသြားလုိ႔ တိရိစာၦန္ပမာ ျဖစ္သြားရသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး မဟုတ္ပါလား။
ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ ဥပမာထဲက ငါးမွ်ားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကေလးကုိပဲ က်ေနာ့္ဘာသာ တဆင့္တက္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။
ငါးနဲ႔လူ။
လူနဲ႔ငါး။
က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ပမာဏ အဆမတန္ ကြာျခားေနတယ္။ လူေတြက ငါးေတြ ႀကဳိက္တတ္တဲ့ တီေကာင္တုိ႔ ပုိးေကာင္တုိ႔ကုိ ငါးမွ်ားခ်ိတ္အဖ်ားမွာ အသာခ်ိတ္ၿပီး ငါးေတြၾကားထဲ ပစ္ခ်ၿပီး ျမႇဴဆြယ္တယ္။ ေရထဲက ချမာမ်ားကေတာ့ လူေတြရဲ႕ ပရိယာယ္ကုိ ဘယ္သိရွာပါ႔မလဲ။ ကုိယ္ႀကဳိက္တတ္တဲ့အစာေလးေတြ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ဘြားကနဲေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ဝမ္းသာအားရ ဟပ္ၿပီေပါ႔။ အဲဒီမွာတင္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာတန္းလန္း တဖ်တ္ဖ်တ္လူးၿပီး ပါသြားေတာ့တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ငါးေတြပဲ ဒီလုိခံရတာလား။ မဟုတ္ေရးခ်မဟုတ္။ လူေတြမွာလည္း လူသားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါလ်က္ သတိမမူမိတဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စိတ္ေတြက ဆင္ျခင္တုံတရားကုိ ဖုံးလႊမ္းသြားတဲ့အခါ ငါးနဲ႔မျခားေတာ့ဘဲ အစာကုိသာ ျမင္တတ္ၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္က ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကုိ မျမင္ေတာ့ဘဲ ေလာဘတႀကီး ဟပ္လုိက္မိလုိ႔ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တန္းလန္းပါသြားတဲ့ လူေတြလည္း ေဟာဒီေလာကႀကီးမွာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ငါးစာကုိသာျမင္တယ္၊ ခ်ိတ္ကုိေတာ့ မျမင္ဘူး” ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ုိးစကား ေပၚလာတာေပါ႔။ ဒါက က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလုိ႔ လူစင္စစ္က တိရိစာၦန္နဲ႔မျခား ျဖစ္သြားရတဲ့ ဥပမာ တခုကုိ ေပးတာပါ။
အလားတူပဲ။ ကုိယ္က်င့္တရား ေပ်ာက္ဆုံးသြားလုိ႔ တိရိစာၦန္ကဲ့သုိ႔ ျပဳမူတတ္သူေတြကိုလည္း ဒီေလာကႀကီးမွာ မျမင္ခ်င္အဆုံး မဟုတ္ပါလား။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ ေျပာတယ္။ တိရိစာၦန္ေတြမွာ ကုိယ္က်င့္တရားတုိ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္တုိ႔ဆုိတာ မရွိဘူးတဲ့။ ျခေသၤ့တေကာင္အဖုိ႔ အစာစားကာနီးမွာ “ဒီသမင္မဟာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ သားငယ္ေလးေတြနဲ႔လား။ ငါစားလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူးေလ” ဆုိတာမ်ဳိး မေတြးဘူးတဲ့။ စားလုိက္တာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူ႕ေလာကမွာလည္း အဲဒီလုိ တိရစာၦန္သာသာ လူစားမ်ဳိးေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနတယ္။ ေက်ာင္းသားမွန္းမသိ၊ သံဃာမွန္းမသိ၊ အမ်ဳိးသမီးမွန္းမသိ၊ ျပည္သူမွန္းမသိ….. ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ ၿပီးေရာဆုိၿပီး မတရားသတ္ျဖတ္၊ ဖမ္းဆီး၊ ႏွိပ္စက္ ေနသူေတြ ရွိတယ္။ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကုိ နအဖ စစ္အစုိးရက ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းပုံကုိ ျပန္ေျပာင္းသတိရမိေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရား ေပ်ာက္ဆုံးသြားလုိ႔ လူစင္စစ္က တိရိစာၦန္နဲ႔မျခား ျဖစ္သြားရတဲ့ ဥပမာ တခုကို ေပးတာပါ။
အဲဒီလုိ ကုိယ့္က်င့္တရားေပ်ာက္ဆုံးသူေတြနဲ႔ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးသူေတြ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕တဲ့အခါမွာလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ငါးမွ်ားပြဲေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္ခင္ဗ်။
ကုိယ္က်င့္တရားေပ်ာက္ဆုံးသူေတြက မိမိကုိယ္က်ဳိးအတြက္ ငါးစာကုိ ဗန္းျပၿပီး က်ဳိးေၾကင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးသူေတြကုိ မွ်ားတတ္တယ္ခင္ဗ်။ မွ်ားတဲ့လူကမွ်ား… ဟပ္တဲ့လူက ဟပ္။ ျမင္ရတာ အေတာ္စိတ္မခ်မ္းသာစရာ၊ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းေပါ႔။
အခုလည္း ကုိယ္က်င့္တရားေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ နအဖ စစ္အစုိးရက ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကဆုိတဲ့ ေရအုိင္ႀကီးထဲကုိ “အရပ္သားအစုိးရ”၊ “ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ” ဆုိတဲ့ ငါးစာကေလးေတြကုိ ပစ္ခ်လုိက္ၿပီ။ ဒီအတုိင္း ရက္ရက္ေရာေရာ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ပစ္ခ်လုိက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ငါးမွ်ားသူတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တပ္ၿပီးမွ ပစ္ခ်လုိက္တာ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကေတာ့ တျခားဟုတ္႐ုိးလား။ “တတုိင္းျပည္လုံးကို ထာဝရ စစ္ကၽြန္ျပဳေရး” ဆုိတဲ့ (၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ မွာ မတရားအတည္ျပဳခဲ့တဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ဖြဲ႕စည္းပုံ) ထက္သန္ျမျမ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဧရာမ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးေပါ႔။
အဲ…. ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္က တခ်ဳိ႕ငါးေတြကလည္း အစာကုိျမင္တာနဲ႔ ဟပ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနၿပီ။ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြရဲ႕ အသြင္သ႑ာန္မွာ သာမန္အားျဖင့္ ေအာက္ေျခမွာ ငုပ္လွ်ဳိးေနတဲ့ ေလာဘစိတ္ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ ႀကဳိက္တတ္တဲ့ ငါးစာကုိ ျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလာဘနဲ႔ ေမာဟအျဖစ္ ပလုံစီၿပီး အေပၚကုိ တုိးထြက္လာတယ္။ အဲဒီ ေမာဟပလုံစီကေလးေတြကပဲ လူေတြရဲ႕ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္မ်က္စိကုိ ပိတ္ဖုံးသြားၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကုိ မျမင္ေအာင္ လွည့္စားပစ္လုိက္တယ္။ အခုဆုိရင္ တခ်ဳိ႕ငါးကေလးေတြဟာ နအဖ ပစ္ခ်ထားတဲ့ အစာကုိ ဟပ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ဣေႁႏၵမရ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနရွာၿပီ။ ခပ္ေဝးေဝးက ငါးေတြကလည္း သူတုိ႔အနားကုိ အစာပစ္ခ်လာဖုိ႔အေရး “ဗြမ္းကနဲ” “ဗြမ္းကနဲ” ပြက္ၿပီး အသံေပးေနရရွာတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ကုိ ခုန္တက္ၿပီး ကုိယ္ေယာင္ျပရရွာတာေပါ႔။ အတင့္ရဲလြန္းတဲ့ ငါးအခ်ဳိ႕ကေတာ့ တံငါသည္ ထုိင္ေနတဲ့ေနရာနားကုိ တန္းသြားၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ႀကီးေတြ ဟၿပီး ေစာင့္ဆုိင္းေနေလရဲ႕။ သေဘာကေတာ့... က်ဳပ္ပါးစပ္ႀကီးထဲကုိသာ တုိက္႐ုိက္ ပစ္ထည့္လုိက္ပါေတာ့... ေပါ႔ေလ။
ကုိယ္က်င့္တရားမဲ့တဲ့ နအဖဆုိတဲ့ တံငါသည္ကေတာ့ ၂ဝ၁ဝ က်ရင္ သူခ်ထားတဲ့ ငါးမွ်ားတံေတြကုိ အားကုန္သုတ္ၿပီး ဆြဲတင္ေတာ့မယ္။ အဲဒီက်ရင္ ႀကဳိးမွာတန္းလန္း တဖ်တ္ဖ်တ္လူးလြန္႔ၿပီး ပါသြားတဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးႀကီးေတြကုိ ႐ႈစားၾကရပါဦးမယ္။
အင္းေလ…… သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ လုိ႔ပဲ ႏွလုံးသြင္းရဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။
“Two things are infinite: the universe and human stupidity; and I'm not sure about the the universe.”
- Albert Einstein -
(၂ဝ၁ဝ နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ့္အျမင္ကုိ ေနာက္ပုိင္းမွာ ပုိ႔စ္သပ္သပ္ ေရးပါဦးမယ္။)
ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။.........။ သတိသာထားၾကေပေတာ့ ကြၽန္ပဲြစားတုိ႔ လာေခ်ၿပီ
.jpg)
17 comments:
အရပ္ထဲမွာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ မိုက္ခ္ ကိုင္ၿပီးေၿပာရ၊လုပ္ရတာကိုၾကိဳက္တဲ့ လူေတြ ႐ွိၾကလို႔ ကိုမိုက္ခ်စ္ လို႔ေခၚယူရတဲ့ လူေတြဒုနဲ႔ေဒးပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေဗထိေဗထိ အသံၾကားတာနဲ႔ က ခ်င္ၾကတဲ႔ လူေတြလည္း႐ွိေသးတယ္။
တခ်ိဳ ႔ကလဲ လုပ္တာထက္ေအာ္ၿပေနတာက ပိုမ်ားေနတာပဲ။ သိပ္မၾကာေသးခင္က အၿဖစ္အပ်က္ေတြၾကည္႔ရင္ ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ၿမန္မာၿပည္တြင္းၿဖစ္ မင္းသားၾကီး Syndrome လို႔ေခၚရမယ္ထင္တာပဲ။
ကိုေပါေရးထားတာဖတ္ၿပီး ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ လြမ္းသြားတယ္...။
အခု သီတင္းကြ်တ္... တန္ေဆာင္မုန္း ၿပီး နတ္ေတာ္လဆိုရင္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ေနက်အခ်ိန္ေနာ္... း((
ကိုေပါေရ ...
က်မလဲ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ လြမ္းမိသြားတယ္။
"သံပုရာသီး တလံုးငါးျပား၊ ဆယ္ျပားဖိုးသံုးလံုး ..." ဆိုတာကို အသံနဲ႔ဟန္နဲ႔ ဆိုျပတဲ့ ဆရာ့ပံုစံ ခုထိ ျမင္ေယာင္မိေနတုန္းပဲ။
တကယ္ေတာ့ ကိုေပါရယ္ ... ငါးမ်ားမ်ားမိခ်င္တဲ့သူေတြကေတာ့ ပိုက္ကြန္နဲ႔ ပစ္ဖမ္းၾကတာပါပဲ။ အစာနဲ႔မွ်ားတာကေတာ့ တခါမွ်ားရင္ တေကာင္ပဲ မိမွာေလ။ ၿပီးေတာ့ က်မေတြးမိတာ ... တခ်ဳိ႕ငါးေတြရဲ႕ အစာကလဲ ငါးပဲျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေရထဲကငါးလဲ ဇာတ္တူသားစားတာပဲကိုး။ စြန္ေတြ သိန္းေတြ လင္းတေတြလဲ ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးေတြကို စားသလိုေနမွာေပါ့ေနာ္။ ဘယ္ေလာကမဆို ဒီလိုပဲ ထင္ပါရဲ႕။
ဒါနဲ႔ ဟိုတေလာက ယားတာ သက္သာသြားၿပီလား ...။ ကြန္မန္႔မေရးျဖစ္ေပမဲ့ မၾကာမၾကာ လာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
ထူးထူးျခားျခား လျပည့္ေန႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တဲ့ ေမြးေန႔မွာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ရွင္။
>>>Htun…. ပတ္မႀကီး ထုိးေဖာက္တတ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိပါေသးသဗ်ား။
>>>သက္ေဝ…. ဟုတ္တာေပါ႔။ စာေပေဟာေျပာပြဲရာသီ နီးလာၿပီ။ အရင္တုန္းကဆုိရင္ အခုေလာက္ဆုိ ေကာ္မတီေတြဖြဲ႕၊ ရန္ပုံေငြေတြဘာေတြ ရွာၾကေပါ႔။ ေျပာသာေျပာရတာပါ၊ က်ေနာ္က စာေပေဟာေျပာပြဲကုိ အျပင္မွာ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ နားေထာင္ဖူးတယ္။ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲေတြကုိ ကက္ဆက္ေခြ၊ ဗီဒီယုိေခြေတြထဲမွာ နားေထာင္ဖူးတာပါ။
>>>Maydarwii…. ပုိက္ကြန္နဲ႔ သိမ္းႀကဳံးဖမ္းရင္ေတာ့ မဆုိင္သူေရာ ဆုိင္သူေရာ တၿပဳံလုံးႀကီး မိသြားတာမ်ဳိးေပါ႔ဗ်ာ။ ၾကည့္ရတာ သမင္နဲ႔က်ား၊ ေလးသမားနဲ႔သားေကာင္ ေမတၱာေႏွာင္ပုံကလည္း ဗုဒၶလက္ထက္ကပဲနဲ႔ တူပါတယ္။ အခုေခတ္က မေမဓါဝီေျပာသလုိ ကလိယုဂ္ေခတ္ႀကီးမုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။
ဒါထက္…. ယားလက္စ မကုန္ေသးဘူးခင္ဗ်။ တခ်က္တခ်က္ စည္းစိမ္ေပးေနတုန္းပဲ။ အရင္ယားတဲ့ေနရာေတြကေတာ့ တခ်ဳိ႕လူေတြ ေရခ်ဳိးၿပီး အေရျပားလဲသလုိ အလႊာလုိက္ ကြာက်သြားၿပီ။ သမီးကေတာ့ “ေဖေဖ့မွာ Cotton ေတြ ပြင့္ေနၿပီတဲ့။”။ အေရျပားလဲၿပီးရင္ အသားျဖဴလာမလားလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ း-)
ေမြးေန႔ဆုေတာင္းအတြက္ ေက်းဇူးပါ။
Happy Birthday Ko Paw!
>>>ကုိေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ)..... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကိုေပါေရ Happy Birthday ပါ။ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔ အဘိ္ဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔နဲ႔ ေမြးေန႔လာတိုက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ ကုသုိလ္ထူးတာပဲ။ ေမြးေန႔အမွတ္တရ ပို႔စ္ေပါ့ေနာ့္။ ပို႔စ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မွတ္ခ်က္ေတာ့တိုတိုေရးလို႔ မျဖစ္လု႔ိ အခ်ိန္မရလို႔ မေပးေတာ့ဘူး။ အရင္ပို႔စ္ေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလိုပဲ အခ်ိန္က အကန္႔အသတ္ျဖစ္ေနလို႔ မွတ္ခ်က္မေရးျဖစ္ဘူး။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ C-Box လည္းမရွိဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ဖတ္ၿပီး ျပန္ျပန္သြားတယ္။ ေမြးေန႔ႏွစ္တရာတိုင္ေအာင္ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ စာေကာင္းေကာင္းေတြ ဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ။
Nge Naing.... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေရးစရာေတြ ရွိေနေသးတဲ့အထိ၊ ေရးဖုိ႔အေျခအေနေပးတဲ့အထိ ဆက္ေရးသြားမွာပါ။
Happy Birthday !
Yu Wa Yi ..... Thanks. :-)
Happy birthday Ko Paw! May you be more productive in writing constructive posts from this very special days :D! Of course, your well-being does matter most, without which we cannot see a productive Ko Paw. Cheers brother!
ဘာေျပာေျပာသူတို႕ကႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္ကိုျဖစ္ေအာင္လုပ္မွာပဲ ပါခ်င္တဲ့လူေတြကလဲတန္းစီလို႕ အေျခခံဥပေဒဆိုတာ လုံးဝ ျပင္လို႕မရေတာ့ဘူးလို႕ ခင္ဗ်ားထင္သလား nld ကဝင္မျပိဳင္ရင္ ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္ nld ရဲ့ ရပ္တည္မူ႕ကေမးခြန္းထုတ္စရာပဲ ဒီေရြးေကာက္ပြဲကိုမေကာင္းးမွန္းလဲလူတိုင္းသိတယ္ ဒါေပမဲ့ ေမးခြန္းကဒါျပီးရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ဒီလိုပဲ ဖိနပ္နဲ႕ေပါက္လိုက္ ဆဲလိုက္ အင္တာနက္တို႕ ဘီဘီစီတို႕ကေန ေလကန္ေနလို႕ကေတာ့ ရင္ေလးတယ္ ေနာင္နစ္ႏွစ္ဆယ္ ေျပာရရင္ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ငါးစားပဲျမင္တဲ့လူေတြက အရင္ကကို႕ဖက္္ကလူေတြ
ေက်ာ္ထင္..... ေက်းဇူးပါ။ ေရးဦးမွာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကေလးထြန္းကားတာ ျမင္သြားခ်င္ပါေသးတယ္။ း-)
Anonymous ..... မိတ္ေဆြေျပာတဲ့အေၾကာင္း(၂ဝ၁ဝ) နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေနာက္ထပ္ ပုိ႔စ္ သပ္သပ္ ေရးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ၾကားထဲမွာ တျခားပုိ႔စ္ေတြ နည္းနည္း ခံေကာင္းခံႏုိင္တယ္။
Happy birthday Ko Paw!
I am a regular reader of your blog. Sometimes, I agree with your writing but sometimes not. Anyway,I like your writing.
Mar Mar .... Thank you. I like your comment.
Yes, it is very natural that we all can't agree on everything. And it is impossible for us to agree on everything. It is the greatest form of tolerance if we can live peacefully side by side even though we have different thoughts and have freedom to express them. This kind of tolerance can be found in democratic and free societies, but not in feared societies.
Thank you for birthday wish and for reading my posts.
happy birthday ပါကိုေပါ..
ပိုစ့္ေတြအျမဲလာဖတ္ပါတယ္။
မွန္ေျပာင္းရွင္ ..... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ဒါထက္.... နာမည္ၾကားရတာ ၾကက္သီးထလုိက္တာ။ ဟုိဖက္တုိက္ကေန တုိ႔ကုိ လာမေခ်ာင္းနဲ႔ေနာ္။
Post a Comment