လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္က ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးထက္သန္သူ တပ္မေတာ္အရာရွိေဟာင္းတေယာက္နဲ႔ ခင္မင္မိတဲ့အေလ်ာက္ က်ေနာ္က တခုခုဆုိရင္ သူတုိ႔တပ္ထဲက လက္သုံးစကားနဲ႔ ေနာက္ေျပာင္တတ္တယ္။
“ဒီမယ္၊ ေဟ့လူ… ေရဘူးေပါက္တာမလုိခ်င္ဘူး။ ေရပါတာပဲ လုိခ်င္တယ္”
အံမယ္… သူကလည္း ေခသူမဟုတ္။ ဟာသဉာဏ္ ေတာ္ေတာ္ရႊင္တဲ့လူဆုိေတာ့….
“ဟုတ္ကဲ့….ကုိေပါ။ က်ေနာ္ ေရကုိ ဗုိက္ထဲမွာ ထည့္သယ္လာပါတယ္။ ကုိေပါ လုိခ်င္ရင္ ခြက္ခံလုိက္ပါ”
ဆုိတာမ်ဳိး ျပန္ခြပ္တတ္တယ္။ ေဘးက လူေတြကလည္း သူ႕ဟာသကုိ သေဘာက်ၿပီး တဟားဟားေပါ႔။
အခု သူ႕ဟာသကုိ ျပန္ေျပာင္းသတိရမိရင္း စဥ္းစားမိတာ တခုရွိတယ္။
“ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေရပါတာ အဓိက” ဆုိေပမယ့္လည္း သယ္လာပုံ သယ္လာနည္းကလည္း အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာကုိ ေတြးမိတယ္။ ေသာက္ေရခပ္ခုိင္းတာကုိ သုံးၿပီးသား မိလႅာအုိးနဲ႔ ခပ္လာခဲ့တယ္ဆုိပါစုိ႔။ ေသာက္ရမယ့္လူက ဘယ္သတီႏုိင္ပါဦးေတာ့မလဲ။ ခပ္လာတဲ့ ေရလည္း မသန္႔ရွင္းေတာ့ဘူးေပါ႔။ သယ္ယူပုံ သယ္ယူနည္းေၾကာင့္ ေသာက္ေရရဲ႕ အရည္အေသြး ပ်က္စီးသြားတယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စကားစပ္မိလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔ မဆုိင္လွေပမယ့္ က်ေနာ့္အသိ တိရိစာၦန္ေဆးကုဆရာဝန္တခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားဘဝ ကြင္းဆင္းစဥ္က ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံတခုကို ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစဦး။
တခါက တိ၊ကု ေက်ာင္းသားတစုဟာ ၿမဳိ႕ျပနဲ႔ ေဝးလံသီေခါင္လွတဲ့ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ သြားေရာက္ ကြင္းဆင္းၿပီး ကၽြဲႏြား၊ တိရိစာၦန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စစ္တမ္းေကာက္တာေတြ၊ ကၽြဲႏြားက်န္းမာေရးကြင္းဆင္းကုသတာေတြ၊ ပညာေပးတာေတြ လုပ္ရသတဲ့။ အဲဒီေခတ္က ေတာရြာဓေလ့ ေဖာ္ေရြတတ္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ မျပန္ခင္ ညေနဖက္မွာ ရြာထဲက အိမ္တအိမ္က ထမင္းဖိတ္ေကၽြးသတဲ့။ ဟင္းေတြကလည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ၊ ခ်က္ထားတာကလည္း ေဖာေဖာသီသီ၊ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း သေဘာေကာင္းဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြလည္း စားၾကတာ ေခါင္းမေဖာ္ဘူးေပါ႔။
“အားမနာနဲ႔၊ စားသာစားပါ ဆရာမေလးတုိ႔။ ထမင္းကုန္ရင္လည္း ထပ္ယူပါေနာ္”
“အုိ….စိတ္သာခ်။ ယူမွာ အစ္မႀကီး။ ပန္းကန္ထဲမွာ ကုန္တာနဲ႔ ယူၿပီပဲ”
အဲ…. တကယ္တမ္း ထမင္းကုန္လုိ႔ ထပ္ယူမယ္ လုပ္တဲ့အခါ အင္မတန္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ႀကဳံရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာလဲဆုိေတာ့ ထမင္းလုိက္ပြဲထည့္လာတဲ့ ထမင္းအုပ္က လူမမာေတြ သုံးတတ္တဲ့ မိလႅာအုိးႀကီးျဖစ္ေနပါသတဲ့။ ထမင္းထပ္ယူမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း လက္တြန္႕သြားတာေပါ႔။ အိမ္ရွင္က…
“အသစ္ႀကီးပါ ဆရာမတုိ႔ရယ္။ ဝယ္လာၿပီး တခါမွ မသုံးရေသးပါဘူး။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ႕။ အိမ္မွာ ထမင္းလုိက္တဲ့ ေႂကြအုပ္ မရွိလုိ႔ပါ”……. လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပာရွာပါသတဲ့။
ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အိမ္ရွင္ေျပာတာကုိေတာ့ ယုံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မုိ႔လား။ အသစ္ႀကီးပါ ဆုိေပမယ့္လည္း ဘာႀကီးမွန္းသိေနေတာ့ စားရမွာ မသတီဘူးေပါ႔။ အဲဒီမွာ ေစာေစာက “ထပ္ယူမွာ၊ စိတ္သာခ်” ေျပာထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္း အိမ္ရွင္ကုိ အားနာေတာ့ အီလည္လည္နဲ႔ပဲ ထမင္းထပ္ယူၾကရသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကားမွာ ေနာက္ႀကဳံတုိင္း ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ေမာစရာ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးတခု ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ႔။
ဒါေတာင္မွ တကယ္မသုံးရေသးတဲ့ မိလႅာအုိးေနာ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အဲသည္လုိ သူ႕ေနရာနဲ႔ သူမဟုတ္ဘဲ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ လုပ္တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးႀကဳံရရင္ နားထဲမွာ “အသစ္ႀကီးပါ ဆရာမတုိ႔ရယ္။ တခါမွ မသုံးရေသးပါဘူး” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ အူထဲမွာ က်လိက်လိ ျဖစ္ရပါတယ္။ (ဒီထမင္းအုပ္ကိစၥက အခ်ပ္ပုိပါ။)
ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ေရသယ္တဲ့ ကိစၥကေန ေနာက္တဆင့္တက္စဥ္းစားျပန္ရင္ လူ႕ေလာကမွာ လူေတြကုိ အက်ဳိးရလဒ္ပဓာန၀ါဒီေတြနဲ႔၊ လုပ္ရပ္ပဓာန၀ါဒီေတြလုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ခြဲျခားရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ပထမတမ်ဳိးက ဘယ္နည္းပဲသုံးသုံး အက်ဳိးရလဒ္ေကာင္းဖုိ႔သာ ပဓာန ဆုိတဲ့လူမ်ဳိးေတြပဲ။ ဒီလူမ်ဳိးေတြဟာ လုိခ်င္တဲ့ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ဘယ္လမ္းကသြားရသြားရ သင့္ေတာ္တယ္၊ တရားတယ္၊ မွန္ကန္တယ္လုိ႔ ယူဆတတ္ၾကတယ္။
ဒုတိယတမ်ဳိးကေတာ့ ပန္းတုိင္ကုိ သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ လုပ္ရပ္တခုခ်င္းဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့လုပ္ရပ္လား၊ မွန္ကန္တဲ့လုပ္ရပ္လား၊ သင့္ေတာ္တဲ့ လုပ္ရပ္လား၊ တရားတဲ့ လုပ္ရပ္လား စတဲ့အခ်က္ေတြကုိ ဦးစားေပးတယ္။ လုပ္ရပ္တခုခ်င္းေကာင္းခဲ့ရင္ အဆုံးသတ္ရလဒ္လည္း မုခ်ေကာင္းမယ္လုိ႔ သူတုိ႔ ယုံၾကည္ၾကတယ္။ တကယ္လုိ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အဆုံးရလဒ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ေတာင္ လုပ္ခဲ့သမွ်ေတြဟာ မွန္ကန္ခဲ့တဲ့အတြက္၊ တရားမွ်တမႈရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ေျဖသာတယ္လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားမွာ ပထမအမ်ဳိးအစား (အက်ဳိးရလဒ္ပဓာနဝါဒ)ဟာ အစြန္းေရာက္စြာ က်င့္သုံးလာရင္ လူ႕ေလာကအတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးမားတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။
အခ်ဳိ႕ေသာ အမႈကိစၥေတြမွာ နည္းလမ္းတမ်ဳိးထက္ ပုိသုံးႏုိင္ၿပီး နည္းလမ္းေတြအေနနဲ႔လည္း ေကာင္းျခင္းဆုိးျခင္း ခြဲျခားစရာမလုိတဲ့ နည္းလမ္းမ်ဳိးေတြ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ…. ပန္းကန္ထဲက ေက်ာက္ေက်ာတုံးေလးကုိ ဇြန္းနဲ႔ပဲ ေကာ္စားစား၊ ခက္ရင္းနဲ႔ပဲ ထုိးစုိက္ၿပီးစားစား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားၾကားထုိးတံလုိ တုတ္တံေလးနဲ႔ ထုိးၿပီးစားစား၊ လက္နဲ႔ပဲ ေကာက္စားစား ဘယ္နည္းနဲ႔ စားစား သိပ္အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ဘယ္နည္းက ပုိသင့္ေလ်ာ္တယ္လုိ႔ အထူးတလည္ ဝိဝါဒ ကြဲျပားေနစရာမလုိပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ ကုိယ္ေရာက္ေနရာ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ကုိ သတိျပဳသင့္ပါေသးတယ္။ ကုိယ္တေယာက္တည္း စားေနတာ ဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူးေပါ႔။
ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္ေတြမွာေတာ့ နည္းလမ္း (သုိ႔မဟုတ္) လုပ္ရပ္ဟာ ရလဒ္ထက္ ပိုမုိ အေရးႀကီးေနတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ…. စာေမးပြဲေျဖတဲ့ ကိစၥ ဆုိပါစုိ႔။ စာေမးပြဲဆုိတာ လူတေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကုိ စစ္ေဆးတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုပဲ။ အဲဒီ စာေမးပြဲေျဖဆုိျခင္းျဖစ္စဥ္မွာ စာေမးပြဲေအာင္ျခင္းဆုိတာဟာ အက်ဳိးရလဒ္ေကာင္းတခု ဆုိပါစုိ႔။
အဲဒီရလဒ္ကုိ ရေအာင္ ႀကဳိးစားရာမွာ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိမယ္။ တနည္းက ကုိယ္ေျဖဆုိရမယ့္ ဘာသာရပ္ကုိ ေက်ေက်ညက္ညက္ နားလည္ေအာင္ ေစ့ေစ့ငုငု ႀကဳိးစားေလ့လာထားမယ္။ ေနာက္တနည္းက သိပ္နားမလည္ေပမယ့္ ဘာေမးေမး ေျဖႏုိင္ေအာင္ ၾကက္တူေရြးက်က္ က်က္ၿပီး အာဂုံေဆာင္ထားမယ္။ ေနာက္တနည္းက စေပါ႔တ္႐ုိက္ၿပီး ေရြးက်က္မယ္။ ေနာက္တနည္းက စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ခုိးခ်မယ္။ ေနာက္တနည္းက ဆရာဆရာမကုိ လာဘ္ထုိးၿပီး ေမးခြန္းကုိ ႀကဳိသိေအာင္ လုပ္ထားမယ္။
အဲဒီအထဲမွာ စေပါ႔႐ုိက္တဲ့နည္း (ေရြးက်က္တဲ့နည္း)က လြဲလုိ႔ က်န္တဲ့နည္းအားလုံးဟာ စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ တူညီတဲ့ ရလဒ္ကုိ ရႏုိင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမဆုံးနည္းက လြဲရင္ က်န္တဲ့နည္းအားလုံးမွာ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စာေမးပြဲဟာ လူတေယာက္ရဲ႕ နားလည္မႈ (သုိ႔မဟုတ္) ကၽြမ္းက်င္မႈ (သုိ႔မဟုတ္) အရည္အခ်င္းကုိ စစ္တာျဖစ္လုိ႔ က်န္တဲ့နည္းလမ္းေတြကုိ သုံးခဲ့တဲ့လူဟာ စာေမးပြဲေတာ့ ေအာင္ခ်င္ေအာင္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္မွာ အရည္အခ်င္းရွိသူတေယာက္ေတာ့ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူး။ တနည္းေျပာရရင္ အဲဒီလူရဲ႕ ေအာင္ျမင္ျခင္းမွာ တန္ဘုိး ကင္းမဲ့ေနတယ္။ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေနတယ္။ အဲဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးဖုိ႔ မိဘကုိယ္တုိင္က အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳခဲ့တယ္ဆုိရင္ အဲဒီမိဘဟာ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ခ်စ္ရာမေရာက္ဘဲ ႏွစ္ရာေရာက္တယ္။ မိမိရင္ေသြးကုိ လူညံ့ကေလးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးလုိက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ဒါက ဥပမာ တခုပဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီလုိ ရလဒ္ပဓာန၀ါဒီေတြေၾကာင့္ အလားတူ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ အျခားဥပမာေတြေပးရရင္….
ကစားပြဲမွာ ႏုိင္ရင္ၿပီးေရာ…. လူခ်ၿပီး ကစားရ၊ ကစားရ။ ညစ္ၿပီး ကစားရ ကစားရ… ဆုိတဲ့ အားကစားစိတ္မရွိတဲ့ အားကစားသမားေတြ ေပၚေပါက္လာႏုိင္တယ္။
စီးပြားရွာရာမွာလည္း ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာ… ဘယ္နည္းသုံးရ သုံးရ…. ဆုိတဲ့ ဝိသမေလာဘသားေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။
ႏုိင္ငံကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရာမွာလည္း…..အာဏာရရင္ၿပီးေရာ။ ဘယ္နည္းလမ္းသုံးရ…သုံးရ ဆုိတဲ့ အာဏာရွင္ေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ နအဖကုိ သတိရၾကပါ။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ အက်ဳိးရလဒ္ပဓာန၀ါဒီေတြေၾကာင့္ ေလာကႀကီး ဘယ္ေလာက္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနရတယ္ဆုိတာကုိ ရွင္းလင္းေလာက္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
အလားတူပဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာလည္း ဒီမုိကေရစီရရင္ၿပီးေရာ…. ဘယ္နည္းကုိ သုံးရသုံးရ ဆုိတဲ့လူမ်ဳိးေတြေပၚလာျပန္ပါတယ္။
ဒီမုိကေရစီရဖုိ႔ ဘယ္နည္းပဲသုံးရသုံးရဆုိတဲ့ အယူအဆကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လုိမွ လက္ခံလုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ ပန္းတုိင္ရလဒ္ဆုိတာထက္ နည္းလမ္းလုိ႔ ေျပာရင္ပုိမွန္မယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ ပါဝင္တဲ့ လူအမ်ားစုက ဒီမုိကေရစီနည္းက်တဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ မက်င့္သုံးသေရြ႕ အဲဒီ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ ဒီမုိကေရစီမထြန္းကားႏုိင္ပါဘူး။ တခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဘာစနစ္ျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးဘူး။ နအဖ ျပဳတ္က်ရင္ေတာ္ၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္လာတဲ့ ေမာင္ပုလဲ ဒုိင္း၀န္ထက္ မကဲဘူးလုိ႔ ဘယ္သူအာမခံႏုိင္သလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ ဦးေဆာင္ေနတဲ့လူေတြဟာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ယုံလည္းယုံၾကည္ရမယ္။ ကုိယ္တုိင္လည္း လက္ေတြ႕ ျပဳမူက်င့္ႀကံ ေနထုိင္ေျပာဆုိ ျပၾကရမယ္။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ ပါးစပ္က ဘုရားဘုရား။ လက္က ကားယား ကားယား ဆုိတာလုိ အဲဒီႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဆုိသူေတြအေပၚမွာ ယုံၾကည္မႈ တစထက္တစ ေလ်ာ့ပါးသြားပါလိမ့္မယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာၾကရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုန္းကလည္း လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႔ ဖက္ဆစ္နဲ႔ေတာင္ ေပါင္းခဲ့ရတာမဟုတ္ပါလားလုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေမးၾကတယ္။ ဒီေမးခြန္းဟာ မတူညီတဲ့အရာေတြကုိ ေရာေထြးစဥ္းစားရာက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေမးခြန္းလုိ႔ ျမင္ပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္က တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႔အတြက္ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ေပါင္းေပါင္း၊ အရင္းရွင္နဲ႔ေပါင္းေပါင္း စနစ္က အေရးမႀကီးလွဘူး။ ဥပမာ… အခုေန ျမန္မာျပည္ကုိ ယုိးဒယားကေန က်ဴးေက်ာ္ရန္စ တုိက္ခုိက္လာတယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ကုိယ့္တုိင္းျပည္၊ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔အတြက္ ယုိးဒယားကုိ ခံတုိက္ရမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္တ႐ုတ္ကပဲ ကူညီကူညီ၊ ဒီမုိကေရစီ အိႏၵိယက ကူညီကူညီ၊ ရတဲ့ အကူအညီကုိ ယူရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီတုိက္ပြဲဟာ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ။ စနစ္တခုေျပာင္းလဲဖုိ႔ တုိက္ပြဲမဟုတ္ဘူး။
ဒါေတာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနနဲ႔ ဖက္ဆစ္ေတြကုိ ေပါင္းမိတာ မွားၿပီဆုိတာ သူအေစာႀကီးကတည္းက ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္၀င္လာကတည္းက ျပန္ခ်ဖုိ႔ တပါတည္း စီစဥ္ေတာ့တာပဲ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒီမုိကေရစီနည္းနာေတြကုိ အားေပးတယ္၊ က်င့္ႀကံတယ္၊ ျပဳမူတယ္ဆုိတာေတြကုိ အထင္အရွား ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ တုိင္းျပည္ကုိ တုိင္းတပါးလက္ေအာက္က လြတ္လပ္ေအာင္ တုိက္ခုိက္ရာမွာ စနစ္က ပဓာနမက်ခဲ့ဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ဆီက အကူအညီယူသည္ျဖစ္ေစ၊ အရင္းရွင္ဆီက အကူအညီယူသည္ျဖစ္ေစ လြတ္လပ္ဖုိ႔သာ ပဓာနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလုိ တုိင္းျပည္ကုိ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ကူးေျပာင္းရာမွာေတာ့ သုံးခ်င္တဲ့ နည္းကို သုံးလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုဟာ သေဘာသဘာ၀ လုံးဝမတူျခားနားေနတယ္။
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြတေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့ စကားကုိ ကုိးကားရမယ္ဆုိရင္…. “အိမ္တအိမ္မီးေလာင္ေနရင္ ေရသန္႔နဲ႔ပက္ပက္၊ သဲနဲ႔ ပက္ပက္၊ ဗြက္နဲ႔ပက္ပက္၊ ေျမာင္းပုပ္ထဲက ႐ႊံ႕ပုပ္နဲ႔ ပက္ပက္ ကိစၥမရွိဘူး။ မီးေလာင္တဲ့ အိမ္ကုိ မီးၿငိႇမ္းသတ္တဲ့ ကိစၥမွာ တရားမွ်တဖုိ႔မလုိဘူး၊ တန္ဘုိးေတြ ေစာင့္ထိန္းေနဖုိ႔မလုိဘူး။ (ဒါေတာင္ အိမ္ထဲမွာ ပီကာဆုိပန္းခ်ီကားလုိ အဖုိးတန္ပန္းခ်ီကားေတြ ရွိေနလုိ႔ အဲဒီလုိ တန္ဘုိးရွိတာေတြကုိ မပ်က္စီးေစခ်င္ရင္ ရႊံ႕ပုပ္နဲ႔ ပက္မယ့္ကိစၥကုိ ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္ၿပီး စဥ္းစားသင့္ေသးတယ္။) ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးကုိ မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ ႏႈိင္းတာကေတာ့ အင္မတန္ ႐ုိးစင္းလြန္းတယ္။ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းျခင္းမွာ တိက်တဲ့ နည္းလမ္းေတာ့မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တိက်တဲ့ ဝိေသသလကၡဏာေတြေတာ့ ရွိတယ္ဗ်ာ”….တဲ့။
က်ေနာ္ သူ႕စကားကုိ အရမ္းႀကဳိက္တယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔သြားရ သြားရ အေရးမႀကီးဘူး၊ ေရာက္မယ္လုိ႔ ေတြးထင္တဲ့လူေတြဟာ နအဖရဲ႕ ေတြးေခၚပုံနဲ႔ ဘာမွ မျခားနားဘူးဆုိတာကုိ သြားေတြ႕ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ နအဖ စစ္အစုိးရကလည္း သူတုိ႔ စိတ္တုိင္းက် ေရးဆြဲထားတဲ့ လမ္းျပေျမပုံအတုိင္း စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမုိကေရစီတုိ႔၊ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကုိက္ညီေသာ ဒီမုိကေရစီတုိ႔ စသျဖင့္ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းေတြအတုိင္း သြားဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ “အဲဒီနည္းနဲ႔ ေရာက္မယ္ထင္ရင္ အသာမွိန္းၿပီး လုိက္သြားၾကေပါ႔။”…လုိ႔ တုိက္တြန္းရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ဟာ….နအဖဆုိတာက ယုတ္မာတဲ့အေကာင္ေတြကြ၊ ဒီေကာင္ေတြက ဒီမုိကေရစီကုိ တကယ္သြားခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအေကာင္ေတြမုိ႔ မယုံၾကည္ႏုိင္တာ။ က်န္တဲ့လူေတြက ဒီေလာက္မဆုိးဘူး”…လုိ႔လည္း လာမေျပာပါနဲ႔။ နအဖကလည္း သူ႕ပါးစပ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိပဲ ဒီမုိကေရစီကုိ သြားခ်င္ပါတယ္လုိ႔ တခ်ိန္လုံးေျပာေနပါတယ္။ ဦးသန္းေရႊ တႏွစ္တခါေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြထဲမွာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နအဖကုိ ဘာလုိ႔မယုံၾကည္ရသလဲ။ နအဖ အတိတ္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ အခု ပစၥဳပၸာန္မွာ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး၊ သူတုိ႔လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ ဝိေသသလကၡဏာေတြၾကည့္ၿပီး ဒီမုိကေရစီရဲ႕ ဝိေသသလကၡဏာေတြနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနတဲ့အတြက္ မယုံၾကည္ႏုိင္တာေပါ႔။
လူေတြဆုိတာ ကုိယ္ေတြးႀကံသမွ် အေတြးေတြ၊ ကုိယ္ျပဳသမွ် လုပ္ရပ္ေတြ၊ ကုိယ္ေျပာသမွ် အေျပာအဆုိေတြကေန ကုိယ့္သဘာဝကုိ အၿမဲ ျပန္လည္ ထုဆစ္ေနတယ္ဆုိတာ သတိျပဳမိပါတယ္။။ ဒီကေန႔ ဒီမုိကေရစီနည္းလမ္းေတြ၊ အက်င့္အႀကံေတြကုိ ကုိယ္တုိင္မလုိက္နာႏုိင္တဲ့သူ၊ လူ႕အခြင့္အေရးကုိ ကုိယ္တုိင္ ေလးစားရေကာင္းမွန္းမသိသူေတြဆုိရင္ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားပါလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေႂကြးေၾကာ္ေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာေနပါေစ၊ ဒီလူေတြကုိ ယုံၾကည္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အခု အာဏာမရေသးခင္မွာေတာင္ ဒီေလာက္ စည္းကမ္းမဲ့တာ။ ဒီေလာက္ ကုိယ့္အလုိဆႏၵကုိယ္ မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္တာ။ ဒီေလာက္ အၾကမ္းဖက္ဝါဒကုိ ႏွစ္ၿခဳိက္တာ။ အာဏာရၿပီးရင္ နအဖထက္ ဆယ္ျပန္ေလာက္ ဆုိးႏုိင္တယ္ဆုိတာ ေတြးၾကည့္ယုံမွ်နဲ႔ သိႏုိင္ပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ဦး၀င္းတင္တုိ႔ ကုိမင္းကုိႏုိင္တုိ႔ကုိ ေလးစားၾကတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ ယုံၾကည္သက္၀င္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ Principle ကုိ ဘယ္လုိအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔မွ မခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔ ယုံၾကည္သက္၀င္တဲ့ တန္ဘုိးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မခ်ခဲ့ဘူး။ အခုထိလည္း ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ စြဲကုိင္ဆဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတုိ႔ကုိ အခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ ယုံၾကည္တယ္။ ေလးစားတယ္။
ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း ေလနာထေနတဲ့ ရဟန္းႀကီးတပါးကို ေလနာသက္သာေအာင္ မြန္းလြဲအစာစားဖုိ႔ တုိက္တြန္းတဲ့အခါ “ငါ႔ကုိယ္ထဲကအူေတြ အစာဆာလုိ႔ ငါ႔ကုိယ္အျပင္ဖက္ကုိ ထြက္ၿပီး အစာရွာေခ်ဦးေတာ့၊ ငါကေတာ့ စည္းကမ္းကုိ မေဖာက္ဖ်က္ႏုိင္ပါ” ဆုိတာမ်ဳိးေျပာၿပီး အစာမစားပဲ ေနခဲ့တာရွိတယ္။ အဲဒီလုိ အသက္နဲ႔လဲၿပီး သံမဏိစည္းကမ္းရွိသူေတြကို က်ေနာ္ေလးစားတယ္။ ေပ်ာ့ခ်ည္ေပ်ာင္းခ်ည္ ဖေယာင္းစည္းကမ္းသမားေတြကုိေတာ့ မယုံစားဝံ့ဘူး။ အုိင္းစတုိင္းကလည္း ေျပာခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ အေသးအဖြဲမွာေတာင္ မယုံၾကည္ရတဲ့လူေတြကို ႀကီးႀကီးမားမားကိစၥေတြမွာ သာၿပီးေတာ့ေတာင္ မယုံၾကည္သင့္ဘူးဆုိတာကုိေပါ႔။
ဒီေတာ့ ကုိယ္လုပ္သမွ်အလုပ္(ကံ)ဟာ ကုိယ့္ပုံရိပ္၊ ကုိယ့္သဘာဝနဲ႔ ကုိယ့္လားရာကုိ ထုဆစ္ေနတာ လူတုိင္း သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ေညာင္ပင္စုိက္ၿပီး ပန္းသီးစားခ်င္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ေညာင္ပင္စုိက္ရင္ ေညာင္သီးပဲ စားရမွာေပါ႔။ ေညာင္ပင္စုိက္ၿပီး ပန္းသီးစားရလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ေနတယ္ဆုိရင္ ေသသာ ေသသြားမယ္။ ပန္းသီးကုိေတာ့ စားလုိက္ရမွာမဟုတ္။ ကံမေကာင္းရင္ “ေညာင္ပင္တေစၦ ေဝေလေလ၊ နင္ဘာသီးစား ေညာင္သီးစား” ဘဝေရာက္သြားႏုိင္ပါေၾကာင္း။
“ဒီမယ္၊ ေဟ့လူ… ေရဘူးေပါက္တာမလုိခ်င္ဘူး။ ေရပါတာပဲ လုိခ်င္တယ္”
အံမယ္… သူကလည္း ေခသူမဟုတ္။ ဟာသဉာဏ္ ေတာ္ေတာ္ရႊင္တဲ့လူဆုိေတာ့….
“ဟုတ္ကဲ့….ကုိေပါ။ က်ေနာ္ ေရကုိ ဗုိက္ထဲမွာ ထည့္သယ္လာပါတယ္။ ကုိေပါ လုိခ်င္ရင္ ခြက္ခံလုိက္ပါ”
ဆုိတာမ်ဳိး ျပန္ခြပ္တတ္တယ္။ ေဘးက လူေတြကလည္း သူ႕ဟာသကုိ သေဘာက်ၿပီး တဟားဟားေပါ႔။
အခု သူ႕ဟာသကုိ ျပန္ေျပာင္းသတိရမိရင္း စဥ္းစားမိတာ တခုရွိတယ္။
“ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေရပါတာ အဓိက” ဆုိေပမယ့္လည္း သယ္လာပုံ သယ္လာနည္းကလည္း အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာကုိ ေတြးမိတယ္။ ေသာက္ေရခပ္ခုိင္းတာကုိ သုံးၿပီးသား မိလႅာအုိးနဲ႔ ခပ္လာခဲ့တယ္ဆုိပါစုိ႔။ ေသာက္ရမယ့္လူက ဘယ္သတီႏုိင္ပါဦးေတာ့မလဲ။ ခပ္လာတဲ့ ေရလည္း မသန္႔ရွင္းေတာ့ဘူးေပါ႔။ သယ္ယူပုံ သယ္ယူနည္းေၾကာင့္ ေသာက္ေရရဲ႕ အရည္အေသြး ပ်က္စီးသြားတယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စကားစပ္မိလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔ မဆုိင္လွေပမယ့္ က်ေနာ့္အသိ တိရိစာၦန္ေဆးကုဆရာဝန္တခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားဘဝ ကြင္းဆင္းစဥ္က ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံတခုကို ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစဦး။
တခါက တိ၊ကု ေက်ာင္းသားတစုဟာ ၿမဳိ႕ျပနဲ႔ ေဝးလံသီေခါင္လွတဲ့ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ သြားေရာက္ ကြင္းဆင္းၿပီး ကၽြဲႏြား၊ တိရိစာၦန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စစ္တမ္းေကာက္တာေတြ၊ ကၽြဲႏြားက်န္းမာေရးကြင္းဆင္းကုသတာေတြ၊ ပညာေပးတာေတြ လုပ္ရသတဲ့။ အဲဒီေခတ္က ေတာရြာဓေလ့ ေဖာ္ေရြတတ္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ မျပန္ခင္ ညေနဖက္မွာ ရြာထဲက အိမ္တအိမ္က ထမင္းဖိတ္ေကၽြးသတဲ့။ ဟင္းေတြကလည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ၊ ခ်က္ထားတာကလည္း ေဖာေဖာသီသီ၊ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း သေဘာေကာင္းဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြလည္း စားၾကတာ ေခါင္းမေဖာ္ဘူးေပါ႔။
“အားမနာနဲ႔၊ စားသာစားပါ ဆရာမေလးတုိ႔။ ထမင္းကုန္ရင္လည္း ထပ္ယူပါေနာ္”
“အုိ….စိတ္သာခ်။ ယူမွာ အစ္မႀကီး။ ပန္းကန္ထဲမွာ ကုန္တာနဲ႔ ယူၿပီပဲ”
အဲ…. တကယ္တမ္း ထမင္းကုန္လုိ႔ ထပ္ယူမယ္ လုပ္တဲ့အခါ အင္မတန္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ႀကဳံရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာလဲဆုိေတာ့ ထမင္းလုိက္ပြဲထည့္လာတဲ့ ထမင္းအုပ္က လူမမာေတြ သုံးတတ္တဲ့ မိလႅာအုိးႀကီးျဖစ္ေနပါသတဲ့။ ထမင္းထပ္ယူမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း လက္တြန္႕သြားတာေပါ႔။ အိမ္ရွင္က…
“အသစ္ႀကီးပါ ဆရာမတုိ႔ရယ္။ ဝယ္လာၿပီး တခါမွ မသုံးရေသးပါဘူး။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ႕။ အိမ္မွာ ထမင္းလုိက္တဲ့ ေႂကြအုပ္ မရွိလုိ႔ပါ”……. လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပာရွာပါသတဲ့။
ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အိမ္ရွင္ေျပာတာကုိေတာ့ ယုံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မုိ႔လား။ အသစ္ႀကီးပါ ဆုိေပမယ့္လည္း ဘာႀကီးမွန္းသိေနေတာ့ စားရမွာ မသတီဘူးေပါ႔။ အဲဒီမွာ ေစာေစာက “ထပ္ယူမွာ၊ စိတ္သာခ်” ေျပာထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္း အိမ္ရွင္ကုိ အားနာေတာ့ အီလည္လည္နဲ႔ပဲ ထမင္းထပ္ယူၾကရသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကားမွာ ေနာက္ႀကဳံတုိင္း ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ေမာစရာ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးတခု ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ႔။
ဒါေတာင္မွ တကယ္မသုံးရေသးတဲ့ မိလႅာအုိးေနာ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အဲသည္လုိ သူ႕ေနရာနဲ႔ သူမဟုတ္ဘဲ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ လုပ္တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးႀကဳံရရင္ နားထဲမွာ “အသစ္ႀကီးပါ ဆရာမတုိ႔ရယ္။ တခါမွ မသုံးရေသးပါဘူး” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ အူထဲမွာ က်လိက်လိ ျဖစ္ရပါတယ္။ (ဒီထမင္းအုပ္ကိစၥက အခ်ပ္ပုိပါ။)
ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ေရသယ္တဲ့ ကိစၥကေန ေနာက္တဆင့္တက္စဥ္းစားျပန္ရင္ လူ႕ေလာကမွာ လူေတြကုိ အက်ဳိးရလဒ္ပဓာန၀ါဒီေတြနဲ႔၊ လုပ္ရပ္ပဓာန၀ါဒီေတြလုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ခြဲျခားရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ပထမတမ်ဳိးက ဘယ္နည္းပဲသုံးသုံး အက်ဳိးရလဒ္ေကာင္းဖုိ႔သာ ပဓာန ဆုိတဲ့လူမ်ဳိးေတြပဲ။ ဒီလူမ်ဳိးေတြဟာ လုိခ်င္တဲ့ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ဘယ္လမ္းကသြားရသြားရ သင့္ေတာ္တယ္၊ တရားတယ္၊ မွန္ကန္တယ္လုိ႔ ယူဆတတ္ၾကတယ္။
ဒုတိယတမ်ဳိးကေတာ့ ပန္းတုိင္ကုိ သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ လုပ္ရပ္တခုခ်င္းဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့လုပ္ရပ္လား၊ မွန္ကန္တဲ့လုပ္ရပ္လား၊ သင့္ေတာ္တဲ့ လုပ္ရပ္လား၊ တရားတဲ့ လုပ္ရပ္လား စတဲ့အခ်က္ေတြကုိ ဦးစားေပးတယ္။ လုပ္ရပ္တခုခ်င္းေကာင္းခဲ့ရင္ အဆုံးသတ္ရလဒ္လည္း မုခ်ေကာင္းမယ္လုိ႔ သူတုိ႔ ယုံၾကည္ၾကတယ္။ တကယ္လုိ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အဆုံးရလဒ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ေတာင္ လုပ္ခဲ့သမွ်ေတြဟာ မွန္ကန္ခဲ့တဲ့အတြက္၊ တရားမွ်တမႈရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ေျဖသာတယ္လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားမွာ ပထမအမ်ဳိးအစား (အက်ဳိးရလဒ္ပဓာနဝါဒ)ဟာ အစြန္းေရာက္စြာ က်င့္သုံးလာရင္ လူ႕ေလာကအတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးမားတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။
အခ်ဳိ႕ေသာ အမႈကိစၥေတြမွာ နည္းလမ္းတမ်ဳိးထက္ ပုိသုံးႏုိင္ၿပီး နည္းလမ္းေတြအေနနဲ႔လည္း ေကာင္းျခင္းဆုိးျခင္း ခြဲျခားစရာမလုိတဲ့ နည္းလမ္းမ်ဳိးေတြ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ…. ပန္းကန္ထဲက ေက်ာက္ေက်ာတုံးေလးကုိ ဇြန္းနဲ႔ပဲ ေကာ္စားစား၊ ခက္ရင္းနဲ႔ပဲ ထုိးစုိက္ၿပီးစားစား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားၾကားထုိးတံလုိ တုတ္တံေလးနဲ႔ ထုိးၿပီးစားစား၊ လက္နဲ႔ပဲ ေကာက္စားစား ဘယ္နည္းနဲ႔ စားစား သိပ္အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ဘယ္နည္းက ပုိသင့္ေလ်ာ္တယ္လုိ႔ အထူးတလည္ ဝိဝါဒ ကြဲျပားေနစရာမလုိပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ ကုိယ္ေရာက္ေနရာ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ကုိ သတိျပဳသင့္ပါေသးတယ္။ ကုိယ္တေယာက္တည္း စားေနတာ ဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူးေပါ႔။
ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္ေတြမွာေတာ့ နည္းလမ္း (သုိ႔မဟုတ္) လုပ္ရပ္ဟာ ရလဒ္ထက္ ပိုမုိ အေရးႀကီးေနတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ…. စာေမးပြဲေျဖတဲ့ ကိစၥ ဆုိပါစုိ႔။ စာေမးပြဲဆုိတာ လူတေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကုိ စစ္ေဆးတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုပဲ။ အဲဒီ စာေမးပြဲေျဖဆုိျခင္းျဖစ္စဥ္မွာ စာေမးပြဲေအာင္ျခင္းဆုိတာဟာ အက်ဳိးရလဒ္ေကာင္းတခု ဆုိပါစုိ႔။
အဲဒီရလဒ္ကုိ ရေအာင္ ႀကဳိးစားရာမွာ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိမယ္။ တနည္းက ကုိယ္ေျဖဆုိရမယ့္ ဘာသာရပ္ကုိ ေက်ေက်ညက္ညက္ နားလည္ေအာင္ ေစ့ေစ့ငုငု ႀကဳိးစားေလ့လာထားမယ္။ ေနာက္တနည္းက သိပ္နားမလည္ေပမယ့္ ဘာေမးေမး ေျဖႏုိင္ေအာင္ ၾကက္တူေရြးက်က္ က်က္ၿပီး အာဂုံေဆာင္ထားမယ္။ ေနာက္တနည္းက စေပါ႔တ္႐ုိက္ၿပီး ေရြးက်က္မယ္။ ေနာက္တနည္းက စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ခုိးခ်မယ္။ ေနာက္တနည္းက ဆရာဆရာမကုိ လာဘ္ထုိးၿပီး ေမးခြန္းကုိ ႀကဳိသိေအာင္ လုပ္ထားမယ္။
အဲဒီအထဲမွာ စေပါ႔႐ုိက္တဲ့နည္း (ေရြးက်က္တဲ့နည္း)က လြဲလုိ႔ က်န္တဲ့နည္းအားလုံးဟာ စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ တူညီတဲ့ ရလဒ္ကုိ ရႏုိင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမဆုံးနည္းက လြဲရင္ က်န္တဲ့နည္းအားလုံးမွာ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စာေမးပြဲဟာ လူတေယာက္ရဲ႕ နားလည္မႈ (သုိ႔မဟုတ္) ကၽြမ္းက်င္မႈ (သုိ႔မဟုတ္) အရည္အခ်င္းကုိ စစ္တာျဖစ္လုိ႔ က်န္တဲ့နည္းလမ္းေတြကုိ သုံးခဲ့တဲ့လူဟာ စာေမးပြဲေတာ့ ေအာင္ခ်င္ေအာင္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္မွာ အရည္အခ်င္းရွိသူတေယာက္ေတာ့ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူး။ တနည္းေျပာရရင္ အဲဒီလူရဲ႕ ေအာင္ျမင္ျခင္းမွာ တန္ဘုိး ကင္းမဲ့ေနတယ္။ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေနတယ္။ အဲဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးဖုိ႔ မိဘကုိယ္တုိင္က အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳခဲ့တယ္ဆုိရင္ အဲဒီမိဘဟာ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ခ်စ္ရာမေရာက္ဘဲ ႏွစ္ရာေရာက္တယ္။ မိမိရင္ေသြးကုိ လူညံ့ကေလးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးလုိက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ဒါက ဥပမာ တခုပဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီလုိ ရလဒ္ပဓာန၀ါဒီေတြေၾကာင့္ အလားတူ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ အျခားဥပမာေတြေပးရရင္….
ကစားပြဲမွာ ႏုိင္ရင္ၿပီးေရာ…. လူခ်ၿပီး ကစားရ၊ ကစားရ။ ညစ္ၿပီး ကစားရ ကစားရ… ဆုိတဲ့ အားကစားစိတ္မရွိတဲ့ အားကစားသမားေတြ ေပၚေပါက္လာႏုိင္တယ္။
စီးပြားရွာရာမွာလည္း ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာ… ဘယ္နည္းသုံးရ သုံးရ…. ဆုိတဲ့ ဝိသမေလာဘသားေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။
ႏုိင္ငံကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရာမွာလည္း…..အာဏာရရင္ၿပီးေရာ။ ဘယ္နည္းလမ္းသုံးရ…သုံးရ ဆုိတဲ့ အာဏာရွင္ေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ နအဖကုိ သတိရၾကပါ။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ အက်ဳိးရလဒ္ပဓာန၀ါဒီေတြေၾကာင့္ ေလာကႀကီး ဘယ္ေလာက္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနရတယ္ဆုိတာကုိ ရွင္းလင္းေလာက္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
အလားတူပဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာလည္း ဒီမုိကေရစီရရင္ၿပီးေရာ…. ဘယ္နည္းကုိ သုံးရသုံးရ ဆုိတဲ့လူမ်ဳိးေတြေပၚလာျပန္ပါတယ္။
ဒီမုိကေရစီရဖုိ႔ ဘယ္နည္းပဲသုံးရသုံးရဆုိတဲ့ အယူအဆကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လုိမွ လက္ခံလုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ ပန္းတုိင္ရလဒ္ဆုိတာထက္ နည္းလမ္းလုိ႔ ေျပာရင္ပုိမွန္မယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ ပါဝင္တဲ့ လူအမ်ားစုက ဒီမုိကေရစီနည္းက်တဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ မက်င့္သုံးသေရြ႕ အဲဒီ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ ဒီမုိကေရစီမထြန္းကားႏုိင္ပါဘူး။ တခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဘာစနစ္ျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးဘူး။ နအဖ ျပဳတ္က်ရင္ေတာ္ၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္လာတဲ့ ေမာင္ပုလဲ ဒုိင္း၀န္ထက္ မကဲဘူးလုိ႔ ဘယ္သူအာမခံႏုိင္သလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ ဦးေဆာင္ေနတဲ့လူေတြဟာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ယုံလည္းယုံၾကည္ရမယ္။ ကုိယ္တုိင္လည္း လက္ေတြ႕ ျပဳမူက်င့္ႀကံ ေနထုိင္ေျပာဆုိ ျပၾကရမယ္။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ ပါးစပ္က ဘုရားဘုရား။ လက္က ကားယား ကားယား ဆုိတာလုိ အဲဒီႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဆုိသူေတြအေပၚမွာ ယုံၾကည္မႈ တစထက္တစ ေလ်ာ့ပါးသြားပါလိမ့္မယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာၾကရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုန္းကလည္း လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႔ ဖက္ဆစ္နဲ႔ေတာင္ ေပါင္းခဲ့ရတာမဟုတ္ပါလားလုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေမးၾကတယ္။ ဒီေမးခြန္းဟာ မတူညီတဲ့အရာေတြကုိ ေရာေထြးစဥ္းစားရာက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေမးခြန္းလုိ႔ ျမင္ပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္က တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႔အတြက္ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ေပါင္းေပါင္း၊ အရင္းရွင္နဲ႔ေပါင္းေပါင္း စနစ္က အေရးမႀကီးလွဘူး။ ဥပမာ… အခုေန ျမန္မာျပည္ကုိ ယုိးဒယားကေန က်ဴးေက်ာ္ရန္စ တုိက္ခုိက္လာတယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ကုိယ့္တုိင္းျပည္၊ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔အတြက္ ယုိးဒယားကုိ ခံတုိက္ရမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္တ႐ုတ္ကပဲ ကူညီကူညီ၊ ဒီမုိကေရစီ အိႏၵိယက ကူညီကူညီ၊ ရတဲ့ အကူအညီကုိ ယူရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီတုိက္ပြဲဟာ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ။ စနစ္တခုေျပာင္းလဲဖုိ႔ တုိက္ပြဲမဟုတ္ဘူး။
ဒါေတာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနနဲ႔ ဖက္ဆစ္ေတြကုိ ေပါင္းမိတာ မွားၿပီဆုိတာ သူအေစာႀကီးကတည္းက ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္၀င္လာကတည္းက ျပန္ခ်ဖုိ႔ တပါတည္း စီစဥ္ေတာ့တာပဲ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒီမုိကေရစီနည္းနာေတြကုိ အားေပးတယ္၊ က်င့္ႀကံတယ္၊ ျပဳမူတယ္ဆုိတာေတြကုိ အထင္အရွား ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ တုိင္းျပည္ကုိ တုိင္းတပါးလက္ေအာက္က လြတ္လပ္ေအာင္ တုိက္ခုိက္ရာမွာ စနစ္က ပဓာနမက်ခဲ့ဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ဆီက အကူအညီယူသည္ျဖစ္ေစ၊ အရင္းရွင္ဆီက အကူအညီယူသည္ျဖစ္ေစ လြတ္လပ္ဖုိ႔သာ ပဓာနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလုိ တုိင္းျပည္ကုိ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ကူးေျပာင္းရာမွာေတာ့ သုံးခ်င္တဲ့ နည္းကို သုံးလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုဟာ သေဘာသဘာ၀ လုံးဝမတူျခားနားေနတယ္။
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြတေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့ စကားကုိ ကုိးကားရမယ္ဆုိရင္…. “အိမ္တအိမ္မီးေလာင္ေနရင္ ေရသန္႔နဲ႔ပက္ပက္၊ သဲနဲ႔ ပက္ပက္၊ ဗြက္နဲ႔ပက္ပက္၊ ေျမာင္းပုပ္ထဲက ႐ႊံ႕ပုပ္နဲ႔ ပက္ပက္ ကိစၥမရွိဘူး။ မီးေလာင္တဲ့ အိမ္ကုိ မီးၿငိႇမ္းသတ္တဲ့ ကိစၥမွာ တရားမွ်တဖုိ႔မလုိဘူး၊ တန္ဘုိးေတြ ေစာင့္ထိန္းေနဖုိ႔မလုိဘူး။ (ဒါေတာင္ အိမ္ထဲမွာ ပီကာဆုိပန္းခ်ီကားလုိ အဖုိးတန္ပန္းခ်ီကားေတြ ရွိေနလုိ႔ အဲဒီလုိ တန္ဘုိးရွိတာေတြကုိ မပ်က္စီးေစခ်င္ရင္ ရႊံ႕ပုပ္နဲ႔ ပက္မယ့္ကိစၥကုိ ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္ၿပီး စဥ္းစားသင့္ေသးတယ္။) ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးကုိ မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ ႏႈိင္းတာကေတာ့ အင္မတန္ ႐ုိးစင္းလြန္းတယ္။ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းျခင္းမွာ တိက်တဲ့ နည္းလမ္းေတာ့မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တိက်တဲ့ ဝိေသသလကၡဏာေတြေတာ့ ရွိတယ္ဗ်ာ”….တဲ့။
က်ေနာ္ သူ႕စကားကုိ အရမ္းႀကဳိက္တယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔သြားရ သြားရ အေရးမႀကီးဘူး၊ ေရာက္မယ္လုိ႔ ေတြးထင္တဲ့လူေတြဟာ နအဖရဲ႕ ေတြးေခၚပုံနဲ႔ ဘာမွ မျခားနားဘူးဆုိတာကုိ သြားေတြ႕ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ နအဖ စစ္အစုိးရကလည္း သူတုိ႔ စိတ္တုိင္းက် ေရးဆြဲထားတဲ့ လမ္းျပေျမပုံအတုိင္း စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမုိကေရစီတုိ႔၊ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကုိက္ညီေသာ ဒီမုိကေရစီတုိ႔ စသျဖင့္ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းေတြအတုိင္း သြားဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ “အဲဒီနည္းနဲ႔ ေရာက္မယ္ထင္ရင္ အသာမွိန္းၿပီး လုိက္သြားၾကေပါ႔။”…လုိ႔ တုိက္တြန္းရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ဟာ….နအဖဆုိတာက ယုတ္မာတဲ့အေကာင္ေတြကြ၊ ဒီေကာင္ေတြက ဒီမုိကေရစီကုိ တကယ္သြားခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအေကာင္ေတြမုိ႔ မယုံၾကည္ႏုိင္တာ။ က်န္တဲ့လူေတြက ဒီေလာက္မဆုိးဘူး”…လုိ႔လည္း လာမေျပာပါနဲ႔။ နအဖကလည္း သူ႕ပါးစပ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိပဲ ဒီမုိကေရစီကုိ သြားခ်င္ပါတယ္လုိ႔ တခ်ိန္လုံးေျပာေနပါတယ္။ ဦးသန္းေရႊ တႏွစ္တခါေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြထဲမွာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နအဖကုိ ဘာလုိ႔မယုံၾကည္ရသလဲ။ နအဖ အတိတ္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ အခု ပစၥဳပၸာန္မွာ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး၊ သူတုိ႔လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ ဝိေသသလကၡဏာေတြၾကည့္ၿပီး ဒီမုိကေရစီရဲ႕ ဝိေသသလကၡဏာေတြနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနတဲ့အတြက္ မယုံၾကည္ႏုိင္တာေပါ႔။
လူေတြဆုိတာ ကုိယ္ေတြးႀကံသမွ် အေတြးေတြ၊ ကုိယ္ျပဳသမွ် လုပ္ရပ္ေတြ၊ ကုိယ္ေျပာသမွ် အေျပာအဆုိေတြကေန ကုိယ့္သဘာဝကုိ အၿမဲ ျပန္လည္ ထုဆစ္ေနတယ္ဆုိတာ သတိျပဳမိပါတယ္။။ ဒီကေန႔ ဒီမုိကေရစီနည္းလမ္းေတြ၊ အက်င့္အႀကံေတြကုိ ကုိယ္တုိင္မလုိက္နာႏုိင္တဲ့သူ၊ လူ႕အခြင့္အေရးကုိ ကုိယ္တုိင္ ေလးစားရေကာင္းမွန္းမသိသူေတြဆုိရင္ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားပါလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေႂကြးေၾကာ္ေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာေနပါေစ၊ ဒီလူေတြကုိ ယုံၾကည္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အခု အာဏာမရေသးခင္မွာေတာင္ ဒီေလာက္ စည္းကမ္းမဲ့တာ။ ဒီေလာက္ ကုိယ့္အလုိဆႏၵကုိယ္ မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္တာ။ ဒီေလာက္ အၾကမ္းဖက္ဝါဒကုိ ႏွစ္ၿခဳိက္တာ။ အာဏာရၿပီးရင္ နအဖထက္ ဆယ္ျပန္ေလာက္ ဆုိးႏုိင္တယ္ဆုိတာ ေတြးၾကည့္ယုံမွ်နဲ႔ သိႏုိင္ပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ဦး၀င္းတင္တုိ႔ ကုိမင္းကုိႏုိင္တုိ႔ကုိ ေလးစားၾကတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ ယုံၾကည္သက္၀င္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ Principle ကုိ ဘယ္လုိအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔မွ မခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔ ယုံၾကည္သက္၀င္တဲ့ တန္ဘုိးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မခ်ခဲ့ဘူး။ အခုထိလည္း ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ စြဲကုိင္ဆဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတုိ႔ကုိ အခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ ယုံၾကည္တယ္။ ေလးစားတယ္။
ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း ေလနာထေနတဲ့ ရဟန္းႀကီးတပါးကို ေလနာသက္သာေအာင္ မြန္းလြဲအစာစားဖုိ႔ တုိက္တြန္းတဲ့အခါ “ငါ႔ကုိယ္ထဲကအူေတြ အစာဆာလုိ႔ ငါ႔ကုိယ္အျပင္ဖက္ကုိ ထြက္ၿပီး အစာရွာေခ်ဦးေတာ့၊ ငါကေတာ့ စည္းကမ္းကုိ မေဖာက္ဖ်က္ႏုိင္ပါ” ဆုိတာမ်ဳိးေျပာၿပီး အစာမစားပဲ ေနခဲ့တာရွိတယ္။ အဲဒီလုိ အသက္နဲ႔လဲၿပီး သံမဏိစည္းကမ္းရွိသူေတြကို က်ေနာ္ေလးစားတယ္။ ေပ်ာ့ခ်ည္ေပ်ာင္းခ်ည္ ဖေယာင္းစည္းကမ္းသမားေတြကုိေတာ့ မယုံစားဝံ့ဘူး။ အုိင္းစတုိင္းကလည္း ေျပာခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ အေသးအဖြဲမွာေတာင္ မယုံၾကည္ရတဲ့လူေတြကို ႀကီးႀကီးမားမားကိစၥေတြမွာ သာၿပီးေတာ့ေတာင္ မယုံၾကည္သင့္ဘူးဆုိတာကုိေပါ႔။
ဒီေတာ့ ကုိယ္လုပ္သမွ်အလုပ္(ကံ)ဟာ ကုိယ့္ပုံရိပ္၊ ကုိယ့္သဘာဝနဲ႔ ကုိယ့္လားရာကုိ ထုဆစ္ေနတာ လူတုိင္း သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ေညာင္ပင္စုိက္ၿပီး ပန္းသီးစားခ်င္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ေညာင္ပင္စုိက္ရင္ ေညာင္သီးပဲ စားရမွာေပါ႔။ ေညာင္ပင္စုိက္ၿပီး ပန္းသီးစားရလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ေနတယ္ဆုိရင္ ေသသာ ေသသြားမယ္။ ပန္းသီးကုိေတာ့ စားလုိက္ရမွာမဟုတ္။ ကံမေကာင္းရင္ “ေညာင္ပင္တေစၦ ေဝေလေလ၊ နင္ဘာသီးစား ေညာင္သီးစား” ဘဝေရာက္သြားႏုိင္ပါေၾကာင္း။
.jpg)
9 comments:
I am first,
ေက်းဇူးတင္တယ္အကိုေပါ..အေပၚက Post ရယ္
ေအာက္ကမန္.တာေတြရယ္ကိုဖတ္ရင္စကားရည္လု
ပြဲလိုဘဲအေတြးေတြတိုးေစတယ္...မန္တာေတြၾကည့္ရင္
ေတာင္..Singapore အေၾကာင္းအေပၚတုန္.ၿပန္တာ
နဲ. နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းတုန္ ့ၿပန္တာမတူပါ...
Singapore အေၾကာင္းအေပၚတုန္.ၿပန္တာ ကပိုရမ္း
သလိုဘဲ..မန္.တာေတြကိုပညာရွင္ေတြေလ့လာရင္ၿမန္မာ
လူမ်ဳးိရဲ.စိတ္ေနစိတ္ထားအေပၚအေၿဖတစ္ခုထြက္လာမ
လားမသိ..ဘာဘဲေၿပာေၿပာ ကိုShweaung တို.လို
အမည္မွန္link အမွန္ ေတြနဲ ့ ယူဆခ်က္ေတြ ကိုေၿပာၾကတာ..ပိုအားရလာမိတယ္ခင္ဗ်ာ...
Oh my god! What a great post! I think you have a very good reasonable thinking.
ကိုေပါေရ...
အခုတေလာ လူေတြ 2010 အေၾကာင္းသိပ္ေျပာတာ ၾကားေနရတယ္ဗ်။ 2010 သာ န-အ-ဖ စီစဥ္သလို ေအာင္ျမင္သြားရင္ သူတို႔လမ္းဆံုးသြားပီ ဘာမွဆက္လုပ္ စရာမလိုေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာသံေတြ ဟိုနား ဒီနားကေနၾကားေနရတယ္ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ရဲ႕အေျဖက အေျပာင္းအလဲမ်ားလား? အေျပာင္းအလဲ ေလာက္မွာပဲေက်နပ္ၾကေတာ့မွာလား? အတိုက္အခံကအားသာသြားရင္ အေျဖလား?? ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အဲလိုမယူဆျခင္ဘူး။ ႏိုင္ငံသားတိုင္း ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရကိုမရ မျခင္း န-အ-ဖ တက္တက္ အတုိက္အခံတက္တက္ အတူတူ ပဲ။
အေျပာင္းအလဲဟာအေျဖဆိုရင္ေတာ့ "ဟုတ္ကဲ့ ကိုေပါ။ က်ေနာ္ေရကို ဗိုက္ထဲမွာထည့္သယ္လာပါတယ္။ ကိုေပါ လိုခ်င္ရင္ခြက္ခံလိုက္ပဲ" ဆိုတဲ့ဗိုလ္ႀကီးအေျဖမ်ဳိးပဲ ေပးရ မွာပဲဗ်ာ။
>>>blue, zml.... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
>>>Shweaung… ၂၀၁၀ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ေရးဖုိ႔ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ ေနာက္လာမယ့္ ပုိ႔စ္ထဲမွာ ျဖစ္ဖုိ႔ မ်ားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကုိေရႊေအာင္နဲ႔ အျမင္တူပါတယ္။ အျပည့္အ၀မရမခ်င္း ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ ဆက္လုပ္သြားရမွာပါ။
ေသခ်ာတာတခုက ၂၀၁၀ေရြးေကာက္ပြဲျပီးရင္ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြရဲ့ရပ္တည္မူ႕ကပိုျပီးေတာ့ေမွးမွိန္သြားမွာ အမွန္ပဲဗ် ႏိုင္ငံတကာက 2010 ဘယ္ေလာက္အသိမွတ္မျပဳဘူးပဲေျပာတရားမဝင္ အာဏာရွင္အစိုးရကိုေတာင္ သူတို႕ေနရာေပးေနေသးတာ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႕တတ္လာတဲ့အစိုးရကိုပိုျပီး ေနရာေပးမွာအေသအခ်ာပဲဗ် ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ ခင္ဗ်ားတို႕က်ေနာ့တို႕မွာအေျဖမရွိေသးဘူးထင္တယ္ ကိုေပါေရ ျပီးေတာ့ခင္ဗ်ားေျပာသလို စည္းကမ္းရွိၾကပါ အားလုံးတက္ညီလက္ညီပါဝင္ၾကပါဆိုတာကလဲ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူးဗ် ေနာင္နစ္ေပါင္းရာေထာင္ခ်ီၾကာၾကာ ဒီမိုကေရစီစစ္စစ္ ကိုပဲ စည္းကမ္းရွိရွိ ေအးေအးေဆးေဆး ေတာင္းယူမယ္ ဆိုရင္လဲသေဘာေပါ့ဗ်ာ
To : Anon October 2, 2009 12:04 PM
Democracy cannot be asked or requested.
It has to be practised by each and everyone in the society.
It can be a long way to become a fully democratic society. But important thing is that we cannot just sit and wait because nobody will bring democracy to Burma except the Burmese people. We all have to know we only are the participants in that process of changing democratic system in Burma and have to learn democratic values and exercise our rights along the way whenever it is possible.
Removing the Junta doesn't mean that we get democracy.But it will be true to say that we remove the big obsticles in our way to democratic Burma.
But without each and everyone's participation in exercising their own rights and nurturing the democratic principles and values, Burma will never become a trully democratic society.
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကလဲ တိုင္းသူျပည္သားေတြအကုန္ဘယ္လိုမွ မဲေပးႏိုင္မဲ့ပြဲ မဟုတ္ဘူး ကုလားဖန္ထိုးျပီးလုပ္သြားမွာပဲ
သူ႔စီစဥ္ျပီးသားပါတီေတြက ဝင္ခြင့္ရမယ္ က်န္ပါတီေတြက ေရြးေကာက္ပြဲဝင္လဲ အေရြးမခံရဘူးဆိုျပီးလုပ္မယ္ သူ႔လူေတြကိုသာႏိုင္ေၾကာင္းေၾကျငာမယ္ အမတ္ရူး ေနတဲ့သူေတြ လြတ္ေတာ္ထဲမွာရသေလာက္ ေျပာမယ္ဆိုသူေတြ အတြက္ကေတာ့ ေဆာရီးပဲ ေနရာေပးမွာမဟုတ္ဘူး
အေျခခံဥပေဒဆႏၵခံယူပြဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္သြားတယ္ဆိုတာေတြ႔ျပီးသားကို ဘာလို႔ ၂၀၁၀ ကိုေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ေနၾကတာလဲ ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္ဟာလဲဒီတိုင္းပါပဲ အတိုက္အခံေတြေပၚေပၚထင္ထင္၇ွိေနရာက ေပ်ာက္ေကာင္းေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္ အင္အားဆုတ္ယုတ္စရာေတာ့မရွိဘူး အေရျခံဳေတြ အိမ္လြမ္းနာက်သူေတြကလက္နက္ခ် မွာပဲ ဆြမ္းဆန္ထဲေရာတဲ့ၾကြက္ေခ်းေတြ ေပ်ာက္သြားတာေကာင္းတယ္ အျပင္မွာေခ်မွဳန္းစရာမရွိရင္ စစ္တပ္မွာသူ႔ဟာသူအတြင္းမွာ ကြဲမွာပဲ အက်ိဳးစီးပြားလုၾကရငး္နဲ႔ အခ်င္းခ်င္းေဆာ္မွာပဲ
အျမင္ေဝဝါးသူေတြ သာ ၂၀၁၀ကိုေစာင့္ေနတာပါ
ဘာမွမပူပါနဲ႔
ကိုေပါေရ
သေဘာကၽပါသည္ခင္ဗၽား။ :)
Post a Comment