“ႏုိင္သေလာက္ပဲ လုပ္ၾကပါဗ်ဳိး”

Share |

ဇန္န၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွာ မဂၤလာေဆာင္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း (ေသာ္နဲ႔ေမာ္)ရဲ႕ အိမ္တက္အလွဴကုိ မေန႔က သြားစားျဖစ္တယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကုိ အာ႐ုံဆြမ္းကပ္ၿပီး လူေတြကုိေတာ့ ထုံးစံအတုိင္းေန႔လည္စာ ေကၽြးတာေပါ႔။

အဲသည္သူငယ္ခ်င္းမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္တခ်က္ရွိတယ္။ အျခားမဟုတ္။ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကလုိဘဲ၊ ရင္းႏွီးသူ လူအနည္းအက်င္းကုိပဲ ေရြးၿပီး ဖိတ္ၾကားထားတာ။ က်ေနာ္တုိ႔က (ထုံးစံအတုိင္း) အေစာႀကီးေရာက္သြားေတာ့ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ပထမဦးဆုံး စားၾကရတဲ့သူေတြ။ ထမင္းဟင္းကလည္း အလွ်ံပယ္၊ အခ်ဳိပြဲေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း ေန႔လည္စာစားျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့။ (ငပိေထာင္းက ရွယ္ပဲဗ်ဳိး။)

စကၤာပူက အလွဴအိမ္ေတြမွာ ေန႔လည္စာ သြားစားခဲ့သမွ် ပြဲေတြအနက္ က်ေနာ္စိတ္တုိင္းအက်ဆုံး ပြဲ ၂ ပြဲမွာ ဒီကေန႔ပြဲကလည္း တပြဲပါ။ က်န္တပြဲကေတာ့ က်ေနာ့္ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းစုံတြဲတတြဲ (ထက္နဲ႔စႏၵာ)ရဲ႕ သမီးေလးေမြးေန႔ပြဲတုန္းပါ။ အဲဒီအတြက္ သက္ဆုိင္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ (ေသာ္၊ေမာ္၊ထက္နဲ႔စႏၵာ)ကုိ ေက်းဇူးတင္တယ္လုိ႔ ဒီေနရာကေန ထပ္ေလာင္းေျပာလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီပြဲႏွစ္ပြဲကုိ စိတ္တုိင္းက်သေလာက္ စိတ္တုိင္းမက်ခဲ့ရတဲ့ အလွဴေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာအတြက္ က်ေနာ့္မွာ ေရးစရာေလးေတြ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။

စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ အိမ္တက္အလွဴပြဲေတြ၊ သားသမီးေမြးေန႔မဂၤလာအလွဴပြဲေတြ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္မွာပဲ က်င္းပၾကတာေပါ႔။

တခ်ဳိ႕ေသာအလွဴရွင္ေတြဟာ အိမ္အေနအထားနဲ႔ လုံး၀မမွ်ေအာင္ မိတ္ေဆြေတြကုိ အမ်ားႀကီး ဖိတ္ထားတဲ့အခါ ႂကြေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ၾကတဲ့ ကုိေရႊဧည့္သည္အေပါင္းချမာ စားရဘုိ႔အေရး ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္ေအာင္ အၾကာႀကီး ေစာင့္ၾကရေတာ့တာေပါ႔။ က်ေနာ္လုိ ဟင္းနံ႕ေကၽြးနံ႕ရရင္ ဗုိက္ဆာတတ္သူမ်ဳိးဆုိရင္ အင္မတန္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။

တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာဆုိရင္ အိမ္အတြင္းမွာ မဆန္႔လုိ႔ အိမ္အျပင္ကုိ ဆုိဖာေတြ၊ ကုလားထုိင္ေတြ၊ ဖင္ထုိင္ခုံအပုေတြ ထုတ္ၿပီး ထုိင္ေစာင့္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ “ဘူေဖး”လုိမ်ဳိး ေကၽြးတာဆုိရင္ေတာ့ မေစာင့္ႏုိင္ၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြက ေကာ္ရစ္ဒါမွာ၊ ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ မုိးတုိးမတ္တတ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ခုံပုေလးေတြမွာထုိင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း စားၾကရတာလည္း ရွိတယ္။

က်ေနာ့္(တဦးတည္း)အျမင္အရဆုိရင္ အဲဒီ ျမင္ကြင္းေတြဟာ အင္မတန္ အက်ည္းတန္၊ အ႐ုပ္ဆုိးတယ္။ (သေဘာတူခ်င္မွ တူၾကပါ။) ျမန္မာလူမ်ဳိးမဟုတ္တဲ့ ေဘးအိမ္ေတြက ျမင္ရင္လည္း ကုိယ့္လူမ်ဳိးအေပၚ အထင္ေသးစရာျဖစ္မယ္။

စားပြဲ၀ုိင္းမွာ ထုိင္စားခြင့္ရတဲ့သူေတြကလည္း ေနာက္လူေတြကုိ အားနာတဲ့အတြက္ ေအးေအးလူလူ မစားႏုိင္ၾကရွာဘူး။ တခ်ဳိ႕ အလုိက္မသိ အၾကာႀကီး ထုိင္စားေနတဲ့ လူမ်ဳိးေတြလည္း ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဧည့္သည္အမ်ားစုမွာ အခ်င္းခ်င္း စကားစျမည္လည္း ေကာင္းေကာင္း ေျပာခြင့္မသာေတာ့ဘူး။

ဒါက ေနရာအခက္အခဲကုိပဲ ေျပာေသးတာ။ တခ်ဳိ႕အလွဴရွင္က်ေတာ့လည္း အလွဴလုပ္ေနၿပီး ေပသီးေခါက္ေနၾကေသးသဗ်။ ေကၽြးေမြးတဲ့ေနရာမွာ ႏွေျမာတြန္႔တုိစိတ္က မေပ်ာက္ခ်င္ဘူး။ စကၤာပူမွာ ဘုန္းေဘာလေအာ ၀ယ္လုိ႔ရတဲ့ ၾကက္သားလုိဟာမ်ဳိးကုိေတာင္ ဧည့္သည္တေယာက္ ၾကက္သားေသးေသးတတုံးက် တြက္ခ်က္ၿပီး ေကၽြးခ်င္ၾကတာ။ တခါကဆုိ က်ေနာ့္မွာ ၾကက္သားေပါင္တုံးေသးေသးေလးနဲ႔ပဲ ျပည့္စုံလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေတာင္းေတာ့လည္း မလာေတာ့ဘူး။ ဘယ္လုိလဲဗ်ာ..... ဧည့္သည္ေတြကုိ မီးေဘး၊ ေလေဘးဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေကၽြးသလုိ ေကၽြးၾကေတာ့မလုိ႔လား။

အေအးဆုိလည္း ခြက္ျခင္နဲ႔ တုိက္သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ အဲဒါကလည္း သိပ္ေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးဗ်။ တကယ္ေတာ့ လူေတြအေနနဲ႔ ရွားရွားပါးပါး အားလပ္ရက္ကေလးမွာ အခ်ိန္ကုိ ဖဲ့ၿပီး ခင္မင္မႈနဲ႔ လာၾကရတာ။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ တကၠစီ ငွားၿပီး လာၾကရတာ။ အလာႀကီးလာၿပီးကာမွ အစားအေသာက္ကလည္း မေလာက္မငွ၊ ေနရာကလည္း မေလာက္မငွ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းလည္း ေအးေအးလူလူ စကားေျပာခြင့္မရဆုိတာက်ေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ထင္တယ္ေလ။

တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ႏွေျမာတြန္႔တုိလုိ႔ မဟုတ္ေပမယ့္ လာ၀ုိင္းကူတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္မထားတတ္မႈေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းျခင္းေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း အကြက္မေစ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕ဧည့္သည္ေတြမွာ ဟင္းခ်ဳိမရလုိက္တာတုိ႔၊ ဇြန္းမရွိတာတုိ႔၊ အခ်ဳိပြဲ မစားလုိက္ရတာတုိ႔ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။

တခ်ဳိ႕ဧည့္သည္ေတြမွာ ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္ၿပီးေတာ့ အၾကာႀကီးေစာင့္ေသာ္လည္း ေနရာမရႏုိင္။ ေနာက္မွ ေရာက္လာသူက ၀င္လာရင္းနဲ႔ ေနရာလြတ္မွာ အခန္႔သား ၀င္ထုိင္သြားတာမ်ဳိး။ အင္း....ေစာေစာေရာက္တဲ့ ဧည့္သည္ကုိ ေခၚႏွိပ္စက္တာနဲ႔ တူမေနေပဘူးလား။

ဒါေၾကာင့္လည္း ေမြးေန႔ေတြ၊ အိမ္တက္ေတြဆုိရင္ က်ေနာ္က ႀကဳိေမးတတ္တယ္။ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ဖိတ္ထားသလဲေပါ႔။ လူမ်ားတယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ခင္ခင္ မသြားေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္သေဘာက အိမ္တက္ေတြမွာ လူမ်ားမ်ား ဖိတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္.....

(၁) စားပြဲ၊ ကုလားထုိင္ အလုံအေလာက္ ငွားပါ။ ျမန္မာေတြဟာ အခု စကၤာပူေနရာအႏွံ႕မွာ ရွိတဲ့အတြက္ ကုိယ္နဲ႔ တတုိက္တည္းမွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးရင္ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပငွားပါ။ ဒါမွမဟုတ္ တေနရာရာက ပုိက္ဆံနဲ႔ တေန႔တာအတြက္ ငွားရမ္းပါ။

(၂) ကူလုပ္မဲ့ အိမ္သား မ်ားမ်ားစားစား မရွိရင္၊ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြထဲက အလွဴေန႔က်ရင္ လုပ္အားေပးဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းပါ။

(၃) ကုိယ္ဘယ္လုိ ေကၽြးခ်င္တာလဲဆုိတာ ဧည့္သည္ေတြ မေရာက္ခင္ကတည္းက (အလွဴေန႔မတုိင္မီ တရက္ကတည္းက) အေသအခ်ာ အစီအစဥ္ကုိ ဆြဲထားၿပီး ကူညီမယ့္လူေတြကုိ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပထားပါ။

(၄) ေကၽြးတဲ့ေန႔က်ရင္ အိမ္ရွင္က အေသးစိတ္ ၀င္မပါနဲ႔ေတာ့။ ဧည့္သည္ေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနရာခ်ထားရမယ္။ ဧည့္ခံရမယ္။

(၅) အစားအေသာက္ကုိ မွန္းထားတာထက္ ပုိမွာယူပါ။ ပုိခ်က္ပါ။ ပုိရင္ မိတ္ေဆြေတြကုိ ထုတ္ပုိးၿပီး ေ၀လုိက္လုိ႔ရပါတယ္။ လုိေနရင္သာ မ်က္ႏွာပူဖုိ႔ ေကာင္းတာပါ။

(၆) အရင္းႏွီးဆုံး မိတ္ေဆြေတြကုိပဲ ေရြးဖိတ္ပါ။ သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့လူေတြကုိ သြားဖိတ္ၿပီး ျငင္းရမွာ အားနာလုိ႔လာရရင္ လာရသူအဖုိ႔လည္း မေကာင္းသလုိ အိမ္ၾကပ္တာပဲ အဖတ္တင္ပါမယ္။

(ရ) အိမ္က အရမ္းက်ဥ္းတယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သုိ႔မဟုတ္ အိမ္အနီးအပါးက အခမ္းအနားလုပ္လုိ႔ရတဲ့ေနရာ (void deck လုိမ်ဳိး) မွာ အလွဴကုိ လုပ္ပါ။ ကုိယ့္အိမ္က အခင္းအက်င္းနဲ႔ ပရိေဘာဂ ကုိ ႂကြားခ်င္ရင္ ေနာက္မွ မိတ္ေဆြေတြကုိ နည္းနည္းခ်င္း အလည္အပတ္ေခၚရင္း ႂကြားေပါ႔။

က်ေနာ္ဆုိလုိတာက အကုန္အက်မ်ားမွာစုိးလုိ႔ဆုိရင္လည္း ႏုိင္သေလာက္ပဲလုပ္ပါ၊ လူတရာကုိ မေကာင္းတေရာင္းေကၽြးမယ့္အစား လူ ၅၀ ဆယ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေကၽြးလုိက္ပါ။

အဲ...... လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္. ႏွေျမာတတ္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ နာမည္ေကာင္းလုိခ်င္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ ဘုန္းႀကီးေလာက္ပဲ ပင့္ၿပီး ဆြမ္းကပ္လုိက္တာဟာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။

(အင္း.... ဒီပုိ႔စ္ကုိ မေနႏုိင္လြန္းလုိ႔သာ ေရးလုိက္ရတာ။ စားေပါက္ပိတ္ကိန္းေတာ့ ျမင္ေနတယ္။)

ဘေလာ့ဖတ္လာမိတ္သဟာ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ၿမဲပါေစ။
အိမ္တက္အလွဴ မဂၤလာယူ လာသူကုိလည္း ဧည့္၀တ္ေက်။