“စုိးရိမ္လုိက္ပုံက...”

Share |

အင္း... ဘာလုိလုိနဲ႔ စကၤာပူကုိ ေရာက္တာ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။

ပီအာရ္မက်ခင္ အီးပီဘ၀က အတူေနခြင့္ရဘုိ႔အတြက္ မဒမ္ေပါက ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ မဒမ္ေပါ ေက်ာင္းမၿပီးခင္မွာတင္ အလုပ္တဖက္နဲ႔ က်ေနာ္ကလည္း NTU မွာ အခ်ိန္ပုိင္းေက်ာင္းတက္တယ္။

အဲဒီတုန္းကဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ဟာ စာအိမ္ႀကီးေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အိမ္မွာအတူ စာလာလုပ္ၾက၊ တြက္ၾက၊ အဆုိင္းမင့္ လုပ္ၾကေပါ႔ေလ။ စာေမးပြဲနီးၿပီဆုိရင္ စာေမးပြဲပူ ပူေနၾကတဲ့ အပူအိမ္ႀကီးေပါ႔။

အဲသည္ထဲမွာမွ က်ေနာ္က အလုပ္တဖက္၊ ေက်ာင္းတဖက္ ဆုိေတာ့ ပုိပူရတယ္။ ဒါကုိ မဒမ္ေပါက မၾကည့္ရက္လုိ႔ ေျပာရွာပါတယ္။

“ကုိကုိ...ခ်စ္ေလးေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ အလုပ္ရၿပီ၊ ပီအာရ္လည္း က်ၿပီဆုိရင္ ကုိကုိ တလွည့္နားဦး၊ ခ်စ္အလုပ္လုပ္မယ္”....တဲ့။

အဲသလုိနဲ႔ မဒမ္ေပါေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ အဲဒီ စကားေလး ထပ္ၾကားရဦးမလားဆုိၿပီး နားစြင့္ေနတာ မဒမ္ေပါကလည္း အလုပ္ရၿပီး၊ ပီအာရ္က်ၿပီးကတည္းက က်ေနာ္တင္ခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္ေတြထဲကလုိ Double Thinker ျဖစ္သြားတယ္။ တျခားေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး... ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာကုိ ေျပာတာပါ။ ေက်ာင္းမၿပီးခင္က ေျပာခဲ့တဲ့ စကားကုိ ေယာင္လုိ႔မွ ထပ္မဟေတာ့ဘူးခင္ဗ်။ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားရွာေလတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း ဒီလုိေတာ့ ဘယ္အေမ့ခံႏုိင္ပါ႔မလဲ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္လာတာ (မေလးရွားက ၂ ႏွစ္ခြဲပါ ထည့္တြက္ရင္) ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာလာၿပီဆုိေတာ့ ခဏေလာက္ အလုပ္ကထြက္ၿပီး နားခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ မဒမ္ေပါ ႏႈတ္ေဆာ့ခဲ့တာေလးကုိ အခြင့္ႀကဳံတုိင္း ေရႏွဴးၿပီး မၾကာခဏ ေျပာပါမ်ားေတာ့ သူမချမာလည္း မေနသာေတာ့ဘဲ “အင္း... ဒါဆုိလည္း သုံးေလးငါးလေလာက္ ခဏထြက္ၿပီးေတာ့ နား။ ၿပီးမွ... ေနာက္တလုပ္ျပန္ရွာတဲ့”။

သူ႕ဆီက အဲသည္စကားရတာနဲ႔ က်ေနာ့္မွာ ေပ်ာ္မယ္မွ မႀကံရေသးဘူး... စီးပြားပ်က္ကပ္ဆုိက္တာနဲ႔ တုိးေတာ့တာပါဘဲ။ သိတယ္မုိ႔လား.... အခုအခ်ိန္မွာ အလုပ္ထြက္ၿပီး နားတယ္ဆုိရင္ ေနာက္တလုပ္ျပန္ရွာတဲ့အခါ အလုပ္ရဖုိ႔ မေသခ်ာေတာ့ဘူးေလ။ ခဏနား႐ုံမက ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး နားရကိန္းရွိတယ္။ ဒါကုိ သိလ်က္နဲ႔ ဇြတ္အတင္း မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အလုပ္က ထြက္လုိက္တယ္ဆုိရင္လည္း သားေကၽြးမႈ၊ မယားေကၽြးမႈကုိ တာ၀န္မသိတဲ့လူလုိ႔ အထင္ခံရမွာကုိ စုိးရိမ္ရေသးတယ္ေလ။

ဒီေတာ့..... ေမာင္ေပါတေယာက္ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး တမ်ဳိးလွည့္ေတြးတယ္။

အင္း.... အခု စီးပြားပ်က္တဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးမွာ ကုမၸဏီေတြက လူေလွ်ာ့ေနၾကတယ္။ ငါတုိ႔ကုမၸဏီလည္း တေန႔က်ရင္ လူေလွ်ာ့ရကိန္းရွိတယ္။ လူေလွ်ာ့တဲ့အထဲ ငါပါရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ မႀကံေကာင္းမစည္ေကာင္း ေမွ်ာ္လင့္မိျပန္တယ္။ (လူေလွ်ာ့လုိ႔ ျဖဳတ္တဲ့အထဲပါရင္ ကုိယ့္ဆႏၵနဲ႔ကုိယ္ အလုပ္ထြက္လုိက္တာမ်ဳိးလုိ တာ၀န္မသိရာ မေရာက္ဘူး၊ ၀ိနည္းလြတ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ့္ဘာသာ လုိရာဆြဲ ေတြးထားတယ္။ း-)

ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲသည္လုိ လူေလွ်ာ့တယ္ဆုိရင္ လုပ္သက္တႏွစ္ကုိ တလစာႏႈန္း၊ သုိ႔မဟုတ္ လ၀က္စာႏႈန္းနဲ႔တြက္ၿပီး အဲဒီအေပၚမွာမွ အပုိတလစာ ေဆာင္းေပးတာမ်ဳိး ထုံးစံရွိေတာ့ က်ေနာ္က လုပ္သက္ဆယ္ႏွစ္ဆုိေတာ့ ဆယ့္တလ စာေလာက္ ၿမဳိးၿမဳိးျမက္ျမက္ကေလးရၿပီး နားရမယ္ေပါ႔။ ကုိယ့္ဘာသာစိတ္ထဲမွာ တြက္ေရးနဲ႔ စက္သူေဌးလုပ္ေနတာေပါ႔။

အဲ...ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသပေတးေန႔ကေတာ့ မန္ေနဂ်ာက တဌာနလုံးကုိ စာပုိ႔တယ္။ စာထဲမွာ ေသာၾကာေန႔က်ရင္ အားလုံး႐ုံးတက္ၾကဖုိ႔နဲ႔ အေရးတႀကီး ထုတ္ျပန္ေၾကညာစရာရွိတယ္လုိ႔ ေျပာထားတယ္။ အားလုံးကလည္း သတင္းေကာင္းေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ လစာေလွ်ာ့တာေသာ္လည္းေကာင္း လူေလွ်ာ့တာေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္မွာပဲ လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း အဲသည္အေၾကာင္း မဒမ့္ကုိ အိမ္မွာ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ ေျပာထားတယ္။ (စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ိတ္၀မ္းသာေနတာေပါ႔.....ဟိ။) မဒမ့္ကုိ က်ေနာ္ ေျပာျပေနတုန္း အနားမွာ သမီးလည္း ရွိေနတယ္။ သမီးရွိေနတဲ့ကိစၥကုိေတာ့ သိပ္ၿပီး အထူးတလည္ အာ႐ုံမထားမိပါဘူး။

ေဟာ...ေနာက္တေန႔မနက္ ႐ုံးေရာက္ေတာ့ Network ထဲ ၀င္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ Account ကုိ Disabled လုပ္ထားတာေတြ႕ရေတာ့ ေသခ်ာၿပီ။ ငါေတာ့ ပါၿပီေပါ႔ေလ။ စိတ္ထဲမွာ ပီတိေတြ ျဖာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဌာနထဲက အျဖဳတ္ခံရတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေအာက္ထပ္က လာေခၚသြားေတာ့ က်ေနာ္မပါဘူး။ ဟုိက္...တခုခုေတာ့ လြဲမွားေနၿပီ။

အဲဒါနဲ႔ ကြန္ျပဴတာဌာနကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့မွ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ေရလည္ေတာ့တယ္။ အျဖဳတ္ခံရတဲ့သူေတြရဲ႕ အေကာင့္ေတြကုိ ပိတ္ရာမွာ တျခားဌာနက က်ေနာ္နဲ႔ နာမည္ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာရဲ႕ Account နဲ႔ မွားၿပီး ပိတ္မိတာပါ ဆုိတဲ့ ရွင္းျပခ်က္နဲ႔အတူ ေတာင္းပန္စာ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဒီတသုတ္မွာ ကံထူးသူ ေမာင္ရွင္ မျဖစ္လုိက္ရေတာ့ဘူး။

ညေန႐ုံးဆင္းေတာ့.... ဧည့္သည္တေယာက္ကုိ ထမင္းေကၽြးဘုိ႔ ခ်ိန္းထားတာမုိ႔ ၿမဳိ႕ထဲ သြားရတယ္။ တဖက္က ႐ုံးဆင္းလာမယ့္ မဒမ္နဲ႔လည္း အတူသြားဖုိ႔ လမ္းမွာ ခ်ိန္းထားရတာေပါ႔။ ၿမဳိ႕ထဲေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ ကုိင္လုိက္ေတာ့ အိမ္ကေန သမီး လွမ္းဆက္တာ ျဖစ္ေနတယ္။

ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့ သမီးက....“ေဖေဖ ဒီေန႔ အလုပ္ျပဳတ္သြားၿပီလားဟင္”....တဲ့။ ခ်က္ခ်င္း တန္းေမးေတာ့တာပဲ။

က်ေနာ္ကလည္း စိတ္ထဲမွာ ....ဒီလုိေတာ့လည္း သမီးက ဘယ္ဆုိးလုိ႔တုန္း၊ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ ငါ႔အတြက္ေတာ့ ပူပန္ေဖာ္ရရွာသားပဲ... လုိ႔ ေတြးၿပီး..... “ေဖေဖ အလုပ္မျပဳတ္ေသးပါဘူး သမီးရယ္” လုိ႔ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေျဖလုိက္တယ္။

အဲသည္မွာ သမီး ဆက္ေျပာတာက....

“ေဖေဖ... အလုပ္မျပဳတ္ေသးဘူးဆုိရင္ မီးကုိ ဂ်ဴေရာင္းပြဳိင့္ ေအာက္ထပ္ Bee Cheng Hiang ဆုိင္က ၀က္သားကင္ အခ်ဳိ၀ယ္လာ ေပးပါ”....တဲ့။

လက္စသတ္ေတာ့..... ဒင္း စုိးရိမ္ပုံက ဒီလုိကုိး။