“အေလာသုံးဆယ္”….ဆုိတာ “အလယ္သုံးေဇာ” ကုိ ေျပာတာတဲ့။
ဗုဒၶဘာသာအလုိအရ ဘ၀ကူးေျပာင္းကာနီး ေဇာခုနစ္တန္ျပန္တဲ့အခါ ေရွ႕ဆုံးႏွစ္ေဇာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေဇာကုိ ဖယ္လုိက္ရင္ အလယ္သုံးေဇာက လားရာဘ၀နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင္တဲ့၊ ကပ္တဲ့ ေဇာသုံးတန္တဲ့။ ေသကာနီး ကပ္တဲ့ ေဇာသုံးတန္ေပါ႔။
အဲဒါေၾကာင့္ တစုံတေယာက္ကုိ “အေလာသုံးဆယ္ လုပ္မေနနဲ႔”လုိ႔ ေျပာတာဟာ “ေသေတာ့မွာမုိ႔ ဒီေလာက္ အလ်င္လုိေနရတာလား/ေလာေနတာလား” လုိ႔ ဆုိလုိတာျဖစ္ေၾကာင္း ဦးေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပစကား၀ုိင္း တခုမွာ မွတ္သားဖူးပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ပုိ႔စ္ေတြ တေန႔တပုဒ္ အေလာတႀကီး တင္ေနခဲ့မိတယ္။ အေလာသုံးဆယ္ကုိေပါ…ေပါ႔။
စာတပုဒ္ေရးၿပီးသြားတဲ့အခါတုိင္းမွာ အခ်ိန္ယူၿပီး အထပ္ထပ္အဖန္ဖန္ ျပန္စစ္ၾကည့္ဖုိ႔ထက္ ပုိ႔စ္အေနနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေပၚကုိ တင္လုိက္ခ်င္စိတ္က အားႀကီးေနတာဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္။ နည္းနည္းပါးပါး ထပ္ၿပီး အခ်ိန္ယူ ေစာင့္ဆုိင္းလုိက္ဖုိ႔ကုိ လုံး၀ စိတ္မရွည္တာမ်ဳိးေပါ႔။
အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ကေတာ့…… အခုျပန္ဖတ္တဲ့အခါ မိမိကုိယ္တုိင္ မႏွစ္သက္ႏုိင္တဲ့ အမွားေတြကုိ တၿပဳံတေခါင္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာ တခုေလာက္ ထုတ္ႏႈတ္ျပရရင္ ေရွ႕ကပ္လ်က္ပုိ႔စ္ထဲမွာ….
“ညေန႐ုံးဆင္းေတာ့.... ဧည့္သည္တေယာက္ကုိ ထမင္းေကၽြးဘုိ႔ ခ်ိန္းထားတာမုိ႔ ၿမဳိ႕ထဲ သြားရတယ္။ တဖက္က ႐ုံးဆင္းလာမယ့္ မဒမ္နဲ႔လည္း အတူသြားဖုိ႔ လမ္းမွာ ခ်ိန္းထားရတာေပါ႔။ ၿမဳိ႕ထဲေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ ကုိင္လုိက္ေတာ့ အိမ္ကေန သမီး လွမ္းဆက္တာ ျဖစ္ေနတယ္။
ဗုဒၶဘာသာအလုိအရ ဘ၀ကူးေျပာင္းကာနီး ေဇာခုနစ္တန္ျပန္တဲ့အခါ ေရွ႕ဆုံးႏွစ္ေဇာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေဇာကုိ ဖယ္လုိက္ရင္ အလယ္သုံးေဇာက လားရာဘ၀နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင္တဲ့၊ ကပ္တဲ့ ေဇာသုံးတန္တဲ့။ ေသကာနီး ကပ္တဲ့ ေဇာသုံးတန္ေပါ႔။
အဲဒါေၾကာင့္ တစုံတေယာက္ကုိ “အေလာသုံးဆယ္ လုပ္မေနနဲ႔”လုိ႔ ေျပာတာဟာ “ေသေတာ့မွာမုိ႔ ဒီေလာက္ အလ်င္လုိေနရတာလား/ေလာေနတာလား” လုိ႔ ဆုိလုိတာျဖစ္ေၾကာင္း ဦးေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပစကား၀ုိင္း တခုမွာ မွတ္သားဖူးပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ပုိ႔စ္ေတြ တေန႔တပုဒ္ အေလာတႀကီး တင္ေနခဲ့မိတယ္။ အေလာသုံးဆယ္ကုိေပါ…ေပါ႔။
စာတပုဒ္ေရးၿပီးသြားတဲ့အခါတုိင္းမွာ အခ်ိန္ယူၿပီး အထပ္ထပ္အဖန္ဖန္ ျပန္စစ္ၾကည့္ဖုိ႔ထက္ ပုိ႔စ္အေနနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေပၚကုိ တင္လုိက္ခ်င္စိတ္က အားႀကီးေနတာဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္။ နည္းနည္းပါးပါး ထပ္ၿပီး အခ်ိန္ယူ ေစာင့္ဆုိင္းလုိက္ဖုိ႔ကုိ လုံး၀ စိတ္မရွည္တာမ်ဳိးေပါ႔။
အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ကေတာ့…… အခုျပန္ဖတ္တဲ့အခါ မိမိကုိယ္တုိင္ မႏွစ္သက္ႏုိင္တဲ့ အမွားေတြကုိ တၿပဳံတေခါင္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာ တခုေလာက္ ထုတ္ႏႈတ္ျပရရင္ ေရွ႕ကပ္လ်က္ပုိ႔စ္ထဲမွာ….
“ညေန႐ုံးဆင္းေတာ့.... ဧည့္သည္တေယာက္ကုိ ထမင္းေကၽြးဘုိ႔ ခ်ိန္းထားတာမုိ႔ ၿမဳိ႕ထဲ သြားရတယ္။ တဖက္က ႐ုံးဆင္းလာမယ့္ မဒမ္နဲ႔လည္း အတူသြားဖုိ႔ လမ္းမွာ ခ်ိန္းထားရတာေပါ႔။ ၿမဳိ႕ထဲေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ ကုိင္လုိက္ေတာ့ အိမ္ကေန သမီး လွမ္းဆက္တာ ျဖစ္ေနတယ္။
ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့ သမီးက....“ေဖေဖ ဒီေန႔ အလုပ္ျပဳတ္သြားၿပီလားဟင္”....တဲ့။ ခ်က္ခ်င္း တန္းေမးေတာ့တာပဲ။”………….လုိ႔ က်ေနာ္ေရးထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
အဲဒီမွာ “႐ုံးဆင္းေတာ့”၊“ၿမဳိ႕ထဲေရာက္ေတာ့”၊“ကုိင္လုိက္ေတာ့”၊“ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့”…စသျဖင့္ “ေတာ့” ေတြကုိ ဆက္တုိက္ ထပ္ဖန္တလဲလဲ သုံးထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ပုိဆုိးတာက “ကုိင္လုိက္ေတာ့” နဲ႔ “ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့” ဟာ ကပ္လ်က္၀ါက်ႏွစ္ခုရဲ႕ အစမွာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ ႏွစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ပါသြားတယ္။
အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ “႐ုံးဆင္းေတာ့”၊ “ၿမဳိ႕ထဲေရာက္႐ုံရွိေသး”၊ “ဘယ္သူေခၚသလဲ ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ”၊ “ဖုန္းေပၚမွာ” စသျဖင့္ မတူညီတဲ့ အသုံးအႏႈန္းေလးေတြကုိသာ တလွည့္စီ သုံးစြဲခဲ့ရင္ ဖတ္ရတဲ့သူအဖုိ႔ “ေတာ့” ေတြ တခုၿပီးတခု ဆက္တုိက္ ဖတ္ရတာမ်ဳိးလုိ ၿငီးစီစီ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ႔။
ဒါက ဥပမာ တခုပဲရွိပါေသးတယ္။ သုံးလုိက္တဲ့ စကားလုံးေတြရဲ႕ ထိေရာက္မႈ၊ ေျပာင္ေျမာက္မႈ၊ အံ၀င္ဂြင္က်ရွိမႈနဲ႔ ၀ါက် က်စ္လစ္မႈ၊ ေခ်ာေမြ႕မႈ စတာေတြပါ ထည့္တြက္လုိက္ရင္ အမွားေတြ တပုံတပင္ႀကီး ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆယ္တန္းတုန္းက ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူး မထြက္ခဲ့တာျဖစ္မယ္။ (ႀကဳံတုန္း ႂကြားတာပါ။)
အဲဒီကေန သင္ခန္းစာ တခုရလုိက္ပါတယ္။ စာေတာ့ မ်ားမ်ားေရးခ်င္ေရးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေရးသမွ်ကုိ အခ်ိန္ယူၿပီး အထပ္ထပ္အခါခါ ျပန္စစ္ဖုိ႔ လုိတယ္ ဆုိတဲ့ သင္ခန္းစာပါ။ ဒါဟာ အင္မတန္ပ်င္းရိေသာ ေမာင္ေပါတေယာက္အတြက္ ႀကီးမားေသာ စိန္ေခၚမႈတရပ္ပါဘဲ။
အေရးအသား ကၽြမ္းက်င္ၿပီး အမွားနည္းတဲ့လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ဒီေလာက္ စစ္ဖုိ႔ လုိခ်င္မွ လုိမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ျပန္စစ္ဖုိ႔ လုိအပ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဆုိတာမ်ဳိးက မဂၢဇင္းေတြလုိ တည္းျဖတ္ျပဳျပင္ေပးမယ့္ အယ္ဒီတာမင္းေတြ မရွိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ေရးတဲ့စာကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္စစ္႐ုံမွတပါး အျခားမရွိၿပီေပါ႔ေလ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ကစၿပီး တပတ္ကုိ ပုိ႔စ္ ၃ ပုဒ္ေလာက္ပဲ တင္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
တင္သမွ်ပုိ႔စ္ေတြကုိလည္း မတင္ခင္မွာ တတ္ႏုိင္သေ႐ြ႕ အထပ္ထပ္ အခါခါ ျပန္စစ္ဖုု႔ိ ခဲနိ႒ာန္၊ သဲနိ႒ာန္၊ ေရနိ႒ာန္ ခ်လုိက္ပါတယ္။ ေမာင္ေပါထုံးစံက သံႏၷိ႒ာန္ခ်ၿပီးရင္ မၾကာခင္မွာပဲ ျပန္ပ်က္တတ္လြန္လြန္းလုိ႔။
အဲဒီမွာ “႐ုံးဆင္းေတာ့”၊“ၿမဳိ႕ထဲေရာက္ေတာ့”၊“ကုိင္လုိက္ေတာ့”၊“ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့”…စသျဖင့္ “ေတာ့” ေတြကုိ ဆက္တုိက္ ထပ္ဖန္တလဲလဲ သုံးထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ပုိဆုိးတာက “ကုိင္လုိက္ေတာ့” နဲ႔ “ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့” ဟာ ကပ္လ်က္၀ါက်ႏွစ္ခုရဲ႕ အစမွာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ ႏွစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ပါသြားတယ္။
အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ “႐ုံးဆင္းေတာ့”၊ “ၿမဳိ႕ထဲေရာက္႐ုံရွိေသး”၊ “ဘယ္သူေခၚသလဲ ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ”၊ “ဖုန္းေပၚမွာ” စသျဖင့္ မတူညီတဲ့ အသုံးအႏႈန္းေလးေတြကုိသာ တလွည့္စီ သုံးစြဲခဲ့ရင္ ဖတ္ရတဲ့သူအဖုိ႔ “ေတာ့” ေတြ တခုၿပီးတခု ဆက္တုိက္ ဖတ္ရတာမ်ဳိးလုိ ၿငီးစီစီ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ႔။
ဒါက ဥပမာ တခုပဲရွိပါေသးတယ္။ သုံးလုိက္တဲ့ စကားလုံးေတြရဲ႕ ထိေရာက္မႈ၊ ေျပာင္ေျမာက္မႈ၊ အံ၀င္ဂြင္က်ရွိမႈနဲ႔ ၀ါက် က်စ္လစ္မႈ၊ ေခ်ာေမြ႕မႈ စတာေတြပါ ထည့္တြက္လုိက္ရင္ အမွားေတြ တပုံတပင္ႀကီး ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆယ္တန္းတုန္းက ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူး မထြက္ခဲ့တာျဖစ္မယ္။ (ႀကဳံတုန္း ႂကြားတာပါ။)
အဲဒီကေန သင္ခန္းစာ တခုရလုိက္ပါတယ္။ စာေတာ့ မ်ားမ်ားေရးခ်င္ေရးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေရးသမွ်ကုိ အခ်ိန္ယူၿပီး အထပ္ထပ္အခါခါ ျပန္စစ္ဖုိ႔ လုိတယ္ ဆုိတဲ့ သင္ခန္းစာပါ။ ဒါဟာ အင္မတန္ပ်င္းရိေသာ ေမာင္ေပါတေယာက္အတြက္ ႀကီးမားေသာ စိန္ေခၚမႈတရပ္ပါဘဲ။
အေရးအသား ကၽြမ္းက်င္ၿပီး အမွားနည္းတဲ့လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ဒီေလာက္ စစ္ဖုိ႔ လုိခ်င္မွ လုိမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ျပန္စစ္ဖုိ႔ လုိအပ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဆုိတာမ်ဳိးက မဂၢဇင္းေတြလုိ တည္းျဖတ္ျပဳျပင္ေပးမယ့္ အယ္ဒီတာမင္းေတြ မရွိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ေရးတဲ့စာကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္စစ္႐ုံမွတပါး အျခားမရွိၿပီေပါ႔ေလ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ကစၿပီး တပတ္ကုိ ပုိ႔စ္ ၃ ပုဒ္ေလာက္ပဲ တင္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
တင္သမွ်ပုိ႔စ္ေတြကုိလည္း မတင္ခင္မွာ တတ္ႏုိင္သေ႐ြ႕ အထပ္ထပ္ အခါခါ ျပန္စစ္ဖုု႔ိ ခဲနိ႒ာန္၊ သဲနိ႒ာန္၊ ေရနိ႒ာန္ ခ်လုိက္ပါတယ္။ ေမာင္ေပါထုံးစံက သံႏၷိ႒ာန္ခ်ၿပီးရင္ မၾကာခင္မွာပဲ ျပန္ပ်က္တတ္လြန္လြန္းလုိ႔။
.jpg)
15 comments:
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စစ္မေနေတာ့ဘူး.. ႐ိုက္ၿပီးတာနဲ႔ တင္ခ်င္ေနၿပီ။ အခ်ိန္ကလည္း မရဘူးေလ။ (ဒီလိုပဲ ဆင္ေျခ ေပးရတာေပါ့) ေနာက္ေန႔ျပန္ၾကည့္ရင္ စိတ္တိုင္းမက်တာေတြ ေတြ႔ရေရာ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အေတာ္ မ်ားမ်ားက ဖတ္ၿပီးေနၿပီ။ ဘေလာ္ဂ်ာကလည္း အမွားေတြ ေတြ႔ရင္ ေျပာျပပါတယ္။ ႀကီးႀကီးမားမား ဆိုရင္ေတာ့ ျပင္လိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္တာပဲ။ စာအုပ္တိုက္ ပို႔သလို (မလုပ္ဘူးပါဘူး ၾကားဖူးတာ ေျပာတာ) စာလံုး ေပါင္းမွားရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရးတာ မေျပျပစ္ ၊ စိတ္၀င္စားဖို႔ မေကာင္းလို႔ ပယ္ခ်တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့လည္း စစ္မိရင္ စစ္မိမည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါမ်ိဳး ေၾကာက္လို႔ တစ္ခါမွ ပို႔ဖို႔ စိတ္ကူးမရတာ။ ေယာင္လို႔ေတာင္ စိတ္မကူးဖူးပါဘူး။ အစတုန္းကေတာ့ publish မလုပ္ခင္ အစအဆံုး တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ေသးတယ္။ အခုဆုိ ဖတ္ေတာင္ မဖတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို႔ ျဖစ္ေနေရာ။ ကိုေပါလည္း ဘေလာ္ဂ်ာ (Blogger + Manager) ခန္႔ထားေပါ့။ Proof ဖတ္ဖို႔။ အစတုန္းက ဘေလာ္ဂ်ာ ကို အရင္ ေပးဖတ္ေသးတယ္ .. ေနာက္ေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးက တင္းက်ပ္လာလို႔ ႐ံုးမွာ ေရးၿပီးတာနဲ႔ တစ္ခါတည္း publish လိုက္တာပဲ.. ဟီးဟီး ေနာက္တာ.. ေရးၿပီးတာနဲ႔ တင္ခ်င္ေနတာကို ေျပာပါတယ္။
Andy Myint... ကုိအင္ဒီေရ…
က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ်ာလည္း အိမ္မွာ ပုိ႔စ္မတင္ခင္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖတ္ခြင့္ရရင္ေတာ့ အမွားေလးေတြကုိ ျပင္ဆင္ေပးတတ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူလည္း ဘေလာ့ဂ်ာပီပီ ေခသူမဟုတ္ေပါ႔ဗ်ာ။ Proof ဖတ္႐ုံေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္တင္းတိမ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ။ တဆင့္တက္ၿပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ “အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာ” နဲ႔ “အေရးအသားပုိင္းဆုိင္ရာ” ညံ့ဖ်င္းမႈေလးေတြကုိ မသိမသာေထာက္ျပလာတဲ့အခါ က်ေနာ္ကလည္း ပုရိသမာနနဲ႔ အနာေပၚတုတ္က်သလုိ မခံခ်ိမခံသာ နာတတ္ေလေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ (စိစစ္ေရးနဲ႔ ေ၀ဖန္ေရးကုိ ေက်ာ္လႊားတဲ့အေနနဲ႔) ဘေလာ့ဂ်ာအလစ္မွာ ဒေရာေသာပါး တင္လုိက္တာမ်ဳိးေလးေတြ လုပ္လာရေတာ့တာေပါ႔။ (အဟီး…. သြားမေျပာနဲ႔ေနာ္…. က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ်ာ စိတ္ေကာက္သြားလုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ ေရးသားခြင့္ကုိ ပိတ္ပင္ေနဦးမယ္။)
ေအာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘေလာက္ဂ်ာ ကိုယ္စီနဲ႔ဆိုေတာ့ ေျပာအားရိွတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ရတာ ဘေလာက္ဂ်ာ ေတြကို ဦးစားေပးသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုလုပ္ေနၾကတာပါပဲလား။အေလာသံုးဆယ္ပိုစ့္ကိုဖတ္ျပီးသကာလ ကိုေပါ အျမင္မွန္ရေနျပီ ဟု၀မ္းသာမလို႔ရိွေသး ............အင္း ....အင္း.....
ၾကည္
ဘေလာ္ဂ်ာရွိေၾကာင္း ၾကံဳတုန္း၀င္ ၾကြားပါသည္။
ေနာက္ပိုင္း ဘေလာ္ဂ်ာ မအားတာမ်ားေတာ့ ကိုယ္လည္း လုပ္ခ်င္တာလုပ္.. :D
"ပုရိသမာနနဲ႕ အနာေပၚတုတ္က်တဲ့"
ကိုေပါပဲ မၾကာေသးခင္က ဣထိယ အခြင့္အေရးမ်ား ေဆြးေႏြးခဲ့လားလုိ႕
မိန္းမလဲ လူပဲ ဘာပဲနဲ႕
:D
ခဲ - ေရ - သဲ တို႔နဲ႔ ခိုင္ျမဲေစသားေပါ့ဗ်ာ။ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကိုး ... း)
သုခမိန္(E-Journal)
ကုိေပါလို ခဏခဏျဖစ္တတ္တယ္…
တခါတေလ မညီမညာ မလွမပ စာလံုးေပါင္းေတြက ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာနဲ ့…
လာဖတ္တဲ့သူေတြ အားနာျပီးရင္း အားနာရင္းေလ…
ကိုေပါ။ မေရးအားဘူးဆုိရင္ေလ.ဝန္ခံပါေလ။ ဟုိဟုိဒီဒီေတြ ဆင္ၿခင္ေတြ ရုိးေနၿပီ။
ေရးၿကပါ။ ေရးၿကပါ။ အမွားမ်ားေလ အေဖာ္ရေလဘဲ။
စာကုိဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ သဒၵါ ေတြ ၿကိယာေတြ အေရးၿကီးတာ မွန္ေပမဲ႕ အခုလို မနည္း အသက္ရွူ လုၿပီး ဘေလာ႕ေနရတဲ႕ သူေတြ အားလံဳးေတြ ခ်ည္းဘဲမိဳ႕ နားလည္ စာနာထားၿပီးသားဘဲ။ သိတ္ဆနၵရွိရင္ေတာ႕လည္း လုပ္ေပါ႕ေလ။ အဓိက ကေတာ႕ စာကုိ ဖတ္ခ်င္တာပါဘဲ။ စာမေခ်ာလဲကိတ္စ မရွိ။ လူေခ်ာၿ႔ီပီးသားဘဲ ။ဂရဳသိတ္ မစုိက္ပါနဲ႕။ မဖတ္ရဘဲ ေနလိမ္႕မယ္။
အေလာသံုးဆယ္လာဖတ္ပါတယ္
ေကေက
ဘာမွမပူပါနဲ႔ ကိုေပါေရ ...။ ျဖည္႕စြက္ၿပီးနားလည္ပါတယ္ ...။ အခုလည္း ဖတ္ရတာ အဆင္ေျပသလို ... ဆိုလိုရင္းကိုလည္းနားလည္ေနတာပါပဲ ..။
broken burmese languageေပါ့ဗ်ာ ကိစၥမရွိပါဘူး
>> Anonymous ... ၾကည္.... ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းပါပဲ။ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပလုိက္တာ....ဟိ။
>> N3 ... ဂလုိလား။ ေနာင္ ရာသီဥတုေကာင္းမြန္ၿပီး ေျခခင္းလက္ခင္းသာတဲ့အခါက်မွ ဘေလာ့ဂ်ာ ၿပဳိင္ပြဲ က်င္းပေပးဦးမွပဲ။ း-)
>> Rita .... ေယာက္်ားေလးတုိ႔မာန၊ မိန္းကေလးတုိ႔ ဘဘာ၀...အခါလြန္တဲ့မုိးမုိ႔ အၿငဳိးနဲ႔ရြာ.......တဲ့။ ေယာက္်ားလည္း လူပါပဲ ခင္ညာ။ း-)
>> တားျမစ္ထားေသာ .... ခုိင္ၿမဲရမယ္ေလ။ တပ္မေတာ္ ခဲ၊သဲ၊ေရ စစ္ေၾကာင္းႀကီးမ်ား ခ်ီတက္လာၿပီ။ း-)
>> တန္ခူး .... ေနာက္တခါ မညီညာရင္ လာၿပီ ဒဏ္ေငြေကာက္မယ္။ း-)
>> khin oo may .... အတင္း ၀န္ခံခုိင္းေနပုံေထာက္ရင္ အခုတေလာ တစခန္းထေနတဲ့ ေဒါက္တာဇာနည္နဲ႔ ညီအစ္မ ေတာ္သလားမသိ။ (သိခ်င္ရင္ ဧရာ၀တီ ၀က္ဆုိက္မွာ သြားဖတ္ပါရန္)။
လူေခ်ာၿပီးသားကေတာ့ အမ်ားသိၿပီးသားမုိ႔ ဒီေနရာမွာ တခါထပ္ၿပီးမေျပာေတာ့ပါဘူး။ း-)
>> ေကေက .... အေလာသုံးဆယ္ မဖတ္ပါနဲ႔။ စာေကာင္းတုိ႔မည္သည္မွာ ေၾကေၾကညက္ညက္ ၀ါးစားၿပီး ၿမဳိခ်တန္သင့္လွ်င္ ၿမဳိခ်ရမည္တဲ့။ း-)
>> Anonymous .... အင္း...ဟုိဘုန္းႀကီး ေျပာသလုိေတာ့ျဖစ္ေနၿပီ။ “ေက်ာင္းကုိ ငါ႔ဟာငါ ရရစ္နဲ႔ ေၾကာင္းေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဘယ္မေအေပးက အိမ္ လုိ႔ ဖတ္ခ်င္ေသးလုိ႔လဲ။”....ဆုိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေလ။
>> ေအာင္ကုိကုိထုိက္ .... အဲဒီလုိနဲ႔ ဘ႐ုတ္ကင္းေတြ မ်ားေနၿပီဗ်။
broken burmese မ်ားမ်ားလာရင္ i feel ျမန္မာျပည္ကေျမပဲယုိလမ္းေတြေပၚကားစီးေနရသလုိပဲ
Post a Comment