“မီးခုိးလိုလုိ တိမ္လုိလုိ”

Share |

လူေတြမွာ ႀကီးပြားပုံႀကီးပြားနည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိႏုိင္ပါတယ္။

တခ်ဳိ႕လည္း သမာအာဇီ၀နဲ႔ ႐ုိး႐ုိးသားသား ႀကဳိးစားအားထုတ္ရင္း ႀကီးပြားၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕ေတာ့ သူတပါးအေပၚမွာ မေတာ္တေရာ္ ေခါင္းပုံျဖတ္လုိ႔ ႀကီးပြားၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ ဒုစ႐ုိက္မႈ၊ မသမာမႈေတြနဲ႔ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာတတ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ ၾကည့္ခဲ့ နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ စာေပ၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ ဇာတ္ စတာေတြမွာ မတရားသျဖင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာတာမ်ဳိးကုိ အားမက်မိေအာင္ ပညာေပးတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြပါတယ္။ ေကာင္းမႈျမတ္ႏုိး၊ ေကာင္းေအာင္ႀကဳိး၍၊ ေကာင္းက်ဳိးကုိယ္၌ တည္ေစမင္း ဆုိတာကုိ စိတ္သ႑ာန္မွာ သံမႈိႏွက္သလုိ စြဲၿမဲေအာင္ သင္ယူခဲ့ရတယ္။ မတရားမႈကုိ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္ရပ္တခုအျဖစ္ ဖတ္ခဲ့ရ၊ ေလ့လာခဲ့ရ၊ သင္ယူခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့ မတရားမႈနဲ႔ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာသူေတြကို အားက်စရာအျဖစ္လည္း သေဘာမထားခဲ့ဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး အဲသည္လုိ ႀကီးပြားလာသူေတြကုိ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖုိ႔ေတာင္ ၀န္ေလးခဲ့တယ္။

ႀကီးပြားခ်မ္းသာမႈမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားနယ္ပယ္ေတြမွာ ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိရင္လည္း တရားသျဖင့္ ေအာင္ျမင္တာမ်ဳိးကုိပဲ လက္ခံလုိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔ လက္ရွိမ်က္ေမွာက္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ မတရားသျဖင့္ ႀကီးပြားသူေတြ၊ မတရားသျဖင့္ ေအာင္ျမင္သူေတြကုိ လူေတြက အျပစ္ရယ္လုိ႔ေတာင္ မျမင္ၾကဘဲ ေဖာ္လံဖားၾက၊ က်ဳိ႕ၾက၊ ခ်ဴၾက၊ ၿမႇဳိက္ၾက၊ ေျမာက္ၾကပင့္ၾကတာေတြကုိ ေတြ႕ေနရတယ္။ သူတုိ႔အဖုိ႕ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ ႀကီးပြားလာသလဲဆုိတာက အေရးမပါေတာ့သေယာင္။

အထူးသျဖင့္ အစုိးရတရပ္ဟာ မတရားတဲ့နည္းနဲ႔ အာဏာကုိ ရယူၿပီး အျမင္မတူသူေတြကုိ မတရားသျဖင့္ ႏွိပ္ကြပ္ေနရင္ေတာင္မွ အဲသည္အာဏာရအစုိးရကုိ ေျမႇာက္ၾက၊ပင့္ၾကတဲ့ လူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနတာကုိ ေတြ႕ေနရတယ္။ အဲဒီလူေတြရဲ႕ အသြင္သ႑ာန္မွာ တရားမွ်တမႈကုိ ျမတ္ႏုိးျခင္းဆုိတဲ့ ၀ိေသသလကၡဏာေလး ေပ်ာက္ဆုံးေနဟန္တူရဲ႕။

အခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံေတြမွာ အစုိးရအာဏာရလာပုံဟာ မတရားေသာနည္းနဲ႔ အတုိက္အခံကုိ မတရားသျဖင့္ တဖက္သတ္ေခ်မႈန္းၿပီး အာဏာရလာပုံမ်ဳိးပါ။ တခါ ႏုိင္ငံႀကီးပြားပုံကလည္း ေငြေၾကးခ၀ါခ်တယ္၊ အာဏာရွင္အစုိးရေတြနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္တယ္၊ လက္နက္ပစၥည္း ေရာင္းခ်တယ္၊ ျပည္သူကို ဖိႏွိပ္လည္ပင္းညႇစ္တယ္ စတာမ်ဳိးေတြနဲ႔ ႀကီးပြားလာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ႀကီးပြားတာကုိသာ ျမင္ၾကေတာ့တယ္။ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ႀကီးပြားလာတယ္ဆုိတာကုိ ထည့္တြက္ဖုိ႔ေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကဟန္တူရဲ႕။

လူတေယာက္ဟာ မိမိေထာက္ခံလုိတဲ့ဖက္ကုိ လြတ္လပ္စြာ ေထာက္ခံႏုိင္တာမွန္ေပမယ့္ မိမိေထာက္ခံတဲ့ဘက္က အျခားတဖက္ကုိ မတရားသျဖင့္ ေခ်မႈန္းေနမယ္၊ တရားလက္လြတ္ျပဳမူေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မိမိရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကုိ ျပန္လည္ သုံးသပ္သင့္တယ္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္။

ဘက္ႏွစ္ဘက္ဟာ အရာရာ တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရး ရေနၿပီး တဖက္က အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ သာသြားတာမ်ဳိး၊ ေအာင္ျမင္သြားတာမ်ဳိးဆုိရင္ ဘာမွ လက္မခံႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ အဲသည္လုိမဟုတ္ဘဲ အသာစီးရသြားတဲ့လူက အျမင္ကြဲလြဲတဲ့ အျခားတဖက္အေပၚမွာ မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးျပဌာန္းၿပီး အေရးယူတာမ်ဳိး၊ ဖိႏွိပ္တာမ်ဳိးဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကမၻာေပၚက ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မတရားတဲ့ဖက္က ဘက္မလုိက္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ၾကားမေနမိဖုိ႔လည္း အေရးႀကီးပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဘယ္ဆုရွင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒက္စမြန္တူးတူး တခါက ေျပာဖူးသလုိ….“မတရားမႈတခုမွာ သင္ဟာ ၾကားေနတယ္ဆုိရင္...သင္ဟာ ဖိႏွိပ္သူဘက္က လုိက္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္လုိက္တာနဲ႔ အတူတူဘဲ”...ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။

အမွန္နဲ႔ အမွားဟာ တဖက္စြန္းစီမွာ တည္ရွိေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကားေနတယ္ဆုိၿပီး ၾကားမွာ ၀င္ရပ္သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ရာႏႈန္းျပည့္အမွန္သမားလုံးလုံး မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အျဖဴနဲ႔အမဲမွာ ၾကားအေရာင္ျဖစ္တဲ့ မီးခုိးကုိေတာ့ ရခ်င္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ မီးခုိးဟာ အျဖဴစစ္စစ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အမွန္တ၀က္အမွားတ၀က္ေတြကုိ အမွန္သက္သက္လုိလုိ ေရာင္းစားလုိသူမ်ားဟာ မ႐ုိးသားသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။