“အထည္ႀကီးပ်က္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ”

Share |

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက အိမ္နဲ႔ ၿခံနဲ႔ ေနႏုိင္ခဲ့တယ္။ အခု စကၤာပူမွာေတာ့့ တုိက္ခန္းတြဲတခုက ခုိအိမ္သာသာ တုိက္ခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ေနရတယ္။

ျမန္မာျပည္တုန္းက အလုပ္ကုိ သက္ေတာင့္သက္သာ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးႀကီးကုိ တခ်ိန္လုံး ထမ္းထားရသလုိပဲ။

ျမန္မာျပည္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ စိတ္ေအးလက္ေအး ထုိင္ႏုိင္တယ္။ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တပတ္တခါေတာင္ ပုံမွန္မေတြ႕ႏုိင္ဘူး။

ျမန္မာျပည္တုန္းက အက်ႌကုိယ္တုိင္းနဲ႔ အပ္ခ်ဳပ္ဆရာဆီမွာ အပ္ၿပီး ၀တ္တယ္။ ရယ္ဒီမိတ္ေတြကုိ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ဘူး။ အခုေတာ့ ေပါေပါပဲပဲ ရယ္ဒီမိတ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေတြမွာ ေစ်းေလွ်ာ့ခ်ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ၿပီး ရရာဆုိက္ဇ္ကုိ ၀ယ္၀တ္ရတယ္။

ျမန္မာျပည္တုန္းက အသီးအရြက္၊ သားငါးကုိ ခ်က္ကာနီးမွ ေစ်းကေန လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ၀ယ္စားတတ္တာေလ။ ဒီမွာေတာ့ ေရခဲ႐ုိက္ထားတာေတြကုိ တပတ္စာ၀ယ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲက ထုတ္ခ်က္ရေပသေပါ႔။

ျမန္မာျပည္မွာ မီးေသြးနဲ႔ အၿမဲလုိလုိ ခ်က္စားျဖစ္တယ္ (မယုံမရွိနဲ႔)။ ဒီမွာေတာ့ တေန႔တေန႔ ဓါတ္ေငြ႕မီးဖုိနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္တာေတြကုိ စားေနရတယ္။ မီးေသြးနဲ႔ခ်က္ျပဳတ္တာကုိ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး တခါတရံမွ စားႏုိင္တယ္။

ျမန္မာျပည္တုန္းက ဆုိက္ကားဆုိတာမ်ဳိးကုိ ဥဒဟုိ စီးခဲ့တာ။ စကၤာပူက ဆုိက္ကား အခုထက္ထိ မစီးႏုိင္ေသးဘူး။

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ကၽြဲဆုိတာ ၿမဳိ႕ျပင္ထြက္လုိက္ရင္ မျမင္ခ်င္မွ အဆုံး။ စကၤာပူမွာေတာ့ ကၽြဲျမင္ခ်င္ရင္ “ႏုိက္ဆာဖာရီ”ဆုိတာႀကီးမွာ ညဖက္ ကၽြဲကုိ မီးထုိးျပၿပီး “ေဟာဒါက Asian Buffalo ပါ” လုိ႔ ရွင္းလင္းျပသတာ ေစ်းႀကီးလြန္းလုိ႔ ေၾကးေရတတ္ေတြမွ သြားၾကည့္ႏုိင္တယ္။

ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္တုန္းက ကုိယ့္မင္းကုိယ့္ခ်င္းနဲ႔ ေနခဲ့ရတယ္….အဟီး။ အခုေတာ့ သူမ်ားတုိင္းျပည္၊ သူမ်ား အစုိးရလက္ေအာက္မွာ ေနေနရတယ္။
------------------
“ေဟ့ေကာင္ ကုိေပါ။ မင္း.. ဘာေတြ အာေခ်ာင္ေနျပန္ၿပီလဲ။ လွ်ာအ႐ုိးမ႐ွိတုိင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနျပန္တာလား။ မင္းကုိ ဘယ္သူက အတင္း႐ုိက္ၿပီး ျပည္ပမွာ ေနခုိင္းလုိ႔လဲကြ။ မင္း ဒီေလာက္ အေကာင္းထင္ေနရင္ အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္သြားပါလား။”

“ ဟာဂ်ာ…. ဒါကေတာ့… ဒါကေတာ့”