“ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ သူေတာင္းစားမ်ား”

Share |

လူေပါင္းမွားက သူေတာင္းစား ျဖစ္တတ္ေခ်၏။

က်ေနာ္ကုိေပါအေကာင္းစားေလးမွာလည္း ဘေလာ့ဂါ မခင္ဦးေမ၏ ခ်ီးေျမႇာက္မႈေၾကာင့္ ဒြန္းစ႑ားဘ၀ ေရာက္ရမည္ကဲ့သုိ႔ ရွိသည္တြင္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလက ဘားမားတူေဒးတြင္ က်ေနာ္ေရးသားခဲ့ေသာ “သည္မ႑ိဳင္ မယိုင္လဲေစခ်င္” ေခါင္းစဥ္ရ သူေတာင္းစားဋီကာႀကီးကုိ သတိရမိေခ်သည္။ ထုိစဥ္က ကုိဘေအာင္ကုိ ဇာတ္လုိက္ထားေရးခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးအား ယခု ကၽြႏု္ပ္ နာမ္စားသုံးကာ ေခါင္းစဥ္ကုိေျပာင္း၊ အနည္းငယ္ျပင္ဆင္မြမ္းမံ၍ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။

“ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ သူေတာင္းစားမ်ား”

ျမန္မာျပည္မွ ျပန္လာၾကသူမ်ား တညီတၫြတ္တည္း ေျပာတတ္ၾကေသာအခ်က္မွာ ျမန္မာျပည္၏ လမ္းဆုံလမ္းခြမ်ား၊ မီးပြဳိင့္မ်ား၊ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ ကားမွတ္တုိင္မ်ားတြင္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေသာ သူေတာင္းစားမ်ား အမ်ားအျပား တုိးပြားလာေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕မွာ သူေတာင္းစားမ်ဳိး႐ုိးမွ ဆင္းသက္လာ၍ မဟုတ္။ ၾကပ္တည္းလွေသာ ေခတ္ႀကီးထဲတြင္ အဆင္မေျပလြန္းလွ၍ ႀကံရာမရ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ကာ သူေတာင္းစားဘ၀ကုိ ခံယူၾကရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၍ ထုိသူတုိ႔အေပၚ သနားဂ႐ုဏာသက္မဆုံးေအာင္ ျဖစ္ရေခ်သည္။

ဘယ္ဘ၀က ေရစက္မွန္းေတာ့မသိ။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ သူေတာင္းစားမ်ားကုိ သနားတတ္ေလသည္။ သူေတာင္းစားမ်ား အိမ္ေရွ႕လာရပ္လွ်င္ လက္ဘက္ေျခာက္ပုံးထဲတြင္ အေမ၀ွက္ထားေသာ အေႂကြေစ့မ်ားကုိ တိတ္တိတ္ယူ၍ ေပးေလ့ရွိသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ လယ္ကုိင္းေက်ာင္းေတာ္ရာဖက္တြင္ လာေရာက္ေတာင္းရမ္းေသာ သူေတာင္းစားကလည္း မ်ဳိးစုံလွသည္။

အခ်ဳိ႕က “အကုိႀကီး၊ အစ္မႀကီးတုိ႔ရယ္…. အကုိႀကီးတုိ႔ ေပးမွကမ္းမွ စားေသာက္ရမယ့္ ဘ၀ပါ”ဟု အစခ်ီကာ သနားစဖြယ္ မ်က္နွာေအာက္ခ်၍ ေတာင္းရွာၾက၏။

အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဂီတ ပါ၏။ အတုိအရွည္မတူေသာ ၀ါးဘုိး၀ါး အဆစ္ပိတ္ ႏွစ္ခုကုိ လက္တဖက္တခ်က္တြင္ ကုိင္ကာ ေျမတြင္ တဖက္စီ ေဆာင့္၍ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းမ်ားကုိ ခၽြဲခၽြဲပစ္ပစ္ သီဆုိေတာင္း႐မ္း၏။ ၀ါးဘုိး၀ါး၏ ဂီတသံမွာ “ဗုံတုံတုံ..ဗုံတုံတုံ”ဟု ျမည္ကာ နားေထာင္၍ မဆုိးလွ။

သုိ႔ေသာ္ ခက္သည္က ထုိသူမ်ား လာေရာက္ေတာင္းရမ္းၿပီးကတည္းက ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အိမ္တြင္ မည္သူမွ် သီခ်င္းကုိ ေကာင္းေကာင္းဆုိခြင့္မရေတာ့။ တေယာက္ေယာက္က ခံစားခ်က္အျပည့္ႏွင့္ သီခ်င္းဆုိၿပီဆုိလွ်င္ က်န္ေမာင္ႏွမမ်ားက မပ်က္မကြက္ ပါးစပ္ဆုိင္းျဖင့္ “ဗုံတုံတုံ” ၾကေလေတာ့ရာ သီဆုိသူချမာ ေစာေစာက သြင္းထားသမွ်ေသာ ခံစားခ်က္တုိ႔ ေရစုန္ေမ်ာရေလေတာ့သတည္း။

တခ်ဳိ႕ေသာ သူေတာင္းစားမ်ားကေတာ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ စည္းနဲ႔၀ါးကုိ လက္တဖက္တခ်က္တြင္ကုိင္လွ်က္ “သီရိဓမၼာေသာက မဟာရာဇာ……” သီခ်င္းကုိ ႏွာသံေလးစြက္၍ သီဆုိေတာင္းရမ္းၾကကုန္၏။

သူေတာင္းစားမ်ဳိးစုံထဲတြင္ ကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ ဘယ္လုိမွ ေစတနာထား၍ မရေသာ သူေတာင္းစားတေယာက္လည္း ရွိေသး၏။ ထုိသူမွာ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ သန္သန္မာမာႀကီး ျဖစ္၏။ အျခားသူေတာင္းစားမ်ားကဲ့သုိ႔ ေအာက္က်ဳိ႕ကာ ေတာင္းရမ္းသည္လည္း မဟုတ္။ အိမ္ၿခံတံခါး၀တြင္ မားမားႀကီး လာရပ္ကာ ေအာင္ျမင္ထည္၀ါေသာအသံႀကီးႏွင့္ “က်ေနာ္က သူေတာင္းစားမ်ဳိး႐ုိး မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပါ။ မယုံလုိ႔ရွိရင္ အရင္က ပြင့္ျဖဴၿမဳိ႕နယ္ ပါတီယူနစ္ဥကၠ႒လုပ္သြားတဲ့ ဦးတင္ထြန္းကိုသာ ေမးၾကည့္ပါ… ဘယ္သူဘယ္၀ါကုိ ေမးၾကည့္ပါ…” စသျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းရွည္လ်ားစြာ ဖြဲ႕ႏြဲေျပာျပေသာ သူေကာင့္သားပင္တည္း။

ကၽြႏု္ပ္၏ ၀မ္းကြဲအကုိ တဦးမွာ ထုိသူေတာင္းစား၏ ေလယူေလသိမ္းအတုိင္း ျပန္လည္ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပသည့္ေနရာတြင္ အင္မတန္ ေျပာင္ေျမာက္လွ၍ နားေထာင္ေနရသူအေပါင္းမွာ တေ၀ါေ၀ါ တေသာေသာႏွင့္ အူႏွိပ္ေနရေခ်သည္။

သူေတာင္းစားကုိ စ႑ာလ (စင္ဒဏ္လားဟု မွားမဖတ္ပါႏွင့္)၊ ဒြန္းစ႑ား၊ ကယ္ပါ၊ ဖုန္းေတာင္းယာစကာ၊ သူဖုန္းစား စသျဖင့္ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေခၚေ၀ၚၾကရာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေဒသဖက္တြင္ “ဘုရားအသည္”ဟု ထူးထူးဆန္းဆန္း ေခၚသည္လည္းရွိသည္။ ေရွးျမန္မာဘုရင္မ်ားလက္ထက္က ဘုရားကၽြန္အျဖစ္ လွဴဒါန္းခံရသူမ်ား၏ အဆက္အႏြယ္မ်ားပင္ေလာဟု ေတြးေတာမိသည္။ ထုိသူတုိ႔မွာ မ်ဳိး႐ုိးစဥ္ဆက္ ထုိဘ၀တြင္ အသက္ေမြးရေၾကာင္းကိုလည္း သူမ်ားေျပာတာ ၾကားဖူးသည္။ အခ်ဳိ႕မွာေတာ့ မ်ဳိး႐ုိးေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ကု႒ႏူနာ စြဲကပ္ၿပီး လူ႕အသုိင္းအ၀ုိင္းက ၾကဥ္သျဖင့္ သူေတာင္းစားဘ၀ ေရာက္သြားသူမ်ားလည္း ရွိေပသည္။

ကၽြႏု္ပ္ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ စာကုိ မေတာက္တေခါက္ ဖတ္႐ႈလာေသာအခ်ိန္တြင္ သူေတာင္းစားဆုိသည္မွာ ႏုိင္ငံတခု (သုိ႔မဟုတ္) လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာဟု ျမင္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူေတာင္းစားမ်ားအေပၚတြင္ေတာ့ ဂ႐ုဏာမပ်က္ ေပးကမ္းၿမဲပင္။

သူေတာင္းစားမ်ားအေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားရင္း လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ မေလးရွားႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္စဥ္ကာလက အျဖစ္အပ်က္ တခုကို ျပန္ေျပာင္းသတိရမိသည္။ ထုိစဥ္က ပီနန္ၿမဳိ႕ႏွင့္ မေ၀းလွေသာ ၿမဳိ႕ငယ္ကေလးတခုတြင္ အလုပ္လုပ္ရသည္။ အပတ္စဥ္ စေနေန႔တုိင္း ပီနန္ၿမဳိ႕ရွိ British Council တြင္ အဂၤလိပ္စာ စကားေျပာသင္တန္း သြားတက္၏။

တရက္ သင္တန္းမွအျပန္ အိတ္စ္ပရက္စ္ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ကားအထြက္ကုိ ထုိင္ေစာင့္ေနစဥ္ ကေလးႏွစ္ဦး ကားေပၚသုိ႔ တက္လာၿပီး ခရီးသည္မ်ားထံ တခုံခ်င္း ခ်ဥ္းကပ္၍ စာရြက္တရြက္ကုိ ျပကာျပကာ ေသာ့ခ်ိတ္ေရာင္းရင္း ပုိက္ဆံေတာင္းေလေတာ့သည္။ စာရြက္မွာ မေလးဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာ ေထာက္ခံစာလုိလုိ ဘာလုိလုိစာရြက္ျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးက ၇ ႏွစ္ခန္႔၊ မိန္းကေလးမွာ ၅ ႏွစ္ခန္႔။ ကၽြႏု္ပ္ထုိင္ခုံသုိ႔လည္း ေရာက္လာၿပီး စာရြက္ျပလ်က္ မေလးဘာသာျဖင့္ ေျပာဆုိေတာင္းရမ္းေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း တတ္သည့္ပညာ မေနသာ ဆုိသကဲ့သုိ႔ အဂၤလိပ္လုိ အသံထြက္ပီသေစရန္ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္လ်က္ “I don’t speak Malay”ဟု အဂၤလိပ္ ေလယူေလသိမ္းႏွင့္ ေျပာခ်လုိက္သည္တြင္ ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာမွာ ႐ုတ္ခ်ည္း ၀င္းပသြားၿပီး “ဟာ… အစ္ကုိႀကီးက ဗမာလား” ဟု ဗမာလုိ တခါတည္း တန္းေမးပါေလေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ “ေအးကြ” ဟု ၀န္ခံလုိက္ရသည္။

ေကာင္ေလးကလည္း ေဆြမ်ဳိးေတြ႕ရသကဲ့သုိ႔ ၀မ္းသာအယ္လဲျဖင့္ သူ႕ညီမေလးႏွင့္ပါ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး သူ႕မိဘမ်ား အလုပ္အကုိင္အဆင္မေျပသည့္အေၾကာင္းႏွင့္ သူတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ဇာတ္စုံခင္းပါေတာ့သည္။ သူညီမေလးက ဗုိက္ဆာၿပီး ဘာမွ မစားရေသးေၾကာင္း ေျပာကာ ကၽြႏု္ပ္ထံမွ ပုိက္ဆံေတာင္းပါေလေတာ့သည္။ ကေလးမ၏ မ်က္ႏွာမွာ အမွန္ပင္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနပုံရ၍ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေသာ့ခ်ိတ္ ၂ ခုယူ၍ မေလးရင္းဂစ္ေငြ ၅ ေဒၚလာ ထုတ္ေပးလုိက္ရာ ႏွစ္ေယာက္သား ၀မ္းသာအားရ ကားေပၚမွ ဆင္းသြားၾကေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွသည့္ သူတုိ႔ ေမာင္ႏွမျဖစ္ေထြကုိ သနား၍မဆုံး ျဖစ္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ ေနာက္ထပ္ကေလး ၆ ေယာက္ခန္႔ ေျပးတက္လာၿပီး ကၽြႏု္ပ္ဆီသုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ တန္းလာကာ တေယာက္တေပါက္ ဗမာလုိေရာ မေလးလုိပါ ေျပာကာ ဆူဆူညံညံ ပုိက္ဆံေတာင္းၾကပါေလေတာ့သည္ ကားေပၚရွိ ခရီးသည္မ်ားကလည္း ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ကေလးတသုိက္ ဆူညံဆူညံ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ စူးစမ္းသည့္အေနျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ၾကေလသည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲေပါ႔။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေငြ ၅ ေဒၚလာႏွင့္အတူ ေစာေစာက ၀ယ္ထားေသာ ေသာ့ခ်ိတ္ ၂ ခုကိုပါ ထုတ္ေပး၍ ေ၀ယူၾကရန္ေျပာလုိက္သည္တြင္မွ ေက်းဇူးရွင္ကေလးမ်ား ကားေပၚက တန္းစီ၍ ဆင္းသြားၾကေလေတာ့သည္။ ဤကား ရွားရွားပါးပါး ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရဖူးေသာ မေလးရွားေရာက္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူ ျမန္မာကေလးငယ္မ်ားပင္တည္း။

တဖန္ သူေတာင္းစားမ်ဳိးႏြယ္တြင္ မပါ၀င္ေသာ္လည္း အလားတူပင္ ပုိက္ဆံေတာင္းရမ္းသူမ်ားကုိ ကၽြႏု္ပ္ႀကဳံေတြ႕ဖူးပါသည္။ ထုိသူမ်ားေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးရာ ယခင္ကေတာ့ ထုိသူမ်ားကုိ သူေတာင္းစားမ်ားေလာက္ပင္ ဂ႐ုဏာထား၍ မရေခ်။

ပထမတႀကိမ္မွာ ကၽြႏု္ပ္၏ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္အတြက္ အခြန္႐ုံးသုိ႔သြားကာ အခြန္ကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာလုပ္ခဲ့စဥ္က ျဖစ္၏။ အင္းစိန္ၿမဳိ႕နယ္ အခြန္ဦးစီးဌာနမွ စာေရးမသည္ ၿမဳိ႕နယ္ဦးစီးမွဴး မအားေသးဟုဆုိကာ ကၽြႏု္ပ္ကုိ နာရီ၀က္ေစာင့္ခုိင္း၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း သေဘာ႐ုိး ထင္မွတ္ကာ ေစာင့္၏။ နာရီ၀က္ၾကာေသာအခါ ေနာက္ထပ္ တနာရီ ေစာင့္ခုိင္းျပန္၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေစာင့္ျပန္၏။ တနာရီၾကာေသာအခါ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ ေစာင့္ခုိင္းျပန္၏။ သုံးႀကိမ္တိတိ ေစာင့္ဆုိင္းၿပီးေသာအခါတြင္မေတာ့ စာေရးမက ထုိေန႔အဖုိ႔ ဦးစီးမွဴး အားေတာ့မည္မဟုတ္၍ ေနာက္တေန႔ျပန္လာရန္ ေျပာ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း အညာသား ခပ္အူအူျဖစ္ရာ သေဘာ႐ုိးႏွင့္ ေျပာသည္ထင္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွ ျပန္လာမည္ဆုိကာ အခြန္႐ုံးေပၚမွ ဆင္းခဲ့၏။

႐ုံးေအာက္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သုိ႔ အခြန္ေထာက္ခံစာ လာလုပ္သူ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ပက္ပင္းတုိး၍ ၄င္းအား အျဖစ္အပ်က္အလုံးစုံကုိ ျပန္ေျပာျပရာ ထုိသူငယ္ခ်င္းက “ကုိေပါ၊ ခင္ဗ်ားႏွယ္ အ လုိက္တာ လြန္ပါေရာဗ်ာ။ အဲဒါ စာေရးမက သူ႕ကုိ ပုိက္ဆံမေပးလုိ႔ ခင္ဗ်ားကုိ သက္သက္ ရစ္ေနတာ။ လာလာ က်ေနာ္နဲ႔ လုိက္ခဲ့” ဆုိသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း အခြန္႐ုံးေပၚသုိ႔ ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေရာက္ရျပန္၏။

ကၽြႏု္ပ္၏ မိတ္ေဆြသည္ အခြန္႐ုံးေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ စာေရးမအား “အန္ကယ္လ္နဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတယ္”ဟု ဆုိကာ စာေရးမ၏ ျပန္အေျပာကုိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ၿမဳိ႕နယ္မွဴးအခန္းထဲသုိ႔ စြတ္ကနဲ ၀င္သြား၏။ ကၽြႏု္ပ္ကား ဘာလုပ္ရမည္မသိ။ အျပင္ဖက္တြင္ ေယာင္နနႏွင့္ ရပ္လ်က္ စာေရးမ၏ မ်က္ေစာင္းဒဏ္ကုိ ခံကာ ေစာင့္ေနရ၏။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာ္ ကၽြႏု္ပ္မိတ္ေဆြသည္ ၿမဳိ႕နယ္မွဴးအခန္းထဲမွ ၿပဳံးရႊင္စြာထြက္လာၿပီး “ကုိေပါ၊ ခင္ဗ်ားကုိ အန္ကယ္လ္က ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ အခုလာခဲ့ပါတဲ့” ဆုိေလရာ ကၽြႏု္ပ္လည္း ၀င္ခြင့္ရသြားေတာ့၏။ ကိစၥၿပီး၍ အျပန္လမ္းတြင္ ထုိမိတ္ေဆြအား ၿမဳိ႕နယ္မွဴးႏွင့္ သိကၽြမ္းပါသေလာဟု စပ္စုမိရာ သူႏွင့္ လုံး၀မသိကၽြမ္းေၾကာင္း၊ ကၽြႏု္ပ္စကားအရ စာေရးမ၏ ပုိက္ဆံေတာင္းခ်င္ေသာ သေဘာကုိ ရိပ္စားမိ၍ သိကၽြမ္းသေယာင္ ဖန္တီးခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပရာ ကၽြႏု္ပ္မွာ ထုိမိတ္ေဆြ၏ လည္ပတ္မႈကုိ ဆလံ သ ခဲ့ရေပသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ မိမိ၏ ထူအပုံ၊ အကင္းမပါးပုံကုိလည္း စိတ္ထဲတြင္ က်ိတ္၍ ၀န္ခံလုိက္ရေပသည္။ စာေရးမအေနျဖင့္ ပုိက္ဆံေတာင္းရာတြင္ သူေတာင္းစားမ်ားကဲ့သုိ႔ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်၍ မေတာင္းႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္သာ ဤသုိ႔ျဖစ္ရေခ်သည္ဟု ေတြးမိပါသည္။

ဤသုိ႔ အစုိးရ၀န္ထမ္းမ်ားမွ ပုိက္ဆံေတာင္းျခင္းကုိ ပထမဦးဆုံး ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံရၿပီးသကာလ ေနာက္ပုိင္း ျမန္မာျပည္သုိ႔ အလည္အပတ္ျပန္စဥ္ ေလဆိပ္၌ လ၀က ရဲေဘာ္ကေလးမ်ား၏ “အကုိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ဖုိ႔ လက္ေဆာင္ေလးမ်ား မပါဘူးလား” ဆုိသည္မ်ားကုိ မၾကာခဏ ႀကဳံရဖူး၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိပုဂၢဳိလ္ေလးမ်ားမွာ မေပးလွ်င္လည္း သိပ္ၿပီး ဂ်ဳိက်ေလ့မရွိသျဖင့္ ေတာ္ေပေသး၏။ ေလဆိပ္အေကာက္ခြန္မွ ပုဂၢဳိလ္မ်ားမွာမူကား လက္ေဆာင္မျမင္ရလွ်င္ ရွိရွိသမွ် အိတ္ႀကီးအိတ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ကုိ ဖြင့္ခုိင္းၿပီး လွန္ေလွာရွာေဖြကာ ၾကန္႔ၾကာေအာင္ လုပ္ေတာ္မူတတ္ၾကပါေပသည္။

ေနာက္ဆုံးတေခါက္ ျမန္မာျပည္မွ ထြက္ခြာလာစဥ္က မိသားစုႏွင့္အတူ ျပည္ပသုိ႔ ထြက္လာသည္ျဖစ္၍ အ၀တ္အစားထည့္ထားေသာ အိတ္သည္ အေတာ္ပင္ႀကီး၏။ ထြက္ခြာခန္းမထဲ၌ ေလယာဥ္ပ်ံေစာင့္ေနစဥ္ အသံခ်ဲ႕စက္ စပီကာမွေန၍ “ဦးကုိေပါ၊ စစ္ေဆးေရးေကာင္တာသုိ႔ အျမန္ဆုံးလာခဲ့ပါရန္” ေၾကညာသျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ဒိတ္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ဘုမသိဘမသိ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ထသြားရ၏။ ေကာင္တာနားတြင္ အ၀တ္ေတြထည့္ထားေသာ အိတ္ႀကီးအား ၫႊန္ျပလ်က္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ အရာရွိတေယာက္က “ညီေလး၊ ဒါ အထည္ေတြမုိ႔လား” ဟု ေမး၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း “အ၀တ္အထည္၊ အက်ႌ အ၀တ္အစား”ကုိ ဆုိလုိသည္ထင္မွတ္၍ အူတူတူႏွင့္ “ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်” ဟု ေျဖမိ၏။ ထုိအခါ ယူနီေဖာင္း၀တ္ပုဂၢဳိလ္က “ေအး.. အကုိတုိ႔လည္း သိတယ္၊ ညီေလး။ အဲဒါ အကုိတုိ႔ စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ေလး လုပ္သြားဦးကြာ”ဟု ဆုိေလ၏။ ထုိအခါက်မွ ကၽြႏု္ပ္မွာ အေျခအေနမွန္ကုိ ရိပ္စားမိ၍ “ဟာ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ၀တ္အစား၊ အ၀တ္အထည္ကုိ ေမးတာမွတ္လုိ႔။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ အက်ႌေတြ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ပါ” လုိ႔ ကပ်ာကယာ ေျဖရွင္းလုိက္မွ “ေၾသာ္၊ ဒီလုိလား။ ေဆာရီး၊ ေဆာရီး။ အဲဒါဆုိ သြားေတာ့” ဆုိကာ လႊတ္လုိက္ေလသည္။ ထုိစဥ္ကေတာ့ ထုိသူမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

ယခု ျပန္လည္စဥ္းစားေတာ့မူ အားလုံးကုိ သနားဂ႐ုဏာစိတ္သာ ေပၚမိပါသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း ျပည္သူထဲက ျပည္သူေတြပင္။ သည္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆုိးေအာက္တြင္ မွားယြင္းေသာ စနစ္ေၾကာင့္ အမွားအမွန္ကုိ မခြဲျခားႏုိင္ေတာ့ဘဲ မိမိတုိ႔၏ အရွက္၊ သိကၡာတုိ႔ကုိ ေဘးခ်ိတ္ကာ ေလာေလာဆယ္ တဒဂၤ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မႈအတြက္ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ရသည့္ဘ၀ (သုိ႔) မ်က္နွာေျပာင္တုိက္ရသည့္ဘ၀ကုိ ခံယူလုိက္ၾကရသူေတြပင္ျဖစ္သည္။ အေျခအေနတရပ္၏ တြန္းပုိ႔မႈေအာက္တြင္ စာရိတၱမ႑ဳိင္ ယိမ္းယိုင္သြားသည္ဟုသာ ယူဆမိပါသည္။

ဤသုိ႔ျဖစ္ရသည္မွာ လူထု၏ စား၀တ္ေနမႈ ဒုကၡအ၀၀ကုိ စစ္အစုိးရက လစ္လ်ဴ႐ႈကာ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းမေပးႏုိင္၍ ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ေသာအေျခအေနမွ လြတ္ေျမာက္ရန္မွာ ျပည္သူလူထု၏ အၾကပ္အတည္းျပႆနာတုိ႔ကုိ အေလးထား ေျဖရွင္းေပးလုိေသာ ျပည္သူေရြးခ်ယ္သည့္ အစုိးရတရပ္ ေပၚေပါက္လာမွသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပမည္။

ေနေရာင္ျခည္သည္ ညအေမွာင္ကုိ ခြင္း၍ သစ္ပင္ပန္းမာလ္တုိ႔အား အကုိင္းအခက္အလက္၊ အဖူးအပြင့္တုိ႔ျဖင့္ ေ၀စည္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည္ဆုိပါလွ်င္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ျဖင့္ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ျပည္သူ႕အစုိးရတရပ္သည္လည္း ျမန္မာျပည္သူ လူထုအား ဆင္းရဲမြဲေတမႈ အေမွာင္တြင္းမွ ကယ္တင္၍ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟူေသာ သစ္ပင္ပန္းမာလ္တုိ႔အား တရားမွ်တျခင္း၊ ရင့္က်က္ျခင္း၊ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္ျခင္းတည္းဟူေသာ အကုိင္းအခက္အလက္၊ အဖူးအပြင့္တုိ႔ျဖင့္ အနာဂတ္ အ႐ုဏ္ဦးေအာက္တြင္ တင့္တယ္ေ၀စည္ႏုိင္ေစမည္ဟု ယုံၾကည္မိပါေတာ့သည္။

မူရင္းကုိ ဖတ္ရန္။ ။ သည္မ႑ဳိင္ မယုိင္လဲေစခ်င္ (ကုိေပါ)