“တခါတုန္းက ရလြတ္ပလြတ္”

Share |

ရလြတ္ပလြတ္ရြာကေလးတြင္ ကုိေပတရာမိသားစုကုိ မသိသူမရွိ။ ကေလးေတြ တၿပဳံတမႏွင့္ ဆင္းရဲသည့္ ေနရာတြင္ ကာက၀လႅိယ လင္မယားက အဘ ေခၚေလာက္ေပသည္။ ကုိေပတရာသည္ လက္သမားအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး၍ ဇနီးျဖစ္သူ ရွင္ဂြက္ေထာ္က အေၾကာ္ေရာင္းေလသည္။

အႏွီ ေပတရာႏွင့္ ရွင္ဂြက္ေထာ္တုိ႔ လင္မယားတြင္ အလကားေက်ာ္စြာ၊ ဗညားပိစိ၊ ေညာင္ရမ္းဂြတုိ၊ ေပတရာဂ်ဴနီယာ၊ ဂ်ဴလိယက္ဂြက္ေထာ္ ဆုိေသာ သားသမီးမ်ား ရွိၾကေလသည္။ ေနသည့္အိမ္မွာလည္း… “အကာဆူးခက္၊ အင္ဖက္အမုိး၊ က်ဴ႐ုိးတုိင္ထူ၊ ေနပူက်ဲက်ဲ၊ ၀က္သုိက္တဲတြင္၊ အုတ္ခဲေခါင္းအုံး၊ အုိးတလုံးဖ်ာမရွိ၊ ဘူမိကမၺလာ၊ ေျမေမြ႕ရာႏွင့္၊ ခ်ဴခ်ာေတာ္မူလွေသာ၊ ကာက၀လႅိယ၊ မြဲျပာက်ေမာင္ႏွံ၊ စံသည့္အိမ္ေတာ္” ကဲ့သုိ႔ပင္တည္း။ (ဤဘေလာ့ဂါသည္ စာစပ္သည့္ေနရာတြင္ စေလဆရာဦးပုညေလာက္နီးနီး လက္စြမ္းထက္ပါေပသည္။ ထက္ေပမေပါ႔… ကာက၀လႅိယ ၀တၳဳထဲက တုိက္႐ုိက္ကူးခ်ထားတာကုိး… ဟုိးဟုိး)

သုိ႔ေသာ္ ေပတရာသည္ ေခတ္အျမင္ရွိသူျဖစ္သည္။ သားအႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာ အလကားေက်ာ္စြာကုိ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ထဲက ျခစ္ျခဳတ္ စုေဆာင္းကာ ေလာကဓါတ္ပညာမ်ားကုိ သင္ယူေစသည္။ အလကားေက်ာ္စြာသည္ ပညာထူးခၽြန္သူျဖစ္၍ ရလြတ္ပလြတ္အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ေသာအခါ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕ ေဆးတကၠသုိလ္သုိ႔ “စေကာလား စကာလားရွစ္” ျဖင့္ တက္ေရာက္သင္ၾကားရေလသည္။

တကၠသုိလ္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ အလကားေက်ာ္စြာသည္ မိမိ၏ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ အျဖစ္ကုိ ရွက္သည္။ မိမိအတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔က မိမိတုိ႔ဖခင္သည္ ေဆးဆရာႀကီး ဦးဘယ္သူ၊ ၿဗဲတုိက္၀န္ ဦးဘယ္၀ါ၊ ေရႊတုိက္စုိး ဦးဘယ္ဒင္း စသျဖင့္ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို အၿပဳိင္အဆုိင္ ဂုဏ္ယူေနၾကခ်ိန္၀ယ္ အလကားေက်ာ္စြာသည္ မိမိ၏ ဖခင္မွာ လက္သမားႀကီး ဦးေပတရာပါဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားရမည္ကုိ ရွက္ေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႕ဖခင္၏ အလုပ္အကုိင္ကုိ ကုန္သည္လုိလုိ ဘာလုိလုိ ထိန္၀ွက္ထား၏။ တုိင္းျပည္ဘ႑ာကုိ အလြဲသုံးစားလုပ္ေသာ ဖခင္မ်ားအတြက္ သူတုိ႔သားသမီးမ်ားက ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားေနၾကစဥ္၀ယ္ မိမိတတ္ေသာပညာျဖင့္ ႐ုိးသားစြာ အသက္ေမြးရွာေသာ ဖခင္အား အလကားေက်ာ္စြာသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ရွက္ရြံ႕ေလသည္မသိ။ (မစႏၵာရဲ႕ အေရးအသားေလးနဲ႔ မတူဘူးလား...အဟိ။ ခုိးခ်ထားတာ... ခုိးခ်ထားတာ။)

တရက္တြင္ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕ရွိ ေဆးတကၠသိုလ္အေဆာင္ကုိ ျပဳျပင္ရာ လက္သမားႀကီး ဦးေပတရာ လာေရာက္ျပဳျပင္ရသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းအဆင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ ျပန္လာေသာ သားျဖစ္သူ အလကားေက်ာ္စြာကုိ ျမင္ရ၍ ဦးေပတရာက သားျဖစ္သူကုိ ၀မ္းသာအားရ လွမ္းလက္ျပႏႈတ္ဆက္ရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္အလကားေက်ာ္စြာက ရွက္သျဖင့္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၏။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက “မင္းရဲ႕အမ်ဳိးလား”ဟု ေမးေသာအခါ အလကားေက်ာ္စြာက “ငါတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူႀကီးပါကြာ” ဟု ျပန္ေျပာသည္ကုိ ဦးေပတရာၾကားသြားေလသည္။ ေခတ္စကားႏွင့္ေျပာရလွ်င္ ကုိေပတရာႀကီး heart ထိသြားသည္။ (ဤေနရာတြင္ ၀တၳဳအသြားမွာ မစႏၵာ၏ “တိမ္ဖုံးပါလုိ႔ လမသာ” (႐ုပ္ရွင္အမည္… ပန္းသီတဲ့ႀကဳိး) ဇာတ္ကြက္နဲ႔ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ တူေနသည္ကုိ ေတြ႕ရပါအံ့။ တူမွာေပါ႔… ခိုးခ်ထားတာကုိး… ဟုိးဟုိး)

….ေတဒူးထန္႔…. ဘူေနာင္ေတးဘူ…ထန္႔ေဗ်ာ္ဘူ…. ေတဒူးထန္႔… ဘူေနာင္ေတးဘူ… ထန္႔ေဗ်ာ္ဘူ…. (လြမ္းခန္းလာေတာ့မွာမုိ႔ Intro တီးလုံး၀င္ျခင္း)။

သုိ႔ႏွင့္... ေပတရာမွာ ေ၀ဒနာကုိ မေျဖသာဘူးဆုိကာ ေသရြာသုိ႔ ျမန္းေလေတာ့သည္။ (ကဲ... ပရိသတ္ႀကီး စတင္လြမ္းႏုိင္ပါၿပီ။)

ရွင္ဂြက္ေထာ္လည္း လင္ဆုိးမယားတဖားဖား…. အဲေလ… လင္ေသမုဆုိးမ တရြရြ… အဲေလမွားျပန္ပဟ…. လင္ေသမုဆုိးမဘ၀ ဒုကၡလွလွႀကီးေတြ႕ၿပီး လူမမယ္ ကေလးေတြ တၿပဳံႀကီးတာ၀န္ကုိ မႏုိင္မနင္း ထမ္းရြက္လ်က္ အေၾကာ္ေရာင္းရင္း ဒုကၡ၀ဲတြင္ နစ္လ်က္ရွိသည္။ ၿမဳိ႕တြင္တက္ေနေသာ သားႀကီးျဖစ္သူ အလကားေက်ာ္စြာကုိ အားကုိးစြာ တမ္းတ ရွာ၏။

သုိ႔ေသာ္အလကားေက်ာ္စြာကား ေဆးေက်ာင္းတြင္ သူေဌးသမီး ခင္စုိးပုိင္..အဲေလဟုတ္ေပါင္..ရွင္ဂြမ္းဂြိႏွင့္ တြဲခုတ္ေနသျဖင့္ ရြာမျပန္အား။ ေက်ာင္းၿပီးေသာအခါ ရွင္ဂြမ္းဂြိႏွင့္ပင္ လက္ထပ္၍ ေတာင္ပုလု ၿမဳိ႕တြင္ ေဆးခန္းဖြင့္ၿပီး ၀င္ေငြေကာင္းကာ သူေဌးဂုိက္ ဖမ္းေနေလသည္။

ရလြတ္ပလြတ္တြင္ က်န္ရစ္ရွာေသာ အေမအုိ ရွင္ဂြက္ေထာ္နဲ႔ လူမမယ္ သားသမီးမ်ားကား မ၀ေရစာ စားလ်က္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရသည္။ ကံဆုိးမသြားရာမုိးလုိက္လုိ႔ရြာ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ပုိ၍ ကံဆုိးေသာ အျဖစ္အပ်က္သည္ အဆုိပါ မုဆုိးမ မိသားစုအေပၚတြင္ မၾကာမီမွာပင္ ထပ္မံ က်ေရာက္လာျပန္သည္။ အျခားမဟုတ္။ ရြာထဲမွ “ထင္ရာစုိင္း” အမည္ရွိ လူရမ္းကားသည္ မုဆုိးမမိသားစု၏ ဒုကၡအ၀၀ကုိ ကယ္တင္လုိသည္ဆုိရာ ရွင္ဂြက္ေထာ္ကုိ အလုိမတူဘဲ အတင္းအဓမၼ ေခြးက်င့္ေခြးႀကံ ႀကံကာ ရယူလုိက္သည္။ ရွင္ဂြက္ေထာ္လည္း အရွက္ျဖင့္ လူမလုပ္လုိေတာ့ေသာ္လည္း လူမမယ္သားသမီးမ်ားမ်က္ႏွာကုိ ေထာက္ထားငဲ့ၫႇာ၍ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဆုံးမစီရင္ႏုိင္ဘဲ လူရမ္းကား ထင္ရာစုိင္းကုိ လင္ေတာ္လုိက္ရေလသည္။

ထင္ရာစုိင္း သည္ ရွင္ဂြက္ေထာ္ကုိ ယူ႐ုံမက လူမမယ္သားသမီးမ်ားကိုလည္း ပေထြးပီသစြာ ႏုိင္ထက္ကလူျပဳေလသည္။ ထုိအျဖစ္ကုိ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက သိေသာ္လည္း အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း ပီသစြာ ၀င္ေရာက္ မစြက္ဖက္ဘဲ ေနၾကေလသည္။ အိမ္နီးခ်င္းတုိ႔၏ လက္သုံးစကားမွာ “သူမ်ားအိမ္တြင္းေရးကုိ ၀င္မစြက္ေရး၊ တုိ႔အေရး” ဟူသတည္း။

ထင္ရာစုိင္းသည္ ကေလးမ်ားကို ႏွိပ္စက္႐ုံမက… ၿခံထဲတြင္ ထြက္ေသာ ဖ႐ုံသခြား၊ ဘူးသီး စသည္တုိ႔ကုိလည္း သူ႕အရက္ဖုိးအတြက္ ခူးၿပီး ေရာင္းစားေလသည္။ ရွင္ဂြက္ေထာ္ႏွင့္ ကေလးမ်ားမွာ အစာေရစာကုိပင္ ၀လင္ေအာင္မစားရ။

ပုိဆုိးသည္မွာ ညေနေစာင္းလွ်င္ ထုိလူရမ္းကား ထင္ရာစုိင္း သည္ အရက္မူးကာ သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ ေအာ္ဟစ္သီဆုိတတ္ေသးသည္။

“ယူပါကယ္ပါဦး… မေျပာခ်င္ဘူး…
ကုိယ့္ရဲ႕ အိမ္တြင္းေရးကုိကြယ္….
ကုိယ္တုိင္ဆုံးျဖတ္ရမယ္ေလ….
ကုိယ့္ရဲ႕ စြမ္းရည္ျပမယ့္ စိတ္ဓါတ္ေတြ….
ဘယ္လုိအတားအဆီးေတြ႕ပေစ မမႈဘူးေဟ့…
ဖခင္တေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထားမ်ား”

ပေထြးျဖစ္သူ ထုိသီခ်င္းဆုိလွ်င္ လူမမယ္ကေလးမ်ားမွာ အင္မတန္ ခံျပင္းၾကသည္။ ထင္ရာစုိင္းက သီခ်င္းအၿပီးတြင္ “ထင္ရာစုိင္းသာ အမိ၊ ထင္ရာစုိင္းသာ အဖ၊ ငါ႔ကုိ ပေထြးလုိ႔မထင္နဲ႔၊ အေဖလုိ႔ေခၚၾက” ဟု ေျပာတတ္ေသးသည္။ ကေလးမ်ားမွာကား ကေလးႏွင့္ လူႀကီး အင္အားခ်င္းမမွ်သျဖင့္ အံႀကိတ္၍သာ ေနၾကရရွာသည္။

အကုိႀကီးျဖစ္သူထံ အေၾကာင္းစုံကုိ စာေရးတုိင္တန္းေသာအခါတြင္လည္း အကုိျဖစ္သူက “မင္းတုိ႔ ညံ့လုိ႔ မင္းတုိ႔ခံရတာ။ မခံႏုိင္ရင္ ငါ႔လုိ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ၾက။” ဟု ဆုိကာ ေတာင္ပုလုတြင္ စည္းစိမ္ခံစားၿမဲ ခံစားေန၏။ တခါတြင္လည္း ေငြေၾကးလုိအပ္၍ ေတာင္းခံေသာအခါ အလကားေက်ာ္စြာက “မိဘဆုိတာ သားသမီးဆီက မေမွ်ာ္ကုိးစေကာင္းပါဘူး၊ သားသမီးျပည့္စုံေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္ မိဘဆုိတာ ပီတိစားၿပီး မုဒီတာပြားေနရမွာ”ဟု ျပန္ေျပာသျဖင့္ ရွင္ဂြက္ေထာ္ႏွင့္ ကေလးမ်ားလည္း ကုိယ္လြတ္႐ုန္းသြားေသာ အလကားေက်ာ္စြာအား စိတ္အနာႀကီးနာကာ ေနၾကေလသည္။

သုိ႔ႏွင့္ ရက္ကုိလစား၊ လကုိ ႏွစ္စား၊ ႏွစ္ကုိ အမ်ဳိးသားညီလာခံစားကာ အခ်ိန္ကာလေတြ ၾကာျမင့္ခဲ့ေလသည္။

တရက္တြင္…. ရလြတ္ပလြတ္ရြာကေလး အိပ္ေမာက်ေနခုိက္ ရွင္ဂြက္ေထာ္တုိ႔ တဲဆီမွ ကေလးမ်ား၏ “ေဟး” ကနဲ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားေၾကာင့္ တရြာလုံး ႏုိးလာသည္။ အေၾကာင္းကုိ စုံစမ္းၾကေသာအခါ ထင္ရာစုိင္းတေယာက္ မူးမူးႏွင့္ အန္ဖတ္ဆုိ႔ကာ ေသသြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းသိၾကရေလသည္။ ထုိအခါက်မွ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားလည္း “ေသတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေတာ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ဒင္းကုိ ၾကည့္မရတာ ၾကာပါေပါ႔။ ဒင္းရွိေနတာ အရပ္နာတယ္” ဟု ေျပာေဖာ္ရၾကေလေတာ့သည္။

သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ရွင္ဂြက္ေထာ္အေၾကာ္ေရာင္းရေငြ၊ ၿခံထဲမွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာင္းရေငြတုိ႔ျဖင့္ ကေလးတုိ႔မွာ အစာေရစာ နပ္မွန္လာသည္။ စီးပြားလမ္း ေျဖာင့္ျဖဴးလာသည္။

ရွင္ဂြက္ေထာ္တုိ႔ စီးပြားတက္လာခ်ိန္တြင္ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕တြင္ကား စီးပြားပ်က္ကပ္ဆုိက္လ်က္ လူအမ်ား အၾကပ္အတည္းႏွင့္ ႀကဳံၾကေလသည္။ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သားတုိ႔မွာ ေဆးခန္းပင္ မသြားႏုိင္ၾက၍ အလကားေက်ာ္စြာလည္း ၀င္ေငြထိခုိက္ကာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္သာ ေသာက္ႏုိင္ေပေတာ့သည္။

တရက္တြင္ ရလြတ္ပလြတ္ရြာမွ သတင္းတပုဒ္သည္ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သုိ႔ ေရာက္လာေလသည္။ သတင္းမွာ ရွင္ဂြက္ေထာ္တုိ႔ ၿခံထဲတြင္ အိမ္သာက်င္းတူးရာမွ ေရႊခြက္ႀကီးမ်ားကုိ တူးေဖာ္ေတြ႕ရွိျခင္းေၾကာင့္ ရွင္ဂြက္ေထာ္တုိ႔ မိသားစု ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားပုံသတင္းေပတည္း။

ဤသည္ကုိ အလကားေက်ာ္စြာ ၾကားေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ အထုတ္ျပင္၍ ရလြတ္ပလြတ္သုိ႔ ခရီးႏွင္ေလသည္။

အိမ္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ရွင္ဂြက္ေထာ္မွာ သားျဖစ္သူကုိ ႐ုတ္တရက္မမွတ္မိ။

အလကားေက်ာ္စြာက… “အေမ၊ သားကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား။ အေမ့သားႀကီးေလ။ အေမကုိးလလြယ္၊ ဆယ္လေမြးခဲ့ရတဲ့ သားႀကီးေလ။ အခုသားႀကီး အေမတုိ႔နဲ႔ ဥမကြဲသုိက္မပ်က္ေနဖုိ႔ ျပန္လာၿပီေလ” ဟု ေျပာေလသည္။

ရွင္ဂြက္ေထာ္က “ဘာ…သားႀကီးလဲ။ အေမနဲ႔ ညီေတြ ညီမေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတုန္းက နင္လွည့္ၾကည့္ေဖာ္ရလား။ နင့္ကုိ ေမြးရတာ ငါ၀မ္းေရစပ္တယ္။” ဟု နာက်ည္းစြာ ေအာ္ေျပာေလသည္။

အလကားေက်ာ္စြာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားေသာ္လည္း ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ဆုိသလုိ အိေႃႏၵဆည္လုိက္ကာ “အေမရယ္… ေတာင္းဆုိး ပလုံးဆုိးပဲ ပစ္႐ုိး ထုံးစံရွိပါတယ္။ သားဆုိးသမီးဆုိး ပစ္႐ုိးထုံးစံမရွိပါဘူး”ဟု ခၽြဲလုိက္ေလသည္။

ထုိအခါ ရွင္ဂြက္ေထာ္က “ေအးပါ….အေမကေတာ့ လူႀကီးမုိ႔…ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးပြားကေတာ့ မင္းညီ၊ညီမေတြ အရြယ္ေရာက္လာၿပီမုိ႔ အခု သူတုိ႔ပဲ ႀကီးၾကပ္ေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ေတြ သားကုိ လက္ခံတယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေမဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး” ဟု ေျဖေလသည္။

အလကားေက်ာ္စြာလည္း ထညက္ကုိ သကာရည္လူးထားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ညီမ်ားႏွင့္ ႏွမမ်ားဖက္သို႔ လွည့္ကာ… “အကုိႀကီးကုိ ခြင့္လႊတ္တယ္မုိ႔လားဟင္” ဟု ေမးလုိက္ရာ…

ညီမ်ား၊ ညီမမ်ားက တသံတည္း ျပန္ေျဖလုိက္သည္မွာကား……..

“..................................................................”

ညီ၊ ညီမမ်ား ျပန္ေျဖသည္ စာေရးသူ ေကာင္းေကာင္း မၾကားလုိက္ပါ။ စာဖတ္သူမ်ား ျဖည့္ေတြးၾကပါကုန္။

(မွတ္ခ်က္။..............။ ဤဇာတ္လမ္းတြင္ သုံးထားေသာ ဇာတ္ေကာင္အမည္မ်ား၊ ၿမဳိ႕ရြာအမည္မ်ားမွာ ကာတြန္းေမာင္၀ဏၰ၏ သမိန္ေပါသြပ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားမွ ကူးယူထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)