ၿပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းပတ္က Graphic design software တခုကုိ ေပၚျပဴလာစတုိးဆုိင္ကေန ၀ယ္လာၿပီး က်ေနာ့္ ကြန္ျပဴတာမွာ Install လုပ္လုိက္ပါတယ္။ “ကၽြႏု္ပ္နဲ႔သူေတာင္းစားမ်ား” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္မွာ တင္ထားတဲ့ အေႂကြေစ့ခြက္ထဲကုိ ၀င္ေနပုံဟာ က်ေနာ္ စမ္းသပ္ၾကည့္ထားတဲ့ Animation တခုေပါ႔။
အဲဒါကုိ ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါဟန္တူတဲ့ သမီးကလည္း လာယူၿပီး သူ႕ကြန္ျပဴတာမွာ သူ႕ဘာသာ သူ Install လုပ္ပါတယ္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ Installation လုပ္ရတာ အင္မတန္လြယ္ကူပုံပဲ။ ဘာမွ အေၾကာက္အလန္႔လည္း မရွိဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔တုန္းက ဘြဲ႕ရၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္တဲ့အထိ ကြန္ျပဴတာ ဆုိတာႀကီးကုိ လန္႔ေနတာ သတိရမိေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ကေန အီလက္ထေရာနစ္အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ရလာသူေတြပါ။
တကၠသိုလ္က ကြန္ျပဴတာခန္းထဲမွာ ကြန္ျပဴတာစကုိင္ရေတာ့ စတုတၳႏွစ္ ထင္ပါရဲ႕။ Fortran 77 တုိ႔၊ C language တုိ႔ကုိ သင္ၾကားရၿပီး ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ ပ႐ုိဂရမ္ေလးေတြ စတင္ေရးၾကရ၊ Compilation လုပ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းမွာ ကြန္ျပဴတာ ကုိင္ရခ်ိန္က အင္မတန္နည္းပါးၿပီး တေယာက္ကုိ တလုံးကုိင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ တစု၊ အစုေလးေတြခြဲၿပီး ကြန္ျပဴတာတလုံးကုိ မွ်သုံးရတဲ့အေျခအေနပါ။ က်ေနာ္က အျပင္မွာ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြလည္း မတက္ႏုိင္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာဆုိတာ လုံး၀ အစိမ္းသက္သက္ေပါ႔။ ပါ၀ါေတာင္ ဘယ္လုိဖြင့္ရသလဲ မသိခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက Windows OS ကလည္း သိပ္မတြင္က်ယ္ေသးဘူး။ အားလုံးက DOS မွာ။
ကြန္ျပဴတာခန္းထဲမွာေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဖြင့္ေပးၿပီးသားကြန္ျပဴတာမွာ တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ ေရွ႕ကေန လုပ္ျပတာေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ဘာလုပ္သြားလုိ႔ ဘာျဖစ္သြားမွန္း တကယ့္ကုိ ဘာမွမသိပါဘူး။ ကြန္ျပဴတာကုိ ကုိယ္ကုိင္ရမယ့္ အလွည့္ေရာက္ေတာ့လည္း ကီးဘုတ္ေပၚက လက္ကြက္ကုိမသိလုိ႔ သက္ဆုိင္ရာ ခလုပ္ကုိ လုိက္ရွာေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္သြားၿပီဆုိရင္ ေခါင္းထဲမွာ အားလုံး ေ၀၀ါးၿပီး အူလည္လည္နဲ႔ပဲ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့ရတယ္။
မွတ္မိေသးတယ္။ ပဥၥမႏွစ္ေလာက္မွာ ကြန္ျပဴတာထုတ္လုပ္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ကုမၸဏီႀကီးတခုက ကြန္ျပဴတာေတြ လာၿပီး ျပသတယ္။ ဆရာေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ လာၾကည့္ၾကေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကြန္ျပဴတာေတြကုိ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ျပခန္းထဲမွာ အစီအရီျပသထားတဲ့ စက္ေတြမွာ စီဒီနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ စက္က ဖြင့္လုိ႔။
က်ေနာ္တုိ႔ ကြန္ျပဴတာကုိ မထိရဲ၊ မကုိင္ရဲ ပါဘူး။ လက္တကမ္းအကြာေလာက္က ရပ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ မေတာ္တဆ ကုိယ့္ေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားရင္ အဲဒီေခတ္က ၀င္ေငြနဲ႔ တစ္ဘ၀စာ ဆပ္လုိ႔ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနၾကတာေပါ႔။
အဲသည္မွာ ဆရာတေယာက္က ကုိင္ေလ၊ ကုိင္ၾကည့္ပါ၊ သုံးၾကည့္ပါ တုိက္တြန္းေတာ့ ဘာကုိ ကုိင္ၾကည့္ရမလဲ အၾကပ္႐ုိက္ေနတယ္။ ကုိယ့္ေနာက္က ၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေလးေယာက္ကုိ အကဲခတ္လုိက္ေတာ့လည္း ကုိင္ရဲၾကပုံ မရဘူး။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အရဲစြန္႔ၿပီး ေမာက္စ္ကေလးကုိ အသာကုိင္၊ ဟုိႏွိပ္ဒီႏွိပ္ လုပ္လုိက္တာ နံေဘးမွာေထာင္ထားတဲ့ စက္ပုံးထဲက စီဒီထည့္တဲ့ အံ၀ွက္က ေ၀ါကနဲ ထြက္ခ်လာတယ္။ လူလည္း လိပ္ျပာစဥ္မတတ္ လန္႔ၿပီး ဆတ္ကနဲ တုန္သြားတာပဲ။ ေနာက္က ေကာင္မေလးေတြဆီကလည္း “ဟဲ့… ပလုပ္တုတ္” ဆုိၿပီး လန္႔ခုန္တဲ့ အသံထြက္လာတယ္။ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ မရင္းႏွီးပုံေျပာပါတယ္။
ပုိၿပီး အရွက္ကြဲတာက ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာပါ။ စက္မႈတကၠသုိလ္ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုက ထုတ္ေ၀မယ့္ ပုိ႔စ္ကဒ္အတြက္ ဖုိတုိေရွာ့ပ္နဲ႔ ဒီဇုိင္းလုပ္ဖုိ႔ ကာလာဖလင္ခြဲတဲ့ (မိတ္ေဆြရဲ႕) စက္႐ုံကုိ တည သြားအိပ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဒီဇုိင္းအုိင္ဒီယာ ေပးမယ္ေပါ႔ေလ။
ဖုိတုိေရွာ့ပ္ထဲမွာ မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္း က်ေနာ္ဆြဲေတာ့ မ်ဥ္းက ကုိယ္လုိတဲ့ အရွည္ကုိ မေရာက္ေသးခင္မွာ ေမာက္စ္က ေရႊ႕လာလုိက္တာ စားပြဲအစြန္းကုိ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က “ဟဟ.. လုပ္ၾကပါဦးဟ၊ ဒီမွာ အစြန္းကုိ ေရာက္ေနၿပီ၊ ဆက္ေရႊလုိ႔ မရေတာ့ဘူး” လုိ႔ ေအာ္ေတာ့ စက္႐ုံပုိင္ရွင္ မိတ္ေဆြချမာ ရယ္လုိက္တာေလ။ သူကေျပာတယ္… “အစ္ကုိ၊ ေမာက္စ္ကုိ အသာမၿပီး ေရွ႕ကုိ ျပန္ခ်လုိ႔ရတယ္ေလ” လုိ႔ ေျပာရွာတယ္။
မေလးရွားမွာ ၂ ႏွစ္ခြဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့တုန္းကလည္း အိမ္မွာ စက္႐ုံကေပးထားတဲ့ ကြန္ျပဴတာတလုံးေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီက ေကာင္က အင္တာနက္ပဲ ကုိင္တတ္တယ္။ က်န္တဲ့ Installation ေတြ၊ Partition ခြဲတာေတြဆုိ က်ေနာ္နဲ႔ မဆုိင္သလုိဘဲေနတယ္။ အဲဒါေတြကုိ MCC မွာ ဆရာလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လုပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကြန္ျပဴတာကုိ လန္႔တဲ့အရွိန္နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွေတာင္ ၀င္ၿပီး စပ္စုမၾကည့္မိဘူး။
ေဟာ… စကၤာပူမွာလည္း အလုပ္၀င္ေရာ ဟက္တက္ကြဲေတာ့တာပဲ။ အလုပ္စ၀င္၀င္ခ်င္းေန႔မွာ ေဆာ့ဖ္၀ဲ တခုကုိ ကုိယ့္ကြန္ျပဴတာထဲ ထည့္ဖုိ႔ျဖစ္လာတယ္။ ကုိယ္ကလည္း စၿပီး စမ္းသပ္မလုိ႔ရွိေသး ေနာက္ကေန ေဘာ့စ္ေရာက္လာၿပီး “မင္းကို တုိင္မင္ (Timing) မွတ္မယ္။ မင္းအလုပ္လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲလုိ႔” ဆုိၿပီး နာရီၾကည့္ၿပီး တုိ္င္မင္မွတ္တယ္။
ဟာ… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ က်ေနာ့္မွာ ပရက္ရွာ၀င္ၿပီး နဖူးမွာ ဇီးကင္းေလာက္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ႀကီးေတြ တြဲခုိလာတယ္။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ဆီရီယယ္နံပါတ္ေတာင္ မွန္ေအာင္ မ႐ုိက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အလြဲလြဲအမွားမွားေတြ အကုန္လုပ္ပစ္လုိက္ေတာ့… ေဘာ့စ္က “မင္းကြာ… ေဘ့စစ္ေတာင္ မရပါလား” ဆုိၿပီး ဆူပါေလေတာ့တယ္။
တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာလုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာ ကြန္ျပဴတာေလးတလုံး ၀ယ္ကုိင္ႏုိင္ေတာ့မွပဲ “ေၾသာ္… တခ်ဳိ႕ဟာေတြက ဘာမွ ခက္ခဲတာမဟုတ္။ ငါ႔မွာ ကြန္ျပဴတာမရွိခဲ့လုိ႔ ခက္ခဲခဲ့ရတာ၊ အရွက္ကြဲခဲ့ရတာပါလား” ဆုိတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။ (ဒီေနရာမွာ ကြန္ျပဴတာ ကုိယ္ပုိင္မရွိေပမယ့္ ကြန္ျပဴတာကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကုိင္တြယ္ႏုိင္သူမ်ားကုိေတာ့ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သိသေလာက္ အမ်ားစုကေတာ့ က်ေနာ့္လုိခ်ည္းပဲ။)
မဒမ္ေပါလည္း ထုိ႔အတူပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက တတန္းထဲ တက္ခဲ့တာေလ။ ထုိ႔အတူပဲ ျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ႔။ အံမယ္… သူကေတာ့ လည္တယ္ခင္ဗ်။ စကၤာပူေရာက္လာေတာ့ သူ႕မွာလည္း ကြန္ျပဴတာလန္႔တတ္တဲ့အက်င့္ ရွိတာကုိ ၀န္မခံဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ “ကုိကုိေရ… ခ်စ္ေလးက မ်က္စိအားနည္းတယ္၊ ကြန္ျပဴတာစခရင္ကုိ ၾကာၾကာၾကည့္လုိ႔မရဘူး၊ မူးတတ္တယ္” ဆုိေတာ့ ဒီက ေကာင္က အဟုတ္မွတ္ၿပီး ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အကုန္လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လုိ႔တုန္း။ ကြန္ျပဴတာနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးသြားေရာ အဲဒီစကားမ်ဳိး ေျပာသံမၾကားရေတာ့ဘူး။ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာခ်ည္းပဲ။ ကုိယ့္ကုိေတာင္ ဆရာျပန္လုပ္လုိက္ေသးတယ္။ ေကာင္းၾကပါေလေရာ။
အဲ… ကြန္ျပဴတာကုိ လန္႔တာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြခ်ည္းမဟုတ္။ ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈ နည္းတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကလာၾကတဲ့ လူေတြမွာ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ေတြကစလုိ႔ လူႀကီးပုိင္းဟာ ကြန္ျပဴတာနည္းပညာကုိ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္တတ္ၾကတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ လူမ်ဳိးျခား အသိတေယာက္ဆုိရင္ သူ႕ပညာရပ္ပုိင္းဆုိင္ရာမွာ မုိးပ်ံေအာင္ ထူးခၽြန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္မွာ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္ ဖြင့္ဖုိ႔ကုိေတာင္ အင္မတန္ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဘီလ္ေဆာင္တာတုိ႔၊ ေငြလႊဲတာတုိ႔ကုိ Internet banking နဲ႔ လုပ္လုိ႔ရတယ္ဆုိတာေတာင္ လုံၿခဳံေရးကုိ မယုံၾကည္လုိ႔မဟုတ္။ ကြန္ျပဴတာသုံးရမွာကုိ ေသမေလာက္ေၾကာက္တဲ့အတြက္ စာတုိက္မွာပဲ မအားတဲ့ၾကားက သြားသြားတန္းစီေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ေဟာ…. သမီးတုိ႔ေခတ္က်ေတာ့ အစစ လြယ္ကူလုိက္တာ။ ကြန္ျပဴတာကုိ သူ႕အေနနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔တုန္းကလုိ “တန္ဘုိးႀကီးပစၥည္း၊ အဖုိးတန္ပစၥည္း”လုိ႔ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ပ်က္သြားမွာကိုလည္း သူ႕အေနနဲ႔ ပူပန္ပုံမရဘူး။ အဲဒီအခ်က္ကုိက သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ဖုိ႔အတြက္ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ စုိးရိမ္မႈ မရွိေတာ့ဘူးေပါ႔။ ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ သူမစမ္းဘူးတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပီး ေမႊေႏွာက္တယ္။ အိမ္က တီဗီဆုိရင္လည္း ရီမုဒ္ကြန္ထ႐ုိးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ပုိကၽြမ္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး မူလတန္းပဲရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကြန္ျပဴတာကုိင္ၾကရတယ္ဆုိေတာ့ သူ႕ဟာနဲ႔သူ ျဖစ္သြားတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အရင္ကေလာက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ကုိင္ရမွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။
တကယ္လုိ႔သာ က်ေနာ္ဟာ ဒီကေန႔အထိ ကြန္ျပဴတာကုိ မကုိင္တြယ္ဖူးေသးဘူး၊ ကုိယ္ပုိင္ ကြန္ျပဴတာ မရွိေသးဘူးဆုိရင္ ကြန္ျပဴတာကုိ ကုိင္ၾကည့္ဖုိ႔ အခုထက္ထိ လန္႔ေနဦးမွာပဲ။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ျပန္ေတြးရင္း လူဟာ ဘယ္အရာမဆုိ ထိေတြ႕ခြင့္ရရင္၊ က်င့္သုံးခြင့္ရရင္ မၾကာခင္မွာပဲ အသားတက် ျဖစ္သြားတတ္တာပဲဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ သြားေတြးမိတယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ က်င့္သုံးၾကည့္ဖုိ႔ အခြင့္မသာေသးလုိ႔ပါ။ စတင္က်င့္သုံးခြင့္ရတာနဲ႔ မၾကာခင္မွာဘဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္နဲ႔ အသားက်သြားမွာ အမွန္ပါပဲ။
အဲဒါကုိ ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါဟန္တူတဲ့ သမီးကလည္း လာယူၿပီး သူ႕ကြန္ျပဴတာမွာ သူ႕ဘာသာ သူ Install လုပ္ပါတယ္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ Installation လုပ္ရတာ အင္မတန္လြယ္ကူပုံပဲ။ ဘာမွ အေၾကာက္အလန္႔လည္း မရွိဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔တုန္းက ဘြဲ႕ရၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္တဲ့အထိ ကြန္ျပဴတာ ဆုိတာႀကီးကုိ လန္႔ေနတာ သတိရမိေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ကေန အီလက္ထေရာနစ္အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ရလာသူေတြပါ။
တကၠသိုလ္က ကြန္ျပဴတာခန္းထဲမွာ ကြန္ျပဴတာစကုိင္ရေတာ့ စတုတၳႏွစ္ ထင္ပါရဲ႕။ Fortran 77 တုိ႔၊ C language တုိ႔ကုိ သင္ၾကားရၿပီး ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ ပ႐ုိဂရမ္ေလးေတြ စတင္ေရးၾကရ၊ Compilation လုပ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းမွာ ကြန္ျပဴတာ ကုိင္ရခ်ိန္က အင္မတန္နည္းပါးၿပီး တေယာက္ကုိ တလုံးကုိင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ တစု၊ အစုေလးေတြခြဲၿပီး ကြန္ျပဴတာတလုံးကုိ မွ်သုံးရတဲ့အေျခအေနပါ။ က်ေနာ္က အျပင္မွာ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြလည္း မတက္ႏုိင္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာဆုိတာ လုံး၀ အစိမ္းသက္သက္ေပါ႔။ ပါ၀ါေတာင္ ဘယ္လုိဖြင့္ရသလဲ မသိခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက Windows OS ကလည္း သိပ္မတြင္က်ယ္ေသးဘူး။ အားလုံးက DOS မွာ။
ကြန္ျပဴတာခန္းထဲမွာေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဖြင့္ေပးၿပီးသားကြန္ျပဴတာမွာ တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ ေရွ႕ကေန လုပ္ျပတာေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ဘာလုပ္သြားလုိ႔ ဘာျဖစ္သြားမွန္း တကယ့္ကုိ ဘာမွမသိပါဘူး။ ကြန္ျပဴတာကုိ ကုိယ္ကုိင္ရမယ့္ အလွည့္ေရာက္ေတာ့လည္း ကီးဘုတ္ေပၚက လက္ကြက္ကုိမသိလုိ႔ သက္ဆုိင္ရာ ခလုပ္ကုိ လုိက္ရွာေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္သြားၿပီဆုိရင္ ေခါင္းထဲမွာ အားလုံး ေ၀၀ါးၿပီး အူလည္လည္နဲ႔ပဲ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့ရတယ္။
မွတ္မိေသးတယ္။ ပဥၥမႏွစ္ေလာက္မွာ ကြန္ျပဴတာထုတ္လုပ္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ကုမၸဏီႀကီးတခုက ကြန္ျပဴတာေတြ လာၿပီး ျပသတယ္။ ဆရာေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ လာၾကည့္ၾကေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကြန္ျပဴတာေတြကုိ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ျပခန္းထဲမွာ အစီအရီျပသထားတဲ့ စက္ေတြမွာ စီဒီနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ စက္က ဖြင့္လုိ႔။
က်ေနာ္တုိ႔ ကြန္ျပဴတာကုိ မထိရဲ၊ မကုိင္ရဲ ပါဘူး။ လက္တကမ္းအကြာေလာက္က ရပ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ မေတာ္တဆ ကုိယ့္ေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားရင္ အဲဒီေခတ္က ၀င္ေငြနဲ႔ တစ္ဘ၀စာ ဆပ္လုိ႔ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနၾကတာေပါ႔။
အဲသည္မွာ ဆရာတေယာက္က ကုိင္ေလ၊ ကုိင္ၾကည့္ပါ၊ သုံးၾကည့္ပါ တုိက္တြန္းေတာ့ ဘာကုိ ကုိင္ၾကည့္ရမလဲ အၾကပ္႐ုိက္ေနတယ္။ ကုိယ့္ေနာက္က ၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေလးေယာက္ကုိ အကဲခတ္လုိက္ေတာ့လည္း ကုိင္ရဲၾကပုံ မရဘူး။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အရဲစြန္႔ၿပီး ေမာက္စ္ကေလးကုိ အသာကုိင္၊ ဟုိႏွိပ္ဒီႏွိပ္ လုပ္လုိက္တာ နံေဘးမွာေထာင္ထားတဲ့ စက္ပုံးထဲက စီဒီထည့္တဲ့ အံ၀ွက္က ေ၀ါကနဲ ထြက္ခ်လာတယ္။ လူလည္း လိပ္ျပာစဥ္မတတ္ လန္႔ၿပီး ဆတ္ကနဲ တုန္သြားတာပဲ။ ေနာက္က ေကာင္မေလးေတြဆီကလည္း “ဟဲ့… ပလုပ္တုတ္” ဆုိၿပီး လန္႔ခုန္တဲ့ အသံထြက္လာတယ္။ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ မရင္းႏွီးပုံေျပာပါတယ္။
ပုိၿပီး အရွက္ကြဲတာက ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာပါ။ စက္မႈတကၠသုိလ္ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုက ထုတ္ေ၀မယ့္ ပုိ႔စ္ကဒ္အတြက္ ဖုိတုိေရွာ့ပ္နဲ႔ ဒီဇုိင္းလုပ္ဖုိ႔ ကာလာဖလင္ခြဲတဲ့ (မိတ္ေဆြရဲ႕) စက္႐ုံကုိ တည သြားအိပ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဒီဇုိင္းအုိင္ဒီယာ ေပးမယ္ေပါ႔ေလ။
ဖုိတုိေရွာ့ပ္ထဲမွာ မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္း က်ေနာ္ဆြဲေတာ့ မ်ဥ္းက ကုိယ္လုိတဲ့ အရွည္ကုိ မေရာက္ေသးခင္မွာ ေမာက္စ္က ေရႊ႕လာလုိက္တာ စားပြဲအစြန္းကုိ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က “ဟဟ.. လုပ္ၾကပါဦးဟ၊ ဒီမွာ အစြန္းကုိ ေရာက္ေနၿပီ၊ ဆက္ေရႊလုိ႔ မရေတာ့ဘူး” လုိ႔ ေအာ္ေတာ့ စက္႐ုံပုိင္ရွင္ မိတ္ေဆြချမာ ရယ္လုိက္တာေလ။ သူကေျပာတယ္… “အစ္ကုိ၊ ေမာက္စ္ကုိ အသာမၿပီး ေရွ႕ကုိ ျပန္ခ်လုိ႔ရတယ္ေလ” လုိ႔ ေျပာရွာတယ္။
မေလးရွားမွာ ၂ ႏွစ္ခြဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့တုန္းကလည္း အိမ္မွာ စက္႐ုံကေပးထားတဲ့ ကြန္ျပဴတာတလုံးေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီက ေကာင္က အင္တာနက္ပဲ ကုိင္တတ္တယ္။ က်န္တဲ့ Installation ေတြ၊ Partition ခြဲတာေတြဆုိ က်ေနာ္နဲ႔ မဆုိင္သလုိဘဲေနတယ္။ အဲဒါေတြကုိ MCC မွာ ဆရာလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လုပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကြန္ျပဴတာကုိ လန္႔တဲ့အရွိန္နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွေတာင္ ၀င္ၿပီး စပ္စုမၾကည့္မိဘူး။
ေဟာ… စကၤာပူမွာလည္း အလုပ္၀င္ေရာ ဟက္တက္ကြဲေတာ့တာပဲ။ အလုပ္စ၀င္၀င္ခ်င္းေန႔မွာ ေဆာ့ဖ္၀ဲ တခုကုိ ကုိယ့္ကြန္ျပဴတာထဲ ထည့္ဖုိ႔ျဖစ္လာတယ္။ ကုိယ္ကလည္း စၿပီး စမ္းသပ္မလုိ႔ရွိေသး ေနာက္ကေန ေဘာ့စ္ေရာက္လာၿပီး “မင္းကို တုိင္မင္ (Timing) မွတ္မယ္။ မင္းအလုပ္လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲလုိ႔” ဆုိၿပီး နာရီၾကည့္ၿပီး တုိ္င္မင္မွတ္တယ္။
ဟာ… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ က်ေနာ့္မွာ ပရက္ရွာ၀င္ၿပီး နဖူးမွာ ဇီးကင္းေလာက္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ႀကီးေတြ တြဲခုိလာတယ္။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ဆီရီယယ္နံပါတ္ေတာင္ မွန္ေအာင္ မ႐ုိက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အလြဲလြဲအမွားမွားေတြ အကုန္လုပ္ပစ္လုိက္ေတာ့… ေဘာ့စ္က “မင္းကြာ… ေဘ့စစ္ေတာင္ မရပါလား” ဆုိၿပီး ဆူပါေလေတာ့တယ္။
တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာလုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာ ကြန္ျပဴတာေလးတလုံး ၀ယ္ကုိင္ႏုိင္ေတာ့မွပဲ “ေၾသာ္… တခ်ဳိ႕ဟာေတြက ဘာမွ ခက္ခဲတာမဟုတ္။ ငါ႔မွာ ကြန္ျပဴတာမရွိခဲ့လုိ႔ ခက္ခဲခဲ့ရတာ၊ အရွက္ကြဲခဲ့ရတာပါလား” ဆုိတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။ (ဒီေနရာမွာ ကြန္ျပဴတာ ကုိယ္ပုိင္မရွိေပမယ့္ ကြန္ျပဴတာကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကုိင္တြယ္ႏုိင္သူမ်ားကုိေတာ့ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သိသေလာက္ အမ်ားစုကေတာ့ က်ေနာ့္လုိခ်ည္းပဲ။)
မဒမ္ေပါလည္း ထုိ႔အတူပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက တတန္းထဲ တက္ခဲ့တာေလ။ ထုိ႔အတူပဲ ျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ႔။ အံမယ္… သူကေတာ့ လည္တယ္ခင္ဗ်။ စကၤာပူေရာက္လာေတာ့ သူ႕မွာလည္း ကြန္ျပဴတာလန္႔တတ္တဲ့အက်င့္ ရွိတာကုိ ၀န္မခံဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ “ကုိကုိေရ… ခ်စ္ေလးက မ်က္စိအားနည္းတယ္၊ ကြန္ျပဴတာစခရင္ကုိ ၾကာၾကာၾကည့္လုိ႔မရဘူး၊ မူးတတ္တယ္” ဆုိေတာ့ ဒီက ေကာင္က အဟုတ္မွတ္ၿပီး ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အကုန္လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လုိ႔တုန္း။ ကြန္ျပဴတာနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးသြားေရာ အဲဒီစကားမ်ဳိး ေျပာသံမၾကားရေတာ့ဘူး။ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာခ်ည္းပဲ။ ကုိယ့္ကုိေတာင္ ဆရာျပန္လုပ္လုိက္ေသးတယ္။ ေကာင္းၾကပါေလေရာ။
အဲ… ကြန္ျပဴတာကုိ လန္႔တာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြခ်ည္းမဟုတ္။ ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈ နည္းတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကလာၾကတဲ့ လူေတြမွာ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ေတြကစလုိ႔ လူႀကီးပုိင္းဟာ ကြန္ျပဴတာနည္းပညာကုိ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္တတ္ၾကတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ လူမ်ဳိးျခား အသိတေယာက္ဆုိရင္ သူ႕ပညာရပ္ပုိင္းဆုိင္ရာမွာ မုိးပ်ံေအာင္ ထူးခၽြန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္မွာ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္ ဖြင့္ဖုိ႔ကုိေတာင္ အင္မတန္ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဘီလ္ေဆာင္တာတုိ႔၊ ေငြလႊဲတာတုိ႔ကုိ Internet banking နဲ႔ လုပ္လုိ႔ရတယ္ဆုိတာေတာင္ လုံၿခဳံေရးကုိ မယုံၾကည္လုိ႔မဟုတ္။ ကြန္ျပဴတာသုံးရမွာကုိ ေသမေလာက္ေၾကာက္တဲ့အတြက္ စာတုိက္မွာပဲ မအားတဲ့ၾကားက သြားသြားတန္းစီေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ေဟာ…. သမီးတုိ႔ေခတ္က်ေတာ့ အစစ လြယ္ကူလုိက္တာ။ ကြန္ျပဴတာကုိ သူ႕အေနနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔တုန္းကလုိ “တန္ဘုိးႀကီးပစၥည္း၊ အဖုိးတန္ပစၥည္း”လုိ႔ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ပ်က္သြားမွာကိုလည္း သူ႕အေနနဲ႔ ပူပန္ပုံမရဘူး။ အဲဒီအခ်က္ကုိက သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ဖုိ႔အတြက္ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ စုိးရိမ္မႈ မရွိေတာ့ဘူးေပါ႔။ ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ သူမစမ္းဘူးတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပီး ေမႊေႏွာက္တယ္။ အိမ္က တီဗီဆုိရင္လည္း ရီမုဒ္ကြန္ထ႐ုိးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ပုိကၽြမ္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး မူလတန္းပဲရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကြန္ျပဴတာကုိင္ၾကရတယ္ဆုိေတာ့ သူ႕ဟာနဲ႔သူ ျဖစ္သြားတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အရင္ကေလာက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ကုိင္ရမွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။
တကယ္လုိ႔သာ က်ေနာ္ဟာ ဒီကေန႔အထိ ကြန္ျပဴတာကုိ မကုိင္တြယ္ဖူးေသးဘူး၊ ကုိယ္ပုိင္ ကြန္ျပဴတာ မရွိေသးဘူးဆုိရင္ ကြန္ျပဴတာကုိ ကုိင္ၾကည့္ဖုိ႔ အခုထက္ထိ လန္႔ေနဦးမွာပဲ။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ျပန္ေတြးရင္း လူဟာ ဘယ္အရာမဆုိ ထိေတြ႕ခြင့္ရရင္၊ က်င့္သုံးခြင့္ရရင္ မၾကာခင္မွာပဲ အသားတက် ျဖစ္သြားတတ္တာပဲဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ သြားေတြးမိတယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ က်င့္သုံးၾကည့္ဖုိ႔ အခြင့္မသာေသးလုိ႔ပါ။ စတင္က်င့္သုံးခြင့္ရတာနဲ႔ မၾကာခင္မွာဘဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္နဲ႔ အသားက်သြားမွာ အမွန္ပါပဲ။
.jpg)
13 comments:
Local Train
:)
Local train approaching the same station?
Your daughter is very cute. :)
က်မရဲ႕ ဦးရီးေတာ္လဲ တူတူပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာကို ေတာ္႐ံုတန္႐ံု မသံုးဘူး။ အလုပ္ထဲမွာ စာ႐ိုက္စရာရွိလဲ သူ႔အတြင္းေရးမွဴးကို ခိုင္းတယ္။ အိမ္မွာဆို အီးေမးလ္ကအစ က်မပဲ ႐ိုက္ေပးရတယ္။ ေဘလ္ေဆာင္တာ ေငြလႊဲတာလဲ တန္းစီၿပီး လုပ္တုန္းပဲ။ သူကေတာ့ အင္တာနက္က လံုျခံဳမႈမရွိဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ပဲေပါ့။ ကိုေပါေျပာသလို ကြန္ပ်ဴတာကို လန္႔တာပဲ ေနမွာ။
သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ က်မတို႔ ေခတ္က ပိုသာလာၾကပါၿပီ။ ဒီလိုပဲ က်မတို႔နဲ႔ ယွဥ္ရင္ ေနာက္လူငယ္ေတြက ပိုၿပီး သာလာၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ... ကိုေပါသမီးတို႔လို ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္ ကေလးေတြရဲ႕ ေခတ္မွာေတာ့ ... အစစ အရာအရာ အသားက်ႏိုင္ေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ကုိေပါေျပာမွ က်ေနာ့္ေက်ာင္းတုံးကအျဖစ္ကုိ သတိရတယ္..အဲဒီ C Language . ပရုိဂရမ္ထဲမွာ ပါတဲ့ Enter ရုိက္ဖုိ ့ေရးထားတာကုိေတာင္ ဘာမွန္းမသိပဲ ပရိုဂရမ္နဲ ့ေရာက်က္ျပီးေက်ာင္းျပီးသြားတယ္.. ေတာ္ေတာ္ႀကာလုိ ့ Auto CAD ေလးဘာေလးသြားသင္မွ အဲဒီ Enter ဆုိတာကုိ နည္းနည္းသေဘာလာေပါက္တယ္.. က်ေနာ္ထက္ဆုိးတာက ၅တန္း EP က ဆရာအသစ္တဦးပါ.. တေန ့ေက်ာင္းမွာ PLC Unit တခုေရာက္လာပါတယ္.. ျမင္ဖူးေအာင္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ျပမယ္ဆုိလုိ ့ LAB အခန္းမွာ တဖြဲ ့ဆီသြားႀကည့္ရပါတယ္.. ဆရာက ကြန္ပ်ဴတာနဲ ့ အဲဒီ PLC Unit နဲ ့တြဲ RAN ျပီးနည္းနည္းပါးပါး ရွင္းျပပါတယ္.. ေက်ာင္းသားေတြက ေမးခ်င္တာေမးျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဆရာက ျပီးျပီ..ဆုိျပီး ကြန္ပ်ဴတာကုိ မီးခလုတ္ကေန တုိက္ရုိက္ပိတ္ခ်လုိက္ပါတယ္.. အဲဒါကုိ က်ေနာ္အပါအ၀င္ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္း ေက်ာင္းသားႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားက ဆရာဘာမွ အမွားလုပ္လုိက္တယ္လုိ ့သိပုံမရႀကပါဘူး.. ကြန္ပ်ဴတာနည္းနည္းပါးပါး အျပင္မွာ သင္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းက ကြန္ပ်ဴတာကုိ အဲဒီလုိမပိတ္ရဘူးလုိ ့က်ေနာ္တုိ ့ကုိ တိုးတုိးေလးေျပာတာ က်ေနာ္တုိ ့ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ခဲ့ပါဘူး.. ေနာက္မွ Y.I.T က LAB မွာ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုံးက Hardisk ေတြ ခဏခဏ ႀကြတာ.. ဒါေႀကာင့္လားလုိ ့ ဆပ္ဆက္ ေတြးေနမိပါတယ္.. [အခုေရာ ကြန္ပ်ဴတာကုိိ မီးခလုတ္ကေနပဲ ပိတ္ေနႀကတုံးပဲလားမသိပါဘူး :-) ]
လူဟာ ဘယ္အရာမဆုိ ထိေတြ႕ခြင့္ရရင္၊ က်င့္သုံးခြင့္ရရင္ မၾကာခင္မွာပဲ အသားတက် ျဖစ္သြားတတ္တာပဲဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ သြားေတြးမိတယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ က်င့္သုံးၾကည့္ဖုိ႔ အခြင့္မသာေသးလုိ႔ပါ။ စတင္က်င့္သုံးခြင့္ရတာနဲ႔ မၾကာခင္မွာဘဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္နဲ႔ အသားက်သြားမွာ အမွန္ပါပဲ။
I agree! That's why I saw crazy people when they talked about discipline Democracy. There is only one Democracy and human rights. No Royal human rights or civilian human rights!!
ကြန္ျပဴတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သတ္ေသသြားသူ ရွိတယ္ ဘမာျပည္မွာ
ေရြေတာင္ခ်ည္မွ်င္ အထည္ႏွင့္အေခ်ာကိုင္စက္ရံုကခင္ဗ် ေဒၚျမျမဝင္းBE (Chemical) .ျဖစ္ပံုကတရုပ္ကေန အထည္ဒီဇိုင္းဆြဲတဲ့ ေဆာ့ဖ္ဝဲတစ္ခုကို ကြန္ျပဴတာ စကင္နာ ဖလင္ထုတ္တဲ့စက္ အစံုအလင္နဲ႔ ျပည္တြင္းက ေအာင္ေသာင္းနဲ႔အေၾကာင္းသင့္သူကစက္ရံုကို သြင္းတယ္ ျပီးေတာ့အဲဒီစက္ေတြထိန္းသိမ္းဖို႔ QC ဌာနက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကိုတာဝန္ေပးတယ္ ျပီးေတာ့စက္ရံုမွဴးဦးစိုးလွိဳင္ (ဒုဗိုလ္မွဳးေဟာင္း)က ခပ္တည္တည္နဲ႔ သိန္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္ေပးရေသာ ထိုကြန္ပ်ူတာပ်က္လ်င္ ခံုရံုးဖြဲ႔စစ္မည္ ဟု အမွာစကားေျပာၾကားပါေလေရာ ျဖစ္ပံုက ပရင္တာ ထုတ္မ၇တာပါ ေဆာ့ဖ္ဝဲကို ဘယ္သူကေယာင္မွားျပီး ဖ်က္လိုက္တယ္မသိ ျပန္တင္ရင္ရပါတယ္ ဒါေပမဲ့ သူကအစကတဲကရိုး၇ိုး ေၾကာက္ကလဲေၾကာက္တတ္ ဘာမွလဲ ကြန္ျပဴတာအေၾကာင္းမသိေတာ့ ခံုရံုးကိုေၾကာက္တာနဲ႔ ဓါတ္ခြဲခန္းထဲက ဓါတုပစည္းေတြေသာက္ျပီး ေသဆံုးသြားခဲ့၇ပါတယ္
အဓိကတာဝန္ရွိသူ က စက္၇ံုမွဳးစိုးလွိဳင္ပါ နကန္းတစ္လံုးမွမသိဘဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာ အမိန္႔ေပးခ်င္ရာေပး အရဴးဘံုေျမွာက္ သလို ေကာင္ေတြ
ေၾကာင့္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ဆံုးရွဳံးရတယ္ ခေလးေတြအမိမဲ့ ျဖစ္ရတယ္
ကြန္ကလူးရွင္းက အတင္းၿကီးပါဘဲလား။
ဂ်စ္တူးကကြန္ျမဴကိုစျမင္စကကြန္ျမဴတာေမာ္နီတာက
အျဖဴေရာင္ကေလးဆိုေတာ့-တီဗြီအေသးစားေလးလို ့
ထင္တာဗ်ာ-ေနာက္ျပီးေျပာလိုက္ေသးတယ္------
တီဗြီကေလးကအျဖဴေရာင္ေလးေနာ္လို ့
အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ ့(ပင္ကိုယ္အသံ)ေျပာမိလို ့ေဘးက
လူေတြကဝိုင္းဟားလိုက္ၾကတာဗ်ာ-
က်မ မနွစ္ကအလုပ္တခုသြားေလွ်ာက္ေတာ့ သူူတို့က လက္ေတြ႕စစ္တဲ့အခါ ကြန္ျပဴတာ ဘယ္ေလာက္သုံးနိုင္သလဲလို့ ၁နာရီေမးခြန္းထဲ့ေမးတယ္။ အမွန္က ျမန္မာျပည္မွာတုံးကလဲ ကြန္ျပူတာသင္တန္းကို အေျခခံ အဆင့္ေလာက္သာ၃လ တက္ခဲ့ဘူးတာ..
ရုံးမွာတုံးကလဲ ဒါရုိက္တာအခန္းထဲမွာပဲ ကြန္ျပူတာသုံးတာ ဆုိေတာ့ရင္းနွီးမွဳ႕က မရွိဘူးေပါ့။
ဒီေရာက္ေတာ့လဲ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေမာ္ဒယ္အသစ္လဲလို့ ေပးထားတဲ့ စက္ကေလးကိုပဲ စိုးရိမ္တျကီးနဲ့ ကိုယ္သိျပီးသားအေျခခံပဲ လွည့္ပတ္သု့ံးတယ္၊ စူးစူးစမ္းစမ္းနဲ့ ဘာကိုမွ အထြန္႕တက္မသုံးဘူး။
အသက္သာအေသခံမယ္ စက္ေတာ့အပ်က္မခံဘူးေပါ့ေလ။ အလုပ္စာေမးပြဲမွာက ပရင့္ထုတ္တဲ့စက္ေတြ အမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ ပရင့္ေဘာက္စ္က်လာရင္ ကိုယ္ထုတ္မဲ့စက္ရဲ့ နံပါတ္ရိုက္ထဲ့ရတာမသိခဲ့ဘူး။
သင္တန္းမွာသင္ခဲ့သလိုပဲ ပရင့္ပုံေလးကို ကလစ္နွိပ္ျပီး ကိုယ့္စာအထြက္ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ
စာမထြက္ပဲ ေဘာက္စ္ပဲက်က်လာေတာ့ လူကတုံတုံယင္ယင္ ျဖစ္ေနျပီ၊ သူမ်ားေတြကေတာ့အခန္းေထာင့္က စက္မွာတရြက္ျပီးတရြက္ သြားျပီးဆြဲဆြဲ ထြက္လာလိုက္ျကတာ..ျဖဴးလို႔ပဲ၊ ဆရာမကလဲ ေျဖတဲ့သူေတြထဲမွာ ကိုယ့္ပဲေစာင့္ျကည့္ေနတာ၊ က်မလဲ ေျကာက္ေျကာက္နဲ႔ လုပ္မီလုပ္ရာ အံျကိတ္ျပီး က်လာသမွ်ေဘာက္စ္ပိတ္လိုက္ ပရင့္ပုံကို နွိပ္လိုက္လုပ္ေနတာ ေနာက္ဆုံးဆရာမက ေျဖဆိုျခင္းကို ေက်းဇူးျပဳျပီးရပ္လိုက္ပါတဲ့၊ ေနာက္ ေဘးကပ္ရက္က အတြင္းေ၇းမွဴးအခန္းထဲ ၀င္သြားျပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူ့လက္ထဲမွာ က်မအေျဖလွြာေတြ စာအုပ္တအုပ္ ထုတ္လို့ရေလာက္တယ္။ ဆ၇ာမက အခ်ိန္မျပည့္ေသးပဲ ၀မ္းနည္းပါတယ္ ထပ္ျကုီးစားဖို့
လုိပါေသးတယ္လို႕ေျပာလွြတ္လိုက္တယ္..တကယ္ဆိုအိမ္မွာလဲ
အိမ္မွာလဲ ေလ့က်င့္လုိ႕ရ၊ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာလဲ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေဘာက္စ္ထဲကစာကိုဖတ္ရင္ ္ရနိုင္ေသးရဲ့နဲ့. ေလွနံဒါးထစ္ ကိုယ္သင္ခဲ့ဘူးတဲ့ ပရင့္ပုံေလးပဲ အံျကိတ္ျပီးႏွိပ္မိလို႔ ရခဲ့တဲ့
အက်ိဴးေပါ့ ကိုေပါေရ။ ဘ၀မွအမွတ္အရဆုံးေန႔ေပါ့။
Conclusion ကိုၾကိဳက္တယ္။ :)
စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာဒီမိုကေရစီကိုအရင္းသြားရအံုးမွာ ေနာ္... ကိုေပါေလ်ာက္ပီးေျပာမေနနဲ႔... အဘတို႔ကေရ ရွည္ကိုၾကည့္ပီး ေတြးေခၚထားတာ.. ခ်က္ျခင္းႀကီး ဒီမိုကေရစီဆိုတာေပးလို႔မျဖစ္ဘူး.. သိလား.. ဒီမိုကေရစီဆိုတာစည္းကမ္းမရွိလို႔ ခ်က္ျခင္းႀကီးေပးလိုက္ရင္ကြန္ျပဴတာ ေၾကာက္သလိုေၾကာက္မွာစိုးလို႔..စည္းကမ္းရွိတဲ့ဒီမိုကေရစီကိုအရင္းေပးအံုးမွာ..
ကိုေပါေျပာလို႔ေျပာလိုက္ဦးမယ္၊က်ေနာ္တို႔ကေတာ့နယ္က
ဆိုေတာ့ပိုဆိုးတာေပါ့၊က်ေနာ္တို႔နယ္မွာကြန္ျပဴတာဆိုတာ
ကိုရုပ္ရွင္၊ဗီဒီယိုေတြထဲမွာပဲျမင္ဖူးတာ၊စိတ္ထဲမွာေတာ့ကြန္
ျပဴတာဆိုတာတီဗီအေသးေလးတလံုးနဲ႔လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔တြဲ
ထားတာထင္ေနတာဗ်၊က်ေနာ္ဘန္ေကာက္ေရာက္ၿပီး(၄)
ႏွစ္အၾကာမွာျမစ္ႀကီးနားျပန္သြားေတာ့အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ
ရွိေနၿပီ၊ဒါေပမယ့္အီးေမးလ္သြားပို႔ရင္စက္ကိုမကိုင္ခိုင္းဘူး၊
ကိုယ္ေရးခ်င္တာကိုစာရြက္မွာေရးၿပီးေပးရတယ္၊စက္ပ်က္
သြားမွာစိုးလို႔တဲ့။
Post a Comment