(လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ေလာက္က ဘားမားတူေဒးတြင္ ေရးသားခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆာင္းပါးအား ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။)
အားနာျခင္းအေၾကာင္းကုိ စာတေစာင္ေပတဖြဲ႕ ေရးရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ ယေခုေတာ့ မေရးဘဲ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းအခ်က္၊ အေျခအေနအရပ္ရပ္က တုိက္တြန္းေစ့ေဆာ္ေနသျဖင့္ ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါသည္။
အားနာတတ္ေသာ ျမန္မာမ်ားအေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားလုိက္ေသာအခါ စာေရးသူ ဖတ္ဘူးေသာ သတင္းစာဆရာႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္းအား ေရွးဦးစြာ သတိရမိပါသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္တေယာက္ မည္မွ်အားနာတတ္သည္ကုိ သူ၏ ဇနီးျဖစ္သူ စာေရးဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက “သူလုိလူ”ဟူေသာ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္းေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။
“…ဤလမ္းေရွ႕မွ ႏွင္းပန္းလမ္း သူ႕အိမ္ရွိရာသုိ႔ ျဖတ္ျပန္လာစဥ္ မုိးေတြသည္းေန၍ လူတေယာက္ သူ႕ထီးေအာက္ကုိ ၀င္ခုိလာသျဖင့္ သူလည္း ထုိသူ မစုိေအာင္ ထီးကုိ ထုိသူဘက္သုိ႔ ၫႊတ္၍ မုိးေပးလာခဲ့သည္။ ဤသုိ႔လာၾကရာ မုိးႀကီးသည္းရြာလာသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စုိမည္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ေဂဇက္ သတင္းစာတုိက္ေအာက္သုိ႔ မုိး၀င္ခုိၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သူ႕အိတ္ထဲမွ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ သူ႕ထီးရိပ္ ၀င္ခုိလာသူက တျဖည္းျဖည္း ဆြဲထုတ္ယူေနသည္ကုိ သူသိေသာ္လည္း သူသိသည္ကုိ ထုိသူမျမင္ေအာင္ တဖက္သုိ႔ ေငးေပးလုိက္ရေၾကာင္းႏွင့္ ပုိက္ဆံ တက်ပ္ႏွင့္ ငါးပဲ ရသြားေၾကာင္း ေျပာျပ၍…” (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူလုိလူ စာအုပ္မွ)
ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ မေရးသားမီ အမ်ားအထင္အျမင္မလြဲေစျခင္းငွာ ႀကဳိတင္ေျပာျပလုိေသာ အခ်က္တခုမွာ စာေရးသူသည္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အရည္အခ်င္း၊ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ႐ုိးသားျခင္းတုိ႔ကုိ အင္မတန္ေလးစားသူတဦးျဖစ္သည္ ဆုိသည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေရးလုိေသာကိစၥမွာ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အားနာျခင္းအေၾကာင္းကုိသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အားနာျခင္းသည္ ခါးပုိက္ႏႈိက္အေပၚ ညႇာတာေထာက္ထားေသာစိတ္ေၾကာင့္ ခါးပုိက္ႏႈိက္ ႐ွက္မသြားေစရန္ မသိဟန္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ပုိက္ဆံအိတ္ ဆုံး႐ႈံးသြားျခင္းမွာ ကာယကံရွင္ ဦးခ်စ္ေမာင္တေယာက္ကုိသာ ထိခုိက္သြားျခင္းျဖစ္၍ သူ႕တဦးတည္း ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ (အမ်ားကုိ မထိခုိက္)ဟု ယူဆလွ်င္ရသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္လည္း ထုိသုိ႔ ယူဆ၍သာ မေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားႏွင့္ ဆုိင္သည့္ ကိစၥဆုိလွ်င္ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ ထုိေခတ္က အုပ္ခ်ဳပ္သူ အဂၤလိပ္မ်ားကုိပင္ အားမနာပ ျပန္ေျပာတတ္သူျဖစ္ေခ်သည္။
စာေရးသူ၏ အျမင္မွာမူ ဥိးခ်စ္ေမာင္အေနႏွင့္ ခါးပုိက္ႏႈိက္ကုိ ထုိသုိ႔ သူတပါးပစၥည္း အေခ်ာင္ရယူလုိစိတ္မေမြးရန္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပကာ ဆုံးမသင့္သည္ဟု ထင္သည္။ ဤကိစၥမွာ အႏၱရာယ္ေတာ့မ်ားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္မွာ သတၱိေခသူမဟုတ္ေၾကာင္း အျခားေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ ဖတ္႐ႈသိရွိရ၍ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေၾကာက္၍ မေျပာျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း စာဖတ္သူတုိ႔အေနႏွင့္ သေဘာေပါက္ေစလုိပါသည္။ သူ႕စ႐ုိက္အရ အားနာတတ္ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ထက္ တဆင့္တက္ကာ ေတြးေတာရလွ်င္ ခါးပုိက္ႏႈိက္ျခင္းသည္ မေကာင္းေသာ ရာဇ၀တ္မႈျဖစ္၍ မသိက်ဳိးက်င္ မျပဳထုိက္။ ဤကိစၥတြင္ ကံအားေလ်ာ္စြာ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ ခါးပုိက္ႏႈိက္သည္ အတင့္ရဲလာကာ ေနာင္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာသူမ်ား အေပၚတြင္ ဤျပစ္မႈကုိ ထပ္ဖန္တလဲလဲ က်ဴးလြန္ႏုိင္သည္။ ဆုိးရြားေသာ အက်ဳိးဆက္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္သည္။ ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္ေသာ ကိစၥ၌ မေျပာဘဲ အားနာေနလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာဟုသာ ထင္မွတ္ရေသာ ကိစၥတခုသည္ အမ်ားကုိပါ ထိခုိက္လာႏုိင္သည္ဟု ေတြးမိပါသည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကုိ သတိရၿပီးေနာက္ ထပ္မံ၍ ေျပာျပလုိသည္မွာ ဉာဏ္စိန္အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ဉာဏ္စိန္မွာ လူအစစ္မဟုတ္။ စာေရးဆရာ မင္းလူ၏ ၀တၳဳတုိထဲမွ ဇာတ္ေကာင္တဦးသာျဖစ္သည္။ ထုိ၀တၳဳတုိမွာ အနီးတြင္ အလြယ္တကူ ရွိမေန၍ စာေရးသူ မွတ္မိသည့္အတုိင္း ျပန္လည္ေျပာျပပါမည္။ ဆရာမင္းလူ၏ ဇာတ္ေကာင္ ဉာဏ္စိန္သည္ အလြန္အမင္းအားနာတတ္သူတဦး ျဖစ္ပါသည္။ တေန႔တြင္ ရပ္ကြက္အလုိက္ ေဘာလုံးပြဲတြင္ သူတုိ႔ရပ္ကြက္ေဘာလုံးအသင္းဘက္မွ ဉာဏ္စိန္ ဂုိးဖမ္းရ၏။ ပထမပုိင္းတြင္ သူတုိ႔အသင္းက သုံးဂုိးအသာႏွင့္ အႏုိင္ရေန၏။ သုိ႔ေသာ္ ဒုတိယပုိင္းအစတြင္ အားနာတတ္ေသာ ဂုိးသမားဉာဏ္စိန္က ဂုိးအျပတ္အသတ္ႏွင့္ အႏုိင္ယူရမည္ကုိ အားနာၿပီး သူေသခ်ာေပါက္ဖမ္းႏုိင္ေသာ ေဘာတလုံးကုိ မဖမ္းဘဲ တမင္လႊတ္ေပးလုိက္၏။ အမ်ားမရိပ္မိေစရန္ တကယ္ပင္လြတ္သြားသေယာင္ ပိပိရိရိ ဟန္ေဆာင္ၿပီးမွ လႊတ္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိဂုိးသြင္းၿပီးမွ တဖက္အသင္း ေျချပန္ေပၚလာၿပီး တဂုိးၿပီးတဂုိး ဆက္သြင္းကာ ဉာဏ္စိန္တုိ႔ရပ္ကြက္အသင္း ႐ႈံးသြားရေၾကာင္းကုိ ဆရာမင္းလူက ဟာသေျမာက္ေအာင္ ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။
ဤ၀တၳဳတြင္မူ ဉာဏ္စိန္၏ အားနာမႈမွာ မေလ်ာ္ကန္ဘဲ အမ်ားကုိ (အနည္းဆုံး သူ႕ရပ္ကြက္ ေဘာလုံးအသင္းကုိ)ပါ ထိခုိက္ေနေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရွိရပါသည္။
ဉာဏ္စိန္မွာ ၀တၳဳထဲမွ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္ေန၍ ဤမွ် အားနာတတ္ေပသည္ဟု မထင္ၾကပါႏွင့္ဦး။ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြတဦးမွာ အားနာသည့္ေနရာတြင္ ဉာဏ္စိန္ေအာက္ မေလ်ာ့သည္မွာ ကုိယ္ေတြ႕ပင္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ မိတ္ေဆြ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္ရွာစဥ္က အင္တာဗ်ဴးတခုသုိ႔ စာေရးသူလုိက္ပုိ႔ေပးရဖူး၏။ အင္တာဗ်ဴးမ၀င္ခင္ ေလွ်ာက္လႊာျဖည့္ၾကေသာအခါ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေရာဂါမ်ား ရွိ၊မရွိ ေလွ်ာက္လႊာပုံစံတြင္ ေျဖၾကားျဖည့္စြက္ရေလသည္။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ သူ႕တြင္ ထုိေရာဂါမ်ား မရွိေၾကာင္း ျဖည့္ေနရာမွ တေနရာအေရာက္တြင္ ခဏရပ္၍….“ကုိေပါ၊ က်ေနာ္ အကုန္လုံး “ႏုိး (မရွိ)” ျဖည့္လုိ႔ ေကာင္းပါ႔မလားမသိဘူး။ အားနာစရာႀကီး…” လုပ္ေနေသးရာ ေရာဂါမရွိပါဘဲႏွင့္ “ရွိ”ဟု ျဖည့္စရာမလုိေၾကာင္း အေတာ္ေလး အာေပါက္ေအာင္ ေျပာယူလုိက္ရသည္။
ထုိသူတုိ႔ကား သတိရမိေသာ ျမန္မာမ်ားအနက္တြင္ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္စြာ အားနာတတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုမွာ သူတုိ႔ေလာက္ အားနာတတ္ၾကမည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ အားနာတတ္ၾကေပသည္။
တေလာဆီက ေဇာ္ေအာင္(မုံရြာ)ေရးေသာ “ျမန္မာမ်ားရဲ႕ လကၡဏာအခ်ဳိ႕”ဟူေသာ ေဆာင္းပါးတြင္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔အေနႏွင့္ အားနာတတ္ျခင္းေၾကာင့္ အလုပ္ခြင္မွာ ေနရာရသင့္သေလာက္ မရၾကေၾကာင္း စိတ္ေစတနာအရင္းခံျဖင့္ ေထာက္ျပေရးသားထားသည္ကုိ ဖတ္႐ႈလုိက္ရပါသည္။
ဤသုိ႔လွ်င္ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံး ေခတ္အဆက္ဆက္ မ်ဳိးႏွင့္ ႐ုိးႏွင့္ အားနာလာခဲ့ၾကရာ ယခုအခါ အခ်ဳိ႕ေသာ ျမန္မာမ်ားက အားနာတတ္ျခင္းသည္ပင္ ျမန္မာတုိ႔၏ ခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းဖြယ္ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံတရပ္သဖြယ္ ေယာင္၀ါး၀ါး ေျပာဆုိၾကျခင္းကုိ ေတြ႕လာရေပသည္။ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံ အားနာတတ္ျခင္းကုိ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟု ဆြဲယူလုိက္သနည္းကိုမူ စာေရးသူ စဥ္းစား၍ မရႏုိင္ေအာင္ ရွိေခ်သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားတြင္လည္း အားနာမႈ မရွိေလသေလာ၊ အားနာျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္ လကၡဏာေလ၊ မေကာင္းသည့္ လကၡဏာေလာ စသျဖင့္ ဆက္လက္ေတြးေတာရာ ေအာက္ပါအတုိင္း ေတြ႕ရွိလာရပါသည္။
ေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးမ်ား။
(၁) မိမိေၾကာင့္ သူတပါး ၀န္ပိမွာကို စုိးရိမ္သည့္ အားနာျခင္းမ်ဳိး
ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားသည္လည္း အားနာတတ္ေပသည္။ သင္သည္ အလုပ္ကအျပန္ သင့္လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ႏုိင္ငံျခားသားတဦးကုိ သင္၏ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သူ႕အိမ္သုိ႔ တကူးတက ေမာင္းပုိ႔ေပးမည္ဆုိပါက ထုိသူသည္ အားနာစြာ ျငင္းဆုိပါလိမ့္မည္။ ဤေနရာတြင္ အားနာျခင္းသည္ မိမိအတြက္ သူတပါးကုိ အလုပ္မပုိေစျခင္း၊ ၀န္မပိေစျခင္း၊ အခ်ိန္မကုန္ေစျခင္း ေစတနာသက္သက္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ေပသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးကုိ လူမ်ဳိးျခားမ်ားတြင္ ပုိ၍ ေတြ႕ရေပသည္။ ဤေနရာတြင္ ျမန္မာမ်ား အားမနာတတ္ၾကပုံကုိ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေဖာ္ျပမည့္ “ထန္းလ်က္လူႀကဳံ” ဥပမာတြင္ ေတြ႕ရပါမည္။
(၂) မိမိရသင့္ရထုိက္သည္ထက္ ပုိယူရမည္ကုိ အားနာျခင္း
ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ တသက္တာမွတ္တမ္းတြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားထားသည္ကုိ ဖတ္ရဖူး၏။ မွတ္သားဖြယ္ရာျဖစ္၏။ (ဆရာႀကီးသည္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုက အဂၤလိပ္စာေပကုိ ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိသျဖင့္ လက္တုန္႔ျပန္ေရးျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ထုိစာတြင္ အေနာက္တုိင္းမွ လူႀကီးလူေကာင္းပီသသူမ်ား (Gentlemen)၏ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ငါးပါးသီလ သက္သက္ကုိသာ ေစာင့္ထိန္သူတဦး၏ အမူအက်င့္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပထားေပသည္။ ဤေနရာတြင္ ငါးပါးသီလသမားတုိင္း ဆုိးသည္ဟု မမွတ္ယူၾကရန္ ႀကဳိတင္စကားခံလုိပါသည္။ သုစ႐ုိက္တရားမ်ားကုိ က်င့္ႀကံသူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အဖုိ႔လည္း ထုိဂ်န္တဲလ္မဲန္တုိ႔ အလားတူစြာ စိတ္ေနသေဘာထား ႀကီးျမင့္ၾကမည္ဟု စာေရးသူ ယုံၾကည္ပါသည္။ ဆရာႀကီးအေနျဖင့္ ျမန္မာ့လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေယဘုယ် ေတြ႕ရသည့္ အေျခအေနအေပၚ ၿခဳံငုံေရးသားထားသည့္ သေဘာျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။) ဆရာႀကီး၏ စာမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။
“ငါးပါးသီလသမားတေယာက္သည္ ေႂကြးပူသျဖင့္ မေရာင္းဘဲ မေနႏုိင္သည့္ မုဆုိးမတေယာက္ထံမွ ပစၥည္းတခုကို တန္ဘုိးထက္ ဖိႏွိပ္ၿပီး ဆစ္၍ ၀ယ္ခ်င္ ၀ယ္ႏုိင္သည္။ သီလပ်က္သည္ဟု မဆုိႏုိင္ေခ်။ “ဂ်န္းတဲလ္မဲန္း” တေယာက္မူကား ဤသုိ႔ေသာ အမႈမ်ဳိးကုိ ျပဳရန္ စိတ္ထဲမွ အလြန္ ၀န္ေလးတတ္သည္။ ခြန္အားနည္းသူတေယာက္အား ခြန္အားႀကီးသူက ႏုိင္ထက္ကလူ ျပဳမူျခင္းကုိ ျမင္ရသည့္အခါ ငါးပါးသီလသမားက မ်က္ႏွာလႊဲ၍ ေနႏုိင္သည္။ ဂ်န္တဲလ္မဲန္းတေယာက္မူကား မိမိကုိယ္တုိင္ ခြန္အားနည္း၍ မကူညီႏုိင္လွ်င္ အနည္းဆုံး ႏႈတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ ခုခံ၍ ေျပာေပးေပလိမ့္မည္။ မိမိအက်ဳိးအတြက္ အျခားလူတေယာက္က မတရားသျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္ဆုိလွ်င္ ငါးပါးသီလသမားက မွိန္းၿပီးၾကည့္ေနလုိက ေနႏုိင္သည္။ ဂ်န္တဲလ္မဲန္းတေယာက္မူကား ထုိကဲ့သုိ႔ ေန၍မျဖစ္။ သူ႕အတြက္ မတရား လုပ္မေပးပါႏွင့္ဟု ေျပာလိမ့္မည္။ ငါးပါးသီလ သမားတေယာက္သည္ ႀကဳံႀကဳိက္ခဲ့လွ်င္ ထုိက္သင့္သည္ထက္ ပုိ၍ အခြင့္အေရးယူလိမ့္မည္။ အခြင့္အေရးယူျခင္းသည္ ခုိးျခင္းမဟုတ္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ဂ်န္တဲလ္မဲန္း တေယာက္မူကား ထုိက္သင့္သည္ထက္ ပုိၿပီး အခြင့္အေရးယူရမည္ကုိ ရွက္တတ္သည္။ ငါးပါးသီလသမားတေယာက္သည္ ေဖာ္လံဖားႏုိင္သည္။ ကပ္ပါးရပ္ပါး အလုပ္မ်ဳိးႏွင့္ ႀကီးပြားေအာင္ လုပ္ႏုိင္သည္။ ဂုဏ္ႀကီးသူမ်ား ပုိက္ဆံရွိသူမ်ားကုိ ႀကဳိ႕၍ ခ်ဴႏုိင္ၿမႇဳိက္ႏုိင္သည္။ ဂ်န္းတဲလ္မဲန္းတေယာက္မူကား ကုိယ့္သိကၡာကုိ ကုိယ္ေစာင့္ထိန္းသည္ျဖစ္၍ မည္သူ႕ဆီကမွ် ခ်ဴျခင္း၊ ၿမႇဳိက္ျခင္း မျပဳ၊ ဘာကိုမွ် အလကားမလုိခ်င္၊ ထုိက္တန္ေအာင္ အလုပ္လုပ္၍ ယူခ်င္သည္။ မည္သူ႕ေရွ႕၌မွ် မ်က္ႏွာ ေအာက္မခ်၊ အၿမဲ ဦးေခါင္းေထာင္ခ်င္သည္။ ဆင္းရဲသည္ကုိမရွက္၊ ညစ္ပတ္ရမည္ကုိ ရွက္သည္။ အမ်ဳိးျမတ္သည္ဆုိ၍ ဂုဏ္မတက္၊ ႐ုိးေျဖာင့္သည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူသည္။ လုိရင္းအခ်ဳပ္၍ ဂ်န္းတဲလ္မဲန္း တေယာက္သည္ (Sense of Justice and Fair Play) မိမိႏွင့္ ဆက္ဆံသမွ်ေသာ ကိစၥအ၀၀တြင္သာမက မိမိန၏ ပတ္၀န္းက်င္၌လည္း မတရားသျဖင့္ အႏုိင္က်င့္ျခင္းကုိ မျမင္လုိ၊ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေစလုိေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ဳိး အၿမဲကိန္းေအာင္းသူ တေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။”
မိမိ ရသင့္ရထုိက္သည္ထက္ ပုိ၍ ရျခင္းကုိ မယူလုိေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးသည္လည္း ေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေပသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အားနာမႈမ်ဳိးကုိ လူမ်ဳိးျခားမ်ားတြင္ အမ်ားဆုံးေတြ႕ရေပသည္။ ယေန႔ေခတ္အခါတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး အစုိးရ၀န္ထမ္းမ်ားမွာ လက္ဘက္ရည္ဘုိးဟု ေပးသူက ေပး၍ ယူသူကလည္း မရွက္မေၾကာက္၊ အားမနာပ ယူၾကေလသည္။
စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကဳံတခုကုိ ေျပာျပပါဦးမည္။ စာေရးသူသည္ တခါက မေလးရွားတြင္ တကၠစီငွားစီးရာ ခရီးမွာ ခရီးတုိမွ်သာျဖစ္ရာ တကၠစီသမားမွာ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် သူ႕ႏႈတ္က ေျပာမထြက္ေအာင္ အားနာလ်က္ ရွိေခ်သည္။ (ထုိေဒသတြင္ တကၠစီမီတာ မခ်ဳိးပါ။) ဤတြင္ စာေရးသူက ၅ ရင္းဂစ္ ထုတ္ေပးလုိက္ရာ အင္မတန္အားနာသြားၿပီး ၂ ရင္ဂစ္သာေပးဖုိ႔ အေၾကာက္အကန္ျငင္းကာ တားရွာပါသည္။ ထုိတကၠစီသမားသည္ စာေရးသူေတြ႕ဖူးသမွ်တြင္ အ႐ုိးသားဆုံး တကၠစီသမားျဖစ္ပါသည္။
မေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးမ်ား
(၁) စိတ္ထဲ၌ ရွိသည့္အတုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမထြက္ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိး
စိတ္ထဲရွိသည္ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမထြက္ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးသည္ မေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေအာက္ပါ ဥပမာမ်ားကုိ ၾကည့္ပါ။
(က) လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ ၀ုိင္းထုိင္၍ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္စားေနသူတဦး၏ ေမးေစ့တြင္ ထမင္းလုံးကပ္ေနသည္။ သင္က ေျပာရမွာကုိ အားနာေနသည္။ သင္ေျပာလုိက္လွ်င္ ထုိသူ ရွက္သြားမွာကိုလည္း စုိးရိမ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိထမင္းေစ့ ကပ္ေနျခင္းကုိ ျမင္ေနရသူတုိင္း၏ စိတ္တြင္ ကသိကေအာက္ႏွင့္ မသက္သာ။ ဤကိစၥမ်ဳိးတြင္ အားနာေန၍ မေျပာျခင္းသည္ မေကာင္း။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလုိက္ျခင္းျဖင့္ အားလုံးေျပလည္သြားႏုိင္သည္။
(ခ) တစုံတေယာက္က သင့္ထံမွ ပုိက္ဆံေခ်းငွားသည္။ တကယ္ေတာ့ သင္က မေခ်းခ်င္။ သုိ႔ေသာ္ ျငင္းရမွာ အားနာ၍ ေခ်းလုိက္သည္။ (ၿပီးေတာ့ သင္က ေငြျပန္ေတာင္းရမွာကုိလည္း အားနာေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။) ထုိေန႔မွစ၍ ေငြျပန္မရမခ်င္း သင္မေပ်ာ္ေတာ့။ ဤေနရာတြင္လည္း အားနာျခင္းသည္ သင္၏ ပကတိစိတ္အရင္းခံကုိ ကြယ္၀ွက္၍ မျပတ္မသား ဆုံးျဖတ္ျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ရာ ကုသုိလ္မရသည့္အျပင္ အကုသုိလ္အား ၀ယ္ယူသကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။
ဤေနရာတြင္ စကားစပ္လ်ဥ္း၍ စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကဳံတခုကုိ ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါသည္။ တေန႔တြင္ မိတ္ေဆြတေယာက္အား စင္ကာပူေလဆိပ္သုိ႔ လုိက္ပုိ႔ရာတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတဦး၏ ၿငီးတြားသံကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ၾကားခဲ့ရပါသည္။
“စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။ သူ႕အိမ္က ထညက္ (ထန္းလ်က္) ေလးပိႆာႀကီးေတာင္ ထည့္ေပးလုိက္လုိ႔ တလမ္းလုံး လက္ေမာင္ျပဳတ္မတတ္ ဆြဲလာရတယ္”
ထုိစကားကုိ ၾကားရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ စာေရးသူမွာ ေတြးမိတုိင္း အူယားလွသျဖင့္ အသံထြက္၍ မရယ္မိေအာင္ ေအာင့္ထားရ၏။ လူႀကဳံေပးသူကလည္း အားမနာပ ထည့္ေပးၿပီး၊ သယ္သူကလည္း အားအနာလြန္ကာ သယ္လာခဲ့ၿပီးမွ ကြယ္ရာတြင္ စကားတင္းဆုိ ၿငီးတြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။
(၂) ကုိယ္ရသင့္ရထုိက္သည္ကုိ ေတာင္းဆုိရမွာ အားနာျခင္းမ်ဳိး
ဤသည္မွာ ျမန္မာအမ်ားစုတြင္ ျဖစ္တတ္ေသာ အားနာမႈမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ အေႂကြး ျပန္ေတာင္းရမည္ကုိ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသည္။ မိမိ၏ အားလပ္ရက္ခြင့္ကုိ ယူရန္ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသည္။ က်ဴတန္းစီရာ၌ မိမိေရွ႕တြင္ ၾကားျဖတ္၍ တန္းစီသူကုိ မလုပ္ရန္ေျပာဖုိ႔ ၀န္ေလးၾကသည္။ မိမိႏွင့္ ခ်ိန္းဆုိထားေသာအခ်ိန္တြင္ တိက်စြာ ေရာက္မလာသူအား ေထာက္ျပသတိေပးရန္ တြန္႔ဆုတ္ အားနာေနတတ္ၾကသည္။ ဤအားနားျခင္းသည္ ေလာဘနည္းျခင္းေၾကာင့္လည္းမဟုတ္၊ ခႏၱီပါရမီႏွင့္ ျပည့္၀ေနျခင္းေၾကာင့္လည္းမဟုတ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟုကား လုံးလုံးမွ်ပင္ မဆုိသင့္။ ဤအားနာျခင္းမ်ဳိးသည္ လူပုဂၢဳိလ္တဦးခ်င္း၏ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးႏွင့္သာ ဆုိင္ေပသည္။ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ မိမိရသင့္ရထုိက္သည္ကုိ မသိေလာက္ေအာင္ ထူ၍ အ၍ န၍သာ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။ မိမိတြင္ ထုိသုိ႔ေသာ အားနာမႈမ်ဳိးရွိက သတိထား၍ ေခ်ဖ်က္သင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
(၃) မိမိတာ၀န္ႏွင့္ အားနာျခင္းကုိ မခြဲျခားတတ္ျခင္း
လူတုိ႔သည္ အဖြဲ႕အစည္း၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းႏွင့္ ေနထုိင္၍ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေသာအခါ မိမိ၏ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆုိင္ရာ ခံစားခ်က္တုိ႔ကုိ ေဘးခ်ိတ္၍ မိမိ၏ တာ၀န္ကုိ ေက်ပြန္အပ္၏။ သင္၏ အလုပ္ကုိ ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အားနာျခင္းကုိ ေဘးခ်ိတ္ထားရမည္။ သင္သည္ ရဲအမႈထမ္းျဖစ္ပါက သင္၏ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သည္ကုိ ေတြ႕လွ်င္ သင္ အားနာ၍မရ၊ ဖမ္းရမည္။ သင္သည္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္က သင့္သူငယ္ခ်င္း၏သား စာေမးပြဲမေျဖဆုိႏုိင္သည္ကုိ အားနာသည္ဆုိကာ အေအာင္ေပး၍ မျဖစ္။ သင္သည္ တရားသူႀကီးျဖစ္က သင့္မိတ္ေဆြကုိ အားနာ၍ အျပစ္ေလွ်ာ့ေပါ႔ျခင္း လႊတ္ေပးျခင္း မျပဳရ။ တာ၀န္ႏွင့္ အားနာျခင္းကုိ အထက္ပါအတုိင္း ခြဲျခားသင့္သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။
ယခုအခါ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာျပည္တြင္ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈမ်ားက ေနရာအႏွံ႕ ႀကီးစုိးေနရာ ရံဖန္ရံခါ အမွားႏွင့္ အမွန္ကုိပင္ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားမႈ မ႐ွိႏုိင္ေလာက္ေအာင္အထိ ျဖစ္ေနသည္ကုိပင္ ႀကဳံၾကရေပသည္။
သင္သည္ ဘတ္စ္ကားစပယ္ယာက နည္းမက် လမ္းမက် ဟိန္းေဟာက္သည္ကုိ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်၍ ခံေနေပမည္။ သင္သည္ ေစ်းတြင္ အသားသည္က အေလးခုိးသည္ကုိ သိသိႏွင့္ ျပန္မေျပာ၀ံ့ဘဲ ငုံ႔ခံေနမည္။ သင္သည္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္က တုိင္းပညာေရးမွဴး၏ သမီးမဂၤလာေဆာင္အတြက္ လက္ဖြဲ႕ရန္ဆုိကာ သင့္လစာမွ ျဖတ္ေတာက္လုိက္ျခင္းကုိ ျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ခံေနမည္။ သင္သည္ သာသနာေရးအတြက္ အေၾကာင္းျပကာ ဘယ္ကမွန္းမသိ၊ ျဖတ္ပုိင္းႏွင့္ လာေရာက္ အလွဴခံလွ်င္ စိတ္မပါဘဲႏွင့္လည္း အားနာ၍ ထည့္လုိက္ေပမည္… စသည့္ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အက်ည္းတန္ အ႐ုပ္ဆုိးေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ေနရျခင္း ဆုိလွ်င္ပင္ လြန္မည္မထင္။
ဤသုိ႔လွ်င္ မိမိရသင့္ရထုိက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ ေတာင္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ စူးစမ္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ေမးျမန္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈတုိ႔၏ ပိန္းပိတ္မႈေအာက္တြင္ ႏွစ္ကာလရွည္ျမင့္စြာ ေနထုိင္လာၾကရေသာအခါ အင္မတန္ ဆုိးညစ္ေသာ လူတစုက ဤေပ်ာ့ကြက္မ်ားကုိ အသုံးခ်၍ မိမိတုိ႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ ထိပါးလာေသာအခါ မိမိတုိ႔မွာ တြန္းလွန္ႏုိင္ေသာ သတၱိမရွိေတာ့ေသာ အေျခအေနသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားတတ္ေခ်သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာတုိ႔အေနႏွင့္ တမ်ဳိးသားလုံးအက်ုဳိးစီးပြားကုိ ေမွ်ာ္ေတြးကာ နည္းမွန္လမ္းမွန္ အားနာသင့္ၾကေပသည္ဟု တုိက္တြန္းေရးသားလုိက္ပါသည္။
ကုိေပါ။
(၂၀၀၆)
မူရင္း............ “သင္ အားနာတတ္သလား”
ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။............။ (1) အားနာတတ္ျခင္း၏ အက်ိဳး အျပစ္
(2) “အားနာျခင္းဆုိတာ”
အားနာျခင္းအေၾကာင္းကုိ စာတေစာင္ေပတဖြဲ႕ ေရးရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ ယေခုေတာ့ မေရးဘဲ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းအခ်က္၊ အေျခအေနအရပ္ရပ္က တုိက္တြန္းေစ့ေဆာ္ေနသျဖင့္ ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါသည္။
အားနာတတ္ေသာ ျမန္မာမ်ားအေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားလုိက္ေသာအခါ စာေရးသူ ဖတ္ဘူးေသာ သတင္းစာဆရာႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္းအား ေရွးဦးစြာ သတိရမိပါသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္တေယာက္ မည္မွ်အားနာတတ္သည္ကုိ သူ၏ ဇနီးျဖစ္သူ စာေရးဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက “သူလုိလူ”ဟူေသာ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္းေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။
“…ဤလမ္းေရွ႕မွ ႏွင္းပန္းလမ္း သူ႕အိမ္ရွိရာသုိ႔ ျဖတ္ျပန္လာစဥ္ မုိးေတြသည္းေန၍ လူတေယာက္ သူ႕ထီးေအာက္ကုိ ၀င္ခုိလာသျဖင့္ သူလည္း ထုိသူ မစုိေအာင္ ထီးကုိ ထုိသူဘက္သုိ႔ ၫႊတ္၍ မုိးေပးလာခဲ့သည္။ ဤသုိ႔လာၾကရာ မုိးႀကီးသည္းရြာလာသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စုိမည္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ေဂဇက္ သတင္းစာတုိက္ေအာက္သုိ႔ မုိး၀င္ခုိၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သူ႕အိတ္ထဲမွ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ သူ႕ထီးရိပ္ ၀င္ခုိလာသူက တျဖည္းျဖည္း ဆြဲထုတ္ယူေနသည္ကုိ သူသိေသာ္လည္း သူသိသည္ကုိ ထုိသူမျမင္ေအာင္ တဖက္သုိ႔ ေငးေပးလုိက္ရေၾကာင္းႏွင့္ ပုိက္ဆံ တက်ပ္ႏွင့္ ငါးပဲ ရသြားေၾကာင္း ေျပာျပ၍…” (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူလုိလူ စာအုပ္မွ)
ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ မေရးသားမီ အမ်ားအထင္အျမင္မလြဲေစျခင္းငွာ ႀကဳိတင္ေျပာျပလုိေသာ အခ်က္တခုမွာ စာေရးသူသည္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အရည္အခ်င္း၊ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ႐ုိးသားျခင္းတုိ႔ကုိ အင္မတန္ေလးစားသူတဦးျဖစ္သည္ ဆုိသည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေရးလုိေသာကိစၥမွာ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အားနာျခင္းအေၾကာင္းကုိသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အားနာျခင္းသည္ ခါးပုိက္ႏႈိက္အေပၚ ညႇာတာေထာက္ထားေသာစိတ္ေၾကာင့္ ခါးပုိက္ႏႈိက္ ႐ွက္မသြားေစရန္ မသိဟန္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ပုိက္ဆံအိတ္ ဆုံး႐ႈံးသြားျခင္းမွာ ကာယကံရွင္ ဦးခ်စ္ေမာင္တေယာက္ကုိသာ ထိခုိက္သြားျခင္းျဖစ္၍ သူ႕တဦးတည္း ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ (အမ်ားကုိ မထိခုိက္)ဟု ယူဆလွ်င္ရသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္လည္း ထုိသုိ႔ ယူဆ၍သာ မေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားႏွင့္ ဆုိင္သည့္ ကိစၥဆုိလွ်င္ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ ထုိေခတ္က အုပ္ခ်ဳပ္သူ အဂၤလိပ္မ်ားကုိပင္ အားမနာပ ျပန္ေျပာတတ္သူျဖစ္ေခ်သည္။
စာေရးသူ၏ အျမင္မွာမူ ဥိးခ်စ္ေမာင္အေနႏွင့္ ခါးပုိက္ႏႈိက္ကုိ ထုိသုိ႔ သူတပါးပစၥည္း အေခ်ာင္ရယူလုိစိတ္မေမြးရန္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပကာ ဆုံးမသင့္သည္ဟု ထင္သည္။ ဤကိစၥမွာ အႏၱရာယ္ေတာ့မ်ားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္မွာ သတၱိေခသူမဟုတ္ေၾကာင္း အျခားေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ ဖတ္႐ႈသိရွိရ၍ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေၾကာက္၍ မေျပာျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း စာဖတ္သူတုိ႔အေနႏွင့္ သေဘာေပါက္ေစလုိပါသည္။ သူ႕စ႐ုိက္အရ အားနာတတ္ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ထက္ တဆင့္တက္ကာ ေတြးေတာရလွ်င္ ခါးပုိက္ႏႈိက္ျခင္းသည္ မေကာင္းေသာ ရာဇ၀တ္မႈျဖစ္၍ မသိက်ဳိးက်င္ မျပဳထုိက္။ ဤကိစၥတြင္ ကံအားေလ်ာ္စြာ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ ခါးပုိက္ႏႈိက္သည္ အတင့္ရဲလာကာ ေနာင္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာသူမ်ား အေပၚတြင္ ဤျပစ္မႈကုိ ထပ္ဖန္တလဲလဲ က်ဴးလြန္ႏုိင္သည္။ ဆုိးရြားေသာ အက်ဳိးဆက္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္သည္။ ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္ေသာ ကိစၥ၌ မေျပာဘဲ အားနာေနလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာဟုသာ ထင္မွတ္ရေသာ ကိစၥတခုသည္ အမ်ားကုိပါ ထိခုိက္လာႏုိင္သည္ဟု ေတြးမိပါသည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကုိ သတိရၿပီးေနာက္ ထပ္မံ၍ ေျပာျပလုိသည္မွာ ဉာဏ္စိန္အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ဉာဏ္စိန္မွာ လူအစစ္မဟုတ္။ စာေရးဆရာ မင္းလူ၏ ၀တၳဳတုိထဲမွ ဇာတ္ေကာင္တဦးသာျဖစ္သည္။ ထုိ၀တၳဳတုိမွာ အနီးတြင္ အလြယ္တကူ ရွိမေန၍ စာေရးသူ မွတ္မိသည့္အတုိင္း ျပန္လည္ေျပာျပပါမည္။ ဆရာမင္းလူ၏ ဇာတ္ေကာင္ ဉာဏ္စိန္သည္ အလြန္အမင္းအားနာတတ္သူတဦး ျဖစ္ပါသည္။ တေန႔တြင္ ရပ္ကြက္အလုိက္ ေဘာလုံးပြဲတြင္ သူတုိ႔ရပ္ကြက္ေဘာလုံးအသင္းဘက္မွ ဉာဏ္စိန္ ဂုိးဖမ္းရ၏။ ပထမပုိင္းတြင္ သူတုိ႔အသင္းက သုံးဂုိးအသာႏွင့္ အႏုိင္ရေန၏။ သုိ႔ေသာ္ ဒုတိယပုိင္းအစတြင္ အားနာတတ္ေသာ ဂုိးသမားဉာဏ္စိန္က ဂုိးအျပတ္အသတ္ႏွင့္ အႏုိင္ယူရမည္ကုိ အားနာၿပီး သူေသခ်ာေပါက္ဖမ္းႏုိင္ေသာ ေဘာတလုံးကုိ မဖမ္းဘဲ တမင္လႊတ္ေပးလုိက္၏။ အမ်ားမရိပ္မိေစရန္ တကယ္ပင္လြတ္သြားသေယာင္ ပိပိရိရိ ဟန္ေဆာင္ၿပီးမွ လႊတ္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိဂုိးသြင္းၿပီးမွ တဖက္အသင္း ေျချပန္ေပၚလာၿပီး တဂုိးၿပီးတဂုိး ဆက္သြင္းကာ ဉာဏ္စိန္တုိ႔ရပ္ကြက္အသင္း ႐ႈံးသြားရေၾကာင္းကုိ ဆရာမင္းလူက ဟာသေျမာက္ေအာင္ ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။
ဤ၀တၳဳတြင္မူ ဉာဏ္စိန္၏ အားနာမႈမွာ မေလ်ာ္ကန္ဘဲ အမ်ားကုိ (အနည္းဆုံး သူ႕ရပ္ကြက္ ေဘာလုံးအသင္းကုိ)ပါ ထိခုိက္ေနေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရွိရပါသည္။
ဉာဏ္စိန္မွာ ၀တၳဳထဲမွ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္ေန၍ ဤမွ် အားနာတတ္ေပသည္ဟု မထင္ၾကပါႏွင့္ဦး။ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြတဦးမွာ အားနာသည့္ေနရာတြင္ ဉာဏ္စိန္ေအာက္ မေလ်ာ့သည္မွာ ကုိယ္ေတြ႕ပင္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ မိတ္ေဆြ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္ရွာစဥ္က အင္တာဗ်ဴးတခုသုိ႔ စာေရးသူလုိက္ပုိ႔ေပးရဖူး၏။ အင္တာဗ်ဴးမ၀င္ခင္ ေလွ်ာက္လႊာျဖည့္ၾကေသာအခါ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေရာဂါမ်ား ရွိ၊မရွိ ေလွ်ာက္လႊာပုံစံတြင္ ေျဖၾကားျဖည့္စြက္ရေလသည္။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ သူ႕တြင္ ထုိေရာဂါမ်ား မရွိေၾကာင္း ျဖည့္ေနရာမွ တေနရာအေရာက္တြင္ ခဏရပ္၍….“ကုိေပါ၊ က်ေနာ္ အကုန္လုံး “ႏုိး (မရွိ)” ျဖည့္လုိ႔ ေကာင္းပါ႔မလားမသိဘူး။ အားနာစရာႀကီး…” လုပ္ေနေသးရာ ေရာဂါမရွိပါဘဲႏွင့္ “ရွိ”ဟု ျဖည့္စရာမလုိေၾကာင္း အေတာ္ေလး အာေပါက္ေအာင္ ေျပာယူလုိက္ရသည္။
ထုိသူတုိ႔ကား သတိရမိေသာ ျမန္မာမ်ားအနက္တြင္ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္စြာ အားနာတတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုမွာ သူတုိ႔ေလာက္ အားနာတတ္ၾကမည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ အားနာတတ္ၾကေပသည္။
တေလာဆီက ေဇာ္ေအာင္(မုံရြာ)ေရးေသာ “ျမန္မာမ်ားရဲ႕ လကၡဏာအခ်ဳိ႕”ဟူေသာ ေဆာင္းပါးတြင္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔အေနႏွင့္ အားနာတတ္ျခင္းေၾကာင့္ အလုပ္ခြင္မွာ ေနရာရသင့္သေလာက္ မရၾကေၾကာင္း စိတ္ေစတနာအရင္းခံျဖင့္ ေထာက္ျပေရးသားထားသည္ကုိ ဖတ္႐ႈလုိက္ရပါသည္။
ဤသုိ႔လွ်င္ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံး ေခတ္အဆက္ဆက္ မ်ဳိးႏွင့္ ႐ုိးႏွင့္ အားနာလာခဲ့ၾကရာ ယခုအခါ အခ်ဳိ႕ေသာ ျမန္မာမ်ားက အားနာတတ္ျခင္းသည္ပင္ ျမန္မာတုိ႔၏ ခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းဖြယ္ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံတရပ္သဖြယ္ ေယာင္၀ါး၀ါး ေျပာဆုိၾကျခင္းကုိ ေတြ႕လာရေပသည္။ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံ အားနာတတ္ျခင္းကုိ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟု ဆြဲယူလုိက္သနည္းကိုမူ စာေရးသူ စဥ္းစား၍ မရႏုိင္ေအာင္ ရွိေခ်သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားတြင္လည္း အားနာမႈ မရွိေလသေလာ၊ အားနာျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္ လကၡဏာေလ၊ မေကာင္းသည့္ လကၡဏာေလာ စသျဖင့္ ဆက္လက္ေတြးေတာရာ ေအာက္ပါအတုိင္း ေတြ႕ရွိလာရပါသည္။
ေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးမ်ား။
(၁) မိမိေၾကာင့္ သူတပါး ၀န္ပိမွာကို စုိးရိမ္သည့္ အားနာျခင္းမ်ဳိး
ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားသည္လည္း အားနာတတ္ေပသည္။ သင္သည္ အလုပ္ကအျပန္ သင့္လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ႏုိင္ငံျခားသားတဦးကုိ သင္၏ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သူ႕အိမ္သုိ႔ တကူးတက ေမာင္းပုိ႔ေပးမည္ဆုိပါက ထုိသူသည္ အားနာစြာ ျငင္းဆုိပါလိမ့္မည္။ ဤေနရာတြင္ အားနာျခင္းသည္ မိမိအတြက္ သူတပါးကုိ အလုပ္မပုိေစျခင္း၊ ၀န္မပိေစျခင္း၊ အခ်ိန္မကုန္ေစျခင္း ေစတနာသက္သက္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ေပသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးကုိ လူမ်ဳိးျခားမ်ားတြင္ ပုိ၍ ေတြ႕ရေပသည္။ ဤေနရာတြင္ ျမန္မာမ်ား အားမနာတတ္ၾကပုံကုိ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေဖာ္ျပမည့္ “ထန္းလ်က္လူႀကဳံ” ဥပမာတြင္ ေတြ႕ရပါမည္။
(၂) မိမိရသင့္ရထုိက္သည္ထက္ ပုိယူရမည္ကုိ အားနာျခင္း
ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ တသက္တာမွတ္တမ္းတြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားထားသည္ကုိ ဖတ္ရဖူး၏။ မွတ္သားဖြယ္ရာျဖစ္၏။ (ဆရာႀကီးသည္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုက အဂၤလိပ္စာေပကုိ ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိသျဖင့္ လက္တုန္႔ျပန္ေရးျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ထုိစာတြင္ အေနာက္တုိင္းမွ လူႀကီးလူေကာင္းပီသသူမ်ား (Gentlemen)၏ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ငါးပါးသီလ သက္သက္ကုိသာ ေစာင့္ထိန္သူတဦး၏ အမူအက်င့္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပထားေပသည္။ ဤေနရာတြင္ ငါးပါးသီလသမားတုိင္း ဆုိးသည္ဟု မမွတ္ယူၾကရန္ ႀကဳိတင္စကားခံလုိပါသည္။ သုစ႐ုိက္တရားမ်ားကုိ က်င့္ႀကံသူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အဖုိ႔လည္း ထုိဂ်န္တဲလ္မဲန္တုိ႔ အလားတူစြာ စိတ္ေနသေဘာထား ႀကီးျမင့္ၾကမည္ဟု စာေရးသူ ယုံၾကည္ပါသည္။ ဆရာႀကီးအေနျဖင့္ ျမန္မာ့လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေယဘုယ် ေတြ႕ရသည့္ အေျခအေနအေပၚ ၿခဳံငုံေရးသားထားသည့္ သေဘာျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။) ဆရာႀကီး၏ စာမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။
“ငါးပါးသီလသမားတေယာက္သည္ ေႂကြးပူသျဖင့္ မေရာင္းဘဲ မေနႏုိင္သည့္ မုဆုိးမတေယာက္ထံမွ ပစၥည္းတခုကို တန္ဘုိးထက္ ဖိႏွိပ္ၿပီး ဆစ္၍ ၀ယ္ခ်င္ ၀ယ္ႏုိင္သည္။ သီလပ်က္သည္ဟု မဆုိႏုိင္ေခ်။ “ဂ်န္းတဲလ္မဲန္း” တေယာက္မူကား ဤသုိ႔ေသာ အမႈမ်ဳိးကုိ ျပဳရန္ စိတ္ထဲမွ အလြန္ ၀န္ေလးတတ္သည္။ ခြန္အားနည္းသူတေယာက္အား ခြန္အားႀကီးသူက ႏုိင္ထက္ကလူ ျပဳမူျခင္းကုိ ျမင္ရသည့္အခါ ငါးပါးသီလသမားက မ်က္ႏွာလႊဲ၍ ေနႏုိင္သည္။ ဂ်န္တဲလ္မဲန္းတေယာက္မူကား မိမိကုိယ္တုိင္ ခြန္အားနည္း၍ မကူညီႏုိင္လွ်င္ အနည္းဆုံး ႏႈတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ ခုခံ၍ ေျပာေပးေပလိမ့္မည္။ မိမိအက်ဳိးအတြက္ အျခားလူတေယာက္က မတရားသျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္ဆုိလွ်င္ ငါးပါးသီလသမားက မွိန္းၿပီးၾကည့္ေနလုိက ေနႏုိင္သည္။ ဂ်န္တဲလ္မဲန္းတေယာက္မူကား ထုိကဲ့သုိ႔ ေန၍မျဖစ္။ သူ႕အတြက္ မတရား လုပ္မေပးပါႏွင့္ဟု ေျပာလိမ့္မည္။ ငါးပါးသီလ သမားတေယာက္သည္ ႀကဳံႀကဳိက္ခဲ့လွ်င္ ထုိက္သင့္သည္ထက္ ပုိ၍ အခြင့္အေရးယူလိမ့္မည္။ အခြင့္အေရးယူျခင္းသည္ ခုိးျခင္းမဟုတ္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ဂ်န္တဲလ္မဲန္း တေယာက္မူကား ထုိက္သင့္သည္ထက္ ပုိၿပီး အခြင့္အေရးယူရမည္ကုိ ရွက္တတ္သည္။ ငါးပါးသီလသမားတေယာက္သည္ ေဖာ္လံဖားႏုိင္သည္။ ကပ္ပါးရပ္ပါး အလုပ္မ်ဳိးႏွင့္ ႀကီးပြားေအာင္ လုပ္ႏုိင္သည္။ ဂုဏ္ႀကီးသူမ်ား ပုိက္ဆံရွိသူမ်ားကုိ ႀကဳိ႕၍ ခ်ဴႏုိင္ၿမႇဳိက္ႏုိင္သည္။ ဂ်န္းတဲလ္မဲန္းတေယာက္မူကား ကုိယ့္သိကၡာကုိ ကုိယ္ေစာင့္ထိန္းသည္ျဖစ္၍ မည္သူ႕ဆီကမွ် ခ်ဴျခင္း၊ ၿမႇဳိက္ျခင္း မျပဳ၊ ဘာကိုမွ် အလကားမလုိခ်င္၊ ထုိက္တန္ေအာင္ အလုပ္လုပ္၍ ယူခ်င္သည္။ မည္သူ႕ေရွ႕၌မွ် မ်က္ႏွာ ေအာက္မခ်၊ အၿမဲ ဦးေခါင္းေထာင္ခ်င္သည္။ ဆင္းရဲသည္ကုိမရွက္၊ ညစ္ပတ္ရမည္ကုိ ရွက္သည္။ အမ်ဳိးျမတ္သည္ဆုိ၍ ဂုဏ္မတက္၊ ႐ုိးေျဖာင့္သည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူသည္။ လုိရင္းအခ်ဳပ္၍ ဂ်န္းတဲလ္မဲန္း တေယာက္သည္ (Sense of Justice and Fair Play) မိမိႏွင့္ ဆက္ဆံသမွ်ေသာ ကိစၥအ၀၀တြင္သာမက မိမိန၏ ပတ္၀န္းက်င္၌လည္း မတရားသျဖင့္ အႏုိင္က်င့္ျခင္းကုိ မျမင္လုိ၊ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေစလုိေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ဳိး အၿမဲကိန္းေအာင္းသူ တေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။”
မိမိ ရသင့္ရထုိက္သည္ထက္ ပုိ၍ ရျခင္းကုိ မယူလုိေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးသည္လည္း ေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေပသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အားနာမႈမ်ဳိးကုိ လူမ်ဳိးျခားမ်ားတြင္ အမ်ားဆုံးေတြ႕ရေပသည္။ ယေန႔ေခတ္အခါတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး အစုိးရ၀န္ထမ္းမ်ားမွာ လက္ဘက္ရည္ဘုိးဟု ေပးသူက ေပး၍ ယူသူကလည္း မရွက္မေၾကာက္၊ အားမနာပ ယူၾကေလသည္။
စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကဳံတခုကုိ ေျပာျပပါဦးမည္။ စာေရးသူသည္ တခါက မေလးရွားတြင္ တကၠစီငွားစီးရာ ခရီးမွာ ခရီးတုိမွ်သာျဖစ္ရာ တကၠစီသမားမွာ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် သူ႕ႏႈတ္က ေျပာမထြက္ေအာင္ အားနာလ်က္ ရွိေခ်သည္။ (ထုိေဒသတြင္ တကၠစီမီတာ မခ်ဳိးပါ။) ဤတြင္ စာေရးသူက ၅ ရင္းဂစ္ ထုတ္ေပးလုိက္ရာ အင္မတန္အားနာသြားၿပီး ၂ ရင္ဂစ္သာေပးဖုိ႔ အေၾကာက္အကန္ျငင္းကာ တားရွာပါသည္။ ထုိတကၠစီသမားသည္ စာေရးသူေတြ႕ဖူးသမွ်တြင္ အ႐ုိးသားဆုံး တကၠစီသမားျဖစ္ပါသည္။
မေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးမ်ား
(၁) စိတ္ထဲ၌ ရွိသည့္အတုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမထြက္ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိး
စိတ္ထဲရွိသည္ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမထြက္ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးသည္ မေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေအာက္ပါ ဥပမာမ်ားကုိ ၾကည့္ပါ။
(က) လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ ၀ုိင္းထုိင္၍ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္စားေနသူတဦး၏ ေမးေစ့တြင္ ထမင္းလုံးကပ္ေနသည္။ သင္က ေျပာရမွာကုိ အားနာေနသည္။ သင္ေျပာလုိက္လွ်င္ ထုိသူ ရွက္သြားမွာကိုလည္း စုိးရိမ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိထမင္းေစ့ ကပ္ေနျခင္းကုိ ျမင္ေနရသူတုိင္း၏ စိတ္တြင္ ကသိကေအာက္ႏွင့္ မသက္သာ။ ဤကိစၥမ်ဳိးတြင္ အားနာေန၍ မေျပာျခင္းသည္ မေကာင္း။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလုိက္ျခင္းျဖင့္ အားလုံးေျပလည္သြားႏုိင္သည္။
(ခ) တစုံတေယာက္က သင့္ထံမွ ပုိက္ဆံေခ်းငွားသည္။ တကယ္ေတာ့ သင္က မေခ်းခ်င္။ သုိ႔ေသာ္ ျငင္းရမွာ အားနာ၍ ေခ်းလုိက္သည္။ (ၿပီးေတာ့ သင္က ေငြျပန္ေတာင္းရမွာကုိလည္း အားနာေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။) ထုိေန႔မွစ၍ ေငြျပန္မရမခ်င္း သင္မေပ်ာ္ေတာ့။ ဤေနရာတြင္လည္း အားနာျခင္းသည္ သင္၏ ပကတိစိတ္အရင္းခံကုိ ကြယ္၀ွက္၍ မျပတ္မသား ဆုံးျဖတ္ျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ရာ ကုသုိလ္မရသည့္အျပင္ အကုသုိလ္အား ၀ယ္ယူသကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။
ဤေနရာတြင္ စကားစပ္လ်ဥ္း၍ စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကဳံတခုကုိ ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါသည္။ တေန႔တြင္ မိတ္ေဆြတေယာက္အား စင္ကာပူေလဆိပ္သုိ႔ လုိက္ပုိ႔ရာတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတဦး၏ ၿငီးတြားသံကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ၾကားခဲ့ရပါသည္။
“စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။ သူ႕အိမ္က ထညက္ (ထန္းလ်က္) ေလးပိႆာႀကီးေတာင္ ထည့္ေပးလုိက္လုိ႔ တလမ္းလုံး လက္ေမာင္ျပဳတ္မတတ္ ဆြဲလာရတယ္”
ထုိစကားကုိ ၾကားရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ စာေရးသူမွာ ေတြးမိတုိင္း အူယားလွသျဖင့္ အသံထြက္၍ မရယ္မိေအာင္ ေအာင့္ထားရ၏။ လူႀကဳံေပးသူကလည္း အားမနာပ ထည့္ေပးၿပီး၊ သယ္သူကလည္း အားအနာလြန္ကာ သယ္လာခဲ့ၿပီးမွ ကြယ္ရာတြင္ စကားတင္းဆုိ ၿငီးတြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။
(၂) ကုိယ္ရသင့္ရထုိက္သည္ကုိ ေတာင္းဆုိရမွာ အားနာျခင္းမ်ဳိး
ဤသည္မွာ ျမန္မာအမ်ားစုတြင္ ျဖစ္တတ္ေသာ အားနာမႈမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ အေႂကြး ျပန္ေတာင္းရမည္ကုိ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသည္။ မိမိ၏ အားလပ္ရက္ခြင့္ကုိ ယူရန္ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသည္။ က်ဴတန္းစီရာ၌ မိမိေရွ႕တြင္ ၾကားျဖတ္၍ တန္းစီသူကုိ မလုပ္ရန္ေျပာဖုိ႔ ၀န္ေလးၾကသည္။ မိမိႏွင့္ ခ်ိန္းဆုိထားေသာအခ်ိန္တြင္ တိက်စြာ ေရာက္မလာသူအား ေထာက္ျပသတိေပးရန္ တြန္႔ဆုတ္ အားနာေနတတ္ၾကသည္။ ဤအားနားျခင္းသည္ ေလာဘနည္းျခင္းေၾကာင့္လည္းမဟုတ္၊ ခႏၱီပါရမီႏွင့္ ျပည့္၀ေနျခင္းေၾကာင့္လည္းမဟုတ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟုကား လုံးလုံးမွ်ပင္ မဆုိသင့္။ ဤအားနာျခင္းမ်ဳိးသည္ လူပုဂၢဳိလ္တဦးခ်င္း၏ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးႏွင့္သာ ဆုိင္ေပသည္။ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ မိမိရသင့္ရထုိက္သည္ကုိ မသိေလာက္ေအာင္ ထူ၍ အ၍ န၍သာ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။ မိမိတြင္ ထုိသုိ႔ေသာ အားနာမႈမ်ဳိးရွိက သတိထား၍ ေခ်ဖ်က္သင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
(၃) မိမိတာ၀န္ႏွင့္ အားနာျခင္းကုိ မခြဲျခားတတ္ျခင္း
လူတုိ႔သည္ အဖြဲ႕အစည္း၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းႏွင့္ ေနထုိင္၍ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေသာအခါ မိမိ၏ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆုိင္ရာ ခံစားခ်က္တုိ႔ကုိ ေဘးခ်ိတ္၍ မိမိ၏ တာ၀န္ကုိ ေက်ပြန္အပ္၏။ သင္၏ အလုပ္ကုိ ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အားနာျခင္းကုိ ေဘးခ်ိတ္ထားရမည္။ သင္သည္ ရဲအမႈထမ္းျဖစ္ပါက သင္၏ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သည္ကုိ ေတြ႕လွ်င္ သင္ အားနာ၍မရ၊ ဖမ္းရမည္။ သင္သည္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္က သင့္သူငယ္ခ်င္း၏သား စာေမးပြဲမေျဖဆုိႏုိင္သည္ကုိ အားနာသည္ဆုိကာ အေအာင္ေပး၍ မျဖစ္။ သင္သည္ တရားသူႀကီးျဖစ္က သင့္မိတ္ေဆြကုိ အားနာ၍ အျပစ္ေလွ်ာ့ေပါ႔ျခင္း လႊတ္ေပးျခင္း မျပဳရ။ တာ၀န္ႏွင့္ အားနာျခင္းကုိ အထက္ပါအတုိင္း ခြဲျခားသင့္သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။
ယခုအခါ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာျပည္တြင္ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈမ်ားက ေနရာအႏွံ႕ ႀကီးစုိးေနရာ ရံဖန္ရံခါ အမွားႏွင့္ အမွန္ကုိပင္ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားမႈ မ႐ွိႏုိင္ေလာက္ေအာင္အထိ ျဖစ္ေနသည္ကုိပင္ ႀကဳံၾကရေပသည္။
သင္သည္ ဘတ္စ္ကားစပယ္ယာက နည္းမက် လမ္းမက် ဟိန္းေဟာက္သည္ကုိ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်၍ ခံေနေပမည္။ သင္သည္ ေစ်းတြင္ အသားသည္က အေလးခုိးသည္ကုိ သိသိႏွင့္ ျပန္မေျပာ၀ံ့ဘဲ ငုံ႔ခံေနမည္။ သင္သည္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္က တုိင္းပညာေရးမွဴး၏ သမီးမဂၤလာေဆာင္အတြက္ လက္ဖြဲ႕ရန္ဆုိကာ သင့္လစာမွ ျဖတ္ေတာက္လုိက္ျခင္းကုိ ျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ခံေနမည္။ သင္သည္ သာသနာေရးအတြက္ အေၾကာင္းျပကာ ဘယ္ကမွန္းမသိ၊ ျဖတ္ပုိင္းႏွင့္ လာေရာက္ အလွဴခံလွ်င္ စိတ္မပါဘဲႏွင့္လည္း အားနာ၍ ထည့္လုိက္ေပမည္… စသည့္ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အက်ည္းတန္ အ႐ုပ္ဆုိးေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ေနရျခင္း ဆုိလွ်င္ပင္ လြန္မည္မထင္။
ဤသုိ႔လွ်င္ မိမိရသင့္ရထုိက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ ေတာင္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ စူးစမ္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ေမးျမန္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈတုိ႔၏ ပိန္းပိတ္မႈေအာက္တြင္ ႏွစ္ကာလရွည္ျမင့္စြာ ေနထုိင္လာၾကရေသာအခါ အင္မတန္ ဆုိးညစ္ေသာ လူတစုက ဤေပ်ာ့ကြက္မ်ားကုိ အသုံးခ်၍ မိမိတုိ႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ ထိပါးလာေသာအခါ မိမိတုိ႔မွာ တြန္းလွန္ႏုိင္ေသာ သတၱိမရွိေတာ့ေသာ အေျခအေနသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားတတ္ေခ်သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာတုိ႔အေနႏွင့္ တမ်ဳိးသားလုံးအက်ုဳိးစီးပြားကုိ ေမွ်ာ္ေတြးကာ နည္းမွန္လမ္းမွန္ အားနာသင့္ၾကေပသည္ဟု တုိက္တြန္းေရးသားလုိက္ပါသည္။
ကုိေပါ။
(၂၀၀၆)
မူရင္း............ “သင္ အားနာတတ္သလား”
ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။............။ (1) အားနာတတ္ျခင္း၏ အက်ိဳး အျပစ္
(2) “အားနာျခင္းဆုိတာ”
.jpg)
22 comments:
ကိုေပါ
အားနာလို ့ မမန္ ့ေတာ့ပါဘူး .....း)
ကိုေပါေရ...
အားနာတတ္ျခင္းကို သ႐ုပ္ခြဲျပသြားတာ ေကာင္းပါတယ္။ အားနာတတ္တာကို ဂုဏ္ယူ မေနသင့္ပါဘူး…။
ေသခ်ာေရးၿပသြားတာကိုေက်းဇူးတင္။
ရွည္လုိက္တာ လုိ႕ေၿပာရမွာ ကိုအားနာလုိက္တာ။
ပိုစ္
summary ကေတာ႕ အားနာၿခင္းအက္ေဆးးးးးး
အခ်က္အလက္ေတြ သိ္တ္မ်ားတယ္။
လို႕အားနာပါနားေဝဖန္သြား
အားမနာတတ္တာၿကာေတာ႕ ရို္င္းတယ္လို႕ထင္
ကိုေပါ ရဲ႕ အားနာျခင္း ဋီကာ ၾကီးကို ဖတ္ျပီး သေဘာက် သြားပါတယ္။
ပထမဆံုး..ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ အျဖစ္ကေတာ့..အားနာျခင္း ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ ကိုယ္ပိုင္ အျမင္အရ..ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး အေနနွင့္ ဤျဖစ္ရပ္ကို ေရးေတာင္ မေရးသင့္ ဟု ထင္ျမင္မိသည္။
ဂ်န္တဲလ္မဲန္ ျဖစ္ခ်င္သူ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း ရဲ႕ မွတ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း သေဘာက်စြာ ျပန္လည္ဖတ္ရွဴ ရလို႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆရာၾကီးလည္း ဂ်န္တဲလ္မဲန္ ျဖစ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနသူတေယာက္လုိ႕သာ ျမင္ပါသည္။
( နံမယ္ေက်ာ္ မ်ားကို.. ေ၀ဖန္ လို႕..သူမ်ား မေအာ္ခင္ ေျပးပါေတာ့မည္) း)
အားလည္းနာတယ္။ ခင္လည္းခင္တယ္။ (ဟဲဟဲ) အခြင့္အေရးေလး နည္းနည္းေလာက္ ယူပါရေစ။
အားနာလို႔ ေရွ႕မွာတည့္တည့္ မေျပာပဲ ကြယ္ရၾမွာ အတင္းတုပ္တတ္တဲ့ စ႐ိုက္ကိုေတာ့ အေတာ္မုန္းပါတယ္။
သင္သည္ ဘတ္စ္ကားစပယ္ယာက နည္းမက် လမ္းမက် ဟိန္းေဟာက္သည္ကုိ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်၍ ခံေနေပမည္။ သင္သည္ ေစ်းတြင္ အသားသည္က အေလးခုိးသည္ကုိ သိသိႏွင့္ ျပန္မေျပာ၀ံ့ဘဲ ငုံ႔ခံေနမည္။ သင္သည္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္က တုိင္းပညာေရးမွဴး၏ သမီးမဂၤလာေဆာင္အတြက္ လက္ဖြဲ႕ရန္ဆုိကာ သင့္လစာမွ ျဖတ္ေတာက္လုိက္ျခင္းကုိ ျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ခံေနမည္။ သင္သည္ သာသနာေရးအတြက္ အေၾကာင္းျပကာ ဘယ္ကမွန္းမသိ၊ ျဖတ္ပုိင္းႏွင့္ လာေရာက္ အလွဴခံလွ်င္ စိတ္မပါဘဲႏွင့္လည္း အားနာ၍ ထည့္လုိက္ေပမည္… စသည့္ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အက်ည္းတန္ အ႐ုပ္ဆုိးေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ေနရျခင္း ဆုိလွ်င္ပင္ လြန္မည္မထင္။
ထို႕ေၾကာင့္ စာေရးသူ ကိုေပါ ျပည္ေတာ္ျပန္၍ ေနပါဟု အၾကံေပးလိုပါသည္။
ဟုတ္လိုက္ေလကိုေပါရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားနာတတ္လို႕ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ခံခဲ့ရတာ မနည္းေတာ့ဘူး။ အခုကိုေပါ ေသခ်ာေၿပာမွာပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၿပန္သံုးသပ္ရေတာ့မယ္။
မွန္၏ မွန္၏။
အားနာလို႔ ဆုိၿပီး ေ႐ွ႕တင္ ဟီးဟီးဟီး လုပ္ၿပီး ကြယ္ရာက်မွ အပုပ္ခ်ေသာလူမ်ားသည္ အားမနာတတ္သူမ်ားထက္ ပို၍ စိတ္ကုန္ဖို႔ေကာင္း၏။
(ဦးခ်စ္ေမာင္၏ character အား ခံစားလို႔ မရပါ။ ေအးေလ ကၽြန္မ ခံစားစရာမွ မဟုတ္တာ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ခံစားလို႔ရရင္ ၿပီးတာပါပဲ။)
အားေတာ့အားနာခ်င္တယ္ ဒါေပမဲ့ ခါးပါမွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္... (ေပ်ာ္၂ပါးေပါ့ ..ကုိေပါေလသံ/bbc)
မခင္ဦးေမက အားနာတယ္ထင္မွာစိုးလို႔ အားမနာပါးမနာ ကြန္မန္႔ေတြ Flood လုပ္သြားတာထင္တယ္။ စတိုင္ေပါ႔
အားနာျခင္းအေၾကာင္းကို အခုလိုေသေသခ်ာခ်ာ သရုပ္ခြဲၿပီး ေရးျပထားတာ ဖတ္ရလို႕ အလြန္ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိထားေနတဲ့ၾကားက ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ နည္းလမ္းမမွန္ေသာ ခ်က္မက် လက္မက် အားနာမႈေတြ ရွိေနတတ္ေသးတာမို႕ ဆင္ျခင္ဖို႕ ႏႈိးေဆာ္လိုက္သလိုပါပဲ။
P.S. ပိုစ့္ အေဟာင္းေလးကို ျပန္ညႊန္းေပးထားတာ ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ ကိုေပါေရ...
ကိုေပါေရ
အားနာျခင္းကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာထားတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာပါ ႏွစ္ခုစလံုးနဲ႔ အက်ံဳး၀င္သူ ျဖစ္ေနလို႔ ျပင္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္ အသစ္ေလးကို ဒီေန႔ စဖြင့္ထားတာကိုလည္း လာလည္ၿပီး လိုအပ္တာ အၾကံျပဳဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။
ကုိေပါေရ၊ ကုိေပါအျမင္ကုိ မဆုိလုိပါဘူး။ ဆရာေရႊဥေဒါင္း ေရးတာ ဖတ္ျပီး စိတ္ထဲ ခံစားရတာေတာ့ ေျပာပါရေစ။
ငါးပါးသီလ ေစာင့္ဖုိ႔ဆုိတာ သိပ္ေတာ့ မလြယ္တဲ့ကိစၥပါ။ ငါးပါးသီလေတာင္ ေစာင့္ႏုိင္သြားရင္လဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့လူလို႔ ခ်ီးမြမ္းရမွာပဲ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးက ဆင္းရဲသူမုဆုိးမဆီက မတရား ေစ်းႏွိမ္ဝယ္ခ်င္တဲ့စိတ္လဲ ျဖစ္ဖုိ႔ ရွားပါတယ္။
ဆရာေရႊဥေဒါင္း ေျပာတာက ပီအိပ္ခ်္ဒီ က်မ္းျပဳ ပါရဂူဆုိတုိင္းလဲ ကၾကီးခေကြး ေရးတတ္မယ္ မထင္ပါနဲ႔ကြာ-လုိ႔ ေျပာသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ္မေစာင့္ႏုိင္တာနဲ႔ပဲ အေကာင္းမျမင္ႏုိင္ဘဲ ယုတၱိမရွိတဲ့ ဆင္ေျခေတြ ေပးေနတဲ့ ပံု ျဖစ္ေနတယ္။ ေသျပီးမွ ေျပာရသလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ ခက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျမင္ကုိ လူေတြက အမွတ္မဲ့နဲ႔ - ဟာ ဟုတ္သားပဲ ထင္ကုန္မွာ စုိးလုိ႔ပါ။
ဘုရားရွင္က ဥာဏ္ပညာၾကီးလုိ႔ မရွိမျဖစ္ အေရးအၾကီးဆံုး ပြိဳင့္ေတြကုိပဲ သီလအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာပါ။ ငါးပါးသီလကုိ ဖယ္ျပီး ဒီဆရာၾကီး ေျပာသလုိ အေသးအဖြဲေလးေတြကုိပဲ လုိက္ေျပာေနရင္ သီလတစ္သိန္း သီလတစ္သန္းသာ ျပည့္သြားမယ္၊ အရာေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မ်ားလြန္းလုိ႔ လူေတြလဲ လုိက္ထိန္းဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ သိေတာင္ သိခ်င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဆရာၾကီး အထင္ၾကီးတဲ့ အဂၤလိပ္ ဂ်န္တဲလ္မင္း ဆုိသူေတြထဲက တကယ့္ စိတ္ႏွလံုးျပည့္ဝဥာဏ္ပညာရွိတဲ့ လူေတြဟာ ငါးပါးသီလအေၾကာင္း ၾကားရရင္ ေလးစားၾကပါတယ္။ အေနာက္တုိင္းမွာလဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ ငါးပါးသီလထဲက အခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ လုိက္နာသူေတြ ရွိပါတယ္။ မလိမ္ညာတာ၊ သူမ်ားသားမယား မခုိးတာ၊ တိရစၦာန္ေလးေတြကုိေတာင္ ၾကင္နာျပီး မသတ္တာ၊ သူမ်ားပစၥည္း မခုိးတာ စတာေတြကုိ ထိန္းတဲ့သူေတြေပါ့။ သူတုိ႔ ငါးပါးသီလကုိ ၾကားဖူးခ်င္မွ ၾကားဖူးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ ေနဖုိ႔ထုိင္ပံုေတြဟာ ဒီသီလစည္းကမ္း အမ်ားစုနဲ႔ ကုိက္ညီျပီး ေလးစားခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတယ္။
ဆရာၾကီး ၾကိဳက္တဲ့ အဂၤလိပ္ ဂ်န္တဲလ္မင္းေတြထဲမွာလဲ အက်င့္ေဖာက္ျပန္ အာဏာအားကုိး မုိက္ရုိင္းေစာ္ကားေနသူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဆင္းရဲသား လယ္သမား မိသားစုေတြေျမကုိ မတရား ေၾကြးနဲ႔သိမ္း၊ ပါတီပြဲေတြမွာက်ေတာ့ နႈတ္ခ်ိဳခ်ိဳ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ဂ်န္တဲလ္မင္း လုပ္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဆရာၾကီးေျပာတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ လူထူထူေရွ႔မွာ ခဏ ရွိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ဟန္ျပေနတာေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။
ငါးပါးသီလေစာင့္တာကုိ သူ႔ႏွမ ခုိးသြားသလုိ သေဘာထားျပီး ဒီေလာက္ၾကီး လုိက္ေစာ္ကားပုတ္ခတ္ေနတာေတာ့ ဆရာၾကီး မွားလြန္း မစၦရိယ မ်ားလြန္းေနပါျပီ။
ငါးပါးသီလကုိ ငါးပါးလံုး လံုေအာင္မထိန္းေသးႏုိင္တဲ့ လူၾကီး လူငယ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိန္းတာ ေကာင္းမွန္း သိၾကတယ္။ ငါးပါးသီလေစာင့္တာကုိ မစၦရိယ ပြားစိတ္ မရွိဘူး။ သီလသမားကလဲ ငါ ငါးပါးသီလ လံုတယ္ေဟ့လုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္သူ အလြန္ ရွားပါလိမ့္မယ္။ ဒီေလာက္ ထိန္းႏုိင္သြားရင္ကုိ စိတ္က ေတာ္ေတာ္စင္ၾကယ္သြားလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ သီလကုိ လွ်ိဳ႕ဝွက္ၾကပါတယ္။ ထုတ္မၾကြားပါဘူး။
အရက္လဲၾကိဳက္၊ ေသာတာပန္လဲ အေခၚခံခ်င္တဲ့ ဆရာၾကီးဟာ ေသာတာပန္ အရက္ေသာက္တယ္ ေၾကြးေၾကာ္လုိ႔ အရက္သမားကအစ မခံႏုိင္ေအာင္ စိတ္ဆုိးၾကဖူးပါတယ္။ အရက္ေသာက္ ေသာက္တယ္ေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာလဲ ေသာက္ေနတဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသာတာပန္ ယစ္ထုပ္ဆိုတာ ၾကားမွ မၾကားဖူးတာ။ မိန္းမရွိတဲ့ ရဟႏၱာ ဆုိတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာၾကီးကုိ ဒီလုိ မေျပာသင့္ဘူး၊ ဒါမမွန္ဘူးဆုိျပီး ျပန္ေခ်ပတဲ့ အထဲမွာ တကယ့္ ယစ္ထုပ္ ခ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့သူေတြပါ မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ ဝင္ေျပာရေတာ့တယ္။ ရုိးသားတဲ့ အရက္သမားေတြ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ကိုဝင္းေဇာ္ေရ….ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းက ေသာတာပန္ အရက္ေသာက္တယ္လို႔ ဘယ္မွာေၾကြးေၾကာ္ဖူးတယ္ ဆိုတာေလး သိပါရေစခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ႐ွာေဖြ ဖတ္ရႈလိုလို႔ပါ။ ”ဒုစ႐ိုက္ဆယ္ပါးတြင္ အရက္ေသာက္ျခင္း မပါဝင္ ဟု ေရးခဲ့ဖူး၏။ ဤစကားကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု ႏွင့္ ခရစ္ယာန္မ်ား ႀကိဳက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ”……… အဲဒီလို ေရးထားတာ (ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေဖာ္ျပတာပါ….တစ္သက္တာမွတ္တမ္း ထဲကပါ) ေတာ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေသာတာပန္ နဲ႔ အရက္ ေတာ့ မဖတ္ဖူးလို႔ ညႊန္ပါဦးဗ်ာ။
ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ ့စာကိုေတာ့တိုက္ရိုက္မဖတ္ဖူးပါ၊ ဆရာႀကီးဦးဆန္းလြင္ဧ။္ “ရတနာသုံးပါးဆည္းကပ္လာသူအေၾကာင္း” စာမ်က္ႏွာ ၄၁၅တြင္ညႊန္ထားပါသည္။
ဆရာၾကီးမ်ားရဲ႔အေၾကာင္းကို တပိုင္းတစ ထုတ္ႏႈတ္ထားတာေလးေလာက္ပဲဖတ္ျပီး ေဝဖန္ၾကသူမ်ားဟာ ဆရာၾကီးမ်ားရဲ႔ အေၾကာင္းေသေသခ်ာခ်ာသိတဲ့ေန႔က်ရင္ မ်က္ႏွာပူေနၾကမွာျမင္ေယာင္မိပါတယ္။
ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စာသားေတြထဲမွာ ငါးပါးသီလသမားဆုိျပီး သုံးႏွဳံးထားတာ မွားတယ္လုိ႕ထင္တယ္.
အဲဒီ့ စာပုိဒ္ရဲ႕ အမွန္ဆုိလုိတာက ဗမာလူမ်ဳိးေတြဟာ ေဖာ္လန္ဖားတတ္တာေတြျဖစ္ျပီး အေနာက္တုိင္း (Gentlemen)ေတြက ဒါမ်ဳိးမရွိဘူးလုိ႕ ဆုိခ်င္တာထင္တယ္. ဒါဆုိလည္း ဗမာလူမ်ဳိးလုိ႕ တည္႕တည္႕ သုံးပါ့လား ဘာမွမဆုိင္ပဲ ငါးပါးသီလသမားဆုိျပီး သုံးထားတာ ေရးတဲ့သူမွားတာပဲ..ဒါကုိ စာေရးဆရာၾကီး နာမည္ၾကီးေရးထားတာဆုိျပီး လက္ခံထားမသင့္ဘူး..
အေရးအသားမွားေနရင္ မွားတယ္ေျပာရမွာပါ..
သူဆုိလုိတာ ထင္ရွားပါတယ္ ဗမာလူမ်ဳိးေတြဟာ သီလေကာင္းျပီး အက်င့္စရုိက္ေတြညံ့ေနမယ္ အဲဒီ့ gentlemen ေတြကေတာ့ အက်င့္စရုိက္အခ်ဳိ႕ေကာင္းတယ္ေပါ့..ဒါပါပဲ...
ဒါကုိဆုိလုိတာ မဟုတ္လား
ဗမာလူမ်ဳိးမွာ အဲဒီ့ ေဖာ္လန္ဖားတယ္ဆုိတဲ့အက်င့္မ်ုိဳးေတြရွိေနတာဟာ ဘာသာတရားေၾကာင့္မဟုတ္ပါ..စီးပြားေရးညံ့လုိ႕ျဖစ္တဲ့စရုိက္မ်ဳိးေတြပါ..
အဲဒါကုိ ငါးပါးသီလသမားဆုိျပီး ေရးထားရသလဲ..
သူဒီလုိေ၇းလုိက္ေတာ့ သီလေစာင့္ထိန္းတာခ်ည္းကအလကားျဖစ္မေနဘူးလား.
သီလကုိေစာ္ကားရာေရာက္ေနတယ္.
တကယ္ေတာ့ က်င့္သုံးမတတ္တဲ့သူေတြ ရဲ႕ အျပစ္ပါ.
Post a Comment