ပုဂံေခတ္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာျပည္ (ပုဂံျပည္)ကုိ ေရာက္လာပုံဟာ စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းဘူးလား။ အဲသည္မတုိင္ခင္က အရည္ႀကီးေတြ လႊမ္းမုိးေနရာကေန ဗုဒၶဘာသာကုိ ေျပာင္းသြားလုိက္ပုံမ်ား အင္မတန္ လွ်င္ျမန္လြန္းတယ္။ အခုေခတ္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ Paradigm shift ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးလား လုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။
တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္မိ႐ိုးဖလာ ယုံၾကည္သက္၀င္လာတဲ့ ဘာသာတခု (သုိ႔မဟုတ္) ယုံၾကည္သက္၀င္မႈ တခုကေန ေနာက္တခုကုိ လုံး၀ ေျပာင္းလဲလုိက္ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အျမစ္တြယ္လာတဲ့ အရည္းႀကီးသာသနာကေန ဗုဒၶသာသနာကုိ အခ်ိန္တုိတုိေလးအတြင္းမွာ ကူးေျပာင္းလုိက္ႏုိင္တာ အံ့ၾသစရာပဲ။ ဘုရင္ျဖစ္သူ အေနာ္ရထာကုိယ္တုိင္က ဒီဘာသာတရားကုိ သက္၀င္ယုံၾကည္လုိ႔ ျပည္သူေတြကုိလည္း အာဏာစက္သုံးၿပီး ယုံၾကည္ခုိင္းတဲ့အတြက္ ဒီေလာက္ပ်ံ႕ပြားသြားတာလား။ ဒီလုိေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ လူတေယာက္ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကုိ ဓားမုိးၿပီး အတင္းယုံၾကည္ခုိင္းရင္ ခုိင္းသမွ်သာ လုပ္မယ္။ သဒၶါတရားေပါက္လာတဲ့အထိေတာ့ ယုံၾကည္လိမ့္မယ္မဟုတ္။ အဲသည္ ဘုရင္ ကြယ္လြန္သြားတာနဲ႔ နဂုိယုံၾကည္မႈကုိ ျပန္က်င့္သုံးမွာေပါ႔။
ဒါမွမဟုတ္ ဘုရင္ကုိ ျပည္သူေတြက ခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းလုိ႔ သူကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာကုိ လုိက္လံကုိးကြယ္တာလား။ ဒါလည္း သိပ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ လူတေယာက္ကုိ ခ်စ္ခင္႐ုံနဲ႔ မိ႐ုိးဖလာ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္လာခဲ့တဲ့ အရာတခုကုိ ၀ုန္းကနဲ ေျပာင္းဖုိ႔ ဆုိတာမလြယ္ဘူးေလ။
အျဖစ္ႏုိင္ဆုံးကေတာ့ အရည္းႀကီးသာသနာနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ ဗုဒၶဘာသာက ပုိမုိ ႏွစ္လုိ လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ရွိတယ္၊ က်ဳိးေၾကာင္းညီၫြတ္မႈရွိတယ္ စတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္ လူအမ်ားဟာ သူ႕သေဘာ သူ႕ဆႏၵအေလ်ာက္ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲ သက္၀င္လာၾကတာလုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။
ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂံေခတ္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားေတာက္ပ ခဲ့တယ္ဆုိတာကေတာ့ ပုဂံက ဘုရားပုထုိးေတြ၊ အုတ္ခြက္ေတြ၊ ေက်ာက္စာေတြမွာ သက္ေသထင္ရွားက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ဆက္ၿပီး စဥ္းစားတာက ဘာသာတရားလုိ အင္မတန္နက္နဲတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆတခုကုိေတာင္ အဲသည္တုန္းက ျမန္မာေတြဟာ အလြယ္တကူ လက္ခံႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ဟာ အေတြးအေခၚသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ေတြကုိ အခုေခတ္ထက္ ပုိမုိ တိမ္းၫြတ္လြယ္သလားဆုိတဲ့ အခ်က္တခ်က္ကုိ သြားစဥ္းစားမိတယ္။
ေနာက္တခ်က္က ပုဂံေခတ္ကေန ကုန္းေဘာင္ေခတ္အထိ ဘုရင္ေတြ စစ္တုိက္ၾကလုိ႔ စစ္ႏုိင္ၿပီး ျပန္လာရင္ ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ႏုိင္ငံေရႊလမ္းေငြလမ္းေဖာက္ၿပီး လက္ေဆာင္ပဏၰာဆက္သလုိ႔ျဖစ္ေစ လူသူရဲေကာင္း၊ ရဟန္းသူရဲေကာင္း၊ လူပညာရွိ၊ ရဟန္းပညာရွိ၊ လက္မႈပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြကုိ မိမိတုိင္းျပည္ျပန္လာတဲ့အခါ သယ္ေဆာင္လာၾကသတဲ့။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ (အဲသည္တုန္းက ေဘးပတ္၀န္းက်င္က တုိင္းျပည္ေတြျဖစ္တဲ့) မြန္၊ ရွမ္း၊ ယုိးဒယား စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကေန ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ လက္မႈအတတ္ပညာေတြပါ ျမန္မာေတြ ရလုိက္ၾကတယ္။
ျမန္မာျပည္ဟာ ေတာင္တန္းေတြ ပတ္ပတ္လည္ကာရံထားၿပီး မင္းေနျပည္ေတာ္ စုိက္တာကလည္း ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းေဒသတ၀ုိက္မွာဆုိေတာ့ ေရေၾကာင္းသြားလာရတဲ့ေခတ္အခါမွာ ဆိပ္ကမ္းမရွိတဲ့အေလ်ာက္ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ထိေတြ႕မႈ နည္းပါးခဲ့တယ္။ အလြန္ဆုံးထိေတြ႕ရတာ ယုိးဒယား။
ဒါေပမယ့္ ေရွးျမန္မာေတြဟာ ျပင္ပက ၀င္လာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကုိ အသစ္အဆန္းအေနနဲ႔ စိတ္၀င္တစား လက္ခံၾကပုံရတယ္။ ဇာတ္၊ ဂီတ၊ အက စတဲ့ သုခုမ အႏုပညာေတြမွာ ေရွးေခတ္ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့ရသမွ် ႏုိင္ငံေတြက ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေရာယွက္ေနတာကုိ သတိထားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိ လက္ခံႏုိင္ၾကတာဟာလည္း ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္မွာ (သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္စနစ္ေအာက္မွာ ေနရတာျဖစ္ေသာ္ျငား) ငါတုိ႔လူမ်ဳိးဟာ “ကုိယ့္ထီး၊ ကုိယ့္နန္း၊ ကုိယ့္ၾကငွန္း” နဲ႔ ေနႏုိင္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြရယ္လုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးစိတ္ေနစိတ္ထားရွိလုိ႔ ပြင့္လင္းစြာ လက္ခံႏုိင္ၾကတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ကုိ က်ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ တေလွ်ာက္လုံး ကုိယ့္ထီး၊ ကုိယ့္နန္း၊ ကိုယ့္ၾကငွန္း နဲ႔ ေနလာသူေတြဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ကုိ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ေစာေစာက လြတ္လပ္တဲ့လူမ်ဳိး စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ အခ်ဳိးႏွိမ္ခံလုိက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ မတရားလာေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ကုိယ္တုိင္းျပည္က သယံဇာတ၊ အေမြအႏွစ္ေတြကုိ အျမတ္ထုတ္တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ကုိ ျမန္မာေတြ မႏွစ္ၿမဳိ႕ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ပုိဆုိးတာက အဂၤလိပ္ေတြေခတ္မွာ အိႏၵိယကေန ေရာက္လာတဲ့ ေငြရွင္ခ်စ္တီးေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ျမန္မာေတြရဲ႕ တုိင္းတပါးသားေတြအေပၚမွာ မႏွစ္ၿမဳိ႕စိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္ဟာ ပုိမုိျပင္းထန္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ “၀ံသာႏုစိတ္” ဆုိတာ စတင္ေပၚေပါက္လာေတာ့တာပါပဲ။ “၀ံသာႏုစိတ္” ဆုိတာ “ကုိယ့္အမ်ဳိး၊ ကုိယ့္ဘာသာ၊ ကုိယ့္သာသနာ၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ” ကုိ ကာကြယ္လုိတဲ့စိတ္ကုိ အရင္းခံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိလုိနီေခတ္ အေစာပုိင္း ျမန္မာ့ႏုိ္င္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ “အမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ” ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၀ံသာႏုစိတ္ဓါတ္ေရခ်ိန္ျမင့္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တုိင္းတပါးသား အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြ၊ ဘာသာစကားေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ စတင္ သပိတ္ေမွာက္ၾကေတာ့တယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ကုိ အားေပးလာၾကတယ္။ အဲသည္ေခတ္အေနအထားကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ဒီ ၀ံသာႏုစိတ္ေပၚေပါက္လာပုံဟာ သဘာ၀ က်တယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္လည္း အခရာ က်ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ကာလဟာ အေတာ္အတန္ ရွည္လ်ားခဲ့တာမုိ႔ အဲသည္ ျပင္းထန္တဲ့ ၀ံသာႏုစိတ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ အခ်ိန္အထိ အရွိန္မကုန္ႏုိင္ေသးဘဲ အ႐ုိးစြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
တကယ္လုိ႔သာ ျမန္မာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ၿပီးခ်ိန္က စလုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးတရပ္အေနနဲ႔ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြ ကာလရွည္ၾကာ ဆက္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြဟာ ပုဂံေခတ္က ျမန္မာေတြလုိပဲ ကမၻာတလႊားက ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကုိ သေဘာထားႀကီးႀကီး၊ ပြင့္လင္းတဲ့အျမင္နဲ႔ လက္ခံႏုိင္ၾကမွာ အေသအခ်ာပါ။
ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ စစ္အာဏာရွင္အစုိးရတက္လာၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းကုိ ခံရပါေတာ့တယ္။ စစ္အစုိးရဟာ အရပ္သား မ်က္ႏွာဖုံး ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီကုိ ထူေထာင္ၿပီး တံခါးပိတ္စီးပြားေရးစနစ္က်င့္သုံးကာ ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ အဆက္ျဖတ္လုိက္႐ုံမက က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ကုိ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ စိတ္ထဲကုိ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး ၀ါဒျဖန္႔ သြတ္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ၊ စာနယ္ဇင္းေတြကအစ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ နဲ႔ သုခုမ အႏုပညာေတြအဆုံး တုိင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈ၊ တုိင္းတပါး အေတြးအေခၚေတြကို ႐ႈတ္ခ်ၿပီး “အ႐ုိးေပၚ အရြက္္မဖုံးေစနဲ႔” ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့ ဓေလ့ကုိ ႐ုိက္သြင္းခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက တုိးတက္မႈေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြ ျမန္မာျပည္ထဲ ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္မလာႏုိင္ေအာင္ စာေပစိစစ္ေရး၊ ႐ုပ္ရွင္ဆင္ဆာ စတဲ့ အဆင့္ဆင့္ေသာ တည္းျဖတ္မႈေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္စိနဲ႔ နားကုိ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး ပိတ္ပင္ထားခဲ့တယ္။ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ အသစ္အဆန္းကုိ လက္ခံဖုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ၾကတယ္။ တုိင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈဆုိရင္ အလြယ္တကူ ႐ႈတ္ခ်တတ္ၾကတယ္။ အေတြးအေခၚအသစ္ေတြကုိ စဥ္းစားဆန္းစစ္ လက္ခံဖုိ႔ ၀န္ေလးၾကတယ္။
ဆြံ႕အနားမၾကား ဆုိတာ ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ လူတေယာက္ဟာ ေမြးကတည္းက နားမၾကားရင္ စကားမေျပာတတ္ေတာ့သလုိ မ်က္စိမျမင္ရင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ မသိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေလ့လာသင္ယူႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ မ်က္စိေရာ၊ နားပါ ခၽြတ္ယြင္းသြားခဲ့ရင္ လူအျဖစ္ ျပည့္ျပည့္၀၀ ရွင္သန္ႀကီးထြားႏုိင္ဘုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ (စိတ္၀င္စားသူမ်ား Helen Keller's teacher- ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္- ဟယ္လင္ကဲလား၏ ဆရာမ ကုိ ရွာဖတ္ပါ။) မွန္မွန္ကန္ကန္ မျမင္မၾကားရရင္ ဆုံးျဖတ္မႈလြဲမွားႏုိင္တယ္ဆုိတာကလည္း အထူးေျပာဖုိ႔ေတာင္ မလုိပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကုိ နားမလည္ၾကဘူးလုိ႔ ဆုိလာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ နားမ်က္စိကုိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အပိတ္ခံထားရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ နားမ်က္စိကုိ ဖြင့္ေပးလုိက္တာနဲ႔ ဘယ္ဟာ ေကာင္းသလဲ၊ ဘယ္ဟာဆုိးသလဲဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းသိၾကမွာပါ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ၾကမွာပါ။ ပုဂံေခတ္က အရည္းႀကီးသာသနာကေန ဗုဒၶသာသနာကုိ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားသလုိမ်ဳိးေပါ႔။
ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕လူေတြ ၀ါဒျဖန္႔ေနတဲ့ “ျမန္မာေတြ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူး” ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ လုံး၀ မမွန္ကန္ပါဘူး။
ျပည္သူလူထုရဲ႕ နားမ်က္စိကုိ ဖြင့္ေပးမယ္၊ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးဘ၀ကုိ ျပန္ရေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ဟာ ကမၻာတလႊားက လြတ္လပ္တဲ့ အျခားတုိင္းႏုိင္ငံေတြလုိပဲ တုိးတက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ရင့္က်က္တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြနဲ႔ ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ တုိင္းျပည္တခုအျဖစ္ကုိ အျမန္ဆုံး ေရာက္ရွိလာမွာ အမွန္ပါပဲ။
အဲဒီလုိ မ်က္စိဖြင့္ေပးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ (တနည္း) လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးဘ၀ကုိ ျပန္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ လုပ္ရမယ့္ ပထမဦးဆုံးအဆင့္ကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္စိနဲ႔နားကုိ ပိတ္ထားတဲ့စနစ္ (သုိ႔မဟုတ္) လြတ္လပ္မႈကုိ ပိတ္ပင္ထားတဲ့ စနစ္ကုိ အရင္ ၿဖဳိဖ်က္၊ တုိက္ဖ်က္ၾကဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဆင့္ဟာ ျမန္မာျပည္ကုိ ခ်စ္သူတုိင္း၊ လြတ္လပ္မႈကုိ ျမတ္ႏုိးသူတုိင္း မျဖစ္မေန ပူးေပါင္းပါ၀င္ရမယ့္ အဆင့္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။
တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္မိ႐ိုးဖလာ ယုံၾကည္သက္၀င္လာတဲ့ ဘာသာတခု (သုိ႔မဟုတ္) ယုံၾကည္သက္၀င္မႈ တခုကေန ေနာက္တခုကုိ လုံး၀ ေျပာင္းလဲလုိက္ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အျမစ္တြယ္လာတဲ့ အရည္းႀကီးသာသနာကေန ဗုဒၶသာသနာကုိ အခ်ိန္တုိတုိေလးအတြင္းမွာ ကူးေျပာင္းလုိက္ႏုိင္တာ အံ့ၾသစရာပဲ။ ဘုရင္ျဖစ္သူ အေနာ္ရထာကုိယ္တုိင္က ဒီဘာသာတရားကုိ သက္၀င္ယုံၾကည္လုိ႔ ျပည္သူေတြကုိလည္း အာဏာစက္သုံးၿပီး ယုံၾကည္ခုိင္းတဲ့အတြက္ ဒီေလာက္ပ်ံ႕ပြားသြားတာလား။ ဒီလုိေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ လူတေယာက္ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကုိ ဓားမုိးၿပီး အတင္းယုံၾကည္ခုိင္းရင္ ခုိင္းသမွ်သာ လုပ္မယ္။ သဒၶါတရားေပါက္လာတဲ့အထိေတာ့ ယုံၾကည္လိမ့္မယ္မဟုတ္။ အဲသည္ ဘုရင္ ကြယ္လြန္သြားတာနဲ႔ နဂုိယုံၾကည္မႈကုိ ျပန္က်င့္သုံးမွာေပါ႔။
ဒါမွမဟုတ္ ဘုရင္ကုိ ျပည္သူေတြက ခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းလုိ႔ သူကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာကုိ လုိက္လံကုိးကြယ္တာလား။ ဒါလည္း သိပ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ လူတေယာက္ကုိ ခ်စ္ခင္႐ုံနဲ႔ မိ႐ုိးဖလာ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္လာခဲ့တဲ့ အရာတခုကုိ ၀ုန္းကနဲ ေျပာင္းဖုိ႔ ဆုိတာမလြယ္ဘူးေလ။
အျဖစ္ႏုိင္ဆုံးကေတာ့ အရည္းႀကီးသာသနာနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ ဗုဒၶဘာသာက ပုိမုိ ႏွစ္လုိ လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ရွိတယ္၊ က်ဳိးေၾကာင္းညီၫြတ္မႈရွိတယ္ စတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္ လူအမ်ားဟာ သူ႕သေဘာ သူ႕ဆႏၵအေလ်ာက္ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲ သက္၀င္လာၾကတာလုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။
ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂံေခတ္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားေတာက္ပ ခဲ့တယ္ဆုိတာကေတာ့ ပုဂံက ဘုရားပုထုိးေတြ၊ အုတ္ခြက္ေတြ၊ ေက်ာက္စာေတြမွာ သက္ေသထင္ရွားက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ဆက္ၿပီး စဥ္းစားတာက ဘာသာတရားလုိ အင္မတန္နက္နဲတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆတခုကုိေတာင္ အဲသည္တုန္းက ျမန္မာေတြဟာ အလြယ္တကူ လက္ခံႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ဟာ အေတြးအေခၚသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ေတြကုိ အခုေခတ္ထက္ ပုိမုိ တိမ္းၫြတ္လြယ္သလားဆုိတဲ့ အခ်က္တခ်က္ကုိ သြားစဥ္းစားမိတယ္။
ေနာက္တခ်က္က ပုဂံေခတ္ကေန ကုန္းေဘာင္ေခတ္အထိ ဘုရင္ေတြ စစ္တုိက္ၾကလုိ႔ စစ္ႏုိင္ၿပီး ျပန္လာရင္ ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ႏုိင္ငံေရႊလမ္းေငြလမ္းေဖာက္ၿပီး လက္ေဆာင္ပဏၰာဆက္သလုိ႔ျဖစ္ေစ လူသူရဲေကာင္း၊ ရဟန္းသူရဲေကာင္း၊ လူပညာရွိ၊ ရဟန္းပညာရွိ၊ လက္မႈပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြကုိ မိမိတုိင္းျပည္ျပန္လာတဲ့အခါ သယ္ေဆာင္လာၾကသတဲ့။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ (အဲသည္တုန္းက ေဘးပတ္၀န္းက်င္က တုိင္းျပည္ေတြျဖစ္တဲ့) မြန္၊ ရွမ္း၊ ယုိးဒယား စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကေန ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ လက္မႈအတတ္ပညာေတြပါ ျမန္မာေတြ ရလုိက္ၾကတယ္။
ျမန္မာျပည္ဟာ ေတာင္တန္းေတြ ပတ္ပတ္လည္ကာရံထားၿပီး မင္းေနျပည္ေတာ္ စုိက္တာကလည္း ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းေဒသတ၀ုိက္မွာဆုိေတာ့ ေရေၾကာင္းသြားလာရတဲ့ေခတ္အခါမွာ ဆိပ္ကမ္းမရွိတဲ့အေလ်ာက္ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ထိေတြ႕မႈ နည္းပါးခဲ့တယ္။ အလြန္ဆုံးထိေတြ႕ရတာ ယုိးဒယား။
ဒါေပမယ့္ ေရွးျမန္မာေတြဟာ ျပင္ပက ၀င္လာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကုိ အသစ္အဆန္းအေနနဲ႔ စိတ္၀င္တစား လက္ခံၾကပုံရတယ္။ ဇာတ္၊ ဂီတ၊ အက စတဲ့ သုခုမ အႏုပညာေတြမွာ ေရွးေခတ္ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့ရသမွ် ႏုိင္ငံေတြက ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေရာယွက္ေနတာကုိ သတိထားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိ လက္ခံႏုိင္ၾကတာဟာလည္း ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္မွာ (သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္စနစ္ေအာက္မွာ ေနရတာျဖစ္ေသာ္ျငား) ငါတုိ႔လူမ်ဳိးဟာ “ကုိယ့္ထီး၊ ကုိယ့္နန္း၊ ကုိယ့္ၾကငွန္း” နဲ႔ ေနႏုိင္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြရယ္လုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးစိတ္ေနစိတ္ထားရွိလုိ႔ ပြင့္လင္းစြာ လက္ခံႏုိင္ၾကတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ကုိ က်ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ တေလွ်ာက္လုံး ကုိယ့္ထီး၊ ကုိယ့္နန္း၊ ကိုယ့္ၾကငွန္း နဲ႔ ေနလာသူေတြဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ကုိ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ေစာေစာက လြတ္လပ္တဲ့လူမ်ဳိး စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ အခ်ဳိးႏွိမ္ခံလုိက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ မတရားလာေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ကုိယ္တုိင္းျပည္က သယံဇာတ၊ အေမြအႏွစ္ေတြကုိ အျမတ္ထုတ္တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ကုိ ျမန္မာေတြ မႏွစ္ၿမဳိ႕ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ပုိဆုိးတာက အဂၤလိပ္ေတြေခတ္မွာ အိႏၵိယကေန ေရာက္လာတဲ့ ေငြရွင္ခ်စ္တီးေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ျမန္မာေတြရဲ႕ တုိင္းတပါးသားေတြအေပၚမွာ မႏွစ္ၿမဳိ႕စိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္ဟာ ပုိမုိျပင္းထန္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ “၀ံသာႏုစိတ္” ဆုိတာ စတင္ေပၚေပါက္လာေတာ့တာပါပဲ။ “၀ံသာႏုစိတ္” ဆုိတာ “ကုိယ့္အမ်ဳိး၊ ကုိယ့္ဘာသာ၊ ကုိယ့္သာသနာ၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ” ကုိ ကာကြယ္လုိတဲ့စိတ္ကုိ အရင္းခံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိလုိနီေခတ္ အေစာပုိင္း ျမန္မာ့ႏုိ္င္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ “အမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ” ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၀ံသာႏုစိတ္ဓါတ္ေရခ်ိန္ျမင့္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တုိင္းတပါးသား အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြ၊ ဘာသာစကားေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ စတင္ သပိတ္ေမွာက္ၾကေတာ့တယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ကုိ အားေပးလာၾကတယ္။ အဲသည္ေခတ္အေနအထားကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ဒီ ၀ံသာႏုစိတ္ေပၚေပါက္လာပုံဟာ သဘာ၀ က်တယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္လည္း အခရာ က်ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ကာလဟာ အေတာ္အတန္ ရွည္လ်ားခဲ့တာမုိ႔ အဲသည္ ျပင္းထန္တဲ့ ၀ံသာႏုစိတ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ အခ်ိန္အထိ အရွိန္မကုန္ႏုိင္ေသးဘဲ အ႐ုိးစြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
တကယ္လုိ႔သာ ျမန္မာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ၿပီးခ်ိန္က စလုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးတရပ္အေနနဲ႔ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြ ကာလရွည္ၾကာ ဆက္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြဟာ ပုဂံေခတ္က ျမန္မာေတြလုိပဲ ကမၻာတလႊားက ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကုိ သေဘာထားႀကီးႀကီး၊ ပြင့္လင္းတဲ့အျမင္နဲ႔ လက္ခံႏုိင္ၾကမွာ အေသအခ်ာပါ။
ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ စစ္အာဏာရွင္အစုိးရတက္လာၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းကုိ ခံရပါေတာ့တယ္။ စစ္အစုိးရဟာ အရပ္သား မ်က္ႏွာဖုံး ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီကုိ ထူေထာင္ၿပီး တံခါးပိတ္စီးပြားေရးစနစ္က်င့္သုံးကာ ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ အဆက္ျဖတ္လုိက္႐ုံမက က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ကုိ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ စိတ္ထဲကုိ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး ၀ါဒျဖန္႔ သြတ္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ၊ စာနယ္ဇင္းေတြကအစ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ နဲ႔ သုခုမ အႏုပညာေတြအဆုံး တုိင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈ၊ တုိင္းတပါး အေတြးအေခၚေတြကို ႐ႈတ္ခ်ၿပီး “အ႐ုိးေပၚ အရြက္္မဖုံးေစနဲ႔” ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့ ဓေလ့ကုိ ႐ုိက္သြင္းခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက တုိးတက္မႈေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြ ျမန္မာျပည္ထဲ ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္မလာႏုိင္ေအာင္ စာေပစိစစ္ေရး၊ ႐ုပ္ရွင္ဆင္ဆာ စတဲ့ အဆင့္ဆင့္ေသာ တည္းျဖတ္မႈေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္စိနဲ႔ နားကုိ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး ပိတ္ပင္ထားခဲ့တယ္။ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ အသစ္အဆန္းကုိ လက္ခံဖုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ၾကတယ္။ တုိင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈဆုိရင္ အလြယ္တကူ ႐ႈတ္ခ်တတ္ၾကတယ္။ အေတြးအေခၚအသစ္ေတြကုိ စဥ္းစားဆန္းစစ္ လက္ခံဖုိ႔ ၀န္ေလးၾကတယ္။
ဆြံ႕အနားမၾကား ဆုိတာ ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ လူတေယာက္ဟာ ေမြးကတည္းက နားမၾကားရင္ စကားမေျပာတတ္ေတာ့သလုိ မ်က္စိမျမင္ရင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ မသိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေလ့လာသင္ယူႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ မ်က္စိေရာ၊ နားပါ ခၽြတ္ယြင္းသြားခဲ့ရင္ လူအျဖစ္ ျပည့္ျပည့္၀၀ ရွင္သန္ႀကီးထြားႏုိင္ဘုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ (စိတ္၀င္စားသူမ်ား Helen Keller's teacher- ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္- ဟယ္လင္ကဲလား၏ ဆရာမ ကုိ ရွာဖတ္ပါ။) မွန္မွန္ကန္ကန္ မျမင္မၾကားရရင္ ဆုံးျဖတ္မႈလြဲမွားႏုိင္တယ္ဆုိတာကလည္း အထူးေျပာဖုိ႔ေတာင္ မလုိပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကုိ နားမလည္ၾကဘူးလုိ႔ ဆုိလာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ နားမ်က္စိကုိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အပိတ္ခံထားရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ နားမ်က္စိကုိ ဖြင့္ေပးလုိက္တာနဲ႔ ဘယ္ဟာ ေကာင္းသလဲ၊ ဘယ္ဟာဆုိးသလဲဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းသိၾကမွာပါ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ၾကမွာပါ။ ပုဂံေခတ္က အရည္းႀကီးသာသနာကေန ဗုဒၶသာသနာကုိ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားသလုိမ်ဳိးေပါ႔။
ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕လူေတြ ၀ါဒျဖန္႔ေနတဲ့ “ျမန္မာေတြ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူး” ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ လုံး၀ မမွန္ကန္ပါဘူး။
ျပည္သူလူထုရဲ႕ နားမ်က္စိကုိ ဖြင့္ေပးမယ္၊ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးဘ၀ကုိ ျပန္ရေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ဟာ ကမၻာတလႊားက လြတ္လပ္တဲ့ အျခားတုိင္းႏုိင္ငံေတြလုိပဲ တုိးတက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ရင့္က်က္တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြနဲ႔ ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ တုိင္းျပည္တခုအျဖစ္ကုိ အျမန္ဆုံး ေရာက္ရွိလာမွာ အမွန္ပါပဲ။
အဲဒီလုိ မ်က္စိဖြင့္ေပးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ (တနည္း) လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးဘ၀ကုိ ျပန္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ လုပ္ရမယ့္ ပထမဦးဆုံးအဆင့္ကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္စိနဲ႔နားကုိ ပိတ္ထားတဲ့စနစ္ (သုိ႔မဟုတ္) လြတ္လပ္မႈကုိ ပိတ္ပင္ထားတဲ့ စနစ္ကုိ အရင္ ၿဖဳိဖ်က္၊ တုိက္ဖ်က္ၾကဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဆင့္ဟာ ျမန္မာျပည္ကုိ ခ်စ္သူတုိင္း၊ လြတ္လပ္မႈကုိ ျမတ္ႏုိးသူတုိင္း မျဖစ္မေန ပူးေပါင္းပါ၀င္ရမယ့္ အဆင့္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။
.jpg)
12 comments:
Great post, this is what suppose to be.
Cheers..
လာဖတ္သြားပါတယ္၊ ကိုေပါ အၿမင္ကို သေဘာတူုပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ လူမ်ိဳးေတြက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းရင္ ေနာက္လိုက္ေကာင္းတက္ပါတယ္။
ဥပမာအေနနဲ ့ ၈၈ ကာလတုန္းက ေရႊတိဂုံဘုရားအေနာက္ဘက္မုဂ္မွာ သိန္းနဲ ့ခ်ီရွိတဲ့လူေတြကို စည္းကမ္းရွိေအာင္ ထိန္းႏုိင္သလို၊ လူေတြကလည္း လိုက္နာနိုင္ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းသာ ေရ့ွမွာရွိပါ၊ ဘာစနစ္နဲ ့ၿဖစ္ၿဖစ္ ထိုက္တန္ပါတယ္။
ကိုေပါ ေရ အရင္ post ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာသိ ကတည္း အေတြးေကာင္းအေရးေကာင္းကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ အဲဒီတုန္းကလဲ ျမန္မာေတြရိုင္းေသးတယ္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႕ မတန္ေသးဘူး လို႕ ေျပာခဲ့သူမ်ားရွိခဲ့ၾကသလား အခုလဲစည္းကမ္းျပည့္၀ ေသာ ဒီမိုကေရစီၾကီးကိုတြင္တြင္သုံးလာၿပီး သူတို႕နဲ႕မွဘဲ ဒီမိုကေရစီစနစ္ၾကီးျဖစ္လာေတာ့မေယာင္ ေယာင္နဲ႕ ျပည္သူေတြအမွန္တကယ္ ျဖစ္ျခင္တာ change ဘဲ change ဆိုတာ အခုလက္ရွိ တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲပို႔ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေတြကို လုံး၀မျမင္ခင္ေတာ့တဲ့ ေျပာင္းလဲမွဳမ်ိဳးေပါ့
Cheers ! Ko Paw.
Again, may I get permission to re-publish in my blog ? (http://opera.lawshay.com not http://www.lawshay.com)
Regards,
>>Photo_Vigor, ရြက္လႊင့္ျခင္း၊ မ်ဳိး၀င္းေဇာ္၊ Law Shay… Thank you all.
Law Shay, please go ahead. Thanks.
ကိုမ်ိဳး၀င္းေဇာ္ေျပာသလိုပဲ ကိုေပါေရ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုခ်င္တာ ဒါပါပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳးမ်ားမ်ားေရးပါခင္ဗ်ာ။
very nice post, Ko Paw!
(ဒါေလာက္ပဲ ေျပာတတ္လို႔ပါ)
ko Paw, a lot of people exploring ways of change bt til now nothing can be changed. what's wrong is it? no one is feasible to implement or not readiness among people? pls try to launch a post regards to that matter based on ur own view if possible. Pls dn't ask the Q "what r we doing now?" we r waiting for something that may be leader,leadership, , tatic, strategies, certain timebeing,etc...
ကိုေပါေရ
လာဖတ္သြးားပါတယ္။ ထပ္ၿပီး ဘာမွ ေျပာစရာမလိုေအာင္ကို ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးမွာ ဒီလိုသံုးသပ္မႈေလးေတြ မ်ားမ်ား လိုအပ္ပါတယ္။
ကိုေပါေရ ဒီပိုစ့္ေလးလဲ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ လုိပဲ သေဘာက်မိပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးေလးေတြ ေအးေအးေဆးေဆးေတြးျပီး ဆက္ေရးပါဦး။
“ ျမန္မာႏုိင္င ံရဲ ့ ျပင္ပဗုဒၶသာသနာထြန္းကားတဲ ့ သီရိလကၤာႏုိင္ငံကို အရြယ္ငယ္တဲ ့ စာသင္သားေတြ ေစလႊတ္တယ္ ။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံလို ဗုဒၶသာသနာထြန္ေတာက္တဲ ့ႏုိင္ငံက စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လာေရာက္သီတင္းသံုးဖို ့ ပင္ ့တယ္ ။ ဒ ီနည္းနဲ ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တိုင္းရင္းသား ဂုိဏ္း နဲ ့ သီဟိုဠ္ဂုိဏ္း ဆိုၿပီး ဂုိဏ္းႏွစ္ဂုိဏ္း ျဖစ္လာပါတယ္ ။
တိုင္းရင္းသား ဂုိဏ္း၀င္ေတြဟာ သီဟိုဠ္ဂုိဏ္း၀င္ သံဃာေတြေလာက္ ၀ိနည္းကို မေလးစားဘူးလို ့ ထင္ရပါတယ္ ။ သီဟိုဠ္ဂုိဏ္း၀င္ေတြကို ၀ိနည္းဓိုရ္လို ့ေခၚၾကတယ္ ။ တိုင္းရင္းဂိုဏ္း၀င္ သံဃာေတြကို ေတာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးလို ့ေခၚတယ္ ။ အရည္းလို ့လည္း ေခၚတယ္လို ့ ထင္ရပါတယ္ ။
အရည္းေတြဟာ ေနာင္အခါ စြပ္စြဲသလို ေဖာက္ျပန္တဲ ့ အက်င္ ့ရွိသ ူေတြ ဟုတ္မယ္မထင္ပါ ။ ပန္းဦးလႊတ္တဲ ့ အက်င္ ့ေတြရွိတယ္လို ့ စြပ္စြဲခ်က္ေတြအတြက္ အေထာက္အထားမေတြ ့ပါ ။ အရည္းေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ဖယ္ရွား ႏွင္ထုတ္တယ္ဆိုတဲ ့ စကားကို ခၽြင္းခ်က္မရွိ ေထာက္ခံဖို ့ခက္ပါတယ္ ။ အမွန္က ၁၅ရာစုႏွစ္ကုန္အထိ ေတာေက်ာင္းဂိုဏ္း ရွိေနပါတယ္ ။ ”
ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေရးတဲ ့ ဇူလိုင္ ၂၀၀၄ မံုေရြးစာအုတ္တိုက္ ထုတ္ “ျမန္မာသမိုင္းပံု” စာမ်က္ႏွာ ၁၆၄ မွ ျဖစ္ပါတယ္ ။ အျခား တဖက္မွ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖို ့ျဖစ္ပါတယ္ ။
"ေရွးျမန္မာေတြဟာ ျပင္ပက ၀င္လာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကုိ အသစ္အဆန္းအေနနဲ႔ စိတ္၀င္တစား လက္ခံၾကပုံရတယ္။ ဇာတ္၊ ဂီတ၊ အက စတဲ့ သုခုမ အႏုပညာေတြမွာ ေရွးေခတ္ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့ရသမွ် ႏုိင္ငံေတြက ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေရာယွက္ေနတာကုိ သတိထားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိ လက္ခံႏုိင္ၾကတာဟာလည္း ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္မွာ (သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္စနစ္ေအာက္မွာ ေနရတာျဖစ္ေသာ္ျငား) ငါတုိ႔လူမ်ဳိးဟာ “ကုိယ့္ထီး၊ ကုိယ့္နန္း၊ ကုိယ့္ၾကငွန္း” နဲ႔ ေနႏုိင္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြရယ္လုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးစိတ္ေနစိတ္ထားရွိလုိ႔ ပြင့္လင္းစြာ လက္ခံႏုိင္ၾကတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။
တကယ္လုိ႔သာ ျမန္မာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ၿပီးခ်ိန္က စလုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးတရပ္အေနနဲ႔ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြ ကာလရွည္ၾကာ ဆက္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြဟာ ပုဂံေခတ္က ျမန္မာေတြလုိပဲ ကမၻာတလႊားက ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကုိ သေဘာထားႀကီးႀကီး၊ ပြင့္လင္းတဲ့အျမင္နဲ႔ လက္ခံႏုိင္ၾကမွာ အေသအခ်ာပါ။က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကုိ နားမလည္ၾကဘူးလုိ႔ ဆုိလာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ နားမ်က္စိကုိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အပိတ္ခံထားရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ နားမ်က္စိကုိ ဖြင့္ေပးလုိက္တာနဲ႔ ဘယ္ဟာ ေကာင္းသလဲ၊ ဘယ္ဟာဆုိးသလဲဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းသိၾကမွာပါ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ၾကမွာပါ။ ပုဂံေခတ္က အရည္းႀကီးသာသနာကေန ဗုဒၶသာသနာကုိ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားသလုိမ်ဳိးေပါ႔။
ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕လူေတြ ၀ါဒျဖန္႔ေနတဲ့ “ျမန္မာေတြ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူး” ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ လုံး၀ မမွန္ကန္ပါဘူး။"
I strongly agree with you
Post a Comment