က်ေနာ့္အေမက က်ေနာ့္ကုိ ေတာဖက္က မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခ်င္သည္။ “မယားေတာသူ”ဟူေသာ စကားကုိလည္း တြင္တြင္ေျပာေလ့ရွိသည္။ က်ေနာ္က မိဘေပးစားသည္ကုိ မလုိခ်င္။ ကုိယ့္သေဘာကုိယ့္ဆႏၵႏွင့္သာ မိမိအိမ္ေထာင္ဖက္ကုိ ေရြးခ်ယ္ခ်င္သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလက မေလးရွားတြင္ ေရာက္ရွိကာ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနသည့္တုိင္ က်ေနာ္၏ အေမႏွင့္ အစ္မ မ်ားသည္ သူတုိ႔ မ်က္စိက်သည့္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ က်ေနာ့္အား စပ္ဟပ္ေကာင္းဆဲ ျဖစ္သည္။ ခက္သည္က အားလုံးမွာ သူတုိ႔မ်က္စိက်သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္မ်က္စိက်သူမ်ားမဟုတ္။ ထုိသူမ်ားႏွင့္ တသက္လုံး တကယ္ေပါင္းရမည့္သူမွာ သူတုိ႔မဟုတ္။ က်ေနာ္သာ ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ စကားကုိ အဆုံးစြန္ ပိတ္ေျပာထားရသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက ႏွစ္သက္ေနေစဦးေတာ့၊ အေမတုိ႔ စပ္ဟပ္ေပးစားတာမ်ဳိးဆုိလွ်င္ ယူမည္မဟုတ္…ဟု။
အေမတုိ႔အျမင္တြင္မူကား ၿမဳိ႕ႀကီးသူမ်ားသည္ လည္ပတ္သည္။ ခင္ပြန္းဖက္က အေဆြအမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အလုိက္အထုိက္ သင့္ျမတ္ေအာင္မေနတတ္။ အကယ္၍ က်ေနာ္သည္ ၿမဳိ႕ႀကီးသူကုိ ယူပါက အလွည့္ခံရမည္၊ ခုိင္းအစားခံရမည္ဟု အထင္ရွိၾကေလသည္။ က်ေနာ္ကလည္း မိဘမ်ားႏွင့္ အစ္မမ်ားကုိယ္တုိင္က ကၽြန္ေတာ့္အား မအူမလည္ဟု သေဘာထားရာ ေရာက္သျဖင့္ ထုိသုိ႔အထင္ခံရျခင္းကုိ (မွန္ေနေစဦးေတာ့) မခံခ်ိ မခံသာ ရွိေလသည္။
ေတာသူေတာင္သားတုိ႔သည္ ႐ုိးသားၾကသည္ဟူသည္ကား ေယဘုယ်အားျဖင့္ မွန္ပါသည္။ ေတာရြာမ်ားတြင္ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားေလာက္ လူေနမထူထပ္။ သူတုိ႔၏ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းစာလုိက္လွ်င္ အင္မတန္ပင္ ႐ုိးစင္းလွသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ေပါမ်ားေသာ ေလေကာင္းေလသန္႔ရသည္။ အၿပဳိင္အဆုိင္နည္းသည္။ ထုိသုိ႔ေသာပတ္၀န္းက်င္သည္ အလုပ္ဖိစီးမႈ၊ စိတ္ဖိစီးမႈကင္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ (Stress free society)ျဖစ္ရာ လူတုိ႔၏ စိတ္သည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ၾကည္လင္ေနသည္။
ၿမဳိ႕ျပတြင္ကား အိမ္မွထြက္၍ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားေစာင့္ရျခင္း၊ ကားေပၚတြင္ ထုိင္ခံုလုရျခင္း၊ ၾကပ္ၾကပ္ညပ္ညပ္တုိးေ၀ွ႕စီးရျခင္း၊ အလုပ္ခ်ိန္မမီလွ်င္ အရာရွိက အဆူအေဟာက္ခံရျခင္း၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းျမင့္မားျခင္း၊ အၿပဳိင္အဆုိင္မ်ားျခင္း စသျဖင့္ မေျပလည္မႈျပႆနာမ်ားႏွင့္ စိတ္ဖိစီးမႈကုိ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ခံေနၾကရရာ ၿမဳိ႕ျပရွိလူတုိ႔သည္ ေတာဘက္မွ လူမ်ားထက္ စိတ္ညစ္ညဴးမႈဒဏ္ကုိ ပိုခံၾကရသည္။ စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ၾကသည္။ ထစ္ကနဲဆုိလွ်င္ ေပါက္ကြဲဘုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ စိတ္အေနအထားကို ပုိင္ဆုိင္ၾကသည္။
ေတာဘက္မွလူမ်ားကား ၿမဳိ႕ျပမွ လူမ်ားကဲ့သုိ႔ တခ်ိန္လုံး စိတ္ဖိစီးမႈကုိ ခံမေနၾကရသျဖင့္ ပဋိပကၡ နည္းပါးသည္မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤအေနအထားမွာ အၿမဲတေစ တသမတ္တည္း မွန္ကန္ေနသည္မဟုတ္။ အၿပဳိင္အဆုိင္ေပၚလာသည္ႏွင့္ သူ႕တုိ႔လည္း ေပါက္ကြဲတတ္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ လူစုလူေ၀းလုပ္ခြင့္ရေသာအခါမ်ားတြင္ ထုိသုိ႔ပဋိပကၡမ်ား စတင္ေပၚေပါက္လာသည္။ ေတာဘုရားပြဲမ်ားတြင္ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ရန္ ပြဲခင္းထဲ၌ ဖ်ာေနရာလုရင္းမွ ရန္ျဖစ္ျခင္းမ်ားရွိတတ္သည္။ ဥပမာ လယ္ေရလုမႈ၊ ေကာက္စုိက္ရန္ ပ်ဳိးႏႈတ္ရန္ လူငွားရမ္းသည့္အခါ အခ်ိန္၏ ဖိစီးမႈကို ခံရသျဖင့္ အၿပဳိင္အဆုိင္ငွားရမ္းမႈေၾကာင့္ ပဋိပကၡမ်ား ႀကဳံတတ္ၾကသည္။
သည္ေတာ့ လူသည္ လူသာျဖစ္သည္။ လူသည္ ဖိစီးမႈနည္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနရသည့္အခါ စိတ္လက္ၾကည္သာ၍ ပဋိပကၡနည္းသည္။ အတြန္းအတုိက္နည္းသည္။
ထုိ႐ုိးသားေသာ ေတာသူေတာင္သားမ်ားသည္ ေခတ္အေျခအေနအရ ေတာရြာမ်ားကုိ ပစ္၍ ၿမဳိ႕ျပမ်ားသုိ႔ တက္ေရာက္၍ အလုပ္လုပ္ၾကေသာအခါ ၿမဳိ႕ျပလူေနမႈစနစ္၏ ဖိစီးမႈမ်ားကုိ၊ မေျပလည္မႈမ်ားကုိ အမ်ားနည္းတူ ႀကဳံေတြ႕ၾကရေလေတာ့သည္။ ပင္ကုိယ္စ႐ုိက္ေအးေဆး၍ ေၾကာက္တတ္ေသာသူမ်ားအဖုိ႔ ထုိအေျခအေနတြင္ အရာရာကို ေခါင္းငုံ႔ခံတတ္ၿပီး သူတကာ၏ လူလည္က်မႈကုိလည္း အၿမဲတေစခံရတတ္ရာ ေတာသားလူ႐ုိး ဘြဲ႕ကုိ ရတတ္ၾကေပသည္။ နာမည္ေကာင္းေသာ္လည္း သက္သာလွသည္မဟုတ္။ တဖန္ မဟုတ္မခံသမားမ်ားအေနျဖင့္လည္း ျပႆနာေျဖရွင္းရာတြင္ ၿမဳိ႕ေပၚတြင္ႀကီးျပင္းေသာ ၿမဳိ႕သားမ်ားကဲ့သုိ႔ ပရိယာယ္ႂကြယ္၀စြာမေျဖရွင္းတတ္သျဖင့္ “ေတာသားရဲ ဆြဲထုတ္” ဆုိေသာ အေျခအေနမ်ားသုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ၿမဳိ႕ျပႏွင့္ အံမ၀င္ခြင္မက် ေသာ ဘ၀အေနအထားမ်ား ျဖစ္တတ္လာေလသည္။
တဖန္ ျမန္မာသတင္း၊ မီဒီယာမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္မ်ားတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားထက္ပင္ ႐ုိးသားသေယာင္၊ ေဖာ္ေရြသေယာင္၊ ယဥ္ေက်းသေယာင္ အလြန္အက်ဴးေရးသားသည္ကုိ အစဥ္လုိလုိ ေတြ႕ရေလသည္။ မည္သူမ်ားက ေရးေနၾကသနည္း။ အမ်ားစုမွာ ျမန္မာမ်ားက ေရးေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္စဥ္က မေလးရွားရွိ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ရသည္။ ထုိေတာရြာမ်ား၊ ၿမဳိ႕ငယ္မ်ားမွ မေလးလူမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း ႐ုိးသားမႈ၊ ေဖာ္ေရြမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေအာက္ မေလ်ာ့ေပ။ အလားတူပင္ ကေနဒါ၊ ၾသစေၾတးလ် စသည့္ႏုိင္ငံမ်ားမွ လူမ်ားသည္လည္း အထူးေဖာ္ေရြၾကသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ၾသစေတးလ်သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ခဏတျဖဳတ္ေရာက္စဥ္မွာပင္ ထုိသူတုိ႔၏ ေဖာ္ေရြတတ္မႈ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္မႈကုိ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသးသည္။ တေလာက မဒမ္ေပါတေယာက္ ကေမၻာဒီးယားသုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ရာ ကေမၻာဒီးယားမွလူမ်ားသည္လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ မျခားနားလွသည္ ေတြ႕ခဲ့ရသည္ဆုိ၏။
စကၤာပူတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံႏွင့္ ထိေတြ႕ရသည့္အခါ ႐ုိးသားမႈ၊ ေဖာ္ေရြမႈ၊ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာမႈမ်ားမွာ လူမ်ဳိးႏြယ္အေပၚတြင္ မူမတည္၊ ေနရာေဒသေပၚတြင္လည္း မူမတည္၊ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားႏွင့္ လူတဦးတေယာက္ခ်င္း၏ စိတ္အေနအထားေပၚတြင္သာ မူတည္ေၾကာင္း က်ေနာ္နားလည္လာသည္။
ဥပမာ ႐ုိးသားေဖာ္ေရြလွသည္ဟူေသာ ျမန္မာေက်းလက္ေဒသတခုကို စည္ကားလွေသာ ၿမဳိ႕ျပတခုအသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းတည္ေဆာက္လုိက္ပါက ထုိေဒသရွိလူမ်ားသည္ ဆယ္စုႏွစ္တခုအတြင္း ၿမဳိ႕ျပ လူေနမႈအသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားမည္ျဖစ္ၿပီး ေက်းလက္ေတာရြာဓေလ့ထုံးစံမ်ားေပ်ာက္ကာ ၿမဳိ႕ျပ၏ စ႐ုိက္လကၡဏာမ်ားကုိသာ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေတာတြင္ ေရတေပါက္ ေတာင္းေသာက္၍ လြယ္ကူသည္မွာ ထုံးစံျဖစ္ေန၍သာျဖစ္သည္။ ထုိေတာသည္ စက္႐ုံတခုေဆာက္သျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားစီးပြားေရးအကြက္အကြင္းတခုေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၿမဳိ႕ျပျဖစ္လာလွ်င္ ေရေတာင္းေသာက္ရန္ လြယ္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ဤသည္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ေျပာင္းလဲမႈအေပၚတြင္လုိက္၍ ဓေလ့ထုံးစံတခု ေျပာင္းလဲသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအျဖစ္မ်ဳိးကုိ ၿမဳိ႕ျပစနစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားတုိင္း ႀကဳံေတြ႕ရမည္သာျဖစ္သည္။
ဤေနရာတြင္ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားသည္ ေတာသူေတာင္သားအမ်ားစုထက္ လူရည္လည္သည္ဆုိသည့္ အခ်က္ကုိေတာ့ လက္ခံရေပမည္။ လူရည္လည္ျခင္းႏွင့္ လူလည္က်ျခင္းသည္ တျခားစီျဖစ္သည္။
ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားတြင္ လူရည္လည္ေသာ္လည္း လူလည္မက်တတ္သည့္ လူအမ်ားအျပားရွိသလုိ ေတာသူေတာင္သားမ်ားတြင္လည္း လူရည္မလည္ဘဲႏွင့္ လူလည္က်တတ္သူ အမ်ားအျပားရွိသည္ကုိ ၀န္ခံၾကရေပမည္။
ထုိ႔အတူ ႐ုိးအျခင္းႏွင့္ ႐ုိးသားျခင္းသည္လည္း တျခားစီျဖစ္သည္။ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားတြင္ မ႐ုိးအေသာ္လည္း ႐ုိးသားသူအမ်ားအျပားရွိသလုိ ေတာသူေတာင္သားမ်ားတြင္လည္း ႐ုိးအေသာ္လည္း မ႐ုိးသားသူအမ်ားအျပား ရွိေနႏုိင္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာသူေတာင္သား ႐ုိးသည္ ဆုိတုိင္း ႐ုိးသားသည္ဟု မဆုိလုိႏုိင္ေၾကာင္း ခြဲခြဲျခားျခား နားလည္သင့္သည္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားသည္ မိမိ၏ ႐ုိးအမႈကုိ ရယ္စရာအျဖစ္တခုေသာ္လည္းေကာင္း၊ သနားဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္တခုအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း ဖြင့္ဟ ၀န္ခံလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႕အား႐ုိးသားသူဟု အျခားသူမ်ား အထင္ေရာက္လိမ့္မည္ဟု လြဲမွားစြာ ယူဆေနၾကဟန္ရွိသည္။ ႐ုိးအျခင္းႏွင့္ ႐ုိးသားျခင္းသည္ တျခားစီသာျဖစ္သည္။ ႐ုိးအသူတုိင္းသည္ ႐ုိးသားသူမျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ႐ုိးအၿပီး မ႐ုိးသားသူမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ထုိ႔အတူ လူရည္လည္ပါးနပ္ေသာ္လည္း ႐ုိးသားသူမ်ားကုိလည္း ေန႔စဥ္လုိလုိ ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာသူေတာင္သား ႐ုိးသားသည္၊ ျမန္မာလူမ်ဳိး ႐ုိးသားသည္ ဆုိေသာစကားမ်ားႏွင့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ား၊ ၿမဳိ႕သူ/ၿမဳိ႕သားမ်ားသည္ လူလည္က်တတ္သည္၊ ကလိန္ကက်စ္က်တတ္သည္ ဆုိသည့္စကားမ်ားမွာ မွားယြင္းေသာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိမႈမ်ားျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္လုိဆုိလွ်င္ Stereotyping သုိ႔မဟုတ္ Prejudice ဟု ေခၚဆုိရမည္ထင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ႐ုိးအသူမ်ား၊ ႐ုိးသားသူမ်ား၊ လည္ပတ္သူမ်ား၊ လူလည္က်သူမ်ား၊ ေဖာ္ေရြသူမ်ား၊ မေဖာ္ေရြသူမ်ား၊ ယဥ္ေက်းသူမ်ား၊ မယဥ္ေက်းသူမ်ားကုိ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတုိင္း၊ ႏုိင္ငံတုိင္း၊ ၿမဳိ႕တုိင္း၊ ေက်းလက္တုိင္း၊ ေတာရြာတုိင္းတြင္ ေတြ႕ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလက မေလးရွားတြင္ ေရာက္ရွိကာ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနသည့္တုိင္ က်ေနာ္၏ အေမႏွင့္ အစ္မ မ်ားသည္ သူတုိ႔ မ်က္စိက်သည့္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ က်ေနာ့္အား စပ္ဟပ္ေကာင္းဆဲ ျဖစ္သည္။ ခက္သည္က အားလုံးမွာ သူတုိ႔မ်က္စိက်သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္မ်က္စိက်သူမ်ားမဟုတ္။ ထုိသူမ်ားႏွင့္ တသက္လုံး တကယ္ေပါင္းရမည့္သူမွာ သူတုိ႔မဟုတ္။ က်ေနာ္သာ ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ စကားကုိ အဆုံးစြန္ ပိတ္ေျပာထားရသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက ႏွစ္သက္ေနေစဦးေတာ့၊ အေမတုိ႔ စပ္ဟပ္ေပးစားတာမ်ဳိးဆုိလွ်င္ ယူမည္မဟုတ္…ဟု။
အေမတုိ႔အျမင္တြင္မူကား ၿမဳိ႕ႀကီးသူမ်ားသည္ လည္ပတ္သည္။ ခင္ပြန္းဖက္က အေဆြအမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အလုိက္အထုိက္ သင့္ျမတ္ေအာင္မေနတတ္။ အကယ္၍ က်ေနာ္သည္ ၿမဳိ႕ႀကီးသူကုိ ယူပါက အလွည့္ခံရမည္၊ ခုိင္းအစားခံရမည္ဟု အထင္ရွိၾကေလသည္။ က်ေနာ္ကလည္း မိဘမ်ားႏွင့္ အစ္မမ်ားကုိယ္တုိင္က ကၽြန္ေတာ့္အား မအူမလည္ဟု သေဘာထားရာ ေရာက္သျဖင့္ ထုိသုိ႔အထင္ခံရျခင္းကုိ (မွန္ေနေစဦးေတာ့) မခံခ်ိ မခံသာ ရွိေလသည္။
ေတာသူေတာင္သားတုိ႔သည္ ႐ုိးသားၾကသည္ဟူသည္ကား ေယဘုယ်အားျဖင့္ မွန္ပါသည္။ ေတာရြာမ်ားတြင္ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားေလာက္ လူေနမထူထပ္။ သူတုိ႔၏ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းစာလုိက္လွ်င္ အင္မတန္ပင္ ႐ုိးစင္းလွသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ေပါမ်ားေသာ ေလေကာင္းေလသန္႔ရသည္။ အၿပဳိင္အဆုိင္နည္းသည္။ ထုိသုိ႔ေသာပတ္၀န္းက်င္သည္ အလုပ္ဖိစီးမႈ၊ စိတ္ဖိစီးမႈကင္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ (Stress free society)ျဖစ္ရာ လူတုိ႔၏ စိတ္သည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ၾကည္လင္ေနသည္။
ၿမဳိ႕ျပတြင္ကား အိမ္မွထြက္၍ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားေစာင့္ရျခင္း၊ ကားေပၚတြင္ ထုိင္ခံုလုရျခင္း၊ ၾကပ္ၾကပ္ညပ္ညပ္တုိးေ၀ွ႕စီးရျခင္း၊ အလုပ္ခ်ိန္မမီလွ်င္ အရာရွိက အဆူအေဟာက္ခံရျခင္း၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းျမင့္မားျခင္း၊ အၿပဳိင္အဆုိင္မ်ားျခင္း စသျဖင့္ မေျပလည္မႈျပႆနာမ်ားႏွင့္ စိတ္ဖိစီးမႈကုိ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ခံေနၾကရရာ ၿမဳိ႕ျပရွိလူတုိ႔သည္ ေတာဘက္မွ လူမ်ားထက္ စိတ္ညစ္ညဴးမႈဒဏ္ကုိ ပိုခံၾကရသည္။ စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ၾကသည္။ ထစ္ကနဲဆုိလွ်င္ ေပါက္ကြဲဘုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ စိတ္အေနအထားကို ပုိင္ဆုိင္ၾကသည္။
ေတာဘက္မွလူမ်ားကား ၿမဳိ႕ျပမွ လူမ်ားကဲ့သုိ႔ တခ်ိန္လုံး စိတ္ဖိစီးမႈကုိ ခံမေနၾကရသျဖင့္ ပဋိပကၡ နည္းပါးသည္မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤအေနအထားမွာ အၿမဲတေစ တသမတ္တည္း မွန္ကန္ေနသည္မဟုတ္။ အၿပဳိင္အဆုိင္ေပၚလာသည္ႏွင့္ သူ႕တုိ႔လည္း ေပါက္ကြဲတတ္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ လူစုလူေ၀းလုပ္ခြင့္ရေသာအခါမ်ားတြင္ ထုိသုိ႔ပဋိပကၡမ်ား စတင္ေပၚေပါက္လာသည္။ ေတာဘုရားပြဲမ်ားတြင္ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ရန္ ပြဲခင္းထဲ၌ ဖ်ာေနရာလုရင္းမွ ရန္ျဖစ္ျခင္းမ်ားရွိတတ္သည္။ ဥပမာ လယ္ေရလုမႈ၊ ေကာက္စုိက္ရန္ ပ်ဳိးႏႈတ္ရန္ လူငွားရမ္းသည့္အခါ အခ်ိန္၏ ဖိစီးမႈကို ခံရသျဖင့္ အၿပဳိင္အဆုိင္ငွားရမ္းမႈေၾကာင့္ ပဋိပကၡမ်ား ႀကဳံတတ္ၾကသည္။
သည္ေတာ့ လူသည္ လူသာျဖစ္သည္။ လူသည္ ဖိစီးမႈနည္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနရသည့္အခါ စိတ္လက္ၾကည္သာ၍ ပဋိပကၡနည္းသည္။ အတြန္းအတုိက္နည္းသည္။
ထုိ႐ုိးသားေသာ ေတာသူေတာင္သားမ်ားသည္ ေခတ္အေျခအေနအရ ေတာရြာမ်ားကုိ ပစ္၍ ၿမဳိ႕ျပမ်ားသုိ႔ တက္ေရာက္၍ အလုပ္လုပ္ၾကေသာအခါ ၿမဳိ႕ျပလူေနမႈစနစ္၏ ဖိစီးမႈမ်ားကုိ၊ မေျပလည္မႈမ်ားကုိ အမ်ားနည္းတူ ႀကဳံေတြ႕ၾကရေလေတာ့သည္။ ပင္ကုိယ္စ႐ုိက္ေအးေဆး၍ ေၾကာက္တတ္ေသာသူမ်ားအဖုိ႔ ထုိအေျခအေနတြင္ အရာရာကို ေခါင္းငုံ႔ခံတတ္ၿပီး သူတကာ၏ လူလည္က်မႈကုိလည္း အၿမဲတေစခံရတတ္ရာ ေတာသားလူ႐ုိး ဘြဲ႕ကုိ ရတတ္ၾကေပသည္။ နာမည္ေကာင္းေသာ္လည္း သက္သာလွသည္မဟုတ္။ တဖန္ မဟုတ္မခံသမားမ်ားအေနျဖင့္လည္း ျပႆနာေျဖရွင္းရာတြင္ ၿမဳိ႕ေပၚတြင္ႀကီးျပင္းေသာ ၿမဳိ႕သားမ်ားကဲ့သုိ႔ ပရိယာယ္ႂကြယ္၀စြာမေျဖရွင္းတတ္သျဖင့္ “ေတာသားရဲ ဆြဲထုတ္” ဆုိေသာ အေျခအေနမ်ားသုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ၿမဳိ႕ျပႏွင့္ အံမ၀င္ခြင္မက် ေသာ ဘ၀အေနအထားမ်ား ျဖစ္တတ္လာေလသည္။
တဖန္ ျမန္မာသတင္း၊ မီဒီယာမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္မ်ားတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားထက္ပင္ ႐ုိးသားသေယာင္၊ ေဖာ္ေရြသေယာင္၊ ယဥ္ေက်းသေယာင္ အလြန္အက်ဴးေရးသားသည္ကုိ အစဥ္လုိလုိ ေတြ႕ရေလသည္။ မည္သူမ်ားက ေရးေနၾကသနည္း။ အမ်ားစုမွာ ျမန္မာမ်ားက ေရးေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္စဥ္က မေလးရွားရွိ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ရသည္။ ထုိေတာရြာမ်ား၊ ၿမဳိ႕ငယ္မ်ားမွ မေလးလူမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း ႐ုိးသားမႈ၊ ေဖာ္ေရြမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေအာက္ မေလ်ာ့ေပ။ အလားတူပင္ ကေနဒါ၊ ၾသစေၾတးလ် စသည့္ႏုိင္ငံမ်ားမွ လူမ်ားသည္လည္း အထူးေဖာ္ေရြၾကသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ၾသစေတးလ်သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ခဏတျဖဳတ္ေရာက္စဥ္မွာပင္ ထုိသူတုိ႔၏ ေဖာ္ေရြတတ္မႈ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္မႈကုိ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသးသည္။ တေလာက မဒမ္ေပါတေယာက္ ကေမၻာဒီးယားသုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ရာ ကေမၻာဒီးယားမွလူမ်ားသည္လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ မျခားနားလွသည္ ေတြ႕ခဲ့ရသည္ဆုိ၏။
စကၤာပူတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံႏွင့္ ထိေတြ႕ရသည့္အခါ ႐ုိးသားမႈ၊ ေဖာ္ေရြမႈ၊ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာမႈမ်ားမွာ လူမ်ဳိးႏြယ္အေပၚတြင္ မူမတည္၊ ေနရာေဒသေပၚတြင္လည္း မူမတည္၊ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားႏွင့္ လူတဦးတေယာက္ခ်င္း၏ စိတ္အေနအထားေပၚတြင္သာ မူတည္ေၾကာင္း က်ေနာ္နားလည္လာသည္။
ဥပမာ ႐ုိးသားေဖာ္ေရြလွသည္ဟူေသာ ျမန္မာေက်းလက္ေဒသတခုကို စည္ကားလွေသာ ၿမဳိ႕ျပတခုအသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းတည္ေဆာက္လုိက္ပါက ထုိေဒသရွိလူမ်ားသည္ ဆယ္စုႏွစ္တခုအတြင္း ၿမဳိ႕ျပ လူေနမႈအသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားမည္ျဖစ္ၿပီး ေက်းလက္ေတာရြာဓေလ့ထုံးစံမ်ားေပ်ာက္ကာ ၿမဳိ႕ျပ၏ စ႐ုိက္လကၡဏာမ်ားကုိသာ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေတာတြင္ ေရတေပါက္ ေတာင္းေသာက္၍ လြယ္ကူသည္မွာ ထုံးစံျဖစ္ေန၍သာျဖစ္သည္။ ထုိေတာသည္ စက္႐ုံတခုေဆာက္သျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားစီးပြားေရးအကြက္အကြင္းတခုေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၿမဳိ႕ျပျဖစ္လာလွ်င္ ေရေတာင္းေသာက္ရန္ လြယ္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ဤသည္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ေျပာင္းလဲမႈအေပၚတြင္လုိက္၍ ဓေလ့ထုံးစံတခု ေျပာင္းလဲသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအျဖစ္မ်ဳိးကုိ ၿမဳိ႕ျပစနစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားတုိင္း ႀကဳံေတြ႕ရမည္သာျဖစ္သည္။
ဤေနရာတြင္ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားသည္ ေတာသူေတာင္သားအမ်ားစုထက္ လူရည္လည္သည္ဆုိသည့္ အခ်က္ကုိေတာ့ လက္ခံရေပမည္။ လူရည္လည္ျခင္းႏွင့္ လူလည္က်ျခင္းသည္ တျခားစီျဖစ္သည္။
ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားတြင္ လူရည္လည္ေသာ္လည္း လူလည္မက်တတ္သည့္ လူအမ်ားအျပားရွိသလုိ ေတာသူေတာင္သားမ်ားတြင္လည္း လူရည္မလည္ဘဲႏွင့္ လူလည္က်တတ္သူ အမ်ားအျပားရွိသည္ကုိ ၀န္ခံၾကရေပမည္။
ထုိ႔အတူ ႐ုိးအျခင္းႏွင့္ ႐ုိးသားျခင္းသည္လည္း တျခားစီျဖစ္သည္။ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားတြင္ မ႐ုိးအေသာ္လည္း ႐ုိးသားသူအမ်ားအျပားရွိသလုိ ေတာသူေတာင္သားမ်ားတြင္လည္း ႐ုိးအေသာ္လည္း မ႐ုိးသားသူအမ်ားအျပား ရွိေနႏုိင္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာသူေတာင္သား ႐ုိးသည္ ဆုိတုိင္း ႐ုိးသားသည္ဟု မဆုိလုိႏုိင္ေၾကာင္း ခြဲခြဲျခားျခား နားလည္သင့္သည္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားသည္ မိမိ၏ ႐ုိးအမႈကုိ ရယ္စရာအျဖစ္တခုေသာ္လည္းေကာင္း၊ သနားဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္တခုအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း ဖြင့္ဟ ၀န္ခံလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႕အား႐ုိးသားသူဟု အျခားသူမ်ား အထင္ေရာက္လိမ့္မည္ဟု လြဲမွားစြာ ယူဆေနၾကဟန္ရွိသည္။ ႐ုိးအျခင္းႏွင့္ ႐ုိးသားျခင္းသည္ တျခားစီသာျဖစ္သည္။ ႐ုိးအသူတုိင္းသည္ ႐ုိးသားသူမျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ႐ုိးအၿပီး မ႐ုိးသားသူမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ထုိ႔အတူ လူရည္လည္ပါးနပ္ေသာ္လည္း ႐ုိးသားသူမ်ားကုိလည္း ေန႔စဥ္လုိလုိ ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာသူေတာင္သား ႐ုိးသားသည္၊ ျမန္မာလူမ်ဳိး ႐ုိးသားသည္ ဆုိေသာစကားမ်ားႏွင့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ား၊ ၿမဳိ႕သူ/ၿမဳိ႕သားမ်ားသည္ လူလည္က်တတ္သည္၊ ကလိန္ကက်စ္က်တတ္သည္ ဆုိသည့္စကားမ်ားမွာ မွားယြင္းေသာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိမႈမ်ားျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္လုိဆုိလွ်င္ Stereotyping သုိ႔မဟုတ္ Prejudice ဟု ေခၚဆုိရမည္ထင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ႐ုိးအသူမ်ား၊ ႐ုိးသားသူမ်ား၊ လည္ပတ္သူမ်ား၊ လူလည္က်သူမ်ား၊ ေဖာ္ေရြသူမ်ား၊ မေဖာ္ေရြသူမ်ား၊ ယဥ္ေက်းသူမ်ား၊ မယဥ္ေက်းသူမ်ားကုိ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတုိင္း၊ ႏုိင္ငံတုိင္း၊ ၿမဳိ႕တုိင္း၊ ေက်းလက္တုိင္း၊ ေတာရြာတုိင္းတြင္ ေတြ႕ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
.jpg)
7 comments:
ဟုတ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆက္ေရးဖို႔ က်န္သြားသလိုပဲ။ ေတာသားနဲ႔ ၿမိဳ႕သူ အေၾကာင္း။
>>Rita....<<<< မဒမ္ေပါကလည္း ဖတ္ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း အလားတူပဲ မွတ္ခ်က္ခ်ေၾကာင္းပါ။ း-) .....
တစ္ခါတစ္ေလလည္းလူထဲကလူေတြအေၿကာငး္ေရးဦးမွေပါ႕.ေမ်ွာ္ေနတံုးအေတာ္ဘဲ
ကပ္ခ်န္တာမ်ိဳးမလုပ္သင့္တကယ္ပါ
အရင္ပို႕စ္ဖတ္ၿပီး ဘေလာ့ေရးဖို႕ အလိုက္သိတဲ့ အားေပးတဲ့ တိုးတိုးေဖာ္ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီပို႕စ္ မဒမ္ ႏွင့္ အန္ကယ္ ေပါတို႕ အေၾကာင္းေလလား ေအာက္ေမ့မိေသး
မဟုတ္မွ လြဲ ေရာ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ား ဆင္ဆာတိုးသြားတယ္ ထင္တယ္။
Ko Paw.... I absolutely agree with you. Humans are humans.
ဟုတ္တယ္ ေတာသားနဲ႔ ၿမိဳ႔သူဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေပးထားတယ္ နိဒါန္းမွာ ဒါနဲ႔ပဲ စထားတယ္။ ဒီအၾကာင္းပဲ ေရးမလားလို႔ စိတ္၀င္စားၿပီး ဖတ္လာတာ အဲဒီအေၾကာင္းကို အဓိက မေရးပဲနဲ႔ တျခားအေၾကာင္းေတြကို ေရးထားတာ ပိုမ်ားေနတယ္။ အဆံုးသတ္ေတာ့လည္း ဒီအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ အစပ်ိဳးထားၿပီးသား ျဖစ္လို႔ ေတာသားနဲ႔ ၿမိဳ႔သူအေၾကာင္းကို ဆက္ေရးဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။
introduction မ်ားေနတယ္။
Post a Comment