“ကာလႏွယ္ ဆုိးပါဘိ သူခုိးက လူလူ”

တရားစီရင္မႈက႑တြင္ လူသိမ်ားေသာ စကားတခုရွိသည္။

“It is better to let nine guilty persons go free, than to convict one innocent person.”

အျပစ္မရွိသူတေယာက္အား ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သည္ဟု စီရင္ခ်က္ ခ်မိျခင္းႏွင့္စာလွ်င္ အမွန္တကယ္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ ကုိးေယာက္ကုိ လႊတ္ေပးမိျခင္းကမွ ေတာ္ေပေသး၏ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။

ထုိသုိ႔ အျပစ္မရွိသူကုိ ျပစ္မႈထင္ရွားသည္ဟု စီရင္ခ်က္ ခ်မိရာတြင္….
(၁) ႐ုိး႐ုိးသားသား မွားယြင္းစီရင္ခ်က္ခ်မိျခင္းႏွင့္
(၂) မက်ဴးလြန္မွန္းသိသိႏွင့္ တမင္သက္သက္ မတရား စီရင္ဆုံးျဖတ္ျခင္း…. ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ကြဲျပားႏုိင္ေသးသည္။

႐ုိး႐ုိးသားသား မွားယြင္းစီရင္ခ်က္ခ်မိျခင္းသည္ ေမာဟဂတိ (အမွန္ကိုမသိျခင္း)ေၾကာင့္ဟု ဆုိရမည္ျဖစ္ၿပီး တမင္သက္သက္ မတရားစီရင္ခ်က္ခ်မွတ္ျခင္းကား ဆႏၵာဂတိ(ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္)၊ ဘယာဂတိ(ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းေၾကာင့္) ႏွင့္ ေဒါသဂတိ (မုန္းတီးျခင္းေၾကာင့္)ဆုိသည့္ အဂတိတရား မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ပထမ အမွားသည္ သက္ဆုိင္ရာ တရားသူႀကီး၏ ညံ့ဖ်င္းခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအမွားျဖစ္ပါက သက္ဆုိင္ရာ တရားေရးစနစ္တခုလုံး ညံ့ဖ်င္းျခင္းႏွင့္ တရားဥပေဒစုိးမုိးမႈ မရွိျခင္း၊ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္မရွိျခင္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္တခုလုံး မွားယြင္းေဖာက္ျပန္ေနျခင္းတုိ႔ ေၾကာင့္ပါ ျဖစ္ရေခ်သည္။

မနက္ျဖန္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္း တရား႐ုံး၌ အျပစ္မဲ့သူတေယာက္ကုိ မတရား ႐ုံးတင္ အမႈဆင္ စစ္ေဆးေနေသာအမႈတြင္ တရားသူႀကီးမွ စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္ေပလိမ့္မည္။

စိတ္ဓါတ္တည္ၾကည္ခုိင္မာၿပီး ရဲ၀ံ့ေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အဖုိ႔ မည္သည့္ စီရင္ခ်က္ကုိ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕သည္ျဖစ္ေစ ဤေလာကဓံမွ်ကုိ တုန္လႈပ္မည္မဟုတ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳထုိက္ေသာ၊ အတုယူေလးစားဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ ၾကည္ညဳိထုိက္ေသာ လူသားတေယာက္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေကာင္း တေယာက္ျဖစ္သည္။

သူမ၏ အေတြးအေခၚ၊ သူမ၏ လုပ္ရပ္၊ သူမ၏ ရပ္တည္ခ်က္၊ သူမ၏ ခံယူခ်က္တုိ႔သည္ လူ႔ေလာကတြင္ လူသားတေယာက္အေနျဖင့္ အျမင့္မားဆုံး ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ေသာ စံခ်ိန္စံၫႊန္းအျဖစ္ တည္ရွိလ်က္ရွိသည္။

ထုိသုိ႔ေသာ သူတဦးအေပၚတြင္ မတရားစီရင္ခ်က္ခ်မွတ္ပါက တရားသူႀကီးသည္လည္းေကာင္း၊ တရားသူႀကီး၏ ေနာက္ကြယ္မွ ႀကဳိးကုိင္ေနၾကသူမ်ားသည္လည္းေကာင္း ၄င္းတုိ႔ျပဳေသာ ဒုစ႐ုိက္မႈအတြက္ အကုသုိလ္ကံ၏ အက်ဴိးေပးႏွင့္ ျပည္သူလူထု၏ စီရင္ခ်က္ကုိ အေႏွးႏွင့္အျမန္ ဆုိသလုိ ျပန္လည္ ခံစားၾကရေပမည္။

သတိခ်ပ္သင့္သည္မွာ ယခု တရားခြင္သည္ လူတဦးတေယာက္၏ အနာဂတ္ကုိသာ စီရင္ဆုံးျဖတ္ေနျခင္း မဟုတ္။

လူထုတရပ္လုံးက ေထာက္ခံေသာ၊ ျပည္သူလူထုတရပ္လုံး၏ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ဘ၀ႏွင့္ရင္းကာ အရယူေပးရန္ ႀကဳိးပမ္းေနေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေပၚ တဖက္သတ္ စီရင္ေနေသာ တရားခြင္ျဖစ္ရာ မတရားသျဖင့္ စီရင္ခ်က္ခ်ပါက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တဦးတည္းကုိသာ မတရားဖိႏွိပ္ရာ ေရာက္သည္မဟုတ္။ ျပည္သူလူထုတရပ္လုံး၏ အနာဂတ္ႏွင့္ တုိင္းျပည္ကံၾကမၼာကိုပါ နိမ့္ပါးညႇဳိးႏြမ္းဆုတ္ယုတ္ေစရန္ ယုတ္မာပက္စက္ေသာ ႀကံရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စစ္အစုိးရမွ တဖက္သတ္ က်ဴးလြန္ေသာ စက္ဆုပ္ရြံရွာစဖြယ္ ေနာက္ထပ္ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးတခုသာ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။

Read more

“ဘာမွ ၀ါသနာ မပါတဲ့လူ”

အိမ္ယာထူေထာင္ၿပီး လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ ေနသူအဖုိ႔ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘ၀တခုကို ပုိင္ဆုိင္ရေပမည္။ အထူးသျဖင့္ မိမိကူညီေထာက္ပံ့လုိသူမ်ားကုိ စိတ္တုိင္းက် ကူညီေထာက္ပံ့ႏုိင္ရန္ ယခုထက္ပုိ၍ ၀င္ေငြေကာင္းဖုိ႔လည္း လုိသည္။

ေအာင္ျမင္ၿပီး ၀င္ေငြေကာင္းေသာ လူတေယာက္ျဖစ္ရန္မွာ မိမိ၀ါသနာပါေသာ အလုပ္ကုိ စိတ္ရွည္ရွည္ ဇြဲရွိရွိ လုပ္ဖုိ႔ အေျခခံ လုိအပ္သည္ဟု ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးပါသည္။ မွန္၏။ မည္မွ်ပင္ ၀ါသနာပါသည့္ ကိစၥျဖစ္ေစ တူတူတန္တန္ ျဖစ္ေျမာက္လာဖုိ႔မွာ စိတ္ရွည္မႈ၊ ဇြဲနပဲရွိမႈ လုိအပ္သည္။ “Genius is one percent inspiration and ninety-nine percent perspiration” ဟု ဆုိ႐ုိးရွိသည္လည္း မဟုတ္ပါလား။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိကုိယ္ကုိယ္ ျပန္လည္ သုံးသပ္ၾကည့္ရာ က်ေနာ္သည္ တကယ္တမ္းတြင္ ဘာကုိမွ် ဟုတ္တိပတ္တိ ၀ါသနာမပါေၾကာင္းႏွင့္ ဇြဲနပဲလည္း မရွိလွေၾကာင္း အလန္႔တၾကား သိရွိလုိက္ရပါသည္။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စာဖတ္၀ါသနာ ပါသလုိလုိ ရွိသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ စာဖတ္၀ါသနာႀကီးသူဟုလည္း တေလွ်ာက္လုံး ထင္မွတ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ တကယ့္စာအုိးမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လုိက္ေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ အေပ်ာ္ထမ္းအဆင့္မွ်ပင္ မရွိေၾကာင္း ၀မ္းပမ္းတနည္း သိလာရသည္။ ဤအေၾကာင္းကုိ ယခုအသက္အရြယ္တြင္ စာႀကီးေပႀကီးမ်ား ဖတ္႐ႈသည့္အခါတုိင္း စာတမ်က္ႏွာမျပည့္မီမွာပင္ အိပ္ေမာက်ျခင္း အျဖစ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္တတ္ေသာ က်ေနာ့္အျဖစ္က သက္ေသခံလ်က္ရွိသည္။ စာအုပ္ဖတ္မွသာ မဟုတ္။ အိပ္ကာနီးတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား လက္ေဆာင္ေပးထားေသာ တရားေခြတုိ႔ကုိ နာၾကားရန္ ဖြင့္လုိက္ပါက ၃ မိနစ္အတြင္းမွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိသျဖင့္ အပါးပါးေသာ ဆရာေတာ္တုိ႔၏ တရားေရေအး အၿမဳိက္ေဆးတုိ႔မွာ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ႕မွ အစြမ္းထက္ျမက္ေသာ အိပ္ေဆးဘ၀သုိ႔ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသြားရေလေတာ့သည္။

တဖန္ ကာတြန္း၊ ပုံတူဆြဲသည့္ဘက္တြင္ ၀ါသနာပါသလုိလုိ ရွိေသာ္လည္း တကယ္ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ဆြဲခ်င္စိတ္မရွိ။ စိတ္ကူးေပါက္မွ ေခ်ာက္တိေခ်ာက္ခ်က္ ၿပီးစလြယ္ ထဆြဲတတ္သူျဖစ္သည္။

အတီးအမႈတ္ႏွင့္ ဂီတတြင္ ၀ါသနာထုံသေယာင္ေယာင္ရွိသည္ထင္ရ၏။ သုိ႔ေသာ္ စည္း၀ါးက်က် မတီးတတ္၊ မဆုိတတ္သည္ႏွင့္ပင္ ကိစၥျပတ္ေလသည္။

ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ကူးရာတြင္လည္း ကၽြႏု္ပ္၏ လက္စြမ္းမွာ (ကုိေပါႏွင့္ ဓါတ္ပုံပညာပုိ႔စ္တြင္) အားလုံးျမင္သည့္အတုိင္းပင္ျဖစ္သည္။

ထုိမွ်မကေသး။ ေမာ္ေတာ္ကားအင္ဂ်င္၊ ဂ်က္အင္ဂ်င္မ်ားကုိ စိတ္၀င္စားသလုိလုိ၊ ေလေၾကာင္းသိပၸံကုိ လုိက္စားခ်င္သလုိလုိ၊ ျမန္မာ့သမုိင္း ကမၻာ့သမုိင္းကုိ တူးဆြခ်င္သလုိလုိ၊ အာကာသသိပၸံကုိ ေလ့လာခ်င္သလုိလုိ၊ သတင္းစာေခါင္းႀကီးေရးနည္းကုိ လက္တည့္စမ္းခ်င္သလုိလုိ ႏွင့္ တကယ္ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာအခါ ဘာတခုမွ နက္နက္နဲနဲ စိတ္၀င္စားလွသည္မဟုတ္ဘဲ အေပၚယံေၾကာအဆင့္ေလာက္မွာပင္ ရပ္တန္႔သြားသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။

တခုေတာ့ရွိသည္။ ပညာရပ္တခုခုကုိ ဓါတ္က်လာၿပီဆုိလွ်င္ ထုိအခုိက္အတန္႔တြင္ေတာ့ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့၊ မနက္ျဖန္တြင္ ကမၻာပ်က္ေတာ့မည္ေလာက္ သေဘာထားကာ အေလာတႀကီး ထလုပ္ေနတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ခဏမွ်ၾကာေသာအခါ ႐ုိးအီ ၿငီးေငြ႕သြားေလ့ရွိသည္။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚတြင္ သူတပါးကုိ ေကာက္႐ုိးမီးစိတ္ဓါတ္မေမြးဘုိ႔ တုိက္တြန္းေရးသား ေျပာဆုိတတ္ေသာ က်ေနာ့္တြင္ ထုိေကာက္႐ုိးမီး စိတ္ဓါတ္ အျပည့္ရွိေလသည္။

ဘေလာ့ဂ္ကုိ ယခုအခ်ိန္အထိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေရးေနႏုိင္ေသးသည့္အတြက္ပင္ မိမိကုိယ္ကုိ အံ့ၾသရေခ်ေသးသည္။ ဤသည္မွာ ေနာက္က တြန္းေပးေနေသာ ႏုိင္ငံေရးယုံၾကည္ခ်က္၏ တြန္းအား (Motivation)ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရေခ်မည္။

အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳရာ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္မွာလည္း ေရြးခ်ယ္စဥ္က ၀ါသနာပါသေယာင္ေယာင္ရွိေသာ္လည္း အခု အသက္ ၃၈ ႏွစ္နားနီးကမွ တကယ့္တကယ္ ၀ါသနာပါလွသည္မဟုတ္မွန္း ေနာက္က်စြာ သိလုိက္ရေခ်သည္။ စိတ္ညစ္ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။

ထုိအေၾကာင္းကုိ အိမ္သူသက္ထားျဖစ္သူ မဒမ္ေပါအား အလုံးစုံေျပာျပၿပီး ဖြင့္ဟ အသိေပးလုိက္ရာ မဒမ္ေပါ၏ မ်က္ႏွာမွာ ဇီးရြက္ခန္႔မွ်သာ က်န္ေတာ့သည္ ထင္၏။ သူ႕ချမာ အားကုိးရွာမိပါမွ ငါးပါးေမွာက္ေခ်ၿပီဟု ေတြးေလသည္ေလာ မေျပာတတ္။

က်ေနာ့္မွာလည္း ႀကံရာမရ။ သုိ႔ႏွင့္ “ကုိယ္ဘီယာေသာက္တာကုိေရာ ၀ါသနာလုိ႔ တြက္လုိ႔ရမလားဟင္” ေမးလုိက္ေသာအခါ မဒမ္ေပါက စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ရယ္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ “ဘာလဲ၊ မင္းက ဘီယာေသာက္ၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္မလုိ႔လား” ေမးရွာ၏။

မရယ္ၾကပါႏွင့္။ ဤကိစၥသည္ ေပါ႔ေသးေသးမဟုတ္။ က်ေနာ့္အျဖစ္မွာ ယခုလက္ငင္း ထီေပါက္ၿပီး သန္းႂကြယ္သူေဌးျဖစ္သြားလွ်င္ေတာင္မွ သူမ်ားတကာလုိ အလုပ္ကထြက္ၿပီး ကုိယ္၀ါသနာပါတာေလး စိတ္ေအးလက္ေအး လုပ္လုိက္မည္ဟု ေျပာဆုိႏုိင္ရန္ ဘာကုိ ၀ါသနာပါလုိ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ပါဘိေတာင္း။

အဲ…ဟုတ္ၿပီ။ အခု ဒီစာကုိ ေရးရင္းနဲ႔ စဥ္းစားလုိ႔ရတာ တခုေတာ့ ရွိသည္။

ဘယ္အရာကုိမွ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ စိတ္မ၀င္စားဘဲ ဟုိစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ လုပ္တတ္သည္မွာ က်ေနာ့္၀ါသနာပင္ ျဖစ္ရေခ်မည္။

ဟုိစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ လုပ္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားႏုိင္သေလာဆုိသည့္ အခ်က္ကုိ အင္တာနက္တြင္ ေရွးဦးစြာ ရွာေဖြစစ္ေဆး ၾကည့္ဖုိ႔လုိမည္။ ကမၻာေပၚတြင္ “ဟုိစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္” လုပ္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္လာေသာ သန္းႂကြယ္သူေဌး ဘယ္ႏွစ္ဦး ရွိသလဲ၊ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရသလဲ ဆုိတာေတြကုိ သုေတသန လုပ္ၾကည့္ရမည္။ အင္း… ေျပာသာေျပာရ၊ သုေတသန လုပ္ရမွာလည္း ခပ္ပ်င္းပ်င္းဆုိေတာ့ သုေတသန ၀ါသနာပါဟန္တူေသာ “ကုိညီလင္းဆက္” (သုိ႔မဟုတ္) ကိန္းဂဏန္းမ်ား၊ ဇယားမ်ားကုိ ပုိင္ႏုိင္ကၽြမ္းက်င္ေသာ “ကုိအင္ဒီျမင့္”တုိ႕ကုိ စာတမ္းျပဳစုေပးဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းရလွ်င္ ေကာင္းေလမည္ေလာ မေျပာတတ္။

သူတုိ႔ျပဳစုေပးေသာ စစ္တမ္းအေပၚအေျခခံၿပီး လက္ရွိအလုပ္မွ ထြက္ကာ “ဟုိစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ ကုမၸဏီ” တည္ေထာင္ကာ ေဇာက္ခ်လုပ္ရမည္။ ေအာင္ျမင္လာလွ်င္ ၀န္ထမ္းေတြ တုိးခ်ဲ႕ခန္႔ထားရမည္။ စကၤာပူတြင္သာမက ၾသစေတးလ်၊ မေလးရွား၊ ထုိင္း၊ အေမရိကန္၊ ကေနဒါ၊ ယူေက စသည့္ႏုိင္ငံမ်ားတြင္လည္း “ဟုိစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ Franchise ”ဆုိင္ခြဲေတြ ေနရာအႏွံ႕ ဖြင့္ပစ္လုိက္မည္။ ကမၻာအႏွံ႕လွည့္လည္ၿပီး ဆုိင္ခန္းေတြကုိ ႀကီးၾကပ္ျခင္း၊ ၀န္ထမ္းေတြကုိ ထရိန္နင္ေပးျခင္း၊ အက်ဳိးအျမတ္ေတြကုိ အျခားလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ပါ ခ်ဲ႕ထြင္ျမႇဳတ္ႏွံျခင္းေတြ မျဖစ္မေန လုပ္ရမည္။

လုပ္ငန္းႀကီးက်ယ္လာၿပီဆုိရင္ ကုိယ္တေယာက္တည္းနဲ႔ မႏုိင္ေရးခ်မႏုိင္။ စိတ္ခ်ရေသာ လက္ေထာက္လူယုံမ်ား မလြဲမေသြ လုိလာေပလိမ့္မည္။ ဘယ္သူေတြကုိ ခန္႔ထားရပါ႔။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားအၾကားမွ ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားလွ်င္လည္း သူ႕ကုိ မ်က္ႏွာလုိက္သည္၊ ငါ႔ကုိ ေမ့ထားရက္သည္ႏွင့္ အေ၀မတည့္ ျဖစ္ၾကဦးမည္။ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ ခန္႔ထားရေအာင္ကလည္း ကုိယ္က အခ်ဳိးမေျပာင္းေသာ္ျငား သူ႕ဖက္က အလုပ္ရွင္အလုပ္သမား ဆက္ဆံေရးျဖစ္သြားသည့္ အေျခအေနကုိ စိတ္ကြက္ၿပီး မိတ္ပ်က္သြားလွ်င္ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ဆုံ႐ႈံးရေခ်ေတာ့မည္။ ဒီၾကားထဲ သမီးလုပ္သူကလည္း ဖခင္ ၀င္ေငြေကာင္းသည္ဆုိကာ ေပါ႔ေပါ႔ေန၊ ေပါ႔ေပါ႔စား ဘ၀ေပးအသိ မရွိဘဲ ေနမွာ စုိးရေသးသည္။ ပိုဆုိးသည္က သူေဌးကေတာ္ျဖစ္လာေသာ မဒမ္ေပါကလည္း ပဲရစ္တုိ႔ လန္ဒန္တုိ႔မွာ ေရွာ့ပင္းထြက္ခ်င္ပါသည္ ပူဆာလာလွ်င္ ဥဒဟုိလုိက္ပုိ႔ရဦးမည္။

အားပါးပါး….။ ဤမွ် စဥ္းစားရသည္မွာပင္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ ေကာင္းလွေပသည္။

ေတာ္ပါၿပီခင္ဗ်ာ။ ဘယ္လုိမွ စိတ္မရွိၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္ မႀကီးပြားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ထုံးစံအတုိင္း ကက္ဆက္ဖြင့္ၿပီး တရားေရေအး အၿမဳိက္ေဆးကေလး နာၾကားရင္း ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ ေကာင္းမည္ထင္သည္။

ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ၿမဲပါေစ။
ဇြဲလုံ႔လကင္း ပ်င္းရိျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

Read more

“လက္ကုိင္တုတ္ ႏွင့္ ေတာင္ေ၀ွး”

အလ်ား ေလးေပခန္႔၊ အခ်င္း တလက္မခြဲေလာက္ရွိေသာ ၀ါးရင္းတုတ္တေခ်ာင္းသည္ သက္ႀကီးရြယ္အုိတေယာက္အား လမ္းေလွ်ာက္ရာတြင္ ေထာက္ကူႏုိင္ေသာ ေတာင္ေ၀ွးတေခ်ာင္း ျဖစ္ႏုိင္သလုိ လူဆုိးလူသြမ္းတုိ႔က တပါးသူအား ႐ုိက္ႏွက္၍ ႏွိပ္စက္ကလူျပဳရာတြင္ အသုံးျပဳေသာ လက္နက္ (သုိ႔မဟုတ္) လက္ကုိင္တုတ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။

တုတ္၏ သဘာ၀ သည္ အတူတူပင္ျဖစ္ပါလ်က္ အသုံးျပဳသူအေပၚမူတည္၍ (သုိ႔တည္းမဟုတ္)အသုံးျပဳခံရသည့္ အေနအထားေပၚတြင္ မူတည္၍ ယင္းတုတ္ကုိ ေခၚဆုိေသာ အေခၚအေ၀ၚလည္း ကြဲျပားသြားေပသည္။ တဖန္ အေခၚအေ၀ၚအေပၚ မူတည္ၿပီး အဆုိပါ တုတ္အေပၚတြင္ လူတုိ႔ထားရွိေသာ အျမင္သည္လည္း ကြဲျပားသြားေပသည္။

ယေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံျပည္သည္ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္တြင္ ဖိႏွိပ္ခံရသည္မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ စတင္ေရတြက္ေသာ္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၇ ႏွစ္မွ် ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္ Totalitarianism ဆုိသည့္အေခၚအေ၀ၚႏွင့္ လုိက္ဖက္စြာပင္ ကိစၥတုိင္းအေပၚတြင္ အာဏာသက္ေရာက္ကာ ထိန္းခ်ဳပ္စြက္ဖက္လ်က္ရွိသည္။ ၀န္ႀကီးမွ စ၍ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ အမႈထမ္း၊ အရာထမ္းအလယ္၊ ျပာတာႏွင့္ ဆုိက္ကားသမား အဆုံး မည္သူတဦးတေယာက္မွ် မိမိ ၀တၱရားရွိသည့္အတုိင္း လြတ္လပ္စြာ ျပဳမူက်င့္ႀကံႏုိင္ၾကသည္မဟုတ္။ အာဏာရွင္၏ အလုိဆႏၵအတုိင္း လုိက္လံေဆာင္ရြက္ၾကရလ်က္ ရွိသည္။

အာဏာရွင္ခ်မွတ္ေသာ ပညာေရးေပၚလစီကုိ ပါေမာကၡမ်ား၊ ပညာေရးမွဴးမ်ား၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ား၊ ဆရာမ်ားက တေသြမသိမ္း လုိက္လံ က်င့္ႀကံရသည္။ ယင္း ပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ သူတုိ႔ တတ္ကၽြမ္းသည့္ ပညာရပ္မ်ားကုိ လြတ္လပ္စြာ အသုံးျပဳပုိင္ခြင့္မရွိ။ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းမ်ားကုိပင္ လြတ္လပ္စြာ ျပဳစု သင္ၾကားခြင့္မရွိ။

အလားတူပင္ အာဏာရွင္ ခ်မွတ္ေသာ က်န္းမာေရး ေပၚလစီကုိ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား၊ အထူးကုမ်ား၊ ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးမ်ား၊ သူနာျပဳမ်ား၊ က်န္းမာေရးလုပ္သားမ်ားက တေသြမသိမ္း လုိက္နာက်င့္ႀကံရသည္။ ယင္းတုိ႔အေနျဖင့္ သူတုိ႔ တတ္ကၽြမ္းသည့္ ပညာရပ္မ်ားကုိ လြတ္လပ္စြာ အသုံးျပဳပုိင္ခြင့္မရွိ။ ဥပမာေပးရလွ်င္ ေရာဂါျဖစ္သူ ဦးေရကုိ စာရင္းဇယားေကာက္ခံရာ၌ပင္ လြတ္လပ္စြာ ေကာက္ခံခြင့္မရွိ။ စာရင္းဇယားကုိ အမွန္အတုိင္း တင္ျပခြင့္မရွိ။ ေဆး႐ုံမ်ားတြင္ ထိေရာက္စြာ လက္ခံကုသခြင့္ မရွိ။ ေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ကာကြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ ထိေရာက္စြာ လုပ္ပုိင္ခြင့္မရွိ။

အျခား စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး နယ္ပယ္မ်ားတြင္လည္း အလားတူပင္တည္း။

ၫႊန္ၾကာေရးမွဴးခ်ဳပ္ကစ၍ ျပာတာ အထိ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ကစ၍ လမ္းေဘးေစ်းသည္အထိ၊ ကြန္ျပဴတာပညာရွင္မွစ၍ ဆုိက္ကားသမားအထိ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ အာဏာရွင္အလုိက်၊ အာဏာရွင္ ခုိင္းေစသမွ်ကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္ဘဲ (စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ) လုပ္ကုိင္ေနၾကရသည္သာ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ အာဏာရွင္ ခုိင္းေစရာကုိ လုိက္လံလုပ္ကုိင္ၾကရသည့္အထဲတြင္ အတန္းပညာကုိ ေကာင္းစြာ သင္ၾကားခြင့္မရခဲ့ရွာေသာ ဆင္းရဲသားမ်ား၊ လက္လုပ္လက္စားမ်ားလည္း ထိပ္ဆုံးကပါသည္။

ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားပင္ အာဏာရွင္ခုိင္းေစသမွ်ကုိ မတြန္းလွန္၀ံ့ဘဲ လုိက္လံလုပ္ကုိင္ေနၾကရသည့္ ေခတ္အခါႀကီးထဲတြင္ ပညာလည္းမတတ္၊ ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္လည္း နင္းျပားသဖြယ္ လူတကာအား ေအာက္က်ဳိ႕ဆက္ဆံရရွာေသာ လက္လုပ္လက္စား လူတန္းစားအဖုိ႔ အဘယ္သုိ႔ေသာ သတၱိျဖင့္ အာဏာရွင္၏ ခုိင္းေစမႈကုိ ျငင္းပယ္ႏုိင္အံ့နည္း။ ထုိလူတန္းစားမွာ ပညာတတ္အရာရွိႀကီးမ်ားကဲ့သုိ႔ ခ်မ္းသာေလာက္ေအာင္ အက်ဳိးအျမတ္မခံစားရပါဘဲ၊ ရာထူးတက္လမ္းမရွိပါဘဲ တေန႔စာ ၀င္ေငြမွ်အတြက္ပင္ အာဏာရွင္ခုိင္းေစရာကုိ လုပ္ေဆာင္ရရွာၿပီး ရသည္ႏွင့္မတန္ေအာင္ လူမုန္းခံသည္လည္းျဖစ္ရာ အဘယ္ေၾကာင့္ အာဏာရွင္ခုိင္းတုိင္း လုပ္ရသည္ကုိ ေတြးေတာၾကည့္ရန္ လုိေပလိမ့္မည္။

ယခုအခါ ျပည္သူအမ်ား မ်က္မုန္းက်ဳိးဖြယ္ ဗီလိန္ေနရာမွ အသုံးေတာ္ခံရန္ စြမ္းအားရွင္ဟူသည့္ လူတန္းစား တရပ္သည္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးလုိလုိသည္ အျဖစ္သနစ္၏ ဇာတိဇစ္ျမစ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေတြးေတာျခင္း မျပဳၾကဘဲ စြမ္းအားရွင္ ဆုိလွ်င္ အလြယ္တကူ မုန္းတီးမိလုိက္ၾကသည္။ နအဖ၏ ေဒါက္တုိင္ေတြဟု အလြယ္တကူ သမုတ္လုိက္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားဆုိလွ်င္ နအဖ ေဒါက္တုိင္မ်ားကုိ ၿဖဳိခြင္းရန္ ဦးတည္ခ်က္ျဖင့္ စြမ္းအားရွင္မ်ား၊ ႀကံဖြံ႕မ်ားကုိ အၾကမ္းဖက္ တုိက္ခုိက္ေခ်မႈန္းရန္ပင္ အစီအစဥ္ ရွိၾကသည္ဆုိသည္။ ဤသည္မွာ မဆုိင္သည့္အေပါက္ကုိ ဂလုိင္ျဖင့္ေခါက္သည္ဟု က်ေနာ္ယူဆပါသည္။

တကယ္ေတာ့ စြမ္းအားရွင္ေတြသည္လည္း အာဏာရွင္စနစ္၏ သားေကာင္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အာဏာရွင္ေစခုိင္းရာ လုိက္ပါ လုပ္ကုိင္ၾကရသူခ်င္းအတူတူ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးမ်ား၊ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား၊ အစုိးရအရာရွိႀကီးမ်ားကုိ ဆက္ဆံရာတြင္ တမ်ဳိး၊ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရခဲ့ေသာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈဒဏ္ကုိ ခါးစည္းခံေနၾကရေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားကုိ ဆက္ဆံရာတြင္တမ်ဳိး ခြဲျခားဆက္ဆံသလုိ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ ဆင္းရဲမြဲေတ၍ ပညာမတတ္သူမ်ားကုိ ေျမနိမ့္ရာ လွံစုိက္သလုိ ထပ္မံ ဖိေထာင္းရာ ေရာက္ေနေခ်ၿပီေလာဟု စဥ္းစားစရာရွိလာသည္။။ ဦးပုည စကားနဲ႔ ေျပာရလွ်င္…. “အစြယ္လုိသူ မိဖုရား၊ အသြားေစခုိင္းသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရားကၽြန္ေတာ္…၊ ဤႀကံေဖာ္ႀကံဖက္၊ သုံးေယာက္သားအနက္တြင္မွ၊ ကံကြက္က်ား၍၊ ငမုိက္သားမုဆုိးေလ၊ နင့္ခ်ည္းပင္ ေသေပေတာ့ဟု၊ ေငြေတာင္ႀကီး အဟန္၊ ဆဒၵန္မင္းျမတ္၊ သတ္လွ်င္လည္း ၊ လူမလိမၼာ၊ ကၽြန္မိစၦာသည္၊ မလြတ္ႏုိင္ရာ၊ ေသရပါေတာ့မည္” ဆုိသကဲ့သုိ႔ စြမ္းအားရွင္တုိ႔သည္ ေသာႏုတၳဳိရ္ မုဆုိးေနရာကုိ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်စြာ ကြက္တိ ၀င္ေရာက္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။

ဆဒၵန္ဆင္မင္းကေတာ့ အေလာင္းေတာ္ပီပီ “အေလာင္းေတာ္ျမတ္၊ ေဗာဓိသတ္လည္း၊ ေလာကတၱယ၊ ဘ၀ပါရဂူ နီးစပ္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္၊ ရန္သူပုဂၢဳိလ္၊ ေသာႏုတၳဳိရ္ကုိ၊ ေရႊကုိယ္ေတာ္ပြား ရင္ႏွစ္သားကဲ့သုိ႔၊ သနားခ်စ္ခင္၊ အသက္ကုိ ခ်မ္းသာေပးေတာ္မူၿပီးလွ်င္…..”ဆုိသည့္အတုိင္း မုဆုိးကုိ အသက္ခ်မ္းသာေပးခဲ့ပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကေရာ ပညာမ်က္စိႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ဆုံးျဖတ္လ်က္ သတိတရားေရွ႕ထားကာ ျပဳမူမည္ေလာ။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ခံစားမႈသက္သက္ျဖင့္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ျပဳလုပ္ၾကမည္လား။ ဤသုိ႔ေရးသျဖင့္ စြမ္းအားရွင္မ်ား၊ ႀကံ႕ဖြံ႕မ်ား၏ ဘက္မွ ဘက္လုိက္ကာ ေရးသားေနသည္ဟု ေကာက္ခ်က္မခ်ေစလုိ။ စြမ္းအားရွင္တုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ား၊ ႀကံဖြံ႕မ်ား၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ အမ်ားနည္းတူ က်ေနာ္သည္လည္း ႐ႈတ္ခ်သည္ပင္ျဖစ္သည္။ ဆန္႔က်င္သည္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိလူတန္းစား၏ အၾကပ္အတည္းႏွင့္ အေနအထားကုိ သုံးသပ္ႏုိင္ရန္ ေရးျပျခင္းျဖစ္ၿပီး အဓိက ရန္သူမွာ မည္သူျဖစ္သနည္းဆုိသည့္အခ်က္ကုိ မေ၀၀ါးေစရန္ ဆုိလုိရင္းျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ နအဖသည္ အိမ္ၾကက္အခ်င္းခ်င္းကုိ အုိးမဲသုတ္ၿပီး ခြပ္ေစျခင္းသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ စြမ္းအားရွင္ေတြကုိ ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ႀကံပါက ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ရသည္ျဖစ္၍ ေသြးေခ်ာင္းစီးသည္သာ အဖတ္တင္မည္။ အၾကမ္းဖက္ျခင္းျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ မရႏုိင္ပါ။ မၿငိမ္းခ်မ္းလွ်င္ လြတ္လပ္ျခင္းလည္း မမည္ပါ။ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္သည္မွာ အာဏာရွင္တုိ႔၏ လက္ကုိင္တုတ္မ်ားကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ေတာင္ေ၀ွးျဖစ္လာေစရန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႀကဳိးပမ္းၾကရမည္ျဖစ္သည္။

ဤကိစၥသည္ လြယ္ကူသည့္ကိစၥဟု မဆုိလုိပါ။ အင္မတန္ ခက္ခဲပါသည္။ အခ်ိန္ယူရမည္လည္း မုခ်ပင္ျဖစ္ပါသည္။ စြမ္းအားရွင္မွစ၍ စစ္ဗုိလ္စစ္သားမ်ားအထိ မိမိတုိ႔ဖက္ ပါလာေစရန္ စည္း႐ုံးေရး နည္းလမ္းမ်ားကုိ တီထြင္ႀကံဆၾကဖုိ႔ လုိပါသည္။ လက္ေတြ႕ စည္း႐ုံးၾကဖုိ႔ လုိပါသည္။ တဖက္တြင္လည္း အၾကမ္းမဖက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖစ္သည့္ သပိတ္ေမွာက္ျခင္း၊ ဆႏၵျပအုံႂကြျခင္း၊ အာဏာဖီဆန္ျခင္းမ်ားကုိ စနစ္တက် ျပဳလုပ္ၾကဖုိ႔ လုိပါသည္။

အာဏာရွင္စနစ္တခုကို ၿဖဳိဖ်က္ရသည့္ ကိစၥမွာ လြယ္ကူသည့္ကိစၥ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ မလြယ္ကူသျဖင့္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထုိင္ေနသင့္သည္လည္း မဟုတ္။ လြတ္လပ္ေရးရသည္အထိ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္ဆင့္ကမ္း ႀကဳိးပမ္းသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ ႀကဳိးပမ္းရာ ခရီးတေလွ်ာက္တြင္ အာဏာရွင္တုိ႔၏ လက္ကုိင္တုတ္မ်ားကုိ ေတြ႕တုိင္း ထုိသူတုိ႔သည္လည္း မိမိတုိ႔လုိပင္ စနစ္၏ သားေကာင္မ်ားပင္ျဖစ္သည္ကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ကာ အာဏာရွင္၏ လက္ကုိင္တုတ္အျဖစ္မွ ျပည္သူလူထုအားထားရေသာ ေတာင္ေ၀ွးအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲလာေစရန္ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္ၾကဖုိ႔ လုိမည္ျဖစ္သည္။

Read more

“ရာဇ၀င္မွာ စာတင္လုိ႔ က်ဴးခဲ့ၾက”

ပုဂံေခတ္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာျပည္ (ပုဂံျပည္)ကုိ ေရာက္လာပုံဟာ စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းဘူးလား။ အဲသည္မတုိင္ခင္က အရည္ႀကီးေတြ လႊမ္းမုိးေနရာကေန ဗုဒၶဘာသာကုိ ေျပာင္းသြားလုိက္ပုံမ်ား အင္မတန္ လွ်င္ျမန္လြန္းတယ္။ အခုေခတ္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ Paradigm shift ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးလား လုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။

တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္မိ႐ိုးဖလာ ယုံၾကည္သက္၀င္လာတဲ့ ဘာသာတခု (သုိ႔မဟုတ္) ယုံၾကည္သက္၀င္မႈ တခုကေန ေနာက္တခုကုိ လုံး၀ ေျပာင္းလဲလုိက္ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အျမစ္တြယ္လာတဲ့ အရည္းႀကီးသာသနာကေန ဗုဒၶသာသနာကုိ အခ်ိန္တုိတုိေလးအတြင္းမွာ ကူးေျပာင္းလုိက္ႏုိင္တာ အံ့ၾသစရာပဲ။ ဘုရင္ျဖစ္သူ အေနာ္ရထာကုိယ္တုိင္က ဒီဘာသာတရားကုိ သက္၀င္ယုံၾကည္လုိ႔ ျပည္သူေတြကုိလည္း အာဏာစက္သုံးၿပီး ယုံၾကည္ခုိင္းတဲ့အတြက္ ဒီေလာက္ပ်ံ႕ပြားသြားတာလား။ ဒီလုိေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ လူတေယာက္ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကုိ ဓားမုိးၿပီး အတင္းယုံၾကည္ခုိင္းရင္ ခုိင္းသမွ်သာ လုပ္မယ္။ သဒၶါတရားေပါက္လာတဲ့အထိေတာ့ ယုံၾကည္လိမ့္မယ္မဟုတ္။ အဲသည္ ဘုရင္ ကြယ္လြန္သြားတာနဲ႔ နဂုိယုံၾကည္မႈကုိ ျပန္က်င့္သုံးမွာေပါ႔။

ဒါမွမဟုတ္ ဘုရင္ကုိ ျပည္သူေတြက ခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းလုိ႔ သူကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာကုိ လုိက္လံကုိးကြယ္တာလား။ ဒါလည္း သိပ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ လူတေယာက္ကုိ ခ်စ္ခင္႐ုံနဲ႔ မိ႐ုိးဖလာ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္လာခဲ့တဲ့ အရာတခုကုိ ၀ုန္းကနဲ ေျပာင္းဖုိ႔ ဆုိတာမလြယ္ဘူးေလ။

အျဖစ္ႏုိင္ဆုံးကေတာ့ အရည္းႀကီးသာသနာနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ ဗုဒၶဘာသာက ပုိမုိ ႏွစ္လုိ လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ရွိတယ္၊ က်ဳိးေၾကာင္းညီၫြတ္မႈရွိတယ္ စတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္ လူအမ်ားဟာ သူ႕သေဘာ သူ႕ဆႏၵအေလ်ာက္ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲ သက္၀င္လာၾကတာလုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။

ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂံေခတ္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားေတာက္ပ ခဲ့တယ္ဆုိတာကေတာ့ ပုဂံက ဘုရားပုထုိးေတြ၊ အုတ္ခြက္ေတြ၊ ေက်ာက္စာေတြမွာ သက္ေသထင္ရွားက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ဆက္ၿပီး စဥ္းစားတာက ဘာသာတရားလုိ အင္မတန္နက္နဲတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆတခုကုိေတာင္ အဲသည္တုန္းက ျမန္မာေတြဟာ အလြယ္တကူ လက္ခံႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ဟာ အေတြးအေခၚသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ေတြကုိ အခုေခတ္ထက္ ပုိမုိ တိမ္းၫြတ္လြယ္သလားဆုိတဲ့ အခ်က္တခ်က္ကုိ သြားစဥ္းစားမိတယ္။

ေနာက္တခ်က္က ပုဂံေခတ္ကေန ကုန္းေဘာင္ေခတ္အထိ ဘုရင္ေတြ စစ္တုိက္ၾကလုိ႔ စစ္ႏုိင္ၿပီး ျပန္လာရင္ ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ႏုိင္ငံေရႊလမ္းေငြလမ္းေဖာက္ၿပီး လက္ေဆာင္ပဏၰာဆက္သလုိ႔ျဖစ္ေစ လူသူရဲေကာင္း၊ ရဟန္းသူရဲေကာင္း၊ လူပညာရွိ၊ ရဟန္းပညာရွိ၊ လက္မႈပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြကုိ မိမိတုိင္းျပည္ျပန္လာတဲ့အခါ သယ္ေဆာင္လာၾကသတဲ့။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ (အဲသည္တုန္းက ေဘးပတ္၀န္းက်င္က တုိင္းျပည္ေတြျဖစ္တဲ့) မြန္၊ ရွမ္း၊ ယုိးဒယား စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကေန ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ လက္မႈအတတ္ပညာေတြပါ ျမန္မာေတြ ရလုိက္ၾကတယ္။

ျမန္မာျပည္ဟာ ေတာင္တန္းေတြ ပတ္ပတ္လည္ကာရံထားၿပီး မင္းေနျပည္ေတာ္ စုိက္တာကလည္း ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းေဒသတ၀ုိက္မွာဆုိေတာ့ ေရေၾကာင္းသြားလာရတဲ့ေခတ္အခါမွာ ဆိပ္ကမ္းမရွိတဲ့အေလ်ာက္ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ထိေတြ႕မႈ နည္းပါးခဲ့တယ္။ အလြန္ဆုံးထိေတြ႕ရတာ ယုိးဒယား။

ဒါေပမယ့္ ေရွးျမန္မာေတြဟာ ျပင္ပက ၀င္လာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကုိ အသစ္အဆန္းအေနနဲ႔ စိတ္၀င္တစား လက္ခံၾကပုံရတယ္။ ဇာတ္၊ ဂီတ၊ အက စတဲ့ သုခုမ အႏုပညာေတြမွာ ေရွးေခတ္ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့ရသမွ် ႏုိင္ငံေတြက ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေရာယွက္ေနတာကုိ သတိထားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိ လက္ခံႏုိင္ၾကတာဟာလည္း ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္မွာ (သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္စနစ္ေအာက္မွာ ေနရတာျဖစ္ေသာ္ျငား) ငါတုိ႔လူမ်ဳိးဟာ “ကုိယ့္ထီး၊ ကုိယ့္နန္း၊ ကုိယ့္ၾကငွန္း” နဲ႔ ေနႏုိင္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြရယ္လုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးစိတ္ေနစိတ္ထားရွိလုိ႔ ပြင့္လင္းစြာ လက္ခံႏုိင္ၾကတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ကုိ က်ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ တေလွ်ာက္လုံး ကုိယ့္ထီး၊ ကုိယ့္နန္း၊ ကိုယ့္ၾကငွန္း နဲ႔ ေနလာသူေတြဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ကုိ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ေစာေစာက လြတ္လပ္တဲ့လူမ်ဳိး စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ အခ်ဳိးႏွိမ္ခံလုိက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ မတရားလာေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ကုိယ္တုိင္းျပည္က သယံဇာတ၊ အေမြအႏွစ္ေတြကုိ အျမတ္ထုတ္တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ကုိ ျမန္မာေတြ မႏွစ္ၿမဳိ႕ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ပုိဆုိးတာက အဂၤလိပ္ေတြေခတ္မွာ အိႏၵိယကေန ေရာက္လာတဲ့ ေငြရွင္ခ်စ္တီးေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ျမန္မာေတြရဲ႕ တုိင္းတပါးသားေတြအေပၚမွာ မႏွစ္ၿမဳိ႕စိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္ဟာ ပုိမုိျပင္းထန္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာ “၀ံသာႏုစိတ္” ဆုိတာ စတင္ေပၚေပါက္လာေတာ့တာပါပဲ။ “၀ံသာႏုစိတ္” ဆုိတာ “ကုိယ့္အမ်ဳိး၊ ကုိယ့္ဘာသာ၊ ကုိယ့္သာသနာ၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ” ကုိ ကာကြယ္လုိတဲ့စိတ္ကုိ အရင္းခံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိလုိနီေခတ္ အေစာပုိင္း ျမန္မာ့ႏုိ္င္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ “အမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ” ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၀ံသာႏုစိတ္ဓါတ္ေရခ်ိန္ျမင့္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တုိင္းတပါးသား အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြ၊ ဘာသာစကားေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ စတင္ သပိတ္ေမွာက္ၾကေတာ့တယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ကုိ အားေပးလာၾကတယ္။ အဲသည္ေခတ္အေနအထားကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ဒီ ၀ံသာႏုစိတ္ေပၚေပါက္လာပုံဟာ သဘာ၀ က်တယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္လည္း အခရာ က်ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ကာလဟာ အေတာ္အတန္ ရွည္လ်ားခဲ့တာမုိ႔ အဲသည္ ျပင္းထန္တဲ့ ၀ံသာႏုစိတ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ အခ်ိန္အထိ အရွိန္မကုန္ႏုိင္ေသးဘဲ အ႐ုိးစြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

တကယ္လုိ႔သာ ျမန္မာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ၿပီးခ်ိန္က စလုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးတရပ္အေနနဲ႔ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြ ကာလရွည္ၾကာ ဆက္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြဟာ ပုဂံေခတ္က ျမန္မာေတြလုိပဲ ကမၻာတလႊားက ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကုိ သေဘာထားႀကီးႀကီး၊ ပြင့္လင္းတဲ့အျမင္နဲ႔ လက္ခံႏုိင္ၾကမွာ အေသအခ်ာပါ။

ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ စစ္အာဏာရွင္အစုိးရတက္လာၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းကုိ ခံရပါေတာ့တယ္။ စစ္အစုိးရဟာ အရပ္သား မ်က္ႏွာဖုံး ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီကုိ ထူေထာင္ၿပီး တံခါးပိတ္စီးပြားေရးစနစ္က်င့္သုံးကာ ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ အဆက္ျဖတ္လုိက္႐ုံမက က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ကုိ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ စိတ္ထဲကုိ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး ၀ါဒျဖန္႔ သြတ္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ၊ စာနယ္ဇင္းေတြကအစ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ နဲ႔ သုခုမ အႏုပညာေတြအဆုံး တုိင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈ၊ တုိင္းတပါး အေတြးအေခၚေတြကို ႐ႈတ္ခ်ၿပီး “အ႐ုိးေပၚ အရြက္္မဖုံးေစနဲ႔” ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့ ဓေလ့ကုိ ႐ုိက္သြင္းခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက တုိးတက္မႈေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြ ျမန္မာျပည္ထဲ ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္မလာႏုိင္ေအာင္ စာေပစိစစ္ေရး၊ ႐ုပ္ရွင္ဆင္ဆာ စတဲ့ အဆင့္ဆင့္ေသာ တည္းျဖတ္မႈေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္စိနဲ႔ နားကုိ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး ပိတ္ပင္ထားခဲ့တယ္။ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ အသစ္အဆန္းကုိ လက္ခံဖုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ၾကတယ္။ တုိင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈဆုိရင္ အလြယ္တကူ ႐ႈတ္ခ်တတ္ၾကတယ္။ အေတြးအေခၚအသစ္ေတြကုိ စဥ္းစားဆန္းစစ္ လက္ခံဖုိ႔ ၀န္ေလးၾကတယ္။

ဆြံ႕အနားမၾကား ဆုိတာ ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ လူတေယာက္ဟာ ေမြးကတည္းက နားမၾကားရင္ စကားမေျပာတတ္ေတာ့သလုိ မ်က္စိမျမင္ရင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ မသိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေလ့လာသင္ယူႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ မ်က္စိေရာ၊ နားပါ ခၽြတ္ယြင္းသြားခဲ့ရင္ လူအျဖစ္ ျပည့္ျပည့္၀၀ ရွင္သန္ႀကီးထြားႏုိင္ဘုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ (စိတ္၀င္စားသူမ်ား Helen Keller's teacher- ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္- ဟယ္လင္ကဲလား၏ ဆရာမ ကုိ ရွာဖတ္ပါ။) မွန္မွန္ကန္ကန္ မျမင္မၾကားရရင္ ဆုံးျဖတ္မႈလြဲမွားႏုိင္တယ္ဆုိတာကလည္း အထူးေျပာဖုိ႔ေတာင္ မလုိပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကုိ နားမလည္ၾကဘူးလုိ႔ ဆုိလာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ နားမ်က္စိကုိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အပိတ္ခံထားရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ နားမ်က္စိကုိ ဖြင့္ေပးလုိက္တာနဲ႔ ဘယ္ဟာ ေကာင္းသလဲ၊ ဘယ္ဟာဆုိးသလဲဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းသိၾကမွာပါ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ၾကမွာပါ။ ပုဂံေခတ္က အရည္းႀကီးသာသနာကေန ဗုဒၶသာသနာကုိ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားသလုိမ်ဳိးေပါ႔။

ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕လူေတြ ၀ါဒျဖန္႔ေနတဲ့ “ျမန္မာေတြ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူး” ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ လုံး၀ မမွန္ကန္ပါဘူး။

ျပည္သူလူထုရဲ႕ နားမ်က္စိကုိ ဖြင့္ေပးမယ္၊ လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးဘ၀ကုိ ျပန္ရေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ဟာ ကမၻာတလႊားက လြတ္လပ္တဲ့ အျခားတုိင္းႏုိင္ငံေတြလုိပဲ တုိးတက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ရင့္က်က္တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြနဲ႔ ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ တုိင္းျပည္တခုအျဖစ္ကုိ အျမန္ဆုံး ေရာက္ရွိလာမွာ အမွန္ပါပဲ။

အဲဒီလုိ မ်က္စိဖြင့္ေပးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ (တနည္း) လြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးဘ၀ကုိ ျပန္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ လုပ္ရမယ့္ ပထမဦးဆုံးအဆင့္ကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္စိနဲ႔နားကုိ ပိတ္ထားတဲ့စနစ္ (သုိ႔မဟုတ္) လြတ္လပ္မႈကုိ ပိတ္ပင္ထားတဲ့ စနစ္ကုိ အရင္ ၿဖဳိဖ်က္၊ တုိက္ဖ်က္ၾကဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဆင့္ဟာ ျမန္မာျပည္ကုိ ခ်စ္သူတုိင္း၊ လြတ္လပ္မႈကုိ ျမတ္ႏုိးသူတုိင္း မျဖစ္မေန ပူးေပါင္းပါ၀င္ရမယ့္ အဆင့္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။

Read more

“တင့္လွေပဟန္”

အင္တာနက္ေပၚက ဓါတ္ပုံတပုံထဲမွာ ခ်စ္စဖြယ္ၿပဳံးရင္း မ်က္လုံးေလး ေထာင့္ကပ္ၿပီး ၾကည့္ေနရွာတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊကုိ ဆံပင္ဒီဇုိင္းသစ္နဲ႔ လုိက္ဖက္ေလမလားလုိ႔ Paint Brush သုံးၿပီး စမ္းသပ္ တီထြင္ၾကည့္တာပါ။ ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာဟန္ အရိပ္အေငြ႕ေလးေတြ ပါေအာင္ ႀကဳိးစားထားပါတယ္။ မူရင္း ဓါတ္ပုံကုိေတာ့ ဒီမွာ ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ အိပ္ေဆာင္ျပကၡဒိန္ထုတ္လုိသူမ်ား အျမန္ဆက္သြယ္ၾကပါ။ း-)

Read more

“တာဇံကုိ ၿမဳိ႕ေပၚ ေခၚၾကမယ္”

ျမန္မာျပည္ အစြန္အဖ်ား ေတာႀကဳိအုံၾကားအရပ္မွ ေမြးကင္းစကေလးငယ္တဦးကုိ လန္ဒန္တြင္ေခၚ၍ ႀကီးျပင္းေစၿပီး ပညာသင္ၾကားေပးလုိက္လွ်င္ ထုိကေလးငယ္သည္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားလာေသာ ကေလးငယ္ႏွင့္မျခား အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ ကၽြမ္းက်င္စြာေျပာဆုိႏုိင္ၿပီး အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး ကေလးငယ္မ်ားနည္းတူပင္ ပညာတတ္ေျမာက္လာမည္ ျဖစ္သည္။

အဆုိပါကေလးငယ္ကုိပင္ ေမြးကင္းစအရြယ္၌ ေတာတြင္းမွ လူ၀ံမ်ားအၾကားတြင္ သြားေရာက္ထားရွိကာ ႀကီးျပင္းေစပါက လူစကားကုိပင္ ေျပာတတ္ေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ တာဇံကဲ့သုိ႔ လူ၀ံဘာသာစကားႏွင့္ ေတာဓေလ့ ေတာစ႐ုိက္အတုိင္းသာ ျပဳမူဆက္ဆံႏုိင္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးကေလးငယ္မွမဟုတ္၊ ဥေရာပလူမ်ဳိး မိဘမ်ားမွ ေမြးဖြားလာေသာ အျခားကေလးငယ္မ်ားကုိ အလားတူစမ္းသပ္လွ်င္လည္း တူညီေသာ ရလဒ္ကုိသာ ျမင္ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္ေပသည္။

တဖန္ ေတာတြင္းတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ လူကေလးအား လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ အသုိင္းအ၀ုိင္းသုိ႔ ေခၚယူကာ လူ႕ဘာသာစကားကုိ သင္ၾကားေပးလွ်င္ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ လူစကားကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေျပာဆုိလာႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ အစပုိင္းတြင္ေတာ့ လူတုိ႔၏ အေလ့အထႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က်မရွိသျဖင့္ ကုိ႔ယုိ႔ကားယား၊ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ရွိေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤသည္မွာ ေခတၱခဏသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ လူဆုိသည္ကား အမွားမွေန၍ သင္ခန္းစာယူတတ္ေသာ၊ ေလ့လာသင္ယူတတ္ေသာ သေဘာ ကုိယ္စီရွိၾကသည္။ လူသည္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ရွင္သန္ႏုိင္ေစရန္ မိမိကုိယ္ကုိ ျပဳျပင္တတ္ေသာ သေဘာရွိသည္။ အခ်ိန္ကာလ တခုကုိ လြန္ေျမာက္သြားလွ်င္ တာဇံအေနျဖင့္ မူလသဘာ၀ျဖစ္ေသာ ေတာတြင္းသားကေလးအျဖစ္ကုိ မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ယဥ္ေက်းခ်က္ခ်ာေသာ ၿမဳိ႕သားလူငယ္ကေလးတဦးအျဖစ္ တုိးတက္ ေျပာင္းလဲသြားေပလိမ့္မည္။ ဤသည္ကား ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ေတြးေခၚယူဆပုံ ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ဳိ႕သူမ်ား၏ ကြဲျပားျခားနားေသာ စဥ္းစားေတြးေခၚပုံလည္း ရွိေသးသည္။ ထုိသူတုိ႔ အလုိအရ တာဇံသည္ ေတာတြင္းသားမုိ႔ လူစကားကုိ ခ်က္ခ်င္း နားမလည္ႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူၾကားထဲကုိ ခ်က္ခ်င္းေခၚလုိ႔မျဖစ္။ လူ၀ံမ်ားထက္ အတန္ငယ္ ပုိမုိ၍ ယဥ္ပါးေသာ ကၽြဲႏြား စသည္တုိ႔အၾကားတြင္ ငါးႏွစ္ခန္႔ ေရွးဦးစြာ ႀကီးျပင္းေစရမည္။ ႏြားအေလ့ႏြားအထႏွင့္ ယဥ္ပါးလာမွ တဆင့္တက္၍ ထုိ႔ထက္ပုိမုိ ယဥ္ပါးဟန္ရွိေသာ ေခြးေၾကာင္တုိ႔ အၾကားတြင္ ေနေစမည္။ ထုိမွတဆင့္ ႏွစ္အတန္ၾကာေသာအခါ လူ႐ုိင္းမ်ဳိးႏြယ္စုေတြအၾကား ေနေစရဦးမည္။ ေနာက္ဆုံးက်မွ ယဥ္ေက်းတုိးတက္ေသာ လူ႕အသုိင္းအ၀ုိင္းၾကားေတြ ေနေစမည္။ ဤအေတြးအေခၚသည္ အင္မတန္ ရယ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အေတြးအေခၚပင္ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕လည္း ကုိေပါ ဒါေတာ့ လြန္လြန္းၿပီဟု ဆုိၾကေပမည္။ သုိ႔ေသာ္မရယ္ၾကပါလင့္။ ပီအိတ္ခ်္ဒီ ေဒါက္တာႀကီးမ်ားတြင္ပင္ ထုိအေတြးအေခၚနည္းတူ ေတြးေခၚသူ အေျမာက္အျမား ရွိၾကေပသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ အျဖစ္ကုိ ပုံခုိင္းႏႈိင္းျပရေသာ ခ်မ္းသာ၍ ယဥ္ေက်းေသာ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ္လည္း လူမသမာသူတစုက ျပန္ေပးဆြဲကာ ေတာထဲတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရေသာ ေတာတြင္းသား ကေလးငယ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနေပသည္။

ထုိျမန္မာျပည္သူျပည္သားတုိ႔ကုိ ကမၻာတလႊားမွ လူသားမ်ားနည္းတူပင္ လြတ္လပ္ခြင့္၊ အသက္ရွင္သန္ပုိင္ခြင့္၊ ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ဖန္တီးခြင့္တုိ႔ကုိ စကၠန္႔မဆုိင္း ေပးစြမ္းသင့္ေပသည္။ ဤအခြင့္အလမ္းတုိ႔ကုိ အာမခံႏုိင္သည္မွာ ဒီမုိကေရစီစနစ္သာလွ်င္ ရွိသည္။ ေတာတြင္းသားကေလးကုိ လူ႕အသုိင္းအ၀ုိင္းအတြင္းတြင္ စတင္ေခၚေဆာင္ကာစ၌ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ႀကဳံေတြ႕ရသည့္နည္းတူ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ကာစ တုိင္းျပည္တခုအဖုိ႔ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ စတင္က်င့္သုံးကာစ၌ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ႀကဳံေတြ႕ႏုိင္ေပေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ေတြ႕႐ုံမွ်ႏွင့္ ေနာက္လန္မက်သြားပဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ခုိင္မာရင့္သန္စြာ အျမစ္တြယ္ႏုိင္သည္အထိ ဇြဲနပဲျဖင့္ စိတ္လက္ရွည္ရွည္ ႀကဳိးပမ္းသြားရန္လည္း လုိအပ္လွေပသည္။

သုိ႔ေသာ္ျငား ပညာရွင္ဆုိသူအခ်ဳိ႕၏ အလုိအရမူကား ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတုိ႔အား လုံး၀ လြတ္လပ္ေရး ေပးလုိက္ရန္ မထုိက္တန္။ ပထမတြင္ အေပ်ာ့စားအာဏာရွင္စနစ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ (သုိ႔တည္းမဟုတ္) စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမုိကေရစီ (သုိ႔တည္းမဟုတ္) ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒႏွင့္ ကုိက္ညီေသာ ဒီမုိကေရစီ စနစ္ကုိ အရင္သြားရမည္။ တျဖည္းျဖည္း ရင့္က်က္လာမွ လုံး၀ စစ္မွန္ေသာ ဒီမုိကေရစီ စနစ္သုိ႔ အဆင့္ဆင့္ သြားရမည္ ဟူသတည္း။ သန္းငါးဆယ္၏ ကံၾကမၼာကုိ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ အၿမဳိင့္သားထုိင္၍ ထုိသုိ႔ စီရင္ခ်က္ခ် ဆုံးျဖတ္လ်က္ရွိေသာ လက္တဆုပ္စာ ခုံသမာဓိ လူႀကီးမင္းမ်ား၏ စကားကုိ ၾကားရတုိင္း ကၽြႏု္ပ္အေတြးထဲတြင္ ကၽြဲႏြားမ်ားအၾကား၊ ေခြးေၾကာင္မ်ားအၾကားတြင္ ကာလရွည္ၾကာ ပစ္ထားခံရရွာေသာ ကေလးငယ္တဦး၏ ပုံရိပ္ကုိ ေျပးျမင္မိေလသည္။

Read more

“ကုိယ္၀မ္းနာ ကုိယ္သာသိ”

“မုဆုိးမဘ၀ကို မုဆုိးမမ်ားသာလွ်င္ အေၾကာင္းသိၾကသည္။”

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ေရးသားသည့္ မုဆုိးမ ၀တၳဳတုိထဲက စာသားမ်ားသည္ ယခုတေလာ က်ေနာ့္ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလုိ ေျပာခ်င္သည္။

“ျမန္မာအစုိးရအေၾကာင္းကုိ ျမန္မာမ်ားသာလွ်င္ သိသည္။”

မွန္၏။ ျမန္မာအစုိးရ၏ သေဘာသဘာ၀ကုိ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဟီလာရီ ကလင္တန္လည္းမသိ။ ဂန္ဘာရီလည္း နားမလည္။ ဘန္ကီမြန္းလည္း သေဘာေပါက္ပုံမရ။ သန္႔ျမင့္ဦးလည္း ေသခ်ာဂဃဏနမသိ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ ထုိသူတုိ႔သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ေမြး၍ ျမန္မာျပည္တြင္ ႀကီးျပင္းေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ျမန္မာအစုိးရအေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူေတြသိသနည္းဟူမူ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားသာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေပသည္။ ျမန္မာအစုိးရ၏ ဒီယုန္ျမင္လုိ႔ ဟုိၿခဳံထြင္တာကုိလည္း ျမန္မာျပည္သူ ေကာင္းေကာင္းသိ၏။ ျမန္မာအစုိးရ၏ အရွက္မရွိပုံ၊ ကတိမတည္ပုံ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ပုံ၊ သေဘာထားႏုပုံတုိ႔ကုိ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ေကာင္းေကာင္းသိ၏။

ႏုိင္ငံျခား သံတမန္မ်ားႏွင့္ ပညာရွင္ဆုိေသာ လူတန္းစားတြင္ အတၱတခု ကုိယ္စီရွိၾကသည္။ ယင္းမွာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကုိ လက္ရွိ ရပ္တန္႔ေနေသာ အေနအထားမွ ေရြ႕လ်ားေရးအတြက္ ၄င္းတုိ႔၏ စြမ္းေဆာင္မႈ (သုိ႔မဟုတ္) ၄င္းတုိ႔၏ သီအုိရီအရ ေျပာင္းလဲႏုိင္သည္ဟု ေျပာဆုိႏုိင္ေရးသည္သာ သူတုိ႔အတြက္ ပဓာနက်ပုံရသည္။ ထုိသုိ႔ ေျပာဆုိႏုိင္ရန္အတြက္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေန မည္သုိ႔မည္ပုံ ေျပာင္းလဲသည္ကုိ အေရးမစုိက္။ လက္ရွိအေနအထားမွ တနည္းတဖုံ ေရြ႕ရွားသြားလွ်င္ပင္ ေက်နပ္ဖြယ္ရွိသည္ဟု ယူဆလ်က္ရွိရာ ယင္းသံတမန္မ်ား၊ ျဖန္ေျဖေရးအရာရွိမ်ား၊ ပညာရွင္ဆုိသူမ်ားသည္ ျမန္မာအစုိးရ၏ လမ္းျပေျမပုံကုိပင္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ ၀င္ေရာက္ ေၾကာ္ျငာေပးလ်က္ ရွိသည္။

ယခုတေလာ သံတမန္အသုိင္းအ၀ုိင္းႏွင့္ ပညာရွင္မ်ား၏ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစားေနသည္မွာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအား အားလုံးပါ၀င္ႏုိင္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္ေရး၊ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္ေရးကုိ တြန္းအားေပးေနသည့္ စကားလုံးမ်ားျဖစ္သည္။ စစ္အစုိးရမွ တဖက္သတ္ေရးဆြဲကာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ေမလတြင္ မတရားမဲလိမ္ၿပီး အတင္းအၾကပ္ျပဌာန္းခဲ့ေသာ စစ္တပ္က အလုံးစုံ အာဏာလက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားသည့္ အေျခခံဥပေဒကုိ စကားထဲတြင္ပင္ ထည့္သြင္း၍ မေျပာၾက။ ထုိသူတုိ႔မွာ အတိတ္ေမ့တတ္ေသာ ေရာဂါရွိသေလာ မေျပာတတ္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကသူမ်ားကုိ အႏႈိးရခက္လွေပသည္။

ဟီလာရီကလင္တန္၏ ေျပာၾကားခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဧရာ၀တီအြန္လုိင္းမဂၢဇင္း သတင္းတပုဒ္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ဦး၀င္းတင္၏ ေျပာၾကားခ်က္မွာ ကၽြႏု္ပ္၏ ထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္ တထပ္တည္းက်သည္။

ဟီလာရီ ကလင္တန္၏ ေျပာဆုိခ်က္ကုိ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွ ဒီမုိကေရစီ လႈပ္ရွားမႈ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း အားရ ေက်နပ္မႈ မရွိေပ။ ထုိေျပာဆုိခ်က္မွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ မူ၀ါဒေရးဆုိင္ရာ အားနည္းမႈကို ေဖာ္ျပေနသည္ဟု အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္သူ ဦး၀င္းတင္က ယူဆသည္။

“အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ဖုိ႔အတြက္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးေရးဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဘယ္သြားထားမလဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ တုိင္းရင္းသားအေရးေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ျပန္ဖမ္းႏုိင္တယ္ဆုိတာကုိ သူတုိ႔ မသိဘူးလား”ဟု ဦး၀င္းတင္က ဧရာ၀တီကုိ ေျပာသည္။

ဤသည္မွာ သံတမန္ေရး ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ လူမ်ား၏ လက္ရွိအေနအထားအေပၚ သုံးသပ္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတုိခ်ဳပ္ေရးသားျပျခင္းျဖစ္သည္။

ပညာရွင္ဆုိေသာလူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ကား သိပၸံေမာင္၀၏ “စာသင္ေက်ာင္း” ဟူေသာ ၀တၳဳတုိထဲမွ နိဂုံးေလးကုိ သတိရမိသည္။ အခ်ဳပ္ကုိ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ေရးျပပါမည္။

ဆရာေစာ၏ စာသင္ေက်ာင္းတြင္ ဆရာက ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ အာ႐ုံမစုိက္ႏုိင္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေဆာ့သူက ေဆာ့၊ စကားေျပာသူက ေျပာ၊ ရန္ျဖစ္သူကျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မူလက စာအံသံႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း ဆူညံသံႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ထုိအခါ ဆရာေစာသည္ လုပ္လက္စ အလုပ္ကုိ ခဏရပ္၍ ၾကမ္းျပင္ကုိ ႀကိမ္လုံးျဖင့္ ဘမ္းဘမ္း ျမည္ေအာင္ ႐ုိက္လုိက္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားတုိ႔သည္ ေရာက္ရာအရပ္ကေန မိမိတုိ႔ ပါးစပ္ထဲ၀င္လာသမွ် စာမွန္သမွ်ကုိ ကုန္း၍ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ က်က္မွတ္ၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ဆူညံသံႀကီးမွ စာအံသံႀကီးအျဖစ္သုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားေလသည္။

ဤသုိ႔ တလွည့္စီျဖစ္ေနရာ စာသင္ေက်ာင္းအနီး သူႀကီးအိမ္တြင္ မုိးေအးေအးႏွင့္ ေကြးေနေသာ ၀န္ေထာက္ ေမာင္လူေအးအဖုိ႔မူကား ငွက္ဆုိးထုိးသံႀကီးလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူႀကီးအား ေမာင္လူေအးက “သူႀကီးမင္း…. ဒီဆရာ စာသင္ပုံနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ စာေရာ တတ္ပါ႔မလား”ဟုေမးရာ သူႀကီးက “ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ တတ္ပါတယ္… ၀န္ေထာက္မင္း”ဟု ျပန္ေျဖသည္ဟူ၏။ က်ေနာ္ႏွစ္ၿခဳိက္ေသာအခ်က္မွာ စာေရးဆရာက နိဂုံးတြင္ “ေမာင္လူေအးသည္ သူငယ္စဥ္ကလည္း ဤေက်ာင္းမ်ဳိးမွပင္ စာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာခဲ့သည္ဟူေသာ အခ်က္ကုိ ေမ့ေနဟန္တူ၏” ဟု ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ျပည္ပတြင္ေရာက္ေနေသာ ပညာရွင္ဆုိသူမ်ား၊ ပညာရွင္စိတ္ေပါက္ေနၾကသူမ်ားမွာ ေမာင္လူေအးႏွယ္ပင္ မိမိတုိ႔ ငယ္ငယ္ကလည္း ဤေျမဤေရမွ ေပါက္ဖြားလာၾကသည္၊ ပညာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာၾကသည္ဟူေသာ အခ်က္ကုိ ေမ့ေနၾကဟန္တူသည္။

တေလာကပင္ ထုိသုိ႔ေသာ လူတဦးႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်မိရာ “ျမန္မာေတြက ေအ၊ဘီ၊ စီ ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေသး၍ ျပည္သူလူထုအား ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္း ေျပာျပရန္ မျဖစ္ႏုိင္” ဟု ဆုိလာသည္ကုိ ႀကဳံရေသးသည္။ ကၽြႏု္ပ္က အစုိးရတရပ္ ေကာင္းမေကာင္းသိရန္ ပီအိပ္ခ်္ဒီ ရရန္ မလုိေၾကာင္း၊ သာမန္ဖိႏွိပ္ခံ လယ္သမားမ်ားအေနျဖင့္လည္း စနစ္တခု ေကာင္းမေကာင္းကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေထာက္ျပေသာအခါ “ထုိစကားသည္ အဂၤလန္မွ လယ္သမားမ်ားအတြက္သာ မွန္သည္။ ျမန္မာလယ္သမားမ်ားအတြက္ကား မမွန္” ဟု ဆုိေခ်သည္။ ဤအတုိင္းမွန္ပါက ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ အျပတ္အသတ္အႏုိင္ရခဲ့သည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းဟု ကၽြႏု္ပ္က ျပန္လည္ ေမးျမန္းေသာအခါ သူ႕တြင္ အေျဖမရွိေတာ့ေခ်။

ဤေနရာတြင္ စကားစပ္မိ၍ ေျပာရလွ်င္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္း၊ လူ႕အခြင့္အေရးအေၾကာင္းကုိ ျပည္သူလူထုအားလုံးနားလည္ေစရန္ ေန႔စဥ္သုံးျမန္မာစကားျဖင့္ပင္ လည္လည္ပတ္ပတ္ ေျပာျပႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤကား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အရည္အခ်င္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာမွ တခုပင္တည္း။
အထက္ပါ ပုဂၢဳိလ္၏ အလုိအတုိင္းသာဆုိလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔မွာ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ဒီမုိကေရစီစနစ္နားလည္ဖုိ႔အေရး အားလုံးကုိ အဂၤလိပ္ အသုံးလုံး အရင္သင္ေပးရကိန္းရွိသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူမ်ားသည္ အာဏာရွင္လက္ေအာက္တြင္ ရာစုႏွစ္၀က္နီးပါး ေနလာၾကရ၍ ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္း၊ လူ႕အခြင့္အေရးအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ အလွမ္းကြာၾကသည္မွာ မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေျပာျပ၍ နားမလည္ေလာက္ေအာင္ ထူထုိင္းၾကသည္မဟုတ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ထူထုိင္းသည့္ လူမ်ဳိးမဟုတ္။ ဤမွ် ဆုိးရြားလွေသာ ပညာေရးစနစ္မွ ပညာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာသူမ်ားပင္ ျပည္ပတြင္ သူမ်ားတန္းတူ လုပ္ကုိင္ႏုိင္ၾကသည္၊ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကသည္ျဖစ္သည္။ ျပည္သူမ်ားကုိ ပညာေပးရန္၊ ႏုိင္ငံေရးအသိစိတ္ျမင့္တက္လာေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ရန္မွာ ပညာတတ္ျမန္မာမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးအသိစိတ္ရွိသူမ်ား၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံတကာမွ ဖိအားေပးမႈမ်ားသည္ စစ္အစုိးရအား ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ျဖစ္ေစသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲတရပ္ အမွန္ျဖစ္ရန္မွာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ျပည္သူအားလုံးတြင္သာ တာ၀န္ရွိသည္။

Read more

“Burma VJ - Screening in Singapore”

Reporting from a closed country

Host	:	Arthouse Films in Singapore
Type	:	Music/Arts - Exhibit
Network	:	Global
Date	:	Thursday, July 16, 2009
Time	:	7:00pm - 10:00pm
Location	:	Jubilee Hall Raffles Hotel 3rd Level facing North Bridge Mcdonalds

( အေသးစိတ္ျမင္လုိလွ်င္ ပုံေပၚတြင္ ကလစ္ေခါက္ပါရန္)

Read more

“ကုိေပါႏွင့္ ဓါတ္ပုံပညာ”

ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ဓါတ္ပုံပညာအေၾကာင္းကုိ ေရးရန္ စိတ္ကူးရခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္လက္ရာမ်ားကုိ ျမင္လွ်င္ ဓါတ္ပုံပညာကုိ အမွန္တကယ္ စိတ္၀င္တစား လုိက္စားေနၾကဟန္တူေသာ ဘေလာ့ဂါလူငယ္ေလးမ်ားအဖုိ႔ သိမ္ငယ္စိတ္ ၀င္သြားေခ်မည္ေလာဟု စုိးရိမ္သျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ ပညာစြမ္းကုိ ထုတ္ေဖာ္မျပသ၀ံ့ဘဲ ေၾကာင္လက္သည္း၀ွက္ သုိသိပ္စြာ ေနခဲ့ပါသည္။ ယခုေတာ့ သင္းတုိ႔တေတြလည္း အေတာ္အသင့္ ရင့္က်က္လာၿပီဟု ယူဆသည့္အေလ်ာက္ ကၽြႏု္ပ္၏ ဂႏၴ၀င္လက္ရာအခ်ဳိ႕ကုိ စာဖတ္သူမ်ား ခံစားႏုိင္ရန္ ေကာင္းႏုိးရာရာ ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပလုိက္ပါသည္။ မုဒိတာစိတ္အျပည့္ျဖင့္ ၾကည့္႐ႈ နည္းယူၾကပါကုန္ေလာ့။

ေရွးဦးစြာ ကၽြႏု္ပ္၏ ပထမဦးဆုံး ကင္မရာ အေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ ေျပာျပလုိပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္သုံးႏွစ္ မေလးရွားတြင္ ေနထုိင္စဥ္က သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း၍ ၀ယ္ယူခဲ့ေသာ ကင္မရာျဖစ္၏။ တန္ဘုိးမွာ မေလးရွားရင္းဂစ္ ၁၂၀ ခန္႔ရွိၿပီး စကၤာပူေငြျဖင့္တြက္ၾကည့္ပါက ေဒၚလာ ၅၀ ခန္႔ ရွိရာ စာဖတ္သူတုိ႔အေနျဖင့္ ထုိကင္မရာ၏ အရည္အေသြးကုိ အၾကမ္းဖ်င္း ခန္႔မွန္းမိၾကေလာက္ၿပီ ထင္ပါသည္။ ထုိကင္မရာသည္ Point and Shoot အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ဓါတ္ခဲႏွင့္ ဖလင္ထည့္ၿပီးပါက ပါ၀ါဖြင့္ရန္ပိတ္ရန္ ခလုပ္တခု၊ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွ ျမင္ရသမွ်ကုိ ႐ုိက္ကူးႏုိင္ရန္ ႏွိပ္ရသည့္ ခလုပ္ တခု၊ စုစုေပါင္း ခလုပ္ႏွစ္ခုသာ ပါရွိသည္။ စကၤာပူေရာက္လာကာစ အခ်ိန္အထိ ထုိကင္မရာကိုသာ အသုံးျပဳ၍ ဓါတ္ပုံေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ႐ုိက္ကူးခဲ့ပါသည္။

တရက္တြင္ မိတ္ေဆြတေယာက္ႏွင့္ ၿမဳိ႕ထဲသုိ႔အသြား ပင္နင္ဆူးလားပလာဇာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႀကီး၏ စုလစ္မြန္းခၽြန္ျဖဴျဖဴႀကီးသည္ လျပည့္၀န္းႀကီးေနာက္ခံတြင္ အင္မတန္မွ တင့္တယ္လွပေနသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရေလသည္။ ထုိ႐ႈခင္းကို ျမင္ေတြ႕ရေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထုိင္ေသာ မဒမ္ေပါအား သတိရလွသျဖင့္ အမွတ္တရ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ကူး ေပးပုိ႔ရန္ အႀကံျဖစ္၏။ သုိ႔ႏွင့္ စုလစ္မြန္းခၽြန္ႏွင့္တကြ လျပည့္၀န္းႀကီးအား ဓါတ္ပုံေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္းတြင္ ပါ၀င္ေစရန္ မိမိကုိယ္တုိင္ ကင္မရာေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွ စိတ္တုိင္းက် အားရေအာင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီးသကာလ အတူပါသူ မိတ္ေဆြအား ကင္မရာအယူအဆ၊ အန္ဂယ္လ္စသည္တုိ႔ကုိ အေသးစိတ္ၫႊန္ၾကားကာ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ခုိင္းေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္တုိင္မူကား ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း ၿခံစည္း႐ုိးနားတြင္ ရပ္ၿပီး ၿခံစည္း႐ုိးတုိင္အား လက္တဖက္ႏွင့္ကုိင္ကာ ဗုိက္ခ်ပ္ေစရန္ အသက္ေအာင့္လ်က္ ပုိ႔စ္ေပးေန၏။

မိတ္ေဆြချမာမွာလည္း ဘယ္ဘ၀မွ ၀ဋ္ေႂကြးမွန္းမသိ။ ပလက္ေဖာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ထိလုခမန္း လမ္းမေပၚတြင္ ၀ပ္တြားလ်က္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ႐ုိက္ေပးရွာ၏။ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ေနစဥ္ ကားတက္ႀကိတ္မသြားသည္မွာ ကံေကာင္းလွေခ်သည္။

သုိ႔ႏွင့္ ထုိဓါတ္ပုံကုိ ကူးေဆးလုိက္ေသာအခါ ေအာက္ပါအတုိင္း အံ့မခန္းသည့္ လက္ရာေကာင္း ဓါတ္ပုံတပုံအျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။



ကၽြႏု္ပ္ႏွစ္သက္သေဘာက်လ်က္ရွိေသာ စုလစ္မြန္းခၽြန္းျဖဴျဖဴႀကီးသည္ လည္းေကာင္း၊ ေကာင္းကင္၌ ရႊန္းရႊန္းျမျမသာလ်က္ရွိေသာ လျပည့္၀န္းႀကီးသည္လည္းေကာင္း ဓါတ္ပုံထဲတြင္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္လ်က္ရွိေခ်သည္။ ၿခံစည္း႐ုိးတုိင္မ်ားႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္သာလွ်င္ ထီးထီးမားမားႀကီး ေပၚလ်က္ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း သရဲကားထဲမွ သရဲ ကုိယ္ထင္ျပသကဲ့သုိ႔ ရွိေခ်သည္။ ထုိအခါက်မွ ည႐ႈခင္းမ်ားကုိ ဖလက္ရွ္ထည့္႐ုိက္လွ်င္ အလင္းေရာင္အားနည္းေသာ ခပ္ေ၀းေ၀းက အရာမ်ား မပါတတ္ပုံကုိ ကၽြႏု္ပ္ ေရးေရးမွ် စတင္သေဘာေပါက္ေလေတာ့သည္။ ထုိဓါတ္ပုံကုိ အီလက္ထေရာနစ္ဌာနမွ ပါေမာကၡ ဆရာႀကီးေဒါက္တာစန္းတင့္ ျမင္ေသာအခါ… “ကုိေပါႏွယ္… စကၤာပူမွာ ဒီေလာက္ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္စရာ ေနရာေတြ ေပါတာ၊ သူ ဘယ္နားမွာမ်ား သြား႐ုိက္ပါလိမ့္” ဟု အားမလုိအားမရ မွတ္ခ်က္ခ်ရွာသည္ ဟူသတည္း။

သုိ႔ႏွင့္လည္း မမွတ္ေသး။ မဒမ္ေပါႏွင့္ လက္ထပ္အၿပီး ပီနန္သုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ သြားေရာက္ လည္ပတ္ရာတြင္ ကင္ႏြန္အမွတ္တံဆိပ္ ကင္မရာျဖင့္ ပီနန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲတြင္ ဓါတ္ပုံမ်ား ႐ုိက္ခဲ့ေသး၏။ သုံးေခ်ာင္းေဒါက္ေပၚတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ကင္မရာကုိ Timer mode တြင္ထားလ်က္ ခလုပ္ႏွိပ္ခဲ့ၿပီး ႐ုိက္ကြင္းထဲသုိ႔ အူယားဖားယား အေျပး၀င္ကာ ႐ုိက္ကူးယူခဲ့သည့္ ေအာက္ပါ ဓါတ္ပုံတြင္ ကၽြႏု္ပ္၏ အလင္းအေမွာင္ အယူအဆ ကၽြမ္းက်င္ပုံကုိသာမက ကၽြႏု္ပ္၏ ပင္ကုိယ္အသားအရည္ ျဖဴစင္ လင္းလက္ကာ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါ ေတာက္ပပုံ တုိ႔ကုိ အတုိင္းသား ေတြ႕ျမင္ ႐ႈစားႏုိင္ေပသည္။ (ဓါတ္ပုံထဲတြင္ အရိပ္က်ေသာ အျခမ္းမွာ ခါးေထာက္၍ စတုိင္ေပးေနသူမွာ ကၽြႏု္ပ္ပင္ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။)



ထုိမွတပါးလည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ တည္းခုိရာ ဟုိတယ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဟုိတယ္ျပဴတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာ္ ပီနန္ကၽြန္းႏွင့္ မေလးရွားကၽြန္းမႀကီးအၾကား ေရလက္ၾကား႐ႈခင္းမွာ ေနျခည္ေအာက္တြင္ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ လွပလ်က္ရွိသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရ၏။ ယင္းကုိ ေနာက္ခံထားကာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ျပဴတင္းေပါက္နားတြင္ ေနရာယူလ်က္ ဤသုိ႔ ဤပုံလည္း ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ကူးခဲ့ပါေသးသည္။
(ဤဓါတ္ပုံထဲတြင္လည္း ဘုရားစူး မုိးႀကဳိးပစ္ ကၽြႏု္ပ္ပုံ ပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မ်က္လုံးကုိ ျပဴးၿပဲ၍ ၾကည့္႐ႈပါရန္။)



ဤပုိ႔စ္ကုိ ဖတ္႐ႈၿပီးသကာလ ကၽြႏု္ပ္ထံ၌ ဓါတ္ပုံသင္တန္း တက္လုိသူမ်ား အျမန္ဆုံး စာရင္းေပးသြင္းႏုိင္ၾကပါၿပီ။

သင္တန္းသား အေရအတြက္ အကန္႔အသတ္ ရွိသည္။ လာသေလာက္သာ လက္ခံမည္။

Read more

“စိတၱဇ”

ဒီအက်င့္ဆုိး ဘယ္အခ်ိန္က စလုိ႔ သူ႕မွာ စြဲကပ္လာသလဲေတာ့ သူအတိအက် မမွတ္မိ။ အက်င့္ဆုိတာထက္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္တတ္တဲ့ စိတၱဇလုိ႔ ေျပာရင္ ပုိမွန္ေလမလား။

ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ သူ စသတိထားမိတာကေတာ့ အိမ္တံခါး ေသာ့ခတ္တာက စတယ္။ ေသာ့ခတ္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ သူ႕စိတ္ထဲမွာ တကယ္ခတ္ခဲ့သလား ဆုိတာ မေသခ်ာ။ အိမ္တံခါးကေန ေျခဆယ္လွမ္းေလာက္ေလွ်ာက္ၿပီးမွ တေခါက္ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ေသာ့ပိတ္ထားတဲ့ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးကုိ ကုိင္ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ စိတ္ထဲမွာ ဒုန္းဒုန္းက် သြားတာမ်ဳိး။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ပိတ္ထားၿပီးေသာ့ကုိေတာင္ ေသာ့တံႏွင့္ ျပန္ဖြင့္ၿပီး ေဂ်ာက္ကနဲ ျမည္ေအာင္ တခ်က္ေလာက္ ႏွိပ္ခ်လုိက္ရမွ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိ ျပန္မစစ္ခင္မွာ “ဒါဟာ ငါ႔စိတ္က ျဖစ္ေနတာ၊ ငါေသာ့ခတ္ခဲ့ပါတယ္” လုိ႔ သူ႕စိတ္ကုိ သူဘယ္လုိပဲ ဆုံးမ တြန္းလွန္ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ေနာက္ကုိ ျပန္လွည့္ေလွ်ာက္ၿမဲ၊ ေသာ့ျပန္ဖြင့္ၿမဲ၊ ျပန္ပိတ္ၿမဲပဲ။

ဒီလုိနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ အဲသည္ စိတၱဇက ပုိဆုိးလာတယ္။ ညဘက္ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရပုလင္းယူထုတ္ေသာက္ၿပီးလုိ႔ အိပ္ခန္းထဲျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေရပုလင္းကုိ ေရခဲေသတၱာထဲ ျပန္ထည့္ခဲ့မိရဲ႕လား၊ ေရခဲေသတၱာတံခါး ေသခ်ာ ျပန္ပိတ္ခဲ့ရဲ႕လား၊ မီးဖုိထဲကမီးကုိ ဖြင့္ၿပီး ျပန္ပိတ္ခဲ့ရဲ႕လား စသျဖင့္ ပူပန္တတ္လာျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ မီးဖုိထဲကုိ တေခါက္သြားျပန္ၾကည့္ရတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ ပိတ္ထားၿပီးသား ေရခဲေသတၱာတံခါးကုိ ျပန္ဖြင့္ၿပီး ဗုန္းကနဲ ျပန္ပိတ္လုိက္ရမွ။ ပိတ္ထားၿပီး မီးဖုိမီးလုံးကုိ ျပန္ဖြင့္ၿပီး ေခ်ာက္ကနဲ တခ်က္ေလာက္ ျပန္ပိတ္လုိက္ရမွ။ အဲလုိမလုပ္ရမျခင္း သူ႕စိတ္ဟာ ေနမထိ ထုိင္မသာနဲ႔။ ဒီစိတၱဇဟာ တေန႔တျခား ပုိဆုိးလာၿပီး တျခားလုပ္ရပ္ေတြမွာပါ ကူးစက္ကာ နယ္ပယ္ က်ယ္ျပန္႔လာတယ္။

အိမ္သာကေန ထြက္လာရင္ အိမ္သာအျပင္ဖက္ေရာက္ၿပီးမွ “ငါေရဆြဲခ် ခဲ့ရဲ႕လား” ဆုိၿပီး ေနာက္တေခါက္ ျပန္၀င္ၾကည့္တာမ်ဳိးေတြ၊ ေရဆြဲခ်ၿပီးသားကုိ ျမင္ျမင္ႀကီးနဲ႔ ေမာင္းတံကုိ တႀကိမ္ေလာက္ ထပ္ဆြဲလုိက္တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေျပာခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြအားလုံးဟာ သူကုိယ္တုိင္ကလြဲလုိ႔ တျခား ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ ဘဲ တိတ္တဆိတ္ ျဖစ္ပ်က္သြားတာေတြခ်ည္းပဲ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေ၀ခြဲမရလုိ႔ ေနာက္တႀကိမ္ေလာက္ ျပန္သြား လုပ္ရတာပဲ ရွိတယ္။ အၿမဲ ႏွစ္ႀကိမ္ထပ္လုပ္ရလုိ႔ ေရဖုိး၊ မီးဖုိး မီတာ နည္းနည္း ပုိတက္တာ၊ အခ်ိန္နည္းနည္း ပုိကုန္တာေတာ့ ရွိတာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ မေျပာပေလာက္ဘူး။ ဒီကိစၥေတြအတြက္ သူ႕စိတ္မွာ သိပ္ၿပီး ကသိကေအာက္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ရဘူး။ ၾကာလာေတာ့ အက်င့္ပါၿပီး ေနသားတက် ျဖစ္သြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥက်ေတာ့ အရင္ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ မတူဘူး။ သူ႕အေနနဲ႔ စတင္ၿပီး ကသိကေအာက္ ခံစားလာရတယ္။

တမနက္ သူ ႐ုံးအသြားမွာ “ထုိက္က်ိ” အားကစားလုပ္ေနတဲ့ အန္ကယ္လ္ႀကီးေတြ၊ အန္တီႀကီးေတြ အနားက ျဖတ္သြားရတယ္။ ခါတုိင္းမနက္တုိင္းလည္း အဲသည္ေနရာက သူျဖတ္သြားေနက်ပါ။ အဲဒီေန႔မွာ ထူးထူးျခားျခား အန္ကယ္လ္ႀကီးေတြ၊ အန္တီႀကီးေတြရဲ႕ အၾကည့္က သူ႕ကုိယ္ေပၚက တေနရာေပၚမွာ စုၿပဳံက်ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ သူ စိတ္မသုိးမသန္႔ ခံစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႕တုိ႔ အားကစားလုပ္တဲ့ေနရာကုိ ေက်ာ္လြန္ေအာင္ အျမန္ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး သူတုိ႔ကြယ္သြားတာနဲ႔ သူ႕ကုိယ္သူ ငုံ႕ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ေဘာင္းဘီဇစ္ကုိ ဆြဲတင္ဖုိ႔ ေမ့ေနခဲ့တာကုိ သိလုိက္ရၿပီး ရွက္စိတ္နဲ႔ သူ႕မ်က္ႏွာတခုလုံး မႊန္ထူသြားတယ္။

အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ အိမ္က အထြက္၊ အိမ္သာက အထြက္တုိ႔မွာ ေဘာင္းဘီဇစ္ကုိ ညာလက္နဲ႔ စမ္း စမ္းၾကည့္ၿပီး စစ္ေဆးတတ္တဲ့ အက်င့္တခုပါ သူ႕ဆီမွာ တုိးလာခဲ့တယ္။ ဇစ္အေပၚေရာက္ေနတာကုိ စမ္းသပ္မိေနပါလ်က္နဲ႔ သူ႕စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္ႏုိင္ဘူး။ ဇစ္ကုိ ေအာက္နည္းနည္းေရာက္ေအာင္ ျပန္ဆြဲခ်ၿပီး ရႊိကနဲ အေပၚကုိ ျပန္ဆြဲတင္လုိက္ရမွ ေနသာထုိင္သာရွိၿပီး စိတ္ဒုန္းဒုန္းက်သြားတယ္။

အဲသည္ အက်င့္က သူ႕ကုိေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတဲ့ အက်င့္ျဖစ္ေနတာကုိလည္း မၾကာခင္မွာဘဲ ထိတ္လန္႔စဖြယ္ သူသိလုိက္ရတယ္။

ဥပမာ…. သူဟာ မီးပြဳိင့္မွာ ကားလမ္းကူးေနတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြေရွ႕က ျဖတ္သြားတုန္းမွာ သူ႕ေခါင္းထဲကုိ “ေဘာင္းဘီဇစ္ ပြင့္ေနသလား” ဆုိတဲ့ အေတြး၀င္လာရင္ လမ္းတဖက္ ေရာက္တဲ့အထိ သူမေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လက္တဖက္က အလုိလုိ ေဘာင္းဘီဇစ္ဆီကုိ ေရာက္သြားၿပီး တခ်က္ေလာက္ ဖြင့္လုိက္ ျပန္ဆြဲလုိက္ လုပ္တတ္တယ္။ ေရွ႕တည့္တည့္က ျမင္ရသူေတြအဖုိ႔ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ မဖြယ္မရာ ျပဳလုပ္ျပတယ္ ထင္ၾကမွာပဲ။ ရပ္ထားတဲ့ ကားေပၚက လူေတြက သူ႕ကုိ ၾကည့္ေနမယ္မွန္းသိေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲ ပုိၿပီး ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတာေပါ႔။

စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ မသက္မသာ ခံစားရတာ မွန္ေပမယ့္ ဒီေရာဂါကုိ စိတ္ကုဆရာ၀န္နဲ႔ သြားျပရာမွာကုိက်ေတာ့ သူက ရွက္ေနျပန္တယ္။ ေန႔ေတြ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လြန္လာခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ နပန္းလုံးၿပီး ကသိကေအာက္ျဖစ္မႈကုိ က်ိတ္ခံဆဲ၊ ေတာင့္ခံေနဆဲ။

ဒီလုိနဲ႔ တရက္မွာေတာ့ သူ႕အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ပေရာ့ဂ်က္ Presentation လုပ္ဖုိ႔ တာ၀န္တခုက်လာတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ေဖာက္သည္ကုမၸဏီက လူႀကီးေတြေရာ၊ သူတုိ႔ ကုမၸဏီက လူႀကီးေတြေရာ၊ အစုိးရဌာနေတြက ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ အရာရွိႀကီးေတြပါ စုံညီတက္ေရာက္ၾကတဲ့ပြဲေပါ႔။ သည္ပြဲဟာ အေရးႀကီးတဲ့ပြဲ၊ သည္ေတာ့ သူ႕အေနနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတာ့ ရွိတာေပါ႔။

Presentation လုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မက်ခင္ေလးမွာ အိမ္သာ၀င္ၿပီး ၀ိတ္ေလွ်ာ့တာေတြ ဘာေတြ ႀကဳိလုပ္ထားရတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြက အိမ္သာထဲမွာ ေတြ႕ေတာ့ “ေၾကာက္ေသး၊ ေၾကာက္ေသး” လုိ႔ေတာင္ ေနာက္လုိက္ၾကေသးတယ္။

သည္လုိ နဲ႔ အစီအစဥ္ စတဲ့အခါ သူ႕ရဲ႕ ေဘာ့စ္က ပေရာ့ဂ်က္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ မိတ္ဆက္စကားေျပာၾကားေပးၿပီး သူ႕အေနနဲ႔ Presentation လုပ္ေပးဖုိ႔ အလွည့္က်လာတယ္။

ဒီေလာက္အထိ မႀကီးက်ယ္ေပမယ့္ အရင္ကလည္း Presentation လုပ္ျခင္းနဲ႔ သိပ္မစိမ္းလွဘူးဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ အခက္အခဲမရွိလွပါဘူး။ သူ႕အလုပ္ကုိ သူကၽြမ္းက်င္တာပဲ။ သူေျပာစရာရွိတာေတြကုိ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း ေျပာသြားႏုိင္တယ္။ ေအာက္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေဘာ့စ္ကလည္း ေက်နပ္အားရတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိတုိင္းမွာ ေခါင္းကို ဆတ္ဆတ္ျပၿပီး အားေပးေနတာေတြ႕ရေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ အထူးအားတက္မိတာေပါ႔။

Presentation ၿပီးလုိ႔ အဆုံးမွာ ေအာက္က ေမးခြန္းေတြကုိ ျပန္လွန္ေျဖရတဲ့ အခ်ိန္ကုိ ေရာက္လာတယ္။ ေမးခြန္းတခုႏွစ္ခုကုိ ေျဖၿပီးစအခ်ိန္မွာ သူ႕ေခါင္းထဲကုိ မဆီမဆုိင္ “အိမ္သာ၀င္တုန္းက ေဘာင္းဘီ ဇစ္ကို ျပန္ဆြဲတင္ခဲ့ရဲ႕လား” ဆုိတဲ့ အေတြးႀကီး ႐ုတ္တရက္ ၀င္လာတယ္။ လူအမ်ားေရွ႕ စင္ျမင့္ေပၚမွာ သူလုပ္ေနက် အျပဳအမူကုိလုပ္လုိ႔ လုံး၀ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးဆုိတာ သူေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နားလည္တာက တျခား၊ စိတ္ရဲ႕ ေစ့ေဆာ္တုိက္တြန္းမႈနဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စြဲၿမဲလာခဲ့တဲ့ အက်င့္တခုကုိ မလုပ္ဘဲ ေတာင့္ခံရတာက တျခားမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူ႕မွာ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ဇီးကင္းေလာက္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ႀကီးေတြ နဖူးေပၚမွာ သီးလာတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ ရွပ္အက်ႌမွာလည္း ေခၽြးကြက္ႀကီးေတြ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေပၚလာတယ္။ ေအာက္က ေမးခြန္းေတြကုိလည္း ၾကားတခ်က္၊ မၾကားတခ်က္။ ေျဖတာေတြကလည္း အုိးနင္းခြက္နင္း။ လမုိင္းမကပ္ေတာ့ဘူး။

ေအာက္က ပရိသတ္ကလည္း အစပုိင္းမွာ ဒီေလာက္ေကာင္းလာခဲ့ၿပီး ၿပီးကာနီးမွ သူဘယ္လုိ ျဖစ္သြားသလဲဆုိတာကုိ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္ႏုိင္ၾကဘူး။ အားလုံးရဲ႕ အၾကည့္ေတြဟာ သူ႕အေပၚမွာ စုၿပဳံလာၿပီး သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ အရိပ္အေယာင္ေတြကုိ ျမင္လာရတယ္။ ေဘာ့စ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း အံ့အားသင့္ျခင္း၊ မယုံႏုိင္ျခင္း၊ စိတ္ပ်က္ျခင္းေတြ အထင္းသားေပါ႔။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သည္အေနအထားကုိ ဆက္လက္ ခံစားႏုိင္စြမ္း သူ႕ဆီမွာ ကုန္ဆုံးသြားတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ သေဘာပုိက္ၿပီး ညာဘက္လက္က ကုိင္ထားတဲ့ ေလဆာပြဳိင့္တာေလးကုိ မုိက္က႐ုိဖုန္းကုိင္ထားတဲ့ ဘယ္လက္ထဲ ေျပာင္းေရႊ႕ကုိင္လုိက္ကာ သူ႕ရဲ႕ ညာဖက္လက္ဟာလည္း ေဘာင္းဘီဇစ္ဆီကုိ ေရာက္သြားၿပီး………………..။

Read more

“သင္ အားနာတတ္သလား”

(လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ေလာက္က ဘားမားတူေဒးတြင္ ေရးသားခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆာင္းပါးအား ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။)

အားနာျခင္းအေၾကာင္းကုိ စာတေစာင္ေပတဖြဲ႕ ေရးရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ ယေခုေတာ့ မေရးဘဲ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းအခ်က္၊ အေျခအေနအရပ္ရပ္က တုိက္တြန္းေစ့ေဆာ္ေနသျဖင့္ ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါသည္။

အားနာတတ္ေသာ ျမန္မာမ်ားအေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားလုိက္ေသာအခါ စာေရးသူ ဖတ္ဘူးေသာ သတင္းစာဆရာႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္းအား ေရွးဦးစြာ သတိရမိပါသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္တေယာက္ မည္မွ်အားနာတတ္သည္ကုိ သူ၏ ဇနီးျဖစ္သူ စာေရးဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက “သူလုိလူ”ဟူေသာ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္းေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။

“…ဤလမ္းေရွ႕မွ ႏွင္းပန္းလမ္း သူ႕အိမ္ရွိရာသုိ႔ ျဖတ္ျပန္လာစဥ္ မုိးေတြသည္းေန၍ လူတေယာက္ သူ႕ထီးေအာက္ကုိ ၀င္ခုိလာသျဖင့္ သူလည္း ထုိသူ မစုိေအာင္ ထီးကုိ ထုိသူဘက္သုိ႔ ၫႊတ္၍ မုိးေပးလာခဲ့သည္။ ဤသုိ႔လာၾကရာ မုိးႀကီးသည္းရြာလာသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စုိမည္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ေဂဇက္ သတင္းစာတုိက္ေအာက္သုိ႔ မုိး၀င္ခုိၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သူ႕အိတ္ထဲမွ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ သူ႕ထီးရိပ္ ၀င္ခုိလာသူက တျဖည္းျဖည္း ဆြဲထုတ္ယူေနသည္ကုိ သူသိေသာ္လည္း သူသိသည္ကုိ ထုိသူမျမင္ေအာင္ တဖက္သုိ႔ ေငးေပးလုိက္ရေၾကာင္းႏွင့္ ပုိက္ဆံ တက်ပ္ႏွင့္ ငါးပဲ ရသြားေၾကာင္း ေျပာျပ၍…” (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူလုိလူ စာအုပ္မွ)

ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ မေရးသားမီ အမ်ားအထင္အျမင္မလြဲေစျခင္းငွာ ႀကဳိတင္ေျပာျပလုိေသာ အခ်က္တခုမွာ စာေရးသူသည္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အရည္အခ်င္း၊ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ႐ုိးသားျခင္းတုိ႔ကုိ အင္မတန္ေလးစားသူတဦးျဖစ္သည္ ဆုိသည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေရးလုိေသာကိစၥမွာ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အားနာျခင္းအေၾကာင္းကုိသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အားနာျခင္းသည္ ခါးပုိက္ႏႈိက္အေပၚ ညႇာတာေထာက္ထားေသာစိတ္ေၾကာင့္ ခါးပုိက္ႏႈိက္ ႐ွက္မသြားေစရန္ မသိဟန္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ပုိက္ဆံအိတ္ ဆုံး႐ႈံးသြားျခင္းမွာ ကာယကံရွင္ ဦးခ်စ္ေမာင္တေယာက္ကုိသာ ထိခုိက္သြားျခင္းျဖစ္၍ သူ႕တဦးတည္း ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ (အမ်ားကုိ မထိခုိက္)ဟု ယူဆလွ်င္ရသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္လည္း ထုိသုိ႔ ယူဆ၍သာ မေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားႏွင့္ ဆုိင္သည့္ ကိစၥဆုိလွ်င္ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ ထုိေခတ္က အုပ္ခ်ဳပ္သူ အဂၤလိပ္မ်ားကုိပင္ အားမနာပ ျပန္ေျပာတတ္သူျဖစ္ေခ်သည္။

စာေရးသူ၏ အျမင္မွာမူ ဥိးခ်စ္ေမာင္အေနႏွင့္ ခါးပုိက္ႏႈိက္ကုိ ထုိသုိ႔ သူတပါးပစၥည္း အေခ်ာင္ရယူလုိစိတ္မေမြးရန္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပကာ ဆုံးမသင့္သည္ဟု ထင္သည္။ ဤကိစၥမွာ အႏၱရာယ္ေတာ့မ်ားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္မွာ သတၱိေခသူမဟုတ္ေၾကာင္း အျခားေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ ဖတ္႐ႈသိရွိရ၍ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေၾကာက္၍ မေျပာျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း စာဖတ္သူတုိ႔အေနႏွင့္ သေဘာေပါက္ေစလုိပါသည္။ သူ႕စ႐ုိက္အရ အားနာတတ္ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ထက္ တဆင့္တက္ကာ ေတြးေတာရလွ်င္ ခါးပုိက္ႏႈိက္ျခင္းသည္ မေကာင္းေသာ ရာဇ၀တ္မႈျဖစ္၍ မသိက်ဳိးက်င္ မျပဳထုိက္။ ဤကိစၥတြင္ ကံအားေလ်ာ္စြာ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ ခါးပုိက္ႏႈိက္သည္ အတင့္ရဲလာကာ ေနာင္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာသူမ်ား အေပၚတြင္ ဤျပစ္မႈကုိ ထပ္ဖန္တလဲလဲ က်ဴးလြန္ႏုိင္သည္။ ဆုိးရြားေသာ အက်ဳိးဆက္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္သည္။ ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္ေသာ ကိစၥ၌ မေျပာဘဲ အားနာေနလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာဟုသာ ထင္မွတ္ရေသာ ကိစၥတခုသည္ အမ်ားကုိပါ ထိခုိက္လာႏုိင္သည္ဟု ေတြးမိပါသည္။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကုိ သတိရၿပီးေနာက္ ထပ္မံ၍ ေျပာျပလုိသည္မွာ ဉာဏ္စိန္အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ဉာဏ္စိန္မွာ လူအစစ္မဟုတ္။ စာေရးဆရာ မင္းလူ၏ ၀တၳဳတုိထဲမွ ဇာတ္ေကာင္တဦးသာျဖစ္သည္။ ထုိ၀တၳဳတုိမွာ အနီးတြင္ အလြယ္တကူ ရွိမေန၍ စာေရးသူ မွတ္မိသည့္အတုိင္း ျပန္လည္ေျပာျပပါမည္။ ဆရာမင္းလူ၏ ဇာတ္ေကာင္ ဉာဏ္စိန္သည္ အလြန္အမင္းအားနာတတ္သူတဦး ျဖစ္ပါသည္။ တေန႔တြင္ ရပ္ကြက္အလုိက္ ေဘာလုံးပြဲတြင္ သူတုိ႔ရပ္ကြက္ေဘာလုံးအသင္းဘက္မွ ဉာဏ္စိန္ ဂုိးဖမ္းရ၏။ ပထမပုိင္းတြင္ သူတုိ႔အသင္းက သုံးဂုိးအသာႏွင့္ အႏုိင္ရေန၏။ သုိ႔ေသာ္ ဒုတိယပုိင္းအစတြင္ အားနာတတ္ေသာ ဂုိးသမားဉာဏ္စိန္က ဂုိးအျပတ္အသတ္ႏွင့္ အႏုိင္ယူရမည္ကုိ အားနာၿပီး သူေသခ်ာေပါက္ဖမ္းႏုိင္ေသာ ေဘာတလုံးကုိ မဖမ္းဘဲ တမင္လႊတ္ေပးလုိက္၏။ အမ်ားမရိပ္မိေစရန္ တကယ္ပင္လြတ္သြားသေယာင္ ပိပိရိရိ ဟန္ေဆာင္ၿပီးမွ လႊတ္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိဂုိးသြင္းၿပီးမွ တဖက္အသင္း ေျချပန္ေပၚလာၿပီး တဂုိးၿပီးတဂုိး ဆက္သြင္းကာ ဉာဏ္စိန္တုိ႔ရပ္ကြက္အသင္း ႐ႈံးသြားရေၾကာင္းကုိ ဆရာမင္းလူက ဟာသေျမာက္ေအာင္ ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဤ၀တၳဳတြင္မူ ဉာဏ္စိန္၏ အားနာမႈမွာ မေလ်ာ္ကန္ဘဲ အမ်ားကုိ (အနည္းဆုံး သူ႕ရပ္ကြက္ ေဘာလုံးအသင္းကုိ)ပါ ထိခုိက္ေနေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရွိရပါသည္။

ဉာဏ္စိန္မွာ ၀တၳဳထဲမွ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္ေန၍ ဤမွ် အားနာတတ္ေပသည္ဟု မထင္ၾကပါႏွင့္ဦး။ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြတဦးမွာ အားနာသည့္ေနရာတြင္ ဉာဏ္စိန္ေအာက္ မေလ်ာ့သည္မွာ ကုိယ္ေတြ႕ပင္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ မိတ္ေဆြ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္ရွာစဥ္က အင္တာဗ်ဴးတခုသုိ႔ စာေရးသူလုိက္ပုိ႔ေပးရဖူး၏။ အင္တာဗ်ဴးမ၀င္ခင္ ေလွ်ာက္လႊာျဖည့္ၾကေသာအခါ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေရာဂါမ်ား ရွိ၊မရွိ ေလွ်ာက္လႊာပုံစံတြင္ ေျဖၾကားျဖည့္စြက္ရေလသည္။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ သူ႕တြင္ ထုိေရာဂါမ်ား မရွိေၾကာင္း ျဖည့္ေနရာမွ တေနရာအေရာက္တြင္ ခဏရပ္၍….“ကုိေပါ၊ က်ေနာ္ အကုန္လုံး “ႏုိး (မရွိ)” ျဖည့္လုိ႔ ေကာင္းပါ႔မလားမသိဘူး။ အားနာစရာႀကီး…” လုပ္ေနေသးရာ ေရာဂါမရွိပါဘဲႏွင့္ “ရွိ”ဟု ျဖည့္စရာမလုိေၾကာင္း အေတာ္ေလး အာေပါက္ေအာင္ ေျပာယူလုိက္ရသည္။

ထုိသူတုိ႔ကား သတိရမိေသာ ျမန္မာမ်ားအနက္တြင္ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္စြာ အားနာတတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုမွာ သူတုိ႔ေလာက္ အားနာတတ္ၾကမည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ အားနာတတ္ၾကေပသည္။

တေလာဆီက ေဇာ္ေအာင္(မုံရြာ)ေရးေသာ “ျမန္မာမ်ားရဲ႕ လကၡဏာအခ်ဳိ႕”ဟူေသာ ေဆာင္းပါးတြင္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔အေနႏွင့္ အားနာတတ္ျခင္းေၾကာင့္ အလုပ္ခြင္မွာ ေနရာရသင့္သေလာက္ မရၾကေၾကာင္း စိတ္ေစတနာအရင္းခံျဖင့္ ေထာက္ျပေရးသားထားသည္ကုိ ဖတ္႐ႈလုိက္ရပါသည္။

ဤသုိ႔လွ်င္ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံး ေခတ္အဆက္ဆက္ မ်ဳိးႏွင့္ ႐ုိးႏွင့္ အားနာလာခဲ့ၾကရာ ယခုအခါ အခ်ဳိ႕ေသာ ျမန္မာမ်ားက အားနာတတ္ျခင္းသည္ပင္ ျမန္မာတုိ႔၏ ခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းဖြယ္ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးစံတရပ္သဖြယ္ ေယာင္၀ါး၀ါး ေျပာဆုိၾကျခင္းကုိ ေတြ႕လာရေပသည္။ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံ အားနာတတ္ျခင္းကုိ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟု ဆြဲယူလုိက္သနည္းကိုမူ စာေရးသူ စဥ္းစား၍ မရႏုိင္ေအာင္ ရွိေခ်သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားတြင္လည္း အားနာမႈ မရွိေလသေလာ၊ အားနာျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္ လကၡဏာေလ၊ မေကာင္းသည့္ လကၡဏာေလာ စသျဖင့္ ဆက္လက္ေတြးေတာရာ ေအာက္ပါအတုိင္း ေတြ႕ရွိလာရပါသည္။

ေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးမ်ား။

(၁) မိမိေၾကာင့္ သူတပါး ၀န္ပိမွာကို စုိးရိမ္သည့္ အားနာျခင္းမ်ဳိး

ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားသည္လည္း အားနာတတ္ေပသည္။ သင္သည္ အလုပ္ကအျပန္ သင့္လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ႏုိင္ငံျခားသားတဦးကုိ သင္၏ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သူ႕အိမ္သုိ႔ တကူးတက ေမာင္းပုိ႔ေပးမည္ဆုိပါက ထုိသူသည္ အားနာစြာ ျငင္းဆုိပါလိမ့္မည္။ ဤေနရာတြင္ အားနာျခင္းသည္ မိမိအတြက္ သူတပါးကုိ အလုပ္မပုိေစျခင္း၊ ၀န္မပိေစျခင္း၊ အခ်ိန္မကုန္ေစျခင္း ေစတနာသက္သက္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ေပသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးကုိ လူမ်ဳိးျခားမ်ားတြင္ ပုိ၍ ေတြ႕ရေပသည္။ ဤေနရာတြင္ ျမန္မာမ်ား အားမနာတတ္ၾကပုံကုိ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေဖာ္ျပမည့္ “ထန္းလ်က္လူႀကဳံ” ဥပမာတြင္ ေတြ႕ရပါမည္။

(၂) မိမိရသင့္ရထုိက္သည္ထက္ ပုိယူရမည္ကုိ အားနာျခင္း

ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ တသက္တာမွတ္တမ္းတြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားထားသည္ကုိ ဖတ္ရဖူး၏။ မွတ္သားဖြယ္ရာျဖစ္၏။ (ဆရာႀကီးသည္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုက အဂၤလိပ္စာေပကုိ ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိသျဖင့္ လက္တုန္႔ျပန္ေရးျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ထုိစာတြင္ အေနာက္တုိင္းမွ လူႀကီးလူေကာင္းပီသသူမ်ား (Gentlemen)၏ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ငါးပါးသီလ သက္သက္ကုိသာ ေစာင့္ထိန္သူတဦး၏ အမူအက်င့္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပထားေပသည္။ ဤေနရာတြင္ ငါးပါးသီလသမားတုိင္း ဆုိးသည္ဟု မမွတ္ယူၾကရန္ ႀကဳိတင္စကားခံလုိပါသည္။ သုစ႐ုိက္တရားမ်ားကုိ က်င့္ႀကံသူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အဖုိ႔လည္း ထုိဂ်န္တဲလ္မဲန္တုိ႔ အလားတူစြာ စိတ္ေနသေဘာထား ႀကီးျမင့္ၾကမည္ဟု စာေရးသူ ယုံၾကည္ပါသည္။ ဆရာႀကီးအေနျဖင့္ ျမန္မာ့လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေယဘုယ် ေတြ႕ရသည့္ အေျခအေနအေပၚ ၿခဳံငုံေရးသားထားသည့္ သေဘာျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။) ဆရာႀကီး၏ စာမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။

“ငါးပါးသီလသမားတေယာက္သည္ ေႂကြးပူသျဖင့္ မေရာင္းဘဲ မေနႏုိင္သည့္ မုဆုိးမတေယာက္ထံမွ ပစၥည္းတခုကို တန္ဘုိးထက္ ဖိႏွိပ္ၿပီး ဆစ္၍ ၀ယ္ခ်င္ ၀ယ္ႏုိင္သည္။ သီလပ်က္သည္ဟု မဆုိႏုိင္ေခ်။ “ဂ်န္းတဲလ္မဲန္း” တေယာက္မူကား ဤသုိ႔ေသာ အမႈမ်ဳိးကုိ ျပဳရန္ စိတ္ထဲမွ အလြန္ ၀န္ေလးတတ္သည္။ ခြန္အားနည္းသူတေယာက္အား ခြန္အားႀကီးသူက ႏုိင္ထက္ကလူ ျပဳမူျခင္းကုိ ျမင္ရသည့္အခါ ငါးပါးသီလသမားက မ်က္ႏွာလႊဲ၍ ေနႏုိင္သည္။ ဂ်န္တဲလ္မဲန္းတေယာက္မူကား မိမိကုိယ္တုိင္ ခြန္အားနည္း၍ မကူညီႏုိင္လွ်င္ အနည္းဆုံး ႏႈတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ ခုခံ၍ ေျပာေပးေပလိမ့္မည္။ မိမိအက်ဳိးအတြက္ အျခားလူတေယာက္က မတရားသျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္ဆုိလွ်င္ ငါးပါးသီလသမားက မွိန္းၿပီးၾကည့္ေနလုိက ေနႏုိင္သည္။ ဂ်န္တဲလ္မဲန္းတေယာက္မူကား ထုိကဲ့သုိ႔ ေန၍မျဖစ္။ သူ႕အတြက္ မတရား လုပ္မေပးပါႏွင့္ဟု ေျပာလိမ့္မည္။ ငါးပါးသီလ သမားတေယာက္သည္ ႀကဳံႀကဳိက္ခဲ့လွ်င္ ထုိက္သင့္သည္ထက္ ပုိ၍ အခြင့္အေရးယူလိမ့္မည္။ အခြင့္အေရးယူျခင္းသည္ ခုိးျခင္းမဟုတ္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ဂ်န္တဲလ္မဲန္း တေယာက္မူကား ထုိက္သင့္သည္ထက္ ပုိၿပီး အခြင့္အေရးယူရမည္ကုိ ရွက္တတ္သည္။ ငါးပါးသီလသမားတေယာက္သည္ ေဖာ္လံဖားႏုိင္သည္။ ကပ္ပါးရပ္ပါး အလုပ္မ်ဳိးႏွင့္ ႀကီးပြားေအာင္ လုပ္ႏုိင္သည္။ ဂုဏ္ႀကီးသူမ်ား ပုိက္ဆံရွိသူမ်ားကုိ ႀကဳိ႕၍ ခ်ဴႏုိင္ၿမႇဳိက္ႏုိင္သည္။ ဂ်န္းတဲလ္မဲန္းတေယာက္မူကား ကုိယ့္သိကၡာကုိ ကုိယ္ေစာင့္ထိန္းသည္ျဖစ္၍ မည္သူ႕ဆီကမွ် ခ်ဴျခင္း၊ ၿမႇဳိက္ျခင္း မျပဳ၊ ဘာကိုမွ် အလကားမလုိခ်င္၊ ထုိက္တန္ေအာင္ အလုပ္လုပ္၍ ယူခ်င္သည္။ မည္သူ႕ေရွ႕၌မွ် မ်က္ႏွာ ေအာက္မခ်၊ အၿမဲ ဦးေခါင္းေထာင္ခ်င္သည္။ ဆင္းရဲသည္ကုိမရွက္၊ ညစ္ပတ္ရမည္ကုိ ရွက္သည္။ အမ်ဳိးျမတ္သည္ဆုိ၍ ဂုဏ္မတက္၊ ႐ုိးေျဖာင့္သည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူသည္။ လုိရင္းအခ်ဳပ္၍ ဂ်န္းတဲလ္မဲန္း တေယာက္သည္ (Sense of Justice and Fair Play) မိမိႏွင့္ ဆက္ဆံသမွ်ေသာ ကိစၥအ၀၀တြင္သာမက မိမိန၏ ပတ္၀န္းက်င္၌လည္း မတရားသျဖင့္ အႏုိင္က်င့္ျခင္းကုိ မျမင္လုိ၊ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေစလုိေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ဳိး အၿမဲကိန္းေအာင္းသူ တေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။”

မိမိ ရသင့္ရထုိက္သည္ထက္ ပုိ၍ ရျခင္းကုိ မယူလုိေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးသည္လည္း ေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေပသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အားနာမႈမ်ဳိးကုိ လူမ်ဳိးျခားမ်ားတြင္ အမ်ားဆုံးေတြ႕ရေပသည္။ ယေန႔ေခတ္အခါတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး အစုိးရ၀န္ထမ္းမ်ားမွာ လက္ဘက္ရည္ဘုိးဟု ေပးသူက ေပး၍ ယူသူကလည္း မရွက္မေၾကာက္၊ အားမနာပ ယူၾကေလသည္။

စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကဳံတခုကုိ ေျပာျပပါဦးမည္။ စာေရးသူသည္ တခါက မေလးရွားတြင္ တကၠစီငွားစီးရာ ခရီးမွာ ခရီးတုိမွ်သာျဖစ္ရာ တကၠစီသမားမွာ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် သူ႕ႏႈတ္က ေျပာမထြက္ေအာင္ အားနာလ်က္ ရွိေခ်သည္။ (ထုိေဒသတြင္ တကၠစီမီတာ မခ်ဳိးပါ။) ဤတြင္ စာေရးသူက ၅ ရင္းဂစ္ ထုတ္ေပးလုိက္ရာ အင္မတန္အားနာသြားၿပီး ၂ ရင္ဂစ္သာေပးဖုိ႔ အေၾကာက္အကန္ျငင္းကာ တားရွာပါသည္။ ထုိတကၠစီသမားသည္ စာေရးသူေတြ႕ဖူးသမွ်တြင္ အ႐ုိးသားဆုံး တကၠစီသမားျဖစ္ပါသည္။

မေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးမ်ား

(၁) စိတ္ထဲ၌ ရွိသည့္အတုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမထြက္ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိး

စိတ္ထဲရွိသည္ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမထြက္ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးသည္ မေကာင္းေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေအာက္ပါ ဥပမာမ်ားကုိ ၾကည့္ပါ။

(က) လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ ၀ုိင္းထုိင္၍ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္စားေနသူတဦး၏ ေမးေစ့တြင္ ထမင္းလုံးကပ္ေနသည္။ သင္က ေျပာရမွာကုိ အားနာေနသည္။ သင္ေျပာလုိက္လွ်င္ ထုိသူ ရွက္သြားမွာကိုလည္း စုိးရိမ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိထမင္းေစ့ ကပ္ေနျခင္းကုိ ျမင္ေနရသူတုိင္း၏ စိတ္တြင္ ကသိကေအာက္ႏွင့္ မသက္သာ။ ဤကိစၥမ်ဳိးတြင္ အားနာေန၍ မေျပာျခင္းသည္ မေကာင္း။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလုိက္ျခင္းျဖင့္ အားလုံးေျပလည္သြားႏုိင္သည္။

(ခ) တစုံတေယာက္က သင့္ထံမွ ပုိက္ဆံေခ်းငွားသည္။ တကယ္ေတာ့ သင္က မေခ်းခ်င္။ သုိ႔ေသာ္ ျငင္းရမွာ အားနာ၍ ေခ်းလုိက္သည္။ (ၿပီးေတာ့ သင္က ေငြျပန္ေတာင္းရမွာကုိလည္း အားနာေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။) ထုိေန႔မွစ၍ ေငြျပန္မရမခ်င္း သင္မေပ်ာ္ေတာ့။ ဤေနရာတြင္လည္း အားနာျခင္းသည္ သင္၏ ပကတိစိတ္အရင္းခံကုိ ကြယ္၀ွက္၍ မျပတ္မသား ဆုံးျဖတ္ျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ရာ ကုသုိလ္မရသည့္အျပင္ အကုသုိလ္အား ၀ယ္ယူသကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေသာ အားနာျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။

ဤေနရာတြင္ စကားစပ္လ်ဥ္း၍ စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကဳံတခုကုိ ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါသည္။ တေန႔တြင္ မိတ္ေဆြတေယာက္အား စင္ကာပူေလဆိပ္သုိ႔ လုိက္ပုိ႔ရာတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတဦး၏ ၿငီးတြားသံကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ၾကားခဲ့ရပါသည္။

“စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။ သူ႕အိမ္က ထညက္ (ထန္းလ်က္) ေလးပိႆာႀကီးေတာင္ ထည့္ေပးလုိက္လုိ႔ တလမ္းလုံး လက္ေမာင္ျပဳတ္မတတ္ ဆြဲလာရတယ္”

ထုိစကားကုိ ၾကားရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ စာေရးသူမွာ ေတြးမိတုိင္း အူယားလွသျဖင့္ အသံထြက္၍ မရယ္မိေအာင္ ေအာင့္ထားရ၏။ လူႀကဳံေပးသူကလည္း အားမနာပ ထည့္ေပးၿပီး၊ သယ္သူကလည္း အားအနာလြန္ကာ သယ္လာခဲ့ၿပီးမွ ကြယ္ရာတြင္ စကားတင္းဆုိ ၿငီးတြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။

(၂) ကုိယ္ရသင့္ရထုိက္သည္ကုိ ေတာင္းဆုိရမွာ အားနာျခင္းမ်ဳိး

ဤသည္မွာ ျမန္မာအမ်ားစုတြင္ ျဖစ္တတ္ေသာ အားနာမႈမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ အေႂကြး ျပန္ေတာင္းရမည္ကုိ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသည္။ မိမိ၏ အားလပ္ရက္ခြင့္ကုိ ယူရန္ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသည္။ က်ဴတန္းစီရာ၌ မိမိေရွ႕တြင္ ၾကားျဖတ္၍ တန္းစီသူကုိ မလုပ္ရန္ေျပာဖုိ႔ ၀န္ေလးၾကသည္။ မိမိႏွင့္ ခ်ိန္းဆုိထားေသာအခ်ိန္တြင္ တိက်စြာ ေရာက္မလာသူအား ေထာက္ျပသတိေပးရန္ တြန္႔ဆုတ္ အားနာေနတတ္ၾကသည္။ ဤအားနားျခင္းသည္ ေလာဘနည္းျခင္းေၾကာင့္လည္းမဟုတ္၊ ခႏၱီပါရမီႏွင့္ ျပည့္၀ေနျခင္းေၾကာင့္လည္းမဟုတ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟုကား လုံးလုံးမွ်ပင္ မဆုိသင့္။ ဤအားနာျခင္းမ်ဳိးသည္ လူပုဂၢဳိလ္တဦးခ်င္း၏ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးႏွင့္သာ ဆုိင္ေပသည္။ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ မိမိရသင့္ရထုိက္သည္ကုိ မသိေလာက္ေအာင္ ထူ၍ အ၍ န၍သာ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။ မိမိတြင္ ထုိသုိ႔ေသာ အားနာမႈမ်ဳိးရွိက သတိထား၍ ေခ်ဖ်က္သင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။

(၃) မိမိတာ၀န္ႏွင့္ အားနာျခင္းကုိ မခြဲျခားတတ္ျခင္း

လူတုိ႔သည္ အဖြဲ႕အစည္း၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းႏွင့္ ေနထုိင္၍ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေသာအခါ မိမိ၏ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆုိင္ရာ ခံစားခ်က္တုိ႔ကုိ ေဘးခ်ိတ္၍ မိမိ၏ တာ၀န္ကုိ ေက်ပြန္အပ္၏။ သင္၏ အလုပ္ကုိ ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ အားနာျခင္းကုိ ေဘးခ်ိတ္ထားရမည္။ သင္သည္ ရဲအမႈထမ္းျဖစ္ပါက သင္၏ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သည္ကုိ ေတြ႕လွ်င္ သင္ အားနာ၍မရ၊ ဖမ္းရမည္။ သင္သည္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္က သင့္သူငယ္ခ်င္း၏သား စာေမးပြဲမေျဖဆုိႏုိင္သည္ကုိ အားနာသည္ဆုိကာ အေအာင္ေပး၍ မျဖစ္။ သင္သည္ တရားသူႀကီးျဖစ္က သင့္မိတ္ေဆြကုိ အားနာ၍ အျပစ္ေလွ်ာ့ေပါ႔ျခင္း လႊတ္ေပးျခင္း မျပဳရ။ တာ၀န္ႏွင့္ အားနာျခင္းကုိ အထက္ပါအတုိင္း ခြဲျခားသင့္သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။

ယခုအခါ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာျပည္တြင္ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈမ်ားက ေနရာအႏွံ႕ ႀကီးစုိးေနရာ ရံဖန္ရံခါ အမွားႏွင့္ အမွန္ကုိပင္ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားမႈ မ႐ွိႏုိင္ေလာက္ေအာင္အထိ ျဖစ္ေနသည္ကုိပင္ ႀကဳံၾကရေပသည္။

သင္သည္ ဘတ္စ္ကားစပယ္ယာက နည္းမက် လမ္းမက် ဟိန္းေဟာက္သည္ကုိ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်၍ ခံေနေပမည္။ သင္သည္ ေစ်းတြင္ အသားသည္က အေလးခုိးသည္ကုိ သိသိႏွင့္ ျပန္မေျပာ၀ံ့ဘဲ ငုံ႔ခံေနမည္။ သင္သည္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္က တုိင္းပညာေရးမွဴး၏ သမီးမဂၤလာေဆာင္အတြက္ လက္ဖြဲ႕ရန္ဆုိကာ သင့္လစာမွ ျဖတ္ေတာက္လုိက္ျခင္းကုိ ျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ခံေနမည္။ သင္သည္ သာသနာေရးအတြက္ အေၾကာင္းျပကာ ဘယ္ကမွန္းမသိ၊ ျဖတ္ပုိင္းႏွင့္ လာေရာက္ အလွဴခံလွ်င္ စိတ္မပါဘဲႏွင့္လည္း အားနာ၍ ထည့္လုိက္ေပမည္… စသည့္ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အက်ည္းတန္ အ႐ုပ္ဆုိးေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ေနရျခင္း ဆုိလွ်င္ပင္ လြန္မည္မထင္။

ဤသုိ႔လွ်င္ မိမိရသင့္ရထုိက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ ေတာင္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ စူးစမ္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ေမးျမန္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ နည္းမမွန္ေသာ အားနာမႈႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈတုိ႔၏ ပိန္းပိတ္မႈေအာက္တြင္ ႏွစ္ကာလရွည္ျမင့္စြာ ေနထုိင္လာၾကရေသာအခါ အင္မတန္ ဆုိးညစ္ေသာ လူတစုက ဤေပ်ာ့ကြက္မ်ားကုိ အသုံးခ်၍ မိမိတုိ႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ ထိပါးလာေသာအခါ မိမိတုိ႔မွာ တြန္းလွန္ႏုိင္ေသာ သတၱိမရွိေတာ့ေသာ အေျခအေနသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားတတ္ေခ်သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာတုိ႔အေနႏွင့္ တမ်ဳိးသားလုံးအက်ုဳိးစီးပြားကုိ ေမွ်ာ္ေတြးကာ နည္းမွန္လမ္းမွန္ အားနာသင့္ၾကေပသည္ဟု တုိက္တြန္းေရးသားလုိက္ပါသည္။

ကုိေပါ။
(၂၀၀၆)

မူရင္း............ “သင္ အားနာတတ္သလား”

ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။............။ (1) အားနာတတ္ျခင္း၏ အက်ိဳး အျပစ္

(2) “အားနာျခင္းဆုိတာ”

Read more

“ RGB နဲ႔ ကၽြဲေမတၱာစာ”

RGB ဟာ
နီ၊စိမ္း၊ျပာကုိ
ဆုိလုိတာ မဟုတ္။

Razali, Gambari နဲ႔ Ban Ki Moon
လြန္းထုိးသလုိ
တုိ႔ျပည္ကုိ လာခဲ့ၾက
ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ
ကၽြဲ႐ုိင္းတေကာင္
ခ်ဳိေထာင္ေသာင္းက်န္း
ရမ္းကားမင္းမူေနခ်ိန္မုိ႔
နင္းႏွိမ္ဖုိ႔ လႊတ္လုိက္တဲ့
ကုလသမဂၢရဲ႕ သူရဲေကာင္းသုံးေယာက္။

ပထမဦးဆုံးက ရာဇာလီ…။
ရာဇာလီနဲ႔ ကၽြဲ
ကၽြဲနဲ႔ ရာဇာလီ
ျမန္မာျပည္မွာ ဆုံၾကတဲ့အခါ
ရာဇာလီချမာ အလဲလဲ အကြဲကြဲ။

ရာဇာလီ အစၥေမးလ္
ကပ်ာကသီ လစ္ေျပးတဲ့အခါ
ရြာဦးပုဂံက
ခ်ာတူးလန္ပါတဲ့
ဂမ္ဘာရီ ဆုိတဲ့ငနဲကုိ
ကၽြဲၿပဲစီးဖုိ႔ လႊတ္လုိက္ျပန္တယ္။

ဂမ္ဘာရီက ကၽြဲအပါးမွာ
နရီစည္း၀ါး အက်အနနဲ႔
ပၪၥသိခၤ႐ႈံးေလာက္ေအာင္
“ျမဴေမွာင္ေ၀ကင္း…ဟင္း…ဟင္း..
ေငြအဆင္း..ဆႏၵ ျပည္ေထာင္
တုိင္းျမန္ျပည္ ေအးခ်မ္းေအာင္ဆု
သြန္းခါေရ…
ေအးေစေၾကာင္းေလာင္းတဲ့ ေရႊေရႊ…
ထူးထူးကဲကဲ လွပါေစေၾကာင္း”
ေစာင္းသံကုိ ေပးတဲ့အခါ
ကၽြဲသတၱ၀ါက
ဂီတကုိ နားမလည္ေတာ့
အေျပးေသာ့ၿပီး ေ၀ွ႕မယ္အလုပ္
ဂမ္ဘာရီလည္း
ထံတ်ာမသီႏုိင္ဘဲ
မႀကံသာၿပီ…ၿဗဲ…လုိ႔ ငုိၿပီး
ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ျပန္သြားရရွာတယ္။

ဂမ္ဂမ္ မဟန္တဲ့အခါ
ဘန္ဘန္ ကုိယ္တုိင္ ဆင္းလာရေတာ့တာေပါ႔။

ဘန္ကီမြန္းချမာမွာလည္း
ဉာဏ္မမွီလြန္းရွာတာလားေတာ့မသိ။
ကၽြဲအပါးမွာ
ဒူးသြားကာ ေထာက္ၿပီး
“ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ အေဆြ…
ေၾကပါေနာ္ မေအးစိန္”…စသျဖင့္
ေလာကနတ္သံေႏွာလုိ႔
ကၽြဲသေဘာမေပါက္ႏုိင္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔
ေတာ္ကီႏွစ္ခါ သြားပြားမိရာမွာ
ဟုိသတၱ၀ါ အမုိက္သနင္းက
သူ႕စားက်က္ကြင္း လာလုတယ္ ေအာက္ေမ့သလားမသိ
ေ၀ွ႕မယ္ ေ၀ွ႕မယ္ တကဲကဲလုပ္ျပန္ေတာ့
ဘန္ကီမြန္းလည္း
ျပန္စည္ရြမ္းၿပီး ထြက္ခဲ့ရျပန္ရွာတယ္။

ေၾသာ္…ဘန္ကီမြန္း မကလုိ႔
မုိးေပၚက သိၾကားမင္း
နားကင္းႀကီးနဲ႔ ဆင္းကာ
အတင္းလာ နားခ်ရင္လည္း
နားအုံကြဲတာပဲ အဖတ္တင္ေရာ့မယ္..
ကၽြဲကေတာ့ ျမက္စားပ်က္မယ္ မထင္ေပဘူး။

အုိႀကီးအုိမက်မွ
မုိက္လွတဲ့ကၽြဲ…
ငရဲသဘင္မွာ
ႏႊဲခ်င္ရွာေရာ့ထင့္
အခါလင့္ေသာ္လည္း ေနာင္တမရ
မရဏဟာ ေရွ႕တလံအကြာက
မေမ့ျပန္ရေအာင္ ကုိယ္ေယာင္ျပေနေပမယ့္
ေမာဟ လႊမ္းဖုံး
ေဒါသ ဂ်မ္းတုံးနဲ႔
ေလာဘ ပန္းကုံးဆင္ေနလုိ႔
လမ္းဆုံးကုိလည္း သင္မျမင္ႏုိင္ရွာေပဘူး။

အုိ… အသင္ကၽြဲ…
မၿမဲေသာ တရားကုိ သင္နားမလည္…
ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိသတဲ့…
ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သတဲ့…
ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိ၏တဲ့
ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္မွီခုိရာရွိ၏တဲ့
ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ
သင္ျပဳေသာကံ၏ အေမြကုိ သင္သာလွ်င္ ခံစားရမည္ပ။

- က်ည္းကန္ကိုေပါ။ -

Read more

“ကုိေပါ ဆံပင္ညႇပ္ျခင္း”

က်ေနာ္ဟာ ဆံပင္ညႇပ္ခကုိ ႏွေျမာတတ္သူ။ ဒါေၾကာင့္ ဆံပင္ညႇပ္ၿပီဆုိရင္ တုိတုိညႇပ္ေပးပါလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တခါညႇပ္ၿပီးရင္ ၂ လ ေလာက္ ဆံပင္မညႇပ္ဘဲ ပစ္ထားလုိက္တယ္။

က်ေနာ့္ဆံပင္ကသန္ၿပီး လႈိင္းပုံတြန္႔လိပ္ေနေတာ့ ေခါင္းၿဖီးရတာ အရမ္းခက္တယ္။ ေခါင္းလိမ္းဆီနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ၿဖီးၿဖီး ခဏေနရင္ ဆံပင္ေတြဟာ ကမၻာဆြဲအားကုိ ဆန္႔က်င္ၿပီး ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ပြေယာင္းလာတတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ရွည္လာၿပီး ညႇင္းသုိးသုိးနဲ႔ ျမင္မေကာင္း႐ႈမေကာင္းျဖစ္လာေတာ့မွ မဒမ္ေပါရဲ႕ တုိက္တြန္းခ်က္အရ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ကုိ ေျပးရေလ့ရွိပါတယ္။

တေလာက အိမ္ေျပာင္းၿပီးကာစမွာ ဆံပင္ညႇပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္က်လာပါတယ္။ ခါတုိင္းညႇပ္ေနက်ဆုိင္မဟုတ္ဘဲ နီးနီးနားနား အိမ္နားက ေရွာ႔ပင္းေမာ္လ္မွာပဲ ညႇပ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ည ရွစ္နာရီေလာက္ မဒမ္ေပါ ေငြထုတ္စက္မွာ တန္းစီေနတုန္း က်ေနာ္က ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ထဲကုိ ၀င္လုိက္တယ္။ ဆုိင္ထဲမွာ ဒီေန႔အဖုိ႔ က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံး လာညႇပ္တဲ့လူ။ ညႇပ္ေပးတဲ့လူကလည္း တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

က်ေနာ့္ကုိ ခုံေပၚတက္ဖုိ႔ အမူအယာနဲ႔ လွမ္းေခၚတာနဲ႔ ဆုံလည္ကုလားထုိင္ေပၚကုိ တက္ထုိင္လုိက္တယ္။ မ်က္မွန္ကုိ ခၽြတ္ၿပီး သူမ ကမ္းေပးတဲ့ ျခင္းေတာင္းေလးထဲကုိ ထည့္လုိက္ရတယ္။ သူက က်ေနာ့္လည္ပင္းမွာ ပိတ္ျဖဴစကုိ စည္းေနရင္းက တ႐ုတ္လုိ ကိြကြိကြကြနဲ႔ ေမးတယ္။ က်ေနာ္က တ႐ုတ္စကားမေျပာတတ္ေၾကာင္း အဂၤလိပ္လုိျပန္ေျပာေတာ့လည္း သူ နားလည္ပုံမရဘူး။ ခက္ၿပီ။ တ႐ုတ္လုိ နားလည္တဲ့ မဒမ္ေပါကလည္း ေရာက္မလာေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္က အႀကံရၿပီး လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ စကၤာပူက ေျပာဟန္အတုိင္း “Short Short One” လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။

အဲဒီတလုံးကိုေတာ့ သူ နားလည္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ နားထင္ ႏွစ္ဖက္ကုိ လက္နဲ႔ သပ္ျပၿပီး “Short Short Huh?” ဆုိတဲ့ အသံထြက္လာတယ္။ အဓိပၸါယ္က ေဘးနံဖက္ကုိပဲ ပါးမွာလားေပါ႔။

မဟုတ္ေသးဘူး။ က်ေနာ္က တေခါင္းလုံးကုိ ခပ္တုိတုိ ညႇပ္ခ်င္တာေလ။ ဒါနဲ႔ တေခါင္းလုံးကုိ လက္နဲ႔ ေ၀့ျပၿပီး “All Short Short One” လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူ႔ဆီက “Okay, Okay” ဆုိတဲ့အသံထြက္လာေတာ့ အုိေကသြားၿပီေပါ႔။ ၿပီးၿပီေပါ႔။

အဲသည္မွာ စက္ကပ္ေၾကးနဲ႔ သူ စညႇပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အ၀တ္ျဖဴစေပၚမွာ အလိပ္လုိက္က်လာတဲ့ ဆံပင္ေတြကုိ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ေနတယ္။ မဆုိးဘူး… ဒီမိန္းမက ေစတနာပါတယ္။ တျခားဆုိင္ေတြမွာ တုိတုိညႇပ္ပါဆုိရင္ ဘာကုိ ေခၽြတာေနတယ္မသိ။ နည္းနည္းခ်င္းပဲ ညႇပ္ခ်ေနတာ အားမရစရာ။ ၿပီးရင္ ဆံပင္က တုိသင့္သေလာက္မတုိ။ ခဏေလးနဲ႔ နဂုိအေနအထားကို ျပန္ေရာက္ေရာ။ သည္အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ လက္ရဲပုံကုိ သေဘာက်ေနမိတယ္။

ေဘးႏွစ္ဖက္ကုိ ပါးၿပီးစ အခ်ိန္မွာ မဒမ္ေပါ ဆုိင္ထဲကုိ ၀င္လာၿပီး ေနာက္က ခုံတခုမွာ ၀င္ထုိင္တာကုိ မွန္ထဲမွာ ျမင္ရတယ္။ သူက ညႇပ္လက္စ ဆံပင္ေကကုိ ၾကည့္ၿပီး “ေဂၚဖီပန္း နဲ႔ တူသြားၿပီ” လုိ႔ ေျပာလုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ရယ္ရေသးတယ္။စက္မႈတကၠသိုလ္တက္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဟာ နားထင္ႏွစ္ဖက္ကုိပါးၿပီး ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ေတြေကာက္ေနၿပီး စာကေလးေခြနဲ႔တူတဲ့ ဆံပင္ပုံမ်ဳိး ညႇပ္လာမိလုိ႔ အတန္းထဲမွာ ေဂၚဖီပန္းလုိ႔ နာမည္ေျပာင္ အေပးခံရဘူးတယ္။

ခဏေနေတာ့ ဆံပင္ညႇပ္တဲ့အမ်ဳိးသမီးက ေခါင္းအေပၚပုိင္းကုိ စညႇပ္တယ္။ နားထင္ကုိ ညႇပ္တုန္းကလုိပဲ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ စက္ကပ္ေၾကးနဲ႔ အားရပါးရ ထုိးခ်လုိက္တယ္။ ဆံပင္ေတြ တေထြးႀကီးက်လာတယ္။ က်ေနာ္က ေက်နပ္ေနတုန္း။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ မဒမ္ေပါဆီက “Stop” ဆုိတဲ့ အသံထြက္လာတာပဲ။ ဟုိအမ်ဳိးသမီးလည္း ေၾကာင္အ ၿပီး ညႇပ္ေနတာ ရပ္သြားတယ္။

မဒမ္ေပါက က်ေနာ့္ကုိ ေမးတယ္။ “မင္းက ကတုံးတုံးမယ္ေျပာထားလုိ႔လား” တဲ့။ က်ေနာ္က မဟုတ္ပါဘူး.. တုိတုိၫႇပ္ခုိင္းတာပါေပါ႔။ တ႐ုတ္မက အဂၤလိပ္လုိ မတတ္ေၾကာင္း နည္းနည္း ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ေျပာရတယ္။

ျဖစ္ပုံက… က်ေနာ့္ရဲ႕ “All short short one” ကုိ တ႐ုတ္မက ကတုံးတုံးခ်င္တာလုိ႔ သေဘာေပါက္သြားပုံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စက္ကပ္ႀကီးနဲ႔ အားရပါးရ အရင္ ထုိးခ်ေနတာကုိး။ က်ေနာ္က မ်က္မွန္ခၽြတ္ထားေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ ေနာက္က မဒမ္ေပါ အတားျမန္ေပလုိ႔သာေပါ႔။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကိြကိြကြကြနဲ႔ ေျပာၾကဆုိၾကၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္လည္း “Prison break” ထဲက မင္းသားလုိလုိ ေအာက္မွာ ျပထားတဲ့ ဆံပင္ပုံနဲ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။



ဓါတ္ေလွကားထဲေရာက္ေတာ့ မွန္ထဲက ကုိယ့္ပုံကုိ ၾကည့္ရင္း “စိတ္ညစ္လုိက္တာ၊ ေလးျဖဴႀကီး က်ေနတာပဲ” လုိ႔ ညည္းမိေတာ့ မဒမ္ေပါက မ်က္ေစာင္းထုိးရင္း “ေလးျဖဴ စိတ္ညစ္ဖုိ႔ ထားလုိက္ပါဦး”လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

အိမ္ထဲ၀င္လုိက္ေတာ့ သမီးက က်ေနာ့္ဆံပင္ပုံကုိ ျမင္တာနဲ႔ ခြက္ထုိးခြက္လန္ ရယ္ေတာ့တာပဲ။ “ဘာရယ္တာလဲ” လုိ႔ မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ဟန္႔တာလည္း မရပ္ဘူး။ အခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ ကြန္ျပဴတာကုိင္တဲ့အထိ ဒင္းက လုိက္လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္ယာေပၚကေန ၀မ္းလ်ားေမွာက္လ်က္က က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္း အသံတိတ္ရယ္ေနေသးတယ္။ စားပြဲေဘးက မွန္ထဲမွာ ဒင္းက်ိတ္ရယ္ေနပုံကုိ ျမင္ရတယ္။

႐ုံးေရာက္ေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြကလည္း ရယ္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ။ ခ်န္ဂီေထာင္က အခုမွ ထြက္လာသလားေပါ႔ေလ။ အဲသည္ဓါတ္ပုံကုိ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံသား အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္က ေနာက္တရက္မွာ သူ႕ဖုန္းနဲ႔ ႐ုိက္ေပးတာပါ။ သူ႕မိန္းမကုိ ျပခ်င္လုိ႔တဲ့။ သူ႕မိန္းမကုိ က်ေနာ္ဆံပင္ညႇပ္တဲ့အေၾကာင္း သူေျပာျပကတည္းက အရမ္းရယ္ေနတာတဲ့။ အဲဒါ ပုိရယ္ရေအာင္ ပုံကုိပါ ျပပါရေစဆုိၿပီး ႐ုိက္ယူသြားတာေလ။ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္ကလည္း ဦးစံမတူကုိ အျပင္မွာ လူကုိယ္တုိင္ ေတြ႕လုိက္ရသလုိပါပဲတဲ့။ အားေပးပုံက။

ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…. ဒီတလ၊ ႏွစ္လအတြင္းမွာေတာ့ ဆံပင္ညႇပ္ခ ေတာ္ေတာ္ေလး သက္သာဦးမယ့္ပုံပဲ။

Read more

“ခပ္ညံ့ညံ့ရဲ႕ ကမၻာ”

ခပ္ညံ့ညံ့ အစုိးရေခတ္မွာ
ခပ္ညံ့ညံ့ လူအျဖစ္ေမြး
ခပ္ညံ့ညံ့ ပညာေရးနဲ႔
ခပ္ညံ့ညံ့ ဘြဲ႕ေလးတခုရ
ခပ္ညံ့ညံ့ လစာေပးတဲ့
ခပ္ညံ့ညံ့ သူေ႒းစုတ္ဆီမွာ
ခပ္ညံ့ညံ့ အလုပ္ကုိ၀င္္
ခပ္ညံ့ညံ့ လင္တေယာက္လည္းျဖစ္
ခပ္ညံ့ညံ့ ဟာေလးထပ္ၿပီးေမြး
ခပ္ညံ့ညံ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးေထာင္
ခပ္ညံ့ညံ့ ေကာင္ကေလး
ခပ္ညံ့ညံ့ ေတြး
ခပ္ညံ့ညံ့ ေရး
ခပ္ညံ့ညံ့ေလး ေနထုိင္ကာ
ခပ္ညံ့ညံ့ေလး ေသဆုံးသြား။

(ဘဒူ႕ကုိမွ မရည္ရြယ္ပါ။ း-)

Read more

“အခ်စ္ပုံျပင္”

ဆရာက ေရွ႕မွာ စာသင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြက သင္ပုန္းေပၚမွာ ရွိမေနၾကဘူး။

နင္က ဘယ္ကဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ စာရြက္ကေလးတခုေပၚမွာ ၀က္ပုံ ကာတြန္း႐ုပ္ကေလး ဆြဲၿပီး ေဘးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ငါ႔ဖက္ကုိ အသာ တြန္းပုိ႔လုိက္တယ္။ ၀က္ပုံေပၚမွာ ျမႇားထုိးၿပီး “ကုိေပါပုံ” လုိ႔ ေရးထားလုိက္ေသးတယ္။ ပုံထဲမွာ ၀က္ကေလးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက ငုိေနသလုိေပါ႔။

ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ခုံေပၚမွာ ရွိတဲ့ ၀က္ပုံေလးကုိ ခဏေလာက္ အသံတိတ္ စုိက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ရယ္ၿပီး တၿပဳိင္တည္း ခုံေပၚက ၀က္ပုံေလးကုိ ဆတ္ကနဲ လုယူလုိက္ၾကတယ္။ စာရြက္ကေလး ႏွစ္ပုိင္းျပတ္ၿပီး ပါသြားတယ္။

အဲသည္အခ်ိန္ကစၿပီး နင့္ကုိ ငါခ်စ္ခဲ့မိတာလုိ႔ ငါထင္တယ္ေလ။ “ခ်စ္ျခင္းအစ ၀က္ ပုံက” လုိ႔ ငါေျပာရင္ နင္ရယ္မွာလား။ ငါက ပုံတူေတြ၊ ႐ုပ္ေျပာင္ေတြ နည္းနည္းပါးပါး ဆြဲတတ္ေတာ့ နင့္ပုံတူေတြ၊ ႐ုပ္ေျပာင္ေတြကုိ ငါဆြဲေပးတယ္။ နင့္ကုိ ရည္ၫႊန္းတဲ့ ကဗ်ာေတြေရးတယ္။ ပထမေတာ့ ႐ုိး႐ုိးသားသားထင္လုိ႔ နင္ကလည္း ရယ္ေနတာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ငါ႔ေရာဂါသည္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္က ျပန္ဟန္႔ၿပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ တုိင္ေျပာမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲသည္ေနာက္ နင္ ငါကုိ စကားမေျပာေတာ့ဘူး။

နင္စိတ္ဆုိးတာ ေက်ပါေစေတာ့လုိ႔ ဆုိၿပီး စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မွာ လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ ငါပိေတာက္ပန္းေလးတခက္ကုိ သယ္လာခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ထုိင္ေစာင့္ေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းညီမေလးက ငါ႔အိတ္ထဲကေန လုယူသြားတဲ့အတြက္ ငါနင့္ကုိ မေပးလုိက္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါဟာ အတိတ္နိမိတ္လားေတာ့မသိ။ (ဒါေပမယ့္ အဲသည္ေန႔က စၿပီး မွတ္မွတ္ရရ နင္ငါ႔ကုိ စကားျပန္ေျပာတဲ့ေန႔။)

အဲသည္ေနာက္ေတာ့ နင္ ခ်စ္သူရသြားတယ္။ ငါကေတာ့ တကၠသိုလ္တေလွ်ာက္လုံးမွာ ေယာင္လည္လည္ေပါ႔။ နင္ကေတာ့ ငါ႔ကုိ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေနနဲ႔ေရာ ငါ႔ခံစားခ်က္ကုိ ဂ႐ုဏာသက္တဲ့အေနနဲ႔ပါ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ငါကလည္း တျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔ အီစကလီလုပ္တာ၊ ရည္းစားထားတာေတြလည္း ရွိလုိက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက တေလွ်ာက္လုံး နင့္ကုိ ငါမေမ့ႏုိင္ခဲ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ ကံတရားက ဆန္းၾကယ္တယ္ဆုိရမယ္။ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဖူးစာပါလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ဆုံခြင့္ရတယ္။ ဒီတခါေတာ့ နင္ကလည္း ငါ႔ကုိ တုန္႔ျပန္ေမတၱာမွ်ႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္။

အသြင္မတူဘူးလုိ႔ အမ်ားယူဆထားတဲ့ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တူညီတာေတြ ရွိခဲ့တယ္ေနာ္။ လူေတြအေပၚ အကဲခတ္တဲ့အခါ အျမင္တူတာ၊ မ႐ုိးသားတာကုိ မႏွစ္သက္တာ၊ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြကုိ အႀကဳိက္ခ်င္းတူတာ၊ ေခတ္ေဟာင္းနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ သီခ်င္းေတြကုိလည္း ႏွစ္သက္တတ္တာ၊ ဟသၤာတထြန္းရင္တုိ႔ တြံေတးစုိးေအာင္တုိ႔ ကုိမႀကဳိက္တာ၊ “အလြမ္းမမ၊ ပန္းမမ…. စိမ္းသဖူစိမ္း” စတဲ့သီခ်င္းေတြကုိ နားကေလာတာ တူပုံကအစ… ေနာက္ဆုံးမွာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အယူအဆ တူညီတာေတြ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ မတူညီေပမယ့္ နင္က နားလည္မႈအျပည့္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာခဲ့တာလည္း ပါတာေပါ႔။ ငါက ေဒါသႀကီးေပမယ့္ ခဏေလးနဲ႔ ေျပေပ်ာက္တတ္သူ။ နင္က သည္းခံ နားလည္ေပးတတ္သူ။

တခ်ဳိ႕ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ဘဲ နင္က ပုိမုိခုိင္က်ည္ေသးတယ္။ အဲသည္အတြက္ ငါ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဟာ။ အက်ႌအသစ္တထည္၀ယ္ဖုိ႔အတြက္၊ ဖိနပ္တရံ၀ယ္ဖုိ႔အတြက္ လက္တြန္႔ေနတတ္တဲ့နင္ဟာ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ကလူေတြကုိ ကူညီဖုိ႔နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားအတြက္ ေငြစုိက္ထုတ္ရမယ္ဆုိ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေႏွးဘူး။ အဲသည္အတြက္ နင့္ကုိ ငါေက်းဇူးတင္တယ္။ လႈပ္ရွားမႈတုိင္းမွာ ငါနဲ႔အတူ အရိပ္လုိပါတယ္။ ငါစိတ္ဓါတ္အင္အားက်ဆင္းေနခ်ိန္မွာ နင္က အၿမဲတမ္း ငါ႔စိတ္ဓါတ္ကုိ ျပန္လည္ျမႇင့္တင္ေပးႏုိင္တယ္။

ေနဦး။ ငါ႔အတြက္ အဆန္းၾကယ္ဆုံးက နင္က ငါတေယာက္တည္း ဖတ္ဖုိ႔အတြက္ ကဗ်ာေလးေတြ စာေလးေတြ “ကိုကုိ႔လမင္းေလး” ဆုိၿပီး ဘေလာ့ဂ္သီးသန္႔တခု ေထာင္လုိ႔ ေရးေပးေသးတယ္။ နင့္ပုံကုိ ကဗ်ာဆန္တယ္လုိ႔ အရင္က ငါတခါမွ မထင္ဘူးေတာ့ ငါ႔အတြက္ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္က တကယ္ေတာ့ အရမ္းကဗ်ာဆန္တဲ့လူ၊ အရမ္းခံစားတတ္တဲ့လူဆုိတာ ငါက အတူေနတာ အေနၾကာမွ သိရတာကုိး။ နင္က ငွက္ကေလးေတြကုိ ခ်စ္တတ္သလုိ ေတာေတာင္ေရေျမရဲ႕အလွ၊ ေျမမွာေႂကြေနတဲ့ ပန္းကေလးေတြရဲ႕ အလွေတြကုိလည္း ခံစားတတ္ေသးတယ္ေနာ္။

ငါတုိ႔သမီးေလးဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အစအေနာက္သန္တာကလည္း မအံ့ၾသနဲ႔ေလ။ နင္သိတဲ့အတုိင္း ငါကလည္း အစအေနာက္၊ အေျပာင္အျပက္ တခ်ိန္လုံး ေျပာေနတတ္တဲ့လူ။ အစပုိင္းတုန္းက ညဖက္ အိပ္တဲ့အခါ “ခ်စ္ေလး၊ ကုိကုိ႔ကုိ သီခ်င္းဆုိသိပ္ပါ” ဆုိေတာ့ နင္က အဟုတ္မွတ္ၿပီး တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ သီခ်င္းေတြဆုိ သိပ္ရွာတယ္။ နင္ေမာေလာက္တဲ့ အခါက်မွ ငါက မ်က္လုံးအသာဖြင့္ၾကည့္ၿပီး “ခ်စ္ေလးသီခ်င္းဆုိတာကလည္း ၀တ္႐ြတ္ သလုိပါပဲလား” လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ “ေတာ္ၿပီ…. ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဆုိမျပေတာ့ဘူး” ဆုိၿပီး နင္စိတ္ေကာက္ေသးတယ္ေလ။

ဒါေပမယ့္ ငါက အမွတ္မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿမဲ စၿမဲပါ။ ဟုိတေန႔ ညကေတာင္ နင္က ဆံပင္ေတြတုိကပ္ေနတဲ့ ငါ႔ေခါင္းလုံးလုံးေလးကုိ ခ်စ္တယ္ လုိ႔ စကားမစပ္ဘဲ ေျပာလာေတာ့၊ “ေအးပါကြာ၊ မင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ၊ ငါေသရင္ေတာ့ ဒီအခန္းထဲမွာ မင္းတေယာက္တည္း အိပ္၀ံ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ေၾကာက္လုိ႔ အေမတုိ႔အခန္းမွာ အတူသြားအိပ္မွာမုိ႔လား၊ ငါသိပါတယ္” လုိ႔ ငါက ျပန္ေျပာတဲ့အခါ နင္ကလည္း ၀န္ခံတဲ့အေနနဲ႔ တဟားဟား ရယ္ေနခဲ့တယ္ေလ။ “ခ်စ္ေပမယ့္လည္း သရဲျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ခ်စ္ေလးက ေၾကာက္တာေပါ႔” လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ နင့္ကုိ ငါခ်စ္တဲ့အထဲမွာ အဲသည္လုိ ႐ုိးသားပြင့္လင္းတာလည္း ထိပ္ဆုံးက ပါတာေပါ႔။

႐ုံးသြားခ်ိန္ကလြဲလုိ႔ ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အၿမဲတတြဲတြဲေနတတ္ၾကေတာ့ တေယာက္မရွိေတာ့ရင္ က်န္တဲ့တေယာက္က အခ်ိန္ျပည့္ သတိရၿပီး က်န္ရစ္ေနေတာ့မွာ။

နင္ကေတာ့ေျပာပါရဲ႕။ “ကုိကုိတုိ႔ မ်ဳိး႐ုိးက အသက္ရွည္တယ္။ ခ်စ္ေလးတုိ႔ မ်ဳိး႐ုိးက အသက္တုိတယ္။ ခ်စ္ေလး အရင္သြားရမယ္ထင္ပါရဲ႕”…တဲ့။ နင္က ေဆြးေျမ႕တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ အတည္ေပါက္ေျပာတတ္တယ္။

ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိဘူး။ လူ႕ဘ၀ဆုိတာ ဘယ္အရာမွေသခ်ာတာ မဟုတ္ဘူးမုိ႔လား။ မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တျပက္အတြင္းမွာပဲ ေသျခင္းတရားဆုိတာ ေရာက္လာႏုိင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္မွာ နင့္ကုိ ငါသတိရေနပါတယ္။ ဂ်ဴး၀တၳဳထဲကလုိေပါ႔။ “ေ၀းေနၾကရမွ လြမ္းရစတမ္းလား။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ျမင္လႊာေအာက္မွာ ရွိေနသူကုိလည္း လြမ္းတယ္ေျပာလုိ႔ မရဘူးလား၊ ေျပာလုိ႔ရလွ်င္ေတာ့ ေျပာခ်င္သည္”…ဆုိတာေလ။

ငါ႔အလြမ္းေတြကို ေျဖဖုိ႔အတြက္ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ငါခ်ေရးလုိက္တယ္။

Read more

“အၫႊန္းခ်င္ဆုံး ပုိ႔စ္မ်ား”

အျခားဘေလာ့ဂါမ်ား လတ္တေလာ ေရးသားၾကေသာ ပုိ႔စ္မ်ားအနက္မွ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ျပန္လည္ၫႊန္းဆုိခ်င္ေသာ ပုိ႔စ္ ၃ ခုကုိ ညာဘက္ေကာ္လံတြင္ ထိပ္ဆုံးက ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္မ်ားတြင္ က်ေနာ္ဖတ္မိသမွ် ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ၿခဳိက္ေသာ ပုိ႔စ္မ်ားကုိ ျပန္လည္ၫႊန္းဆုိျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ စာသားေပၚတြင္ ကလစ္ေခါက္၍ သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ ယခင္က တႀကိမ္တြင္ ပုိ႔စ္တခုတည္းကုိသာ ၫႊန္းဆုိေသာ္လည္း ယခုမွစ၍ ပုိ႔စ္ ၃ ခုအထိ တုိးခ်ဲ႕ၫႊန္းဆုိသြားပါမည္။ အၫႊန္းကုိ တပတ္လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ ေျပာင္းလဲၫႊန္းဆုိေပးပါမည္။

Read more

“ေၾကာက္….ေၾကာက္တယ္ကြယ္”

မခင္ဦးေမ၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ သြားေခ်ာင္းလုိက္ေသာအခါ OGDS ဟူေသာ ပုိ႔စ္ကုိ ေတြ႕ရ၏။

ထုိ႔ေနာက္ စစခ်င္း ေခါင္းစဥ္ငယ္မွာ “အစာအိမ္ပုိက္ၿမဳိမယ္” ဟူသတည္း။ ဟယ္..သူ႕ဟာက “သြားစမ္း၊ ဘားလမ္း၊ စားစမ္း၊ ေမ စပါယ္ရွယ္ မုန္႔ဟင္းခါး” ဆုိသည့္ ေသာ္တာေဆြရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးေၾကာ္ျငာကုိပင္ ေျပးသတိရမိေစ၏။ စာဖတ္သူမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဆး႐ုံသုိ႔ေျပး၍ အစာအိမ္ပုိက္ကုိ ၿမဳိရေတာ့မလုိလုိ။ သုိ႔မဟုတ္ ပုိက္ၿမဳိသူ ကံထူးရွင္မ်ားကုိပင္ အားက်ရေတာ့မလုိလုိ။

ထုိ႔ထက္ ပုိဆုိးသည္မွာ ပုိ႔စ္ေအာက္ေျခတြင္ တင္ထားသည့္ ကိရိယာႀကီးပင္တည္း။ ယင္းကုိ ျမင္ရေသာအခါ က်ေနာ့္အဖုိ႔ “ရင္မွ အၾကင္နာ၊ ညင္သာစြာပဲ ႏုိးထလာျပန္ၿပီ” ဟု ဆုိရေလာက္ေအာင္ ယခင္ ၂ ႏွစ္ေလာက္က အလားသ႑ာန္တူသည့္ ပုိက္တေခ်ာင္းႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကုိ တေရးေရး ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိကာ ထမင္းလုံးတေစၦအေျခာက္ခံရသကဲ့သုိ႔ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမိပါသည္။

အေၾကာင္းကား ဤသုိ႔တည္း။

လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ခန္႔က ကုိေပါဆုိေသာ သူသည္ က်န္းမာေရး အင္မတန္လုိက္စား၏။ ညဦးပုိင္းေရာက္လွ်င္ ဘြန္းေလးဘူတာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေနအိမ္မွ ထြက္ကာ NTU ေက်ာင္းႀကီးအတြင္းရွိ ပတ္လမ္းႀကီးတြင္ တပတ္နီးပါးခန္႔ပတ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္သည္။ ႏွစ္နာရီခန္႔ ေလွ်ာက္ရသည္။ ဇနီးၾကင္ဖက္သက္လ်ာ မဒမ္ေပါသည္လည္း သူႏွင့္ အတူပါ၏။ ပထမေတာ့ ႐ုိး႐ုိး လမ္းေလွ်ာက္႐ုံမွ်သာ။ ေနာက္ေတာ့ ၀ိတ္ကလည္း ၁၀ ကီလုိမွ် ထုိးက်သြားသျဖင့္ အားတက္ကာ အျမန္ေလွ်ာက္သည္။ ေနာက္ပုိင္း ထုိ႔ထက္အားတက္လာျပန္ကာ ရြရြေလးေျပး (ေက်ာ္ခင္လုပ္ျခင္း)။ ေနာက္ဆုံးတြင္ အုိလံပစ္အေျပးသမားႏွယ္ အျမန္ ေျပးသည့္အဆင့္သုိ႔ အဆင့္ဆင့္ တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့ေလသည္။

ပထမေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္။ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ေတြလည္း က်။ ေဘာင္းဘီေတြ၊ အက်ႌေတြလည္း ေခ်ာင္။ ယခင္က မေတာ္ေတာ့သျဖင့္ ေခ်ာင္ထုိးထားေသာ ဆုိက္အေသးမ်ားကုိ တဆင့္ခ်င္း ျပန္၀တ္ၾကည့္ရာ ေတာ္ေနသျဖင့္ မိမိ၏ ေသးငယ္သြားေသာ ဗုိက္ေခါက္ကေလးကုိ လက္ျဖင့္စမ္းကာ ပီတီေတြ လႈိင္လႈိင္ျဖာေနတတ္သည္။ တရက္ ႐ုံးအဆင္းတြင္ မဒမ္ေပါ ဖုန္းဆက္လာရာ သူသည္ “ေနဦး၊ ခဏေစာင့္အုံး၊ ႐ုံးေပၚမွာ က်ေနခဲ့တာ ျပန္သြားေကာက္ရဦးမယ္” ဟု ေျပာေလသည္။ မဒမ္ေပါက ဘာက်က်န္ေနခဲ့လုိ႔လဲဟု ေမးရာ…. “အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ေခ်ာင္ၿပီးျပဳတ္က်ေနခဲ့လုိ႔ ျပန္သြားေကာက္ရဦးမယ္” ဟု ေျဖဆုိမိရာ တဖက္က မဒမ္ေပါသည္ ခြက္ထုိးခြက္လန္ရယ္ေမာ၍ “ဒါေတာ့ လြန္လြန္းၿပီ” ဟု ဆုိေလသည္။

ထုိသုိ႔လွ်င္ ပီတိေတြ လႈိင္လႈိင္ျဖာလ်က္ အေျပးေလ့က်င့္ခန္း ပုံမွန္ဆင္းေနရာမွ တရက္တြင္ ေလာဘႀကီးၿပီး ခရီးတျဖတ္ကုိ မီတာ ၁၀၀ ေျပးသေလာက္နီးနီး အျမန္ေျပးမိ၏။ အိမ္သုိ႔ေရာက္၍ ေရခ်ဳိးခန္းသုိ႔၀င္ကာ ႐ွဴရွဴးေပါက္ေသာအခါ ႐ွဴ႐ွဴးအေရာင္တုိ႔သည္ ျမန္မာ့ေသြးရဲရဲနီသည္ဟူေသာ အဆုိကုိ သက္ေသခံေနသည့္အလား ပတၱျမားေရာင္ ဖားကေပါင္သံလြင္လြင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္ ဟူသတည္း။

သုိ႔ႏွင့္ ဖတ္စ္ေဖာ္၀ါ႔ဒ္လုပ္လုိက္ရေသာ္ စကၤာပူရွိ ေဆး႐ုံႀကီးတခု၀ယ္ ဓါတ္မွန္ႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ ႐ုိက္ရ၏။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ အာထရာေဆာင္း ႐ုိက္ခြင့္ႀကဳံ၏။ ဆရာ၀န္ကလည္း ဆီးလမ္းေၾကာင္းတြင္ ေက်ာက္အေသးတခု ျမင္ရသလုိလုိ ဘာလုိလုိေျပာ၏။ ငယ္စဥ္က “လကၡဏာဆရာက ေျပာတယ္ေမရယ္၊ ဆီးလမ္းေၾကာင္းမွာ ေက်ာက္တည္ေနတယ္” ဟု စုိင္းထီးဆုိင္သီခ်င္းကုိ ဖ်က္၍ ေပါက္ကရ နိမိတ္မရွိ နမာမရွိ သီဆုိခဲ့မိသည္ကုိပင္ ေနာင္တရ ရေတာ့မည္လုိလုိ။

သည္ၾကားထဲ ဆရာ၀န္ကလည္း အားေပးေဖာ္ရ၏။ ေက်ာက္ေၾကာင့္သာမဟုတ္၊ ကင္ဆာေၾကာင့္လည္း ထုိသုိ႔ ေသြးထြက္ႏုိင္ေၾကာင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆီးအိမ္အတြင္းသုိ႔ စကုပ္ျဖင့္ ၾကည့္႐ႈရန္လုိအပ္ေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္တြင္ ေက်ာက္ေၾကေဆး ေပးလုိက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ဖုိ႔လည္း မွာလုိက္ေသး၏။

ထုိအေတာအတြင္း ျမန္မာျပည္ျပန္ေသာ မိတ္ေဆြတုိ႔ကလည္း ဆီးရႊင္ေစေသာ သံမႏုိင္ ေက်ာက္မႏုိင္အရြက္မ်ားကုိ သယ္လာေပး၏။ ေဆး႐ုံသြားသည့္ေန႔မွစ၍ ေလ့က်င့္ခန္းကုိ ရပ္ထားရ၏။ ေသြးကား ထပ္မံ၍ မပါေတာ့ေခ်။

သုိ႔ႏွင့္ စကုပ္ႏွင့္ ၾကည့္ရန္ ခ်ိန္းထားေသာရက္တြင္ ေဆး႐ုံသုိ႔ ျပန္သြားရ၏။ မသြားခင္တြင္ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ကုိျခေသၤ့က ျမန္မာျပည္တြင္ သူေက်ာက္ေခ်ခဲ့ဘူးေသာ အေတြ႕အႀကဳံကုိ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပကာ အားေပး၏။

“ကုိေပါေရ…. က်ေနာ့္တုန္းကေတာ့ ႏြားသတ္သလုိပဲဗ်။ ေတာ္ေတာ္ခံလုိက္ရတယ္”….တဲ့။

အျခား သိနားလည္သူမ်ားကလည္း “မနာက်င္ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အေနရခက္လိမ့္မည္”ဟု ေျပာလုိက္ေသး၏။

သုိ႔ႏွင့္ သာမန္အခ်ိန္တြင္ လင္ပန္းအေသးခန္႔မွ် မ်က္ႏွာအ၀န္းအ၀ုိင္းရွိေသာ က်ေနာ္သည္ ေဆး႐ုံက ခ်ိန္းဆုိထားေသာေန႔၌ ဇီးရြက္ခန္႔ မ်က္ႏွာျဖင့္ စမ္းသပ္ခန္းအျပင္ဖက္တြင္ ထုိင္ေစာင့္ေနရ၏။ ခဏအၾကာတြင္ သူနာျပဳဆရာမတေယာက္သည္ ကိရိယာမ်ားထည့္ထားေသာ တြန္းလွည္းတခုကုိ က်ေနာ့္ေရွ႕မွ တြန္းေလွ်ာက္ကာ အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြား၏။ တြန္းလွည္းေပၚရွိ ကိရိယာမ်ား၏ ပုံသ႑ာန္ႏွင့္ လုံးပတ္မွာ မခင္ဦးေမ၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ျပထားေသာ ကိရိယာႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းခန္႔ရွိရာ က်ေနာ့္မွာ ထုိကိရိယာမ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ မျဖစ္ပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းေနမိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေဘးတြင္ထုိင္ေနေသာ မဒမ္ေပါက မ်က္လုံးအ၀ုိင္းသားႏွင့္ “ဒါႀကီးေတြကုိ ထည့္မွာလားမသိဘူး” ဟု မသိသားဆုိး၀ါးစြာ ေျပာလုိက္ရာ ေစာေစာက ဇီးရြက္ခန္႔ရွိေသာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွာ ဇီးေစ့ခန္႔သာ က်န္ေတာ့မည္ ထင္သည္။

သုိ႔ႏွင့္ အခန္းထဲသုိ႔၀င္ေသာအခါ ထုိကိရိယာႀကီးမ်ားမွာ အမွန္ပင္ က်ေနာ့္အတြက္ျဖစ္ေၾကာင္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ သိ႐ွိရေလသည္။ ဆရာ၀န္သည္ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းကုိ က်ေနာ္နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပၿပီးသည့္ေနာက္ က်ေနာ္၏ ဆီးလမ္းေၾကာင္းထဲသုိ႔ ထုံေဆးမ်ားကုိ ထုိးထည့္ေလသည္။ ထုံေဆးထည့္ေသာ ႁပြတ္မွာ စက္ဘီးေလထုိးသည့္ ေလထုိးတံ အငယ္စားပမာဏ ရွိေလသည္။

ထုိေနာက္ ခဏမွ်ၾကာေသာ္ ထုိကိရိယာကုိ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆီးလမ္းေၾကာင္းအတြင္းသုိ႔ စတင္ထုိးသြင္းေတာ့၏။ လုံးပတ္မွာ အဖ်ားတြင္ ခဲတံလုံးပတ္ခန္႔ရွိ၍ အရင္းတြင္မူ လက္ညဳိးခန္႔တုတ္ေလသည္။ ပုိက္အရွည္မွာ အရွည္မွာ ၂ ေပခန္႔ရွိသည္။

ထုံေဆးတန္ခုိးေၾကာင့္ နာက်င္ျခင္းကုိမူ မခံစားရ။ ဤမွ်လုံးပတ္ရွိေသာ ကိရိယာသည္ ထုိမွ်ေသးငယ္ေသာ အေပါက္အတြင္းသုိ႔ အဘယ္သုိ႔ ေလွ်ာရွဴေခ်ာေမြ႕စြာ ၀င္သြားႏုိင္ပါသနည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာေနမိ၏။ ပုိက္ထိပ္တြင္ မီးလုံးႏွင့္ ကင္မရာပါသျဖင့္ နံေဘးရွိ ေမာ္နီတာေပၚတြင္ ပုိက္သြားရာ ဆီးလမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ကုိ ျမင္ရသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္တြင္းကုိ ျမင္ေနရသျဖင့္ တရားရခ်င္သလုိလုိ ဘာလုိလုိ။ ခဏေနေတာ့ ပုိက္ေခါင္းသည္ ဆီးအိမ္အတြင္းသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ အထဲတြင္ ေရမ်ားကုိ ျမင္ရသည္။ ထုံေဆးအမႈန္အမႊားတခ်ဳိ႕ကုိလည္း ျမင္ရသည္။ ေက်ာက္ကပ္ႏွစ္ခုမွ ဆင္းလာေသာ အေပါက္ကေလးႏွစ္ခုကိုလည္း ျမင္ရသည္။

ဆရာ၀န္သည္ ဆီးအိမ္ပတ္ပတ္လည္တြင္ ကင္ဆာလကၡဏာမ်ားကုိ လွည့္ပတ္ရွာေဖြ၏။ မေတြ႕။ သုိ႔ေသာ္ ဆီးအိမ္နံရံရွိ က်ေနာ္၏ ေသြးေၾကာတုိ႔သည္ နီျမန္းေနသည္။ ဤသည္မွာ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းသည္ဆုိ၏။ သုိ႔ႏွင့္ ပုိက္ျဖင့္ ဟုိသည္လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ျခင္းကုိ ေခတၱဆုိင္းငံ့ကာ၊ တေနရာသုိ႔ တယ္လီဖုန္းေခၚဆုိ၏။

က်ေနာ္မွာ မုတ္ဆိတ္အရိပ္ခံသလုိ ပက္လက္အေနအထားမွ ပုိက္တန္းလန္းႏွင့္ ေစာင့္ရ၏။ သူဖုန္းေခၚသည္မွာ တဖက္မွ ကုိင္မည့္လူမရွိသျဖင့္ အေတာ္ေလးၾကာသည္။ ထုံေဆးသည္ တေျဖးေျဖး အာနိသင္ ေလ်ာ့ပါးလာသည္ထင္သည္။ က်ေနာ့္မွာ မအီမသာျဖစ္လာသည္။ ထုိအာေ၀ဏိက ဒုကၡကုိ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္လာကာ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေလးမ်ားပင္ တုန္ယင္လာသည္။

ပုဂၢဳိလ္က ဖုန္းေခၚ၍ မရေသာအခါ နာ့စ္မကုိ လူကုိယ္တုိင္လႊတ္၍ သြားအေခၚခုိင္းသည္။ သူ႕လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တေယာက္အား က်ေနာ့္ဆီးအိမ္နံရံကုိ ျပခ်င္၍ျဖစ္သည္။ ထုိသူမ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေပၚမလာ။ က်ေနာ္က မခံႏုိင္ေတာ့၍ ပုိက္ျဖဳတ္ေပးရန္ေျပာေသာ္လည္း ပုဂၢဳိလ္က မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၏။ က်ေနာ့္အထင္ နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာမွ သူ႕လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေပါက္ခ်လာရာ ဆီးအိမ္ကုိ ၾကည့္၍ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ကာ ပုိက္ျဖဳတ္ေပးေဖာ္ရသည္။ က်ေနာ့္မွာ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ႀကီးမ်ားပင္ သီးေနေလေခ်ၿပီ။ မိန္းမမ်ား ကေလးေမြးသည့္ ဒုကၡကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါ၏။

ဇာတ္ေပါင္းေသာ္… ကင္ဆာလည္းမဟုတ္၊ ေက်ာက္ေၾကာင့္လည္းဟုတ္ပုံမရ။ ဆရာ၀န္သည္ က်ေနာ့္အား အားကစားမလုပ္ခင္ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ရန္ မွာၾကားျခင္းျဖင့္ အမႈတြဲပိတ္သြားေလေတာ့သတည္း။ ေငြကား စုစုေပါင္း ေဒၚလာ ေလးရာခန္႔ထြက္သြားေလသည္။ ႐ုံးမွ ျပန္လည္ကာ ထုတ္ယူရသျဖင့္ ေတာ္ေခ်ေသး၏။

မေတာ္ေသးသည္မွာ ေလ့က်င့္ခန္း ဆက္မလုပ္ရဲေတာ့သျဖင့္ ယခင္က သုံးေလးလ အခ်ိန္ယူကာ ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ရေသာ ကုိယ္အေလးခ်ိန္သည္ ၂ ပတ္အတြင္း မူလေနရာသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားကာ ၀ဆဲ ၿဖဳိးဆဲ လွဆဲ ခန္႔ဆဲ (ဆဲတာနဲ႔ အက်ဳိးေပးတယ္ေလ) ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။

ဤကား ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ပုိက္ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။ အၾကင္ပုိက္ကုိ မိမိ၏ ဒြါရကုိးေပါက္ မည္သည့္အေပါက္ကမွ် ထပ္မံ၍ သြတ္သြင္းရျခင္း ဤဘ၀တြင္ မႀကဳံရလုိေတာ့ပါ။

ေမာင္သာရ ၀တၳဳေခါင္းစဥ္လုိ ေျပာရလွ်င္ေတာ့…. “ပုိက္တပ္ျခင္းႏွင့္ မႀကဳံႀကဳိက္လုိ” ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။

Read more

“ေတာသား ႏွင့္ ၿမဳိ႕သူ”

က်ေနာ့္အေမက က်ေနာ့္ကုိ ေတာဖက္က မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခ်င္သည္။ “မယားေတာသူ”ဟူေသာ စကားကုိလည္း တြင္တြင္ေျပာေလ့ရွိသည္။ က်ေနာ္က မိဘေပးစားသည္ကုိ မလုိခ်င္။ ကုိယ့္သေဘာကုိယ့္ဆႏၵႏွင့္သာ မိမိအိမ္ေထာင္ဖက္ကုိ ေရြးခ်ယ္ခ်င္သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလက မေလးရွားတြင္ ေရာက္ရွိကာ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနသည့္တုိင္ က်ေနာ္၏ အေမႏွင့္ အစ္မ မ်ားသည္ သူတုိ႔ မ်က္စိက်သည့္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ က်ေနာ့္အား စပ္ဟပ္ေကာင္းဆဲ ျဖစ္သည္။ ခက္သည္က အားလုံးမွာ သူတုိ႔မ်က္စိက်သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္မ်က္စိက်သူမ်ားမဟုတ္။ ထုိသူမ်ားႏွင့္ တသက္လုံး တကယ္ေပါင္းရမည့္သူမွာ သူတုိ႔မဟုတ္။ က်ေနာ္သာ ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ စကားကုိ အဆုံးစြန္ ပိတ္ေျပာထားရသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက ႏွစ္သက္ေနေစဦးေတာ့၊ အေမတုိ႔ စပ္ဟပ္ေပးစားတာမ်ဳိးဆုိလွ်င္ ယူမည္မဟုတ္…ဟု။

အေမတုိ႔အျမင္တြင္မူကား ၿမဳိ႕ႀကီးသူမ်ားသည္ လည္ပတ္သည္။ ခင္ပြန္းဖက္က အေဆြအမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အလုိက္အထုိက္ သင့္ျမတ္ေအာင္မေနတတ္။ အကယ္၍ က်ေနာ္သည္ ၿမဳိ႕ႀကီးသူကုိ ယူပါက အလွည့္ခံရမည္၊ ခုိင္းအစားခံရမည္ဟု အထင္ရွိၾကေလသည္။ က်ေနာ္ကလည္း မိဘမ်ားႏွင့္ အစ္မမ်ားကုိယ္တုိင္က ကၽြန္ေတာ့္အား မအူမလည္ဟု သေဘာထားရာ ေရာက္သျဖင့္ ထုိသုိ႔အထင္ခံရျခင္းကုိ (မွန္ေနေစဦးေတာ့) မခံခ်ိ မခံသာ ရွိေလသည္။

ေတာသူေတာင္သားတုိ႔သည္ ႐ုိးသားၾကသည္ဟူသည္ကား ေယဘုယ်အားျဖင့္ မွန္ပါသည္။ ေတာရြာမ်ားတြင္ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားေလာက္ လူေနမထူထပ္။ သူတုိ႔၏ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းစာလုိက္လွ်င္ အင္မတန္ပင္ ႐ုိးစင္းလွသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ေပါမ်ားေသာ ေလေကာင္းေလသန္႔ရသည္။ အၿပဳိင္အဆုိင္နည္းသည္။ ထုိသုိ႔ေသာပတ္၀န္းက်င္သည္ အလုပ္ဖိစီးမႈ၊ စိတ္ဖိစီးမႈကင္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ (Stress free society)ျဖစ္ရာ လူတုိ႔၏ စိတ္သည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ၾကည္လင္ေနသည္။

ၿမဳိ႕ျပတြင္ကား အိမ္မွထြက္၍ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားေစာင့္ရျခင္း၊ ကားေပၚတြင္ ထုိင္ခံုလုရျခင္း၊ ၾကပ္ၾကပ္ညပ္ညပ္တုိးေ၀ွ႕စီးရျခင္း၊ အလုပ္ခ်ိန္မမီလွ်င္ အရာရွိက အဆူအေဟာက္ခံရျခင္း၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းျမင့္မားျခင္း၊ အၿပဳိင္အဆုိင္မ်ားျခင္း စသျဖင့္ မေျပလည္မႈျပႆနာမ်ားႏွင့္ စိတ္ဖိစီးမႈကုိ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ခံေနၾကရရာ ၿမဳိ႕ျပရွိလူတုိ႔သည္ ေတာဘက္မွ လူမ်ားထက္ စိတ္ညစ္ညဴးမႈဒဏ္ကုိ ပိုခံၾကရသည္။ စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ၾကသည္။ ထစ္ကနဲဆုိလွ်င္ ေပါက္ကြဲဘုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ စိတ္အေနအထားကို ပုိင္ဆုိင္ၾကသည္။

ေတာဘက္မွလူမ်ားကား ၿမဳိ႕ျပမွ လူမ်ားကဲ့သုိ႔ တခ်ိန္လုံး စိတ္ဖိစီးမႈကုိ ခံမေနၾကရသျဖင့္ ပဋိပကၡ နည္းပါးသည္မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤအေနအထားမွာ အၿမဲတေစ တသမတ္တည္း မွန္ကန္ေနသည္မဟုတ္။ အၿပဳိင္အဆုိင္ေပၚလာသည္ႏွင့္ သူ႕တုိ႔လည္း ေပါက္ကြဲတတ္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ လူစုလူေ၀းလုပ္ခြင့္ရေသာအခါမ်ားတြင္ ထုိသုိ႔ပဋိပကၡမ်ား စတင္ေပၚေပါက္လာသည္။ ေတာဘုရားပြဲမ်ားတြင္ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ရန္ ပြဲခင္းထဲ၌ ဖ်ာေနရာလုရင္းမွ ရန္ျဖစ္ျခင္းမ်ားရွိတတ္သည္။ ဥပမာ လယ္ေရလုမႈ၊ ေကာက္စုိက္ရန္ ပ်ဳိးႏႈတ္ရန္ လူငွားရမ္းသည့္အခါ အခ်ိန္၏ ဖိစီးမႈကို ခံရသျဖင့္ အၿပဳိင္အဆုိင္ငွားရမ္းမႈေၾကာင့္ ပဋိပကၡမ်ား ႀကဳံတတ္ၾကသည္။

သည္ေတာ့ လူသည္ လူသာျဖစ္သည္။ လူသည္ ဖိစီးမႈနည္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနရသည့္အခါ စိတ္လက္ၾကည္သာ၍ ပဋိပကၡနည္းသည္။ အတြန္းအတုိက္နည္းသည္။

ထုိ႐ုိးသားေသာ ေတာသူေတာင္သားမ်ားသည္ ေခတ္အေျခအေနအရ ေတာရြာမ်ားကုိ ပစ္၍ ၿမဳိ႕ျပမ်ားသုိ႔ တက္ေရာက္၍ အလုပ္လုပ္ၾကေသာအခါ ၿမဳိ႕ျပလူေနမႈစနစ္၏ ဖိစီးမႈမ်ားကုိ၊ မေျပလည္မႈမ်ားကုိ အမ်ားနည္းတူ ႀကဳံေတြ႕ၾကရေလေတာ့သည္။ ပင္ကုိယ္စ႐ုိက္ေအးေဆး၍ ေၾကာက္တတ္ေသာသူမ်ားအဖုိ႔ ထုိအေျခအေနတြင္ အရာရာကို ေခါင္းငုံ႔ခံတတ္ၿပီး သူတကာ၏ လူလည္က်မႈကုိလည္း အၿမဲတေစခံရတတ္ရာ ေတာသားလူ႐ုိး ဘြဲ႕ကုိ ရတတ္ၾကေပသည္။ နာမည္ေကာင္းေသာ္လည္း သက္သာလွသည္မဟုတ္။ တဖန္ မဟုတ္မခံသမားမ်ားအေနျဖင့္လည္း ျပႆနာေျဖရွင္းရာတြင္ ၿမဳိ႕ေပၚတြင္ႀကီးျပင္းေသာ ၿမဳိ႕သားမ်ားကဲ့သုိ႔ ပရိယာယ္ႂကြယ္၀စြာမေျဖရွင္းတတ္သျဖင့္ “ေတာသားရဲ ဆြဲထုတ္” ဆုိေသာ အေျခအေနမ်ားသုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ၿမဳိ႕ျပႏွင့္ အံမ၀င္ခြင္မက် ေသာ ဘ၀အေနအထားမ်ား ျဖစ္တတ္လာေလသည္။

တဖန္ ျမန္မာသတင္း၊ မီဒီယာမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္မ်ားတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားထက္ပင္ ႐ုိးသားသေယာင္၊ ေဖာ္ေရြသေယာင္၊ ယဥ္ေက်းသေယာင္ အလြန္အက်ဴးေရးသားသည္ကုိ အစဥ္လုိလုိ ေတြ႕ရေလသည္။ မည္သူမ်ားက ေရးေနၾကသနည္း။ အမ်ားစုမွာ ျမန္မာမ်ားက ေရးေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္ မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္စဥ္က မေလးရွားရွိ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ရသည္။ ထုိေတာရြာမ်ား၊ ၿမဳိ႕ငယ္မ်ားမွ မေလးလူမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း ႐ုိးသားမႈ၊ ေဖာ္ေရြမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေအာက္ မေလ်ာ့ေပ။ အလားတူပင္ ကေနဒါ၊ ၾသစေၾတးလ် စသည့္ႏုိင္ငံမ်ားမွ လူမ်ားသည္လည္း အထူးေဖာ္ေရြၾကသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ၾသစေတးလ်သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ခဏတျဖဳတ္ေရာက္စဥ္မွာပင္ ထုိသူတုိ႔၏ ေဖာ္ေရြတတ္မႈ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္မႈကုိ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသးသည္။ တေလာက မဒမ္ေပါတေယာက္ ကေမၻာဒီးယားသုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ရာ ကေမၻာဒီးယားမွလူမ်ားသည္လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ မျခားနားလွသည္ ေတြ႕ခဲ့ရသည္ဆုိ၏။

စကၤာပူတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံႏွင့္ ထိေတြ႕ရသည့္အခါ ႐ုိးသားမႈ၊ ေဖာ္ေရြမႈ၊ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာမႈမ်ားမွာ လူမ်ဳိးႏြယ္အေပၚတြင္ မူမတည္၊ ေနရာေဒသေပၚတြင္လည္း မူမတည္၊ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားႏွင့္ လူတဦးတေယာက္ခ်င္း၏ စိတ္အေနအထားေပၚတြင္သာ မူတည္ေၾကာင္း က်ေနာ္နားလည္လာသည္။

ဥပမာ ႐ုိးသားေဖာ္ေရြလွသည္ဟူေသာ ျမန္မာေက်းလက္ေဒသတခုကို စည္ကားလွေသာ ၿမဳိ႕ျပတခုအသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းတည္ေဆာက္လုိက္ပါက ထုိေဒသရွိလူမ်ားသည္ ဆယ္စုႏွစ္တခုအတြင္း ၿမဳိ႕ျပ လူေနမႈအသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားမည္ျဖစ္ၿပီး ေက်းလက္ေတာရြာဓေလ့ထုံးစံမ်ားေပ်ာက္ကာ ၿမဳိ႕ျပ၏ စ႐ုိက္လကၡဏာမ်ားကုိသာ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေတာတြင္ ေရတေပါက္ ေတာင္းေသာက္၍ လြယ္ကူသည္မွာ ထုံးစံျဖစ္ေန၍သာျဖစ္သည္။ ထုိေတာသည္ စက္႐ုံတခုေဆာက္သျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားစီးပြားေရးအကြက္အကြင္းတခုေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၿမဳိ႕ျပျဖစ္လာလွ်င္ ေရေတာင္းေသာက္ရန္ လြယ္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ဤသည္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ေျပာင္းလဲမႈအေပၚတြင္လုိက္၍ ဓေလ့ထုံးစံတခု ေျပာင္းလဲသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအျဖစ္မ်ဳိးကုိ ၿမဳိ႕ျပစနစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားတုိင္း ႀကဳံေတြ႕ရမည္သာျဖစ္သည္။

ဤေနရာတြင္ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားသည္ ေတာသူေတာင္သားအမ်ားစုထက္ လူရည္လည္သည္ဆုိသည့္ အခ်က္ကုိေတာ့ လက္ခံရေပမည္။ လူရည္လည္ျခင္းႏွင့္ လူလည္က်ျခင္းသည္ တျခားစီျဖစ္သည္။

ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားတြင္ လူရည္လည္ေသာ္လည္း လူလည္မက်တတ္သည့္ လူအမ်ားအျပားရွိသလုိ ေတာသူေတာင္သားမ်ားတြင္လည္း လူရည္မလည္ဘဲႏွင့္ လူလည္က်တတ္သူ အမ်ားအျပားရွိသည္ကုိ ၀န္ခံၾကရေပမည္။

ထုိ႔အတူ ႐ုိးအျခင္းႏွင့္ ႐ုိးသားျခင္းသည္လည္း တျခားစီျဖစ္သည္။ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားတြင္ မ႐ုိးအေသာ္လည္း ႐ုိးသားသူအမ်ားအျပားရွိသလုိ ေတာသူေတာင္သားမ်ားတြင္လည္း ႐ုိးအေသာ္လည္း မ႐ုိးသားသူအမ်ားအျပား ရွိေနႏုိင္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာသူေတာင္သား ႐ုိးသည္ ဆုိတုိင္း ႐ုိးသားသည္ဟု မဆုိလုိႏုိင္ေၾကာင္း ခြဲခြဲျခားျခား နားလည္သင့္သည္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားသည္ မိမိ၏ ႐ုိးအမႈကုိ ရယ္စရာအျဖစ္တခုေသာ္လည္းေကာင္း၊ သနားဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္တခုအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း ဖြင့္ဟ ၀န္ခံလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႕အား႐ုိးသားသူဟု အျခားသူမ်ား အထင္ေရာက္လိမ့္မည္ဟု လြဲမွားစြာ ယူဆေနၾကဟန္ရွိသည္။ ႐ုိးအျခင္းႏွင့္ ႐ုိးသားျခင္းသည္ တျခားစီသာျဖစ္သည္။ ႐ုိးအသူတုိင္းသည္ ႐ုိးသားသူမျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ႐ုိးအၿပီး မ႐ုိးသားသူမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ထုိ႔အတူ လူရည္လည္ပါးနပ္ေသာ္လည္း ႐ုိးသားသူမ်ားကုိလည္း ေန႔စဥ္လုိလုိ ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာသူေတာင္သား ႐ုိးသားသည္၊ ျမန္မာလူမ်ဳိး ႐ုိးသားသည္ ဆုိေသာစကားမ်ားႏွင့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ား၊ ၿမဳိ႕သူ/ၿမဳိ႕သားမ်ားသည္ လူလည္က်တတ္သည္၊ ကလိန္ကက်စ္က်တတ္သည္ ဆုိသည့္စကားမ်ားမွာ မွားယြင္းေသာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိမႈမ်ားျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္လုိဆုိလွ်င္ Stereotyping သုိ႔မဟုတ္ Prejudice ဟု ေခၚဆုိရမည္ထင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ႐ုိးအသူမ်ား၊ ႐ုိးသားသူမ်ား၊ လည္ပတ္သူမ်ား၊ လူလည္က်သူမ်ား၊ ေဖာ္ေရြသူမ်ား၊ မေဖာ္ေရြသူမ်ား၊ ယဥ္ေက်းသူမ်ား၊ မယဥ္ေက်းသူမ်ားကုိ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတုိင္း၊ ႏုိင္ငံတုိင္း၊ ၿမဳိ႕တုိင္း၊ ေက်းလက္တုိင္း၊ ေတာရြာတုိင္းတြင္ ေတြ႕ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

Read more

“သာမန္ျပည္သူ”

ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိကုိယ္ပုိင္ အထင္အျမင္ကုိ ထုတ္ေဖာ္မေျပာဆုိမီ “ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သာမန္ျပည္သူပါ” ဟူ၍ စကားခံေျပာၾကားသည္ကုိ မၾကာခဏ ႀကဳံရေလ့ရွိသည္။ ဤသုိ႔ေျပာရျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိႏုိင္သည္။

တခ်ဳိ႕က မိမိ မည္သူမည္၀ါျဖစ္သည္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ မိတ္ဆက္သည့္အေနျဖင့္ သေဘာ႐ုိးေျပာၾကားျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ကမူ မိမိစကားထဲတြင္ တစုံတရာ အမွားအယြင္းပါသြားပါက မိမိအား ျပန္လည္မေ၀ဖန္ေစရန္အတြက္ ႀကဳိတင္၍ ထန္းလက္ျဖင့္ ကာထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕အမွားကို တဖက္က ေထာက္ျပလာလွ်င္ “ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က သာမန္ျပည္သူပါလုိ႔”…. ဟု ျပန္ေျပာႏုိင္ရန္ ျဖစ္ေလသည္။

အခ်ဳိ႕ကမူ ႏုိင္ငံေရးသမားဟု အထင္မခံလုိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ အထင္မခံလုိျခင္းမွာ မိမိကုိယ္တုိင္က အမွန္တကယ္ ႏုိင္ငံေရးသမားမဟုတ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္တေၾကာင္း (သုိ႔တည္းမဟုတ္) ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိသည္ ကလိန္ကက်စ္လူမ်ား၊ လူလည္မ်ားဟု သတ္မွတ္လုိျခင္းေၾကာင့္တေၾကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

ျမန္မာျပည္ကုိ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ အဖြဲ႕၀င္မ်ား၊ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံေနရေသာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား၊ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ လူ႕အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား စသူတုိ႔အား ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားအျဖစ္ျဖင့္ အမ်ားစုက သတ္မွတ္ၾကသည္။ ထုိသူတုိ႔အား မိမိကုိယ္ကုိ သာမန္ျပည္သူဟု ကင္ပြန္းတပ္သူ အခ်ဳိ႕ (အခ်ဳိ႕ဆုိေသာ္လည္း အေရအတြက္မွာ မနည္းလွ)က နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ေ၀ဖန္ၾကသည္။ ဆဲေရးၾကသည္။ သူတုိ႔၏ လုပ္ပုံကုိင္ပုံကုိ နည္းလမ္းမက်၊ အသုံးမက်၊ ခရီးမတြင္၊ မေအာင္ျမင္ စသျဖင့္ သာမန္ျပည္သူဟူေသာ နာမည္ကုိ တြင္တြင္ႀကီး သုံးကာ တဖက္သတ္ ေ၀ဖန္ၾက၊ ဆဲဆုိၾကသည္ကုိ အစဥ္လုိလုိ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။

ယင္းကုိ ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ “ႏုိင္ငံေရးသမား” ႏွင့္ “သာမန္ျပည္သူ” ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရ ပညတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိမႈမ်ားကုိ ေတြးေတာသုံးသပ္ၾကည့္မိသည္။ ထုိအခါတြင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္၌ ထုိသုိ႔ တဖက္သတ္ ေ၀ဖန္၊ ဆဲဆုိေနၾကသည္မွာ တရားမွ်တပါ၏ေလာဟု ထပ္မံစဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာသည္။

အဂၤလိပ္အဘိဓါန္တြင္ ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိသည္မွာ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳသူ၊ အထူးသျဖင့္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံရေသာ ရာထူးတခုကုိ လက္ကုိင္ထားသူဟု အတုိခ်ဳံး အဓိပၸါယ္ရပါသည္။

ဤအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္အရဆုိလွ်င္ အထက္တြင္ေျပာခဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္မွ ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိသူမ်ားမွာ ႏုိင္ငံေရးအေပၚမွီတည္၍ အသက္ေမြးႏုိင္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ ႏုိင္ငံေရးတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မိသျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလုပ္ငန္းမ်ားကုိပင္ တားဆီးပိတ္ပင္ ကန္႔သတ္ခံၾကရရွာေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိသူမ်ားကုိ ႏုိင္ငံေရးသမားဟု လူတန္းစား ခြဲျခားသတ္မွတ္ေနျခင္းကပင္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အေျခခံအမွားျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ျမန္မာျပည္တြင္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္၍ အသက္ေမြးႏုိင္ၾကသည္မွာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ သူတုိ႔၏ ေနာက္လုိက္ အေပါင္းပါမ်ားသာ ရွိသည္။

လြတ္လပ္ေသာႏုိင္ငံမ်ားတြင္မူ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကုိ ျပည္သူလူထုက ပုံမွန္ျပဳလုပ္က်င္းပေသာ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ မဲထည့္ကာ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ၾကသည္။ ရာထူးကုိ ရရွိလာသူ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားအေနျဖင့္ ျပည္သူလူထုအတြက္ အက်ဳိးျပဳေသာ ေပၚလစီမ်ားကုိ ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ရသည္။ ထုိေနရာတြင္ မေအာင္ျမင္ပါက သူ႕အားေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ေသာ၊ သူ႕အား ထုိက္သင့္သည့္လစာေပးထားေသာ အခြန္ထမ္းျပည္သူလူထုအေနျဖင့္ ထုိသူအား မသက္မညႇာ ေ၀ဖန္ပုိင္ခြင့္ရွိသည္။ ေနာင္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ထုိသူအား မေရြးခ်ယ္ေတာ့ဘဲ ေနပုိင္ခြင့္ရွိသည္။ ထုိအေနအထားမ်ဳိးတြင္ အခြန္ထမ္းျပည္သူတဦးအေနျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ “သာမန္ျပည္သူတဦးပါ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားမဟုတ္ပါ” ဟုလည္း ခြဲျခားေျပာၾကားသည္မွာ သဘာ၀က်သည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္က အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ အမတ္ေလာင္းမ်ားအား တခဲနက္မဲေပး၍ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္လုိက္ေသာ္လည္း ထုိသူမ်ားမွာ သူတုိ႔၏ လႊတ္ေတာ္အမတ္တာ၀န္၀တၱရားကုိ ထမ္းေဆာင္ခြင့္မရေသး။ လႊတ္ေတာ္အမတ္လစာျဖင့္ အသက္ေမြးရန္ မဆုိထားႏွင့္၊ နအဖအစုိးရ၏ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်မခံရလွ်င္ပင္ ကံေကာင္းလွေပသည္။ ထုိသုိ႔အေနအထားတြင္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရေသာ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အခြန္ထမ္းသာမန္ျပည္သူျဖစ္သျဖင့္ သူတုိ႔၏ မေအာင္ျမင္မႈ၊ အသုံးမက်မႈမ်ားကုိ တဖက္သတ္ေ၀ဖန္မည္ဆုိပါက တရားမွ်တသည္ မဆုိသာ။ တကယ္ေတာ့ ထုိသူမ်ားသည္လည္း မိမိကုိယ္ကုိ “သာမန္ျပည္သူ”ဟု ေျပာဆုိေနၾကသူမ်ားႏွင့္ ဘာမွကြာျခားလွသည္မဟုတ္။ သာမန္ျပည္သူဆုိသူမ်ားထက္ပင္ သူတုိ႔မွာ အၾကပ္အတည္းကုိ ရင္ဆုိင္ရေပေသးသည္။ သာမန္ျပည္သူဆုိသူမ်ားႏွင့္ ကြာျခားသည့္ အခ်က္မွာ ထုိသူတုိ႔သည္ မိမိႏုိင္ငံကုိ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အျခားသူမ်ားထက္ ပုိမုိတက္ႂကြစြာ၊ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကျခင္းသာ ရွိသည္။

အခ်ဳိ႕ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ျပည္သူက မဲထည့္ကာ အခြင့္အာဏာေပးလုိက္သျဖင့္ ျပည္သူ႕တာ၀န္ေက်ၿပီ။ အခြင့္အာဏာ (Mandate) အပ္ႏွင္းခံရေသာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အမတ္မ်ား၏ တာ၀န္သာက်န္ေတာ့သည္ဟူသည့္ စကားမ်ဳိးကုိ ဆုိၾကသည္။ ဤစကားမ်ဳိးၾကားတုိင္း “ကံဆုိးသူ ေမာင္ရွင္” ဟူေသာ ပုံျပင္ကုိသာ သတိရမိေတာ့သည္။

ဤအျဖစ္အပ်က္ကုိ အနီးစပ္ဆုံးတူညီသည့္ ဥပမာတခုကို ေပးရလွ်င္ စစ္ေျမျပင္တြင္ တဖက္မွ ရန္သူက စက္ေသနတ္ျဖင့္ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ပစ္ခတ္ေနခ်ိန္တြင္ မိမိဖက္မွ တစုံတေယာက္အား ကတုပ္က်င္းအတြင္းမွ ထြက္၍ ထုိစက္ေသနတ္အား လက္ပစ္ဗုံးႏွင့္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား တက္ထုရန္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ျခင္းႏွင့္ အလားသ႑ာန္တူေပလိမ့္မည္။ (ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ျခင္းဆုိသည္မွာ ဥပမာအေနႏွင့္ ေျပာျခင္းမွ်ျဖစ္ပါသည္။ စစ္တပ္တြင္ေတာ့ တက္ထုကြာဟု အမိန္႔ေပးလုိက္႐ုံသာ ရွိေပလိမ့္မည္။)

စစ္ေျမျပင္တြင္ တစုံတေယာက္ကုိ ကတုတ္က်င္းမ ွထြက္၍ လက္ပစ္ဗုံးျဖင့္ တက္ထုရန္ တာ၀န္ေပးလွ်င္ ထုိသူ ကတုတ္က်င္းမွ ထြက္ႏုိင္ေရးအတြက္ က်န္ေသာ တပ္သားမ်ားကလည္း ရန္သူအပစ္ေလ်ာ့သြားေစရန္ အနည္းဆုံးေတာ့ ကာပစ္ ပစ္ေပးရမည္။ အားလုံးက ကတုပ္က်င္းထဲတြင္ ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ ၀ပ္ေနလ်က္ တဦးတေယာက္အား လက္ပစ္ဗုံးႏွင့္ တက္ပစ္ေစလုိျခင္းမွာလည္း သဘာ၀က်လွသည္မဟုတ္။ ေအာင္ျမင္ႏုိင္မည္လည္း မဟုတ္။ ထုိထက္ပုိဆုိးသည္မွာ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လက္ပစ္ဗုံးႏွင့္ တက္ထုရသူကုိ ကတုတ္က်င္းအတြင္း (သုိ႔မဟုတ္) ေနာက္တန္း က်ည္ကြယ္ရာအရပ္တြင္ အၿမဳိင့္သားထုိင္ေနသူမ်ားက “ဒီေကာင္ လက္ပစ္ဗုံးပစ္ပုံက အသုံးမက်လုိ႔ ငါတုိ႔ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္တာ”ဟု ေျပာဆုိျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။

တကယ္တမ္းတြင္မူ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တႏုိင္ငံလုံးကုိ ဂုတ္ခြစီးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစစ္အာဏာရွင္စနစ္ျပဳတ္က်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္မွာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တခုတည္းတြင္သာ တာ၀န္ရွိသည္မဟုတ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္သာ တာ၀န္ရွိသည္မဟုတ္။ ဖမ္းဆီးခံႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားတြင္သာ တာ၀န္ရွိသည္မဟုတ္။ လူ႕အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားတြင္သာ တာ၀န္ရွိသည္မဟုတ္။ ျပည္ပမွ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားၾကသူမ်ားတြင္သာ တာ၀န္ရွိသည္မဟုတ္။ သာမန္ျပည္သူဆုိသူမ်ားအပါအ၀င္ အားလုံးေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားတြင္ တန္းတူညီမွ် တာ၀န္ရွိေပသည္။

အခ်ဳပ္ဆုိရေသာ္ ဤေဆာင္းပါးသည္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ပါတီ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကုိ မေ၀ဖန္ဘုိ႔ ေျပာေနျခင္းမဟုတ္။ ေ၀ဖန္မႈသည္ တုိးတက္မႈအတြက္ လုိအပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံအေျခအေနအရ မလြတ္လပ္ေသးသည့္ အေနအထားတြင္ မိမိကုိယ္တုိင္က ဘာမွ မလုပ္ဘဲ “သာမန္ျပည္သူ” အမည္တပ္ကာ ေ၀ဖန္ေနျခင္းမွာ တရားနည္းလမ္းလည္း မက်။ တဖက္သတ္လည္း ဆန္လြန္းသည္ဟု ထင္ပါသည္။

တကယ္တမ္းတြင္မူ “သာမန္ျပည္သူ” ဆုိသူမ်ားတြင္လည္း ျမန္မာျပည္အား စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကဳိးပမ္းရန္အေရးတြင္ “ႏုိင္ငံေရးသမား”ဟု ကင္ပြန္းတပ္ခံရသူမ်ားနည္းတူ တန္းတူညီမွ် တာ၀န္ကုိယ္စီ ရွိၾကပါသည္။

(ေနာက္တပုိ႔စ္တြင္ အမ်ားေ၀ဖန္ေနၾကေသာ ျပည္ပမွ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ေရြးေကာက္ခံအမတ္မ်ား၊ လႈပ္ရွားသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ က်ေနာ့္သေဘာထားအျမင္မ်ားကုိ ေရးပါဦးမည္။)

Read more