က်ေနာ့္ဇာတိေျမကုိ မေျပာခင္ အိမ္အေၾကာင္းကုိ အရင္ေျပာျပခ်င္တယ္။
အိမ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စဥ္းစားလုိက္ရင္ က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းကတည္းက “ဒီေကာင္ေလး ႀကီးလာရင္ လူ႕ဂြစာကေလး ျဖစ္မွာဘဲ” လုိ႔ လူေတြ ေဟာကိန္းအထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တခုကုိ အရင္ဆုံး ေျပးသတိရေတာ့တာပါဘဲ။
သည္လုိ…။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ သံကုတင္တလုံးနဲ႔ သစ္သားကုတင္ႀကီး တလုံးရွိတယ္။ အိမ္ေအာက္ ေျမေျပာင္ေျပာင္မွာ သည္အတုိင္း ခ်ထားတာဘဲ။ သစ္သားကုတင္ ေပၚမွာ အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔ အိပ္ၾကတယ္။ သံကုတင္က က်ေနာ္ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ အိပ္တာ။
အဲသည္ႏွစ္ထပ္အိမ္မွာ အိမ္ေပၚကုိတက္တဲ့ သစ္သားေလွကားနဲ႔ ေလွကားခုံရွိတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ စကားတတ္ကာစ အရြယ္ေလာက္က အဲဒီသစ္သားေလွကား အထစ္တ ထစ္မွာ ထုိင္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာတဲ့လူေတြကုိ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေအာက္ကုတင္ေပၚမွာ ၀င္ထုိင္မယ့္လူေတြကုိ ေလွကားေပၚကေန ေဟာသလုိ လွမ္းၿပီး အမိန္႔ေပးေလ့ရွိတယ္။
“အိမ္ေပၚတက္နဲ႔၊ ေအာက္ဆင္းနဲ႔”
“ဂင္ေပၚတက္နဲ႔၊ ေအာက္ဆင္းနဲ႔”
“ဂင္” ဆုိတာ ကုတင္ကုိ ေျပာတာ၊ မပီလုိ႔ပါ။ အဲသည္လုိ ေျပာေနတဲ့ၾကားက တက္သြားတာေသာ္လည္းေကာင္း ဆင္းသြားတာေသာ္လည္းေကာင္း လုပ္လုိက္တယ္ဆုိရင္ အာေခါင္ကုိ ျခစ္ၿပီး တက္မတတ္ ခ်က္မတတ္ ေအာ္ငုိတတ္တယ္။ ကဲ..မွတ္ကေရာ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဘုိ႔ေကာင္းတဲ့ လူကေလးလဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
အဲေတာ့ “မင္းဟာက ဘာလဲကြာ။ ဆင္းဆုိလဲဆင္း၊ တက္ဆုိလည္းတက္ေပါ႔။ အခုက ႏွစ္ခုလုံးမလုပ္ရဘူးဆုိေတာ့ တယ္လဲ ဂြက်ပါလား။ ႀကီးလာရင္ေတာ့ ဂြစာေလး ျဖစ္ေတာ့မွာဘဲ”ဆုိၿပီး လူႀကီးေတြက ညည္းၾကတာေပါ႔။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာပါတယ္။ သူသြားေလရာကုိ ေခၚတယ္။ တခါက ကုိင္းထဲကုိ ႏြားစာေျပာင္းရိတ္သြားတာ က်ေနာ့္ကုိ ေခၚသြားၿပီး ရပ္ထားတဲ့ လွည္းေပၚမွာ ထားခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ေျပာင္းရိတ္ေနၾကတုန္း လွည္းေပၚကေန ႐ုတ္တရက္ မေျပာမဆုိ ၀ါးကနဲ ေအာ္ငိုခ်လုိက္ေရာ။ အေဖက ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ လွည္းရံတုိင္ေတြၾကားမွာ ညပ္တယ္ထင္လုိ႔ တံစဥ္ခ်ၿပီး လွည္းဆီကုိ ပ်ာပ်ာသလဲေျပးလာတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္တာ ေတြ႕ေတာ့ အေဖက “မင္းႏွယ္ကြာ၊ ေျခေထာက္မ်ား ညပ္သလားလုိ႔”။
အေမကေတာ့ အဲသေလာက္ စိတ္မရွည္ဘူး။ “ေတာ့္မလဲ၊ ဒီအက်ဳိးမေပးတဲ့ ဟာေလးကုိ ေခၚလာခ်င္ရတာကုိး” လုိ႔ လွမ္းေျပာတယ္။ အဲသည္မွာ ပုိဆုိးေတာ့တာဘဲ။ က်ေနာ္က အသံရွည္ဆြဲၿပီးေတာ့ “အက်ဳိးေပးဘူးတဲ့……..အက်ဳိးေပးဘူးတဲ့” နဲ႔ ငိုေတာ့ အေဖက “မင္းကုိ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အေဖ့ကုိ ေျပာတာပါ”ဆုိၿပီး ေခ်ာ့ရွာတယ္။
အေဖနဲ႔ အေမ့မွာ အငယ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္အပါအ၀င္ သားသမီး စုစုေပါင္း ကုိးေယာက္။ အဲသည္ေခတ္က ရြာထဲက မိသားစုတုိင္းလုိလုိ အဲသည္လုိဘဲ မိသားစုႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြ။
အိမ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စဥ္းစားလုိက္ရင္ က်ေနာ္ငယ္စဥ္တုန္းကတည္းက “ဒီေကာင္ေလး ႀကီးလာရင္ လူ႕ဂြစာကေလး ျဖစ္မွာဘဲ” လုိ႔ လူေတြ ေဟာကိန္းအထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တခုကုိ အရင္ဆုံး ေျပးသတိရေတာ့တာပါဘဲ။
သည္လုိ…။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ သံကုတင္တလုံးနဲ႔ သစ္သားကုတင္ႀကီး တလုံးရွိတယ္။ အိမ္ေအာက္ ေျမေျပာင္ေျပာင္မွာ သည္အတုိင္း ခ်ထားတာဘဲ။ သစ္သားကုတင္ ေပၚမွာ အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔ အိပ္ၾကတယ္။ သံကုတင္က က်ေနာ္ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ အိပ္တာ။
အဲသည္ႏွစ္ထပ္အိမ္မွာ အိမ္ေပၚကုိတက္တဲ့ သစ္သားေလွကားနဲ႔ ေလွကားခုံရွိတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ စကားတတ္ကာစ အရြယ္ေလာက္က အဲဒီသစ္သားေလွကား အထစ္တ ထစ္မွာ ထုိင္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာတဲ့လူေတြကုိ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေအာက္ကုတင္ေပၚမွာ ၀င္ထုိင္မယ့္လူေတြကုိ ေလွကားေပၚကေန ေဟာသလုိ လွမ္းၿပီး အမိန္႔ေပးေလ့ရွိတယ္။
“အိမ္ေပၚတက္နဲ႔၊ ေအာက္ဆင္းနဲ႔”
“ဂင္ေပၚတက္နဲ႔၊ ေအာက္ဆင္းနဲ႔”
“ဂင္” ဆုိတာ ကုတင္ကုိ ေျပာတာ၊ မပီလုိ႔ပါ။ အဲသည္လုိ ေျပာေနတဲ့ၾကားက တက္သြားတာေသာ္လည္းေကာင္း ဆင္းသြားတာေသာ္လည္းေကာင္း လုပ္လုိက္တယ္ဆုိရင္ အာေခါင္ကုိ ျခစ္ၿပီး တက္မတတ္ ခ်က္မတတ္ ေအာ္ငုိတတ္တယ္။ ကဲ..မွတ္ကေရာ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဘုိ႔ေကာင္းတဲ့ လူကေလးလဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
အဲေတာ့ “မင္းဟာက ဘာလဲကြာ။ ဆင္းဆုိလဲဆင္း၊ တက္ဆုိလည္းတက္ေပါ႔။ အခုက ႏွစ္ခုလုံးမလုပ္ရဘူးဆုိေတာ့ တယ္လဲ ဂြက်ပါလား။ ႀကီးလာရင္ေတာ့ ဂြစာေလး ျဖစ္ေတာ့မွာဘဲ”ဆုိၿပီး လူႀကီးေတြက ညည္းၾကတာေပါ႔။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာပါတယ္။ သူသြားေလရာကုိ ေခၚတယ္။ တခါက ကုိင္းထဲကုိ ႏြားစာေျပာင္းရိတ္သြားတာ က်ေနာ့္ကုိ ေခၚသြားၿပီး ရပ္ထားတဲ့ လွည္းေပၚမွာ ထားခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ေျပာင္းရိတ္ေနၾကတုန္း လွည္းေပၚကေန ႐ုတ္တရက္ မေျပာမဆုိ ၀ါးကနဲ ေအာ္ငိုခ်လုိက္ေရာ။ အေဖက ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ လွည္းရံတုိင္ေတြၾကားမွာ ညပ္တယ္ထင္လုိ႔ တံစဥ္ခ်ၿပီး လွည္းဆီကုိ ပ်ာပ်ာသလဲေျပးလာတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္တာ ေတြ႕ေတာ့ အေဖက “မင္းႏွယ္ကြာ၊ ေျခေထာက္မ်ား ညပ္သလားလုိ႔”။
အေမကေတာ့ အဲသေလာက္ စိတ္မရွည္ဘူး။ “ေတာ့္မလဲ၊ ဒီအက်ဳိးမေပးတဲ့ ဟာေလးကုိ ေခၚလာခ်င္ရတာကုိး” လုိ႔ လွမ္းေျပာတယ္။ အဲသည္မွာ ပုိဆုိးေတာ့တာဘဲ။ က်ေနာ္က အသံရွည္ဆြဲၿပီးေတာ့ “အက်ဳိးေပးဘူးတဲ့……..အက်ဳိးေပးဘူးတဲ့” နဲ႔ ငိုေတာ့ အေဖက “မင္းကုိ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အေဖ့ကုိ ေျပာတာပါ”ဆုိၿပီး ေခ်ာ့ရွာတယ္။
အေဖနဲ႔ အေမ့မွာ အငယ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္အပါအ၀င္ သားသမီး စုစုေပါင္း ကုိးေယာက္။ အဲသည္ေခတ္က ရြာထဲက မိသားစုတုိင္းလုိလုိ အဲသည္လုိဘဲ မိသားစုႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြ။
(ဒီေတာရြာဓါတ္ပုံကုိ အင္တာနက္ကေန ယူပါတယ္)
က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္က အိမ္ေျခ ၂၀၀-၂၅၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာႀကီးတရြာရဲ႕ ထိပ္နားမွာေပါ႔။ အိမ္ၿခံ၀န္းက အညာေဒသထုံးစံ အေတာ္ေလးက်ယ္၀န္းၿပီး ၿခံစည္း႐ုိးတေလွ်ာက္မွာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြ မဲဇလီပင္ေတြနဲ႔ စီရရီ။ ၿခံေထာင့္မွာေတာ့ ကုကၠဳိပင္ႀကီးေတြ။ အိမ္အေရွ႕ဘက္က စည္း႐ုိးမွာ ဗမာကုကၠဳိပင္ႀကီး တပင္ရွိတယ္။ ႏွစ္စဥ္ အရြက္ႏုေတြ ဖားဖားေ၀ၿပီဆုိရင္ ကုကၠဳိရြက္ႏုေတြကုိ ခူး၊ ျပဳတ္။ ၾကက္သြန္ဆီခ်က္၊ ငံျပာရည္၊ ပဲမႈန္႔၊ ေျမပဲေထာင္း စတာေတြနဲ႔ သုတ္စားရင္ ကုကၠဳိရြက္သုတ္အရသာဟာ ေမႊးေမႊးဆိမ့္ဆိမ့္ေလးနဲ႔ အင္မတန္ စားလုိ႔ အရသာရွိသကုိး။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကလူေတြ ကုကၠဳိရြက္သုတ္ စားဘူးၾကမယ္ မထင္ဘူး။
ၿခံထဲမွာ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ဘူး၊ ဖ႐ုံ၊ ၾကက္ဟင္းခါး၊ ဘူးရြက္၊ ပဲရွည္၊ ႐ုံးပတီ စတာေတြ စုိက္ထားပ်ဳိးထားတယ္။ ပဲရွည္သီးကုိ ေအာက္အရပ္မွာ ဗုံလုံသီးလုိ႔ ေခၚတယ္ထင္ပါရဲ႕။ စင္ေပၚက တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ အသီးကုိ ႏုစဥ္ကတည္းက ေအာက္မွာ ႀကဳိးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး ခဲဆြဲေပးရတယ္ေလ။ ေအာက္ကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ႀကီးထြားလာေအာင္လုိ႔ေပါ႔။ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ကပ္လ်က္မွာေတာ့ အစ္မေတြ စုိက္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီပင္ေတြနဲ႔ စံပယ္႐ုံေတြ။ စံပယ္ေတြ ပြင့္တဲ့အခ်ိန္ဆုိ မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာထဲမွာကတည္းက စံပယ္ပန္းနံ႕ ေမႊးေမႊးေလး ရေနတတ္တာကလား။
မာလကာပင္ေတြလည္း ရွိတယ္။ ပဲရွည္သီးနဲ႔ ဘူးသီးကလြဲလုိ႔ က်န္တာေတြကေတာ့ ဘယ္အိမ္နီးခ်င္းက လာခူးခူး၊ အလကား ေပးလုိက္တာပါဘဲ။ ေတာမွာက အဲသည္လုိဘဲ။ ဟင္းခ်က္ကာနီးမွ တခြက္စာေလာက္ ခူးပါရေစဆုိၿပီး လာေတာင္းၿပီး ခူးယူၾက၊ ခ်က္ၾကတာမ်ဳိး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္ တခါတရံ မုန္းေခ်ာင္းမွာ ေရသြားခ်ဳိးၿပီး အျပန္ ကုိင္းစပ္မွာ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းရွိေနတဲ့ ပဲလြန္းရြက္ေတြကုိ ခူးယူလာၿပီး အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ပဲလြန္းရြက္ ဟင္းခ်ဳိလုပ္ေသာက္ၾကတယ္။ ဗုိက္ဆာဆာမွာ ထမင္းပူပူနဲ႔ ပဲလြန္းရြက္ဟင္းခ်ဳိပူပူ ခ်ဳိခ်ဳိေလး ေသာက္လုိက္ရရင္ အင္မတန္ အရသာရွိတာဘဲ။ ကုိင္းစပ္ၿခဳံေတြေပၚက ႏြယ္ေတြကေန ကင္းပုံသီးေလးေတြ ရတတ္တယ္။ ၿခံထဲက ဘူညြန္႔ေလးေတြကုိ ခူးခပ္ၿပီး ဟင္းခ်ဳိဘဲလုပ္ေသာက္ေသာက္၊ ပုဇြန္ေျခာက္နည္းနည္းနဲ႔ ေၾကာ္စားစား အင္မတန္ စားလုိ႔ၿမိန္တယ္။
ေနာက္ၿပီး အညာကလူေတြက မန္းက်ည္းရြက္ကုိ ခ်ဥ္ရည္လုပ္ေသာက္တာထက္ င႐ုပ္သီးစပ္စပ္နဲ႔လည္း ခ်က္စားတတ္တာကုိ သတိထားမိတယ္။ ရွားရွားပါးပါး ရတတ္တဲ့ အမဲသားနဲ႔ မန္က်ည္းရြက္ကုိ င႐ုတ္သီးနဲ႔ ရဲေနေအာင္ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းတခြက္ဟာ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ဟင္းလ်ာတခြက္ေပါ႔။ မၾကာမၾကာဆုိသလုိ မန္က်ည္းသီး အမွည့္ကုိ ပုဇြန္ေျခာက္နဲ႔ ခ်က္တာလည္းရွိတယ္။ ဘာလုိ႔လည္းမသိ၊ အဲဒီဟင္းကုိ အိမ္မွာ က်ဴက်ဴဟင္း လုိ႔ ေခၚတာကုိ မွတ္မိတယ္။ ငယ္ငယ္က ထမင္းကုိ က်ဴက်ဴဟင္းနဲ႔ နယ္ေကၽြးရင္ အရမ္းသေဘာက်တယ္။
ရြာထဲမွာ အမ်ဳိးေတြကလည္းမ်ားေတာ့ အကုိအစ္မ၀မ္းကြဲေတြ၊ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြနဲ႔ အိမ္မွာ လူမျပတ္ဘူး။ ညဘက္ေတြမ်ားဆုိ အိမ္ေဘးကပ္လ်က္ ေျမေျပာင္ေျပာင္မွာ ကစားတဲ့သူ ကစားၾက၊ စခေရဘယ္လ္ ဆက္တဲ့အခါဆက္၊ ဂစ္တာတီးတဲ့သူကတီး၊ ႐ုပ္ရွင္ဖြက္တဲ့အခါ ဖြက္ၾကေပါ႔ေလ။ အစ္မ ေက်ာင္းဆရာမက မဂၢဇင္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္စုတာ ၀ါသနာပါေတာ့ စာအုပ္လာဖတ္တဲ့လူကလည္း မရွား။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ျငင္းၾကခုန္ၾက ရယ္ၾကေမာၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ႔။
ဘာမွလုပ္စရာမရွိရင္ မန္က်ည္းပင္ရိပ္က စားပြဲ၀ုိင္းမွာ ၀ုိင္းထုိင္ၿပီး အမ်ဳိးစပ္ၾကၿပီ။ အေကာင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားအတင္းကုိ ရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ တုပ္ၾကတာမ်ဳိး။ ဥပမာ ကုန္းေဇာင္းက လာတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာ ျမင္းလွည္းက “ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္နဲ႔ မတေထာင္ တေကာင္ဘြား” ဇာတ္ကား လာေၾကာ္ျငာသြားေတာ့ အိမ္နားက အပ်ဳိႀကီး မစိမ္းယဥ္က “သားကေလးမင္းေမာင္” လုိ႔ တလြဲၾကားတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မဂၢဇင္းေတြ လစဥ္ဖတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ တသုိက္ကေတာ့ အဲဒီအျဖစ္ဟာ က်ိတ္ၿပီးရယ္ပြဲဖြဲ႕စရာကိစၥႀကီးေလ။ ခုနင္ကလုိ အမ်ဳိးစပ္ၾကၿပီဆုိရင္ “ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ကုိ သားကေလးမင္းေမာင္ဟု တလြဲၾကားေသာ အပ်ဳိႀကီး မစိမ္းယဥ္ႏွင့္ ဘာမွ မေတာ္စပ္ေသာ” ဆုိတာမ်ဳိး တေယာက္က စပ္ျပလုိက္ၿပီဆုိရင္ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း တခစ္ခစ္ တခြိခြိနဲ႔ေပါ႔။ အဲ သူတုိ႔အလွည့္ေရာက္ရင္လည္း အားက်မခံ သူတုိ႔သိတဲ့ ရီစရာေလးေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ၀ိေသသျပဳၾကတာေပါ႔။
ရြာထဲမွာကေတာ့ အဲသလုိဘဲ၊ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္သိ၊ တအိမ္အေၾကာင္း တအိမ္သိဆုိေတာ့ ေျပာစရာေတြက မ်ားမွမ်ား။
အဲသည္ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ၊ ႐ုပ္ရွင္မရွိ၊ ရထားလမ္း ကားလမ္း မေပါက္။ လယ္ကြင္းေတြ၊ ကုိင္းေျမေတြ ၀ုိင္းရံေနတဲ့ မေကြးတုိင္းထဲက အဲသည္ရြာကေလးမွာ က်ေနာ္ဟာ ရွစ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ဟုိေရဒီယုိသီခ်င္းထဲက “မေကြးျမသလြန္ ေက်ာင္းေတာ္ရာ သြားေရာက္ကာ ဖူးေျမာ္ခ်င္တာ၊ မုန္းေခ်ာင္းကုိ ေက်ာ္တဲ့အခါ ေရာက္ပါေတာ့မယ္၊ က်မတုိ႔ ကုန္းေဇာင္းရြာ….” ဆုိတဲ့ ကုန္းေဇာင္းကေန ေက်ာင္းေတာ္ရာ တေလွ်ာက္ ဆက္ေနတဲ့ ရြာစဥ္တန္းႀကီးထဲက ရြာေလးတရြာေပါ႔။ ဂ်ဴးရဲ႕ ပင္လယ္နဲ႔တူေသာမိန္းမမ်ား ၀တၳဳထဲက ကုန္းေဇာင္း၊ ေရွာက္ေတာ စတဲ့ နယ္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေဒသေပါ႔။
(ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားႀကီးအား ညဘက္မွာ ဖူးေတြ႕ရပုံ)
ဧရာ၀တီတုိင္းကုိ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဆန္အုိးႀကီးလုိ႔ ၫႊန္းတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္က က်ေနာ္တုိ႔ ေဒသကုိ ဆီအုိးႀကီးလုိ႔ ညႊန္းရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွာ ႏွမ္း၊ ေျမပဲ စတာေတြ ျဖစ္ထြန္းပါတယ္။ မေကြးတုိင္းထဲမွာ ျမစ္အေရွ႕ဘက္က ေရနံေခ်ာင္း၊ ေခ်ာက္ စတဲ့ၿမဳိ႕ေတြက ေရရွားၿပီး ေျခာက္သေယာင္းသေလာက္ ျမစ္အေနာက္ဘက္က ေဒသေတြကေတာ့ ေရလည္း မရွား၊ စုိက္သမွ်လည္း ျဖစ္ထြန္းၿပီး စိမ္းစိမ္းစုိစုိ ရွိလွပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ အသားအေရာင္ ကလည္း က်ေနာ့္လုိဘဲ စုိစုိျပည္ျပည္ဘဲေပါ႔။ (ယုံခ်င္ယုံ မယံုရင္ေန)။
သြားလာေရးကေတာ့ အရင္က ဧရာ၀တီျမစ္ကူးတံတားမရွိေတာ့ ကုန္းတတန္ ေရတတန္ သြားရလာရ ခက္ခဲပါတယ္။ ေဟာ…အခု ႏုိင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးအဖြဲ႕ တပ္မေတာ္အစုိးရ လက္ထက္မွာ ျပည္မွာဆုိလည္း န၀ေဒးတံတားႀကီး၊ မင္းဘူးနားမွဆုိလည္း တံတား အသစ္ႀကီးနဲ႔ (ဂူဂယ္အပ္သ္ကေနေတာင္ ၾကည့္ရင္ျမင္ရတယ္) တံတားႀကီးေတြ လမ္းထီးလမ္းမႀကီးေတြ ေဆာက္လုပ္ေပးထားလုိ႔ အင္မတန္ဖြံ႕ၿဖဳိး တုိးတက္ေနပါၿပီ။ (အံမယ္ေလး ေျပာရတာ လွ်ာယားလုိက္တာ။ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေစတနာအမွန္ကုိ ေျပာစရာမလုိဘဲနဲ႔ သေဘာေပါက္ၾကစမ္းဘာ။)
ေက်ာင္းေတာ္ရာ ဘုရားနဲ႔ မနီးမေ၀းက မုန္းေခ်ာင္းရဲ႕ ဆိပ္ကမ္းတေနရာမွာ (ဘူးသည္ဆိပ္ လုိ႔ ေခၚတယ္) မွာ ၀ါဆုိ၀ါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ဆုိရင္ ငါးေထြႀကီးေတြ လာတတ္ၾကတယ္။ ၀ါတြင္းမွာမွ လာတတ္လုိ႔ ငါးႀကီးေတြ ဘုရားလာဖူးတာ၊ ဘုရားဖူးငါးေတြ လုိ႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ သူတုိ႔က လူေတြလည္း အကုိင္တြယ္ခံ အပြတ္သပ္ခံ ယဥ္ပါးတယ္။ လင္းပုိင္ေတြလုိေပါ႔။ တခ်ဳိ႕ေျပာၾကတာေတာ့ ေရထဲကုိ လူက်သြားရင္ေတာင္ ျပန္တြန္းတင္ေပးတယ္တဲ့။ အဲလုိ ျပန္တြန္းတင္ေပးတာေတာ့ ကုိယ္ေတြ႔မႀကဳံဖူးဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္က မဒမ္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ အဲသည္ ဘူးသည္ဆိပ္အထိ ျပန္သြားခဲ့ ေသးတယ္။ မုန္းတဖက္ကမ္းကုိ ကူးရတဲ့ ရြာဆီအထိေတာ့ အခ်ိန္မရလုိ႔ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
(လက္ထပ္အၿပီး ေဆြျပမ်ဳိးျပ ခရီးထြက္စဥ္ ဘူးသည္ဆိပ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက မုန္းေခ်ာင္းကမ္းေဘးတေနရာမွာ။ ဟုးိေနာက္က ခပ္ပ်ပ် ျမင္ရတဲ့ တဖက္ကမ္းက ရြာက က်ေနာ့္ရြာေပါ႔။)
အခုဆုိရင္ က်ေနာ့္ဇာတိရြာကေလးကုိ ျပန္မေရာက္တာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေရာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေတာင္ဘက္က လွည္းလမ္းမကုိ မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ က်ေနာ့္ငယ္စဥ္က အိမ္ေလးဟာ အခုလုိ ေႏြရာသီ ေတာင္ေလေလး ေ၀ွ႕လုိက္တဲ့အခါ ဖုန္ေတြ တေသာေသာေပါ႔။ သစ္ပင္ေတြဟာ အရြက္ေတြ ေႂကြၾကၿပီး ပုရစ္ဖူးေတြ ထြက္ျပဴစ ျပဳေရာ့မယ္။ ရြာျပင္က လက္ပံပင္ႀကီးေတြ ဆုိရင္လည္း လက္ပံပြင့္ေတြနဲ႔ ရဲရဲနီေနလိမ့္မယ္။ မုန္းေခ်ာင္းကေတာ့ ေရတိမ္တိမ္မွာ ေအာက္ကသဲေတြျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေရက ၾကည္စိမ္းၿပီး ေအးျမ ေနလိမ့္မယ္။
က်ေနာ့္ဇာတိေျမကုိ တေန႔ေတာ့ ျပန္ေရာက္ျဖစ္ဦးမွာပါ။
.jpg)
