“ခြက္စုတ္ကေလးနဲ႔ ပက္တာေလာက္ေတာ့ ရယ္တာေပါ႔…. ရယ္တာေပါ႔”
ငယ္ငယ္က သႀကၤန္မွာ ေရပက္ရင္း ေအာ္ခဲ့တာကုိ သတိရမိတယ္။ သတိရစရာအေၾကာင္းေတြကလည္း ျဖစ္ေခ်သကုိး။
ဒီလုိပါ။ အခုတေလာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ခုံမွာ ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္တာေတြ ေခတ္စားေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ပထမ အီရတ္မွာ အေမရိကန္သမၼတ ဘြတ္ရွ္ ဖိနပ္နဲ႔ အပစ္ခံရတယ္။ ေနာက္ တ႐ုတ္သမၼတႀကီး ဟူက်င္ေတာင္း (အဂၤလန္မွာ ထင္တယ္) ဖိနပ္နဲ႔ အပစ္ခံရတယ္။ အခုေနာက္ဆုံး နယူးေယာ့ခ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး ဦးဥာဏ္ဝင္း ဖိနပ္နဲ႔ အပစ္ခံရတယ္။ (အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။........။ ဖိနပ္ႏွင့္ အပစ္ခံရသူ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္မွာ ဟူက်င္ေတာင္းမဟုတ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဝွ႕က်ားေပါင္ ဟု ဆုိပါသည္။)
က်ေနာ့္သေဘာကေတာ့ ဘြတ္ရွ္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဟူက်င္ေတာင္း (ေဝွ႕က်ားေပါင္)ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဥာဏ္ဝင္းကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဦးသန္းေရႊကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖိနပ္နဲ႔ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ပစ္ေပါက္ ဆႏၵျပတာကုိ အားမေပးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ပစ္ေပါက္တဲ့ သတင္းေထာက္ေတြ၊ ဆႏၵျပသူေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔အေပၚမွာ အပ္ႏွင္းထားတဲ့ ယုံၾကည္မႈကုိ အလြဲသုံးစားလုပ္ရာ ေရာက္တာက ပထမအခ်က္ပါ။ အခု ေနာက္ဆုံးအျဖစ္အပ်က္မွာဆုိရင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵျပခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ (စကၤာပူလုိ ႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာ အဲဒီလုိ အခြင့္အေရးမရွိပါ။) အဲဒီလုိ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵျပခြင့္ ေပးထားတဲ့ၾကားက အခုလုိ ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္တာဟာ သက္ဆုိင္ရာ လုံၿခဳံေရးနဲ႔ ဥပေဒ စုိးမုိးေရး႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ ကုလသမဂၢကုိလာတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ လုံၿခဳံေရးကို တာဝန္ယူေပးရတဲ့ အိမ္ရွင္ႏုိင္ငံက လုံၿခဳံေရးအရာရွိေတြကုိ သက္သက္ အလုပ္ပုိေအာင္ ဒုကၡေပးတာနဲ႔ တူပါတယ္။
ဥာဏ္ဝင္းတုိ႔၊ သိန္းစိန္တုိ႔ကုိ က်ေနာ္လည္း မႏွစ္ၿမဳိ႕ပါဘူး။ သူတုိ႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ တရားဝင္ေခါင္းေဆာင္ေတြမဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ လက္ေတြ႕သေဘာအရ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံကုိ တရားဝင္ သံတမန္အျဖစ္ ေရာက္ေနစဥ္ကာလမွာ လြတ္လပ္စြာ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပခြင့္ ရွိပါလ်က္ အဲဒီလုိ ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္တာဟာ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူေတြအေပၚမွာ အထင္အျမင္ေသးစရာ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးတင္ဦးတုိ႔ လုိက္ပါလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တန္းကို ႀကံဖြံ႕နဲ႔ လက္ကုိင္တုတ္ေတြ ဝုိင္း႐ုိက္တယ္၊ ခဲနဲ႔ေပါက္တယ္ဆုိတုန္းကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ မႏွစ္ၿမဳိ႕ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ဦးတင္ဦးတုိ႔ကုိ ဟုိက်က္သေရအုိးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ႏႈိင္းခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ခဲနဲ႔ ပစ္သူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႔ ဖိနပ္ပစ္သူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိသာ ႏႈိင္းယွဥ္ျပခ်င္တာပါ။
ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ယိုးဒယားမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အာဆီယံ ေဘာလုံးပြဲ (ျမန္မာနဲ႔ ဗီယက္နမ္ ဆီမီးဖုိင္နယ္)ကုိ သတိရမိတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ဂုိးသမား ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္က သူ႔ဆီကုိ ေျခေထာက္ေျမႇာက္ၿပီး ခုန္ဝင္လာတဲ့ တဖက္အသင္းကလူကုိ အျပစ္ေပးခံရေအာင္ ႀကဳိးပမ္းမယ့္အစား ေျမျပင္ေပၚမွာ လူးလွိမ့္ၿပီး မူယာမာယာမ်ားေနတဲ့ အဲဒီ ဗီယက္နမ္ေဘာလုံးသမားဆီကုိ အေျပးသြားၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ ဖြဖြေလးကန္တယ္ခင္ဗ်။ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္တဲ့ ပရိသတ္ေတြဆုိတာ “ဟင္ကနဲ၊ ဟာကနဲ” ေပါ႔။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲတယ္။ “ကန္မွကန္ရင္၊ စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ကန္ေရာေပါ႔ကြာ။ ဘာေၾကာင့္ ဖြဖြေလးကန္ရသလဲ...”ေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလုပ္ရပ္အတြက္ ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ အနီကဒ္အျပခံရၿပီး ထြက္သြားရတယ္။ ျမန္မာေတြလည္း ဗုိလ္လုပြဲနဲ႔ လြဲခဲ့ရတယ္။
ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ လူသားတေယာက္ ခံစားမႈအျဖစ္ နားလည္ေပးလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အားကစားသမားတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရပ္အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္စရာ မရွိပါဘူး။
နယူးေယာ့ခ္မွာ ဖိနပ္ေပါက္တဲ့ ဆရာသမားမ်ားကုိလည္း အလားတူပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ မုန္းတီးစိတ္ကုိေတာ့ နားလည္ေပးလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ ႀကဳိးပမ္းေနတဲ့ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့ လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။
ေနာက္တခ်က္ ထပ္မံစဥ္းစားမိတာက အခ်ဳိ႕ေသာ ဆရာႀကီးမ်ားအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္တုိင္း အေမရိကားကေနၿပီး “ဒီေန႔အဖုိ႔ ဘတ္စ္ကားတစင္းေလာက္ မီးမ႐ႈိ႕ႏုိင္ရင္ ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္း ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့” စသျဖင့္ မဆီမဆုိင္ ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္တတ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ ဆရာႀကီးမ်ားလည္း ျပည္တြင္းကုိ လူငယ္ေတြ လက္နက္ကုိင္ၿပီး လ်ဳိ႕ဝွက္ဝင္ေရာက္ဖုိ႔ အကူအညီေတြ ေပးပါတယ္။ ဘာလုပ္ခုိင္းခ်င္သလဲေတာ့ မသိဘူးေပါ႔ေလ။
ကဲ…. အခု အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ သိန္းစိန္တုိ႔၊ ဥာဏ္ဝင္းတုိ႔ ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီဆရာႀကီးမ်ား လုပ္ႏုိင္တာက ဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္တာေလာက္ပဲ လုပ္ႏုိင္ၾကတယ္။ ဂုိးသမား ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ ဗီယက္နမ္ေရွ႕တန္းလူကုိ ဖြဖြေလး ေျပးကန္ပုံနဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္မေနဘူးလား။ လုပ္မယ့္လုပ္ရင္ အပီလုပ္ပါ။ အခုေတာ့ သူတုိ႔လုပ္ရပ္က အေမရိကားမွာ လက္နက္ေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ေရာင္းခ်ေပးတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္းဆုိင္ႀကီးေတြကုိေတာင္ အားနာဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အခုေျပာေနတာက အဲဒီလုိ လုပ္ေစခ်င္လုိ႔ တုိက္တြန္းအားေပးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ (ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္တာကုိေတာင္ အားမေပးပါ)။ ျပည္တြင္းမွာ အၾကမ္းဖက္ဖုိ႔၊ နအဖေဒါက္တုိင္ေတြကုိ ႐ုိက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ဖုိ႔၊ ကားေတြမီး႐ႈိ႕ဖုိ႔ စသျဖင့္ ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္ေပးေနတဲ့ အခ်ဳိ႕ဆရာႀကီးမ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ္တုိင္က်ေတာ့ အေျပာနဲ႔အလုပ္ မညီတာကုိ ေထာက္ျပခ်င္႐ုံ သက္သက္ပါ။
အားတက္သေရာ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ ျမန္မာ့အေရးအတြက္ အစဥ္တစုိက္ ႀကဳိးပမ္းေနမႈေတြ၊ ထက္သန္မႈေတြအတြက္ေတာ့ ေလးစားပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ေသာ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကုိ မႏွစ္သက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးျပျခင္းမွ် ျဖစ္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္က သႀကၤန္မွာ ေရပက္ရင္း ေအာ္ခဲ့တာကုိ သတိရမိတယ္။ သတိရစရာအေၾကာင္းေတြကလည္း ျဖစ္ေခ်သကုိး။
ဒီလုိပါ။ အခုတေလာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ခုံမွာ ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္တာေတြ ေခတ္စားေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ပထမ အီရတ္မွာ အေမရိကန္သမၼတ ဘြတ္ရွ္ ဖိနပ္နဲ႔ အပစ္ခံရတယ္။ ေနာက္ တ႐ုတ္သမၼတႀကီး ဟူက်င္ေတာင္း (အဂၤလန္မွာ ထင္တယ္) ဖိနပ္နဲ႔ အပစ္ခံရတယ္။ အခုေနာက္ဆုံး နယူးေယာ့ခ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး ဦးဥာဏ္ဝင္း ဖိနပ္နဲ႔ အပစ္ခံရတယ္။ (အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။........။ ဖိနပ္ႏွင့္ အပစ္ခံရသူ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္မွာ ဟူက်င္ေတာင္းမဟုတ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဝွ႕က်ားေပါင္ ဟု ဆုိပါသည္။)
က်ေနာ့္သေဘာကေတာ့ ဘြတ္ရွ္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဟူက်င္ေတာင္း (ေဝွ႕က်ားေပါင္)ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဥာဏ္ဝင္းကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဦးသန္းေရႊကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖိနပ္နဲ႔ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ပစ္ေပါက္ ဆႏၵျပတာကုိ အားမေပးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ပစ္ေပါက္တဲ့ သတင္းေထာက္ေတြ၊ ဆႏၵျပသူေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔အေပၚမွာ အပ္ႏွင္းထားတဲ့ ယုံၾကည္မႈကုိ အလြဲသုံးစားလုပ္ရာ ေရာက္တာက ပထမအခ်က္ပါ။ အခု ေနာက္ဆုံးအျဖစ္အပ်က္မွာဆုိရင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵျပခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ (စကၤာပူလုိ ႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာ အဲဒီလုိ အခြင့္အေရးမရွိပါ။) အဲဒီလုိ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵျပခြင့္ ေပးထားတဲ့ၾကားက အခုလုိ ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္တာဟာ သက္ဆုိင္ရာ လုံၿခဳံေရးနဲ႔ ဥပေဒ စုိးမုိးေရး႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ ကုလသမဂၢကုိလာတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ လုံၿခဳံေရးကို တာဝန္ယူေပးရတဲ့ အိမ္ရွင္ႏုိင္ငံက လုံၿခဳံေရးအရာရွိေတြကုိ သက္သက္ အလုပ္ပုိေအာင္ ဒုကၡေပးတာနဲ႔ တူပါတယ္။
ဥာဏ္ဝင္းတုိ႔၊ သိန္းစိန္တုိ႔ကုိ က်ေနာ္လည္း မႏွစ္ၿမဳိ႕ပါဘူး။ သူတုိ႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ တရားဝင္ေခါင္းေဆာင္ေတြမဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ လက္ေတြ႕သေဘာအရ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံကုိ တရားဝင္ သံတမန္အျဖစ္ ေရာက္ေနစဥ္ကာလမွာ လြတ္လပ္စြာ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပခြင့္ ရွိပါလ်က္ အဲဒီလုိ ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္တာဟာ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူေတြအေပၚမွာ အထင္အျမင္ေသးစရာ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးတင္ဦးတုိ႔ လုိက္ပါလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တန္းကို ႀကံဖြံ႕နဲ႔ လက္ကုိင္တုတ္ေတြ ဝုိင္း႐ုိက္တယ္၊ ခဲနဲ႔ေပါက္တယ္ဆုိတုန္းကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ မႏွစ္ၿမဳိ႕ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ဦးတင္ဦးတုိ႔ကုိ ဟုိက်က္သေရအုိးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ႏႈိင္းခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ခဲနဲ႔ ပစ္သူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႔ ဖိနပ္ပစ္သူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိသာ ႏႈိင္းယွဥ္ျပခ်င္တာပါ။
ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ယိုးဒယားမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အာဆီယံ ေဘာလုံးပြဲ (ျမန္မာနဲ႔ ဗီယက္နမ္ ဆီမီးဖုိင္နယ္)ကုိ သတိရမိတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ဂုိးသမား ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္က သူ႔ဆီကုိ ေျခေထာက္ေျမႇာက္ၿပီး ခုန္ဝင္လာတဲ့ တဖက္အသင္းကလူကုိ အျပစ္ေပးခံရေအာင္ ႀကဳိးပမ္းမယ့္အစား ေျမျပင္ေပၚမွာ လူးလွိမ့္ၿပီး မူယာမာယာမ်ားေနတဲ့ အဲဒီ ဗီယက္နမ္ေဘာလုံးသမားဆီကုိ အေျပးသြားၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ ဖြဖြေလးကန္တယ္ခင္ဗ်။ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္တဲ့ ပရိသတ္ေတြဆုိတာ “ဟင္ကနဲ၊ ဟာကနဲ” ေပါ႔။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲတယ္။ “ကန္မွကန္ရင္၊ စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ကန္ေရာေပါ႔ကြာ။ ဘာေၾကာင့္ ဖြဖြေလးကန္ရသလဲ...”ေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလုပ္ရပ္အတြက္ ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ အနီကဒ္အျပခံရၿပီး ထြက္သြားရတယ္။ ျမန္မာေတြလည္း ဗုိလ္လုပြဲနဲ႔ လြဲခဲ့ရတယ္။
ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ လူသားတေယာက္ ခံစားမႈအျဖစ္ နားလည္ေပးလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အားကစားသမားတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရပ္အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္စရာ မရွိပါဘူး။
နယူးေယာ့ခ္မွာ ဖိနပ္ေပါက္တဲ့ ဆရာသမားမ်ားကုိလည္း အလားတူပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ မုန္းတီးစိတ္ကုိေတာ့ နားလည္ေပးလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ ႀကဳိးပမ္းေနတဲ့ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့ လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။
ေနာက္တခ်က္ ထပ္မံစဥ္းစားမိတာက အခ်ဳိ႕ေသာ ဆရာႀကီးမ်ားအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္တုိင္း အေမရိကားကေနၿပီး “ဒီေန႔အဖုိ႔ ဘတ္စ္ကားတစင္းေလာက္ မီးမ႐ႈိ႕ႏုိင္ရင္ ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္း ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့” စသျဖင့္ မဆီမဆုိင္ ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္တတ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ ဆရာႀကီးမ်ားလည္း ျပည္တြင္းကုိ လူငယ္ေတြ လက္နက္ကုိင္ၿပီး လ်ဳိ႕ဝွက္ဝင္ေရာက္ဖုိ႔ အကူအညီေတြ ေပးပါတယ္။ ဘာလုပ္ခုိင္းခ်င္သလဲေတာ့ မသိဘူးေပါ႔ေလ။
ကဲ…. အခု အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ သိန္းစိန္တုိ႔၊ ဥာဏ္ဝင္းတုိ႔ ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီဆရာႀကီးမ်ား လုပ္ႏုိင္တာက ဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္တာေလာက္ပဲ လုပ္ႏုိင္ၾကတယ္။ ဂုိးသမား ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္တေယာက္ ဗီယက္နမ္ေရွ႕တန္းလူကုိ ဖြဖြေလး ေျပးကန္ပုံနဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္မေနဘူးလား။ လုပ္မယ့္လုပ္ရင္ အပီလုပ္ပါ။ အခုေတာ့ သူတုိ႔လုပ္ရပ္က အေမရိကားမွာ လက္နက္ေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ေရာင္းခ်ေပးတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္းဆုိင္ႀကီးေတြကုိေတာင္ အားနာဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အခုေျပာေနတာက အဲဒီလုိ လုပ္ေစခ်င္လုိ႔ တုိက္တြန္းအားေပးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ (ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္တာကုိေတာင္ အားမေပးပါ)။ ျပည္တြင္းမွာ အၾကမ္းဖက္ဖုိ႔၊ နအဖေဒါက္တုိင္ေတြကုိ ႐ုိက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ဖုိ႔၊ ကားေတြမီး႐ႈိ႕ဖုိ႔ စသျဖင့္ ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္ေပးေနတဲ့ အခ်ဳိ႕ဆရာႀကီးမ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ္တုိင္က်ေတာ့ အေျပာနဲ႔အလုပ္ မညီတာကုိ ေထာက္ျပခ်င္႐ုံ သက္သက္ပါ။
အားတက္သေရာ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ ျမန္မာ့အေရးအတြက္ အစဥ္တစုိက္ ႀကဳိးပမ္းေနမႈေတြ၊ ထက္သန္မႈေတြအတြက္ေတာ့ ေလးစားပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ေသာ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကုိ မႏွစ္သက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးျပျခင္းမွ် ျဖစ္ပါတယ္။
.jpg)
