က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီး ေပၚေပါက္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ စစ္အစုိးရ က တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြကုိ ၃ ႏွစ္တိတိ ပိတ္ပစ္လုိက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္လည္း အလကားထုိင္မေနလုိတဲ့အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္က အလုပ္ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတာပါ။
အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ ၿခံစည္း႐ုိးကာတဲ့ ၀ါးကပ္ေတြ ရက္ရတယ္။ ပထမဦးဆုံး ၀ါးပုံထဲကေန ၀ါးလုံးေကာင္းေကာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြကုိ ေရြးထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သံျဖတ္လႊနဲ႔ ၀ါးကပ္အျမင့္ေလာက္ရွိတဲ့ အပုိင္းေတြအျဖစ္ ျဖတ္ေတာက္ရတယ္။ အဲသည္ေနာက္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ၀ါးလုံးကုိ လက္တဖက္ကုိ္င္၊ အျခားလက္တဖက္က ဓါးထက္ထက္နဲ႔ ခြဲခ်ရင္း ကလန္႔လုိက္တဲ့အခါ ၀ါးကပ္ရက္ဖုိ႔ ၀ါးျခမ္းေတြ ရပါတယ္။
ၿပီးရင္ ရက္ေပေတာ့။ တခ်ပ္ကုိ ငါးက်ပ္ႏႈန္းရပါတယ္။ က်ေနာ္က အလုပ္လုပ္တာ နည္းနည္းေႏွးတဲ့အတြက္ တရက္ကုိ ငါးခ်ပ္ေလာက္ပဲ ၿပီးေအာင္ ရက္ႏုိင္ေတာ့ တရက္ကုိ ႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္။ တလဆုိရင္ ၇၅၀ က်ပ္။ အဲဒီေခတ္က ေအာက္တန္းစာေရးလစာနဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္။
တခါတေလေတာ့ ၾကားေဖာက္အလုပ္ေတြ ေပၚလာတတ္တယ္။ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းလာ၀ယ္သူေတြက ထုံးအိတ္၊ သဲအိတ္၊ ဘိလပ္ေျမ စတာေတြကုိ လက္တြန္းလွည္းနဲ႔တင္ၿပီး အိမ္တုိင္ယာေရာက္ လုိက္ပုိ႔ေပးပါဆုိရင္ အဲသည္လုိ လွည္းတြန္းခက ၄၀ က်ပ္၊ ၅၀ က်ပ္ေလာက္ ဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ေန႔မ်ဳိးဆုိရင္ ၿမဳိးၿမဳိးျမက္ျမက္ကေလး ရတာေပါ႔။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္မွာ တေန႔တေန႔ အဲသည္လုိ ၾကားေဖာက္အလုပ္ကေလးေတြကုိလည္း လည္ပင္းရွည္ေအာင္ ေမွ်ာ္ရပါတယ္။
တခါတေလက်ေတာ့ အုတ္ကားလုိက္ရတယ္။ အုတ္ခဲေတြ သယ္တဲ့ကားနဲ႔ လုိက္ၿပီး အုတ္ခဲေတြကုိ အတင္အခ် လုပ္ရတာပါ။ အင္မတန္ အီစလန္ေ၀ေသာ အလုပ္ပါ။ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ေနက်သူေတြကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ။ အုတ္ပုံထဲကေန အုတ္ခဲေလးလုံးေလာက္ကုိ အပူးလုိက္ဆြဲထုတ္လုိက္ၿပီး ကား အေပၚနဲ႔ေအာက္ အပူးလုိက္ တင္ေပးတာ၊ မယူတာ အင္မတန္ ကၽြမ္းက်င္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က တႀကိမ္ကုိ အုတ္ခဲ ႏွစ္လုံးစာပဲ ဆြဲႏုိင္တာ။ က်ေနာ္ပါရင္ အလုပ္မတြင္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအလုပ္သမားႀကီးေတြက မတြက္ကပ္ၾကရွာပါဘူး။
အုတ္ခဲရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ဟာ အင္မတန္ၾကမ္းရွတဲ့အတြက္ ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့အထိ မိဘလုပ္စာကို အၿမဳိင့္သား ထုိင္စားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အုတ္ပုံထဲမွာ စီထားတဲ့ အုတ္ခဲေတြကို လက္ဖ်ားေလးေတြနဲ႔ ဆြဲထုတ္ရတဲ့အခါ လက္ေတြေပါက္ၿပဲဖူးေယာင္ကုန္တဲ့အထိ ပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ အလုပ္ႀကီးေပါ႔။ ကားဆရာက အသိမိတ္ေဆြဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ပင္ပန္းမွန္းသိတဲ့အတြက္ ေန႔လည္စာေတြ ဘာေတြ ထမင္းဆုိင္မွာ လုိက္ၿပီး ေကၽြးေဖာ္ရပါတယ္။
က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါတေယာက္လည္း ဆုိက္ကားနင္းၿပီး ေငြရွာရတယ္။ သူလည္း က်ေနာ့္လုိပဲ။ ပုံမွန္ဆုိက္ကားနင္းရာက ရတဲ့ေငြက နည္းတယ္။ အုံနာေၾကးနဲ႔ဘာနဲ႔ သိပ္မက်န္ဘူး။ ဒီေတာ့ ၾကားေဖာက္ကေလးေတြ ေမွ်ာ္တတ္တယ္။ သူ႕ၾကားေဖာက္က ဘယ္လုိမ်ဳိးလည္းဆုိေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ျပည့္တန္ဆာအိမ္ေတြကို လမ္းမသိလုိ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးပါဆုိတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြ ေပၚလာရင္ လုိက္ပုိ႔ေပးရတာမ်ဳိး။ အဲဒါမ်ဳိးဆုိရင္ ဆုိက္ကားခအျပင္ သက္ဆုိင္ရာအိမ္က ေကာ္မရွင္လည္း ရတယ္ဆုိပဲ။ သူက ေျပာရွာပါတယ္။ “သူငယ္ခ်င္းရာ… ငါ႔မွာလည္း ေခါင္းတပုိင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ”…တဲ့။ (ဒီစာကုိေရးရင္း ဘေလာ့ဂါ ကုိနဗန ကုိေတာင္ သတိရမိတယ္)။ အခုေတာ့ အဲဒီမိတ္ေဆြလည္း သေဘၤာအင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ၿပီး စကၤာပူကုိ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္ရဲ႕။
အဲသည္တုန္းက အလုပ္လုပ္ရတာ ပင္ပန္းတာေတာ့ ပင္ပန္းပါရဲ႕။ ၀င္ေငြကလည္း နည္းပါးလွပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ေသးလုိ႔လားမသိ။ အဲဒီ ပင္ပန္းမႈဒဏ္ကုိလည္း ခံႏုိင္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အၿမဲတေစ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။ တက္ႂကြေနတယ္။ ေသာကဆုိတာလည္း မရွိသေလာက္ပဲ။
အခုေတာ့ ၀င္ေငြလည္း ဟုိတုန္းကထက္စာရင္ မ်ားလာပါေပရဲ႕။ အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ ထုိင္ၿပီး ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ အလုပ္လုပ္ေနရတာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ငယ္တုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြမႈမ်ဳိးေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။
ငယ္ငယ္က ဘ၀ကုိေတာ့ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမိတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မရႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ ၿခံစည္း႐ုိးကာတဲ့ ၀ါးကပ္ေတြ ရက္ရတယ္။ ပထမဦးဆုံး ၀ါးပုံထဲကေန ၀ါးလုံးေကာင္းေကာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြကုိ ေရြးထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သံျဖတ္လႊနဲ႔ ၀ါးကပ္အျမင့္ေလာက္ရွိတဲ့ အပုိင္းေတြအျဖစ္ ျဖတ္ေတာက္ရတယ္။ အဲသည္ေနာက္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ၀ါးလုံးကုိ လက္တဖက္ကုိ္င္၊ အျခားလက္တဖက္က ဓါးထက္ထက္နဲ႔ ခြဲခ်ရင္း ကလန္႔လုိက္တဲ့အခါ ၀ါးကပ္ရက္ဖုိ႔ ၀ါးျခမ္းေတြ ရပါတယ္။
ၿပီးရင္ ရက္ေပေတာ့။ တခ်ပ္ကုိ ငါးက်ပ္ႏႈန္းရပါတယ္။ က်ေနာ္က အလုပ္လုပ္တာ နည္းနည္းေႏွးတဲ့အတြက္ တရက္ကုိ ငါးခ်ပ္ေလာက္ပဲ ၿပီးေအာင္ ရက္ႏုိင္ေတာ့ တရက္ကုိ ႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္။ တလဆုိရင္ ၇၅၀ က်ပ္။ အဲဒီေခတ္က ေအာက္တန္းစာေရးလစာနဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္။
တခါတေလေတာ့ ၾကားေဖာက္အလုပ္ေတြ ေပၚလာတတ္တယ္။ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းလာ၀ယ္သူေတြက ထုံးအိတ္၊ သဲအိတ္၊ ဘိလပ္ေျမ စတာေတြကုိ လက္တြန္းလွည္းနဲ႔တင္ၿပီး အိမ္တုိင္ယာေရာက္ လုိက္ပုိ႔ေပးပါဆုိရင္ အဲသည္လုိ လွည္းတြန္းခက ၄၀ က်ပ္၊ ၅၀ က်ပ္ေလာက္ ဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ေန႔မ်ဳိးဆုိရင္ ၿမဳိးၿမဳိးျမက္ျမက္ကေလး ရတာေပါ႔။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္မွာ တေန႔တေန႔ အဲသည္လုိ ၾကားေဖာက္အလုပ္ကေလးေတြကုိလည္း လည္ပင္းရွည္ေအာင္ ေမွ်ာ္ရပါတယ္။
တခါတေလက်ေတာ့ အုတ္ကားလုိက္ရတယ္။ အုတ္ခဲေတြ သယ္တဲ့ကားနဲ႔ လုိက္ၿပီး အုတ္ခဲေတြကုိ အတင္အခ် လုပ္ရတာပါ။ အင္မတန္ အီစလန္ေ၀ေသာ အလုပ္ပါ။ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ေနက်သူေတြကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ။ အုတ္ပုံထဲကေန အုတ္ခဲေလးလုံးေလာက္ကုိ အပူးလုိက္ဆြဲထုတ္လုိက္ၿပီး ကား အေပၚနဲ႔ေအာက္ အပူးလုိက္ တင္ေပးတာ၊ မယူတာ အင္မတန္ ကၽြမ္းက်င္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က တႀကိမ္ကုိ အုတ္ခဲ ႏွစ္လုံးစာပဲ ဆြဲႏုိင္တာ။ က်ေနာ္ပါရင္ အလုပ္မတြင္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအလုပ္သမားႀကီးေတြက မတြက္ကပ္ၾကရွာပါဘူး။
အုတ္ခဲရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ဟာ အင္မတန္ၾကမ္းရွတဲ့အတြက္ ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့အထိ မိဘလုပ္စာကို အၿမဳိင့္သား ထုိင္စားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အုတ္ပုံထဲမွာ စီထားတဲ့ အုတ္ခဲေတြကို လက္ဖ်ားေလးေတြနဲ႔ ဆြဲထုတ္ရတဲ့အခါ လက္ေတြေပါက္ၿပဲဖူးေယာင္ကုန္တဲ့အထိ ပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ အလုပ္ႀကီးေပါ႔။ ကားဆရာက အသိမိတ္ေဆြဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ပင္ပန္းမွန္းသိတဲ့အတြက္ ေန႔လည္စာေတြ ဘာေတြ ထမင္းဆုိင္မွာ လုိက္ၿပီး ေကၽြးေဖာ္ရပါတယ္။
က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါတေယာက္လည္း ဆုိက္ကားနင္းၿပီး ေငြရွာရတယ္။ သူလည္း က်ေနာ့္လုိပဲ။ ပုံမွန္ဆုိက္ကားနင္းရာက ရတဲ့ေငြက နည္းတယ္။ အုံနာေၾကးနဲ႔ဘာနဲ႔ သိပ္မက်န္ဘူး။ ဒီေတာ့ ၾကားေဖာက္ကေလးေတြ ေမွ်ာ္တတ္တယ္။ သူ႕ၾကားေဖာက္က ဘယ္လုိမ်ဳိးလည္းဆုိေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ျပည့္တန္ဆာအိမ္ေတြကို လမ္းမသိလုိ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးပါဆုိတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြ ေပၚလာရင္ လုိက္ပုိ႔ေပးရတာမ်ဳိး။ အဲဒါမ်ဳိးဆုိရင္ ဆုိက္ကားခအျပင္ သက္ဆုိင္ရာအိမ္က ေကာ္မရွင္လည္း ရတယ္ဆုိပဲ။ သူက ေျပာရွာပါတယ္။ “သူငယ္ခ်င္းရာ… ငါ႔မွာလည္း ေခါင္းတပုိင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ”…တဲ့။ (ဒီစာကုိေရးရင္း ဘေလာ့ဂါ ကုိနဗန ကုိေတာင္ သတိရမိတယ္)။ အခုေတာ့ အဲဒီမိတ္ေဆြလည္း သေဘၤာအင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ၿပီး စကၤာပူကုိ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္ရဲ႕။
အဲသည္တုန္းက အလုပ္လုပ္ရတာ ပင္ပန္းတာေတာ့ ပင္ပန္းပါရဲ႕။ ၀င္ေငြကလည္း နည္းပါးလွပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ေသးလုိ႔လားမသိ။ အဲဒီ ပင္ပန္းမႈဒဏ္ကုိလည္း ခံႏုိင္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အၿမဲတေစ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။ တက္ႂကြေနတယ္။ ေသာကဆုိတာလည္း မရွိသေလာက္ပဲ။
အခုေတာ့ ၀င္ေငြလည္း ဟုိတုန္းကထက္စာရင္ မ်ားလာပါေပရဲ႕။ အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ ထုိင္ၿပီး ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ အလုပ္လုပ္ေနရတာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ငယ္တုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြမႈမ်ဳိးေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။
ငယ္ငယ္က ဘ၀ကုိေတာ့ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမိတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မရႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
.jpg)
12 comments:
ဟုတ္လိုက္တာ မွန္လိုက္တာ
ဘ၀ရဲ့ အစမွာျကိဳးစားခဲ့လို့သာ အခုလိုေအာင္ျမင္ခဲ့ရတာပါ။ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။
အကုိေရ ငယ္ကတည္းက ရုန္းလာရေတာ့ ခုလုိေအာင္ျမင္လဲ ငယ္ဘ၀ကုိ မေမ့ဘူးေပါ့။ ေလးစားပါတယ္
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရိုးရိုးသားသား အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းခဲ့တာဟာ ဂုဏ္ယူစရာပါ ကိုေပါ့ေရ႕...
nice post!
နည္းနည္း အႀကံေပးခ်င္တယ္...
ပို ့စ္ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြကို ႏွိပ္လိုက္ရင္ ဝင္းဒိုးအသစ္နဲ ့ ထြက္လာရင္ ဖတ္တဲ့လူအတြက္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ေနာ္.. ပိေတာက္ရိပ္က ကိုေပါ ဘယ္လို ထင္ပါသလဲ..
ခုက ဖတ္ၿပီးရင္ လိုက္ၿပီး ကလစ္ေနရလို ့ပါ..
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ဘ၀ေတြကေတာ့ အခ်ိန္နဲ႕အမွ် ေျပာင္းလဲေနရတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရယ္ ႏုပ်ိဳမွဳရယ္ အခ်ိန္ေတြရယ္... ေငြေၾကးဓန အဆင့္အတန္း တစ္ခုအတြက္ လဲလိုက္ရသလိုပဲ။ ျပန္မရေတာ့ေပမယ့္ ျပန္ေတာ့ လြမ္းေနမိတယ္။ ဟုိအရင္က အခ်ိန္ေတြကိုေပါ့...ဗ်ာ။
ေမ့သမီး…
ႀကိဳးစားၾကည့္ပါမယ္။ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ ဒီဇုိင္းမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးပဲ ရွိိေနေသးလုိ႔ပါ။
ကိုေပါေရ ...
က်မတို႔လဲ အေရးအခင္းတုန္းက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ဘူးေသးတယ္။ အိမ္နားက ေခ်ာင္က်က် ေနရာေလးမွာ အေဖက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ က်မတို႔ ညီအမတေတြက မုန္႔ေတြလုပ္ၿပီးတင္၊ ကိုယ့္အမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း ျပန္အားေပးၾကတာ လက္ကိုမလည္ဘူး။ မုန္႔က မနက္အေစာႀကီး ထလုပ္ရေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံေတြ၀င္ေနေတာ့ ေပ်ာ္ၾကတာပဲ။ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြပါ။
ဘဝမွာ အဆင္ေျပေအာင္ျမင္မႈေတြ ရွိလာတဲ့သူေတြက တစ္ခ်ိန္က ကိုယ္ပင္ပန္းခဲ့တဲ့ကာလ နဲ ့ကိုယ့္ရုန္းကန္ရပ္တည္ခဲ့တာ ကို မွတ္တုိင္တစ္ခုအေနနဲ ့ေျပာျပလို ့ရတယ္။
ဦးေပါ ကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ :)
ဘ၀ဟာ တည္ၿငိမ္လာေလေလ..ဘာမွမဟုတ္ေတာ့သလိုလိုခံစားလာရေလေလပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္စိန္ေခၚမႈေတြအၿမဲရိွေနရတာကိုေတာ့ နွစ္သက္ပါတယ္။
ေၾသာ္ ကိုေပါ နဲ ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့လည္း တူေနျပန္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အေရးအခင္းျပီးေတာ့ ၁၀ တန္းဗ်။ လွ်ပ္စစ္ဌာန မွာေန့စားလုပ္ရတယ္။ တစ္ေန့ ၁၅ က်ပ္ေပါ့ဗ်ာ။ မီးၾကိဳးျမဳပ္ဖို ့ ေျမၾကီးတူးဆိုလဲ တူးခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ တကၠသိုလ္ပိတ္ထားတုန္း
ကားေမာင္းသမားလုပ္ေနေသးတယ္ဗ်ာ။
ကိုေပါ ေရးထားတဲ ့ငယ္ငယ္က ဘ၀ ကိုဖတ္မိေတာ့ ကိုယ့္ ဘ၀ နဲ့ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ ဆိုတာ သြားသတိရမိတယ္။
ဒီပိုစ့္ေလး အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကိုေပါေရ။
Post a Comment