ျမန္မာဆုိ႐ုိးက “မသာတေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္” တဲ့။
အဲဒီဆုိ႐ုိးကုိ က်ေနာ္နားလည္မိပုံကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ေနေပမယ့္ မသာတေခါက္လုိက္ပုိ႔တာနဲ႔ သံေဝဂ ရပုံခ်င္း မတူႏုိင္ဘူး။ အသုဘ လုိက္ပုိ႔တဲ့အခါ လူေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေမ့ေပ်ာက္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနၾကတဲ့ ေသျခင္းတရား၊ မၿမဲေသာတရားေတြကုိ ႐ုတ္တရက္သိျမင္သြားႏုိင္ဖုိ႔ အေျခအေန ပုိေပးတယ္လုိ႔ ဆုိလုိခ်င္ဟန္တူရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တရားရခဲၾကပါတယ္။ ဒီလုိပဲ… ေသဆုံးသူရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတာကုိ တခဏတာ ေဝမွ်ခံစားၿပီး ေသျခင္းတရားကုိ ကုိယ္နဲ႔ မဆုိင္သလုိဘဲ ေနတတ္ၾကတာပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကုိယ္ေသတာမွ မဟုတ္တာ…..။ သူမ်ားေသတာပဲ။ ငါ႔အသက္လမ္းေၾကာင္းႀကီးက အရွည္ႀကီး၊ လက္ေကာက္ဝတ္အထိေရာက္တယ္… ဘာညာနဲ႔…. ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႀကံဖန္ ေျဖသိမ့္လုိက္ၾကတာပါပဲ။
က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီ ျမန္မာဆုိ႐ုိးကုိ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ျဖည့္စြက္ခ်င္ပါတယ္။
“မသာဆယ္ေခါက္ ေဆး႐ုံတေခါက္လုိ႔ေလ”….။
ဟုတ္တယ္။ ေဆး႐ုံတက္ရတာ အသုဘ လုိက္ပုိ႔ရတာထက္ သံေ၀ဂ ပုိရစရာေကာင္းတယ္။ ကြာျခားခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္။
ပထမဆုံးအခ်က္ကေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိ အသုဘပုိ႔တယ္ဆုိတာက သူမ်ားေသတာ၊ ကုိယ္ေသတာမဟုတ္။ ေဆး႐ုံတက္တာက်ေတာ့ ကုိယ္တုိင္လည္း နာမက်န္းလုိ႔ တက္ရတဲ့ အေနအထားမို႔လား။ အုိျခင္း၊နာျခင္း၊ေသျခင္း ဆုိတဲ့အထဲက နာျခင္းတရားကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သိသိသာသာႀကီး ခံစားရၿပီေလ။
က်ေနာ္ေဆး႐ုံတက္ေတာ့ ပထမ သုံးရက္ ေရာဂါအမည္မေဖာ္ႏုိင္ခင္မွာ… ကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ Isolation room လုိ႔ ေခၚတဲ့ သီးသန္႔ခန္းမွာ ထားပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ကုိယ္တေယာက္တည္း။ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာ တြဲလ်က္။ ဟုိတယ္ခန္းလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔။ အခန္းမွန္ ျပဴတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္းကေလးေတြနဲ႔ အေဝးမွာ အသစ္ေဆာက္ၿပီးကာစ Fusionopolis လုိ႔ ေခၚတဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီးကုိ ျမင္ရတယ္။ အခန္းထဲက တီဗီမွာ ဒစၥကာဗာရီတုိ႔၊ HBO တုိ႔ရတယ္။ ပ်င္းရင္ တီဗီၾကည့္ေပါ႔။
အဲဒီလုိ တေယာက္တည္းေနတုန္းမွာ ကုိယ့္ေ၀ဒနာကုိ သတိထားမိတယ္။ ယားရင္ ယားတယ္မွတ္။ ကုတ္ရင္ ကုတ္တယ္မွတ္။ ခ်မ္းရင္ ခ်မ္းတယ္မွတ္။ တုန္ရင္တုန္တယ္မွတ္။ ဟဲ..ဟဲ… ေနာက္တာပါ။ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ ကုိယ္အစုိးမရပုံကုိ သတိထားမိတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေဆး႐ုံမတက္ခင္ကေလးကမွ ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ ေျဖၾကားေတာ္မူေသာ ေမးခြန္းမ်ား ဆုိတဲ့ စာေလးကုိ အင္တာနက္ကေန တပုိင္းတစ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ သစၥက ပရဗုိဇ္ နဲ႔ အေမးအေျဖ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဗုဒၶက “ သစၥက… သင္သည္၊ သင့္ခႏၶာကုိယ္ကုိ အစုိးရသည္ဆုိလွ်င္ မအုိေအာင္၊ ႏုပ်ဳိေအာင္ သင္တတ္ႏုိင္သေလာ၊ လုပ္၍ ရသေလာ”…. ဆုိတဲ့သေဘာမ်ဳိး ျပန္လွန္ေမးခြန္း ထုတ္တာကုိ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီမွာ ဟုိပုဂၢဳိလ္က သူမွားသြားၿပီဆုိတာကုိ သိေပမယ့္ ညစ္တြန္းတြန္းၿပီး ျပန္မေျဖဘဲ မ႐ုိးမသား ၿငိမ္ေနခဲ့တာေလ။
အဲဒါကုိ ျပန္သတိရေတာ့ ဟုတ္သားပဲ။ ဒီခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ ငါမဟုတ္ပါလား။ ငါမပုိင္ပါလား။ သည္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ ငါအစုိးမရပါလား ဆုိတာမ်ဳိးေလး ဆင္ျခင္မိတယ္။
ေနာက္ အဖ်ားနည္းနည္းသက္သာလာေတာ့ ကုတင္ ရွစ္လုံးရွိတဲ့ စီကလပ္စ္ ဝါ႔ဒ္ထဲကုိ ေျပာင္းရတယ္။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနလုိက္ေတာ့မွ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကုိယ့္လုိပဲ ေဝဒနာခံစားေနရတဲ့ တျခားလူနာေတြကုိ အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် ျမင္ရေတာ့တာကလား။ ဒါေတာင္မွ အဲဒီလူနာေဆာင္က ေဆး႐ုံက ဆင္းရေတာ့မယ့္ လူေတြကုိ ထားတာ။ က်ေနာ့္ ကုတင္ေဘးက မေလးေကာင္ေလးဆုိရင္ သူ႕ပါးမွာ ဘာျဖစ္သလဲေတာ့မသိဘူး။ နာက်င္လြန္းလုိ႔ ေအာ္ငုိညည္းေနရတာကုိ ျမင္ရတယ္။ သူ႕ေ၀ဒနာခံစားရပုံကုိ ေဘးကေန အတုိင္းသား ျမင္ေနရတာေပါ႔။ အလားတူပဲ… တျခားလူနာအဖုိးႀကီးေတြ တုန္ခ်ိ…တုန္ခ်ိနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာေတြ၊ ေ၀ဒနာခံစားေနရတာေတြကုိ ျမင္ရေသးတယ္။
တႀကိမ္မွာေတာ့ အိမ္သာခန္းထဲက အမ်ဳိးသမီးေအာ္သံ၊ ငုိသံေတြ ၾကားရၿပီး နာ့စ္ေတြ ေျပး၀င္သြားၾကတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက အဲသည္အမ်ဳိးသမီးက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္က်ေရာဂါရွိေနသူ။ ေရခ်ဳိးခန္းတံခါးကုိ အထဲက ဂ်က္ထုိးထားၿပီး ေအာ္ငုိေနတာ။
ဒါေတြျမင္ရေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တခ်ိန္လုံး ေမ့ေနတဲ့ အရာေတြကုိ သတိရလာတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေမြးကတည္းက အုိျခင္းတရား၊ နာျခင္းတရား၊ ေသျခင္းတရားေတြဆုိတာ အတူတူ ပူးတြဲပါလာၿပီးသား။ အုိျခင္းတရားကို အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေတြ႕ႀကဳံေနရမယ္။ နာျခင္းတရားကုိလည္း ဘယ္သူမဆုိ မလြဲမေသြ ခံစားရမယ္။ ေသျခင္းတရားကုိလည္း လူတုိင္း မုခ်ႀကဳံေတြ႕ၾကရမယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာႏုပ်ဳိေနစဥ္ အခ်ိန္တုန္းဆုိရင္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတာမ်ားတယ္။
ဒီကုိယ္မပုိင္တဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးကုိပဲ ငါလုိ႔ ထင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔မွာ ၀တ္ၾက၊ ဆင္ၾက၊ သၾက၊ ထုံၾက၊ မႊမ္းၾက။ လွပေအာင္၊ ႏုပ်ဳိေအာင္၊ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ႀကဳိးစားၾက။
တဖန္ ေသျခင္းတရားကုိ ေမ့ေပ်ာက္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့မွာလုိဘဲ ေရႊေငြဥစၥာပစၥည္းနဲ႔ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြေနာက္ကုိ ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ လုိက္ၾက။ ကုိယ္ေသရင္ ကုိယ့္ေနာက္ကုိ ပါမလာမယ့္ အရာေတြအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးေနၾကတာပါလား။
တကယ္ေတာ့ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိ၏တဲ့။ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိ၏တဲ့။ ကံသာလွ်င္ အမိအဖ ျဖစ္၏တဲ့။ ေသရင္ မိမိေနာက္ကုိ တကယ္ပါမွာက ကံ။ ကံေကာင္းဖုိ႔၊ ကုသုိလ္ကံျဖစ္ဖုိ႔ေရာ တူမွ်တဲ့ အခ်ိန္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ေပးခဲ့ၾကပါသလား။
လူ႕ဘ၀ဆုိတာ ရခဲလွတယ္တဲ့။ ရခဲလွတဲ့ လူ႕ဘ၀ကလည္း တကယ္ေတာ့ လူ႕သမုိင္းနဲ႔ ႏႈိင္းစာၾကည့္ရင္ေတာင္ တဒဂၤပါ။ လက္ဖ်စ္တတြက္ကေလးပါ။ အဲဒီ တဒဂၤကုိ ထာ၀ရထင္ၿပီး တခ်ဳိ႕လည္း ေလာဘေနာက္ကုိ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လုိက္ၾက။ တခ်ဳိ႕လည္း မတရားသျဖင့္ အသက္ေမြးၾက။ လူလူခ်င္း ႏွိပ္စက္ၾက။ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ အကုသုိလ္ကံေတြကုိပဲ အစဥ္သျဖင့္ စုိက္ပ်ဳိးေနတတ္ၾကတယ္။
တကယ္လုိ႔သာ ကုိယ့္မွာ အုိျခင္းသေဘာရွိတယ္၊ နာျခင္းသေဘာရွိတယ္၊ ေသျခင္းသေဘာရွိတယ္၊ မိမိခ်စ္ျမတ္ႏုိးအပ္သူေတြနဲ႔ ေသကြဲေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရွင္ကြဲေသာ္လည္းေကာင္း တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္မွာ ကြဲရမယ္။ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိတယ္… ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ေန႔ေန႔ညည ႏွလုံးသြင္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ လူေတြဟာ အခုထက္လည္း စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ပုိမုိႀကံ႔ခုိင္လာမယ္။ ေလာကႀကီးလည္း အထုိက္အေလာက္ ပုိမုိ ေအးခ်မ္းသာယာလာမယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။
အဲဒီဆုိ႐ုိးကုိ က်ေနာ္နားလည္မိပုံကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ေနေပမယ့္ မသာတေခါက္လုိက္ပုိ႔တာနဲ႔ သံေဝဂ ရပုံခ်င္း မတူႏုိင္ဘူး။ အသုဘ လုိက္ပုိ႔တဲ့အခါ လူေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေမ့ေပ်ာက္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနၾကတဲ့ ေသျခင္းတရား၊ မၿမဲေသာတရားေတြကုိ ႐ုတ္တရက္သိျမင္သြားႏုိင္ဖုိ႔ အေျခအေန ပုိေပးတယ္လုိ႔ ဆုိလုိခ်င္ဟန္တူရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တရားရခဲၾကပါတယ္။ ဒီလုိပဲ… ေသဆုံးသူရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတာကုိ တခဏတာ ေဝမွ်ခံစားၿပီး ေသျခင္းတရားကုိ ကုိယ္နဲ႔ မဆုိင္သလုိဘဲ ေနတတ္ၾကတာပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကုိယ္ေသတာမွ မဟုတ္တာ…..။ သူမ်ားေသတာပဲ။ ငါ႔အသက္လမ္းေၾကာင္းႀကီးက အရွည္ႀကီး၊ လက္ေကာက္ဝတ္အထိေရာက္တယ္… ဘာညာနဲ႔…. ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႀကံဖန္ ေျဖသိမ့္လုိက္ၾကတာပါပဲ။
က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီ ျမန္မာဆုိ႐ုိးကုိ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ျဖည့္စြက္ခ်င္ပါတယ္။
“မသာဆယ္ေခါက္ ေဆး႐ုံတေခါက္လုိ႔ေလ”….။
ဟုတ္တယ္။ ေဆး႐ုံတက္ရတာ အသုဘ လုိက္ပုိ႔ရတာထက္ သံေ၀ဂ ပုိရစရာေကာင္းတယ္။ ကြာျခားခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္။
ပထမဆုံးအခ်က္ကေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိ အသုဘပုိ႔တယ္ဆုိတာက သူမ်ားေသတာ၊ ကုိယ္ေသတာမဟုတ္။ ေဆး႐ုံတက္တာက်ေတာ့ ကုိယ္တုိင္လည္း နာမက်န္းလုိ႔ တက္ရတဲ့ အေနအထားမို႔လား။ အုိျခင္း၊နာျခင္း၊ေသျခင္း ဆုိတဲ့အထဲက နာျခင္းတရားကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သိသိသာသာႀကီး ခံစားရၿပီေလ။
က်ေနာ္ေဆး႐ုံတက္ေတာ့ ပထမ သုံးရက္ ေရာဂါအမည္မေဖာ္ႏုိင္ခင္မွာ… ကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ Isolation room လုိ႔ ေခၚတဲ့ သီးသန္႔ခန္းမွာ ထားပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ကုိယ္တေယာက္တည္း။ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာ တြဲလ်က္။ ဟုိတယ္ခန္းလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔။ အခန္းမွန္ ျပဴတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္းကေလးေတြနဲ႔ အေဝးမွာ အသစ္ေဆာက္ၿပီးကာစ Fusionopolis လုိ႔ ေခၚတဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီးကုိ ျမင္ရတယ္။ အခန္းထဲက တီဗီမွာ ဒစၥကာဗာရီတုိ႔၊ HBO တုိ႔ရတယ္။ ပ်င္းရင္ တီဗီၾကည့္ေပါ႔။
အဲဒီလုိ တေယာက္တည္းေနတုန္းမွာ ကုိယ့္ေ၀ဒနာကုိ သတိထားမိတယ္။ ယားရင္ ယားတယ္မွတ္။ ကုတ္ရင္ ကုတ္တယ္မွတ္။ ခ်မ္းရင္ ခ်မ္းတယ္မွတ္။ တုန္ရင္တုန္တယ္မွတ္။ ဟဲ..ဟဲ… ေနာက္တာပါ။ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ ကုိယ္အစုိးမရပုံကုိ သတိထားမိတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေဆး႐ုံမတက္ခင္ကေလးကမွ ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ ေျဖၾကားေတာ္မူေသာ ေမးခြန္းမ်ား ဆုိတဲ့ စာေလးကုိ အင္တာနက္ကေန တပုိင္းတစ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ သစၥက ပရဗုိဇ္ နဲ႔ အေမးအေျဖ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဗုဒၶက “ သစၥက… သင္သည္၊ သင့္ခႏၶာကုိယ္ကုိ အစုိးရသည္ဆုိလွ်င္ မအုိေအာင္၊ ႏုပ်ဳိေအာင္ သင္တတ္ႏုိင္သေလာ၊ လုပ္၍ ရသေလာ”…. ဆုိတဲ့သေဘာမ်ဳိး ျပန္လွန္ေမးခြန္း ထုတ္တာကုိ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီမွာ ဟုိပုဂၢဳိလ္က သူမွားသြားၿပီဆုိတာကုိ သိေပမယ့္ ညစ္တြန္းတြန္းၿပီး ျပန္မေျဖဘဲ မ႐ုိးမသား ၿငိမ္ေနခဲ့တာေလ။
အဲဒါကုိ ျပန္သတိရေတာ့ ဟုတ္သားပဲ။ ဒီခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ ငါမဟုတ္ပါလား။ ငါမပုိင္ပါလား။ သည္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ ငါအစုိးမရပါလား ဆုိတာမ်ဳိးေလး ဆင္ျခင္မိတယ္။
ေနာက္ အဖ်ားနည္းနည္းသက္သာလာေတာ့ ကုတင္ ရွစ္လုံးရွိတဲ့ စီကလပ္စ္ ဝါ႔ဒ္ထဲကုိ ေျပာင္းရတယ္။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနလုိက္ေတာ့မွ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကုိယ့္လုိပဲ ေဝဒနာခံစားေနရတဲ့ တျခားလူနာေတြကုိ အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် ျမင္ရေတာ့တာကလား။ ဒါေတာင္မွ အဲဒီလူနာေဆာင္က ေဆး႐ုံက ဆင္းရေတာ့မယ့္ လူေတြကုိ ထားတာ။ က်ေနာ့္ ကုတင္ေဘးက မေလးေကာင္ေလးဆုိရင္ သူ႕ပါးမွာ ဘာျဖစ္သလဲေတာ့မသိဘူး။ နာက်င္လြန္းလုိ႔ ေအာ္ငုိညည္းေနရတာကုိ ျမင္ရတယ္။ သူ႕ေ၀ဒနာခံစားရပုံကုိ ေဘးကေန အတုိင္းသား ျမင္ေနရတာေပါ႔။ အလားတူပဲ… တျခားလူနာအဖုိးႀကီးေတြ တုန္ခ်ိ…တုန္ခ်ိနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာေတြ၊ ေ၀ဒနာခံစားေနရတာေတြကုိ ျမင္ရေသးတယ္။
တႀကိမ္မွာေတာ့ အိမ္သာခန္းထဲက အမ်ဳိးသမီးေအာ္သံ၊ ငုိသံေတြ ၾကားရၿပီး နာ့စ္ေတြ ေျပး၀င္သြားၾကတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက အဲသည္အမ်ဳိးသမီးက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္က်ေရာဂါရွိေနသူ။ ေရခ်ဳိးခန္းတံခါးကုိ အထဲက ဂ်က္ထုိးထားၿပီး ေအာ္ငုိေနတာ။
ဒါေတြျမင္ရေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တခ်ိန္လုံး ေမ့ေနတဲ့ အရာေတြကုိ သတိရလာတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေမြးကတည္းက အုိျခင္းတရား၊ နာျခင္းတရား၊ ေသျခင္းတရားေတြဆုိတာ အတူတူ ပူးတြဲပါလာၿပီးသား။ အုိျခင္းတရားကို အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေတြ႕ႀကဳံေနရမယ္။ နာျခင္းတရားကုိလည္း ဘယ္သူမဆုိ မလြဲမေသြ ခံစားရမယ္။ ေသျခင္းတရားကုိလည္း လူတုိင္း မုခ်ႀကဳံေတြ႕ၾကရမယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာႏုပ်ဳိေနစဥ္ အခ်ိန္တုန္းဆုိရင္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတာမ်ားတယ္။
ဒီကုိယ္မပုိင္တဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးကုိပဲ ငါလုိ႔ ထင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔မွာ ၀တ္ၾက၊ ဆင္ၾက၊ သၾက၊ ထုံၾက၊ မႊမ္းၾက။ လွပေအာင္၊ ႏုပ်ဳိေအာင္၊ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ႀကဳိးစားၾက။
တဖန္ ေသျခင္းတရားကုိ ေမ့ေပ်ာက္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့မွာလုိဘဲ ေရႊေငြဥစၥာပစၥည္းနဲ႔ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြေနာက္ကုိ ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ လုိက္ၾက။ ကုိယ္ေသရင္ ကုိယ့္ေနာက္ကုိ ပါမလာမယ့္ အရာေတြအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးေနၾကတာပါလား။
တကယ္ေတာ့ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိ၏တဲ့။ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိ၏တဲ့။ ကံသာလွ်င္ အမိအဖ ျဖစ္၏တဲ့။ ေသရင္ မိမိေနာက္ကုိ တကယ္ပါမွာက ကံ။ ကံေကာင္းဖုိ႔၊ ကုသုိလ္ကံျဖစ္ဖုိ႔ေရာ တူမွ်တဲ့ အခ်ိန္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ေပးခဲ့ၾကပါသလား။
လူ႕ဘ၀ဆုိတာ ရခဲလွတယ္တဲ့။ ရခဲလွတဲ့ လူ႕ဘ၀ကလည္း တကယ္ေတာ့ လူ႕သမုိင္းနဲ႔ ႏႈိင္းစာၾကည့္ရင္ေတာင္ တဒဂၤပါ။ လက္ဖ်စ္တတြက္ကေလးပါ။ အဲဒီ တဒဂၤကုိ ထာ၀ရထင္ၿပီး တခ်ဳိ႕လည္း ေလာဘေနာက္ကုိ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လုိက္ၾက။ တခ်ဳိ႕လည္း မတရားသျဖင့္ အသက္ေမြးၾက။ လူလူခ်င္း ႏွိပ္စက္ၾက။ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ အကုသုိလ္ကံေတြကုိပဲ အစဥ္သျဖင့္ စုိက္ပ်ဳိးေနတတ္ၾကတယ္။
တကယ္လုိ႔သာ ကုိယ့္မွာ အုိျခင္းသေဘာရွိတယ္၊ နာျခင္းသေဘာရွိတယ္၊ ေသျခင္းသေဘာရွိတယ္၊ မိမိခ်စ္ျမတ္ႏုိးအပ္သူေတြနဲ႔ ေသကြဲေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရွင္ကြဲေသာ္လည္းေကာင္း တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္မွာ ကြဲရမယ္။ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိတယ္… ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ေန႔ေန႔ညည ႏွလုံးသြင္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ လူေတြဟာ အခုထက္လည္း စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ပုိမုိႀကံ႔ခုိင္လာမယ္။ ေလာကႀကီးလည္း အထုိက္အေလာက္ ပုိမုိ ေအးခ်မ္းသာယာလာမယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။
.jpg)
17 comments:
အရမ္းေကာင္းတဲ့ ပို႔စ္ ေလးပါ ကိုေပါေရ၊
ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္သြားပါတယ္...။
ဒါမ်ိဳးေလးေတြလည္း ေရးပါဦး ကိုေပါေရ...။
sdl
ဟုိဟာမ်ိဳးေတြ မေရးပါနဲ႕။
ကိုေပါေရ..ေဆးရုံတက္တာ အျမတ္ထြက္လာတယ္ေနာ္။ ဘယ္အရာမဆို ၾကည့္တတ္မွ ျမင္တာပါ။ နဂုိအခံေလးရိွထားလုိ႔ပါ။
ေဆး႐ံုတက္ရတာ တန္တာေပါ့ေနာ္
:)
တန္ဖုိးရွိေသာ ေဆးရုံတက္ျခင္းေပါ့ အကုိေရ
အကိုေျပာမွ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္ မေသခင္ေတာ့ ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္သြားျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္ဗ်ာ ေက်းဇူး အကုိေရ
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
သိတယ္ .. အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ေနတာက ပိုဆိုးတာ... ဟီး
၀ိဇၨာနဲ႔စရဏမညီတာက အဓိက ေရွာ့...
နိမိတ္ၾကီး ၃ ပါးလား ငါ့ညီ...
ကုိေပါေရ..
ဒီပုိ ့စ္အတြက္ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..အမတန္မွ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအျမင္ေလးပါ.. ဆရာေတာ္ႀကီးတပါး ေဟာထားတာနာဖူးပါတယ္.. မသာတေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အသုဘပုိ ့တဲ့လူက ေသျခင္းတရားကုိ ဆင္ျခင္ျပီး ငါလဲဒီလုိတေန ့ေသရမွာပါလား ငါတုိ ့တကယ္ေသရင္မပါမယ့္ အလုပ္ေတြနဲ ့ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနပါလား ေသျခင္းတရားကုိ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆုိင္ႏိုင္မယ့္ သံသရာဆင္းရဲကတကယ္ လြတ္ႏုိင္မယ့္ တရားအားထုတ္မရေသးပါလား. အျမန္ဒီကုသုိလ္တရားေတြ ပြားမ်ားေအာင္ ႀကိဳးစားမွပဲဆုိျပီး စိတ္ျဖစ္မွ သာ..ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ထက္ မက တဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ပါမယ္..္.. ဒီလုိမဟုတ္ပဲ.. မေတြ ့တာႀကာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ ့ picnic ထြက္သလုိ စကားတေျပာေျပာ ေတာင္ႀကည့္ ေျမာက္ႀကည့္ နဲ ့ သြားမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ေက်ာင္းတေခါက္သြားျပီးကုသိုလ္ လုပ္သေလာက္ေတာင္ ကုသုိလ္မျဖစ္မွာေတာ့ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ..
ဘာသာေရးစာလဲ မ်ားမ်ားေရးဖုိ ့ေတာင္းဆုိပါတယ္..
သခၤါရာ ျပဳျပင္ျခင္းတရားေၾကာင့္ေပၚလာေသာတရားမ်ားသည္
အနိစၥမျမဲၾကေလကုန္
ၾကည္႔စမ္း ကိုေပါ လိမ္မာလာျပီ..
ဟုတ္တယ္ ကိုေပါေရ.. အဲဒီလို ေတြးလိုက္ရင္ အရာရာ ခြင္႔လႊတ္လို႔ ရသြားတယ္.. မလိမ္မိုးမလိမ္မာ ၾကီးမုိက္ၾကီးေတြကို ေတာင္ သနားစိတ္ဝင္သြားတယ္. အသိဥာဏ္ မရွိလို႔ မိုက္ေနၾကတာပါလားလို႔.ဆုိျပီးေတာ႔
လူ႔ဘဝဆိုတာ တကယ္တမ္း တိုတုိေလးပါ.. မေကာင္းသူပယ္ ေကာင္းသူကယ္ခ်င္ေပမဲ႔. သူတို႔ကံက ရွိေသးတယ္ေလ.. ကိုယ္႔ဖာသာကုိယ္ေတာင္ မပိုင္တာ. ဆိုေတာ႔လဲ.......က်န္တာ ပိုဆုိးေတာ႔မွာေပါ႔..
'...ကံသာလွ်င္ အမိအဖ ျဖစ္၏တဲ့။...'
ဦးဦး ညာေနၿပီ..
သားသားတို႔ေက်ာင္းမွာ ဒီလို မသင္ရပါဘူး..
လမ္းဆံု လမ္းေထာင့္ေတြက ဆိုင္းဘုတ္နီနီႀကီးေတြမွာလည္း အဲ့လို မေရးထားပါဘူး..။
ကိုေပါ
ေဆးရုံမွာ တရားသေဘာေတာ္ေတာ္ ဆင္ျခင္မိသြားတယ္ထင္တယ္။ ေဆးရုံဆင္းျပီးမွ ေရးတဲ့ ပို႕စ္ႏွစ္ခုမွာ တရားသေဘာ သံုးသပ္ခ်က္ေလးေတြနဲ႔။
တရားရွာကိုယ္မွာေတြ႔ဆိုသလိုေပါ့။
စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္း က်န္းမာပါေစ။
တီတီအယ္လ္
ကိုေပါ
ေသခ်ာဖတ္ၿပီးမွတ္သြားပါတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကိုေပါစာကို ဖတ္မိေတာ႔မွပဲ ေမ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ႔ အရာတခု ေခါင္းထဲျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ေသရင္ ကိုယ္႔ေနာက္ပါမယ့္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ မ်ားမ်ားၿပန္လုပ္ရမယ္။ ဒါနေတာ႔ ေန႔တိုင္းလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ (ထမင္း၊ဟင္းပိုခ်က္ၿပီး အိမ္က ေကာင္ေလးေတြကို ေကြ်းတယ္ေလ။:D)သီလေတာ႔ ၅ပါးသီလကို လံုေအာင္ထိမ္းျဖစ္တယ္။ ဘာဝနာအားနည္းေနတယ္။ ဘာဝနာကေတာ့ ညဆို ဘုရားရွိခိုးၿပီးတာနဲ႔ မ်က္စိက မရေတာ႔ဘူး။ မ်က္စိက ဖြင့္လို႔ရေနေတာ႔လဲ စိတ္က ဘေလာ႔ဆီေရာက္ေနၿပီ။ :(
ကြ်န္မကေတာ့ လူအိုေတြကိုျမင္တိုင္္း ထိတ္လန္႕တုန္လွုပ္မိတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ လူေတြကိုလည္း အေပၚယံအေရျပားတစ္လႊာခြာၿပီး ၾကည့္ ၾကည့္တယ္ ။ အင္း ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့သူေတြ ခ်စ္ႏိုင္ပါေတာ့မလားလိုု႕ ။ ငါစြဲ စြဲေနတာေတြ ၊ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန ေတြရယ္က ဘာဆို ဘာအတြက္မွ အသံုးမဝင္ပါဘူးေလ...။
ကိုယ္ေတြ႕တရားေတြပါလား ကိုေပါေရ... ဒီလို မၿမဲျခင္းေတြရွိေနတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ တရားရၿပီးေတာ့ ေတာထြက္မသြားပါနဲ႕ဦး။ ပစၥဳပၸန္အတြက္ လုပ္စရာေတြ ရွိပါေသးတယ္ေနာ္။
အမခင္မင္းေဇာ္
ကိုေပါေဆးရုံတတ္တာ ေတာ္ေတာ္အျမတ္ထြက္သြား တယ္.. အလွဴအတန္းေလးလုပ္ရင္ဖိတ္ပါဗ်ာ... :D
Post a Comment