အဆုိေတာ္ မေအးမိရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ ေရွးဦးစြာ ေဖာ္ျပလုိပါတယ္။ က်ေနာ္နားေထာင္ဖူးတာကေတာ့ ေဒၚမာမာေအး ျပန္လည္သီဆုိထားတာကုိပါ။ ေဒၚမာမာေအးရဲ႕ အသံသာမႈ၊ အဆုိကၽြမ္းက်င္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ ေလာက္က ခဏတျဖဳတ္ နားေထာင္ခဲ့ရေပမယ့္ အခုထိ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနဆဲပါ။ ေတးသြားအေနနဲ႔ အင္မတန္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ သီခ်င္းမရွိတဲ့အတြက္ စာသားေလးေတြကုိပဲ မွတ္မိသေလာက္ ေဖာ္ျပလုိက္ရတာကုိ သည္းခံခြင့္လႊတ္ပါ။
“သီဟာေပ်ာ္…. ညီလာေတာ္…. ရံေရြေတာ္နဲ႔…..
မွန္ရေ၀နန္းေတာ္…… စံေလျမန္းေသာ္…..။
ျမန္မာဘုရင္ ရွိစဥ္တုန္းက….
ေရႊဘုန္းေတးသြားဖြဲ႕လုိ႔ ေျဖေဖ်ာ္…. ေရႊဘုန္းေတးသြား ဖြဲ႕လုိ႔ေျဖေဖ်ာ္…. သြင္းေသာ္
ရြာစားၿမဳိ႕စား အပ္ႏွင္းေသာ္…. ဂုဏ္ထူး၀ိေသသနဲ႔….. ေတာ္သုံးနန္းသုံးစာဆုိေတာ္….။
ေတြးမိတုိင္း အလြမ္းေပၚ…. ေရွးေခတ္က စာဆုိေတာ္……
ေအးမိေလးမွန္းေမွ်ာ္…. တမ္းတလုိ႔ ရည္ေရာ္……”
မေအးမိက ဒီသီခ်င္းကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ က်ေရာက္ေနစဥ္ေခတ္က သီဆုိခဲ့ဟန္တူပါရဲ႕။ အရင္က ကုိယ့္မင္းကုိယ့္ခ်င္း၊ ကုိယ့္ထီးကုိယ့္နန္းနဲ႔ ေနလာခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြ။ တုိင္းတပါးလက္ေအာက္ကုိ ေရာက္ေနရတဲ့အခါမွာ မေပ်ာ္ပုိက္တဲ့အတြက္ အဆုိေတာ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ မေအးမိအေနနဲ႔ ေရွးေခတ္ေဟာင္း နန္းတြင္းစာဆုိေတာ္ဘ၀ကုိ ျပန္လည္တမ္းတတဲ့သေဘာ သီဆုိထားပုံရပါတယ္။
“အမႈေတာ္ေက်လုိ႔…. ဆုေတာ္ေငြတုိ႔နဲ႔….. မင္းျမတ္ကုိယ္ေတာ္ ေျမႇာက္စားေသာ္…..
နန္းတြင္းသူလုိ႔ေက်ာ္….. နန္းတြင္းသူလုိ႔ေက်ာ္….. ရေ၀ရွင္ေထြးကဲ့သုိ႔ေနာ္….”
ရွင္ဘုရင္ေခတ္တုန္းက နန္းတြင္းစာဆုိအမ်ားဟာ ဘုရင္ရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ကုိပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး သီဆုိဆက္သြင္းၾကရတာကလား။ ဘုရင္ကုိ ေျမႇာက္ပင့္ရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေပါ႔။ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕၊ ပန္းဘြဲ႕၊ ရာသီဖြဲ႕၊ ေတာဘြဲ႕၊ ေတာင္ဘြဲ႕ေတြပဲ အေရးမ်ားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာရဲ႕ တ်ာခ်င္းေတြ၊ ရွင္ၿငိမ္းမယ္တုိ႔၊ မယ္ေခြတုိ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေတြမွာေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဘ၀ကုိ ထင္ဟပ္ေပၚလြင္တာေတြကုိ ေတြ႕ရတယ္။
“ငုိခ်င္တယ္ေမာင္ေရ….. ႏုိင္ငံနဲ႔ၿမဳိ႕ေတာ္….. သုဥ္းသုည ႀကဳံလာျပန္ေသာ္”
“ထီးသုဥ္း နန္းသုဥ္း၊ ၿမဳိ႕သုဥ္းသုည၊ သုဥ္းသုံး၀ႏွင့္၊ သုဥ္းရျပန္လွစ္၊ သုညေခတ္၀ယ္၊ ျဖစ္လာရေလ၊ တုိ႔တေတြသည္၊ ေသေသာ္မွတည့္၊ ေၾသာ္ေကာင္း၏” ဆုိတဲ့ ဆီးဘန္နီဆရာေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာလုိ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေနလုိ႔ ေရွးေခတ္ေဟာင္းကုိ တမ္းတရွာတာလုိ႔ နားလည္ေပးလုိ႔ ရပါတယ္။
အဲဒီေခတ္က ဒီမုိကေရစီတုိ႔၊ လူ႕အခြင့္အေရးတုိ႔ဆုိတာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ၊ ျမန္မာ့လူမႈနယ္ပယ္မွာ အခုေခတ္ေလာက္ နားရည္မ၀ေသးဘူးကုိး။ တုိင္းတပါးလက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္ေတာ့ ျပင္းပ်ေနခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္အျမင္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရွင္ဘုရင္ကုိခ်ည္း တခ်ိန္လုံး ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ေနရ၊ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ ေဗာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိရတဲ့ ေခတ္အခါႀကီးကုိ ျပန္လည္ မတမ္းတခ်င္ေတာ့ဘူး။
ရွင္ဘုရင္လည္း လူပဲ။ သာမန္လူလည္း လူပဲ။ လူလူခ်င္း ေအာက္မက်ဳိ႕ႏုိင္ဘူး။ ကုိယ္ၾကည္ညဳိေလးစားသူတဦးဆုိရင္ ထုိက္တန္သေလာက္ အ႐ုိအေသ ေပး႐ုံေလာက္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ျပားျပား၀ပ္ဆုိတာမ်ဳိးအထိေတာ့ စိတ္မပါဘူး။ က်ေနာ္လုိ လူမ်ဳိး ဘုရင္ေခတ္မွာ လူမျဖစ္ခဲ့ရတာ အမ်ားႀကီး ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ေျဖေတြး ေတြးရတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ရွင္ဘုရင္ေတြ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ ေနမ်ဳိးႏြယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ေနတာ၊ ဘုန္းသမၻာရွင္လုိ႔ ထင္မွတ္ေနတာ၊ မုိးက်ေရႊကုိယ္လုိ႔ အေျခာက္တုိက္ထင္မွတ္ေနတာကုိ ကုိယ္က အလကားေနရင္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ သြားစပ္မေပးႏုိင္ေပါင္။ သူ႕အလုိနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး ဘုဂလန္႔ ေနျပန္ရင္လည္း သူ႕မွာ သက္ဦးဆံပုိင္ အာဏာရွိေနေလေတာ့ ေရႊစိတ္ေတာ္ၿငဳိျငင္ၿပီး ကိုယ့္မွာ အသက္နဲ႔ကုိယ္ အုိးစားကြဲရဦးမယ္။ မလြယ္ဘူး… မလြယ္ဘူး…. သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္ေခတ္မ်ားေတာ့ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါ။
ၾကည့္ပါဦး။ အဲသည္ေခတ္က ဘုရင္ေတြရဲ႕ ၾသဇာႀကီးပုံကုိ ရည္ၫႊန္းပုံမ်ား…. ေရ၊ ေျမ၊ ေလ သနင္းကုိ အစုိးရေတာ္မူေသာ ေနလုိ လလုိ ဘုန္းသမၻာေတာက္ျဖာသည့္မင္းတဲ့။ သူမေမြးခင္ကတည္းက ရွိေနတဲ့ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ ကုိေတာင္ အစုိးရခ်င္ေသးတယ္။
ထားေခ်ေတာ့။ ရွိေစေတာ့။ ဟုိးေခတ္က အျမင္အယူအဆကုိး။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဒီဖက္ ေခတ္ႀကီးထဲေရာက္တဲ့အထိ ထူးထူးျခားျခား ဘုရင္႐ူး ႐ူးေနသူေတြက ရွိေသးတယ္။ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ သနင္းကုိ အတင္းအဓမၼ ခ်ဳပ္ကုိင္ၿပီး ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတမွန္သမွ်ကုိလည္း ေရာင္းစားလုိ႔ ကုန္ၿပီ။ အဲဒီ ဘုရင္႐ူးအတြက္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ စပ္ရရင္လည္း “မွန္ပါ။ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ အကုန္လုံး ေျပာင္ၿပီ ဖုယာ့” လုိ႔ ေရးစပ္ရကိန္းရွိတယ္။
ဘုရင္႐ူးသူက သူစားရလုိ႔၊ သူမိသားစု တဘ၀စာ ေကာင္းစားလုိ႔ ႐ူးတယ္ပဲ ထားဦး။ အဲဒီ ဘုရင္႐ူးေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ အ႐ုိးအရင္းေလာက္ကုိ ကုိက္ၿပီး ဟုတ္ပါ႔ဘုရား၊ မွန္ပါ႔ဘုရားလုပ္ေနတဲ့ သခင္အားရ ကၽြန္ပါး၀ေတြလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္။ အဲဒီလူေတြရဲ႕ ဘ၀ကေတာ့ သနားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။
လူေတြမွာ တိရိစာၦန္ထက္ သာလြန္တဲ့အခ်က္ေတြရွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အသိဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္းနဲ႔ ကုိယ့္က်င့္စာရိတၱရွိျခင္းတုိ႔လည္း ေရွ႕ဆုံးက ပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္စာရိတၱစံႏႈန္းေတြထဲမွာမွ သူတပါးအေပၚမွာ မေတာ္မတရား မလုပ္လုိျခင္း၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး မေမြးျမဴတတ္ၾကျခင္း၊ မေကာင္းမႈကုိ လုပ္ရမွာ ရွက္ေၾကာက္တတ္ျခင္း (ဟိရိၾသတၱပ) စတဲ့ အခ်က္ေတြပါ၀င္ပါတယ္။
ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ဘုရင္႐ူးမ်ားနဲ႔ ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါ ေႁခြရံသင္းပင္းမ်ားမွာေတာ့ အဲဒီ ကုိယ္က်င့္တရားစံႏႈန္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာကုိ သတိျပဳမိတယ္။
ရခဲလွတဲ့ လူ႕ဘ၀ကုိ လက္၀ယ္ပုိင္ပုိင္ ရလာေပမယ့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးၿပီး၊ ကုိယ့္က်င့္စာရိတၱစံခ်ိန္ က်ဆုံးေနတယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ေနာင္ဘ၀ရဲ႕ လားရာကုိ အသာထားလုိ႔ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာပင္လွ်င္ တိရိစာၦန္နဲ႔ မျခားနားလွပါကလားလုိ႔ ေတြးေတာမိပါတယ္။
ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာ… ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
မွတ္ခ်က္။...........။ ေဒၚမာမာေအး ျပန္လည္သီဆုိထားတဲ့ မေအးမိရဲ႕ သီခ်င္းကုိ လက္၀ယ္ရွိသူမ်ား က်ေနာ္အား ေက်းဇူးျပဳ၍ မွ်ေ၀ေပးေစလုိပါသည္။
“သီဟာေပ်ာ္…. ညီလာေတာ္…. ရံေရြေတာ္နဲ႔…..
မွန္ရေ၀နန္းေတာ္…… စံေလျမန္းေသာ္…..။
ျမန္မာဘုရင္ ရွိစဥ္တုန္းက….
ေရႊဘုန္းေတးသြားဖြဲ႕လုိ႔ ေျဖေဖ်ာ္…. ေရႊဘုန္းေတးသြား ဖြဲ႕လုိ႔ေျဖေဖ်ာ္…. သြင္းေသာ္
ရြာစားၿမဳိ႕စား အပ္ႏွင္းေသာ္…. ဂုဏ္ထူး၀ိေသသနဲ႔….. ေတာ္သုံးနန္းသုံးစာဆုိေတာ္….။
ေတြးမိတုိင္း အလြမ္းေပၚ…. ေရွးေခတ္က စာဆုိေတာ္……
ေအးမိေလးမွန္းေမွ်ာ္…. တမ္းတလုိ႔ ရည္ေရာ္……”
မေအးမိက ဒီသီခ်င္းကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ က်ေရာက္ေနစဥ္ေခတ္က သီဆုိခဲ့ဟန္တူပါရဲ႕။ အရင္က ကုိယ့္မင္းကုိယ့္ခ်င္း၊ ကုိယ့္ထီးကုိယ့္နန္းနဲ႔ ေနလာခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြ။ တုိင္းတပါးလက္ေအာက္ကုိ ေရာက္ေနရတဲ့အခါမွာ မေပ်ာ္ပုိက္တဲ့အတြက္ အဆုိေတာ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ မေအးမိအေနနဲ႔ ေရွးေခတ္ေဟာင္း နန္းတြင္းစာဆုိေတာ္ဘ၀ကုိ ျပန္လည္တမ္းတတဲ့သေဘာ သီဆုိထားပုံရပါတယ္။
“အမႈေတာ္ေက်လုိ႔…. ဆုေတာ္ေငြတုိ႔နဲ႔….. မင္းျမတ္ကုိယ္ေတာ္ ေျမႇာက္စားေသာ္…..
နန္းတြင္းသူလုိ႔ေက်ာ္….. နန္းတြင္းသူလုိ႔ေက်ာ္….. ရေ၀ရွင္ေထြးကဲ့သုိ႔ေနာ္….”
ရွင္ဘုရင္ေခတ္တုန္းက နန္းတြင္းစာဆုိအမ်ားဟာ ဘုရင္ရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ကုိပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး သီဆုိဆက္သြင္းၾကရတာကလား။ ဘုရင္ကုိ ေျမႇာက္ပင့္ရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေပါ႔။ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕၊ ပန္းဘြဲ႕၊ ရာသီဖြဲ႕၊ ေတာဘြဲ႕၊ ေတာင္ဘြဲ႕ေတြပဲ အေရးမ်ားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာရဲ႕ တ်ာခ်င္းေတြ၊ ရွင္ၿငိမ္းမယ္တုိ႔၊ မယ္ေခြတုိ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေတြမွာေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဘ၀ကုိ ထင္ဟပ္ေပၚလြင္တာေတြကုိ ေတြ႕ရတယ္။
“ငုိခ်င္တယ္ေမာင္ေရ….. ႏုိင္ငံနဲ႔ၿမဳိ႕ေတာ္….. သုဥ္းသုည ႀကဳံလာျပန္ေသာ္”
“ထီးသုဥ္း နန္းသုဥ္း၊ ၿမဳိ႕သုဥ္းသုည၊ သုဥ္းသုံး၀ႏွင့္၊ သုဥ္းရျပန္လွစ္၊ သုညေခတ္၀ယ္၊ ျဖစ္လာရေလ၊ တုိ႔တေတြသည္၊ ေသေသာ္မွတည့္၊ ေၾသာ္ေကာင္း၏” ဆုိတဲ့ ဆီးဘန္နီဆရာေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာလုိ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေနလုိ႔ ေရွးေခတ္ေဟာင္းကုိ တမ္းတရွာတာလုိ႔ နားလည္ေပးလုိ႔ ရပါတယ္။
အဲဒီေခတ္က ဒီမုိကေရစီတုိ႔၊ လူ႕အခြင့္အေရးတုိ႔ဆုိတာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ၊ ျမန္မာ့လူမႈနယ္ပယ္မွာ အခုေခတ္ေလာက္ နားရည္မ၀ေသးဘူးကုိး။ တုိင္းတပါးလက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္ေတာ့ ျပင္းပ်ေနခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္အျမင္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရွင္ဘုရင္ကုိခ်ည္း တခ်ိန္လုံး ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ေနရ၊ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ ေဗာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိရတဲ့ ေခတ္အခါႀကီးကုိ ျပန္လည္ မတမ္းတခ်င္ေတာ့ဘူး။
ရွင္ဘုရင္လည္း လူပဲ။ သာမန္လူလည္း လူပဲ။ လူလူခ်င္း ေအာက္မက်ဳိ႕ႏုိင္ဘူး။ ကုိယ္ၾကည္ညဳိေလးစားသူတဦးဆုိရင္ ထုိက္တန္သေလာက္ အ႐ုိအေသ ေပး႐ုံေလာက္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ျပားျပား၀ပ္ဆုိတာမ်ဳိးအထိေတာ့ စိတ္မပါဘူး။ က်ေနာ္လုိ လူမ်ဳိး ဘုရင္ေခတ္မွာ လူမျဖစ္ခဲ့ရတာ အမ်ားႀကီး ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ေျဖေတြး ေတြးရတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ရွင္ဘုရင္ေတြ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ ေနမ်ဳိးႏြယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ေနတာ၊ ဘုန္းသမၻာရွင္လုိ႔ ထင္မွတ္ေနတာ၊ မုိးက်ေရႊကုိယ္လုိ႔ အေျခာက္တုိက္ထင္မွတ္ေနတာကုိ ကုိယ္က အလကားေနရင္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ သြားစပ္မေပးႏုိင္ေပါင္။ သူ႕အလုိနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး ဘုဂလန္႔ ေနျပန္ရင္လည္း သူ႕မွာ သက္ဦးဆံပုိင္ အာဏာရွိေနေလေတာ့ ေရႊစိတ္ေတာ္ၿငဳိျငင္ၿပီး ကိုယ့္မွာ အသက္နဲ႔ကုိယ္ အုိးစားကြဲရဦးမယ္။ မလြယ္ဘူး… မလြယ္ဘူး…. သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္ေခတ္မ်ားေတာ့ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါ။
ၾကည့္ပါဦး။ အဲသည္ေခတ္က ဘုရင္ေတြရဲ႕ ၾသဇာႀကီးပုံကုိ ရည္ၫႊန္းပုံမ်ား…. ေရ၊ ေျမ၊ ေလ သနင္းကုိ အစုိးရေတာ္မူေသာ ေနလုိ လလုိ ဘုန္းသမၻာေတာက္ျဖာသည့္မင္းတဲ့။ သူမေမြးခင္ကတည္းက ရွိေနတဲ့ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ ကုိေတာင္ အစုိးရခ်င္ေသးတယ္။
ထားေခ်ေတာ့။ ရွိေစေတာ့။ ဟုိးေခတ္က အျမင္အယူအဆကုိး။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဒီဖက္ ေခတ္ႀကီးထဲေရာက္တဲ့အထိ ထူးထူးျခားျခား ဘုရင္႐ူး ႐ူးေနသူေတြက ရွိေသးတယ္။ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ သနင္းကုိ အတင္းအဓမၼ ခ်ဳပ္ကုိင္ၿပီး ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတမွန္သမွ်ကုိလည္း ေရာင္းစားလုိ႔ ကုန္ၿပီ။ အဲဒီ ဘုရင္႐ူးအတြက္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ စပ္ရရင္လည္း “မွန္ပါ။ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ အကုန္လုံး ေျပာင္ၿပီ ဖုယာ့” လုိ႔ ေရးစပ္ရကိန္းရွိတယ္။
ဘုရင္႐ူးသူက သူစားရလုိ႔၊ သူမိသားစု တဘ၀စာ ေကာင္းစားလုိ႔ ႐ူးတယ္ပဲ ထားဦး။ အဲဒီ ဘုရင္႐ူးေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ အ႐ုိးအရင္းေလာက္ကုိ ကုိက္ၿပီး ဟုတ္ပါ႔ဘုရား၊ မွန္ပါ႔ဘုရားလုပ္ေနတဲ့ သခင္အားရ ကၽြန္ပါး၀ေတြလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္။ အဲဒီလူေတြရဲ႕ ဘ၀ကေတာ့ သနားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။
လူေတြမွာ တိရိစာၦန္ထက္ သာလြန္တဲ့အခ်က္ေတြရွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အသိဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္းနဲ႔ ကုိယ့္က်င့္စာရိတၱရွိျခင္းတုိ႔လည္း ေရွ႕ဆုံးက ပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္စာရိတၱစံႏႈန္းေတြထဲမွာမွ သူတပါးအေပၚမွာ မေတာ္မတရား မလုပ္လုိျခင္း၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး မေမြးျမဴတတ္ၾကျခင္း၊ မေကာင္းမႈကုိ လုပ္ရမွာ ရွက္ေၾကာက္တတ္ျခင္း (ဟိရိၾသတၱပ) စတဲ့ အခ်က္ေတြပါ၀င္ပါတယ္။
ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ဘုရင္႐ူးမ်ားနဲ႔ ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါ ေႁခြရံသင္းပင္းမ်ားမွာေတာ့ အဲဒီ ကုိယ္က်င့္တရားစံႏႈန္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာကုိ သတိျပဳမိတယ္။
ရခဲလွတဲ့ လူ႕ဘ၀ကုိ လက္၀ယ္ပုိင္ပုိင္ ရလာေပမယ့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးၿပီး၊ ကုိယ့္က်င့္စာရိတၱစံခ်ိန္ က်ဆုံးေနတယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ေနာင္ဘ၀ရဲ႕ လားရာကုိ အသာထားလုိ႔ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာပင္လွ်င္ တိရိစာၦန္နဲ႔ မျခားနားလွပါကလားလုိ႔ ေတြးေတာမိပါတယ္။
ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာ… ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
မွတ္ခ်က္။...........။ ေဒၚမာမာေအး ျပန္လည္သီဆုိထားတဲ့ မေအးမိရဲ႕ သီခ်င္းကုိ လက္၀ယ္ရွိသူမ်ား က်ေနာ္အား ေက်းဇူးျပဳ၍ မွ်ေ၀ေပးေစလုိပါသည္။
.jpg)
7 comments:
အရိုးအရင္းကလည္း တေဆြလံုးတမ်ိဳးလံုး သူေဌးစားရင္း၀င္ေစသကိုး.... ဒါေၾကာင့္ေပါ့ ... ဟီရိ ေရာ ၾသတပၸ ေရာ ေပ်ာက္ေနတာ...
အခုအခ်ိန္သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္ေခတ္ဆိုရင္ ေကာင္မေလးေတြတစ္ေယာက္မွလြတ္မွာမဟုတ္ဘူး...ဟိ ။
“မွန္ပါ။ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ အကုန္လုံး ေျပာင္ၿပီ ဖုယာ့”
အဲေလ.. အကုန္လံုး ဖတ္႐ႈၿပီးပါၿပီ ဖုယာ့။
:D
သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စံနစ္မွာကမွ မင္းက်င့္တရားဆိုတာကို လုိက္နာတာ ရွိေသးတယ္။ အခုနအဖ ႀကီးစိုးတဲ့ ေခတ္ကေတာ့ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ေခတ္တုန္းကထက္ အမ်ားႀကီး ႏွိပ့္က်ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုေပါေရ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္ေခတ္မွာ လူျဖစ္ရတာထက္ အခု နအဖေခတ္မွာ လူျဖစ္ရတာက ပိုဆိုးတယ္လို႔ ကၽြန္မက ျမင္တယ္။ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင့္ေနာင္ အေလာင္းဘုရား ႀကီးစိုးခဲ့တဲ့ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ေခတ္ေတြတုန္းက သူမ်ားႏိုင္ငံကို ရန္မူက်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားၿပီး စစ္သြားတိုက္တာ တခုပဲ ေျပာစရာရွိတယ္။ စစ္လိုက္တိုက္ရတာကလြဲၿပီး က်န္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ နအဖလက္ထက္မွာထက္ ပိုၿပီး တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဘ၀လံုျခံဳမႈ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ပိုလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။
ေနာင္လာမယ့္ ဘယ္ ဂ်င္နေရးရွင္းမွ ဒီလို အလြန္တရာမွ စိတ္ပ်က္ဖြယ္စက္ဆုပ္ဖြယ္ေခတ္ဆိုးၾကီးနဲ ့မၾကံဳရပါေစနဲ ့လို ့.....
I am so sorry for Burma. Once, it was the richest in SEA.
:(
အရူးဘံုေျမွာက္ ေခ်းေျခာက္ ေကါက္စား
ဆိုသလိုဘဲ
သန္းေရြွ နဲ. မိသားစုကေတာ.
ေဘးက ေျမွာက္ထိုးပင္.ေကါ ္ေတြေၾကာင္.
အရူး က လက္ႏွက္ ကိုင္ျပီး ရမ္းခ်င္တိုင္း ရမ္းတာကို
ခင္ဗ်ားတို. က်ြန္ေတာ္တို. ဘယ္ေလာက္ သီးခံ ေနၾကအံုးမလဲ ။
Post a Comment