ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ.... က်ေနာ့္ေရွ႕က အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီး စုံတြဲကုိ ေလယာဥ္မယ္က စကားစျမည္ေျပာေနတာ နားစြန္နားဖ်ားၾကားရတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ အဘုိးႀကီးအဘြားႀကီးရဲ႕ ႏွစ္ငါးဆယ္ေျမာက္ မဂၤလာေရႊရတုသဘင္အမွတ္တရ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ေလယာဥ္မယ္က သိသြားေတာ့ ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္းေတြ ဘာေတြလုပ္ၿပီး ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ဘယ္လုိမ်ားျဖတ္သန္းခဲ့ပါသလဲလုိ႔ စူးစမ္းတယ္။
“ဒီအႏွစ္ငါးဆယ္ဆုိတဲ့အခ်ိန္ဟာ က်ေနာ့္အဖုိ႔ေတာ့ ငါးမိနစ္ေလာက္ဘဲ ၾကာတယ္ ထင္ရပါတယ္” ...ဆုိၿပီး အဘုိးႀကီးက ေျဖးေျဖးေလးေလးဘဲ ျပန္ေျဖတယ္ခင္ဗ်။
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ေလယာဥ္မယ္က အင္မတန္လွပတဲ့ ေဖာ္ၫႊန္းခ်က္ပါဘဲလုိ႔ ခ်ီးမြန္းအံ့ဆဲဆဲမွာဘဲ အဘုိးႀကီးဆီက ေနာက္ဆက္တြဲ အဆုံးသတ္ စကားလုံးတခ်ဳိ႕ ထပ္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆုေၾကးအျဖစ္ အဘြားႀကီးလက္သံ “ေဂါက္” ကနဲ တခ်က္လည္း ခံလုိက္ရပါတယ္။
သူေျပာလုိက္တာက “ေရေအာက္မွာ ေနရတဲ့ ငါးမိနစ္ပါ (five minutes underwater)” ပါတဲ့ ခင္ဗ်ား။ ဘယ္ေလာက္ မြန္းၾကပ္ခဲ့ရသလဲဆုိတာကို ထိထိမိမိ ေဖာ္က်ဴးလုိက္တာဘဲ။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ထုံးစံအတုိင္း ကိုအင္ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ သြား သြားဖတ္ၿပီး သူေနာက္ဆုံးတင္ထားတဲ့ “မေတာက္လုိက္ရေသာ Old Frame မ်ား” တနည္း “မိန္းမပုိးနည္း နိႆရည္း” ကုိဖတ္ရတဲ့အခါ “ေဂါက္ခံရဦးမယ္” ဆုိတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ မဆီမဆုိင္ ရီးဒါးစ္ဒုိင္ဂ်က္စ္အေဟာင္းတအုပ္မွာပါတဲ့ အထက္က ပုံျပင္ေလးကုိ သြားသတိရမိလုိ႔ပါ။
အခု က်ေနာ္ကုိေပါလည္း အိမ္ေထာင္က်တာ ရွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီဆုိေတာ့ “ဒီရွစ္ႏွစ္တာ ကာလဟာ 8 minutes underwater” လုိ႔ ဆုိရမယ္ထင္တယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္အျပည့္နဲ႔ ေရေအာက္ကမၻာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စကူးဘားဒုိက္ဗင္ ငုပ္ၾကည့္ေနတယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ပါ။ ခင္ညားတုိ႔ကလဲ။ (ဤသုိ႔လွ်င္ ဆရာအင္ဒီ့နည္းတူ “ေဂါက္” ခံရမည့္ေဘးမွ လြတ္ေအာင္ ႀကံဖန္ေရးရပါသည္။)
ဒီလုိပါဘဲ၊ ေတြးၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးလည္း အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ (မဆလေခတ္ကုိ ထည့္မတြက္ရင္ေတာင္) က်ေရာက္ေနတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်ေနာ့္တုိ႔ ျပည္သူေတြအဖုိ႔ေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္မပါဘဲ ေရေအာက္မွာ မြန္းၾကပ္ေနရတာ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ႔။ အားလုံးလည္း အင္အားကုန္ခန္း ႏြမ္းလ်လုိ႔ ေနမွာ အေသအခ်ာပါဘဲ။
ဒါေပမယ့္ အားမရွိလုိ႔ မတြန္းလွန္ရေတာ့ဘူးလား။ အဲသည္လုိ ႏြမ္းလ်၊ မြန္းၾကပ္ေနျခင္းသည္ပင္ အာဏာရွင္ကုိ ဆန္႔က်င္လုိစိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာေစဘုိ႔ အေျခခံတြန္းအားပါဘဲ။
စကားပုံတခုရွိတယ္။
"A journey of a thousand miles starts with a single step"
မုိင္တေထာင္ခ်ီတဲ့ခရီးကုိ ေျခတလွမ္းနဲ႔ အၿမဲစရတယ္...ဆုိတဲ့ စကားပုံပါ။ ေျခတလွမ္းမွ စမလွမ္းဘဲနဲ႔ေတာ့ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ ေရာက္မယ္မထင္ဘူး။
တခ်ဳိ႕လည္း အခ်ီႀကီးႀကံရင္းနဲ႔ မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားတာမ်ဳိးေတြရွိမယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာလုိ႔လည္း အားမေလ်ာ့လုိက္ပါနဲ႔။ ဒီလုိသာ ေစ်းတြက္တြက္ၾကေၾကးဆုိရင္ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတသိန္း ပါရမီျဖည့္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ဗုဒၶကုိ အားနာဘုိ႔ အရမ္းေကာင္းေနပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ စနစ္တခုေျပာင္းလဲဘုိ႔ ႀကဳိးစားရာမွာ ၾကာလွတယ္လုိ႔ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ အစဦးပုိင္းမွာ ႀကဳိးစားသူေတြအေနနဲ႔ ေပးဆပ္ရတာေတြေတာ့လည္း ရွိမွာေပါ႔။
ဒီေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ မြန္းၾကပ္စြာ မေနခ်င္ဘူးဆုိရင္၊ ဒီမုိကေရစီ ပန္းတုိင္ကုိ ခ်ီတက္ဘုိ႔ဆုိရင္ မိမိတုိ႕ကုိယ္တုိင္က မိမိတုိ႔ကုိ ရစ္ေႏွာင္ေနတဲ့ အေၾကာက္တရားရဲ႕ ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈေအာက္ကေန ပထမဦးေျခလွမ္းအေနနဲ႔ ႐ုန္းထြက္လုိက္ၾကစုိ႔လား။
“ဒီအႏွစ္ငါးဆယ္ဆုိတဲ့အခ်ိန္ဟာ က်ေနာ့္အဖုိ႔ေတာ့ ငါးမိနစ္ေလာက္ဘဲ ၾကာတယ္ ထင္ရပါတယ္” ...ဆုိၿပီး အဘုိးႀကီးက ေျဖးေျဖးေလးေလးဘဲ ျပန္ေျဖတယ္ခင္ဗ်။
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ေလယာဥ္မယ္က အင္မတန္လွပတဲ့ ေဖာ္ၫႊန္းခ်က္ပါဘဲလုိ႔ ခ်ီးမြန္းအံ့ဆဲဆဲမွာဘဲ အဘုိးႀကီးဆီက ေနာက္ဆက္တြဲ အဆုံးသတ္ စကားလုံးတခ်ဳိ႕ ထပ္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆုေၾကးအျဖစ္ အဘြားႀကီးလက္သံ “ေဂါက္” ကနဲ တခ်က္လည္း ခံလုိက္ရပါတယ္။
သူေျပာလုိက္တာက “ေရေအာက္မွာ ေနရတဲ့ ငါးမိနစ္ပါ (five minutes underwater)” ပါတဲ့ ခင္ဗ်ား။ ဘယ္ေလာက္ မြန္းၾကပ္ခဲ့ရသလဲဆုိတာကို ထိထိမိမိ ေဖာ္က်ဴးလုိက္တာဘဲ။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ထုံးစံအတုိင္း ကိုအင္ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ သြား သြားဖတ္ၿပီး သူေနာက္ဆုံးတင္ထားတဲ့ “မေတာက္လုိက္ရေသာ Old Frame မ်ား” တနည္း “မိန္းမပုိးနည္း နိႆရည္း” ကုိဖတ္ရတဲ့အခါ “ေဂါက္ခံရဦးမယ္” ဆုိတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ မဆီမဆုိင္ ရီးဒါးစ္ဒုိင္ဂ်က္စ္အေဟာင္းတအုပ္မွာပါတဲ့ အထက္က ပုံျပင္ေလးကုိ သြားသတိရမိလုိ႔ပါ။
အခု က်ေနာ္ကုိေပါလည္း အိမ္ေထာင္က်တာ ရွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီဆုိေတာ့ “ဒီရွစ္ႏွစ္တာ ကာလဟာ 8 minutes underwater” လုိ႔ ဆုိရမယ္ထင္တယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္အျပည့္နဲ႔ ေရေအာက္ကမၻာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စကူးဘားဒုိက္ဗင္ ငုပ္ၾကည့္ေနတယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ပါ။ ခင္ညားတုိ႔ကလဲ။ (ဤသုိ႔လွ်င္ ဆရာအင္ဒီ့နည္းတူ “ေဂါက္” ခံရမည့္ေဘးမွ လြတ္ေအာင္ ႀကံဖန္ေရးရပါသည္။)
ဒီလုိပါဘဲ၊ ေတြးၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးလည္း အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ (မဆလေခတ္ကုိ ထည့္မတြက္ရင္ေတာင္) က်ေရာက္ေနတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်ေနာ့္တုိ႔ ျပည္သူေတြအဖုိ႔ေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္မပါဘဲ ေရေအာက္မွာ မြန္းၾကပ္ေနရတာ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ႔။ အားလုံးလည္း အင္အားကုန္ခန္း ႏြမ္းလ်လုိ႔ ေနမွာ အေသအခ်ာပါဘဲ။
ဒါေပမယ့္ အားမရွိလုိ႔ မတြန္းလွန္ရေတာ့ဘူးလား။ အဲသည္လုိ ႏြမ္းလ်၊ မြန္းၾကပ္ေနျခင္းသည္ပင္ အာဏာရွင္ကုိ ဆန္႔က်င္လုိစိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာေစဘုိ႔ အေျခခံတြန္းအားပါဘဲ။
စကားပုံတခုရွိတယ္။
"A journey of a thousand miles starts with a single step"
မုိင္တေထာင္ခ်ီတဲ့ခရီးကုိ ေျခတလွမ္းနဲ႔ အၿမဲစရတယ္...ဆုိတဲ့ စကားပုံပါ။ ေျခတလွမ္းမွ စမလွမ္းဘဲနဲ႔ေတာ့ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ ေရာက္မယ္မထင္ဘူး။
တခ်ဳိ႕လည္း အခ်ီႀကီးႀကံရင္းနဲ႔ မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားတာမ်ဳိးေတြရွိမယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာလုိ႔လည္း အားမေလ်ာ့လုိက္ပါနဲ႔။ ဒီလုိသာ ေစ်းတြက္တြက္ၾကေၾကးဆုိရင္ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတသိန္း ပါရမီျဖည့္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ဗုဒၶကုိ အားနာဘုိ႔ အရမ္းေကာင္းေနပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ စနစ္တခုေျပာင္းလဲဘုိ႔ ႀကဳိးစားရာမွာ ၾကာလွတယ္လုိ႔ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ အစဦးပုိင္းမွာ ႀကဳိးစားသူေတြအေနနဲ႔ ေပးဆပ္ရတာေတြေတာ့လည္း ရွိမွာေပါ႔။
ဒီေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ မြန္းၾကပ္စြာ မေနခ်င္ဘူးဆုိရင္၊ ဒီမုိကေရစီ ပန္းတုိင္ကုိ ခ်ီတက္ဘုိ႔ဆုိရင္ မိမိတုိ႕ကုိယ္တုိင္က မိမိတုိ႔ကုိ ရစ္ေႏွာင္ေနတဲ့ အေၾကာက္တရားရဲ႕ ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈေအာက္ကေန ပထမဦးေျခလွမ္းအေနနဲ႔ ႐ုန္းထြက္လုိက္ၾကစုိ႔လား။
.jpg)
6 comments:
ဟီးဟီး ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္လည္း ေလးမိနစ္သာပါပဲ။
ကိုေပါေရ........
ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားေတြကို နမူနာယူရပါမယ္... သူတို႔ေတြ နယ္ခ်ဲ႔လက္ေအာက္ ႏွစ္တရာေက်ာ္ေနရေပမယ့္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္အတြက္ လြတ္လပ္ေရးကိုတိုက္ယူေပးသြားခဲ့တယ္... ငါေတာ့လြတ္လပ္ေရးကိုမွီမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလဆိုၿပီး ေနခဲ့ရင္....
(ဟီး....ကြ်န္ေတာ္တို႔ဒီထက္မ်ားလူလို သူလိုေနရမလားဘဲ:Dဲ)
ဟုတ္ကဲ႔..ဗုဒၶကို အရမ္းပဲ အားနာဖို႔ ေကာင္းေနၿပီဆိုတဲ႔ စကားေလးကို အႀကိဳက္ဆုံးပဲ ကိုေပါေရ..။
တကယ့္တကယ္..အႏွစ္ ၂၀ မွ- မ က ေတာ့တာ။ း(
ကိုေပါေရ… လူတပိုင္း ငါးတပိုင္းေပါ့…
အားေလွ်ာ့လုိ႕မျဖစ္ဘူး အစ္ကုိေရ..။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခုမွ ေရထဲ ဒိုင္ဗင္ ပစ္ေတာ့မလုိ႕ း-)
၊အစ္ကုိဘေလာ့ကုိ အခုမွ ေတြ႕တယ္။ သေရာ္စာ အေရးေကာင္းတယ္ေနာ္။ ခဏခဏ လာဖတ္မယ္ဗ်ာ။
Post a Comment