“မုန္႔လက္ေဆာင္း”

Share |

“မုန္႔လက္ေဆာင္း....မုန္႔လက္ေဆာင္း၊ ေဟာဒီက မုန္႕လက္ေဆာင္း”

ေဟာ....မသန္းျမင့္၏ ေအာ္သံ။ က်ေနာ္သည္ အိမ္အေပၚထပ္တြင္ လဲေလ်ာင္းလ်က္ စာအုပ္ဖတ္ေနရာမွ အိမ္ေအာက္ထပ္သုိ႔ ကပ်ာကယာ ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။ ပါးစပ္က “အေမေရ...အေမ” ဟု ေခၚရင္း မ်က္စိကလည္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ႏွင့္ အိမ္ေအာက္ထပ္က သစ္သားကုတင္ေတြ၊ စားပြဲေတြဆီမွာ အေမ့ကုိ ေတြ႕ေလမလားရွာသည္။

“ငါဒီမွာေဟ့....ငါဒီမွာ။ တကတဲ....သန္းျမင့္အသံၾကားတာနဲ႔ဘဲ သူ႕မယား လာတာ က်ေနတာဘဲ၊ ပ်ာယာခတ္ေနတာဘဲ”

အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖုိက်င္းထဲတြင္ မီးေမႊးေနေသာ အေမက ေအာ္ေျပာသည္။ က်ေနာ္သည္ မသန္းျမင့္ ၿခံ၀မ်ားေရာက္ေနၿပီလား စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေနာက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္ရေသးသည္။

“ဟာဗ်ာ...အေမကလည္း၊ ဟုိက ၾကားသြားမွျဖင့္” က်ေနာ္သည္ မီးဖုိက်င္းနဖူးတြင္ ထုိင္လုိက္ရင္းအေမ့ကုိ ေျပာရသည္။

မသန္းျမင့္သည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ တခုလတ္ျဖစ္သည္။ သူ႕ေယာကၤ်ားႏွင့္ သူ႕မတ္ေတာ္စပ္သူသည္ ရန္ကုန္သုိ႔ လက္သမားအလုပ္ လုပ္ကုိင္ရန္တက္သြားၿပီးကတည္းက ရြာသုိ႔ တခါမွ ျပန္မလာေတာ့ေခ်။ ပထမေတာ့ မသန္းျမင့္သည္ သူ႕ေယာကၤ်ားကုိ ျပန္လာႏုိး တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္။ ျပန္မလာႏုိင္လြန္းသည့္အဆုံး မေနႏုိင္၍ ရန္ကုန္သုိ႔ လုိက္သြားသည္။ ရွာလုိ႔မေတြ႕။ သတင္းအစအနမွ်ပင္ မရခဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွ ရန္ကုန္က ျပန္လာေသာ တရြာတည္းသားမ်ားထံမွ သူ႕ေယာက္်ား ရန္ကုန္တြင္ ေနာက္မိန္းမရေနသည္ဟု ၾကားသည္။ ပထမေတာ့ မသန္းျမင့္ မ်က္ရည္တစမ္းစမ္း၊ တငုိငုိ တရယ္ရယ္၊ မစားႏုိင္မေသာက္ႏုိင္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႕တြင္ လူမမယ္ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနေသးသည့္အတြက္ မသန္းျမင့္သည္ ေရရွည္အလြမ္းဇာတ္မခင္းႏုိင္ဘဲ ရာသီအလုိက္ မုန္႔မ်ဳိးစုံလုပ္ကာ ေရာင္းခ်ရင္း အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းသည္။ လူမမယ္ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္သည္။

ယခုအခ်ိန္မွာ ေႏြရာသီျဖစ္သည့္အတြက္ မုန္႔လက္ေဆာင္းသည္ သူမျပဳလုပ္ေရာင္းခ်သည့္ ရာသီစာ။ မသန္းျမင့္၏ မုန္႔လက္ေဆာင္းမွာ အညာမုန္႔လက္ေဆာင္းပီပီ ထညက္ရည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ အခ်ိဳရည္ကို သုံးသည္။ ေရခဲမရွိသည့္ေတာရြာျဖစ္၍ ထညက္ရည္ထည့္ထားေသာ စိမ့္ေျမအုိးကေလးကုိ ေရစုိအ၀တ္ကေလးပတ္၍ ေအးေအာင္ စီမံထားသည္။ သူမအိမ္တြင္ ကိုယ္တုိင္ျပဳလုပ္ေသာ မုန္႔လက္ေဆာင္းဖတ္ကေလးမ်ားမွာ ျဖဴေဖြးလွၿပီး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ ေရစုိအ၀တ္ပါးကေလးျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းထားသည္။ ဖန္ခြက္ထဲသုိ႔ မုန္႔လက္ေဆာင္းထည့္ရန္ အ၀တ္ပါးကေလးကုိ လွပ္လုိက္ၿပီဆုိလွ်င္ အိေထြးေနေသာ မုန္႔လက္ေဆာင္းဖတ္ျဖဴျဖဴကေလးမ်ားကုိ စားခ်င္စဖြယ္ ျမင္ရသည္။

“ေနဦး၊ ငါ႔မွာ ပုိက္ဆံေရာ က်န္ေသးရဲ႕လားမသိဘူး” အေမသည္ မီးဖုိေရွ႕တြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္လ်က္ကပင္ ခါးကုိဆန္႔၊ ကိုယ္ကုိယိမ္း၍ သူ႕ေခၽြးခံအိတ္ထဲ လက္တဖက္ျဖင့္စမ္းသပ္၍ ပုိက္ဆံရွာေနသည္။

ခဏေနေတာ့ မီးဖုိထဲကတက္လာကာ အိမ္ေအာက္ရွိ ဆန္အုိးထဲမွ ဆန္ႏုိ႕ဆီဗူးတလုံးအျပည့္ ထည့္ယူလာသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ မသန္းျမင့္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ၿခံ၀န္းထဲ ျဖတ္လမ္းမွ အျဖတ္ အိမ္နားသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ အေမက လွမ္းေခၚလုိက္သည့္အခါ အိမ္ေအာက္သုိ႔ ၀င္လာၿပီး သူ႕ေခါင္းတြင္ ရြက္ထားေသာ ေတာင္းကုိ အိမ္ေအာက္က ေရဖ်န္းထား၍ သိပ္သည္းေနေသာ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ ခ်လုိက္သည္။

“ဒီေန႔ေတာ့ ဆန္ဘဲယူေအ...” အေမ့ထံမွ အသံႏွင့္ မသန္းျမင့္ထံမွ “ရတယ္၊ ေဒၚႀကီး” ဟူေသာ အသံသည္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ထြက္ေပၚလာသည္။

ေဘးကပ္လ်က္အိမ္မွ မအမာေ၀နဲ႔ ကေလးတသုိက္ ၿခံစည္း႐ုိး တံခါးငယ္မွျဖတ္၍ အိမ္ဘက္ကုိ ကူးလာသည္။ မုန္လက္ေဆာင္း အားေပးေနက် အမာခံ ပရိသတ္မ်ား။ မအမာေ၀သည္ အငယ္ဆုံးကေလးကုိ ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီလာရင္း သူ႕ေယာက္်ား ၾကက္၀ုိင္းသြားသည့္ကိစၥကုိ မၿပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးရင္း ေျပာေနသည္။

မသန္းျမင့္သည္ အ၀တ္ျဖဴစကုိ လွန္၍ မုန္႔လက္ေဆာင္းဖတ္မ်ားကုိ ဖန္ခြက္မ်ားထဲသုိ႔ အေနေတာ္ထည့္သည္။ သည့္ေနာက္ အ႐ုိးရွည္ သစ္သားမႈတ္ကေလးျဖင့္ ထညက္ရည္ေလာင္းထည့္ေပးသည္။ ထန္းညက္ရည္ထဲတြင္ အုန္းသီးမႈန္႔ေတြ ပါသည္။ နံ႔သာဖူးဆီ(ငွက္ေပ်ာဆီ) အနံ႕ ပါေလကာမွ် ထည့္ထားသည္။ ထညက္ရည္ေလာင္းထည့္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲသုိ႔ ဇြန္းတေခ်ာင္း စုိက္ထည့္ေပးလုိက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ ေမႊးေမႊး ေအးေအး ခ်ဳိခ်ဳိျမျမ အရသာရွိေသာ မသန္းျမင့္၏လက္ရာ မုန္႔လက္ေဆာင္းသည္ က်ေနာ္တုိ႔ အမာခံ ေဖာက္သည္မ်ား ေသာက္သုံးရန္ အသင့္ျဖစ္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ မုန္လက္ေဆာင္း တခြက္ႏွင့္ မ၀။ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္လုိက္ရမွ တင္းတိမ္သည္။

မုန္႔လက္ေဆာင္းေရာင္းသူ မသန္းျမင့္သည္ မည္သည့္အခါ ၾကည့္ၾကည့္၊ သနပ္ခါး ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး လိမ္းက်ံကာ၊ ဆံပင္ကုိ အေသအခ်ာထုံးဖြဲ႕ထားၿပီး အ၀တ္အစားမွာလည္း ေသေသသပ္သပ္ႏွင့္။ ရြာထဲက အတင္းေျပာတတ္သူတခ်ဳိ႕က သူမသည္ တခုလပ္၊ ေနာက္ ေယာက္်ားလုိခ်င္၍ သည္မွ် ျပဳျပဳျပင္ျပင္ေနသည္ဟု ကြယ္ရာတြင္ စကားတင္းဆုိၾကသည္။

က်ေနာ္ကေတာ့ မုန္႔လက္ေဆာင္းႏွစ္ခြက္ကုန္၍ ဗုိက္၀သည္ႏွင့္ အိမ္အေပၚထပ္ျပန္တက္ကာ ဖ်ာေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းရင္း ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ျပန္ကုိင္သည္။ ဟုိဘက္အိမ္က ဘုစုခ႐ုမ်ားႏွင့္အတူ ကေလးအေမ မအမာေ၀လည္း ဆူညံဆူညံျဖင့္ သူတုိ႔အိမ္ဘက္သုိ႔ ျပန္ကူးသြားေလၿပီ။

က်ေနာ္သည္ မသန္းျမင့္၏ “မုန္႔လက္ေဆာင္း...မုန္႔လက္ေဆာင္း...ေဟာဒီက မုန္႔လက္ေဆာင္း” ေအာ္သံ မၾကာခင္ ၾကားရေတာ့မည္ကုိ စာဖတ္ရင္းတဖက္က အလုိအေလ်ာက္ နားစြင့္ေနမိသည္။

သုိ႔ေသာ္ သည္တခါ ေအာ္သံက ခါတုိင္းကဲ့သုိ႔ ခဏႏွင့္ ျပန္ထြက္မလာ၍ က်ေနာ္သည္ ေမွာက္လ်က္အေနအထားသုိ႔ ေျပာင္းကာ ဖ်ာႏွစ္ခ်ပ္အၾကားလြတ္ေနေသာ ၾကမ္းေပါက္မွတဆင့္ အိမ္ေအာက္ကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္သည့္အခါ.....

မသန္းျမင့္သည္ ခုတင္စြန္းတြင္ ထုိင္လ်က္ တသိမ့္သိမ့္႐ႈိက္ကာ ငုိေနသည္။ သူမ၏ ခႏၶာကုိယ္သည္ သူမ၏ ႐ႈိက္သံႏွင့္အတူ လႈပ္ရမ္းတုန္ခါလ်က္ရွိ၏။ အေမက သူမေဘးတြင္ ထုိင္လ်က္ လက္တဖက္ျဖင့္ သူမ ပုခုံးစြန္းကုိ ေပြ႕ဖက္လ်က္ ေခ်ာ့ေမာ့ေနဟန္ရွိသည္။

“က်မ သူ႕ကုိ စိတ္မျပတ္ႏုိင္ဘူး ေဒၚႀကီးရယ္။ သူကေတာ့ က်မနဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ လုံးလုံးထည့္တြက္ေဖာ္ မရဘူး” မသန္းျမင့္က ငုိ႐ႈိက္ရင္း ဗလုံးဗေထြး ေျပာေနသည္။

“သန္းျမင့္ရယ္.....ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ႔မလဲေအ။ ခ်င္းစိမ္းနဲ႔ မိႆလင္ သူၾကင္မွ ကုိယ္ၾကင္ေပါ႔။ ၿပီးခဲ့တာေတြလဲ ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ညည္းမလဲ အရြယ္ေကာင္းတုန္း ရွိေသးတာဘဲ။ ဒီလုိဘဲ... ေနာက္ေတာ့ ကုိယ့္အေပၚ ၾကင္နာတဲ့လူ၊ ေကာင္းတဲ့လူ ေတြ႕ဦးမွာေပါ႔။ တိတ္ပါေအ၊ ငုိမေနပါနဲ႔ေတာ့...”

သုိ႔ေသာ္...ငိုမေနပါႏွင့္ ေျပာေနေသာ အေမ၏ အသံသည္လည္း ငုိသံပါႀကီးႏွင့္ပင္ျဖစ္သည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မသန္းျမင့္ အငုိေလ်ာ့သြားေခ်ၿပီ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမသည္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ကာ အိမ္ေအာက္ထပ္ ေသာက္ေရအုိးစင္အနီးရွိ တုိင္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ၾကည့္မွန္တြင္ေရွ႕တြင္ ရပ္လ်က္ မ်က္ရည္ကြက္သြားေသာေနရာမ်ားမွ သနပ္ခါးမ်ားကုိ ေခါင္းမုလုပ္ထားေသာ ပုဆုိးစျဖဳတ္၍ ပြတ္ညွိကာ မုန္႕လက္ေဆာင္း ေတာင္း ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး အိမ္ေအာက္မွ ထြက္သြားေလသည္။

ခဏအၾကာတြင္.... “မုန္႔လက္ေဆာင္း....မုန္႔လက္ေဆာင္း....ေဟာဒီက မုန္႔လက္ေဆာင္း” ဟူေသာ မသန္းျမင့္၏ အသံသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ထြက္ေပၚလာသည္။

ဖက္လက္စစာအုပ္ကုိ ျပန္ဖတ္ရန္ ပက္လက္လွန္လုိက္သည့္အခါတြင္မေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္စိ ေထာင့္စြန္းမွ မ်က္ရည္တစသည္္ နားဘက္ဆီသုိ႔ အတန္းလုိက္ စီးဆင္းသြားေလသည္။