သခင္ေအာင္ဆန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက အုိးေ၀မဂၢဇင္းမွာ ညဳိျမရဲ႕ ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေနသည္ ေဆာင္းပါးကုိ ေက်ာင္းအထုတ္ခံၿပီး ဘာေၾကာင့္ထည့္ခဲ့သလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္သူေရးတယ္ဆုိတာ မေဖာ္ခဲ့သလဲ။
ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေခါင္းအကြဲခံၿပီး အသက္အဆုံးခံၿပီး အတြင္း၀န္ ႐ုံးေရွ႕မွာ ဘာေၾကာင့္ သြားဆႏၵျပခဲ့သလဲ။
ကလူသစ္ရဲ႕ ပုိ႔စ္တခုထဲမွာပါတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိစာရကေရာ ဘာေၾကာင့္အသက္ဆုံးပါးခံၿပီး ေထာင္ထဲအစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့သလဲ။
သူတုိ႔ေတြ အဲသည္လုိ လုပ္လုိက္လုိ႔ေရာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ခ်က္ျခင္းရသြားခဲ့ပါသလား။
စနစ္တခုကို တုိက္ဖ်က္တဲ့ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ “ခုေရတြင္းတူး ခုေရၾကည္ေသာက္သလုိ” ခ်က္ခ်င္းႀကီး အက်ဳိးေပးတာမ်ဳိး ႀကဳံခ်င္မွလည္း ႀကဳံမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔သြားေနတဲ့ ပန္းတုိင္ကုိ တနည္းတဖုံ အေထာက္အကူျပဳတာကေတာ့ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ စကၤာပူမွာ လႈပ္ရွားရျခင္း အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ျပည္တြင္းအင္အားစုမ်ားကုိ ေထာက္ကူႏုိင္ေရး၊ အဲသည္လုိ ေထာက္ကူရာမွာ အဓိကအင္အားျဖစ္တဲ့ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာမ်ားအၾကား ႏုိင္ငံေရးအသိစိတ္ ပုိမုိႏုိးၾကားလာေစေရးနဲ႔၊ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးမွာ ျမန္မာေတြ သည့္ထက္ပုိၿပီး ပူးေပါင္းပါ၀င္လာဘုိ႔ကုိလည္း အဓိက ရည္ရြယ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ရာမွာ မိမိကုိယ္တုိင္ကစၿပီး ေရွ႕ကေန စံျပ ေျခလွမ္းလွမ္းမျပဘဲ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္ေျမာက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
လူတုိင္းအားလုံးပါ၀င္ႏုိင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈမ်ဳိး လုပ္ၾကဘုိ႔ အခ်ဳိ႕ကဆုိပါတယ္။ ဘယ္လုိ လႈပ္ရွားမႈမ်ဳိးလဲ မိမိမွာ အႀကံရွိရင္၊ ကုိယ့္မွာ ပါးနပ္တဲ့ ပရိယာယ္ ရွိတယ္လုိ႔ ယူဆရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တင္ျပႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္ကစၿပီးလည္း ဦးေဆာင္လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္အခုအခ်ိန္အထိ အဲလုိေျပာေနသူေတြရဲ႕ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ လႈပ္ရွားမႈ ဘာတခုမွ မေတြ႕ရေသးပါဘူး။
ဒီ လူတုိင္းပါ၀င္ႏုိင္မယ့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ဳိး ဆုိတဲ့ စကားကုိ ၾကားေတာ့ က်ေနာ္မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာ့ ရယ္ၿပီးေျပာသဗ်။ ဒီအခ်ိန္မွာ လူတုိင္းပါ၀င္ႏုိင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈဆုိတာ “ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ေနတာဘဲ”တဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ေနတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးမွာ လူတုိင္းပါ၀င္ႏုိင္ပါတယ္။ မိမိ အိမ္မွာဘဲ တီဗီေရွ႕မွာ၊ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ ကုပ္ေနလုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။
ေနာက္တခုက ဒီလုိ စြန္႔စားၿပီး လႈပ္ရွားၾကရတာကုိ မပါးနပ္လုိ႔၊ ေရရွည္အတြက္ ေတြးေခၚႏုိင္စြမ္းမရွိတဲ့အတြက္ လုပ္ၾကတာဘဲ လုိ႔ ေတြးထင္ယူဆေနသူေတြ ရွိပါတယ္။ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဒီေလာက္ေတြးတတ္ဘုိ႔ေတာ့ ပီအိပ္ခ်္ဒီ ဦးေႏွာက္ေတြ၊ စစ္ဗ်ဴဟာမွဴး ဦးေႏွာက္မ်ဳိးေတြ ရွိဘုိ႔ မလုိပါဘူး။ သာမန္လူတေယာက္အဖုိ႔ တကုိယ္ေကာင္းဆန္တဲ့စိတ္ အသင့္အတင့္နဲ႔ ေၾကာက္စိတ္အနည္းငယ္ ရွိရင္ဘဲ ဒီလုိေတြးတတ္ဘုိ႔အတြက္ လုံေလာက္ပါတယ္။
ဗိုလ္မင္းေရာင္ (ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံလုိက္ရမယ့္အေရးကုိ မမႈဘဲ) စြန္႔စားၿပီး တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့လုိ႔၊ ဆရာစံနဲ႔ လယ္သမားသူပုန္ေတြ (ႀကဳိးအေပးခံလုိက္မယ့္အေရးကုိ ဂ႐ုမထားဘဲ)စြန္႔စားၿပီး တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့လုိ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ေရး ခ်က္ခ်င္းရမသြားသလုိ၊ စကၤာပူက တက္ႂကြစြာ လႈပ္ရွားသူအခ်ဳိ႕ အေရးယူခံရမယ္မွန္းသိသိနဲ႔ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ တက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္ရွားခဲ့လုိ႔ ျမန္မာ့ ဒီမုိကေရစီအေရး ခ်က္ခ်င္းေအာင္ျမင္သြားမယ္ မဟုတ္မွန္း က်ေနာ္တုိ႔ မသိမဟုတ္ သိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ Result Oriented သမားေတြ မဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တသက္မွာေတာ့ ဒီမုိကေရစီပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ခ်င္မွလည္း ေရာက္မယ္ဆုိတာကုိ လက္ခံထားၿပီးသား။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ္လုပ္ေဆာင္စရာရွိတာကုိေတာ့ ယုံၾကည္တဲ့အတုိင္း လုပ္ေဆာင္သြားရမွာပါဘဲ။ Result Oriented သမားေတြကေတာ့ အေရးသာမယ္ထင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အလွဴေငြ လူအား စတာေတြကုိ ပုံေအာၿပီး ေထာက္ပံ့တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရရွည္က်ိတ္ရမယ့္အခါမ်ဳိးက်ရင္ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေနာက္ကြယ္ကုိ ဆုတ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။
အဲသည္လုိ လုပ္ကုိင္တဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ္တုိင္လည္း ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ဘုိ႔ အသင့္မရွိသလုိ ေထာက္ခံဘုိ႔လည္း ၀န္ေလးတဲ့ Bystander (ရပ္ၾကည့္သူ) ေတြလည္း ရွိမွာပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔တေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္ကာလမဆုိ အားသာမယ္ထင္တဲ့ဘက္မွာ အခ်ိန္မေရြး ရပ္ၾကမယ့္လူေတြျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ယုံၾကည္အားထားေလာက္တဲ့ အင္အားတရပ္အေနနဲ႔ ထည့္တြက္ေနလုိ႔ မရပါဘူး။
တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားၾကတဲ့လူေတြထဲမွာေတာင္ တကယ္အခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါမွာ ပဲ့စင္ၿပီး ထြက္သြားတဲ့လူေတြ၊ ေနာက္ဆုတ္သြားတဲ့လူေတြ တပုံႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ မဖိတ္မစဥ္ဘဲ၊ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကေတာ့ အသားက်ၿပီး သံမဏိလုိ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါဘဲ။ အဲသည္လုိလူမ်ဳိး တေယာက္ဟာ ခုနင္ကလုိ ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္မလုပ္ဘဲ ေဘးကေန အေျခအေနၾကည့္ေ၀ဖန္ေနတဲ့ Bystander (ေဘးကရပ္ၾကည့္သူ) အေယာက္ ၁၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ ခြန္အားတူညီပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အဲသည္လုိ လူမ်ဳိးေတြ အမ်ားစု ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ လုိအပ္ေနပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသကုိ ေရာက္ေရာက္ ဦးေဆာင္ႏုိင္မယ့္ လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးမေဆာင္ႏုိင္ေတာင္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ေနာက္လုိက္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာမွာ မလြဲမေသြပါဘဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ဦးတင္ဦးတုိ႔ ဦး၀င္းတင္တုိ႔ ကိုမင္းကုိႏုိင္တုိ႔ မတိမ္းမေရွာင္ဘဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ က်ခံကာ ဆက္လက္ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနတာဟာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိလုိ႔မဟုတ္၊ ပရိယာယ္အရာမွာ မပါးနပ္လုိ႔လည္းမဟုတ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ကူးေျပာင္းရာမွာ ဒါဟာ အေျခခံက်တဲ့ တုိက္ပြဲတခုလုိ႔ ယူဆတဲ့အတြက္ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ ႀကံ႕ႀက႕ံခံေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
႐ုိစာပါ႔ခ္ဟာ အေရးယူခံရမယ္မွန္းသိသိနဲ႔ အဲဒီေန႔က ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ လူျဖဴေတြအတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ထုိင္ခုံမွာသာ စၿပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မထုိင္ခဲ့ဘူးဆုိရင္ ဒီကေန႔အထိ လူမည္းေတြဟာ အေမရိကားမွာ အႏွိမ္ခံျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အလားတူဘဲ...မခင္မင္းေဇာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသူဘ၀က အႏၱရာယ္မ်ားလွတဲ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကုိ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ ပရိယာယ္မရွိလုိ႔၊ စဥ္းစားဉာဏ္မရွိလုိ႔ မဟုတ္။ သမုိင္းက ေပးအပ္လာတဲ့ တာ၀န္ကုိ ေက်က်ပြန္ပြန္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္တယ္။
ကုိထင္ေက်ာ္တုိ႔ အဖမ္းခံရမယ္မွန္းသိသိနဲ႔ ဆႏၵထြက္ျပတာ....
မမီးမီး၊ မနီလာသိန္း၊ မစုစုေႏြးတုိ႔ အဖမ္းခံရမယ္မွန္းသိသိနဲ႔ သူတုိ႔မရွိေတာ့ရင္ အျပင္မွာ ေခါင္းေဆာင္မယ့္လူအင္အားေလ်ာ့ပါးသြားမယ္သိသိနဲ႔ ဆႏၵထြက္ျပၾကတာ...ေတြကုိေရာ မစဥ္းစား မေတြးေခၚတတ္လုိ႔ လုပ္တယ္လုိ႔ ထင္ပါသလားဗ်ာ။
ေနာက္ၿပီး နယ္စပ္မွာ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္က ေက်ာင္းသားေတြ ငွက္ဖ်ားေတာထဲမွာ ဆက္လက္ေနထုိင္ၿပီး ယုံၾကည္ရာကုိ ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ေနတာဟာ ဦးေႏွာက္မရွိလုိ႔မဟုတ္။ နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔ တုိက္ေနျခင္းလည္းမဟုတ္။ သမုိင္းေပးတာ၀န္ကုိ မိမိယုံၾကည္တဲ့အတုိင္း ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေပးဆပ္ေနျခင္းသာျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ထြက္ေပါက္ဟာ အေရးသိပ္မႀကီးလွပါဘူး။ စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာေနဘုိ႔နဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ အဆင္သင့္ျဖစ္မႈသာ ပဓာန က်လွပါတယ္။
ဒီေတာ့ အာဏာရွင္နဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ေနရာမွာ ေရွ႕စစ္ဦးကေန တုိက္ရတဲ့သူေတြအဖုိ႔ အထိနာမွာ၊ အက်အဆုံး မ်ားမွာကေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေပးဆပ္မႈေတြဟာ အလဟႆမဟုတ္၊ အခ်ည္းႏွီးမဟုတ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ကိုမင္းကုိႏုိင္တုိ႔ရဲ႕ ေပးဆပ္မႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔လုိ သာမန္လူေပါင္းမ်ားစြာကုိ သတၱိအင္အားေတြ၊ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ ကူးစက္ေပးႏုိင္ခဲ့သလုိ ခုနက ေပးဆပ္သြားခဲ့သူအေပါင္းဟာ ေနာက္လူေပါင္းမ်ားစြာကုိ အဲသည္လုိဘဲ သတၱိအင္အား၊ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္အေရးအခင္း၊ ရွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္း၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးေတြမွာ အဲသည္လုိ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြကုိ ေတာ္လွန္ေရးမ်ဳိးဆက္မျပတ္ေစဘုိ႔ ေနာက္လူေတြကုိ ေရွ႕လူေတြက လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ပါတယ္။ ကလူသစ္ကုိယ္တုိင္လည္း တခ်ိန္မွာ အဲသည္လုိ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားမ်ဳိး ၀င္လာခဲ့ၿပီဆုိရင္ အဲသလုိဘဲ ေပးဆပ္ရမယ္မွန္းသိသိနဲ႔ စြန္႔စားလာပါလိမ့္မယ္။
ကလူသစ္ရဲ႕ ေစတနာကုိ နားလည္ေပမယ့္ ေထာက္ျပတဲ့အခ်က္က မွန္ကန္မႈရွိတယ္မထင္လုိ႔ ဒီကြန္မင့္ကုိ ေရးလုိက္ပါတယ္။
ဲျဖည့္စြက္ခ်က္။ ။ စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူေတြ အင္အားေလ်ာ့နည္းသြားမွာကုိ စုိးရိမ္သည္ဟု ဆုိသူမ်ား..... က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေလ်ာ့သြားေသာေနရာေတြမွာ လာေရာက္ပူးေပါင္းပါ၀င္ျခင္းျဖင့္ ကြက္လပ္ျဖည့္ႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်ဟာ အမ်ားသေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ၿပီးမွ လႈပ္ရွားတာမ်ဳိးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူတဦးတေယာက္ကုိမွ် အတင္းအၾကပ္ ေစခုိင္းျခင္း၊ တာ၀န္ေပးျခင္းမရွိပါ။ မိမိတုိ႔မွာ သာလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ား၊ ဗ်ဴဟာမ်ား၊ ပါးနပ္မႈမ်ား ရွိသည္ဟု ယူဆပါက အခ်ိန္မေရြး က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ လာေရာက္ပူးေပါင္းၿပီး မိမိအယူအဆမ်ားကုိ ေဆြးေႏြးလွည့္ပါ။ မိမိ အယူအဆမ်ားကို အမ်ားလက္ခံလာေအာင္ ဦးေဆာင္ႏုိင္ေသာ အရည္အေသြး ရွိသူမ်ားျဖစ္ပါက က်ေနာ္တုိ႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေနာက္က လုိက္ရန္အသင့္ပါ။ ဤနည္းျဖင့္သာ က်ေနာ္တုိ႔၏ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရး ေရရွည္တည္တံ့မည္ျဖစ္ပါသည္။
သစၥာျဖင့္...
ကုိေပါ။
(ကလူသစ္ဘေလာ့ဂ္က ေနာက္ဆုံးပုိ႔စ္ကုိ ရည္ၫႊန္းေရးသားပါသည္။)
.jpg)
21 comments:
I think this post is not only for Lu Thit but also for Pandora, TZA and many other Burmese like them. Very good post indeed, Ko Paw. :D
ကိုေပါရဲ႕ ပို႔စ္ကို ဖတ္ရင္း လူသစ္ရဲ႕ မူရင္းပို႔စ္ကိုပါ ဖတ္မိသြားတယ္။
ကိုေပါရဲ႕ စကၤာပူႏိုင္ငံေရာက္ ေရႊျမန္မာမ်ားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ခံယူခ်က္နဲ႔ သေဘာထားကို ေလးစားမိျခင္းႏွင့္အတူ ေလးနက္စြာ ေထာက္ခံပါတယ္။
ရယူလိုတဲ့ အရာ၀တၳဳ တန္ဖိုးၾကီးမားေလေလ ေပးဆပ္ရတာ ပိုမ်ားေလေလပါပဲ။ ဘာမွ မေပးဆပ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ မရပါဘူး။
လူသစ္အပါအ၀င္ တျခားေသာ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြအတြက္ ေဆြးေႏြး အၾကံျပဳသူေတြကို ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုသလို မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ေကာင္းမြန္ေသာ ေရတို၊ ေရရွည္ အၾကံေကာင္းမ်ားနဲ႔ မိမိတိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ပါ၀င္ လႈပ္ရွားလာမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾကိဳေနပါတယ္။
မတရားေသာ စစ္အာဏာရွင္ မွန္သမွ် က်ဆံုးရမည္။
တခါမွ ဒီလိုမ်ိဳး က်ေနာ္ ၀င္မပါခဲ့ဖူးဘူး။ ခုေတာ့ ၀င္ပါသင့္တယ္ထင္လို႕ ၀င္ပါတာပါ။ သို႕ေသာ္လည္း ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားျပီး ၀င္ပါတာပါ။
က်ေနာ္က ကိုယ့္ကို အမ်ားျမင္ေအာင္ တိုင္ဖက္တက္ေနတာ မဟုတ္ဖူးဆိုတာေတာ့ အရင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကိုေပါကိုလည္း ေလးစားတယ္၊ ကလူသစ္ကိုလည္း ေလးစားတယ္။ လူခ်င္း မသိဘူး။ လူကိုယ္တိုင္လည္း မဆံူဖူးဘူး။ ဒါေပသည့္ စာေတြကို ဖတ္ရေတာ့ လူေတြကိ္ု ျမင္ေနရပါတယ္။ ႏွလံုးသားေတြကို ျမင္ရတယ္။ ေစတနာေတြကို ျမင္ရတယ္။ ႏိုင္ငံအေပၚ ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္ ျပည္သူလူထုအေပၚခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြကို ျမင္ေနရ ခံစားေနရတယ္။
တခါတခါ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ႏွလံုးသားတူသူေတြ ေစတနာတူသူေတြ ဘာေၾကာင့္ ကြဲလြဲေနတာလည္း က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး။ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ့္ တမ်ိဳးလံုးက သူပုန္ေတြခ်ည္း(အစိုးရအေျပာ) တကယ္ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြပါ။ ဂုဏ္ေဖာ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာေနတာကို နားလည္ေစခ်င္လို႕ပါ။
ေလးေလးနက္နက္ ေျပာရရင္ အဆံုးအျဖတ္ က်တဲ့ တိုက္ပြဲေတြမွာ အင္အားကို သံုးရမွာပါ။ ရွိႏိုင္သမွ်ေသာ ရနိင္သမွ်ေသာ အင္အားေတြကို သံုးျပီး တိုက္ရမွာပါ။
အဆံုး အျဖတ္ မက်တဲ့ တိုက္ပြဲေတြကို တိုက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္အင္အားေတြကို ေခၽြတာရမွာ ပါပဲ။ အလဟသ ဆံုးရႈံးလို႕ မျဖစ္ဘူး။
က်ေနာ္ နားလည္ မိသမွ်ကေတာ့ ကလူသစ္ ေျပာေနတာက က်ေနာ္ အထက္က ေျပာသလို အဆံုး အျဖတ္ မက်တဲ့ တိုက္ပြဲေတြအတြက္ ေစတနာနဲ႕ ေျပာေနတာလို႕ ယူဆပါတယ္။
က်ေနာ့္ ဘေလာ့မွာ က်ေနာ့္ အီးေမးလ္ကို ကိုေပါေတြ႕မွာ ပါ က်ေနာ္ ေျပာတာကို မေက်လည္ခဲ့ရင္ အီးေမးလ္ထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာၾကတာေပါ့။
ဒီမွာ က်ေနာ့္ အီးေမးလ္ augustine1703@gmail.com
ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ကိုေပါ။
အခုလုိေရးလုိက္တာ ေကာင္းတယ္ ကုိေပါေရ…..
ကလူသစ္ ဘေလာ့ဂ္ကုိလည္း သြားဖတ္ၿပီးၿပီ။ ကလူသစ္အေနနဲ႔ သူအႏုိင္ေျပာႏုိင္ဘုိ႔ သမုိင္းကုိ တလြဲေကာက္ခ်က္ခ်တယ္လုိ႔ က်မ ခံစားရတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အဂၤလိပ္အစုိးရက အမိန္႔မထုတ္ခင္အထိ ကလူသစ္တုိ႔လုိ ဘာမွ မလႈပ္ရွားဘဲ ထုိင္ေနခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္ရွားခဲ့လုိ႔သာ အဂၤလိပ္က ဖမ္း၀ရမ္းထုတ္တာပါ။ အမြိဳင္ကုိ ေရာက္ေတာ့လည္း ႏုိင္ငံျခားအခ်ိတ္အဆက္ မရလုိ႔ အၾကာႀကီး ေသာင္တင္ေနခဲ့တယ္လုိ႔ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ဆုိရင္ အခု ကိုစုိးသီဟတုိ႔ ႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ တထပ္တည္းက်ပါတယ္။
က်မအျမင္ေတာ့ ကလူသစ္တုိ႔ဟာ သူတုိ႔ပါ၀င္သင့္တဲ့ အေရးတခုမွာ မပါ၀င္ခဲ့ဘဲ အေရးႀကဳံတဲ့က်ေတာ့မွ ေျမနိမ့္ရာလွံစုိက္ လုပ္ေနၾကသလုိ က်မ ခံစားရတယ္။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကုိယ္မလုံလဲတာကုိ ကုစားဘုိ႔အတြက္ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈကုိ အတင္းဆြဲကာေနတယ္လုိ႔ဘဲ ျမင္ပါတယ္။
စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ ကို္ေပါေရ…. က်မတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ အဲလုိ လူမ်ဳိးေတြ မ်ားေနေသးလုိ႔ ဒီမုိကေရစီမရႏုိင္ေသးတာပါ။ ဒီအခက္အခဲေတြကုိ အခ်ိန္ယူ ေက်ာ္လႊားရဦးမွာပါ။
ကိုေပါေရ ေနာက္ထပ္ ထြက္လာမည့္သူေတြ အတြက္ တြန္႕သြားတာေတာ့ ျငင္းမရတဲ့ အမွန္တရားပါ.. ဒါ ကို ရလဒ္ တစ္ခူ outcome တစ္ခု အျဖစ္ ထညိ့သြင္ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္..
positive outcome နဲ႔ negative outcome ႑ၽႊစ္ခု အနက္ positive outcome က ပို သာေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘလိုပဲဆိုဆို အေနထားေတြ ပိုေကာင္းလာမယ္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္
ဒီေနရာမွာ ကိုယ္က်ိဳး တို႔ အတၲ တို႔ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ေခတၲ ခဏ ေဘးဖယ္ ထားၾကရေအာင္ေနာ္
လက္ေတြ႔မွာ ရွိေနတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႔ စိုးရိမ္မႈကို မ်က္ကြယ္ျပုေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႕ရဲ႔ အားကို ဘယ္လို စည္းရံုး လို႔ရ ပါ့မလဲ
ဒါဟာလဲ အေရးၾကီးဆံုး အခ်က္ဆိုတာ မေမ့ေစခ်င္ပါဘူး။
ေနာက္ပီး အခုလို အေျခအတင္ေျပာၾကတာဟာ သေဘာထားေသးသိမ္သူေတြ အတြက္ေတာ့ ကြဲလြဲတယ္ထင္ရေပမယ့္ က်မတို႕ကေတာ့ ႏွစ္သက္ပါတယ္
ခင္မင္မႈနဲ႕ မဆိုင္ပါဘူးေနာ္
လက္ခုတ္တီးၾကလဲ ဘာအေရးလဲ ရွင့္
ဒါမွ အမွန္ေတြ ထြက္လာမွာ
အရြယ္ေရာက္ပီးရင့္က်က္တဲ့သူေတြပဲ i hope you won't put it into the heart.
ကိုယ့္ အျမင္ကို ပြင့္လင္းစြာ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးၾကပါရွင့္
ဒါမွ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးရဲ႔ အႏွစ္သာရေတြပါ
ကိုယ္နဲ႕ မတူ ရန္သူဆိုတဲ႔ စိတ္ ၽႊွစ္ဦး စလံုးမွာ မရွိဘူးဆိုတာ က်မတို႔ ယံုၾကည္ျပီးသားပါ
ခင္မင္ေလးစားစြာႏွင့္
ခိုင္
"You must be the change you want to see in the world."
- Mahatma Gandhi
ဒီပို႔စ္အတြက္ေက်းဇူးပါဘဲ..ကိုေပါ
ကၽေနာ့စိတ္ထဲမွာေျပာခ်င္ေနတာေလးတခုလဲျဖည့္စြက္ေျပာသြားပါရေစ။ က်ေနာ္တို႔ေရႊေတြသံုးေနက်စကားတခြန္း႐ွိတယ္။ "နွမ္းေစ့ေလးေတြ အမ်ားႀကီးေပါင္းရင္ဆီထြက္နိုင္တယ္"ဆိုတာေလ။ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္လဲတိုင္းျပည္အတြက္နွမ္းတေစ့ေလာက္ေတာ့ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး။အဲဒါေလးနဲ႔ပတ္သက္လို႔အခုက်ေနာ့ေခါင္းထဲအေတြးတခုေရာက္တယ္ဗ်ာ။က်ေနာ္တို႔ဒီစကားေတြကိုတကယ္ေသေသခ်ာယံုၾကည္ၿပီးေျပာခဲ့ၾကတာမွဟုတ္ရဲ႕လား။
စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္မယ္။မိဘမဲ့လွဴမယ္၊ေဆးလွဴမယ္...ဒီလိုနွမ္းေစ့ေလးေတြအမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ကလဲလူတိုင္းနီးပါးလုပ္ခ်င္စိတ္႐ွိရင္တတ္နိုင္တဲ့အလုပ္မဟုတ္လားဗ်ာ။တဘက္မွာလဲစနစ္တခုုေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္တခုနဲ႔ risk ယူၿပီးလုပ္ေနၾကတဲ့နွမ္းေစ့ေတြလဲ႐ွိတယ္။ risk ဆိုတာပါလာၿပီဆိုေတာ့...႐ွင္းပါတယ္ဗ်ာ..ေပးဆပ္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္သူေတြေလာက္သာလုပ္နိုင္ၾကမွာေပါ့၊ က်ေနာ့အျမင္ ျမန္မာျပည္ေျပာင္းလဲဖို႔အေရးမွာ အဲဒီေစာေစာက အနည္းစုနွမ္းေစ့ေတြဟာတကယ္အေရးပါပါတယ္။အဲဒီေတာ့ risk factor နဲတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေနတဲ့အမ်ားစုနွမ္းေစ့ေတြက...ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာမာနဲ႔ အမ်ားမလုပ္နိုင္တဲ့ risk ယူရတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေနတဲ့နွမ္းေစ့ေတြကို အေရးနိမ့္ေနခ်ိန္မွာ ထိုးနွက္ေနမယ့္အစား (ေစတနာအရဘဲျဖစ္ျဖစ္)..အထူးသျဖင့္ တနိုင္ငံထဲမွာအတူေရာက္ေနၾကသူမ်ားက စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ပိုၿပီးအကူအညီေပးသင့္ပါတယ္ဗ်ာ။အနည္းဆံုးေတာ့ moral supportေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တခုက..က်ေနာ့အျမင္ပါ။
တကယ္ေတာ့ဗ်ာ...အဆံုးအျဖတ္ေပးမယ့္တိုက္ပြဲ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာပစၥဳပၸန္အေျခအေနမွာအကဲျဖတ္ဖို႔ခက္ပါတယ္။မဆလျပဳတ္မက်ခင္အေစာပိုင္းတိုက္ပြဲေတြတုန္းက တိုက္ခဲ့ၾကသူေတြဟာတပါတီစနစ္ျပဳတ္က်သြားေစနိုင္တဲ့အဆံုးအျဖတ္က်တဲ့တိုက္ပြဲလို႔မသိခဲ့ၾကပါဘူး...ျပဳတ္ေအာင္တိုက္မယ္ဆိုတဲ့ျပင္းထန္တဲ့ယံုၾကည္မွူနဲ႔တိုက္ခဲ့ၾကတာဗ်။ ဒါေပမယ့္ေသခ်ာတာကေတာ့..လူထုရဲ႕အေၾကာက္တရားထုထည္ႀကီးမားလာေတာ့..စက္တင္ဘာသံဃာအေရးအခင္းမွာ..အဆံုးအျဖတ္က်မယ့္တိုက္ပြဲဟုတ္မဟုတ္..အမ်ားစုကေဘးကရပ္၊အေျခအေနၾကည့္၊စမ္းစစ္ေနခဲ့ၾကလို႔ က်ေနာ္တို႔ဘဲျပန္႐ွဳံးနိမ့္သြားခဲ့ရတယ္။ အက်ိဳးဆက္က ဒီအစိုးရဆက္လက္တည္ၿမဲသြားတဲ့အတြက္ လမ္းမေပၚေသြးေျမအက်နည္းခဲ့ေပမယ့္ နာဂစ္မွာ အစိုးရလက္ခ်က္ေၾကာင့္ ျပည္သူေတြသိန္းနဲ႔ခ်ီအသက္ေပးခဲ့ရတာေတြ က်ေနာ္တို႔ေသခ်ာျပန္ေတြးမိၾကဖို႔လိုၿပီဗ်ာ။
"I wanted you to see what real courage is, instead of getting the idea that courage is a man with a gun in his hand. It's when you know you're licked before you begin but you begin anyway and you see it through no matter what."
- Harper Lee (1926 - ), To Kill a Mockingbird, 1960
ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ႏုိင္ဖုိ႕က အေရးႀကီးပါတယ္။ Bystander ေတြ ရွိေနၾကတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အႏုိင္အရံႈးေသခ်ာေအာင္ မလုပ္ျပႏုိင္လုိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဒီလုိ ဒီလုိ အဆင့္ဆင့္လုပ္မယ္။ ဘယ္လုိျဖစ္ရင္ ဘာဆက္လုပ္မယ္။ အဲဒီလုိ မျဖစ္ရင္ ဟုိလုိ ဆက္လုပ္မယ္ ... ဆုိတဲ့ တကယ့္ကုိ ျပည့္စံုတဲ့ လမ္းစဥ္ႀကီး ရွိခဲ့ရင္ ေဘးထြက္ၾကည့္ေနတဲ့ လူအမ်ားအျပား ပါ၀င္လာႏုိင္ပါတယ္။ ေဘးထြက္ေနၾကတယ္ဆုိကတည္းက မစြန္႕ရဲလုိ႕၊ မစြန္႕ရဲဘူးဆုိတာက ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ ကုိယ္က စြန္႕ပါၿပီတဲ့။ စြန္႕လုိက္တာအတြက္ အက်ိဳးရလဒ္ရွိ/မရွိ ေသခ်ာ မသိလုိ႕ပါပဲ။ ကုိယ္က စြန္႕လုိက္ပါၿပီ။ ကုိယ္ေသၿပီး (ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္က်ိဳးကုိ စြန္႕ခဲ့ၿပီး) ေနာက္ ၅ ႏွစ္မွာ အက်ိဳးေက်းဇူးရမလား။ ၁၀ ႏွစ္လား။ ေသခ်ာ မသိရလုိ႕ကေတာ့ ဘယ္သူမွ လာေရာက္ စြန္႕စားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္က စြန္႕ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္မွာ ကုိယ့္လုိစြန္႕ဖုိ႕ လူရွိ/မရွိကလဲ မေသခ်ာ၊ ေနာက္တခါ က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြကလဲ လမ္းကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလွ်ာက္မေလွ်ာက္ မေသခ်ာ၊ မယံုၾကည္ရရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ပါလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ယံုၾကည္မႈရဖုိ႕ကလဲ ယံုၾကပါ ေအာ္ေနလုိ႕ မရ၊ ယံုေအာင္လုိ႕ လမ္းစဥ္ခ်ျပမွ ျဖစ္မွာပါ။
ကုိေလာရွည္…. ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးေတြကုိ လုိခ်င္လုိ႔ရွိရင္ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနစရာမလုိပါဘူး။ မိမိကုိယ္တုိင္ စတင္က်င့္သုံးျပလုိက္တာဟာ အေကာင္းဆုံး လမ္းေၾကာင္းကုိ ခ်ျပလုိက္တာပါဘဲ။ လူအမ်ားစု က်င့္သုံးလာတဲ့တေန႔ဟာ ဒီမုိကေရစီ ရတဲ့ေန႔ေပါ႔။ ဒါအရွင္းဆုံးနဲ႔ အတုိဆုံးေျပာတာပါဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီအခ်က္ကို လက္ခံယုံၾကည္သက္၀င္တဲ့လူ အနည္းစုဘဲရွိေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က အေရးနိမ့္ေနေသးတာပါ။
တခါက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရန္ကုန္အျပင္ဘက္ကုိ ခရီးသြားေတာ့ အစုိးရက လမ္းမွာ ျဖတ္တားတဲ့အတြက္ ေဒၚစု ကားထဲမွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရတာကုိ မွတ္မိတယ္မုိ႔လား။ ေဒၚစုေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ျပန္လွည့္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚစု ျပန္မလွည့္ဘူး။ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ ဆီးခ်ဳပ္၀မ္းခ်ဳပ္ခံၿပီးေနတယ္။
အဲသည္လုိေနလုိက္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကုိေလာရွည္ေျပာသလုိ ၅ ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာျပည္ဒီမုိကေရစီ ရသြားသလား၊ အစုိးရျပဳတ္က်သြားသလားဆုိေတာ့ ဒီမုိကေရစီလည္း အခုထိမရေသး၊ အစုိးရလည္း ျပဳတ္က်မသြားေသးပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ေဒၚစု ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သက္သက္ ဒုကၡခံၿပီး လုပ္ခဲ့သလဲဆုိတာ နည္းနည္းေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။
အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ၈၈၈၈ ကစလုိ႔ ေဒၚစု ႏုိင္ငံေရးထဲ ၀င္ေရာက္လာေတာ့မွသာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူထုဟာ လူ႕အခြင့္အေရးအေၾကာင္း၊ ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္းေတြကုိ နားရည္၀လာတာ။ ေဒၚစုဟာ အခြင့္အခါေပးတုိင္း ႀကဳံတုိင္းမွာ လူထုကုိ စံနမူနာျပ တုိက္ပြဲ၀င္ျပတယ္။ အဲသည္တုိက္ပြဲေတြဟာ ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္မွာ တုိက္ပြဲႀကီးျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္ဘက္က လူထုကုိ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့တုိက္ပြဲေတြဆုိတာ နားလည္ရမယ္။
အလားတူဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြကလည္း လူ႕အခြင့္အေရး ေပးေဟ့ေပး လုိ႔သာ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ လိပ္ေခါင္းထြက္မတတ္ ေအာ္ေနၾကတာ။ တကယ္တမ္း ကို္ယ့္အခြင့္အေရးကုိ ပိတ္ပင္လာေတာ့ အၿမီးေတာင္မလႈပ္ရဲဘဲ ေခ်ာင္ထဲမွာခ်ည္း ကုပ္ေနၾကရင္ လူထု စိတ္ထဲကုိ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးအေပၚ ယုံၾကည္လာေအာင္၊ စြဲထင္လာေအာင္ လုပ္ႏုိင္မလဲ။
အထက္က “ရဲ” ေျပာခဲ့သလုိ ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲကုိ လူတုိင္းကသာ ထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ေရးမ်ဳိးဆက္ဘဲ ပြဲသိမ္းသြားမယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ကေတာ့ ပန္းပန္လ်က္ က်န္ရစ္မယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြ ေျပာတာရွိပါတယ္။ “ႏုိင္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာၿပီဆုိရင္ ငါလည္း ၀င္ပါဘုိ႔ ၀န္မေလးပါဘူး”….တဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္စကားပါလဲ။ ႏုိင္မယ္ေသခ်ာေနၿပီဆုိမွေတာ့ သူမပါလည္း သိပ္ေတာ့ ကိစၥမရွိလွေတာ့ပါဘူး။ အဓိကက အခုလုိ အင္အားေတာင့္ဘုိ႔ လုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လတ္တေလာရလဒ္ကုိ မေမွ်ာ္ကုိးဘဲ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာမုိ႔ ကုိယ့္တာ၀န္တရပ္အေနနဲ႔ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ဳိး၊ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကုိ ထိပါးလုိ႔ ကိုယ္ကာကြယ္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ထားမ်ဳိးဘဲ ေမြးသင့္ပါတယ္။
အဲသည္လုိ မဟုတ္ဘဲ ႏုိင္မယ္ထင္လုိ႔ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ တလႊားလႊား ေရွ႕ထြက္လာတဲ့သူေတြ ေဟာ…မႏုိင္ပုံလည္းေပါက္ေရာ အလွ်ဳိလွ်ဳိေပ်ာက္သြားလုိက္ၾကတာ။
ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။
သူတပါးက ကုိယ့္ကုိ ယုံေစဘုိ႔အတြက္ဆုိရင္ ကုိယ္က ယုံၾကည္ေလာက္ေအာင္ ေရွ႕ကလုပ္ျပရမယ္။ လူေတြကုိ သတၱိရွိေစခ်င္ရင္ ကုိယ္ကလည္း ေရွ႕က သတၱိရွိျပၾကရမွာေပါ႔။ ေဟ့…မင္းတုိ႔ မေၾကာက္ၾကနဲ႔ကြလုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ေပၚက အမည္၀ွက္နဲ႔ ကုန္းေအာ္ေနၿပီး ကုိယ္ကေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ေခါင္းၿမီးၿခဳံၿပီး ပုန္းေနတယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူက ကို္ယ့္ကုိ ယုံမလဲ။ လူအခြင့္အေရးအတြက္ တုိက္ၾကကြ ဆုိၿပီး ကိုယ္က ေလာေလာဆယ္ ကို္ယ့္အခြင့္အေရးေတြ ဆုံး႐ႈံးေနတဲ့ကိစၥမွာ မသိလုိက္မသိဘာသာ ေနမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူက ကုိယ့္ကုိ ယုံၾကည္ပါ႔မလဲ။
က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚကေန ႐ုရွားကစစ္ဗုိလ္ေတြနဲ႔ ေလေသနတ္ပစ္ေနရတာ ဘာမွ အပန္းမႀကီးပါဘူး။ ျမန္မာစာ႐ုိက္တတ္သူတုိင္း လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ ေလေသနတ္တုိ္က္ပြဲေတြကေရာ ဒီစစ္ဗုိလ္ေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ကုိ ေျပာင္းလဲေစႏုိင္သလား။ ဖတ္႐ႈေနတဲ့ ျမန္မာပရိသတ္ကုိေရာ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီအေပၚမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယုံၾကည္သက္၀င္လာေအာင္ တတ္ႏုိင္ပါသလား။
ကုိယ့္အခြင့္အေရးကို ထိပါးလာရင္ ကုိယ္မခံဘူးဆုိတာကုိ ကုိယ္က စံနမူနာျပ ေရွ႕ကေန တုိက္ျပရဲသလား။ တုိက္ျပလုိက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကုိ အႏွိပ္ကြပ္ခံရမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ေနာက္မွာ ကိုယ့္တုိက္ပြဲကုိ ေထာက္ခံယုံၾကည္တဲ့ လူေတြ ေနာက္ထပ္ ထပ္ထြက္လာလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း ေဒၚစုတုိ႔ ကိုမင္းကုိႏုိင္တုိ႔ဆီကေနတဆင့္ ေသြးကူးယူခဲ့တာဘဲ။
ေၾကာက္သြားမယ့္လူ၊ ေနာက္ဆုတ္သြားမယ့္လူေတြလည္း အပုံအပင္ ရွိမွာဘဲ။ ဒီလူေတြကေတာ့ ကုိယ္ေရွ႕က တုိက္မျပလဲ၊ သူ႔ဟာသူ အလကားေနရင္းလဲ ေၾကာက္ေနၾကမွာဘဲ။ ကိုယ္လုပ္ျပမွမဟုတ္။
ေရွ႕မွာ ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္တုိ႔ ရွစ္ေလးလုံးတုိ႔မွာ စြန္႔လႊတ္သြားခဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ အဲသည္လူေတြရဲ႕ စြန္႔လႊတ္မႈ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ဘူး။ ကုိထင္ေက်ာ္လုိလူမ်ဳိး တေယာက္အဖမ္းခံရတုိင္းမွာ ေနာက္ထပ္ အလားအလာရွိတဲ့ လူငယ္ေပါင္း မ်ားစြာကုိိ ေမြးဖြားေပးတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တခါ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရတုိင္းမွာ လူေပါင္းမ်ားာစြာရဲ႕ စိတ္ဓါတ္အေႏွာင္အဖြဲ႕ကုိ ေျဖေပးတယ္။
အဲသည္လုိ ႐ႈေထာင့္က ႐ႈျမင္တတ္တဲ့လူေတြ၊ လက္ခံက်င့္သုံးသူေတြ အမ်ားစု ျဖစ္လာတဲ့တေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီအေရး မုခ်ေအာင္ျမင္မွာဘဲ။
ကိုယ့္အခြင့္အေရး ဆုံး႐ႈံးေနတာကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးနဲ႔ အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ရင္း “ေလာေလာဆယ္ ငါ႔အလုပ္အကုိင္ အဆင္ေျပေနပါတယ္၊ ငါနဲ႕အေနသားႀကီးပါ” လုိ႔ေတြးရင္း အင္တာနက္ေပၚမွာဘဲ ေလေသနတ္တုိ္က္ပြဲဆင္ႏႊဲေနသူေတြမ်ားေနေသးရင္ ျမန္မာျပည္ဒီမုိကေရစီရဘုိ႔ ေ၀းေနဦးမွာပါဘဲ။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ လက္ခံရမယ့္ အရွိတရားပါ။
ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္ ဘာကိုပဲ လိုခ်င္လိုခ်င္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ စြန္႔လႊတ္ဆံုး႐ႈံးမႈဆိုတာ ရွိစျမဲပါ။
စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ စာက်က္ရမယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ မိမိရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အသံုးခ်သလို ထိုက္သင့္တဲ့ ေငြေၾကးလို သံုးစြဲရတယ္။ ဘာမွ လုပ္ေဆာင္မႈ မရွိပဲ ေအာင္မွ ၀င္ေျဖမယ္လို႔ ေျပာေနတာဟာ လက္ေတြ႕ မက်ပါဘူး။
ဒါ လူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥေလးကို ဥပမာ အေနနဲ႔ ေျပာျပတာ။
အခုကိစၥက တစ္ႏိုင္ငံလံုး၊ တစ္မ်ိဳးသားလံုးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကိစၥဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ့ အရာရဲ႕ တန္ဖိုးက အင္မတန္ ၾကီးမားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္႐ံုေပးဆပ္မႈ၊ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈနဲ႔ မရႏိုင္သလို လူနည္းစုနဲ႔ လုပ္ေဆာင္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္တစ္ရပ္အေနနဲ႔ လူတိုင္း အခန္းက႑ အသီးသီးက ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္မွသာ ရရွိမွာပါ။
အဲ့ဒီလို လူတိုင္း မိမိနဲ႔ မသက္ဆိုင္သလို မေနပဲ မိမိရဲ႕ အတၱ၊ အေၾကာက္တရားေတြကို ဖယ္ရွားျပီး ပါ၀င္လာေစဖို႔ ေရွ႕ကေန စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျပီး လုပ္ေနၾကတာပါ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စနစ္တစ္ခု၊ အထူးသျဖင့္ မိမိ လူမ်ိဳး စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ျဖဳတ္ခ်ရာမွာ တစ္ၾကိမ္တည္းနဲ႔ ေသခ်ာေပါက္ႏိုင္ေအာင္ အစီအစဥ္ ရိွရမယ္ဆိုတဲ့ ေျပာဆိုခ်က္ဟာ အင္မတန္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် နည္းပါးတဲ့ ေတြးေခၚမႈ တစ္ခုလို႔ ထင္ပါတယ္။
ကိုယ္စြန္႔လႊတ္ၾကိဳးစားတိုင္း အေကာင္အထည္ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ အျခားေသာ စီးပြားေရး၊ ပညာေရးေတြမွာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ႏွစ္အၾကာၾကီး ျမွပ္ႏွံျပီးမွ ေအာင္ျမင္ရတာေတြ ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာေတာ့ လူနည္းစုနဲ႔ လုပ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ဘယ္ေလာက္ပဲ အစီအစဥ္ေတြ ေရးဆြဲ ေရးဆြဲ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အခုလို မစြန္႔ပဲ စားခ်င္သူေတြ၊ အေၾကာက္တရား ၾကီးမားေနသူေတြ မ်ားျပားေနသမွ် ကာလပတ္လံုးပါပဲ။
ဒီေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔၊ မိမိ အသက္အႏၱရာယ္ကိုေတာင္ မေၾကာက္ပဲ လုပ္ေနတဲ့ သူေတြ ျပဳန္းတီးသြားမွာကို အမွန္တကယ္ မလိုလားဘူးဆိုရင္ မိမိ အပါအ၀င္ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနေသာ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကို သူမ်ားနည္းတူ မစြန္႔ႏိုင္ရင္ေတာင္ ေဘးကေန ရပ္ၾကည့္မေနပဲ တတ္အားသေရြ႕ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လာေအာင္ စည္း႐ံုးျပီး ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္ေသာ ႏိုင္ငံ့သားေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေစခ်င္ပါတယ္။
ဟီး.. အခု ေတြ ့ရသမွ်မွာေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အင္တာနက္ေပၚမွာ ေလေသနတ္တုိ္က္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနသူ ကေတာ့ ကိုေပါ ပါဘဲ ဗ်ာ...
နာမည္နဲ ့လိုက္ေအာင္ ေလေတြ ေလေတြ ေပါပါဘိ... ဟီဟိ။
Please stop fighting! We all are same until we do not dare to go back burma and fight spdc. unity is strength. Just do what u believed. this is the right of everyone.
Yeah, only Ko Paw and the Practical Man are talking now. Others? Don't even dare to talk - cowards! heehee...haha...helhel...hoehoe... :D
Hey bsf, don't generalize too much lah. I don't think you are the same with the Burmese activists in Singapore like Ko Paw and others. Come on, don't pretend lah.
ကုိေပါေရ...
စစ္ကုိင္းေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ.အဆံုး
အမကုိသတိရမိတယ္ဗ်ာ။
အမ်ားအက်ဴိးရြက္သယ္ပုိးက၊ခနုိးခနဲ.ဆုိကဲ.ရဲ.
လည္း၊မရြဲ.မေစာင္းကုိယ္.လမ္းေႀကာင္းကုိ၊စိတ္ ွေကာင္းၿဖင္.ပင္၊ေရွးွရွဳနွင္ေလာ.။ တဲ.ဗ်ာ။
အေလးမၿပဳိင္ပြဲလုိေပါ.ဗ်ာ။ ကီလုိ ၁၀၀ နုိင္တဲ.
သူက ၁၀၀ မ မွာေပါ.။ ကီလုိ ၆၀ ပဲ နုိင္တဲ.သူက
၆၀ ပဲ မ နုိင္မွာေပါ.ဗ်ာ။ဒီသေဘာပါပဲ။
အားမလုိအားမရၿဖစ္တတ္တာကေတာ.
ႀကည္.တဲ.ရွဳေထာင္.ခ်င္းကြဲယင္ၿဖစ္တတ္တဲ.သဘာ
၀ပါ။
ခ်မ္းေၿမ.ပါေစ။
စာႀကြင္း။
မေလးရွားကဒါတြတ္အန္၀ါကေတာ.ပြဲသိမ္း
တုိ္က္ပြဲစေတာ.မယ္လုိ.ႀကဳံး၀ါးေနၿပီဗ်ဴိ.။
Everyone huh,
You all have the right to do what you believe. Really, you can do one. Like the right to talk Singlish as I do and many others, e.g., the right to pretend in the name of freedom, the right to be a coward in the name of wisdom, and so on lah. Understand or not? Anyway huh, can do what you believe already. No need feel bad because others do what you dare not do. I also do nothing because I have the right and I am very smart. So, don't talk cock lah. You know, I know we are what we are lah. Ah la mak!
Pretentiously,
Burmese Ah Beng
ကိုေပါေရ
1) အခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာ ရဲရဲရင့္ရင့္ တုိက္ပြဲ
၀င္ေနၾကတဲ့ စင္ကာပူက သူရဲေကာင္းေတြကို ဦးညႊတ္လိုက္ပါတယ္။
2) က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္က 88 ဇြန္လ အေရးေတာ္ပံုနဲ႔ ၾသဂုတ္လ 8ေလးလံုးေတြမွာ ထိပ္ဆံုးက ပါခဲ့သူ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း တဦးပါ။
3) ကိုေပါရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ပါတယ္။ ကိုေပါ လုပ္ေနတာေတြကိုလဲ ေထာက္ခံပါတယ္။
4) 88ကို ျဖတ္သန္းဖူးသူတုိင္းဟာ တပ္ဦးကြ်ံသြားမယ္ ဆိုတဲ့စကားကို ၾကားဖူးနား၀ရိွၾကပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီစကားကို ခပ္မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေျပာတတ္ၾကသူေတြဟာ ဘာဆိုဘာမွ လုပ္ရဲကုိင္ရဲ ရိွၾကသူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႔ျမင္ၾကရပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ လုပ္ေန၊ မိမိ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူေတြကိုလဲ စည္းရံုးေန၊ မိမိနဲ႔ အယူအဆ မတူသူမ်ားကိုလဲ ေဆြးေႏြးေနႏိုင္တဲ့ ကိုေပါကို ေလးစားမိပါတယ္။
5) မတူညီတဲ့အျမင္ေတြဟာ ေနရာတကာမွာ ရိွၾကပါတယ္။ ဘာမွလက္ေတြ႔ မပါတဲ့ အေတြးသက္သက္ နဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္ခ်င္တဲ့ ေနရာကုိ တသက္ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ခ်င္ ပါတယ္။
6) ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ပါဦး ကိုေပါ။
အလြန္အမင္း ေလးစားရတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မိန္႕ခြန္းမ်ားထဲမွ ကိုေပါဘေလာ့ခ္မွာ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဒီေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ မိန္႕ခြန္းေလးကို သိပ္သေဘာက်တဲ့အတြက္ ဒါေလးကိုပဲ ျပန္လည္ highlight လုပ္လိုက္ပါတယ္။
“A most insidious form of fear is that which masquerades as common sense or even wisdom, condemning as foolish, reckless, insignificant or futile the small, daily acts of courage which help to preserve man's self-respect and inherent human dignity.”
Aung San Suu Kyi
“အေၾကာက္တရားရဲ႕ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မသိမသာ အႏၱရာယ္အေပးဆုံး အသြင္သ႑န္တမ်ဳိးကေတာ့.....
လူ႔တန္ဘုိးနဲ႔ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာမညႇဳိးႏြမ္းရေလေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဘုိ႔အတြက္ သတၱိစြမ္းျပတဲ့ ေန႔စဥ္ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ကေလးေတြကုိ မုိက္မဲတဲ့လုပ္ရပ္၊ မဆင္မျခင္လုပ္ရပ္၊ မေျပာပေလာက္တဲ့လုပ္ရပ္ (ဒါမွမဟုတ္) အက်ဳိးမဲ့တဲ့လုပ္ရပ္ရယ္လုိ႔ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ေျပာဆုိတတ္ၿပီး က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ျဖစ္ေလသေယာင္(သုိ႔မဟုတ္) ပညာဉာဏ္ပင္ျဖစ္ေလသေယာင္ အေရၿခဳံဟန္ေဆာင္တတ္တဲ့ အေၾကာက္တရားမ်ဳိးဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။”
-ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္-
ကိုေပါ
ခင္ဗ်ားတို.လုပ္တာက နအဖ ကိုထိခိုက္လားဘာလား
ေတာ.မသိဘူး။က်ဳပ္တို. သမာအာဇီ၀က်က်
ငါးေရာင္းစား ေနရတဲ.လူေတြကိုေတာ. တိုက္ရုိက္ထိ
ခိုက္တယ္ခင္ဗ်။ အရင္လို ဇိမ္ေလးနဲ. ငါးေရာင္းလို.မ၇
ေတာ.ဘူးဗ်ိဳ.။ ယ ေၿပာင္းပီး ဂြင္ အသစ္ေလးဘာေလး
ရွာေနရပီခင္ဗ်။ သာဓု သာဓု သာဓု ပါခင္ဗ်ာ။။။
ကိုေပါ..
လူခ်င္းလည္း မေတြ ့ဖူးပါ.. ေနရာေဒသခ်င္းလည္း မတူပါ..
သုိ ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏုိင္ငံေရး ခံယူခ်က္မ်ား အမ်ားၾကီး ေျပာင္းလဲေစသူ...
အထူးေလးစားတယ္ဗ်ာ..
ကိုထြဋ္
Post a Comment