၆ ရက္၊ ၈ လ၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္။
နံနက္ ၅ နာရီ….
မနက္ေစာေစာမွာ အစ္မႏွစ္ေယာက္က ျခင္းေတာင္းကိုယ္စီရြက္လုိ႔ က်ေနာ္က သားေရအိတ္တလုံးကုိ စလြယ္သုိင္း လြယ္ထားၿပီး သုံးေယာက္သား ေလွဆိပ္ဆီကုိ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ အစ္မေတြက က်ေနာ့္ကုိ ေလွဆိပ္လုိက္ပုိ႔တာပါ။ သည္တုန္းက က်ေနာ့္အသက္က ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကာစ။
မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္ႏွစ္က ဧရာ၀တီျမစ္ေရႀကီးလုိ႔ လယ္ေတြကို ေရဖုံးၿပီး ရြာထိပ္က ေရေပးေျမာင္းေဘာင္ႀကီးအနီးအထိ ျမစ္ေရေရာက္တယ္။ ေရေပးေျမာင္းခြဲတခုရဲ႕ တာေဘာင္အေျခမွာ ရြက္ေလွႀကီးတစင္းရပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ စီးဖူးခဲ့သမွ်ေသာ ေလွမ်ားထဲမွာ အႀကီးမားဆုံးေလွႀကီးတစင္းလုိ႔ ဆုိရမယ္။
က်ေနာ္ေလွေပၚတက္ၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ အဲဒီေလွႀကီးဟာ အရင္က လယ္ကြင္းေနရာမ်ား၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေရျပင္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးျဖတ္ကာ ရြက္လႊင့္ထြက္ခြာလာပါေတာ့တယ္။
တကယ့္ ဧရာ၀တီျမစ္႐ုိးကုိ ေရာက္ေတာ့ ေလက ႐ုတ္တရက္ ထန္လာတယ္။ လႈိင္းေတြကလည္း အရမ္းႀကီးလာတယ္။ ေလွႀကီးလုိ႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ သာမန္ေလွဆုိရင္ အဲဒီလုိ လႈိင္းႀကီးတာနဲ႔ဘဲ တိမ္းေမွာက္သြားႏုိင္တယ္။
လႈိင္းလုံးႀကီးတလုံး ေျပးေဆာင့္လာတုိင္း ေလွဦးဟာ ေျမာက္တက္သြားၿပီး ရြက္တုိင္ေရွ႕မွာ ထုိင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိ ေရမႈန္ေရမႊားေတြ လာစင္တယ္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူပါလာတဲ့ အထည္သည္ အပ်ဳိႀကီးကေတာ့ ေလွေမွာက္မွာကုိ ပူပန္ၿပီး ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနေလရဲ႕။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလုိ ရင္တလွပ္လွပ္၊ အသည္းတေအးေအး စြန္႔စားရတဲ့အျဖစ္ကုိ ႀကဳိက္တယ္လုိ႔ု အဲသည္တုန္းက ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အထင္ေရာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ အနာဂတ္ကလည္း သည္လုိဘဲ စြန္႕စားခန္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးေတာ့ က်ိတ္ၿပီးေတာင္ ပီတိေတြ ျဖာေနလုိက္ေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အခုထြက္ခြာလာတဲ့ ခရီးဟာ ရန္ကုန္ကို သြားၿပီး စစ္တကၠသုိလ္ဗုိလ္ေလာင္းေျဖဘုိ႔ ထြက္လာတဲ့ ခရီးစဥ္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။
ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္မွာ အဲသည္ေန႔က လႈိင္းတံပုိးေတြ သည္းထန္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဘ၀နဲ႔အတူ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းဟာလည္း မၾကာခင္မွာ အဲသည္လုိဘဲ လႈိင္းတံပုိးေတြ ထန္ေတာ့မယ့္ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ စုိးစဥ္းမွ် ရိပ္စားမိခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။
ေန႔လည္ ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ေရနံေခ်ာင္းကုိ ေရာက္တယ္။ အေ၀းေျပးကားဂိတ္မွာ အိတ္ေတြ ျခင္းေတြ သြားအပ္ထားလုိက္ၿပီး ေရနံေခ်ာင္းေစ်းထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးလက္သုပ္ကုိ ေျပးစားလုိက္ေသးတယ္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကားဂိတ္ကုိ ျပန္လာၿပီး ညဦးပုိင္းမွာ ထြက္မယ့္ ကားထြက္ခ်ိန္ကုိ ပ်င္းရိစြာ ထုိင္ေစာင့္ေနတုန္းမွာ ကားဂိတ္ကုိ သတင္းေတြ ၀င္လာတယ္။
ေရနံေခ်ာင္း အထက ကုိ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာၿပီ စည္း႐ုံးေနၿပီတဲ့။း အခုေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပေနၾကၿပီတဲ့။ ေနာက္ လူေတြလည္း ပါလာၾကၿပီတဲ့။ ကားဂိတ္မွာဆုိေတာ့ သတင္းေတြ ဆက္ၿပီး၀င္ေနတယ္။ ညေနပုိင္းမွာေတာ့ မေကြးဘက္အထြက္ ကားလမ္းမွာ ဓါတ္ဆီတင္ကားတစီးကုိ မီးတင္႐ႈိ႕လုိက္တယ္လုိ႔ ၾကားရၿပီး မေကြးဘက္ကုိ သြားလုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ လမ္းပိတ္လုိက္ၿပီလုိ႔ ၾကားရတယ္။
သည္ေတာ့ ကားဂိတ္က ေျပာတယ္။ မေကြးဘက္အထြက္လမ္းကုိ ပိတ္ရင္္ ျပည္လမ္းကေန ရန္ကုန္ကုိ သြားလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ မိတၳိလာဘက္ လမ္းကေန သြားမယ္။ ရန္ကုန္အထိ တုိက္႐ုိက္သြားမယ့္ ခရီးသည္မ်ားဘဲ တက္ၾကပါဆုိေတာ့ က်ေနာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကုိယ္က အဲသည္လမ္းက တခါမွ မသြားဘူးဘဲကုိး။ အခုေရာက္ဘူးေတာ့မယ္ဆုိ ေပ်ာ္ေနတာ။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အစီအစဥ္ေျပာင္းသြားၿပီး ကားက ေခ်ာက္မွာ တညသြားအိပ္တယ္။ ေခ်ာက္ၿမဳိ႕ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္ခုံေဘးကပ္ရက္ အန္ကယ္ႀကီးမွာ အိပ္ေဆာင္ ေရဒီယုိေလးပါလာတဲ့အတြက္ ျမန္မာသတင္း၊ ဘီဘီစီသတင္း စတဲ့ သတင္းေတြကုိ ဖြင့္ၿပီး ေနာက္ဆုံးရသတင္းေတြကုိ အားလုံး၀ုိင္း၀န္းနားေထာင္ၾကတယ္။ ညဘက္ ရပ္ထားတဲ့ကားေပၚမွာလည္း မအိပ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီနားက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာဘဲ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ မုိးလင္းသြားေတာ့တယ္။
၇ ရက္၊ ၈ လ၊ ၁၉၈၈ ခု။
ေခ်ာက္ကေန မနက္ပုိင္းမွာ ကားစထြက္တယ္္။ လမ္းမွာ ေဘးခုံက အန္ကယ္လ္ႀကီးနဲ႔အတူ ေရဒီယုိ အင္တင္နာကုိ ကားျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ထုတ္ၿပီး ဘီဘီစီ မရမက နားအေထာင္ေကာင္းလုိ႔ လမ္းေဘးက ခ်ဳံနဲ႔ၿငိၿပီး အင္တင္နာကေလး က်ဳိးသြားတယ္။
အရင္ေန႔က ဆႏၵျပတဲ့ဆုိတဲ့့ ျပည္တုိ႔ဘာတုိ႔ကုိ ျဖတ္လာေတာ့ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ။ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျမင္ခဲ့ရဘူး။
ဒီလုိနဲ႕ တေနကုန္ ေမာင္းလုိက္တာ ကုန္ေစ်းတန္းလမ္းမွာရွိတဲ့ အေ၀းေျပးဂိတ္ကုိ ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္မွ ေရာက္ေတာ့တယ္။ အင္းစိန္ဘက္ကုိ သြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြလည္း မရွိေတာ့ ကားဂိတ္မွာဘဲ ကားေပၚမွာဘဲ ေခြေခြေခါက္ေခါက္နဲ႔ အိပ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားရေတာ့တယ္။
၈ ရက္၊ ၈ လ၊ ၁၉၈၈။
မနက္အေစာဆုံးထြက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ အင္းစိန္က အိမ္ကုိ အေရာက္သြား။ ေရမုိးခ်ဳိး၊ စကားစျမည္ေျပာၿပီး ထုိးအိပ္လုိက္တာ ေန႔လည္ ၃ နာရီေလာက္မွာ ရြာမဘက္က ေႂကြးေၾကာ္သံေတြေၾကာင့္ အိပ္ယာက ႏုိးလာၿပီး ကပ်ာကယာ ေရမုိးခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ဆႏၵျပသူေတြနဲ႔ သြားေရာက္ပူးေပါင္း။
အဲသည္က စလုိ႔ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံအတြင္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆႏၵျပတယ္။ အင္းစိန္ကေန ၿမဳိ႕ထဲ၊ ၿမဳိ႕ထဲကေန အင္းစိန္ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ မုိင္ေတြ တေန႔တေန႔ မနည္းလွဘူး။ မုိးေရထဲမွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း လမ္းေဘးက လွည္းကေလးနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ဆီမွာ မုန္႔ဟင္းခါး၀ယ္စားၾကကုိ သတိရမိတယ္။
သမၼတေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေျပာင္းလဲသြားၾက။ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးဘက္ကလည္း ညတုိင္းလုိလုိ ပစ္သံခတ္သံေတြကုိ ၾကားရတယ္။ အံမယ္… ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကင္းေစာင့္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဓားတလက္ကုိင္ၿပီး ေလးဂြကုိ ခါးၾကားထုိးလုိ႔ ကင္းပုန္းေတြ ဘာေတြ ၀ပ္ရေသးတယ္။
ဗုိလ္သင္တန္းေျဖဘုိ႔ ေခၚစာလာေတာ့ က်ေနာ္က သြားေျဖဘုိ႔လုပ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အေဖက မွတ္ေလာက္သားေလာက္ စကားတခြန္းေျပာတယ္။
“မင္းဟာက ဘာလဲကြ။ မင္း…သူတုိ႔ကုိ မႀကဳိက္လုိ႔မွ ေန႔စဥ္ဆႏၵသြားျပေနတာ။ အခု စစ္ထဲ ၀င္ဦးမယ္ဆုိေတာ့ မင္းစိတ္က ႏွစ္ခြျဖစ္မေနဘူးလား။ မင္းသြားမေျဖနဲ႔ေတာ့။ ငါမသိေအာင္ အုပ္ထိန္းသူလက္မွတ္အတုထုိးၿပီး သြားေျဖလုိ႔ကေတာ့ ဒီတသက္ ေသခန္းျပတ္ဘဲ။ ငါ႔အိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းနဲ႔ေတာ့”…..တဲ့။
အခုျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ရယ္စရာႀကီး။
အဲသည္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ မက္ခဲ့ရတဲ့ စစ္တကၠသုိလ္တက္ေရး ရည္မွန္းခ်က္ႀကီး ပ်က္သုဥ္းရၿပီေကာဆုိၿပီး က်ေနာ့္မွာ ပုလဲေတြ ဘာေတြ လူမသိသူမသိ က်ိတ္ၿပီး ခ လုိက္ရေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ထူအ တာပါ။ က်ေနာ္ထင္တာက စစ္တပ္ဆုိတာ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ စစ္တပ္။ ပါတီႏုိင္ငံေရးကင္းရွင္းတယ္လုိ႔ ထင္တာကုိးဗ်။
ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီတုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီတုိ႔ဆုိတာ ကိုယ့္ေရွ႕ေမွာက္မွာတင္ ပါတီ၀င္ေတြ၊ ေကာင္စီ၀င္ေတြ မဟုတ္တာလုပ္ေနတာ၊ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ မႀကဳိက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မဆလ ပါတီဟာ စစ္အာဏာရွင္အစုိးရရဲ႕ အရပ္သား မ်က္ႏွာဖုံးဆုိတာကုိ အဲသည္တုန္းက ေကာင္းေကာင္းသေဘာမေပါက္ဘူး။
အေဖကသာ လူႀကီးဆုိေတာ့၊ ႏုိင္ငံေရးလည္း စိတ္၀င္စားေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိလုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ တားတာ။ က်ေနာ္ကလည္း အဲသည္တုန္းက အေဖ ျပတ္သားသလုိ မျပတ္သားရဲေတာ့ ဗုိလ္ေလာင္းသြားမေျဖျဖစ္ေတာ့ဘူး ေပါ႔ဗ်ာ။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ေပါ႔။ ႏုိ္႕မဟုတ္ရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြင္းမွာ ရဟန္းရွင္လူေတြကုိ စစ္သားေတြက ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔႐ုိက္ေတာ့ ကြမ္း၀ါးရင္း ၿပဳံးၾကည့္ေနတဲ့ ျပည္သူ႕ခ်ဥ္ဖတ္ စစ္ဗုိလ္ဟာ က်ေနာ္ျဖစ္မေနဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မလဲ။
အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့….အဲသည္ ၈-၈-၁၉၈၈ ေန႔ဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ တဆစ္ခ်ဳိး အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္သလုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ သမုိင္းအခ်ဳိးအေကြ႕ တခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အခုဆုိရင္ အႏွစ္ ၂၀ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္အစုိးရလက္ေအာက္မွာ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရဆဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအ၀င္ မ်ဳိးခ်စ္သူရဲေကာင္းမ်ားစြာဟာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ မေလ်ာ့ေသာ လုံ႕လျဖင့္ ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ေနဆဲ။
ဇြဲစိတ္သန္သူေတြအတြက္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ျပင္းထန္သူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မညႇဳိးႏြမ္းပါဘူး။ တေန႔မွာ ေအာင္ပန္းကုိ ဆင္ႏႊဲရမွာ မလြဲမေသြပါဘဲ။
နံနက္ ၅ နာရီ….
မနက္ေစာေစာမွာ အစ္မႏွစ္ေယာက္က ျခင္းေတာင္းကိုယ္စီရြက္လုိ႔ က်ေနာ္က သားေရအိတ္တလုံးကုိ စလြယ္သုိင္း လြယ္ထားၿပီး သုံးေယာက္သား ေလွဆိပ္ဆီကုိ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ အစ္မေတြက က်ေနာ့္ကုိ ေလွဆိပ္လုိက္ပုိ႔တာပါ။ သည္တုန္းက က်ေနာ့္အသက္က ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကာစ။
မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္ႏွစ္က ဧရာ၀တီျမစ္ေရႀကီးလုိ႔ လယ္ေတြကို ေရဖုံးၿပီး ရြာထိပ္က ေရေပးေျမာင္းေဘာင္ႀကီးအနီးအထိ ျမစ္ေရေရာက္တယ္။ ေရေပးေျမာင္းခြဲတခုရဲ႕ တာေဘာင္အေျခမွာ ရြက္ေလွႀကီးတစင္းရပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ စီးဖူးခဲ့သမွ်ေသာ ေလွမ်ားထဲမွာ အႀကီးမားဆုံးေလွႀကီးတစင္းလုိ႔ ဆုိရမယ္။
က်ေနာ္ေလွေပၚတက္ၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ အဲဒီေလွႀကီးဟာ အရင္က လယ္ကြင္းေနရာမ်ား၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေရျပင္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးျဖတ္ကာ ရြက္လႊင့္ထြက္ခြာလာပါေတာ့တယ္။
တကယ့္ ဧရာ၀တီျမစ္႐ုိးကုိ ေရာက္ေတာ့ ေလက ႐ုတ္တရက္ ထန္လာတယ္။ လႈိင္းေတြကလည္း အရမ္းႀကီးလာတယ္။ ေလွႀကီးလုိ႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ သာမန္ေလွဆုိရင္ အဲဒီလုိ လႈိင္းႀကီးတာနဲ႔ဘဲ တိမ္းေမွာက္သြားႏုိင္တယ္။
လႈိင္းလုံးႀကီးတလုံး ေျပးေဆာင့္လာတုိင္း ေလွဦးဟာ ေျမာက္တက္သြားၿပီး ရြက္တုိင္ေရွ႕မွာ ထုိင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိ ေရမႈန္ေရမႊားေတြ လာစင္တယ္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူပါလာတဲ့ အထည္သည္ အပ်ဳိႀကီးကေတာ့ ေလွေမွာက္မွာကုိ ပူပန္ၿပီး ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနေလရဲ႕။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလုိ ရင္တလွပ္လွပ္၊ အသည္းတေအးေအး စြန္႔စားရတဲ့အျဖစ္ကုိ ႀကဳိက္တယ္လုိ႔ု အဲသည္တုန္းက ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အထင္ေရာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ အနာဂတ္ကလည္း သည္လုိဘဲ စြန္႕စားခန္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးေတာ့ က်ိတ္ၿပီးေတာင္ ပီတိေတြ ျဖာေနလုိက္ေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အခုထြက္ခြာလာတဲ့ ခရီးဟာ ရန္ကုန္ကို သြားၿပီး စစ္တကၠသုိလ္ဗုိလ္ေလာင္းေျဖဘုိ႔ ထြက္လာတဲ့ ခရီးစဥ္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။
ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္မွာ အဲသည္ေန႔က လႈိင္းတံပုိးေတြ သည္းထန္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဘ၀နဲ႔အတူ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းဟာလည္း မၾကာခင္မွာ အဲသည္လုိဘဲ လႈိင္းတံပုိးေတြ ထန္ေတာ့မယ့္ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ စုိးစဥ္းမွ် ရိပ္စားမိခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။
ေန႔လည္ ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ေရနံေခ်ာင္းကုိ ေရာက္တယ္။ အေ၀းေျပးကားဂိတ္မွာ အိတ္ေတြ ျခင္းေတြ သြားအပ္ထားလုိက္ၿပီး ေရနံေခ်ာင္းေစ်းထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးလက္သုပ္ကုိ ေျပးစားလုိက္ေသးတယ္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကားဂိတ္ကုိ ျပန္လာၿပီး ညဦးပုိင္းမွာ ထြက္မယ့္ ကားထြက္ခ်ိန္ကုိ ပ်င္းရိစြာ ထုိင္ေစာင့္ေနတုန္းမွာ ကားဂိတ္ကုိ သတင္းေတြ ၀င္လာတယ္။
ေရနံေခ်ာင္း အထက ကုိ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာၿပီ စည္း႐ုံးေနၿပီတဲ့။း အခုေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပေနၾကၿပီတဲ့။ ေနာက္ လူေတြလည္း ပါလာၾကၿပီတဲ့။ ကားဂိတ္မွာဆုိေတာ့ သတင္းေတြ ဆက္ၿပီး၀င္ေနတယ္။ ညေနပုိင္းမွာေတာ့ မေကြးဘက္အထြက္ ကားလမ္းမွာ ဓါတ္ဆီတင္ကားတစီးကုိ မီးတင္႐ႈိ႕လုိက္တယ္လုိ႔ ၾကားရၿပီး မေကြးဘက္ကုိ သြားလုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ လမ္းပိတ္လုိက္ၿပီလုိ႔ ၾကားရတယ္။
သည္ေတာ့ ကားဂိတ္က ေျပာတယ္။ မေကြးဘက္အထြက္လမ္းကုိ ပိတ္ရင္္ ျပည္လမ္းကေန ရန္ကုန္ကုိ သြားလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ မိတၳိလာဘက္ လမ္းကေန သြားမယ္။ ရန္ကုန္အထိ တုိက္႐ုိက္သြားမယ့္ ခရီးသည္မ်ားဘဲ တက္ၾကပါဆုိေတာ့ က်ေနာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကုိယ္က အဲသည္လမ္းက တခါမွ မသြားဘူးဘဲကုိး။ အခုေရာက္ဘူးေတာ့မယ္ဆုိ ေပ်ာ္ေနတာ။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အစီအစဥ္ေျပာင္းသြားၿပီး ကားက ေခ်ာက္မွာ တညသြားအိပ္တယ္။ ေခ်ာက္ၿမဳိ႕ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္ခုံေဘးကပ္ရက္ အန္ကယ္ႀကီးမွာ အိပ္ေဆာင္ ေရဒီယုိေလးပါလာတဲ့အတြက္ ျမန္မာသတင္း၊ ဘီဘီစီသတင္း စတဲ့ သတင္းေတြကုိ ဖြင့္ၿပီး ေနာက္ဆုံးရသတင္းေတြကုိ အားလုံး၀ုိင္း၀န္းနားေထာင္ၾကတယ္။ ညဘက္ ရပ္ထားတဲ့ကားေပၚမွာလည္း မအိပ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီနားက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာဘဲ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ မုိးလင္းသြားေတာ့တယ္။
၇ ရက္၊ ၈ လ၊ ၁၉၈၈ ခု။
ေခ်ာက္ကေန မနက္ပုိင္းမွာ ကားစထြက္တယ္္။ လမ္းမွာ ေဘးခုံက အန္ကယ္လ္ႀကီးနဲ႔အတူ ေရဒီယုိ အင္တင္နာကုိ ကားျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ထုတ္ၿပီး ဘီဘီစီ မရမက နားအေထာင္ေကာင္းလုိ႔ လမ္းေဘးက ခ်ဳံနဲ႔ၿငိၿပီး အင္တင္နာကေလး က်ဳိးသြားတယ္။
အရင္ေန႔က ဆႏၵျပတဲ့ဆုိတဲ့့ ျပည္တုိ႔ဘာတုိ႔ကုိ ျဖတ္လာေတာ့ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ။ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျမင္ခဲ့ရဘူး။
ဒီလုိနဲ႕ တေနကုန္ ေမာင္းလုိက္တာ ကုန္ေစ်းတန္းလမ္းမွာရွိတဲ့ အေ၀းေျပးဂိတ္ကုိ ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္မွ ေရာက္ေတာ့တယ္။ အင္းစိန္ဘက္ကုိ သြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြလည္း မရွိေတာ့ ကားဂိတ္မွာဘဲ ကားေပၚမွာဘဲ ေခြေခြေခါက္ေခါက္နဲ႔ အိပ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားရေတာ့တယ္။
၈ ရက္၊ ၈ လ၊ ၁၉၈၈။
မနက္အေစာဆုံးထြက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ အင္းစိန္က အိမ္ကုိ အေရာက္သြား။ ေရမုိးခ်ဳိး၊ စကားစျမည္ေျပာၿပီး ထုိးအိပ္လုိက္တာ ေန႔လည္ ၃ နာရီေလာက္မွာ ရြာမဘက္က ေႂကြးေၾကာ္သံေတြေၾကာင့္ အိပ္ယာက ႏုိးလာၿပီး ကပ်ာကယာ ေရမုိးခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ဆႏၵျပသူေတြနဲ႔ သြားေရာက္ပူးေပါင္း။
အဲသည္က စလုိ႔ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံအတြင္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆႏၵျပတယ္။ အင္းစိန္ကေန ၿမဳိ႕ထဲ၊ ၿမဳိ႕ထဲကေန အင္းစိန္ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ မုိင္ေတြ တေန႔တေန႔ မနည္းလွဘူး။ မုိးေရထဲမွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း လမ္းေဘးက လွည္းကေလးနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ဆီမွာ မုန္႔ဟင္းခါး၀ယ္စားၾကကုိ သတိရမိတယ္။
သမၼတေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေျပာင္းလဲသြားၾက။ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးဘက္ကလည္း ညတုိင္းလုိလုိ ပစ္သံခတ္သံေတြကုိ ၾကားရတယ္။ အံမယ္… ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကင္းေစာင့္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဓားတလက္ကုိင္ၿပီး ေလးဂြကုိ ခါးၾကားထုိးလုိ႔ ကင္းပုန္းေတြ ဘာေတြ ၀ပ္ရေသးတယ္။
ဗုိလ္သင္တန္းေျဖဘုိ႔ ေခၚစာလာေတာ့ က်ေနာ္က သြားေျဖဘုိ႔လုပ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အေဖက မွတ္ေလာက္သားေလာက္ စကားတခြန္းေျပာတယ္။
“မင္းဟာက ဘာလဲကြ။ မင္း…သူတုိ႔ကုိ မႀကဳိက္လုိ႔မွ ေန႔စဥ္ဆႏၵသြားျပေနတာ။ အခု စစ္ထဲ ၀င္ဦးမယ္ဆုိေတာ့ မင္းစိတ္က ႏွစ္ခြျဖစ္မေနဘူးလား။ မင္းသြားမေျဖနဲ႔ေတာ့။ ငါမသိေအာင္ အုပ္ထိန္းသူလက္မွတ္အတုထုိးၿပီး သြားေျဖလုိ႔ကေတာ့ ဒီတသက္ ေသခန္းျပတ္ဘဲ။ ငါ႔အိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းနဲ႔ေတာ့”…..တဲ့။
အခုျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ရယ္စရာႀကီး။
အဲသည္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ မက္ခဲ့ရတဲ့ စစ္တကၠသုိလ္တက္ေရး ရည္မွန္းခ်က္ႀကီး ပ်က္သုဥ္းရၿပီေကာဆုိၿပီး က်ေနာ့္မွာ ပုလဲေတြ ဘာေတြ လူမသိသူမသိ က်ိတ္ၿပီး ခ လုိက္ရေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ထူအ တာပါ။ က်ေနာ္ထင္တာက စစ္တပ္ဆုိတာ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ စစ္တပ္။ ပါတီႏုိင္ငံေရးကင္းရွင္းတယ္လုိ႔ ထင္တာကုိးဗ်။
ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီတုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီတုိ႔ဆုိတာ ကိုယ့္ေရွ႕ေမွာက္မွာတင္ ပါတီ၀င္ေတြ၊ ေကာင္စီ၀င္ေတြ မဟုတ္တာလုပ္ေနတာ၊ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ မႀကဳိက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မဆလ ပါတီဟာ စစ္အာဏာရွင္အစုိးရရဲ႕ အရပ္သား မ်က္ႏွာဖုံးဆုိတာကုိ အဲသည္တုန္းက ေကာင္းေကာင္းသေဘာမေပါက္ဘူး။
အေဖကသာ လူႀကီးဆုိေတာ့၊ ႏုိင္ငံေရးလည္း စိတ္၀င္စားေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိလုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ တားတာ။ က်ေနာ္ကလည္း အဲသည္တုန္းက အေဖ ျပတ္သားသလုိ မျပတ္သားရဲေတာ့ ဗုိလ္ေလာင္းသြားမေျဖျဖစ္ေတာ့ဘူး ေပါ႔ဗ်ာ။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ေပါ႔။ ႏုိ္႕မဟုတ္ရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြင္းမွာ ရဟန္းရွင္လူေတြကုိ စစ္သားေတြက ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔႐ုိက္ေတာ့ ကြမ္း၀ါးရင္း ၿပဳံးၾကည့္ေနတဲ့ ျပည္သူ႕ခ်ဥ္ဖတ္ စစ္ဗုိလ္ဟာ က်ေနာ္ျဖစ္မေနဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မလဲ။
အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့….အဲသည္ ၈-၈-၁၉၈၈ ေန႔ဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ တဆစ္ခ်ဳိး အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္သလုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ သမုိင္းအခ်ဳိးအေကြ႕ တခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အခုဆုိရင္ အႏွစ္ ၂၀ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္အစုိးရလက္ေအာက္မွာ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရဆဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအ၀င္ မ်ဳိးခ်စ္သူရဲေကာင္းမ်ားစြာဟာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ မေလ်ာ့ေသာ လုံ႕လျဖင့္ ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ေနဆဲ။
ဇြဲစိတ္သန္သူေတြအတြက္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ျပင္းထန္သူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မညႇဳိးႏြမ္းပါဘူး။ တေန႔မွာ ေအာင္ပန္းကုိ ဆင္ႏႊဲရမွာ မလြဲမေသြပါဘဲ။
.jpg)
15 comments:
ကိုေပါေရ
ကိုေပါ အေဖကို ေက်းဇူးႀကီး အထပ္ထပ္ တင္လိုက္ပါရဲ႔၊ ႏို႔မို႔ဆို ကိုေပါ က က်မတို႔ခင္တဲ႔ စလုံးကဘေလာ႔ဂါ မဟုတ္ဘဲ ရုရွားက ဘေလာ႔ဂါ ျဖစ္ေနမွာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ေနာ္။
ခင္မင္တဲ႔
မိုးခ်ိဳသင္း
အင္း… ကိုေပါသာ မခ်ိဳးမေကြ ့ပဲ တည့္တည့္သြားခဲ့ရင္… ~!@#$%^&*()
ဂလိုကိုး
က်ေနာ္တို႕ ကံေကာင္းသြားတာေပါ့
မဟုတ္ရင္ မမိုးခ်ိဳသင္းေျပာသလို --
ေအာင္သာငယ္
ဟင္း....ေတာ္ေသးတာေပါ့..
စာေရးေကာင္းတဲ့ကိုေပါသာ
ရုရွားဘေလာ့ဂါျဖစ္လို႕ကေတာ့
သူ႕အလိုကိုမသိမသာဆြဲယူသြားမွာ
ျမင္ေယာင္မိေသးေပါ့..
ကိုေပါ အေဖကို ေက်းဇူး တင္လိုက္ပါရဲ႔၊
ကြ်န္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္မွာ ဗိုယ္ခ်ုပ္ေအာင္ဆန္းလို ႐ိုးသားတဲ့ သူရဲေကာင္းေဆြလိုသလို ကိုေပါအေဖလို အမွားအမွန္ သိတယ္လူေတြလိုတယ္ လူငယ္ဆိုတာ ေတာ့ အထင္ၾကီးစိတ္၀င္ၿပီးေတာ့ စစ္တပ္ဆိုတာဘာမွန္းမသိ ၀င္ခ်င္ၾကတာဘဲ ဗိုလ္ေလာင္းဆိုတက္ခ်င္တာဘဲ ၿပီးမွ ခိုင္းစားတာခံရတာ ၁၀တန္းေအာင္စဆိုေတာ့ အမွန္ေျပာရင္ဘာမွမသိေသး ဘူးဗ် အဲဒီေရာက္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ငယ္ဘာညာ နဲ႕ ဦးေႏွာက္ေဆးလိုက္ေတာ့ ကိုေပါေျပာတဲ့ စစ္ဗိုလ္လိုေကာင္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာ အဲဒီစစ္ဗိုလ္က ငါ CNN ထဲ ပါတာဘဲ မင္းသားကြဆိုၿပီး ကြမ္းစားၿပီးျပဳံးေနအုံးမယ္ ထင္တာဘဲဗ်ာ
ကိုေပါလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ စစ္တပ္ထဲ၀င္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ဖူး တယ္။ ကိုေပါလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ မ၀င္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွကံေကာင္းမလဲ မသိဘူး.......
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကဆုိ ၾကီးလာရင္ဘာလုပ္မလဲ ေမးလို႔ေျဖရင္ စစ္သားမွစစ္သားပဲ။ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စစ္တပ္က လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္ေနတာကို သိလိုက္ရေတာ့… စစ္သားမလုပ္မိတာ ေတာ္ေသးတယ္ ငါဟာ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ခြင့္ရတဲ့လူဆုိၿပီး ေက်နပ္မိပါတယ္။
ကိုေပါသာ စစ္ထဲ၀င္မိရင္ … ဘယ္လုိေနမွာပါလိမ့္ေနာ္…
ဘာလို႔မ်ား တပ္ထဲမဝင္လိုက္တာလဲကြယ္...
ခုေလာက္ဆို စိန္စီေသာညထဲက
မင္းသားေလးဟာ ကိုေပါျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ..
:D :D :D
စိန္စီေသာ ကိုေပါ မျဖစ္လိုက္တာ
နာတယ္ကြာ။
ကိုေပါေရ နင္ငါ့နဲ႔ အသက္တူတယ္ကြ
မွတ္မိေသးတယ္ ငါတို႔ငယ္ငယ္က လူငယ္တိုင္းဆီမွာ စစ္အကီၤ် တေယာက္ တထည္ ေတာ့ရွိခဲ့ၾကတယ္ေနာ္..
အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ ေရွးဦးဖက္ရွင္ပဲ..
ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးကို ၀တ္ခဲ့ၾကတာ
အဲတာ၀တ္လိုက္ရင္ပဲ ကိုယ့္ ဖက္ရွင္ကျပည့္စံုလံုျခံဳသြားပီး အရမ္းမိုက္တဲ့ ၀ွိီးလင္( feeling)ရတြားခဲ့တာေနာ္...
က်ေနာ္ ကုိေပါတေယာက္ အေၾကာင္းမညီညြတ္လုိ႔ ေဘာင္းဘီမ၀တ္လုိက္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းကုိ စိတ္၀င္တစား လာဖတ္သြားၾကတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အံမယ္ေလး....တခ်ဳိ႕ကြန္မင့္ေလးေတြကလည္း ရက္စက္လုိက္တာဗ်ာ။ ႐ုရွားက ဘေလာ့ဂါေလးျဖစ္ရတဲ့အထိကေတာ့ ကိစၥမရွိလွေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိန္စီေသာညဗီဒီယုိထဲက မင္းသားေလး ဆုိတာကေတာ့....အဟင့္ဟင့္...ဟုိသီခ်င္းထဲကလုိ “တကယ္မုန္းရင္...အဆုံးသာ စီရင္လုိက္ေတာ့ကြယ္” လုိ႔သာ ငုိခ်င္းခ်လုိက္မိခ်င္ေတာ့ရဲ႕။
ကိုေပါေရ.. ဒီေန႕မွ ဘေလာ့လည္ျဖစ္တယ္... စိန္စီေသာ ကိုေပါ ျဖစ္ေတာ့လဲ အေၾကာင္းလားကြယ္.. အဆစ္ေလးပါ အလကားရတာပဲဟာ ကို.... ဟိဟိ
ကိုေပါေရ ...
စကားေတြ ခဏခဏ ေျပာျဖစ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီကိစၥ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး ...
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္းေအာင္စ ဗိုလ္ေလာင္းေျဖဖို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုနဲ႔ အားကစားေတြလုပ္၊ ဗဟုသုတျပည့္၀ဖို႔ စာေတြဖတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္႐ူးခဲ့ေသးတယ္ ...
၈၈၈၈ ေၾကာင့္ စစ္တပ္ကို စိတ္နာျပီး မေလွ်ာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ...
ကိုေပါ အဲဒီတုန္းက ၀င္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့လို႔ စစ္ဗိုလ္ ျဖစ္ခဲ့လည္း မူလစိတ္ဓါတ္အခံက ခိုင္မာေကာင္းမြန္ျပီးသားမို႔ မိႈင္းမိခံရလည္း ခဏတာပဲ ျဖစ္ျပီး မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္ ...
္ုကို ေပါ ဘေလာ့ကို ခု မွ ဖတ္ ဖူးတယ္ ၾကိ ုက္ သြား ၿပီး
Post a Comment