“ကုိေပါ၊ ႏုိးၿပီးလား။ လာကြ၊ မီးလႈံရင္း ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လွည့္ဦး။”
က်ေနာ္အိပ္ယာမွ ႏုိးထလာသည္ႏွင့္ လွမ္းေခၚလုိက္ေသာ ဆရာ့အသံ။ အခ်ိန္က မနက္ ၄ ေလးနာရီ။ အေစာႀကီးရွိေသးသည္။
အသံလာရာကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖး မန္က်ည္းပင္ေအာက္က အုတ္ခဲသုံးလုံး ဖုိခေနာက္ဆုိင္မီးဖုိမွာ ထမင္းအုိးတည္ရင္း မီးလႈံကာ မီးဖုိမွ မီးအလင္းေရာင္ျဖင့္ စာဖတ္လ်က္ရွိေသာ ဆရာ့ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဆရာကုိယ္ေပၚမွာ ေစာင္တထည္ပတ္လ်က္။ ေခါင္းမွာကလည္း သုိးေမႊးဦးထုတ္ကုိ နားရြက္ပါဖုံးေအာင္ စြပ္လ်က္။
က်ေနာ္လည္း အိပ္ယာမွ ကပ်ာကယာ လူးလဲထ။ သြားတုိက္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး မီးဖုိအနီးမွာ သြားထုိင္သည္။ က်ေနာ္လက္ထဲမွာလည္း စာအုပ္တအုပ္သယ္သြားရသည္။ ဆရာက စာဖတ္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လုိက္၊ မီးဖုိထဲ ထင္းထည့္လုိက္။ က်ေနာ္ကလည္း အသာၿငိမ္ၿပီး စာအုပ္ဖတ္ရသည္။
က်ေနာ့္ဆရာမွာ အဲသည္အခ်ိန္က သားသမီး ဘုစုခ႐ု သုံးေယာက္ရွိသည္။ ဆရာ့ဇနီးမွာ အလြန္ေခ်ာ၏။ ဆရာက သူ႕ဇနီးႏွင့္ သားသမီးေတြကုိ အရမ္းခ်စ္သည္။ က်ေနာ္သူ႕အိမ္မွာ သြားေနစဥ္အတြင္း ဆရာသည္ မနက္တုိင္းအေစာႀကီးထကာ ေရေႏြးအုိးတည္၊ ထမင္းခ်က္ထားႏွင့္ရင္း စာဖတ္ေနတတ္သည္။ ဇနီးႏွင့္ကေလးေတြ ႏုိးလာရင္ ထမင္းပူပူေႏြးေႏြးကုိ ရြာထိပ္အေၾကာ္ဖုိက မုိးလင္းကာနီး ဆရာသြား၀ယ္လာေသာ အေၾကာ္မ်ဳိးစုံႏွင့္ နံနက္စာ အဆင္သင့္စား႐ုံပါဘဲ။ အဲသည္ကတည္းက က်ေနာ္က ဆရာ့ကုိ အားက်၍ တေန႔ငါမိန္းမယူလွ်င္ ဆရာထက္မနည္း မိန္းမကုိ ခ်စ္မည္၊ ျပဳစုမည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့ဘူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္ေတာ့ ဆရာ့ေျခဖ်ားကုိေတာင္ မမွီခဲ့ပါ။
အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္က ခုနစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္။ လူရည္ခၽြန္ေျဖရန္အတြက္ ဆရာ့အိမ္မွာ သြားအိပ္ရင္း ဗဟုသုတအတြက္ စာအုပ္မ်ား၊ သတင္းစာမ်ားကုိ ဖတ္႐ႈေလ့လာရသည္။ အားကစားအတြက္ ေလ့က်င့္ရသည္။ ေလ့လာရသည္။ ဆရာက ေက်ာင္းမွာ ဘာသာရပ္ဆရာအျဖစ္သာမက အားကစားအတြက္ပါ တာ၀န္တြဲဖက္ယူရေပသကုိး။
က်ေနာ့္ဘ၀ကုိ ထုဆစ္ေသာလူမ်ားထဲတြင္ ဆရာသည္လည္း တေယာက္အပါအ၀င္။
က်ေနာ္ေျခာက္တန္းမွာ တစ္ႏွစ္ က်ၿပီးသည့္အခါ ေနာက္တႏွစ္တြင္ အတန္းထဲမွာ သူမ်ားထက္ အစစ တပန္းသာေနသည္။ ကိုယ္က စာေတြကုိ သူမ်ားအရင္ တႏွစ္ေစာၿပီး သင္ခဲ့ဘူးၿပီးသားကုိး။
ဒါေပမယ့္ ဆရာက က်ေနာ့္ကုိယ္က်ေနာ္ ယုံၾကည္မႈေတြ တုိးတက္လာေအာင္ အမ်ားႀကီး စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည္။ က်ေနာ္သည္ ႏွစ္က်တေယာက္ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ တကယ္အရည္အခ်င္းရွိသည့္အတြက္သာ အတန္းထဲတြင္ ထိပ္ဆုံးက ေရာက္ေနသည္ဟု က်ေနာ့္ဘာသာ ယုံၾကည္လာေအာင္ ျပဳျပင္ေပးႏုိင္စြမ္းရွိသည္။ သူလုပ္ပုံလုပ္နည္းမွာ က်ေနာ္အစမ္းစာေမးပြဲမ်ားတြင္ အမွတ္အမ်ားဆုံးရေနပါက အတန္းထဲတြင္ ႏႈတ္က ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးမြမ္းယုံမက ေက်ာင္း၀န္းအတြင္း သူႏွင့္ အျခားဆရာမ်ား စကားေျပာေနၾကသည့္ေနရာအနီးမွ က်ေနာ္ျဖတ္သြားလွ်င္လည္း က်ေနာ့္ကုိ သူတုိ႔အနီးသုိ႔ ေခၚ၍....“ဒါ က်ေနာ့္အတန္းက ကုိေပါေလ။ ဒီေကာင္ေတာ္တယ္။ အရည္အခ်င္းရွိတယ္” စသျဖင့္ တျခားဆရာေတြကုိ ေျပာျပတတ္သည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္သည္ အေသးအဖြဲဟု ထင္ရေသာ္လည္း သခ်ာၤမေျဖႏုိင္သျဖင့္ ၆ တန္းတြင္ တႏွစ္က်႐ႈံးဘူးေသာ က်ေနာ့္အား စိတ္ဓါတ္ကုိ က်ဆင္းမသြားေစဘဲ အျမင့္ဆုံးကို ျမွင့္တင္ေပးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ရလာဒ္မွာ က်ေနာ္သည္ ထုိအလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေနစဥ္တေလွ်ာက္လုံး အၿမဲတေစ နံပါတ္ တစ္ ေနရာမွ တျပားသားမွ် မဆင္းေတာ့ခ်င္းျဖစ္သည္။
ဆရာက ေက်ာင္းစာကုိသာ က်ေနာ့္ကုိ ေလ့က်င့္ေပးသည္မဟုတ္။ အက်င့္စာရိတၱကုိလည္း ျပဳျပင္ေပးသည္။ တခါက မေကြးၿမဳိ႕တြင္ျပဳလုပ္ေသာ ၿမဳိ႕နယ္ေက်ာင္းေပါင္းစုံ အားကစားၿပဳိင္ပြဲသုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕နယ္ကလည္း သြားၿပဳိင္ၾကသည္။ မင္းဘူးမွ မေကြးဘက္သုိ႔ ျမစ္အကူးတြင္ လက္ေထာက္ၿမဳိ႕နယ္ပညာေရးမွဴး (က်ေနာ့္ေယာက္ဖ) ၏ စက္ဘီးကုိ က်ေနာ္က မ်က္ႏွာလုိအားရျဖင့္ စက္ေလွေပၚမွ ထမ္း၍ ခ်ေပးလုိက္သည္။
ဆရာက အသာၾကည့္ေနကာ...ညဘက္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မွ....“ေဟ့၊ ကုိေပါ။ လက္ေထာက္ပညာေရးမွဴးစက္ဘီးကို ထမ္းခ်ေပးတဲ့ လုပ္ရပ္က တကယ္ေတာ့ မလုိအပ္ပါဘူးကြ။ မင္းက သူ႔အခုိင္းအေစလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူက မင္းထက္ လူေကာင္ႀကီးၿပီး သန္လည္း သန္မာပါတယ္။ မစြမ္းမသန္တဲ့ လူကုိ ကူညီတာဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ႔ကြာ။ ဒီကိစၥမွာေတာ့ မင္းက မလုိအပ္ဘဲ ေအာက္က်ဳိ႕လြန္းတယ္လုိ႔ ဆရာ ထင္တယ္။ မင္းက်ဳိ႕တာက ကိစၥမရွိဘူး။ ဟုိပုဂၢဳိလ္က မင္းေအာက္က်ဳိ႕ဆက္ဆံတာကုိ အရသာေတြ႕ၿပီး ေနာက္လူေတြဆီက အဲသည္လုိ ဆက္ဆံမႈမ်ဳိးကုိ ေမွ်ာ္လင့္လာရင္ တျခားလူေတြအတြက္ ကိစၥရွိတယ္ကြ။ ” ....။
က်ေနာ့္ဆရာက အဲသည္လုိ။
က်ေနာ္ေတြ႕ဘူးသမွ်တြင္ ဆရာသည္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေက်ာင္းစာႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေသာ ပုံျပင္ေတြ၊ သမုိင္းေတြ အေၾကာင္းကုိ အေျပာဆုံးဆရာတဦးျဖစ္သည္။
အာဇာနည္ေန႔ ေဟာေျပာပြဲလုိမ်ဳိးမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ အလုပ္ႀကံခံရပုံကုိ တဆင့္ခ်င္း၊ တကြက္ခ်င္း ေလယူေလသိမ္းျဖင့္ ဆရာမုိ႔ ေဟာေျပာၿပီဆုိလွ်င္ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ဆရာေတြပါ ၿငိမ္သက္ၿပီး နားေထာင္ရေလာက္ေအာင္ ဆရာက အေျပာလည္းေကာင္းသည္။
အမ်ဳိးသားေန႔ အႀကဳိေဟာေျပာပြဲမ်ဳိးဆုိရင္ လက္ေရြးစင္ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ကုိ ေရြးထုတ္ကာ “တေကာင္းအဘိရာဇာ ဒုိ႔ဗမာ သာကီမ်ဳိးဟာ...မညႇဳိးဂုဏ္ေတဇာ” အစခ်ီတဲ့ သခင္ဘေသာင္းေရးတဲ့ ဒုိ႔ဗမာ သီခ်င္းကုိ အက်အန သင္ေပးကာ “မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ႐ႈိ႕႐ႈိ႔....သခင္မ်ဳိးေဟ့ ဒုိ႔ဗမာ” စတဲ့ သီခ်င္းေတြ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကုိ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းထေလာက္ေအာင္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ရြတ္ဆုိေစခဲ့ေသာ၊ မာန္ပါပါနဲ႔ ေဟာေျပာႏုိင္ခဲ့ေသာ ဆရာ။
သူ႔အိမ္မွာ အဂၤလိပ္လုိနဲ႔ ျမန္မာလုိ ပူးတြဲပါေသာ ဂါးဒီယန္းစာအုပ္ေတြ တထပ္ႀကီးခ်ေပးကာ အဂၤလိပ္စာ ဖတ္အားေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးပုံေတြ၊ က်ေနာ္ အားကစားအတြက္ ေဘာလုံးကြင္းကုိ ပတ္ေျပးေနေတာ့ နာရီတလုံးနဲ႔ စံခ်ိန္မွတ္ေပးေနပုံေတြ၊ က်ေနာ္ လူရည္ခၽြန္ရလုိ႔ ေႏြရာသီအပန္းေျဖစခန္းကအျပန္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေတြ ဆရာ့ဘုိ႔ ၀ယ္သြားေပးေတာ့ သူ႔တပည့္အတြက္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ပီတိျဖစ္ေနပုံေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားငယ္ေတြနဲ႔အတူ ျခင္းတ၀ုိင္းထဲ ခတ္ကာ “မဟာဒူး၊ ဖ၀ါး၊ ဖေနာင့္၊ စလြယ္” စတဲ့ ခတ္ပုံခတ္နည္းေတြကုိ လွလွပပ ခတ္ျပခဲ့တာေတြ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
က်ေနာ္ ဘြဲ႔ရအၿပီး မေလးရွားက အလုပ္တခုမွ အေရြးခ်ယ္ခံရ၍ ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ မထြက္မီ မိဘေတြရွိတဲ့ ေမြးရပ္ေျမကုိ ခဏျပန္ေတာ့ လမ္းခုလပ္ ၿမဳိ႕ကေလးတခုက ထမင္းဆုိင္မွာ ဆရာနဲ႔ ဆရာကေတာ္ကုိ ျဗဳန္းကနဲ သြားေတြ႕သည္။ ဆရာက အဲသည္ၿမဳိ႕ကေလးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာပုံက ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး။ က်ေနာ္ကလည္း ထုိစဥ္တုန္းက ဘုိင္ေကာင္ပီပီ ဆရာကို လက္အုပ္ခ်ီကာ (လက္ခ်ည္းသက္သက္) ထုိင္ကန္ေတာ့ခဲ့ရသည္။ ဆရာ၏ ဆုေပးသံမွာ တုန္ခါေနၿပီး တခ်ိန္တည္းမွာ သူ႕တပည့္ႏုိင္ငံျခားထြက္ေတာ့မွာ၊ ႀကီးပြားေတာ့မွာကုိ ၀မ္းသာအားရျဖစ္ေနပုံရသည္။ ၿပီးေတာ့ တခုမွာလုိက္ေသးသည္။ “ငါတပည့္၊ မင္း ႏုိင္ငံျခားသူနဲ႔ေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳပါနဲ႔ကြာ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးနဲ႔ဘဲ အိမ္ေထာင္ျပဳပါ” တဲ့။ ဆရာ ဘာရည္ရြက္ခ်က္နဲ႔ ေျပာသလဲေတာ့ က်ေနာ္ ေမးမၾကည့္ခဲ့ေတာ့ပါ။
တေန႔က အစ္မနဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္း ဆရာ့ကုိ အထူးသတိရ၍ က်ေနာ္ ပုိ႔ေပးထားသည့္ေငြျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိယ္စား ဆရာ့ကုိ သြားကန္ေတာ့ေပးပါဟုေျပာေတာ့....အစ္မက “ဆရာ ေလျဖတ္ထား၍ အိပ္ယာထဲ လဲေနေၾကာင္း၊ တခါတရံ တခ်ဳိ႕လူေတြကုိ သတိမရေတာ့ေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတေတြကုိေတာ့ မွတ္မိေနေသးေၾကာင္း၊ ဆက္ဆက္ သြားကန္ေတာ့ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း”ေတြ ေျပာျပသည္။ သည္အေၾကာင္းသိရေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမေကာင္း။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ့သားသမီးေတြ လိမၼာၿပီး မိဘအေပၚသိတတ္ေၾကာင္း ၾကားရေတာ့ ဆရာ့အတြက္ ၀မ္းသာမိသည္။
ဆရာသည္ က်ေနာ့္ဘ၀ကုိ ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့သူ၊ က်ေနာ့္စာရိတၱကုိ ျပဳျပင္ေပးခဲ့သူ၊ က်ေနာ့္ကုိယ္က်ေနာ္ ယုံၾကည္မႈ ရွိလာေအာင္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့သူ။
က်ေနာ့္ဘ၀၀ယ္ အေကာင္းဘက္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ တြန္းပုိ႔ေပးသူမ်ားအေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားလုိက္တုိင္း က်ေနာ့္၏ အလယ္တန္းျပဆရာကုိ သတိရမိေတာ့သည္။
စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
| Websites | Blogs |
.jpg)
3 comments:
အေကာင္းဆုံးလို႔ ေျပာလို႕ရတဲ့ ဆရာ ကိုရတာ ကံေကာင္းသလို ေက်းဇူးတရားသိတတ္တဲ့ တပည့္ကို ရတဲ့ဆရာဟာလည္း ကံေကာင္းတာဘဲဗ်
ကိုယ္႔ျမန္မာျပည္က ဆရာပီသၿပီး ေလးစားတန္ဖိုးထားရတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ႏြမ္းပါးၾကတာ ၾကားရ ဖတ္ရရင္ အရမ္းပဲ စိတ္မေကာင္းဘူး။ မတန္ဘူး။
ကိုေပါေရ… ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး… ဆရာတကယ္လိုေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုေပါေထာက္ပံ့ခြင့္ရတာ အရမ္းကံေကာင္းပါတယ္… (ကိုေပါက ေတာ္တာေပါ့… လူရည္ခြ်န္ဘယ္ႏွစ္ထပ္ကြမ္းလဲ… ကြ်န္မကေတာ့ ျမို ့နယ္အဆင့္ကေန တိုင္းေရာက္တိုင္းျပုတ္… ၀တ္ခ်င္ျပီး၀တ္ခြင့္မရခဲ့တာ လူရည္ခြ်န္၀တ္စံုေပါ့)
Post a Comment